Kuma no sanmyaku

[Kuroi Kuma]

Sygnał? Zupełnie jakby Ci, którzy napadli na wioskę zamierzali uprzednio pukać. Patrząc na to, że nie bali się rozlewu krwi, to nie powinni być na tyle uprzejmi, by podejść do drzwi, zachować chociażby pozory uprzejmości i dopiero atakować. Rozwiązanie było głupie, ale chociażby sprawiało pozory bezpieczeństwa. Nawet jeżeli władza nie mogła zapewnić tej podstawowej potrzeby, to chociaż zapewniali jej iluzoryczność. Głupi lud to kupi, nie ma co. Ważne, że nie wybuchła panika, nikt nie zaczął szaleć, bo gdy nie masz nic do stracenia, wychodzi prawdziwa natura człowieka, ta gorsza, ta skrywana przed światem. Gdy nie ma zasad, możesz robić co tylko pragniesz.
Budynek zaś sprawiał wrażenie fortecy, kilkuwarstwowy mur był naprawdę zmyślny, chociaż shinobi pewnie by się przedarł. Problem był taki, że mieszkańcy kiedyś w końcu musieli wyjść, nie mogli przecież zostać tutaj już na zawsze. Zasoby w końcu się wyczerpią, ludzie dostaną szału będąc odcięci od świata zewnętrznego. Nie wiadomo kiedy ostatni raz otwierali te wrota, nic dziwnego że obcy nie byli tutaj mile widziani. No i cóż... nic dziwnego, tylko że Kuroi się tam do środka wcale nie wpraszał. Nie zamierzał wchodzić w głębsze relacje z mieszkańcami, tylko sprawdzić co takiego widzieli tutaj bracia.
Został jednak zaproszony do wnętrza, które zdawało się być czymś więcej, niż tylko budyneczkiem, w którym chowają się ludzie. Budynek prowadził prosto wgłąb tuneli, o których wspominała dziewczyna. Druga wioska była imponująca, przydawała się w takich chwilach jak ta, wioska mogła sprawiać wrażenie opuszczonej przez dłuższy czas, a gdy agresorom się znudzi, lub nie będą mieli co plądrować, po prostu można było powrócić na górę i znowu wieść życie jak kiedyś. Kuroi szedł w ciszy, nie za bardzo pasowały mu te ciasne przejścia. Przyzwyczajony do wolności i pustki dookoła zwyczajnie nie odnajdywał się w takich miejscach. Otoczony z każdej strony, bez naturalnego światła słonecznego można było dostać szału.
-Dziękuję, postoję jeżeli nie będzie to obraza - uniósł dłoń w przepraszającym geście nie chcąc urazić w żaden sposób gospodarzy. To nie był czas na obżeranie się i alkohol, skoro wioska była w ciągłym stanie zagrożenia. Może i oni ufali tym tunelom, jednak Kuroi wolał dmuchać na zimne. No i to miejsce mu po prostu nie odpowiadało, zupełnie nie miał nastroju do biesiadowania.
-To niezwykle ciekawe, tylko bardziej interesuje mnie co takiego wy robicie tutaj. A nie na górze, gdzie wioska marnieje, a nie wydaje mi się, by jedzenie było towarem tak obfitym, by częstować nim obcego przybysza - zerknął na wspomniany pokarm, bo chociaż wyglądał dobrze, to nie miał jakoś serca obżerać ludzi, którzy zapewne prędzej czy później ale będą przymierać głodem. Im dłużej są tutaj, tym mniej zdobywają pożywienia, tym - jeżeli oczywiście tym się trudnią - bardziej zaniedbane tereny do uprawy.

[Naoki]

Wyprawa
25/XX
Kuroi Kuma

---

Wszystko malowało się nieco inaczej, oczywiście ty znajdowałeś się teraz w wiosce pod inną wioską. Coś czego raczej nikt by się nie spodziewał się posiadając specjalnych zdolności pozwalających widzieć przez grube ściany.
- Oczywiście, jak chcesz możesz postać.- odparł spokojnie starzec, przeczesując dłonią swoją brodę. Fakt, faktem był już dość wiekowy, nawet starszy od Ciebie. Jego cera była pomarszczona, a włosów mimo jego wieku, nie posiadał jedynie na brodzie, ale także jeszcze reszty na głowie, w postaci niewielkiej czupryny zostawionej u czubku głowy, która przypominała bardziej kosmyk niż stylowe uczesanie.
- Wioski nie stanowią budynki, tylko ludzie. Ich w przeciwieństwie do domów, nie da się odbudować tak łatwo, zwłaszcza że stały one jak byłem małym urwisem i stoją do tej pory, nie zmieniając się zupełnie. A co do jedzenia, nie musisz się zamartwiać, góry potrafią skrywać wiele tajemnic, tworząc własne mikroklimaty, gdzie daleko od wszystkiego rozwija się życie. Jednak nadal tutaj łatwiej jest o rośliny zdatne do przerobienia na alkohol, nie jeżeli warzywa uprawne, które w takich warunkach nie chcą zbytnio rosnąć. - powiedział, odpowiadając na twoje pytanie. Nieco wymijająco, ale przynajmniej miałeś pewność czemu siedzą tutaj, a nie na górze.- Zapewne nie przebyłeś tej całej długiej drogi by ze mną porozmawiać, prawda? Możesz powiedzieć co Cię tutaj sprowadza wędrowcze?- zapytał się, zapewne chcąc dowiedzieć się czegoś więcej o twojej osobie, w końcu byłeś tutaj obcy i nawet nie zdążyłeś się przedstawić, a jedyną osobą która Ci zaufała do tej pory była Liz. Najwidoczniej inni niezbyt wierzyli w jej osądy odnośnie obcych osób.

---

Legenda:

• Isei
• Liz

[Kuroi Kuma]

Prawie z ust wyrwało mu się to jakże znajome "dzięki", ale odpuścił sobie. Lepiej nie urazić gospodarza, a tym bardziej seniora rodu, bo pozostali mieszkańcy mogliby to odebrać jako osobistą urazę i pozbyć się Kuroia z tej względnie bezpiecznej przytani - a przecież jeszcze nie załatwił niczego, co miał w planach. Starzec za to zaczął opowiadać, chociaż niewiele to miało wspólnego z rzeczywistością. Może i ludzie stanowili wioskę, ale ludzie długo nie przetrwają bez słońca. No i na co im alkohol, skoro nie mogą się wyżywić? Kuroi puścił tę uwagę mimo uszu, staruszek może po prostu zaczynał już bredzić, albo coś mu się w głowie poprzestawiało. Albo po prostu każdy miał swoje priorytety i mieszkańcy po prostu woleli oddać się rozrywkom niżeli jak najdłuższym przeżyciu.
-Myślę, że doskonale wiesz co mnie tutaj sprowadza. Podróżników widok zakrwawionych budynków od razu by odesłał w cholerę. To raczej nie jest dobry sposób na pokazanie się z dobrej strony, a im przecież chodzi o bezpieczeństwo. O kupcach nawet już nie wspominam. Słyszałem o bandytach, którzy napadają waszą wioskę i dziwnych stworach, które są w okolicy. Jedyne co miałem ze sobą to to - wyjął z plecaka zawiniętą mapę, którą uzyskał od jedynego ocalałego, który wrócił z tego miejsca. Pewnie będą mieli lepszą, albo taką samą wersję okolicznego terenu, ale przynajmniej mogli go w jakiś sposób pokierować. Martwiło go jedno - uwaga dziewczyny, że poruszanie się w tych terenach nie jest takie proste jak mogłoby się wydawać i że będzie potrzebował czasu, by się dostosować do klimatu.
-Ponoć jest za nich nagroda, a jakiś pieniądz zawsze się przyda. Ah no i obiecałem kogoś pochować. Obstawiam, że jego ciało już dawno coś zżarło, ale może się uda? Kto wie. - wzruszył ramionami, bo szczerze wątpił, by zwłoki nie przyciągnęły chociażby ptactwa, które rozszarpałoby je w strzępy. Wiatr był tutaj silny, więc same kości zapewne zostały porozrzucane po okolicy. Dał jednak słowo, więc zamierzał go dotrzymać. Gorzej bo nie wypytał jak wyglądał ów brat, a po takim czasie heh... pewnie nawet by go nie rozpoznał. Warto chociaż spróbować, czyż nie? No i dostał mapę, więc warto było.
-Nie bawmy się w uprzejmości, postawmy sprawę jasno. Ja mogę wam pomóc, przynajmniej tak mi się wydaje. Wy za to możecie mi opowiedzieć o tym miejscu, pomóc je zrozumieć i dostosować się do niego. A no i wybacz mój brak manier - nazywam się Kuroi. Tak po prostu.

[Naoki]

Wyprawa
27/XX
Kuroi Kuma

---

Okolica niezbyt wspierała warstwę turystyczną tego miejsca. Jednak nie mogłeś dłużej czekać i wypaplałeś cel swej wędrówki. W końcu po co marnować swój czas na jakieś bzdety jak można przejść do interesów. mapa, którą pokazałeś także zaciekawiła starca, skinął na Liz by ją zabrała od Ciebie, a następnie podała jemu. W końcu ze słabym wzrokiem ciężko coś takiego zobaczyć z daleka.
- Ah i wszystko jasne. - powiedział spokojnym głosem odkładając mapę na stół. By po tym powili się od niego podnieść na proste nogi i wysłuchiwać dalszą twoją historię o tym co wiesz na temat tego miejsca. Chociaż nie było tego zbyt wiele, ale nadal posiadałeś chociaż odrobione szczątkowe informacje.
- Pochówkiem się nie musisz martwić, jego brat w pewnym sensie żyje. By go pochować będziesz musiał zabić to czym się stał.= dodał po chwili, najwidoczniej samemu już wiedząc do kogo należała ta mapa, a tym bardziej że przybyłeś tutaj by pochować jego brata.
- Nie chcieli nigdy wysłuchać całej naszej historii, a tym bardziej jej zrozumieć. Interesował ich tylko zysk i obaj przez to prawie zginęli. Może Tobie uda się to zrozumieć, a nie rwać ślepo po skarb bowiem on Cię nigdy nie zaakceptuje, póki nie udowodnisz swej godności.- wypowiedział, przerywając na chwilę, by złapać oddech, a następnie rozejrzeć się dookoła i wyruszyć przed siebie w stronę wyjścia z podziemnego domu, by udać się wgląd jaskini, oczywiście wcześniej prosząc Cię o towarzystwo, by pokazać Ci całą jego okazałość, oczywiście w pewnym momencie skońcyły się domy, a przed wami była jedynie ciemność, którą starzec rozświetlił jasną kulą chakry w swojej dłoni.
- Wiedz, że tego miejsca nie stworzyli ludzie. A Niedźwiedzie, inteligentne istoty, który z czasem znikły, a my byliśmy jedynie ich wyznawcami. - powiedział, prowadząc Cię dalej w ciemność, aż w końcu dotarliście do świątyni wyrzeźbionej w ścianie.
- Paręnaście lat temu, nasza wioska żyła w pokoju. Lecz przybyli do nas inni ludzie, chcąc zdobyć moc istot, które stworzyły to miejsce. Prawie im się udało, odnaleźli świątynie, w której znajdował się zwój uwięziony w kamieniu. Jednak nie byli w stanie go wydobyć, dlatego zaczęli nas atakować, chcąc wydobyć z nas informację jak go zdobyć. Oni także stoją za zmianą poległych w nieumarłe istoty, wykorzystując do tego chakrę i technologię. - wypowiedział, łapiąc ciężko oddech przez lekki kaszel, by odwrócić się w twoją stronę.
- Wielu z moich ludzi zapomniało, czemu tutaj się znaleźliśmy i uważają tamtych za zwykłych bandytów, chcących zrabować nasze święte skarby, którymi jest wiedza. Jeżeli będziesz chciał dowiedzieć się czegoś więcej o tym miejscu, wejdź do świątyni. Znajdziesz tam zwoje z zapiskami, w nich odnajdziesz historię tego miejsca i prawdziwych mieszkańców. Po tym będziesz mógł zdecydować co chcesz dalej zrobić.- dodał, kończąc swoją wypowiedź, w sposób lekko spektakularny. Bo nawet jemu przez moment zagrało oddechu. Teraz jednak przed sobą miałeś skarbnicę wiedzy na temat tego miejsca i tylko od Ciebie zależało czy po nią sięgniesz czy też nie.

---

Legenda:

• Isei
• Liz

[Kuroi Kuma]

Przez chwilę Kuroi zastanawiał się, czy starzec faktycznie sądził, że w tych okolicach znalazł się ktoś z innego powodu. Zapuszczać się w nieznane nikomu tereny z własnej woli? Do tego wkraczając do wioski, która przecież jest cała we krwi - już samo to odstraszało, a co dopiero może mało znany fakt, że wioska była atakowana. Nie oceniał, ale po prostu nie wyglądało to dla niego zbyt logicznie. Tak samo jak logiczne nie były słowa, które mędrzec zaczął mówić dalej. Żyje? Ponoć został rozszarpany przez coś podobnego do zwierzęcia, więc nie powinno nic z niego zostać. Uniósł tylko brwi w zdziwieniu, że coś takiego w ogóle miało miejsce, ale heh - chakra była czymś, co trudno było zrozumieć i okiełznać swoim umysłem.
-Jeden ponoć zginął naprawdę - wyklarował tylko, chociaż czy można było mówić o śmierci, gdy ten poruszał się dalej? No i co tak naprawdę miał do rzeczy jakikolwiek zysk, skoro na pierwszy rzut oka wioska wydawała się nie posiadać żadnego. Słuchał jednak dalej, założył ręce na piersi przed sobą, bo... co tu dużo mówić, ale sprawa była serio pokręcona. Najpierw dziwne stwory, potem wioska pod wioską, potem chodzący trup, a teraz mistyczne stwory, które ktoś na dodatek jeszcze wyznawał cokolwiek to miało oznaczać.
-Technologię? A co to niby ma być... - zapytał nie za bardzo obeznany w wynalazki Ayatsuri, bo te nie były raczej tak dostępne dla wszystkich, którzy tylko ładnie poprosili. Przez chwilę przetrawiał te wszystkie informacje, które starzec mu przekazał, by w końcu wydusić coś z siebie.
-Paręnaście lat to nie tak wiele, by ludzie pozapominali. Nie sądzisz, że oni po prostu nie chcą o tym wiedzieć? Widzą w nich wroga, bo tym właśnie wydają się być. - wzruszył ramionami, bo wysłuchiwał opowieści o historii tego miejsca, a tak naprawdę chyba nikt inny nie zdawał sobie sprawy z tego, co tu się działo ostatnimi czasy. Pozostawało jeszcze pytanie jak długo oni utrzymują się pod ziemią, ale to akurat odpuścił, wolał nie wiedzieć.
-Rozumiem, że ta świątynia to nie jakieś zwykłe miejsce, ale ci bandyci je oblegają, tak? Wybacz, ale ciężko mi uwierzyć, że zrozumiem więcej niż oni czytając tylko dostępne tam zwoje. Przecież mówiłeś coś o wyznaniu, to znaczy że o nich także pamięć przepadła? Nikt już tutaj nie wychwala tych stworów? Jesteś tu najstarszy, nie mógłbyś przekazać mi tej wiedzy? - zapytał nieco odważnie, ale od tego właśnie była starszyzna. Od gromadzenia i przekazywania wiedzy, od wybierania tej najcenniejszej, od odsiewania żarna od plew, by młodsze pokolenie nie musiało popełniać tych samych błędów. Te istoty prawdopodobnie musiały być podobne tym, z którymi skumał się Ociroł. Inteligentne zwierzęta, które w dużej mierze istnieją w legendach i podaniach. Wolał jednak spytać się starca o wszystko, bo możliwe, że podróż do świątyni była po prostu zbędna. A że sam Niedźwiadek był po prostu leniwy, to wolał wybierać takie właśnie opcje.

[Naoki]

Wyprawa
29/XX
Kuroi Kuma

---

Informacje pozyskane od starca były ciekawe, jednak nadal wykraczały poza twe rozumienie, zwłaszcza że samemu nie byłeś zbytnio zaznajomiony z tworami twych sąsiadów, którzy raczej najbardziej byli rozwinięci pośród wszystkich. Ty natomiast mogłeś wybrać się właśnie ze starcem na krótką wycieczkę po jaskiniach by w końcu dotrzeć do świątyni, gdzie ponoć skrywała się wiedza pozwalająca zrozumieć Ci to miejsce. Jednak twa osoba niezbyt paliła się do czytania, wręcz szukałeś rozwiązania łatwiejszego, a mianowicie próbę wyciągnięcia informacji od starca, który jedynie westchnął i przejechał dłonią po twarzy. Z początku patrzył na Ciebie z lekką pogardą, lecz po chwili najwidoczniej zmienił odrobione nastawienie i postanowił Ci wszystko wyjawić słownie, a raczej to co pamiętał samemu, wcześniej odrobione narzekać na lenistwo młodzieży, oraz że ten świat daleko nie pociągnie przy takich ludziach. Przynajmniej tyle jego co w tym momencie ponarzekał, a po tym wszystko Ci wyjawił. Zaczynając od podstaw, czyli o tym kto zamieszkiwał te rejony na samym początku. Tak samo wyjawił Ci znaczenie jednego zwoju, który chcieli zdobyć najeźdźczy. Po czym lekcja historii uległa zakończeniu, same informacje, które dostałeś także były szczątkowe, monnetami poplątane, jednak można zgonić to na problemy z pamięcią nauczyciela. Lecz po zastanowieniu i przetrawieniu tych informacji nabierało to sensu, jednak sam starzec postanowił Cię wyręczyć wchodząc po tym wszystkim do świątyni by wynieść z niej jeden zwój, zawierający informacje o świątyni pośród chmur, gdzie w kamieniu ukryty został zwój. Jak będziesz chciał dowiedzieć się więcej, będziesz musiał ją odnaleźć, a przy okazji pozbyć się problemu mieszkańców, który całej twej ekspedycji nie ułatwi. Teraz masz czas dla siebie, by zastanowić się co chcesz zrobić dalej.

---

Legenda:

• Isei
• Liz

[Kuroi Kuma]

-Ah... to tutaj jest ta świątynia. Myślałem, że gdzieś tam w górach - rzekł zdziwiony, bowiem nie do końca zrozumiał się ze starcem w takim razie. Sądził, że czeka go jakaś niewygodna wędrówka, gdzie na każdym kroku stał ktoś chcący go zabić, a tu proszę, taka niespodzianka. Świątynia okazała się być po pierwsze blisko, po drugie w jaskiniach, więc mogli się tam swobodnie dostać. Dziwne, że ludzie zapomnieli, skoro wszystkie te informacje mieli pod nosem. Jeden staruszek ze drugim spacerowali sobie spokojnie wysłuchując jego narzekań. Nie przeszkadzało mu w to żadnym razie, sam był taką straszną marudą, w końcu sam narzekał, że nie chce mu się wyruszyć do świątyni. Zaczynał wiedzieć więcej o tym miejscu, o jego historii, tylko powoli zaczynał wątpić to, że będzie mu to w jakikolwiek sposób potrzebne. Miał się w końcu pozbyć owych najeźdźców, który powoływali martwych do życia, a owy zwój się przyda co najwyżej w rodzaju przynęty.
Im jednak dłużej słuchał, wdrażał się w historię tego, że wcześniej te tereny zamieszkiwały niedźwiadki, tym bardziej chciał zobaczyć co takiego kryje ów zwój. Ciekawość zawsze u niego była silna, często nie potrafił się powstrzymać widząc tajemnicę na wyciągnięcie ręki. Niestety zwój był nie w tej świątyni - czyli jednak przechadzka do podniebnej wioski go czekała.
-Pojawia się jednak pytanie... czy chcemy, by zwój znalazł się tutaj, pod ziemią, gdzie jest bezpiecznie, czy też chcecie pozbyć się tych, którzy go chcą odzyskać? Bo jeżeli to pierwsze, to będę musiał wiedzieć jak go stamtąd wyciągnąć - zapytał się staruszka, gdy w końcu mieli wszystko za sobą - A no i czy ktoś mógłby potwierdzić, że ta moja mapka się pokrywa z rzeczywistością, no i gdzie znajduje się owa świątynia? - tyle pytań powinno wystarczyć, tyle potrzebował do wykonania zadania. Zapewne mieszkańcy nie będą wiedzieć ilu ich było, czym się posługiwali, w końcu więcej czasu byli pod ziemią, niż na jej powierzchni. Gdy będzie po wszystkim postanowi coś sprawdzić. Staruszek dał mu instrukcje jak powinien "oddychać" jakkolwiek by to głupio nie brzmiało. Musiał to jednak wykorzystać i wrzucić do tej głupiej łepetyny, bo tak po prostu będzie mu łatwiej poruszać się po okolicy. Nie sądził, że uda mu się odnaleźć wioskę, póki tego nie opanuje. Był całkiem wypoczęty po poprzedniej nocy, więc po co przedłużać, skoro mógł od razu zająć się problemem? Ten zwój jednak nie dawał mu spokoju, bowiem za dużo ludzi go chciało, a jego zawartość nadal była tajemnicą.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
31/57
- Kuroi Kuma, kuma, kuma -

---

Choć nie potrafiliście się zbytnio dogadać, w końcu dotarliście do meritum sprawy, wokół której powstało tyle krzyku. Docierając do samej świątyni nie mogłeś nadziwić się tego, że poszło to tak sprawnie i szybko. Wyglądało to trochę na zbyt łatwe. Ewidentnie coś mogło być nie tak, ale czy zachowałeś odpowiednią czujność już zależało tylko od Ciebie staruszku. Historia nie była ani porywająca, ani niezwykle interesująca. Nuda, flaki z olejem. We dwóch starców mogliście sobie pogawędzić i ponarzekać na bóle w krzyżach, jednak nie było na to więcej czasu. Zwoje miały się przydać, jednak nie było zdatne do niczego w tej chwili. W końcu jednak mogłeś zahaczyć o coś, co było dla ciebie zaiste interesujące - historia, która wiązała się z przynależnością do tej świątyni niedźwiedzi w końcu poruszyła twoje niemal skamieniałe serce. Twoja ciekawość zwyciężała nad logiką, która mówiła "nie, ten zwój to zło". Nie miałeś jednak okazji zrobić tego już teraz, a czekała cię wyprawa. To, czego niedźwiadki nie lubiły za bardzo - przechadzka i utrata kalorii.
W końcu zagadałeś do dziadka, który chwilę podrapał się po brodzie i odpowiedział na twoje pytania:
- Słuchajże mnie. Po co mnie ten zwój jak i tak go nie możemy zdobyć. Jednak problemem może być to, że nie należy on do nas, ani także do tych którzy chcą go skraść. Nie znamy potencjalnych skutków jego kradzieży, a ci ludzie... To musi się skończyć. Jakbyśmy wiedzieli to dawno byśmy go stamtąd wyciągnęli. W połowie skały zwój nienaruszony znajduje się. Wydobędzie go tylko ten, co śmiał i silny jak niedźwiedź jest. Tylko tyle wiem. - rzekłszy, obrócił się na pięcie, rozglądając się w świątyni. Widocznym było to, że potrzebowałeś na pewno znaleźć się w tamtym miejscu, jednak było ono już po słowach staruszka oblegane przez obcych, którzy planowali jego przejęcie. - Słuchajże się. Idźże wraz z drogą, ku szczytowi, na powierzchnię. Stamtąd oddychając jak należy dotrzesz gdzie należy. Spodziewaj się jednak tych ludzi. Są niebezpieczni. Niebezpiecznie wściekli i chętni na moc zawartą w tymże zwoju chłopie. Ponieśże się wyobraźni, a jak nie to po prostu idź z tą mapą, przecież widzisz, że prowadzi gdzie trzeba, ile będę mówił no.. - zakończył staruszek, wyjawiając ci większość co wiedział. Opuszczenie świątyni w której byłeś, wyruszenie w góry i odnalezienie w specyficzny sposób kolejnej ze świątyń - ponoć obleganej przez obcych. Czeka cię nie lada wyzwanie.

---

Przejmuję po Akaszu.

Legenda:

• Isei
• Liz

[Kuroi Kuma]

Zmrużył oczy. Mrugnął kilka razy, bowiem w dziadka wstąpiły chyba jakieś duchy, albo włączyła mu się druga osobowość. Zachowywał się obecnie całkowicie inaczej i o dziwo - zaczął mówić jakieś konkrety? Nadal ciągle jego bełkot był w połowie zrozumiały, ale chociaż powoli dochodzili do konsensusu. Popatrzył jednak na siebie, na swoją posturę, bowiem Kuroi za bardzo nie cechował się zbytnią muskulaturą, a co dopiero takiej, którą można by przyrównać do niedźwiedzia. Krótko mówiąc albo rozłupie tą skałę, albo jest w czarnej dupie.
-Nie można było tak od razu? - westchnął w końcu ciężko, bo chyba po raz pierwszy staruszek powiedział drugiemu staruszkowi sposób, w jaki mógłby im pomóc tutaj. Pytanie tylko do kogo należał ów zwój i czy faktycznie do istot, które zbudowały to miejsce, a o których mówił żywy jeszcze brat, gdy Kuroi był jeszcze na pustyni. Nie było jednak sensu przedłużać, trzeba było działać. Isei chwilę później zaczął mówić wierszem - chyba powinien powiedzieć to Liz, lub komuś z wioski, żeby jeszcze nie zszedł z tego świata przed końcem dnia. Jeszcze trochę powinien przeżyć, zaufaj mi, jestem Kuroiem.
-Ah... - popatrzył na mapę, mniej więcej określił sobie o której drodze mówił mieszkaniec i potem wszystko było jasne. Droga nie wyglądała na nazbyt ciężką, ale przecież nie mogła taka być, to by było przecież za proste! Każde miejsce kultu trzeba było budować w najmniej dostępnym miejscu, co by wyprawa tam była prawdziwą katorgą. Czy ktoś w końcu mógłby zbudować świątynie przy barze, gdzie można się napić przed i po odbębnieniu modlitw? -Czyli rozumiem, że wy zostajecie tutaj i oczekujecie mojego powrotu. Niech będzie i tak - wzruszył ramionami, poprawił wiszącą na plecach gurdę, tak na wszelki wypadek, by sprawdzić czy tam jest. Nie rozstawał się z nią praktycznie nigdy, ale to był już nawyk, nie mógł się tego oduczyć. Miał już wszystko czego potrzebował, prócz liczebności wroga, ale patrząc na staruszka i jego nowe zamiłowanie do wierszy, a także fakt, że przecież kryją się pod ziemią, to pewnie nie mają bladego pojęcia ilu może ich być. Kuroi poszedł więc na powierzchnię i kierował się ku szczytowi wskazanemu przez Iseia. Miał też w głowie to, że musi przyzwyczaić się do nowego sposobu oddychania (który w sumie tak wiele się nie różnił). Gdy był już na zewnątrz napisał to sobie w swoim notesiku, taka mądrość dla przyszłych pokoleń. W drogę panie Kumo.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
33/57
- Kuroi Kuma, kuma, kuma -

---

Szok i niedowierzanie. Tylko tyle można było wywnioskować po minie i zachowaniu dziadka z pustyni. Nie zdawał on sobie sprawy z tego co tutaj się właśnie wydarzyło. Bardzo rzeczowy i prosty staruszek stał się wręcz nadgorliwym dziadem o osobliwym charakterze. Schizofrenia była obecna w tych czasach, jednak wciąż niezbadana. To prawdopodobnie rodziło problemy i powody ku temu by nie ufać takim ludziom jak staruszek. Daleko idące wnioski Kumy były niezwykle interesujące. Albo, albo. Nie przekona się jednak dopóki nie spróbuje, a do próby jeszcze było daleko. W ogóle czy ma pomysł na dotarcie do miejsca, z którego miałby odebrać zwój? To się dopiero okaże.
- Co od razu, co od razu. Od razu osady nie postawiono, już mnie tutaj insynuujesz coś synu. - dodał od siebie, narzekając i marudząc jak należało. Niesamowitym było to, jak bardzo staruszkowie mogli się nie zrozumieć. Wiersze, pogaduszki i ploteczki to powinna być druga twarz Kuroia, aczkolwiek tak nie było. Nie znał się na grach słownych, jednak miał stać się ich mistrzem. To była kwestia czasu.
Spoglądając na mapę próbował określić drogę, która go czekała. Kolejne daleko idące w przyszłość wnioski, które wysnułeś sam. Mówiąc to, widziałeś jak dziadek telepie głową w dół i w górę tak energicznie, że prawie wyleciała mu sztuczna szczęka którą posiadał. To był znak. Potwierdzenie twoich słów w bardzo energiczny i nieprzypadkowy sposób. Mogłeś być pewny, że to nie był tik nerwowy, chociaż trwał on niebywale długo jak na takiego pryka.
Wychodząc na zewnątrz, nie żegnając się ze starcem, poprawiłeś gurdę i ruszyłeś ku górze, wychodząc na powierzchnię. Malowniczą górę, która ciągnęła się szlakiem niemal w nieskończoność. Droga była piękna, kręta i dość śliska. Skały były wytarte, prawdopodobnie po spływającej po niej wodzie i opadach atmosferycznych, a także panującej tu temperaturze, która wpływała na ich powierzchnię i piękne wyszlifowanie. Było po prostu ślisko. Drogi wijace się wokół skał, i nieprzenikniona mgła, która utrudniała każdy kolejny krok. Dlaczego miałeś specyficznie oddychać? Podczas standardowego oddychania na tej górze odczuwałeś pieczenie w płucach. To był pierwszy ruch, który musiałeś wykonać by w ogóle iść dalej. Wydawało się, że ciśnienie gniecie ci płuca, a zimne powietrze aż piecze od środka. Musiałeś totalnie zmienić podejście do oddechu w takim miejscu, by móc iść dalej i dalej. Nawet nie wiedziałeś, że im wyżej tym miało być tylko trudniej i gorzej...

---

Przejmuję po Akaszu.

Legenda:

• Isei
• Liz

[Kuroi Kuma]

Machnął ręką na staruszka, niech sobie dziadzio pogada, nie należało mu wypominać za wiele z racji wieku. Teraz powinien sobie odpocząć - usiąść w jakimś wygodnym fotelu, położyć nogi na podnóżku i obejrzeć odcinek kultowego już przecież Klanu. Kuroi jednak został pozostawiony sam sobie, idź chłopie załatw tych bandziorów i przyjdź z powrotem, żebyśmy wiedzieli, że można wyjść z piwnicy.
-Ciekawe jak długo już tam siedzą - zapytał sam siebie, gdy tyko był już na zewnątrz. Sam by pewnie nie wytrzymał dłużej niż dwa czy trzy dni w zamknięciu, a Ci zapewne siedzieli już tam dużo dłużej. Niczym szczury schowane w kącie, czekające na bezpieczny moment, by zajumać trochę żarcia. To nie była jego sprawa po co tam siedzą, jeżeli czują się bezpiecznie to chociaż tyle, ale nadal zmiana miejsca do życia była dla niego po prostu rozsądniejszą decyzją, niż życie w górach, obok świątyni, której moc chcą posiąść ludzie. Dreptał sobie spokojnie, wyłączył się na czas poruszania szlakiem. Słuchał tego co go otaczało, w te malutkie dźwięki, których na co dzień nie dostrzegasz, bowiem twoją głowę zaprząta wiele innych spraw. Teraz jednak nie miał nic do roboty prócz drogi no i oczywiście stąpania po skałach tak, by się nie wykopyrtnąć. Po pustyni się przyjemniej chodziło - tam noga Ci ugrzęźnie, a tutaj nie dość że obijesz sobie tyłek, to jeszcze przy okazji może cię spotkać nieprzyjemna podróż w dół po skalnym wzgórzu.
Powietrze też nie pomagało ale wtem... wpadł na pomysł. Po ostatnich wydarzeniach w lesie miał jeszcze przy sobie cały czas maskę, którą zakrywał sobie usta. Wcześniej to gorące powietrze było problemem, tutaj wręcz przeciwnie. Taka mała ochrona powinna w sumie chociaż trochę zmniejszyć wpływ chłodu, a gdy będzie przejmować ciepło z jego ust będzie się naturalnie ogrzewać. Jak pomyślał, tak zrobił, chociaż nie odstępował dalej od nowego oddychania, ot ciekawa podróż się zapowiadała. Miał jednak przed sobą jeszcze długą drogę, kto wie z czym przyjdzie mu się tam mierzyć. Zwolnił więc kroku, jakby nic go nie goniło, a czasu było pod dostatkiem, więc zatrzymał się na chwilę i oparł tyłek o skalną ścianę. Im szybciej będzie się wspinać, tym efekty były gorsze - to już zauważył wcześniej, gdy dochodził do wioski i jeszcze nie miał wiedzy od Iseia.
-Ciekawe jak tym całym "bandytom" idzie tutaj żyć. Za dużo zwierzyny tutaj to ni mo, a roślinności też ni hu hu - zapytał sam siebie, na głos. Nie było tutaj innych ludzi, więc nikt go nie uzna za dziwaka - zawsze jakieś plusy!

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
35/57
- Kuroi Kuma, kuma, kuma -

---

Miałeś już poniekąd dość staruszka, jednocześnie nie chciałeś mu bezpośrednio tego mówić, co wydawało się bardzo miłe z twojej strony. Widać było, że wraz z wiekiem zyskałeś na cierpliwości, a także szacunku dla starszych od siebie (a to rzadkość by poznać kogoś takiego, dziadziu). Zostałeś poniekąd wyznaczony do misji, która nie była teraz tak skomplikowana na ile się wydawało. Mogłeś posiąść zwój o wielkiej mocy, jednocześnie nie miałeś świadomości czy będzie tak użyteczny jak mógł się wydawać. A może wcale nie będziesz kompatybilny z ów nauką ukrytą w zwoju? Kto go tam wie. Zamieniłeś sam ze sobą jedno zdanie, co było charakterystyczne dla starszych ludzi, którzy wypowiadali swoje słowa w eter, na głos. Wiedząc, że byłeś wypoczęty i gotowy na podróż nie czekałeś już na nic. Zostało ci tylko udać się do wyznaczonego celu. Prawdopodobnym było, że miałeś stać się niejako wielkim bohaterem ludzi z podziemi u podnóża (no może nie podnóża, ale centrum) góry. Z drugiej strony może tylko miałeś pozbyć się obcych, którzy po prostu irytowali starszyznę swoją obecnością. Cholera wie co ich motywowało, tego też mogłeś się dowiedzieć docierając na miejsce, poznając ludzi i okoliczności przedostania się do świątyni.
Byłeś uważny stawiając kolejne kroki we wspinaczce ku górze. Widok był bardzo ograniczony przez gęstą i zimną mgłę, która tylko nasilała się z każdym metrem. To był pierwszy problem, z którym się mierzyłeś. Kolejnym była niestabilna powierzchnia, którą pokonywałeś bez zbędnego spieszenia się. W końcu nie wiadomo było czy już wydobyli ten zwój czy wciąż się z nim siłowali. Będąc na tyle uważnym na ile to możliwe, jakoś dawałeś sobie radę, mimo że nie była to pustynia do której byłeś przyzwyczajony. Najtrudniejszym było jednak oddychanie zimnym powietrzem, które także było niezwykle rzadkie. Ilość tlenu w powietrzu zmniejszała się wraz z wysokością. Postanowiłeś ubrać maskę, która przynajmniej nie pozwalała zimnu przedostawać się bezpośrednio do płuc. To był dobry ruch, jednak brakowało zwieńczenia. Wciąż oddychałeś dość głęboko przez co traciłeś wydolność. To powodowało zawroty głowy i brak koordynacji podczas ruchów, przez co jeden raz ześlizgnęła ci się noga, a ty wylądowałeś prawie w szpagacie. Nie było zbyt wygodnie. Nie miałeś pojęcia czy idziesz dobrze, chociaż wciąż udawałeś się traktem, mimo braku widoczności na drodze. Poniekąd, gdy zwracałeś uwagę, widać było, że ktoś tędy szedł. Odłamane skały i wolno leżące odłamki, jakby wydrążone podczas wspinaczki... Mogłeś być blisko.

---

Legenda:

• Isei
• Liz

[Kuroi Kuma]

Pogoda. Najgorsze, co mogło go spotkać, to właśnie pogoda, która nie rozpieszczała. Maska może i trochę pomagała, jednak brak tlenu w powietrzu i chłód razem powodowały, że gdy jedno przestawało być problemem, tak drugie się nasilało. Z tym trzeba było coś zrobić, przecież nie może w ten sposób iść dalej na górę. Nie nie staruszku, trzeba było coś wymyślić. Nie za bardzo jednak miał pomysł co takiego mógłby wykorzystać, by ulżyć sobie nieco w cierpieniu. Woda była przydatna, gdy dookoła panował gorąc, tutaj jednak ta natychmiastowo stanie się zimna i nie będzie sposobu, by ją na szybko ogrzać. Schował głowę głębiej, pomiędzy bandaże, które miał owinięte na głowie. Jeżeli nie może zwiększyć jakości, to może chociaż ilość? Kombinował w jaki sposób najlepiej będzie mu się poruszać. Oddychał przecież powoli, powietrze powinno ogrzać się w nozdrzach na tyle, by mógł swobodnie się łapać powietrze. Gdzie popełniał błąd? Medykiem się zwałeś, a powietrze Cię dobija gościu - pomyślał, lecz wszystko wskazywało, że chociaż ścieżka jest dobra. To dobrze... i niedobrze jednocześnie, bo zbliżał się do walki. Dziwnym, że wspinali się w tym miejscu, gdzie Kuma mógł względnie bez problemu iść w górę. Nie pomyślał jednak o jednej rzeczy, która mogła mu przecież ogrzać bezproblemowo w ustach! FAJKA. Przysiadł sobie na skale. Wyciągnął z torby fajeczkę napełnił ją ziołem ubijając dobrze. Potem wyjął zapalniczkę, cyknął raz, buchnął maluteńki płomyczek, który nigdy go nie zawodził. Zaraz jego płuca wypełniły się słodkawym dymem - najpierw spróbował raz, co by efekty uboczne się nie pogłębiły jeszcze bardziej. Jeżeli czuł, że jego płuca chociaż na chwilę dostały wytchnienia, to postanawia wypalić ziele do końca i dopiero wtedy ruszyć dalej. I nie, to akurat nie miało skutków ubocznych, o których pewnie każdy pomyślał. Dla Kumy był to bardziej rytuał, niżeli chęć spizgania się jak szatan. Pozostawało jednak pytanie co dalej. Siedzisz sobie tutaj staruszku, jest pięknie, zimno, im dalej tym gorzej. Ta przerwa jednak mu się przyda, przynajmniej w pewnym stopniu przyzwyczai swój organizm do wysokości. Był shinobi do nędzy, a przeciwko sobie miał górę i trochę złej pogody. Westchnął ciężko i pokręcił głową. Znowu wziął fajkę do ust i pogroził górze palcem.
-Oby to było warte, a na górze była jakaś rajska wioska, bo jak nie... to będzie mi smutno - po wszystkim ruszył dalej, chociaż z jedną różnicą - wytworzył sobie znaną i lubianą chmurkę, co by nie musieć uważać już na podłoże. W sumie jeżeli bandyci nie potrafią latać, to także wyrżną przy pierwszej lepszej okazji. Huh... not bad. Wsiadł na swój ukochany środek transportu i leciał dalej!

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B
37/57
- Kuroi Kuma, kuma, kuma -

---

Warunki pogodowe były niezwykle przebiegłe dla człowieka, który był bądź co bądź człowiekiem pustyni. Wysokie ciśnienie, duża wilgotność, a także mgła i śliskie podłoże wcale nie pomagało w chwili, gdy trzeba było atakować szczyt. W chwili, gdy zdecydowałeś się przeć w górę byłeś świadomy, że ta wycieczka nie będzie najprostsza w twoim życiu. To nie pustynia. Maska pomagała, jednak na krótką metę. Nie było jednak najgorzej, ponieważ w końcu cokolwiek dawała. Nie miałeś jednak pomysłu jak się temu przeciwstawić, a przecież staruszek powtarzał wcześniej "inaczej oddychać, nauczyć się inaczej oddychać". Nie brałeś jednak jego słów na poważnie, a może powinieneś. Zacząłeś niedługo później wprowadzać pewien plan w życie. Korzystać z tego co miałeś w głowie - był to rozum. Schowałeś głowę głębiej, w bandaże owijane wokół szyi, przez co ogrzewałeś nieco bardziej powietrze, które przechodziło także przez maskę. Jeden zero dla ciebie, bo unikałeś bólu w płucach, które mogły powodować spowolnienie, a także zawroty głowy i dekoncentrację, a ta tutaj mogła spowodować upadek, a także... Zlot w dół. Było tutaj naprawdę stromo i kręto. Oddech przez nosa dawał jeszcze więcej niż mogło się wydawać.
Goście którzy tutaj się wspinali pewnie mieli ku temu jakiś powód. Ty postanowiłeś przysiąść na chwilę i zjarać fajka. Na takim poziomie tlenu było na tyle mało, że zapalniczka ledwo się zatliła, a twój szlug ledwo się palił. To było niezwykle ciężki i musiałeś brać duże buchy by w ogóle coś poczuć, przez co zaciągałeś się także tutejszym powietrzem, a twoje płuca dostawały jeszcze bardziej w dupę niż powinny. To nie był najlepszy ruch z twojej strony. Z drugiej strony postanowiłeś odpocząć od tej ciągłej koncentracji, której potrzebowałeś by stawiać tutaj kolejne kroki. Tym razem przechytrzyłeś samego diabła, powołując do życia chmurkę piasku co przyspieszyło twoją wspinaczkę. Teraz wystarczyło tylko zakryć usta i lecieć jak najszybciej.
Po parunastu minutach wyleciałeś ponad górę, za którą pojawił się teren... Zielony. Bez mgły, Widny, a także jakiś taki bardziej normalny. To było nienormalne dla wszystkich i wszystkiego. Teren zielony, co rusz jakieś filary kamienne, a także sporo miejsca. Decydując się na podróż tam, poczułeś ulgę w płucach, a co ciekawe nawet... Widziałeś jakieś ślady. Paręnaście. Prowadziły wgłąb, między filarami, które spowite były pnączami i innymi zielonymi roślinami. Dalej nie miałeś wglądu, gdyż mogłeś tutaj przygotować plan. Mogłeś odpocząć, zaczerpnąć powietrza lub.. Ruszyć bezpośrednio szukając upragnionej świątyni. W końcu to chyba tutaj...

---

Legenda:

• Isei
• Liz

[Kuroi Kuma]

Mała wygrana, ale zawsze wygrana! Może i staruszek mówił o innym rodzaju oddychania, tylko że... łatwiej powiedzieć, a trudniej zrobić. Wspominał o większych wdechach, jednak to nie pomagało jak sam Kuma przekonywał się właśnie na własnej skórze. Może gdyby nie był staruchem, nawiedzonym przez momenty, w których zaczynał prawić wierszem, wtedy wszystko byłoby prostsze? Ci ludzie się tutaj nauczyli, skąd w ogóle wiedzieli jak oddychać w innych miejscach, jak góra? Tyle pytań, a brak odpowiedzi, a dalsze męczenie Iseia o coś prawdopodobnie by poskutkowało jakąś rap-bitwą pomiędzy starszyzną. Nic to jednak, bowiem szczyt nadal był przed nim, oddychać na nowo nie nauczy się od razu, chociaż miał jeszcze czas na próby. Znał organizm jak własną kieszeń - i tu nie chodziło tylko o jego organizm, ani kieszeń, co to to nie. Kuroi może i nie był najwybitniejszym, lecz jednak nadal sprawnym medykiem, więc wykorzystywał całą swoją zdobytą wiedzę, by "oddychać inaczej".
-Wsadź sobie te rady wiesz gdzie - mruknął pod nosem niezadowolony, bowiem nie pocieszała go pozycja, w której się znajdował. Wszystko można było zrobić lepiej, ale ciekawość prowadziła go na szczyt. Nie chciał czekać, studiować oddychania przez kolejne tygodnie, by w końcu ruszyć do świątyni, z której to pewnie bandyci już dawno zabrali zwój. Co jak co, ale cierpliwość to nie była niestety najmocniejsza jego cecha. Fajek także nie pomógł - może i ciepłe powietrze było nieco lepsze niżeli zimno i wilgoć, ale doskwierało jeszcze bardziej. Z niesmakiem wywalił więc po kilku buchach zawartość fajki, ostukał ją o pobliski kamień co by nic w niej nie zostało. Wszystko przeciwko Tobie staruszku - pomyślał zagryzając zęby. Jedynym plusem, była bodajże obecność chmurki, piasku który zawsze jakoś tak pocieszał swoją obecnością, bo żył własnym życiem. Dla Kumy to nie był po prostu kruszec, materiał którego Sabaku po prostu używali. Towarzyszył mu cały czas, z jakiegoś powodu przecież taszczył ten wielki baniak na plecach przez tyle lat, więc się z nim po prostu zżył. Może niezbyt to pocieszające, ale z braku jakiegokolwiek towarzysza, piasek, który ożywał i potrafił się formować, lepsze to niż nic. I tak pewnie dalej by narzekał na swój los, gdyby nie jeden fakt. Nad mgłą klimat całkiem się zmienił. Zmrużył brwi, rozejrzał się dookoła. Zauważył ślady prowadzące między filary obrośnięte roślinnością. Roślinnością. Ci na dole żyją pod ziemią, uczą się oddychać poprawnie, a dużo wyżej istnieje dosłownie raj na ziemi. Podrapał się po karku - byli jak chomiki - kręcili się w kółku wodzeni wizją zjedzenia małego ziarenka, a nie zauważyli, że to za kółkiem jest miseczka pełna słodkości. Uśmiechnął się pod nosem myśląc "co by się stało, gdyby im o tym nie powiedzieć". Odetchnął pełną piersią, o mało co nie urządził sobie tutaj pikniku ze świeżo pieczonym ciastem, tylko jakoś tak pieca mu brakowało. Ilość ludzi, która tędy przyszła nie pocieszała. Zerknął na mapę - jak daleko stąd powinna być świątynia? Góra nie mogła przecież być nieskończenie daleka, a ponad chmurami widok powinien być całkiem przejrzysty. Tam też był jego cel i tam też planował się udać - pytanie tylko w jaki sposób zrobić to najłatwiej i wpadł mu do głowy pewien pomysł. Zaczął szukać wzrokiem zwierząt, lub czegoś co mogłoby się poruszać po ziemi. Skoro jest tu roślinność, to powinna być też i zwierzyna. Nawet węże, których przecież kawałek stąd było od cholery, to i może tutaj zakradł się jakiś? Jeżeli wychwyci jakiegoś, zamierza się w niego przemienić. W przeciwnym razie pozostaje mu zostać właśnie wężem, którego pośród owej roślinności najtrudniej będzie znaleźć. Jak powiedział, tak zrobił i zaczął składać pieczęci do standardowego henge i rozglądać się po okolicy w nieco bardziej przyjaznej formie, niż staruch z wielkim pojemnikiem na plecach.

  Ukryty tekst