Miasteczko Tawarakoshi

[Yue]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

79 Wierzenia w reinkarnację były częścią tego świata. I wierzyła w to też Kotori. Czy tak działo się naprawdę? Wiele się mówiło o przeznaczeniu, o tym, że bogowie czasem kpią sobie z nas (albo błogosławią) przydzielając nam bratnią duszę - tę drugą połówkę, bez której potem nie możesz żyć ani oddychać. Choć wcale nie musi was łączyć miłość. Karmiczna więź - tak się to nazywało. Nikko nie był wyjątkiem od reguł w tych wierzeniach i ich popularności. Dlatego nie miał nic przeciwko, żeby Airan się nimi zajęła. Dobre było natomiast to, że nie podważała tych, nazwijmy to, "zasad". Nie krytykowała. Ale w końcu była wychowanką pustyni - a tam prawo było wyjątkowo surowe. I nikt nie robił żadnych odstępstw czy ustępstw. Bo jeśli zrobisz jedno, to czy potem będziesz mógł komuś powiedzieć, że drugiego nie będzie?
Od Nikko nie dowiedziałaś się niczego odkrywczego w związku z tą parką. W gruncie rzeczy nie wiedział, jak wiele ich łączyło, co ich połączyło i dlaczego było tak mocne, żeby doprowadzić do takiej sytuacji. Albo raczej - czemu tak słabe, by Yoji pozwolił na to, żeby osoba, którą kochał, umarła razem z nim. A przecież spodziewał się, do czego to wszystko doprowadzi. Był ostrzegany. I nie kryłby się w Tawarakoshi nawet przed samymi kitsune, gdyby było inaczej. Ale mogłaś się za to od niego dowiedzieć, że jest tu malownicza skarpa, na której czasem rozsypywane są prochy zmarłych, by wiatr powiódł ich do lepszego miejsca i poprowadził lekką drogą ku odrodzeniu. Całkiem niedaleko, dwie godziny drogi wolnym marszem od samego Tawarakoshi. Ponieważ w Fushigi no Tani, nawet pośmiertnie, ta dwójka nie była już mile widziana. Może nowe wcielenie będzie dla nich bardziej łaskawe i oczyszczone z grzechu życia poprzedniego sprawi też, że pójdą po rozum do głowy. Za to bez problemu uzyskałaś zgodę na zabranie pudełka należącego do Kotori. To były jej przedmioty, Nikko ani żaden inny kitsune nie rościły sobie do nich żadnych praw. Poza tym... w ten czy inny sposób Kotori stała się zdrajczynią jego rasy. Kryjącą czarnego lisa, który oszalał z powodu nienawiści. I chyba też z powodu bólu i miłości, które naprzemiennie przesuwały się w jego sercu. Tak więc mogłaś zabrać stąd wszystko, czego potrzebowałaś - Nikko nie miał nic przeciwko. I tak też dodał, żebyś nie przejmowała się tym, co powie straż. Zazwyczaj ich rola tutaj była znikoma i nikt nie prowadził dokładnych śledztw. Jak zresztą zapewne sama zaobserwowałaś. Ewidentnie ciekawiło go też, czy każde miasto jest takie zwariowane, jak było Tawarakoshi. Ponieważ mimo tego, że wiele wiedział, w żadnej innej tak dużej osadzie nigdy nie był. Oraz tak, bardzo dobrze zgadłaś - zwój był bardzo ważny. Powinnaś go chronić za wszelką cenę. Dopóki był w Tawarakoshi sami pomagali w jego ochronie. Teraz musiałaś zachować jeszcze większą ostrożność. To był symbol waszego związania. Każdy może się na ten zwój wpisać i przyzwać lisy - w związku z tym, jeśli wpadnie w ręce doświadczonego ninja o złych intencjach może wywołać po kolei najsłabsze jednostki i uczynić im krzywdę, zanim ktoś dobrze zdąży zareagować. Dlatego było takim ważnym, by nie machać nim na prawo i lewo i nie dawać go tym bardziej żadnej osobie, która nie powinna być do tego upoważniona. Osób wpisanych do tego zwoju na raz mogło być wiele. Jednak powiernik paktu zawsze był tylko jeden.
Do domu kapłanki chyba nikt nie zaglądał. A nawet jeśli to nikt nie był na tyle bezczelny, żeby sobie wejść przez drzwi - niezamknięte przecież. Choć gdybyś poszukała znalazłabyś klucz. Bez problemu załatwiłaś wszyskto w karczmie - karczmarz od razu uprzejmie zapytał, widząc, jak się kręcisz, czy jeszcze może przedłużyć pobyt? Tacy goście to w końcu skarb - płacą na czas, z góry, nic nie rozrabiają, nie brudzą, nie niszczą. Nic dziwnego, że właściwie już zdążył cię polubić biorąc poprawkę na nieciekawe i zakazane mordy wokół. Trochę ich było. I dwóch z nich obdarzyło cię wyjątkowo paskudnym spojrzeniem, ale chyba byłaś teraz w takim stanie, że nawet tego nie dostrzegłaś. A nawet jeśli - to tylko kolejne świnie, które nie miały klasy. Po co się nimi przejmować? Po powrocie do domu Kotori schowałaś oba ciała. Przygotowanie pogrzebu samodzielnie wcale nie było taką prostą i szybką rzeczą. Zwłaszcza, kiedy nie znało się za dobrze obyczajów terenów, na którym się było. Ale zazwyczaj jeśli nie chowało się do ziemi to wystarczyło ciała spalić i przygotować prochy do rozsypania. A to również było sporo pracy. Dość ciężkiej i nieprzyjemnej pracy. Noc minęła ci szybko. Rzeczywiście - bardzo szybko. Po emocjonalnym wypaleniu dnia poprzedniego, które tak mocno wstrząsnęło twoim dniem. I które miało zmienić twoje życie, zapraszając do niego nagle tajemniczy zwój i równie tajemnicze istoty.
Kenshi siedział przy ognisku, delikatnie rozpalonym, by nie tworzył dymu i... czekał, a może znowu planował gdzieś się wybrać. Raczej nie próżnował - nie wydawał się tym człowiekiem, który siedzi na dupie i czeka na zbawienie. Możliwe całkiem, że miał tutaj też inne rzeczy do zrobienia. Tak... przy okazji. W końcu Tawarakoshi było całkiem ciekawym miejscem, a jego okolice pewnie też obfitowały w zbiorowiska interesujących ludzi, którzy nie mieli tyle tupetu, by grzać tyłek w ciepłym domciu. Potwierdził to, że przyniosłaś zbrodniarza, którego poszukiwali i jednocześnie podał ci dłoń w ramach pogratulowania sprawnej współpracy i dobrze wykonanej roboty. I podziwia, że udało się to zrobić tak szybko. A nawet szybciej - tylko COŚ się tam zatrzymało. Nie było żadnych wyrzutów, żadnego "ale nie możesz", Kenshi przyjął to spokojnie i bezproblemowo. Powiedział, że sam jedzie do siedziby Sakki i szepnie o tobie tam dobre słówko. Więc kiedy wrócisz to żebyś zdała raport wspaniałej Kotei. Nie był zaintrygowany chęcią podziwiania jesieni ani zdziwiony. Potraktował to normalnie i nie dopytywał, ba - sprawiał wrażenie, jakbyś powiedziała mu coś całkowicie normalnego i jakby nie było o co dopytywać. Bo czy ktoś, kto mieszkał całe życie na pustyni rzeczywiście nie mógł chcieć popodziwiać jesień? Dziwne było co najwyżej to, że chciałaś się nią cieszyć w tym właśnie zafajdanym miejscu. Ale, jak zostało napisane, nie pytał i nie wnikał. Przepieczętował ciało i zabrał je ze sobą. Zaczął zwijać swój obóz i pożegnał się z tobą - wyglądało na to, że właśnie w tym punkcie wasze ścieżki rozchodziły sie na osobne drogi.
Pod kapliczką rzeczywiście czekał na ciebie Nikko w sowim przebraniu - zaprosił cię do przejścia, gdzie czekała wspomniana wcześniej Sakusei-sha. Piękna lisica, drobna, o futrze w niektórych miejscach zabarwionych czernią. Wyglądała naprawdę zjawiskowo. Choć zupełnie inaczej niż Nikko, którego przebranie za barierą zniknęło. Zostałaś przeprowadzona przez korytarze, ostrzeżona, że wędrówka chwilę potrwa i przyjdzie wam przejść przez jeszcze kilka barier. Dlatego jeśli potrzebujesz to weź ze sobą rzeczy. Wędrówka miała was prowadzić na granicę z Daishi. Lisy bardzo pilnowały, żeby nikt niepowołany nie dostał się do ich raju. Po kilku godzinach naprawdę długiej wędrówki otworzył się przed tobą raj. Skaliste wyżyny, wodospady, zieleń, która teraz ubrana była w barwy jesieni. Tak - prawdziwa Kraina Cudów. Została poprowadzona udeptaną już ścieżką prowadzącą do wielkiego drzewa, które zachwycało swoimi rozmiarami i ulokowaniem - Tamashī no ki. Tam też znajdowała się osada lisów. Białe, beżowe, czarne, rude - prawdziwa mieszanka kolorów. Niektóre wyglądały jak całkowicie zwyczajne lisy, może trochę większe, może niektóre miały bardziej dziwne i specyficzne ubarwienie, ale ktoś, to nie wiedział o kitsune, o tym miejscu, mógł je spokojnie pomylić z normalnym lisem. budynki tu rozłożone były bardzo specyficzne - rzeczywiście miały w sobie coś z norek. Niektóre lisy zamieszkiwały groty skalne, ale wszystko łączyło jedno - lampiony i świece. Och, to miejsce było ich pełne! Kiedy zostałaś przeprowadzona głębiej na wasze spotkanie wyszedł Yugure. Głowa klanu Yako. Obaj wprowadzili cię w ten świat magii i dziwów. Pokazali ci miasteczko, w którym mieszkali i czuwali nad twoją nauką techniki przywołania, którą każda osoba, która podpisze pakt, musiała się nauczyć.
A w Tawarakoshi? W mieście mimo wszystko szybko zauważono zniknięcie samej kapłanki. Kitusne miały jeszcze swoich wyznawców - nie paliły się latarenki, nikt nie grabił liści. Ale szybciej zauważono to po tym, że Kotori utrzymywała się ze swojego szycia. Ciała Kotori nigdy nie odnaleziono. Sprawa została zamknięta szybciej niż się zaczęła. Nie było w końcu nikogo krewnego, kto dopominałby się o sprawiedliwość w tych ponurych murach miasta. Kapłani odżyli po następnej pełni, kiedy nie doczekano się kolejnego zgonu. W tym czasie kilka ze stanu mnichów i kapłaństwa zdążyło opuścić Tawarakoshi ze strachu. Część z nich potem mówiła, że to Kotori pewnie zabijała - z zawiści do tego, że była wyobcowana i że wierni nie byli w stanie jej utrzymać, a jej "bożkowie" to ledwo mistyczne kreatury, których do bogów przyrównać nawet nie można. Plotki były w końcu plotkami - łatwo ewoluowały i stawały się osobno żyjącą historią.
Im dłużej stoisz w miejscu, tym głośniejsza jest cisza. Czasem jednak wystarczy zrobić krok w przód, żeby zobaczyć, ile niesamowitych dźwięków czekało na odkrycie.
I jak wiele słów czekało jeszcze przed nami do wypowiedzenia.

Kenshi
Kotori
Yōji
Koki
Nikkō

Wyprawa zakończona sukcesem ♥

[Airan]

Prawdę mówiąc, to było jej całkiem na rękę, że Kenshi nie dopytywał i że zamierzał udać się w swoją stronę, a nie zostawać tutaj. Przede wszystkim to sprawiało, ze te „kilka dni dłużej” mogły się trochę przeciągnąć, a Airan… miała tutaj trochę rzeczy do zrobienia. Z kolei pozbycie się ciała Kokiego też odjęło jej trochę problemów, bo nie musiała sobie zaprzątać tym wszystkim głowy.
Pomimo smutku i goryczy, miło było poznać Sakusei-she i w jej towarzystwie udać się te kilka godzin w drogę… dokądś. Po drodze zawsze był też czas by poznać się trochę lepiej. Tak z nią, jak i z Nikko. I oni mogli poznać też ją samą. Miejsce, do którego trafiła nie było nazywane Krainą Cudów na wyrost, to i Airan nie potrafiła powstrzymać rozdziawienia gęby. Była samotniczką, choć przyzwyczajoną do tłumów i prawdę mówiąc przez pierwszą minutę w tej przedziwnej krainie byłą onieśmielona. Ale… to nie byli ludzie i to dziwne wrażenie bardzo szybko zniknęło. Zresztą tak samo jak i jej czas tam, kiedy chłonęła kolory, zapachy, dźwięki, imiona… Starała się ich jakoś zapamiętać i pokazać coś od siebie.
Obiecała, że niedługo do nich wróci, tylko, że chciała zakończyć historię pozostałych dwóch ciał, które ze sobą nosiła… Nikko powinien wiedzieć o co chodzi. Więc gdy powróciła do Tawarakoshi zaopatrzyła się w drewno i wyryszyła w stronę, którą wskazał jej lis, gdy pytała go co mogłaby i gdzie w okolicy zrobić. Znalazła to miejsce, o którym jej opowiedział i kobieta ułożyła tam stos. Wtedy też odpieczętowała ciała Kotori i Yojiego, ułożyła je na tej małej konstrukcji i podpaliła. Musiała to robić kilka razy i sam proces nie był szybki… Natomiast Airan wybrała wieczór, by nie kręciło się tutaj zbyt wielu ludzi i nie przeszkadzali.
Ciała w końcu zamieniły się w proch… A ten na wietrze odleciał w dal. Airan życzyła im pomyślności w kolejnym życiu. By wybrali dobrą drogę i by znaleźli siebie. A plotki, jakie krążyły po mieście… Ach. Airan nawet dołożyła tam czegoś od siebie, a historia zaczęła żyć własnym życiem. Jednak najbardziej interesowało ją, jaką minę będzie miał doktor, kiedy otworzy paczkę, którą podrzuciła mu pod drzwi i odeszła. W paczce była zguba trupa, który pomalutku gnił sobie w jego trupiarni – zdarta z niego twarz.
Tak czy siak, po tym jak załatwiła tutaj swoje rzeczy, opłaciła jeszcze stajnię, by pamiętali o jej koniku, uregulowała wszystko w karczmie, zabrała swoje rzeczy, przepakowała pudełko z klamotami Kotori, wróciła nawet do jej domu, by zamienić część pozostawionego tam piasku na ten żelazny, zamknęła dom na klucz i udała się pod kapliczkę, skąd znała już drogę do Fushigi no Tani.

[zt]

  Ukryty tekst