Północna Dzielnica

[Shins]

Shinsowi w końcu udało się znaleźć obóz medyczny. Przyjął to z ulgą, bo dzięki temu mógł oddać Tushiego w ręce kogoś, ktotumiał mu pomóc. W przyszłości będzie trzeba pomyśleć, czy nie nauczyć się jakiś podstawowych metod leczniczych. Mogą być przydatne.
Wraz z mężczyzną, który przyszedł pomóc zanieśli nieprzytomnego chłopaka na wolne łózko, a Shins zrelacjonował medykowi cotstało się użytkownikowi kryształu.

Gdy odchodził od łóżka chłopaka przyszła do niego myśl, że być może to ostatni raz gdy go widzi. Podobnie jak pozostałychtkompanów. Trochę przykro, ale cóż. Przybyli tutaj zarobić pieniądze w czasie walk i odejść. Taki los.

Wychodząc z namiotu zauważył, że Numa opuszcza szpital polowy w towarzystwie zielonowłosej dziewczyny, którą widział wtczasie przygotowań do rebelii w punkcie zbornym - karczmie "Smak". "Ciekawe kto to jest? I skąd Numa ją zna?" - pomyślał, itnie zastanawiając się wiele ruszył w kierunku, w którym zauważył wychodzących licząc, że uda mu się ich dogonić.

Jeśli ich zauważy, zawoła za nimi żeby się przywitać.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Bilans sprzętu:

  Ukryty tekst

Gliniane figury:

  Ukryty tekst

[Numa]

Numie jakoś udało się zaproponować pomoc kiedy nagle temat przeszedł na coś zupełnie innego. Dopiero wówczas Numa przypomniał sobie że widział ją już wcześniej w karczmie. Nie ma się co oszukiwać naprowadziła go tym pytaniem które wydawało się Numie nieco nie na miejscu. Miał nadzieję że raczej nikt nie słyszał tak sformułowanego pytania poza nim. Mimo tego odpowiedział dość specyficznie unikając ryzyka.
— Lider Haretsu nie żyje, choć ciężko mówić o wygranych. —
Chłopak był lekko speszony faktem że dopiero teraz dotarło do niego że była w karczmie jak i ta jej wypowiedz. Dość szybko jednak potwierdził resztę.
— Tak postaram się pomóc odnaleźć tego chłopaka. Nie, nie musisz płacić. —
Wykręcił się dość szybko, z tego aby mu płaciła, teoretycznie nadal wykonywał zlecenie więc miał kto płacić. Choć też jakoś na to specjalnie nie liczył. Chyba najważniejsze było to że mógł coś zrobić. Dlatego też przysłuchiwał się jej uważnie przyglądając podczas gdy opowiadała o tym gdzie się rozdzielili. Nie wyglądało na to aby kłamała. Miała pewne wątpliwości jednak zdecydowanie coś się działo z wierzą.
— Tak. Tam powinniśmy rozpocząć poszukiwania. W obozie z tego co widzę nie ma go. —
Również ruszył spokojnie przyglądając się ludziom w obozie medycznym. Upewniając się jakby temu co przed chwilą powiedział. Mogło to wręcz wyglądać dziwnie, jakby sam miał wątpliwości. W końcu było tu naprawdę sporo ludzi. Trochę skupiło to jego uwagę. Kiedy nagle usłyszał że coś dostanie? Przyjrzał się wówczas ponownie dziewczynie jak i wiewiórce wcinającej jakieś ciastko. - Powinienem je wziąć ? Jak to mogą być zatrute ? Nie no nie są zatrute. To zielone to pewnie jakiś lukier pewnie z kaktusa... Mówisz? A przesadzasz. - I Numa wówczas popatrzył jakiego koloru ciastko wcina dziewczyna a jakiego wcina wiewiórka po czym przyjął paczkę spokojnie wyjmując ciastko o takim samym kolorze jaki jadła towarzyszka. Popatrzył przez chwilę. Tak nieco niepewnie. Nazwa zwiastowała coś twardego. Ostatecznie jednak Numa spróbował zjeść ciastko. Twardość tego tworu zdecydowanie zasługiwała na podkreślenie. Numa był wręcz zadziwiony że mimo spokojnego gryza ciastko stawiło opór. Sprawiło to że ponownie spróbował je ugryźć jednak tym razem z większym naciskiem również spokojnie. I znów bezskutecznie. Numa postanowił spróbować przepiłować ciastko lekko pocierając o zęby. Tym razem efekty były nieco lepsze. Udało się chociaż zarysować ciastko. Numa zdał sobie sprawę jednak z suchości tworu który pochłonął całą wilgoć z jego ust tak więc. Spokojnie wyjął manierkę i nieco popił. Ostatnia nadzieja w rozmiękczeniu tego Twarduska. Włożył całe ciastko do ust i popił nieco wodą. Tak powoli niezniszczalne ciastko traciło swoje odpornościowe właściwości. Nie było najgorsze, można wręcz powiedzieć że smaczne. Numa już praktycznie kończył zjadać ciastko komentując.
— Wiesz myślę że te Twarduski nadają się do przemysłu zbrojeniowego. Gdyby tak pokryć kogoś takimi ciastkami to był by bezpieczniejszy niż w niejednej zbroi... Choć trzeba popracować nad wodoodpornością —
Zażartował niepewnie lekko się uśmiechając aby wybrnąć z tego jak nieudolnie walczył z jednym ciastkiem, a co gorsza zostało mu jeszcze kilka w worku. Numę ogarniało delikatne przerażenie na wizję zjedzenia tych ciastek na raz samemu. Wtedy nagle dostrzegł kogoś kto wyglądał znajomo. Tak to był Shins. Jeden z nielicznych którzy mieli okazję poznać jego imię i jeszcze żyją. Numa widząc że stara się do nich dojść spowolnił kroku spoglądając w jego stronę. - Coś się stało? - Zastanowił się wręcz zatrzymując i patrząc w kierunku nadciągającego Dōhito.

[Suzu]

Suzu Numy nie kojarzyła. Wtedy, w tej karczmie, pełno było bardzo różnych ludzi, i choć sama zapewne wyróżniała się osobliwym kolorem włosów, jak i radosnym trajkotaniem z bliskimi, co bardzo nie pasowało do panującej wewnątrz atmosfery, to Numa jednak w oczy się nie rzucał. Niepozorny chłopak, nawet i teraz Sabaku nie kojarzyła, że właściwie ma do czynienia z shinobi. Po prostu... potrzebowała kogokolwiek. Dziwił ją tylko trochę spokój swojego przypadkowego towarzysza, przywykła jednak do tego, że to ona najbardziej ze wszystkich emanuje emocjami.
A teraz, cóż, daleko jej było do radości. Nawet gdy usłyszała odpowiedź na swoje niezbyt zręczne pytanie. No ale jak miała się odezwać, kluczyć słowami? Bawić w jakieś aluzje, w które nigdy nie była najlepsza? Najlepiej prosto z mostu, choćby trochę bolało. Odpowiedź jednak miała dla niej duże znaczenie, bo dokładnie o to pytała - czy Ichirou powiodło się w forcie? Czy była tu bezpieczna, czy też powinna jak najszybciej zmykać w obawie przed Haretsu, gdyby ci odnieśli tryumf.
- To wystarczy - odpowiedziała z zadowoleniem, nie zwracając uwagi na jego zbicie z tropu.
Może nie była tak wspaniałym człowiekiem jak Numa, poczuła bowiem coś na kształt satysfakcji. Nie takiej prawdziwej, bo gorzka była w smaku i w ogóle nie przynosiła ze sobą radości, ale... cóż, udało się. Wątpliwe, by sami Dohito spodziewali się aż takiego ogromu tragedii, jaka przyjdzie wraz z tym zwycięstwem, pamiętała wciąż minę swojego dowódcy - wyglądał jak człowiek, który sam już nie wie, w którą stronę powinien iść. Ciekawe, czy udało mu się potem wziąć w garść, czy też rzeczywiście poleciał, szukając śmierci. Miała nadzieję, że przeżył. Swój chłop był.
Numa nie skomentował faktu, że jej opowieść nie brzmiała najlepiej dla poszukiwanego. Była mu za to wdzięczna. Gryzła swoje ciastko, przyzwyczajona do jego twardości - wraz z matką raczyły się nimi na co dzień, jeśli akurat nie było niczego lepszego. Nawet Rizu już się przyzwyczaiła, była to nawet świetna sprawa, bo gryzonie potrzebowały twardych gryzaków do ścierania zębów. Zabawnie było obserwować pierwsze spotkanie tego chłopaka z ciasteczkiem. I chyba był odważny, bo większość ludzi po prostu by podziękowała. A może naprawdę lubił ciastka.
- Przesadzasz, nie są najgorsze. Choć dla początkujących polecam z mlekiem - dodała, tworząc w tym coś na kształt poziomu wtajemniczenia.
Ktoś zawołał, choć dziewczyna nie od razu zwróciła na to uwagę. Po prostu... z każdej strony dobiegały wołania, jęczenia, błagania i płacze. Na placu panował spokój, ale tylko pozorny, wywołany głównie faktem, że ludzie nie mieli sił ani zdrowia, by się przesadnie kręcić. Wiele par oczu spoglądała nawet z zazdrością na Suzu i Numę, którzy zdolni byli do swobodnego poruszania się. No... w przypadku kunoichi tak naprawdę szału nie było, rana bolała, zmęczenie dawało się trochę we znaki. Odpowiednia opieka i pigułka działały jednak cuda.
- Twój znajomy? - zapytała, dostrzegając wreszcie Shinsa, a wówczas i ona zwolniła - No cześć - przywitała chłopaka, gdy ten do nich podszedł.
Miała nadzieję, że nie odciągnie Numy od pomocy jej. Wiewiórka na głowie Suzu nadal z zadowoleniem wcinała przesadnie twardego herbatnika. Ciężko było coś ułamać, wszystkie okruszki więc szybko pakowała do swojego pyszczka.

[Shins]

Shins szybkim krokiem podążał w stronę, w którą jak mu się wydawało podążyli Numa i zielonowłosa dziewczyna. Przeztchwilę stracił ich z oczu i wydawało mu się, że ich zgubił, jednak w ostatniej chwili, gdy chciał już zrezygnować zauważyłtich - musieli go zauważyć, bo wyraźnie zwolnili kroku.

Chłopak ciekaw był co też skłoniło tych dwoje do wspólnego wyjścia. Dziewczyna mocno wyróżniała się w czasie zbiórki, atnie zauważył, by kręcił się koło niej Numa. Jak o tym myślał, to przypomniał sobie, że widział ją w towarzystwie jeszcze dwóch prawdopodobnie Sabaku - w każdym razie mieli gurdy - oraz jeszcze jednego zielonowłosego chłopaka. Może będzie miał okazje ich poznać.

W czasie drogi Shins zastanawiał się nad wydarzeniami, których był świadkiem. W ciągu tych kilku godzin walk został kilkukrotnie zaskoczony. Nie zawsze negatywnie, choćby umiejętności Midoriego - okazały się przydatne podczas kopania tunelu - nie zmieniało to jednak faktu, że takie niespodzianki mogły być niebezpieczne. Warto powiększyć swoją wiedzę na temat umiejętności innych klanów. A towarzystwo Sabaku, choćby chwilowe, mogłoby być dobrym początkiem poznawania nowychttechnik. Trzeba się poważnie zastanowić, czy nie udać się w podróż do innych prowincji.

Gdy tylko zobaczył Numę i zielonowłosą, czym prędzej podszedł do nich i powiedział - "Cześć. Nie będzie Wam przeszkadzało jak się z Wami pokręcę? Nie za bardzo wiem co ze sobą począć... zanim się ogarniemy po tej zadymie to minie trochę czasu, atpóki co wypadałoby się czymś zająć.". Następne słowa skierował głównie w stronę dziewczyny - "Tak w ogóle to Shins jestem."

Techniki:

  Ukryty tekst

Bilans sprzętu:

  Ukryty tekst

Gliniane figury:

  Ukryty tekst

[Numa]

Rozpuszczanie w mleku Twardusków miało sens. W końcu mleko nadawało by ciastku dodatkowego smaku, podkreślając całość doznania. Jednak nie miał mleka.
— Można tak powiedzieć, byliśmy w jednej grupie ewakuacyjnej. — Numa dość szybko wrócił do poważniejszych spraw. Numa dość szybko zamierzał przejść do konkretów pytając Shinsa.
— Jeśli chcesz to nie mam nic przeciwko. Jednak widziałeś może takiego zielonowłosego zielonookiego chłopaka? Zaginął w zamieszaniu. —
Numa wytłumaczył cel potencjalnej podroży. Nadal trzymał paczkę z ciastkami z racji tego że ie zdąrzył schować sprawiło to że nagle pomyślał. - A gdyby dać mu jedno ciastko. Tak to dobry pomysł. - I wyrywając się z rozważań na ten temat szybko przeszedł do czynu.
— Chcesz może ciastko? —
I podsunął mu je aby spokojnie wybrał sobie jedno z ciastek, przyglądał się przy tym uważnie reakcji Shinsa. Jak i przyjrzał się jego dłoni która prawdopodobnie wyląduje w woreczku z ciastkami. Następnie popatrzył na dziewczynę. Przypuszczał że za chwilkę wyruszą w drogę do południowej dzielnicy. Dlatego po oddaniu ciastka powoli schował Twarduski zanim ktoś jeszcze padnie przypadkową ofiarą. I był właściwie gotowy do drogi.

[Suzu]

Grupa ewakuacyjna! Suzu otworzyła buzię, bo dopiero teraz dotarło do niej, że ma do czynienia z członkami rebelii. No tak... w jakim innym celu mieliby się tak po prostu kręcić tutaj, skoro sami nie byli ranni? No, zawsze mogli jak ona, szukać bliskich. Czasami spojrzeniem udawało jej się wyłowić ludzi, którzy z okrzykami radości i ulgi rzucali się sobie w ramiona. Bo to też nie tak, że cała nadzieja została pogrzebana pod gruzami rewolucji. Walkę o przetrwanie mieli za sobą, teraz pora na odzyskanie tego, jeszcze się liczy. A chyba nikt teraz nie miał wątpliwości, jak ustawić własne priorytety.
- Skąd, im więcej tym lepiej. Szukamy mojego kuzyna - odezwała się do Shinsa dziarskim tonem, trochę zgrywając twardą, bo daleko jej było do siły, którą starała się promienieć - I w ogóle to dzięki, doceniam pomoc. Jestem Suzu, a ten, którego szukamy, nazywa się Arashi.
Rozumiała Shinsa doskonale, siedzenie i czekanie naprawdę było męczące. Lepiej się czymś zając, czymkolwiek, ona zaś nie miała wątpliwości, co powinna zrobić. Przyjdzie czas, by poszukać północnej oazy, na razie jednak musiała upewnić się, czy zielonowłosy lalkarz nie został gdzieś tam, ranny i potrzebujący pomocy. Do licha, miała przecież dbać o to, by wrócił cało.
Nie pytała, jak wyglądały sprawy w ich grupie podczas rebelii, tak jak nie podzieliła się przekonaniem, iż tak naprawdę w planowaniu brali udział Haretsu. Po prostu się przeliczyli, bo nie spodziewali się, że ich lider może zginąć. Cała ta rzeź nie była wyłącznie winą Dohito. Trochę to przypominało grę w shogi, którą tak pasjonował się zielonowłosy kuzyn Suzki. Westchnęła mimowolnie.
- Polecam ciastka, sama robiłam - uśmiechnęła się niewinnie, ale Shins nie mógł wiedzieć, że mina ta gościła na jej twarzy tylko wtedy, gdy właśnie szykował się albo miał miejsce jakiś psikus.
Sama wciąż miała w palcach połówkę, bo więcej nie zdążyła jeszcze pogryźć. Wiewióra zawzięcie wgryzała się w swojego herbatnika. Zatrute raczej nie były, a że trochę twarde, kto by się przejmował. Ważne, że były słodkie. No ale jak shinobi to przecież musiał być twardy, na pewno nie ukruszy sobie zęba na głupim, małym ciasteczku... prawda?

[Shins]

A więc poszukiwania! No to może zająć trochę czasu, a i będzie okazja poobserwować na czym polegają umiejętności Numy. Niby cały czas byli w drużynie, ale Shins nie miał okazji przyjrzeć jego technikom, a był ciekawy jak pracuje taki "sensor".

"Nie, dzięki. Nie przepadam za słodyczami." - odpowiedział Numie na propozycje poczęstowania ciastkami. - "Wiesz, gdzie może być ten Twój kuzyn? Szukanie po całym mieście może być odrobinę kłopotliwe." - zapytał dziewczynę, po czym wytworzył latającego ptaka, na którym powinni móc się przetransportować szybciej, niż na piechotę - "Chyba w ten sposób będzietszybciej, niż pieszo". Wszystkie podziemne figury Shins ciągle przechodzą w tym samym kierunku, w którym poruszatsiętchłopak.

Techniki:

  Ukryty tekst

Bilans sprzętu:

  Ukryty tekst

Gliniane figury:

  Ukryty tekst

[Numa]

Shins odmówił ciasteczka co sprawiło że Numa uśmiechnął się wypowiadając coś ciekawego.
— Nie wiesz co tracisz, ale skoro tak to będzie więcej dla mnie. —
Prawdopodobnie właśnie tak powstała legenda Numy, nieustraszonego ciastowego pożeracza. Mimo narodzin tej legendy ukrył ciastka aby nie przeszkadzały w poszukiwaniach. Na pytanie skierowane do Suzu postanowił się nie wtrącać, popatrzył sobie wówczas spokojnie na wiewiórkę walczącą z ciastkiem. Powoli zjadającą coraz to więcej ciastka. Nawet dostali nawet środek transportu, niezawodne linie wybuchowe Douhito do usług. Numa przyjrzał się środkowi transportu i wyglądał nawet solidnie. Więc gdy przyszło co do czego to zamierzał zabrać się z nimi. Na tym białym ruma Ptaku. Pozwolił sobie skomentować jednak to czy będzie szybciej.
— Zależy ile to wyciąga. —
W końcu Numa nie wiedział do końca jak działają te twory douhito, widział nie raz jak wybuchają, i że te ptaki potrafią latać ale od czego to zależy? To było już poza jego wiedzą. Numa zamierzał podczas lotu popatrzeć z góry na krajobraz, w końcu nie zawsze ma się okazję polatać.

[Suzu]

No cóż, jego odmowa specjalnie dziewczyny nie zdziwiła. Sama znała mnóstwo ludzi, którzy deklarowali niechęć do słodyczy (zwykle wtedy, gdy właśnie częstowała), choć nigdy nie mogła się temu nadziwić - przecież to była taka wspaniała sprawa, te słodkości. Pod okiem cioci Rindou przeszła nawet intensywne szkolenie, by poprawić swoje umiejętności cukiernicze. Dzięki temu wyglądały ładnie. Smakowały też całkiem nieźle. Tylko ta twardość, przywodząca raczej na myśl segment zbroi, jak to już zauważył głośno Numa... Wyglądało jednak na to, że nowy znajomy potrafił docenić ich smak nawet pomimo pewnej "nieprzystępności", a przynajmniej Suzu wierzyła, że nie kłamałby teraz z grzeczności. Kłamanie z grzeczności to w ogóle jakieś nieporozumienie.
- No właśnie, nie wiesz co tracisz - chrupnęła z zadowoleniem, choć daleko jej było do zwyczajowego, promiennego humorku.
Wiele rzeczy mniej lub bardziej uświadomionych ciążyło jej na serduchu. Nie planowała się z nimi uzewnętrzniać ani robić konkurencji, kto przeżywa sprawę bardziej. Możliwe zresztą, że by to przegrała - a przegrywać nie lubiła. Najlepiej skupić się teraz na konkretach, biadolenie oddając tym, którym nic innego już nie pozostało. A sądząc po pieśni żałosnych jęków unoszącucj się ponad obozem, było ich naprawdę wielu.
- W południowej dzielnicy, przy murze. Była tam taka płonąca wieża - nie wiedziała, jak wiele z nich mogło zająć się ogniem, z pewnością jednak mieli do sprawdzenia skończoną ilość możliwości.
Suzu jednak nie weszła na gliniany twór tak chętnie jak jej anonimowy kolega. Na widok ptaka skrzywiła się wyraźnie, wspominając, jak sama jeszcze niedawno kombinowała by coś takiego wysadzić w powietrze razem z pasażerami. Życie jednak toczy się dalej, a cały klan nie może zostać skazany za konflikt jednostek. Już przypadek Kaguya był błędem, który należało jakoś naprawić, w tej chwili Suzu była tego pewna jak nigdy wcześniej. Na razie jednak nie chciała stawiać stóp na wybuchowym stworzeniu.
- Nie no, nie jest ze mną tak źle, by trzeba mnie było nosić - pominęła fakt, że jeszcze niedawno ktoś ją, nieprzytomną, dostarczył do namiotu medyków.
Niby się nie ruszyła, ale zewsząd zaczął zbierać się piasek, wybierany spod ścian, spomiędzy płyt, z gruzowisk i prostych, pustynnych podwórek. Nie bardzo dużo, tylko tyle, by utworzyć za plecami dziewczyny niewielką, jasną chmurkę. Opadła na nią tyłkiem i siedząc ze spuszczonymi w dół nogami, uniosła się w powietrze. Chakry jeszcze trochę miała, fizycznie też nie było źle, o ile nie musiała się przesadnie ruszać. Miała tylko nadzieję, że widok lotników nie sprowokuje nikogo do ataku. Uniosła się wysoko, ale nie znała miasta na tyle by zorientować się, gdzie tak naprawdę są. To wschód jest czy zachód, a może nadal są w południowej dzielni?
- Tak właściwie to gdzie my jesteśmy? - zapytała, biorąc na ręce trochę zestrachaną lotem wiewiórkę.

[Shins]

A więc Sabaku też mogą latać. Ciekawe jak szybko. Shins miał nadzieję, że jego ptak jest szybszy i zwinniejszy. Ale z dodatkowym pasażerem lepiej nie hojrakować, bo jeszcze spadnie.

"Aktualnie jesteśmy w dzielnicy północnej. Dzielnica południowa, jak się możesz domyślać jest w tamtą stronę" - powiedział wskazując palcem w stronę dzielnicy południowej. - "Jeśli chodzi o wieże, to proponuję zacząć od tamtej, bo wygląda jakby niedawno płonęła" - skończył swoją wypowiedź, po czym skierował ptaka, na którym stał razem z Numą w tamtą stronę, próbując lecieć na tyle szybko, by zostawić dziewczynę odrobinę z tyłu.

Zmiana tematu dla mnie, Numy i Suzu: Dzielnica Południowa w Kozan

Techniki:

  Ukryty tekst

Bilans sprzętu:

  Ukryty tekst

Gliniane figury:

  Ukryty tekst

[Nao]

I momentalnie wszystko znikło. Zbudziła się gwałtownie próbując się podnieść. Paraliżujący ból który rozlał się falą po całym ciele uświadomił ją, że to nie był sen. Nie była w stanie skupić wzroku, widziała biel, majaczący kontur tuż nad jej ciałem i czuła ten straszny smród. Smród żaru kipiącego z nieba który w połączeniu z polem bitwy i masą trupów zamienił świeże powietrze w istny fetor. W takim upale wystarczyło zaledwie kilka godzin by zwłoki zaczęły się rozkładać. Nao nie wiedziała jak długo trwały zamieszki, pamiętała walkę, później kurz wbijający się do ust kiedy czołgała się pod murem. Później jakiś krzyk, głos i ciemność. Pamiętała też ten dziwny sen i uczucie które kompresowało jej świadomość do rozmiarów orzeszka. Na samą myśl przeszedł ją dreszcz.
Usłyszała niewyraźny głos. Miły i pełny troski. Dopiero po minucie udało jej się skupić wzrok na konturze postaci. Dopiero kiedy ruszyła palcami dłoni zrozumiała, że się udało, że jakimś cudem dotarła do szpitala a majacząca postać to iro-nin. Uśmiechnęła się krzywo i zamknęła oczy. Zaledwie na minutkę. Poczuła się bezpiecznie.
Obudziła się długo po tym, poznała to po wiszącym słońcu które było w niezmienionej pozycji. Temperatura była jednak o wiele niższa niż poprzednio a smród który unosił się wokół był jeszcze gorszy i przyprawiał ją o mdłości. Nie było już kobiety która sprowadziła ją do świata żywych. Było za to więcej łóżek z czego większa część była już pusta. Nie łudziła się, że wyzdrowieli. Wojna zebrała swoje żniwo.
Próbowała się podnieść, ale najwidoczniej ciągle była na prochach bo od razu ją zamroczyło a mimo to nie poczuła bólu w ramieniu. Nie zebrała się na odwagę by zobaczyć. Padła na plecy i gapiła się w białą płachtę.

[Akio]

Dziewczyna przechadzała się uliczkami w dzielnicy rzemieślniczej. Od pewnego czasu pragnęła uzupełnić swój ekwipunek o kilka ciekawych pozycji. Miała cichą nadzieję, że właśnie w tym miejscu znajdzie to czego szukała. Stragany i ekspozycje prezentowały się pierwszorzędnie. Gołym okiem można było stwierdzić, że handlarze dokładają wszelkich starań aby sprowadzić lub wytworzyć towar z górnej półki.
Mimo podekscytowania zakupami czuła spojrzenia wielu osób na sobie. Doskonale wiedziała, że znajduje się na terenie Haretsu. Wielu z nich cały czas żywiło uraz do klanu dziewczyny za powstanie. Uważali się za lepszych i gardzili Douhito. Oczywiście żaden z nich nie miał odwagi rzucić obelgą ponieważ zdawali sobie sprawę z konsekwencji. Kunoichi miała to wszystko w głębokim poważaniu.
Na szczęście Ci, którzy handlowali byli uprzejmi i potrafili doradzić w przypadku niezdecydowania. W sumie takie było ich zadanie. Będąc uszczypliwym i niemiłym dla klienta po prostu się go straci.

[Kuroi Kuma]

Misja dla Akio
Ranga D
Post 1/15 Osada tętniła życiem, a ludzie przelewali się po ulicach w tylko sobie znanym celu. Konflikty pomiędzy rodami nadal istniały, tego nie dało się zaprzeczyć, ale pewne rany zdążyły się już zabliźnić. Wielu ludzi zdawało sobie sprawę że nie wpłynie na to co się stało i po prostu musi żyć dalej. Pozostawali jednak tacy, którym władza Dohito była bardzo nie na rękę. Dziewczyna wędrowała uliczkami co jakiś czas wyłapując nieprzychylne spojrzenie. Zdecydowana większość z nich nie była agresywna, nic nie wskazywało że zaraz jakiś szalony przechodzień rzuci się na "tych złych" i zacznie mordować. To bardziej wyraz niechęci, sfrustrowania. Trudno było nie zauważyć otworów gębowych na dłoniach. Na dłoniach, które przecież tyle mówiły o człowieku - czym się zajmował, jak wyglądało jego życie codzienne.
Dzielnica opatrzona była wieloma szyldami, w których mniej lub bardziej dobitnie można było przyjrzeć się czym dany rzemieślnik się zajmuje. Nie zabrakło tutaj kowala, cieśli, zielarza, krawca i wielu wielu innych. Były też i otwarte kramy, gdzie kupcy rozstawiali się ze swoimi towarami - głównie żywnością, o którą na pustyni ciężko, a kraj po wojnie potrzebował jej najbardziej.
Akio poczuła uderzenie bark. Przechodzący obok barczysty, dosyć niski facet uderzył w nią przechodząc tuż obok. Odwrócił się i uniósł dłoń w przepraszającym geście, po czym poszedł dalej. I w sumie na tym byłby koniec, gdyby nie podczas uderzenia dziewczyna poczuła też lekkie szarpnięcie w okolicach pasa, gdzie znajdowała się torba z gliną. Gdy tylko spojrzy w dół zobaczy że... ta dziwnym trafem zniknęła.

[Akio]

Zachodziła w głowę dlaczego Ci Haretsu są tacy mściwi? To Douhito powinni pałać do nich nienawiścią za te lata zniewagi i wręcz niewolniczego wykorzystywania. Nie raz klan kunoichi udowadniał, że dysponuje zdecydowanie większym potencjałem bojowym aniżeli Haretsu. Oni mimo wszystko nadal chcą żyć w skłóceniu. Ich wybór... Ale Akio nie zamierzała nikogo na siłę uszczęśliwiać.
Kiedy ktoś ją szturchnął syknęła lekko i spojrzała na przechodnia. Sekundę później zorientowała się iż brakuje jej jednej torby z gliną co wprawiło ją w osłupienie jednak od razu połączyła fakty. Odwróciła się w poszukiwaniu mężczyzny, który przed chwileczką na nią wpadł. Rozejrzała się uważnie i ruszyła w kierunku, w którym teoretycznie zmierzał facet kiedy się zderzyli. W międzyczasie prawą rękę trzymała już w drugiej torbie z gliną i mieliła. Musiała coś szybko wymyślić bo jeśli nie odnajdzie złodzieja to straci połowę materiału wybuchowego. Wtedy będzie musiała przeznaczyć swoje fundusze na uzupełnienie braków a nie jakieś wymyślne zakupy, które planowała.

[Kuroi Kuma]

Misja dla Akio
Ranga D
Post 3/15 Nic nie było tak proste, podobnie jak konflikt klanów. Czy Douhito byli zadowoleni ze swojej pozycji, gdy byli zgnieceni przez but Naohiro? Sytuacja się odwróciła, ciemiężyciel się zmienił, chociaż najwidoczniej mniej naciskał. Zawsze jednak pozostawało to uczucie, że ci drudzy są gorsi. Bo jak należy decydować, gdy w konflikcie stanie dobro jednych i drugich? Gdy niemożliwym będzie równe potraktowanie obojga stron?
Dziewczyna szybko zorientowała się, że brakuje woreczka. No i nic dziwnego, bowiem używała go na co dzień, była jak kończyna, nie dało się bez niej działać. Dla Douhito ich glina była materiałem pierwszej potrzeby, to ona stanowiła podstawę ich zdolności. Jak więc można było się pogodzić z jej utratą? Udało jej się wypatrzeć mężczyznę w tłumie i udać się za nim. Ten chyba zorientował się, że ktoś go śledzi, bowiem przyspieszył i rzucił się w jedną z bocznych uliczek. Nie był zbyt prędki, a przysadzista budowa tym bardziej mu nie pomagała. Nie wyglądał jak typowy złodziej, nie był tak zbudowany, brakowało mu lat praktyk, dzięki którym Akio nawet nie zorientowałaby się, że cokolwiek jej podwędził. No i ostatnia sprawa - nie biegł na tyle szybko, by nie mogła dogonić go kunoichi. Gdy tylko dziewczyna wpadnie w alejkę, jej oczom ukaże się rozwidlenie - jedna odnoga prowadząca w prawo, druga w lewo. Widziała w ostatnim momencie, jak złodziejaszek skręca w prawo. Dalej już było słychać tylko krzyk.