Leśne gęstwiny

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
23/x

---

W tle rozgrywała się inna walka, która wyglądała zupełnie inaczej. Kyoushi nie miał czasu ani możliwości, by obserwować poczynania swojego kompana, jednakże kątem oka mógł zarejestrować kilka kul płomieni, strumień ognia lub salwy małych, stalowych pocisków. Naoya radził sobie całkiem dobrze, ale jego postawa była dosyć zachowawcza, w związku z czym potyczka nie została błyskawicznie rozstrzygnięta. W końcu jednak drugi z wilków został przez niego pokonany, dzięki czemu mógł przenieść uwagę już na ostatniego, uwikłanego w bezpośredni bój z akolitą. Wsparcie z jego strony miało zaraz nadejść, jednak Shiroyasha musiał radzić sobie sam jeszcze przez chwilę,.
Kyoushi miał drobny moment na przygotowanie ataku, jednakże w tej kwestii mocno się przeliczył. Manewr opierający się na naładowaniu broni wymagał kilka sekund. Biorąc pod uwagę tempo starcia oraz niemalże zerowy dystans między nim, a bestią, jego pomysł skazany był na porażkę.
Zanim broń nasączyła się błyskawicami, potwór zaatakował ponownie. Wielka łapa śmignęła po ukosie i właśnie rozorałaby tors białowłosego, gdyby solidna zbroja, która zatrzymała na sobie pazury. Impet uderzenia i tak był odczuwalny, więc młody bohater padł na łopatki. Miał w dłoni trójkunai, którego nie zdążył naładować, a w drugiej dzierżył miecz obosieczny.
Naturalnie, że wielki wilk nie zamierzał na tym poprzestać. Kolejny atak na obalonego przeciwnika był kwestią czasu. Bardzo niewielkiego czasu.

[Kyoushi]

W drugiej walce było zupełnie inaczej niż w tej, w której brał udział Kyu. Jak widać taktyka na te potwory z walką na dystans była lepsza i skuteczniejsza, mimo wyprztykania się ze znacznych ilości chakry ze strony Sentokiego to nie stanowiło dłużej problemu by wykończyć swoich przeciwników mimo nierównej walki i w końcu spróbować dołączyć do białowłosego, który tym razem nie popisał się zbytnio swoją taktyką. Wykorzystanie ukrytego noża i linki nie poskutkowało, ponieważ szermierz nie zdążył naładować broni wiązką elektryczną przez co jego zachowanie było dość… Dziwne. Nie zrobił dużo więcej, przez co został potraktowany potężną łapą, która dosięgnęła jego klatki piersiowej. Na jego szczęście, pod zewnętrznym ubraniem była ciężka zbroja, która przyjęła na siebie impet i zamortyzowała nieco atak, który i tak odczuł na sobie dość poważnie. Upadając, nie odłożył swoich broni, wiedząc, że jego partner zaraz tu dotrze nie zamierzał jednak kontynuować walki z parteru, nie z kimś tak silnym i szybkim jak wilkołak, który póki co został tylko rażony prądem dwa razy i naciął mu skórę na karku. Nie był odpowiednio osłabiony. Wtem, musiał reagować szybko i skutecznie – pierwsza myśl to wykorzystanie takiej pozycji do ukrycia się pod ziemią i chwilowego odwetu by określić nową strategię – tak też zrobił. Wykorzystując Moguragakure no Jutsu, schował się pod ziemią, niemal natychmiast udając się na wprost (leżąc twarzą do bestii, udał się w tym kierunku) parę metrów. Wiedział, że prawdopodobnie wilk ma świetny węch, więc nim wyszedł z ukrycia, wyczekał powrotu Sentokiego, który mógłby odstraszyć jakoś potwora lub też go przepędzić, czyli po parunastu sekundach Kyu po prostu wychodzi na powierzchnię, rozejrzeć się co jest grane i przejść do konfrontacji, tym razem ładując swój kunai i atakując bestię tym razem skuteczniej.

  Ukryty tekst

Again, technika:
http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 719#p56719

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
25/x

---

Białowłosy zmienił taktykę i tym razem postawił na technikę, która nie wymagała ani pieczęci, ani chwili ładowania, a przy tym wykorzystywała jego - wydawać by się mogło - niekorzystną pozycję. Tak jak leżał, tak nagle zaczął zapadać się pod ziemię. Monstrualny wilk rzucił się na niego, ale szpony przecięły jedynie glebę. A potem kolejny raz i raz jeszcze, bo stwór pazurami zaczął najzwyczajniej w świecie kopać, by dostać się do celu, który w jakiś dziwny sposób schował się pod gruntem.
I wtedy do akcji wkroczył Naoya, który wystrzelił z ust rozległy płomień bez obawy o to, że zrani swojego sojusznika. Gdyby Kyoushi znajdował się teraz na powierzchni, zapewne do jego nozdrzy dotarłby zapach palonego futra. Usłyszał natomiast stłumione przez warstwę gruntu jęknięcie, które jednak nie było ostatecznym skowytem. Osmolony wilk jeszcze jakimś cudem dychał, ale wtedy wyłonił się Shiroyasha i naelektryzowaną bronią dobił monstrum.
Potyczka tym sposobem dobiegła końca. Nie widać było w okolicy żadnych innych stworzeń, co nie oznaczało, że w Tajemniczym Lesie spotka ich już tylko spokój.
- Jak się trzymasz? - zapytał Uchiha, omiatając wzrokiem pobojowisko.
- No nic, chwila odpoczynku, ale musimy iść dalej - stwierdził jakiś czas później.
Jak powiedział, tak zrobił. Znaczy się, najpierw musieli się zorientować się, w jakiej linii prostej stawiane były wcześniejsza oznaczenia na drzewach, a potem dostosować się do tego kierunku i podążać do upragnionego celu.

[Kyoushi]

Jak widać, proste podejście mogło przynieść upragnione efekty. Tym razem bez kombinowania białowłosy wykorzystał technikę, którą chował w zanadrzu. Będąc w kijowej sytuacji i słabym położeniu, nie mając szansy na atak, zdecydował się na odwrót, chowając w ziemi niczym kret. Była to o tyle dobra decyzja, ponieważ odwrócił uwagę wilkora, który zajął się kopaniem i nie zwrócił uwagi na powracającego Sentokiego, który za pomocą kolejnego już ognistego jutsu przyfurał mu futerko. Wtem, na czas Shiroyasha mógł wyłonić się za plecami zranionego wilka i zadać mu ostateczny cios, przeszywając go jak nóż masło. Chcąc nie chcąc, padł jak długi, a sam białowłosy schował swoje bronie i podszedł po katanę, która tyle dla niego znaczyła, na powrót wkładając ją za plecy. Mogli trochę odetchnąć, a chłopak mógł opatrzeć płytką ranę. Na pewno chciał wykorzystać część bandaża, który miał przy sobie i po prostu obwiązać nią ranę, by ta nie sączyła się dalej. Później się zobaczy co można z nią zrobić.
- Nieźle. Tylko skąd tu te bestie… - zapytał nie oczekując wcale odpowiedzi. W końcu nie spodziewał się by Naoya cokolwiek w tym temacie wiedział, więc było ono typowo retoryczne. Tymczasem, musieli iść dalej, przez co tuż po schowaniu resztek bandaża, białowłosy ubrał na powrót na siebie całość rzeczy, które musiał zdjąć i mogli ruszać dalej. Te trupy i krew, która była w pewnych miejscach wystarczająco znaczyła teren, jednak dobrze było oznaczyć jedno z drzew na powrót tych, które wcześniej znaczyli. Tak też zrobili i na powrót wrócili na trasę, kierując się na wprost, w głąb zwodniczego i tajemniczego lasu.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
27/x

---

Jakby nie było, proporcje były zachowane. Żyjące tu istoty były tak samo większe, jak większe tu były rośliny względem tych występujących normalnie. Nie bez powodu nikt do tej pory nie zajął tych terenów. No, albo inaczej - może i ktoś kiedyś próbował, ale z całą pewnością nikomu nie udało się przejąć Tajemniczego Lasu i podporządkować go swojej woli.
- W sumie to szukamy lasu w lesie, o ile wierzyć tym informacjom, których nikt na dobrą sprawę nie sprawdził. Ech, trochę szkoda, jeżeli to wszystko okaże się jedynie wydmuszką - stwierdził Naoya w czasie drogi.
Co do drogi - trwała ona trochę czasu. Z godzinę, może nieco dłużej. Na całe szczęście do tego momentu żadna inna bestia nie zainteresowała się dwójką obcych ludzi. Napotkali jednak krwawe ślady i pozostałości tych nieszczęśników, których tropem szli do niedawna. Nie było za bardzo czego zbierać - ubite potwory zdążyły wcześniej pożreć nieznajomych wędrowców, do których mieli dołączyć przecież Kyoushi i Naoya.
Tak czy inaczej, krwawych śladów już nie było. Nie było też zawodzenia ani innych oznak jakiegokolwiek życia w okolicy. Cisza przed burzą? Możliwe.
W pewnym momencie las trochę się zmienił. Drzewa były jeszcze bardziej upchane obok siebie, a ich rozmiary były jeszcze pokaźniejsze niż wcześniej. Co ciekawe, nawet w ich koronach nie było śniegu. Nie typowe? Raczej tak, ponieważ jeszcze kilkadziesiąt metrów wcześniej dało się zauważyć różnicę, którą był przynajmniej jakiś cienki puch osadzonych na gałęziach znajdujących się bliżej spodu.
Pobliskie drzewa były karykaturalnie powykrzywiane i wydawały się zieleńsze i żywsze od wszystkich pozostałych, jakie mogli spotkać na swojej drodze. Nad ich głowami skręcały mniejsze lub większe gałęzie, z których często zwisały pnącza lub inne elementy zieleni.
Było tu absolutnie cicho.
- To chyba to. Szliśmy w dobrym kierunku, cały czas robiłeś oznaczniki, więc małe szanse na pomyłkę. Tylko... co teraz? - Uchiha był w takiej samej kropce jak akolita. Wiedział niewiele więcej i również był tutaj po raz pierwszy.
Jeżeli białowłosy przechadzał się nieco bliżej tych masywnych drzew, to w pewnym momencie mógł odczuć, jak bije od nich leciutkie ciepło. Zagadka braku śniegu rozwiązana.

[Kyoushi]

Przed wejściem do Tajemniczego Lasu, białowłosy nie odczuwał lęku. Strach nie towarzyszył mu zbyt często, przez co nie wiedział jak na niego reagować na tyle, by nie wpływał na jego działania – niestety, raz w potyczce z wilkorami zaćmił mu umysł, przez co za bardzo się odsłonił. Jak łatwo było zauważyć, jakoś z tego wyszedł, jednak to co mówili o tym miejscu było prawdą i tylko prawdą. Nie tylko był straszny, ale także nieprzewidywalny i nienaturalny. Wszelaka fauna i flora zdawała się żyć własnym życiem i rozwijać zupełnie inaczej niż na pozostałej części kontynentu. To dlatego nikt do tej pory nie zdołał ujarzmić i przejąć tegoż terenu. A cóż szukali dwaj Uchiha na tak nieprzyjaznej ziemi… Sami do końca nie wiedzieli, jednak szli dalej i dalej, zapędzając się w głąb lasu.
- Oby nie, nie straciliśmy na darmo tyle siły podczas walki z tymi bydlakami. Nie chciałbym wracać z gołymi rękami. – powiedział, chcąc podtrzymać rozmowę i temat, który również go gryzł. To nie mogło się nie udać, ponieważ za wiele poświęcili by to ogarnąć. Kolejna godzina, być może dłużej mijała, a oni wciąż nie mieli niczego co mogłoby rozwiązać sprawę i sytuację, w której się znaleźli. Trop trupów i śladów krwi się urywał, już niczego więcej nie mogli zauważyć czy też odnaleźć. Prawdopodobnie wilki ich pożarły i nie pozostawiły ostatniej kostki. Po dłuższym spacerze i odpoczynku, regeneracji chakry, białowłosy wraz z Naoyą zauważyli coś nowego co wyróżniło się i to dośćznacznie. Zieleńsze i pełniejsze życia niż dotychczas, a to co było najdziwniejsze to… Brak śniegu wokoło. Wszystko było jasne, gdy tylko czerwonooki zbliżył się do jednego z drzew od którego emanowało ciepło i to nie byle jakie. To było dopiero dziwne…
- Też mi się tak wydaje. Teraz chyba musimy wejść głębiej. Nie mamy zresztą innego wyjścia… - powiedział nieco zniechęcony, stawiając kolejne kroki w głąb tegoż dziwnego lasu, który kolejny raz zaskakiwał. Mogło być tutaj jeszcze goręcej niż dotychczas. A do tego nie wiedzieli co ich tutaj czeka… Wszystko miało się wyjaśnić już naprawdę niedługo. Po prostu trzeba było iść i działać dalej, ze względu na brak informacji Akolita wraz z Sentokiem byli trochę zmieszani, jednak wciąż nie planowali się poddawać.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
29/x

---

Tajemniczy Las był daleki od szeroko rozumianej normalności, jednak skrawek terenu, do którego właśnie dotarli, nawet w tak nietypowym miejscu jak Tajemniczy Las był po prostu nadzwyczajny. Trafiając do tego miejsca pełnego wszelkich odcieni żywej zieleni i obfitej roślinności można było zapomnieć, jaka pora roku panowała na zewnątrz. Może to aura tego miejsca zaburzała nieco odbiór rzeczywistości, ale chyba faktycznie było tutaj nieco cieplej niż w pokonanym do tej pory lesie.
- Właściwie, to... chyba już jesteśmy na miejscu - skomentował niedługo później Naoya, ale nie był w stu procentach przekonany do swych słów. Tak jak wcześniej powiedział, nie znał dokładnie tego miejsca i nie był do końca pewien, czego się spodziewać.
Wszystko wskazywało na to, że są w samym centrum magicznego lasu. Wszędzie wokół porastała bujna flora, a tuż przed nimi znajdowało się ogromne, masywne drzewo, którego czubek trudno było ujrzeć nawet spoglądając pionowo w górę. Zarówno kora jak i gałęzie otoczone były grubymi pnączami, które w dużej ilości wsiały tuż nad głowami bohaterów.
Przykładając dłoń do kory, co zrobił Uchiha, można było odczuć lekkie ciepło, będące bardzo przyjemną odmianę od wcześniejszych chłodów, przez jakie musieli się przedzierać.
- Nie znam dokładnej instrukcji, do której powinieneś się dostosować. Zdobyliśmy jednak informacje, że to właśnie te miejsce w jakiś dziwny sposób sprzyja kontemplacji i pozwala otworzyć swoją duchowość. To chyba właśnie o to chodzi, żebyś zagłębił się we własne ja, ale nie tak, jak wtedy pod Toshimą. Nie ma pośpiechu, daj sobie czas, spróbuj się uspokoić. Ja będę pilnował okolicę, a w razie czego zawiadomię.
Z tym przykazem Naoya właściwie zamierzał zostawić Shiroyashę samemu sobie. Oddalił się trochę, by dać mu przesteć, a samemu zajął jakąś sensowną pozycję na gałęzi jednego z wielkich drzew, skąd mógł doglądać całą okolicę.

[Kyoushi]

Niczego więcej poza niespodziewanymi wydarzeniami i temu co było widoczne gołym okiem. Tenże las przeprawiał o ciarki, których jakoś Kyu dawno się wyzbył, prawdopodobnie ze względu na walkę, którą odbył przed chwilą, a także poniesione rany. Teraz był zaskoczony jeszcze bardziej, ale nie mógł przecież tego okazywać na każdym kroku. Najbardziej magiczne miejsce w jakim był kiedykolwiek w życiu i prawdopodobnie kiedykolwiek będzie. Aktualnie napawał się widokiem, jednocześnie eksplorując kolejne metry tegoż miejsca.
- Więc? Co teraz… - powiedział, zastanawiając się nad dalszymi losami. W końcu nie było tu niczego co mogłoby dać jakąś odpowiedź lub pomóc w odniesieniu się do czegokolwiek. Wraz z Sentokim byli w kropce, jednocześnie wiedząc, że to tu. Czuli to, byli niemal pewni, ale co miało się wydarzyć dalej? Piorun miał uderzyć w śnieżnobiałą czuprynę czerwonookiego? Cóż, tego nie wiedzieli. Dotarli do centrum magicznego skrawku lasu, wszystko na to wskazywało, że są w odpowiednim miejscu, ale co dalej… To pytanie przysłaniało rzeczywistość, w której aktualnie przebywali. W końcu Naoya coś napomknął o tym co należy zrobić. Nie wiedząc dokładnie o co mu chodzi, białowłosy tylko odpowiedział:
- Jak pod Toshimą… Spróbuję, jednak nie wiem ile mi z tym zejdzie… - zastanawiał się, jednocześnie ufał Naoyi, że to on zapewni bezpieczeństwo, gdy ten przejdzie do zaglądnięcia w siebie. W tym czasie, gdy Sentoki się oddalał, Akolita postanowił usiąść w wygodnej pozycji w centrum lasu, w którym byli. Ręce położył na kolana, biorąc parę spokojnych oddechów, przy okazji wydychając jak najwięcej powietrza, by uspokoić ciało i umysł, wyrównując bicie serca. Zamknął oczy i spróbował wykorzystać te emocje, które pozwoliły mu rozmawiać z Nibim podczas poprzedniej misji. Teraz chciał go znów zobaczyć, pragnął tego jak tej mocy, po którą sięgną ostatni raz. Czy zobaczy swojego nowego przyjaciela, czy może rozczaruje się i nic z tego nie będzie?

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
31/x

---

Naoya kiwnął jedynie głową, ale już się nie odezwał. Nie chciał zakłócać spokoju białowłosemu, więc po prostu usunął się na bok. Przemieścił się w miejsce na jakiejś wielkiej, poziomej gałęzi, skąd nie był łatwy do dostrzeżenia przez Kyoushiego, a z drugiej strony miał dobry pogląd na okolicę. Kto jak kto, ale czarnowłosy Sentoki był zdyscyplinowany i nie brakowało mu cierpliwości. Prawdopodobnie nie pospieszałby jinchuuriego nawet gdyby ten rozłożył się na ziemi i bezkustecznie szukał natchnienia przez resztą dnia.
Kyoushi usiadł, uspokoił oddech, wyciszył się i zamknął oczy. Wszystko po to, aby przejść do stanu podobnego do medytacji i spróbować odtworzyć to, co wydarzyło się w okolicach Toshimy. Rzecz w tym, że wtedy sytuacja była inna. To wtedy nie on odwiedził demonicznego kota, tylko demoniczny kot o odwiedził jego. I wcale nie była to sielankowa relaksacja w zielonej okolicy, tylko starcie utrzymane na maksymalnej intensywności, podczas którego solidnie oberwał, a jego życie wisiało na włosku.
Może więc powinien się wkurzyć? Zrobić rozbieg i pieprznąć czołem w twardą korę olbrzymiego drzewa?
Medytacja nie przynosiła efektów, a przynajmniej nie w pierwszych minutach. Nic się nie działo, a okolica pozostawała niezmienna.
Zaraz, czy aby na pewno?
W pewnym momencie część pnączy owijających się wokół majestatycznego drzewa doznała lekkiego ożywienia. Pnącza zaczęły się kołysać tak, jakby dmuchał w nie wiatr, którego w okolicy jednak nie było. Później ich ruchy stały się bardziej energiczne - wiły się niczym węże i wydawały się przesuwać w jedno miejsce.
Wreszcie wszystkie zebrały się w jednym miejscu, a potem splotły się ze sobą i stworzyły jedną, zwartą całość.
Kłębek pnączy powolutku zsuwał się z drzewa niczym pająk na swej nici. Z każdą kolejną sekundą nabierał coraz bardziej humanoidalnych kształtów.
A potem uformowany w ten sposób Kyoushi zeskoczył na porośniętą mchem glebę. Zgadza się, Kyoushi, a dokładniej rzecz biorąc jego niemalże wierna replikacja. Niemalże, bo od oryginału różniły go oczy - w całości zalane czernią, absorbująca wszystek wpadającego do nich światła.
- Wciąż trzymają cię na smyczy, co? - odezwał się drwiącym tonem, uśmiechając się przy tym złowieszczo i wlepiając w prawdziwego Shioryashę spojrzenie pełne pustki.

[Kyoushi]

Sentoki zniknął gdzieś w gąszczu gałęzi i całej flory tego magicznego miejsca. Kyu nie miał pojęcia dokąd poszedł i gdzie się usadowił, dzięki temu mógł w pełni skoncentrować się na sobie i zmierzeniu się z samym sobą w tej dziwnej pustce, która tak tętniła życiem, pośród opustoszałego lasu. Już po pierwszych sekundach, w których białowłosy rozpoczął swoją medytację, napotkał sporo problemów – między innymi takie, że przecież ciężko ze spokojem się zdenerwować, czy też utracić panowanie nad sobą. Co trudniejsze, nie potrafił zadać sobie również tego ogromnego bólu, który przeżywał w Toshimie, więc jak doprowadzić do spotkania z Matatabim? To pytanie przeszkadzało w medytacji, przez co, co rusz musiał się ogarniać i wypędzać ją z głowy, co nie było też takie łatwe jak mogłoby się wydawać. Zrelaksowany i spokojny próbował wszystkiego, tylko by ujrzeć znów tę klatkę i pysk kota spowitego w płomieniach… Aż w końcu stało się coś, czego wcale, a wcale się nie spodziewał. Po paru minutach, które spędził na ziemi, okolica zaczęła żyć własnym życiem. Nieco się przeraził, nie wiedząc jak zareagować, jednak działo się to na tyle wolno, że mógł w każdej chwili zareagować. Pnącza zaczęły się kołysać – najpierw dość spokojnie, jednak później zaczęły wariować co raz bardziej, wykonując szybkie i energiczne ruchy, a następnie kierować się do jednego, wspólnego miejsca. Tam, splotły się i zbiły w jedną, podejrzaną sylwetkę – humanoidalnego pnącza, które w mgnieniu oka zaczął przypominać Kyoushiego w jego własnej osobie. To było dopiero creepy. Nie różnił się praktycznie niczym na pierwszy rzut oka. Tylko właśnie te oczy, które zalane czernią dawały się we znaki. Weszli w konwersację.
- Nie przypominam sobie, by ktoś trzymał mnie na smyczy czy też ograniczał… - wypierał z siebie tę myśl, doskonale wiedząc o czym mówi klon. To trzymanie w jednej chałupie i ciągła opieka nad Jinchuurikim była widoczna gołym okiem i mogła irytować, jednocześnie już raz uratowała mu życie podczas walki w Toshimie, to w końcu Uchiha uspokoił demona… - Czym Ty jesteś? – zapytał tuż po swojej odpowiedzi.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
33/x

---

Zdziwienie było jak najbardziej naturalną reakcją, szczególnie kiedy oczekiwało się spotkania z kotkiem, a nie z... samym sobą? Tak, bez wątpienia była to jego wierna kopia, nie żadna marna kalka. Kyoushi mógł przeglądać się w nim jak w zwierciadle. Jedynie oczy tej postaci były zupełnie inne od oryginału i w połączeniu z krzywym uśmieszkiem tworzyły nieco złowieszczy wizerunek.
- A ja nie przypominam sobie, żebyś ty był taki ograniczony - zripostował niemalże od razu Shiroyashę, wyraźnie drwiąc z jego słów. To jasne, że deklaracja białowłosego była sporym przekłamaniem, a dzielący z nim wiedzę i doświadczenia klon był tego świadom.
Zadane pytanie skwitował pewnym uśmieszkiem, a potem ruszył powoli, po łuku, zaczynając spacerować wolnymi kroczkami dookoła siedzącego na ziemi Kyoushiego. Zataczał kręgi niczym drapieżnik wokół ofiary.
- No przecież dobrze wiesz. Jestem tobą, a raczej twoją lepszą i bardziej świadomą wersją. Ja przynajmniej nie boję się powiedzieć na głos tego, co myślę. A ty? Aż tak spotulniałeś, że nawet nie próbujesz wyjść z budy i nie zauważasz przez to, że ciągle jesteś na łańcuchu? - odrzekł, kierując tym samym w stronę akolity niemały zarzut. Miał jednak ku temu dość solidne podstawy.
- Ile już siedzimy pod tym kloszem? Myślisz, że dadzą nam kiedykolwiek swobodę? Że będziemy mogli pójść sobie gdzieś bez towarzystwa tego cholernego Naoyi? - Drobna zmiana w postawie, bo zamiast mówić ty używał my. Czegokolwiek jednak nie użył, to i tak zapewne brzmiało to dziwnie. W końcu to wciąż była rozmowa z samym sobą.
Z drugiej strony, czy można było znaleźć lepszego rozmówcę? Kogoś, kto go lepiej znał? Nikt inny tak dobrze nie wiedział, co siedzi mu w głowie. Nikt inny nie potrafił też wbić tak mocno szpili.

[Kyoushi]

Białowłosy kompletnie się tego nie spodziewał. Chwilę nawet zawiesił szczękę na wietrze, którą musiał szybko ogarnąć. Nawet próbował się uszczypnąć by sprawdzić czy to nie sen, jednak to nie był sen – to wszystko była prawda, której nie potrafił pojąć i zrozumieć. Ale cóż tu do rozumienia, ma w sobie wielometrową bestię o nieograniczonej wręcz chakrze, która sobie w nim siedzi. Co tu ogarniać… Był taki sam, jednak nieco bardziej złowieszczy. Te oczy robiły robotę – co jakby sobie tak za tatuować swoje? Byłoby cool, ale pewnie trochę boli.
- Widzę czytasz ze mnie jak z otwartej księgi. Co w takim razie zrobiłbyś na moim miejscu? Zbuntował się? Uciekł? Jesteś głupszy niż myślałem Kyu, jeżeli tak działa moja podświadomość – powiedział, kierując te słowa również do siebie, bo zdawał sobie sprawę, że to ‘Genjutsu’ oparte jest o jego umysł, który walczy między podświadomością, a świadomością i zdrowym rozsądkiem. Klon krążył wokół Kyu, który powoli wstawał. Nie chciał dać się otoczyć w tak prosty sposób przez cholera wie co i kogo.
- Jeśli uważasz wygodę i komfort za łańcuch to współczuję samemu sobie. Dzięki temu zyskuje więcej niż tracę, tylko chyba nie potrafisz tego przyjąć. Wybieram za każdym razem siłę, a nie śmierć, która równa się ze wszystkim co sobie myślisz. – komentował bezpośrednio to o czym rozmawiali. To było po prostu namawianie do wybrania drogi rebelianckiej i oddalenia się od Sogen. Może i byłoby dobrze, ale Uchiha nie wypuścili by go. A dokładnie nie ruszyliby bestii. Gdyby był silniejszy mógłby o tym pomyśleć, ale nie teraz.
- Myślę, że jeśli osiągniemy pewien poziom siły, o którym myślę, będziemy robili co zechcemy, wraz z Nibim. Lecz teraz nie jest to najlepsza chwila i moment na bunt. Przecież to wiesz, prawda? – zapytał spokojnie. W końcu oczekiwał szczerych odpowiedzi od samego siebie, bo to właśnie ze sobą rozmawiał. Ciekaw był, co dalej z tą rozmową, która była zaiste bardzo ciekawa. Niecierpliwił się co z tego wyniknie i co jego klon uzna za stosowne.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
35/x

---

Kyoushi mógł szczypać się do woli, nakłuwać swe ciało kunaiem, walić łbem o twardą korę masywnego drzewa, czy nawet zrobić kai. Niewiele to jednak zmieniło, a w zasadzie to nic. Czymkolwiek był znajdujący się przed nim twór, z pewnością nie był iluzją. Z drugiej jednak strony, nie wyglądało to też na spotkanie we wnętrzu białowłosego, ponieważ wtedy, podczas pamiętnego przebudzenia się Nibiego, Shiroyasha znalazł się w zupełnie innym miejscu. Tym razem otoczenie wcale się nie zmieniło. Wychodziło więc na to, że to właśnie w tym skrawku lasu było coś wyjątkowego, co sprawiło, że Kyoushi stanął twarzą w twarz ze samym sobą.
Sobowtór w pewnym momencie przestał robić kółeczka wokół białowłosego, tylko przystanął na miejscu i skierował się w jego stronę.
- Zrobię to, co ty zrobisz. Decyzja i tak należy do ciebie, czyż nie? - odpowiedział, uśmiechając się krzywo.
- Aż tak dobrze cię wytresowali? Wiesz o tym, że jesteś jedynie ich bronią? No bo przecież jaki z ciebie jest Uchiha? Już tyle czasu siedzisz pod tym kloszem, że się w nim zadomowiłeś - odparł, kręcąc przecząco głową w dość teatralny sposób. Westchnął głośno.
- Może wiem, może nie wiem. Dobrze, że Naoya tego nie słyszy, bo z pewnością nie byłby wesoły, słsząc o buncie. A Katsumi? Katsumi też się pewnie dowie. Prędzej lub później. Myślisz, że pozwoli ci się tak łatwo wyrwać? W końcu od początku chodzi o to, żebyś tańczył potem tak, jak ona ci zagra. Żebyśmy my tańczyli. - Splótł ręce na wysokości klatki piersiowej i obdarował swe lustrzane odbicie surowym spojrzeniem, już bez prowokującego uśmieszku na twarzy.

[Kyoushi]

Nie znajdował się w Genjutsu, a do tego chciał tylko sprawić sobie ból, tak by sprawdzić czy przypadkiem nie śni. Jak łatwo się okazało, nie – nie śnił. To było realne i jeszcze dziwniejsze przez to. Gdyby tylko wpadł na pomysł uderzenia głową w drzewo na pewno by to zrobił, bo aktualnie to mogło jedynie nieco wzbudzić myślenie młodzieniaszka. To miejsce było tym co widział, a na pewno nie odpowiadało za spotkanie wewnątrz umysłu, gdzie spotkał niebieskopłomiennego kota. Ciekawym było jednak, o co tu chodziło i dlaczego to właśnie karykatura jego samego z nim rozmawiała, o czym to mogło świadczyć? Tego nie był pewny i dopóki się nie dowie, nie odpowie na to pytanie.
- Dlatego nie powinieneś mieć prawa głosu, skoro i tak doskonale zdajesz sobie sprawę, że to ja pociągam za sznurki i zrobię co zechcę, czyż nie? – zapytał równie ironicznie. Chyba brali udział w konkursie na większego durnia i aroganckiego dupka.
- Chyba zapominasz po co dołączyłem do Uchiha i jaki był mój zamysł. Mizuno, te sprawy, pamiętasz? A gdy wróg jest za silny to najwyższy czas… Do niego dołączyć. Moc, która jest na wyciągnięcie ręki oraz informacje od Uchiha są warte tej tresury i chwili pod kloszem. – zakończył.
- Nie wspominam o buncie, pewnego dnia po prostu nikt mi nie przeszkodzi, a nawet o tym nie pomyśli. No i niech tak dalej myśli, że będziemy dla niej tańczyć. Póki mam z tego korzyści, będziemy korzystać. To działa jak symbioza, dzięki której rośniemy w siłę, której tak wyraźnie potrzebujemy. Reszta mnie kompletnie nie interesuje, a nawet to w jaki sposób to osiągnę, a Ty razem ze mną. – zakończył swój wywód do kompana, siebie samego.

[Ichirou]

Wyprawa rangi C
Kyoushi
37/x

---

Klon o czarnych ślepiach przechylał głowę to na jedną, to na drugą stronę. Parę razy przez jego twarz przemknął drwiący uśmieszek, a innym razem zmrużył oczy i podejrzliwym, przenikliwym spojrzeniem zmierzył Kyoushiego. Słuchał go, ale czy brał do siebie jego słowa? A może wcale nie potrzebował wyjaśnień, bo wiedział i czuł to samo, co prawdziwy białowłosy?
I czy faktycznie to wszystko działo się na jawie? Jeżeli Shiroyasha postanowił się rozejrzeć, to nie zauważył w okolicy Naoyi, choć sam las wokół był identyczny jak przed rozpoczęciem medytacji.
- Jesteś taki pewien, że to ty pociągasz za sznurki, a nie Uchiha? Może twoja próba wyrwania się z więzów będzie jedynie iluzoryczna, cały czas pod ich kontrolą? - Opuścił bezwładnie ręce, które miał do tej pory splecione na klatce piersiowej. Zamilkł na chwilę, jakby analizował wszystko, co zostało do tej pory powiedziane, a potem prychnął cicho. Uśmiechnął się do siebie i niedługo później ruszył wolnym krokiem w stronę swego sobowtóra.
- No dobrze. Powiedzmy, że ci wierzę, że w końcu się uwolnisz. Że MY się uwolnimy.
Podszedł do niego i wyciągnął rękę. Wydawało się, że po to, by podać mu dłoń w geście zgodny, ale zamiast tego trzasnął go po prostu z liścia w twarz. Tak na przebudzenie.
Ułamek sekundy później sobowtóra o czarnych ślepiach już nie było. Był natomiast głos Uchihy, który podniósł się z głęzi widząc nerwowy ruch Kyoushiego.
- Wszystko w porządku? - rzucił oschłym jak zwykle tonem.