Miasteczko Tawarakoshi

[Kaiho]

Tawarakoshi
Miasto Drogi Mlecznej Położone w Głębokich Odnogach Miasteczko Tawarakoshi mieści się na granicy z Kyuzo. Podlega więc ich podatkom tak i polityce, a jednak rządzi się sobą. Ludzie tutaj mieszkający to zaprawieni uchodźcy, którzy nie potrafili sobie znaleźć miejsca nigdzie indziej. Życie w tych surowych terenach ukształtowało zdolności przetrwania tutejszej ludności. Tutejsi mieszkańcy są również bardzo religijni. Mieści około 5 000 mieszkańców.
Budynki stoją tu blisko siebie i nie zostały zbudowane na żadnym konkretnym planie. Zbudowane z kamienia, którego tu pod dostatkiem, z drewnianymi wzmocnieniami i szkieletami nie przypominają delikatniejszego budownictwa Kyuzo. Bliżej im do architektury Daishi. Okna są małe, a na zewnątrz widać mocne okiennice. Wszystko to dlatego, że zimy są tu bardzo surowe, a i wiosna i jesień nie rozpieszczają. Rozciągają się wzdłuż klifów, gdzie w wąwozie miasto powstało. Zyskało popularne miano Miasta Drogi Mlecznej, ponieważ późną nocą granat nieba wymalowany jest tym niezwykłym, magicznym zjawiskiem. Drzewa są tutaj równie surowe, co reszta roślinności - dziwnie powyginane od wiatrów wrastają w każdy kawałek skały i ziemi, jaki tylko mogą. Pojedyncze, małe poletka pól można znaleźć przed samym miastem. Głównie jednak ludność utrzymuje się tutaj z rzemieślnictwa oraz z polowań. Jest to również zazwyczaj miejsce wypadowe dla łowców głów jak i wyrzutków, dla których ostatnią możliwością przetrwania jest zagłębienie się w Głębokie Odnogi. Mimo to wcale nie ma tu zbyt wielu gości i przejezdnych. Tawarakoshi to ostatni przystanek ludzkości przed dzikimi ostępami Głębokich.
Serce miasta, które stanowią najwyższe budynki, stanowią połączenie zamku tutejszego włodarza, siedziby straży i koszar. Nie da się nie zauważyć dwóch wysokich wież strażniczych, z których rozciąga się imponujący widok na dalsze części Głębokich Odnóg jak i na otwarty teren drogi prowadzącej do Tawarakoshi.

[Airan]

To była łatwa droga dla kogoś, kto nie miał nad tym później żadnej refleksji. Dla kogoś, kto żył tak z dnia na dzień i kto przekładał te kłamstwa i mord na życie prywatne – a nie tylko zawodowe. Bo ktoś, kto starał się zachować balans, ktoś kto odróżniał zadania i pracę od własnego życia… Miał nieco ciężej. Jak zachować balans, jak się nie zatracić. W wykonaniu Airan mogło się wydawać, że to jest faktycznie łatwe. Że może kogoś zabić bez mrugnięcia okiem, a w drugiej chwili roztaczać opiekę nad kimś, kto jest jej bliski i przechodziła nad tym i do tego bardzo gładko. Ale to były lata w uczeniu się zachowań, w pogodzeniu się z własnym sumieniem i naturą. Lata bardzo ciężkiej pracy. I nadal musiała nad tym pracować – by jej bliscy nie zwątpili w jej intencje. By nie pomyśleli, że skoro może kogoś tak łatwo oszukać na polu walki, to że ich też oszuka prosto. Nie było tak. Ale myśli, które nawiedzały, mogły być przecież różne i każdy we własnym zakresie musiał nauczyć się nad nimi panować.
A kobieta… to przecież żmija. I obie panny Hibiki jasno to udowadniały. Tylko jednak się z tym nie kryła, a druga starała się zachować w pewnym sensie twarz i nie robiła niczego na pokaz. Miała dobre serce, ale trzeba je było chronić… na wiele sposobów.
To dość naturalne, że skoro spędzasz z drugą osobą tyle czasu, to coś tam się o sobie dowiadujecie. Konkrety i zawodowe sprawy na bok, a jednak mieli kilka tygodni w podróży i czasem po prostu miło otworzyć do kogoś dzioba, nawet jeśli faktycznie Airan nie wydawała się przesadnie gadatliwa. Bo i nie trajkotała jak nakręcona co chwilę, byle tylko zabić ciszę. Czasem coś zagadywała, jak przyszło jej do głowy, czasami dała się zagadać. Nie wzbraniała się przed rozmową o Kami no Hikage, więc opowiedziała o swoich doświadczeniach, o tym, co tam przeżyła, o rozpaczy ludzi, których się mijało i o tym, że widziała, jak ktoś teraz jej bliski, stracił tam kawałek swojego serca. Nawet o tym, że bała się, że straci tam siostrę. Kenshi mógł sobie Kirino nie lubić, Airan o to nie dbała specjalnie i nie wypytywała go o relację z siostrą, ale mimo wszystko musiał mieć na uwadze, że Airan… Mimo wszystko siostrę kocha i że to dość normalne, że o członka rodziny się boisz. Wspomniała mu też o tym jak to było, kiedy była z rodziną na Turnieju Pięciu Filarów. I o tym, co sądzi – o tych zbiegach okoliczności związanych z Shiro-ryu i wielkich zniszczeniach. Miło się też było dowiedzieć o innej stronie relacji z Kami no Hikage, jak również nieco więcej o samym Murze i dzikich. To było pewnego rodzaju zaskoczenie, usłyszeć, że korzystali z chakry, różnych zdolności… Ale też sprawy ninja nie były jedynymi, o które Airan sama zagadywała. Nie wchodziła w prywatne sprawy i relacje, to były z jej strony raczej zwykłe tematy.
Po miesiącu spędzonym w deszczowym na wiosnę Sogen, taki deszczyk czy brzydka pogoda, nie robiły na Airan wrażenia i Kenshi też nie mógł usłyszeć jej narzekania. Ogólnie tego nie słyszał, bo się na nic nie skarżyła, nie marudziła, nie jęczała i nie narzekała. Poza pustynią była ciekawa otoczenia, nowych okolic, podpytywała raczej o warunki pogodowe, o faunę i florę. Bez słowa skargi brała też warty. Aż w końcu mogła spojrzeć ze skarpy na Tawarakoshi.
- Będę w miarę możliwości co dzień w takim razie. Tylko musisz mi pokazać gdzie się rozbijesz – wolała pojechać z nim choć kawałek, by pokazał jej przybliżone miejsce na obóz, a potem ona pokluczyłaby pomiędzy tymi skarpami, by tak łatwo nie można było jej wyśledzić z której strony dokładnie przyjechała. Ostrożności nigdy zbyt wiele… - Wiesz pod jakim mianem ukrywał się ostatnio? – ich cel oczywiście. Może Kenshi wiedział czy przedstawiał się jako Koki, czy może jako ktoś inny… Jeśli nie wiedział to też nic nie szkodziło.
Sama wybrała raczej łagodniejsze zbocze na dotarcie do bram miasta. Chciała wjechać główną bramą. Popytać o stajnię dla konia, popytać o karczmę – jakąś lepszą, by móc się tam udać. Zjeść, wypić, posłuchać plotek, a może i samej włączyć się do jakiejś ciekawszej rozmowy. W takich miejscach należało zacząć. Nie zamierzała się ze sowją obecnością też za bardzo kryć, bo jak wiemy, najciemniej jest pod lampionem. Miała miecz przy pasie, jakby kto się zastanawiał dlaczego kobieta podróżuje w takich niebezpiecznych miejscach samotnie.

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

21 Nie marudziłaś ty, nie marudził też on. Poza ewentualnym krótkim komentarzem nie było z jego strony żadnych narzekań, nie było zbędnych słów, które wylewałyby się żalem, czy tym bardziej oznakami słabości. Ta pogoda była niemalże odświeżająca. Po długiej podróży bez dostępu bezpośredniego do wody... co tu dużo mówić, kwiatkami to żeście nie pachnieli. Pot, pył i teraz wilgoć połączone ze sobą razem - potrafisz sobie to wyobrazić? Na pewno. Byłaś zmęczona drogą wielbłądem i konno, jak i zmęczone były same zwierzęta. Ale to też było nic w porównaniu z trudami podróży w Sogen.
Szare niebo nie było jednostajne. Chmury grubymi tumanami przewalały się po tym, co zazwyczaj błękitne, a teraz było szaro-czarno-białe. Zupełnie jakby zbierało się na burzę. Świat zaś malował się jak pięknisia na jesień. Większość liści pałętała się już pod nogami - czy to szybko czy nie ciężko było komuś wychowanemu na pustyni stwierdzić. Te, co jeszcze zostały, miały przyblakłe w tej pogodzie kolory złota, czerwieni i pomarańczy. Zrywał je wiatr, który teraz targał grzywami koni i waszymi włosami - nie na tyle porywczy, żeby te włosy wpychał do oczu, ale na tyle zdecydowany, żeby unosić je w swoich podmuchach. Skierowaliście się wzdłuż tego wąwozu. Dzieląc się spostrzeżeniami na jego temat, wymieniając poglądami na otoczenie. Tutaj źle, nie ma gdzie się skryć, przydałoby się blisko wody, tam chyba płynie jakiś strumień, ale nie lepiej z tej strony? Mogłaś się też dowiedzieć, że Kenshi zna teren dobrze, ale też nie idealnie. Nic dziwnego, ile razy mógł tutaj być? Może ostatnim razem zrobił lepszy zwiad? Tak czy siak mniej więcej orientował się co gdzie jest. Nawet jeśli nie miał spisanej w głowie mapy do celu. W końcu zatrzymał się w dogodnym miejscu - rzeczywiście nieopodal strumienia i też nie przy którymś ze zjazdów, żeby nie być wszem i wobec widocznym, gdyby ktoś całkiem PRZYPADKIEM się tędy przemieszczał. A przypadki, jak wiadomo, aż za bardzo lubiły chodzić po ludziach. I kiedy im się udawało to ich wręcz deptały. Nie musiałaś właściwie czekać, aż się rozłoży czy pomagać - wiedziałaś doskonale, że Kenshi to w końcu duży chłopiec i w tak podstawowych czynnościach pomocy nie potrzebował.
- Racja. - Kenshi zrobił minę, która dokończyła to jedno "racja" za niego. A mówiła ona "o najważniejszym bym zapomniał". - Hamada. Ostatnio działał pod imieniem Hamada. Miał twarz młodzieńca o białych włosach, przypominał nieco stereotyp Kaguya. Nie wyróżnia się szczególni wzrostem. - Typowych mieszkańców tego rodu - ile mogło ich być w takim mieście? Raczej niedużo. O ile nie zdążył już się całkowicie zmienić. Zanim jeszcze odjechałaś Kenshi wręczył ci listę z pierdołami takimi jak żywność do kupienia - gdybyś mogła mu jutro czy pojutrze przynieść przy okazji meldunku. Oczywiście dorzucił do tego pieniądz.
Zjechałaś bez większego problemu w dół. Łagodniejsze zbocze nie stanowiło wyzwania dla konika, więc poradził on sobie bezproblemowo. Mury i bramy miasta robiły niezłe wrażenie. Takie, że gdyby nawet po drugiej stronie stali ninja to mieliby zagwozdkę z dobraniem się do wnętrza, gdyby ninja stali na szczycie tych murów. Jednak nikt cię nie sprawdzał i nie zatrzymywał. Strażnicy sprawiali wrażenie niezłych skurwysynów - twardych i zaprawionych chłopów o krzywych mordach, którzy nawet nie stali przy bramie jak w każdym normalnym mieście. Siedzieli obok, przy stoliku, jeden z nich właśnie żuł tytoń. Oooch, używki! Ludzie zawsze szybko je podłapywali. Ale mimo wyglądu normalnie ci odpowiedzieli co gdzie znajdziesz. Nie pytali o godność. Nie pytali o klan. Tylko te wygłodniałe spojrzenia z myślą, że z takimi osobami nie chcesz się znaleźć w ciemnej uliczce... o ile stanowiliby dla ciebie jakiekolwiek wyzwanie. Stajnia była nieopodal, gdzie można było zostawić konia. Tak i podali ci kilka karczm, ale te najlepsze były w głębi miasta. Najlepsza w wyższym standardzie znajdowała się u podnóża skarpy, która prowadziła do najważniejszych budynków tego miejsca - czyli między innymi zamku włodarza. Karczma ta, o nazwie "Włości Shirei-kan" idealnie odpowiadała twoim standardom. Mogłaś, jak sama wymieniłaś, napić się, zjeść. Posłuchać. Sporo mówiło się tutaj o wojnie. Komentowano jej słuszność, to, jak to nieodpowiedzialne, kiedy Han czeka, jedni mówili, że dobrze tak Uchiha, a zaraz byli drudzy, którzy twierdzili, że Kaminari powinni dostać wciry. Było nieco komentarzy odnoszących się do tego, że Kazuo się za bardzo rządzi w Karmazynowych. Gdzieś tam pominęłaś tematy odnośnie tego, że plony w tym roku to niezłe, pogoda sprzyjała, a inny narzekał, że pogoda zła, bo zwierzyna mu nie sprzyja. Gładko pomijałaś pogawędki o żonie, dzieciach, bratach i siostrach. Starałaś się filtrować typowe obgadywanie plecków - bo może tam się pojawi jakaś nowość o twoim poszukiwanym? Co ciekawego wyciągnęłaś to to, że mocno burzyło spokój ludzi opowiastka o tutejszej świątyni Kitsune. Została sprofanowana. Dzisiejszego ranka znaleziono tam trupa i ponoć pokazał się w niej zły omen - czarny lis. Podchwyciłaś tę rozmową od trójki mężczyzn, która właśnie wkroczyła do karczmy, chyba prosto z pracy, śmierdzieli jeszcze specyficzną wonią odczynników do przetwarzania skór i materiałów. Gdzieś wcześniej słyszałaś komentarze o biednej kapłance, że trzeba się pomodlić, a czy patroni nad nimi jeszcze czuwają, a co teraz będzie - ale to, co cię skupiło, to słowo-klucz. Trup. I specyficzne zdanie, które wyrwało się jednemu z nich: myślisz, że to było rytualne?! Myślisz, że pożarło jego duszę?

Kenshi

[Airan]

Oczywiście, że była zmęczona i marzyła, tak zupełnie po ludzku, o tym, by udać się do karczmy, wziąć pokój na noc… albo na dłużej, na bliżej nieokreślony czas, wykąpać się, umyć włosy, zjeść. Posłuchać. Dużo słuchać – i niekoniecznie w tej właśnie kolejności. Jadąc do celu, do miejsca, w którym miała rozstać się z Kenshim, Airan zaznaczała sobie drogę na kartce w notatniku – w razie czego na przyszłość. Nie zaznaczyłam tam jednak odbicia, w które miał wjechać Kenshi by tam rozbić obóz.
- Hamada… Ależ wybrał, akurat Kaguya… - stereotyp Kaguya znaczy się, ale wiadomo było o co chodzi. Maji i Kaguya nie mieli najlepszej historii ze sobą, najpierw ci pierwsi żyli pod butem tych drugich w Kinkotsu, później w czasie odbicia miasta przez Sabaku Maji ani myśleli pomóc kościanym. A to tylko historia najnowsza. Najnowsza i niezbyt pozytywna – a przynajmniej taka, jakiej doświadczyła Airan. Ale zanotowała sobie w głowie na jakie imię i ewentualny wygląd zwracać uwagę, bo istniała szansa… że nadal został przy tej twarzy. Ale skoro wybrał „stereotypowego Kaguyę”, to też dawało jej kolejną zaczepkę do pytania ludzi. Ona – opalona, szukająca „Kaguya z Unii o imieniu Hamada”. Mogło to nic nie dać. Ale mogło też sprawić, że pan Koki poczuje się zagrożony i desperacko spróbuje wykonać jakiś ruch. Ale póki co – nie zamierzała tego robić. Listę zakupową i pieniądze od Kenshiego wrzuciła sobie do torby, życząc mu jeszcze tylko… dobrej reszty dnia.
Wygląd strażników jej nie przerażał, w jej oczach nie było strachu, natomiast co racja to racja… Nie chciałaby się z takimi znaleźć sam na sam w ciemnej uliczce. Nie dlatego, że by sobie nie poradziła, bo w to nie wątpiła, tylko niespecjalnie lubiła takie sytuacje. Były upierdliwe, psuły humor. I po co to wszystko komu? Podziękowała za informacje i skierowała się do stajni, zostawić tam konia, zapłacić za niego i tak dalej. Później ruszyła zgodnie ze wskazówkami w głąb miasta, rozglądając się ciekawie, próbując zanotować w głowie co ciekawsze i bardziej charakterystyczne punkty miasta. I na kolejnej kartce notesu zaczęła bardzo schematycznie rysować sobie mapkę, by się nie pogubić (do przerysowania gdy już będzie siedziała sobie przyjemnie w karczmie). Włości Shirei-kan – niech będzie. Gdy się tam dostała zapytała o pokój, o kąpiel po bardzo długiej podróży. O obiad – coś lekkiego i dobrego, do tego wino. I tak oporządzona i przebrana z tych zakurzonych i zapoconych ciuchów mogła usiąść przy stoliku. Zacząć słuchać.
Komentarze o wojnie dość szybko zbyła, skoro nie było żadnej wiadomości czy nawet plotki o tym, jak ma się obecnie sprawa na froncie – a i tak sprawa interesowała ją tylko z prywatnych pobudek. Sprawę Kazuo (to musiał być jakiś Shirei-kan z Karmazynowych, ale nie była pewna który to) zbyła, zupełnie tak samo jak te dotyczące rolnictwa, pogody i innych takich rodzinno-obyczajowych spraw. W trakcie tego słuchania i jedzenia jedna ręką poprawiała też swoją mapkę miasta. Zainteresowała się rzeczywiście dopiero w momencie, kiedy zaczęto mówić o jakiejś świątyni Kitsune (oddawano im tutaj cześć? Sądziła, że to jakieś bardziej mityczne przypowiastki, a nie ewentualny kult) i to, że ją sprofanowano. Na pustyni to było na porządku dziennym i mimo, że lud Samotnych Wydm nie był specjalnie religijny to i tak takie wieści zwykle burzyły ludność. Tak się przecież nie godziło. Ale najbardziej zainteresowała ją wzmianka o trupie. O tak, tego szukała. Nie była jeszcze pewna, czy to właśnie taki bardzo konkretny trup, ale w tej chwili był to jedyny trop.
- Przepraszam – zagadała do karczmarza, karczmarki, kelnerki, kelnera czy kogokolwiek z obsługi, kto akurat zakręcił się gdzieś obok niej. - Trudno było nie usłyszeć o czym ludzie mówią. Podobno coś złego stało się w jakiejś świątyni. Której właściwie? I co takiego? – czy musiała dodawać, że jest tutaj nowa i że chciała wiedzieć jakich terenów unikać? I jednocześnie wolała zapytać kogoś stąd, a nie podchodzić do chłopów z pola, by ich nie przytłoczyć sobą samą, a jednocześnie… ludzie pracujący w karczmach zwykle wiedzieli jednak nieco więcej. I ogólnie lepiej im szło w rozmowie z ludźmi. Oczywiście to były rzeczy do jakich przepytywana osoba miała dojść sama – bo że jest tutaj nowa to krzyczało chyba z daleka. A Airan zamierzała się udać w okolice świątyni. Zobaczyć o co tyle hałasu. Zwykle też, im jesteś bliżej jakiegoś miejsca wypadku tym więcej ludzie wiedzą i więcej gadają. A ją interesowało, czy trup stracił swoją twarz.

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

23 Włości Shirei-kan były bardzo przyjemną karczmą. Albo - JEST przyjemną karczmą. W przeciągu tych dwóch godzin spędzonych na słuchaniu, może troszkę zagadywaniu nawet przybyszów o różne tematy, nic się nie zmieniło we wnętrzu, karczma nie wybuchła, nie rozpadła się. Możesz być o to spokojna. Więc - co składało się na wnętrze przybytku? Był on dwupiętrowy. Oferował zarówno wysokiej klasy jak i średniej pokoje. Drewniane i przytulne wnętrze od zewnątrz zachwycało kamienną konstrukcją. Ściany ozdobione były pojedynczymi obrazami krajobrazów w całkiem niezłym stylu. Zadbano o to, żeby kwiaty wiszące w donicach przyczepionych do mocnych filarów podpierających piętro były świeże i ciągle cieszyły swoją zielenią czy rozkwitem. Kamienna podłoga była powycierana już tysiącami stóp, które się tędy przewlekły. W ściany powbijane były pochodnie, a pod sufitem płonęły świecie zawieszone na stalowych kandelabrach sufitowych. Drewniany blat wygięty w literę "L" był miejscem obstawionym przez stołki i przez gawiedź. Trzeba się było trochę przepchać, jeśli chciało się dopchać do barmana. Na szczęście kelnerki i kelnerzy byli czujni i z mniejszą czy większą chęcią odpowiadali na zawołania i żądania klientów. Tak samo i twoje, jeśli tylko potrzebowałaś herbaty, grzanego wina (idealne na takie pochmurne i chłodne wieczory!) czy przekąski. Nie brakowało tutaj też i kominka, przy którym można było się ogrzać, ale stoliki wokół niego było najbardziej oblegane. Trzeba się było zaczaić i... migiem! Zanim ktoś inny nie zastosuje tej samej taktyki! Stoliki były kwadratowe, z trzema większymi ustawionymi przy jednej ze ścian - taka ostateczność, kiedy już nie można liczyć na większą prywatność. Karczma była jednak spora, to i sporo miejsca tutaj było. Co najważniejsze - było czysto. Oczywiście podłoga była zabrudzona od błota i ziemi po całym dniu, ale to nie był brud nanoszony tygodniami. Widać było, że codziennie musiało być to miejsce porządkowane. No i karczmarz nie miał tego denerwującego nawyku mycia kubków brudną szmatą.
Pierwszą osobą więc, którą złapałaś, był kelner - starszy nieco mężczyzna, przeciętnej postury, o całkiem przyjemnej twarzy - można było uwierzyć, że uśmiech, który pojawił się na jego twarzy, kiedy obrócił się do ciebie niosąc tacę z pustymi naczyniami, mógł podbić serca wielu kobiet. Miał łagodną twarz i jednocześnie męską. I przy tym spojrzenie, które sugerowało, że jest bardziej bystrą osobą niż prosty chłop wyrwany z pola. Zatrzymał się właściwie w pół kroku, zrobił prawie piruet w twoim kierunku i nieco nachylił ku tobie, zachowując, rzecz jasna, profesjonalną odległość.
- Tak? - Człowiek pierwsze o czym myśli to o tym, że klient chce przyjąć zamówienie, albo może zamówić kąpiel czy pokój. Cokolwiek. - Świątyni? Och, pewnie chodzi pani...ence - zawahał się odrobinkę, tak i jego pytanie było tak i nieco przepraszające, jak i odrobinę... psotliwe i przepraszające zarazem. Poczucia winy w jego spojrzeniu za to próżno się dopatrywać - o świątynie Kitsune? Hmm, musiałbym się zastanowić... - Jego uśmiech nieco się poszerzył, kiedy sięwyprostował i przesunął palcami po brodzie. Miał życzliwe spojrzenie - takie się wydawało. Dobre oczy. Ale jednocześnie błyszczało w nich coś specyficznego. Ten jego gest, przeciągnięte zdanie... i to, jak patrzył na Airan. Jakby czegoś oczekiwał. Na coś. - A może chodzi o świątynię pani Amaterasu? To nie pierwsza taka sprawa i nie ostatnia, ale, słodcy bogowie, pamięć człowieka jest taaaka ulotna, kiedy się próbuje zarobić na kawałek chleba. - Puścił oczko w kierunku Airan i zaśmiał się cicho.

Kenshi

[Airan]

Te uśmiechy, które podbijały serca kobiet, nie bardzo robiły wrażenie na Airan. Może to znieczulica, może to wygórowane standardy. Może to, że nie była tymi uśmiechami zainteresowana. Zawsze jednak milej było porozmawiać z kimś, kto się uśmiechał, więc… Odwzajemniła uśmiech. Ale kiedy mężczyzna się zawahał przy pani i dokończył z panienką, to wyżej uniosła brwi. Ach, panienka. Była już chyba za stara, by ją tak nazywać, chociaż nadal była śliczna i pozbawiona zmarszczek, których kobiety tak nie lubiły. Jakby się odpowiednio ubrała, wymalowała, uśmiechnęła i postarała, to pewnie i spokojnie można by ją „panienką” nazywać bez zastanowienia.
- Hmmm tak, mówili o świątyni Kitsune zdaje się. Nie wiedziałam, że w tych okolicach mają swoje własne święte miejsca – odpowiedziała, nie spuszczając spojrzenia z kelnera, choć jej uśmiech nieco zelżał i teraz był taki… delikatny. Kobieta przekrzywiła lekko głowę, kiedy kelner zaczął czynić te swoje sugestie. Nie była do końca pewna co próbuje jej tym sposobem przekazać, ale jego kolejne słowa… Airan aż przerwała kontakt wzrokowy i po prostu cicho parsknęła, co skwitowała jeszcze jednym uśmiechem – o nad tym już nie potrafiła zapanować. Zrozumiała, czego mężczyzna od niej chce. - Och, to było tego więcej? Ciekawe. Zawsze mnie interesowały takie tajemnice – zagajała dalej. Więc była też świątynia Amaterasu…? Niedobrze. Może jednak Koki mocno tutaj sobie poczynał, o ile to oczywiście on. Airan jednak położyła łokieć na stole i na dłoni oparła policzek, przekrzywiając głowę z powrotem do kelnera. - No dobrze. Rozumiem więc, że odpowiedni napiwek może pomóc z pamięcią – no przecież na biednego nie trafiło, bo gdyby trafiło, to by się we Włościach Shirei-kan w ogóle nie znalazła. A jednak. Więc jeśli mężczyzna jej to jakkolwiek potwierdził, to nie wahała się sięgnąć do torby, którą miała przy sobie i nie spuszczając oczu z kelnera wyciągnąć mieszek, a z niego kilka bladożółtych monet, składających się na kilkadziesiąt Ryo, które Airan dłonią przesunęła po stole.
A co dalej… Ach. To zależało co właściwie mężczyzna zdołał sobie przypomnieć, o ile cokolwiek w ogóle.

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

25 Owszem, to nie kwestia zmarszczek, ale raczej popularnych standardów. Kobiety w tym wieku były już nie tylko zamężne - miały już dzieci, które wychowywały. Bo Airan jednak nie wyglądała jak dziewczynka ledwo odstawiona od cycka matki. Z tego powodu też wzięło się lekkie zamieszanie w głowie kelnera, który starał się gładko wyratować. Zawsze lepiej kobiecie odjąć niż jej dodawać - wtedy zazwyczaj panie czuły się lepiej. Co najwyżej uroczo rumieniły, czy właśnie uśmiechały, że hoho, ona to już wcale nie taka panienka..! Tym nie mniej tutaj się obyło chyba bez większych... szkód wywołanych tym nieprofesjonalnym zawahaniem z jego strony. Już stał wyprostowany, gotowy do służenia, jak to zresztą na profesjonalnego kelnera przystało. Tak, tak profesjonalnego, który chciał... przy okazji odrobinkę się dorobić. Tak to już bywa, że kiedy masz łeb na karku to nawet tak prosta praca jak ta może być dochodowa. Zwłaszcza, kiedy lubisz gadać z ludźmi. A tak się składało, że on z nimi gadać lubił. Kiedy była okazja zaś pogawędzić do tego z piękną niewiastą to wychodziło się tylko na plus.
- A i owszem, piękna panienko. Widuje się u nas całkiem sporo lisów, chociaż nie jest to popularny kult... bardziej legendy z pokolenia na pokolenie... - Kontynuował już z tym tytułem, skoro nie pojawiło się żadne zaprzeczenie - ani to słowne ani to ze spojrzeniem. Za to on teraz spojrzał w kierunku baru, żeby się upewnić, że nie jest widziany przez pracodawcę, jeszcze przyjrzał się kelnerom... i ułożył tacę na stole. Zaczął rozkładać na tymże też stole brudne naczynia, tak nieco wolno, pochylony teraz znów, by wyglądało na to, że mężczyzna pracuje... i pewnie dopóki ktoś kilka razy nie zawiesi na nim spojrzenia, żeby skapnąć się, że coś jest nie tak, to takie wrażenie dla innych będzie sprawiał. Bardzo zajętego pracownika. Uprzednio jednak wsunął bardzo szybciutko i z gracją przesunięte monetki do sakwy pod fartuchem, kiedy zaczął mówić. I nim wziął się za swój misterny plan udawania, że jest bardzo zapracowany. - Aaach, tak, tak, ta sprawa z Kitsune, rzeczywiscie..! - Szeroki uśmiech rozjaśnił jego lico, tak i nieco psotliwe iskry grały w jego oczach, kiedy teraz odwzajemniał spojrzenie Airan. Nie miało w sobie obłudy i pomimo tego, jak cwaniacką kartą zagrał, żeby się dorobić, to nie było spojrzenie wyłudzacza, szczura, który tylko myśli o pieniądzach. Zupełnie jakby ten człowiek cieszył się całym życiem, jakim otrzymał. Rzadko można było takich spotkać, zwłaszcza w obecnych czasach, które wyklęte były pod chmurami Antykreatora i jego mianem. Pod strachem i groźbą. Tego człowieka to nie dotyczyło. Strach? Wojna? Okrutne morderstwo w jego mieście? Może to działanie jakiejś substancji odurzającej..? Z drugiej strony jegomość wydawał się być całkowicie trzeźwy.
- Pierwsze morderstwo miało miejsce trzy miesiące temu. Zmarł jeden z niższych kapłanów Amaterasu. Sprawa była bardzo tajemnicza - wygląda na to, że... zapił się na śmierć. Co jest jednak bardziej interesujące to to, że mężczyzna nigdy wcześniej nie dotykał alkoholu według pozostałych kapłanów i kapłanek. - Uniósł brwi, spoglądając na swoją rozmówczynię, kiedy zwolnił na ten moment ruchy. - Drugie mordestwo miało miejsce równo miesiąc po tamtym. Również w czasie pełni księżyca. Morderstwa dokonano na wyższym kapłanie Tsukuyomi. Ten, pomimo tego, że miał udane życie i miał brać niedługo ślub, powiesił się w swoim pokoju. Trzecie morderstwo miało miejsce... również równo miesiąc po poprzednim. Również w czasie pełni. Trzy kapłanki zostały znalezione w środku lasu, rozebrane, z podciętymi żyłami. Trzymały się za ręce i leżały wokół kamienia, na którym ponoć wypisały własną krwią bluzgi do wszystkich bogów. - Mężczyzna wskazał palcem górę, jakby chciał aktualnie Airan pokazać sam panteon, gdzie każdy z bogów aktualnie strzegł swojej domeny. - Wczorajszego dnia jednak stała się jeszcze ciekawsza rzecz! Zbliża się znów pełnia, za dwa dni będzie, ale tym razem nasz morderca się pośpieszył! Zostawił trupa, którego nikt nie potrafił zidentyfikować prosto pod statuą świętego lisa w świątyni Kitsune. A nie potrafią go zidentyfikować, ponieważ oprócz poderżnięcia gardła, ktoś... zabrał mu twarz. - Przesunął dłonią po swojej własnej facjacie. - Morderstwa w każdym mieście są normą. Ale w naszym Tawarakoshi dzieje się coś złego. Ludzie mówią, że to zemsta Czarnego Lisa za to, że kapliczka Kitsune została w dużej części zapomniana, bo ludzie przestali oddawać cześć lisom.

Kenshi

[Airan]

To prawda, jak na swój wiek to Airan… Cóż. Nie wpisywała się w kanon, że się tak wyrażę. Mąż, dzieci? Uwielbiała dzieci, ale swoich nie miała. Męża też nie było, żadnych obrączek, żadnego nic. Kobiety sukcesu tak chyba miały – wszystko dookoła w jak najlepszym porządku, tylko życie towarzyskie, prywatne leżało. Ach, cóż… Bywało i tak. Airan nie wydawała się nieszczęśliwa – żeby nie było wątpliwości, ale kunoichi… Cóż. One stały ponad stan i ich życiem kierowały inne standardy.
Była całkiem zaskoczona tą nowinką o lisach. Lisa to ostatnio widziała na rycinie w książce, ot co. Wiedziała, jak wyglądają. Jakie mają kolory i tak mniej-więcej gdzie żyją, ale to byłoby na tyle. Jednak skoro mieli ich tutaj całkiem sporo, to naturalnym było, że musiał tutaj powstać kult Kitsune. Ludzie już tak chyba mieli, oddawali cześć wszystkiemu i wszystkim, co znajdowało się w okolicy i mogło choćby sugerować, że jest jakimś opiekunem. I pewnie tak samo myśleli tutaj, w Tawarakoshi. Że skoro tu są lisy, to znaczy, że czegoś strzegą, czyli trzeba się do nich modlić, to wtedy roztoczą swoją opiekę trochę…. Bardziej. Hibiki pokiwała głową i całkiem rozbawiona obserwowała to małe przedstawienie, jakie urządził tutaj kelner. I nawet mu jeszcze przysunęła swoją pustą czarkę po grzanym winie, które jeszcze przed chwilą piła, dla większej wiarygodności. Cóż, mężczyzna zagrał i wygrał – kto nie ryzykuje, nie pije dobrego sake, jak to mówią… Czasami szczęściu trzeba było przecież pomóc, a Airan tez nie wiedziała gdzie zacząć swoje poszukiwania, skoro więc trafiła na kogoś, kto wiedział cokolwiek… Warto to było pociągnąć.
I zresztą… Wcale się nie zawiodła. Słuchała go, o tych niesamowitych, nieklejących się ze sobą sprawach, które wydarzyły się w czasie pełni. Jedna bardziej tajemnicza od drugiej. I ta ostatnia, po której Airan poruszyła się lekko niespokojnie.
- Zabrał mu twarz? – powtórzyła za nim zduszonym głosem, udając zaskoczenie. Udając, bo prawdziwie zaskoczyła się, kiedy o czymś podobnym opowiadał jej Kenshi, a to było dobre dwa tygodnie temu. Dwa tygodnie. Znaczy, że za Kokim szedł pewnie z miesiąc temu. No… może trochę dłużej, ale na pewno nie trzy. Trzy miesiące… Mieli tutaj jakieś rytualne morderstwa i kogoś, kto próbował się w to wszystko wpasować, czyli jej własny cel. Cel, który minął się o dwa dni i mieszkańcy miasteczka pewnie nie zwrócą na to uwagi, bo niby się wszystko zgadzało, ale Airan… Ona wiedziała nieco więcej. Za tamte wcześniejsze morderstwa Koki nie odpowiadał. Ale chciał to jedno więcej zrzucić na tego drugiego – tak jej to wychodziło.
I jeszcze jedna sprawa: niech to szlag. Zdążył zmienić twarz. Akurat… teraz. Albo jeszcze nie zmienił? Może chciał ją trzymać na zapas…? Cokolwiek to było, Airan uznała, że w takim wypadku będzie musiała się trochę pospieszyć.
- Co to za Czarny Lis? – zapytała jeszcze i zmarszczyła ciemne brwi, ponownie otwierając notatnik na swojej prowizorycznej mapce osady. - Mógłby mi pan wskazać gdzie się te świątynie znajdują? – wszystkie. Trzy pozostałe ją nie interesowały, tylko ta jedna konkretnie sprawa… Nie chciała jednak aż tak łatwo tego wydać. Ten cały lis… Chyba chłopki opowiadali, że przy ciele był czarny lis – czyli pewnie teraz ogólnie zacznie się gadanina, ze to lisia sprawka a ten Maji będzie próbować się wmieszać w tłum. Zastanawiała się dlaczego akurat teraz… Może dlatego, że trafił tutaj ostatnio po pełni i sam chciał wybadać sytuację w mieście, a teraz przestrzelił termin, jednak bał się, że ma ogon i… I cóż. Miał rację. Nie wiedział jednak jeszcze na kogo faktycznie trafił. - Bardzo dziękuję. Proszę powiedzieć kucharzowi, ze przepyszne jedzenie – dodała jeszcze – żeby jej mile poinformowany kelner miał dodatkowe alibi na czas, jaki spędził przy jej stoliku. Uśmiechnęła się raz jeszcze.
Gdy już odszedł posiedziała jeszcze chwilę, po chwili zanotowała sobie w notatniku kilka słów-kluczy „Amaterasu – 3, 1, alkohol, Tsukuyomi – 2, 1, sznur, ??? – 1, 3, podcięcie żył, Kitsune – 0, 1, podcięcie gardła”. Pierwsza cyfra to było ile pełni temu, druga ilość ofiar. Westchnęła, zamknęła notatnik, spojrzała na mapkę, przeciągnęła się na krześle po czym wstała. Jeśli płaciło się tutaj wcześniej to wyszła, jeśli po – to udała się do baru zapłacić za siebie i życząc miłego dnia – wyszła z karczmy. Zamierzała wrócić na noc, a jakże, ale no przecież nie będzie ciągle siedzieć w karczmie. Pokręciła się przez moment po okolicy, ale ostatecznie zamierzała udać się w okolice wspomnianej już świątyni Kitsune.

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

27 Mężczyzna wiedział doskonale, że nadmierne dumanie nad swoimi klientami nie przynosiło niczego dobrego. To trochę nie ten świat, żeby wszędzie wciskać nos, ale wychodzić z tego bez szwanku. Takim to sposobem wiedział też, że ludzie nie musieli cię lubić, mogli cię nienawidzić. Ważne, żeby myśleli, że jesteś dla nich potrzebny. Tak i jego myśli nie wędrowały, czy ona do poderwania, mężatka, czy ma nieślubne dzieci, a może szuka jakichś przygód. Airan nie obnosiła się co prawda wszem i wobec z odznaką, ale jak zostało powiedziane - koleś głupi nie był. Ninja mieli zazwyczaj... bardzo specyficzną aurę wokół siebie. I przede wszystkim - miecz na wierzchu. Niby cywile też potrafili z takimi chodzić, ale nie TAKIMI. Ten miecz wyglądał bardzo elegancko. Prosty, minimalistyczny, ale zadbany. Jak na jego oko - jak na pokaz. Po to, żeby dobrze pasował do jej stroju. I cóż... pasował. Tak czy siak - kelner dbał o to, żeby być potrzebnym. Bo pracowity najbardziej nie był i lubił sobie przysiąść to tu to tam. Ale czego nie zarobił na dniówce - nadrobił i nawet z nadmiarem w monetach sypniętych tu i ówdzie. Pracodawca też go nie zwalniał - bo wiedział, że takich jak on trzeba trzymać blisko. Dopóki są po twojej stronie to masz szansę na to, że unikniesz tych i owych nieprzyjemności. A i wiedział, że, jak to słusznie ujęłaś, szczęście nie przychodziło do człowieka samo. Tak i stwarzał mu wszelakie podłoże do tego, żeby się pojawiło, a skoro się pojawiało przed oczami to dbał o to, żeby przyciągnąć je do siebie ręką. Ludzie, którzy żyli w ciągłej biedzie i nieszczęściu zazwyczaj nie mieli tyle szczęścia, żeby wykazać się dostateczną przebojowością we wszystkim, co czynili. Ty więc stwierdziłaś, że dobrze sytuację wykorzystać i on stwierdził, że nie może pozwolić jej uciec. Owszem, mogłaś zrezygnować - pewnie za darmo też byś się w końcu dorobiła jakichś informacji. Zagadując to tu, to tam... to i dlatego też kelner postarał się, żebyś pomyślała, że on naprawdę dużo wie. Z różnymi ludźmi trzeba rozmawiać na inne sposoby. Trafiłaś po prostu na kogoś, kto najwyraźniej miał naturalny talent do tego, jak docierać do takowych osobistości.
- Mówili, że jego twarz była całkowicie biała i płaska. Pozbawiona rysów. Tylko puste oczodoły straszyły, nim strażnicy go zakryli. - Kelner przybierał odpowiedni ton do tego, co mówił, tak i nie skąpił sobie odpowiednich gestów, by wszystkiemu nadać odpowiedniego klimatu. Ile w tym wszystkim było przekoloryzowania, ile prawdy... z zabieraniem twarzy sama wiedziałaś - był przynajmniej jeden taki ktoś, kto mógł to zrobić. I wszystko gdzieś się ze sobą splatało... albo było oddzielnymi sprawami, tylko ktoś pod kogoś próbował się podszyć w tym wszystkim. Kelner zdecydowanie powinien zostać bajarzem - ten jeden wniosek był całkowicie pewny wśród tych wszystkich słów.
- To jeden z Yako, Dzikich Lisów, jak się mawia w naszych stronach. Okrutne, mściwe i sprowadzające nieszczęścia. Zupełne przeciwieństwo opiekunów Zenko, Dobrych Lisów. To właśnie im poświęcona była kapliczka. Niektórzy mówią, że dwie rodziny zaczęły prowadzić ze sobą jakiś rodzaj wojny, stąd i te morderstwa... mściwe listy postanowiły przejąć te ziemie tylko dla siebie. W którąkolwiek stronę by te teorie nie wędrowały, jedno jest pewne - zarzekają się, że czarny lis był na miejscu zbrodni. - Przekładanie w tę i z powrotem kubeczków, przesuwanie talerzyków... teatrzyk trwał. A i pogawędka nie była jakaś wybornie długa. Ale wystarczająca, żeby w końcu jedna z "koleżanek po fachu" zwróciła na to uwagę i przechodząc obok zaczepiła mężczyznę prowadzącego z tobą konwersację.
- Wracaj do pracy zanim szef zobaczy. - Przyganiła mu cicho i pokłoniła się przepraszająco w twoim kierunku, zanim szybko myknęła dalej. Już ją ktoś wołał. Zrobił się wieczór z tego wszystkiego i karczma naprawdę pękała już w szwach.
- Ekhem. To się rozumie. Moja przejaśniona pamięć... - Znów szeroko się uśmiechnął i sięgnął po podany przez ciebie ołówek... albo cokolwiek, bo jego ręka tak zamarła, jako że sam nie miał niczego do pisania. Jeśli miałaś jednak coś przy sobie to zaraz ci zaznaczył na twojej mapce. Jak się okazywało - świątynia Amaterasu i Tsukuyomi były po przeciwnych sobie stronach miasta. Kaplica poświęcona wspomnianym Kitsune zaś znajdowała się nieco na uboczu, wsunięta między skały, gdzie nie było już zabudować, a pojawiały się drzewa przy krańcu miasta. - Aaach, na pewno poinformuję! Będzie zaszczycony komplementem! Gdyby panienka czegoś potrzebowała - służę! - Pokłonił się, ale w ten nieco teatralny i żartobliwy sposób. Gładziutko zebrał już kubeczki i naczynka i powędrował w kierunku baru, by tam zniknąć ci już wśród ludzi.
Skierowałaś się w stronę kaplicy zaznaczonej na mapie po opuszczeniu karczmy. Noc była całkiem przyjemna - tu, na dole, pomiędzy budynkami, gdzie nie świstał wiatr, ale nadal zimna i... mokra, nawet pomimo tego, że aktualnie nie padało. Na niebie nie było żadnej gwiazdy, więc o ile podróż przez główną ulicę nie była problemem, o tyle zagłębianie się w jakieś uliczki mogło być teraz takim sobie pomysłem. Na szczęście były jeszcze oświetlenia pokroju blasku z okien. To nadal nie była godzina, w której ludzie już układaliby się po równo do snu. W końcu dotarłaś. Początkowo zagajnik trochę odstraszał mrokiem, ale gdzieś tam za nimi paliły się pojedyncze latarenki. Drzewa nie były też tak gęste i przede wszystkim nie było ich tak dużo, by zasłaniały wszystko. Bez problemu dotarłaś do kaplicy - a tam? Cóż, to rzeczywiście ciężko było nazwać "świątynią", jak gdzieś między chłopstwem mogłaś podsłyszeć. Stała tutaj wielka figura siedzącego lisa o ośmiu ogonach, który mądrymi ślepiami spoglądał na każdego, kto się pod nim zatrzymał. Oprócz tego był kramik, niewielkie, ale zapewne święto drzewo życzeń, na którym podzwaniały delikatnie pojedyncze dzwoneczki, jak i obijały się o siebie drewniane tabliczki z życzeniami i imionami. Bardzo pojedyncze - nie do porównania z wielkimi świątyniami najsławniejszych bóstw. Nie zabrakło też małej kapliczki z wodą święconą, którą każdy mógł się obmyć czy też napić z niej. Na podeście pod posągiem nadal była krew. Tak i nieco tej krwi chlapnęło na poszarzałą od czasu rzeźbę. Zdobiły ją brzydkimi plamami.

Kenshi

[Airan]

Oczywiście, że ten kelner nie był jej potrzebny, czy nawet niezbędny. Jedno obecność była za to przydatna. Oszczędzała czas, który traciło się na chodzeniu, zagadywaniu i dowiadywaniu się rzeczy, a w zamian można było to przeskoczyć i przejść do innych spraw. Oczywiście, Airan brała poprawkę na to, że historia mężczyzny może być niekompletna, że może czegoś brakować, że mógł coś dopowiedzieć od serca… Ale i tak zawężało to jej krąg poszukiwań – tak miejsc jak i dodatkowych informacji, jakie należałoby zasięgnąć u miejscowych. Dlatego też Airan nie miała problemu by zapłacić. Z wygody. By oszczędzić, sobie czasu, frustracji i kontaktu z kolejnymi ludźmi.
Nie wiedziała co myśleć o tej całkowicie białej i płaskiej twarzy, bo to już brzmiało jak niepotrzebny wymysł mężczyzny – z drugiej strony nie miała pojęcia jak to całe… zrywanie twarzy wygląda, a w swojej wyobraźni wyobrażała sobie to raczej bardzo… Dosłownie. No i wystarczyło, że ktoś źle przekazał i tak historia z ust do ust robiła się coraz dziwniejsza. Fakt, facet powinien zostać bajarzem, ale tę uwagę zostawiła dla siebie. Wsłuchała się natomiast w historię o dwóch lisich rodzinach, Yako i Zenko, bo to brzmiało już jednak nieco bardziej wiarygodnie. Między innymi dlatego, że mężczyzna po prostu mówił i nie wyglądało na to, by się nad tym zastanawiał. Po prostu jakby opowiadał o czymś, czego jest pewien. Airan swoim sposobem przygryzła usta i w tym momencie jakaś panienka im przerwała, przywołując jej rozmówcę do porządku. Tylko się na to uśmiechnęła i podsunęła mu zeszycik i ołówek, żeby mógł jej wszystko ładnie pozaznaczać. Mapka nie była w skali ani nie była idealna, bo była bardzo schematyczna i wiele jej brakowało, ale pozwalała Airan jakoś się rozeznać w układzie miasta i nie pogubić od razu. Wiedza gdzie mniej-więcej znajdowały się świątynie względem punktów orientacyjnych osady była bardzo pomocna.
Wyszła na wieczór, całkiem zadowolona, że ma ze sobą płaszcz – równie czarny jak cała ona – który narzuciła na ramiona, by nie było jej tak zimno. Łącznie z szalem, który ochraniał jej szyję. Wyszła w wieczór – nie bała się ciemności. Po pierwsze idąc ulicami w kierunku zagajnika nie było jeszcze tak ciemno, a z okien dobiegały na ulice światła. Po drugie było blisko pełni, więc w razie czego księżyc mógł dawać sporo światła. A po trzecie – miała siebie.
Kaplica nie była tym, czego się spodziewała. Sądziła, że będzie to okazały budynek, na miarę tych stawianych dla Amaterasu w Atsui, a nie… To. Mała kapliczka wciśnięta w mroczny zagajnik. Hibiki przyglądała się figurze lisa przez chwilę, porównując jego aparycję z rycinami, jakie oglądała jako dziecko i jedno się nie zgadzało. Ogony! O, ten miał ich osiem! Ale to nic – przecież bogowie mieli różne dziwne atrybuty. Drzewko z plakietkami i dzwoneczkami sprawiło, że Airan się uśmiechnęła, nawet dotknęła jednego z dzwoneczków palcami, chcąc wyczuć z czego został wykonany, a po chwili uniosła lewą dłoń wnętrzem do góry i skupiła chakrę, by nad nią pojawiła się mała kulka dająca światło – było dla niej już odrobinę zbyt ciemno, a skoro już tutaj była, to chciała obejrzeć miejsce i wyciągnąć wnioski na swój koszt.
Krew. Nawet tego nie zmyli z pomnika – westchnęła, nie do końca pewna, czy jest zrezygnowana postawą ludzi czy ucieszona, że zostało tutaj cokolwiek, co mogła zbadać.. Kobieta zbliżyła się do rzeźby lisa i przejechała palcami prawej dłoni po tych zakrzepłych plamach i nawet przysunęła nos bliżej, by się upewnić, ze to na pewno krew po zapachu. Chciała się rozejrzeć bardziej – czy nie ma tutaj jeszcze czegoś więcej, jakichkolwiek innych śladów.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

29 Gdyby tylko księżyc miał szansę przepchnąć się przez ciężkie, czarne chmury to na pewno dawałby satysfakcjonujące źródło światła. Jednak ani księżyca ani gwiazd nie było widać. Pochmurna pogoda zwiastowała deszcz, tak i atmosfera była ciężka. Chmury musiało dość nisko wisieć na niebie i pewnie gdyby tylko był jakikolwiek widok na wyższą górę to mogłabyś zobaczyć, jak jest przez nie pochłaniania. Ale takiego widoku nie było. Wszystko co poza miastem było jedną wielką czernią - zamiast chmur pochłaniających wierzchołki gór była nicość pochłaniająca cały świat. Kiepska wymiana. Panująca w tej kapliczce ciemność rozjaśniona była ledwo przez dwie latarenki po bokach, przy tych drewnianych budyneczkach, z których jeden poświęcony był pobożnym życzeniom przy wielkim drzewie, a drugi, po twojej lewej stronie, był wspomnianą kapliczką, gdzie można się było obmyć czy napić wody. Wyglądała na świeżą - wniosek zapisany w pamięci, kiedy przyglądałaś się całemu otoczeniu. Drobne światełko było niezbędnikiem, żeby się tutaj rozglądać. Pochodnia czy latarenka - wszystko jedno. Ty jednak dysponowałaś o wiele sprytniejszą techniką. Co by nie powiedzieć - godną każdego ninja.
Zbliżenie do krwi, która wsiąkła w surowy kamień, pozwoliło ocenić, że to naprawdę była krew. Już nie świeża, ale też nie stara. Rzeczywiście mogła mieć ten jeden dzień. Pomnik nie był z gładkiego, wypolerowanego kamienia i czas już odmalował na nim swoje znamiona. Między innymi w tym, że wiele brudów nie dało się już z niego ściągnąć. Oglądając teren mogłaś zauważyć ciekawostkę - że lis miał osiem ogonów, ponieważ dziewiąta została odłamana. Na podeście możesz zobaczyć świeczniki, ale bez świec. Był za to stary, wypalony wosk. Co ciekawe - były przytwierdzone do kamienia. Nie brakowało też tutaj miseczek, pewnie z darami dla kitsune, były jednak całkowicie puste. Ale pomimo tego, że teren był porośnięty drzewami, widziałaś różne krzewy i rośliny, teraz rzecz jasna wszystko się z nich sypało, a liście mlaskały pod twoimi butami, mogłaś zaobserwować, że teren jest zadbany. Nic nie porasta samego posągu i jest on zadbany, trawa przystrzyżona, wijący się na kamienną ścianę skarpy za posągiem bluszcz kontrolowany, aby nie zarósł całego tego terenu. Tak i liście muszą być grabione, bo było ich tutaj zdecydowanie za mało jak na liczbę drzew wokół i ich częściową nagość tego tygodnia jesieni. Co jednak bardziej niż wystrój interesowało cię raczej to, co mogłaś znaleźć przy samej statule oraz śladach krwi.
Jak to często bywa przy nieogarniętych strażnikach, którzy brali się za śledztwo - psuli wszystko. Po równi. Masa śladów stóp, wszystko zatuptane, jeszcze w ziemi gdzieniegdzie mogłaś zauważyć starte nieco ślady krwi - patrząc po całokształcie to było raczej jedno cięcie i to nawet niezbyt gwałtowne, bo krew nie była rozpryskana daleko. Raczej zgon miał miejsce przy samej statule. Jej podstawa, tak i ziemia przy nim, była miejscem samego wykrwawienia się. U podstawy mogłaś też dojrzeć ślady dłoni, która zostawiła za sobą czerwony ślad. Z twoją percepcją bez problemu dojrzałaś niezadeptane ślady po palcach, które musiały trochę poryć ziemię, próbując się podciągnąć, uciec od napastnika? Może ostatnie, agonalne odruchy? Tak czy siak ślady palców przeciągały się nieco po ziemi. Co pewnie zwykłemu śmiertelnemu by umknęło, ale nie umknęło tobie - po lewej stronie posągu były odciśnięte ślady łap. I to wcale niemałych łap. Wielkością bliżej im było śladom, jakie zostawiał po sobie Ikigai, ale jednocześnie budowa łapy była zupełnie inna. Chyba kierowały się w tę stronę, ale jeśli tak było to zostały, jak większość rzeczy, zadeptane. Mogłaś za to pójść w stronę, z której przychodziły - a przychodziły... ze ściany? Ginęły w tym bluszczu i porośniętych różnymi elementami roślinnymi skale. Nie widziałaś żadnych ani na prawo, ani... och, znalazłaś. Kawałek na prawo były kolejne - ale te były starsze. Stworzenie, które tędy szło musiało zagłębić się w ten niewielki zagajnik i skierować do miasta.

Kenshi

[Airan]

Gdyby tylko, gdyby… Na szczęście Airan nie musiała nad niczym gdybać, bo miała swoją chakrę, która skoncentrowana w kulkę unoszącą się nad dłonią dawała wystarczająco dużo światła. Miała też inny plus – gdyby zaczęło padać, to wcale by nie zgasła jak ogień świecy. Nie dawała ciepła, ale to nie tego teraz potrzebowała… Fiołkowooka pokręciła głową, kiedy dojrzała, że lis powinien mieć dziewięć ogonów, tylko jeden mu odpadł i nikt nic z tym nie zrobił – oto jak ludzie dbali o to, co wyznają. Fakt jednak był niezaprzeczalny, że ktoś o to miejsce dbał. Jaka szkoda – a szkoda, bo okolica była całkiem urocza, tylko pewnie teraz ludzie tym bardziej będą bali się tutaj podejść. Nieco dzika i na uboczy, więc bez niepotrzebnych ludzi. Ale to… Też dawało problemy. Bo skoro okolica była jaka była, to oznaczało mniejszą ilość potencjalnych światków. I to też mogło być powodem, dla którego właśnie to miejsce zostało wybrane. Miała więc nadzieję, że znajdzie tu cokolwiek, bo już czuła, ze pytanie ludzi będzie wrzodem na zgrabnym tyłeczku Maji.
- No i na co się za to braliście – jęknęła w głos, kiedy zorientowała się ile buciorów było tutaj odbitych i ile ewentualnych śladów zadeptanych. Cywile prawie zawsze partolili wszystko, a skoro zobaczyli, ze trup „nie ma twarzy” to w pierwszej kolejności powinni tutaj ściągnąć jakiegoś ninja – to się przecież samo nie dzieje. A skoro wierzyli, ze to jakaś zemsta Czarnego Lisa czy ki chuj, to czemu nikt go udobruchać nie próbował? Ani nowych świeczek, ani umytego pomnika, ani cholera jasna nic! Airan teraz już kucała przy ziemi oświetlając sobie scenę, próbując z tego wyczytać cokolwiek. Śladów krwi nie było pełno, nie była rozbryzgana dookoła, więc raczej mężczyzna jak został z poderżniętym gardłem, to za daleko się nie ruszył. To było sprawne cięcie. Mocne. Skuteczne… Rzeczywiście na miarę kogoś, kto z niebywałą precyzją i siłą posługuje się swoją bronią. Ktoś taki jak… Maji. Wiedziała to. Wiedziała, bo sama była do czegoś podobnego zdolna. Jedno proste cięcie, mało bólu, niewiele czasu na agonię i umieranie, stąd pewnie te nie ciągnące się mocno i daleko ślady palców. To nadal się zgadzało. Albo raczej – pasowało do układanki. Ale to, co naprawdę przykuło jej uwagę to inne ślady. Zwierzęce ślady. Wielkie łapy odbite w ziemi. Faktycznie – jak łapy Ikigaia. Albo – w przyszłości gdy sobie go wyobrażała – Karoshiego. Airan zastanawiała się co u nich, jak sobie radzą, czy maluch nie sprawia problemów… To głupie, ale po tym półtorej miesiąca spędzonego z nimi przywiązała się na tyle, że czasami czuła to ukłucie tęsknoty – za całą trójką. I teraz też to poczuła, przez momencik, zaraz jednak zepchnęła to na bok, bo te łapy ponownie zwróciły jej uwagę. To nie były psie łapy. Kocie… też nie. Ale takie wielkie? Lisy nie były takie duże, więc…? Uniosła na moment głowę na posąg, pod którym kucała, ale ostatecznie powróciła spojrzeniem do śladów, próbują się rozeznać jak stare były, albo dokąd i skąd prowadziły. Oczywiście zadeptane. Airan zacisnęła ze złością usta i oczy na momencik, nim wstała i ruszyła w stronę, z której tutaj prowadziły.
Ściana? Zdziwienia i zagadek nie było końca. A co najgorsze, Airan zastanawiała się czy w ogóle istniał jakiś świadek. Był przynajmniej jeden – niemy, nadgryziony zębem czasu pomnik. A może jakiś lis…? Tylko one nie gadały więc też niewiele z tym pomocy. Co ją zastanawiało jednak to to, że jakieś wielkie zwierzęta zdecydowanie kręciły się w okolicy i… Najwyraźniej chodziły po mieście. Ale póki co żadnego nie widziała. Dotknęła nawet dłonią tej skały, w sumie po nic konkretnego, ale chyba te ślady nie były tutaj znikąd. Po chwili rozejrzał się znowu i… ach, no faktycznie, nie były z powietrza. Czarnowłosa z ciekawości właściwie obeszła kamienną ścianę wchodząc głębiej w zagajnik. Tamte kapłanki były znalezione wokół jakiegoś kamienia z bluzgami na bogów i Airan jeszcze tylko dla pewności przyjrzała się kamiennej ścianie czy niczego na niej nie ma, ale… nie spodziewała się. Nie spodziewała, bo wszystkie poprzednie morderstwa zostały popełnione w pełnię i miały coś wspólnego z bóstwami. A tutaj – sposób był podobny, ale zbyt szybko i najwyraźniej znaleziony mężczyzna nie był żadnym kapłanem, bo tego to rozpoznaliby szybko. Głównie po tym, że jakiegoś im brakuje – dlatego tym bardziej ją to utwierdzało w tym, ze ktoś próbował naśladować ale… nie był aż tak dokładny.
Zanurzyła się w zagajnik, nie odwołując swojego małego światełka.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

31 Dokładnie tak - kiedy cywil się za coś zabiera to możesz być pewny, że to zostanie spierdolone. Bardziej czy mniej zjawiskowo, może niekoniecznie po całości, ale na pewno zostanie coś zepsute. Na palcach jednej ręki pewnie mogłaś zliczyć osoby lotne, które służyły po cywilnemu i niczego z chakrą nie miały wspólnego. Ale nadal były tylko zwykłymi śmiertelnikami. Osobami, które w jednej chwili mogły stracić wszystko tylko dlatego, że do kogoś się krzywo uśmiechną. Jakoś działał system, według którego ninja byli karani adekwatnie do popełnionych zbrodni. Zawsze byli ci, którzy chcieli zostać bohaterami czy obrońcami i ci, którzy musieli dostać srogi wpierdol, żeby się przekonać, że krzywdzenie kogo popadnie według widzimisię nie prowadzi do niczego dobrego. Ale w kwestii zapapranych śledztw to miejsce nie różniło się wielce od klasycznego miejsca zbrodni, gdzie przychodziła straż, która a)nie miała dobrego kapitana, b)nie miała kapitana wcale, c)kapitan przyszedł zbyt późno. Jak na twoje to chyba była opcja trzecia. Bo jednak - nie wszystko było zadeptane. Tylko główny plac i przy trupie, gdzie strażnicy się pokręcili, pewnie potykali sobie trupa, ponachylali się nad nim, poszukali chuj wie w sumie czego, no bo może jednak morderca oszczędził im roboty i po kradzieży twarzy się pod nim podpisał. Do czegokolwiek tu doszło na pewno łatwiej byłoby to ocenić gdyby nie strażnicy. Już same odciski butów wiele by ci powiedziały. Ale nie. Los nie była na tyle łaskawa, żeby bardziej rozjaśnić twoje trudy.
Ściana. Kamienna, naturalna ściana. Kapliczka, jak zostało wspomniane, znajdowała się przy jednej z tych skarp, tak i ona była dla niej naturalnym murem z tej strony, ze wszystkich pozostałych był nią ten lasek, ten zagajnik. Faktycznie, idealne miejsce do mordu. Zupełnie jak tamten las o którym wspominano, że zamordowano tam kapłanki. Miejsce idealne, bo ciche, bo odcięte. Ruszyłaś wzdłuż ściany. Była częściowo porośnięta bluszczem, w niektórych miejscach o wiele gęściej, do tego stopnia, że nie widziałaś samej ściany. Rozgarnięcie bluszczu, potrząśnięcie liśćmi, nie było problemem, żeby upewnić się, że niczego nie ma pod nimi. Niczego prócz robali, które takie miejsca uwielbiały i pajęczyn, które zostawały na palcach w tym półmroku. Rozjaśnianym i przeganianym przez twoje magiczne światełko. I tak właściwie chyba nic by tu nie było. Chyba. To był już ten moment, że w sumie wkroczyłaś w drzewa, zagajnik się kończył, a ty byś tak mogła iść - wkroczyć w budynki suma sumarum, dojść pewnie i do bram miasta. Lecz nie. Na ścianie była pieczęć. Kartka z pieczęcią - rozpoznawałaś ją doskonale, w końcu posługiwałaś się biegle fuinjutsu. Gofū Kekkai. To była jedna z pieczęci Gofū Kekkai, a co ciekawsze wcale nie była taka stara. Pergamin, mimo panującej wilgoci, nie był taki stary, o ile w ogóle myślało się o tym, że pieczęcie tej techniki mogą ulegać zniszczeniu i czynnikom naturalnym. Jak dobrze wiedziałaś - notek takich powinno być 5. W zagajniku znalazłaś jeszcze jedną przy przejściu jego długości. W maksymalnej odległości 250 metrów od miejsca, w którym swoją podróż zaczęłaś, kiedy skierowałaś się najpierw w prawą stronę wzdłuż kamiennej ściany. Cofnęłaś się. Cofnęłaś? Musiałaś znaleźć bramę. Tak, ściana za posągiem. I oto jesteś - ściana, posąg, miejsce, w którym wydawały się ginąć łapy. Wiedziałaś już, czego szukać, prawda? Ściana jak ściana. A gdyby tak... ziemia? Przeszukanie terenu było formalnością. Może nawet pozrywanie bluszczu - jakikolwiek obrałaś, w końcu dobrałaś się do notki. A notka przylepiona była na ziemi, do podstaw samego lista w połączeniu z glebą. To jest twoja brama, twoje przejście. To jest to! To, czyli co? Bo rozpoznajesz na pewno pieczęć, że to ta jest tą główną. Rozpieczętowanie jej to jedno. Drugie - jak się tam dostać? Siłą? Przemocą?

Kenshi

[Airan]

Airan wolała zakładać, że cywile kiepsko sobie radzą z powierzonymi sprawami dochodzeniowo-bojowymi i miło się zaskoczyć, niż wierzyć, że czegoś nie spartolą. Tutaj dostała tylko potwierdzenie odnośnie niechlujnej straży, co wywoływało w kobiecie ciągłą chęć do wzdychania nad swoim biednym losem, który się przez to komplikował niepotrzebnie. Posąg kitsune mógł więc zarejestrować i być świadkiem tych westchnień niezadołowania i kręcenia głową – tak, do siebie, bo Airan w ten sposób dawała upust irytacji. Irytacji, bo to oznaczało, że będzie się musiała do tej straży przejść. Pomachać odznaką, powiedzieć z czym przyszła. Popytać o trupa bez twarzy – czy to było ciało młodego czy starego człowieka, bo to wiele by jej powiedziało w razie czego. I tak sobie postanowiła – tyle, że to będzie musiała zrobić rano, a nie teraz. Teraz zaczynało się już robić późno i bardzo ciemno, nie żeby jej to bardzo wadziło, ale najpierw musiała się dowiedzieć, gdzie ten posterunek straży był… A do tego potrzebowała znowu popytać ludzi.
Skoro już tutaj przyszła, to zamierzała być dokładna, choćby po to, żeby nie przegapić czegoś teraz. Chmurzyska sugerowały, że zawsze mogło zacząć padać a wtedy mogła się pożegnać ze śladami, tymi zadeptanymi i niezadeptanymi też. Nikt by jej tego czasy nie zwrócił, dlatego bez narzekania oglądała każdy skrawek ściany, odsłaniała bluszcz i rośliny, by mieć pewność, że niczego nie przegapiła. A to, co odkryła… Sprawiło, że się zatrzymała. Zatrzymała i zamarła, wpatrując w kartkę ze znajomą pieczęcią. Nie żartowała, kiedy powiedziała Kenshiemu, że pieczętowanie zwojów to jedno i że jest zaznajomiona z dyskretną sztuką Fuinjutsu. Wpatrywała się teraz w tę pieczęć, wyraźnie zaintreygowana i zamyślona, co odznaczało się tym, że dość nieświadomie przejeżdżała sobie bokiem palca po malinowych ustach. Do czego to służyło było jasne – by coś ukryć, uniemożliwić przejście, ale… co ktokolwiek chciał ukryć akurat tutaj? Na zadupiu, w które nikt już się nie udaje, bo i nikt nie wyznaje Kitsune? Albo prawie nikt… Ale. To rozwiązywało inną zagadkę: skąd brały się te wielkie łapy tak nagle przy kamiennej ścianie, wydawałoby się, że… znikąd. Otóż wcale nie znikąd. To wielkie zwierzę wychodziło zza bariery – co kazało Airan przypuszczać, że na to miejsce została nałożona jeszcze jedna technika: Gofū Kekkai no Toranjishon. Bo przecież zwierzę nie mogło używać chakry i samo nałożyć tutaj taką barierę, by dowolnie wchodzić i wychodzić. I wiedząc to, zamierzała poszukać całej reszty notek. Wcale nie zamierzała ich zrywać – i tak musiałaby wszystkie na raz, albo każdą po kolei osłabiając barierę, ale nie chodziło jej o bycie tutaj intruzem, a zorientowanie się jak wielki obszar jest wycięty. Bo jak wiemy, wiedza to siła i władza, a im więcej wiedziała, tym więcej mogła z tego ułożyć.
Bo… skoro był ktoś, kto nałożył tutaj pieczęć, to być może… jednak był jakiś świadek? Mógł istnieć. Właśnie – starość notek też ją interesowała. Raczej potrafiła rozpoznać, czy pergamin był wczorajszy, czy może raczej sprzed tygodnia czy miesiąca. Nie potrafiła jednak ukryć uśmieszku Pięć notek – a znalazła trzy. Brakowało jeszcze dwóch, a znając odległości już tych znalezionych i kierunek, w jakim się układały, mogła wydedukować w którą stronę kierować się, by znaleźć jeszcze dwie zguby. O nie, nie zamierzała się nigdzie dostawać siłą ani przemocą. Po pierwsze zamierzała zrobić wywiad. Pójść spać. Popytać skoro swit. Udać się do Kenshiego z jego zakupami i powiedzieć mu ile się do tej pory dowiedziała, a później… Och, to zależało do tego, co powiedzą jej strażnicy w straży i jak długi będzie musiała się z nimi użerać. I czy będzie musiała wyciągnąć swoją kartę przetargową w postaci gadania i… wpływania na wyobraźnię. Bardzo obrazowo.
Plan był więc taki: znaleźć pozostałe dwie notki i jeśli nic jej nie przeszkodzi – wrócić do karczmy na noc. Pospać trochę, wstać z samiutkiego rana, popytać w karczmie gdzie jest strażnica strażników i udać się tam na spytki o trupa, kapliczkę i niedawne wydarzenia, machając przy okazji odznaką ninja przed nosem tego i owego. Może nawet zapytać o białowłosego Hamadę. Później szybkie zakupy i równie szybki raport u Kenshiego.

  Ukryty tekst

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

33 Kiedy tylko znalazłaś pierwszą z notek zaczęłaś mieć swoje podejrzenia. Pewne rzeczy się rozjaśniały - jak na przykład to, że zwierzę nie brało się tutaj z powietrza, znikąd, tylko przyszło z miejsca bardzo konkretnego. Jak to, że ktoś tutaj jednak musiał chciał coś ukryć, bardzo, bardzo dokładnie, skoro zadał sobie trudu, żeby w ogóle pieczętować. Fuuinjutsu nie było w końcu popularną sztuką. Nie było zbyt wielu ninja, którzy parali się tą sztuką. I to też mogło zawęzić krąg poszukiwań. Jeśli to ktoś z tego miasta nałożył te pieczęci. Jeśli ktokolwiek tutaj wiedział, kto taką sztuką władał. Cokolwiek się tutaj jednak działo i ktokolwiek nie byłby w to zamieszany, to racja była jedna - musiałaś po prostu zaciągnąć języka. Zacząć sobie porządkować wszystkie informacje, które już posiadałaś i wdrożyć je w życie tak, żeby nabrały więcej kształtów i więcej kolorów.
Zgodnie ze swoją wiedzą i swoimi podejrzeniami znalazłaś jeszcze dwie karteczki. Jedna rzeczywiście była na ścianie, znów za bluszczem, ale ostatniej się naszukałaś. Została schowana również na tej samej ścianie, ale w naturalnym pęknięciu ściany, do którego musiałaś się dokopać. Gdyby ktoś nie wiedział, czego szukać, pewnie by tego nawet nie znalazł. Chyba że jakieś dziecko, bo dzieci zawsze miały talent do odnajdywania tego, czego nie powinny. W każdym razie - miałaś wszystkie. Nie zrywałaś ich, postanowiłaś je na razie zostawić. Na rozbrojenie zawsze przyjdzie czas, zwłaszcza teraz, kiedy znalazłaś je wszystkie. Pośpiech był złym doradcą. To i zazwyczaj doradzał negatywnie. Wyglądało na to, że cała ta ściana w swojej maksymalnej odległości 250m z jednej strony i 250m z drugiej strony została obwiązana tą finezyjną sztuką zabraniającą przejścia. Wychodziła daleko poza teren samej kaplicy i ta ostatnia, zupełnie jak ta z prawej, prawie już wkraczała na teren miejski. Jak też powiedziane zostało - na pewno nie było to nowe pieczętowanie. Co prawda pergamin nie niszczył się w palcach, nie rozpadał, ale był już odrobinę pożółkły, świadcząc o swojej starości. Trzymały się nadal doskonale i wyglądało na to, że wysoka jakość wykonania również chroniła przed trudnymi warunkami pogodowymi. Skrycie w roślinności pewnie też pomagało - wszelki deszcz zatrzymywał się na liściach.
Kiedy wracałaś do karczmy część świateł zdążyła pogasnąć, a na ulicy zrobiło się bardziej pusto i cicho. W karczmie jednak nadal nie brakowało gości. Będąc już najedzoną udałaś się spać - i nic tej nocy cię nie niepokoiło. Dobrze było się w końcu przespać w łóżku, nawet jeśli nie własnym. Przyjemnie miękki materac, świeża, wyprana pościel i komfort, jaki zapewniał pokój sprawiał, że warunki były jak niebo a ziemia w porównaniu do konieczności koczowania pod namiotem. Nawet jeśli ninja potrafił sobie radzić w warunkach nawet i gorszych od tego.
Twój ranek a ranek tutejszy różniły się od siebie diametralnie. Tak więc jeśli wstałaś miarami pustyni to karczma była wciąż pusta i zamknięta na cztery spusty. Musiałaś poczekać. Jednak jeśli wstałaś zgodnie z tutejszymi standardami to mogłaś wziąć na spytki albo poranną zmianę - któregoś ze służących, albo samego karczmarza. Każdy z nich bez problemu wskazał ci drogę do tutejszej strażnicy - czyli wędrówkę w górę drogą, przy której sama karczma się znajdowała. Ranek był chyba najlepszą porą na wtrącanie się w sprawy straży - prawie wszyscy jeszcze byli na miejscu, warty się zmieniały, ludzie z nocnej zmiany dopiero się przebierały, ogarniały i szły do domu po długiej nocy. Innymi słowy - wszyscy byli niemalże na miejscu, kogo na miejscu mieć chciałaś. Z początku nie było żadnej kooperacji. Machając na prawo i lewo swoją odznaką doczekałaś się tylko spojrzeń pełnych powątpienia, ten czy tamten prychnął śmiechem, że z tą odznaką to sobie pani może, tu nie jest jurysdykcja Unii - i cóż, mieli rację. Nawet ciężko powiedzieć, patrzac na mapy, czy tu nadal była jurysdykcja Kyuzo. Dlatego Tawarakoshi było takim problematycznym miastem. I jednocześnie, jak widać, miało się naprawdę dobrze. Alee wszystko było kwestią odpowiedniego podejścia. Zadzwonienie monetami zadziwiająco dobrze działało na tutejszą ludność. Tak i mogłaś się dowiedzieć, że trup nie został skremowany, chociażby, że nadal próbowali go zidentyfikować i tkwił w trupiarni, pod okiem doktorka Hideakiego. O kapliczce niczego odkrywczego się nie dowiedziałaś. Ot - zapomniane miejsce, nikt tam nie chodzi za bardzo, teraz w ogóle miejsce odstrasza, bo zabił tam Czarny Lis. Mogłaś się za to dowiedzieć, że dba o nią kapłanka Kotori, która ma nawet nieopodal kaplicy swój dom. Zajmuje się poza tym wyszywaniem. A Hamada? O Hamadzie słyszał tylko jeden mężczyzna i wiedział o nim tyle, że służył w świątyni Tsukuyomi, tam się zaciągnął do pomocy kapłanom. Podobno był roninem, który szukał drogi odkupienia. I to tyle.
Zakupy wykonałaś bez problemu. Kiedy już zeszłaś ze spytek, a trwały one z dobre dwie godziny, żeby w ogóle mężczyźni zaczęli mówić, przestali cię ignorować i traktować obcesowo, chociaż to nie przez wygląd, a przez to, że ewidentnie nie mieli poszanowania do wpływów Unii w tym miejscu. Co się dziwić - przecież to Głębokie Odnogi. Co mogłaś też wyciągnąć z tych rozmów to to, że ewidentnie żywiono szacunek do tutejszego włodarza, który trzymał tych wszystkich ludzi za gębę i jednocześnie nie próbował mocno wciskać się w ich interesy. Przedziwne połączenie mocnej ręki z bezprawiem miasta. Na szczęście zakupy były o wiele przyjemniejsze. Nie było tutaj wielkiego wyboru - raczej lokalne produkty oraz te, które dotarły z Kyuzo czy Daishi. Przynajmniej jeśli chodzi o różnorodność, bo sam wybór lokalnych wyrobów był niczego sobie. Zwłaszcza zachwycały tutejsze futra i przez to płaszcze, jakie tu wykonywano. W końcu zbliżała się zima. Zrobiłaś szybko i zgrabnie zakupy z tego, o co Kenshi cię prosił i udałaś się prosto do niego. Kiedy przyszłaś ewidentnie szykował konia, żeby odjechać - można powiedzieć, że zjawiłaś się w ostatniej chwili.

Kenshi