Miasteczko Tawarakoshi

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

49 Element, tak, to bardzo dobre słowo. Słowo, które spowodowało, że twarz Kotori, która teraz nagle stała się bardziej melancholijna i poważna, naznaczył cień uśmiechu. Czy ludzi, którzy są marginesem społeczeństwa w ogóle jeszcze do ludzi zaliczamy? Chyba tak. To potwory - ale nadal potwory w ludzkich skórach. Im szybciej przyjdzie świadomość tego, że czasem źli ludzie nie są źli od początku, a stają się tacy przez otoczenie, które wypchnęło je poza strony dobrej historii, tym więcej dobra przyniesie każde kolejne jutro. To sprawiało, że jutro mogło być obietnicą, a nie tylko zamazaną plamą. Taka wiedza przychodzi z czasem, a większość nigdy oświecenia nie zazna. Ci podli, ci egoiści, megalomani. Cały zbiór osób, których nie sposób wymienić, które za nic miały innych - liczyło się tylko ja, ja, ja i jeszcze raz ja. To nie była prosta droga, kiedy chciałeś zmienić świat. Właściwie to nawet nie była żadna z dróg. To było babranie się w ruchomych piaskach ze świadomością, że nie zdołasz nigdy zmienić wszystkich ludzi i że nawet kiedy zmienisz dziesięciu, to narodzi się 20 nowych, którzy znów zaczną siać niezgodę.
- Lubię to miasto pomimo. Nie zamieniłabym go na żadne inne. - Czasem się przywiązujesz do miejsca, a czasem zostajesz przywiązany do człowieka, który z tym miejscem związał swoje życie. Bo, na przykład, chodziły za tobą czarne oczy. A potem, och, stoisz coraz dłużej w jednym miejscu i cisza wokół się przeciąga, bo czegoś w niej brakuje. Czymś powinna zostać wypełniona. Czyimś... głosem. Jak kapłanka diabła. Fasada mogła być spokojna, śliczny domek Kotori mógł się wydawać spokojny, ale co się działo za tymi ścianami, kiedy była tam sama? Albo właśnie z kimś... kimś. Kotori odetchnęła ciężko. - Tak... to bardzo duża odpowiedzialność. Czasami przez to nie można odprężyć barków. Wyprostować się. Ale Yoji się nigdy nie uskarżał. Pomyślałam, że macie coś ze sobą wspólnego. - Uśmiechnęła się cieplej, zwracając na moment twarz w twoim kierunku. - Jesteście wyprostowani. - I może chodziło o to, że się po prostu nie garbiłaś, a może o to, że nie kuliłaś się w sobie, kiedy przychodziło do stanięcia do walki z zagrożeniem. Być może kapłanka właśnie zastanawiała się, jak silny może być przeciwnik, z którym Yoji i ty zamierzaliście podjąć walkę - on zupełnie pośrednio, twoimi rękoma. A ty wprost. Może zastanawiała się, czy na pewno dasz radę. Lecz jeśli to robiła to nie było tego po niej widać. A jak dotąd wydawała się osobą, z której można czytać jak z otwartej książki, bo każda myśl związana emocjonalnie z jej sercem odzwierciedlała się w jakiś sposób na jej odruchach czy twarzy. - Szkoda, że... to takie... kruche. Mimo tej siły. - Zagryzła zęby, zacisnęła pięści z całej siły na ubraniu... och, zapomniała nawet zdjąć fartuszka przed wyjściem z domu.
- Tak... ładne... - Słychać było zwątpienie lekkie w jej głosie, tak i znów kontrolnie na moment na ciebie spojrzała. Brzmiało to tak wyjęte ze wszystkiego, że nie - w pierwszym momencie zupełnie nie załapała, o co chodzi, skąd nagle drzewo, ale z głupia postanowiła po prostu odpowiedzieć w tym tonie. Natomiast kiedy już mogła zobaczyć twoją twarz to załapała. I spojrzała zaraz w innym kierunku, niby to oglądając wszem i wokół. - A może chciałabyś zamieszkać w tamtym domku? - Pokazała inny, oddalony od poprzedniego, ładniejszy. Potrzebnie czy niepotrzebnie, ewidentnie poczuła potrzebę pociągnięcie maskarady. Która w sumie wyszła jej całkowicie gładko, kiedy już wkroczyła na jej tor. - Jakieś trzy miesiące. Tak mówił Yoji. - Kiwnęła następnie głową, na znak, że nie ma problemu, że pokaże i ruszyła z powrotem na uliczkę. Mieszanka przeróżnych ludzi w tym miejscu sprawiała, że właściwie wtopienie się dla ciebie w krajobraz nie stanowiło problemu. Ludzie jasnej karnacji, ciemnej, blondyni, czarnowłosi - przeważała tutejsza uroda Karmazynowych, mężczyźni tutaj byli lepiej zbudowani, sporo było blondyn - zarówno kobiet jak i mężczyzn. Ale nie odznaczałaś się tutaj jak strzała na czystym niebie. Zatrzymałyście się więc pod tym drzewem, niby to je oglądając, niby się oglądając na inne domostwa. Ot - niby. Wszystko trochę pokazowo i jednocześnie całkowicie naturalnie. Spacer dwóch kobiet, które nie miały na sobie wyjątkowych sukien, które by się tu wyróżniały. Właściwie to nawet lepiej, że kotori była w swoim całkowicie niewyjściowym ubraniu. I dopiero teraz na to zwróciła uwagę, łapiąc za rąbki fartuszka, rumieniąc się nieco ze wstydu. Mruknęła coś pod nosem - bez problemu usłyszałaś, że było to: "o kurczaczki, ale wstyd...". - Tak, Akara. Dobrze, mogę pomóc... Na pewno pomogę. Nie chcę, żeby Yoji... przepraszam, to bardzo egoistyczne z mojej strony. - Złożyła dłonie na sukience. - Nie chcę, żeby walczył z tym... Hamadą. - Wierzyć w czyjeś umiejętności to jedno, martwić się o niego drugie. A niby mówili, że to powinno się gdzieś łączyć, w złotym środku. Bo przecież jeśli chcesz kogoś wesprzeć, to musisz uwierzyć, że da radę. - Jeżeli tylko będę mogła pomóc to powiedz... Airan. - Uśmiechnęła się. - Chyba się nawet dobrze nie przedstawiłam? Jestem Yamanaka Kotori. Cieszę się, że na ciebie trafiłam, Airan. Wydajesz się bardzo miłą kobietą. Byłoby miło, gdybyśmy miały szansę się zaprzyjaźnić. Albo chociaż... wypić razem herbatę.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki

Możesz spokojnie przesunąć się w czasie i zadeklarować, co chcesz zrobić i jak chciałabyś się do pana Hamady dobrać! Kotori wesprze cię w ramach swoich możliwości i pomysłowości.

[Airan]

Tak jak Airan w sercu zawsze będzie mieć pustynię, tak nie mogła powiedzieć, że nie zamieni jej na żadne inne miejsce. Była do niej przywiązana, oczywiście – emocjonalne, sentymentalnie, ale wiedziała doskonale, że gdyby trzeba było, to mogłaby mieszkać gdzieś indziej. Tak długo, jak mogłaby wracać do domu, tak jej to odpowiadało.
- Pochodzisz stąd? – zagadnęła Kotori – strzelała, że owszem. Ale mogła się mylić. Kierowała się tym, że ktoś, kto się tutaj nie urodził, raczej by tego miejsca na życie nie wybrał, chyyyba, że był tutaj ktoś, przy kim Kotori chciała się codziennie budzić i robić ulubione kanapki. Hibiki podejrzewała, że jej pytanie, bardzo osobiste, nie było zupełnie przypadkowe, może sama była w takiej sytuacji. Może nie wiedziała co z tym zrobić. Może szukała porady – a u kogo lepiej jej szukać, jak nie u kogoś obcego, kto powie ci szczerze co myśli, bo nic go to nie kosztuje? Jutro zapomnisz, że w ogóle ktoś taki istniał, dlatego to było szczere. Tak jak szczera była odpowiedź Airan. - I… skąd tamto pytanie? Ty znasz to uczucie? – nie miała problemu z przejściem na ty bo i było to dla niej naturalniejsze prowadzenie rozmowy.
- Ten zawód gładko łączy się z tym, że czasami trzeba odebrać czyjeś życie. Są tacy z nas, którzy nigdy nie mogą się z tym pogodzić, rezygnują, albo… Świat rezygnuje z nich. Nie wiem czy jest czego zazdrościć – to nie był prosty zawód, wymagał też wiele poświęcenia, własnej krwi, potu, czasu, oddania. - Nie zrozum mnie źle, nie widzę się w innej roli, ale wierzę, że każdy na tym świecie ma swoje miejsce, jedno jest dla jednych idealne, drugie dla tych samych zupełnie nie – to nie tak, że Airan lubiła zabijać. Po prostu… nie miała nic przeciwko. Nauczyła się już zupełnie od tego oddzielać. Nie przeżywać tak bardzo. I jednocześnie – miała swoje zasady. Znała swoją wartość. Może to dlatego chodziła taka wyprostowana – i odebrała to zdecydowanie metaforycznie. Krótko odwzajemniła uśmiech. - Szkoda. Ale myślę, że to też dlatego jest to takie cenne. Życie. Bo tak łatwo je odebrać i stracić – i dlatego ta siła to była ogromna odpowiedzialność. A fartuszek… Airan nawet nie zwróciła na niego uwagi.
Czarnowłosa jeszcze chwilkę odgrywała wraz z Kotori tę scenkę o domku, nim poszły w swoją stronę – dokładniej to na cmentarz.
- Hmm, to by się zgadzało – kolejny pasujący kawałek do układanki, wszystko scalało się w jeden konkretny obrazek, bardzo do siebie pasujący. Pokrywało się to z wiadomościami uzyskanymi od zupełnie różnych ludzi w tym tej, której ufała najbardziej – czyli od Kenshiego. Właśnie takich potwierdzeń potrzebowała. Przechadzając się po mieście Airan starała się zapamiętać trasę, by w razie czego trafić w te ważne dla siebie punkty bez większego problemu. Mimowolnie zwracała uwagę na ludzi, ale nie na konkretne osoby, tylko raczej jako na ogół. Na ich ubiór może bardziej, na to czy są bogato ubrani czy nie… I nie wydawało jej się, by Kotori się jakoś tutaj wyróżniała. Więc gdy usłyszała jej komentarz pod nosem, uniosła wyżej brwi i choć nie do końca wiedziała o co chodzi, to nie zapytała.
- Nie chcesz, żeby on walczył… Rozumiem. On chyba też nie chce. A… Ty się nie boisz? O siebie – bo że ten cały Yoji chciał się wysłużyć Airan to wiedziała i jej to nie przeszkadzało. Bo takie było jej zadanie, a jeśli miała liczyć na to, że sprawa będzie zakończona dobrze i jej nikt nie spierdoli, to musiała liczyć na siebie. - Dobrze. Zastanowię się. Ale nie chciałabym cię narażać niepotrzebnie. To nie będzie piękna scena, bo on raczej nie podda się bez walki, a ja nie mogę pozwolić, żeby uciekł – nie chciała mówić, ze był poplecznikiem Antykreatora i że tak naprawdę, to trzeba dopilnować, żeby stąd w ogóle nie wyszedł. Nie chciała jeszcze bardziej straszyć Kotori, chociaż ta… wydawała się zdeterminowana. - Ja też się dobrze nie przedstawiłam – Airan odpowiedziała uśmiechem. Yamanaka…? Ale to… był kawałek drogi od Soso. I co. Nie była kunoichi? Czy może zrezygnowała, bo się nie nadawała i tego właśnie zazdrościła – tego, że inni mają w sobie siłę i przekonanie, a ona… nie? - Maji Airan. Jesteś Yamanaka, ale…? Odniosłam wrażenie, że nie znasz się na sztukach ninpo – były miejsca, gdzie Airan była szczera, jak tutaj i były takie, ze była nie do końca, albo całkowicie pomijała pewne szczegóły. Zwykle jednak mówiła półprawdy albo nie-całe-prawdy tak, żeby jej rozmówca sam mógł sobie coś dopowiedzieć, jeśli nie chciała mówić czegoś do końca. Nie lubiła tak jawnie kłamać. - Mimo wszystko zaczekałabym do wieczora więc… Jeśli chcesz, to możemy razem pójść na obiad. Albo na herbatę – to była zupełnie niezobowiązująca propozycja już po tym, gdy Kotori pokaże jej cmentarz – bo Airan mimo wszystko chciała zobaczyć to miejsce. Zobaczyć i wybrać coś konkretnego.
- Powiedz mi jeszcze… Może wiesz. Czy on woli odwiedzać ten grób w dzień? A może wieczorami? – Kotori zdawała się dużo na ten temat wiedzieć… Pewnie od Yojiego. Skąd on wiedział było pewną tajemnicą, ale Airan miała nie pytać, więc tak jak powiedziała – powody ją nie obchodziły. Tak jak mało ją obchodził ten pierwszy zabójca, bo nadal była pewna, że był tu jakiś wcześniej. Albo jest ciągle, a Koki… Zaczął go bardzo nieudolnie naśladować. Więc ten drugi zabójca ją nie obchodził. Jasne, był pewnym problemem, ale to nie był jej problem, a ona nie mogła zbawić całego świata. Tez musiała za coś żyć, a takie sprawy wiązały się z ogromnym ryzykiem, na które niekoniecznie chciała sobie pozwolić.
Więc, jeśli Kotori się zgodziła, to Airan wyciągnęła ją na obiad, albo na jakąś herbatę. A tymczasem i tak musiała pomyśleć jak tu ugryźć sprawę.
Wiele zależało też od ostatniej odpowiedzi Kotori – o tym czy wiedziała kiedy mężczyzna przychodził zwykle na cmentarz. Jeśli więc chodził wieczorami, albo późnymi wieczorami… To to był dość dobry moment. Teraz na jesień szybko robiło się ciemno, więc na cmentarzu było raczej mało ludzi. I czyż to nie będzie piękne zakończenie tej historii? Ona tam leżała, pięć metrów pod ziemią. On… Mógł do niej prędko dołączyć. W takim wypadku Airan poleciła Kotori, by wszystkie metalowe przedmioty jakie miała ze sobą, schowała gdzieś pod ubranie tak, by były niewidoczne i żeby się gdzieś schowała, a sama chciała wyjść do mężczyzny. Zagadać go. Że taki ładny wieczór, prawda? Swój czarny piasek chciała mieć wyciągnięty, rozścielony na ubitej, ciemnej ziemi… Raczej trudno by się wyróżniał w takich warunkach. Był gotowy do ewentualnego ataku bądź obroni – ale wszystko zależało od reakcji Kokiego. Jej dłoń lekko spoczywała na rękojeści miecza, który nasączony był jej własną chakrą. Chyba, że w pobliżu będzie dużo ludzi – wtedy raczej będzie go śledzić i czekać aż się oddali w miejsce niezaludnione.
A jeśli Kotori wiedziała, że nie chodził wieczorami na cmentarz… To Airan planowała udać się do jego domu. Poleciła Kotori to samo odnośnie metalowych przedmiotów i przyczajenia się, a sama udałaby się do budyneczku. Z piaskiem na sobie, dłonią na namagnesowanym mieczu – miała zapukać do drzwi. A potem… Się zobaczy. Bronić się, gdyby zaatakował – mieczem, piaskiem, wszystkim. Próbować go łapać, gdyby uciekał.
A gdyby Kotori nie wiedziała co z jego porami odwiedzin cmentarza, to najpierw udałyby się wieczorem na cmentarz… A gdyby go nie zastały – to do domu.
Chciała mu spojrzeć w oczy nim zaatakuje. Zobaczyć jego… zdziwienie.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

51 Ludzie, którzy cię znają, oceniają cię pod zupełnie innym kątem. Twoi najbliżsi potrafią być wyrozumiali - znają twoje mocne i słabe strony, potrafią nad pewnymi rzeczami przejść do porządku dziennego, ale większość ludzi, która cię znała, oceniała cię. Jak? Po prostu - szybko. Kiedy przyjdziesz do nich z problemami mogą cię pogłaskać po główce, ale mogą też dziwnie spojrzeć. Co sobie pomyślą? Komu o tym powiedzą? Czy zaraz całe miasto nie będzie o tym wiedzieć? Czy czasem plotkary nie opowiedzą o tym przypadkowemu gościowi? Było bardzo wiele "ale" sprawiających, że ludzie... ludzie raczej się nie uzewnętrzniali. Lecz obcy? Osoba, która tutaj przybyła uczynić swoją misję i zaraz stąd wyjedzie, zabierając tę opowieść daleko, na gorące piaski, go gorącego świata pani Amaterasu? Cokolwiek i komukolwiek o tym nie powie - co to za różnica? Ci ludzie i tak żyli za daleko - prędzej zapomną niż się z nimi zetkniesz. I z ich przypadkowymi i wyssanymi z palca osądami. Ludzie kochali oceniać. Wszyscy byli też niewinni - dlatego każdy pierwszy rzucał kamieniem.
- Nieee... nie urodziłam się w Tawarakoshi. Przybyłam tu w młodym wieku i tak... zostałam. Zaopiekował się mną stary kapłan świątyni, przekazał swoją wiedzę... miałam dużo szczęścia. I wiele życzliwości wokół siebie. Pomimo. - Kiwnęła głową i uśmiechnęła się łagodnie do swoich myśli i wspomnień... które musiały być zabarwione czymś złym, skoro nie urodziła się tu i tu została "pomimo". Sama w końcu zauważyłaś, że chyba dobrowolnie raczej nikt nie chciał mieszkać w miejscu tak niebezpiecznym. CHYBA że... - O... och! To... ach, to, ponieważ... bo... - Spłonęła trochę rumieńcem i napięła się, uciekając wzrokiem na boki, rozbieganym i niespokojnym, z dziwnym uśmiechem na twarzy, ponieważ ewidentnie była skrępowana w tym momencie. I zdawała sobie sprawę też z tego, że to w sumie było głupie, że skrępowana się poczuła dopiero wtedy, kiedy padło pytanie takie prosto z mostu. - Kocham Yojiego. - Wydusiła w końcu z siebie i powietrze z niej magicznym trafem zeszło. od razu zrobiło się lepiej - jej przede wszystkim, że o tym powiedziała. Ale od razu po tym ten uśmiech tak zrzednął, jej oczy biegać przestały, ale zamiast spojrzenie podnieść, tylko niżej opuszczała głowę. - Kochamy się razem. - Dodała już ciszej i brzmiało to... smutno.
Zawód ninja... zawód żołnierza. Jedna z tych fuch, gdzie nie planujesz starości. W którym ludzie zastanawiali się nawet, czy mogą sobie pozwolić na założenie jakiejkolwiek rodziny, bo ciągle ich nie będzie w domu, bo będą pracowali, bo będą robić rzeczy skrajnie niebezpieczne. A jednak skądś mali ninja się brali - i nie było to z przypadku popularnego bociana czy zapylania kwiatów przez pszczółki, jak biedni rodzice próbowali tłumaczyć to swoim dzieciom. I tak, słusznie zauważyłaś, że dlatego wszystkie życie było tak cenne, bo za łatwo było je stracić. A na tym świecie życie miałeś tylko jedno. Nie mogłeś go zastąpić. Nikt ci nie sprzeda nowego. Ludzi można zastępować na stanowiskach i w rolach, ale nie można załatać pustki, jaką po sobie zostawiali. Była przerażająca - czymkolwiek ją karmiłeś, ona zawsze chciała więcej. Bo nie było elementu, który by do niej pasował.
Zgadza się, odwiedziny na cmentarzu opowieść przytwierdziły. W miarę świeży grób kapłanki, oznaczony symbolem bóstwa świątyni nieopodal, imię, nazwisko, pozostałe kapłanki też tutaj leżały - bo w sumie nie umarła tylko jedna. Opowieść stawała się spójna i miałaś jej solidne ramy i podstawy. Środka nawet nie musiałaś wypełniać. Jak już to ujęłaś - nie interesowały cię powody. Przyszłaś tutaj zrobić robotę - a robotą było zabicie Majiego Kokiego, który przyczynił się do strat twojego klanu, który był hańbą twojej rodziny i który zagrażał społeczeństwu jako świr i morderca. Seryjny morderca. Człowiek, który nosił maski zerżnięte z innych ludzi.
- Nie boję. - Odpowiedziała bez chwili namysłu, bez zastanowienia, chociaż nie była to też odpowiedź nadmiernie szybka. W swoim normalnym tempie była po prostu naturalna dla jej ust. Nie pozostawiała wrażenia tego, że kobieta się nad tym zastanawiała. Nie musiała reagować nagle i czuć, że Airan próbuje urazić jej dumę sugerując, że jest strachliwa. Nie. - Ja... wiem, rozumiem. Ale wiem też, że Yoji nie przestanie, dopóki Hamada... dopóki on nie zniknie. - Powtórzyła właściwie słowa za nim, chmurna i karna w tym, co właśnie mówiła. Świadoma rzeczywistości, w którą została wplątana i którą sama sobie utkała. Bo czy to nie było w końcu tak, że jak sobie pościelisz tak się wyśpisz? - A-ach? Nie, nie, potrafię troszkę sztuk ninpou... - Uśmiechnęła się skromnie. I to szczerze skromnie. Znaczy - takie miałaś wrażenie. - Potrafię troszkę ninjutsu... całkiem nieźle mi idzie sztuka fuuinjutsu. To jedyne, w czym jestem dobra. Ale nie odziedziczyłam zdolności klanowych Yamanaka... i nie jestem wcale sprawna... Mistrz, poprzedni kapłan, troszkę wiedzy wlał mi do głowy. - Popukała się ze dwa razy, delikatnie, piąstką w czubek głowy, żeby zaakcentować to "wlewanie" wiedzy do łba. - Naprawdę? Byłoby mi tak miło! - Rozpromieniłaś jej twarz na nowo, sprawiając, że się tak ciepło i szczerze uśmiechnęła. Ile ona mogła mieć lat? Mimo swojego zachowania wydawała się osobą, która ma minimum 25 lat - patrząc po jej wyglądzie fizycznym. Ale i też jej uroda sprawiała, że była trochę taka... dziecięca - taki urok.
- Yoji mówił, że przychodzi zawsze po zmroku, nim jeszcze znikną ostatnie kolory słońca na niebie, ale po tym, jak schowa się tarcza. - To, co mogła, to ci powiedziała. A potem udałyście się razem na obiad. Mogłaś się dowiedzieć, że rzeczywiście pochodziła z rodziny Yamanaka, że nie bardzo pamięta, jak wylądowała tutaj oprócz tego, że wyjechała z rodzicami na wycieczkę z rodzinnego domu... a potem był zniszczony wóz, martwi rodzice, martwe konie. I ona - która po prostu szła drogą. Droga doprowadziła ją chyba do Tawarakoshi. Pamiętała tylko rozmyte wspomnienie miasta, a potem już przebudzenie u samego kapłana Kitsune. Mogłaś się też dowiedzieć, że sam kapłan zmarł ze starości. Że również był ninja - i że kitsune istnieją naprawdę. Ale w końcu jaki kapłan magicznych stworzeń i bogów powiedziałby ci inaczej? Poopowiadała ci o magicznej krainie, w jakiej żyją i o tym, jak wspaniałe i mądre są - i że najwspanialsze z nich potrafią też władać chakrą! I że to nieprawda, że czynią krzywdę ludziom. Bo wszystkie są bardzo pomocne.
Udałaś się wieczorem na cmentarz. Miałaś rację - o tej godzinie już nie było tu wielu ludzi, zwłaszcza, że pogoda nie sprzyjała. Wiał chłodny, wilgotny wiatr - zwiastun tego, że jeszcze tego wieczora będzie padało. Bez większego problemu przygotowałaś swoją pułapkę - w ciemnościach czarny piasek w ogóle się nie wyróżniał. Ginął między przywiędłą trawą i czerwonawo-złotą glebą, która się gdzieniegdzie przewijała. Przyszedł. Widziałaś, jak idzie - krótkie, czarne włosy, sogeńska uroda, czarne oczy, granatowo-szare kimono, dwa proste, krótkie miecze przy pasie po prawej stronie. Niósł kwiaty, a raczej kwiat sztuk jeden - białą lilię. I to właśnie tę lilię złożył na niewielkim kopcu. Niewielkim - bo kapłanka została skremowana i to, co tu leżało, było ledwo jej upamiętnieniem. Kotori, zgodnie z twoim poleceniem, schowała się - jako że przedmiotów metalowych nie miała to nie było to problemem. Scena więc ciągle należała do ciebie i tylko do ciebie. Należało jedynie dopasować do swojej gry drugiego aktora...
Koki obrócił się w twoim kierunku, kiedy zagadałaś, całkiem normalnie, całkiem naturalnie... ze smutkiem w oczach i zmęczeniem odmalowanym na młodej twarzy. Twarzy, którą teraz widzisz już po raz... cóż, drugi. Bo w końcu jej właściciel niby leżał na stole w trupiarni. Nie widziałaś niczego fałszywego w nim, żadnego... zwątpienia, zawahania. Nie, tylko trochę drgnął, ale to wydawało się naturalną reakcją, kiedy nie spodziewasz się, że ktokolwiek zakłóci twój spokój, gdy odwiedzasz zmarłą.
- Mogę w czymś panience pomóc? - Zapytał na wydechu.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki

[Airan]

Pomimo. Bo kocha się nie za coś, tylko pomimo. Kochać za było łatwo. Pomimo – nie. Więc gdy kochało się pomimo… to się zostawało. Zwłaszcza, gdy przestawało się robić kolorowo, gdy zaczynało się robić trudniej, z różnych powodów. Więc to wyznanie Kotori jasno mówiło, że coś ewidentnie trzyma ją w tym mieście. Że naprawdę bardzo go lubi… Co takiego – to okazało się za chwilę. Więc gdy kapłanka stwierdziła, że kocha tamtego mężczyznę, Airan po prostu się do niej uśmiechnęła. To brzmiało… dobrze. Czysto, szczerze, właśnie wyznanie kogoś zakochanego. A później… kobieta wydawała się jakaś przygaszona, chociaż stwierdziła, że on też ją kochał… więc? Airan nie do końca rozumiała.
- Skąd ta mina? Skoro to odwzajemnione, to… dobrze? Chyba, że kapłance… nie wolno…? – Airan słabo się na tym wyznawała bo nie była zbyt wierząca. I mało obchodziły ją życia prywatne innych ludzi, a już kapłanów wszelakich zwłaszcza. - Czy to o to chodzi może, że on to ninja? – albo był obiecany innej kobiecie? Niczego innego jednak nie potrafiła na to wymyślić, na to, skąd ten smutek w Kotori na to wyznanie, skoro ewidentnie, gdy powiedziała, ze go kocha, to dodawało jej skrzydeł. Bo to, że on był ninja przecież w niczym nie przeszkadzało. No właśnie – dzieci skądś się przecież brały, i to dzieci rodziny shinobich. Tak jak Airan i jej siostra. Jak Yugen. Jak masa innych dzieciaków – przecież trzeba było swoje niesamowite geny i zdolności jakoś przekazywać dalej. I Airan była kobietą, która uwielbiała dzieci. Która chciała mieć swoje. Ale do tego się nie zanosiło i… tak to już było. Jasne, gdyby chodziło jej tylko o dziecko, to co za problem, tego kwiatu jest pół światu, natomiast to nie o to chodziło, a przynajmniej nie jej. Widziała w tym nieco więcej niż jedną noc z kimś przypadkowym tylko po to, by mieć upragnione dziecko.
Nie chodziło o to, że Airan uważała ją za strachliwą. Chodziło o to, że Hamada to był ninja. Ninja, który jednym ciosem zabił drugiego ninja i zerwał z niego twarz – choć że to był jeden cios mogła Kotori nie wiedzieć.
- Jak mówiłam… Hamada to bardzo niebezpieczny przestępca, który zostawia za sobą ślad z ciał pozbawionych twarzy. To nie jest… Przypadkowa osoba. Jest zdolny, przebiegły i bez skrupułów. Bałam się, że mi stąd ucieknie. Że znowu zmieni twarz i zwieje w Głębokie Odnogi, a tropić go tam… - Airan pokręciła głową. To nie ona wyśledziła go aż tutaj, to należało oddać Kenshiemu, ale nie bez powodu bał się tutaj wejść. Nie bez powodu bał się go spłoszyć, a skoro Hamada został spłoszony już i to nie przez nich, to trzeba było działać szybko. - Fuinjutsu to nie jest sztuka, którą wybiera wielu ninja. Czy to ty rozstawiłaś wokół kapliczki barierę…? – ach, więc jednak się pomyliła. Airan zakładała, że to nie Kotori stworzyła Gofuu Kekkei, ale teraz, kiedy to powiedziała… To nie była już taka pewna. Tym niemniej nie zamierzała ukrywać, że odkryła barierę. Nie zamierzała też ukrywać, że dokładnie wiedziała, co to jest. Kotori… Wzbudzała zaufanie. Czy to swoją nieporadnością, czy czymkolwiek innym – po prostu… Chciało się jej zaufać. Może to był błąd. Może wcale nie. Ale zapytanie o tę barierę chyba niczego dziwnego nie sprawi? Co najwyżej Kotori może się zorientuje, ze Airan tez zna się na fuinjutsu.
Trudno było uwierzyć w te wszystkie historie, które snuła Kotori, o kitsune, o ich magicznej krainie. O tym, że potrafią władać chakrą. Hibiki słuchała tego w zdumieniu, ale też z pewną dozą sceptycyzmu. W końcu jednak uznała, ze te istoty naprawdę kojarzą jej się z ninkenami i nawet wspomniała o tym kapłance. Takie skojarzenie miała wczoraj gdy widziała te odciski wielkich łap, i takie miała teraz. Sama też trochę opowiedziała jej o sobie. Skąd pochodzi, czym się zajmuje – nie było tego wiele, bo większość jej życia kręciła się wokół spraw ninja, ale nie byłaby sobą, gdyby nie zapytała o lamy, bo miała podejrzenie, że może te zwierzęta pochodzą… z okolic? Bo skąd indziej.
Tuż przed tym, nim udały się na cmentarz i zobaczyły mężczyznę nad wskazanym grobem szepnęła jeszcze do Kotori, ze gdyby coś jej się stało, to żeby uciekała jak najszybciej. I że nie jest tutaj sama, że jej partner jest za miastem – gdyby coś poszło nie tak. A sama… Cóż. Z rozściełanym piaskiem niczym dywanem i namagnesowanym mieczem zbliżyła się do mężczyzny. Nie na wyciągnięcie ręki, co to to nie, wolała zachować dystans. Gdzieś… około piętnastu metrów, nim się do niego odezwała, a ten… zareagował.
Już zmienił twarz. Nie dało się tego nie zauważyć. Włosy nie były białe, tylko czarne, twarz… Dzisiaj już tę twarz widziała.
- Przepraszam, z kimś pana pomyliłam – odpowiedziała, udając zaskoczenie. Nie spodziewał się tutaj nikogo, że ktokolwiek będzie go zaczepiać, ale to jej wystarczyło, by zmusić piasek do ruchu. Mała część czarnego piachu za to zareagowała na jej komendę i nasączony jej chakrą w konkretnym celu wsunął się na jej ciało, stapiając z nim i tworząc warstwę ochronną, której nie dało się nie zauważyć – przynajmniej nie na skórze kobiety. - Albo i nie– patrzyła wprost na niego, ale jak do tej pory nawet się nie poruszyła. - Czy nie uważasz, że dość już? Że dobrze byłoby położyć się obok niej… Koki? – nie znali się, ale Airan wcale nie chciała go poznać. Widziała jego smutek, ale mu nie współczuła. Może… Może odrobinę. Może dlatego go zapytała, zamiast od razu bez słowa zaatakować. To miał być jej malutki akt łaski. I mała konfrontacja, by mieć stuprocentową pewność, że to właśnie jest człowiek, którego szukała, choć była praktycznie pewna, że to on. Po tym, jak zobaczyła tę twarz…
Jej piasek był blisko. Blisko niego – i chciała go pochwycić, żeby tylko nie próbował uciekać. Unieruchomić jego nogi. A dalej – zależało od tego co zrobi. Czy będzie próbował się wyrwać i uciec, czy spróbuje ją zaatakować. Jeśli miał przy sobie na widoku jakąś broń, to Airan spróbowałaby ją namagnesować, by nie mógł jej wykorzystać przeciwko niej. Tak czy siak chciała go mieć w miejscu z piaskiem, żeby nie kicał – bo nie znała jego możliwości fizycznych. No i piasek… Cóż. Miażdżył. Wywoływał ból – a przynajmniej wtedy, kiedy sama tego chciała. Wtedy, kiedy Koki by się opierał i atakował ją. Gdyby ją zaatakował – miała swoją zbroję, ale miała też resztę piasku, którym mogłaby się zasłonić, a ten, który przytrzymywał go wziąłby się wyżej, by zwyczajnie zająć jego głowę i go udusić – Airan miała wolne ręce, by móc zacisnąć pięść w geście wskazującym na duszenie i miażdżenie.
No i zawsze miała swój namagnesowany, bardzo ostry miecz, gotowy do kontroli i ataku – choćby prosto w serce mężczyzny. Bo Airan nie chciała go męczyć mimo wszystko. To miała być szybka i czysta robota.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

53 Miłość. Jak trudnym tematem była. Jak mocno wiła się między ludźmi, jak wiele przeszkód tworzyła i jak wiele mostów potrafiła zbudować. Uczucie pełne równie wielkich sprzeczności co nienawiść. A o nienawiści i nienawiści, o tym, jak blisko oba te uczucia siebie stały już przecież zdołałaś porozmawiać z osobą, która była daleko, daleko stąd... i do której twoje myśli powróciły, kiedy rozpoczęła się ta rozmowa. Prosta miłość - czy takie były częste? Ja cię kocham, ty mnie kochasz - nie ma między nami żadnych upadków i wzlotów, wszystko jest po prostu przyjemnie uniesiono w słodkim odczuciu bliskości, wzajemnego wsparcia i... przyjaźni. Koniec końców możesz kogoś kochać - ale czy możesz kochać kogoś, kogo nie chcesz mieć blisko siebie? Jeśli tak, to już wkraczałeś w te zawiłe "to skomplikowane". Miłość z definicji nie mogła być prosta, bo była napakowana emocjami.
- To... to... - Zająknęła się, zachwiała w swojej wypowiedzi, zwątpiła. I jeszcze mocniej zaczerwieniła, aż koniuszki jej uszu zaczęły być czerwoniutkie. Teraz wyglądała prawie jak dorodna piwonia! Ale to nie był wstyd - przynajmniej nie tylko. To nie wyglądało jak objaw dobrej emocji, po prostu nieśmiałości związanej z tym, o czym chciała mówić. Ta kobieta nie wyglądała teraz tak, jakby miała palnąć: a bo my się nie kochaliśmy już od tygodnia! A może właśnie to chciała powiedzieć, tylko wywoływało to takie skrajne emocje? - To trudne, to... - Złapała się za policzki, czując już wręcz, jak płoną, widząc, choć lustra przed sobą nie miała, jak są czerwone. - Nie wiem, co robić. Czy iść za głosem bogów, czy iść za sercem. Czy posłuchać rozsądku czy zejść za Izanami do Yomotsukuni. Nasza droga... ona jest pełna cierni. - O swoich problemach można mówić na wiele sposobów. A Kotori... po prostu nie mogła powiedzieć o nich wprost, pomimo tego, że tak naprawdę... chciała. Chciała się zupełnie otworzyć i odezwać do drugiej kobiety jak równa z równą. - On obrał bardzo złą drogę, a ja za nim poszłam. I nie wiem, czy chcę go zatrzymać, bo ja... nie chcę patrzeć, jak walczy. Nie chcę widzieć, jak zmienia się w kogoś, kim nie jest. - Wyjaśniła troszkę jaśniej, już ciszej, ale dłoni nie opuściła, wręcz już teraz zakrywała nimi całą swoją twarz i kręciła jeszcze głową od nadmiaru emocji. Nie o wszystkim jest łatwo powiedzieć. Nie każde ze słów było jak płatki stokrotek, które pieściły skórę. Niektóre były jak droga, o której mówiła - pokryte cierniami.
- Wiem. Rozumiem to. - Że Hamada był niebezpieczny, że to nie jest pierwszy lepszy ninja... bo gdyby był to przecież Yoji by się go dawno pozbył, prawda? Na następne pytanie kiwnęła głową.- Tak, to... tak między nami to każdy kapłan o to dba. O bezpieczne ścieżki dla kitsune, żeby mogły oglądać Tawarakoshi. - Ding, ding, ding! Kolejna porcja informacji! Czasami wystarczy po prostu pytać o odpowiednie rzeczy. Wyciągać odpowiednie wnioski. Wszystko wtedy zaczynało się składać w jedną całość. Albo... rodzić jeszcze więcej pytań. - Aż tak łatwo znaleźć te karteczki? Ach... a tak się starałam... mistrz znowu by mnie pacnął bambusem w głowę. - Trochę zawstydzona tym faktem, a trochę w sumie rozluźniona przyjemnym wspomnieniem o kimś, kogo już na tym świecie nie było. Nawet jeśli ta rozmowa była dla niej karuzelą odczuć. I teraz prowadzona była w jej napięciu - bo zabrnęła na tak prywatne tereny, że nie mogło być inaczej.
Ciało może kłamać. Słowa mogą kłamać. Ale jak bardzo utalentowanym trzeba być, żeby kłamały też oczy? Jaką sztukę opanować? Czym się popisać? Oczy tego człowieka chyba nie kłamały. Chyba kłamać nie mogły. Jego smutek, jego żałoba... jego historia, która została zakopana w tym grobie i jednocześnie nie był to ten dojmujący rodzaj smutku, który wyciskał z tych oczu łzy. Nie. To było spojrzenie człowieka, w którego duszy drzemał cień. Otaczały go zimne duchy, które nie chciały wypuścić go ze swoich ramion. Nie widziałaś teraz przy nim nawet żadnych wielkich zwojów - ten skromny ekwipunek raczej nie był czymś, co prawdziwy maji przy sobie nosił. Nie miał nawet kabury - a przynajmniej żadnej nie widziałaś. I twoje zaskoczenie... twoja autentyczna reakcja nie wywołała na jego twarzy większej zmiany. Patrzył na ciebie tak pusto, jakby w sumie nawet przestał cię dostrzegać. Było coś... chorego w jego spojrzeniu. Jak biegun przeciwny dla ciepłych i szczerych oczu Kotori, która zgodnie z twoim poleceniem teraz czekała na rozwój wydarzeń i z bezpiecznej odległości, poinstruowana, gdzie w razie czego biec - czekała.
Ale potem poruszył się piasek. I pomimo jego odruchu, kiedy cofnął się, drgnął, spiął mięśnie, nie dostrzegłaś w nim żadnego szoku, zdziwienia, zaskoczenia. Nie było niczego. Więcej może skupienia na jego twarzy i to, że teraz jego dłoń wisiała na rękojeści miecza. Jego wzrok przewędrował na piasek, który zaczął się wokół niego oplatać i czułaś, że z nim nie walczy. Lecz broń - ta była już namagnesowana, kiedy starałaś się po nią sięgnąć. Jego dwa miecze, które miał przy sobie. I... wyprostował się. Ze swojej pozycji bojowej wyprostował się, skierował wzrok na ten skromny nagrobek młodej dziewczyny, która przedwcześnie pożegnała się ze światem.
- Gdyby nie chakra, ona ciągle by tu była. - Opuścił swoją rękę. Koki. Mężczyzna, który sięgnął do twarzy, żeby zedrzeć swoją maskę. Miał śniadą skórę i czarne włosy. Jego egzotyczna uroda była wyjątkowa nawet dla pustyni. Było coś drapieżnego w jego urodzie i jednocześnie coś nieziemsko pięknego - jak pustynny kwiat, który rozkłada swoje płatki tuż przed twoimi oczami. Tylko te czarne oczy... wciąż takie same. Jakie to miało znaczenie? Nieprzydatna maska opadła teraz na ziemię. Przez moment cię tym spojrzeniem mierzył. Jego oddech trochę przyśpieszył, jakby koniec końców jego ciało bardzo chciało, żeby nie poddał się temu, co krzyczał umysł.
Panowała tu taka cisza. Taki spokój. Tawarakoshi wydawało się tak odległe - bo nikt nie budował domów tuż przy gromach i kurhanach. Drzewa nawet nie szumiały, nie wiał wiatr. Ciemna chmura przesunęła się i wpuściła blask księżyca na skrawek ziemi. Zupełnie jakby sama Tsukuyomi chciała się przekonać, czy sprawiedliwości stanie się zadość za wszystkie te dzieci, które musiała zabrać do siebie. Tylko czy to na pewno ten człowiek mógł zamordować te kapłanki? Był na pewno winny jednego mordu. I na pewno był też winny wielu innym historiom. Historiom, w którym się pogubił. I tak rodziły się właśnie oczy, które zdawały się nie mieć dna. A im więcej pokonywały przeszkód na swojej drodze, tym bardziej mętniały, zamiast się rozjaśniać.
Koki w końcu wyszarpnął miecze z pochwy, by posłać je w twoją stronę. Tylko po to, byś zrobiła w końcu ten ostatnich ruch.
Niektóre historie kończą się cicho i bez wybuchów. I czasem na samym końcu łzy wysuwały się z oczu i toczyły po skórze.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Airan]

Miłość i nienawiść nie były tym samym. I wcale nie były tak blisko. Rzeczywiście odbyła taką rozmowę z czarnookim, który teraz bezczelnie zajmował jej myśli. I jej stanowisko było właśnie takie: miłość była czystym, pięknym uczuciem. Zabrudzona czymś negatywnym była już czymś innym. To już po prostu nie była miłość. Miłość. Jej rodzice musieli ją bardzo kochać, w końcu część jej imienia właśnie to oznaczało. Ale tylko jej mama tak do niej mówiła, nie Airan, a Ai. Prosta miłość… Samo uczucie było proste. To okoliczności i cały anturaż były skomplikowane, tak jak „to skomplikowane” mówiło to krótkie „nie wiem” od Airan.
Czekała. Cierpliwie czekała na odpowiedź kapłanki. Nie było wzdychania, wywracania oczami, robienia min czy pokazywania zniecierpliwienia bądź deprecjonowania czegokolwiek. Nie było więc żadnej reakcji na tego nagłego buraka Kotori, ani na jej nagłą wstydliwość czy cokolwiek.
- Wiesz… Jeśli mogę ci coś doradzić. Zrób tak, żebyś nie żałowała. Skoro nie możesz patrzeć na to, jak się zmienia… To spróbuj go zatrzymać. Miłość to nie tylko róże i orchidee – heh, gra słów. Miłość i orchidea – ai i ran. - Czasami trzeba się poranić o ciernie i kolce, żeby oczyścić czyjąś duszę – to była tylko rada obcej kobiety, która nie miała tu nic do stracenia i której to nie kosztowało, więc mogła mówić bez przeszkód.
Żeby kitsune mogły oglądać Tawarakoshi? A cóż tutaj było takiego, by przebiegłe lisy chciały tutaj cokolwiek oglądać? Airan naprawdę niewiele z tego rozumiała, ale i tak uśmiechała się do kobiety.
- Nie, niełatwo. Znalazłam jedną, bo bardzo dokładnie szukałam jakichkolwiek śladów, żeby znaleźć jego – a karteczkę znalazła przypadkowo. Gdyby nie wiedziała co to jest, to by to pewnie w ogóle zignorowała i nie szukałaby reszty, bo nawet nie wiedziałaby ile ich znaleźć. - Po prostu wiem co to jest i na co zwrócić uwagę. Ktoś inny… nie sądzę by je wszystkie znalazł i przede wszystkim skąd miałby wiedzieć co to jest i co robi – i wzruszyła ramionami. W końcu Airan szukała ich później już tylko informacji i wywiadu, bo nie wiedziała co jej się może przydać, ale okazało się to akurat być pudłem. Na swój sposób.
Patrzyła mu w oczy i widziała tylko smutek. Albo pustkę. Albo… mieszankę tych dwóch – trudno powiedzieć, ale nie był to obraz człowieka szczęśliwego. Ale to nie sprawiło, by jej determinacja zmalała. Zadanie było jasne i nie pozostawiało wątpliwości. Tak jak nie miała wątpliwości co do tego, że to nie ten mężczyzna dokonał reszty mordów w tym miasteczku. Nie, nie zrobił tego. Ale popełnił inne zbrodnie, które uplasowały go na liście przestępców, został też poplecznikiem Hana i zostawiał za sobą sznur z ciał bez twarzy. Dokładnie tyle jej wystarczało do tego, by to po prostu zakończyć. Ale nie zamierzała go pozbawić człowieczeństwa.
Nie walczył z jej piaskiem. I… Cóż. Był doświadczonym i uzdolnionym wojownikiem. Znał możliwości Jitonu. Więc kiedy został złapany przez piach kogoś innego… Ach. Chyba już wiedział. Musiał wiedzieć, że już nie ucieknie. Musiał wiedzieć, że to najprawdopodobniej koniec – chyba że wcześniej pozbędzie się jej. Musiałby tylko być wystarczająco szybki. Zamarli oboje – ona pokryta swoim utwardzonym piaskiem i on, pochwycony… jej piaskiem. Cisza aż piszczała w uszach. A może to był wiatr?
- Gdyby nie chakra, to byś jej pewnie nawet nie spotkał – gdyby nie chakra to co by go miało zaprowadzić aż tutaj? Gdyby nie chakra, to zabójca i tak mógł ją zabić… A przecież zmarła miała podcięte żyły, do tego nie trzeba chakry. Ale to nie miało znaczenia – to co powie on i to co powie ona. Stało się. Rzucił miecze, a Airan tylko na to czekała. Część jej piachu miała się unieść, by zatrzymać lecące na nią miecze, a gdyby to miało się okazać zbyt mało, albo zbyt późno – zawsze miała swoją zbroję. A on nie miał dokąd uciec. Nie miał jak uciec. Hibiki miecza nie wyszarpnęła – po prostu zmusiła go by się wyszarpnął z saya i po obróceniu się w powietrzu miał zakończyć sprawę krótko i szybko. Ciosem prosto w serce. Czy zranią się wzajemnie, czy tylko ona zrani jego… Wierzyła, że jej piasek sobie poradzi w ten czy w inny sposób. I wiedziała, że w ten sposób zakończy się jego piosenka życia. To było właśnie jego perdento.
- Dobranoc, Koki – wiatr mógł to ponieść prosto do niego. Zegnaj, dobranoc… W pewnym sensie piękny koniec. Tuż przy miejscu spoczynku swojej ukochanej.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

55 Było zimno. Ten wiatr, który niósł ze sobą wilgoć w powietrzu, chłodny i nieprzyjemny, podniósł teraz twoje włosy do tańca. Nie był silny. Był powiewem, który pojawił się zaraz po tym, jak przesunął łagodnie ciemne chmury w bok. Wszystko po to, by rozświetlić noc. Było zimno i nieprzyjemnie. Dreszcz przeszył twój kark. A miecz przeszył serce człowieka, który nawet nie próbował walczyć z piaskiem, który go pochłonął. Jego ciało odchyliło się w tył od siły uderzenia. Oderwał wzrok od ciebie, miecze z jego sayi brzdęknęły o twoją zbroję, skierował oczy na grób. Po co na świecie istnieje smutek pożegnań? Ach tak... chyba po to, by można się było cieszyć z powitań. Nie krzyczał. Nie było nawet wiele krwi. Nie było już niczego. Tylko zimno, tylko nieprzyjemność, tylko dreszcz na karku żywych.
Kroki Kotori były bardzo powolne, kiedy wysunęła się zza drzew, które rosły tu w większości pojedynczo, ale i nie brakowało ich grupek. Zza budynku, w którym zazwyczaj czekały prochy na pochowanie, albo gdzie przynoszono odpowiedni nagrobek dla zmarłego. Cicho podeszła do ciebie i stanęła nad ciałem leżącym na grobie ukochanej. Jego ręce wyciągnęły się na kurhanie, palce prawie musnęły zimny, szary kamień - nic specjalnego. To nie był grób osoby, której bliscy mieli wiele pieniędzy na wydanie dla jej spoczynku. Dla umiejscowienia ciała, nim dusza ponowi swoją wędrówkę. Kotori złożyła dłonie na swoim fartuchu, przez długi czas milcząc, ale dość szybko podeszła do niego, by zamknąć jego oczy i by złożyć jego bronie pod jego dłońmi. Żaden wojownik nie powinien odchodzić z tego świata z pustymi rękoma. Bo przecież... ona mu współczuła. Mimo tragedii, którą zobaczyła, współczuła mu całym sercem i to było widać. Że nie ma na twarzy kapłanki myśli o zwycięstwie czy satysfakcji z wykonanego zadania.
- Życzę wam, żebyście się spotkali w nowych wcieleniach w lepszym miejscu i lepszych czasach. Poproszę lisich przodków, by wam to ułatwili. - Klasnęła w dłonie trzy razy i złożyła je ze sobą, przymykając oczy. Dziwne. Bardzo dziwne... to klaskanie zdawało się nieść jak huk przez cały ten cmentarz. Jakby pobudzało duchy do życia, zapraszało je do przyjścia. Wydawało się docierać do samego księżyca, którego blask stał się jaśniejszy i gdybyś uniosła oczy zobaczyłabyś teraz nawet gwiazdy. Samotność to... okrutna kara. Zwłaszcza dla tych, którzy raz już zaznali smaku miłości. Rozłożyła następnie ręce, jakby wyciągała je do kogoś, jakby chciała kogoś przytulić i uniosła głowę, otworzyła oczy. - Rozgrzeszam cię z twojej chciwości, złości i głupoty. - Według niektórych wierzeń były to grzechy główne - i jedyne, z których należy oczyścić duszę, by stała się lekka. By mogła powrócić do cyklu reinkarnacji nieskalana.
- Wejrzał w możliwości żyjących istot.
Dzięki temu osiągnąwszy swobodną moc,
Został Królem Prawa,
Który jest wolny w Prawie.
Ponownie składając razem hołd,
Oddajemy się temu,
Który zakończył wszystkie trudne sprawy.* - Kapłanka opuściła swoje ręce. I jeszcze przez moment stała tak w ciszy. Krótki moment, krótką chwilę, a przecież dusza potrzebowała o wiele więcej na oczyszczenie. Tego nawet nie można było nazwać ceremonią. To było ledwo... wyraz jej współczucia, że ten człowiek udał się na długi i spokojny sen właśnie przy niej. Kotori była pewna, że gdyby widziała lepiej w tych ciemnościach to zobaczyłaby w tych oczach, które zamykała łzy. Tak to sobie wyobrażała. Ale żadnych łez nie było.
- Powiem Yojiemu, że wywiązałaś się z umowy. - Zapewniła cichym, spokojnym głosem. Choć był to głos wypełniony jakiegoś rodzaju smutkiem. Jakby ten leżący tutaj człowiek wcale nie był taki obojętny. Jakby to wszystko, co wiedziała, wcale nie było przypadkowe. Ach, jakby. Ale ciebie przecież nie interesowało, skąd ta dwójka to wszystko wiedziała. Taka była umowa. - Airan... kiedy wracasz do siebie? Czy jeszcze jutro.. będziesz? Będziemy miały czas się jeszcze spotkać i zamienić... chociaż parę słów? - Kotori była naprawdę dobrą dziewczyną. Sama pomyślałaś - była po prostu szczera. Inteligentna, zdecydowanie młoda duchem, widząca świat w tylu barwach i kolorach. Ciepła i miła. Dziwiło, że ludzie nie kręcili się wokół niej, że ten charakter ich nie przyciągał. A może przyciągał - tylko ona ich odtrącała. W końcu Tawarakoshi nie było łatwym miastem. I leżący tutaj Maji Koki doskonale to udowadniał. -Cieszę się, że cię poznałam. Jesteś bardzo dobrą kobietą. - I ten księżyc tak jasno wam przyświecał...
Ach, no tak.
Dziś była pełnia.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki

*Z ciekawostek: mała wstawka z buddyjskiego pożegnania zmarłych oraz Sutry Lotosu recytowanej z tej okazji.

[Airan]

To nie była taka walka, w której można się było zatracić. W której mogłeś stracić poczucie czasu i przestrzeni, w której brutalność wychodziła na pierwszy plan, nie. To była bardzo krótka potyczka. Może ktoś powiedziałby nawet, ze to była egzekucja… Ale Airan pozwoliła Kokiemu wziąć broń do rąk. Pozwoliła mu, mimo wszystko zachować honor, rozpocząć pojedynek, zginąć z bronią w ręku. Nie dosłownie, bo jego miecze zostały przez niego wypuszczone i zatrzymane przez ścianę piachu i zbroję kobiety, ale to nie tak, że został zaskoczony goły i wesoły w wychodku. Mógł stanąć z nią twarzą w twarz, mógł podjąć rzuconą mu rękawicę… Nawet jeśli dość nieudolnie.
Airan westchnęła cicho, kiedy powoli podeszła do ciała, które upadło na grób ukochanej. Nie chciała mu tego zabrać, tej ostatniej sekundy połączenia z martwą już kapłanką. Połączył ich cmentarz. Pełnia księżyca. Koki odszedł – dokładnie miesiąc po niej, by móc do niej dołączyć. Miłość… To była naprawdę zagadkowa rzecz. I piękna zarazem. Wciąż otoczona swoją zbroją, którą Kotori mogła teraz zobaczyć, gdyby tylko na nią spojrzała, na jej metaliczną twarz stanęła nad swoim… czymś w rodzaju kuzyna. Członkiem rodziny na pewno i po prostu patrzyła na niego, w myślach życząc mu powodzenia. Dobrej drogi i niczym niezmąconego snu. Pozwoliła kapłance odmówić modlitwę, a sama spojrzała w niebo. Szkoda. Szkoda, że Koki tak zszedł na ciemną stronę. Szkoda, że taki był jego koniec – ale czasami nie było innego wyjścia.
- Mam nadzieję, że Maji Koki znajdzie drogę do domu – odpowiedziała Kotori w momencie, kiedy ta obiecała przekazać wszystko Yojiemu. Oto było połączenie – powód, dla którego Airan go w ogóle tropiła. Dlaczego w ogóle chciała go zabić. Rodzina to był też obowiązek. A zagubione owieczki, takich, których nie dało się już nawrócić, trzeba było zabić, by nie szerzyły choroby dalej.
Airan spojrzała ponownie w niebo. Było już ciemno i to nie były dobre warunki do powrotu do domu. Zadanie wykonała, więc… Teraz trzeba było po sobie posprzątać, a do Kenshiego udać się rano. Pokazać mu ciało, by udowodnić wykonanie zadania… A może, jeśli ciała do niczego nie potrzebował po potwierdzeniu, pozwoliłby go pochować tutaj? Obok kobiety, którą kochał…? Hibiki była romantyczką i w tym momencie te myśli były właśnie tym spowodowane. Czuła, że… to byłoby odpowiednie – o ile byłaby taka możliwość.
- Myślę, że będę wracać jutro… Teraz jest już zbyt ciemno, a to nie jest dobry pomysł – powiedziała do niej po chwili, gdy już się napatrzyła w niebo. W rysującą się na nim pełnię księżyca. - Bardzo chętnie się jeszcze jutro z tobą spotkam, miło było cię poznać – to nie był dobry moment na uśmiechy, tutaj, nad tą sceną, ale jednak – Airan się uśmiechnęła. Choć czy Kotori mogła to zobaczyć… Piaskowa zbroja wciąż jeszcze się na niej utrzymywała, choć już za chwilę miała się rozsypać, bo Airan nie planowała jej podtrzymywać.
Musiała za to posprzątać, żeby rano nie było znowu jakiegoś skandalu i żeby znowu nie wybuchła panika. Sięgnęła więc ręką do torby, by wyciągnąć z niej średniej wielkości zwój. Normalnie trzymała w nim piasek, ale tym razem musiała zrobić wyjątek. Rozwinęła go i położyła obok Kokiego, zabrała swój miecz, po czym złożyła pieczęć, by jego ciało, wraz z pewną ilością piachu, która jeszcze mogła się tam pomieścić, zniknąć. Po wszystkim zwinęła go i wsadziła z powrotem do torby. Resztę piachu poupychała w wolne przestrzenie pojemności innych zwojów ile się dało, a jeśli coś się nie zmieściło… To cóż. Zostawiła tutaj. Za kilka godzin to przestanie być czarny piach i stanie się takim… zwykłym. Przy tym sprzątaniu Airan natknęła się jeszcze na zdartą wcześniej przez Kokiego maskę.
- Obrzydliwe – westchnęła po czym po chwili zawahania też ją zapieczętowała. Nie dlatego, że ją potrzebowała. Dlatego, że należało ją… albo spalić, albo zwrócić temu biednemu Fuyukiemu u pana doktora w prosektorium, nawet anonimowo, żeby ciało odzyskało swoją zgubę. Chodziło po prostu o to, żeby jutro ktoś się nie natknął na ten makabryczny widok oderwanej i leżącej tutaj… Twarzy. Tak. Będzie musiała jutro podejść tam do pana i w taki czy inny sposób zwrócić zgubę.
- Śpij dobrze, Kotori. I do jutra – posłała jej uśmiech jeszcze. Kobiety pewnie się jakoś umówiły, czy Airan ma przyjść do niej do domu, czy chcą się spotkać gdzieś indziej. A tymczasem skierowała się do karczmy, w której miała pokój.
Nazajutrz w pierwszej kolejności po śniadaniu chciała się udać znowu za miasto, do Kenshiego. Pokazać mu dzieło. I zapytać, czy uważa, że mona go pochować tutaj, przy pannie Akarze.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

57 Kiedy Kotori zakończyła swoją modlitwę i spojrzała na Airan była minimalnie ciekawa tego, co ją otaczało. Tej czerni, która przylepiała się do jej ciała, która sprawiała, że sama wydawała się błyszczeć w promieniach księżyca, które były tak samo chłodne jak muśnięcia jesiennego powietrza. Pewnie niedługo nadejdzie zima, która przykryje cały świat białym puchem, ale na razie przyszło wam jeszcze stać pośród nie zagrabionych liści z kilku ostatnich dni. Plątały się między nogami i szeleściły cicho, kiedy tylko znów poruszył duszami wiatr. I twoimi włosami. I twoim strojem, który miałaś na ciele. Tak rodził się dreszcz. Była ciekawa, ale nie pytała. Wyglądało to dziwnie, ale, moi mili, świat ninja był pełen dziwów, których nikt nie rozumiał i ciągle ktoś potrafił otworzyć nowe drzwi, za którymi kryło się coś... niespodziewanego.
Kapłanka była wdzięczna, że chciałaś się jeszcze spotkać, że znajdziesz jeszcze parę chwil, że to wszystko nie skończy się ot tak - pstryknięcia palców. To wszystko... czyli w sumie co? Jak wiele mogło połączyć dwie kobiety podczas ledwo jednego dnia? Zaproponowała, żeby spotkać się w jej domku - będziecie mogły pójść na rynek, zaprowadzi cię do całkiem uroczej kawiarenki, którą otworzono całkiem niedawno i niedaleko niej. Takie miłe pożegnanie, jeśli tylko będziesz się śpieszyć. Już nie obarczone tym, że macie przed sobą kogoś do zabicia. Tak jak myśl ta unosiła się całego dzisiejszego dnia. Dla ciebie to chleb powszedni. A ten tutaj był przecież tylko mordercą. Maji Koki, człowiek, który zboczył z dobrej drogi... i kto wie, może dzięki tej uduchowionej kobiecie chciał na nią wrócić? Ktoś w tym mieście miał na tyle odwagi, żeby splunąć bogom w twarz. A to wymagało albo wielkiej odwagi albo wielkiej głupoty. Bogowie lubili w końcu powoływać swoich championów, którzy odpowiedzą na hańbę, jakiej dopuściła się ludzka ręka. Śmiertelni przecież... byli tacy krusi w obliczu bóstw.
Większość drogi powrotnej minęła w ciszy. A do karczmy w sercu miasta był spory kawałek drogi. Teraz już nie trzeba się było śpieszyć i żadna misja na ciebie nie czekała. Coś skomplikowanego i złożonego stało się zadziwiająco proste dzięki zrządzeniu Losu. Albo własnym staraniom? Albo czyjejś serdeczności? Tawarakoshi było nadal żywe, ale żywe w domach. W oknach paliło się światło, widać było ludzi zasiadających do kolacji czy zajmujących się swoimi sprawami - relaksem, bo cóż można było robić o tej godzinie? Niektórzy jeszcze krzątali się po ulicach, szli do karczmy, albo już z niej wracali. Niewielkie grupki rozmawiały ze sobą, kiedy już byłyście bliżej głównej ulicy prowadzącej na rynek. Kotori postanowiła cię odprowadzić - miała i tak po drodze. Z zaułka jednego czy drugiego dobiegły was męskie śmiechy, w jeszcze innym zobaczyłyście mężczyznę obcałowującego jakąś panienkę - albo kurtyzanę - opartą o ścianę, jeszcze dalej trójka dość młodych chłopaków stała pod jednym z miejsc, które z powodzeniem można nazwać "mordownią" i z brudnymi buziami przeliczali drobne ryo z pełnym skupieniem. Jeszcze zanim dotarłyście do karczmy zaczęło padać. Pierwsze krople spowodowały, że przyśpieszyłyście tempa, aż w końcu rozpadało się na dobre. Kotori tylko na moment przysiadła w karczmie licząc na to, że się rozpogodzi, ale na darmo. O szyby deszcz dzwonił jesienny. I pluskał jednaki, miarowy, niezmienny. Musiała pojawić się u Yojiego, żeby ten się nie martwił i żeby zaraz sam nie zaczął jej szukać. No i powiedzieć mu o tym, że sprawa została już rozwiązana. Ponadto miała zobowiązania w świątyni. Mogłaś spokojnie czegoś się napić, zjeść, karczmarz zaproponował, że może rozwiesić twoje ciuchy w suszarni, albo sama możesz to zrobić, jeśli chcesz, mają też pralnię - za opłatą, a jak! Mniejszą, jeśli chciałaś to zrobić sama i większą, jeśli chciałaś, żeby ktoś cię wyręczył. Noc pochłaniała Tawarakoshi. A deszcz ciągle dzwonił w szyby miast.
Karczma była już cicha i spokojna, kiedy do twoich drzwi rozległo się pukanie. Pewnie nawet już spałaś. Zbudowany w części z drewna budynek cicho jęczał swoim naturalnym rytmem, kiedy wiatr wył na zewnątrz i zawodził między ścianami. Nie słychać było żadnej żywej duszy. Żadnych kroków, śmiechów z dołu, szczękania naczyń, kiedy cała karczma była sprzątana po wyjściu ostatniego gościa. Pochmurna, deszczowa i wietrzna noc. I ktoś pukał. Cicho. Jeśli nie odpowiedziałaś - zapukał jeszcze raz. A jeśli w końcu otworzyłaś...
Jeśli otworzyłaś mogłaś przed sobą zobaczyć mężczyznę zdumiewającego. O długich, białych włosach, które sięgały niemalże ziemi. Ubrany w białe, tradycyjne ubranie, na którym była dość klasyczna zbroja - nie pełna, raczej jej pojedyncze fragmenty. Do tego lisie futro przeplecione przez jego ramiona - oh, ale jakie! Jakiś piękny był ten biały lis ze swoją kitą! Mężczyzna miał ostre rysy twarzy. I złote oczy - o kocich źrenicach. Ze znamionami na twarzy na policzkach, dwoma kreskami, przypominał nieco przedstawiciela rodu Inuzuka. Ale nie było przy nim żadnego ninkena. Było w tym człowieku coś... dumnego. To, jak stał wyprostowany, to, jak spoglądał na ciebie z góry przez różnicę wzrostu.
- Maji Airan? - Zapytał głębokim, mrukliwym głosem. Było w jego brzmieniu coś podobnego do Yojiego... ale ten głos nie był złowrogi. Mimo swojego pomruku był spokojny. Miał równie spokojne spojrzenie - ale jednocześnie tak mocne i o jadowitym kolorze, jakby były zdolne przeciąć człowieka w pół. Ale przez to wszystko wcale nie wydawał się szczególnie łagodny. Chyba taki teraz twój pech - albo i szczęście - trafiać na facetów o mocnym charakterze. - Kotori wypowiadała się o tobie w samych superlatywach. Me imię brzmi Nikko. Przychodzę od młodej kapłanki. I za jej prośbą. Poświęc mi swój czas. - To nie brzmiało jak rozkaz... ale też nie brzmiało jednoznacznie jak pytanie w jego tonie.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki
Nikkō

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Airan]

Towarzystwo Kotori było… Lekkie. Nienachalne. Przyjemne. Rzadko kiedy trafiała na osoby, których obecność w jakiś sposób nie drażniła czarnowłosej. Zazwyczaj ludzie irytowali ją bardzo prędko – swoim sposobem bycia, głupotą, naprawdę dużo nie trzeba było szukać. A Kotori… Była taka szczera w swoich słowach, odruchach, reakcjach. Ta jej wstydliwość ujmowała za serce i sprawiała, że chciało się do niej po prostu uśmiechnąć. Zabawne to było – to, że w jeden dzień tak się dogadały, że… Ach, miło byłoby się jeszcze spotkać przed odjazdem z Tawarakoshi. Zamienić jeszcze kilka słów. Czemu wszyscy ludzie, których polubiła, byli tak daleko? Czemu znowu myślała o czarnych oczach?
Airan sama zastanawiała się, czy nie odprowadzić Kotori biorąc pod uwagę ataki w czasie pełni i te rozzuchwalone hałasy z ulicy – żeby nikt jej nie napadł i nie zrobił krzywdy, bo Airan… Airan by sobie z takimi poradziła, to raczej było oczywiste. Ale gdy Kotori się nie bała i chciała iść sama, to nie zamierzała naciskać. Pożegnały się, a Airan prosiła, by uważała na siebie. Zjadła kolację, napiła się. Skorzystała z pralni i sama uprała swoje rzeczy, dziękując karczmarzowi za sugestię. Zapłaciła, a jakże. Poprosiła też o przygotowanie kąpieli w miarę możliwości. Po takim dniu potrzebowała się zrelaksować… Tym bardziej mając na uwadze, że czekać ją będzie co najmniej dwutygodniowy powrót do Atsui. Więc po wszystkim po prostu się położyła. Kręciła się na łóżku, nie tak łatwo było zasnąć. Nie, gdy emocje były żywe – bo to wszystko było takie… takie. Polowanie na Kokiego, zakończenie historii z nim… O tym nie myślała za wiele. Więcej myślała o tym, o czym się przez te miesiące wzbraniała. O tej tęsknocie, którą dotychczas tłumaczyła sobie po prostu jako po prostu za kimś bliskim. Za trójką bliskich osób. Ale dzisiaj, po tym właściwie niewinnym pytaniu Kotori, które to wszystko rozpoczęło… Wiedziała, że to nie jest takie proste. Że to jest zajebiście skomplikowane, bo nigdy nie chciała być drugą Hotaru – czyli kobietą, która coś chce od faceta, który nie jest zainteresowany. Nie wiedziała, czy nie jest. Bała się jednak, że zrobienie ewentualnego kroku jeśli nie był, popsułoby ich relację. Że bałby się, że w razie odmowy, ona mogłaby chcieć zrobić to samo co tamta szalona dziewczyna. Ale to przecież nie była ona. No i tak myślała. Kręciła się na łóżku, zastanawiając się kiedy. Kiedy to się stało. Kiedy przepadła. Chyba nie było jednego konkretnego momentu. Nie było żadnego trzaśnięcia w głowę. To było… Takie o. Niewidzialne, niezauważalne, delikatnie wsuwało się w jej umysł i serce, tak, że nawet sama nie zauważyła…
To była prawdziwie niebezpieczna pułapka. I zastawiła ją sama na siebie.
W końcu przysnęła. To była bardzo dziwna drzemka, taka z której gdzieś na granicy świadomości wyrwało ją pukanie do drzwi. Gdzieś na peryferiach słuchowych dotarło do niej pukanie do drzwi, ale w pierwszym odruchu ubzdurała sobie, że to senne majaki. Dopiero, gdy pukanie rozległo się znowu zrozumiała, że to nie jest sen. To rzeczywistość. Ktoś do niej przyszedł, ktoś czegoś chciał…
Zaraz.
To już przecież było. A ona nie była teraz dwa tygodnie wcześniej w swoim domu, kiedy Sabaku Hikari obudził ją wzywając ją do Siedziby Władzy. Nie. Nie była w Atsui. Była… tu. Było ciemno, zimno, łóżko było nie takie, ona zaspana, z nieprzyjemnym uczuciem piasku pod powiekami, kiedy tak przecierała dłonią twarz i faktycznie zrzuciła z siebie koc i przeszła kilka kroków do drzwi. Było ciemno. Zimno. Wiatr wył za oknem, nie słyszała żadnych śmiechów z głównej sali. Skupiła chakrę na dłoni, pozwalając by kulka uniosła się nad nią i rozświetliła mrok, a sama… właściwie to odsunęła się od drzwi i przekręciła klucz i nacisnęła klamkę wolą (wcześniej magnesując je na odległość), pozwalając, by drzwi się otworzyły. Była gotowa w razie czego zaatakować, gdyby to był ktoś o złych zamiarach. Bo naprawdę… Wizyta teraz? O tej godzinie…? Tutaj?
A wtedy zobaczyła jego. J e g o. Ooo. Jego wygląd, aura jaką sobą roztaczał była taka niecodzienna, że po prostu się na niego zapatrzyła. A w tym czasie on się odezwał. I… Wiedział kim jest. A jedyna osoba tutaj, która usłyszała jej imię i nazwisko rodowe to była Kotori.
- Taak? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, skołowana, lekko zaspana, choć ten sen szybko z niej spływał w obliczu takich dziwactw. Nie była ubrana jakoś bardzo wyjściowo, bo w luźne spodnie i koszulę, które robiły jej za podróżną piżamę, ale chociaż włosów nie miała potarganych. - Och, naprawę? – że Kotori wypowiadała się o niej tak dobrze. Airan się uśmiechnęła, ale kim był on, że o niej opowiadała i że zasłużyła na tę… Nocną… Wizytę. - To chyba coś pilnego… No dobrze, proszę. Wejdziesz, Nikko? – musiało być pilne, skoro zjawił się t e r a z i skoro wyrwał ją ze snu. Airan odsunęła się, chociaż drzwi wcale nie zastawiała, ale gestem dłoni, w której nie „trzymała” światełka dała znać, by wszedł do środka. - W czym mogę pomóc? - jeśli sam nie zamknął za sobą drzwi, to Airan zrobiła to za niego, wcale do nich nie podchodząc.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

59 Mężczyzna stojący przed drzwiami przyjrzał ci się uważnie - twojej zaspanej twarzy, nieco nieprzytomnym jeszcze oczom, które zostały rozbudzone zdziwieniem. Uwagą. W końcu byłaś w mieście bandytów i morderców, jak dowodziło to zamieszkanie tutaj Kokiego na dłuższy czas. Zaraz jego intensywne, żółte oczy zostały ściągnięte na bok - naprawdę wyglądały jak szlachetne kamienie z drobinami złota w swym wnętrzu, takie jasne, takie... lśniące, nawet w tym półmroku. Spojrzał na ten pokój - zwykły, karczemny, nie był może malutki, ale też nie powalał na kolana swoją przestronnością czy możliwościami, jakie stwarzał. A i tak przecież był jednym z tych lepszych, jakie można dostać w przybytkach przydrożnych. Miał bardzo wygodne, duże łóżko, dużą szafę, biurko, stolik z dwoma krzesłami i jeszcze kilka półek, na których można było rozłożyć swoje rzeczy. Przy samych drzwiach zaś stał wieszak, na którym można zostawić swój płaszcz. Nikko, jak się przedstawił, takowego nie miał. Nie pasował tu. Nie to, że nie pasował do tego miasta - długa katana przy jego boku i wakizashi dowodziły, że prawdopodobnie świetnie potrafił sobie poradzić w miejscach takich jak i gorszych. Albo nie, wróć, to przez to po prostu jaki się... wydawał? Może nawet nie potrafił tej broni używać? Lecz nie, nie. Wszystko w nim mówiło, że raczej potrafił. Ale nie pasował do tego pokoiku. To prawie jakby do tego miejsca miał nagle wejść Sabaku Jou. To się po prostu... nie dodawało. Nie godziło. To... coś było w tym niewłaściwego i coś było nie tak. I patrząc na to, jak się rozglądał, można było odebrać wrażenie, że on też tak uważał. Ale z jakiegoś powodu musiał. Nikt normalny nie składa w końcu odwiedzin o tej godzinie, zwłaszcza w karczmie. A przecież drzwi dolne były zamykane, by nikt się nie pałętał po przybytku i by ograniczyć kradzież i różne inne rozboje, jakich można się było w Tawarakoshi spodziewać. Mimo to zrobił krok naprzód, przekroczył próg i sięgnął do drzwi, żeby je za sobą zamknąć.
- Tak. To pilne. - Spojrzał znów na ciebie i ewidentnie nie zamierzał wchodzić głębiej. Był mokry. Powolutku, kiedy docierały do ciebie bodźce to mogłaś widzieć, że był mokry - pewnie od deszczu na zewnątrz. Ale nie też tak, by był całkowicie przemoczony. Być może osłonił się w drodze parasolką. - Jestem świadom niedogodnej godziny. Dziś jest pełnia. I tak jak każdej poprzedniej pełni zabito dziś kapłana. - Gdyby Nikko podniósł głos to chyba wszystkie te ściany by drżały w swoich posadach. Ludzie by truchleli. Coś w tym było. Zdecydowanie coś w tym było... ale głosu nie podnosił. Mówił cicho - na tyle, żebyś go bardzo wyraźnie rozumiała i słyszała. Jednocześnie nie tak, jakby bał się, że ktoś może go usłyszeć w drugim pokoju za ścianą. Ponoć ściany mają uszy. Nikko się chyba tych uszu nie bał. Sprawiał wrażenie człowieka, któremu strach był w ogóle obcy. - Moja kapłanka została zachęcona twoimi słowami i wierzy w to, że musi zatrzymać osobę za to odpowiedzialną. Przybyłem tu, by samodzielnie zająć się tą sprawą. To sprawi jednak, że stracę kapłankę. Kotori powiedziała, że jesteś wielką wojowniczką i nie lękasz się wyzwań. A ja nie zamierzam pozwolić, by moja rodzina pozostała bez łącznika ze światem ludzi. - Mówił powoli, krótkimi zdaniami i robił między nimi krótkie przerwy, gdy się w ciebie wpatrywał, nienachalnie, oceniając twoje reakcje na jego słowa. Noc jest późna, ty zostałaś wyrwana z łóżka - takie rewelacje wcale nie muszą tak gładko i łatwo trafiać do głowy. A to wszystko... dla każdego normalnego człowieka mogło brzmieć absurdalnie. I dla tego nienormalnego człowieka też.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki
Nikkō

  Ukryty tekst

[Airan]

Ona też się przyglądała. Nie spodziewała się żadnych odwiedzin w środku nocy bo kto miałby ją odwiedzać? Nikogo tutaj nie znała, nikt nie był jej tutaj bliski. Odwiedzić to co najwyżej mógł ją ewentualny zabójca, ale taka wiadomość wysyłana komuś (bo, że była to wiadomość, była przekonana) byłaby kiepska, bo nikt jej tutaj nie znał. I nie miała nic wspólnego z żadnym z bóstwa do tej pory umierali… Kapłani. Ona była kunoichi, a nie kapłanką. Więc kto mógł ją odwiedzić? No… W sumie to nikt.
A jednak ktoś tutaj przyszedł. I był… Był. Wow. Majestat było czuć z daleka. I nie tylko to. Ktoś słabszy psychicznie może poczułby, jak uginają się pod nim kolana. A i niejedna panna by miała miękkie nogi patrząc na takiego faceta. Airan… Nie miała, ale to pewnie tylko dlatego, że była zaspana, a poza tym jej myśli zajmowane były przez kogoś innego. Nie miała żadnych konkretnych przemyśleń odnośnie broni, ani tego kim ten cały Nikko był, ale jedno było pewne – nie był to byle jaki gość. I rzeczywiście nie pasował do tego pokoju. Ani do tej karczmy.
Dopiero po chwili, gdy jej oczy przyzwyczaiły się do światła, zaczęła wyłapywać i rejestrować więcej szczegółów. To, że był mokry. To piękne lisie futro, nienaturalne źrenice oczu. Tak jak on przyglądał się jej i oceniał ją, tak ona robiła dokładnie to samo. Dziwnie mówił. To właśnie ją uderzyło. Że w ciekawy sposób układa zdania, że używa bardzo charakterystycznych słów...
Kiedy powiedział, że zabito dzisiaj znowu jakiegoś kapłana, to fiołkowe oczy się rozszerzyły, bo pierwsze co pomyślała, to Kotori, ale to było głupie. Głupie, bo inaczej chyba… Nie miałaby jak powiedzieć o Airan? Miała nadzieję, że to nie było to… Ale potem Nikko mówił dalej. I z początku Airan po prostu na niego patrzyła – nierozumiejącym wzrokiem może ktoś złośliwy by powiedział. Ale nie. Hibiki mieliła jego słowa. Trawiła. Moja kapłanka. Stracę kapłankę. Moja rodzina. Łącznik ze światem l u d z i. To nie brzmiało jak przypadkowe stwierdzenia, dlatego… Airan jednak lekko rozszerzyła oczy. Kotori opowiadała jej dzisiaj dziwne rzeczy, na które Maji przymykała oko, a to… Tu. Lekko rozchyliła usta.
- Twoja kapłanka? – powiedziała w końcu na głos. Kotori była kapłanką kitsune. A nie ludzi. A ten człowiek. Huh. - Zachęcona moimi słowami…? Zasugerowałam jej, żeby zrobiła tak, żeby nie żałowała odnośnie osoby, którą… - kocha. Która wybrała bardzo złą drogę. I nie mogła na to patrzeć. Ale chodziło przecież o Yojiego… och. - Och. Więc wiedziała kto. Więc… - rozumiała. Zrozumiała. Tym zabójcą był Yoji, który dał jej Hamadę na tacy, bo zabił kogoś mu bliskiego. Nie zadawała pytań, zgodnie z umową, bo to nie była jej sprawa, ale teraz… Teraz stało się to jasne. Ale czy to cokolwiek zmieniało? Nie. Niespecjalnie. Ale mimo wszystko w pewien sposób się zasmuciła i to widocznie. - Rozumiem. Ale nie bardzo rozumiem co dalej. Dlaczego masz… stracić Kotori? – rozumiała gdzieś bardzo podświadomie. Domyślała się, że pewien pierwiastek zwierzęcości, jaki tutaj czuła, nie był całkowicie przypadkowy. Tak jak… Te dziwne nuty w głosie. Tak jak… Wielkie łapy obok bariery, którą postawiła Kotori. - I… Jaka w tym moja rola? – to chyba było kluczowe pytanie. Po coś tu w końcu był. By jego rodzina nie pozostała bez łącznika ze światem ludzi, ale to, prawdę mówiąc, nie mówiło jej zbyt wiele. Tak, brzmiało po prostu absurdalnie. Ale… Nie była pewna, czy to było aż tak bardzo absurdalne, że aż nieprawdopodobne. Nie po rzeczach jakie dzisiaj słyszała. I nie po tym, co sama widziała.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

61 Ludzie byli zazwyczaj głupi. Ich przeważająca większość to szary tłum, który wymaga kontroli, prowadzenia za rękę, dzieci gubiące się we mgle pomimo tego, że wszyscy byli dorośli. Żałosne. Ale byli też ci, którzy rozumem grzeszyli. Którzy myśleli, którzy posługiwali się tym największym darem, żeby osiągnąć wyższe pułapy człowieczeństwa. Nikko kiepsko tolerował głupotę - sprawiała, że robiło się rzeczy dziwne, nieprzewidywalne i niezgodne z niuansami honoru czy zwykłej godności, jaka powinna przypadać na każdą żywą i rozumującą istotę. Tymczasem niektórych ludzi bardzo łatwo było pomylić z owcami. Brakowało im tylko puchowego odzienia i bieli, która chociaż trochę by ich uszlachetniała. To zazwyczaj był bezmyślny tłum i towarzyszył im bezmyślny pęd. Jak taka jednostka, która głowy nie używa, mogłaby zareagować na tę wizytę? I co pomyśleć o tych słowach? Nikko musiał mieć pewność, że nie trafił do osoby, która potrafi wykorzystać tylko dary klanowe. Opowieści to jedno - był odpowiedzialny za swoją rodzinę i nie zamierzał jej oddać w ręce niekompetentnej, pozbawionej polotu kobiety, której tylko fiu bździu w głowie. Tylko dlatego, że ufał Kotori, znalazł się w tym miejscu. Były już nie raz precedensy, w których nowa kapłanka była wybierana dość... szybko. Z dnia na dzień. Jak na razie Airan nie padała i nie uginały się pod nią kolana - a to był zawsze dobry początek. W końcu - od czegoś zacząć trzeba. Słowna odpowiedź na jej pytanie nie padła - uznał ją za retoryczną. Konfrontował z nią spojrzenie jednak w taki sposób, że nie było w nim zawahania, nie było niepewności - och, a była kiedykolwiek? Nikko dobrze wiedział, jaka jest różnica między tym, co należy a tym, co by się chciało. I nigdy nie wahał się pod podjęciem wyboru. Misja była najważniejsza - a aktualną misją było pozbycie się szkodliwego elementu i wyznaczenie nowej osoby, która zatrzyma kitsune i dotrzyma im... towarzystwa. Po tym świecie krzątało się wiele dziwów i było wiele istot, z którymi można było podpisać pakt. Nie wszystkie były tak chętne do kontaktu i nie wszystkie chciały mieć stały kontakt ze światem. Ale kitsune tego potrzebowały. Lubiły to. Kochały ludzkie pierdółki, kochały ludzkie rzemieślnictwo, były wiecznie ciekawe człowieka - każde następne pokolenie. I według mędrca - źle wpłynęłoby na ich społeczność oddalenie się od człowieka. Nawet jeśli czasem powodowało to wypadku, których Nikko wolał unikać i minimalizować ich szansę pojawienia się, w miarę możliwości, do zera. Nie, jego słowa nie należały do słów, które mogłyby zostać rzucone na wiatr czy wypowiedziane przypadkowo. Tak samo jak z tym, że Kotori była jego kapłanką.
Na następne słowa też nie musiał odpowiedzieć. Dostrzegał jej zrozumienie na twarzy, wymalowane na niej bardzo wyraźnie. Czyli była bystra. Potrafiła połączyć wątki, nawet jeśli nie były one tak proste do połączenia, bo włączały do tego czynnik, jaki wielu ninja uznałoby za całkowicie nieprawdopodobny. I tym czynnikiem były kitsune.
- Bierze odpowiedzialność za grzech na swoje barki. - Och, no właśnie. Kotori dobrze wiedziała, kto jest mordercą. I teraz ty też dobrze mogłaś wiedzieć, kto tu zabijał... zwykłych cywili. Albo i niezwykłych? Może oni też mieli jakieś grzechy wylane za kołnierz? Im dłużej czasem człowiek się zastanawia tym bardziej się zaczyna gubić. Czasami chcemy znaleźć usprawiedliwienie tam, gdzie żadnego nie było. Staramy się zrozumieć rzeczy, których pojąć się nie dało - bo zwichrowany i chory umysł nie funkcjonował tak, jak myśli każdego zdrowego człowieka. - Zadecydowała, że będzie towarzyszyć Yojiemu do Yomi no Kuni. - Uściślił swoją wypowiedź. Nikko nie był wielce skłonny do wybaczenia. Nie akceptował wynoszenie miłości ponad powinność wobec nich. A Kotori to zrobiła. Ukryła przed nimi Yojiemu, pomogła mu i doprowadziła do śmierci - śmierci ludzi niewinnych. Nawet jeśli sama nie pociągnęła za nóż to dobrze wiedziała, że te grzechy ważyły bardzo wiele i nie wystarczyło się z nich obmyć w uświęconej kapliczce. To była jedna z tych plam na duszy, która pozostawała na zawsze i nie można się było jej pozbyć. Potem tylko mogła ewoluować. Kurczyć się, usychać, albo rosnąć - zależnie od tego, czym chciałeś ją karmić.
- Zostaniesz powiernikiem paktu z kitsune. Naszym łącznikiem ze światem ludzi. Gdy będziesz nasz potrzebowała przyjdziemy. Gdy będziemy ciebie potrzebowali w chwili słabości - odpowiesz na wezwanie. To wielki zaszczyt. Nie może być z przypadku. Chcę zobaczyć, do czego jesteś zdolna. I potrzebujesz czasu, by zrozumieć nasz świat.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki
Nikkō

[Airan]

Wyglądało na to, że w jakiś tam sposób się faktycznie rozumieli, bo rzeczywiście te dwa pierwsze pytania jakie jej się wyrwały były zdecydowanie retoryczne. Przecież słyszała co mówił, a mówił o swojej kapłance. Swojej. S w o j e j. Mówił też o Kotori, więc jedno z drugim łączyło się bardzo gładko. Kotori z kolei była kapłanką kitsune i opiekowała się kapliczką na obrzeżach miasta. Kapliczką, wokół której Airan widziała ślady wielkich łap. Łap, które nie były ani kocie ani psie, a wielkością przypominały te ninkenów. Jeśli uwierzyć Kotori na słowo, a Airan teraz bardzo szybko wracała myślami do rozmowy przy herbacie, jaką odbyły w ciągu dnia, to… kitsune istniały. To nie był tylko jakiś wytwór wyobraźni, a ta kaplica tam była nieprzypadkowa. Jeśli wierzyć jej na słowo. Z drugiej strony to mógł być też jeden wielki żart urządzony ku uciesze… czyjejś. Jakoś nie było w tym niczego zabawnego. Branie grzechów na barki, jak i udanie się do krainy ciemności nie było tematami, z których należało żartować. A gdy Nikko o tym wspomniał, to choć w pierwszej chwili Airan przeżyła szok, to w drugiej… Było widać w niej smutek. Smutek po wiadomości, że Kotori zamierza umrzeć. Wraz z Yojim.
Wcześniej brała to za bajki z ta poprawką, ze wielkie łapy dawały do myślenia, ale odrzuciła to na bok. Aż do teraz. Normalnie by nie uwierzyła na słowo, ale działo się tutaj zbyt dużo dziwnych rzeczy. Kotori… Wierzyła, że ona wierzy w to co opowiada. A teraz Nikko. Był… Piękny. Tu nie chodziło nawet o to, że był przystojny, był po prostu piękny w ten… nierzeczywisty sposób. Sposób w jaki się wypowiadał, słowa, jakich używał, co mówił… I ta aura, którą wokół siebie roztaczał. To wszystko składało się na sumę tego, że wręcz chciało się uwierzyć na słowo.
- Czym jest ten… pakt? – nie bardzo rozumiała o czym do niej mówi. Znaczy rozumiała założenia, ale heh. Oni byli tu. Ona była… nie stąd. - Nie pochodzę stąd. Jestem kunoichi z Kinkotsu w Atsui, to… Kawałek stąd. Jak to miałoby… działać? Jakoś nie widzę wysyłania sobie listów aż tutaj do Głębokich Odnóg – no to brzmiało zwyczajnie absurdalnie. Raz na jakiś czas może… Z nadzieją, że kurierowi nic się nie stanie po drodze. Ale stały kontakt? Odpadało. Bo to, że heh… człowiek, który stał przed nią nie był człowiekiem już przyjęła do wiadomości. Teraz to nawet zaczęła podejrzewać, że to było Henge. - Nie wiem ile opowiedziała ci Kotori, ale co dokładnie chcesz zobaczyć? – pewnie chciał ise upewnić, ze to, co mówiła Kotori, to nie były bajki. Czy podsunęła temu… kitsune… ją z uwagi na to, jak widziała co robi i jak pracuje? Czy z uwagi na charakter – co mówiła, jak i tak dalej. Czy chodziło o sympatię? Albo o przerzucenie tego na barki kogoś, przez którego Kotori ostatecznie zrobiła to, co zrobiła, albo raczej – co chce zrobić. Airan nie sadziła, że jej słowa będą miały taką konsekwencję, ale gdyby znała przyszłość… To nie powiedziałaby niczego innego. Bo to, co jej powiedziała, ta jej rada, szła z głębi serca i nie była złą radą. Po prostu nie zdawała sobie sprawy z tego, że przewinienia Yojiego i Kotori są aż tak duże. Nie doceniła jej na tym polu.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

63 Nic w życiu nie dzieje się dwa razy tak samo, ale to nie oznaczało, że historia nie zataczała swojego koła. Był taki poranek na gorącej pustyni, w którym ktoś zapukał do twoich drzwi i chciał, żebyś kogoś zabiła. Była taka noc w zimnym Tawarakoshi, w której ktoś zapukał do tych drzwi - i znów chciał tego samego. Czasem zaskakujące było to, jak wielu jednostkom zależało na tym samym - śmierci. Kręcili się wokół niej jak ćmy, które latają wokół ciepłego płomienia. Niezdrowe i chore istoty, ale musieliśmy im to wybaczyć - taka była ich natura. Tak w ludzkiej naturze leżało branie i odbieranie. Nie zawsze pytano o cenę, czasem o niej zapominano. A jeszcze innym razem chcesz postawić wszystko na jedną kartę, byle tylko ugrać coś dla siebie. Zeskrobać z boskiego podnóżka resztki przyjemności, które tam utkwiły. Czymkolwiek ta przyjemność by dla ciebie nie była. Tamtego dnia ktoś patrzył na ciebie wzrokiem miłym i pełnym zamiłowania. Tej nocy ktoś patrzył na ciebie uważnie i surowo, wiedząc, że między wami musi zajść nić porozumienia, jeśli cokolwiek tutaj miało się udać. Jeśli ta absurdalna - dla ciebie - sytuacja miała dostać swoich rąk i nóg i pomogła cię troszkę otrząsnąć z wątpliwości co do tego, jak w ogóle się zachowywać i jak o tym wszystkim myśleć. Nikko zrobił jeden krok do przodu, potem drugi - w twoją stronę. Był wolny. Albo tak, jakbyś mogła być spłoszonym zwierzęciem, albo tak, jakby miał opór, żeby wchodzić w głąb tego pokoju z sobie znanych tylko powodów. W końcu tu nie pasował. Dym puffnął, biel rozlała się i rozpłynęła, nie pozostawiając po sobie nawet zapachu, a twoim oczom ukazał się lis. Piękny, wielki lis o sześciu ogonach i dokładnie takich samych oczach, jakie przed momentem spoglądały na ciebie z męskiej twarzy. Jego futro nie było śnieżne - wpadało w zabarwione mlekiem cappucino, a jego pysk poznaczony był czerwonymi symbolami, które chyba nic nie znaczyły - a przynajmniej nie znaczyły nic dla ciebie. Dumne stworzenie nie mogło wyglądać jak typowy lis. I nie było też zdecydowanie ninkenem. Jego smukła, pokryta wilgotnym od deszczu futrem, sylwetka okryta była tym samym odzieniem, które widziałaś na człowieku stojącym tu jeszcze przed momentem. Nie miał jedynie na sobie białego, lisiego futra. Ogony - każdy pojedynczy - falowały w hipnotyzujący wręcz sposób i gdyby nie to, jak mocne było wejrzenie jego ślepi to przyciągałyby spojrzenie jak wahadełko w rękach hipnotyzera.
- Porozumieniem. Obietnicą. Związaniem krwi. Twojej z naszą. Naszą z twoją. Pozwalającą wezwać ciebie sztuką ninpou do nas, albo nas do ciebie. Rodzina kitsune jest silna i duża. I dotrzymujemy naszych obietnic. - Nie pozostawiało wątpliwości, że Nikko należał do tych przeciwników, z którymi nie chciało się krzyżować broni. To nawet nie tak, że powodował strach - to raczej to, że w swojej postaci i charakterze był wręcz przytłaczający. Mógłby uchodzić za bożka, którego niebiosa uwolniły ze swych posad - nic dziwnego, że takiej istocie ludzie gotowi byli oddawać cześć i stawiali dla niego ołtarzyki. - Odległość nie ma znaczenia. Pakt pokonuje setki i tysiące kilometrów. Sztuka przyzwania nie liczy odległości. Nie widzi tego, czy jesteś przytwierdzona do mroźnego Hyuo czy do mórz Ryuzaku no Taki. Dwa ostatnie pokolenia kapłanów mieszkały tu, w Tawarakoshi. Przed nimi było wielu innych spoza granic tego miasta. - Uspokoił twoje wątpliwości co do tego, jakby to w ogóle miało wyglądać. Listy... listy nie były potrzebne. Słowo pisane było zbędne.
- Pokonaj Yojiego. To godny przeciwnik. Muszę wiedzieć, że nasz świat będzie bezpieczny w rękach wojowniczki Maji Airan. - A wiatr za oknem ciągle wył i szumiał. A deszcz ciągle bił w szyby i w ściany. W tym momencie cała przygoda w Tawarakoshi wydawała się słodkim snem - albo wyjątkowo wypaczonym majakiem, którego próbowałaś złapać sens. - Fushigi no Tani, Kraina Cudów, jak na Wy, ludzie, na nią mówicie, stanie przed tobą otworem. Jesteśmy potężnymi sojusznikami. Ty też musisz być dla nas potężną sojuszniczką.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki
Nikkō