Główna Ulica

[Natsuo]

- Przepraszam za najście, proszę pani - ukłoniłem się w geście przeprosin. Kobieta tego nie widziała rzecz jasna, ale zrobiłem to niemalże instynktownie. Następnie kucnąłem. Najpierw obdarowałem chłodnym spojrzeniem dziewczynkę, która z premedytacją namówiła chłopca do pójścia. Była mała, to prawda, ale już na tyle duża by wiedzieć, że takich rzeczy się po prostu nie robi. Następnie odwróciłem głowę w kierunku chłopczyka.
- Hej mały! - poczochrałem jego czerwone włosy. - Twoja mama bardzo się o Ciebie martwi, chyba nie będziemy jej już dłużej niepokoić, co? - mój głos był miły i uprzejmy by dziecko poczuło we mnie druha a nie wroga. Kiwnąłem głową w kierunku swoich pleców. - Wskakuj, masz najlepsze miejsca u najszybszego shinobi w Kōzan - ponowny uśmiech. Rzecz jasna to było łgarstwo jak ich mało. Długodystansowość to faktycznie był mój atut, ale nie przenosiło się to na zawrotne szybkości.
Bez zbędnego gadania pobiegłem w kierunku targowiska.

[Kyoraku]

Natsuo Haretsu
"Niecodzienne poszukiwania"
Misja Rangi D (15/15)

Shibo otrząsnął się i przestał płakać. Sprawiał wrażenie bardzo pociesznego i grzecznego dziecka. Natsuo zachodził w głowę jakim cudem poszedł z nieznajomymi ludźmi i zostawił zmartwioną mamę. Czy naprawdę tak bardzo lubił słodycze? Malec wytarł oczy w rękaw, a następnie wysmarkał się w niego (co spotkało się z bardzo ekspresyjną reakcją dziewczynki, która zasymulowała wymioty). Chwilę później wyciągnął łapki do chłopaka, który wziął go na barana. Dzieciak wydawał się w ogóle nie bać kontaktu z obcymi. Był bardzo ufny i miał łatwość tworzenia więzi, jednak w tym wieku to cecha, która mogła mu przynieść, co widać na zamieszczonym przykładzie, wiele kłopotów.
Niemniej jednak Natsuo wrócił na główną ulicę i odnalazł czerwonowłosą kobietę. Gdy ta zobaczyła syna, rzuciła się w jego kierunku.
- Shibo! Kochany, gdzie Ty byłeś?! - krzyknęła, tuląc syna i ponownie (który to już raz dzisiaj) zalewając się łzami. Tym razem były to łzy szczęścia. Łzy matki, która już wie, że jej dziecko jest bezpieczne.
Natsuo obserwował całą sytuację z uśmiechem i już miał odchodzić, kiedy kobieta rzuciła mu się na szyję i pocałowała w policzek.
- Nie wiem jak Ci dziękować...uratowałeś mojego Shibo. Jesteś niesamowity... - mówiła, ciągle wisząc na karku chłopaka. Ten uspokoił ją i zapewnił, że dobry uczynek to dla niego sama przyjemność. Kobieta, wiedząc, że ma do czynienia z shinobi, wręczyła mu trochę Ryo, których, jak widać, miała pod dostatkiem.
- Nazywam się Rika. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy - powiedziała, żegnając swojego dobroczyńce pięknym uśmiechem. Natsuo zdołał krzyknąć za nią swoje imię, a następnie udał się w tylko sobie znanym kierunku. Na jego twarzy zagościł uśmiech. Cieszył się, że mógł pomóc kobiecie w potrzebie, zwłaszcza tak pięknej...

Misja zakończona powodzeniem

[Ren]

Nastał późny ranek, dzień jak co dzień. Ren przechadzał się głównymi ulicami w Kōzan rozglądając się za czymś ciekawym do roboty. Białowłosy włożył ręce do kieszeni ze znużenia. Jak zawsze dość zamulonym wzrokiem obserwował ludzi, którzy kręcili się po osadzie. Niestety jak zawsze nie dostrzegł niczego ciekawego, na dodatek nie miał też od dawna żadnej przydzielonej misji. Trafił tutaj dość niedawno i nie znał jeszcze zbyt wielu ludzi dlatego często spędzał czas samotnie. Głównie trenował, aby być w jak najlepszej kondycji. Skoro miał dłuższą przerwę, to nie zamierzał przecież próżnować. Chłopak głęboko westchnął. Powietrze było bardzo gorące z racji na panujący tutaj klimat. Dookoła prawie tylko pustynie, a upały były bardzo uciążliwe. Na szczęście Haretsu wywodził się z tych ziem, więc szybko się do tego przyzwyczaił. Na szczęście obecnie panowała zima i nawet tutaj było bardziej znośnie niż zawsze.
- A gdyby tak skorzystać z wolnego i ruszyć sobie w świat? - pomyślał Ren mocno rozważając tę opcję. Tutaj zupełnie nic się nie działo. Nikt nic od niego nie chciał. Nie rozwijał się tak szybko jakby mógł i jak chciał, a na dodatek osada często świeciła pustkami. Zupełnie jakby nie było tutaj żadnych ninja, bandytów czy nawet czegokolwiek. W sumie to jest jeden z krańców świata, więc nie ma się co tak bardzo dziwić. Chłopak podjął jednak decyzję i postanowił coś z tym zrobić, dlatego od razu skierował swoje kroki w kierunku szlaku prowadzącego do innych prowincji.

z.t

[Kioko Okamoto]

Dla Koiko właśnie wstał nowy dzień, choć wielu powiedziałoby, że chłopak przespał przynajmniej jego połowę. Wybrał się po produkty na śniadanie, które wielu nazwałoby obiadem, lub przynajmniej lunchem. Codziennie pokonywał tę drogę i przyzwyczaił się już do tego, że zabiera mu ona dużo więcej czasu niż powinna.
-Dzień dobry, jak dzień mija? Gdzie Pana wnuk? Znów od tygodnia nie mogę go spotkać!- powiedział, gdy zatrzymał się przy siwiutkim staruszku w jednej z bram.
Kontynuował miłą pogawędkę jeszcze kilka zdań, po czym serdecznie przytulił mężczyznę i życzył miłego dnia.
-Ooo! A kogo ja widzę, jak leci? Co u starego? - rzucił do przechodzącej obok dziewczyny w podobnym do niego wieku.
Po krótkiej rozmowie z uśmiechem ucałował dziewczynę i ruszył dalej. Takich wymiany uprzejmości, zanim doszedł do sklepu było jeszcze wiele. Bardzo lubił tę poranną rutynę, czuł się lubiany i każdego napotkanego znajomego witał z tą samą niecodzienną w osadzie sympatią. Ludzie w tych okolicach nie byli przesadnie radośni, chłopak wydawał się nie do końca tu pasować, jednak zupełnie nie przeszkadzało mu to wieść tutaj zupełnie radosnego życia. Wszedł w końcu do sklepu, w którym uciął sobie pogawędkę z właścicielem i zaczął się zastanawiać co dobrego można by zjeść na śniadanie.

[Hiroki]

1/15

„Dostawca"
Kioko Okamoto

Nasz ciemnoskóry bohater, przechadzał się właśnie główną ulicą osady, pozdrawiając i witając się ze znajomymi mu ludźmi. Było ich całkiem sporo, a to za sprawą rutyny, w którą popadł. Codziennie chodził tędy czy to wczesnym rankiem, czy południem, a czasem gdy zdarzyło mu się przespać wczesne godziny spacerował tędy nawet wczesnym wieczorem. Teraz jednak była godzina około południowa, może trzynasta? Ludzie których napotkał wesoło mu odpowiadali, co było dosyć dziwne zwłaszcza, biorąc pod uwagę fakt, że było strasznie gorąco. W końcu żyli oni na ogromnej pustyni, więc pogoda nie mogła nikogo dziwić.

Wreszcie, po około dziesięciu minutach marszu od ostatnio pozdrowionej osoby, Okamoto znalazł się przed drzwiami jego ulubionego sklepu. Wewnątrz od razu zauważył sprzedawcę, którego bardzo dobrze znał. Był to również właściciel tego przybytku. Ucieszył się na widok młodzieńca. Zawsze był dla niego miły, toteż nie miał żadnego powodu by go nie lubić.

- Cześć młody. - powiedział, marszcząc delikatnie czoło. Był w średnim wieku, jednak zdecydowanie starszy niż nasz młody bohater. - Co słychać? Znowu późna pobudka co? Zaczynałem się martwić, że dziś nie przyjdziesz.

Mężczyzna zaśmiał się, by po chwili wyjść zza lady, wycierając dłonie upaćkane mąką o fartuch. Podszedł bliżej by uścisnąć dłoń Kioko.

- Słuchaj, wiem, że to trochę nie na miejscu, tak z "rana" ale właśnie doszła do nas dostawa, a ja... jestem sam bo młody jak zwykle się wymigał, nie chciałbyś coś pomóc? Dam Ci za to trochę grosza i darmowe zakupy, co Ty na to?

Mężczyzna zapytał, uśmiechając się szeroko. Czekał na odpowiedź młodzieńca.

Słownik

Postacie
1) Sklepikarz
Mapa
klik
Inne:

[Kioko Okamoto]

Dla Kioko poranki nigdy nie były przyjemną częścią dnia, gdyby tylko mógł, z chęcią przespałby cały dzień na cześć nocnego życia. W zasadzie większość rzeczy, które wymagały skupienia robił w nocy, uczył się, tworzył, trenował. Dzień na pustyni chyba nikogo nie wprawia w twórczy nastrój, jednak Kioko znosił to wyjątkowo źle. Gdy sklepikarz zapytał go o pomoc w rozładunku ten złapał się za głowę i niezręcznie uśmiechnął. Następnie niejako chcąc usprawiedliwić właściciela odezwał się brzuch, który zaburczał tak głośno, że z pewnością nie dało się tego przegapić. Jednak chłopak zgodnie ze swoją naturą nie potrafił odmówić, tak został wychowany. Rodzice zawsze mu powtarzali, że powinien pomagać innym gdy tylko ma do tego okazję. Zresztą przez lata swojego życia nauczył się, że dobre uczynki zawsze wracają, nie żeby wierzył w karmę. Zwyczajnie gdy jesteś miły dla sąsiada i innych otaczających Cię osób, te prędzej czy później będą chciały się odwdzięczyć. Nie chodziło jednak o to żeby wyświadczać przysługi po to, żeby potem zbierać korzyści, bardziej o to, że przez to wszędzie miał przyjaciół. Zawsze był ktoś, kto serdecznie się uśmiechnął, czy zaproponował wspólny posiłek.

-Z przyjemnością! A co powiesz na to, żebyśmy wcześniej zjedli wspólny lunch? Nie chciałbym zagłuszyć wszystkiego odgłosami swego brzucha!- powiedział w znanym dla siebie humorze.

Wiedział, że o tej godzinie sklep nie jest nadto obciążony i poczciwy właściciel sam często siada przed nim popijając rozmaite napary, dlatego raczej zjedzenie wspólnego posiłku nie będzie problemem.

[Hiroki]

3/15

„Dostawca"
Kioko Okamoto - D

Rzeczywiście, w brzuchu Kioko kiszki marsza grały, a starszy od niego właściciel tego przybytku uśmiechnął się gdy usłyszał, co dzieje się wewnątrz chłopaka. Nie pozostało nic innego, jak zacząć robotę od krótkiej przerwy. Sam zresztą również był nieco zmęczony, w końcu sam walczył z dostawą już jakiś czas. Przytaknął gestem na prośbę Okamoto, a następnie wskazał na zasłonięte materiałową kurtyną drzwi, zapraszając go do środka. Sam zaś złapał za mały dzwoneczek który powiesił na drzwiach by w razie jakichś gości informował go o tym.

-W sumie, sam również zgłodniałem, rozgość się, herbaty, wody? - zapytał uśmiechając się. - Co byś zjadł? Mam świeży chleb, znalazłoby się też trochę mięsa. Będzie okej?

Zapytał niemal retorycznie, by podejść w stronę pieca w którym wypiekane były chlebki naan. Obok, na swego rodzaju stojaku były te świeżo wypieczone, wypoczywające. Jeszcze ciepłe. Złapał za dwa, po czym bez zbędnego zastanawiania się wrzucił je na solidną dębową deskę do krojenia. Zaraz po tym, złapał za udziec tylko mu znanej zwierzyny. Było to wolno dojrzewające mięso, gdzieniegdzie posiadało jeszcze specyficzny biały osad. Udziec był ogromny, gdzieniegdzie napoczęty. W deskę wbił sztylet, uśmiechając się.

- Częstuj się i opowiadaj co u Ciebie. - oczywiście, jeśli Kioko zażyczył wody lub herbaty, taką by otrzymał. - Jak tylko skonsumujemy musimy zacząć pracę, inaczej się nie uwiniemy, sporo tego. Wybacz, że Cie w to wciągnąłem.

Słownik

Postacie
1) Sklepikarz
Mapa
klik
Inne:

[Kioko Okamoto]

Gdy tylko kurtyna się odsłoniła do nozdrzy chłopaka wpadł cudowny, domowy i niejako ciepły zapach świeżego pieczywa. Ślinianki zaczęły pracować niczym rozgrzewający się przed walką shinobi. Mięso poza zmysłem węchu silnie oddziaływało też na wzrok. Udziec prezentował się wyśmienicie. Po chwili do uczty dołączyły jeszcze smak i dotyk, kiedy składniki znalazły się już na wygłodniałym podniebieniu.

-yhhmmmm... Gdzie dostał Pan tak pyszne mięso?! Założę się że w przehandlował je Pan na czarnym rynku za jakieś kosztowne szmaragdy! - powiedział jeszcze przed tym jak do końca zdążył przeżuć posiłek.

Ziołowy napar idealnie komponował się z takim królewskim śniadaniem. Mimo, że gorące napoje nie były zbyt popularne w tym klimacie to Kioko i jak się okazuje sklepikarz -na co wskazywała liczna kolekcja na półce- mieli do nich dziwną słabość.

Jeszcze przez chwilę po zjedzeniu siedział obok mężczyzny i delektował się ziołami. Gdy skończył szeroko się uśmiechnął, wyciągnął ręce i porządnie rozciągnął. Po tym wstał, poklepał jeszcze po brzuchu i spojrzał na starszego przyjaciela.

-Ufff, wiem że oboje moglibyśmy tak siedzieć cały dzień. Szczególnie przy tym przepysznym naparze, którego przy okazji nigdy nie widziałem nigdy Pańskim sklepie, a bardzo chętnie poznam jego pochodzenie. - powiedział, a jego oczy niemal zniknęły, co było dla chłopaka typowe. Gdy tylko się uśmiechnął, policzki niemal wchodziły mu na czoło. - To jednak chyba już czas żeby wziąć się za robotę! Niech mnie Pan tylko pokieruje tak, żebym rzeczywiście pomógł a nie zostawił jeszcze więcej pracy. - po czym znów szeroko się uśmiechnął i podrapał po głowie.

[Hiroki]

5/15

„Dostawca"
Kioko Okamoto - D

Cóż, Kioko słusznie zachwycał się śniadaniem, bowiem takie rarytasy były przeznaczone tylko dla właściciela sklepu. To samo tyczyło się sporej kolekcji ziołowych mieszanek, które znajdowały się gdzieś w tle. Fakt, że ich nie sprzedawał mógł wydawać się wręcz prozaiczny - po prostu w tak gorącym klimacie nie było na nie popytu. O wiele lepiej sprzedawały się schłodzone w piwnicy zimne napoje. Innego sposobu na chłodzenie w takim klimacie niestety nie było.

- Taki już mój zawód, czasami posiadam coś, o czym zwykli zjadacze chleba czy Shinobi mogą jedynie pomarzyć. Można powiedzieć, że czasami dostaje specjalne dostawy. A co do ziół... Nie sprzedaje ich, bo po prostu nie ma na nie popytu, ot. Prosta zasada handlu, jeśli coś się nie sprzedaje, nie warto tego sprowadzać. - skwitował, a następnie wstał, uśmiechając się.- Cieszę się, że Ci smakowało, ale jak sam zauważyłeś, pora zacząć pracę, inaczej zastanie nas noc, a pewnie Ty również chciałbyś mieć coś z dnia, prawda?

Po tych słowach mężczyzna ruszył w stronę kolejnego przejścia, a gdy tylko Kioko do niego dołączył, zauważył starannie poukładane skrzynie z produktami, do tego zauważyłby również zejście do prowizorycznie zrobionej piwnicy, ot wykopanej dziury zalepionej gliną, by ściany przypadkiem się nie osuwały. Na końcu pomieszczenia stały spore, drewniane podwójne drzwi, miały spore stalowe zaczepy zapewne na to, by zablokować je na noc jakąś sporą belką, którą Okamoto mógł zauważyć po prawej stronie wejścia. Staruszek nie zwlekając pchnął drzwi, a następnie wyszedł na wąską uliczkę. Była zbyt wąska by zmieścił się w niej wóz, skręcił w prawo i nie mówiąc nic machnął jedynie do swojego kamrata ręką. Jego oczom ukazał się wóz, na końcu trzydziestometrowej uliczki. Był wypełniony po brzegi, a wszystkie te skrzynie, beczki i inne ustrojstwa mieli wnieść do magazynu tylko we dwoje. Cóż. Zadanie mogło okazać się zaprawdę ciężkie, zwłaszcza, że było grubo po dwunastej, a słońce było ich największym wrogiem, bowiem znajdowało się dosłownie nad nimi, idealnie oświetlając uliczkę i nagrzewając ją.

Słownik

Postacie
1) Sklepikarz
Mapa
klik
Inne:

[Toshizo]

Kierując się w stronę osady i wysuwając przed siebie to jedną stopę, to drugą, by następnie proces zacząć od początku, starałem się raczej nie myśleć zbyt wiele. Ot, jedno z wielu zadań na mojej drodze, w które akurat tym razem zaangażowane jest czyjeś życie. Co wrażliwsi zapewne w tym momencie kwapiliby się tym, iż udało im się pomóc osobie w potrzebie, natomiast ja zadowalałem się szybszym tętnem i dopływem niewielkiej ilości adrenaliny do mózgu... Co było jednak bardziej zasługą szalejącej nieopodal burzy, a nie sprzedawcy oczekującego pomocy. Niemniej zdecydowałem się pomóc, tak więc jak najlepsze wykonanie roboty było dla mnie w pewnym stopniu ważne i nie ociągałem się.
Problemem okazało się nie tyle wskazanie odpowiedniego kierunku i utrzymanie go, co próba wyliczenia, ile trwa już moja podróż - słońce było schowane za żywiołami, zaś o jakimkolwiek zboczeniu z trasy nie mogło być mowy. W takich chwilach Bóg okazuje się największym złamasem lub gościem, z którym możesz walić sake i wyrywać piękne niewiasty, tudzież przystojnych panów. Dla mnie okazał się on(a) tym drugim wariantem i mogłem dostrzec, jak dookoła mnie ustaje wiatr i ostatnie unoszące się w powietrzu drobinki kurzu nie stoją już na przeszkodzie moim oczom. Pierwsze, małe zwycięstwo tego dnia, mogłem ogłosić w momencie, kiedy dostrzegłem na horyzoncie zarys osady w oddali. I rzeczywiście, wszystko pięknie, nawet głupi uśmiech wymalował mi się na twarzy, ale od tego momentu musiałem improwizować i polegać na innych, ponieważ nie orientowałem się w tej okolicy zbyt dobrze - byłem tu dwa, może trzy razy i to tyle. Wziąłem głęboki wdech, po czym wypuściłem zebrane powietrze i regulując oddech pocwałowałem w kierunku bramy.
Najrozsądniejszą opcją, moim zdaniem, było wypytanie o drogę strażników. Są oni prawdopodobnie także mieszkańcami tej osady, więc powinni orientować się w rozmieszczeniu niektórych budynków. Jak najszybciej dotrę do sklepu Hiroko? - wypalam, kiedy tylko będę blisko nich, a w momencie udzielenia mi pomocy ruszam w odpowiednim kierunku, tym razem nie oszczędzając się już. W momencie, kiedy straż okaże się bezradna, będę próbował zaczepić osoby wyglądające na kupców i zadać im identyczne pytanie, w końcu nie pozostało mi chyba nic innego.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 11/...

---

- Rok 387 - Lato -
- Toshizo -
- Kozan -
- Burza -

---

" Spokój " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=QXZ3mXL8tnA&t=5s[/youtube] Ruszyłeś więc w kierunku bramy. Dotarłeś tam dość szybko, ludzie w dalszym ciągu kroczyli przy bramie, poruszali się w obie strony, zarówno do, jak i z środka miasta. Było gorąco, słońce nie oszczędzało nikogo. Ani tych podróżnych, ani ciebie jak szybkim krokiem docierałeś do bram. Im byłeś bliżej, tym bardziej odnosiłeś wrażenie, że się męczysz, że droga którą pokonujesz wydłuża się zamiast skracać, albo, że zmniejsza się o niewielkie odległości, niemal niezauważalne. W końcu jednak, dotarłeś i mogłeś odetchnąć. Byłeś bezpieczny, stosunkowo, bo nigdy nie powinno mówić się nigdy... Czy jakoś tak. Można było określić to małym zwycięstwem, bo czym innym jak sukcesem było pokonanie piaskowego żywiołu, pośród wielu możliwości porażki? Twoje założenia nie były dalekie od rzeczywistości, strażnicy, prócz strzeżenia mieszkańców wioski przed zagrożeniem z zewnątrz, oraz ze środka, czasem pełnili również rolę drogowskazów, takich chodzących, trudno się temu jednak dziwić, chodzili, pilnowali... Znali nie jeden kąt, ale czy to lubili, to całkiem inna prawa kaloszy. Na swoje szczęście strażnik do którego zamierzałeś zagadać wydawał się znudzony wartą, nie był jakiś szczególny, ot mężczyzna z włócznią, w średnim wieku, podpierał się na niej jak na jakimś kiju, nie przysypiał, ale się nudził. Nie był shinobim, tak jak wielu ludzi na usługach wioski. - Idziesz na rynek. Jak już tam trafisz to musisz się rozejrzeć za dużym budynkiem. - Zaczął wtedy gestykulować rękami by pokazać ci, mniej więcej jego kształty. Wyglądało to stosunkowo śmiesznie - Tam są trzy lokale, trzech kupców. Jednym z nich jest Hiroko, chyba ostatnie drzwi... - I na tym skończył. Co zrozumiałeś z jego informacji, to pozostawało twoje. Nie było jednak tego złego co nie wyszłoby na dobre, jak nie tutaj, to więcej informacji można było zdobyć na rynku, w końcu... Jakaś informacja mogła być wartościowa.

Strażnik
Yeijiro

[Toshizo]

Nie sądziłem, że stosunkowo krótki odcinek drogi może okazać się tak ciężki do przebycia. Przez chwilę przez myśl przeszło mi nawet, że jestem pod wpływem iluzji, aczkolwiek w momencie dotarcia do miejsca docelowego porzuciłem tą myśl. Zmierzyłem wzrokiem jednego ze strażników, wydawał mi się znudzony, przeżarty rutyną do krwi i kości, czasami nawet wyrwało mu się ziewnięcie, co wydawało mi się zrozumiałe - gdybym stał w jednym miejscu, robiąc cały czas to samo, prawdopodobnie też nie pałałbym entuzjazmem. Okazało się, że mężczyzna ten posiadał wiedzę na temat wskazanego przeze mnie sklepu, do którego droga - w jego słowach, oczywiście - wydawała się dość prosta. Dziękuję - rzuciłem krótko i szybko oddaliłem się w kierunku rynku, który w moim mniemaniu powinien znajdować się gdzieś na środku osady. Jeżeli się myliłem, to coś, być może po drodze coś podobnego rzuci mi się w oczy albo przypadkowo zaczepiony przechodzeń będzie mógł mi pomóc w mojej tułaczce.
Finalnie miałem się skupić na odnalezieniu dużego budynku, którego kształt został mi zarysowany przez dłonie strażnika. Niby to pomocna informacja, niby nie. Skoro były takie trzy, to i tak nie powinno być źle, dodatkowo dostałem jeszcze cynk o ostatnich drzwiach, zakładałem że była mowa o ostatnich w kontekście kierunku, z którego przyszedłem. Suma summarum, trafienie do celu nie powinno okazać się bardzo trudne, czego akurat nie mogłem powiedzieć o przekonaniu sprzedawcy do pomocy w ratowaniu Yeijiro. Finalnie jednak warto spróbować, prawda? Kiedy trafię pod odpowiedni adres, kładę przesyłkę na ladę, odsuwam się 2 kroki w tył dla lepszej prezencji i mówię: Dzień dobry, w tym worku Yeijiro przesyła swoje koszule i jednocześnie prosi o pomoc, ponieważ jego wóz przewrócił się, a koń zbiegł. Miało to miejsce na pustyni, wysłał mnie tutaj z tym oto dowodem i prośbą, załatwienie kolejnego zwierza do transportu byłoby mile widziane. W końcu na pewno zależy Wam na wieloletniej współpracy. Tak naprawdę nie miałem pojęcia, ile trwała ich współpraca. Założyłem, że skoro w kryzysowej sytuacji wysłał mnie akurat tutaj, to musiało być coś na rzeczy, kto ich tam wie.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 13/...

---

- Rok 387 - Lato -
- Toshizo -
- Kozan -
- Burza -

---

" Spokój " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=QXZ3mXL8tnA&t=5s[/youtube] Nie było powodów, przynajmniej jeszcze by bardziej go męczyć o dojście na miejsce, do sklepu jako dorywczy dostawca. Wyglądało na to, że droga będzie rzeczywiście łatwa. To przecież tylko kilka ulic którymi przejście, nawet w godzinach szczytu, nie powinno być problemem. Ani dla ciebie, ani kogokolwiek innego z przynajmniej minimalną orientacją co do poruszania się pośród miejskich zabudowań. Ruszyłeś zatem wskazaną ci przez strażnika ścieżką. Najpierw trafiłeś na rynek, kilka chwil błądzenia aż dostrzegłeś wskazane ci zabudowania. Rzeczywiście kształt wielkiego budynku pasował z grubsza do tego co pokazywał strażnik. Tak jak mówił, były troje drzwi a ty otwarłeś te ostatnie i zaprosiłeś się do środka. Nie było w tym za grosz nie taktu. To przecież sklep i każdy wchodzi wtedy, kiedy chce, lub chce coś kupić. Po przekroczeniu progu dostrzegłeś ladę, a tuż za nią mężczyznę który akurat rozkładał co ładniejsze koszule do gablotek, gdzieś tam kręciła się też kobieta która poprawiała stroje na wieszakach, bardziej w dalszej części niewielkiego kompleksu. - Dobry... - Wpierw nie zwrócono nawet na ciebie uwagi, dopiero po chwili, jak zacząłeś opowiadać, siedzący za ladą skojarzył o czym mówisz, dodał dwa do dwóch. - Ah tak... Oczekiwałem na nie dzisiaj, bardzo dobrze, że je przynosisz, już martwiłem się, że nie dotrą... - Machnął kilkukrotnie dłonią w kierunku pracownicy która ukłoniła się i zabrała przyniesione przez ciebie rzeczy. Czyli jest worek z koszulami. - Wieloletniej? Niekoniecznie, eh... Ostatecznie nie mogę ci zapłacić póki go nie sprowadzimy. Przecież nie chcemy by okazało się, że go napadłeś i zwietrzyłeś szybki zysk, prawda? Nie masz nic przeciwko by poczekać aż go sprowadzimy? - Nie uśmiechał się, brakowało ku temu powodów. Losy Yejiro nie były jasne, ale istniała szansa na jego odnalezienie, jeżeli nie pogrzebał go piach. Pewnie dopiero wtedy pojawi się w dialogu słowo... Zapłata.

Sklepikarz
Strażnik
Yeijiro

[Toshizo]

Okazało się, że faktycznie droga okazała się moim najmniejszym problemem - osada była przejrzysta, ludzi też nie przewijała się wielka masa, a kształt budynku był mi znany dzięki strażnikowi. Trochę odetchnąłem, ciesząc się tym, że szybciej dotrę do celu, co wiązało się z doprowadzaniem tej sprawy niemal do samego końca. Uchyliłem drzwi, odnalazłem wzrokiem sprzedawcę i podszedłem do niego, od razu kładąc wór na ladzie i wypalając z całą wiązanką. Jak się okazało miałem słuszne obawy co do tego, iż nie współpracowali oni kilka lat, ale była to karta, którą chciałem zagrać - nie straciłem zbyt wiele, a w razie sukcesu zyskałbym na wiarygodności. Wiarygodności, którą staruszek i tak podważył, sugerując, że zapłatę dostanę dopiero po zaprowadzeniu go do Yeijiro, ponieważ mogłem na niego napaść. Wzruszyłem bezwiednie ramionami i ziewnąłem. Pewnie, chodźmy po niego, nie widzę żadnych przeciwwskazań. Z pewnością potrzebny będzie jednak koń, o którym wspomniałem wcześniej, no ale to nie będzie chyba problemem, prawda? - zapytałem, niejako odbijając piłeczkę uszczypliwości i uśmiechając się łagodnie.
Tak czy inaczej musieliśmy udać się do miejsca, w którym ostatni raz widziałem mojego zleceniodawcę. W tym momencie na próbę zostaje wystawiona moja pamięć oraz orientacja w terenie, chociaż ta ostatnia może nie mieć zbyt wiele do powiedzenia na jednolitej pustyni. Trafienie do bramy, którą wszedłem, nie powinno okazać się wielkim problemem, a stamtąd przynajmniej częściowo uda mi się określić kierunek, w którym będziemy zmuszeni zmierzać. W miarę możliwości rozejrzę się także za burzą, bardziej zaciekawiony niż przerażony jej obecnością - jeżeli minęła, to może uda się przemknąć szybciej i zastać naszego wspólnego znajomego żywego...

Oby.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 15/15

---

- Rok 387 - Lato -
- Toshizo -
- Kozan -
- Burza -

---

" Zapłata " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=QXZ3mXL8tnA&t=5s[/youtube] Mężczyzna prowadzący sklep wyraźnie się zdziwił gdy sam zaproponowałeś, że również udasz się na poszukiwania. Zaskoczyło go to, sam przecież nie zamierzał się ruszać ze swojego sklepu i domu, nie chciał opuszczać wioski a przekazać informacje odpowiednim osobom które miałyby go odnaleźć, czyli strażnikom, bądź jakiemuś konkretniejszemu shinobiemu. - Eh, po prostu przekażę informacje komu trzeba i zobaczymy co się stanie jutro. Yeijiro... Jemu zdarzają się takie... Dziwne przypadki. Znam drogę jaką miał jechać więc... Pewnie gdzieś na niej go znajdziemy. - Pokręcił lekko głową, nie był jakoś szczególnie zaskoczony, zwłaszcza pogodą ostatnich dni. Wstał po czym udał się na chwilę na zaplecze, w to samo miejsce w które udała się pracownica. Po kilku chwilach powrócił, znów się tobie przyjrzał, zwrócił uwagę na twoją niecodzienną aparycję. - Jak rozumiem kwestię podziału zapłaty za dostawę już z nim ustaliłeś, prawda? - Na pewno spoglądał na koszule, wydawał się nie tyle, co zaintrygowany, a szczęśliwy, że jego towar w końcu dotarł na miejsce. - Jutro przyjdź, odpocznij, na pewno się znajdzie. - Do sklepu zaczęli wchodzić klienci, tak więc nie mógł poświęcić ci zbyt wiele uwagi. Mogłeś zwyczajnie czekać, albo próbować załatwić od kogoś konia, ale... Czy był sens? Kupiec jakoś bardzo się nie przejmował, więc coś musiało w tym być.

Yeijiro powrócił do osady już wieczorem, wraz z nowym koniem który prowadził jego wóz. Został przyprowadzony przez jednego z shinobich którzy znali tereny pustynne jak własną kieszeń. Był cały i zdrowy, a jego towar nienaruszony. Jeżeli zechciałeś go zapytać o burzę, to na pewno odpowiedziałby ci, że w jego, oraz wóz nie trafiła. Serce przeszło obok, a później wszystko uległo uspokojeniu. Uprzątnął wóz i za jakiś czas ktoś na drodze się pojawił. Taka to była historia, prosta i nieskomplikowana, ot, poszczęściło mu się dwa razy, z tobą, oraz z samą burzą. Nie miał wielkich obiekcji by podzielić się zapłatą z tobą. Sam, na rękę dostał pięćset ryo, połowę z tego oddał tobie, jako za awaryjnego dostawcę w niebezpiecznej sytuacji, no i za szczerość, mogłeś przecież rozegrać to całkiem inaczej. Co zrobiłeś ze swoim czasem i pozyskaną gotówką... To twoje.

Sklepikarz
Strażnik
Yeijiro