Wejście do Lasu od Atsui i jego początki

[Hikari]

Jest to miejsce w którym pustynia z Atsui zamienia się w wielki i straszny las znany pod nazwą "Tajemniczy las". Co jakiś czas zbliżając się tutaj uświadczymy tabliczki z ostrzeżeniem o zbliżaniu się do tego miejsca, a przed samym wejściem jest wielka tabliczka z napisem:
"Wejście do Tajemniczego Lasu na własną odpowiedzialność. Zagrożenie wysokie, zalecane zawrócenie, a z pewnością uważanie na stwory zamieszkujące te rejony."
Nie brzmi zbyt to zachęcająco, ale co zrobić. Tutaj przed wejściem do lasu znajdziemy małą osadę na pustyni, w której jako ostatniej można w miarę bezpiecznie odpocząć... Jest tam małe źródło wody do orzeźwienia się, umycia, uzupełnienia bukłaku, parę drzew i trochę trawy dookoła wody. Skoro jest życie roślinne może być i życie węży i nie tylko, więc trzeba uważać mimo wszystko, natura to śmiertelny wróg...


*Jak znajdę lepsze zdjęcie to wstawię, nie miałem aż tyle czasu

[Ichirou]

Poznał lokalizację tajemniczej krainy, w której rzekomo odkrywcę czekała wielka moc. Wyprawa, na jaką zdecydował się złotooki bohater, wciąż zawierała więcej niewiadomych niż pewnych rzeczy. Właściwie, to nic nie było pewne. W oparciu o jedynie słowa dwójki mężczyzn postanowił wyruszyć w odległy i śmiertelnie niebezpieczny teren, by uganiać się za legendą. Nie miał pojęcia, co tak naprawdę zastanie, nawet jeśli dotrze do celu podróż. Dolina Kotów, którą zamieszkiwały inteligentne stworzenia? Równie dobrze mogła być to zwykła bujda, plotka opowiadana naiwnym dzieciom do snu. Jednak ktoś niedawno przed nim już wyruszył po wspominaną potęgę i wydawać by się mogło, że nie jest to pierwszy lepszy poszukiwacz przygód wzięty z ulicy. Był przecież jakimś wspólnikiem jegomościa, z którym brązowowłosy miał niedawno do czynienia. O ile więc nie był szaleńcem, to musiał mieć pewne istotne powody do zdecydowania się an wpraw. Tak na dobrą sprawę, to Asahi polegał teraz na informacjach osobnika, o którym praktycznie nic nie wiedział i nie widział go ani razu na oczy. I kto tu był szaleńcem? Cóż, dwudziestolatek miał żyłkę hazardzisty i uznał, że warto dołączyć do gry bez wglądu w karty na stole.
W Sabishi dokonał ostatnich przygotowań przed dłuższą wędrówką. Obszedł dzielnicę handlową, gdzie dokonał zakupu prowiantu na kilka najbliższych dni. Ot, jakieś wysokoenergetyczne jedzenie, łatwe w przechowywaniu, typowe dla podróżników, shinobi, czy żołnierzy. Oczywiście najważniejsza była woda, toteż zabrał również dość spore ilości życiodajnego płynu. Z racji, że takie zaopatrzenie prawdopodobnie zajmowało trochę miejsca i nieco ważyło, brązowowłosy wygodniś zapieczętował pojemniki z prowiantem w wolnym, małym zwoju, który miał przy sobie. Nie będzie przecież wszystkiego targał jak parobek, nieprawdaż? Ostatnie chwile w osadzie poświęcił na sporządzeniu krótkiej notki, którą zaadresował do lidera. Ta jak zwykle była utrzymana w luźnej, lekko żartobliwej formie. Pozostawił ją u najbliższego gońca, strażnika lub kogokolwiek ze szczepu.

• • Do Sabaku JouZ braku koncepcji w sprawie wspominanej w poprzednim liście, uchwyciłem się innej rzeczy. Wyruszam do Tajemniczego Lasu w poszukiwaniu miejsca zwanego Neko no Tani. Tam podobno odkrywców czeka wielka moc i możliwości. Podobno. Jak niczego nie odnajdę to trudno, ale uznałem, że warto to sprawdzić osobiście. Odezwę się jak wrócę.
    P.S. Nie atakujcie Kaguya beze mnie.
    ~ Ichirou
    

Później nie pozostało nic innego, jak opuścić mury wioski i wyruszyć w długą podróż. Podczas niej bohatera czekały widoki, które mogły zanudzić aż do porzygu. Mimo wszystko był on wychowankiem Samotnych Wydm, toteż tego rodzaju tułaczka nie była niczym nowym, a prędzej elementem szarej, niezbyt przyjemnej rzeczywistości. Chociaż tyle, że było już popołudnie i słońce ospale chyliło się ku zachodowi, ale i tak obdarowywało samotnego wędrowca nieziemskim gorącem. Opalenizny jako takiej się raczej nie nabawi, bo takową już miał. Piach, lejący się żar z nieba, wydmy, więcej piachu, rzadkie urozmaicenia krajobrazu, piasek. I tak żyje się na tej pustyni, można powiedzieć. W oazie, którą napotkał, uzupełnił podręczne zapasy wody i odpoczął chwilę, by zaraz potem wznowić żmudną tułaczkę.
Robiła się już noc, kiedy okolica znacznie się zmieniła. Oznaczało to ni mniej ni więcej, że pokonał piaszczystą trasę i dobił Lasu. Tak, do tego Lasu, w którym miały kryć się tysiące niebezpieczeństw, ale i także kraina, którą szukał. Zresztą, sama tabliczka przed Lasem informowała o zagrożeniu i zalecała odwrót. Rzecz jasna na akolicie nie zrobiła ona żadnego wrażenia. W tym momencie musiał dokonać decyzji nad swoimi dalszymi posunięciami. Owszem, mógł ruszać do Tajemniczego Lasu i rozpocząć swoje poszukiwania, ale problemem była pora dnia, a raczej nocy. Wędrówka w absolutnych ciemnościach, w leśnym gąszczu pełnym nieznanych zagrożeń średnio mu się widziała, nawet jeśli czuł się silny. Kawał trasy i tak już przebył, więc jego zdaniem rozsądniejszą opcją było przenocowanie i poczekanie do świtu, by mieć potem calutki dzień na poszukiwania. Niedaleko znajdowała się mała oaza, która świetnie nadawała się jako miejsce spoczynku. Skorzystać z wody, obmyć się z piasku i potu, odetchnąć i przenocować, to był jakiś plan. Oczywiście, zachowywał czujność, bo cholera wie, na co mógł natrafić. Więc nawet decydując się na płytką drzemkę, wykorzystał otaczający go piasek i zrobił wokół siebie ściankę na niecały metr. Ot, świetne zabezpieczenie przed wężami, skorpionami, czy innym zwierzętami, które dopiero w nocy budziły się do życia.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
21/x
Ichirou ~
Noc spędzona pod gołym niebem jest zawsze najlepsza prawda? Nie ma to jak człowiek na łonie natury może sobie w spokoju przespać się... Chociaż czy w tej osadzie jest aż tak spokojnie? Obecnie było, nie zauważyłeś zbytnio węży biorąc kąpiel można powiedzieć. Po takim dniu wędrówki każdemu odświeżenie się by dobrze zrobiło. Przecież po tym wszystkim nawet dla samego ciała, aby odpoczęło od upału i dało się ponieść objęciom wody. Nie była ona za głęboka, ale wystarczająca w pełni, dająca spokój i relaks dodatkowy. Przynosząc ulgę i spokój spragnionej duszy odpoczynku. Ah co za... Dobra nie rozpędzajmy się tak. Zapewne lider już dostał twoją notkę odnośnie tego wszystkiego. Znaczy twojej podróży i jej celu... Co o nie pomyśli? Kto wie. Tak czy siak Ichirou po kąpieli ubrał się ponownie i postanowił oddać się w objęcia Morfeusza czyli zasnąć wcześniej robiąc sobie zaporę piaskową przed różnymi stworzeniami mogącymi stanowić niebezpieczeństwo... Chłopak tylko zapomniał o jednym co jest dość dziwne jak na to, że tyle czasu spędził na pustyni... Jak w dzień jest gorąco tak w nocy zimno i może nawet dochodzić do ujemnych temperatur. Zjawisko to jest spowodowane paroma rzeczami, jak tym, że piasek szybko przyjmuje ciepło, ale także je oddaje równie szybko. Nie zatrzymuje on tego ciepła, tylko się go wyzbywa. Noce są bezchmurne, które chociaż trochę zatrzymałyby ciepło tutaj. Niski stopień wilgoci też nie sprzyja zachowaniu ciepła zbytniego, chociaż za murkiem jego nie było wiatru... Chroniło go przed tym, a także roślinność dookoła trochę zwiększyła temperaturę tego miejsca to jednak za mała oaza aby mówić o cieple. Temperatura spadła do gdzieś minus siedmiu stopni i o ile nic nie zrobi to Ichirou po prostu z rana będzie lekko przeziębiony. To znaczy delikatny katar, nie jest zwyczajny do takich temperatur prawda? Po za zimnem mu towarzyszącym i przeszkadzającym dobrze się wyspać nie ma więcej atrakcji, a Ciebie z rana powitały pierwsze fale ciepła spowodowane słońcem, które pozwoliły Tobie wreszcie w spokoju spać o ile chciałeś, a jak nie... To robiłeś co chciałeś, przecież to twoja wyprawa, to Ty wykonujesz ruchy, a ja je tylko analizuję i robię za narratora wydarzeń przeszłych, obecnych, a także tych co nadejdą...

[Ichirou]

Noce na pustyni nie należały do najprzyjemniejszych i swoimi warunkami mocno kontrastowały z upalnymi dniami. Po marszu w gorącu i spiekocie, młodzieniec teraz musiał zmierzyć się z chłodem podczas noclegu. By zwiększyć swoje szanse przetrwania oraz poprawić komfort podczas nocy, zdecydował się w pierwszej kolejność zrobić dziurę w ziemi na obszarze obozowsika wytyczonego wcześniej przez niską ściankę. Zebrał po prostu piach i odrzucił go na bok, tworząc swego rodzaju dziurę. Temperatura gruntu na głębokości metra lub dwóch pozostawała zawsze taka sama, niezależnie od temperatury i pogody na górze. Poza tym, dwudziestolatek zebrał również do swojej małej nory okoliczne kamienie, które nagrzane przez słońce teraz powinny oddawać ciepło. Prawdopodobnie to nie wystarczało, więc brązowowłosy zrobił również ognisko. Na szczęście pod ręką miał trochę roślinności, którą wykorzystał jak opał. Do rozpalenia ognia użył znanej przez siebie, najbardziej elementarnej techniki katon, Hōsenka no Jutsu. Ognisko obtoczył kamieniami, by te zmagazynowały część ciepła, którą miały potem oddawać, kiedy ognisko wygaśnie. I tak ułożył się do snu, tuż obok ogniska, nieco wgłębi ziemi, otoczony piaskową zagrodą. Jeżeli było mu wciąż zimno, to cóż, zawsze mógł przysypać się piachem. Niestety, lubujący się we wszelkich wygodach i luksusach chłopak musiał tym razem przecierpieć bardzo surowe warunki, a wszystko po to, by po prostu przeżyć. Zamykając oczy, psioczył jedynie w myślach, że przyszło mu żyć w tak nieprzyjaznych krainach.
Ostre promienie słońca, ze wschodniego kierunku muskające jego twarz wybudziły go z dość płytkiego snu. Niespiesznie, lekko ospale podniósł się z podłoża. Kilka kolejnych chwil spędził na otrzepywaniu się i pozbywaniu pozostałych ziarenek z ubrań, zarówno ze względu samej wygody jak i estetyki. Nawet jeśli samotnie wędrował przez pustkowia, wolał po prostu dobrze wyglądać. Później skonsumował część posiadanego prowiantu, napił się wody i na koniec jednym gestem dłoni przysypał piachem dotychczasowe obozowisko, by przywrócić okolicę do jej pierwotnego stanu. Miał teraz przed sobą kilkanaście godzin ciepłego dnia, które będąc wypoczętym, mógł praktycznie w całości poświęcić na uważne poszukiwania.
Ruszył zatem w drogę, by dobić niebawem do skraju Tajemniczego Lasu. Wbrew ostrzeżeniu na wielkiej tablicy, poczynił kolejne kroki, wchodząc już na teren niezbadanego regionu. Prawdopodobnie zmienił się nieco krajobraz, a piasek przestał być wszechobecnym surowcem. Jeśli tak było, to Ichirou sięgnął po mały zwój z podręcznej torby, z której odpieczętował specyficzną gurdę autorskiego pomysłu - Sabaku no Sakuhin, którą założył na plecy. Nie miał pojęcia, co może tutaj napotkać, także dobrze było mieć pod ręką swoje podstawowe narzędzie ataku i obrony.
Wkroczył do Lasu z Atsui, a więc od jego północno-zachodniej części. Żeby dotrzeć do miejsca, które wskazał mu Kyuoshi, musiał kierować się na południe. Czekał go kawałek drogi, bowiem musiał pokonać niemalże całą długość regionu po jego zachodniej stronie. Chociaż tyle, że teraz łatwo tu było o schronienie przed morderczym słońcem, ale z drugiej strony chłopak wkraczał na tereny, których zupełnie nie znał, a które ponoć są pełne różnych niebezpieczeństw, w tym zwierząt monstrualnych rozmiarów. Swoją drogą, może to właśnie koty były jednymi z nich? Cóż, tutaj można było się domyślać, ale zamiast dumać i snuć w głowie odpowiedzi, Sabaku wolał na własne oczy poznać Kocią Dolinę i jej rzekomo inteligentnych mieszkańców.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
23/x
Ichirou ~
Mężczyzna przygotował się na noc jak tylko mógł, aby utrzymać w miarę możliwą temperaturę i dzięki temu udało mu się całkiem dobrze wyspać można powiedzieć. Oczywiście mróz mimo wszystko go dopadł i przeszkadzał mu w śnie, ale nie można aż tak narzekać na to wszystko. Przecież zawsze mogło być gorzej, mogło coś przeszkadzać Tobie w tym wszystkim. Obudziło Ciebie słońce, a Ty korzystając z jego dobra bardzo możliwe, że po raz ostatni na jakiś czas spożyłeś prowiant, uzupełniłeś braki wody w organizmie, a następnie skasowałeś wszelakie znaki swojej obecności. No poza krokami, które zaraz piasek zapewne zasypie na wietrze. Wszedłeś do lasu, który mógł imponować i straszyć wszystkich swoją obecnością. Idąc coraz bardziej w tym konkretnym kierunku w lesie wyglądał on na coraz starszy i starszy. Swoją drogą znakomite posiadał Ichirou zmysły orientacji w terenie, skoro nie musiał nawet w jakikolwiek sposób sprawdzać gdzie jest południe, ale to mógł wywnioskować z porannego słońca, więc nie ma co za wcześnie go chwalić. Tak czy siak dni... Tfu! Minuty mijały, a młodzieniec przemierzał las i usłyszał okropne wycie wilka. Po samym dźwięku wydanym wydawałoby się, że jest 2-3 krotnie większy od zwykłego osobnika tego gatunku... Tak czy siak więcej to się nie powtórzyło, ani innych dźwięków zbliżającego zwierza nie było... Aż Ichirou dotarł do miejsca, które mógł widzieć z daleka... Olbrzymie drzewo, a pod nim siedział jakiś człowiek... Wyglądało na to, że drzemał, a przed nim jakiś rozwinięty zwój... <opis lokacji z zdjęciem w następnym temacie stąd tutaj nie opisywałem drzewa>

Z/T -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=76&t=2392

[Senshizu]

Byłem wyjątkowo zmęczony. Wędrowałem parę dni sypiając co jakiś czas po krzakach jednak żyjący wokół mnie las nie dawał mi spać zbyt długo bo albo jakiś jeleń albo wściekły demon budził mnie w środku nocy. Zdolności jakiegokolwiek klarownego oglądania otaczających mnie zjawisk były mocno stłumione. Przez to wszystko nawet nie zauważyłem szumu który zwiększał się i zwiększał co dziwne bo słuch mam perfekcyjny. Była to woda. Idealny moment bym mógł się wykąpać i trochę obudzić. Stając przy brzegu zdjąłem buta podskakując na jednej nodze by się nie przewrócić a po chwili też i drugiego. Zrzuciłem też i płaszcz, koszulkę i spodnie. Dla ciekawskich powiem, że bokserki oczywiście też. Wskoczyłem do wody która było z pewnością orzeźwiająca. Po zabraniu kąpieli wyszedłem spowrotem na brzeg po czy wytrzepałem się z wody. Nie było sensu zakładać jeszcze ubrań. Zmokły by tylko.
Trening \/\/\/\//\/\/\//\/\/\/\/
Dla zabicia czasu w oczekiwaniu na wyschnięcie postanowiłem może wymyślić coś nowego. Chwyciłem kunaia z kieszeni. CO kreatywnego mogę z nim wymyślić? Chyba nic po tak długim czasie bez odpoczynku. Nie wiem... Naładuje go prądem i rzucę nim w drzewo. Dobry plan na zabicie czasu kiedy jesteś ledo żywy to zużyć swoją energię na ranienie biednego drzewa. Masz racje ... Obiorę za cel ziemię. Spojrzałem na kunai i wytworzyłem na nim trochę podobnie uformowaną energię co ta którą kładę na pięści przy jednej ze swoich technik. Wycelowałem w ziemie i.... Jej to działa! Wiązki elektryczności rozeszły się wokół miejsca uderzenia. To w zasadzie dobr sposób na walkę. Jeśli przyjdzie mi już walczyć z jakimś podczłowiekiem to czemu nie? Rzucając w jakiegoś typka powinno go popieścić. Spróbuje jeszcze raz z shurikenem by złapać jakąś wprawę. Dwa razy powinno wystarczyć. Mam dobrą pamięć a i to jakieś super wybitne nie jest nie oszukujmy się. Schyliłem się po shuriken i ponownie wpakowałem w niego trochę elektrycznej chakry. Ok gotowe. W to samo miejsce raz jeszcze. I... trafiło i zadziałało. CO za niespodzianka. Może powinienem spróbować raz jeszcze? Nie no nie miało by to sensu.
Zanim się zorientowałem wyschłem całkowicie. Zebrałem swoje klamoty i lekko ocieploną broń za pomocą wyładowań i
koniec treningu /\/\/\//\/\/\/\/\/\/\/\ +5h
Ruszyłem dalej w poszukiwaniu jakiegoś miejsca do spania.


Skąd:tąd
Dokąd: A czekaj nie pamiętam...Atsu samotne wydmy panie kapitanie!
Czas podróży:30 minut panie kapitanie!
Czas przybycia: 9:07 boshe jaki jestem zmęczony.
Środek transportu: Noga

[Uchiha Matsu]

Młody Uchiha z niedowierzaniem i lekkim opóźnieniem reakcji patrzył na to co zadziało się w następnej minucie. Jego znajomy, którego dopiero poznał, jedli razem ramen. W chwili jednak, gdy zabierał się za swoje żeberka, posiłek został mu przerwany przez parę łowców węży. Gdy zniknęli w kuchni Matsu bez usłyszenia odpowiedzi na swoje pytanie o wężach zaczął zabierać się za drugi kawałek pysznego mięsa.
Wtem jednak Oroshi zrobił rzecz naturalnie niespodziewaną. Wstał, zwyzywał kucharza i puścił się w długą przez drzwi frontowe, zostawiając za sobą kurz i pieniądze, chociaż młody Uchiha nalegał, że zapłaci.
- Czy powiedziałem coś nie tak?- Mina otępienia Matsu była niewyobrażalnie śmieszna i siedział tam chwilę w bezruchu z kawałkiem żeberka w ręce. Był ogłupiony tą sytuacją i nie był pewien co tak na prawdę zdenerwowało Hebiego. Podejrzewał już wcześniej, że lubi węże i to o przysmak dnia, młody shinobi mógł być tak poruszony, ale o co chodziło tym razem?
Uchiha również wstał i rzucił na stół monety, po czym puścił się w pogoń za swoim nowym druchem. Nie wiedział, gdzie biegnie, ale pewnie zauważy go tylko po wskoczeniu na jakiś dach. Szukał kondygnacji, które łatwiej pozwolą mu się tam wspiąć, a przy okazji oszczędzić trochę chakry na tak banalne rzeczy. Nie chciał opuszczać swojego nowego kolegi. Mimo tak dziwnego startu było w nim coś, co łapało za serce młodego Uchihe. Chciał dowiedzieć się o nim jak najwięcej.
Jego myśli jednak teraz skupiały się w zupełnie gdzie indziej. Chciał rozgryźć, dlaczego Oroshi wybiegł tak nagle, nic mu w dodatku nie mówiąc.
- Okej, był poruszony, gdy kucharz powiedział mu co jest specjałem dnia, to jedno wiem- powiedział sam do siebie w myślach śledząc ich kroki od momentu wejścia do restauracji. Dalej zamówili i chwilę gadali, a potem weszła ta dwójka.
- No tak! Ale ja jestem głupi- pomyślał i rzeczywiście coś w tym było. W worku kłusownicy mieli kolejnego węża, którego kucharz od razu zatłukł. ALe to jeszcze nie było to. Matsu próbował sobie przypomnieć to co mówili do kucharza. Ta cała sytuacja musiałą podburzyć Oroshiego jeszcze bardziej. <PLASK>
Matsu walnął się w czoło z otwartej ręki, że aż zahuczało...
Nagle przypomniało mu się coś o ostatnim gatunku węża, który żył w lasach nieopodal.
- Tak, to na pewno musiało być to miejsce, do którego udaje się Oroshi- pomyślał i zaczął biec szybciej. Czuł, że niedługo będzie w stanie go złapać, mimo iż sam shinobi z Atsui był niesamowicie zdeterminowany. Nie da tak łatwo uciec nowemu koledze....

[Hebi Oroshi]

Hebi nie myślał w tej chwili racjonalnie, bo i nie miał powodu skoro w jego głowie wciąż brzmiały wypowiedziane słowa… Ostatni z gatunku.
Musiał trafić tam szybciej niż myśliwi, którzy za kilka banknotów byli w stanie zniszczyć coś tak wspaniałego… Jednak gdzie właściwie zacząć szukać, jak wyglądał las w którym egzystował albinos, jakie niebezpieczeństwa mogły spotkać śmiałka mającego zbyt mało rozsądku by zagłębić się w mrokach puszczy… Hebi nie potrafił odpowiedzieć sobie na żadne z tych pytań.
Mimo wszystko nie zrezygnował z poszukiwań, nie miał zamiaru zwolnić tępa, chociaż szansę na powodzenie graniczyły z cudem. Może i powinien zabrać nowego kompana ze sobą, jednak nie był na tyle pewien jego działań by ryzykować życie ostatniego z gadów.
Krok za krokiem przeskakując między szerokimi dachami wioski piaskowego ludu, chłopak z zbliżał się do miejsca gdzie czekała go największą z prób, to tam miał udowodnić sobie że jest w stanie obronić to na czym mu zależy.
Braki w umiejętnościach mógł nadrobić zaprciem w obranym celu…
Przypomniał sobie o bestii z głębin wioskowego kanału, pamiętam jak jednym szybkim atakiem, pochłonęła zdziwaczałego towarzysza pozostawiając tylko stary dziennik którego wciąż nie rozumiał… A jeśli kiedyś sam będzie w stanie kontrolować takie bestie.
Nie, kontrola to złe słowo… Chciał być ich opiekunem by i one opiekowały się nim… Wzajemna symbioza która mogła doprowadzić do perfekcji… Może to właśnie był cel jego życia, droga którą tak znajdywała swój kres.
Musiało się udać…

[Mishima]

Ostatni z gatunku
#10
Theme Oroshi ruszył, bez zastanowienia w strone Lasu. Przeskakiwał z dachu na dach, mieszkalnych budynków. Chwile to trwało ale w końcu dotarł, w rejony opuszczone. Widział wyrastające krzewy i bujną roślinność, tuż przed nim. Po drodze, jeszcze na tabunach piachu, powbijane były ostrzeżenia. Duże i wysokie, drewniane tabliczki. Mówiły one o zagrożeniu oraz o przekroczeniu granicy na własną odpowiedzialność. Kto by czego nie mówił, ale miejsce to było jednym z najniebezpiecznejszych na świecie. A tu zwykły uczeń, pełen determinacji postanowił ratować wyginający gatunek. Bardzo chwalebne, aczkolwiek równie bezmyślne.

Z drugiej strony zaś, pędził młody Uchiha. Już po wyjściu, stracił kompana z oczu ale dzięki łączeniu faktów, doszedł do odpowiednich wniosków, gdzie szukać Oroshiego. Postawił wszystko na jedną kartę, choć lepiej późno niż wcale. Przyspieszył liczac, że dojrzy gdzieś swojego nowego znajomego. I tak też sie stało. W momencie gdy Matsu mógł zobaczyć sylwetkę przyjaciela, ten wbiegł miedzy drzewa. Dosłownie kilka sekund i nie byłby wstanie go dojrzeć. Los jednak był łaskawy. Wiedział, a raczej miał już pewność, że obrany kierunek jest odpowiedni.

Wróćmy jednak do bardziej przerażającej części, jaką jest Las. Młody Hebi wbiegając do Lasu, musiał wykazać się zmysłami wykraczającymi poza przyjęte normy. Gdzie szukać ostatniego przedstawiciela, wymarłej już rasy? To bardzo dobre pytanie. Bagna? Centrum Lasu? Mało wiedzieliście o tych ziemiach, więc podróż w ciemno może okazać się śmiertelna. Trzeba mieć plan.

Gdy takie myśli powinny natchnąć naszego bohatera, jego uwagę mogło przykuć coś jeszcze. Ślady cięć na drzewach. Charakterystyczne od wiekszego ostrza. Coś w rodzaju dwurecznych katan albo.. tak! Dużego shurikena. Czyżby poprzez drzewa prowadziła droga?

[Hebi Oroshi]

Oroshi nie zwracał uwagi na ludzi mijających go w dole, z ogromną determinacją o której sam jeszcze nie był w pełni świadom. Przeskakiwał dalej między domami wioski piasku, nawet nie zdając sobie sprawy kiedy wreszcie minął główne zabudowania trafiając w mniej uczęszczane rejony osady… Kilkukrotnie minęła mu przed oczyma tabliczka z krwisto czerwonym ostrzeżeniem jawnie prawiącym o tym co może go spotkać.
Wreszcie po czasie którego nie był w stanie określić, stanął przed wejściem do ponurego lasu, oddychając spokojnie by wyrównać oddech. Gurda na jego plecach przeszkadzała mu w maksymalnym wykorzystaniu zdolności fizycznych, więc bez większych sentymentów zdjął ją z pleców ciskając między drzewa w pobliżu miejsca w którym się znajdował… Jeśli chciał przeżyć, musiał mi mieć oczy i uszy szeroko otwarte… Kilkunasto kilogramowy ładunek na plecach wcale mu w tym nie pomoże.
Po ostatnim oddechu wbiegł do lasu, zastanawiając się ile czasu może zająć mu odnalezienie jednego gada… To było jak szukanie igły w stogu siana, mały chłopiec i wielka puszcza przepełniona niebezpieczeństwami. Gdy pierwsze emocje opadły, wrócił do niego rozsądek podpowiadający że postępuje bardzo głupio. Kilkukrotnie sprawdził kierunek swojej drogi, jednak w żadnym stopniu nie był w stanie określić czy ta obrana chwilę temu mogła prowadzić do celu.
Chłopak złapał się za głowę rozglądając z zaciekawieniem po otaczających go drzewach, jednak mimo określonej północy za pomocą mchu porastającego wierzchnią stronę, nie zobaczył nic więcej… Zrezygnowany miał już nawet zamiar wspiąć się na jedno z nich by z góry lepiej określić położenie, jednak w tej samej chwili co innego przykuło jego uwagę. Szerokie nacięcia pozostawione na pniakach przechodzące z jednego na drugie, nacięcia biegły dalej w kierunku puszczy, jak gdyby stanowiły mapę do ukrytego celu… Chłopak po krótkiej chwili przypomniał sobie o broni niesionej na plecach jednego z shinobi na służbie kucharza… Coś podobnego mogła zostawić właśnie taki ślad.
Chłopak uśmiechnął się do siebie, po czym wskoczył na najbliższą gałąź ruszając świeżo odkrytym tropem… Być może wciąż była jeszcze szansa na przetrwanie albinosa.

[Uchiha Matsu]

Krajobraz Atsui wieczorem był na prawdę przepiękny. Dachy w miarę równe między domostwami pozwoliły shinobi przeskakiwać z jednego na drugi dość swobodnie. Zeskoczył z ostatniego z nich zaledwie dwie minuty po rozpoczęciu całego pościgu i przeszedł przez bramę jak totalny turysta, nie zwracając uwagi strażników.
Gdy znalazł się już poza granicami osady kierował się w stronę lasu. Widział go z daleka i był pewien, że właśnie tam kieruje się Oroshi. Obrał pewien kierunek i już z niego nie zawróci. Nie wie jakie zwierzęta czy inne zagrożenia czekają na niego w innym ekosystemie niż miejska dżungla. Był pewien jednak, że będzie to jedno z jego największych wyzwań jak do tej pory. Znaleźć kolegę i pomóc mu w ratowaniu węża.
Młody Uchiha w pewnym momencie zdał sobie sprawę jak głupie to wszystko się wydaje. Ruszyć za kimś w pogoń do ciemnego lasu, nocą. Kolidowało to z jego wszystkimi wrodzonymi instyntkami, jednak postanowił już na ulicy, że zrobi z niebieskowłosego swojego nowego kompana.
Biegł dość długo i wypadało by trochę odpocząć. Nagle jednak zauważył sylwetkę Oroshiego przemykającego do wnętrza.
- Oroshi!- krzyknął Matsu jeszcze przed wejściem, by ewentualnie przykuć jego uwagę, jednak pewnie na marne, gdyż nie widział go czekającego łaskawie na młodego Uchihę. Trzeba będzie sobie poradzić inaczej, a mianowicie wytropić go w staroświeckim stylu.
Skierował się w odmęty lasu pewnym krokiem i rozglądał się dokładnie. Szukał jakiegokolwiek śladu stóp czy innego znaczenia. Nagle jego oczom rzuciły się dziwne zacięcia na drzewach. Mogły być zostawione przez wszystkich...
Układał w głowie dokładnie zdarzenia od początku i analizował je by wybrać odpowiedni plan działania. Szedł dalej i badał ślady na drzewach. Wydawały się dość grube, jakby od jakiejś dużej broni. Przeszła mu przez myśl ogromna gwiazdka ninja, którą na plecach miał zawieszoną jeden z kłusowników.
- Czyżby już nas przegonili?- zapytał sam siebie w myślach młody Uchiha i to wszczęło serię kolejnych rozmyślań. Po pierwsze musiał wiedzieć, czy tym śladem udał się jego nowy druh. Był pewien tego, że były to jedyne ślady jakie widział w okolicy, więc postanowił się nimi udac. Jak najlepiej było poruszać się w lesie? Oczywiście gałęzie były oczywistym wyborem każdego shinobi, gdyż dzięki nim podróż była innymi słowy dość skoczna... Uważał, że dzięki temu szybciej dogoni Oroshiego i będą mogli razem poszukać ostatniego węża.

[Mishima]

Ostatni z gatunku
#13
Theme Chłopcy zaczęli myśleć. Serio, nie ma w tych słowach ani krzty żartu. Zaczęli wykorzystywać umysł, czyli największą z broni. Obaj wpadli na ten sam trop, obaj postanowili nim ruszyć. Jeden za drugim, jakby dosłownie czytali sobie w myślach.
Oroshi jednak nie czekał, ba, nawet zapewne nie wiedział, że nowo poznany kolega, ruszył za nim w głąb, jednego z najbardziej przerażających miejsc na ziemi. Trzeba takze dodać, że w późną porę. Otóż właśnie zaczynało się ściemniać. Tak zwana szarówka pojawiła sie w momencie, gdy wbiegali do Lasu. Teraz zaś, jakby nagle wszystko, zapadło sie pod czarną narzutą. Zrobiło sie ciemno. Kwestia prawdziwej nocy, a może uroki Lasu? Nie wiedzieliście czego sie spodziewać, więc każda normalna rzecz mogła być tutaj czymś więcej.

Poruszaliście się po drzewach, przeskakując z gałęzi na gałąź. Tempo trzeba przyznac, zwiększyło sie dwukrotnie w porównaniu do wcześniej. Młody Hebi jakby miał dużo szczęścia. Jego determinacja była odczuwalna, przez żyjące w Lesie zwierzęta. Niczym wąż, mknął przed siebie bez zatrzymywania. Ślady na drzewach prowadziły go dalej i dalej. Jego oczom, zaczęło ukazywać sie dziwne, a jednocześnie duże drzewo. Dzieliło Cie od niego na oko, jakieś dwa, może trzy kilometry. Myk jednak w tym, że właśnie w tym momencie znaki na drzewach sie skończyły. Ciekawe co zrobi teraz, w środku strasznego Lasu, bez śladów drogi oraz .. w nocy.

Co do Uchihy.. ten jednak nie miał tyle szczęścia, bądź determinacji pomocy zwierzęciu co kolega wcześniej. Widział różnorakie, białe ślepia w krzewach i trawie. W powietrzu mroźny chłód a w uszach? Dobiegające i przeszywające skórę, skrzeczenie wron. Wron? A może kruków? Wszystko jedno, ważne że działało na skórę niczym mroźna temperatura. Poruszając się po drzewach, raz za razem, jednym po drugim, nagle coś go uderzyło i zawaliło na ziemie z hukiem. Czyżby oczka sie pomieszały i uderzył, w którąś z gałęzi? A może ciało już płata figle? W końcu nie mieliście okazji, dokończyć wyczekiwanego posiłku..

[Uchiha Matsu]

Podczas wejścia do lasu przeszły go dziwne dreszcze. Wzdrygnął się lekko tak, jakby śmierć przeszła mu po plecach. Ten las miał z pewnością jakąś dziwną energię, złą energię. Mimo tych wszystkich przeczuć i kontrolkach w głowie, które w tej chwili buzowały postanowił przeć naprzód. Jeszcze raz obejrzał się na osadę, która już majaczyła w oddali. Przed nim stał otworem wielki las
Gdy wszedł nie był pewien gdzie jest. Sceneria zupełnie się zmieniła jak i cały ekosystem. To miejsce było wyjątkowe, nawet dźwięk rozchodził się tu inaczej dzięki starym drzewom i ich gałęziom, które grube jak ich konary rozpościerały otoczkę nad ściółką, blokując dostęp promieni słonecznych i tylko gdzieniegdzie tworząc szpary, które wpuszczało dające życie promienie.

Co chwilę spoglądał na dół w krzaki i dostrzegał oczy, które dzięki światłu księżyca odbijały się w ciemnościach. Wpatrywały się w niego z ciemności czekając na odpowiednią okazję. Jednak był pewien problem. One były na dole, a on u góry śmigał przez gałęzie do celu, na dół spoglądając tylko co jakiś czas, by sprawdzać trop nacięć. Miał nadzieje, że nie spadnie, bo wtedy będzie musiał liczyć się z pojedynkiem na śmierć i życie. Nie wiedział dokładnie jaką faunę i florę skrywała ta puszcza, więc wszystko było możliwe. Starał się jak nejlepiej by jednak nie spaść. Krok za krokiem stawiał bardzo uważnie i starał się wybierać odpowiednio grube gałęzie, by nie skończyć jako kolacja...

Późna pora zastała go szybko, dużo szybciej niż się tego spodziewał. W takich warunkach jeszcze trudniej będzie wytropić i Oroshiego i węża. Podążał kolejno śladami i dalej rozmyślał czy Hebi wreszcie się zatrzyma, by razem mogli kontynuować poszukiwania, czy dalej uparcie będzie uciekał w nieznane bez żadnego wsparcia i pomocy. Matsu nie ukrywał, że sam również czuł się tutaj nieswojo i bardzo chętnie przydała by mu się druga para oczu. Nie był zbyt doświadczony, by poradzić sobie samemu. Potrzebował pomocnej dłoni w postaci Hebiego. Powoli jednak tracił nadzieje, że znajdzie go w ciemnościach. Chciał by wydarzyło się coś przełomowego, by nie musiał cały czas patrzeć w odmęty czerni przed sobą, bez śladu swojego ziomka.

Atmosfera tego miejsca wydawała się być bardzo gęsta, tak jakby coś wisiało w powietrzu. Powietrze również było ciężkie, ale to niwelowała wysokość na której przeskakiwał z gałęzi na gałąź. Nie wiedział kiedy i czy w ogóle dogoni swojego kompana. Wiedział jednak, że jak tego nie zrobi za niedługo, trzeba będzie się ewakuować w szybkim tempie. Nie chciał jednak zostawiać Oroshiego samego. Teraz, gdy był tak zapatrzony w uratowanie tego jednego węża, naraził się nie tylko dzikiej naturze, ale też kłusownikom, którzy też na pewno połasą się na niego. Miał tylko nadzieje, że uda mu się do niego dotrzeć jako pierwszy, by w razie czego służyć pomocnym kunaiem.

Nagle coś go uderzyło. Poczuł ogromny ból i zaczął spadać na ziemię.
- Co to było- zapytał sam siebie. Jego koszmar spełnił się i coś czego przewidywał, że na pewno się nie stanie, działo się na jego oczach. Leciał na ziemie, lecz spróbował jakoś zamortyzować swój upadek. Jakkolwiek tylko się dało, czy to przewrót w przód po wylądowaniu, czy mocne ugięcie kolan. Mało to dało, bo huk przy jego spotkaniu z ziemią był dość słyszalny. Jego mysli przebiegło tysiące skojarzeń odnośnie co mogło spowodować ów ból. Kiedy tylko złapał kontakt z ziemią i był w stanie wyciągnąć kunai, zrobił to. Musiał mieć broń na wypadek zostania zaatakowanym. Chciał, by okazało się to tylko jego gapiostwem i faktycznie uderzył się w którąś gałąź. Rozgladał sie bacznie w poszukiwaniu czegokolwiek podejrzanego. Sylwetki ciała, cienia, poruszenia się gałęzi czy liści. Czegokolwiek, co zaburzyło by harmonię ciszy lasu.Po wyjęciu kunaia natychmiast postanowił wrócić na któreś z drzew. Nie miał zamiaru spotkać jakiegoś wygłodniałego wilka albo dzika, bo wiadomo co się robi, gdy się takie zwierzaki widzi...

[Hebi Oroshi]

Wężowy chłopak nie zwalniał swych kroków, nawet a może właśnie wtedy gdy dopadł go mrok lasu w którym obecnie się znajdował. Wiedział doskonale że jeśli zginie to nikt nie będzie na tyle ciekawy by przejąć się losem zaginionego wyrzutka… Może kiedyś, za parę lat jeśli wcześniej zwierzęta nie pochłoną jego ciała jako swoistej kolacji, przypadkowy podróżnik odnajdzie jego zmaltretowane zwłoki, a z myślą jaki los mógł go spotkać, ograbi jego ciało z resztek pieniędzy i przydatnego ekwipunku, po czym ruszy w dalszą trasę… Przykry los, zwłaszcza dla kogoś kto przecież przybył tu by uratować wymarły gatunek.
Oroshi zatrzymał się w pewnym momencie na jednej z większych gałęzi, nasłuchując dźwięków lasu. Nie przejmował się czerwonymi ślepiami łypiącymi z krzaków, czy trzaskiem gałązek za swymi plecami. Dopóki którykolwiek z odgłosów czy obrazów nie przypominał węża, nie interesowało go to bardziej niż los szczura w tonącym okręcie.
Chłopak nawet nie spostrzegł kiedy ślady na drzewie zaczęły zanikać, a on sam znalazł się w miejscu z którego trudno było teraz wrócić.
Przez chwilę zastanowił się co też uczynił jego niedoszły towarzysz, którego przecież spotkał raptem kilka godzin wcześniej.
Najbardziej realną wizją była ta w której z dezorientacją zapłacił za swój posiłek, po czym ruszył w dalszą drogę…
Chłopak nawet uśmiechnął się pod nosem, zdając sobie sprawę z komicyzmu tamtej sytuacji… No cóż, teraz pozostał jednak sam i o ile nie chciał spędzić tu resztki marnego losu, to czas było podjąć jakąś decyzję.
Jedynym punktem zaczepienia było ogromne drzewo wyrastające z ziemi kawałek drogi przed jego oczyma, nawet jeśli nie znajdzie tam wskazówki co do dalszego kierunku, to będzie w stanie przeczekać do rana by lepiej zorientować się w obecnej sytuacji… Po krótkim namyśle uznał że jest to najrozsądniejsze wyjście, więc jak pomyślał tak zrobił, już po chwili zmierzając w jego kierunku.

[Mishima]

Ostatni z gatunku
#15
Theme Uchiha zdecydowanie miał dzisiaj pecha. Nie dość, że na ślepo wpadł na coś, to jeszcze wylądował z hukiem na ziemi. Chciał zrobić salto albo wylądować na kucaka, jednak było to zbyt zaskakujące, by miało miejsce. Reakcja jednak była doskonała. Szybko zebrał sie na nogi, uzbroił w podręczny kunai i obserwował okolice. Nic, jednak się nie wydarzyło. Słyszał cichy powiew wiatru i trzepot skrzydeł, odlatujacych najpewniej ptaków po jego upadku. A może .. to nie było powodem jego upadku? Może, coś sie zbliżało i je spłoszyło?
Mimo tego, Matsu planował wskoczyć na drzewo z powrotem gdy zobaczył nagle duże, wrecz wielkie, żółte ślepia na jednej z gałęzi. Sowa wpatrywała sie w Twoje oczy, jakby przeszywała Cie na wylot wzrokiem. Głowa poruszała sie tylko w boki, a oczy podążały za nią.
Z tego wszystkiego, wybudził Cie dźwięk jej skrzydeł gdy nagle odleciała. Spłoszyło to zwierzęta dookoła Ciebie, lecz to wszystko.

Przechodzisz tutaj

Odmienna sytuacja towarzyszyła, naszemu szczęściarzowi. Oroshi myślał trzeźwo, mimo późnej pory. Wiedział, że noc w takim miejsce jest niebezpieczne a przez fakt zgubienia śladów, lepiej było przeczekać do rana. Skierował sie w strone wielkiego drzewa, wiedząc iż to jedyna jego opcja na przetrwanie. Oczy w ciemności, zwiększały ilość z każdą minutą. Droga jednak trwała zaskakująco spokojnie, jakby z góry było ustalone. Ewentualnie jakby zwierzęta przez jakiś powód, omijały go z daleka. Bądź co bądź, nasz bohaterski, szlachetny obrońca zwierząt dotarł do wielkiego, bogatego w życie.. drzewa. Znajomy opis?

Przechodzisz tutaj

~Prosze was o napisane w uhidzie dla mnie wasze statystyki (siła, szybkość, percepcja etc)~

  Ukryty tekst