Szlak transportowy

[Hikari]

To miał być tylko krótki rekonesans zapoznawczy czy nikt nie śledzi jego nowych znajomych. Kilka minut rozejrzenia się po okolicy, które nadadzą spokój jego duszy. W końcu lubił towarzystwo, co nie zmienia faktu potrzeby kilku chwil dla siebie samego. Poukładania własnych myśli, uspokojenia emocji po Oniniwie. Z nowo uzyskaną mocą musiał zachowywać samokontrolę, aby nie zdradzić przypadkowym osobom otrzymanego daru czy tam przekleństwa zależnie od punktu widzenia. Wyciszyć umysł, a także serce zaniepokojone możliwymi problemami kiedy ludzkość pozna jego kolejny sekret. Szło mu całkiem sprawnie do czasu wypatrzenia jednej z najbardziej nielubianych person jakie miał okazję poznać w życiu. W duszy zaczął przeklinać za ociąganie z wyruszeniem do Akatori, stając w bardzo niewygodnej dla niego sytuacji. Z drugiej strony... Mógł to uznać za idealny sprawdzian w kontrolowaniu własnych emocji. Nie denerwuj się, najlepiej zostań obecnie drzewem. Drzewa się nie smucą, drzewa nie płaczą, drzewa nie gniewają się. Drzewa grzecznie stoją rosnąc w siłę, póki ich nie spali ogniem przypadkowo podczas pojedynków.
- Zwyczajnego shinobiego, który łapie świeżego powietrza.
Słysząc pytania odnośnie Antykreatora prychnął przechodząc do lekkiego śmiechu.
- Nie wiem gdzie jest. O spotkaniu Tobie powiedzieli, ale deklaracji Kuroi już zapomniał wspomnieć?
Odetchnął głębiej przypominając sobie aby pozostawać drzewem. Nawet jeśli był irytowany koniecznością wyjaśniania wszystkich spraw każdemu z osobna, musiał przegryźć to niczym wodę pełną kamienia, a następnie połknąć prosto do żołądka gdzie zostaje to przetrawione w kwasach.
- Poszedłem wyciągnąć od niego jak najwięcej informacji, poznać jego plany. Nigdy nie zamierzałem współpracować z psycholem niszczącym miasta wedle własnego widzi mi się.
Rozłożył swoje ręce na boki wzruszając ramionami. Przy okazji też zwrócił uwagę jaką postawę przyjmuje zbliżający się samuraj, czy wciąż trzyma za swoją włócznię, a może porzucił swój gest. Niezależnie od tego zachowywał wyjątkową uwagę do każdego ruchu wyczuwając ewentualne zagrożenie i zachowując bezpieczny dystans. Czego nie oddał po rozmowach mógł spróbować odzyskać siłą, a Hikari będzie o to walczyć do ostatniego tchu.
- Tylko jeżeli zmierzasz do Akatori, bo mam zamiar odwiedzić tamtejszą knajpę aby coś zjeść przed podróżą i chwilę odpocząć. W innym przypadku nasze drogi się rozchodzą.
Celowo nie wspominał o możliwym spotkaniu znajomych, bo im mniej samuraj wie tym spokojniej człowiek śpi. Potem będzie próbował wykorzystać szczerość jak problemy z mafią dla własnych korzyści. Raz próbował, kto wie czy nie zdarzy się kolejny taki przypadek. Z drugiej strony też posiadał pytania, które mógł mu zadać. Przykładowo potwierdzić podejrzenia Yoake odnośnie ostatniej wojny w Prastarym Lesie. Los ich dalszego spotkania leżał w rękach rozmówcy.

[Seinaru]

- No tak... no tak... - Zaczął Seinaru, zastanawiając się nad tym co powiedział Hikari.
- No tak... w sumie to wyciąganie informacji i poznawanie czyichś planów to twój konik. - Co by nie mówić, Terumi był stworzony do tego aby przeprowadzać takie szpiegowskie misje. Nawet jeśli w ogóle ich nie planował, to jakoś samo tak wychodziło.
Przestrzeń między nimi można było kroić nożem. Uśmieszki, geściki... były tylko grą, którą obaj nieudolnie starali się prowadzić. Niemniej jednak, nie rzucili się sobie do gardeł gdy tylko weszli w swoje pole widzenia, a to był jakiś malutki, pierwszy postęp (albo podstęp). Kei był uważny. Widział, że gdy tylko on robi krok w przód, Hikari robi krok w tył. I co? Zamierzał tak tyłem dojść do Akatori?
- Do Akatori? - Seinaru przystanął na sekundę i rozejrzał się. Potem znowu zaczął iść w kierunku Terumiego.
- Ja myślałem że to trakt do Sabishi... - Powiedział dość rozczarowany nowinami, ale ostatecznie nie ma tego złego co by nie wyszło na dobre.
- Nic nie szkodzi, Sabishi nie ucieknie. Kawałek możemy się przejść. - Podszedł znów parę kroków, ciekawy czy on zrobi znów kilka kroków w tył. Właściwie to samuraj cały czas się zbliżał, po prostu szedł traktem, jak się okazało do Akatori.
Sam nie wiedział czego oczekiwał po tym spotkaniu, było ono na tyle niespodziewane, że trudno było ułożyć sobie w głowie jakiś plan nawet na zwykłą rozmowę. Kei na pewno nie był mistrzem języka. Uważał do tego, że nigdy nie ma niczego ciekawego do opowiedzenia, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że shinobi na całym świecie są tacy sami. Każdy z nich łaknie plotek, a za niektóre są nawet w stanie pociachać drugiego człowieka. Seinaru miał cichą nadzieję w sercu, że nie zostanie pociachany.
- Ah, czyli chciał żebyś z nim współpracował i odmówiłeś? I tak po prostu cię wypuścił? A Jinchuu i ten blondyn? - Dopytał jeszcze o pozostałych gości na herbatce u Hana. Może oni się przyłączyli, a może ich pozabijali? A może Hikari jest tajnym agentem Hana? Gdyby Seinaru był tajnym agentem Hana, też na pewno by temu zaprzeczał.

[Takashi]

Nigdy w życiu Takashi nie przypuszczałby, że pozna tak wiele osób na tego typu wydarzeniu. Wróć, to akurat brał pod uwagę. Nie spodziewał się natomiast tego, że tak wiele z nich będzie do niego serdecznie nastawionych, a dwoje z nich zyska status jego przyjaciół. Wielu zapewne zastanawiałoby się, czy na pewno mógł ich tak nazwać, jednak rozmowy i czułe gesty w stu procentach to potwierdzały, nie było się nad czym zastanawiać. Więź, jaką zbudowali, choć dopiero co zaczynała się tak naprawdę tworzyć, miała porządny start i od początku emanowała intensywnością. Nie dość, że złapali ze sobą dobry kontakt, to jeszcze zostali obdarowani przez Han'a tą samą nagrodą. Tym samym ciężarem. Można powiedzieć, że ich relacja z perspektywy obserwatora wyglądała na naiwną, jednak Nara wierzył w nią z całego serca. Wierzył, bo chciał z całego serca, by była prawdziwa. Wierzył w swoich towarzyszy, ufał im.
Wędrówka trójki shinobi'ch nieco się przeciągała. Nie tylko byli zmęczeni po całym dniu, ale również wybrali tempo najodpowiedniejsze do rozmowy. Wspólnie dzielili wiele tematów, które dotyczyły każdego z nich, razem i osobno, dlatego celowo przedłużali trasę. Jedna z kwestii była już w zasadzie wyjaśniona. Poinformowanie lidera o przypadłości dziewiętnastolatka.
-Dzięki za rady. - rzucił po ich wypowiedziach z wyrazami ogromnej wdzięczności, by po tym zaraz podsumować. -Poinformuję lidera dopiero po treningu. W Oniniwie zyskałem dużo doświadczenia i zamierzam je wykorzystać na mojej dalszej drodze. Muszę przyznać, że tego jednego cholernego dnia nauczyłem się więcej, niż w całym moim życiu dotychczas. To była cenna lekcja.
Rzeczywiście. Nie na co dzień walczy się z Ogoniastą Bestią oraz Antykreatorem, wokół których legendy krążą na całym świecie, to byty, o których do tej pory większość z uczestników wydarzenia jedynie słyszała, historie okazały się jednak być prawdą. To właśnie zjednoczona grupa ninja była tą, która przeciwstawiła się złu. Ofiar było dużo, cel został osiągnięty częściowo, ale całą misję śmiało można było określić jako zakończoną sukcesem.
-Jeśli mam być szczery, nie brałem udziału w tej wojnie i nie za bardzo orientuję się, jak przebiegła. Wyjdę na ignoranta, ale o całej sprawie dowiedziałem się dopiero po fakcie. Jednak mogę potwierdzić słowa dotyczące zniszczeć w Prastarym Lesie, Bijū mógł być ich powodem. - odpowiedział Yoake w kwestii jego słów, po czym zwrócił się krótko do Hikari'ego, by odnieść się do jego wypowiedzi dotyczącej ewentualnego treningu. -To miłe z twojej strony i na pewno skorzystam z propozycji. Najpierw rozwinę te zdolności, które opanowałem do tej pory w stopniu miernym, do ciebie zgłoszę się, gdy będę chciał nauczyć się czegoś nowego.
Obdarował Terumi'ego szczerym uśmiechem, czując jego wsparcie, oczywiście to płynące ze strony Akaruidesu również odczuwał, to był pierwszy raz, kiedy ktoś przed nim uklęknął i złożył takie deklaracje. Był jeszcze temat samego Shinjiro Suzumur'y, którego podjął się blondyn. Zgadzał się z nim w stu procentach, dlatego jego słowa potwierdzał skinieniami głowy wyrażającymi proste "tak". Nie mówił nic, bo wszystko zostało już powiedziane, zgadzał się ze wszystkim, więc jedyne, co mu pozostało, to rozpoczęcie intensywniejszego treningu. Nie mógł sobie pozwolić na lenistwo, musiał rosnąć w siłę, by dogonić towarzyszy i chociaż podważał taką możliwość, to jednak nie zamierzał odpuszczać. Następnym razem nie będzie kulą u nogi, zdobędzie siłę i kompetencje, które pozwolą mu pełnić nawet rolę dowódcy, którym nie mógł być tym razem. Uda mu się, na pewno!
Nadeszła pora na pożegnanie Terumi'ego. Postali tak jeszcze chwilę, wymienili gesty serdeczności, po czym pożegnali się z uśmiechem na twarzy, życząc sobie powodzenia i obiecując następne spotkanie. Obiecując zmiany. Świetlaną przyszłość, która mogła być jedynie abstrakcją, choć w ich sercach budowała motywację, której tak bardzo potrzebowali. Takashi i Yoake kontynuowali podróż, musieli przejść przez kilka prowincji razem, a ponieważ Antai było bliżej, Nara postanowił iść tą samą drogą, co jego młodszy kolega, stamtąd do Midori nie było wcale daleko. Kierunek: bycie lepszym.
-A my idziemy dalej. - zaczepił w którymś momencie blondasa.

Dokąd: Midori (Yokukage, Siedziba władzy)
Czas podróży: 3h
Środek transportu: Pieszo

[Hikari]

Hikari sam nie wiedział czy pastuszek z Teiz próbował go zdenerwować, a może brakowało mu w głowie tej klepki odpowiedzialnej za ogładę i umiejętności interpersonalne, ale zaczęło go to bawić. Zamiast się irytować czy złościć szczerze się zaśmiał słysząc o wyciąganiu informacji i poznawaniu czyichś planów. Takie osądy były kompletnie sprzeczne z mniemaniem o samym sobie. Zwyczajnie starał się ufać wszystkim ludziom będąc z nimi jednocześnie szczerym przez co wpadł niejednokrotnie w jakąś pułapkę. Czy kiedykolwiek kogokolwiek zmuszał do zwierzania się mu? Nie, zawsze starał się szanować prywatność ludzi póki nie byli złoczyńcami. Wtedy... Wtedy to zupełnie inna historia.
- Moją specjalnością jest pośpieszne ufanie ludziom, którzy chcą to wykorzystywać. Przykładów nie muszę szukać daleko, mam jeden w zasięgu wzroku.
Była to cięta riposta, która sprawiła mu dość sporo przyjemności. W okolicy ani żywej duszy więc nawet Seinaru musiał zrozumieć rzuconą mu w twarz aluzję. Na pewno pamiętał jak skończyło się spotkanie w jego domostwie. Mógł oczywiście próbować zgrywać idiotę, ale ten numer nie przejdzie. Pamiętał doskonale jak uznał jego trud za postęp klepsydry chcąc zabrać jego własność obecnie. Czy oddalał się kiedy samuraj zbliżał w jego kierunku? To zależy, gdyby chciał zmniejszyć dystans poniżej czterech, pięciu metrów to owszem. Odsunął się na bok robiąc mu przejście, a kontynuował marsz znajdując się ramię w ramię z luką pomiędzy. Uważał to za minimum bezpieczeństwa osobistego o czym by mu napomniał w słowach wedle potrzeby. W takiej odległości można spokojnie podróżować wspólnie obok siebie, a nawet rozmawiać gdy zachodziła potrzeba bez przekrzykiwania się.
- Wątpię abyś znalazł w tym miejscu kierunek na Sabishi, idąc bezpośrednio musiałbyś przekroczyć Głębokie Odnogi. Normalnymi trasami masz wiele prowincji do pokonania po drodze.
Jak tak pomyśleć właśnie się stał radosny, wzruszającym ramionami drzewem. Pozbył się całkowicie negatywnych emocji, a stres nagle odszedł w niepamięć. Na twarzy jawił się szczery uśmiech, był najzwyczajniej w świecie rozbawiony. Nawet pytania o spotkanie z Antykreatorem nie potrafiła przełamać dobrego humoru. Napomknę tylko, że radość nie odbierała trzeźwego myślenia stąd stale zwracał uwagę na podejrzane zachowanie gotów do reakcji.
- Pewnie mi nie uwierzysz, ale co tam. Chciał się zapytać czemu zostawiany na śmierć prosiłem o litość dla innych zamiast o własne życie. Odpowiedziałem zadając własne pytania. Na końcu zadeklarowałem, że go powstrzymam na co wybuchnął śmiechem. Nie dziwne skoro bez trudu wcześniej zadał mi te rany.
Pokazał mu swoją dłoń z brzydką blizną od wypalania kunai'em, wskazał też na dziurę w płaszczu na boku brzucha spod której widać było coś identycznego, a także dziurawego od góry buta. Ominął niewygodne fakty bez kłamania, a jednocześnie pokazał nawet dowody na swoją dość realną historię. Jakie to piękne uczucie, podzielić się brzoskwinką i wciąż posiadać brzoskwinkę dla siebie samego.
- Cali i zdrowi wracają do domów, gdyby było inaczej widziałbyś z daleka pełzającego ślimaka.
Kolejna szczera odpowiedź, bez zdradzania wrażliwych informacji. Zrobili kilkanaście kroków w trakcie których Terumi raz dwa złapał głębszy oddech, aby samemu zadać pytanie.
- Skoro byłeś w centrum wydarzeń doprowadzających do wojny Nara z Aburame chciałbym się upewnić do jednej rzeczy. Ona też wybuchła z powodu ogoniastej bestii, prawda?

[Seinaru]

Nieufność obu panów wobec siebie była widoczna gołym okiem. Mimo to potrafili prowadzić ze sobą dialog, usypiając swoją czujność. Nikt tutaj chyba nie liczył na rozejm, zwłaszcza że na jedną uszczypliwość odpowiadano drugą. Seinaru również nie zamierzał tracić zimnej krwi, czcza paplanina to było zdecydowanie za mało aby wyprowadzić go z równowagi. Zbliżał się, obserwował i słuchał. Samuraj cały czas skupiony był na Terumim, śledząc jego każdy ruch i gest, analizował go i starał się przewidywać. Ostatecznie Kei osiągnął to na czym mu zależało. Dystans czterech metrów i wspólny spacer ramię w ramię to idealna okazja do tego, aby ich znajomość wkroczyła na zupełnie nowe tory. Kei szedł grzecznie gościńcem po lewej stronie Hikariego, trzymając swoją yari w prawej ręce - od strony potencjalnego zagrożenia, tak na wszelki wypadek. Yogańczyk na pewno doskonale to rozumiał, sam trzymał bezpieczny dystans, o ile te kilka kroków można było tak traktować na ich poziomie.
Seinaru wszystkie uwagi odnośnie zaufania puszczał mimo uszu, tak samo jak w przypadku wyjaśnienia o Sabishi. Znał się na kierunkach świata i mapie kontynentu na tyle dobrze, że zdawał sobie sprawę z tego, iż kierują się na północ, a nie na południe. Dopiero odpowiedź na naprawdę interesujące go pytanie o spotkanie z Hanem na chwilę skupiła uwagę samuraja na słowach Terumiego, zamiast na jego zachowaniu.
Wtedy Kei dostrzegł swoją szansę. Prezentacja blizn przynajmniej na sekundę musiała pozbawić go pełnej gotowości do obrony. W momencie, w którym Hikari kończył pokazywać pierwsze znamię i przechodził do drugiego, Kei wystartował w jego kierunku, korzystając z pełni swojej szybkości. Nawet jeśli Terumi spodziewał się zagrożenia, to czy przewidział, że stanie się to akurat dokładnie w tym momencie? Samuraj chciał, aby było to jak najbardziej zaskakujące, mgnienie oka w którym praktycznie przeteleportował się z miejsca na miejsce, jednocześnie chwytając swoją włócznię oburącz i pokrywając ją bladoniebieską powłoką chakry. Nie musiał pokonywać nawet czterech metrów, zasięg jakim dysponował dzięki swojej broni pozwalał na wyprowadzenie ataku na o wiele większym dystansie, niż robią to samuraje tradycyjnie posługujący się katanami. Nie było już słów i przekomarzania się, lecz czysta chęć rywalizacji. Pierwotny plan zakładał natychmiastowe wykonanie serii pchnięć w ciało Yogańczyka, zanim ten zdąży przygotować defensywę lub odskoczyć. Przez cały spacer Seinaru zdążył ułożyć sobie kilka scenariuszy ewentualnego starcia. Pierwszym z nich, optymistycznym, było zakończenie walki w pierwszym ruchu. Zanim Hikari zdąży cokolwiek zrobić, broń samuraja miała zatopić się w jego ciele. Niestety, istniały jeszcze inne warianty i choć Kei znał charakterystykę swojego przeciwnika, to nie wiedział jakie zrobił on postępy od ich pierwszego i jak na razie ostatniego sparingu. Terumi posługiwał się lawą i gumą, a także zaawansowanymi formami Uwolnienia Ognia. Kei miał to wszystko na uwadze. Gdyby tylko zauważył, że jego przeciwnik bierze wdech albo próbuje coś wypluć, wówczas natychmiast, korzystając ze swojej szybkości, robi unik w taki sposób, aby znaleźć się z boku Hikariego i w miarę możliwości nie zwiększać do niego dystansu. Gdyby było to konieczne, robi kolejne uniki wokół przeciwnika, nie dopuszczając nawet do trafienia z pozoru niegroźną gumą... Uważa także na swoją włócznię, bo mimo że była ona niezwykle wytrzymała, a do tego pokryta ochronnym chakra flow, to nie zamierzał ryzykować jej spalenia lub stopienia. Jakiekolwiek próby składania pieczęci miały być natychmiast rozbijane i negowane przez ataki bronią. W ogóle Kei liczył na to, że dzieląca ich odległość, a także jego szybkość nie pozwolą Terumiemu na obronę inną niż instynktowna i od razu uda mu się związać przeciwnika walką konwencjonalną. Do tego dochodziła przewaga dobytej broni, którą Seinaru dzierżył praktycznie zawsze w gotowości do walki. Wystarczyło tylko być wystarczająco szybkim... Gdyby Hikari postanowił robić uniki i zyskać dystans oraz tym samym czas na wykonanie swoich jutsu, wówczas Kei oczywiście na to nie pozwala. Trzyma się blisko niego, cały czas starając się wyprowadzić celne pchnięcie, a każda próba miała być ciosem śmiertelnym. Gdyby Terumiemu w jakiś sposób udało się uniknąć i rzeczywiście zacząłby się oddalać od Seinaru, wówczas ten atakuje wymachem swojej broni, próbując zwalić go z nóg i dobić leżącego.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Akcja fabularna Hikari-Seinaru zostaje zatrzymana do czasu wyjaśnienia sytuacji i zaznajomienia się z tematem.

[Sans]

Akcja Hikari vs Seinaru zostaje wznowiona. Pora na odpowiedź Hikariego

[Hikari]

Świat jest okrutnym miejscem, pełnym chciwców walczących tylko o własne korzyści. Gdy dajesz palec oni chcą zabrać dosłownie wszystko. Seinaru już dał przykłady takiego zachowania, tak więc Hikari był bardzo ostrożny. Doglądał chociażby najmniejszego drgnięcia wskazującego na agresję, aby wykonać swój ruch. Czy kiedy pokazywał rany stracił koncentrację czy czujność? W żadnym wypadku, rękę pokazywał przed sobą, a następnie chciał za pomocą palca wskazać dziurę w swoim płaszczu. Nie podnosił koszulki, nie rozpinał płaszcza aby lepiej było widać bliznę. Wskazywał miejsce, które pamiętał idealnie. Jeszcze kilka godzin temu przeżywał okropny ból dobiegający stamtąd, nie musiał zdejmować wzroku z samuraja aby je wskazać. Mógł ciągle obserwować będąc gotowy do reakcji mając w głowie ciągle plan jak się zachować. Wiedział z jakiej broni korzysta przeciwnik, spodziewał się sięgania po włócznię znajdującą na plecach. Niestety konieczne okazało się go zrealizowanie.
Gdy tylko dostrzegł ruch nogą skracający dystans, ruch ręki sięgającej po włócznię sam również korzystając z pełni swoich zdolności. Natychmiast przyśpieszył skracając dystans. Nie bez powodu zaczynali w tej odległości idealnej dla włócznika, aby Terumi mógł zaskoczyć swojego rywala. Zamiast uciekać również zamierzał się zbliżyć, a będąc blisko taką bronią niewygodnie się posługiwać. W swoim rękawie posiadał jeszcze jednego asa przygotowanego do walki z ludźmi posługującymi się bukijutsu z którego miał zamiar skorzystać. Gdy Seinaru sięgnął po włócznię, wykonywał zamach atakujący go Yogańczyk przeszedł do poślizgu mając zamiar uniknąć ataku w trakcie którego wziął głębszy wdech i złożył pieczęć tygrysa. Gdy tylko był gotowy z ust wypuścił przerażającą ognistą głowę smoka mającą dosłownie zjeść swojego przeciwnika. Z takiej odległości nie dawał nawet szans na reakcję, a gdyby widział unik miał zamiar manewrować swoim tworem uniemożliwiając to. Dla upewnienia się trafienia miał też zamiar wypluć drugą głowę smoka w miejsce ucieczki przekręcając głowę. Pozostawało tylko pytanie czy się wyrobi wykonać swój unik zanim oberwie. Jak to powiadają niektórzy, wóz albo przewóz. Jeden z nich najprawdopodobniej umrze za pomocą tego jednego ruchu.

  Ukryty tekst

[Sans]

To chyba nie był najlepszy dzień. Seinaru i Hikari mieli coś wspólnego – obaj tego dnia mocno oberwali i obydwaj musieli leczyć iryonini, żeby poskładać ich do pełnej sprawności. Obaj też byli nieufni wobec siebie. Jeden nie ufał drugiemu, drugi nie ufał pierwszemu. Dlaczego więc zdecydowali się razem kroczyć tym szlakiem? Dlaczego w ogóle prowadzili ze sobą tę rozmowę? By uśpić czujność? A może dlatego, że wierzyli, że ten drugi ma jednak dobre intencje? Nie, Seinaru nie wierzył. Zdarzyło się zbyt wiele dziwnych rzeczy, by mógł ufać, że mógłby się z Hikarim dogadać. A teraz… Teraz nadarzyła się okazja.
Hikari stał cztery metry od Seinaru, bokiem i pokazywał mu swoje rany, choć dwukolorowe oczy mężczyzny na nie nie patrzyły – wpatrzony był w Keia, być może nawet jak w obrazek. Tak jak Seinaru wpatrzony był w Hikariego. I gdy Terumi skończył mu pokazywać pierwszą bliznę – wystartował. W prawej ręce wciąż miał włócznię (to chyba zmęczenie po spotkaniu z Hanem sprawiło, że Hikariemu wydawało się, że nie miał jej dobytej i to… mogło go kosztować teraz życie, ten jeden, głupi błąd) – i zaraz dołączyła do niej druga. Skupiona chakra pokryła Nihongou w całości, zaś yari ustawiona była do ataku. Do pchnięcia.
Hikari zamiast zwiększyć dystans i kupić sobie czas zrobił coś, co pewnie zdziwiło też samego Seinaru – też wystartował do niego, jeszcze bardziej ten dystans skracając. Czekała już na niego jednak wystawiona na niego włócznia. Mężczyzna chciał zamarkować poślizgnięcie się, by wślizgiem przedostać się pomiędzy nogi samuraja i zaskoczyć do z tyłu – ale… no właśnie. Ta wyciągnięta mu już na spotkanie włócznia była problemem. A przynajmniej problemem dla Hikariego. Bo Seinaru nie zamierzał pozwolić mu przeżyć. Zamierzał być jak jego cień, wykorzystując każdą okazję, by dorwać rywala i go dobić. Więc gdy Hikari chciał zrobić wślizg, pod – jak mu się wydawało dopiero dobywaną włócznię – jedyne co potrzebował Seinaru, to obniżenie ostrza Nihongou. I szybkie pchnięcie.
Ostrze, gotowe teraz precyzyjnie ciąć głazy, przecięło klatkę piersiową Terumiego, przybijając go do ziemi. Krew zaczęła lecieć wartkim strumieniem, brocząc z rany, brudząc wszystko dookoła; ubranie Hikariego, wydeptaną ziemię gościńca, kamienie. Wszystko. Nie pomógłby tutaj nawet wykwalifikowany iryoninja – bo życie z Hikariego gasło w zastraszającym tempie. I w końcu zgasło tez z jego dwukolorowych oczu, wpatrzonych w Seinaru z niemym oskarżeniem.
I tak wyzionął ducha Terumi Hikari – z dala od domu, i z dala od bliskich. Samotnie. Niedaleko Ogrodu Diabła.

---

Teren wokół jest dość stromy – prowadzi z doliny, w jakiej znajdowała się Oniniwa w górę, do Akatori. Wszędzie w oddali widać też szczyty – równie strome. Szlak, którym szli Seinaru oraz Hikari był wydeptany, ze śladami wielu stóp, które po nim przeszły wcześniej, gdy padał deszcz i zrobiło się wtedy śliskie błoto – teraz już zastygające. Kiedyś ta trasa musiała być ładnie wyłożona kamieniem, ale od upadku Oniniwy... wszystko tutaj podupadło też, bo i nikt tędy nie chodził. Kamienie, którym gościniec był kiedyś wyłożony już dawno się zapadły i teraz tylko wystawały gdzieniegdzie pojedynczo. Wokół rosły drzewa iglaste, ale niezbyt gęsto – bo większe, potężne lasy, z których również słynęło Daishi (choć Seinaru obecne znajdował się na pograniczu, a granicę wyznaczało właśnie Akatori, które było już w Daishi) znajdowały się już głębiej w prowincji, a nie tutaj. Oprócz czasami nawet całkiem wysokich drzew, było tutaj gdzieniegdzie kilka większych głazów – ale też nic specjalnego. Trochę trawy... A nawet i bagna - ale płytkie czy głębokie, trudno orzec na pierwszy rzut oka.
Ciało Hikariego, przeszyte włócznią leżało na środku drogi, znacząc ją krwią, której wylewało się z niego całkiem sporo. Hikari miał przy sobie dwie kabury na broń oraz dwie torby na pośladkach. Po pobieżnym przeszukaniu Terumiego - Kei znalazł różne rzeczy, w tym pokaźną sumę Ryo, ale w żadnej torbie ani kaburze Hikariego nie było odłamków wisiorków - o ile Seinaru je poszukiwał.

Hikari – śmierć postaci

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Edit:

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Zryw, wydech i cios... w odległości jaka ich dzieliła Seinaru nie znalazł jeszcze lepszego od siebie. Spodziewał się czegoś innego, ale ostatecznie nie narzekał. Hikari podał mu się jak na tacy, Kei musiał po prostu wykorzystać ten prezent. Jeden szybki cios zakończył walkę, choć jego przeciwnik nie umarł od razu. Samuraj spojrzał w jego piękne oczęta po raz ostatni i przekręcił broń w ranie, aby go uśmiercić. Wyciągnął włócznię i od razu chwycił zwłoki Terumiego za rękę i ściągnął je ze środka szlaku, za najbliżej rosnące drzewo. Nie chciał aby już z daleka było możliwe spostrzeżenie go nachylającego się nad ciałem. Bardzo mu się spieszyło, nie obchodził się ze zwłokami delikatnie, lecz chciał skrócić wszystkie etapy ukrywania zwłok i przeszukiwania do absolutnego minimum.
- Ehhh... no i widzisz jak to jest w życiu... - Powiedział do trupa, błądząc rękami po jego ciele. Oczywiście że szukał wisiorków, wszystko inne będzie jedynie miłym dodatkiem. Kei naturalnie sprawdził najpierw czy tragicznie zmarły nie ma ich na szyi, następnie przeszukał wszystkie kabury i torby, przy okazji zrywając je ze zwłok i odkładając na bok, na później. Znaleziona gotówka od zasiliła skarbczyk Seinara. Swoją drogą całkiem pokaźna sumka... czyli na zdradzie można całkiem nieźle się dorobić. Amuletów jednak wciąż nie było, ale nasz dzielny szabrownik nie zamierzał się poddawać.
- No i gdzie żeś je pochował ty mendo... - Był pewny że Terumi ma je przy sobie, kwestią czasu było ich odnalezienie, a przecież była jeszcze podstawka... Niestety, wspomnianego czasu Seinaru nie miał wiele, więc od razu po torbach i kaburach Kei zaczął macać i potrząsać płaszczem. Chciał znaleźć wszystkie ukryte i nieukryte kieszonki, może jakieś brzękanie wisiorków dobiegnie jego uszu? Sprawdzał odzienie Hikariego metodycznie ale szybko, starając się aby żadna fałdka i szycie nie umknęło jego uwadze. Jeśli to nic nie dało, zaczął przeszukiwać ubiór chłopaka, który ten miał pod spodem. Potrząsał, przetrząsał, obracał w lewo i w prawo w coraz większej kałuży krwi, od której starał się za bardzo nie pobrudzić, w końcu czekała go jeszcze długa droga i nie chciał spędzić jej umorusany. Poza tym zaschniętą krew trudno jest potem sprać.

  Ukryty tekst

[Sans]

Kei nie chciał pozostawać na szlaku, na widoku, więcej niż to tylko było konieczne. Cała walka rozegrała się niemalże na środku gościńca, to teraz trzeba się było z niego ewakuować. Co prawda las nie był tutaj gęsty i nie można było zakładać, że się w nim ukryje, jednak na pewno bezpieczniej było na uboczu, za drzewem, niż zupełnie na środku, na przestrzał drogi, która pewnie jeszcze ktoś dzisiaj będzie wracać. Spory ruch jak na jeden dzień i jak na to, jak długo szlak nie był uczęszczany. Nim jednak Seinaru wyrwał swoją włócznię z ciała Yogańczyka, krew, która opuszczała jego ciało zdołała pobrudzić kamienie i ziemię, na których leżał przez tę chwilę. Zaraz jednak Seinaru złapał za martwą rękę i przeciągnął ciało z drogi w trawę i za najbliższe drzewo – całkiem wysoką sosnę, pod którą leżało trochę igieł. Trudno było przeoczyć ślad, jaki ciało zostawiło po drodze – raz że na ziemi, a dwa, że krew leciała i się rozmazywała pod wpływem ciągnięcia, choć przynajmniej tam nie była aż tak widoczna.
Można się było tylko domyślić, że cenne części wisiorka, wyglądające niczym kolorowe płatki kwiatu (w sumie zabawne, że o kolorach oczu Hikariego…) Terumi przy sobie miał, a nie pozostawił ich w domu. Korzystał z nich – tak powiedział kiedyś Seinaru, były mu potrzebne, więc nie chciał się z nimi rozstać. Samuraj założył więc, że mężczyzna musiał mieć je przy sobie. A skoro nie w kaburach i torbach… Nie miał ich też na szyi, ale warto było sprawdzić, był to w końcu naszyjnik. Potrząsnął płaszczem – nic. Koszula, spodnie – nic. Nawet ukrytych kieszonek nie miał. Przy okazji Kei przekonał się, że metalowej podstawki tez nigdzie nie było, ale można było założyć, że akurat tego Terumi ze sobą nie targa. Nie miał przy sobie żadnych zwojów, więc pieczętowanie odpadało. Seinaru się spieszył, ale był przy tym skrupulatny i gdy już miał uznać, że chyba nic z tego, jego zwinne dłonie natrafiły na coś twardszego w… tuż pod cholewą buta. Po rozsznurowaniu go mógł znaleźć to, czego szukał – dwa malutkie, kolorowe kryształki, dotykające gołej nogi Yogańczyka. Czerwony i zielony. Katon oraz doton.
Przy tym wszystkim Seinaru nie mógł jednak całkowicie uniknąć ubrudzenia rąk krwią nieboszczyka.

[Seinaru]

Kei nawet nie chciał myśleć do czego mógłby się posunąć w poszukiwaniu wisiorków, gdyby w końcu nie wpadły mu one w ręce podczas nieco dłuższego przeszukania. Samuraj odetchnął z ulgą gdy w końcu trzymał je w dłoni, a w zasięgu wzroku wciąż nikogo nie było. Tak jakoś się ostatnio składało, że jego bohaterskie czyny nie przynosiły mu rozgłosu.
- No, tutaj nasze drogi się rozchodzą... - Powiedział chowając zdobyte wisiorki w bezpiecznym miejscu. Spojrzał jeszcze przez chwilę na to, czego udało mu się dokonać i o dziwo nie dopadły go żadne wyrzuty sumienia. Wbrew przeciwnie, czuł dziwne ukojenie po tym, jak udało mu się wyrwać z tyłka ten cierń. Pozostała jeszcze sprawa zdobycznego ekwipunku, którego nie można było zostawić w lesie. Jeszcze jakaś sarna bombkę zje i się zatruje.

---

W końcu mógł ruszyć w dalszą drogę i jak najszybciej uciec z miejsca zbrodni. W tej chwili już w ogóle się nie oszczędzał. Biegiem ruszył nie na północ w kierunku Akatori, lecz na wschód i południowy-wschód w kierunku Shigashi no Kibu. Jeśli mógł to nie trzymał się utartych szlaków, unikał otwartych terenów i uczęszczanych gościńców, aby nikt nie mógł dostrzec go z daleka. W ten sposób Seinaru upewniał się, że z pomocą swoich atutów fizycznych uda mu się szybko i niepostrzeżenie oddalić od zwłok Hikariego, od Oniniwy i w ogóle od całej tej historii.

zt.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: pieszo

[Sans]

I całe szczęście, że Hikari ograniczył się do chowania wisiorków w ubraniu, a nie wpadł na pomysł, by taki na przykład… połknąć. To też zdecydowanie oszczędziło Keiowi czas i chyba przede wszystkim uchroniło jego umysł przed wyjątkowo niepokojącymi obrazami. Schował więc te wisiorki (jeszcze tylko brakowało cmoknięcia w ich powierzchnię, jak to niektórzy robili z cennymi pieniędzmi), tak jak i resztę dobytku odzyskanego z trupa, a następnie poczynił swoje przygotowania.
Skocznie niczym sarenka oddalił się od miejsca, w którym jeszcze przed chwilą przeszukiwał Hikariego i wtedy nastąpiło… Nic?

---

Z oddali można było zobaczyć nagłą, ognistą łunę – żadnych wybuchów. Tylko sam ogień. Nagły pożar? Samozapłon? Nie było burzy, nie było deszczu – słońce nawet zaczęło się wychylać zza chmur dość nieśmiało. Więc może po drodze, wyżej od Oniniwy, ktoś ze sobą walczył? Po chwili, oprócz ognistej łuny, do wszystkiego doszedł widok czarnego dymu.

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Ogień " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] – Przyznam ci się Kakita-san. Znałem jedynie jedną osobę, która to potrafiła — Mówił, całkiem już wracając do swoich kolorów. Co ciekawe dosyć szybko dochodził do siebie, bo i oddech udało mu się uspokoić i wyrównać dosyć szybko. Wspominał o swoim dziadku, który nigdy nie miał właściwego następcy ani ucznia, który mógłby dzierżyć tę pochodnię dalej. Jun... On był uczniem z braku lepszych kandydatów, bo raczej na pewno nie był idealną osobą do dzierżenia tej mocy, nie był też najgorszą - jeśli to ma jakieś znaczenie. To był już koniec tego ogromnego wysiłku, lecz czy na pewno? Tego Jun w tej chwili wiedzieć nie mógł. Przegrany zgodził się z opowiedzeniem o wszystkim szkole Taka, to był dobry znak, kapelusznik zdawał sobie sprawę na temat tego, że właśnie ci mistrzowie przeniosą wieść dalej. Sam nie miał ochoty fatygować się na Yinzin, lecz może zrobi to w swoim czasie, lecz raczej na pewno nie po to, by rozmawiać z Musahim. – Każda chwila spędzona na trakcie, to chwila mniej odpoczynku w Akatori. — Uśmiechnął się w stronę Kakity. Nie miał już powodów do złości, ani do zgryźliwości. Skinął do Natsume odpowiadając na jego gest. Zwrócił uwagę na jego rękę, bladą i z masą zasklepionych blizn. Miał co do nich swoje własne przemyślenia, to one w końcu oznaczały doświadczonego wojownika, który nie tyle widział, co spotkał się z nie jedną przeciwnością na swojej drodze. Wydawało mu się, od początku, że Akahoshi nie był zwykłym ninją, ani zwykłym miecznikiem. Nie potrafił jednak powiedzieć dlaczego, to i nie drążył tematu, uznając jego słowa za pewnik. Nie znał motywacji to i nie potrafił wyczuć kłamstw, nie żeby był w tym jakoś biegły, czy żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Co ciekawe, mężczyzna zrobił sobie maskę, ponownie kryjącą twarz. Kapelusznik uniósł lekko brew, widząc powstanie tymczasowej maski. Wzruszył ramionami, bez zadawania dodatkowych pytań. Co człowiek to nawyki. Nie był kimś, kto mógłby go obecnie kwestionować, w końcu to on zniszczył barierę, która ich więziła. No i ruszył wraz z pozostałymi. Oczywiście nie zamierzał milczeć w trakcie drogi. – Skoro idziemy, mogę wam opowiedzieć głębokich odnogach i tygrysach szablozębnych... — Tamori nie owijał jakoś mocno w szczegóły jeśli nie został zapytany o nie bezpośrednio. Taki już był, że opowiadać nie potrafił, choć tym razem chciał zabić czas w trakcie drogi. – Szedłem z Shigashi z moim przewodnikiem, tubylcem. Tam panują rządy siły. Słabsi boją się silniejszych, mówię o ludziach. Dotarłem nawet do kotlin i innych ziemi zielonych. Niepodobnych do tego miejsca, długa to podróż, na parę tygodni. — Stwierdził, przypominając sobie, że nim dotarł do miejsc, które jakkolwiek byłyby zdatne do zamieszkania przez faktycznych ludzi, to musiał podróżować długo i pokonać ten okropny wąwóz, w którym kto wie jakie bestie się czaiły...

Szli... Kto wie jak długo, prawdopodobnie wymienili się nie jednym spostrzeżeniem, może szli w ciszy... Nie mniej Jun dostrzegł coś na horyzoncie, jego towarzysze zapewne też. Niebo nagle bardzo się rozświetliło, gdzieś przed nim w bliżej niesprecyzowanej odległości. W tej samej chwili dostrzegł ogień. Coś tutaj nie pasowało. Szlaki były w końcu puste, Jugo zostały pokonane. Ludzie już się rozchodzili, wyruszyli niedługo przed nimi, to oni wracali ostatni. Co jeżeli coś jeszcze się wydarzyło? Nie było mowy o zwykłych rabusiach, tutaj w tym miejscu. – Widzicie to? Blisko... — Wskazał ręką w kierunku ognia – Coś się stało. Czyżby to nie był koniec? Tamtych trzech, rozmawiali z Hanem... Wyszli już z wioski? My byliśmy ostatni? — Zerkał to na Kakitę, to na Natsumego i Kaiko. Szukał potwierdzenia swoich obaw w ich spojrzeniu, lub słowach. Niezbyt wiedział, co powinien sądzić o tym widoku. Kłęby czarnego dymu zwiastowały pożar, ale co mogło do niego doprowadzić? Czyżby to był NES? Czyżby jednak przetrwał? Może to Han znów kogoś dopadł i jego ofiara wznieciła ogień jako sygnał wołania o pomoc? Może... To jakieś nowe zagrożenie? Jeśli to w pobliżu drogi, to na pewno zaraz na to trafią... Nie mniej Jun nie miał w zwyczaju opuszczać kompanów, ani tym bardziej tych, z którymi miał okazję ramię w ramie toczyć bój. Jeśli tam był ktoś z ocaleńców z Oniniwy, ich obowiązkiem było zareagować. Jednym z tych, którzy mieli tutaj coś jeszcze do załatwienia, był Hikari, ten, który czegoś się bał, jeszcze przed samą Oniniwą, ten, który oglądał się za siebie i na każdego patrzył podejrzliwie. Jak na ironię... To on posługiwał się żywiołem ognia. Czyżby zaatakował kogoś na drodze? Czyżby Han opętał go szaleństwem? Jun nie wiedział na ten temat nic, lecz sam Terumi, wydawał się jeszcze w wiosce rozważny... Nie było to daleko, w końcu mieli przewagę ledwie kilku minut, ostatnio widział z nim Yoake i tamtego dzieciaka, w którym zapieczętowano demona. Szli na pogadankę z Hanem wspólnie, a w trakcie walki... Mogło mu umknąć ich wspólne wyjście. Był jednak jeszcze jeden, ten samuraj, który przyglądał im się przez moment i czule pożegnał Asagiego na odchodne. Może to on miał kłopoty? Możliwe, że lepiej by było gdyby poczekał i został z nimi. Ostatecznie każdy samuraj to samotny wilk, którego do swoich racji ciężko rpzekonać. Tamori zamierzał się tam skierować. Zerkał też na pozostałych.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Niebieskooki skinął głową w stronę Tamori’ego, który przyznał, że sam znał tylko jednego wojownika, który walczył jego stylem – dla Żurawia odpowiedź była prosta, to musiał być jego nauczyciel. A skoro był tylko jeden, to szkoła jaką reprezentował kapelusznik tworzyło dwóch wojowników, a nie tylko jeden – egzotyczny, elitarny styl walki polegający na wyciąganiu ze swojego ciała maksimum możliwości. Na swój sposób było to podobne do ciężarków, z których sam korzystał, oczywiście w niewspółmiernie większym stopiu, a skoro o tym mowa…
Wyprawa do Oniniwy skutkowała tym, że Asagi mógł obserwować najróżniejsze wykorzystania chakry, począwszy od plucia niszczycielskim ogniem, poruszaniu piaskiem i pieczętowaniu demonów oraz… przedmiotów. Kakita widział w jaki sposób towarzysze wyprawy wyciągają ze swoich zwojów różne rzeczy, ba, nawet Seinaru to potrafił. Więc może by… Asagi wyciągnął z plecaka zwój, w którym Natsume skrył jego ciężarki. Samuraj wziął swój w dłonie, a następnie rozwinął go i spojrzał na umieszczone symbole. Następnie położył na nich lewą dłoń i lekko zmrużywszy oczy zaczął przelewać chakrę na pergamin, w sposób podobny o tego, jak robił w momencie korzystania ze swoich klanowych technik. Kakita nie wiedział, ile dokładnie powinien przelać duchowej energii, ale po chwili… *puf*- jego cenne ciężarki pojawiły się. Żuraw lekko uśmiechnął się do siebie, po czym kopiując „modę” swojego senpai założył ja na nogi – to było w sumie mądrzejsze niż jego poprzednie rozwiązanie. Wraz z założeniem ciężarków, Kakita poczuł ich charakterystyczną wagę...
W międzyczasie Natsume również zbierał się do drogi. Kakita uważnie przyjrzał się ranom na ciele lidera Kenseikai – Akahoshi przeszedł w życiu wiele: każda blizna musiała być oddzielną historią o trudzie i bólu, który ukształtował takiego, a nie innego człowieka. Kiedy posiadacz wielkiego miecza zawiązał na twarzy prowizoryczną maskę, Kakita wiedział, że pora ruszać.
– Z przyjemnością posłucham o tym obszarze, Tamori-san. – odpowiedział zarzucając na plecy plecak, po czym skierował się na ścieżkę, która miała ich wyprowadzić z ogrodu diabła…

Słuchanie o Głębokich odnogach oraz Shigashi było interesujące, ale… przypominało również o powrocie do cywilizacji. Kakita zdążył się już stęsknić za swoim położonym na południu domem, za mieszkającymi w nim ludźmi, za swoją żoną. Myśl o Ayame… sprawiał, że poczuł się w sercu przyjemne ciepło, swoistą tęsknotę, ale i potrzebę, która kazała nogą iść mocniej. Podróż do Kaigan zajmie długo, ale gdy tylko uda im się wrócić na bardziej ludzkie regiony, znów miast dzikich bestii będą musieli się mierzyć z ludźmi.
Opowieść Tamori’ego o szablastozębnych tygrysach mocno zainteresowała samuraja – do tej pory największymi drapieżnikami, jakie widział były potężne yinzinskie niedźwiedzie, na jednego nawet polował, dawno temu: ogromne i potężne drapieżniki.
– Tamori-san, widziałeś może niedźwiedzie zamieszkujące północne obszary Yinzin? To też potężne bestie, brałem udział w polowaniu na jednego lata temu… - wspomnienie tamtej wyprawy przywoływało wspomnienie: wtedy był jeszcze młokosem, świeżowyszkolonym samurajem, który niewiele wiedział o świecie i walce. To były przyjemne czasy…
Zanim jeszcze Tamori wskazał w stronę łuny i dymu, Kakita dostrzegł ją kątem oka. Wyglądało to istotnie niepokojąco, wcześniej tego nie widział, coś… coś mogło się stać. Wcale nie było pewne, że wybili wszystkich oszalałych Jugo, może jacyś przetrwali, tylko... skąd ogień? Umysł niebieskookiego zaczął pracować szybko, kto przed nimi opuścił Oniniwe? Generalnie, chyba wszyscy odeszli zanim zaczęli swój pojedynek z Jun’em, jednakże ostatni był… Kei? Jego senpai przez chwilę obserwował walkę, po czym oddalił się chwilę przed jej zakończeniem. Czy… coś mu się stało? Niebieskooki zmarszczył brwi, po czym mocniej ujął lewą ręką mocniej koiguchi swojego tachi. Nie był obecnie w szczytowej formie, ale nie był to w żadnej mierze powód, by sprawę zignorować.
– Akahoshi-dono? – zwrócił się stronę zamaskowanego szermierza, wymieniając z nim porozumiewawcze spojrzenie. Znajdowali się stale na terenie wroga, ponad to… dwóch z uczestników wyprawy zostało wezwanych na prywatną rozmowę przez Han’a. Co prawda, Antykreator obiecał że nie będzie ich ścigał, ale… wcale nie było takie pewne, że jego słowom można ufać…
– Zachowajmy czujność. – zwrócił się do pozostałych, po czym szybszym krokiem skierował w stronę skąd unosił się czarny dym. Czyżby… istotnie nie wszystko się jeszcze skończyło? Czy Kakita za szybko ucieszył się w duchu na spełnienie obietnicy złożonej żonie i mistrzom, że wróci? Cóż, da się zaskoczyć tylko tego, kto straci czujność – Kakit znał ta prawdę. Nie zamierzał tracić swojej czujności, miast tego wyostrzyć zmysły, przygotować się na jeszcze jeden wysiłek. Kto wie, co na trakcie w głębokich odnogach jeszcze na nich czeka. Kto wie… komu potrzebna może być ich pomoc?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst