Leśne gęstwiny

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
25/49

---

Nie pozostało wiele opcji do wyboru. Kyoushi obecnie mógł przede wszystkim czekać, ale za sugestiami mnicha, którego głos jakimś sposobem pojawił się w jego głowie, mógł spróbować wykorzystać ten czas na coś pożytecznego, co dawało jakieś szanse na przybliżenie do głównego celu misji. Może to właśnie kiszenie w beczce pozwoliło Shiroyashy nabrać innej perspektywy i zrozumieć, jak musiała się czuć zapieczętowana w nim bestia.
Zanim na dobre skoncentrował się na samym sobie i tym, co w nim tkwiło, zdążył jedynie zarejestrować, że teraz nadeszła kolej warty tego najmłodszego z bandy, który potrafił zmienić swoje oblicze. Ten duży typek też na jakiś czas odszedł od pojemnika na jinchuurikiego.
Białowłosy usadowił się na tyle wygodnie, na ile mógł w tych specyficznych, klaustrofobicznych warunkach, a później zaś oddał się czemuś zgoła podobnemu do medytacji. Odciął się od zewnętrznych bodźców i spróbował zanurzyć w innym, niematerialnym świecie, który obrazował więzienie dwuogoniastej bestii.
Pojawił się w tym miejscu nie pierwszy raz, ale tym razem jego wizyta wynikała wyłącznie z jego inicjatywy, a nie ze skrajnej sytuacji, w jakiej się znalazł. Dostrojenie się i przebudzenie na nowo w nowym otoczeniu zajęło mu więc trochę czasu. Nie miał w tym jeszcze dużej wprawy.
W pierwszej chwili można było odnieść wrażenie, że nic się nie zmieniło, bo zewsząd wciąż otaczała go ciemność. Przestrzeń wokół wydawała się jednak bardziej rozległa, może nawet pozbawiona barier. W tym nowym, znacznie gęstszym i chłodniejszym mroku Kyoushi mógł wreszcie podnieść się i wyprostować przykurczone wcześniej ciało.
Jeżeli to uczynił i ruszył w którąkolwiek ze stron, to niedługo później spotkać się ze znanym mu już widokiem, który wciąż robił piorunujące wrażenie. To para jarzących się w mroku ślepi o różnych kolorach spoglądała właśnie w jego stronę.
– Podejdź bliżej… – rozległ się wszędzie donośny głos bestii.
Zaraz po tym białowłosy mógł dostrzec olbrzymie, masywne pręty stanowiące klatkę oraz zamknięty w niej zarys potężnej bestii. Jeżeli bohater zbliżył się na sugestię kocicy, to ta objawiła mu się w całej swojej okazałości. Samo jej spojrzenie już budziło trwogę, a co dopiero jej potężne, uformowane z niebieskich płomieni ciało.
– Oczekujesz, że użyczę ci części mojej mocy? – zapytała, a potem prychnęło szyderczo, wykpiewając intencję jinchuurkiego.
To byłoby zbyt łatwe, gdyby Kyoushi tak po prostu otrzymał wsparcie ogoniastej bestii, która bez wątpienia była niezadowolona ze swojej uwięzi.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Zdecydowanie nie pozostało wiele do wyboru. Można by rzec, że nie miał on żadnego wyboru, był zdany totalnie na łaskę tego co się wydarzy w najbliższym czasie przez jego wrogów, bo tak już mógł ich oficjalnie nazywać. To co zrobili Shirome było niewybaczalne i zasługiwali tylko na jedną karę. Śmierć przez dekapitację. Jednocześnie zdał się na kogoś kogo nigdy nie widział, nawet nie znał. Nawet nie wiedział czy może mu zaufać, było tylko jedno małe ale. Nie miał wyboru. Albo zaryzykuje idąc za jego słowami i zrobi co mu podpowiedział albo zdechnie tu i będzie czekał na śmierć lub co gorsza śmierć przez za gilgotanie na śmierć. Aż go ciarki przeszły na myśl o tym drugim. Gilgotanie to fobia, której nigdy by nie mógłby się wyzbyć. To niemożliwe. Kiszony Kjoszo, tyle o nim na dziś, dobranoc. Wiedział, że musi się jednak zdać na siłę, która w nim drzemie, po prostu nie miał wyjścia.
  Rejestrował co się działo na zewnątrz, bo i tak nie miał niczego lepszego do roboty. Wiedział już, że zmieniła się warta i wiedział też kto jest w jego pobliżu. Cóż, niewiele to zmieniało, ale nie zamierzał się biernie oddać tym ludziom. Myślał o wyjściu cały czas. Zmienił po chwili nieco pozycję na tyle, by móc się skoncentrować na umyśle i sobie, w tej jednej chwili odnalazł nieco lepszą pozycję, mimo że był niemałym jak na te czasy bydlakiem, jakoś się udało. Po chwili już znalazł się w 'piekle' swojej bestii. Ciekawe, bo była to jedna z pierwszych jego obecności w tym miejscu na własne życzenie. Wcześniej raczej działo się to tak... Naturalnie? Nie miał styczności z wywoływaniem piekła samemu sobie, a dziś był przełom. Miał jednak dużo czasu. Wyglądało na to, że jego oprawcy także na coś czekali, z tego co rejestrował to nawet na pewno.
  Jakiś czas później z ciemności w której był mógł otworzyć oczy i zauważyć ten ogrom terenu, który widział. Mógł wstać, wyprostować się i podziwiać to miejsce, które było jakże mroczne i niebezpieczne z samego bytu. Ruszył od razu przed siebie, rozglądając się dokoła. Po chwili je dojrzał - oczy, których nigdy nie mógł zapomnieć. To była Matatabi. Nie zamierzał z nią dyskutować. Podszedł tak jak chciała, wciąż patrząc w jej piękne oczy, ale jakże niebezpieczne, gdyby tylko zerwała się ta pieczę, która trzymała ją na uwięzi. Pojawiła się wielka krata, która trzymała ją z dala od niego i jego ciała. Po chwili widział już całą sylwetkę tegoż monstrum, płonącego błękitnym, pięknym ogniem, którego niemal zazdrościł. Zadała pytanie, z kpiącym tonem, by miał szansę zareagować.
  - Rzeczywiście, nie pojawiłem się tu bezinteresownie czy na pogaduszki, zresztą i tak nie lubisz rozmawiać... Te ilości twojej chakry, które mogę przyswoić to... To za mało bym mógł się uwolnić. Tak, chciałem prosić o więcej twojej mocy. Kogo jak kogo, ciebie nie oszukam. - powiedział, mówiąc całkowicie naturalnie i bez żadnych innych emocji. Przekazał po prostu co miał przekazać i co chciał. Wiedział, że musi to jakoś rozegrać. Ostatnio stanowczość i prawdomówność była dla niej objawem odwagi i tego, że białowłosy rzeczywiście nadaje się na pojemnik. Tylko jak będzie teraz?

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
27/49

---

Znał dobrze to miejsce, bo chociaż nie był tutaj zbyt często, to jednak było ono na tyle wyjątkowe, że zapadało w pamięć jak nic innego. Od ostatniej spotkania, które raczej było dość dawno, dosłownie nic się nie zmieniło Ten sam wszechobecny krok, te same kraty tworzące klatkę i charakterystyczna pieczęć trzymająca ją w ryzach, te same oczy, które patrzyły z tą samą dzikością na jinchurikiego.
Białowłosy zbliżył się do masywnych filarów i mógł z bliższa przyjrzeć się tej pięknej, ale jeszcze bardziej niebezpiecznej bestii. Oddzielające ich kraty mogły dawać poczucie bezpieczeństwa, ale czy faktycznie Shiroyasha był tutaj w pełni bezpieczny?
– Długo cię tutaj nie było… – oznajmiła chłodno, kręcąc ogonem, chyba na znak niezadowolenia. – …ale obserwowałam twoje poczynania. Widziałam, jak uczestniczysz w pętaniu innych mojego rodzaju. I teraz przychodzisz, bo chcesz skorzystać z mojej mocy – skończyła prychnięciem, które podsumowywało sporą śmiałość, a może i nawet bezczelność białowłosego bohatera.
Potem poruszyła się, przeszła z jedną strony klatki na drugą, a następnie z powrotem, po czym znów spojrzała na Shiroyashę.
– Dobrze się bawię, widząc cię w zamknięciu. Teraz przynajmniej masz tak samo jak ja. Dlaczego więc miałabym odbierać sobie zabawy? Dlaczego powinnam ci pomagać? – zapytała, wysuwając się do przodu i przystawiając łeb do krat jej więzienia, by z bardzo bliska obdarować Kyoushiego przenikliwym spojrzeniem różnokolorowych ślepi.
– Zerwij pieczęć, uwolnię się w pełni i rozprawię ze wszystkimi. Co do tego możesz być pewny – dodała moment później, otwierając paszczę w przeraźliwym, złowieszczym uśmiechu. Wysunęła tym samym alternatywne rozwiązanie, znacznie łatwiejsze, nie wymagające przekonania do dobrowolnego użyczenia swojej siły. Wystarczyło zerwać pieczęć, otworzyć klatkę i wypuścić demona, pozwolić wydarzeniom toczyć się samym, płacąc za to chyba najwyżsża możliwą cenę.
Jeżeli Siwy nie był na tyle zdesperowany, by poświęcić wszystko dla zniszczenia swoich opracowców, musiał się znacznie bardziej napocić w próbach zdobycia części mocy bestii bez utraty kontroli.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Doskonale je kojarzył. Cóz z tego, że bywał tu sporadycznie, najczęściej nie z własnej woli. Widać było, że jednak miał do niego sentyment. Na tyle szybko się rozwijał, że tak naprawdę nie potrzebował wsparcia chakry demona. Potrafił sobie poradzić sam, jednak ta chwila była o wiele bardziej wyjątkowa. O tyle wyjątkowa, że tym razem sam niewiele mógł zdziałać, więc chciał siegnąć po ostatnią deskę ratunku. Widok tych krat, tego piekła na ziemi wewnątrz niego przysparzała o ciarki. Jednak czerwonooki był już do tego przyzwyczajony. Nawet do tych wściekłych oczu, które jednak zdołały się raz ugiąć i oddelegować mu możliwość pobierania minimalnej ilości mocy bestii. Nibi jednak nie była taka skąpa jak mogłoby się wydawać. Doszło między nimi w końcu do dialogu, na który czekał. Nie był on jednak na tyle prosty i nieskomplikowany jak mógłby myśleć ktoś z zewnątrz. Przyjdzie mu tu mierzyć się nie tyle fizycznie z demonem, a jego inteligencją i niechęcią dzielenia się swoją mocą.
  - Gdybyś bardzo chciała mnie widzieć, sama byś mnie wezwała... Z Kokuou uratowałaś mnie i najemnikom życie, za co będę zawsze wdzięczny. Z Rokubi było jednak inaczej, skoro obserwowałaś to wiesz skąd ta sytuacja i kto ją sprowokował. Pozostawilibyśmy go, gdyby tylko istniało takie rozwiązanie... Tak, poza tym to pierwszy raz gdy dostałem się tutaj sam, z własnej woli. - dodał, tuż po swoich wytłumaczeniach, gdzie nawet nie próbował przeinaczać faktów, czy też kłamać. Wszystko było prawdą. Obserwował ją, gdy kręciła swoimi ogonami czy też przechodziła się po swojej klatce.
  - Więc jeszcze długo będziesz się rozkoszować tym widokiem? - zapytał, delikatnie się uśmiechając w jej kierunku. Widocznie czerpała radość, gdy on był tak ściśnięty jak ogór podczas kiszenia. - Uważam, że jestem jedynym, który może coś zmienić na tym świecie jeśli chodzi o sytuację Bijuu. Sama powiedziałaś, że nie korzystam z twojej mocy, bo jej nie potrzebuje. Tak jak zapieczętowanie ciebie we mnie nie było moim wyborem, więc chcę to zmienić. Także trzymam cię w tajemnicy, by nikt nie zrobił tego samego z tobą i mną co pozostałymi Jinchuuriki czy Bijuu. Nie chcę by Han mógł sobie pozwolić na wykorzystanie twojej mocy do własnych celów. - zakończył spoglądając jak ta się zbliża do krat, by nakłonic go do zerwania pieczęci. Już raz tego próbowała, drugi raz nie da się nabrać.
  - Drugi raz mnie na to nie nabierzesz. Dlatego proszę. - zakończył dalej wpatrując w bestię. Czuł przed nią niebywały wręcz respekt. To nie był po prostu zlepek chakry. To coś nad czym panowania nie miał i długo mieć nie będzie. Coś niezrozumiałego i przepotężnego. W obecnej chwili pewnie silniejszego niż sam Han, który z osłabionym Rokubim miał problemy. Nie był taki głupi na jakiego wyglądał by zadzierać z Nibi.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
29/49

---

Kocica kusiła, ale Kyoushi niespecjalnie zainteresowany był tą łatwiejszą opcją, która dotyczyła całkowitego uwolnienia bestii z klatki. Wystarczyłoby tak niewiele – zrobić kroczek do przodu, zerwać tę pojedynczą pieczęć, symbolizującą więzienie Nibiego, a potem cała okolica, włącznie z bandą dowodzoną przez Narę, zostałaby unicestwiona. Shiroyasha nie był jednak tak zdesperowany i podjął śmiałą próbę dyplomacji. Tylko czy z tą olbrzymim, przepotężnym i przepełnionym nienawiścią stworzeniem dało się w ogóle dogadać.
Nie wystarczyło powiedzieć, że jej moc jest mu potrzebna do wydostania się z niewoli i poradzenia z wrogiem. To byłoby zbyt łatwe. Dwuogoniasty demon potrzebował lepszych argumentów, ale białowłosy miał czas na szukanie ich. Miejsce, w którym rozgrywała się ta wewnętrzna batalia, znajdowało się poza czasem i przestrzenią, z kolei kocica mimo swojej dość nieprzyjaznej postawy była skłonna posłuchać tego, co jinchuuriki miał do powiedzenia.
– Dobrze wiem, kto – wtrąciła się, prychając niemiło. Jej złość w tym momencie nie była wymierzona w Kyoushiego, lecz w wiadomo-kogo. Antykreator jak wielu ludzi widziało w demonach przede wszystkim narzędzie do spełniania swoich celów, ale w przeciwieństwie do pozostałych posiadał odpowiednią siłę, by tłamsić ogoniaste bestie i podporządkowywać je swojej woli. Nie można było mówić o sympatii do Shiroyashy, bo przecież stanowił on więzienie dla demonicznej kocicy, ale z dwojga złego białowłosy Uchiha był nieporównywalnie lepszy od największego zbrodniarza w dziejach shinobi.
Dlaczego wtedy w Oniniwie dwuogoniasty demon się nie ujawnił? Możliwe, że Kyoushi w swoich dalszych słowach miał rację – był samowystarczalny, nie szukał wsparcia w zapieczętowanej w nim mocy. Może jednak w tym wszystkim chodziło o coś jeszcze. Być może Nibi nie chciała ujawniać się przed Antykreatorem i ściągać na siebie jego uwagi? Może to i lepiej, że pozostała w ukryciu.
Kiedy Siwy skończył swoje, kręcą się po klatce kocica zatrzymała się i zawiesiła na nim mrożące krew w żyłach spojrzenie różnokolorowych oczu. Milczała przez dłuższą chwilę, aż wreszcie jej donośny głos przełamał napiętą ciszę.
– Nienawidzę tej uwięzi, ale jeszcze bardziej nienawidzę bycia kartą przetargową – podsumowała. – Niech będzie. Zniszczmy tych, którzy nas spętali – zaproponowała dosadnie. Była to oferta z rodzaju tych nie do odrzucenia. Użycie określenia liczbie mnogiej było czymś nowym i mogło oznaczać… współpracę? Przynajmniej tymczasową.
Najwyraźniej wolała utrzymać się przy Shiroyashy niż grać w loterii i wpaść w łapska kolejnych, nieznanych jej ludzi.
– Czas się obudzić – oznajmiła z lekkim uśmiechem zadowolenia. Zwrot chyba dotyczył ich dwójki – jej w kontekście ożywienia się i możliwości pokazania pazurów, z kolei w przypadku Kyoushiego powrotu do świata materialnego.
– Coś zaczyna się dziać – zaalarmowała na koniec, a jej potężna sylwetka straciła swój kształt i rozlała się w wielkim potoku błękitnej chakry, która przedarła się przez filary i popłynęła do przodu, porywając po drodze Kyoushiego. Shiroyasha zatonął w wartkim potoku niebieskiej energii.
– Jestem już na miejscu. Zaraz ci pomogę, ale dalej musisz poradzić sobie sam. Mam nadzieję, że ci się udało – znajomy głos tajemniczego mnicha rozległ się znowu w głowie bohatera i wyrwał go z bezkresnej ciemności do materialnego świata.
Jakaś osoba podchodziła właśnie do beczki.
– Torio, co ty odpierdalasz? – odezwał się z większej odległości mięśniak do tego osobnika, który właśnie znalazł się przy pojemniku.
Kyoushi usłyszał charakterystyczny dźwięk zdzierania karteczki. Chyba chodziło o tę znajdującą się na wieku.
Czuł również przypływ dzikiej energii wiadomego pochodzenia, która zaczynała przelewać się przez jego ciało.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Oj kusiła zdecydowanie. Białowłosy miał to z tyłu głowy, że wolałby umrzeć oddając jej wolność, niż miałby zginąć ot tak w jakiejś pieprzonej pułapce. Nie było takiej opcji. To była ostateczność, na którą był przygotowany. Uwolnienie własnowolne Matatabi wiązałoby się z tym, że rozszalałaby się jak nikt inny, jednak jeszcze to nie była odpowiednia pora. Musiała poczekać na swoją kolej, a najlepiej jakby się jej nigdy nie doczekała. Czerwonooki dążył do pełnej kooperacji z Bijuu. Miała stać się jego siłą, a on jej wsparciem. Doskonałym płomiennym duetem o ognistym temperamencie. Pasowali do siebie jak krzesiwo i głaz, które produkowały iskrę. Właśnie tak.
  Szermierz z Sogen przyjął taktykę mówienia prawdy, był swobodny, był także sobą. Mówił co myślał. Jej nie zamierzał okłamywać, za łatwo by to wychwyciła. To nie był na to czas. Była o wiele inteligentniejszym stworzeniem niż mogłoby się wydawać, więc doskonale rozumiała uczucia Shiroyashy, doskonale też znała wagę słów, które wypowiadał. Po chwili wiedział już, że trafił tam gdzie miał trafić. Główny antagonista tego świata był celem numer jeden dla każdego z demonów, Nibi nie była lepsza. Dla niego był celem do osiągnięcia pod względem dorównania siły - dla niej kimś do zlikwidowania. To kolejny argument, w którym się zgodzą. Białowłosy szaleniec musiał stać się silniejszy od samego Hana. Taki był cel, a ona miała pomóc mu w jego realizacji, chociaż jeszcze o tym nie wiedziała... Jeszcze.
  Na jej słowa w kąciku ust się uśmiechnął. Widział, że wkurwiła się co nie miara. To było właśnie to o czym wcześniej myślał. Nienawiść rodziła przyjaźń i miłość. Nie liczył na nią między nimi, jeszcze. Jeszcze nie byli przyjaciółmi. Jeszcze. Będzie do tego dążył, ale to w swoim czasie. Póki co byli w potrzasku, jednak niebieskopłomienna miała na to radę. Zrozumiała także to co jej powiedział, nie potrzebował jej siły na darmo. Był shinobi z krwi i kości, już nie byle kim, gdy była w nim pieczętowana. Teraz jednak nie żądał, a poprosił o pomoc i... Nie oczekiwał nawet takiego zwrotu akcji.
  - Więc rozgrzejmy atmosferę do czerwoności! - dodał, zakładając ręce na klatkę piersiową z szelmowskim uśmieszkiem. Już wiedział co się kroi. Kroi się gooooorące przedstawienie! Wściekły kocur łaził w tę i w tamtę po klatce, by po chwili z uśmiechem zakomunikować czas wyjścia z tego marazmu i przejście do działania. Nie mógł się już doczekać z podniecenia, jednocześnie zachowując się w miarę normalnie. Widać jednak było, że zaraz podskoczy co sił w górę i w samej tej klatce się nie powstrzyma. Po chwili poinformowała o działaniach, a on się rozejrzał dookoła, do góry, jakby obserwował wieko by po chwili zauważyć, jak Matatabi rozlewa się po calutkim więzieniu, a on łyka tę chakrę, łyka jak pelikan, by niedługo później się w niej utopić i...
  - Aaagghh.... - otworzył przerażony oczy, wydając dźwięk jakby się topił, by niedługo później usłyszeć słowa mnicha-papugi czy kogokolwiek tam innego, kto miał mu pomóc. Nie odpowiedział mu spoglądając w ciemnościach na swoje dłonie. Czuł to. Czuł to, że ta energia nie należy do niego. Ona jest... Niesamowita. Dźwięk zrywanej karteczki poruszył jego uszami, niczym kocimi. On sam nie zamierzał czekać, ze swojej pozycji miał wyjść niczym gwiazda wieczoru, wypierdolić wieko w powietrze, jak najwyżej tylko potrafił, jeżeli tylko może to zrobić bez jednej pieczęci, jeżeli nie - wyczeka momentu, w którym może, ale zakłada że to już pora. Z jej energią musiał sobie poradzić z tym śmiesznym zamknięciem.
  Gdy tylko wyrzucił wieko w powietrzę, wyskoczył na ten pieprzony pojemnik, oblany chakrą, która miałą się na nim formować. Wtem musiał się rozejrzeć, kogo pierwszego w tej chwili rozszarpie i spłonie żywcem... To był dopiero początek zabawy by skierować swój gniew i agresję w kierunku swoich oprawców.

Chakra:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
31/49

---

Do nawiązania pełnoprawnego sojuszu jeszcze było bardzo daleko, jednak w tym momencie Kyoushi uczynił daleki krok. Spotkanie z zapieczętowanym w nim demonem okazało się owocne, ponieważ udało się osiągnąć jakieś porozumienie i tym samym otrzymać część mocy niezwykle potężnej istoty. Niebieska chakra przelała się przez ciało Shiroyashy i wylewała na zewnątrz, gwarantując mu natychmiastowy zastrzyk siły. Co istotne, nad ta siłą miał duża kontrolę. Całym sobą czuł wściekłość bestii, ale ta wściekłość nie przejmowała nad nim władzy. No, przynajmniej na ten moment.
Obietnice tajemniczego osobnika, który objawiał się do tej pory jedynie jako głos w głowie Siwego, zostały spełnione. Uchiha nie wiedział, co dokładnie dzieje się na zewnątrz, jednakże jakimś dziwnym zrządzeniem losu jeden z trójki odpowiedzialnych za ukiszenie go w beczce zbliżył się do pojemnika i coś odlepił z jej wierzchu.
Nie sposób było więc ocenić, czy więcej w tym sprawki było nieznajomego mnicha, który zmusił wrogów do poluzowania pieczętującej techniki, czy też wsparcia bestii, która dała zastrzyk wielkiej mocy, ale ostateczne Kyoushiemu udało się zrobić to, co zamierzał w swojej akcji.
Białowłosy jednym, silnym uderzeniem po prostu wypierdolił wieko w górę, i w ten sposób uwolnił się pułapki. Zanim wystrzelona w powietrze pokrywa opadła z powrotem na ziemię, rozjuszony jinchuuriki był już poza beczką i zaczynał rozeznawać się po okolicy.
Znajdował się na nieco otwartym terenie, który zewsząd otoczony był gigantycznym, typowymi dla Tajemniczego Lasu drzewami. Pod stopami miał twarde, kamienne płyty, które stanowiły wejście przed mocno zniszczoną, ale wciąż imponującą budowlą z jasnego kamienia, sprawiającą na pierwszy rzut oka coś w rodzaju świątyni. Tu i tam znajdowało się jeszcze parę zniszczonych kamiennych filarów albo posągów, ale nad samą scenerią nie było sensu bardziej się rozwodzić. Ślepia Kyoushiego z pewnością bardziej skupiały się na tych, z którymi miał się rozprawić wraz z dwuogoniastą bestią. Przy otwartym pojemniku stał wyraźnie zaskoczony i zdezorientowany młodzik i długich, kruczoczarnych włosach. Zanim Shiroyasha zorientował się, kto, gdzie i jak, fałszywy mnich za sprawą jakiejś techniki błyskawicznie przeskoczył w linii prostej jakieś trzydzieści metrów dalej, byleby tylko oddalić się od uwolnionego jinchuuriki. Potrzebował jednak krótkiego momentu, by wrócić do pełnego ogarniania po wykonanym prawie-teleporcie.
W innym miejscu, dalej od świątyni i bliżej roślinności, znajdował się osiłek-tragarz, który też był zdziwiony niespodziewanym rozwojem sytuacji, ale wydawał się zachowywać o wiele przytomniej od swojego wspólnika. Obserwował Kyoushiego, przyjmując bojową postawę. Co ciekawe, jego wielkie, umięśnione ciało zaczęło zalewać się jakimiś dziwnymi tatuażami.
Mózgu całej operacji porwania jinchuurkiego nie było w zasięgu wzroku.

• Mapka - kartka ok. 3 metry. Kyoushi pomarańczowy, fałszywy mnich jasnobieski, osiłek fioletowy.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Dla innych był to mały krok w przód, dla niego był to milowy skok w relacjach ze swoim mieszkańcem. Tym, który dzielił z nim swoje miejsce. Znał jego uczucia, a także obawy. Wszystko było jasne jak na dłoni. Pierwszy raz, gdy sam trafił do świata w którym zamieszkiwała Matatabi był niezwykłym uczuciem. Potrafił to, w końcu. Nie musiał czekać aż to ona przejmie pałeczkę i go zaprosi czy zachęci. Teraz był milę dalej, jak już wcześniej wspomniałem. Białowłosy nie znał tego uczucia, więc musiał się go nauczyć. Czuł, że chakra i siła bestii, którą teraz otrzymał była dla niego jak gdyby była jego własną. Znając uczucia Nibi i jej wściekłość nie uginał się pod nią. Była mu niczym innym jak potężny zastrzyk energii, z której zamierzał skorzystać. Nie zamierzał się wahać w żadnej chwili, bo nie było na to czasu. Na nim widać było gołym okiem niebieską chakrę, ciemnoniebieską.
  Zaufał, bo nie miał innego wyjścia ani też pomysłu, jednak było warto. Rzadko, bo rzadko dochodzi do takich sytuacji, ale tym razem było lepiej niż mógł się spodziewać. To miał być ten moment w którym będzie miał okazję się rozkręcić. Wiedział, że odlepienie tej notki czy cokolwiek to było poluzuje wieko, a on sam będzie mógł się wydostać i siać panikę, spustoszenie i strach, nie tylko w ciałach, ale i sercach swoich przeciwników. Wydostał się i to była chwila, która będzie warta zapamiętania, bo już nigdy więcej nie zamierza być tak więziony. Nigdy. To był czas zemsty za to więzienie, za zabójstwo Naoyi, za zniewagę klanu Uchiha. Teraz pożałują, że się w ogóle urodzili.
  Jego silne uderzenie wyrzuciło wieko w powietrzę, by samemu wyskoczyć poza beczkę i rozejrzeć się dookoła. Wyprostowany z wściekłym wzrokiem spoglądał na teren i boki, jednocześnie mając cały czas zaciśnięte pięści, a chakra buzowała wokól niego jak szalona. Sam był arcymistrzem jej kontroli, ale jej ilości przekraczały najśmielsze oczekiwania. Był dalej w Tajemniczym Lesie, tego się spodziewał, jednak nie tego miejsca, które widział wokół siebie. Te kamienne płyty, jakaś tajemnicza budowla przypominająca świątynie, to wszystko było podejrzane, ale nie miał czasu na rozmyślanie o tym teraz. Nie zamierzał także tego robić zbyt długo. On był zaślepiony w tym momencie zemstą, a jego szkarłatne oczy aż płonęły na widok tych, których zamierzał poćwiartować. Białowłosy widział jak ten, który był tuż obok szybko się 'teleportował prawie 30 metrów od niego. Cóż mu z tego, gdy Shiroyasha nie należał do najwolniejszych. Sam wykonując sprint osiągnie podobny efekt tuż po chwili, jednak wciąż widział to... Widział tę technikę już wcześniej. Znał ją i interesowała go jak każda kolejna. Gdzieś po jego lewej stronie był ten osiłek, a na jego ciele pojawiały się znaki, tatuaże. To też znał - widział to u każdego z klanu Juugo podczas wojny, widział te tatuaże w Oniniwie, a także widział je u Shikaruia. Czyżby to był Znak Diabła? Przekona się dopiero wtedy, gdy dojdzie do walki z tym skurwielem, jednak pierwszy na jego celu był ten, który odskoczył od niego teleportem, w linii prostej. To właśnie na niego pełnym sprintem ruszył. Czy zamierzał kombinować? Nie bardzo. Chwycił jedną dłonią za katanę, którą szybkim ruchem wydobył z pochwy, napiął wszystkie mięśnie, jednocześnie niemal wbijając się w ziemię by odbić się od niej potężnym susem pokonując dystans wykonując cięcie horyzontalne w okolicy głowy przeciwnika. To miał być jego koniec w błyskawicznym wręcz tempie.
  To nie był jednak koniec, bo gdy był już przy przeciwniku nie zamierzał tego nie wykorzystać, by w razie problemów ciąć go jak kiełbasę. Z drugiej zaś strony cały czas miał z tyłu głowy, że tamten gość może być o wiele groźniejszy, więc przygotował się do walki z osiłkiem. Był gotowy by nasycić swoje wakizashi lewą ręką chakrą Raitonu techniką Ikazuchi no Utage. Nic mu pewnie nie zrobi, ale na pewno odwróci jego uwagę, gdy tylko zacznie się zbliżać, a wtedy Shiroyasha ciśnie w jego kierunku naładowanym wakizashi, którego technika ma przeskoczyć na osiłka i spowolnić go by dać czas na reakcję demona z Sogen, tego, który zamierza go poszatkować w ramach kontry.

Chakra:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
33/49

---

Rozjuszony duet, który właśnie nawiązał współpracę, uwolnił się z zapieczętowanego do tej pory pojemnika i teraz był gotów rozprawić się z odpowiedzialnymi za złapanie ich w sidła. Wyskoczywszy z beczki, Kyoushi szybko rozejrzał się po otoczeniu, w jakim miało mu przyjść toczyć bój, a potem bez większego zastanowienia rozpoczął natarcie, wybierając jednego z dwóch zauważonych przeciwników.
Pierwszym celem stał się najmłodszy z całej bandy, który wcześniej wcielił się w postać mnicha i oszukał dwóch Uchiha. Shiroyasha wystrzelił w jego kierunku jak struna z zadziwiającą prędkością, której zmysły młodzika chyba nie były w stanie poprawnie ogarnąć, szczególnie że i tak były lekko zamroczone właśnie wykonanym błyskawicznym przeskokiem. Białowłosy zrobił niemal trzydziestometrowy sprint, podczas którego chłopak zdążył zwrócić się w jego stronę i w lekkim przerażeniu na widok mknącej smugi zacząć składać pieczęcie. Jedna, druga, trzecia, a potem jeszcze drugie tyle – na każde jego jedno ułożenie rąk Kyoushi zdążył przemielić nogami przynajmniej kilka razy. Był to pojedynek geparda w sile wieku z emerytowanym żółwiem. Startowy dystans okazał się niewystarczający.
Czarne włosy młodego mężczyzny zaczęły się wydłużać i utwardzać, by stworzyć coś w rodzaju najeżonego igłami kokonu. Defensywna formowała się jednak zbyt wolno i zanim szczelnie otuliła wykonawcę, nabuzowany Uchiha już wykonywał swój atak. Naprężył wszystkie mięsnie swojego ciała, doskoczył do celu i włożył cały nabrany impet w pojedyncze, horyzontalne cięcie. Ostrze katany błyskawicznie śmignęło po szyi ofiary, która chyba nawet nie była w stanie dostrzec broni, która zadaje jej śmiertelny cios.
Krew trysnęła, a fałszywy mnich padł bezwładnie na ziemię. Zmarł w niemal taki sam sposób, jak Naoya.
Kyoushi nie miał jednak czasu na napawanie się zemstą na pierwszym z wrogów. Walka nie była skończona i gdzieś za jego plecami wciąż kręcił się wielkolud. Kiedy Siwy naelektryzował dzierżoną broń, jego przeciwnik zdążył pokryć się w pełni dziwacznymi, czarnymi tatuażami. Znajdując się około piętnaście metrów dalej, wykonał szeroki zamach lewą ręką, która jakimś cudem się wydłużyła i zmierzała w stronę Shiroyashy – z zamiarem uderzenia rzecz jasna.
To jednak nie wszystko. Z przeciwnego kierunku, gdzieś spomiędzy gęstej roślinny, wyłonił się podłużny cień, prędko popędził w stronę Kyoushiego. Ten mógł skojarzyć tę sztuczkę – tego samego rodzaju cień wcześniej unieruchomił jego i Naoyę. Siwy dostrzegł ten atak kątem oka w ostatniej chwili, a to dawało mu nieco więcej czasu na reakcję, którego podczas zasadzki praktycznie nie miał. Dodatkowe wsparcie kocicy sprawiało, że bohater mógł z lekką śmiałością założyć, że cień nie będzie w stanie go doścignąć.

• Mapka - kartka ok. 3 metry. Kyoushi pomarańczowy, fałszywy mnich jasnobieski, osiłek fioletowy.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Byli źli i młodzi, piękni i przebiegli. Byli parą stworzoną do rozróby, którą proponowali sami sobie, zgadzając się bez dwóch zdań. Wydostając się z walcowatego pojemnika, wiedział, że czas posprzątać śmieci, które śmiały zakłócić jego misję, która bez dwóch zdań miała mieć całkowicie inny przebieg niż miała. Śmierć Naoyi nie był planowany, ba, ona nie powinna się wydarzyć. Białowłosy i jego zemsta nie czekały, gdy tylko dowiedział się w jakim jest otoczeniu i co przyjdzie mu wykonać. Miał na widoku już jednego i gdzieś obok drugiego wariata, którzy porwali się na zamach na Uchiha. Ten klan nie wybacza, a na pewno nie Shiroyasha. Pierwszym, który miał posmakować kantaiskiej stali był ten, który oszukał ich podmianą twarzy, techniką, której białowłosy wcześniej nie znał. Do dzisiaj. Dziś już wiedział, że jest ona niezwykle pomocna i przydałoby się ją opanować, ale były to tylko myśli poboczne, bo głównym nurtem jednak płynęła chęć pozbawienia gości wszystkiego co mieli - życia.
  Szermierz z Sogen nie przebierał w środkach. Ruszył w pełnym sprincie do rozpoczynającego sekwencję pieczęci młodzika, który miał ochotę się bronić przed wzmocnionym demoniczną chakrą czerwonookim miecznikiem. Jego prędkość była zadziwiająca, był dla swojego przeciwnika tylko świszczącym powiewem. Niewidocznym jego oczom. Zdążył on jednak najeżyć się niebywale, tworząc ze swoich włosów coś jak kokon, defensywa niemal doskonała. Nie był to jednak czas na takie zabawy. Shiroyasha był za szybki. Natychmiastowe horyzontalne cięcie po szyi przeciwnika pomiędzy szczelną, tworzącą się defensywą młodzika pozbawiła go życia, a krew trysnęła w kierunku cięcia. Ubrany na kruczoczarno czerwonooki ze swoją stalową bronią oraz futrem przy szyi już wiedział, że to nie pora na tryumf. To był czas by się oglądnąć za siebie i spoglądać gdzie jest jego drugi z przeciwników, który miał stracić tutaj życie. Gdzieś niedaleko był gość, który był o wiele silniejszy od tego, który właśnie padł martwy. Stal w jego dłoni zadrżała sama, gdy mocniej ścisnął rękojeść.
  To był moment by dorwać drugiego z nich. Prawdopodobnie tego silniejszego. Ciekawym było to co zaobserwował, a wiedział, że umiejętności klanu Juugo są niebezpieczne. Nie wiedział jednak czy to tylko pieczęć ofiarowana czy też klanowicz, ale znał je aż za dobrze. Widział jak jego ręka wydłuża się na nieosiągalne dla normalnego człowieka odległości. To było z piętnaście metrów? Możliwe. Widział i obserwował, dzierżąc z w dłoni naelektryzowane wakizashi. Nie był to jednak koniec, ponieważ kątem oka zaobserwował wydostający się z krzaków cień, który mknął w jego stronę. Miał szczęście, że już widział tę sztuczkę, która wcześniej pozbawiła życia jednego z Uchiha. Nie był to prosty pojedynek. Mieli przewagę liczebną i sztuczki, których nie można lekceważyć.
  Shiroyasha zachowywał szczególną ostrożność, zachowując swój plan, który zamierzał wykonać. Cisnął planowo swoim wakizashi w kierunku wydłużającego rękę shinobi, by po chwili swoją katanę pokryć wibrującą powłoką elementu błyskawicy, by nadać jej o wiele większą ostrość. Dzięki temu mógł w trakcie swojej szarży, którą wykonuje biegnąć po łuku od prawej strony przeciwnika, a swoją lewą stroną, wykonać zamach i cięcie po wydłużonej dłoni, którą chciał odciąć. jednocześnie zamierzał zbliżyć się na minimalną odległość do pokrytego tatuażami przeciwnika by wykonać cięcia, które miały nie tylko pozbawić go ręki jak wcześniej, ale także sił, a może nawet zabić, gdy trafi w punkt jak szyja czy gdzieś pod pachę (w końcu miał wydłużoną rękę i w powietrzu). Jednak pierwszym celem było uciec od nadciągającego cienia, biegnąć wzdłuż ręki, chcąc ją odciąć mieczem pokrytym chakra flow, by następnie w pełnej szarży być bliżej i dosięgnąć swojego wroga tym samym ostrzem jednak to nie wszystko - w planie gdy się zbliży było wyplucie w jego kierunku z ust błota, by zasłonić mu widok i wtedy pozbawić go życia wzmocnionym ostrzem. Nie zapomina jednak o tym, że może się bronić. Więc sam uważa na jakikolwiek atak nogą czy drogą ręką, a nawet czymkolwiek co mógłby wypluć z ust. Jednocześnie spogląda, gdy tylko może gdzie jest cień, który pędził za nim. Tym zajmie się później, pierw musi zabić przeciwnika w tatuażach.

Chakra:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
35/49

---

Kyoushi znalazł się między młotem i kowadłem, ale nie zamierzał czekać na skazanie, tylko robił swoje. Przewaga liczebna była na korzyść przeciwników, ale to Shiroyasha był tym przepełnionym mocą demona, której pewnie nie dałby rady nawet tuzin wrogów. Wielkie łapsko mięśniaka mknęło w jego stronę w postaci solidnego sierpowego, z kolei z drugiej strony zbliżał się cień, z którym lepiej było nie wchodzić w kontakt. Białowłosy musiał zareagować natychmiast i to oczywiście zrobił, skupiając się w pierwszej kolejności na oponencie ogarniętym Klątwą.
Uchiha cisnął przed siebie naładowanym wakizashi. Nie był to rzut na kilkanaście metrów, ale nawet kilka w zupełności wystarczało, ponieważ wydłużone ramię rosłego rywala i tak zostało potraktowane elektrycznymi wiązkami, kiedy broń wbiła się w ziemię i wyzwoliła efekt techniki. To z pewnością trochę pokiereszowało przeciwnikiem i zaburzyło jego atak, dzięki czemu uniknięcie sierpowego okazało się absolutną łatwizną. Zamiast na unikaniu, Kyoushi mógł bardziej poświęcić się szarży, szykując w jej trakcie katanę i nasączając ją kolejnym, silniejszym ładunkiem raitonu.
Cień mknął wciąż za nim i w ogóle nie odpuszczał, ale nie nadążał za rozpędzonym celem. Póki jinchuuriki mknął w przeciwnym kierunku, to był całkowicie bezpieczny.
Białowłosy chlasnął naładowanym mieczem w ramię Juugo i niemal je odciął od reszty. Cięcie było bardzo dotkliwe, a ręka trafionego osobnika zaczęła wracać do swojej pierwotnej formy, czyli normalnych rozmiarów. Pokiereszowany olbrzym wpadł w większą wściekłość. Zaryczał bestialsko, kiedy Kyoushi docierał już do niego i nie zamierzał dać za wygraną. Mimo ran podjął walki, próbując wymanewrować zmniejszającym się ramieniem i atakować drugą ręką. Miał szał w oczach i pianę w ustach, wyglądał jak prawdziwy berserk, ale co z tego, skoro żaden z kilku jego ciosów nie sięgnął celu. Shiroyasha był po prostu cholernie szybki w porównaniu do niego i był w stanie nie tylko uniknąć ataków, ale także skarcić rywala dotkliwymi kontrami. Jedno, drugie cięcie na rękę, potem trzecie pod pachą, które wreszcie odcięło już całkowicie kończynę, a potem kolejne na tors, które dobiło jeszcze szamotającego się wroga. Skurwiel był twardy, próbował walczyć ze śmiercią, ale z każdym ułamkiem sekundy uchodziło z niego życie, przez co tym bardziej nie był w stanie skrzywdzić białowłosego. Ostatecznie padł na ziemię z hukiem.
Ale cień był za to blisko, bo jakieś dwa metry do celu.

• Mapka - kartka ok. 3 metry. Kyoushi pomarańczowy, fałszywy mnich jasnobieski, osiłek fioletowy.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Był przepełniony agresją. Nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz. Nie musiał także wiele od siebie wymagać by doprowadzić się do takiego stanu, jednak teraz to była zdecydowanie przesada. Zabójstwo kogoś, kto miał mu pomóc była wystarczająca by być niemiłosiernie wkurwionym, aż kipił. Teraz to nawet nie można było mówić o jakiejkolwiek taryfie ulgowej, planował zabić tutaj wszystkich, którzy brali w tym udział, bez skrupułów. Objęty rządzą mordu przeszedł do kolejnego celu, który stał mu na przeszkodzie. Potężne łapsko już miało go dorwać i trafić, już witało się z gąską, jednak... No właśnie.
  Kyu korzystał ze starych i sprawdzonych sztuczek. Ciśnięte wakizashi przelało technikę z siebie na potężne ramie, które delikatnie sparaliżowane ułatwiło mu unik, który wykonałby i bez tego, ale przezorny zawsze ubezpieczony. Lepiej dwa razy przemyśleć niż raz zaryzykować bez potrzeby. Przeszedł do agresywnej szarży, która przeprowadzona została na wrogu objętym klątwą samego diabła. Ruszył jednocześnie ładując swoją broń energią Raitonu. Był urodzonym killerem z mieczem w dłoni, który zajął się wielką łapą, którą dotkliwie chlasną. Była praktycznie wyłączona z gry, co wiązało się z dodatkowymi punktami dla białowłosego.
  Co jakiś czas podczas walki zerkał na cień, który był jeszcze daleko, więc sam przeszedł do ataku, by wejść w tryb walki i zwarcie z przeciwnikiem, który próbował wściekle atakować - co szkarłatnooki przewidział. Unikał wszystkich uderzeń, jednocześnie delikatnie Raitonowym ostrzem osłabiać swojego rywala, tnąc go wielokrotnie, pozbawiając w końcu jednej z ramion. Trzeba było przyznać, że przeciwnik Shiroyasha był bardzo twardy i bardzo długo się trzymał, jednak to nic w porównaniu z siłą mieszkańca Sogen. Ostatnie cięcie na tors skreśliło go i pozbawiło życia, gdy w końcu huknął o ziemię. Teraz przyszła pora na ukrytego skurwiela od cienia. Tego który był wszystkiego także winien. Zobaczymy czy potrafi tańczyć tango.
  Bez namysłu dezaktywował technikę na mieczu i ruszył przed siebie, unikając cienia, jednocześnie chowając swoje ostrze. Miał plan i zamierzał go wprowadzić w życie. Obserwując nadlatujący cień domyślał się, że przeciwnik musi go widzieć, więc to był czas by to zmienić. Białowłosy, gdy już oddalił się na parę metrów i zyskał trochę więcej dystansu i znalazł się za jakimś drzewem lub filarem i stał na ziemi, nie skale natychmiast ukrył się pod ziemię jedną z technik elementu ziemi nad którymi panował w równie mistrzowskim stopniu co pozostałymi żywiołami, by wykonać natychmiastowy sprint pod ziemią w kierunku ukrytego gdzieś Nara. Nie wiedział dokładnie gdzie go szukać, więć planował się zbliżyć na tyle na ile to możliwe i na ile pozwalała mu jego percpecja podczas oceny zachowania cienia i tego skąd przybył. Gdzieś w okolicy wyjdzie spod ziemi, by wykonać pieczęć do stworzenia swojego ziemnego klona, który ruszy przed nim w poszukiwaniu przeciwnika. Białowłosy będzie wiedział kiedy go znajdzie - wtedy kiedy wpadnie w pułapkę klanu Nara, jego cień. Sam zaś gdzieś się skryje, by w odpowiednim momencie cisnąć w przeciwnika notką wybuchową z kunai. Gdyby podczas wyjścia pojawił się już od razu obok niego, nie zawaha się swoją monstrualną wręcz prędkością oddalić od niego - był zbyt niebezpieczny z tym cieniem, więc lepiej było grać na czas i ciskać w niego notkami. Klon ma go szukać i dać się złapać, sam białowłosy ma to wykorzystać - plan prosty i piękny jak on sam.

Chakra:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
37/49

---

Rozjuszony Kyoushi wyładował nie tylko ładunki elektryczne, ale przede wszystkim złość na rosłym przeciwniku, który choć okazał się całkiem wytrzymały, to i tak nie był w stanie znieść siły kolejnych, nasączonych chakrą raitonu ciosów. Klątwa oraz siły witalne uszły z dużego mięśniaka i ten ostatecznie runął na glebę obok Siwego, który już rozglądał się poczynaniami kolejnego przeciwnika, który nie dawał za wygraną i cały czas dążył do pochwycenia w cień.
Kilka szybkich uników pozwoliło nabrać dystansu do nadciągającej, czarnej smugi, która niebezpiecznie się zbliżyła do celu, kiedy ten walczył ze swoim przeciwnikiem. Shiroyasha na swoje szczęście był znacznie szybszy od cienia, dlatego był znowu w stanie oddalić się do niego na tyle, by podjąć we względnym spokoju kolejnych akcji.
Zanim wróg z ukrycia dopadł go swoją specyficzną technikę, ten już znalazł się pod ziemią i pod powierzchnią przemieszczał się w okolice miejsca, z którego nadchodził atak. Uchiha dzięki temu był obecnie bezpieczny, miał szanse na zaskoczenie przeciwnika, ale też nie miał wglądu w to, co działo się na zewnątrz, a wróg raczej nie był bezczynny.
Kyoushi po krótkiej chwili przedostał się na wybrany przez siebie teren i puścił przodem stworzonego właśnie klona. Ten wyskoczył od razu i ruszył przed siebie, by zlokalizować i dopaść tego, który kierował całą akcją porwania jinchuurikiego.
I faktycznie, przeciwnik nie był bezczynny.
Ledwo prawdziwy Shiroyasha wyskoczył z ziemi, a niedaleko niego pojawiła się eksplozja. To notka wybuchowa, zastawiona wcześniej przez władcę cieni, która została aktywowana, gdy klon się do niej zbliżył. Prawdopodobnie przewidział, że Siwy będzie się do niego chciał zbliżyć pod ziemią. W końcu położenie jego cienia podczas ataku w pewien sposób wskazywało ten obszar.
– Patrz na drzewa – odezwał się znajomy głos w głowie białowłosego. To tajemniczy, cichy pomocnik, który był w okolicy i starał się udzielić wsparcia na miarę swoich możliwości.
Faktycznie, gdzieś wśród gałęzi był ruch. Kyoushi, trzymając w dłoni kunaia z notką i czając się za częściową osłoną jakiegoś zniszczonego filara, dostrzegł sylwetkę przeskakującą z jednego drzewa na drugie. Osobnik cisnął z drzew w ziemię między nim a Kyoushim prawdopodobnie kolejną pułapkę - również kunaia z doczepioną do niego notką.

• Mapka - kartka ok. 3 metry. Kyoushi pomarańczowy, fałszywy mnich jasnobieski, osiłek fioletowy. Puste w środku - wyeliminowani. Gwiazdka - kunai z notką.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Taktykę walki w obecnej chwili miał banalną. Musiał po prostu zabić swojego przeciwnika nie siłą uderzeń, a ich ilością i celnością. Konsekwentnie atakował osłabione partie ciała umięśnionego wielkoluda, tak by pozbawić go jakiejkolwiek możliwości pomyślenia chociażby o trafieniu białowłosego szermierza. Sogeńczyk wymierzył sprawiedliwość doprawiając przeciwnika o ból utraty kończyny nim uleciał z niego ostatni dech. Niestety, to nie był ostatni z rywali. Dwóch już padło, a trzeci ukrywał się gdzieś i nie dawał za wygraną. To irytowało równie mocno co napędzało go do wytężenia swojego umysłu i odszukania tego pieprzonego władcę cieni. On będzie tym, który straci łeb.
  Zwód tu, zwód tam, Kjoszi twój cień w rzyci ma. Szybciutko uciekał, by uniknąć ponownego kontaktu z tym tworem, wiedząc że pewnie chakry gościowi nie braknie, w końcu to jego specjalność i kekkei genkai. Nie miał co liczyć na przetrzymanie chłopa, trzeba było go zaskoczyć i kontratakować. Zwinnie uniknął kolejnych ataków cieniem i ruszył w przeciwnym kierunku. Jeden jak i drugi byli cwani i próbowali się dotrzeć. Właśnie teraz Kju pod ziemią planował kolejny manewr, by zdążyć i zrobić coś co mogłoby zwalić z nóg członka klanu Nara, jak on ich nienawidził. Teraz rozgrywali to niczym partię szachów.
  Czerwonooki już po chwili był w niedalekiej odległości od swojego celu, tworząc klona, wysłał go na zwiad by ten przyjął na siebie prawdopodobną pułapkę - tak też był. Przewidział to, jednak szybko stracił klona, który padł od notki wybuchowej, trudno. Taki miał być jego los. Na szczęście, nie był to białowłosy, który teraz miał za zadanie zlikwidować swój cel, jednocześnie chwytając za kunai z notką z jednej z toreb. Nie było jednak tak łatwo, dopóki nie usłyszał głosu swojego nawigatora. Tak, to właśnie w okolicach drzew, a raczej nieco wyżej przemieszczał się jego przeciwnik, który postanowił zastawić kolejną pułapkę. Rzucając ją przed Kjosza, jeszcze dość daleko, więc białowłosy miał czas na zmianę planu. Ukrywając się poniekąd za filarem, złożył pieczęć smoka (uprzednio oczywiście chowając kunai z notką), by po chwili tuż przed nim z ziemi miał wyrosnąć potężny smok, który ruszył bezpośrednio na drzewa, gdzie mógł się poruszać przeciwnik. Miał go po prostu zmiażdżyć razem z lasem, który stał białowłosemu na drodze. Jednak to nie był koniec, bo szermierz z Sogen wiedział, że jego przeciwnik mógł dalej manipulować swoim cieniem, więc był to czas na zmianę miejsca. Ruszył więc po łuku na swoje prawo i tam przemieszczał się względnie na bezpieczny dystans manipulując swoim smokiem, który ma ścigać przeciwnika aż go nie zmiażdży całkowicie, gdy sam Kju cały czas zachowuje koncentrację obserwując otoczenie i to, czy z którejś strony nie nadchodzi cień przeciwnika, jakaś pułapka nie jest gdzieś ukryta lub nie rzucił w niego notką z kunai. Dla bezpieczeństwa, tuż po smoku zawiązuje kolejną pieczęć węża by pokryć swoje ciało kamienną zbroją.

Chakra:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
39/49

---

Nadszedł czas na pojedynek wielkiego umysłu i wielkiej siły. Kryjący się w drzewach władca cieni nie miał wcale ochoty wyłaniać się na otwarty teren i grał w swoją grę, kombinując na wszelkie sposoby, jak dopaść białowłosego, który był wyraźnie szybszy od jego cienia. Kyoushi z kolei, mimo wyraźnej chęci odwetu i otrzymania dodatkowego zastrzyku mocy, nie zamierzał szarżować bezmyślnie w gąszcz roślin. Był mądry po szkodzie, dobrze wiedział, że trzeba jak ognia (a nawet bardziej) unikać cienia przeciwnika, dlatego zmienił taktykę i zdecydował się nawiązać walkę na dystans.
Nara przeskoczył z jednego drzewa na drugi - trudno powiedzieć, czy chodziło tutaj wyłącznie o mobilność ułatwiającą unikanie zagrożeń, czy tęż o chęć wciągnięcia Uchihy na swój teren. Shiroyasha jednak nie skorzystał z zaproszenia i zamiast szarżować przed siebie, postanowił posłać dość godne, bo bardzo destrukcyjne zastępstwo. Wystarczyła jedna pieczęć i spora doza odpowiednio uformowanej chakry, by z ziemi obok powołać do istnienia wielkiego smoka, który od razu pomknął na drzewa.
Notka na wbitym w ziemię kunaiu została aktywowana, co spowodowało silny błysk, który prawdopodobnie miał w założeniu oślepić biegnącego jinchuurikiego, ale że ten znajdował się daleko, to efekt był znikomy.
Cień znów wyłonił się z roślinności i ruszył w stronę Kyoushiego, który ruszył do zmiany swojej pozycji. Czarna, niebezpieczna smuga na powierzchni jednak zatrzymała się w pewnym momencie, kiedy wróg został zmuszony do uniku. Wszystko to za sprawą masywnego smoka, który z impetem wpierdzielił się w leśny gąszcz, łamiąc gałęzie i krzewy, niszcząc lub nawet obalając kolejne drzewa.
Widoczność z początku była ograniczona, ale Siwy znał pierwotną pozycję uciekającego celu, a poza tym wielgachny twór cały czas skutecznie udrażniał sobie drogę. Władca cieni starał się ze wszystkich sił poradzić sobie z ogromnym zagrożeniem – wykonywał akrobatyczne skoki, robił nagłe zmiany kierunków, próbował jakoś wymanewrować smokiem tak, aby ten był jak najdalej. Na jego nieszczęście smok był od niego szybszy i sprytem nie dało się w pełni nadrobić braków w pracy nóg. Czarnowłosy osobnik miotnął z dwoma kunaiami z notkami wybuchowymi w międzyczasie, ale te wyrządziły stworowi zbyt małe szkody, by zniszczyć go całkowicie i uratować się przed tym, co chyba było nieuniknione.
Nara w akcie desperacji zmienił kierunek i ruszył w stronę Kyoushiego, zapewne z zamiarem zaatakowania jego osoby. W tej szaleńczej gonitwie udało mu się dostać na skraj lasu, zacząć szykować jakąś ofensywę, ale w momencie składania przez niego pierwszej pieczęci smok dopadł go i runął na niego swoim ciężarnym pyskiem. Władca cieni wbił się w ziemię i już pod masywnym cielskiem stwora przeorał w ziemi kilka kolejnych metrów.
Przeciwnik został zmiażdżony. Spod smoka wystawała jedynie pokiereszowana ręka, u której nie można było dostrzec jakiegokolwiek ruchu. Jeżeli Uchiha przesunął smoka w inne miejsce, to mógł jedynie utwierdzić się w przekonaniu, widząc płaski i krwawy placek.
– Wygląda na to, że ci się udało – skomentował znajomy głos, ale tym razem nie był on w głowie Kyoushiego, lecz dobiegł z okolic świątyni. Należał do łysego starca odzianego w tradycyjne kimono. Jego słowa z pewnością nie odnosiły się do tej walki, która właśnie się skończyła, lecz do tej, która rozegrała się we wnętrzu jinchuurikiego.