Leśne gęstwiny

[Shijima]

Are you insane like me?

30/? Na jej miejscu, ale to nic personalnego, zamieniłabym ręce z nogami. Albo w ogóle dała jedną nogę, drugą rękę,
żeby zobaczyć, co się dzieje, a co najważniejsze - nie opuszczałabym swego dzieła stworzenia! Całkiem śmiesznie byłoby obserwować, jak taki Shiga kadłubek by kicał, próbując się znowu przywrócić do jakiejś normalnej formy. Nawet nie mogę powiedzieć, że tylko ja miałam tu taki paskudny humor, przecież byliście nawet w tym lepsi! Tylko jacyś zbyt mili, doprawdy, o wiele za mili...
Musiałeś poczekać, aż kończyny porządnie się zrosną. Ile czasu minęło? Świat już zmierzał do zmierzchu absolutnego, czerń chciała ukryć pod kurtyną świat, mówiąc swoim aktorom, że chyba wystarczy na dziś tego teatru, pora zaszyć się w ciepłych łóżkach, pora zgasić świece na stolikach - cisza i sen... ach nie, przecież ciągle padał deszcz. Dźwięk łagodzący zmysły po takim czasie stawał się przekleństwem. Nie chciał, kurwa, przestać padać! Ciap, ciap, ciap... Co z tego, ze twoje zmysły były klarowniejsze, skoro i tak jedyne, co słyszałeś, to deszcz? Właśnie - klarowniejsze. Opuściły cię zbędne myśli, które przytłaczały, bzycząc koło ucha jak złośliwa mucha. Korony drzew przestały się w końcu plątać i rozmazywać - akurat teraz, gdy było ciemno! Musiało, złośliwe. Kiedy miałeś sprawne ręce rozpaliłeś więcej ognia i zabrałeś się do naprawiania swoich nóg. Z twojego ubrania to wiele nie zostało, tyle co po kadłubku, na szczęście twoje ciało, chociaż odczuwałeś zimno, i tak z wymarznięcia umrzeć nie miało szans. Zakładając, że to wymarznięcie nie wpłynie w żaden sposób na twoje organy wewnętrzne, które miały średnią szansę na regenerację. Prawda? Odczekałeś kolejne chwile i w końcu się zebrałeś, ruszając do przodu. Zacząłeś słyszeć pohukiwanie sowy, zacząłeś słyszeć w końcu życie w tym przeklętym lesie, którego do tej pory nie słyszałeś. I rozpoznawać teren, na którym jesteś. GDZIEŚ dojść musiałeś w tej nieprzyjemnej wędrówce. Cały ubłocony i przemoczony, nie tylko wodą ale i krwią - ta noc chyba i tak nie mogła być gorsza. Nie miałeś pojęcia, ile czasu tak krążyłeś, nim twoim oczom ukazały się trzy domki - małe, kwadratowe. W jednym z nich paliło się światło.

[Hitsukejin Shiga]

Dobrze, że Shiga nie ma i nie posiada nadnaturalnych zdolności czytania w myślach różnych sił wyższych oraz stąpania ciężkim krokiem po czwartej ścianie, gdyż mógłby uznać z całą pewnością, że pewna osoba kierującą niejako jego losami jest mu conajmniej nieprzychylna. Ot takie zaklinanie włosowej maniaczki z puszczy by przyszyła dla śmniechu jedną nogę i jedną rękę nie jest zabawne. Aczkolwiek Shiga choćby własną dupą miał trzymać ten kunai, to by się poskładał. Ot, taka silna wola życia. Nie życia. Jashinizmu. Cokolwiek.
W sumie teraz mamy opowieści pt. Jożin z Bażin atakuje, część trzecia. Shiga cały w błodzie, chuj wie co jeszcze, jakieś robale, odchody, ziemia, taka sytuacja, a do tego krew, piękne paskudne blizny, ruchy jak zombie, ogólny stan podirytowania. Sądze, że jeśli w tym pięknym domku ktoś jest, to na pewno go przyjmie w środku nocy z otwartymi ramionami, da ciepłej herbatki i da swoje zapasowe papucie. Na pewno. Sto procent. Ale żeby to się stało, Shi musiałby się tam udać.
A to w sumie najlepszy pomysl bo leje, jest ciemno, źle i w ogóle niech mnie ktoś przytuli.
Shiga zgarnął włócznie, zgarnął Kunaie, które ledwo na plecach mu już wisiały, a ręce nienaturalnie ciążyły - jeszcze się dogadywały z resztą ciała, udał się w kierunku domu, krążąc półkoliscie jak ten cholerny Jożin z Bażin potwór z bagien.
Shi shi najpierw sobie obejrzy dom dookoła czy nie pcha się w objęcia śmierci po raz drugi, a potem bardzo bardzo bardzo kulturalnie zapuka do do drzwi i przyjmie najbardziej pokrzywdzono-shrekowo-kotkową minę jaką zdoła. A nuż w środku jest jakaś sympatyczna rodzina i go ugoszczą.

Ale raczej kotki, miłość, śmierć.

[Shijima]

Are you insane like me?

32/? Nie mam pojęcia, skąd ten pomysł o nieprzychylności Losu! Przecież wszystko biegło idealnie dobrze, czas został cofnięty, oczyszczony, życie podarowane - z czystej łaski! Czystego miłosierdzia! Jeśli to nie była przychylność, to już nie wiem, co nią jest. Można by wręcz powiedzieć, że duchy przodków czuwały nad tobą i ciągnęły cię w górę, nie pozwalając odlecieć do świata zmarłych, gdzie przyjemność z bólu najprawdopodobniej by zniknęła. Nie żebym oceniała, po prostu, wiesz - taka myśl,że chyba nie trafiłbyś do tego... Nieba. Pewnie trafiłbyś prosto w objęcia Jashina do najniższego kręgu Piekieł, a tam już tylko... ekhem. Co zresztą jest po życiu dowiesz się w swoim czasie, jeszcze nie dziś, nie tej nocy, choć oddech Śmierci czułeś wyraźnie na swoim karku. Zapamiętałeś go wraz z chwilą, kiedy włosy Unagi chciały przecinać twoje wnętrzności, więc chyba i lepiej, że odpowiednio szybko się zorientowałeś, Kto dyszy nad tobą. Kto spoglądał na ciebie oczami niebieskowłosej dziewczyny, z tym, że ona była tylko posłanniczką. Medium, wolą sprawczą - Śmierć była tam honorowym gościem, pod tą kopułą z więdnących liści.
True, kiedy miało się za przewodnika Los-skurwiela to w takim domku mogły być tylko kotki, miłość i piwnica. Nie koniecznie w tej kolejności.
Całe ciało ciążyło, ale ciężko było teraz kluczyć po lesie w takim stanie, narażając się drapieżnikom. Teraz słyszałeś nocne życie - hukała sowa, coś trzaskało w krzewach, coś przesuwało się poza linią twojego widzenia - raz nawet natknąłeś się spojrzeniem na lśniące ślepia czegoś małego - na tyle niewielkiego, żeby nie miotało tobą w konieczności bronienia się,
choć w tym lesie akurat nigdy nic nie wiadomo. Najmniejsze diabelstwo może okazać się najbardziej niebezpieczne. No,
pomyślmy o takich kociętach w piwnicy na przykład... Ostrożnie zbliżyłeś się do domku, pilnując, by nie narobić żadnego hałasu, albo przynajmniej zrobić go jak najmniej. Ciepło światła bijącego z domku ciągnęło cię jak ćmę do płomienia -
i co z tego, że ćma wiedziała, że straci skrzydła, gdy do tego płomienia wleci? I tak wlatywała. Pokusa była zbyt silna. Byłeś jednak cholernym shinobim a nie ćmą! Podołasz przecież takiemu wyzwaniu! Tylko to takiemu to właściwie znaczy:
jakiemu? O tym właśnie chciałeś się przekonać. Domek wyglądał całkowicie niegroźnie, ale kiedy się zbliżyłeś usłyszałeś aż zbyt znajome głosy. Jeden męski, drugi damski.
- Rano trzeba sprawdzić wnyki. Rozstawiłeś wszystkie?
- Ta... pułapki na ptaki też zawiesiłem.
- Jestem okropnie głodna...

[Hitsukejin Shiga]

Cóż ten los taki pyskaty dziś jest, bez kitu kitu. Z czystej łaski to ręce i nogi odpadły, wiedzioną złą siłą ręce oprawczyni od ognia bezpieczne, pozbawić chciały życia. To jest zły, nieprzychylny los. Ale to tak już jest z Shigiem. Shigiemu zawsze wiatr w oczy, deszcz na głowę i chuj w dupę. Tak chyba na Jashinistach mści się karma czy inna Sprawiedliwość o ile Kamisama stworzył sobie jakiś aspekt za dbanie o sprawiedliwość odpowiedzialny.. To ten aspekt bardzo musi Szygi nie lubić.
Szyga nie chciał ginąć, ale życie niekiedy sprawiało wrażenie, że to jedyne na co Shyga może w nim liczyć. Smutny jest ten świaaaat... Smutny jest teeeeen świaaaaaaat... Chciałoby się zawodzić pod nosem.
Dom wyglądał jak obietnica, zwłaszcza, że wszystko w lesie zdawało się chcieć go, naszego Szygę, zjeść żywcem z koścmi nie wypluwając nawet skrawka ciała, na pamiątke, dla potomnych, że istniał w ogóle ktoś taki... Nah, coś w lesie na pewno chciało zakończyć jego żywot.
Shiga podszedł do drzwi, stając przy nich, ale nie na wprost - żeby ktoś nie wpadł na pomysł ataku na drzwi.
-Cześć ludzie z lasu. Tutaj podróżnik strudzony życiem, wymęczony, ranny, głodny, chory, brudny i mokry. - Obserwował dom, mając dłonie złożone w pieczęci, był gotów atakować ogniem, jeśli zajdzie taka potrzeba. Odskok i atak, odskok i atak...
-Nie będe owijał w bawełnę, to ja was wystraszyłem ogniem wtedy, kiedy ta popaprana jednostka z niebieskimi włosami was chciała pozabijać. A potem chciała i prawie zabiła mnie. Chora typiara, liczyłem, że udając, że jestem jej sojusznikiem oszczedze zycie. Nic bardziej mylnego, ledwo jej uciekłem... - Szyga stara sie brzmieć najbardziej przekonująco, miło, dobrze, ciepło, etc. etc...
-No dajcie mi szansę. Pomogę wam w polowaniu... Pomogę wam się bronić, jeśłi ta niebieskowłosa suka wróci.. - Szyga liczący na litość.

No kurwa tego jeszcze nie grali.

[Shijima]

Are you insane like me?

34/? Najlepiej od razu przejść do działania, do czynu, a nie ciągnąć się z zastanawianiem przez wieki, no pewnie! Odezwać się, spróbować coś zdziałać, zamiast natychmiast spalać chatę? Jasne! Czemu nie! Zawsze jest to rozwiązanie, które podpina się pod "nie zaszkodzi spróbować". Albo to cała sytuacja z Unagi nauczyła, żeby od razu na kogoś z fireballem nie wjeżdżać?Sprawy takie pełne tajemnic, jak żyć, panie Cesarzu? Jak żyć... Ktokolwiek był w środku (średni to "ktokolwiek", skoro już domyślałeś się, że to tamta dwójka, która jak się okazuje nie zginęła i miała się całkiem dobrze) nie zdawał sobie sprawy z twojej obecności ani kiedy zatrzymałeś się przy budynku, zapuszczając żurawia, ani kiedy poszedłeś w kierunku drzwi. Przed drzwiami na pewno wnyk nie było... albo chyba? Prześwitujące szczelinami światło dawało wgląd na maleńki teren przed drzwiami, kolejne okno z tej strony również - wyglądało na to, że jedne z wnyk znajdowały się pod oknami. Ale srał pies, teraz lepiej skupić się na samych drzwiach i na tym, co u licha dzieje się w środku. Rozmowa się działa, co niby innego? Tam ciepło, miło i przytulnie, a tu? Kompletna kaszanka i przygotowywanie pieczęci, żeby mieć czym się bronić, jeśli jakiś wieśniak wypadnie na ciebie z siekierką. Ewentualnie wieśniaczka wyleci z tasakiem. Zdaje się, że takie właśnie bronie przy sobie mieli, zanim wam uciekli, stwierdzając, że nie dołączą do trupów, na których potem będą ucztowały zwierzęta.
Gdy tylko się odezwałeś w środku zapadła kompletna cisza.
- Skąd mamy wiedzieć, że nie kłamiesz? - Rozległ się damski głos. - Przesuń się w stronę okna. Nie za blisko.
- Pod samym oknem były w końcu wnyki. Najwyraźniej nie chcieli cię w nie wpychać (od razu), a to już chyba nieźle nawet wróżyło. W oknie pojawił się mężczyzna - w bezpieczniej odległości, z łukiem przygotowanym do strzału i wymierzonym prosto w ciebie.
- Jest naprawdę ranny. Dobra, właź.- Mężczyzna opuścił łuk i machnął głową w stronę drzwi, zamykając okno. Drzwi rzeczywiście stanęły otworem. Oj tak, poznawałeś te twarzyczki.

[Hitsukejin Shiga]

Tak, owieczki doskonale lyknely przynętę i teraz ich dusze należą całkowicie do Szygi. Tej nocy Jashin się napije krwi niewinnych, pożre ich duże z przyjemnością sycąc swoje chore od żądz cielsko. Jashinie będziesz zadowolony! Szy ostrożnie przeszedł pod okno i pokazał się mieszkańcom chałupy która miała stać się ich grobowcem. Ocenili go jako rannego i w ten sposób już podpisali na siebie wyrok. Rany na ciele Szygi nadal były świeże. Jashinowa laska nie była jeszcze tak dobra by uleczyć do końca zmasakrowane kończyny.
Drzwi zostały otwarte, diabeł przekroczył próg.
Wtedy szybko dobył wielkich Kunai które miał na plecach...
Wszystko stało się jasne. Cały plan teraz się miał dopełnić. Cala sytuacja rozwiązana...
Sekunda i było po wszystkim. Na ziemi leżały bronie Jashinisty, niemal od razu dołączyła do nich włócznia.
- Słyszeliśmy jak mówiliście o demonie męczącym któregoś z was. On miał być mym celem. Nie zadowolilbym się zabijaniem byle kogo. Już nie. Ona, jej imię to Unagi, śliska jak węgorz postanowiła zaatakować. Nie dała mi nawet szans na reakcję... - Do końca zsunął strzępy ubrań że swojego ciała i pokazał świeże spalone rany i blizny po głębokich wbiciach.
-Bylem następnym jej celem. - westchnął. Obejrzał ich bronie.
- Jeśli chcecie kogoś znaleźć lub zabić mogę pomóc. Mogę wam użyczyć moich broni. Taki wielki Kunai na pewno jest lepszy od siekierki czy tasaka.. - mruknął na sam koniec.

Szygo jak nisko upadłeś.

[Shijima]

Are you insane like me?

36/? Ciepło wnętrza uderzyło w twoją twarz. Nie żeby to robiło jakąś wielką różnicę, skoro byłeś nieśmiertelny,ale najwyraźniej nawet nieśmiertelny wyznawca Jashina potrafił odczuwać dyskomfort.
Za dużo błąkania się po gęstwinach czy raczej za dużo niebieskich włosów jak na jeden spacerek?
Kobieta stanęła w przejściu, ale zaraz się odsunęła, byś mógł przejść. Wypuściła cię do środka i sama wystawiła głowę na zewnątrz, rozglądając się uważnie po świecie zadanym mrokiem, w którym już nic nie było wystarczająco wyraźne i widoczne, żeby wykryć zagrożenie, nawet jeśli te istniało. Nie oznaczało to, że obróciła się do ciebie plecami i że była bezbronna. Mężczyzna chronił jej tyły, nie całował w ciebie już z łuku, odłożył go, zresztą kto normalny strzela do kogoś z łuku w tak niewielkim pomieszczeniu? Bo tym był właśnie domek - jednym wielkim pomieszczeniem, w którym stało jedno łóżko dwuosobowe, stół, szafa, krzesło - a to stół był najciekawszy, bo leżało na nim parę notek, sidła, które powaliłyby nawet niedźwiedzia, kunaie, shurikeny -
cały piękny zestaw małego psychopaty. Ewentualnie dużego shinobi, jak kto woli. Drzwi zostały za tobą zamknięte i kobieta od razu skierowała się do szafy, przy której przykucnęła, żeby zacząć szukać... Czegoś.
Cokolwiek to było zasłaniała ci na to widok plecami. Mężczyzna natomiast cały czas cię obserwował. Jego dłoń opierała się o pas i gwałtownie zacisnął palce na kunaiu, które do tego pasa miał doczepione, gdy sięgnąłeś po swoją broń. Tak, dokładnie, naiwne owieczki, które myślały, że będziesz im sojusznikiem, że jesteś poszkodowany tak jak oni. Ufali tylko do połowy
Nic dziwnego, mimo wszystko "straszyłeś" ich ogniem, jak to ładnie ująłeś. Okazywało się, że ta dwójka nie jest chyba takimi normalnymi wieśniakami, skoro mieli taką kolekcję. Historię można było teraz snuć i odrabiać wnioski, tylko po co? Zaraz i tak będą...
Nie będą?
Mężczyzna odprężył się, kiedy złożyłeś bronie, ale spiął znowu, kiedy odsłoniłeś rany, teraz przynajmniej nie zrobił tego z chęci zabicia cię. Chyba.
- Siadaj, na bogów... - Biedak chyba naprawdę przejął się twoim stanem. Kobieta obejrzała się na waszą dwójkę i szybko wyjęła w komplecie to, czego szukała - igła, nici bandaże i podeszła do was, kładąc je na stole, kiedy mężczyzna odsunął ci krzesło.
- Przepraszam, nie mamy zbyt wiele, nie możemy cię nawet poczęstować jedzeniem, nic nie mamy... - Odezwała się kobieta, zatrzymując obok ciebie. - Zszyje ci rany, ale... Będzie boleć. Bardzo. - Ostrzega.
- Jakim cudem ty się nadal poruszasz? - Właśnie, jak?
Biorąc pod uwagę stężenie bólu to chyba powinieneś dostawać erekcji na każdym kroku.
- Sięgnięcie po zemstę nie jest naszym priorytetem.
Pewnie zostaliście ofiarami toksyny, która rozwaliły się w powietrzu. Pojawił się nowy gatunek rośliny, która miesza w umysłach. Nawet zwierzęta opuściły tamte tereny.
Nie wiemy, co się stało z wioską. Za późno się zorientowaliśmy.

[Hitsukejin Shiga]

Shiga gdy wkroczył do pomieszczenia dostrzegł sprzęt ninja i to nie najtańszy, naprawdę zacny. Notki, shurikeny... Szy chętnie zgarnąłby to wszystko do torby reperujac nieco swój budżet i wyposażenie. Ale kradzież byłaby raczej bardzo średnio postrzegana przez nowych znajomych i skończyłoby się na radosnej próbie wzajemnego zabijania, z którego wcale nie jest to pewne, że w obecnym stanie Szy wyszedłby jako zwycięzca.
Kiedy rozkazano mu usiąść zrobił to bez wahania, wykonał polecenie dla własnego dobra. Bo chyba chcieli mu pomoc. Szy po raz pierwszy w życiu ktoś chciał pomóc. W miarę nawet bezinteresownie. Dziwne uczucie.
-Dzieki. I tak byk nic od was nie wziął. Widzę, że sami niezbyt wiele macie, a ja nie jestem kimś komu jesteście cokolwiek dłużni czy winni. A w altruizm nie wierzę. - Brawo Szyga możesz być z siebie dumny. To najdłuższa cywilizowana rozmowa.jaka przeprowadziłeś od jakichś kilku do kilkunastu lat. Robisz postępy w socjalizowaniu się jako normalna zdrowa jednostka która być powinieneś by nie być mordowanym - próby, próby, - na każdym kroku.
-Ummm... Jestem wyjątkowo uparty. Nim pójdę w objęcia śmierci muszę kogoś odnaleźć. Kogoś idealnie nieidealnego. Kogoś kto nie jest splugawiony światem i jego życie jest warte ochrony. Nie wiem gdzie szukać, ale się staram... -, Szepnął powstrzymując się od odczuwania przyjemności. Starał się przynajmniej.
-Toksyny?, Błądziliśmy w kółko, słyszelismy dziwny szum i coś wzbudzało w nas agresję i żądze mordu. Jeśli to efekt Toksyny to jestem pod wielkim wrażeniem. Co planujecie zrobić? Co z tym "demonem"? Bo coś mówiliście. I jak JA mogę wam pomóc by się odwdzięczyć? -, Szybki rzut oka na świeżo zszywane kończyny. Zabieg który Szy znosił nadzwyczajnie dobrze.

[Shijima]

Are you insane like me?

38/? Brawo! Mistrze dedukcji! Ale zaraz, czekaj... kradzież nie kusi? Mord nie kusi? Zmęczenie osiada na ramionach,
co, Przyjacielu? Kobieta zatrzymała się w miejscu, uniosła na ciebie duże oczy - całkiem ładne, czyste, klarowne oczy,
które można opisać barwą dojrzałego kasztanu. Gdyby tylko nie były tak podkrążone i zmęczona, a ona nie byłaby ubrana w wilgotne, pochlapane krwią szmaty, którymi owinięta była po pachy, pewnie można by ją nawet wziąć za ładną. Jej kobiece rysy twarzy dodawały uroku, nawet jeśli sylwetka prezentowała się nieco męsko. Miała chyba szerszy biceps od ciebie, ale to wcale nie sprawiało, że stawała się babochłopem. Mężczyzna zaś był umięśniony, smuklejsza wersja drwala, ale gdyby tak złapał cię porządnie swoimi łapskami, to chyba złamałaby cię w pół bez większego wysiłku. Nie spoglądali na ciebie jak ludzie, którzy się boją i którzy nie potrafią sobie poradzić. Gdyby byli zwykłymi wieśniakami pewnie sraliby pod siebie ze strachu, albo rzygali po kątach po imprezie, jaką zafundowała im ta, która zwała samą siebie Panią Lasu. Po tych wylewających się z trzewi flakach, które rozpłynęły się po leśnej polanie.
- Siedzimy w tym samym gównie. - Mruknęła kobieta i wyrwała się z bezruchu, nakładając nić na igłę. I zabrała się za zabieg.
- Idealnie nieidealnego? - Zdziwił się mężczyzna. - Szukasz dobrej osoby? Takich osób jest sporo, wystarczy tylko się rozejrzeć wokół i... dać innym szansę. - Mężczyzna uśmiechnął się do ciebie ciepło. Przyjemnie. Zupełnie jakbyś był znajomym, a nie osobą, która szczuła ich ogniem. Najwyraźniej twoje zachowanie było wytłumaczone działaniem tej rośliny,
o której potem wspomnieli.
- Nie dosłownie demon... paru mieszkańców wioski zaczęło widzieć w innych demony. Dzikich. Wszyscy poszaleli.
- Ano... - Mruknął mężczyzna podchodząc do szafy, by postawić na stole dzban i gliniane kubki, do których nalał wody.
- Odkryliśmy to dopiero, kiedy dotarliśmy tutaj. Rosną na drzewach. Twój katon spalił w tamtej okolicy część z nich i jakoś udało nam się wyrwać. - Spojrzał na swoją towarzyszkę. Odsunął całą broń na bok, składając ją.
- Trzeba wykarczować te rośliny. Za szybko się rozrastają. Nawet zastanawialiśmy się, czy nie żerują na truchłach...
tutaj wszystko jest możliwe. Ale chyba wydzielają to... coś, żeby odstraszać zwierzęta, które mogłyby je zniszczyć. Cokolwiek jest powodem, musimy się pozbyć roślin. Porastają coraz większą część lasu. Władasz katonem. Twoja pomoc byłaby nieoceniona. - Niewiasta szyła pieczołowicie twoje kończyny. - Wszystko w porządku? Nie boli za bardzo?

[Hitsukejin Shiga]

To nie zmęczenie, to kalkulacja. Jashinowi na nic martwy kultysta, a Szydze bardzo blisko do ostatniego tańca jeśli teraz popełni jakąś głupotę. Jest zmęczony, ranny, obolały w negatywny sposób i wszystko go denerwuje. Kradzież prowadzi do walki, tak samo jak mord. Obie te czynności kuszą, ale nie... nie dość by dla nich ryzykować całkowitą pustkę i odejście z tego padołu. Nie, definitywnie to nie jest tego warte.
Szy wzrokiem wodzil po kobiecie i coś.. coś mu się w niej podobało. Chyba Unagi aktywowała u niego dojrzewanie. Chłopak nigdy nie posądzał się o seksualność, ale widząc, że kobieta umie zrobić coś tak wspaniale, aktywowało w nim pewnego rodzaju pociąg do tych istot. Są inne od mężczyzn, śmieszne. Mówią i robią wszystko inaczej, inaczej pachną i są inaczej zbudowane.
Szyga cholernie bardzo by chciał zobaczyć całkiem nagą kobietę, by móc ją poobserwować i pouczyć się na niej. Gorzej, że pewnie by zmarła w trakcie nauki, ale dla nauki zawsze potrzeba było poświęceń, by mogła iść naprzód, to jasne niestety..
Oblizal usta, widząc, że mężczyzna odwrócił wzrok. Miał ochotę wykorzystać i zabić prawdopodobnie JEGO kobietę.
Zignorował jej wypowiedź i skierował swoje spojrzenie na pseudo-drwala.
-Idealnie nieidealny. Ktoś cudowny w swojej niedoskonałości. Ktoś niewinny, który nie widział lub nie doświadczył brudu świata. Ktoś kto nie wie, jak paskudne potrafi być życie, obrzydliwe rany ropiejące gangreną, dziury po ostrzach. Ktoś kto byłby przeciwwagą dla Jashina. Dla takiego kogoś bym zaryzykował nawet życie, chociaż to za dużo powiedziane...
Nie czuł potrzeby im tłumaczyć, co miał przez to na myśli. Miał też szczerą nadzieję, że nie spytają. To mogłoby być problematyczne. I mogłoby spowodować niepotrzebną wrogość obu stron na Siebie wzajemnie.
-Rozumiem. Trzeba będzie się ich pozbyć by zatrzymać to szaleństwo. Bo to bezsensowny chaotyczny horror. Dajcie mi jedynie zaznać snu w spokoju, rano powinienem być w pełni sił. Wyruszę z wami i pomogę wam spalić najbardziej zainfekowaną część lasu i wykarczować tą, którą da sie uratować. - Szy mówił spokojnie, w całkowicie kontrolowany, opanowany sposób, nie okazując ani troche oznak tego, że go boli. Ledwo powstrzymał się od zachichotania gdy kobieta spytała czy szycie za bardzo nie boli. Subtelnie rzucił okiem w dół, by zwróciła uwagę na jego krocze, sugerujące, że szycie mu się bardzo podoba, a nie jest "zbyt bolesne".

[Shijima]

Are you insane like me?

40/? Wierność swej religii, ach! Cudo. Takiego wyznawcy to ze świecą szukać! A ten bożek zdawał się nawet nie doceniać geniuszu takiego wiernego sługi. Tylko że sługa chyba przez moment poczuł pociąg do czegoś innego niż tylko wiernego służenia mu. Kobieta była na tyle zajęta szyciem ran, że nawet nie zwróciła uwagi na twoje spojrzenie. Szkoda. Powinna. Przynajmniej wtedy wiedziałaby, że nie należy cię traktować jako sojusznika, a jako dzikiego psa, który ranny przywlókł się do jej chaty i tylko dlatego, że był ranny i pomocy potrzebował nie odgryzł jej jeszcze ręki. Lecz może tutaj powód leżał po innej stronie? Może to ty powinieneś być nieufny w stosunku do nich? Nie na odwrót? Mężczyzna podsunął w twoim kierunku kubek z wodą i sam wypił swoją porcję do dna. Dziwne, ale kiedy padał deszcz w ustach automatycznie zasychało... znasz to uczucie?
- Niewinność najprędzej odnajdziesz w dzieciach. - Mężczyzna odstawił kubek na stół, trzymając zaplecione palce wokół niego. Uśmiechał się nieco... kwaśno. Był w tym sentyment tego, że przecież każdy z was tutaj zebranych był kiedyś dzieckiem. Temat sam w sobie był... dziwny. Najwyraźniej jednak nie aż tak, by dopraszali się wyjaśnień, zrozumieli to na swój sposób i pozwolili spokojnie zamrzeć wszystkim myślom i wnioskom. Tu, w tej chacie, w której płonął ogień w kominku, ale nawet ten ogień nie był wystarczający, by ogrzać całe pomieszczenie.
- Już jutro będziesz na nogach? - Zdziwił się nieco mężczyzna. Najwyraźniej słowo "Jashin" było im całkowicie obce. Albo po prostu nie robiło na nich żadnego wrażenia. Miło czasami nie być gonionym z pochodniami za przyznanie się do swojej religii.
- Cóż... widziałam różne zwyrolsta. - Kobieta uniosła nieco brwi, kiedy pokazałeś jej napęczniałego w spodniach penisa, ale najwyraźniej nie ruszało ją to tak samo, jak słowo "Jashin". Po prostu wzrusyzła ramionami i kontynuowała pracę, podczas gdy mężczyzna wybuchnął śmiechem. Jakby było się z czego śmiać, najwyraźniej miał krzywe poczucie humoru.
- Skończyłam. - Obwieściła i zaczęła wszystko sprzątać. - W rogu stoi beczka z wodą i misa, możesz się umyć. - W końcu byłeś cały umorusany, kobieta obmyła ramiona, żeby brud się nie dostał do rany, ale resztę ciała i ciuchów musiałeś wyczyścić sam.

[Hitsukejin Shiga]

Wierność religii to jedno. Troska o własne przetrwanie to drugie. Nie mylmy pojęć, niech Jashin się pogłaszcze, jeśli oczekuje od Szygi śmierci. Co to, to nie. Co to, to nie! Zbyt potężna wola przetrwania napędzana ideą i celem. Nie ma nic łatwiejszego do zgaszenia niż życie bez celu. A Szy miał cel. W swoich oczach i w swoim mniemaniu całkiem szczytny, jeśli można to tak ująć.
-Dzieci za łatwo zepsuć. Dziecko nie nauczone moralności i podziału na dobro i zło, biel i czerń, przez dorosłych, może stać się najgorszym potworem. Coś o tym wiem, musiałem zabić ojca gdyż ten skatował matkę. Miałem siedem lat. - Uśmiechnął się bardzo ciepło do swoich "nowych sojuszników" których chatę teraz uważał za nowe schronienie. Oznaką tego, że chyba im zaufał, było to jak szczery z nimi był! Nie przed byle kim Szy-szy by się tak wziął i od razu otworzył.
Na pytanie, którego autor nie ukrywał nawet zdziwienia tylko bardzo solidnie nacechował je zaskoczeniem, Szyga odpowiedział jeszcze szerszym i cieplejszym uśmiechem. Takim swoim trademarkowym uśmiechem.
-Tak, goje się jak kundel i regeneruję jeszcze szybciej. Rano mogę ruszać do działania, jeśli te chwasty rozrastają się tak szybko, jak mowicie, to trzeba działać bo każda godzina jest na wagę złota. Byście nie byli skazani na śmierć głodową przez brak zwierząt. - Szyga bez wiekszych ceregieli podszedł do wskazanej przez kobietę beczki i bez zawahania szybko się rozebrał do naga. Dopiero teraz odkrył, że jego ciuchy po tym co zrobiła z nim Unagi nadają się całkowicie do wyrzucenia i niczego więcej. Stał tak teraz więc przed dwójką obcych ludzi, mając w rękach strzępy ubrań, machając penisem sterczącym na baczność wte i wewte, nie krępując się za grosz.
Szy nie miał się czego wstydzić także, był dość chudy i żylasty, ale mięśnie miał dość normalnie i ładnie zarysowane, w końcu walczył głównie wręcz, nie mógł być jakimś totalnym leszczem... Najbardziej w oczy rzucały się wielkie i głębokie blizny i szycie na udach oraz ramionach, a także stare blizny na szyi i nadgarstkach. Dopiero po chwili obmywania swojego ciała wodą z misy zrozumiał, że dalej epatuje ludzi swoją męskością.
-Gomenasai, Obcyczłowiekzlasu-sama. Twoja żona to piękna istota, a ja nie zaznałem ciepła kobiecego serca od... - Zaczął się teatralnie zastanawiać, drapiąc palcem po podbródku i robiąc sugestywne "hmmm" - Nigdy. Od Nigdy. - Ukłonił się lekko, z przeprosinami wymalowanymi na twarzy - To silniejsze odemnie. Ale nie martw się, nie tknę tej która nie moja. - Odwrócił się plecami do nich i dokończył obmywanie ciała. Kucnął przy swoich ciuchach i po chwili zmajstrował z nich przepaskę by zasłonić swoją goliznę. Skierował przepraszające spojrzenie na kobietę i ukłonił się po raz drugi.
-Dlatego nie dotykam niczego i nikogo zazwyczaj. Prócz tych broni. - Wskazał na porzucony oręż. - Nic nie należy do Szygi w życiu. Los mnie nie lubi, szukam kogoś, komu mogę pomóc i trafiam na wariatów z paskudnymi mordującymi włosami. A jeśli jesteś pośród wron kracz jak one. Inaczej można skończyć tak. - Dodał ze śmiechem na sam koniec, wskazując świeżo zszyte rany.

[Shijima]

Are you insane like me?

42/? Ciężko reagować normalnie na kogoś, kto gada... średnio normalnie. Tylko czego oczekiwać od wyznawcy Jashina..?
Ciężka przeszłość, ach jaka traumatyczna..! Poeci mieliby o czym pisać i scenarzyści wbiliby się w twoje gardło niczym sępy chcące wziąć wszystko co najlepsze dla siebie, ale w sumie ochłapami też się zadowolą. Mięso jak mięso - przegniłe, świeże,
nic nie powinno się zmarnować. Krew była zbyt cenna, by pozwalać jej ulatywać na piach, nie czerpiąc z jej soków całej dobroci. Dla jednych była to radość z samego zabijania, dla drugich korzyści materialne, jakie mogła przynieść. Mężczyzna zerknął na brunetka, brunetka spojrzała na mężczyznę - zerknęli na siebie nie bardzo wiedząc, z jakiej planety się urwałeś. Albo z jakiej choinki. Najwyraźniej brakowało ci... czegoś. Jeszcze nie wiedzieli czego (prócz piątej klepki), ale w końcu oni sami tej piątej klepki nie mieli, że wpuszczali obcego do swojej chaty, kto jeszcze tej samej nocy próbował ich zdzielić ogniem.
- Twoja matka... przeżyła? - Skatował... brzmiało, jakby nie miała szans na podniesienie się nigdy więcej. Pewnie dlatego kobieta zabrzmiała tak niepewnie, spoglądając w twoje oczy, podczas gdy ty mówiłeś to bez najmniejszego smutku, bez żadnego żalu. Tak jak każdy normalny człowiek mówił o popołudniowej herbacie.
- Terumi... - Odezwał się mężczyzna i lekko pokręcił głową z lekko cierpiętniczą miną. Chyba nie uważał, by rozgrzebywanie starych ran było dobrym pomysłem. Najwyraźniej w oczach tej dwójki nie byłeś jeszcze zepsutym potworem i uważali na twoje uczucia. - Im wcześniej zaczniemy tym lepiej. Te rośliny rozprzestrzeniają się w naprawdę chorym tempie. Jeśli zgodnie z przypuszczeniami żerują na trupach to tym gorzej dla nas. - Dla was wszystkich, tak naprawdę, bo wychodziło na to, że ty również się stąd nie wydostaniesz, póki sprawa nie zostanie rozwiązana.
- Ż...żony? - O, teraz Obcyczłowiekzlasu-sama był dopiero zdumiony, aż go zatkało. Terumi zakrztusiła się własną śliną z wrażenia.
- Nie przejmuj się, ludzka rzecz. - Wykrztusiła Terumi, starając się nie roześmiać ponownie. - Aki, masz tutaj jakieś swoje stare ciuchy?
- Co?
- CIUCHY! Dla... jak masz właściwie na imię? - Terumi podniosła się. - Ja jestem Terumi. To jest Aki. I nie jesteśmy małżeństwem. Chociaż, bez urazy, ale nie jestem za bardzo w nastroju na baraszkowanie po nocach. - Pozamykała szafki, do których schowała sprzęt, którym cię pozszywała. - Cóż... dziękuję za komplement. - Jakby na to nie patrzeć - czysty komplement! - Nam możesz pomóc. -Kobieta uśmiechnęła się. - Z tymi roślinami. I sobie przy okazji też.
Kiedy wyczyścimy las i wrócimy do wioski, zapraszamy. Znajdzie się chata dla kolejnego shinobi.
- Jesteśmy... byliśmy jak jedna wielka rodzina. Tutaj zawsze było inaczej.

[Hitsukejin Shiga]

Shi mówił normalnie, proszę sobie odpuścić wszelkie niedomówienia. Wszelkie dywagacje o trupach, jashinie, mięsie były poniżej Szygi. Szyga był teraz dużym chłopcem. Miłym chłopcem, bardzo ładnie teraz się zachowującym, współpracującym... Nastawionym bardzo sympatycznie do dwójki. Chociaż balansowali na skraju życia i śmierci, jedna chwila, zły ruch i Jashiniście mogły puścić nerwy.
-Przeżyła. Ją też zabiłem, dwa lata później. Dwa lata błagania o śmierć, przykutej do łóżka niewidomej kobiety. Sparaliżowanej. Strasznie boli zobaczyć ulgę na twarzy swojego umierającego rodzica. - Szy dalej mówił niewzruszony niczym, jak gdyby właśnie, jak to los podsumował, o herbatce.
Szyga dostał nawet ciuchy od swoich nowych przyjaciół. Fajnie, słodko. Ubierał się grzecznie.
-Nazywam się Strzyga. Tfu, Szyga. Hehe. To taki żart. Strzyga-szyga. I nie proponowałem ci baraszkowania, Terumi-sama. Jestem chyba dla Ciebie zbyt ciotowaty. I nie wiedziałbym nawet jak cię zadowolić. - Kolejny ukłon, znów pełen przeprosin. Szyga pozbierał włócznie i kunai do kupy i niczym pies położył się przy drzwiach, zwijając w kłębek.
-Dobranoc, przyjaciele. Widzimy się rano. Trzeba będzie dać z siebie wszystko.

Po czym Szy, jeśli nikt mu nie przeszkodzi i nikt nie wpadnie na pomysł zgwałcenia go przez sen - chociaż ona by mogła... - to prześpi do rana. A rano bedzie wypoczęty, pękny i wspaniały, a wszelkie rany zupełnie zagojone i niemalże niezauważalne, nieobecne... Ciekawe jak oni zareagują, jak to dostrzegą. Brak ran, ktore kobieta dzień wstecz szyła.
Trzeba będzie szybko zacząć wycinkę paskudnych roślin...

[Shijima]

Are you insane like me?

44/? Deszcz w końcu przestał padać. Poranek przywitał niewielką chałupę szarymi chmurami, przez które ciągle nie prześwitywało słońce, ale było już zdecydowanie cieplej. Chyba wszystko dzięki temu, że mroźne krople nie skapywały na kark. Na zewnątrz słychać było śpiew ptaków, w tym rejonie lasu natura jeszcze żyła, nie została przepędzona przez dziwne kwiaty, które wzięły w posiadanie większą część tej puszczy. Prosta zagadka rozwiązana - a wszystko to dlatego, że był ktoś, kto podał ci ją na tacy. Spałeś jak zabity. Nie dobierał się do ciebie ani Obcyczłowiekzlasu-sama, ani kobieta (niestety w tym drugim przypadku), spałeś sobie w swoim kąciku, ktoś nawet nakrył cię derką, żebyś nie zmarzł. Spokój tchnął ze wszystkich stron. Wraz z nim przyszło skupienie, kiedy dwójka shinobich dozbrajała się w notki i kunaie, zbierając całą broń z domku. Mała drużyna pierścienia, której celem było spopielenie fragmentów lasu. Wczorajsza rozmowa nie została pociągnięta, a chociaż dwójka dziwiła się i podziwiała zarazem zdolności regeneracji twojego ciała to zbytnio nie dopytywali. Nie ich sprawa. Każdy kto przybywał do tego lasu miał sekrety mniejsze i większe, które chciał zachować dla siebie i oni całkowicie to szanowali - zwłaszcza po twoich wczorajszych opowieściach o poszukiwaniu idealnie-nieidealnego człowieka i tych o twoich rodzicach. Nie pytali o babcie, dziadka, wujka i daleką kuzynkę. Było bardziej niż oczywiste, że ich nie było. I było spokojnie.
Zadziwiająco wręcz spokojnie, przynajmniej jak dla mnie, a oni? Oni, zupełnie jak ty - próbowali dostosować się do sytuacji.
Jak sam to ująłeś - kiedy wkroczysz między wrony musisz krakać tak jak one, chociaż w ich wypadku to nie chodziło o ciebie.
Raczej o myśl, co zastaną w wiosce, kiedy już do niej wrócą.
Wyruszyliście od razu po skromnym śniadaniu - jakiś biedny ptak dał się złapać w sidła i został przyrządzony - na szybko,
byle tylko nie iść o pustym żołądku, bo jak to tak walczyć o pustym brzuchu. No nie da się! Część drogi trzeba było przedzierać się przez błoto, ale w samym lesie było już bardziej sucho. Oczy Terumi rozbłysnęły ognistą czerwienią i zaczęła rozglądać się wokół, była waszym przewodnikiem. O wiele bardziej skutecznym od Unagi, chociaż jej nieszczęśliwe zagubienie leżało bardziej po stronie zgubnych roślin. Można by to było nawet wybaczyć... gdyby nie to, że próbowała cię zabić, co? I to całkiem skutecznie - czy to chciałeś przyznać czy nie. To, co służyć miało za prześcieradło, zostało porwane już w domu na trzy części, żeby każdy mógł założyć sobie na dziób i nos, osłaniając się chociaż częściowo przed rozpylonymi w powietrzu toksynami.
- Zajmij się tymi - Kobieta wskazała ci palcem drzewa, które porośnięte były dziwnymi roślinami - przypominały duże kielichy kwiatów, tylko nie miały delikatnych płatków. Zupełnie jakby były w całości łodyga, która u swoich podstaw porastała czymś twardym... korą? Czymś w tym rodzaju. - Jakby coś ci się działo po prostu się odsuń i odczekaj chwilę. Toksyna szybko przestaje działać. - Kwnęła głową w twoim kierunku. I sama z Akim zajęli się swoja częścią. Najwyraźniej kobieta też operowała technikami katonu, Aki zaś podpalał kwiaty bardziej hardcorowo, bo pochodnią. Nie miał wyboru. Im szybciej się ich pozbędziecie tym mniejsza szansa, że namieszają wam w głowach. Posuwaliście się kawałek po kawałku, robiąc okręgi,
by na pewno żadnej diabelnej rośliny nie przegapić. Kwiaty były bardzo podatne na ogień, nawet mimo wszędobylskiej wilgoci.