Dzielnica Południowa [LOKACJA EVENTOWA]

[Papyrus]

Grupa Dywersji
Suzu i Arashi

Arashi - zniknął w wybuchu, na razie nieprzytomny.
Suzu - leży na plecach odrzucona na ziemi. 5m dalej przeciwnik gotowy do szybkiego ruchu do przodu i ataku, wyciągnięta katana

Na ile mogła się sprawdzić wiara? Niestety wszystko się na niej opierało. Każdy element tej rebelii, każda z ideologii leżąca po obydwu stronach, opierała się na wierze. Że to, co robią jest słuszne. Że tym sposobem czynią dla siebie najlepiej. Dohito walczący z Haretsu wierzyli w swoją wolność. Haretsu wierzyli w... no właśnie, co? Że są lepsi od gliniarzy? Że mają praco traktować ich jak psy? Albo wierzyli w to, że w przypadku zdrady zostaną zabici. Jak nie przed kolegę obok, to przez samego Naohiro. A Dohito stojący po stronie Haretsu? Może to była ich metoda na odzyskanie wolności? Co mogła wiedzieć Suzu? Co mógł wiedzieć Arashi? W tym momencie liczyło się wyłącznie ich życie. Żadne ideologiczne pierdoły. Tylko ich życie, które w tym momencie było zagrożone. Wrogi Dohito posłał ptactwo prosto w stronę drzwi, wysadzając barykadę na drobne kawałki. Kolejne ptaki wleciały do środka, pomimo strumienia wody wystrzelonego w drzwi przez medyka. Jego towarzysz z łomem próbował wepchnąć w drzwi pozostałe elementy barykady, ale nie poskutkowało. Kolejny potężny wybuch wstrząsnął wieżą. Po której ścianie biegła Suzu.
Pozostawiła wszystko wierze. Że są cali i że sobie poradzą. Nic na to nie wskazywało, ale wiara jest wiarą nawet kiedy nie ma żadnych dowodów na poparcie tezy. Dziewczę wbiegło po ścianie do drzwi, w dłoniach nadal trzymając potęzny kawał metalu. Łom w przypadku zamkniętych drzwi mógł faktycznie się przydać. Zanim jednak przeszła przez drzwi, sprawdziła co znajduje się po drugiej stronie. I tylko to w zasadzie uratowało jej życie. Gdyby nie to, nie byłaby w stanie zrobić tego jednego kroku w tył. Gdyby tego nie zrobiła, zostałaby pocięta na kawałki wraz z drzwiami. Kilkoma płynnymi cięciami. Kolejne cięcie wznieciło podmuch powietrza który wypchnął pocięte na kawałki elementy drzwi. I samą Suzu. Nie zdążyła nawet nic zrobić. Upadła na plecy. Wpatrywała się w przeciwnika, który jednym szybkim ruchem wszedł do środka. I kilkoma kolejnymi miał zamiar podejść i zadać kończące uderzenie. Jedynie lekkie wahanie wroga, jak gdyby nie spodziewał się że jego ruchy powalą przeciwnika i postawią go w takiej sytuacji, dało jej nieco czasu na reakcję.

[Suzu]

A co złego jest w wierze? Jeżeli nie potrafisz zaufać swojemu towarzyszowi, zawsze skazany będziesz tylko na samotne mierzenie się ze światem. A Suzu, naiwna, beztroska Suzu, w tej całej ufności to akurat była dobra. Prawie tak dobra jak w ściąganiu sobie na głowę problemów, choć - tak po prawdzie - te dwie cechy bardzo ze sobą współgrały, choć efekt niekoniecznie był dobry dla zielonowłosej Sabaku. Czy się przejmowała? Ani trochę.
Czy się przestraszyła, gdy technika rozbiła drzwi tuż przed jej nosem? No też ani trochę. Choć tak naprawdę nie zdawała sobie sprawy z faktu, jak bardzo byli w dupie. Pod wpływem fali uderzeniowej odrzucona została w tył, ale adrenalina pompowana wciąż do krwi nie pozwalała tak po prostu upaść i czekać na dalszy ruch przeciwnika. Lecąc w tył dziewczyna jedną ręką ściągnęła sobie z głowy na oczy gogle o różowych szkłach, by w chwilę później zniknąć w kłębie gryzącego dymu - druga dłoń dobyła z torby przy biodrze bombkę dymną. Rzuciła ją o podłoże, upadając. Zamknięte pomieszczenie powinno sprawić, że nawet użytkownik fuutonu nie będzie w stanie szybko pozbyć się utworzonej w ten sposób zasłony.
O bogowie, jak bardzo teraz przydałby jej się piasek.
Po upadku na ziemię wykonała szybki przewrót w tył, by odbiwszy się rękami od podłoża szybko znaleźć się znowu na nogach. Mogła uciec w bok albo chować się na suficie, ale pewnie tego właśnie spodziewał się przeciwnik. Pozostała na tej samej linii, zapierając się mocno nogami na wypadek gdyby próbował odpychać dym fuutonem. Ułożenie zwojów przy pasie znała na pamięć, było w zasadzie instynktowne. Z jednego dobyła stalową linkę, z drugiego zaś wielki shuriken, na którym tę linkę zawiązała. Zaatakowała na ślepo, przed siebie, po linii z drzwiami - istniała bowiem pewna szansa, że właściciel katany nie zdecyduje się na ślepo wskoczyć w chmurę dymu, nie znając możliwości przeciwnika. Stalowa linka zaś pozwalała dziewczynie odzyskać broń w przypadku pudła - a także na wbicie jej wrogowi w plecy, jeśli ten zdoła pozbyć się dymu i świadomie uniknąć shurikena.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Nowy post eventowy: Klik.
Pisać tutaj, brać pod uwagę tamten.

[Suzu]

Można powiedzieć, że życie na pustyni przyzwyczaja nie tylko do ciągłych konfliktów, ale też oswaja ze śmiercią. I nic do tego nie ma profesja shinobi. Zabłądzisz pośród piasków - giniesz. Ukąsi cię jadowity skorpion - giniesz. Spotykasz na ścieżce ginącego desperata - albo zostawiasz go na śmierć, albo dajesz się ograbić i giniesz. Masz pecha - giniesz... A przecież to dopiero przykłady, te najczęstsze możliwości, o których słyszy się wciąż, podczas gdy ludzie o poważnych wyrazach twarzy ściągają z tablicy ogłoszeń kolejne portrety zaginionych osób. Jest człowiek i nie ma człowieka, ot co. Ale choć Suzu zdawała sobie sprawę z tego, jak łatwo jest stracić życie, nigdy na poważnie nie zastanawiała się nad tą sprawą. To zawsze był ktoś inny. Jakiś mało znany sąsiad, widywany czasem klient ulubionej knajpy, handlarz, którego skrzekliwy głos zawsze wypełniał przestrzeń rynku, aż pewnego dnia zamilkł na wieki.
Suzu nigdy nie myślała nad tym, że sama mogłaby stracić życie. Gdyby ją zapytać, z szerokim uśmiechem zakrzyknęłaby, że w grę wchodzi tylko taka bohaterska, w imię czegoś wielkiego, tak by potem każdy zapamiętał jej imię i zielony włos. Niech potem ludzie nazywają jej imieniem swe córki i wyrażają pragnienie, by wyrosły na równie wspaniałą osobę.
Syknęła przez zaciśnięte z bólu zęby, gdy miecz przejechał po jej ciele. Akurat w chwili, gdy sama już, już czuła zwycięstwo na wyciągnięcie ręki, zawrócony shuriken w końcu odnalazł swój cel. Upadli oboje i aż prosiło się to o krzywy uśmiech z odpowiednim komentarzem... zielonowłosa jednak nie była do tego zdolna, rozwarcie zaciśniętych szczęk wydawało się w tej chwili ponad jej siły. A przecież to się nie mogło skończyć w ten sposób. Ani nie było w tym bohaterstwa, ani żadnej sławy, tak naprawdę to zażenowani bogowie po czymś takim powinni zesłać ją z powrotem do krainy żywych, bo przecież odejść w ten sposób po prostu się nie godzi. Nie wtedy, gdy masz na imię Suzu!
Obce ręce odnalazły jej szyję, pozbawiając tchu. Mocny zawodnik, walczył do końca. Nie znaczyło to jednak, że kunoichi zamierzała mu na to pozwolić. Z całych sił starając się nie poddać obezwładniającej słabości, sięgnęła do zwoju przy pasie, tego ostatniego z małych, trudno się pomylić. Ale nawet jeśli, kunaie ukryte miała prawie w każdym. Nie zdobyła się na skomplikowane operacje przy użyciu chakry, ale zwyczajne przelanie impulsu powinno być dla niej możliwe. Jeden kunai - tyle potrzebowała. Przeciwnik najwyraźniej zapomniał, że tak jak on miał ją teraz w swoich rękach, tak samo sam znalazł się na jej łasce... Zaciskając palce na owiniętej białym materiałem rączce dźgnęła, starając się trafić w szyję. I znowu. I jeszcze raz. Jeżeli ostrze prześlizgnęło się po jakimś ukrytym pancerzu, spróbowała gdzieś obok. A potem już po prostu wbijała ostrze raz za razem, wkładając w to wszelkie swe siły, czepiając się życia ze ślepym fanatyzmem... bo przecież chciała żyć. Jeżeli się udało, drugą ręką zerwała mu nawet maskę z twarzy i dźgnęła go w tę twarz. Gotowa była go po prostu zadźgać, nawet jeżeli jego uścisk osłabnie, a on będzie próbować się od niej odsunąć. Nie myślała zbyt trzeźwo, liczyło się po prostu przeżycie. Skoro tylko jedno z nich mogło opuścić tę wieżę przy życiu, Suzu nie zamierzała pozostawić mu żadnego wyboru, choćby miała wykąpać się w jego krwi. Nieskazitelna biel bluzki pozostała historią, tak samo jak niewinność dziewczyny twierdzącej, że zawsze jest inna droga. Tutaj, teraz, dla nich, istniała tylko jedna ścieżka. Jednoosobowa.
I jeśli to Suzu udało się postawić na niej stopę, pozostawiając za sobą martwego lub umierającego osobnika w czerwonym płaszczu rewolucjonisty, zamierzała kroczyć nią dalej. Ku wyjściu w wieży. Na nogach, na czworaka, a choćby i pełznąc, byle wydostać się na zewnątrz i potencjalnie sprowadzić jakąś pomoc. Potrzebowała pomocy, ci na dole także. Śliskimi od krwi palcami wydostała z kabury ostatnią bombkę dymną, zastanawiając się, czy nie użyć jej jako sygnalizatora... nie zdecydowała się jednak. Jej wzrok przewędrował w stronę wieży, której podstawa zdawała się być trawiona pożarem. Arashi...! Nie widziała ani nie słyszała oznak toczącej się tam walki. Dobywający się stamtąd dym powinien stanowić lepszy sygnalizator niż bombka Suzu, zrezygnowała więc z własnych pokazów pirotechnicznych. Wyczerpana, dociskała do rany swą czerwoną już pewnie od krwi szajlę, starając się jakoś ograniczyć krwawienie. Jej zerowe pojęcie o medycynie nie pozwalało na wiele więcej, w głowie zaś pojawiła się myśl, która wywołała na zmęczoną twarz krzywy uśmiech. Nawet jeśli jakimś cudem wróci do Atsui to jej matka, Akari, na pewno ją za to wszystko zatłucze.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Nowy post eventowy: Klik.
Pisać tutaj, brać pod uwagę tamten.

[Suzu]

Udało się? Krew bryznęła z rany na szyi przeciwnika, ale Suzu nie miała siły, by tak po prostu zerwać się z podłogi i zostawić trupa za sobą. Kaszląc głucho, chwytała w usta wymieszane z dymem powietrze, samo przełykanie go sprawiało jej ból. Przez załzawione oczy widziała niewiele, pozostałe zmysły jako tako jednak działały, a instynkt podpowiadał, że musi się stąd jak najszybciej wyczołgać.
- Śpij - słabą ręką pogładziła po głowie trupa.
Zarówno dotyk, jak i jej głos, nosiły w sobie czułe nuty, jakby chciała pomóc mu w drodze na spotkanie z wiecznością. Nie czuła nienawiści, jej serce było po prostu bardzo, bardzo smutne. Ten człowiek, który umarł w jej objęciach, niczym się od niej nie różnił. Po prostu - w kluczowym momencie on miał gołe dłonie, a ona znalazła kunai. Suzu sama nie była pewna, czy przypadkiem nie umrze tu wraz z nim, nie on jeden krwawił, nie tylko z niego życie uciekało czerwonymi strugami. Rana pod szyją paliła i dziewczyna nie umiała sobie nawet wyobrazić, co tam zobaczy, jeśli uda jej się wyjść cało z tej sytuacji. Ale nie mogła się poddać. Musiała się stąd wydostać, choćby na czworaka, choćby zębami miała podciągać się w walce o każdy centymetr. Dlatego jakoś zrzuciła z siebie to ciało, i ruszyła, czołgając się. Ku światłu. Ku życiu. Ku nadziei....
Pierwszy głębszy wdech powietrza był jak nurkowanie w wodzie po całym dniu spędzonym na pustyni. Suzu sama już nie była pewna, czemu jej zielone oczy wypełnione były łzami - czy to podrażnienie dymem, pamiątka po jej desperacji, a może ulga, którą teraz czuła. Najpewniej wszystko po trochu. I to nic, że nadal krwawiła, wciąż też znajdywała się na terytorium wroga, w dodatku teraz już zupełnie bezbronna. Nie można brać na siebie wszystkich problemów naraz, bo wtedy serce zwątpi. Wydostanie się z wieży było priorytetem i to się udało.
Nie wiedziała tylko, czy obca postać była tutaj cały czas, czy podeszła teraz, specjalnie dla niej. Leżała, wsparta na jednej ręce, podczas gdy drugą zupełnie instynktownie przyciskała do rany. Podniosła głowę na towarzyszącą jej osobę, nie była w stanie jednak zobaczyć jej dokładnie. Czy to mógł być Arashi? Miała nadzieję, że to Arashi. Jeśli to on, nie musiała już tak bardzo się starać i walczyć o zachowanie świadomości, kuzyn przecież się nią zajmie.
Uderzenie w głowę, choć zbyt nagłe, by rozwiać jej wątpliwości, to jednak rozprawiło się z nimi definitywne. Zielone włosy rozsypały się po piaskowcu, gdy Suzu upadła bez przytomności.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Nowy i ostatni post eventowy: Klik.

[Numa]

Numa w sumie to nie wiedział że kłamie się z grzeczności, znał koncept kłamstwa, jednak jakoś gdy nie miał z tego korzyści, oznaczało to, że nie musiał kłamać.
Wracając do środków transportu, Numa nie rozumiał jak to się stało że wylądował na wielkim białym ptaku, zamiast podróżować z Suzu. Ta miała własny środek transportu, jakąś piaskową chmurkę. Było to w sumie coś bardzo ciekawego. Numę zastanawiało czy on też mógł by sobie zrobić taką latającą platformę, może nie z piasku ale z błota. Oboje potrafili tak po prostu latać, a on co? Nic. W każdym razie padło pytanie na które Numa starał się odpowiedzieć, ale Shins odpowiedział szybciej, sprawiło to, że Numa zamilkł, jedynie rozkoszował się lotem oczekując na lądowanie. Nie wiele miał poza tym do roboty, choć obserwował wieżę która wydawała się być spalona, spalona oznaczało to, że prawdopodobnie kondygnacje wewnętrzne były drewniane, jak i prawdopodobnie dach był drewniany chyba, że coś służyło za paliwo palące wierzę i pochodziło z innych źródeł. Choć drzwi to na pewno były drewniane. Dlatego właśnie te drewniane elementy powinny być teraz w opłakanym stanie. Czy mury powinny się obalić ? Raczej nie, powinny stać w końcu kamień ciężko spalić. To jednak były przemyślenia Ranmaru oglądającego ten budynek z daleka.

[Suzu]

Gliniany ptak nie był dla Suzu taką nowością, jak jej własna chmurka dla obu przypadkowych kompanów. Nie ulegała chwili, by pościgać się dla przyjemności z ciemnowłosym Shinsem, tak naprawdę jej lot był bardzo ostrożny. Nisko ponad dachami, by nie rzucać się w oczy, ale dostatecznie szybko, by nie tracić niepotrzebnie czasu. Jeszcze nie całkiem dotarło do niej, że walki się skończyły, osada wyglądała wciąż tak samo tragicznie, dymy unosiły się pod niebo. Tak jakby zamknęła powieki zaledwie na pięć minutek. Najchętniej w ogóle leciałaby pomiędzy domkami, obserwując teren piaskowym okiem, wolała jednak nie przesadzać ze zużyciem chakry.
- To... chyba tu? - po jej głosie jasne było, że sama pewności jeszcze nie ma.
Rozejrzała się po placu, wypatrując śladów po wybuchu. Najpierw zaatakowana została grupa cywilów, z którymi chcieli opuścić osadę. Rozbiegli się, a za nimi poleciały małe, białe ptaki... Teraz dopiero mogła się przekonać, że nie odbiegli daleko. O dziwo, najdalej dotarł jeden z dziadków, może odłączył się od reszty i impet pierwszego wybuchu do niego nie sięgnął. Kunoichi podeszła do jego poszarpanego wybuchem ciała i pochyliła się, by zamknąć mu oczy do wiecznego snu.
- Tak, to tutaj - odezwała się do Numy i Shinsa, rozglądając się znowu dookoła.
Z zewnątrz nie widziała jednak śladów kuzyna. No chyba nie został w środku? Piach z niepotrzebnej już chmurki pełzł za nią jak gromada dzikich węży, podczas gdy dziewczyna skierowała swoje kroki ku baszcie. Jej drzwi, wyrwane z zawiasów przez osiłka z łomem, spłonęły, wciśnięte siłą wybuchu do środka. Sama wieża z piaskowca raczej nie mogła dać się pochłonąć płomieniom, ogień pożarł jednak wszystko to, co było w środku.

[Shins]

Poprzednia lokacja: Dzielnica Północna w Kozan

Mała prowokacja ze strony Shinsa nie poskutkowała - dziewczyna zdawała się nie mieć ochoty do wyścigów. Trochę to zmartwiło chłopaka, ale nowa towarzyszka zdawała się bardzo uważać jak leci. Prawdopodobnie jest zmęczona, bo zdaje się, żetbyła w grupie, która miała wprowadzać zamęt, a to mogło być męczące. Ze względu na brak zaangażowania w to wyzwanie, wszyscy troje polecieli dosyć szybko do wieży, która wydała im się najlepszym miejscem do rozpoczęcia poszukiwań. W tych okolicznościach nie było sensu tego przeciągać.

"No to jak Numa - masz jak użyć tych swoich sensorycznych sztuczek do przeszukania tej wieży, czy już Ci chakry brakło?" - spytał się, starając się sprowokować Numę, by zaprezentował on w jaki sposób korzysta ze swych umiejętności. - "Nie wiem, czytNuma Ci się zwierzał, Suzu, ale jest SENSOREM" - przesadnie podkreślił ostatnie słowo.

W tym samym czasie figury Shinsa cały czas podążały w kierunku, w którym właśnie się znajdowali, jednak z powodu konieczności kopania w ziemi zostały trochę z tyłu i trochę czasu minie, zanim tutaj dotrą".

Techniki:

  Ukryty tekst

Bilans sprzętu:

  Ukryty tekst

Gliniane figury:

  Ukryty tekst

[Numa]

Numa popatrzył na Shinsa z dość klasyczną pogardą. Po czym odwrócił wzrok dalej obserwując wierzę. - Dobrze że nie powiedziałem całej prawdy, kłapał by dziobem na prawo i lewo... Aż dziwne że są jeszcze klany których nie znam kiedy niektórzy tak po prostu rozgadują umiejętności innych. - Numa jednak mimo tego odpowiedział dość neutralnym tonem.
— Fakt nie mam zbyt wiele czakry więc odpuszczę, a ten obszar już przeszukiwałem zdolnościami, i nic nie znalazłem powody mogą być naprawdę różne... —
Wytłumaczył spokojnie i taktownie. Rozglądając się po ciałach które są w tej okolicy. Nie wyglądało to ciekawie. Liczba martwych osób w okolicy nie pokrzepiała. Jakieś świry zaczęły zabijać cywili z jakiegoś powodu. Jej kompan zapewne był shinobi jednak istniało spore ryzyko że gdzieś tutaj leży. Tak więc poszukiwał zielonowłosego. Gdzieś prawdopodobnie był, teoretycznie najlepiej było by go tutaj nie znaleźć. Wtedy mógł by być gdzieś indziej, w jakimś miejscu spotkań czy innym takim miejscu.

[Suzu]

Tak po prawdzie to im bliżej byli, tym mniej dziewczyna przejmowała się obecnością swoich towarzyszy. No tak, coś tam do nich mówiła jeszcze, w końcu papla z niej była urodzona, ale to schodziło na dalszy plan. Wracały wspomnienia, bardzo świeże przecież, a jakby z odległego snu. Bardzo nieprzyjemnego snu. Najgorszy był jednak fakt, że nie wyśniła niczego, to sama rzeczywistość miała za chwilę odkryć zaistniałą tragedię przed zielonowłosą.
- A co to jest sensor? - zapytała niezbyt przytomnie, normalnie pewnie skojarzyłaby z tym, co pokazała jej kiedyś Inoshi, gdy siedziały we dwie pod toaletą domu Hikariego - Brzmi jak coś naprawdę super.
Przekroczyła próg wieży, stąpając ponad resztkami spalonych drzwi. Sama ściana miała się nieźle - nawet potężne ładunki wybuchowe nie potrafiły jej naruszyć. Ale tylko ściana była w porządku. Poza tym w porządku nie było nic. Wzrok dziewczyny padł na poczerniałe szkła spalonych gogli na głowie jednego ze spalonych ciał.
Czas jakby się na chwilę zatrzymał. A może to serce? Oddech? Piach za Suzu uniósł się ciężko - i nie tylko ten "własny", przyswojony, pełznący pod jej nogami z braku gurdy. Nieświadomie zebrała po prostu wszystko, co walało się pod nogami na placu, niby nie była to gruba warstwa, ale ziarenko do ziarenka, gruda do grudy... piach wsunął się do środka kilkoma grubymi mackami i ostrożnie, bardzo delikatnie, wydobył na zewnątrz zwęglone ciało jej kuzyna. Rizu zsunęła się na jej ramię, ale szybko zawinęła rudy ogonek i cofnęła się od źródła nieprzyjemnego zapachu. A Suzu... stała w wejściu do wieży, z rękami bezradnie opuszczonymi wzdłuż ciała, z oczami pustymi jak bezgwiezdna noc. Tylko piasek, ten trzymający ciało i ten wspinający się po jej plecach, podrygiwał wciąż, jakby nieświadomie uwalniała niewłaściwe ilości chary. Aż dziwne, że całą pustynią za murem po prostu nie wstrząsnęło. Powinno.

[Shins]

Ehhh... Shins zaczynał się przyzwyczajać, że z jego planów wychodzą nici... nic co sprytnie zaplanował jeszcze się nietpowiodło. Chyba powinien zacząć planować coś zupełnie niezgodnego z tym, co by chciał osiągnąć, to może lepiej na tym wyjdzie?

Chłopak zaczął rozglądać się wokół wieży. Głupotą byłoby wchodzić do środka, gdy nie wiadomo w jakim stanie się ona znajduje. Szedł wokół niej przyglądając się, czy nie ma widocznych uszkodzeń sugerujących, że może zaraz się zawalić gdy zauważył coś osobliwego. Nagle pod jego stopami i wszędzie dookoła piasek zaczął się poruszać - to widoczny znak, że ta zielonowłosa Sabaku coś znalazła, więc czym prędzej udał się w jej stronę, by to sprawdzić.

Gdy przyszedł dziewczyna już przyglądała się zwłokom jakiegoś chłopaka. Zielonowłosego chłopaka. Shins zauważył, że stała nienaturalnie sztywno, bezradnie. Wyraźnie widać było, że widok mocno nią wstrząsną. Miała emocje wymalowane na całymtciele. W tej sytuacji Shins niemal cieszył się, że jego mimika nie zdradza zbyt wielu emocji. Podczas gdy dziewczyna bliska była załamania, on na widok martwego ciała poczuł niezdrowe podniecenie. Swąd spalonego ciała budził w nim dziwną satysfakcję podobną do tej, jaką odczuwał gdy widział jak ciała pustynnych zwierząt rozrywane są przez wybuch spowodowany jego mini bombami. Gdyby, podobnie jak Sabaku, łatwo okazywał emocje, zarówna ona jak i Numa widzieliby narastające w nim podniecenie śmiercią. Shins jeszcze nie miał okazji oglądać martwego ludzkiego ciała. Na pustyni, gdy zabijał kupców, ich ciała były już rozerwane i w strzępach. Tutaj widział dokładnie, że ciało należało do człowieka. Wtedy był zirytowany i zły, i nie zwracał uwagi na to co z nich zostało. Teraz napawał się tym widokiem.

Dobrze, że bez trudu ukrywał swoje emocje. Gdyby inni widzieli co teraz czuje na pewno nie chcieli by mieć z nim nictwspólnego. A kto wie, czy nie próbowali by mu coś zrobić... zważywszy na okoliczności.

Podszedł do Suzu i położył rękę na jej ramieniu. Lekko ścisnął i powiedział - "Przykro mi...". Nic więcej nie mówił. Bo co mógł jej powiedzieć?

A podniecenie i ekscytacja widokiem spalonego ciała szalały w jego ciele.

Techniki:

  Ukryty tekst

Bilans sprzętu:

  Ukryty tekst

Gliniane figury:

  Ukryty tekst

[Numa]

Numa zszedł z białego ptaka kiedy padło jedno z najdziwniejszych pytań jakie słyszał.
— Sensor? A to osoba która zazwyczaj wyczuwa więcej. To dość szeroka specjalizacja. —
Następnie począł przyglądać i oglądać ciała, co czuł w takim momencie? Nic przyjemnego, nie znał ich jednak teraz byli poprostu martwi. A ich śmierć można było pośrednio zwalić na niego. Sprawiało to że czuł się nieco winny jak i czuł dość specyficzne obrzydzenie, występujące dla osób które nie obcowały zbyt często z martwymi ludzkimi ciałami. A dodatkowo sprawiło to że po chwili miał dość poszukiwań. Dostrzegł wówczas że Suzu wydobywa czyjeś ciało. Wyglądało na to że znalazła tego kogo szukała. Arashi bo tak przedstawiła chłopaka nie był już z nimi. Odszedł, zwyczajnie był martwy. To wyjaśniało czemu nie był w obozie medycznym. Piasek w okolicy zachowywał się dziwnie. A sam Numa zwyczajnie zamilkł. Przyglądając się zdarzeniu. Chciał dać jej nieco spokoju. Pozwolić jej w spokoju pożegnać się z kimś kto prawdopodobnie był dla niej ważny. Ten widok przyprawiał go o lekkie ciarki, rozumiał Suzu, sam wiele osób utracił w swoim życiu.

[Ichirou]

Sprawy ściśle związane z rezultatami samej rebelii zostały nieco odroczone w czasie. Chwilowym priorytetem było odnalezienie kuzynki. Znając ją, zapewne nie było jej spieszno do opuszczania Tsurai i powrotu do swego domu. Oczyma wyobraźni widział, jak ta zapewne krząta się po pobojowisku lub po jakimś szpitalu polowym i pomaga rannym z obu stron konfliktu. Czarnych scenariuszy w ogóle nie dopuszczał do myśli. Był przekonany, że Suzu żyje i ma się dobrze.
A może tylko starał się przekonać samego siebie?
Czujnym spojrzeniem bursztynowych oczu omiatał kolejne uliczki osady i dyrygował szoferem, by ten odpowiednio prowadził swoją chmurkę.
- Szukaj zielonej czupryny, albo najlepiej dwóch zielonych czupryn - zalecił kompanowi, samemu poświecając zadaniu większość swojej uwagi.
Nawet jeżeli szukali dość charakterystycznej postaci, to odnalezienie jej w całym tym bajzlu takie proste nie było. Zresztą, nie było nawet pewności, że młoda Hideki jest wciąż w wiosce. Tak czy inaczej, Ichirou mimo zmęczenia nie odpuszczał za szybko. Kiedy dostrzegł z nieba prowizoryczną placówkę medyczną, zalecił Kuroiowi wylądowanie przy niej. Tam zwrócił do któregoś z medyków i wypytał o poszukiwaną. Odetchnął z ulga, kiedy usłyszał, że była tam wcześniej zielonowłosa dziewczyna, tyle że zdążyła już wyjść.
I tak oto wrócili do dalszych poszukiwań, ale przynajmniej mieli pewność, że Suzka faktycznie kręciła się po okolicy. Minęło jeszcze sporo czasu, a złote ślepia przeczesały niejedną ulicę podniszczonej osady, ale w końcu zatrzymały się na postaci o zielonych włosach. Suzu. Nieopodal jakiejś wieży. W towarzystwie paru nieznajomych mu osób.
- Ej, to ta łobuziara! - oznajmił nieco ożywiony, wskazując paluszkiem piaskowemu dziadkowi na krewniaczkę.

• omg, pomyliłem przedtem tematy