Fushigi no Tani

[Airan]

Fushigi no Tani
不思議の谷, Kraina cudów Kraina Lisów otoczona jest ze wszystkich stron wysokimi, niebezpiecznymi i z tego względu nieprzebytymi górami mieszczącymi się w Karmazynowych Szczytach, w zachodniej części poza poznaną ludziom mapą. Jedyną drogą, która do niej prowadzi, jest wąski przesmyk ulokowany jeszcze w Daishi, na granicy z Głębokimi Odnogami, a zapieczętowany techniką Gofū Kekkai no Toranjishon, przez co ludzie, którzy kiedykolwiek znaleźli się w okolicy - nie mają o nim najmniejszego pojęcia. Po przekroczeniu ukrytej śród turni drogi, przed przybyszem otwiera się piękna, malownicza dolina pełna wodospadów, strumyków i rzeczek, lasów oraz przedziwnie pociętych przez silne wiatry skał, które jak statuy wyrastają z ziemi. Wszystko tu porośnięte jest żywą zielenią.
Klimat w Fushigi no Tani można określić jako umiarkowany. Rzadko kiedy zdarza się tu wiatr przez wzgląd na osłonięcie górami ze wszystkich stron, lecz jeśli jednak już wieje, jest to zawierucha, która sieje spustoszenie. Zimy są stosunkowo łagodne i śnieżne, temperatury spadają do niezbyt niskich, jednak minusowych, a oblodzone skały mogą bywać niebezpieczne (lisy jednak wiedzą, jak radzić sobie w takich warunkach); lata natomiast są urodzajne, a choć ciepłota powietrza jest przyjemnie odczuwalna, to raczej próżno szukać upałów (jednak się zdarzają). W miesiącach letnich opady deszczu nie są zbyt częste - te, występują najczęściej wiosną, na przemian z ciepłym słońcem pobudzającym rośliny do wzrostu, i jesienią, gdy niebo przez większość dni jest zachmurzone, a chłodne powietrze przenika do kości.
Jedna ze skalistych ścieżek prowadzi do samego serca doliny, gdzie w starym, potężnym drzewie na szczycie jednej z iglic skalnych mieszka Mędrzec tutejszej społeczności. Cała droga w górę usłana jest drzewami sakury, przez co wczesną wiosną bardzo wiele lisów przechadza się tędy, by nacieszyć się pięknem tych roślin. Poszczególne skalne wysepki połączone są ze sobą mocnymi, linowymi mostami, bujającymi się na wietrze, a czasami - gdy odległość pomiędzy iglicami jest mniejsza - są to stałe, drewniane, nieco łukowe mostki.
Lisy zamieszkały u podnóża drogi do Tamashī no ki (魂の木, Drzewo dusz), zakładając tam swoją osadę. Piękne, zgrabne budyneczki, wystają w większości niewiele ponad powierzchnię. Budowane są w ziemi, bądź wykorzystane są naturalne groty skalne, jako że przedstawiciele tego gatunku przepadają za chłodem. Zazwyczaj więc, po otworzeniu drzwi, spotykamy się z paroma stopniami prowadzącymi w dół. Budynki użytkowe nie są jednak budowane w ziemi, a na jej powierzchni. Panują tu skłonności do zdobień, łączenia budynków z drzewami; wszystkie dachy są szpiczaste i wyłożone eleganckimi dachówkami.
Więcej tutaj: viewtopic.php?f=48&t=7039

[Airan]

  Ukryty tekst

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

1 Kraina Cudów była wyjątkowym miejscem. Baśń rozciągała tu swoje ramiona szeroko ponad głowami przeciętnych śmiertelników jak i całkowicie nieprzeciętnych lisów. Nikko czuwał nad tobą przez te pierwsze dni. Pomagał ci z nauką jutsu, objaśniał ci zasady tego świata, wyjaśniał, czym w ogóle są Kitsune - i że równie mistycznych istot możesz spotkać wiele na tym świecie. Tylko wszystkie one dokładnie się ukrywają. Że niektóre legendy mają w sobie więcej prawdy, niżby chcieli ludzie to przyznać. Nawet jeśli niektóre z tych ras lubiły jednak towarzystwo ludzi, to ujawnienie swojej obecności powszechnemu ludowi było po prostu zbyt niebezpieczne z wielu powodów. Nikko był bardzo dosadnym lisem. Mimo specyficznej wymowy stawiał jasne wymagania i zawsze też jasno mówił, co można, co trzeba, a czego nie wolno. Co możesz zyskać i co możesz stracić. Tak samo w ich wypadku. Kitsune nie było wiele - a jeszcze mniej było tych, którzy posługiwali się sztuką ninpou. Zaś w ogóle tych, którzy zgadzali się na współpracę z ludźmi - jeszcze mniej. Były niektóre ewenementy, które po prostu nie chciały być związane z paktem. Byli indywidualiści, którzy chodzili tylko sobie znanymi ścieżkami - Yoji był jednym z nich. Teraz już jego historia została zakończona.
Początkowa nieufność lisów dnia pierwszego przerodziła się bardzo szybko w ciekawość - zwłaszcza młodszego pokolenia. Miały przedziwne wyczucie stylu, jeśli tak to można w ogóle nazwać, nie budowały typowych domów, nie parały się wynalazkami. Żyły w zgodzie z naturze. Dostawały od niej swoje dary, a i w zamian za to oddawały jednako. Nie prowadziły polityki ekspansji i kradzieży, która była charakterystyczna dla gatunku ludzkiego. I to było... odświeżające. Włącznie z całym klimatem, jaki tutaj panował. Jesień była chłodna, często mogłaś doświadczyć dość porywistych wiatrów, które jedne lisy zniechęcały, a drugie biegały jak szalone za uciekającymi liśćmi. Zupełnie tak jak ludzie i ninkeny, tak i każdy kitsune miał swój charakter. Z niektórymi tylko nie szło się dogadać - bo dziwacznie piszczały. Nie każdy z nich posługiwał się mową ludzką i nie każdy z nich potrafił stać na dwóch łapach. To były mniejszości.
Ten dzień jesieni był wyjątkowo śliczny - słoneczny, cieplutki, wiatr nie wył między górami i liście, wysuszone, zabawnie chrupotały pod łapami lisów. Lisie damy, z fatuszkiem, zamiatały właśnie podwórza, a panowie starali się pochwycić te zagrabione liście i w wielkich, wiklinowych worach powynosić je na palone właśnie ognisko, przy którym kręciły się szczebioczące maluchy i tylko jeden z dorosłych szczebiotał im nad głowami... coś - ale chyba można się było domyślić, że chodzi o "ale proszę nie wkładać łap do ogniska!". Tutaj życie naprawdę toczyło się innym rytmem, ale zarówno wcale nie było tak skrajnie odmienne od ludzkiego. Brakowało tylko... tej ciemnej strony medalu. W ludzkich miastach zawsze byli ci, którzy tylko czekali, żeby wbić sztylet w żebra, a tu? Wszystkie zdawały się ze sobą dobrze współżyć, współpracować, nawet jeśli kłótni nie brakowało! oczywiście, że nie! Wszędzie tam, gdzie stykają się ze sobą charakterki różnego rodzaju pojawiały się kłopoty mniejsze czy większe. Szybko mogłaś się zorientować, że białe lisy są spokojniejsze, rude zazwyczaj tryskały energią, a te czarne rzeczywiście zdawały się bardziej przemykać. Och, właśnie - kłótni to nie brakowało między dwiema rodzinami. Klasyka gatunku!
W Fushigi no Tani było wiele ciekawych i porywających miejsc, ale jednym z bardziej charakterystycznych punktów był tutejszy odpowiednik karczmy. Co prawda niekoniecznie dawali tutaj jedzenie takie, które zawsze odpowiadało twojemu podniebieniu, nikt też tu nie chlał sake na umów, ale była - i tutejsza, lisia społeczność za nią przepadała. Jedno z tych miejsc, na które mogłaś się właśnie napatoczyć, choć może wcześniej nawet ktoś o niej wspomniał. Nie miała żadnej nazwy, ale przed nią stała dziwaczna figurka kurczaka z drewna ozdobiona dolepionymi piórami z ptactwa wszelakiego. Znalazło się nawet na kuprze kurczaka pióro z pawia. Kolorowa norka zapraszała do siebie otwartymi drzwiami - była wysoka i przestronna, ewidentnie zrobiona z myślą również o wielkich i dumnych listach, które mogłyby chcieć tutaj zajrzeć. Chwilowo jednak nie było widać żadnych gości. Może to przez poranną godzinę... a może przez dźwięki, które mogłaś dosłyszeć w środku. A tam? Tam trzask! I trach! Zamieszanie jakieś na całego!
- ...ooOOooOO, ja tego nie zniosę! Nie! Nie, nie, nie! Tak się nie da pracować! - Dobiegł do twoich uszu ewidentnie kobiecy głos.

[Airan]

Niedziwne było to, że z początku mieszkańcy Fushigi no Tani podchodzili do jej obecności z nieufnością, w końcu była obca i wzięła się tutaj tak naprawdę znikąd. Ona z początku też miała w sobie wiele rezerwy, bo i w sercu ciągle nosiła smutek – tak jak w oczach, choć kiedy zobaczyła szczenięta lisów, które się bawią i które pierwsze się do niej ośmieliły, to nie potrafiła się nie uśmiechnąć. Airan kochała zwierzęta, nawet jeśli to nie były zwierzęta tak do końca – w myślach skategoryzowała ich podobnie jak ninkeny i zupełnie nie patrzyła na nich jak na zwierzę, a jak na osobę. Więc Airan też chętnie się z tymi małymi lisami bawiła – bardzo delikatnie, badając granice i sposoby. I śmiejąc się zdecydowanie szerzej. Wyznała później Nikko, że bardzo lubi dzieci i że nie tak dawno temu na pewien sposób pomagała wychowywać małego szczeniaka-ninkena. I że nie ma dla niej znaczenia czy to człowiek czy lis, wilk, pies, wróbelek czy cokolwiek innego. Wiedziała już, że kitsune mieli świergla na punkcie świeczek i lampionów, ale niestety żadnych przy sobie nie miała, by tym dzieciakom podarować, dlatego „wyczarowała” z chakry małe światełko na dłoni i w ten sposób się trochę z nimi bawiła, zapominając ba chwilę o troskach i smutkach. Spędzanie czasu tutaj było… pozwalało złapać głębszy oddech i odpocząć choć chwileczkę.
Cieszyła się, że miała ze sobą szal i płaszcz, i że mogła się nimi opatulić przed mocno wiejącym wiatrem. Przypominało jej to pogodę w Yusetsu, choć przecież na pustyni też wiało – inaczej piaskowe wydmy nie byłyby w stanie się poruszać i mylić otoczenia. Tak czy siak – starała się poznać tych członków lisiej społeczności, którzy w ogóle chcieli mieć do czynienia z ludźmi, a w szczególności z nią. Tych, którzy się nie bali – choć tych bardziej nieśmiałych próbowała zachęcić uśmiechem i tym, że nikomu się nie narzucała, pozwalając im zachować swoją strefę komfortu. Ale przede wszystkim chciała poznać tych, którzy chcieli współpracować z powiernikiem paktu – a troszkę tych lisów było. Pełen przekrój, młodsi, starsi, mniej i bardziej utalentowani – ale każdy miał w sobie coś unikatowego.
Zaczęła się już mniej-więcej orientować co jest gdzie w Fushigi no Tani, chociaż jeszcze czasami potrafiła się zgubić i musiała przystanąć by się zastanowić. Na szczęście to miejsce pięło się w górę, więc wystarczyło tylko znaleźć się gdzieś wyżej, by spojrzeć na wszystko z wysoka i przypomnieć sobie, dokąd chciało się trafić. Karczma, czy przynajmniej za co chciał uchodzić przybytek, obok którego właśnie się znajdowała, była dość łatwo rozpoznawalna, głównie przez ten śmieszny szyld, nad którym Airan głowiła się cały czas. Bo że czemu tam jest figurka kurczaka? Za nic nie potrafiła rozgryźć tej zagadki. Ale to ni było w tej chwili istotne. Chodziło o ten głos i słowa! Airan chciała się tu jakkolwiek zadomowić, chciała dać się poznać i chciała być zaakceptowana, więc gdy trzeba było komuś pomóc – to starała się to robić. A teraz…? Przy tym hałasie dobywającym się ze środka… Fiołkowooka uniosła brwi, odkładając zagadkę z kurczakiem u lisów na bok (nie chciała póki co pytać, by przypadkiem kogoś nie urazić), po czym wyjrzała przez otwarte drzwi do wysokiej i całkiem dużej norki.
- Coś… się stało? – no co za głupie pytanie, oczywiście, że się stało. - Mogę w czymś pomóc?

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

3 Norka, przytulna i duża, jak na przynajmniej większość tych "budyneczków", jakie spotkałaś do tej pory, miała drewnianą podłogę, a pod progiem, we wnętrzu, leżała wycieraczka z dumnym napisem "Witajcie!". Kilka drewnianych stolików z jasnego drewna, dopasowanych do tego krzesełek z serduszkami wyciętymi w oparciach, a każdy stolik w innych rozmiarach razem z krzesłami, by zarówno duże jak i mniejsze listy mogły się tutaj poczuć swobodnie. Nie brakowało w oparciach krzesła wycięć, by pomieściły wszystkie swe dumne ogony. Na ścianach powieszono suszone ozdoby - kwiaty, zboże, oczywiście nie brakowało lampionów, a wszystko to perfekcyjnie do siebie dobrane! Wnętrze było również jasne dzięki okienkom i kolorowi drewna - ciepłemu miodowi, który nocą musiał przybierać jeszcze przyjemniejszą barwę od pomarańczowego światła ognia. Naprzeciwko był rzecz jasna niewielki blat, za nim kredensy z piękną porcelaną malowaną - tutaj akurat widać było, że to zbiorowisko chyba zewsząd, chyba tylko pojedyncze spodki i filiżanki miały szansę do siebie pasować, bo wszystko było z innej parafii. Nieco dalej przejście zasłonięte koralikami zwisającymi z góry framugi. Ale właściwie co najbardziej zwracało uwagę poza wystrojem to raczej ten.... hałas. I to, że właśnie z tego przejścia wybiegł ubrany na czarno rudy lis z białym fartuchem, trzymając łeb nisko i chroniąc go łapkami, a za nim potoczył się garnek.
- Zostawić was samych! Samych! Zaufać! Na moment! - Piała dalej... lisica? No chyba kitsune, bo któż inny mógł tutaj robić takie zamieszanie, zwłaszcza że Nikko powiedział ci, że oprócz kitsune i ewentualnie dzikiej zwierzyny, nikt tutaj nie mieszka. A wróble i kurczaki raczej nie mówiły ludzkim głosem. Choć z tej perspektywy i w gadające koguty można było uwierzyć...
Rudzielec obejrzał się na drzwi i potuptał w twoim kierunku.
- O dobra Pani, to zły moment na odwiedziny, my jeszcze zamknięte, zamknięte... - Złożył ze sobą łapki, stając przed tobą wyraźnie zmartwiony, a za nich znów TRACH! BACH! Krachnął jakiś talerz na podłodze! Albo na ścianie! Kto to już wie, gdzie ten talerz latał! Z tej perspektywy słychać było tylko odgłosy, wnętrze kuchni ginęło zupełnie w półcieniu korytarza idącego jeeszcze bardziej w dół. Aby zapewnić lepsze przechowywanie wszystkim przygotowywanym produktom i potem - półproduktom. - Ooo, widzisz Pani, widzi? - Zapytał, wyraźnie zatroskany. - Pani Gessreru robi nam właśnie kuchenną rewolucję, za duże zamieszanie dla gościa... A Pani to gość specjalny, nasza powierniczka, to się tak nie godzi... - Biedny lis aż zaczął się kłaniać raz za razem przepraszająco na modłę wyciągniętą chyba rodem z Kyuzo. Chociaż ciężko powiedzieć, u kogo mógł to podpatrzeć - bo na pewno nie u Kotori.

Gessreru

[Airan]

Wieści roznosiły się szybko, Airan nauczyła się tego jeszcze we własnym domu, w wielkim, pełnym ludzi Kinkotsu, a tutaj, w tej zamkniętej, lisiej społeczności roznosiły się chyba jeszcze szybciej. Więc chyba wszyscy już wiedzieli, że Kotori odeszła i że już została zastąpiona inną powierniczką, wcześniej zupełnie im nieznaną. Na ile zdążyła się dowiedzieć od Nikko – Airan była obecnie jedyną żyjącą osobą podpisaną na zwoju, nie było nikogo innego, kto mógł ich przywołać, wobec czego automatycznie została powiernikiem paktu. I to wiedziały chyba wszystkie lisy – te, które mogła przywołać, te, których nie, ale potrafiły mówić i chciały mieć kontakt z człowiekiem i te, które go wcale nie chciały. Ta karczma, obok której się zatrzymała, była chyba jednym z tych miejsc, które nie miały nic przeciwko nikomu – nawet jej, ale wciąż wszystko było takie obce. Jednak nie zdziwiła się, że lis, który wybiegł z przejścia za cicho podzwaniającymi drewnianymi koralikami nazwał ją powierniczką – i że wiedział kim jest i tak dalej. Pewnie ludzie w ogóle rzadko tutaj bywali. Bardziej to zdziwiło ją… wszystko inne.
Głównie to, że lis trzymał łapki na głowie (bo, że był ubrany to już przestało ją dziwić, większość lisów nosiła ubranka, bardzo dziwny widok w pierwszym momencie) i że… za nim leciał garnek.
- Nie chciałam robić kłopotu – zaczęła się od razu tłumaczyć, bo wcale nie chciała przychodzić, kiedy było zamknięte. W ogóle w tym momencie nie planowała się tutaj zatrzymać, raczej myślała, że wespnie się wyżej i zatrzyma się w stałym miejscu, w którym przebywały małe liski, by nieco się z nimi pobawić. To hałasy ją zwabiły. I te krzyki, które dobiegały z wnętrza. I wtedy posłyszała odgłos rozbijania porcelany, Airan aż podskoczyła, niezbyt na to gotowa i pokazując po sobie zupełny brak profesjonalizmu – w końcu wybuchy i inne, to była część jej pracy. - Co robi…? – nie powstrzymała tego, ale zaraz złapała rezon. Nie słyszała chyba o żadnej kitsune Gessreru, ale słyszała już tyle imion tutaj, że wszystko zaczynało jej się już mieszać. - Przepraszam, nie słyszałam jeszcze o tym zwyczaju. Nie, proszę, proszę się nie kłaniać, nie ma potrzeby. Na pewno wszystko w porządku? Wyglądał pan jakby przed czymś uciekał – albo raczej przed kimś, chociaż patrząc na ten garnek, który sobie teraz smętnie leżał na podłodze, to technicznie uciekał przed dostaniem nim po głowie.

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

5 Owszem, plotki były jak błyskawica - zanim dobrze się obejrzysz ta już przecinała niebo i wesoło witała cię w nowym dniu jako... kompletnie inną osobę. Z rzadka - dokładnie taką, jaką byłaś. To, że jesteś powierniczką, od całkiem niedawna, poszło już wzdłuż i wszerz całego Fushigi n o Tani - takim sposobem lisy spoglądały już na ciebie z ciekawością, inne z szacunkiem, a nie ze strachem jak pierwszego dnia, kiedy zostałaś tutaj przyprowadzona. Ale, ale! Teraz ważniejsze było to co tu i teraz - czyli te dźwięki, straszne i przeraźliwe, które nawet najbardziej mężnych mężów przyprawiałyby o szybsze uderzenie serca, albo wręcz jego zatrzymanie! Nie było w końcu na tym świecie rzeczy bardziej straszliwej i przerażającej jak... złość kobiety! Ponieważ głos, który dobiegał z głębi zdecydowanie nie należał do tego liska, który tu teraz przed tobą stał, trochę szurając po ziemi swoim nieuwiązanym dobrze fartuchem, na łapkach miał nieco białego pyłu - mąka? Zaswędziało trochę twoje delikatne zmysły - a konkretnie zaswędział cię nos mimo tego, że kurzu tu nie było widać. Tak, to mogła być mąka! Niekoniecznie mająca konkretny zapach, ale jej pyłek, kiedy teraz lis stał tak blisko, był dla ciebie wyczuwalny. Oprócz tego woń drożdży, która gdzieś tam na nim osiadła, albo przynajmniej czegoś podobnego, chyba w dodatku z czymś słodkim... może marchewka? Ale to już nie na nim - to chyba z głębi tej kuchni. Tam, gdzie wszystko powinno się gotować. Powietrze było jednak wolne od mieszanki woni, sugerując, że chwilowo, jeśli nawet się coś gotowało, to bardzo niewiele.
- Aaa, kłopot żaden, kłopot żaden..! - Zapewnił lisek, tak się kłaniając jeszcze ze dwa razy, szybko i nerwowo. Gdyby nie to futro, które pokrywało jego ciało, mięciutkie i błyszczące, chociaż teraz śmiesznie najeżone i sprawiające, że wydawał się większy niż być powinien, zwłaszcza jego ogon, to pewnie widoczne byłyby jego napięte mięśnie. Ślepiami trochę uciekał w kierunku tamtej kuchni i tak w końcu się przesunął, żeby nie stać naprzeciwko ciebie, tylko bardziej się przesunąć na twój bok, tak, by widzieć zarówno swego gościa jak i to, co może polecieć zza koralików. Ach, tajemnica goni tajemnicę... - Rewolucję, kuchenną taką... - Wyjaśnił ponownie, usłużnie, jakby te dwa słowa, powtórzone, miały być objawieniem, które rozwieje wszystkie twoje wątpliwości, jakie mogłabyś mieć co do tego, co tu się tak właściwie odjaniepawla. Rozwiała? Nie? Tak sądzę właśnie. - Aa, to, to... bo źle tu wszystko w kuchni robione było, pani była w dalekim Rokozaki no Tamaki i tam to takie robią właśnie. - Nie było nawet zająknięcia w jego głosie, kiedy przekręcił nazwę Ryuzaku no Taki. - To wielka tradycja, jak jest niedobrze to się robi, o - rewolucję. - Rozłożył swoje łapki, żeby pokazać ci całą tą jadłodajnię. Teraz pustą, ale jakoś wcale nie wyglądającą na zamkniętą przy tych szeroko otworzonych drzwiach. - Nie w porządku, niee w porządku, bo ja to się boję, że mnie jaki gar w czółko trafi. - Zmartwiony lisek oparł łapki na swoim czole, jakby chciał ze strachem i zapobiegliwie ochronić je przed nadchodzącą klęską i tragedią.
Tymczasem w kuchni, skoro o tragediach mowa, zrobiło się jakoś tak... ciszej. Niebezpiecznie wręcz cicho. Po tej ostatniej stłuczonej porcelanie, która poleciała.

Gessreru

[Airan]

Nie chciała być niegrzeczna i starała się skupić wzrok na lisku, chociaż kiedy garnek jeszcze się turlał po podłodze to aż się prosiło, by spojrzeć jak się toczy. A potem żeby spojrzeć jak tak leży. Na szczęście kitsune chyba sam czuł podobne przyciąganie, by nie patrzeć na Airan, tylko po własnej karczmie, to i chyba tego nie zauważył – że jej wzrok tak… umykał sobie na boczek, na samotny garnuszek w głównej sali. Już nie przypomniała rudemu, żeby się nie kłaniał, bo to chyba z jakiegoś dziwnego nawyku mu się wzięło, a nie chciała być namolna, ale aż przygryzła usta – bo nie przywykła do takich pokłonów, a już zwłaszcza nie od… nieludzi. Nie dało się jednak nie zauważyć tego napuszonego futra. Z nerwów? Raczej z nerwów, najeżył się jak psy czy koty, kiedy chciały się wydawać większe i groźniejsze. Ale miała nadzieję, że to nie z jej powodu, tylko z ogólnie stresowej sytuacji jaką był garnek chcący uderzyć w głowę.
Hibiki uniosła wyżej jedną brew, kiedy lis powtórzył coś o rewolucji kuchennej takiej. Ostatnia rewolucja jaką miała w głowie to przewrót w Tsurai, wojna domowa, a nie jakieś cuda. W kuchni. Więc nie, objawienia nie było, tylko biedna Airan zaczęła się zastanawiać czy to ma coś wspólnego z jakąś wojną w kuchni. Oby nie, bo jej wyobraźnia w tej chwili brała to bardzo dosłownie.
- Rokozaki no Tamaki? – powtórzyła za nim zdumiona, bo ta nazwa, oczywiście, TEŻ NIC JEJ NIE MÓWIŁA. To jakaś druga kraina lisów, o której Nikko zapomniał jej wspomnieć, albo celowo nic nie mówił? Ale kolejne słowa w ogóle sprawiły, że Airan nie wiedziała co ze sobą zrobić bo w jej głowie się to po prostu nie mieściło. Rewolucja. W kuchni. Kiedy w kuchni jest wszystko źle robione. Teraz była na etapie przetrawiania (hehe) tego o rewolucji, ale przyjęła do wiadomości, że to coś niekoniecznie negatywnego, chociaż słowa liska niebezpiecznie ocierały się o prawdę. Że jak jest niedobrze to się robi rewolucję… Ale wąskie łapki na czole liska znowu zwróciły jej uwagę (to był przeuroczy widok, jakkolwiek smutne to nie było!), kiedy tak skarżył się, że się boi… - Proszę się nie bać. Mogę pomóc. Nawet jeśli garnki będą lecieć, to nie dolecą do czółka, obiecuję – w końcu… co to dla niej taki metalowy garnek? Nie chciała być nachalna, ale ten lis ewidentnie potrzebował moralnego wsparcia, a w tym jednym faktycznie mogła pomóc. Oczywiście… o ile tylko chciał jej pomocy. A jeśli tak i jeśli z nową odwagą ruszył do teraz dziwnie cichej kuchni, to Airan poszła za nim, spodziewając się tam apokalipsy sądząc po wcześniejszych wrzaskach i trzaskach.

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

7 - Eee, eee... - Zaczął nieco nerwowo, kiedy tak zapytałaś. Źle pamiętał? Coś przekręcił? Jakoś był pewien tego, co mówi, ale kiedy już tak zapytałaś to ta cała pewność mu jakoś zniknęła. - Noo, noooo..! Rukutaki... no Tani! - Poprawił się i kiwnął z całą swoją pewnością łbem. Tak, tak! Pomylił się, ale teraz sobie przypomniał - właśnie tak to szło! Zresztą co za różnica, mieli tutaj powazne kłopoty i problemy, a nie wywoływanie Ryuzaku no Taki! Czy tam innego Rukutaki no Tani - innej krainie lisów, o której Nikko wspomnieć zapomniał. Nie, nie, nie zapomniał - to po prostu tutejszy kucharz był gapa.
Takim to sposobem w końcu zarówno lis jak i powierniczka paktu jak te dwie sroki gapili się na... garnek. Największy dowód zbrodni, który teraz cichuuutko i grzeczniuuutko leżał sobie na ziemi, nie ośmielając się nawet drgnąć pod... pytająco-osądzającym spojrzeniem Airan. Tak i zresztą pod wystraszonym spojrzeniem lisa. I tak stali ramię w ramię i znikąd odpowiedzi na najbardziej dręczące pytania! A tych, w całym niezrozumieniu, było w końcu całkiem sporo. Rudzielec pokiwał kilka razy intensywnie głową, zapewniając tym samym ciebie samą o tym, że wierzy w twoje słowa i wzbudzasz w nim, najzwyczajniej w świecie, zaufanie. Wiara, w tych najczarniejszych godzinach, potrafiła zawsze zdziałać cuda! Tak i mogła być wiara w to, że akurat ty jesteś tu odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu, która może się zająć tematem. Albo chociaż rzeczywiście ochronić go przed latającymi garami.
- Powodzenia..! - Zakrzyknął za Airan i nawet łapkę uniósł zastanawiając się, czy to ostatni raz, jak kitsune widzą swoją przywoływaczkę...
Zbliżanie się do tajemniczej gardzieli potwora przyniosło ze sobą delikatne wzmocnienie zapachów filtrowanych przez świeże powietrze wpadające przez drzwi i mieszające się z tym wpadającym oknem. Dotarłaś do samego garnka - oto jest, dowód zbrodni! Resztka hełmu ostatniego dzielnego śmiałka, który ośmielił się rzucić bestii wyzwanie! Teraz się nie ruszał. A cudem ocalały kitsune drżał z przerażenia. Tak i zresztą dotarłaś do koralików. Spokojnie odgarnęłaś je dłonią, zanurzyłaś się w przejście. Ostrożnie, bo przecież każdy twój krok mógł być twoim ostatnim! Trzeba uważać, co się robi, zwłaszcza, kiedy zagrożenie było tak wielkie. Przeszłaś parę metrów. Minęłaś zamknięte drzwi po lewej stronie - patrząc na ułożenie korytarza może jakaś piwniczka, może schowek, może... ach, tam było cicho! Ale na końcu tego korytarza, tam, skąd przyleciał gar... ooo, tam się kotłował smok! Twoje wyczulone zmysły pozwoliły dosłyszeć jakieś słowa. Zdania całe nawet. To ten sam głos, ale co ona tam do siebie gadała..? W końcu przejście przez tę paszczę, najgorszy i najtrudniejszy odcinek, zaowocowało dostrzeżeniem kuchni. A to taca wywalona, a to blat przewrócony, gary wywalone z półek, porcelana rozbita na ziemi. Argagamedon! Argagamedon. I ona - jaśniutka lisica o złotych loczkach na łbie, które wyglądały prawie jak grzywa. No, najchudsza to ona też nie była. Ubrana w pudrową sukieneczkę z falbaneczkami właśnie wąchała nosem coś... coś. I na to właśnie psioczyła.
- ... nie ma smaku, no nie ma smaku, to przecież nie ma smaku... - Mruczała dalej, nie rejestrując tego, że ktoś nowy pojawił się w kuchni.

Gessreru

[Airan]

Zdziwienie było miarą uniesionych brwi, i to też Airan zrobiła. Uniosła brwi. Rokozaki no Tamaki, Rukutaki no Tani, Rikitiki na Patiki. Generalnie to lisek mocno coś musiał pokręcić, tyle się domyśliła, ale że chodzi mu akurat o Ryuzaki no Taki… Zanotowała sobie za to w głowie, żeby zapytać o to przy okazji Nikko. Miała trochę takich pytań co do spraw, które wyszły gdzieś po drodze. O tym, czego nie była pewna, o tym, czego nie rozumiała. A przecież chciał zrozumieć. Chciała ich poznać. Chciała wiedzieć czego jest powierniczką. Nie chciała za to być ignorantką, która jest tutaj tylko po to, by coś z tego czerpać i okazjonalnie przybyć na wezwanie. Chciała, mimo wszystko, być blisko nich – jeśli nie ciałem, to chociaż duchem. Zrozumieniem.
Obdarzyła lisa uśmiechem mimo tego wszystkiego, bo wcale nie bała się żadnej lisicy, która rzuca garnkami i talerzami – bardziej po prostu zaskoczyła ją ta cała sytuacja, rewolucja w kuchni, jak to nazwał karczmarz, i po prostu go wyminęła, miękko wchodząc do środka i przytrzymując przy ciele swój płaszcz, by nie zamiatał dookoła. Wyminęła garnek, nie poświęcając mu więcej uwagi i po prostu ruszyła do kuchni, gotowa namagnesować każdy metalowy przedmiot, jaki zobaczy, żeby przypadkiem nie poleciał w jej… czółko. Delikatnie rozchyliła koraliki na sznurkach zasłaniające wejście do kuchni, te zadźwięczały przyjemnie. I teraz nastąpiła druga część zdziwienia i kolejne uniesienie brwi – jeszcze wyżej, bo oto jej oczom ukazała się… Ukazał się bałagan.
Airan nie lubiła bałaganu, toteż niemal od razu zmarszczyła brwi, patrząc to na lewo, to na prawo, aż w końcu skupiła spojrzenie na lisicę o jasnym umaszczeniu. Widziała ją już wcześniej, ale wolała się rozejrzeć wokół – i przejąć na chwilę pod swoją kontrolę metalowe przedmioty, jakie miała w zasięgu wzroku.
- A tutaj co…? – odezwała się w końcu, nie pozwalając, by właścicielka paskudnie różowej sukieneczki miała szansę ją zignorować. Airan miała temperamencik, a choć przez ostatnie dni był ugłaskany, bo i nosiła w sercu smutek, tak to nie znaczyło, że ostrze, jakim była, się stępiło. Było po prostu pod jej uważną kontrolą.

  Ukryty tekst

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

9 Kuchnia nie była wielka i nie była też maluśka. Dwie osoby to dobra liczba na tę przestrzeń, przy trzech robiło się już lekkie zamieszanie, a cztery byłyby tłumem. A jak się prezentowała? Pół okrągłe pomieszczenie obłożone było blatami pod ścianą i jedną dużą szafą, która była teraz otworzona - szafą z kamienia, dodajmy do tego, w której widać było ułożone na specjalnych kratkach suszone mięso czy właśnie jakieś przygotowane półprodukty. Na jednym z blatów stała duża micha, a obok niej leżała ścieraczka, a nawet ich kilka - jedna była za to rozłożona i leżały na niej naczynia. Tak, naczynia! Nie potłuczone, pomyte, ciągle mokre od wody zresztą. Po wejściu mogłaś poczuć lekki zapach po myciu naczyń. Wszystko utrzymane było w beżu, bieli i miodzie drewna. Bardzo przyjemnie, jasno... czy czysto? No na pewno nie, zwłaszcza teraz. Pierwsze wrażenie było najważniejsze, rzecz jasna, ale kiedy człowiek zaczynał się przyglądać to zaczynał dostrzegać mankamenty tego miejsca. A tam niedosprzątane, a tam zamiecione pod szafkę żeby tylko było, a w rogu blatu jakiś syf, a coś, a ktoś, a gdzieś. Te malutkie mankamenty, które koniec końców wpływały na odbiór tej przestrzeni. Lisiczka pasowała tutaj idealnie wręcz w swojej całej kreacji, w tych firaneczkach, które tu zawieszono w dodatkach czy ogólnej kolorystyce i wyglądzie otoczenia.
Ta sama właśnie kitsune, ozwana przez pracownika Panią Gessreru, obróciła się w twoim kierunku, kiedy się odezwałaś z ruchem, jakby zaraz miała pizgnąć tym naczyniem prosto w ciebie. Spokojnie - nic takiego nie nastąpiło i nie było przed czym się bronić. Chmurna mina i groźne spojrzenie, które gotowe było pewnie łajać kogokolwiek, kto wkroczył na jej terytorium, ustąpiło miejsce zaskoczeniu i wystraszeniu w pierwszym momencie.
- Na Wielkiego Mędrca! - Pudełko prawie wypadło jej z rąk, ale jakoś je złapała, trochę niezdranie. A towarzyszyły temu odgłosy "ŁOH", "OH", "AJĆ!" - Cóż to! Człowiek w mojej kuchni! - Tak, zdecydowanie samica była zszokowana. Na szczęście pudełko zostało utrzymane i nic się z niego nie wylało... dopóki ona sama nie przesunęła nim po blacie tak, że znowu zatańczyło na granicy zachlapania wszystkiego wokół. Jakby się tym brzydziła. I teraz nie wiedziała, czy bardziej się brzydzić tym, czego próbowała czy może dziwić tym, że w jej kuchni pojawił się człowiek. Kapka zrozumienia zawitała na szczęście w jej mózgu bez konieczności tłumaczenia wszystkiego od podstaw. - Och! Och! To panienka powierniczka! Ależ proszę, proszę! Proszę... wejść... tylko uwaga na ten... syf. - Sama przecinała sobie konstruowanie zdania, kiedy złapała za swoje loczki, żeby nie przesuwały się jej na pysk i na ślepia, a gdy dzielnie zaczęła pokonywać tor przeszkód, w który zamieniła podłogę swojej własnej kuchni. - Wstyd tak powierniczkę przyjmować, ale musi mi panienka wybaczyć, dopiero wróciłam..! I co zastałam? Dramat zastałam! Tak się nie da pracować! Tak się gotować nie da! - Podeszła do ciebie i pokazała łapką na kuchnię. No na pewno się nie dało. Była od ciebie o wiele niższa - zresztą tak samo jak poprzedni lis - nawet pomimo tego, że zupełnie jak on chodziła na dwóch łapach. Ewidentnie nie była speszona tym, że ją tak wywołałaś a tym bardziej tym, że sama zaprowadziła tu taki nieporządek. - Zostawić na chwilę! Na moment! Moja kuchnia zawsze miała smaku, a ta? Smaku nie ma! - Tupnęła nóżką i machnęła z frustracją rękoma.

Gessreru

[Airan]

Airan nie była żadną wielką kucharką. Wiadomo, potrafiła coś tam zrobić… zagotować wodę, o. Zrobić herbatę, jaką pijało się w Atsui. Przygotować sobie jakieś proste potrawy o tyle o ile. Głównie jednak jadała w karczmach, albo wpraszała się do rodziców na obiad. I dlatego też nie wciskała się Yugenowi w paradę, kiedy u niego była, i kiedy poróżowali do Sogen – jemu ewidentnie gotowanie sprawiało przyjemność, a Airan… Wolała się zajmować innymi rzeczami. Zresztą ten mężczyzna naprawdę wiedział co robi, a fiołkowooka widziała, że robił to z sercem. Dlatego kiedy pojawiła się w tej małej kuchni, to wcale nie czuła się jak ryba w wodzie. Szybko rzuciła okiem na blaty i szafki, i kiedy metalowe rzeczy były pod jej władaniem, skupiła swoją uwagę na różowej świn… lisicy. Nie śwince. Lisicy.
Nie przestraszyła się w przeciwieństwie do samicy. Ale też dalej nie robiła żadnych gwałtownych ruchów. Wyprostowała się za to z pewną lekkością, a jej mowa ciała nie mówiła o żadnym napięciu, ani zdenerwowaniu. Jedyną większą reakcją kobiety było uniesienie brwi – znowu – na widok Gessreru, której prawie wyleciało z łapek to, co trzymała, kiedy ewidentnie się na początku wystraszyła obecnością czarnowłosej. Znowu ten kontrast – biel i róż, a po drugiej stronie czerń i fiołki.
- Nie szkodzi – odparła, bo doskonale zdawała sobie sprawę z tego bałaganu, który panował wokół. A który musiała tutaj narobić ta lisiczka. - A co się właściwie stało? Tamten lis wybiegł przestraszony, bał się, że dostanie garnkiem w głowę – technicznie to w czółko, ale Airan aż spojrzała za koraliki, prosto na leżący w sali garnek. - Rozumiem, że coś poszło nie tak, ale chyba nie potrzeba do tego bić kucharza? – zakładała, że był kucharzem, bo miał na sobie fartuch, który powiewał za nim, kiedy uciekał. - Mówił co prawda coś o rewolucji – a te jednak nadal kojarzyły się Airan z przemocą - ale odniosłam wrażenie, że nie o to w tym chodzi… - zastanawiała się teraz, czy ta lisica nie była właścicielką tego przybytku bez nazwy, ale z figurką kurczaka przed drzwiami. No tak czy siak Airan nie chciała, by komukolwiek działa się tutaj jakakolwiek krzywda. - Przy okazji jestem Airan, miło mi poznać – uśmiechnęła się do niej miło mimo wszystko. Maji nie była uprzedzona, jedynie odrobinę zagubiona całą sytuacją i niezrozumiałymi dla niej momentami zwyczajami, które próbowała objąć umysłem. A to wcale nie było takie proste.

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

11 Nie żeby cała kuchnia została wywalona do góry nogami, ale trochę rzeczy jednak z szafek czy blatów wylądowało w różnych miejscach i kątach. Idealny pokaz kobiecego niezadowolenia, ot co. Albo może coś więcej. Jakiś pokaz przemocy. Może rzeczywiście w tym wszystko było coś więcej. Tak czy siak na szczęście wszystko zawalone i rozwalone nie było, to nie tak, że teraz nie dało się przez kuchnię przejść czy z niej wyjść. Po prostu było to... utrudnione.
- Powinien dostać! - Lisica załamała ręce nad tym wszystkim i nad uciekinierem, który zamiast walczyć do końca to podkulił ogon i dał dyla. - Ja to teraz sama mam porządkować? Sama? Jak on tu brudu narobił, kuchnie popsuł i jeszcze teraz uciekł? - Niewiasta intensywnie gestykulowała rękoma, to je unosząc, to opuszczając w dół, ewidentnie przeżywając to, co mówiła. Zupełnie jak przed momentem przeżywał to rudy kitsune, który w popłochu z kuchni uciekł. I nic nie zanosiło się na to, żeby planował tutaj wrócić, a przynajmniej do ciebie nie docierały kroki, które miałyby go do tego miejsca przybliżać. - Bić kucharza? Pani mi ubliża! Nikogo nie uderzyłam! - Spojrzała z szeroko otwartymi ślepiami na twoją osobę i ułożyła łapę na poziomie serca. Rzeczywiście, jak na twoje, wydawała się zszokowana tym oskarżeniem. Czy też tym przypuszczeniem. - Na przemoc to on zasłużył, a zasłużył! Ale krzywdy mu przecież nie robię! Tylko tym garom, co ich nie domywa... burdel, burdel tu porobił! Proszę zobaczyć... ale śmiał, proszę! - Kobieta zdecydowanie nie czuła się skrępowana twoją obecnością i ewidentnie jej oburzeniem tym, co się tu stało (cokolwiek to było) nie minęło wraz z tym, jak się pokazałaś. W zasadzie twoje zainteresowanie miało raczej takie skutek, że się bardziej tylko podjudziła, skoro miała komu pokazać swój święty gniew, jaki tutaj płonął i kipiał. Pochyliła się, żeby podnieść krańcami opuszków tacę z podłogi, ewidentnie się jej brzydząc i pokazała tobie. - Widzi pani? Syf! - I upuściła ją na ziemię, odsuwając się o krok. Z głośnym brzdękiem taca opadła. Miałaś spokojnie czas, żeby się jej przyjrzeć - no rzeczywiście była niedomyta, przez co coś się do niej lepiło, pewnie ogólnie kurz i... cokolwiek to było faktycznie wyglądało obrzydliwie. Chociaż na ten pierwszy rzut oka, jakby ktoś przechodził, nie zwróciłby na to uwagi. - Wszystko tu tak! Zapewniał mnie, że sobie poradzi! A tu co? Wyjechałam na kilka miesięcy i wszystko w ruinie! O ja biedna, biedna! Co ja teraz zrobię! Co jak żaden kitsune ani lisek nie przyjdą już zjeść. - Kitsune oparła się o jeden z blatów, a drugą łapą podparła swój łebek. Zmęczona. Teraz jej stanu przeszedł na zmęczenie, kiedy głośno odetchnęła, a loczki wokół jej twarzy posypały się częściowo na jej ślepia. Przynajmniej dzięki temu nastał moment ciszy.
- No ale nic! Trzeba zakasać rękawy i brać się do roboty! Kitsune muszą uwierzyć, że tu znowu serwuje się najlepsze dania - ze smakiem, z ilością i z wyglądem! - Wyprostowała się i kiwnęła łbem. - Może pani pomoże biednej kobiecie w potrzebie? Zapłacę! Mam ryo, których ludzie używają. Ale potrzebuję pomocy przynajmniej na cztery dni, żeby to posprzątać i co by potem wielką kolację zorganizować, żeby znowu się mówiło o moim Koguciku! Kucharza nowego też znaleźć muszę, o słodcy Przodkowie..!

Gessreru

[Airan]

Nie miała nic złego na myśli – jedynie nie chciała, by komukolwiek działa się krzywda, a przy temperamencie tej samicy, krzykach, wrzaskach wręcz, i wszelkich innych odgłosach, jak również biorąc pod uwagę ucieczkę liska, to zdecydowanie mogło dziać się tutaj coś dziwnego. Nie chciała ingerować w ich zwyczaje, w sensie nie chciała w nich przeszkadzać, czy brońcie bogowie, ich zakazywać, stąd też to badanie gruntu. Ciągłe pytanie. Chciała zrozumieć. Zachowań człowieka mogła się domyślić, ale lisy były dla niej zupełną tajemnicą, a chciała, by przestały nią być, a przynajmniej do tego stopnia, by czuła się tutaj na miejscu. Była chciana, to już odczuwała, od momentu, w którym lisy przestawały podchodzić do niej jak do jeża, a małe szczenięta dawały jej nadzieję i przynosiły odrobinę spokoju do rozkołatanego serca. Pomimo jednak tego, że czuła się chciana i potrzebna, chciała też nie czuć się obco.
- Przepraszam, nie miałam nic złego na myśli – właściwie to miała, natomiast nie chciała niczego insynuować. Nie chciała na pewno urazić tej kitsune, dlatego zaczęła ją przepraszać. To było magiczne słowo, które nie każdemu przechodziło przez gardło, zwłaszcza wtedy, kiedy było się tak bardzo dumnym. A Airan była dumną kobietą, jednak wtedy, kiedy jej na kimś zależało, przychodziło do niej zaskakująco wiele uczuć.
Hibiki niekoniecznie chciała się dalej rozglądać po kuchni, jednak po słowach lisicy, zerknęła na tacę, którą ta jej pokazywała. Czarnowłosa dość odruchowo zmarszczyła nos i brwi w obrzydzeniu i jeszcze chwile spoglądała na to oblepione coś, co być może z daleka było niewidoczne, ale dla kogoś takiego jak ona – zupełnie nie do przeoczenia. Obróciła jednak w końcu głowę, rozejrzała się nieco uważniej po kątach, dostrzegając ten ukrywający się przed wzrokiem brud. Gessreru miała rację – tutaj był syf, choć teraz tym większy, że z pomocą lisich łapek nieco się rozrósł.
- Widzę, ma pani rację – fiołkowooka bardzo powoli kiwnęła głową, przeciągle jeszcze zerkając w kąty, nim przeniosła spojrzenie na kitsune. Akurat na moment, kiedy ta zaczęła swój monolog, w trakcie jednak kąciki ust kobiety lekko się uniosły. - Mogę pomóc, prawdę mówiąc bardzo chętnie to zrobię. Ale ze sprzątaniem – dodała szybko, nim ta nie wpadła na żaden genialny pomysł, by postawić ją za garami. - Nie jestem żadną dobrą kucharką, a nawet nie dobrą. Nie jestem żadną kucharką – poprawiła się szybko, teraz odkrywszy już tajemnicę kurki stojącej za drzwiami. Kogucik. Śmieszna nazwa. - Nie, nie, bez zapłaty. Nie potrzebuję ryo – to akurat nie była prawda, jednak Airan nie czuła się dobrze biorąc pieniądze od swoich… jakby nie było… podopiecznych.

[Yue]

Misja rangi D

Wygląd jest, ilość jest, smaku nie ma.

13 Co kraj to obyczaj, a co lisy to... kitsune? Skoro nawet poszczególnych ludzi potrafiło tyle dzielić i potrafili mieć takie problemy ze zrozumieniem się wzajmenie to co dopiero odrębna rasa! Jak najbardziej rozumna, posługująca się mową ludzką, ale nadal - zupełnie odmienna od człowieka. Mająca własne potrzeby i priorytety - zresztą wystarczyło spojrzeć, jak tutaj żyli. Żadne społeczeństwo ludzkie nie miało szans tak funkcjonować, chyba że po jakimś mocnym wypraniu mózgów. Kitsune też różniły się od siebie wzajem, zdążyłaś się w pierwszej kolejności dowiedzieć, że tak samo jak istnieli ci szlachetni przedstawiciele gatunku, tak i byli ci, których serca ogarnięte były mrokiem. Mimo to nie było tutaj... slumsów, nie było wybitnej biedy i nie było też wybitnych bogactw. Oczywiście - nie trudno było zauważyć, że panowała tutaj również hierarchia, gdzie najwyżej stały dwa lisy, a nad nimi był jeszcze ten, którego nazywały Mędrcem, a którego poznać okazji nie miałaś. Siedział w swoim drzewie i rzadko przyjmował gości. Im więcej lisy miały ogonów, tym większym szacunkiem były też otaczane. Tym silniejsze były. Jakże więc to mądre było z twojej strony, że podchodziłaś do tego ostrożnie, z zamiarem poznania, a nie z zamiarem przepchnięcia swojej osoby i usadzenia jej w samym środku tego... niepoznanego. Mogło się to wydawać oczywiste a wcale takie nie było. Cywilizacja za często wchodziła ze swoimi butami tam, gdzie nie była mile widziana i deptali na swojej drodze wszystko, żeby tylko zrobić miejsce dla samych siebie. Coś było tu obce? Więc musiało się dostosować. Kitsune, z którymi miałaś do czynienia, też były w końcu ostrożne - również próbowały się dotrzeć z twoimi własnymi zasadami świata, tak jak i teraz ta świnka kitsune chociażby miała w uwadze, że w tym "twoim" świecie używało się ryo w ramach wynagrodzenia za pracę. Jak chociażby Nikko podchodził do ciebie w większości w ludzkiej formie, jakby to mogło ci pomóc z oswojeniem się z tym miejscem, z nim, z nimi wszystkimi. Na całe szczęście nie miałaś tutaj wrogów.
- Naprawdę? O jak dobrze! Kobiecej ręki potrzebuje na nowo Kogucik! Ale gdzie moje maniery! Gessreru, właścicielka Kogicuka. - Wskazała łapkami na siebie, po czym podała dłoń w twoim kierunku - kolejny dowód na to, że lisica starała się dopasować do norm ludzkich. Chociaż akurat nie trafiła kulturowo. Nigdy nie będąc na pustyni nie wiedziała, że tam się raczej tak nie robi. Żeby było śmiesznej potem się jeszcze nieco pokłoniła, jakby chciała mieć pewność, że takie... formalnościowe sprawy są jasne i że ciebie teraz nie urazi. - Urazy nieprzyjęte, zostawmy to! Czas brać się do pracy. Potrzeba mi kucharza, to i muszę przygotować plakat zapraszający... umie rysować? I pisać? Przygotowałabyś ze dwa plakaty?
Cała Kuchenna Rewolucja ruszyła z kopyta. Zostałaś posadzona przy dwóch pergaminach i dostałaś zadanie bojowe, żeby całe Fushigi no Tani dowiedziało się o zmianach, jakie tutaj zachodzą i jakie powstaną. Gessreru w tym czasie zaczęła sprzątanie. W zamian za pomoc, skoro nie chciałaś pieniędzy, powiedziała, że może cię przenocować i masz nawet u niej zapewnione posiłki. A kobieta, to trzeba przyznać, gotowała naprawdę fantastycznie. Gdyby robiła dla ludzi to dorobiłaby się fortuny. I też - widać było, że starała się, żeby było to jedzenie w twoich smakach. Sprzątanie tego, co na podłodze, zmywanie, szorowanie, pranie firanek i obrusików, jakie tutaj wykładano - wszystko, żeby nawet mucha nie siadała. Na tym spędziłyście pierwsze dwa dni. Na tym, na plakacie, a potem przyszło jeszcze wybranie liska do pomocy! Wrócił tamten rudy lis - z podkulonym ogonem, struchlały, że on przeprasza, że się postara bardziej i w ogóle. Ale przyszedł też jeszcze jeden biały lis, który wydawał się dość flegmatyczny, za to bardzo lotny umysłem i trzeci, który był całkiem szybki, za to zdarzało mu się robić głupie błędy, bo nie pomyślał, bo coś mu się wydawało, bo coś tam. No i pytanie było więc - którego wybrać? Gessreru miała wątpliwości, dlatego poprosiła, żebyś pomogła jej w wyborze.
- Ślimaki w kuchni to niedobra rzecz, ale gapie też! A ten rudzielec! Zostawić go na moment i już sobie nie radzi i psuje, a ja mam w planach wyjazdy!

Gessreru