Szlak transportowy

[Ero Sennin]

Szlak transportowy Główny szlak transportowy. Z racji na miejsce, w jakim się znajduje, nie jest zbytnio wykorzystywany, mało kto z niego korzysta, a patroli jak nie było - tak nie ma i nie będzie.

Ważne: Przed każdą podróżą do innej prowincji zobowiązani jesteśmy napisać w tym temacie post fabularny. Można łączyć podróż drogą lądową i morską z innej prowincji w jednym temacie. Pod postem powinien znaleźć się poniższy formularz:

Kopiuj

[color=#bfc8fb]Dokąd:[/color]
[color=#bfc8fb]Przez:[/color]
[color=#bfc8fb]Środek transportu:[/color] 

>> Link do mapy regionów << Do środków transportu zaliczamy:

• Wierzchowiec – 50 Ryō

[Kuroi Kuma]

Pożegnał się z mieszkańcami, ruszył w miejsce, z którego skończył, czyli Shigashi - wioski, w której dzieje się wiele, w której można spotkać wszystko, a kupić pewnie jeszcze więcej. Odległość może i nie była wielka, lecz przez ukształtowanie terenu, jak i brak patroli na szlakach przez większość czasu - ta musiała się wydłużyć czy tego ktoś chciał czy nie. W końcu, gdy dotarł na miejsce, usłyszał o czymś, co go zaintrygowało. Turniej organizowany w mieścinie samurajów. W jego głowie pojawiła się postać pastuszka, który już kiedyś takowy turniej wygrał - może tam także będzie brać udział? Uśmiechnął się w duchu, nie musiał pakować mandżura, bowiem miał przy sobie wszystko, czego mu było potrzeba. Ruszył więc dalej w stronę pobliskiego Yusetsu, a stamtąd łódeczką prosto do Yinzin. Miejsca, którego nie widział od dawien dawna, a które znajdowało się na jego liście "do odhaczenia". Czyli połączenie przyjemnego z pożytecznym! Samurajowie przybywam.

Dokąd:Głebokie odnogi
Czas podróży: do Yusetsu - 30 min, do Yinzin - 15 min - 45 min łącznie 19:08 -> 19:53
Środek transportu: Wierzchowiec, później łódka

[Jun]

- Rok 389 - Wiosna -

---

[/color][/b] " Nieznane tereny " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] – Hmm. Nie. — Odparł krótko, mruknął uprzednio. Nie miał powodów do narzekań, ani nic nie trzymało go w Shigashi aż tak mocno, przynajmniej jeszcze, dopóki nie znalazł się w środku, pośród mafijnego bajzlu. – Nie boje się nieznanego — Motywował to tym, że każdy krok który stawia jest pewnego rodzaju udaniem się w podróż i to taką pełną rzeczy nieznanych i chwil których jeszcze nie przeżywał. To była dla niego loteria. Czasami tylko był pewien, że coś się wydarzy, nie miał komfortu wiecznej pewności co do świata...

– Po drodze trafimy na jakąś wioskę. Coś kupię — Powiedział jak gdyby nigdy nic, na pewno podczas przeprawiania się z Ginrou, gdzieś w oddali znajdzie się jakaś osada, choćby nie wielka, nawet i farma, na której uda się coś kupić do jedzenia. Jeśli tak się stało to na pewno zamierzał dokonać drobnych zakupów. Tamori zwrócił uwagę na słowa Ginrou odnośnie zapasów od szamana. Nie miał za bardzo pojęcia o czym mówi. Pewnie z czasem się przekona. Chłop pokazał niewielki zwój, który trzymał ukryty, Tamori nie miał takich schowków, raczej standardowo trzymał rzeczy w swoim plecaku. – Może... Nie myślałem o tym — Imiona, one zawsze kryły za sobą jakąś opowieść. W przypadku Jun'a pojawiała się też kwestia pseudonimu, nie miał on jednak jeszcze znaczenia. Może kiedyś, gdy wróci do domu, nie na wyspę, a do rodzinnej posiadłości.

– Ma wiele postaci. To potężna istota po której ochronę się spogląda. Przypomina trochę węża... Ale jest inny — Tłumaczenie zawiłości panteonów nie należało do zadań Juna, ani tym bardziej rzeczy które chciał robić, nie był też najlepszą osobą do tłumaczenia takich spraw. Bogów było wielu, mieli różne postacie i przedstawiano ich różnie. Kto wie natomiast w co wierzyli barbarzyńcy... Może w ogromne niedźwiedzie? Szli długo, dlatego i kapelusznik się nieco otworzył, zdecydował się jednak wspomnieć o czymś jeszcze – Kiedyś, ludzie nazywali mnie Suzaku. Na przekór mojemu ojcu. Strażnik południa... Mhm, to właśnie oznacza. — Westchnął jednak ciężko – Nie zasługuje by się nim nazywać, jeszcze. — W końcu Ginrou wtrącił odnośnie Juna jako podróżnika. Ten jednak zwiedził trochę świata, mógł co nieco opowiedzieć, lecz nie o miejscu w które szli teraz. – Nigdy. — Sięgnął jednak do swojego plecaka, wyciągnął z niego kilka map i pokazał swojemu towarzyszowi – Byłem tam. Chciałbym zrobić mapę i twojej okolicy — Czy coś mogło szkodzić w wykonaniu rysunków i tego terenu? Mogło to ułatwić przyszłe podróże, nie tylko Jun'owi, ale też i innym osobnikom którzy chcieliby się tutaj zapuszczać.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Barbarzyńca ~
Wyprawa B 21/57+
Jun

Rozmowa o pseudonimie była zakończona przez brak większego zainteresowania kapelusznika, ale opowiadając o smoku musi się bardziej postarać aby zaspokoić ciekawość przybysza z krańca mapy. Obecne wskazówki nie pozwalały zaszaleć wodzy wyobraźni, wręcz przeciwnie. Temat rzeka ujęty w jednym zdaniu, bardzo brzydkie zagranie.
- Czyli to przerośnięty wąż, a może coś więcej? Nie wiem czy powinienem spróbować na jednego zapolować, tylko szkoda tracić czasu jak nie przyniesie to większego wyzwania od szablozębnego.
Podchwytliwie zachęcił do podzielenia się większą ilością szczegółów. Nie w wszystkich sprawach Suzaku był milczkiem, zdawały się odnośnie znaczeń imion postanowił się rozgadać mówiąc o strażniku południa którego nie jest teoretycznie godzien.
- Ładny tytuł, na który moim zdaniem zasługujesz umiejętnościami. Podróżowałem tylko chwilę, ale widziałem sporo osób i nikt tobie nie dorównywał.
Znaleźć po drodze wioskę było prostym do rozwiązania problemem, nie upłynęła połowa dnia aż napotkaliście pola uprawne którymi Jun zdecydował się podążyć. Kilka minut, a na horyzoncie pojawiły się pierwsze zabudowania w których problem został rozwiązany. Potrząśnięcie ryo rozwiązuje takie problemy z uśmiechem na ustach obu stron, nikt raczej nie szukał rabunku bo musielibyśmy się tam zatrzymywać. Nam się śpieszyło z zakończeniem wątku w odpowiednim czasie. Po zakończeniu transakcji Ginrou powrócił do roli przewodnika omijając szlaki transportowe. Wielbiciel natury, szybsza trasa, coś głębszego? Ciężko powiedzieć.
- Niedługo dotrzemy do wejścia głębokich odnóg jak to nazywacie. Będziemy przedzierać się przez dolinę spowitą mgłą, w której radziłbym się pośpieszyć. Pierwszym razem czułem tam coś niepokojącego, wręcz niebezpiecznego.
Słowa srebrnego wilka okazały się prawdą, niecałe pół godziny i dotarliście do Hebikyōkoku, tak zwanego kanionu węży... Miejsca z którego dochodzi do Shigashi wiele podań i dziwnych raportów. Istnego labiryntu, będącego zgubą dla każdego... Barbarzyńca zdawał się pewny swego, ale na pewno wedział co robi? Kto wie, może usłyszał plotki tutejszej nazwie i liczył na smoka skoro określony został dziwnym wężem.

Z/T -> Hebikyōkoku

[Jun]

- Rok 389 - Wiosna -

---

[/color][/b] " Podróż " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=MmuFkZgUBrc[/youtube] Jun opuścił koloseum, oraz rodzinę srebrnego wilka. Udał się w dalszą drogę. Tym razem powrotną do świata shinobich. Musiał w końcu powrócić. Znał się trochę na nawigowaniu dzięki swojemu przyzwyczajeniu do robienia map, dlatego zamierzał to wykorzystać i tym razem. Zebrał co swoje i wyruszył w poszukiwaniu drogi do opuszczenia tej krainy. Tak podróżował, aż w końcu udało mu się odnaleźć jakąś wioskę w której kupił konia, to na pewno mogło przyśpieszyć jego podróż. Tamori nie zastanawiał się zbyt długo nad swoimi dalszymi poczynaniami, miał gdzie i po co wracać. W końcu udało mu się wrócić na bardziej przyjazne regiony, których fauna zdawała się wracać do normy. Tam, podczas jednego z postojów w osadzie usłyszał o zbiorowisku w osadzie Akinori - wcale nie bez celu. Zdecydował się tam czym prędzej ruszyć, nim jeszcze wróci do Shigashi, albo Yinzin. - Wioska Akinori - Dokąd: Daishi
Czas podróży: 15
Środek transportu: Koń
Koszt: 50 Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

Przybywam
___________

Pędząc za pozostałą trójką celów, Jun'ichi otarł resztki zabarwionej na czarno krwi z twarzy. Jego białe oczy lustrowały drogę i co chwilę baczyły na poczynania tajemniczych postaci. Niestety tak jak można było się spodziewać, pojawiły się kolejne utrudnienia, tym razem w postaci osób trzecich. Przez chwilę chłopak zastanawiał się co powinien zrobić - przyspieszyć i nie dopuścić do spotkania czy może poczekać i schwytać trójkę kiedy już będzie to możliwe. Decyzja nie była łatwa, ale chłopak wiedział że panika i losowe wybieranie w niczym nie pomoże. Wziął kilka głębokich wdechów i starał się cofnąć myślami do nocnej rozmowy z pracodawcą. Według jego słów, informacje o miejscu na kopalnię i tak już wyciekły do pozostałych rodzin, a zabicie tej trójki miało być jedynie zapłatą za zdradę. Nie było mowy o schwytaniu ich w określonym czasie lub o innych warunkach, dlatego też Jun zaczął myśleć, że powinien dopuścić do spotkania, zapewne przekazania jakichś informacji i ponownego rozdzielenia. Ta opcja zdawała się mieć same plusy, aż do momentu, gdy w głowie zakiełkowała ta jedna, mała myśl... A jeśli Ci z Shigashi zabiorą całą trójkę i będą ich chronić? - te słowa w mgnieniu oka urosły w myślach niczym drzewo stworzone z użyciem Mokuton. Opanowały całą głowę, a to sprawiło, że momentalnie chłopak przyspieszył swój bieg i rozpoczął prawdziwy pościg, w którym stawką było życie.
Plan ułożony ponownie na szybko, zakładał zatrzymanie lub nawet zawrócenie całej trójki, zanim dotrą do tajemniczego mężczyzny. Zaatakowanie ich z pewnością nie nakłoni ich do takiego zachowania, muszą oni sami zechcieć to zrobić, lub uczynić tak pod wpływem jakiegoś impulsu. Tutaj pomocna okazywała się martwa już dziewczyna z technikami Lawy - Jun planował użyć jej wizerunku poprzez użycie Henge no jutsu, by dogonić "kompanów" na odległość głosu, by rozpaczliwym wołaniem o pomoc zwrócić na siebie ich uwagę, a kiedy to nastąpi, dramatycznie osunąć się na ziemię z wyciągniętą ku nim dłonią. Wiedział, że musi wejść na wyżyny swoich umiejętności aktorskich, by ściągnąć ich do siebie, ale musiał też unikać dłuższych wypowiedzi lub zachowań, które mogą go zdradzić. Udawaniem rannego i wycieńczonego, zwalniało go z obowiązku ciągłego mówienia i racjonalnego zachowania. W rzeczywistości czekał na to, aż znajdą się blisko niego by mógł rozpocząć swój taniec śmierci, stosując połączenie szybkich ataków stylem miękkiej pięści oraz wykańczania kolejnych celów wbiciem kunai z notką (przygotowane wcześniej) w gardło, kiedy już ich ciało będzie wystarczająco okaleczone wewnętrznie.

Chakra:

  Ukryty tekst

Użyte techniki:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

EQ:

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Ciężar ~
Wyprawa C 21/42+
Jun'ichi

Mini maraton, który miał do pokonania Jun'ichi został zakończony sukcesem. Musiał chwilę pomyśleć czy warto podejmować wysiłek, aby pełnym pędem podążyć za swoimi przyszłymi ofiarami. Miał wątpliwości, ale niewspominana tajemnicza osoba czekająca na drodze sprawiała w nim wewnętrzny niepokój. Mogła dołączyć do patrolujących tylko zwiększając wyzwanie w związku z czym zdecydował się na pośpiech wykorzystując pełnię możliwości własnego ciała. Pokonawszy nieustannie kilka kilometrów miał przyśpieszony oddech, bicie serca, a także delikatnie podwyższone tempo. Przed spotkaniem wyznaczonego do eksterminacji patrolu złożył szybko trzy pieczęci po których wokół niego powstał kłębek dymu przegoniony przez podmuch wiatru. Jego ciało za pomocą iluzji przypominało użytkowniczki lawy, a poprzez obecne osłabienie zanim zazna odpoczynku z naturalną łatwością przychodziło mu udawanie pomocy. Wystarczył jeden krzyk, aby cała poszukiwana grupa się odwróciła w twym kierunku. Za ich plecami mogłeś dostrzec już wcześniej wspominanego mężczyznę, który wydawał się zainteresowany całą sprawą. Na drodze ludzki bez przeszkód ludzki wzrok bezproblemowo pozwalał na tyle.
- Misaki? Co się dzieje?
To był tylko jeden z kilkunastu krzyków, które wydawali podczas pośpiesznego biegu w otchłań śmierci. Byli zupełnie nieświadomi nadchodzącej pułapki, więc Hyuga bardzo szybko mógł zacząć swój taniec. Mimo walącej pośpiesznie klatki piersiowej zaskoczył całą trójkę, która tylko zaczęła przyjmować na swoje ciało uderzenia miękkiej pięści. Zleceniodawca miał co do nich rację, nie stanowili większego wyzwania. Ich życia zakańczał wcześniej przygotowany kunai z notką wybuchową. Co zrobił nasz przypadkowy człowiek obserwujący to z dalsza? Nieoczekiwanie zaczął bić... Brawo. Czyżby był wysłany na wypadek jakbyś zawiódł? To też możliwe.

[Jun'ichi]

Pułapka okazała się skuteczna zapewne dzięki nie tylko sprytnemu pomysłowi, ale też faktycznemu zmęczeniu jakie dopadło chłopaka podczas pościgu. Jego naturalnie przyspieszony oddech nadał realizmu wołaniu o pomoc i tak oto Jun'ichi ze skrywanym głęboko zdziwieniem, obserwował jak cała trójka brnie w jego wnyki.
Dwa, czatery, osiem... CIĘCIE! Szesnaście! CIĘCIE! - w myślach starał się kierować własnymi ruchami, jakby postępował zgodnie z instrukcją, punkt po punkcie. Kiedy wreszcie cała trójka padła na ziemię, a wokół niego znowu pełno było czarnej posoki, jego uszy wyłapały odgłos zupełnie niepasujący do sytuacji - oklaski. Swoimi białymi oczami spojrzał na tajemniczego mężczyznę stojącego nieopodal, chciał zbadać jego pokłady chakry oraz to co działo się wokół niego. Jego zachowanie było podejrzane, dlatego chłopak chciał też sprawdzić czy nie jest to pułapka i czy ktoś nie czai się na niego z tyłu lub od boku, a może nawet od góry. Właściwie zakończył swoje zadanie i teraz planował się wycofać do Shigashi, zgodnie z ustaleniami poprzedniej nocy. Nie mógł jednak od tak odwrócić się od ewentualnego wroga, wycofywał się powoli, aby upewnić się w jego intencjach. Dopiero kiedy miał pewność że nie zostanie trafiony kunaiem w plecy, zdecydował się odwrócić i biegiem (nie z całych sił) ruszył do osady.

Chakra:

  Ukryty tekst

Użyte techniki:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

EQ:

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Ciężar ~
Wyprawa C 23/42+
Jun'ichi

Załatwienie oszukanej trójki to czysta formalność, tylko pozostawał niepokój odnośnie dziwnego zachowania mężczyzny stojącego na końcu drogi. Było niepokojące, właśnie obserwował z daleka śmierć trójki osób zaczynając wobec tego klaskać. Wypatrując jakiegokolwiek innego zagrożenia Jun'ichi niczego nie dostrzegł więc zaczął się wycofywać. Mężczyzna stojąc prawie pół kilometra dalej nie wykonywał żadnego ruchu, więc mógł się odwrócić aby ruszyć biegiem w kierunku osady. Prawdę mówiąc nie groziło mu niebezpieczeństwo, a trupy zostawił na odnodze szlaku prowadzącej do głębokich odnóg. Można powiedzieć, że niemalże byliśmy u ich wejścia więc ewentualne odkrycie nie powinno być najmniejszym problemem. Ciało najsilniejszego wroga zostało schowane, po nim zostało tylko kilka tajemniczych czarnych plam. Bliźniacze mógł znaleźć na swoim stroju, ale kto by wiązał te wszelakie fakty. Widząc bramę osady było miało już wkrótce zaczynać świtać. Co postanowił robić dalej? Ponownie wrócić do karczmy i zaczekać na swojego zleceniodawcę, poszukać go? Tego musimy się dowiedzieć.

Z/T -> Szlak Transportowy

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Wyprawa nie należała do udanych. O ile on nie mógł narzekać, o tyle co niektórzy nie wyszli z Oniniwy żywi. Albo co gorsza - wyszli nieżywi, jak na przykład Hanji Suzumura, który oszukał śmierć. I to kilkukrotnie.
Akiemu pozostwało więc udać się do Sogen. Do swojego rodzinnego miasta. Czy powie wszystko, co tutaj miało miejsce? Tego nie był do końca pewny. Być może niektóre rzeczy zachowa dla siebie. Miał jeszcze wiele czasu do przemyśleń - droga miała kawałek. Zapewne nie będzie szedł sam, bo nie sądził, aby był jedynym wracającym w tamte strony. Lepiej tak, niż w samotności, no nie?

Dokąd: Sogen
Czas podróży: 2h
Środek transportu: Pieszo

[Tamaki Hyūga]

Po opuszczeniu Oniniwy i przedostaniu się do Akatori, zdecydowałam że nie ma sensu dodatkowo tracić czasu na pozostawianie dłużej w wiosce, więc wyruszyłam od razu w podróż. Nie wiedziałam co do końca czułam, wszystkie wydarzenia i emocje związane z Oniniwą wciąż kłębiły się we mnie a ja nie wiedziałam jak dać im upust. Czułam również pewną pustkę spowodowaną faktem że zarówno Harisham jak i Masako zginęli na moich oczach. Wiedziałam za to że muszę znaleźć Rekinka jednak nie miałam bladego pojęcia jak się za to zabrać ani nawet nie wiedziałam gdzie zacząć moje poszukiwania. Mimo wszystko, w pierwszej kolejności zdecydowałam że muszę odpocząć po tym wszystkim i zregenerować swoje siły. Wyruszyłam w drogę a nade mną wisiało widmo niepewności.

Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 2,5h (11:10 - 13:40)
Środek transportu: Pieszo

[Yami]

Ku memu zaskoczeniu sama podróż do Akatori odbyła się bez większych problemów. Teren nie należał do najbardziej sprzyjających zdrowiu a jednak obyło się bez dobywania broni, uciekania przed zwierzętami czy innym tałatajstwem. Gdy była potrzeba i okazało się, że ktoś akurat postanowił wybrać się ze mną zwłaszcza z tymi raczej niezbyt zdrowymi jako tako pomagałem. Tak nie należałem do tych, których interesuje los ludzi, których nie znałem najlepiej ale nie byłem też typem człowieka, który miał w dupie drugą osobę kiedy ta potrzebowała pomocy. Istnieje coś takiego jak wzajemny szacunek o czym wiele osób zapomina. Zdarzają się spory i kłótnie między ludźmi co jest normalne ale zawsze człowiek powinien dochodzić do konsensusu, tak jak teraz byłem całkowicie zlewany przez innych nie znaczyło, że powinienem ich olewać.

Dokąd:Daishi - Wioska Akatori
Czas podróży: 30min
Środek transportu: Z buta

[Keion]

Praktycznie odkąd pamiętam byłem podróżnikiem, można by rzecz że urodziłem się w podróży, moi rodzice przemieszczali się z miejsca na miejsce z różnych powodów. Uciekając przed wojną i zamieszkami, handlując różnościami, czy też po prostu w poszukiwaniu lepszego życia. Jednak wszystkie te podróże były niemalże takie same, zabieraliśmy wszystko co cenne i co może się nam przydać, a resztę zostawialiśmy. Wszystko do czasu, gdy nie osiedliliśmy się w okolicach Ryuzaki no Taki, co niestety okazało się złą decyzją, a tamta podróż była ostatnią, którą przyszło mi spędzić w czyimś towarzystwie. Od tej pory podróżowałem niemalże sam unikając wydeptanych szlaków i ścieżek, którymi zwyczajowo przemieszczali się inni, gdyż dla samotnego wędrowca niosło to że sobą swego rodzaju zagrożenie.
Tym razem jednak pierwszy raz od bardzo dawna przyszło mi podróżować z kimś i dzielić ten sam cel podróży, a także pomimo rannej ręki nie obawiałem się podróżowania traktem. Podróż okazała się nie być wcale taka straszna, a dreptanie po utwardzonym gruncie znacznie łatwiejsze i mnie wymagające. Co więcej miałem też się do kogo odezwać, chociażby po to żeby zebrać nieco informacji o wiosce do której zmierzaliśmy, a którą poprzednim razem minąłem szerokim łukiem.
-Pochodzisz z regionu Daishi, czy też jest to tylko przystanek na drodze do celu? Może mógłbyś mi polecić jakieś miejsce, aby zregenerować rany i odzyskać zwątlone siły?
Moja nieznajomość terenu niestety dawała mi się nieco we znaki, nie chciałem błąkać się po okolicy bez celu. Jednakże nie licząc tego kamienia od feniksów nie posiadałem za wiele gotówki, więc priorytetem dla mnie było spieniężenie go. Poza tym po tych wszystkich godzinach spędzonych na deszczu i w mgle podczas pobytu w Oniniwie marzyłem tylko o gorącej kąpieli i zmianie ubrań na czysty komplet.

Dokąd:Daishi - Wioska Akatori
Czas podróży: 30min
Środek transportu: Na piechotę

[Shikarui]

Shikarui nie ruszył głównym traktem. Nie umknęło jego uwadze, że większość kroków kieruje się do Akatori. Obrał kurs, który mógłby wyglądać dla postronnych jak kierowanie się gdzieś wzdłuż Głębokich Odnóg, ale zamierzał delikatnie zakręcać. Stopniowo. Ale kto mógłby go obserwować? Yuriko ruszyła już przodem. Więc? Tamaki. Ponieważ widział, w którą stronę, traktem, kieruje się Aka, jego uwaga przez jakiś czas była skupiona właśnie na niej. Czy obserwuje. Jeśli tak, to co obserwuje. Jeśli obserwuje, jak długo się skupia - co mogłoby wskazywać, jak daleko sięga wzrokiem. Wyciągał wnioski. I nieszczególnie się śpieszył. Przyśpieszał tylko w momentach, w których czuł się pewniej i chciał nadgonić swoim zakrętem dystans między sobą i Akim. Miał spory zapas ruchu do niego. Nie wiedział, jak daleko psy Yoichiego dokładnie mogą wszystko wyczuwać, jak dokładnie, na jakiej zasadzie działał ich węch, ale jedno działało na jego przewagę - błoto. Był nim pokryty w całości. Czy to wystarczy, by zmylić węch tak doskonałych łowców nie wiedział. Ruszył na łowy, a na łowach wszyscy byli twoimi potencjalnymi wrogami. Mógł narzekać na własne zmęczenie i ból, ale w tym zmęczeniu nie był wcale sam. Uchiha w końcu też je odczuwał. Był bardzo pewny siebie, jeśli chodzi o wytrzymałość ciała.
Był bardzo cierpliwy i systematyczny. Minął Akatori. Nie zamierzał się tam pokazywać. Szedł w oddaleniu przynajmniej 4 kilometrów od niej. Strzeżonego bogowie strzegą - tak mawiała jego matka. A przynajmniej jakoś tak. Shikarui w końcu nigdy nie miał doskonałej pamięci. Teren był przez to trudniejszy, ale obierał też drogę jak najprostszą. Ból w boku nie zachęcał ani do nadmiernego pośpiechu ani do szczególnego uprawiania małpiego gaju na drzewach czy skałach. Nie wędrował przez cały czas z włączonym tsujiteiganem - nie potrzebował tego. Bez ubytku chakry co jakiś czas upewniał się co do tego, gdzie jest, jak się ma jego droga, czas i odległość od jego celu i jak też to wszystko stawiać względem potencjalnych zagrożeń. Kontrolował czas - bo czas był wszystkim, czego potrzebował.
Dlatego wybrał czas, który był nocą.
Takty w tej części świata, w górach, były puste. Całkowicie puste, jeśli nie liczyć teraz tych, którzy wracali z samej Oniniwy. Jednak Shikarui był gotów czekać i do następnej nocy. I do następnej. I następnej... Był gotów czekać i miesiąc, byle zapewnić sobie idealną przestrzeń i czas do zabójstwa. Czy ktoś był w obrębie jego wzroku? Czy nie było? Zadbał o to, żeby nie było. 12 kilometrów czystej przestrzeni - to naprawdę dużo.
Przybrany w technikę niewidzialności, z tsujiteiganem, ze strzałą nałożoną na łuk. Zakradł się do skromnego obozowiska, kiedy jego cel spał, na odległość pozwalającą mu oddać strzał czysty i bezproblemowy. Przeszywający od razu głowę - oczywiście nie tak, by zniszczyć cenne oczy, których zniszczenie, przy tym, gdy ktoś leży, byłoby i tak ciężkie. Strzał w nieruchomy cel - czysty, precyzyjny. Bezproblemowy. Strzała świsnęła w powietrzu. Minimalna ilość krwi. Bezbolesna, natychmiastowa śmierć. Shikarui po jednej strzale jednak się nie rozluźnił. Natychmiast w jego dłoni znalazła się druga - gotowa do wystrzelenia w gardło, by ukrócić krzyk, jeśli coś poszłoby nie tak. A nawet i trzecia - gotowa przeszyć serce, jeśli cel nagle zacząłby się bronić.
Uchiha Aka.

  Ukryty tekst

[Aka]

Głębokie Odnogi
Rok 389, lato. Głębokie odnogi to nie było miłe miejsce na poranne przechadzki i podziwianie piękna przyrody. I choć widok ze szczytów gór mógł być kuszący, to jednak Aka nie bez powodu wybrał drogę przez Głębokie Odnogi, a nie przez Daishi. Chciał jak najszybciej dostać się do Sogen, a przeprawa przez góry pozwalała na zaoszczędzenie czasu. Czy krył się za tym jakiś szczególny motyw? Nie. Po prostu - chciał wrócić do domu w możliwie krótkim czasie. Miał informacje, które mogły być cenne dla liderki Uchiha.
Aka wybrał drogę szybszą - a więc i zapewne trudniejszą. Uchiha jednak był w pełni zdrowia, pierwszego dnia był jeszcze pod działaniem pigułki wzmacniającej, wobec czego po odwiedzinach w Oniniwie był tak naprawdę wręcz pobudzony do dalszego działania, bowiem pigułkę wziął tuż przed zakończeniem akcji, a chakry nie zużywał po tym na nic, poza utrzymywaniem Sharingana. Mógł więc sobie pozwolić na szybszą niż normalnie podróż, bowiem siły mu na to pozwalały. Jeżeli droga była ciężka, ale pozwalała mu na zaoszczędzenie czasu - skorzystał z niej, bez znaczenia, czy była to droga pod górkę, czy może "spacer" różnymi tunelami, kanionami, czy innymi atrakcjami, którymi przepełnione były te tereny. Woda nie była problemem - w górach mnóstwo jest źródeł, czy to wewnątrz gór, czy też może na co wyższych szczytach, w postaci śniegu. Unikał jednak chodzenia po tym śniegu - by nie zostawiać śladu. Była to ostateczna forma zdobycia wody, gdyby inne zawiodły. W momencie, gdy posiadało się katon, można było natychmiast ją roztopić. Swój prowiant również powinien mieć - przecież zabierał tyle, ile było potrzebne na drogę do Daishi i z powrotem, a teraz nawet skrócił ten szlak o parę dni. Aka jednak nie rozpalał ogniska nocą, ani na otwartym terenie. Było to niebezpieczne, ponieważ dym mógłby zwrócić czyjąś uwagę. Po pierwsze, wieczorami schodził w gęstą sieć korytarzy, która wydawała mu się najbezpieczniejszym miejscem na pobyt. Chroniła ona Akiego przed wszelkimi nieproszonymi gośćmi, którzy tutaj mogli się pałętać. Mowa tu nie tylko o wyklętych spod prawa mordercach, którzy preferowali te tereny jako kryjówkę, ale również przed dzikimi zwierzętami. Zaszycie się w nocy w jakiejś szczelinie sprawiało więc, że można było czuć się względnie bezpiecznym. Na dodatek było lato, a takie miejsca były osłonięte przed wiatrem - ciepło było więc zachowane. Do tego płaszcz w którym przecież ciągle chodził i hipotermia nie stanowiła dla Akiego zagrożenia. Aka jednak dmuchał na zimne i stosował prowizoryczne pułapki, które mogłyby odstraszyć potencjalnego intruza - jak np, wepchnięcie shirukenów i pomiędzy ciasne przejścia w okolicy miejsca w tunelu, w którym spał. Pułapka banalna wręcz, ale skuteczna - przejście dalej wymagałoby poharatania się, a wyciągnięcie zaklinowanego metalu z pewnością zrobiłoby spory hałas - zwłaszcza w takim miejscu jak tunel, gdzie echo rozchodzi się przeokropnie. Wtedy mógł odpalić Sharingana i szybko wrzucić kogoś w genjutsu. W takich miejscach zawsze spał z łukiem przy sobie i sztyletem w ręce. I nie był to wymysł Akiego tylko na tę jedną podróż - Uchiha służył na murze w sekcji zwiadowczej. Najbardziej zagrożonej śmiercią grupie, która działała w warunkach nawet gorsze niż te. Bezpieczeństwo było priorytetem. Nie spał dłużej niż powinien, a jego zegar biologiczny był przystosowany do takiego trybu życiu - wstawania, gdy tylko noc się skończy. Wyruszył prosto z muru, gdzie zbiórki odbywały się o świcie i natychmiast ruszał w dalszą drogę. Takich zwyczajów się nie zapomina, tego stylu życia. Tym bardziej, że przecież do Daishi udał się od razu z Muru. I choć to miejsce było bardzo nieprzyjazne, to jednak z terenami za murem nie miało sobie równych. Był przyzwyczajony do srogiego życia w tamtych terenach, to i tutaj sądził, że sobie poradzi.
Podróżował aż do momentu, gdy się zaczynało ściemniać - a ze względu na porę roku (lato) raczej było to późno. Następnie schodził do gęstej sieci tunelów i ile siła pozwalała mu dalej iść, to to robił. Gdy był zmęczony, szukał względnie niewielkiego tunelu, szczeliny, w której mógł się schować i zrobić wcześniej opisane rzeczy.