Leśne gęstwiny

[Sarutobi Kazumi]

Skąd rumieniec na twarzy Hisui? Przecież to Kazumi powinna być bardziej wdzięczne białookiej, że ta zechciała się z nią podzielić tajnikami mowy za pomocą dłoni. No ale to już zależało pewnie od punktu widzenia więc dziewczyna nie zamierzała dłużej rozwodzić się nad takimi szczegółami. Skupienie na nauce, a nie badaniu ciekawego kontrastu między rumieńcem, a białymi oczami i niebieskawymi włosami.
To, że język migowy nie należał do najbardziej złożonych, poetyckich i tym podobnych wcale jej nie przeszkadzało. Wiele razy w swoim życiu miała okazję słyszeć ludzi kaleczących "normalny" mówiony język w tak okrutny sposób, że uszy błagały o litość. Co poradzić, że niektórzy nigdy nie mieli okazji by nauczyć się prawidłowej wymowy, o pisaniu nie wspominając. Jedni rodzą się w pałacu otoczeni służbą i mistrzami szkolącym ich w rozmaitych sztukach, a drudzy od samego początku znają jedynie ciężką pracę przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Świat nie był sprawiedliwym miejscem, równym też nie. Czy pojedyncza jednostka bez niczyjej pomocy może odmienić swoje życie? Musiałaby być geniuszem, ale i oni nie powstają sami, czerpią skądś wiedzę i doświadczenie. W każdym razie, czarnowłosa nie miała problemu z tym, że nagle słowa być prosta. Ot, lekki regres by ułatwić komunikację nie był zły, a wszelkie subtelniejsze znaki mogą załatwić pismem, mimiką czy inną formą rozmowy o ile jakąś odkryją.
Ludzie mówią, że początki są najtrudniejsze. I przeważnie słowa te są dość prawdziwe, wszak pierwsze kroki na drodze shinobi (czy tam kunoichi dla szczegółów) były wymagające. Kosztowały czas, energię i sporą sumę z budżetu na wychowanie jedynego dziecka. Ale w przypadku nauki języka migowego początki były dziecinnie wręcz (hah, ta gra słów!) łatwe. Pokazywanie na palcach od jednego do dziesięciu, kto by sobie z tym nie poradził? No, może piraci i alkoholicy ze skłonnością do żonglerki nożami. Dziesiątki i setki były już czymś nowym, ale to i tak ledwo dwa gesty, które Kazumi ochoczo powtórzyła kilkanaście razy dla utrwalenia. Pewnie i tak zapomni, i Hisui będzie musiała jej to wszystko pokazać raz jeszcze jak już będą w jakiejś oazie na pustyni, ale póki co naprawdę starała się zapamiętać wszystko co pokazywała białooka. Następne znaki nie były już tak łatwe, bo jinchuuriki nigdy wcześniej nie miała okazji ich używać. Ba, widziała je na oczy pierwszy raz w życiu. Powtarzała jednak każde słowo tak dobrze, jak tylko potrafiła. Doświadczenie w składaniu pieczęci procentowało, choć nauka i tak szła dość topornie. Choć poznała - czy raczej zobaczyła, bo do poznania i zapamiętania ich to jeszcze daleka droga - tylko kilka słów, to już czuła lekki mętlik w głowie. Zadanie jej nie przerastało, ale potrzebowała czasu by przypisać na stałe każde słowo do odpowiedniego gestu. Zajmie to jej głowę na najbliższy czas więc starczy chyba pierwszej lekcji.
- Arigato, Hisui! Muszę to sobie poukładać, i może na kolejny postoju sprawdzisz jak mi poszło? - zapytała, wstając powoli. Wystarczy im tego postoju, odpoczęły, dowiedziały się czegoś nowego i w drogę! Uniknąć nocy, komarów i potężnych łowców czyhających w ciemnościach... Ominąć wspólny nocleg przy ognisku... Ale komary! - Czas ruszać dalej, ne? - Szarooka zebrała swój ekwipunek, rozciągnęła kości aż strzeliły tu i ówdzie, i była gotowa do wznowienia podróży. Jej towarzyszkę znowu rozsadzała energia, zatrzymywanie Hisui w miejscu byłoby zbrodnią. Potężny wilk powinien już szukać kolejnych ofiar z dala od dwójki intruzów, huh.

[Papyrus]

Lisek podejrzliwie najpierw niuchał swoim drobnym noskiem przez dłuższą chwilę, zanim zdecydował się chwycić kawałek mięsa i zniknąć z nim gdzieś w norze pod korzeniami drzewa. Nie działo się nic szczególnego przez resztę czasu. Las żył swoim życiem, chociaż miał dwójkę nieproszonych gości wewnątrz siebie. Zwierzęta jednak nie zdawały się być wielce przejęte tym faktem, a z pewnością nie te normalne. Znów było hucznie od nich w całym otoczeniu i hałasowały w swój, całkiem, przyjemny sposób bez ustanku. Hisui zdążyła całkowicie odpocząć przez ten czas, który poświęciła Jashinistce, by nauczyć ją podstaw języka migowego. Znów mogłaby biec gdyby było to potrzebne.
Kazumi zauważyła, że jej towarzyszka nie może już dłużej usiedzieć w miejscu. Czas było się zebrać i ruszyć dalej w stronę Samotnych Wydm. W tym momencie dopiero młoda wyznawczyni dostrzegła, że po raz drugi jest obserwowana wraz z kompanką przez dzikuskę. Bezszelestnie musiała się zbliżyć i w ten sam sposób co wcześniej siedziała na gałęzi, przyglądając się dwójce dziewczyn. Dopiero się pojawiła? Patrzy od początku? Nie było to do końca wiadome. Ponownie nie wyglądała jak zagrożenie, chociaż mogła nim być, gdy jedna z dwójki niewiast postanowi zrobić coś nierozsądnego. Jednak one chciały się tylko dostać do pustynnych terenów. "Potężny wilk powinien już szukać kolejnych ofiar z dala od dwójki intruzów...", ale jednak tak nie było. Las znów ucichł, a zdziczała kobieta jakby lekko spanikowała. Szarpnęła się, by wyprostować tułów i pociągnęła nosem jedynie raz, żeby natychmiast rozglądnąć się na boki. Coś się znów zbliżało - to było pewne. Rzuciła spojrzeniem to na Hisui, to na Kazumi i nagle skoczyła w ich kierunku. Nim wylądowała, to z impetem złapała obie za kark i przycisnęła do ziemi z całej siły, a miała jej odpowiednio dużo, by obalić dwójkę bez problemu. Dziewczyny runęły prosto na brzuch, chociaż miękki mech trochę zamortyzował nieprzyjemne uderzenie.
- Nie ruszać się. Do ziemi. - warknęła dzikuska stłumionym tonem i sama ułożyła się na glebie między Jashinistką oraz niemową. Nawet nie drgnęła od tego momentu. Mimo wyjątkowo płaskiego ułożenia, wciąż dało się obserwować okolicę. Zwierzęta zastygły w bezruchu tak samo jak wcześniej i nie wydawały żadnych dźwięków. Jaki był powód? Ten za chwilę pokazał się w pełnej krasie. Delikatny szelest od lewej zdradzał jego pozycję tak samo jak mrugnięcia jego ciemnego cielska między konarami drzew. W końcu wyszedł. Bestia tak duża, jak mówiła Hisui, a więc może nieco większa od dorosłego niedźwiedzia. Zdawała się z pewnością wyższa, gdyż jej budowa była mniej przysadzista. Długie, potężne łapy utrzymywały muskularny tors pokryty czarną jak smoła sierścią. Grzbiet jednak był zupełnie wyliniały - odsłaniał czarną skórę. Łeb przypominał głowę wilka, chociaż pysk był zbyt szeroki, zbyt masywny. Oczy potwora były jak u gada - złote z pionowymi źrenicami, które to zwężały się, to rozszerzały w zależności od obiektu, na którym monstrum się skupiało. Uszy spore, stojące na sztorc niczym kolce. Delikatnie skręcały to w jedną, to w drugą stronę, by wykryć najmniejszy szmer. Wyjątkowo dziwne było to, że stwór zdawał się nie posiadać nosa. Jego pysk był gładko zaokrąglony bez śladów czegoś, co mogłoby przypominać nozdrza. Wiadomo też było, że kiedyś polowano na bestię. W jej grzbiecie tkwiły cztery strzały, które wbiły się jedynie grotem. Oczywiście zostały ułamane dosyć blisko niego. Przy samym karku bestii wbite było także tanto - prosto w kręgosłup istoty i pewnie tylko dlatego z niego nie wypadło, gdyż w nim utkwiło. Broń była już zardzewiała, a drewniana rączka zmurszała co wskazywało na odległą datę czyjegoś starcia z potworem. Jak widać - monstrum wciąż żyło, a więc jego oponent zapewne przegrał.
Cokolwiek to było, to zatrzymało się na chwilę. Karykatura zwierzęcia stała i nasłuchiwała otoczenia co było widoczne po skierowaniu uszu, które szybkimi ruchami zmieniały kierunek ułożenia. Bystre oczy zdawały się wręcz skanować otoczenie. Potwór zastygł w bezruchu i, zdawałoby się, wstrzymał oddech, gdyż jego ciało zupełnie nie poruszało się. W końcu jakby westchnął, otwierając jednocześnie paszczę i obnażając dwa szeregi spiczastych kłów. Pierwszy rząd ułożony był z lekkim odstępem między jednym zębem, a drugim, lecz druga linia wypełniała tę lukę. Język stworzenia był zupełnie czarny. Bestia zamknęła pysk i całkowicie spokojnym krokiem kierowała się w gdzieś w kierunku trójki kobiet leżących w bezruchu. Zdawała się nie zauważać ich. Długi, pokryty równie długą sierścią ogon, był włóczony niemalże po ziemi. Stwór ciągle się zbliżał, nie zwalniał swojego i tak powolnego tempa. Jedna z łap wylądowała tuż przed głową Kazumi. Potwór szedł po skosie, więc tak wyszło, że w końcu stanął jedną nogą na Hisui. Dziewczyna poczuła jak długie szpony prawie wbijają się jej w skórę od samego nacisku, a ten nie należał do najmniejszych. To coś ważyło sporo i dało się to odczuć. Przyciśnięta klatka piersiowa dziewczyny nie mogła się unieść do góry, a przecież ten stwór naciskał jedynie jedną kończyną. Całe szczęście nie trwało to zbyt długo. To samo z tylną, lewą łapą, która wylądowała między łopatkami niemowy, aż w końcu bestia zeszła z niej i poszła sobie dalej. W tym momencie obserwacja nie była już możliwa, gdyż wymagałaby skręcenia głowy w drugim kierunku, a to było niedozwolone. Oczywiście tylko w teorii, gdyż żadne prawo na świecie nie zabraniało poruszenia się, jednak zdrowy rozsądek i chęć przetrwania już tak. Słychać było jak potwór przeciska się między gęstwinami. Po jakiejś minucie od tego wydarzenia, dzikuska zaczęła pociągać nosem. Po pięciu minutach powoli Las zaczął znów wydawać dźwięki. Stopniowo dało się go słyszeć od prawej i falą zwierzęta jakby budziły się z zimowego snu. Jakby wokół bestii była jakaś granica, której ta byłą źródłem. Jak tylko zwierzę wyszło poza jej zasięg, to wracało do swojego dawnego życia - ćwierkania, hasania, latania. W końcu otoczenie wokół dziewczyn również zaczęło żyć. Dzikuska poderwała się do pozycji przykucnięcia i na czterech natychmiast pobiegła w stronę drzewa, na którym wcześniej siedziała. Wbiegła po nim zupełnie jakby była do niego przyklejona, by usadowić się kolejny w ten sam sposób.

[Hisui]

Powtarzała te same słowa, poprawiając od czasu do czasu ułożenie dłoni dziewczyny, chociaż z tym akurat nie miała problemu większego. Słownictwo było największym problemem i na to jedynym rozwiązaniem było ćwiczenie ćwiczenie i jeszcze raz ćwiczenie. A Hyuudze tylko w to graj, mogłaby w końcu gadać migowym z kimś jeszcze oprócz rodzicami. To jak mówienie innym językiem, praktycznie nikt by ich nie rozumiał.. Ma to nie tylko właściwości bojowe, ale dla takiej gaduły jak Hisui także całkiem praktyczne. Zużycie papieru może by się w końcu zmniejszyło.. Ostatnio zużywała kolejne notatniki w zastraszającym tempie.
z entuzjazmem pokiwała głową na słowa dziewczyny, zrywając się na równe nogi. Czuła się.. Zaskakująco dobrze. Zapewne konsekwencje takiego forsowania mięśni dopiero nadejdą i najbardziej odczuwalne będą jutro, kiedy się wyśpi, a jej mięśnie poczują kwas mlekowy.. Ale do tego była przyzwyczajona. To był dobry ból, potwierdzający udany dzień. Uśmiechnęła się do zbierającej się Kazumi, a chwilę później już leżała na ziemi, z głową wciśniętą w mech. Widziała przed sobą gałązki, szyszki, zawarła aż nazbyt bliską więź w pewną mrówką, która uznała za doskonałą rozrywkę zatrzymać się akurat na jej nosie i prowokować chęć kichania..
Ale nie to było najważniejsze! Znacznie ciekawsze było to kto ich powalił. Kto, bo oczywiście jeśli dzikuska mówiła to nie była aż taką dzikuską za jaką ją uważali i nie mogły myśleć o niej jak o dzikiej istocie. Gdyby mogła to zapewne krzyknęłaby "Ty mówisz!" więc może dobrze że nie mogła. Zapewne w innej sytuacji poczułaby delikatny zawód, że dziewczyna straciła nieco z otaczającej ją aury tajemniczości, a zyskała nieco na zwyczajności, ludzkości, ale teraz nie miała na to czasu. Las ucichł, a to mogło oznaczać tylko jedno. Hisui starała się nawet oddychać nieruchomo, czekając. Nie trwało to długo, z lewej strony nadszedł cień i szelest. Wlepiła w niego swoje oczyska, tym razem obserwując go normalnie, a nie przed byakugana. I wydawał się jeszcze bardziej straszny. Serce biło jej tak mocno, że była przekonana że w końcu je usłyszy. Stwór nasłuchiwał, napięcie rosło, ale w końcu ruszył, wydawało się że ich nie dostrzegł. Zapewne by tak pomyślała gdyby nie to, że poszedł prosto na nie. Wstrzymała oddech kiedy noga wylądowała tuż przy głowie Kazumi. Kilkanaście centymetrów w bok i wylądowałby na niej. Dziewczyna miała bujną wyobraźnię, mogła sobie wyobrazić jak jej głowa ugina się i pęka, jak ten duży, egzotyczny owoc w zielone paski, jaki kiedyś widziała w porcie.. Jednak choć nie trafił na głowę Jashinistki to trafił na nią.
Zacisnęła mocno usta, skupiła się na tym by nie wydać z siebie żadnego dźwięku. Czuła, że nawet gdyby chciała się poruszyć to nie mogła. Nie mogła oddychać i czuła przypływ paniki. Co jeśli postanowi tu przystanąć? Albo co gorsza, zauważy że stanął na coś żywego? Albo zmiażdży ją olbrzymim ciężarem, a ten las zostanie jej grobem. W pewnym momencie zaczęła nawet myśleć nad tym by zacząć się szarpać - chociaż zginęłaby szybciej, a nie powoli duszona. W końcu ciężar znikł, a ona walczyła ze sobą, by oddech brać powoli i niezauważenie zamiast gwałtownymi haustami. To jednak nie był koniec - kolejna noga wylądowała na jej plecach. Znów nie mogła oddychać, ale tym razem była na to przygotowana. Wiedziała, ze stwór idzie, że nie będzie stał tu długo. I w końcu zlazł z niej ostatecznie, a Hisui czuła przypływ ulgi. Bestia oddalała się, coraz dalej i dalej, a one słyszały jak wraca życie, choć musiały na nie chwilę zaczekać.
Hisui przewróciła się na plecy jak tylko mogła i odetchnęła głęboko. Przymknęła oczy, na chwilkę, po czym otworzyła je i ciężko wstała. Ukłonem podziękowała Dzikiej za pomoc, po czym przeciągnęła się na boki, krzywiąc się. Sprawdzała czy wszystko działa jak trzeba, bo wcale by się nie dziwiła gdyby coś jednak przestało. Spojrzała na Kazumi pytająco, bo sama nie wiedziała co w sumie teraz robić. Idą dalej czy chwile rozmawiają? Powinny ruszać, czas je co prawda nie gonił ale żadna z nich nie chciała tu chyba nocować.

[Sarutobi Kazumi]

Wyruszyły z polanki kierując się w miejsce, gdzie powinna czekać na nich pustynia. A nawet kilka pustyń podzielonych między klany, szczepy i bandytów. Nie zdążyły ujść nawet kilku kroków kiedy sytuacja zmieniła się gwałtownie. Dzika powróciła, tym razem nie bawiąc się w żadne podglądanie na gałęzi, ale od razu rzuciła się na dwie kunoichi. No, prawie od razu, bo tym razem nie wpatrywała się w nie aż tak długo jak poprzednio. Chyba, że dodać czas kiedy nie wiedziały, że są obserwowane... Super z nich ninja, ne? Nie wykryć, że ktoś się im przygląda. Nah, łowczyni była pewnie mistrzynią w tropieniu i ukrywaniu swojej obecności - nie wstyd przegrać z kimś takim. Nie wstyd, ale po śmierci takie tłumaczenie jest niewiele warte, ne? Wracając do Dzikiej, Szarooka ledwo ją dostrzegła, a o próbie uniknięcia jej nie było nawet mowy. Po prostu była szybsza i co się po chwili okazało, znacznie silniejsza. Nie żeby dziwiło to Kazumi, ale pewna zazdrość pozostała. Gdyby sama była tak sprawna! Jak wiele mogłaby wtedy zrobić już teraz, zamiast usilnie piąć się do tego poziomu.
Jakby dziwnych akcji było mało, to właśnie ten moment kobieta wybrała na uświadomienie ich, że umie mówić. Mało tego, mówić w języku który rozumiały. Czyli wcale nie była aż tak dzika, na jaką wyglądała. Miała kontakt z ludźmi, ale czy świadomie opuściła pobratymców na rzecz puszczy, czy też została do tego zmuszona? Jinchuuriki nie wiedziała, jednak kolejne pytania kłębiły się w jej głowie, jak zwykle zresztą. Ciężko jednak przeprowadzić wywiad z kimś, kto wciska ci twarz w wilgotny mech z taką siłą, że nie możesz nawet marzyć o wyrwaniu się. Gryźć i kopać, byleby się uwolnić? Dobre sobie. Poprosić ją uprzejmie, by przestała? Właściwie czemu nie, może kultura i dobre wychowanie zrobi swoje? Heh, nie. Tylko po co właściwie Dzikiej aż tak bliska interakcja z intruzami? I wtedy las ucichł, a Kazumi przestało zależeć na pozbyciu się łowczyni z bezpośredniej bliskości. I choć wierzyła słowom Hisui co do wielkiego wilka, to dopiero zobaczenie go na własne oczy sprawiło, że uwierzyła w jego istnienie... A gdzie tam! Wiedziała, że istnieje. To prawie jak z byciem Jashinistą, niby się wierzy, a tak naprawdę człowiek dobrze wie, że jest wybranym przez bóstwo - widzi to po swojej regeneracji, ne? Ale nie zmienia to faktu że bestia robiła wrażenie nie tylko swoim rozmiarem, ale też pamiątkami ze starć z człowiekiem. On przeżył, łowcy nie. A teraz szedł prosto na nich.
Kiedy łapa potwora stanęła tuż obok jej głowy, dziewczyna chciała zrobić dwie rzeczy równocześnie. I jak większość kobiet, były to rzeczy zupełnie sobie przeczące. Chciała uciec jak najdalej od tego czegoś, upewnić się, że nie będzie jej gonił. A jednocześnie chciała stawić czoła No, był też gdzieś tam cichy instynkt przeżycia, wkładający wszystkie siły w to, by Kazumi wyglądała tak bardzo na martwą, jak to tylko możliwe. Martwą na tyle by nie stać się przekąską ów wilka, ale nie na tyle by widzieć się z Jashinem. Nawet on nie wyleczyłby głowy zmiażdżonej na papkę, ne. Swoją drogą, czy ubicie takiego olbrzyma i złożenie go w ofierze spodobałoby się mrocznemu bóstwu? Wyznawczyni nie miała pojęcia, ale kiedyś się przekona - gdy nabierze sił. No chyba, że do tego czasu władca Tajemniczego Lasu zdechnie ze starości. A sądząc po jego wyglądzie i pamiątkach po spotkaniu z człowiekiem jest to nawet bardziej niż prawdopodobne. Albo dziewczyna weźmie się ostro za siebie i wróci tu po kilku miesiącach, a nie latach. Chwila ciągnęła się dłużej niż powinna, a Szarooka nie miała pojęcia, że Hisui tuż obok doświadcza właśnie masażu w wykonaniu żywej góry mięsa i kości obleczonej futrem. Ale w końcu gigant poszedł dalej, a las po jakimś czasie ponownie ożył. Wraz z ptakami powstała Łowczyni, zajmując swój poprzedni punkt obserwacyjny.
Kazumi podniosła się na drżących nogach, starając się nie zrobić nic głupiego jak krzyk, kula ognia czy inny przejaw radości z przeżycia. Zamiast tego spojrzała na ich wybawicielkę i ukłoniła się przed nią w podziękowaniu. Arigato! - spojrzała na niemowę, myśląc nad tym, co mogłaby powiedzieć w jej imieniu. - Odwdzięczymy ci się kiedyś! - zawołała. Tylko co dalej? Dalsze włóczenie się po tym lesie, choć ekscytujące, było bardzo głupie. - Chodźmy już, kolejne spotkanie z tym potworem może nie być takie przyjemne. - tym razem mówiła do swojej towarzyszki. Nie chciała spędzić wśród tych drzew więcej czasu niż to konieczne. Pomachała jeszcze dzikiej - która wcale nie była tak dzika - na pożegnanie i ruszyła przed siebie. Oczywiście nie w tym samym kierunku, w którym poszedł wilk.

[z/t]

[Uchiha Matsu]

Noc zapadła już na stałe i nie było widać praktycznie nic. Młody Uchiha nie był pewien co się stało minutę temu. W jednej chwili skakał bezpiecznie po gałęziach, następnie jednak wylądował na ziemi, zwalony czymś niespodziewanym. Przybrał postawę do walki, ale jedyne co mógł zobaczyć to ciemność. Postanowił wytężyć słuch by może wyłapać jakieś podejrzane dźwięki. Sam nie wiedział czego się spodziewać w tym lesie. Był on dość specyficzny, jeśli można tak powiedzieć.

Rozejrzał się jeszcze raz dokładnie. Gdy upewnił się, że okolica jest czysta, postanowił wspiąć się na drzewo, ale tam...
- O kurde- złapał się za serce Matsu i odetchnął z ulgą. Na gałęzi siedziała bowiem sowa, któa aktualnie wpatrywała się w niego wielkimi żółtymi gałami. Kręcila dziwnie głową to w lewo to w prawo by po chwili odfunąć.
Jej szybki odlot spłoszył chyba jakieś zwierzęta wokół, więc Matsu nie wahał się tym razem i wskoczył ponownie na gałęzie, by kontynuować swój pościg. Ślady dalej prowadziły w odpowiednim kierunku, tylko będzie problem jak się skończą...
- Wykrakałem, bakayaro- powiedział sam do siebie kiedy odkrył, że kolejne drzewa nie zawierają żadnych nacięć w żadnym konkretnym kierunku. To było już pewne- zgubił się...

Ciekawe co teraz wymyśli nasz młody Uchiha. Postanowił zatrzymać się przy ostatnim cięciu i trochę pogłówkować. Nie dość, że komuś się znudziło oznaczać drzewa w huligański sposób to jeszcze zrobił to w środku lasu. Idiota... Jednak sam Matsu nie był lepszy. Dał się wplątać w ten wir sam i również samemu będzie musiał znaleźć wyjście. Planu na razie nie miał, ale zaczął szukać. Było ciemno, ale musiał znaleźć cokolwiek. Jakiś ślad buta, zniszczone krzaki, martwe od shurikena zwierzęta. Brał pod uwagę każdy szczegół, nawet najmniejszy. Nie był głupi i wiedział, że nie może też zostać długo w tym samym miejscu. Gdy nic nie znalazł postanowił przeć na przód, tylko co kilka drzew zaznaczając kunaiem krzyżyk, żeby wiedzieć, jak potem wrócić.

Poszukiwania swojego przyjaciela wznowiły się. Matsu był tylko po ramenie i jednym kęsie żeberek. Mimo iż zupa była syta, powoli zaczął odczuwać lekki głód. Wiedział, że na pewno nie pociągnie długo takiego pościgu i wreszcie będzie musiał odpocząć. Może gdy znajdzie jakąś rzekę, albo strumień, by napić się troszkę. Miał też wielkie nadzieje, na odnalezienie swojego kolegi. Pewnie nawet nie spodziewa się tego, że postanowił za nim polecieć. No bo kto w sumie nowo poznanego typa goni do zakazanego lasu. Ale najlepsze przyjaźnie są właśnie w takich sytuacjach tworzone.

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 33
  WYTRZYMAŁOŚĆ 20
  SZYBKOŚĆ 25
  PERCEPCJA 20
  PSYCHIKA 41
  KONSEKWENCJA 21

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 98
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%

[Mishima]

[quote:23skylosu5][center:23skylosu5][img:23skylosu5]http://i63.tinypic.com/346qfc4.jpg[/img:23skylosu5][/center:23skylosu5]
[center:23skylosu5][color=#00FFFF:23skylosu5]Zaginiona droga
#18[/color:23skylosu5]
[url=https://youtu.be/Leg3eD6FYto:23skylosu5]Theme[/url:23skylosu5][/center:23skylosu5]

[i:23skylosu5]Trzeba przyznać, że droga, którą obrał Matsu była dobra. Tak samo sposób, można powiedzieć, że był logiczny i w dziesiątkę. Zaczął poruszać się przed siebie, zaznaczając kunaiem drzewa, którymi sie poruszał. Takie działania trochę trwają, więc Uchiha tracił na tym sporo czasu. Coś za coś, bo mimo czasu to dzięki temu miał pewność, że nie zabłądzi.

Czas mijał, minuta za minutą. Ciemność, która nastała wydawała się już być normą. Nie podlegało to dyskusji. Była prawdziwa, pełna noc. Co też, każdy normalny człowiek a nawet ninja odczuł sporym ziewnięciem. Zwierzęta dalej spoglądały z dołu, wydając przeróżne dźwięki. Niektóre warczały, inne piszczały a były i takie, które mlaskały kończąc zapewne posiłek. Prawdziwy ekosystem.

Matsu chwilowo zaczął troszczyć się o siebie. Zdał sobie sprawę, że nikt nie wie o jego obecności tutaj. Nawet kompan, za którym o przybył. Nawet jak znajdzie cel, po który przybył.. co wtedy? Zapewne wróci, nie patrząc za siebie. Bo w końcu, skąd mógł wiedzieć, że w ślepo za nim ruszył nowo poznany ninja..
[/i:23skylosu5]
[/quote:23skylosu5]

[Uchiha Matsu]

Młody Uchiha nie mógł zdać się na nikogo. Został całkiem sam w gestwinie lasu, którego po pierwsze nie znał, a po drugie była głucha noc. No nie taka głucha, bo gdzieniegdzie dało się usłyszeć dźwięki natury. Mądre sowy huczały z nad głowy, wilki, dziki i inne wygłodniałe stwory buszowały pod ziemią. To był czas łowów dla większości zwierząt. Musiał wiedzieć o tym młody shinobi, gdyż bezpiecznie trzymał dystans, skacząc z gałęzi na gałąź. Teraz wyjątkowo musiał uważać gdzie stawia kroki i między którymi drzewami przeskakuje. Ostatnia deska w jego wykonaniu, nadal dawała o sobie znać w postaci kłującego bólu w okolicach kości ogonowej. Nie był on dzieckiem szczęścia urodzonym w niedziele, ale na pewno będzie musiał poćwiczyć po powrocie.

Co do jego nowego kolegi, to nie było po nim ani śladu. Patrzył co chwilę to w lewo, to w prawo i rozglądał się za jakimkolwiek śladem. Niestety z każdą chwilą tracił nadzieje. Oznaczał dalej każde drzewo, by potem bezpiecznie wrócić do domu. Zajmowało to dużo czasu, ale będzie przydatne w ostatecznym rozrachunku. Mimo wschodu słońca i tak ciężko będzie im się odnaleźć w lesie, który rozciągał się na kilka krain. Kontynuował swoją podróż w noc, liczac na jakikolwiek promień nadziei.

Co do samej wytrzymałości, czuł się dość ściorany. Po niedokończonym posiłku, na samym ramenie zdołał uwskutecznić efektywny pościg. Martwiła go ta gleba z przed piętnastu minut. Gdy naznaczał drzewa przecierał boleśnie plecy, by jak najszybciej dojść do siebie. Łapał też wtedy oddech. Zostało mu już tylko pół butelki wody w plecaku. Zjadł też swój suchy prowiant, który przygotowywał przed podróżą. Czuł się w pełni sił, ale jednak lekko obolały. Wiedział, że raczej nie da rady pociągnąć tak całej nocy. Nad ranem będzie już tylko szukał jakiegoś ciepłego wyrka w osadzie.

Przynajmniej takie myśli krążyły teraz po głowie Matsu. Nadał drażniło go to, że w pogoni za nowo-poznaną osobą poleciał poza osadę gonić węża. Nadal nie mieściło mu się to w głowie, ale niestety jego charakter był niezmienny. Jeśli już postanowił go dogonić, to go dogoni, chociażby miało to trwać całą noc. Pędził przez kolejne odmęty ciemności. Wyobrażał sobie jakie potwory kryje ściółka leśna. Nie chciałby trafić chyba tylko na niedźwiedzia, albo czegoś nie z tej ziemi. Ponure myśli skwitowały ostatnie przemyślenia o wężu.
- Fajnie by było, jakby to wąż znalazł mnie- pomyslał do siebie młody przedstawiciel klanu Uchiha. Na nieznanym terenie, w nieznanym regionie, w tajemniczym lesie w poszukiwaniu ledwo-poznanego kolegi. Co może pójść nie tak?

[Mishima]

Zaginiona droga
# 22
Theme Było to doprawdy irytujace, czyż nie? Krążyłeś po omacku, zaznaczając jedynie drzewa kunaiem. Doskonale wiedziałeś, że w drodze powrotnej bedzie to kluczowy ruch. Czułeś jednak coraz wieksze zmęczenie, lecz w mądry sposób wykorzystałeś przygotowany w domu prowiant, oszczędzając tym samym wodę. Problemem było jednak to, że dalej nie było nic więcej widać.

Słyszałeś dalej dźwięki zwierząt, większości polujących. W ciemności ciężko było podróżować po lesie, w którym wszystko wyglądało tak samo! Coś jednak dopiero po chwili mogło przykuć Twoją uwagę. Dotarłeś do drzewa, które...było juz oznakowane. Nie mogło być pomyłki, miałeś pewność.. że to Twoje oznakowanie. Bez dwóch zdań. A to oznacza tylko jedno, chodzisz w kółko. Ale jak to do cholery możliwe?

Coś tu było nie tak. Dostrzegłeś teraz po dłuższym zastanowieniu i obserwacji, że kojarzysz te miejsce. Niby Las był wszedzie taki sam, ale rozwinięte wyżej niż przeciętnego człowieka zmysły, kodowały części charakterystyczne. Zabładziłeś, ale jak to możliwe, zaznaczając drzewa jedno po drugim? Wtem zobaczyłeś znów to samo. Wielkie, żółte oczyska sowy, która znów wleciala w górę gdy na nia spojrzałeś. Deja vu?

[Uchiha Matsu]

Młodemu przedstawicielowi klanu Uchiha zaczynało powoli doskwierać zmęczenie. Biegł kolejną milę i ani widu, ani słychu swojej zdobyczy. No jak można tak było nazwać szesnastoletniego kolegę, którego ledwo co poznał. Podróż nocą zdawała się być przyjemna, ale nie podczas pościgu i do tego nieznanym lesie. Szukał zbłądzonym wzrokiem jakiegokolwiek znaku, anomalii w rzeczywistości, którą mógł wziąć za podstawę do dalszego działania. Wypatrywał śladów, które zostawiliby ludzie, jakikolwiek zarys obecności ludzkiej. Póki co jednak widział przed sobą tylko czarne otchłanie i co jakiś czas brązowe gałęzie, również przybierające odcienie szarości.

Droga zdawała się nie mieć końca, ale mimo tego z gałęzi na gałąź pchała go jakaś dziwna energia. Nie wiedział co to było, ale był przekonany, że tak należy właśnie robić. Pomóc komuś, kto sam pobiegł w nocy ratować gatunek na wyginięciu. Obie rzeczy były szlachetne i godne podziwu, ale nie w takich okolicznościach. Nie dość, że polecieli w nieznane tereny bez żadnego przygotowania, to jeszcze rozdzielili się idiotycznie, nie patrząc jeden na drugiego. Dziwni ludzie w tym Atsui...
Nagle jednak Matsu zamarł gdy spojrzał w dół skacząc na kolejną gałąź. Nie mogło być pomyłki w tym co przed chwilą rzuciło mu się na oczy. Przetarł oczy z niedowierzania i załamał ręce w geście porazki. Zauważył bowiem coś, czego nie spodziewał się szukać aż do wyjścia. Albowiem jego znaki, które wykonywał na każdym drzewie co parenaście metrów nagle pojawiły się przed nim. Postanowił zejść na gałęzie poniżej by przyjrzeć się temu zjawisku. Wymacał porzadnie swoje cięcia. Wyglądały na prawdziwe.

- Czyżbym zabłądził?- zapytał sam siebie, to niemożliwe, gdyż dokładnie obierał kierunek podróży i nie zmieniał go przez ostatnie... Nagle wróciła mu do głowy sytuacja sprzed dobrych kilkudziestu minut. Przypomniał sobie jak spadał. Wtedy mógł zmienić kierunek podróży. Ale aż tak długo by się nie zorientował? Kolejne pytania męczył jego głowę. Nie wiedział za bardzo jak odnaleźć się w lesie. Postanowił zrobić jednak coś genialnego, aby wreszcie jakkolwiek odnaleźć się w sytuacji w której był zgubiony. Z marszu spróbował wskoczyć na wyższe kondygnacje, by przy okazji zobaczyć co dzieje się ponad koronami drzew. W ten sposób zorientuje się mniej więcej w terenie.

Zanim gdy dotarł jeszcze na wyższą gałąź zdarzyła się sytuacja, która wzbudziła u niego niesamowite dreszcze i przejęcie. Mianowicie sowa, która wyglądała na tę samą, która odlatywała od niego wcześniej, zrobiła to samo w tej chwili. Nie mógł mieć absolutnej pewności, aż nie usłyszał rabanu, jaki odbył się na dole. Zwierzęta spłoszone tym samym machaniem skrzydeł co poprzednio. Matsu już wiedział:
- To nie może być przypadek.- powiedział do siebie w myślach i zaczął układać sobie wszystko w głowie. Nagle upadek połączony z uderzeniem, poźniej zabłądzenie, podczas biegnięcia cały czas prosto, a teraz deja vu. Tak, to na pewno jakaś mocna iluzja. Przypominał sobie na szybkiego lekcje o genjutsu. Opanował je tylko w podstawowej formie, jednak był na tyle silny psychicznie, by zawsze uwolnić się z wszelakiego rodzaju obrazów, jakie nasyłali na niego jego trenerzy. Czuł się pewnie w tej dziedzinie, mimo, iż dawno jej nie rozwijał. Wyjście z iluzji dostępne jest dzięki...
- Bólowi!- wykrzyknął w myśli i zamachnął się kunaiem, którego miał w ręce. Tylko, że nie było tam żadnego kunaia. Pamiętał, że wyjął go zaraz przed odlotem sowy, ale teraz nie było go tam. Może i dobrze, bo przypomniał sobie jak w inny sposób anulować każde genjutsu. Przelanie chakry do innego człowieka, lub wykonanie sekretnej techniki uwolnienia. Wykonał znak barana i wypowiedział na głos słowa inkantacje:
-Kai- miał nadzieje, że wróci z powrotem do rzeczywistości i będzie mógł kontynuować swoje poszukiwania.

[Mishima]

Zaginiona droga
# 29
Theme Sowa? Identycznie spłoszone zwierzęta? To nie mogło być przypadkowe i na podobny wniosek wpadł również Uchiha. Jak zatem wyjść z Genjutsu? Poprzez ból, ale tak jak zauważył, nie miał nawet czym sie zranić. Przypomniał sobie kolejny sposób, którego go uczyli za dzieciaka. Odciecie chakry, żeby wyjść z iluzji. Bardzo dobre rozwiązanie. Wykonał pieczęć i technika została anulowana.

W tym samym momencie, miałeś wrażenie, że nic sie nie zmieniło. Prócz jednego istotnego faktu. Po rozglądnięciu się, twoje oczy dojrzały wysokie, dość najwyraźniej wielkie drzewo. Wystawało ono ponad koronami pozostałych i na oko, dzielił Cie jakiś kilometr od niego.

Było coś więcej? Oczywiście. Jest to tak zbliżona odległość, że miałeś wrażenie słyszeć pęknięcie, jakby dużego drewna. Coś w rodzaju, łamiącego się średniego drzewa. Zwierzęta w okolicy oczywiście, zaczęły uciekać z tej okolicy. Czyżby to tam mógł znajdować się Twój towarzysz? A jeżeli tak, to co sie tam dzieje?!

Przechodzisz w to miejsce
(Dojście tam zajmuje Ci akurat jeden cały post)

[Unagi]

Chmury coraz częściej kotłowały się na nieboskłonie, ich czarne szare oblicza zwiastowały nadchodzącą dużymi krokami zimę. Choć na dobrą sprawę ta mogła już tu być, po prostu potrzebowała chwili na rozłożenie swoich rzeczy i rozpoczęcie produkcji białego puchu. Mroźne wiatry kąsały swoją przenikliwością i ostrością. Jak zwykle o tej porze roku w Tajemniczym lasie rozgrywała się istna batalia maleńkich kropelek, spadających z chmur w swej zimnej postaci. Zdawać by się mogło, że drzewa chronią przed tego typu atrakcjami, lecz było to złudne marzenie. Nic nie chroniło przed zimową ostrą ulewą, która podrywana przez podmuchy wiatru wkradała się dosłownie wszędzie. Paskudna pogoda sprawiała, że las stawał się jeszcze bardziej niebezpieczny i w niektórych swoich punktach przypominał bagna.
Przez ciemne niebo przetoczyła się błyskawica, rozrywając chmury i rozświetlając tym samym teren swym złowrogim blaskiem. Kobieta całkowicie przemoczona siedziała przy zwłokach niedźwiedzia, jego jama brzuszna rozdarta jakąś potężną szczęką wylała na wierzch wnętrzności. Dłoń kobiety trzymała patyk, który niewinnie niczym dziecięca zabawa, dłubał w środku truchła. Było ciemno i przez pogodę ciężko było odróżnić porę dnia. Lecz wprawny słuchacz mógł wydobyć spoza uporczywego dudnienia deszczu, śpiew ptaków. Zatem dzień, wyjątkowo paskudny dzień. Huk! Przez okolice rozniósł się dźwięk błyskawicy. - Daleko - Stwierdziła mimowolnie do samej siebie nie odrywając się ani na moment od dłubania we wnętrznościach niedźwiedzia. W kilka stóp od truchła widać było ślady walki, rozmywane skrupulatnie przez deszcz. Dwie ciężkie istoty, zdołały nie tylko rozorać ziemię, ale i połamać niemałe drzewo. Szczęśliwie bądź i nie, miliony drobnych kropel skutecznie maskowały również zapach, co spowolni przybycie padlinożerców na żer. Atmosfera naprzykrzała się jej i podróż poza swój ukochany Tajemniczy las musiała odłożyć na nieco lepsze dni, choćby nawet do pierwszych śniegów. Byle z nieba przestało padać to mokre, drobne i przede wszystkim liczne gówno.

[Hitsukejin Shiga]

Dało się bardziej uciec od cywilizacji niż po prostu skierować swoje kroki do tajemniczego lasu? Miejsce mroczne i pełne sekretów wielkich tak samo jak i wielcy bywali mieszkańcy tych terenów. Ludzie? Nie, mało ich, stanowczą dominację nad tymi terenami pełniły bestie. Co miało swoje plusy...
Dzięki wielkim potworom nie zapuszczali się tutaj zwykli, normalni ludzie. Jeśli ktoś wędrował gęstwinami lasu musiał być albo ninją albo demonem. Na spotkanie i z jednymi i z drugimi Szyga zrobiłby wyjątek od swoich planów na brak walki.
Ludzie? Ludzie żyją tylko po to by umrzeć, by zostać złożonymi Jashinowi i stać się kolejną czaszką na wielkim tronie krwawego boga. Shinobi zapewniają rozrywkę, warto zanotować w tym momencie, że Szyga wyznaje ten dogmat Jashinizmu, że poświęcone dusze trafiają na krwawy tron gdzie są torturowane do końca istnienia świata, a ich krzyki stanowią muzyke Jashina. Dlatego czasem, jeśli przeciwnik jest NAPRAWDĘ dobry, nie odmawia modlitwy i nie poświęca duszy swej ofiary Jashinowi. Jako polujący łowca którego teren jest Ryuzaku dostrzegł potencjał w dziewczynie która dowodziła oddziałem stanowiącym zasadzkę na Szygę. Wszystko miało potoczyć się inaczej, miał pojmać jednego mężczyzne...
Ale jedna śmierć to jak skończyć stosunek po wyjęciu błażejka z majtek.
CONAJMNIEJ zawstydzające, a na pewno będące powodem do zapadnięcia się pod ziemie.
W drugą stronę też nie ma co przesadzać, bo skończy się tym, że mając odbyć stosunek z ukochaną orgazmu dostanie także jej matka, siostry, ojciec i wszyscy sąsiedzi.
Mniej więcej tym była rzeź jaką urządził Szyga, miał POJMAĆ jednego mężczyznę i ZABIĆ DRUGIEGO. A co zrobił Jashinista?
No zapłodnił pół miasta! W przenośni, posługując się wspomnianymi seksmetaforami. W rzeczywistości wybił caluśką karczmę, około dwudziestu ofiar, a potem gdy przybył oddział dziesięciu strażników wymordował wszystkich prócz dziewczyny i tchórza.
Ciekawe czy jego śmierć nie byłaby zadowalająca dla Jashina, skoro był tak żałosną istotą..
Szyga przemierzał leśne gęstwiny, poszukując demonów i potężnych shinobi. Gdzieś w oddali dostrzegł niewyraźną sylwetkę.
Postanowił do niej podejść i się przywitać z szerokim uśmiechem (znanym z podpisu). Jeśli sylwetka okaże się stosunkowo ludzka, Szyga uśmiechnie się jeszcze szerzej i przedstawi się jak na grzecznego, ułożonego chłopca przystało.
-Sześć. Jestem Szyga. Cóż za paskudny dzień by wędrować po tajemniczym lesie, nie sądzisz? - W głosie chłopaka da się usłyszeć dziwny pogłos, jakby świsty wydostawały się z jego ciała z każdym kolejnym oddechem. On sam wygląda na zmęczonego ciut, mimo, że poruszał się dość powoli.

[Unagi]

Przez uporczywy deszcz kroki były skutecznie tłumione, a kobieta usłyszała je dopiero pod koniec zatrzymując swoją zabawę patykiem i organami niedźwiedzia. Usłyszała głos, wbiła mocniej patyk przerywając przy tym jelito martwego ssaka. Wstała, odwróciła się i otrzepała z wszechobecnego błota. Jej złote oczy nad wyraz przekrwione skierowały się w stronę przybyłego młodego mężczyzny. Jej twarz przechyliła się na bok, a na ustach pojawił paskudny, szeroki uśmiech. Niemalże bliźniaczy do prezentującego przez podróżnika. Jej oczy rozszerzyły się nienaturalnie przez co tęczówka wydawała się być znacznie mniejsza, tonąć w czerwieni najwyraźniej zmęczonych oczu. - Zaiste paskudny. - Odpowiedziała od razu, a opuszczone dłonie zadrgały. Palce zacisnęły się na moment i rozluźniły. Tak jak gdyby sprawdzały swoją sprawność. Deszcz uderzał bez ustanku tocząc ścieżki po obliczu Unagi. Długie turkusowe włos całkowicie mokre pozwalały skapywać kroplą ze swoich końcówek w szybkim i rytmicznym tempie. - Ty zaś postanowiłeś wędrować. Całkowicie sam. - Stwierdziła rozochoconym głosem. Głowa wróciła na swoje miejsce, a dłoń energicznie uniesiona pogładziła kark, po czym sprawnym ruchem ułożyła mokre włosy na plecach. - Jesteś daleko od domu. - Bardziej stwierdziła niż spytała, a w jej oczach zabłysło coś nieprzyjaznego. - Sam. - Dodała po chwili, a dłoń którą trzymała na karku znów wróciła na swoje miejsce. Jej spojrzenie przeanalizowało wędrowca, tak jakby mierzyło go i ważyło. Nie był zwykłym zagłodzonym i zmuszonym do przybycia tu łowcą. Posiadał nawet bronie godne shinobiego, a Ci zwykle zwiastowali kłopoty. A kłopoty bardzo często szły w parzę z możliwością rozrywki. A Unagi myślała już, że tego dnia jedynym ciekawym punktem będzie bezczeszczenie niedźwiedzich zwłok.

[Hitsukejin Shiga]

Proszę sobie wyobrazić, moi drodzy widzowie nieobecni czyli publiczności moja droga efemeryczna - na pewno obserwuje to wszystko chociaż Jashin patrząc na swe dziecię no i Kamisama patrząc na swoje. W takich chwilach Szy zawsze żałował, że nie miał okazji liznąć ciut lekcji religii. Wtedy takie wstępy byłyby zabawniejsze jakby wymieniał wszystkich boskich po kolei. A tak tylko dwóch. Toż to nawet nie tłum, a zaiste tłumu obserwatorów wymaga i domaga się Szyga, prezentując swoje krwawe dzieła sztuki.
Sylwetka okazała się kobietą. O śmiesznych oczach, włosach i paskudnym iście Szygowym uśmiechu.
Wyśmienicie. Ktoś kto tak się zachowuje i tak źle mu z oczu patrzy musi być demonem! Albo chociaż chochlikiem. Czymżeś jest, zmoro z gęstwin leśnych?
-Yup. Całkiem sam. Całkowicie. Samiutki. Bez nikogo kto by się dowiedział o mej śmierci gdyby przyszłoby mi tu szczeznac. Naprawdę dolujace. - Wsłuchiwał się w jej głos, utrzymując swój w teatralnie dramatycznym tonie. Jej zachowanie zdradzało rozbawienie czy zaciekawienie Shigim. Och cóż z ciebie za demon, demonie. Lubisz bawić się swą ofiarą nim zakończysz jej marny żywot?
- Błąd. Ja nie mam domu. Sam jak ten palec, bez niczego co można nazwać swoim, bez miejsca które byłoby moje.. - Przyłożył dłoń do czoła zawodząc na pokaz nad swoim ciężkim losem. Nagle zamarł.
Kucnął szybko przed Unagi i zaczął wpatrywać się w jej przekrwione oczy z beznamiętnym wyrazem twarzy. Niepokojący brak ekspresji połączony ze swidrowaniem wzrokiem, na wylot, próbując przejrzeć wnętrze jej duszy.
-A ty. Demon czy Shinobi? Chcę wiedzieć kogo zabiję, gdyby ten ktoś wpadł na bardzo głupi pomysł zaatakowania mnie. Ale nie martw się. Zawsze daje szansę na pierwszy ruch. Fory tak zwane. - Sprawnie i zgrabnie dobył kunai z rękawa i przyłożył sobie do gardła.
-Masz. Poderżnij, to twoje fory. - Bez uśmiechu, bez drgnięcia, był jak skała niewzruszony.

[Shijima]

Are you insane like me?

1/45 Padał deszcz.
Kiedy zaczął? Kiedy się rozpoczął? Ciemne chmury ciągnęły się na niebie jedną, gęstą parą, nie pozwalając promieniom słońca wyglądnąć zza ich jednolitej pierzyny. Chyba tylko masochizm (czy to umiłowanie do tych chmur..?) kazało wam stać w miejscu, gdzie gałęzie drzew nie splatały się ze sobą wzajem i liście nie... och, no tak. Liści nie było. Walały się pod waszymi nogami, deptaliście po nich - mokrych, zgniłych, radośnie kolorowych i oddających cześć odwiecznemu prawu naturze, że to,
co zamordowane, martwym winno pozostać. Wielki krąg życia, pewnie o nim słyszeliście. Może od babci. Może od tatusia.
A może z tej durnej bajeczki od któregoś dziecka, które przebiegło tuż obok was na jednej z ulic, w jednym z miast, którego nie zapamiętaliście, którego twarz była zupełnie anonimowa - ale jego usta krzyczały ciągle: natura jest wieczna. Jak to przetłumaczyć osobnikowi, którego ostrza się nie imały..? Drzewo można było ściąć. Kwiat wyrwać. Chwasty spalić. Wystarczyła jedna iskra, trochę odpowiedniej pogody, brak chmur. Ogień. Natura, niby taka wieczna, nie była w stanie odrodzić się z całkowitych zgliszczy, jeśli nie dało się jej odpowiedniej szansy. Ta wokół was to miała. Deszcz na przemian ze słońcem, jakże leniwy i banalny system umierania i odradzania się, dlatego drzewom nie żal było zrzucać owoców wiosennej pracy, wiedziały doskonale - następnej wiosny przecież suknie z liści będą jeszcze piękniejsze.
Dalej nie piszę, bo avek Shiga mnie za bardzo rozprasza.
Psst, Shiga, Unagi to ani demon, ani shinobi, tylko kunoichi.
Powietrze przesycone było mrozem. Chłostało wasze skóry bezlitośnie i tylko jednak Pani Zima wie, dlaczego spadające krople deszczu nie przeradzały się w płatki śniegu. Może czuły to... Napięcie? W jednym, moja śliczna Unagi, miałaś absolutną rację - obecność drugiego shinobi nigdy nie zaśpiewała czegoś dobrego, zwłaszcza gdy spotykało się go w miejscu takim jak to.
Gwałciciel? Zdradzę ci, ale to tak tylko między nami, że nie tak dawno temu ten jurny, dość niepozornie wyglądający chłopak (jeśli odjąć tą obróbkę szaleństwa, które ostrymi rysami ciosało jego sylwetkę) podrywał dość mocno napakowanego faceta. Niestety został odtrącony, smutna historia jakich wiele, zamiast być ofiarą jego mordu stałaś się ofiarą jego biadolenia i historii życiowej. Z dwojga złego lepiej... W przeciwną stronę? Wiedzieliście o sobie tyle co nic, łączył was tylko szelest gałęzi, pluskanie kropel deszczu rozbijających się nad waszymi głowami, tylko te dreszcze zimna, bo nie były one dreszczami podniecenia. Jeszcze nie. Z całym szacunkiem do podchodów, jakie były tutaj czynione, prób nawiązania kontaktu, który nie byłby kolejną, nudną gładką babci przy kominku. "Hej, jak się masz?" -"A dobrze, tylko szczęka mi wczoraj wypadła".
Droga, po której moglibyście kroczyć zasypana była liśćmi. Podłoże, rozmoknięte, zdradzieckie, było jak pole minowe na terenie wam nieznanym. Nawet jeśli przed wami schowane były wnyki, jeśli była gdzieś tam jakaś dziura - wszystko pozostawało zakryte przed waszymi oczami, ułomnymi i niedopasownymi do tego, by dostrzegać każde zagrożenie.
Czujecie się wielcy?
Byliście niczym pod kopułą tych drzew.
- Jesteś pewien, że to tutaj? - Moje wy słodkie, przenajsłodsze misiaczki... Flirt flirtem, ale wasza opowieść miała zatańczyć wokół czegoś innego. Kogoś innego. Głos, który usłyszeliście nie był wam znany, dziwne by było, gdybyście znali. Męski, ciężko wam było określić, jak daleko od was jest, ale biorąc pod uwagę dzisiejszą pogodę i szum wokół to raczej nie mógł być daleko. Potraficie za to określić, z którego miejsca dobiegał.
- Musi tu być ten dom! Przecież się nie rozpłynął!
- shhh, nie drzyj się tak, bo całe paskudztwo na nas pościągasz!