Szlak transportowy

[Sans]

Czujne oko Władcy Piasku rozglądnęło się po okolicy, jednak nikogo nie zobaczyło. Nikt nie chował się za drzewami – na pewno nie patrząc w dół, nikt nie chował się też jakby spojrzeć w górę, w stronę Akatori. Było za to słychać ćwierkanie ptaków, które pochowały się na drzewach. Las iglasty, bo tym był, nie był gęsty i widać tutaj było całkiem dużo. Ładny widok, z pewnością zupełnie inny od tego, do którego przywykł na pustyni. Nie, jak okiem sięgnąć, nikogo nie było. Zmysły shinobiego też nikogo nie wykryły.
Ichirou mógł kucnąć i poprzyglądać się skrzyneczkom, a w tym czasie klony zostały zagonione do dalszego kopania. Dwa kopczyki ziemi rosły, ciała nigdzie nie było, a irytacja narastała. Dwie skrzyneczki nie były w żaden sposób specjalne – ot utytłane w ziemi, nieduże, obie miały z przodu zapięcie na mały skobel. Nie było żadnej kłódki.
A jako, że bunshiny nie dokopały się do żadnego ciała, co najwyżej do starych, pojedynczych kości jakichś zwierząt, okolica mogła usłyszeć jeszcze kilka niewybrednych przekleństw z ust ciemnowłosego. W końcu się odsunął na te kilka kroków, a piaskowe klony ustawił przed skrzyneczkami i nakazał jednemu z nich otworzyć „swoją” – po tym, jak już się upewnił, że jest tutaj sam. Był.
Katsu.
Nie powiedział tego nikt, jednak wybuch był głośno słyszalny i aż poderwały się z najbliższej okolicy chyba wszystkie ptaki, które chmarą wzbiły się w powietrze i chaotycznie rozpierzchły się chyba na wszystkie strony. Koń zarżał, przerażony, na szczęście znajdował się za daleko, by mogło mu się coś stać. Piaskowy klon rozsypał się na miliardy ziarenek piasku – i ten drugi też. Ze skrzyneczek niewiele pozostało. Drzazgi. Kawałki ziemi. Strzępy papieru. Ichirou mógł na sobie poczuć podmuch wybuchu, stał jednak o krok za daleko, żeby mogło mu się coś stać. Na całe szczęście. Doświadczenie shinobiego nie wzięło się w końcu znikąd.

[Ichirou]

Sprawdził okolicę, ale ta wydawała się pusta. Wrócił wiec uwagą do dziwnych znalezisk, których w ogóle się nie spodziewał. Oczekiwał wyciągnięcia ciała jego towarzysza, a nie jakichś dwóch podejrzanie opisanych skrzyneczek, zostawionych ciul wie w jakim celu. Ktoś musiał zadać sobie sporo trudu, umieszczając je w miejscu zmarłego. No chyba, że Seinaru wcale nie był tu pogrzebany, a całe to miejsce pochówku od samego początku było... no właśnie, czym? Pułapką? Wielkim kawałem?
Nie pozostało nic innego, jak sprawdzić zawartość szkatułek, które w tym momencie były jego jedynym tropem. Wyręczył się w tej kwestii klonami. Chwila napięcia, otwarcie pierwszej skrzynki i… bum. Wybuch objął obie piaskowe podobizny i obie skrzynki, z których zostało nic więcej prócz strzępków i papieru. To rzecz jasna jeszcze bardziej rozsierdziło Ichirou, który zacisnął pięści i gniewnie rozejrzał się po powstałym pobojowisku, próbując dojrzeć cokolwiek, co mogłoby stanowić kolejną wskazówkę. Niczego takiego raczej nie znalazł – gdyby w skrzynkach znajdowały się jeszcze jakieś rzeczy, to powinny być po nich pozostałości. Mógł co najwyżej przypuścić, że w tym drugim pojemniku była jakaś mała wiadomość od żartownisia, ale nie sposób było ocenić szansy na taką wersję wydarzeń.
Poprzeklinał znowu pod nosem, poprzyglądał się resztkom szkatułek, podumał przez kilka dłuższych chwil, ale z tego dumania nie wyniknęło niewiele więcej poza gdybaniem. Wiedział na ten moment niewiele. Ktoś zadał sobie sporo trudu ze sporządzeniem pułapki, to jasne, ale największą zagadką pozostało, na ile w tym wszystkim chodziło o świadome pokrzyżowanie planów Klepsydry. Czy ktoś jeszcze był wtajemniczony w temat żywiołowych artefaktów i uprzedził go? O wycieku informacji dowiedzieli się przecież podczas wyprawy w Oniniwie.
Nie mógł też ze stuprocentowym przekonaniem stwierdzić, że wisiorki były przy Seinarze. Ichirou wierzył w to, a raczej chciał wierzyć, że akcje jego kompana nie były bezcelowe, że za tym wszystkim kryła się przynajmniej próba przybliżenia grupy do ich celu. Chciał wiec sprawdzić w pierwszej kolejności dobytek poległego wspólnika, bo to była – przynajmniej w teorii jeszcze jakiś czas temu – najłatwiejsza rzecz do sprawdzenia. Wcześniej zastanawiał się, czy Keiowi udało się zdobyć amulety i czy pozostały one przy nim, czy schował je gdzieś w okolicy w lesie. Teraz coraz bardziej prawdopodobna była opcja, że zostały one przejęte przez tego, który zostawił pułapkę. Teraz jeszcze dochodziło zastanawianie się, co stało się z ciałem. Najgorszą z możliwych opcji było zapieczętowanie go i zabranie tym samym gdzieś w pizdu, ale umiejętność pieczętowania ciała nie była zbyt powszechna, czego dowodem były chociażby sytuacje w Oniniwie. Równie dobrze ktoś mógł zabrać ciało w bardziej konwencjonalny sposób, a potem spalić je lub pozbyć się go w jakiś inny sposób, a to mogłoby zostawić jakieś ślady. No i jeszcze opcja ukrycia wisiorków przez Seinaru jeszcze za życia, ale Ichirou nie wychwycił żadnej wiadomości od towarzysza odnośnie prowizorycznej skrytki. Czy samuraj oczekiwał od niego sprawdzania każdego drzewa, krzaka, kamienia w okolicy?
Zaklął już po raz któryś. Zabawa w śledztwo mogła być trudna, a nawet i zbyt trudna bez wsparcia kogoś posiadającego do tego odpowiednie umiejętności. Przez głowę Sabaku przemknęła myśl wykupienia usług jakiegoś wyszkolonego najemnika, ale to wiązało się z dodatkową fatygą i utratą na czasie. Czas z kolei przekładał się na zanikanie śladów. Ostatecznie więc Seinin zdecydował się ściągnąć taką pomoc, jaką miał pod ręką, na zawołanie – nakłuł lekko kciuk, złożył kilka pieczęci, przyzwał jednego ze swoich summonów - kocicę o długiej, jasnobrązowej sierści. We dwójkę łatwiej rozejrzeć się po okolicy.

  Ukryty tekst

Jak długo przeczesywał teren? No, kuźwa, długo. Chodziło o najważniejsze cele Klepsydry, o jego najlepszego kompana. Nie zamierzał odpuścić tak po prostu, machnąć ręką i wrócić do swoich spraw, bo teraz właśnie zajmował się swoimi sprawami. Musiał się upewnić, że ani on, ani Kinoyoru w okolicy nic więcej nie znajdą. Jeśli nie znajdą, to będzie myślał nad swoimi dalszymi działaniami. Być może będzie zmuszony skorzystać z czyjejś pomocy. Wszystkie poszlaki, jakie mógł odnaleźć, znajdowały się albo tutaj, albo wśród członków Kenseikai.

  Ukryty tekst

[Sans]

Można się było zastanawiać co się właściwie wydarzyło, ale czy było nad czym? Szkatuła wybuchła, czyli ktoś przygotował pułapkę w środku – pułapkę, która aktywowała się po otworzeniu pudełka. Notka musiała być nalepiona w środku, nic dziwnego, że ze skrzynki zostały drzazgi. Klon trzymający drugą z nich zdecydowanie był w zasięgu, tylko pozostawało pytanie czy stanie w zasięgu by nawet tę drugą rozwaliło w drobny mak? Czy może… Ichirou nie był jednak pewien. Mógłby oczywiście przeprowadzić odpowiednie badania, wystarczyłoby tylko kilka notek, drewniane skrzynki i klony, rozstawione w różnych odległościach, ale kto miałby na to czas…?
Ichirou miał go jednak pod dostatkiem.

  Ukryty tekst

Odpoczęli, a że Ichirou był zdeterminowany i istotnie miał czas, to nie było odpuszczania sobie. Podjęli nowy trop, w kolejnym miejscu, którego jeszcze nie skreślili z prowizorycznej mapki. I szczęście chyba w końcu się do Sabaku uśmiechnęło, bo wgapiając się w ziemię, szukając każdego złamanego krzaczka, każdego źle leżącego listeczka, każdego odcisku buta w ziemi, gdzie tego odcisku być nie powinno, zwłaszcza nie w takim opustoszałym miejscu jak to – bo ludzie się tutaj nie zapuszczali, to już zdążyli ustalić – znalazł coś interesującego. A przynajmniej bardziej niż do tej pory. Minął miesiąc, kto wie, jaka pogoda tutaj panowała, część śladów z pewnością już dawno się zatarła, dlatego tak błądzili i kluczyli. Część śladów… hah. Wszystkie ślady! No – prawie wszystkie. W jednym miejscu, tak może z pół godziny drogi od grobu, które Ichirou rozkopał (choć obecnym tempem Asahiego to minęła godzina, a poza tym to wieczór już powoli chylił się ku zachodowi, ależ ten dzień zleciał!), ziemia leżała jakoś… dziwnie. Niby wszystko się zgadzało, ale gdy tak nadepnąć nogą, to podłoże odrobinę się zapadało, jakby je ktoś spulchnił? I tylko tutaj, na jednym, wcale niedużym obszarze. Kocica, która towarzyszyła Ichirou przystanęła i zaczęła węszyć, charakterystycznie unosząc górną wargę, jakby miała zaraz kichnąć. Zdarzyło jej się to jednak dzisiaj już kilka razy i wcale nie musiało nic znaczyć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Jak długo mieli jeszcze tak błąkać się po okolicy? Czy w ogóle mieli szanse na znalezienie tego, czego szukali? Ichirou nie wiedział, ale wątpliwości nie były powodem do porzucenia niezmiernie nużącego zajęcia. Poszlak miał niewiele, czasu jednak sporo, dlatego każdej możliwej opcji zamierzał poświęcić dostatecznie dużo uwagi, by mieć pewność, że została ona sprawdzona. Był wciąż zły i poirytowany biegiem ostatnich wydarzeń, ale ekspresyjność w wyrażaniu gniewu wyraźnie osłabła, kiedy popadł w rutynę przeczesywania całego obszaru wokół miejsca pułapki. Pochmurnym spojrzeniem bursztynowych oczu omiatał okolicę od prawa do lewa, a jego kocia kompanka również wytężała swoje zmysły podczas tego zadania. Przez głowę przewinęło się kilka myśli – rozważał chociażby przywołanie kolejnych mniejszych towarzyszy, w celu przyspieszenia śledztwa, ale miał też w głowie myśl o ściągnięciu kogoś wyspecjalizowanego w tropieniu. W tym celu musiałby jednak zawrócić, udać się chociażby do stolicy Daishi albo Shigashi, a to wiązało się z utratą kolejnych dni. Miał co prawda wiele czasu, ale nie zamierzał go marnować na same podróże tam i z powrotem, dlatego był na tyle zdeterminowany, by długimi godzinami wędrować okolicy i sprawdzać ją na własną rękę. Wokół było spokojnie, dlatego mógł w pełni skupić się na swoimi zadaniu. Zresztą, Ichirou nie był kimś, to miałby obawiać się jakiś niebezpieczeństw. To wszelkie niebezpieczeństwa powinny obawiać się jego.
W końcu na coś trafili. Ubity nieduży skrawek ziemi – niby nic specjalnego, bo przypadkowy podróżnik w ogóle by się tym nie przejął, ale Asahi szukał właśnie takich miejsc. Biorąc pod uwagę, że w ciągu ostatnich godzin nie znalazł niczego, co choćby trochę wzbudziło zainteresowanie, wreszcie mógł uznać, że pojawił się jakiś promyk nadziei. Należało to rzecz jasna sprawdzić.
– Też już masz dość, co? – odpowiedział markotnym tonem do kocicy, która właśnie kichnęła podczas niuchania gleby. Jemu też mocno była nie w smak cała a sprawa, począwszy od samego faktu śmierci kompana z rąk szermierzy, kończąc na cholernej pułapce i nieznanej lokalizacji artefaktów, na które ostrzył sobie pazury.
– Mamy chwilę przerwy – odpowiedział, wzdychając ciężko i bez większego entuzjazmu powołując do ruchu dwa klony i uzbrajając je w dwa szpadle. Ot, zrobił dokładnie to samo, co przy fałszywym grobie Seinaru. Piaskowe podobizny miały zająć się pracą, a jedyną odmianą było to, że prawdziwy Seinin tym razem już się nie kręcił dookoła, tylko usiadł gdzieś parę kroków obok, by odsapnąć i posiedzieć z grymasem na twarzy. Kinoyoru pewnie uczyniła podobnie, choć ona przycupnęła spokojnie, bez robienia humorów, i wolną chwilę spędziła na wyczyszczenie gęstego, jasnobrązowego futra.
Po natknięciu się na pułapkę zachowywał jeszcze większą ostrożność. Jeżeli cokolwiek znalazło się pod ubitą ziemią, klony miały wyciągnąć to na powierzchnię, a on czekał w zniecierpliwieniu kilka kroków od dołu.
Jeżeli znowu spotka się z jakąś nieśmieszną pułapką, to chyba zaraz wyjdzie z siebie.

  Ukryty tekst

[Sans]

Miejsce, jakie znalazł Ichirou nie różniło się niczym, tak na pierwszy rzut oka, od każdego innego, jakie już tutaj widział. Nie było widać, by trawa się gdzieś odcinała, albo żeby trafił na jakiś goły placek ziemi (jak to właściwie było przy pustym grobie Seinaru) – nie, wszystko było jednolite. Oprócz właśnie tego dziwnego wrażenia pod stopami, że jest jakby zbyt… luźno.
- Trochę męcząca ta zabawa i długo będę wyciągać paprochy z futra – przyznała mu, ale w jej głosie nie było słychać żadnej pretensji. – Ale jak trzeba to trzeba, nic się przecież nie dzieje – nie, nie działo się, bo już się stało i teraz trzeba było sprzątać ten bałagan. Skoro jednak mieli chwilę przerwy, to Kinoyoru przysiadła sobie i zaczęła pobieżnie to futro czyścić, a tymczasem Ichirou powtórzył swoją taktykę z wcześniej i stworzył dwa klony, ponownie robiąc dla nich dwie piaskowe łopaty.
Wykopanie kolejnego dołu ponownie zajęło chwilę czasu, tyle, że teraz ściemniało się coraz bardziej i o ile kocicy nie robiło to problemów, to Sabaku widział coraz gorzej, a za jakiś czas nie będzie widział nic prócz księżyca i gwiazd na niebie. W końcu jednak klony się do czegoś dokopały. Dół nie był przesadnie głęboki i nie trzeba było schodzić pod ziemię, żeby cokolwiek zobaczyć. Kinoyoru tak zmarszczyła nos i poderwała się z trawy, że trudno było tego dziwnego zachowania kocicy w ogóle nie zauważyć.
- Trup. To na pewno trup – powiedziała i na potwierdzenie jej słów wystarczyło, by Ichirou nieco bardziej się wychylił z miejsca, w którym siedział, albo by wstał, żeby zobaczyć o czym mówiła. Pierwsze było widać dość makabryczne znalezisko, bo cuchnącą, rozkładającą się, pokrytą robakami i trochę zjedzoną… głowę, teraz już o mocno sinej skórze. Ichirou też mógł poczuć ten smród, który wywracał żołądkiem i podnosił wszystko, co miał w brzuchu aż do gardła. Nie, to nie był piękny widok. Pod głową była reszta ciała – a ta wyglądała nieco lepiej tylko dlatego, że była ubrana. Nie w byle jakie szmaty, a w kolczugę, która utrzymywała wszystko na miejscu. Jeśli po twarzy Ichirou nie rozpoznał swojego kompana, to zrobił to po ubraniu, jakie ten miał na sobie, bo było to dokładnie to, w czym Kei był na wyprawie w Oniniwie. A do pasa ciągle miał podpiętą malutką gurdę.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Zazdrościł Kinoyoru spokoju i braku wyraźnej irytacji, ale – pomijając ich całkowicie różne charaktery – dla niej sprawa w ogóle nie była osobista. Ichiego sfrustrował już sam fakt śmierci wspólnika, za którego ciałem musiał dodatkowo bujać się po cholernym zadupiu w okolicach pieprzonej Oniniwy, nie mając wcale pewności, że nawet jeśli uda mu się znaleźć ciało, to znajdzie również przy nim amulety, dla których Seinaru był w stanie oddać życie. No, Asahi miał przynajmniej nadzieję, że to za nie jego towarzysz postanowił oddać życie, bo jeśli odwalił swoją akcję tak po prostu, dla kaprysu, to był skończonym kretynem. Niestety, złotookiemu władcy piasku nie było dane poznać prawdy z zaistniałego na szlaku zajścia, ponieważ jedyni ich świadkowie byli już martwi.
– Dzięki za pomoc – odpowiedział krótko kocicy, bo na ten moment stracił chęci do jakichkolwiek rozmów. Potem z kwaśną miną zamilknął i czekał, aż jego klony przekopią podejrzany skrawek terenu.
Uniósł głowę z lekkim ożywieniem, kiedy towarzyszka wspomniała o trupie. Wychylił się, spojrzał w dziurę, a potem… zrobiło mu się niedobrze, kiedy trudny do zniesienia smród uderzył jego nozdrza, podobnie zresztą jak makabryczne odkrycie uderzyło w jego zmysł wzroku.
– Ja pierdolę – wycedził, chociaż końcówka przekleństwa utknęła mu w gardle, tak samo jak zresztą dzisiejszy posiłek. Żołądek natychmiast powywracał się na wszystkie strony jeszcze bardziej niż stół w chacie Seinaru podczas pamiętnej imprezy.
Odwrócił głowę w bok, w pośpiechu przemieścił się do najbliższego krzaka i po prostu zwymiotował.
Był przyzwyczajony do zabijania, jak każdy doświadczony ninja, ale rozgrzebywanie ciała po paru tygodniach rozkładu raczej nie było na porządku dziennym. Sam fakt rozkopywania grobu był niesmaczny, a co dopiero widok i smród trupa. I to nie byle jakiego, bo trupa towarzysza.
Tak, to był jego towarzysz, o czym upewnił się parę chwil później, gdy trochę ochłonął i zmusił się do ponownego podejścia do ciała. Nie musiał się nawet bardzo wpatrywać w zniszczone truchło i oddzieloną od niego głowę. Strój był wystarczającym dowodem.
Ichirou ze zniesmaczoną miną machnął parę razy ręką w poleceniu, aby klony wyciągnęły ciało na górę. Osobiście chciał mieć jak najmniej z nim kontaktu. Niestety, musiał je zaraz przeszukać.
Skinął głową na informacje otrzymane od Kinoyoru.
– Musisz mi wybaczyć, ale chcę, żebyś mi z tym pomogła. Nie wiem, jak ci to wynagrodzę. Zrobię cokolwiek – powiedział, wzdychając ciężko. Potem zerknął z obrzydzeniem na wyciągnięte na powierzchnię ciało.
– Musimy sprawdzić ten tors. Klony ci pomogą na tyle, ile to możliwe – oznajmił, tworząc z piasku jeden kunai, a następnie podrzucając go jednej ze swoich podobizn. Zadanie klona było proste – spróbować rozciąć kolczugę i sprawdzić, czy pod jej spodem nie znajdują się czasem znalezione zguby. Jeżeli rozcięcie okazało się zbyt trudne, bunshin miał ją zdjąć i kontynuować przeszukiwanie ciała – sprawdzić wszystkie możliwe schowki, warstwy ubrań i tak dalej.
Seinin zerkał jedynie od czasu do czasu na sytuację. Nie wyobrażał sobie postawić siebie teraz w miejsca klona grzebiącego po ciele kompana. Paskudna sprawa, ale konieczna. Kei poświęcił zbyt wiele, bo Ichirou teraz odpuścił temat z powodu obrzydzenia zaistniałą scenką.
Co, jeśli nie było zgub pod ubraniami? Asahi wtedy z pewnością się nawzdychał, poprzewracał oczami i uznał Seinara za szaleńca, a potem zwrócił się do kotki.
– Ekhm, musimy sprawdzić w środku. Zdaję się tu na twoje umiejętności – zasugerował potrzebę wsparcia ze strony Kinoyoru, zdając sobie sprawę, że to ona będzie mieć lepsze metody na otwarcie torsu i próbę zlokalizowania cennych artefaktów lub czegoś innego, co tam się znajdowało. Kolejna pułapka? Ktoś musiałby mieć naprawdę chore pomysły, ale wszystkiego można było się spodziewać.
Tak czy inaczej, jeżeli przedmioty zostały zlokalizowane, czy to w ubraniach, czy w wewnątrz ciała, wyłowić miał je klon, żeby kocica nie paprała sobie czasem swoich łap. I tak robiła naprawdę wiele. Chociaż Sabaku nie miał skrupułów do wykorzystywania innych, to jednak w tym momencie już zaczynało mu się uruchamiać współczucie z powodu paskudnego zadania, jakie zostało jej przydzielone.

  Ukryty tekst

[Sans]

Kinoyoru nic nie powiedziała, kiedy Ichirou w pośpiechu oddalał się do najbliższego krzaczka, żeby ubarwić jego istotę swoim dzisiejszym śniadaniem. Potrzebował chwili, żeby dojść do siebie, i by żołądek przestał robić te swoje fikołki. W końcu się jednak udało, ale podejście do trupa nie wiązało się z tym, że jego żołądek całkiem się uspokoił – nie. Na tyle jednak, że przestało mu się wszystko podnosić. Swoje robił też czas, bo węch przyzwyczajał się po prostu do smrodu.
- Cokolwiek? Zastanowię się nad czymś – o, kocica na pewno coś wymyśli za to, o co została tutaj poproszona, ale ostatecznie… No co jej szkodziło pomóc, skoro ta pomoc wyraźnie była potrzebna? Wgapiała się teraz w resztę trupa, którą dwa klony wyłowiły z dość płytkiego dołka, bo z pewnością nie można tutaj było mówić o odpowiednim grobie. Prawdopodobnie po jakimś czasie przez deszcze i inne ciało Keia by „wypłynęło” i pewnie by się stąd przemieściło. Teren był w końcu ogólnie dość stromy, nawet jeśli w tym konkretnym miejscu było względnie płasko.
Kolczugi rozciąć się nie dało, więc klon zabrał się za ściąganie jej z na wpół rozłożonego trupa. Kiedy już mu się to udało, zaczął go przeszukiwać – w kieszeniach nie miał jednak nic. Nie było tutaj żadnych wybrzuszeń, żadnego niczego. Ani w ubraniu, ani w kolczudze. Nigdzie nie było nic. Kinoyoru mogła więc usłyszeć te liczne wzdychania i zaobserwować przewracanie oczami Księcia Pustyni.
- W środku… - powtórzyła za nim i z powątpiewaniem spojrzała na zwłoki po czym westchnęła i zbliżyła się do ciała. Spojrzała jeszcze raz na Ichirou, zapewne zastanawiając się właśnie nad tym jak on jej to wynagrodzi, po czym przysiadła, złożyła serię pieczęci i chakrę, która otoczyła jej zadbane łapki zbliżyła do rozkładającej się… brei na wysokości żołądka, nie dotykając jej jednak swoimi kończynami. Pojawiło się rozcięcie. Daruję sobie opisywanie wnętrza, które wyglądało równie paskudnie co wierzchnia część – na tyle, że Kinoyoru bardzo szybko odwróciła łebek, wstrzymała oddech i gdy kątem oka dostrzegła coś, co nie pasowało do całej reszty, po prostu się odsunęła na kilka kroków, zostawiając całą robotę klonom. Jeden z nich zanurkował do środka łapą i kierowany wolą Sabaku wyłowił… coś. Pokaż, kotku, co masz w środku.
I było to dokładnie to, czego szukał. Sztuk dwie. Dwa małe kamyczki, podłużne, w kształcie, który dobrze znał. Te miały jednak inny kolor, jeden czerwony, drugi zielony. A raczej miałyby, ale były… b r u d n e.
Obrzydliwa sprawa.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Bycie świadkiem tej scenki już było obrzydzającym doświadczeniem, więc nawet nie chciał myśleć o tym, że musiałby osobiście paprać swoje łapska i wchodzić w bezpośredni kontakt z truchłem swojego towarzysza. W całym tym przedsięwzięciu wsparcie Kinoyoru okazało się niezwykle wartościowe i z tego powodu Ichirou był jej wielce wdzięczny, szczególnie że ta wywiązała się z zadania wzorowo i znosiła wszelkie trudy i niewygody, na jakie wystawiał ją powiernik paktu.
Po paru niezbyt najmilszych od oglądania chwilach w końcu udało się wyciągnąć coś, co pokryło się z ich podejrzeniami. Dwa zapaskudzone kryształy. Artefakty, z którymi Asahi miał już styczność na tyle, by rozpoznać niemal od razu.
– Czyli ci się udało. Seinar, ty chory wariacie – skomentował, wzdychając ciężko, ale tym razem nie tylko z irytacją, ale też i z ulgą. W całej tej beznadziei pojawił się jakiś promyk satysfakcji. Nie sposób było wycenić życia swojego kompana i przyrównać go do przedmiotów, które były celem ich poszukiwań, ale przynajmniej tyle, że te niezwykłe poświęcenie nie poszło na marne.
Czy gdyby decyzja należała do niego, to dokonałby takiej wymiany? Cóż, raczej nie. Artefakty były niezwykle cenne, ale o wiele cenniejszy był towarzysz oddany sprawie jak nikt inny. Gdyby Ichirou miał tylko taką moc, to przywróciłby kompana do życia w taki sam sposób, jak udało się wrócić Antykreatorowi. Seinaru zasłużył na to, by uczestniczyć w dopełnieniu głównego celu Klepsydry i stać tuż obok Ichirou w chwili odkrywania być może jednego z największych sekretów świata shinobi.
Niestety, Sabaku niczego takiego uczynić nie mógł. Przedziwna moc Hana pozostawała poza wszelkimi wyobrażeniami. Władca piasku nawet nie mógł sprawić, by pochowano samuraja w należyty sposób, bo jego pierwotny grób i tak został rozgrzebano. Powinien zadbać w takim razie o jego sławę i dobre imię? Kei w ogóle o to nie dbał, a swoimi ostatnimi czynami udowodnił, że zależało mu przede wszystkim na zadaniach całej grupy. Ostatecznie więc Ichirou mógł przysiąc, że poświęcenie Seinaru nie pójdzie na marne, a jego zdobycze przydadzą się w osiągnięciu celu.
– Dzięki. Jestem twoim dłużnikiem – oznajmił kocicy.

  Ukryty tekst

Został sam z ciałem Seinaru. Wiedział, że głupotą będzie go tu zostawić, bo albo zeżrą go jakieś zwierzęta, o ile w ogóle zainteresują się nieświeżym truchłem, albo znowu znajdzie się jakiś złośliwiec, który postanowi go wywlec cholera wie gdzie.
Najpierw jednak piaseczkiem zabrał malutką gurdę, która znajdowała się przy pasie samuraja. Jakąś chusteczką albo innym skrawkiem materiału oczyścił ją z ziemi, potem ostrożnie odkorkował i powąchał zawartość. Wyczuł alkohol. O ile nie wyłapał jakichś innych, podejrzanych aromatów, postanowił wznieść toast.
– Za ten gorzko-słodki sukces. Twoje zdrowie – odrzekł smętnie do trupa, a potem wziął kilka łyczków. Sake było kiepskie jak na jego wyszukany gust, ale w tej chwili było i tak lepsze od niesmaku w ustach, który pojawił mu się podczas niedawnej wizyty przy krzaczku.
Potem wylał resztę sake na ziemię tuż obok ciała samuraja, tak w ramach symboliki, bo nie mógł się z nim napić w normalny sposób. Niech też ma coś od życia, a raczej nieżycia.
To było chyba na tyle, jeśli chodzi o losy Seinaru Keia.
Później Ichirou już tylko zapieczętował go w dużym zwoju, klonom nakazał zasypanie z powrotem wydrążonego dołu, a następnie wrócił do wierzchowca i ruszył w drogę do domu. Był pełen mieszanych, ale raczej negatywnych nastrojów.

[zt]
Dokąd: Kyuzo -> Shigashi -> Atsui
Czas podróży: 45 min
Środek transportu: Wierzchowiec

  Ukryty tekst

[Airan]

Bez problemów dotarła do Tawarakoshi, gdzie pokazała się w znajomej już sobie karczmie. Nie zabawiła tam jednak długo – ledwie noc, ale przy okazji porządnie zjadła, mając w głowie, że przed nią długa droga do domu i jeszcze trochę nie uświadczy luksusów. Przeprała ubrania, wykąpała się, przespała… A nazajutrz zrobiła szybkie zakupy uzupełniając swoje zapasy. Ostatni raz odwiedziła też dom Kotori. Ściskało jej się serce, ale… tak trzeba było. Wiedziała jednak, że te dwie śmierci będą ją prześladować jeszcze długi czas. Odebrała w swoim życiu wiele… żyć. Zabawne, że ta jedna i pośrednio druga, bolały tak bardzo. Przecież to byli całkowicie obcy ludzie. Ale Kotori… Naprawdę ją polubiła. Naprawdę mogłaby zostać jej przyjaciółką. I taż sama Kotori dotknęła strun jej serca, o których nie do końca wiedziała.
Myśli uciekały w stronę Sogen jeszcze częściej niż wcześniej.
Niedługo później odebrała konia ze stajni i wyruszyła w drogę do domu. Na szczęście tym razem nie musiała jej spędzać samotnie. Miała do towarzystwa niedużego liska, który ciekawy był świata poza Fushiki no Tani tak samo, jak ona poza Atsui. Na noc wracał do siebie i Airan zostawała sama, ale dni upływały przynajmniej nieco szybciej.

[zt]

Dokąd: Atsui
Przez: Shigashi no Kibu
Środek transportu: koń fabularny, czyli pieszo
Czas podróży: 1h

[Haruzen]

Stałem się powiernikiem paktu hipopotamów i spędziłem u nich trochę czasu. Pora jednak opuścić ich skromne progi, jakkolwiek pięknie i spokojnie by tam nie było. Dużo się od hipopotamów nauczyłem i zyskałem jakże cennych sojuszników. Pora jednak wrócić do świata. Jestem daleko od domu. Dotarcie z Kogen Kaba na Karmazynowe Szczyty zajmie mi dużo czasu. Tymczasem być może warto rozejrzeć się po tutejszej okolicy. Jestem niedaleko Samotnych Wydm, gdzie nigdy nie byłem. Warto być może tam zajrzeć? Kto wie, może nawet spotkam Akihiko, shinobiego, z którym ramie w ramię walczyliśmy na wojnie po stronie Uchihów. Nie widziałem go od tamtego czasu i trochę mnie ciekawi, co się teraz z nim dzieje.

Dokąd: Atsui
Przez: Sabishi
Środek transportu: pieszo
Czas podróży: 60 minut

[Ario]

Przygotowywał się długi czas do tego, by wypalić w Saori lwim działem. Miał ją. Wystarczyła technika czasoprzestrzenna za rybokulę i przygwożdzenie fałszywej Shirei-kan do filaru, który stał za nią. Od dłuższego czasu, próbował ją wywabić w to miejsce, by kobieta nie miała szans uciec przed ostateczną techniką, którą na nią przygotował. Wypuścił sieć z ręki i... nie zdążył.

Pod nim pojawił się znajomy symbol, który zwiastować miał koniec walki. Ostateczna technika klanu Hyuuga, której nawet Tamaki nie miała opanowanej. Jego metalowe ciało przeszło 128 uderzeń, które skutecznie wyłączyło mu chakrę i sprawiło, że marionetka w której przebywał uległa naporowi i rozpadła się na drobne kawałki. Od tego momentu Ario wypadł i dryfował na wodzie. Nie miał ani możliwości użycia techniki nici chakry, ani nawet hiraishina. Był zgubiony.

Gdy leżał bezwładnie, jako rdzeń reagował inaczej. Jego percepcja była wyciszona, jednak nadal świadoma otoczenia. Widział, a wręcz czuł, jak Saori go podnosi, a potem niesie przez korytarz, ponownie triumfując.

Nie wiedział jak do tego doszło, ale doszło. Chociaż miał wszelkie poszlaki, wszelkie dowody, to nie mógł... nie mógł przekonać się do tego, by zabić kobietę i walczyć na poważnie. Do końca wierzył, do końca chciał wierzyć, że to wszystko to nieporozumienie. Jak mógł zabić przyjaciółkę matki, która z którą łączyła ją taka relacja? Nie był w stanie. Kobieta owszem, była przepotężną kunoichi i nie było tutaj mowy o dawaniu jakichś forów, ale... po prostu zawiódł.

Po tym co mówiła kobieta po drodze, miała go gdzieś zamknąć. No nic, taka miała być kara za bycie niezdecydowanym. Cieszył się jedynie, że matka była w dobrych rękach i może pewnego dnia nadejdzie taki moment, w którym zostanie uleczona. Usługę miała opłaconą, więc wystarczyło liczyć na łut szczęścia. On sam, wreszcie po tych wszystkich wojnach, po tych całych staraniach, będzie mógł odpocząć. W samotności - tak, jak egzystował całe życie. Tamaki, Kisuke i teraz miał być on. Miał dołączyć do swoich przyjaciół w zaświatach, gdzie zapewnie wreszcie znajdzie ukojenie.

Odczuł nawet uderzenie, gdy Saori trafiła nim w ścianę. Jednak nie bolało. Już nic go nie bolało. Miał dosyć tego wszystkiego.

Jednak gdy już przestawał reagować bodźce zewnętrzne stało się coś... dziwnego. Nariko? Sayuri? Rozmowa?

Ario ponownie musiał skupić się na tym co się dzieje. Widok Sayuri potwierdził to, co podejrzewał. Są dwie Saori. Dlatego wysłał klona, by się upewnić, jednak... w takim razie tym bożkiem rzeczywiście miała być Saori? Nie, to nie miało sensu. I nagle rozpoczęła się kłótnia. Wyzywanie od zdrad, a Sayuri, która miała być wyzwolicielem Araty, otrzymała cios w twarz.

Ario był pod pachą, a potem już leżał. Gdy dwie liderki się starły, Sayuri wzięła go pod pachę i zaczęła uciekać. Opowiadała mu o tym, że to w nim pokładali nadzieję na to, że pokona Saori. Jak Ario o tym słuchał to sam nie dowierzał. Jak... jak on? Jak nadzieję? On chciał tylko dowiedzieć się jebanej prawdy, co stało się piętnaście lat temu. Dlaczego wszyscy porzucili prawdziwą Shirei-kan? Czemu ktoś w niego miał wierzyć? Przecież był tylko sentokim.

To co słyszał, było dla niego tak wielkim szokiem, że musiał się odezwać. Wiedział nawet jak to zrobić. Zamierzał wystrzelić nić chakry i odkryć ją, tak by niebieska linia uformowała przed twarzą kobiety napis.

"Przepraszam, nie wiedziałem."

Nie wiedział, że walczył za kogoś więcej niż za siebie i matkę. Nie wiedział, jak wielkie brzemię miało na nim spoczywać. Czuł się żałośnie. Tak jak przed chwilą czuł spokój, że już po wszystkim, teraz miał wrażenie, jakby wpadł do jakiegoś kotła wydarzeń od nowa. Oddziały Sakki, miały czekać już niedaleko. Jak Sayuri tylko wyrzuci go na ulicę, to zamierzał wystrzelić na pamięć nić chakry w kierunku sklepu z wyposażeniem i próbować trafić jakąś marionetkę. Przyciągnąć się. Nariko go potrzebowała. Klan go potrzebował. Już widział drzwi, już brakowało tylko by otworzyć drzwi i...

... i wtedy stało się coś, czego Ario się nie spodziewał. Saori poradziła sobie z Nariko i użyła nici na Sayuri. Przyciągnęła ją do siebie a ten wypadł przy drzwiach. Brakowało dosłownie pół metra, by był na zewnątrz.

Nagle słychać było dźwięk urywanych kończyn i Sayuri, która miała wszystko opowiedzieć Ario, umarła. Ponownie, prawdziwa Saori wzięła go pod pachę i powiedziała coś, czego się nie spodziewał. Zamierzała zanieść go do bożka.

Czyli istniał. Czyli coś tam rzeczywiście było.

Ta krótka scena na nowo rozbudziła w chłopaku ogień. Ten, który miał zgasnąć, rozpalił się na nowo. Przez historię z matką zatracił w sobie najważniejszą cechę, którą posiadał od zawsze. Jak mógł o tym zapomnieć? Przecież to przez to Tamaki z Kisuke i nim założyli Kroplę.

Ario skarcił się w myślach.

Ayatsuri zawsze pomagał wszystkim, którzy tego potrzebowali... a teraz potrzebowało go więcej osób, niż sam się spodziewał.

Potrzebował go cały klan.

[Papyrus]

Post Fabularny
Lato, 395
Ayatsuri Ario Z/T