Fushigi no Tani

[Airan]

Kiedy ci na kimś zależy, to po prostu się starasz. Odejść można zawsze, ale kiedy się chce – zawsze się znajdzie powód, by zostać dłużej. Zrozumieć więcej i lepiej. Nie sztuką było siedzieć i czekać na zbawienie, tylko wyjść z wyciągniętą ręką i ją podać, tworząc swojego rodzaju metaforyczny most. A pomiędzy ludźmi a kitsune było przecież bardzo wiele niezrozumiałych… Oni mieli już kontakt z ludźmi, choćby z Kotori, poprzednią powierniczką paktu. Teraz była tutaj Airan i choć kapłanka jak i Nikko starali się ją do tego przygotować, to w większości musiała to zrobić sama.
Airan, choć zaskoczona, podała samicy swoją dłoń, tak jak podała ją Ikigaiowi, kiedy ten wyciągnął swoją do niej, zapomniawszy (albo nie wiedząc), że Maji nie jest do tego przyzwyczajona. Ale starała się, okej? ten ukłon zaskoczył ją jeszcze bardziej, ale w odpowiedzi… też lekko się skłoniła przed lisicą, chociaż za chwilę dodała standardowe już:
- Proszę… nie trzeba się przede mną kłaniać –bo kimże ona była? Siostrą shirei-kana i to tyle, nie była nią, nie była nikim ważnym. - Umiem, rysować gorzej, ale spróbuję – tak długo jak nie byli to rysowani ludzie, tak jakoś to miało szansę zadziałać.
Airan znała się na piórze, na pędzlach, na atramencie – miała wyćwiczoną dłoń, zwłaszcza jeśli chodziło o pisanie i o gładkie pociągnięcia pędzlem. Nie była wybitną rysowniczką, ale jakoś sobie radziła, a narysowanie kilku potraw i napisanie, że Kogucik szuka kucharza i żeby kto chętny niech się pilnie stawi, bo przeprowadzają tutaj rewolucję, to nie było nic nad wyraz skomplikowanego. Starała się zrobić to estetycznie, dokładnie i ładnie. I schematycznie, by było to dla każdego zrozumiałe. A kiedy plakaty były gotowe i rozwieszone gdzie trzeba, mogła pomóc w sprzątaniu. Airan była pedantką, co znaczyło, że choćby nie wiem co, to zrobi tak, żeby było czysto, schludnie i żeby wszystko było r ó w n i u t k o poukładane, tym bardziej, że dostała do tego wolną rękę i wręcz o to chodziło. To było męczące, ale też i satysfakcjonujące. I pozwalało Airan się zapoznać z lisią kulturą, zwyczajami, podpytać o to i owo, jak choćby o podróże pani Gessreru. Airan poopowiadała jej też o pustyni, zwłaszcza o ich kuchni, bo to zapewne lisicę interesowało. Co prawda odmówiła noclegu, jako że sypiała u Nikko, którego po takich dniach podpytywała też o niektóre niezrozumiałe dla niej rzeczy, i gdzie spędzała czas z jego synem, którego bardzo polubiła, ale z chęcią chciała spróbować potraw, jakie Gessreru gotowała – tym bardziej, że okazało się, że gotowała naprawdę przepysznie. A Hibiki lubiła dobrze zjeść.
Jeśli chodziło o pomoc z wyborem kucharza… Rudy lisek, który wrócił, zdaje się, że miał już swoją szansę – ciekawe ile ich było tak naprawdę. Może należało spróbować świeżej krwi? W takim wypadku lepszym wyborem byłby ktoś o lotnym umyśle, ktoś kto zrozumie jak należy robić, co ze sobą mieszać, by potrawy były odpowiednie, by miały smak. Szybkość można było wyćwiczyć, zwłaszcza jeśli miało się zapał i przychodziła satysfakcja z tego, że wychodzi. A jeśli się nie sprawdzi… Zawsze można było go zmienić. Airan nie chciała mówić tego przy liskach, dlatego podpowiedziała Gessreru co myśli na osobności.
- Rudy zdaje się jest już sprawdzony i tak średnio sobie dała radę, prawda? Osobiście postawiłabym na tego białego. Łapie co się do niego mówi, wydaje mi się, że najlepiej zapamięta twoje przepisy. A że wydaje się być flegmatyczny… Może się z czasem wyrobi. Zostań tutaj na razie, żeby go wyszkolić – żeby nie wyjechała za dwa dni i żeby się nie zdziwiła jak wróci.

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

15 Zgadza się, kiedy człowiekowi zależy to się stara. W ten czy inny sposób chcesz się z kimś dotrzeć, znaleźć wspólny język, wspólne porozumienie. Ułożyć ten świat, jaki przy sobie masz, jak najlepiej nie tylko dla siebie samego. Zgadzało się też to, że kitsune nie były zdziczałe. Nie tylko Kotori się wśród nich kręciła - pamiętali poprzedniego powiernika, tak i wielu z nich miało kontakt z ludźmi bezpośredni poza Fushigi no Tani. A jeszcze więcej ten "pośredni". Uwielbiały w końcu obserwować, uwielbiały się bawić, uwielbiały płatać figle, to i wychodziło stąd, żeby móc trochę popatrzeć. I poskradać się między drzewami do ludzi. Mogło to prowadzić do wydarzeń przykrych, które potem nakręcały się same - jak to, co stało się w przygranicznym mieście.
Gessreru była zachwycona z powstałego plakatu. Pochwaliła Airan i potrząsnęła nawet jej rękę, gratulując talentu. I od razu też chwaląc się tym, że jej córka to też artystka, tylko ona to zwiedza świat i jej to nieprędko do domu wracać, dlatego też i teraz sama musi prowadzić kuchnię. Córce to bardziej chyba wojaczka w głowie niż zajmowanie się kuchnią tak na dobrą sprawę. Tak czy siak praca trwała. Świetnie dogadywałyście się w kwestii pedantyzmu - oj tak, obie potrzebowałyście, żeby wszystko było na tip top. Miało być naprawdę schludnie, czysto, wszystko musiało być nie tylko równo poukładane, ale też przede wszystkim praktyczne. Nie miałaś wiele doświadczenia w kuchni, na szczęście szybko się mogłaś przekonać, że Gessreru, chociaż była dość gwałtowna i pyskata i jak znowu znalazła niedomyty talerz w szafce to nim pizgała ze złością to wiedziała, co robi. Doskonale wiedziała. Miała wiedzę. A ludzi z wiedzą, jakoś tak to było, się szanowało. Praca była ciężka - jak to każde odgruzowywanie domostw. A w tym wypadku - kuchni. No i w sumie sali również.
Twoje uwagi dotyczące nowego kucharza, który aktualnie miał tutaj pomagać, ale Gessreru, z pasją do gotowania, nie mogła zatrzymać się tu na długo - powołanie do wprowadzania Kuchennych Rewolucji w świecie shinobi było jej przeznaczeniem, z którego, jak wierzyła, musiała się wywiązać, by móc stanąć przed swoimi przodkami. Powołanie - niektórzy już po prostu tak mają. I niech im bogowie wynagrodzą to, że wiedzieli, co ze swoim życiem chcą zrobić. Tak i został przyjęty biały lis. Cały następny dzień spędziliście na przygotowywaniu wielkiej kolacji, która miała zostać urządzona na część otwierania Kogucika na nowo. Zgodnie z tym, co powiedziałaś, nie byłaś zaganiana do samego gotowania, ale za to obrać to, obrać tamto - o, o to już Gessreru prosiła. Ale przede wszystkim dostałaś zadanie bojowe przystrojenia sali głównej. Gessreru zaufała twojemu zmysłowi artystycznemu. I przyszedł wieczór kolacji. Rzeczywiście przyszło sporo lisów, włącznie zresztą z samym Nikko zainteresowanym tym, co się tutaj wyrabia. Mogłaś też poznać Kakutogi - oo, ten to robił wrażenie. Wielki, silny lis o śnieżnym futrze z pięcioma imponującymi ogonami. Zupełne przeciwieństwo Sasayakiego, który był przy nim malutki i wydawał się całkowicie bezbronny. Przy Kakutogim chyba wszyscy się po prostu tacy wydawali. Może oprócz Nikko, który choć TAK wielki nie był to po prostu... och, był sobą. I miał wokół siebie taką aurę, że chyba nic i nikt nie mogło jej przytłoczyć, a już na pewno nie zgasić.
Cały Kogucik wypełniały zapachy, życie i rozmowy. Gessreru oficjalnie obwieściła, że knajpka przeżywa swoje nowe otwarcie i dostaje nowe życie, a za pomoc, bez której nie dałaby rady, dziękuje właśnie tobie. Nastroje były bardzo ożywione i pozytywne. Ponoć przez żołądek do serca. Również zostałaś, rzecz jasna, zaproszona do wzięcia udziału w tym przedsięwzięciu. A na koniec, kiedy późną porą przyszło już wszystko posprzątać, Gessreru raz jeszcze poprosiła cię, żebyś przyjęła to ryo za pomoc jako jej wdzięczność - i żebyś sobie zjadła na "tej twojej pustyni" coś dobrego w zamian za to. Albo możesz ją zabrać za sobą na pustynię - tamtejszej kuchni nie próbowała jak dotąd!
Prawie tydzień na Kuchennych Rewolucjach minął zaskakująco szybko. I chyba pozytywnie, co? Przynajmniej nikt już w Koguciku nie mógł powiedzieć, że wygląd jest, ilość jest, a smaku nie ma! Smak był - i to ile!

Gessreru

Misja zakończona powodzeniem!

[Airan]

Nie była pewna co właściwie w tych plakatach jest takiego wspaniałego, ze Gessreru była taka zachwycona – ot takie tam schematyczne rysuneczki, Ikigai pewnie padłby ze śmiechu gdyby je zobaczył i z chęcią dorysowałby coś od siebie, bo Airan naprawdę nie była żadną artystką. A przynajmniej nie jeśli chodziło o malowanie, bo jeśli uznać za sztukę to, na ile sposobów można kogoś zabić i jaki obrazek z tego stworzyć, to była prawdziwym wirtuozem. Maestro Hibiki Airan.
Uprzątnięcie w kuchni dało pewną ulgę. Pozwalało oczyścić myśli Airan, zdecydowanie odciągało myśli od wydarzeń sprzed ostatnich dni, bo zajęta była perfekcyjnym układaniem wszystkiego i czyszczeniem z każdego najmniejszego kurzyku. Raczej starała się opanować swój pedantyzm jeśli nie chodziło o nią samą albo jej otoczenie, ale skoro wręcz poproszono ją o to, to wszelkie bariery zostały opuszczone i Hibiki wpadła w szał sprzątania.
Po wystawnej kolacji, w sali, którą Airan przystroiła po swojemu (wcale nie na czarno!), po tym, jak poznała kolejne lisy, w tym te, które były z nią związane paktem krwi (och, Airan chętnie spędziła z nimi ten wieczór, chcąc wybadać jakimi są osobami, co lubią, i starając się ich nie zrazić do siebie), chętnie wróciła do Nikko, by odpocząć. Odpocząć i powoli zacząć się przygotowywać do powrotu do Tawarakoshi. Airan w końcu zgodziła się przyjąć pieniądze od Gessreru i zaprosiła ją do siebie – nie na teraz, teraz miała przyuczyć swojego nowego kucharza, który mimo wszystko zapowiadał się obiecująco, a w przyszłości – oczywiście zapraszała, bo Atsui kusiło i mamiło wieloma smakami, wbrew być może powszechnemu przekonaniu. Czarnowłosa pożegnała się z lisami, obiecała odwiedzić ich kiedy tylko będzie mogła. A tych, których nie mogła – obiecywała mimo wszystko trzymać z nimi stały kontakt. Zwłaszcza było to możliwe z tymi, których mogła do siebie przywoływać, co zdawało się być w tym momencie zbawieniem losu, bo nie będzie musiała całej długiej drogi do domu pokonywać w ciszy i samotności.
W końcu była gotowa do podróży i z obietnicą i nadzieją na przyszłość… wyruszyła przed siebie we wcale niekrótką podróż do Tawarakoshi, gdzie zostawiła swojego konia.

[zt]