Shinobi War PBF Naruto

Wioska na zadupiu, pojawi się opis, obiecuję

Dziewczyna obserwowała wioskę kilka godzin. Dziwnym było, że nie dostrzegła nikogo innego. Nawet samych mieszkańców rzekomo okupowanej wioski. Gdyby Toru był w pełni sił, zaczęła by podejrzewać jakiś fortel. Może to wcale nie była akcja ratunkowa, a mityczny skarb skrywał się gdzieś w wiosce? Rzekomi bandyci byli po prostu strażnikami a rodzeństwo - zwykłymi bandytami. Mogło tak być. Ale Nao odganiała te myśli od siebie za każdym razem jak patrzyła na cierpiącego chłopaka który resztkami sił leżał na wznak i wyczekiwał cudu. A przecież mówiła im, żeby ogarnęli zapasy. Oczywiście ona nie pozostawała bez winy bo mogła zaopatrzyć się w większy zasób wody czy jedzenia, ale przecież nie będzie fundowała wycieczki za które i tak miała mieć zapłacone jakieś marne grosze. No tak, to pewnie ich wina. Jasnowłosa mogła bez żalu umyć ręce jeżeli misja się nie powiedzie. Przecież powiedziała.
Do tego Akemi która dała dyla dzień przed całą zabawą. Teraz zamiast opracowywać atak w trzy osoby, Nao głowiła się i troiła jak ma niby ukatrupić dziesięciu gości którzy zapewne potrafią zamachnąć się nie tylko fujarą jak sikają pod wiatr.

Słońce chyliło się ku horyzontowi w żółwim tempie. Miała wrażenie, że ta chwila trwa i trwa. Nudziła się strasznie bo Toru dogorywał. Wokół sam piasek i nie było nawet do kogo mordy otworzyć. A przynajmniej jeżeli chciało się uzyskać jakąś odpowiedź. Siedziała więc jak ta kura na złotym jaju i czekała aż się ściemni.
- Czy pod wioską jest jakiś system tuneli? Jakaś podziemna świątynia, kopalnia - cokolwiek? Dziwne, że po za tą trójką nie widać innych, chociażby mieszkańców. Nie sądzę, że przez dwa tygodnie siedzieli w domku czekając aż ktoś raczy przynieść im okup. Coś mi tu mocno śmierdzi.
Przerwała na moment i zagryzła wargę.
- I nie mam na myśli Ciebie i mnie.
Dodała po chwili, czując że cały dzień spędzony na pustyni, litry potu które wylały się na ubrania, zbierają teraz żniwa. Nie było innej opcji, tylko to że cuchnęli.

Jasnowłosa widziała swoje błędy coraz wyraźniej. Wiedziała co musi poprawić, w czym się doszkolić i jak zmienić swoje myślenie i podejście w stosunku do takich sytuacji. Wiedziała, że misja wisiała na włosku, a gdyby mogła to rozegrać raz jeszcze - było by zupełnie inaczej. Nie posiadała aż tak wielkich umiejętności by wygrać tą bitwę. Zbyt słabo kontrolowała swój przepływ chakry by rozsadzić każdemu czaszkę. Dlatego musiała wykorzystać element zaskoczenia. Gdyby nie potencjalni cywile w wiosce, pewnie zdecydowała by się na zasypanie wszystkiego piaskiem, a potem czekała na głowy które wypełzną z piasku w celu oderwania ich od szyi.
Być może dlatego uznała, że to doskonały moment na trening. Co prawda dzień powoli się kończył a z nieba nadal lał się żar, ale Nao uznała, że to właśnie teraz, właśnie w tym momencie - będzie to idealny moment na trening. Mimo pogody i niesprzyjających warunków, była to o wiele lepsza opcja niż leżenie plackiem w namiocie, nudzenie się jak diabli i wąchanie smrodu zarówno swojego jak i swojego niemal konającego towarzysza.
Jak postanowiła - tak zrobiła. Wygramoliła się z namiotu bez słowa, ukryła się z tyłu za wydmą, już całkowicie mając w poważaniu całą tą misję. I usiadła kładąc sobie pod tyłkiem skórzaną torebkę, by czasami gorący jeszcze piasek nie przypalił jej za bardzo czterech liter.

--

W samotności środkowej pustyni, na wydmach skąpanych w świetle zachodzącego słońca, Nao, kunoichi z klanu Haretsu, zasiadła w pozycji medytacyjnej. Przed nią rozpościerała się panorama, gdzie w oddali widniała wioska, której życie zostało pochłonięte przez bandyckie rządy.
W sercu wojowniczki pulsowała tęsknota za doskonaleniem umiejętności, jakie przynosiła jej przynależność do klanu Haretsu. Zanim wyruszy na misję, Nao postanowiła poświęcić dwie cenne godziny na trening swoich zdolności, mając nadzieję, że przybliży ją to do celu misji.

Rozpoczęła od kontemplacji, wchłaniając siłę natury i energię otaczającego świata. Potem, z głęboką koncentracją, skupiła się na kontrolowaniu chakry, która pulsowała w jej ciele jak wulkan gotowy do wybuchu.
W jej umyśle krystalizował się obraz wybuchów - głośnych i gwałtownych, które mogłyby zaskoczyć wrogów i otworzyć drogę do zwycięstwa. Na potrzeby aktualnej sytuacji - wybuchy te oczywiście nie mogły być głośne i gwałtowne - a dyskretne i niesłyszalne.
Nao zaciskała pięści, wizualizując każdy szczegół swojego działania, starając się opanować moc wybuchów tak, by była najbardziej użyteczna.

Podczas kolejnych dwóch godzin, Nao praktykowała bezustannie, przemierzając w myślach setki różnych scenariuszy i możliwych zastosowań swoich umiejętności. Pustynne wiatry niosły dźwięk jej oddechu i szelestu piasku, jak w towarzystwie niewidzialnego nauczyciela, który prowadził ją w tym duchowym treningu.
Kiedy słońce już chyliło się ku zachodowi, Nao wiedziała, że czas powoli kończyć trening. Wstała z pozycji medytacyjnej, wewnętrznie uspokojona i skoncentrowana. Teraz była gotowa na konfrontację z bandytami, wiedząc, że dyskretnie wykorzysta swoje umiejętności klanowe, by pokonać wrogów i przywrócić pokój wiosce.
Mijały minuty, które przeradzały się w kwadranse. W końcu zaczęło szarzeć, a dziewczyna - wzbogacona o wiedzę praktyczną, ruszyła z powrotem do namiotu. Od razu poczuła buchający smród, ale cóż poradzić. Ostatnie chwile w szarości jeszcze dnia - spędziła na obserwowaniu obozu.

--

- Idę. Trzymaj się.
Powiedziała krótko i zwięźle, po czym wygramoliła się cicho z namiotu i ruszyła w stronę małej wioski na dnie zbocza. Bardzo powoli, bardzo ostrożnie i ultra cicho. Tak cicho jak tylko potrafiła.
Chciała się zakraść jak najbliżej i eliminować przeciwników po cichu. Przynajmniej pierwszą trójkę. A później? Na później nie było planu, bo wszystko szło nie po jej myśli i jej cały plan z obserwacją szlak trafił jak okazało się, że bandyci nie za bardzo lubują się w opaleniznie.

Mimo tego, że ostatnie godziny spędziła na stronie praktycznej swoich umiejętności - nie mogła się już doczekać treningu kiedy będzie już po wszystkim. Miała duże plany, bo w obecnej chwili jej siła opierała się na bardzo wąskiej grupie umiejętności i całkowicie nie pasowała do charakteru misji gdzie musiała by walczyć z większą ilością przeciwników.
Pomyślała, że gdyby tylko miała łuk z którego umiała by strzelać, na który byłoby ją stać - to życie byłoby dużo prostsze. Prosty strzał w głowę i po problemie.

Przyzwyczajała wzrok do ciemności, ale natura nie obdarzyła jej specjalnymi oczami o których krążyły legendy w świecie shinobi.
Wytężała więc wszelkie zmysły ponad normę, nasłuchując nawet własnych kroków, by każdy kolejny krok był jeszcze mniej wykrywalny. Jej ciało było spięte i gotowe do ataku w każdej chwili, a serce łomotało przez zwiększoną dawkę adrenaliny.
" W co ty się głupia wpakowałaś. "
Przeleciało jej przez myśli.
Musiała wybadać sytuację zanim podejmie kolejne kroki. Musiała przynajmniej rozpoznać pozycję trzech ludzi by zdecydować czy wchodzić w nich za wszystko, czy próbować eliminować ich w jakiejś kolejności. Zadanie nie było łatwe bo była zupełnie sama a ich było trzech i pewnie kilku kolejnych, gdzieś dalej.

Ukryty tekst

Misja rangi B dla Nao
9/17
Właściwie to nie miało znaczenia kto dał ciała z zapasami. To co było ważne to to, by jak najszybciej ogarnąć sytuację i zdobyć cenną wodę. Obwinianie siebie lub kogoś na nic im by się nie zdało. Choć mogło to wyglądać, jak jakiś podstęp, to stan chłopaka szybko rozwiewał podejrzenia – jak ktoś, kto wyglądał jakby był jedną nogą w grobie, mógłby zaplanować to wszystko?

Czy konieczne było czekanie aż do zmierzchu? Sama widziała, że wioska była opustoszała, więc nie powinno jej grozić większe bezpieczeństwo za dnia niż za nocy. Choć po zmroku bardziej by się wtopiła w tło, to pójście tam od razu miało również swoje korzyści, przede wszystkim szybciej zdobyłaby wodę, którą mogłaby albo sama spożyć, albo zanieść jej cierpiącemu zleceniodawcy – w zależności od jej nastroju.

- Pod świątynią… jest piwnica, ale nie wiem czy to Ci pomaga. To równie dobrze może być ślepy trop. Mieszkańcy… jeśli nie pracują, to pewnie się ukrywają w domach, tak – wyjaśnił słabym głosem. Z tej wysokości kobieta nie mogła dojrzeć, czy w oknach znajdowali się jacyś ludzie, więc może faktycznie siedzieli u siebie i nie wychylali się zbytnio? Niestety, na ten moment nie mogła tego potwierdzić, ale było to jedno z możliwych rozwiązań.

Gdyby chciała sprawdzić stan czerwonowłosego, odkryłaby gorączkę. Kiedy chłopak zdołał się tak bardzo rozpalić? Rano było z nim wszystko w porządku, ale jednak stres, upał i brak wody miał na niego bardzo zły wpływ. Gdyby go zostawiła na dłużej, pewnie nie przetrwałby zbyt długo. Jeśli nie dostanie przynajmniej prowizorycznej pomocy, to mógł być to jego ostatni dzień. Pustynia była naprawdę okrutnym miejscem, nawet dla ludzi, którzy żyli na niej od urodzenia.

Gdy czekała aż będzie mogła zrealizować swój plan, postanowiła, że to dobry moment, by zrobić trening. Chłopak patrzył na nią z widocznym zaskoczeniem na twarzy, gdy widział, co ta robi z tymi wszystkimi iskrami i wybuchami. No tak, w końcu ta nadal nie wyjawiła mu swojej tożsamości, a teraz mógł się przekonać, że nie ma do czynienia z byle kim, a z jego bliższą lub dalszą rodziną. Nie wyglądał jednak jak ktoś, kto byłby w stanie ją w tej chwili o to zagadać, w końcu ledwo utrzymywał przytomność. Możliwe, że nawet kilka razy ją tracił, choć na krótko, maksymalnie na kilka minut.

Ćwiczenia okazały się skuteczne, ale niestety bardzo wykańczające. Brak wody zaczynał jeszcze bardziej doskwierać Kunoichi, która czuła suchą gulę w gardle. To był trudny dzień i nie czuła się już tak bardzo na siłach, jak rano. Tyle dobrego, że wraz ze zmrokiem ochłodziło się, ale jeszcze nie na tyle, by było to dokuczliwe. Raczej przyjemne. Noce na pustyni były lodowate, ale na szczęście miała do tego jeszcze kilka dobrych godzin.

Po pożegnaniu z jej adoratorem, ruszyła przed siebie. Gdy zbliżyła się do trzech mężczyzn, którzy byli odwróceni do niej tyłem i nie zdawali sobie sprawy z jej obecności, poczuła bardzo silną woń alkoholu. Byli kompletnie pijani, zataczali się i ledwo co podtrzymywali nawzajem. Przechodzili właśnie przez bramę osady. To była jej szansa – byli osłabieni i nieświadomi zagrożenia, a w pobliżu nie widziała nikogo, kto mógłby jej przeszkodzić. Dzieliło ją od nich około dziesięciu metrów. Ciekawe dokąd szli? Może byli w stanie ją zaprowadzić do kryjówki bandytów?

Akemi
Toru
Barman

Poświęciła ostatnie dwie godziny na trening swoich umiejętności klanowych, które polegały na tworzeniu wybuchów, chociaż w tej sytuacji ograniczała się raczej do małych wyładowań chakry które objawiały się zaostrzoną temperaturą na powierzchni dłoni i dziwnymi iskrami. Skupiła się na doskonaleniu swoich zdolności w tej dziedzinie, starając się być gotową na każdą ewentualność. Ćwiczenia okazały się skuteczne, ale bardzo wyczerpujące. Brak wody tylko pogłębiał ich cierpienie, a Nao czuła suchą gulę w gardle. Niemniej jednak, wiedziała, że musi działać dalej, bez względu na wszystko.

Gdy była na górze obmyślała też formę ucieczki, gdyby coś poszło nie tak. Było już stosunkowo ciemno, pewnie w trakcie ucieczki panowała by już noc. Wybuch notki świetlnej, lub bombki oślepiającej w pełnym mroku, mogłoby skutecznie odwrócić uwagę przeciwników. To był jej plan numer jeden. W tym czasie mogłaby wykorzystać ukształtowanie terenu, które pozwalało z wioski zrobić totalny grobowiec. Wystarczyło poruszyć te masy piasku w stronę wioski i skutecznie mogłaby przyblokować wszystkich w środku. Ta taktyka była jednak ostatecznością, na wypadek gdyby okazało się, że zakładnicy nie żyją.

Nao stanęła na skraju decyzji, czując ciężar odpowiedzialności za życie czerwonowłosego chłopaka i losy ich misji na swoich barkach. W obliczu niebezpieczeństwa i coraz to pogarszającej się sytuacji, musiała działać szybko i zdecydowanie. Chociaż była zdezorientowana i zmęczona, nie pozwoliła sobie na chwilę słabości. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, musiała wykazać się determinacją i sprytem.
„Musimy zdobyć wodę”, pomyślała, starając się skupić na priorytecie, który mógł zapewnić im przetrwanie. Obwinianie się czy innych za błąd z zapasami byłoby bezsensowne w obliczu pilnej potrzeby. Teraz liczyła się tylko szybka reakcja i trafne decyzje, które mogłyby uratować ich przed katastrofą.
„Pod świątynią… może być piwnica”, przypomniał jej Toru, jego słaby głos brzmiał jak wyzwanie do działania. To było jedno z niewielu miejsc, gdzie mogliby znaleźć cenną wodę. Nao wiedziała, że musi podjąć ryzyko i zbadać tę opcję, choć nie miała pewności, czy to nie będzie kolejny ślepy trop. Niemniej jednak, nie miała innego wyboru – musiała spróbować.
Zaniepokojona stanem czerwonowłosego, poczuła narastającą panikę. Jak to możliwe, że nagle tak się pogorszył? Upał i brak wody miał na niego bardzo negatywny wpływ, a teraz jego życie było zagrożone. Nao wiedziała, że musi działać szybko i zdecydowanie, jeśli chce uratować jego życie.
Największym problemem w mniemaniu jasnowłosej - wciąż byli bandyci. Ludzie którzy okupowali tą wioskę a którzy to byli celem całej tej wyprawy. Nie było widać mieszkańców, nie było widać pełnej paczki bandytów. Dlatego piwnica, wydawała się najbardziej trafnym miejscem gdzie mogło się coś dziać.

Po pożegnaniu z Toru, ruszyła przed siebie, gotowa na kolejne wyzwanie. Gdy zbliżyła się do trzech pijanych mężczyzn, poczuła adrenalinę w żyłach. To była jej szansa, by zdobyć informacje i rozwiązać zagadkę zniknięcia Akemi.
Czuła, że to moment decydujący, a każdy jej ruch musiał być przemyślany i precyzyjny. Patrzyła na mężczyzn, szukając sposobu na zdobycie potrzebnych jej informacji. Teraz liczyły się tylko jej umiejętności i determinacja, bo od tego zależało życie jej towarzysza i przyszłość ich misji.
Miała ten przywilej, że bandyci jeszcze jej nie widzieli. Mogła by to zmienić, ale uznała, że chyba lepszym sposobem niż bezpośredni atak na trzech zbirów o niewiadomych umiejętnościach to wcale nie jest najlepszy pomysł. Próbowała usłyszeć czy o czymś rozmawiają, ale większym skupieniem obdarzyła swoje własne nogi i poruszanie. Musiała być jak niesłyszalny lis który zakrada się w nocy do kurnika. Śledziła ich w tempie na które pozwalało ukształtowanie terenu, by nie zostać wykryta. Jeżeli przy okazji dowie się czegoś więcej - to dobrze, ale nie to było priorytetem.
W trakcie skradania się za bandytami, cały czas pilnowała by miała gdzie się schować, gdyby któryś zamierzał się obrócić. Za murem, kamieniem czy budynkiem. Nie mogła pozwolić sobie na stracenie elementu zaskoczenia.
W międzyczasie wyciągnęła dwa kunai z przyczepionymi notkami. Jedną wybuchową, a drugi kunai - z notką świetlną. Nie chciała ich używać, ale musiała być przygotowana w razie konfrontacji na pierwszy - najbardziej skuteczny z racji zaskoczenia - atak.

Jej myśli krążyły wokół trójki pijanych mężczyzn, konającym Toru, a Akemi - która zniknęła. Gdzie ta dziewczyna mogła pójść? Nao podejrzewała, że spotka ją już niedługo, gdzieś gdzie cała zagadka pustej wioski zostanie w końcu rozwikłana. Ale istniała też inna możliwość. Młoda dziewczyna była tak samo nie poskromiona jak Nao w jej wieku. Nie byłoby więc niczym dziwnym gdyby wpadła na jakiś głupi plan, który całkowicie nie opiera się na odbijaniu jej macierzystej wioski.
Młoda kunoichi mogła dedukować w nieskończoność, jednak nie miało to większego sensu. Ot, zwykłe zajęcie czasu.
Co jej bowiem mogło dać rozwikłanie zagadki zniknięcia Akemi prócz wewnętrznej satysfakcji i zaspokojenia jej ciekawości? Związała się z nią na swój sposób ale ciężko było tu mówić o emocjach wyższego poziomu. Trudno było tu mówić by się w ogóle polubiły. Była to na swój sposób bardzo ciekawa relacja, której Nao do końca nie mogła pojąć. Bo jak wytłumaczyć fakt, że nie przeszła koło zniknięcia Akemi - zupełnie obojętnie? Jak wytłumaczyć to, że zaprząta jej to głowę do teraz? Może chodziło o poczucie odpowiedzialności? A może to przez wzgląd na więzy krwi?
Nie wiedziała.

Misja rangi B dla Nao
10/17
Na dużą korzyść kobiety działał fakt, że Ci faktycznie jeszcze jej nie widzieli. Stwierdziła, że atakowanie ich, nie znając jeszcze ich umiejętności, nie jest najlepszym pomysłem i było to dosyć rozsądne podejście. Być może byli osłabieni, ale nadal mieli nad nią przewagę liczebną i mogli być dużo silniejsi niż na to wcześniej wyglądali. Postanowiła więc za nimi podążać, podsłuchać ich rozmowy i może dowiedzieć się czegoś, co mogłoby pomóc w jej dalszym działaniu.

- Dobrze się tu żyje, co? Te miernoty tylko się chowają w tych domach, ha! Śmiesznie się ogląda, jak tylko uciekają na nasz widok.

- Jeszcze dalej niech sobie zrobią ten monopolowy, do kurwy jasnej. Niech szef już kończy co stąd chciał i spierdalamy stąd, ile można wytrzymać w tej duchocie? Ten skarb pewnie nawet nie istnieje, jakaś dziwka go wymyśliła, a ten się napalił na nie wiadomo co – odburknął jeden z nich, podnosząc kamień z ziemi i rzucając go w najbliższe okno. Usłyszeli zduszony krzyk jakieś kobiety w starszym wieku, co dało znać Nao, że mieszkańcy wcale magicznie nie zniknęli, przynajmniej nie wszyscy.

- Co do dziwek, ta gówniara się w końcu obudziła?

- Ta blondyna? Leży jak zabita, nie wiem czemu szef ją w ogóle oszczędził. Wbiła wkurwiona do wioski, zabiła połowę naszych i jeszcze prawie wysadziła mu rękę, cud, że w ogóle ktoś ją zatrzymał – odburknął. Blondwłosa gówniara? Brzmiało dosyć znajomo, ale może było jeszcze za wcześnie, by wyciągać jakieś konkretniejsze wnioski. Być może chodziło o Akemi, ale czy ta byłaby na tyle silna, by zrobić to wszystko? Jej moc nie była byle czym, a samo powalenie tylu osób na raz brzmiało dosyć imponująco… i zarazem źle, bo dała się przy tym złapać, co stanowiło kolejny problem dla Nao. Kłopoty wyjątkowo się dzisiaj trzymały tajemniczki, choć akurat ten był jednocześnie jej szansą, bo sama pewnie miałaby trudności, by pozbyć się wszystkich.

Cała rozmowa trwała dobre kilka minut i była mniej płynna, niż zostało to przedstawione – były to często zdania wybełkotane, gdzieś pomiędzy „będę rzygać”, a wyzywaniem przypadkowych ludzi. Ledwo udało jej się zrozumieć, o czym oni właściwie mówili, bo język ten był wyjątkowo pijacki i nieprzyjemny. Chwilę grozy mogła przeżyć, gdy jeden z nich się nagle odwrócił i nie zdążyła się do końca schować, ale nie wyglądało na to, jakby zarejestrował jej obecność – mimo wszystko było już dosyć ciemno.

W pewnym momencie bandyci weszli do świątyni, w której znajdowała się piwnica, o której wspominał Toru. Był to największy budynek w całej osadzie, w którym pewnie były jakieś pokoje gościnne. Tylko co teraz?

Akemi
Toru
Barman
Pijani bandyci

Dziewczyna sądziła, że jest źle. Ale cierpliwość - popłaciła. Fakt, że zaczekała do zmroku sprawił z dużym prawdopodobieństwem, że jej przeciwnicy byli pijani w trupa. No może nie tak w trupa, ale z ich specyficznego chodu, przez niektórych, bardziej zaawansowanych pijaków zwanych pustynnym krokiem - można było wywnioskować, że Nao nie potrzebowała techniki klonowania, by obok niej pojawiły się klony.
Śledziła ich najciszej jak tylko potrafiła, stąpała ostrożnie, ważąc każdy kolejny krok, by nie wywołać hałasu. Być może dmuchała na zimne, ale wolała nie zostać wykryta za wczasu.
Jej taktyka działała i przyniosła kolejne, bardzo dobre plony. Podsłuchała pijacką rozmowę, która nakierowała ją na kilka wskazówek. Akemi prawdopodobnie zrobiła to, co Nao założyła, że zrobiła. Nie byłoby to niczym dziwnym zważywszy na jej wybuchowy charakter. Jakby tego było mało, wcale nie zrobiła jej kłopotu, a wręcz przeciwnie. Ponoć wytłukła połowę bandytów. Szybki rachunek w głowie Nao, kilka rozpisanych całek w umyśle - podpowiadał jej, że połowa z połowy jest najebana, a druga połowa pewnie tyra na dole, próbując znaleźć skarb. Dodatkowo ich przywódca miał urwaną rękę.
Misja która wydawała się niemożliwa jeszcze dziesięć minut temu, nabierała tempa.

Dziewczyna miała już plan w głowie. Plan który pozwoli jej na walkę bez większego ryzyka. Nie chciała schodzić na dół, bo to naraziło by wszystkich tam obecnych na zawalenie się stropu. Walka pod ziemią przy użyciu wybuchowej chakry mogło być ultra niebezpieczne. Wymyśliła więc chytry plan który dodatkowo ułożył się znakomicie - gdyż przeciwnicy uznali, że zejdą do świątyni.
Jasnowłosa od razu wzięła się za realizację. Szybko rozejrzała się za jakimś sznurkiem, nie tracąc na to zbyt wiele czasu. Jeżeli znalazła to wykonała pułapkę z notki, tak by po otwarciu drzwi - nastąpił wybuch. Jeżeli nie znalazła sznurka, użyła do tego zabiegu po prostu kunai z przyczepioną do niego notką, tak by otwierając bramę, sznurek aktywował pułapkę. Dla pewności zamiast jednej notki, dała ich dwie. Miała nadzieję, że wyskoczy nie jeden przeciwnik a cała trójka która nadzieje się na pułpakę nie do uniknięcia.

Następnie odeszła od drzwi świątyni i w miejscu gdzie kończyło się wyjście lub schody, położyła na ziemi kolejną notkę i przysypała piaskiem. Wiedziała, że nie uda jej się wywabić wszystkich na raz. A kolejne wybuchy sprowokują resztę.
Po tym, powtórzyła czynność, odsuwając się o cztery metry. Jeżeli przestrzeń przed świątynią była na tyle otwarta, że mogła by umieścić jeszcze dwie notki w prawo i lewo - bez ryzyka uszkodzenia innych budynków - zrobiła by to i podobnie jak poprzednio - przysypała by piaskiem by nikt nie mógł ich zobaczyć gołym okiem. A już na pewno nie w tych ciemnościach.

Następnie Nao odeszła tak by znaleźć się blisko jakiegoś zabudowania które ją ukryje i złożyła pieczęci Baran → Wąż → Tygrys. Prosta technika ninjutsu, która wspomoże całą dywersję - bunshin no jutsu. Obok niej pojawiły się dwa, identyczne byty, które urodą - dorównywały samemu oryginałowi. Haretsu pewnie przyglądała by im się z uwielbieniem, ale nie było na to czasu. Schowała się za rogiem, wyglądając jedynie w stronę bramy świątyni.
Pierwszy klon ruszył na pozycję gdzie znajdowała się notka za wyjściem/schodami ze swiątyni. Odsunął się jeden metr w kierunku przeciwnym do drzwi - by na pewno nie oberwać pierwszą pułapką.

Drugi klon, miał się schować za jakimś innym budynkiem, który byłby bliżej. Po prostu tyle. W odpowiednim momencie, Nao wysłała by go na pełną chwały śmierć.
Wszystko było przygotowane. Nao w lewej ręce ściskała dalej kunai z przyczepioną do niego notką świetlną ale odłożyła go na ziemię. To był kolejny element możliwy do użycia. Gdyby zrobiło się gorąco - mogła spróbować jeszcze oślepić nieprzygotowanego przeciwnika. Musiała mieć wolne ręce by aktywować kolejne notki w razie potrzeby.
Wyszła na środek, przyłożyła dłonie do ust i wykrzyczała ile tylko miała sił w płucach
- HEEEEEEEEEJJJ, WY KURWY NA DOLE!! MAM WASZ OKUP, BIERZTA I WYPIERDALAĆ!!!
W wiosce panowała całkowita praktycznie cisza, więc coś takiego można było usłyszeć pewnie w promieniu kilometra. Nao nie była pewna czy ktokolwiek ją usłyszy w końcu jej przeciwnicy mogli znajdować się głęboko pod ziemią. Ale musiała spróbować. W razie czego mogła po prostu aktywować którąś z dalszych notek wybuchowych. Wybuch na powierzchni na pewno by usłyszeli.
Od razu po jej ikonicznej scenie na placu, schowała się za narożnik budynku, gdzie zostawił notkę świetlną. Musiała być czujna, bo któryś z bandytów mógł być dalej na powierzchni.

Dziewczyna była skupiona. Przykucnęła i nasłuchiwała i obserwowała. Jej serce biło coraz szybciej. Czuła jak adrenalina wdziera jej się do jej umysłu powodując delikatne pulsowanie w okolicy skroni. Nie mogła określić do końca czy była bardziej podniecona, spragniona czy zestresowana. Ale przyznać trzeba było, że dawno nie miała okazji walczyć w ten sposób. Ostatnie lata spędziła praktycznie na samym treningu i pracy, dlatego uczucia które jej teraz towarzyszyły - wydawały się nowe i egzoztyczne.

Mapka poglądowa (nie wiem gdzie są budynki, jakie odległości, więc rozrysowałem tylko orientacyjnie o co mi chodzi)
Użyte:
5x notka wybuchowa
lub jeżeli nie znalazłem sznurka
1x kunai z przyczepioną notką wybuchową oraz 4x notka wybuchowa (jeżeli plac jest na tyle duży).

Użyte techniki:
[ E ] Bunshin no jutsu

Nazwa
Bunshin no Jutsu

Ranga
E

Pieczęci
Baran → Wąż → Tygrys

Zasięg
Obszar danej prowincji, w której znajduje się gracz

Koszt
E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (za 2 iluzje)

Statystyki
Siła
---
Szybkość
użytkownika
Wytrzymałość
0

Dodatkowe
Brak własnej woli; niematerialne

Opis Prosta technika, która polega na stworzeniu iluzji nas samych. Przy jej pomocy jesteśmy w stanie stworzyć iluzje, które wyglądają jak my i wykonują nasze polecenia wydawane drogą mentalną. Oczywiście iluzje nie są materialne, więc każde uderzenie w nie kończy się ich rozwianiem w małym, błyskawicznie znikającym obłoku dymu. Iluzje nie wydają żadnych dźwięków, dodatkowo nie rzuca swym "niematerialnym" ciałem cienia, a także nie potrafią poruszać żadnych przedmiotów.

Chakra:
106% - 4% = 102%

Misja rangi B dla Nao
11/17
Sznurek na pustyni pośrodku niczego? Jak dziwne by to nie było, pewnie kunoichi zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy faktycznie znalazła coś, co mogło pełnić jego funkcje – była to grubsza nitka, którą ktoś tak po prostu bezmyślnie porzucił. Czy szczęście właśnie się do niej uśmiechnęło? Mogła bezpiecznie iść za bandytami, niezauważona, podsłuchać ich rozmowę, a do tego ktoś z góry pomagał w jej planie zdjęcia pijaków.

Jeśli chodziło o sam rozkład budynków, to podrzucenie notek nie powinno zaszkodzić innym – stały one w bezpiecznej odległości, od kilkunastu do kilkudziesięciu metrów. Nie było realnej możliwości, by wybuch był w stanie je zawalić, więc nic nie stało na drodze jej planowi. Pułapka wydawała się aż zbyt dobra, do tego pomysł z klonami? To brzmiało solidnie.

Ukryty tekst
Gdy skończyła przygotowania, nadszedł czas na ostatni etap, którym było wywabienie bandytów ze środka. Zaczęła krzyczeć, wyzywać, wszystko po to, by ci wybiegli ze zdenerwowaniem i aktywowali jej pułapkę. Wrzasnęła tak głośno, że obudziłaby martwego, do tego panowała tak głucha cisza, że dźwięk ten jeszcze bardziej się rozniósł.

W ciągu kilku następnych sekund wydarzyło się kilka rzeczy na raz, a jedna była dziwniejsza od drugiej. Po pierwsze, usłyszała za sobą kroki i krzyk jakiegoś mężczyzny.

- Nie wychodźcie, kretyni! To pułapka! – zawołał nieznajomy, który wybiegł przez okno jednego z budynków, tego, który znajdował się najbliżej świątyni. Tylko skąd on mógł się tam wziąć?! Był to ktoś, kto pasował do opisu czerwonowłosego - nawet w ciemności dało się zauważyć jego łysość i tatuaż na prawym ramieniu. Był więc to lider, przywódca tego całego cyrku. Przed rozpoczęciem działania, Nao nie sprawdziła dokładnie terenu, wychyliła się i błędnie założyła, że skoro bandyci weszli do środka, to reszta grupy też tam była, a nie mogła być bardziej w błędzie.

Jego reakcja była spóźniona, bo choć próbował ostrzec swoich poddanych, to cała trójka jak jeden mąż i tak wybiegli z budynku – no, może niekoniecznie wybiegli, bo bliżej było temu do pijackiego toczenia się. Być może posłuchaliby szefa, gdyby nie to, że nie byli oni w najlepszym stanie trzeźwości – notka wybuchła niemal od razu, gdy jeden z nich jak kretyn otworzył drzwi budynku. Huk był nieziemski, a część budynku niemal od razu zawaliła się, spadając prosto na trzech rzezimieszków. Jeśli jakimś cudem przeżyli eksplozję, to spadające deski powinny ich już skutecznie dobić. A jeden z latających kamieni uderzył w klona, niszcząc go.

Najemniczka nie miała jednak czasu na świętowanie czy przyjrzenie się, co ich dobiło, a co nie, bo miała większy problem na głowie. Mężczyznę, na którego twarzy uwidoczniona była czysta furia. Złożył trzy pieczęcie… i wtedy bah, kobieta pofrunęła kilkanaście metrów do tyłu, uderzając o ścianę jednego z mieszkalnych budynku. Co się właśnie stało? Oberwała czymś, to z pewnością, ale było to tak szybkie, że jej oczy nie zdążyły niczego zarejestrować. Uderzył w nią podmuch wiatru tak mocny i szybki, że nie miała na to żadnej kontry, na dodatek bolało jak diabli. Dostała prosto w brzuch, z którego teraz wylewała się krew... jeśli szybko się tym nie zajmie, to może być to bardzo, bardzo problematyczne. I tak straciła kolejnego klona.

Oddaliła się od zawalonej świątyni, od której teraz dzieliło ją około dwanaście-trzynaście metrów. Mężczyzna stał daleko, jakieś piętnaście metrów od niej, wyglądając przy tym, jakby szykował się do kolejnego ruchu. Stał blisko miejsca, w którym przykryła notkę wybuchową, ale prawdopodobnie nadal zbyt daleko, by ta objęła go polem rażenia. Z kilka metrów bliżej i może… co za gówniana sytuacja, nieprawdaż? I nadal, jeśli matematyka jej nie zawodziła, gdzieś tam był jeszcze jeden bandyta – jeśli Akemi zdjęła pięciu, ona trzech, to nadal nie kumulowało się to do dziesięciu.

Stan Nao
Rana średnia -20% szybkości, percepcji i siły
Ukryty tekst

Mapka (uwaga, bo brzydka)

https://i.imgur.com/9ecCZy3.png

Akemi
Toru
Barman
Pijani bandyci
Przywódca

Ukryty tekst

Plan Nao by wypalił gdyby nie fakt, że jej zmienna, trafiła w najgorszą możliwą pozycję. Szef brygady wcale nie był na dole w piwnicy, jak sądziła do tej pory. Nie widziała nikogo innego, więc musiał siedzieć w którejś chacie przez cały boży dzień. Był na to tak mały procent prawdopodobieństwa, że dziewczyna nie wzięła tego w ogóle pod uwagę.
Ale jak to mówią królowie matematycznych nauk. Prawdopodobieństwo to kurwa.

Dziewczyna wydarła się i usłyszała ryk przywódcy, który był krótszy o modną fryzurę. Nie wiedzieć czemu, ale zamurowało ją na kilka sekund. Wszystko działo się szybko, nawet bardzo szybko. Usłyszała skrzypnięcie drzwi świątynnych a zaraz później ogromny huk, który przedłużył kolejny - to strop który zaczął się walić jak domki z kart. Zanim Nao zdążyła odnaleźć się w tej całej sytuacji, zanim zdażyła przesłać mentalną komendę do klonów, by jakoś zatrzymały nowego przeciwnika - ten złożył trzy pieczęci z prędkością światła a potem jasnowłosa dziewczyna poczuła falę uderzenia która rzuciła nią jak szmacianą lalką. Gdzieś dalej, na budynek przy którym wcześniej stała? Nie wiedziała jak to się mogło stać, była schowana, była dobrze przygotowana, skupiona i opanowana w większym stopniu. A gość po prostu wparował i zrobił z niej kukiełkę na sznureczkach.
Poczuła jak grunt znika pod jej nogami a później grzmotnięcie w ścianę. Nie musiała sprawdzać swojego stanu, wiedziała, że było źle bo ból którzy przeszył ją w momencie uderzenia, był niczym w porównaniu z wbiciem się w ścianę budynku. Modliła się tylko, żeby w jej pięknym brzuchu nie było właśnie dziury przez którą można przełożyć rękę.
Musiała zachować zimną krew, nie mogła sobie pozwolić na choćby odrobinę żalu nad swoim losem. Zerwała się na równe nogi czując, że jej ciało odmawia się pełnego posłuszeństwa. Czuła jak nogi delikatnie dygotają, serce łomocze pompując ogromną ilość krwi do jej głowy. Poczuła gorąco które przenikało przez jej całe ciało, ale też ogromną ilość adrenaliny, która była jak zażyty narkotyk. Ciało się broniło. Wypuściło masę chemicznych związków które miały uratować ją przed zagrożeniem. A zagrożenie było ogromne.

Przy podnoszeniu - wyciągnęła kunai z przypiętą notką oślepiającą i cisnęła nią mniej lub bardziej na oślep - ważne, że w stronę przeciwnika - aktywując jej spalanie tak by wybuchła jakieś 10m od wyrzutu. Od razu po tym, ruszyła za najbliższy budynek, by mieć jakąkolwiek osłonę przed atakami przeciwnika.
Przeciwnik posiadał umiejętności walki na dystans i to nie byle jakie. Bezpośrednie zbliżenie się, było zbyt ryzykowne. Jeżeli przeciwnik nie był kimś mocno wybitnym, pewnie posiadał braki w rozwoju fizycznym, więc walka bezpośrednia to było coś co dawało dziewczynie przewagę. Ale nie przy tym dystansie i nie przy tej prędkości ataków. Nie mogła by zareagować, jeżeli ponownie zaatakował by ją tym czymś co w nią trafiło. Bo co to do cholery mogło być? Nie wiedziała, w jednej chwili stała a w następnej już frunęła w nieznane.

Gdy tylko znalazła by się za budynkiem, zamierzała aktywować technikę [ D ] Doton: Moguragakure no Jutsu by wejść pod ziemię i zniknąć z radaru przeciwnika. Jeżeli było jak myślała, to prawdopodobnie gość nie zdąży tu dobiec, a nawet nie będzie próbował. Jeżeli jest chociaż w połowie tak inteligentny jak silny to będzie próbował wykorzystać swoją przewagę w dystansie. Dziewczyna nie wierzyła, że jej plan się powiedzie, ale nie miała większego wyboru, nie miała też czasu - jak wcześniej - na stworzenie czegoś skomplikowanego. Musiała się zbliżyć na tyle by zadać cios. A była pewna, że wybuch którym go potraktuje, będzie ostatnim co zobaczy gość z tatuażem.

Jeżeli udało się jej wejść pod ziemię, zaczęła się przemieszczać w kierunku gdzie jeszcze chwilę temu stał jej przeciwnik. Musiała podejść blisko, jeżeli chciałaby spróbować wciągnąć go pod ziemię. Jeżeli poczuła by jego obecność - aktywowała by kolejną technikę [ D ] Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu by wciągnąć go pod ziemię.

Cały czas miała z tyłu głowy, że to nie koniec. Nawet jeżeli udałoby się zabić przywódcę, co było swoją drogą bardzo życzeniowym myśleniem - pozostawała kwestia reszty. Straciła swój cenny element zaskoczenia. Straciła strategiczną pozycję i rozmieszczenie notek którymi mogła zmienić losy tej walki. Notki pozostały, ale ona już nie widziała czy ktoś jeszcze wychodzi i nie mogła na to w żaden sposób zareagować.
Szybko licząc, miała z tyłu głowy że po za szefem do walki mogą dołączyć jeszcze dwie osoby maksymalnie. Zakładając, że pijaki mówili prawdę. Jasnowłosa była osłabiona a jej chakra była na tyle niestabilna, że każda technika zużywała jej ogromne zasoby. Była w kropce. Gdyby tylko lepiej się przygotowała i miała pomoc od Toru i Akemi - pewnie byłoby inaczej. Z drugiej strony, przeciwników pewnie byłoby więcej.
Ale Nao nie użalała się nad sobą. Wiedziała, że choćby miała tu zginąć, to nie będzie gorsza niż wybuchowa Akemi. Musiała zabić chociaż tego gnojka z tatuażem. Ukręcić głowę żmiji. Była zdeterminowana.
"Nie wolno się bać..." - Powtarzała w myślach jak mantę - "Strach zabija duszę."

Ukryty tekst

Misja rangi B dla Nao
12/17
Coś nie grało. Nao albo miała okropnego pecha, albo przeciwnik miał sposób na to, by przewidzieć część jej ruchów. Nie mogła być tego pewna, bo nie miała jeszcze żadnych dowodów, a wszystko rozgrywało się w zatrważającym tempie, ale być może było coś na rzeczy. Wygrała bitwę – pokonując trójkę bandytów, ale musiała jeszcze wygrać wojnę, a to mogło przysporzyć jej więcej problemów, biorąc pod uwagę to, jaki miała początek. Techniki tak szybkie, że nawet jej oczy nie są w stanie za nimi nadążyć… czy była to sztuczka czy może trafiła na kogoś, kto znacznie przewyższał ją siłą?

Podniosła się ze ściany domu, w którą dopiero co została rzucona. Zostawiła na niej krwawy ślad, bo mimo wszystko rana nie należała do najprzyjemniejszych. Nie była śmiertelna, ale zdecydowanie ktoś powinien się jej przyjrzeć i opatrzeć ją zanim wda się tam jakieś niechciane zakażenie. Pomimo tego, że narobiła mnóstwo huku - najpierw przy wysadzaniu drzwi, później przy wgnieceniu w dom – żaden mieszkaniec nawet nie wyjrzał zza okna. Pewnie nieźle się przestraszyli, gdy usłyszeli co się działo w ich spokojnej wiosce. Prawda była taka, że gdyby ruszyli na pomoc kunoichi, to tylko by jej dodatkowo zaszkodzili. Byli bezpieczni w swoich domach, przynajmniej na razie. Wojowniczka przez chwilę mogła usłyszeć stłumiony płacz dziecka w budynku, w który uderzyła, ale trwał tak krótko, że równie dobrze mogło to być jakieś urojenie.

Nie traciła czasu, który spożytkowała na natychmiastowym wyrzuceniu notki oślepiającej w stronę przeciwnika. Ten zasłonił oczy ręką – właściwie to zanim ta zdążyła nawet wybuchnąć, co było dosyć niespotykane. Tak jakby przewidział, że coś takiego może się wydarzyć i zdążył się na to przygotować zawczasu. Widział, że kunoichi nie miała pustych dłoni, ale by tak szybko zareagować?

Normalny człowiek na jego miejscu pobiegłby do niej i przeszkodził w jej długim, pięciosekundowym planie wejścia pod ziemię. Ten jednak w żadnym stopniu w to nie ingerował, nie zbliżał się do niej, nie przeszkadzał jej w tym, by bezpiecznie ukryła się za budynkiem. Być może faktycznie dlatego, że zależało mu na utrzymaniu odpowiedniego dystansu, bo Fuuton nie sprawdzał się najlepiej w walce na blisko.

A więc udało jej się z sukcesem wejść pod ziemię skąd dzielnie ruszyła w kierunku przeciwnika. Było ciemno i ciasno, ale jakoś dało się podróżować tą drogą. Szkoda, że gdy dotarła do miejsca, gdzie ten z jeszcze przed chwilą stał, nie wyczuła absolutnie nic. Straciła poczucie orientacji? Mało prawdopodobne, była w dobrym miejscu - tam właśnie powinien przebywać. To była dosyć niezręczna sytuacja.

Ukryty tekst
Stan Nao
Rana średnia -20% szybkości, percepcji i siły
Ukryty tekst

Mapka (uwaga, bo brzydka)

https://i.imgur.com/9ecCZy3.png
Z pewnych powodów nie zmieniam jej w tej turze.

Akemi
Toru
Barman
Pijani bandyci
Przywódca

Ukryty tekst

Nao wykonała swój plan bezbłędnie. Rzuciła kunai'em i kątem oka zobaczyła, że przeciwnik jakby czytał jej w myślach, zasłonił oczy. Przeskoczyła szybkim susem za budynek i skupiła w pośpiechu chakrę ziemi w nogach. Jej ciało powoli zanurzało się w ubitym pustynnym piasku. Nie była mistrzem percepcji w końcu nie zauważyła nadchodzącego zagrożenia, ale jej kalkulacja o schowaniu się pod ziemię, wydawała się błędna. Trwało to za długo, a ona nie słyszała ani kroków, ani śmiechu, ani grzmotnięcia. Jej plan wypalił? Gość po prostu dał jej się ukryć? Czyżby miała rację i faktycznie był typowo dalekodystansowcem? Nie wiedziała.

Zanurzyła się w ziemi i ruszyła w kierunku przeciwnika. Coś jej nie pasowało. Mocno nie pasowało. Od samego początku tej cholernej wyprawy coś było nie tak. Najpierw zniknięcie Akemi. Później całkowicie opustoszała wioska która rzekomo prawie spłonęła podczas ataku kuli ognia. Szef bandytów o nieznanych zdolnościach. Kto więc do cholery podbił tą wioskę? Jeden użytkownik katonu który splunął ogniem i położył na łopatki pewnie część rodu Haretsu? A co z Akemi która ponoć wyrżnęła teraz połowę jego oddziału? Dlaczego wcześniej nie było ofiar? Nie wierzyła, że Akemi była najsilniejszym wojownikiem wioski, była na to stanowczo za młoda. Dotarła na miejsce a gościa nie było. W sumie nic dziwnego, że zmienił pozycję, ale...
Czyżby to wszystko był jeden wielki fortel?

Lampka zapaliła się w głowie Nao. "Ryzyk fizyk", - pomyślała. "Kto nie ryzykuje ten szampana nie pije".
Jeżeli miała już tu zginąć, bo lepszego planu narazie nie miała - to chociaż z pierdolnięciem. Miała na tyle pary w łapach by zrobić tu taką zadymę, że będą o tym gadać na drugim końcu pustyni.
Ułamek sekundy, podjęta decyzja. Kształtując mapę w umyśle, przedostała się za narożnik budynku. Tak w razie gdyby jej plan był kolejną wielką klapą. Wyleciała z ziemi i złożyła pieczęć, aktywując technikę - [ E ] Kai.
"Jeżeli to nie iluzja, to Toru chyba potrzebuje pilnej wizyty u okulisty, skoro wybrał właśnie mnie do tej misji".

Ukryty tekst

Misja rangi B dla Nao
13/17
Co mogło się wydarzyć w Yukumushimie? Dlaczego w wiosce nie było żadnych śladów walki ani spalenia? Jeśli jeden z bandytów przywołał ogromną kulę, to czy nie powinny zostać jakieś ślady spalenizny na budynkach, choćby najmniejsze? Te tymczasem wyglądały na zaskakująco normalnie, no, przynajmniej oprócz tego, w który jeszcze chwilę temu wparowała kunoichi. Temu będzie potrzebny solidny remont, zanim na dobre wróci do dawnego stanu.

Tylko gdzie mogła być Akemi? Mniżożna było się jedynie domyślać. Scena jaką zrobiła w barze, autorytet który budziła i rozmowa, którą Nao podsłuchała, mogły sugerować, że poznana nastolatka nie była wcale przypadkową osobą, że mogła umieć więcej, by się wydawało na pierwszy rzut oka. Toru sam przyznał, że nie jest on najlepszy w używaniu technik, ale jego siostra? To już mogła być inna historia. Niestety zagadki jej zniknięcia Nao mogła nigdy nie rozwiązać – bandyci mówili, że Akemi została złapana, a gdzie mogli ją przetrzymywać, jak nie w świątyni albo w piwnicy pod nią? Niestety, dostęp do niej był dosyć utrudniony, choć być może mogłaby jakoś przenieść ten gruz z pomocą mieszkańców Yukumushimy. Na razie miała większe zmartwienia niż jakaś nastolatka.

Wojowniczka miała dosyć śmiałą teorię, że znajdowała się w samym środku iluzji. Wiele rzeczy nie pokrywało się z jej wiedzą o świecie, przeciwnik miał nad nią jakąś przewagę, ale nie miała pojęcia na czym ona miała polegać. Więc strzeliła, że chodziło o genjutsu.

Technika w której się znajdowała, pozwalała jej na wykrycie większych budynków, więc wiedziała, gdzie może z niej wyskoczyć, by znaleźć się tam, gdzie chciała. A za cel wzięła sobie dom najbliżej świątyni, po prawej stronie od niej. W międzyczasie, nadal nie wyczuwała drgań, które mogłyby powodować stopy przeciwnika, ale zasięg wyczuwania (mający 2 metry) nie był najbardziej też najbardziej imponujący.

A więc wyleciała z ziemi i aktywowała technikę Kai. Problem w tym, że… kompletnie nic jej to nie dało. Iluzja była albo za silna albo po prostu… nigdy jej nie było. Jak trudno byłoby jej nie zaakceptować, to właśnie była rzeczywistość. Rzeczywistość, która nie zawsze była piękna i kolorowa, w której trzeba było się zmierzyć z wieloma przeciwnościami losu, jeśli chciało się przeżyć.

Właściwie to stało się coś. Poczuła niesamowity ból, podobny do tego, który odczuwała przy pierwszym trafieniu. To jakby coś próbowało rozciąć jej ciało na wiele kawałków. Pojawiło się wiele małych ran, które pojedynczo nie były groźne, ale wspólnie? To wyglądało coraz mniej korzystnie dla kobiety, bo na dodatek, nieznane uderzenie pogorszyło stan jej brzucha. Ciało najemniczki wyglądało coraz gorzej, tak samo jak jej samopoczucie. Do tego nadal wyjątkowo chciało jej się pić, ale o tym mogła na razie zapomnieć.

Co się stało? Otóż przeciwnik się stał. Gdy Nao wyskakiwała z ziemi, była odwrócona twarzą do ściany. Nie widziała więc mężczyzny, który tylko czekał, aż ta się pojawi. Tak jakby dokładnie wiedział, gdzie się znajdowała i przewidział jej ruchy… ale dziwne. Jej oczy zarejestrowały jak chowa dwa ostrza do kabury, co mogło sugerować, że to pewnie przy ich użyciu doszło do aktywacji kolejnej, śmiercionośnej techniki.

Zrobił jednak coś dziwnego, coś, co mogło przesądzić losy walki. Przez to, że stracił czas na chowanie broni, kobieta mogła w porę przygotować się na jego następny ruch. Widziała, że ten zaczynał składać pieczęcie – tylko, że różnica polegała na tym, że teraz była jej szansa, by na to zareagować. Sytuacja była inna niż wcześniej, jej uwaga nie była skoncentrowana na wysadzeniu świątyni, a na przeżyciu – a wtedy człowiek jest bardziej uważny. Mężczyzna zrobił coś, co mogło jej bardzo pomóc – zaczął przygotowywać swój ruch zanim jeszcze zwiększył dystans pomiędzy nimi, co oznaczało jedno: lepszej okazji na przejście do walki krótkodystansowej już nie będzie miała. Między nimi było około pięciu metrów. Na ten moment złożył on pieczęć Tygrysa.

Stan Nao
Rana ciężka -40% szybkości, percepcji i siły
Ukryty tekst

Ukryty tekst

Mapka

Wiem, że 5m tak nie wygląda i skala tej mapki to jakiś żart, ale skończyło się miejsce, pardon

Akemi
Toru
Barman
Pijani bandyci
Przywódca

Ukryty tekst

Zaryzykowała. Ruszyła do najbliższej możliwej konstrukcji którą kojarzyła gdy jeszcze była na zewnątrz, okrążyła budynek i wyskoczyła z drugiej strony. Pod ziemią nieco straciła orientację w terenie, co nie było wcale trudne - człowiek nie był stworzony do poruszania się niczym kret, w dodatku niemalże na oślep. Cud chciał, że w ogóle trafiła w miejsce gdzie planowała. Problem polegał na tym, że twarzą do ściany.
Nie zobaczyła kolejnego ciosu, tylko poczuła. Poczuła przeszywający ból, połączony z narastającym ciepłem które spływało po okolicach brzucha. Jednocześnie poczuła jakby zimno, a później znowu całe ciało jakby zaczęło wrzeć.
Nao odwróciła się i zobaczyła jak facet chowa broń do kabury. Bawił się z nią? Mógł ją tu wyrżnąć bez większego problemu, nie wiedzieć w jaki sposób ale dziewczyna podłożyła mu się jak na tacy - wychodząc właśnie w tym miejscu. A może gość był jakiś specjalny? Może potrafił odgadywać przyszłość?
Pewnym było chociaż jedno. Nao nie była w iluzji, lub jej skupienie było niewystarczająco mocne by z niej uciec. Zakładała po prostu pierwszy wariant, że to wszystko to prawda a ona dała ciała po całości - po raz kolejny. Tym razem jednak może kosztować ją to życie. Co było wielce prawdopodobne zważywszy, że ciało odmawiało posłuszeństwa a ból i gniew były jedynymi rzeczami które teraz czuła.
Jej zmysł strategiczny diabli wzięły kiedy dostała. Przestała się zastanawiać, bo wiedziała że prawdopodobnie sekundy dzielą ją od katastrofy. A przecież miała jeszcze do wykonania misję.
Zagryzła zęby i spięła się z całych sił, gość był zbyt pewny siebie i zamiast próbować ją dobić, albo przynajmniej stworzyć większy dystans, zaczął podnosić ręce.
Zaklęła w duszy i ruszyła ile zostało jej tylko sił w stronę przeciwnika. Nie zamierzała go trafić bezpośrednio. Nie wiedziała czy ma na to jakiekolwiek szanse. Nie myślała. Wiedziała natomiast jaki mniej więcej ma zasięg jej maksymalna moc wybuchów, a raczej fala którą rozsyła wybuch. Gdy tylko nabrała pędu i pochyliła się do przodu - aktywowała wybuch na wysokości jej głowy. Celowała wprost w przeciwnika. Wiedziała, że sam wybuch go nie sięgnie, ale liczyła, że fala uderzeniowa - wytrąci go z równowagi i kupi jej cenną sekundę. Dopiero gdy zbliżyła się niebezpiecznie blisko, zrobiła przekrok by nabrać pędu z prawej strony środka ciężkości i wyskakując, wycelowała kopnięcie w głowę przeciwnika. Jednocześnie skupiła chakrę na całej długości i obwodzie łydki i stopy i aktywowała wybuch gdy noga nieco zbliżyła się do głowy przeciwnika. Jeżeli uznał by, że warto odskoczyć lub się nachylić - z całą dozą pewności został by trafiony przez wybuch z którejś strony.

Ukryty tekst

Misja rangi B dla Nao
14/17
Choć mógłby zrobić znacznie więcej, ten tylko schował bronie do kabury. Trochę tak jakby się z nią bawił, tylko, że wyraz jego twarzy był całkowicie poważny. Dopiero co stracił trójkę swoich ludzi, wcześniej Akemi również wybiła mu kilku. Nie wyglądał jak ktoś w nastroju, właściwie to był bardzo zdenerwowany. To nie była chińska bajka, by dwójka ludzi stała i przekrzykiwała się w retrospekcjach i o sile przyjaźni. To był prawdziwy, brutalny świat, gdzie trzeba było walczyć o przetrwanie. A, niestety, nawet ślepy by zauważył, że Nao była na gorszej pozycji.

Być może był to jednak moment, w którym mogła odmienić sytuację walki. Była to jedna, jedyna okazja, w której mogła coś zrobić. Gdy zauważyła, jak ten zaczyna składać pieczęcie, niemal od razu poderwała się do biegu. Być może była osłabiona, być może wszędzie ciekła z niej krew, ale nigdy nie była osobą powolną. Na ten moment szybkość była jej najlepszą przyjaciółką, jedynym, co mogło ją uratować z tej sytuacji.

Użyła Bakutonu, by zapewnić sobie cenne sekundy. Nie trafiła nim co prawda samego przeciwnika, ale fala uderzeniowa wystarczyła, by ten zdezorientował się i rozłączył dłonie, a więc przygotowywana przez niego technika została przerwana. Pojawiła się chmura dymu, która ograniczyła pole widzenia obydwu ninja, ale jak zaraz miało się okazać, tylko jednemu z nich to przeszkadzało i tak – chodziło o Nao, bo przeciwnik akurat miał sposób na to, by wiedzieć, gdzie się znajdowała.

Sama fala nie zrobiła mu za dużo, jedyne co, to zaczął szybciej oddychać. Popchnęła go o kilka metrów do tyłu, co jeszcze bardziej zwiększyło odległość między nimi. Przewrócił się przy tym, ale zanim zdążyła do niego dopaść, klasnął w dłonie i zza jego pleców wytworzył się silny podmuch wiatru, który przewrócił Kunoichi. Technika ta wydawała się nieco słabsza od poprzednich, ale nadal była bolesna. Gdyby była w pełni sił, byłaby w stanie zareagować, ale rany dawały o sobie znać i spowalniały jej ruchy i zdolność reagowania na bodźce. Nie to było jednak najbardziej dołujące w tej historii, bo zaczęło kręcić jej się w głowie – jeśli szybko czegoś nie zrobi, to zaraz może stracić przytomność, a wtedy już nikt nie uratuje tej wioski. W międzyczasie mężczyzna zaczął biec w stronę kolejnego budynku, by z powrotem powiększyć między nimi dystans. Na ten moment było to już sześć metrów.

Stan przeciwnika:
Rana lekka -10% siły, szybkości i percepcji
Ukryty tekst
Stan Nao
Rana ciężka i rana lekka -50% siły, szybkości i percepcji
Ukryty tekst

Mapka

Akemi
Toru
Barman
Pijani bandyci
Przywódca

Ukryty tekst

Dziewczyna ruszyła na przeciwnika w pełnym pędzie, jednocześnie aktywując wybuch tuż przed jej twarzą. Taktyka podziałała bo dym który się pojawił, szybko przecięła sylwetka zgrabnej Haretsu a fala uderzeniowa odepchnęła przeciwnika na kilka metrów w tył. Ostatecznie wylądował na czterech literach.
Nao szykowała się do prawdziwego ataku ale przeciwnik miał nieco inne plany. Szybkie złożenie dłoni, po raz kolejny szybkość ataków przeciwnika była na tyle duża, że Haretsu nie zdołała nawet mrugnąć. Poczuła dużo słabsze uderzenie, na tyle jednak silne, że poleciała w tył - lądując na tyłku. Przeciwnik wstał i zaczął uciekać. Ale kto powiedział, że Nao pozostanie dłużna? Ona również od razu po wylądowaniu nie zastanawiała się nad sensem istnienia, nad tym jak bardzo boli ją brzuch, czy nad tym czy wioska przetrwa całe to starcie. W tym momencie w jej umyśle był tylko dziki gniew i chęć mordu. Od razu po wylądowaniu od razu wskoczyła na równe nogi i zaszarżowała w jego kierunku, ostatecznie raz jeszcze aktywując wybuch - tym razem jednak tak, by zasięg działania objął przeciwnika w pełnej mocy wybuchu. Ona w przeciwieństwie do niego - nie zamierzała się bawić w kotka i myszkę. Nie miała na to czasu, pozycji ani zdrowia. Musiała to zakończyć najszybciej jak mogła a nacieranie i wywoływanie maksymalnej presji były jedyną opcją na wygranie tej walki. Na ocalenie życia o które teraz tak mocno walczyła.

Ukryty tekst

Misja rangi B dla Nao
15/17
Działała szybko. Gdy tylko wylądowała na ziemi, niemal od razu wskoczyła na nogi i pospiesznie ruszyła za przeciwnikiem. Ponownie zakręciło jej się przy tym w głowie, ale na szczęście udało jej się zachować równowagę. Byłoby dosyć niefortunnie, gdyby przewróciła się zaraz po tym jak wstała, ale tym razem nie spotkało ją takie upokorzenie. Adrenalina buzowała, a gdy każdy nieprzemyślany ruch mógł pogorszyć jej los, nie było czasu na zbędne sentymenty. Ukończenie misji zeszło na dalszy plan, bo teraz najważniejszym celem było przetrwanie.

Nie musiała martwić się o to, czy zdoła go dogonić, czy też nie, bo okazał się on od niej wolniejszy. Pomimo tego, że jego ciało nie pokrywały żadne widoczne rany, a jego ogólny stan był całkiem niezły, kobieta bez problemu była w stanie go dogonić. Chyba na tym właśnie polegał jego słaby punkt: poruszał się praktycznie jak żółw. Szkoda, że odkryła to tak późno, bo być może dałoby się to jakoś lepiej wykorzystać, gdy była jeszcze w pełni sił. Teraz i tak na niewiele jej to się zdało.

Ledwo się podniósł, a ta już do niego dopadła, tworząc wybuch na jednej z części jej ciała. Tym razem nie bawiła się w fale uderzeniowe dla dzieci, zaryzykowała i zaatakowała pełną mocą. Była to szybka, potężna eksplozja, która wywołała przy tym olbrzymi hałas. Mężczyzna po raz pierwszy krzyknął z bólu, a siła odrzuciła go kilka metrów do tyłu.

- Pieprzona dziwka – wycharczał. Nie widziała tego przez dym, który się wytworzył, ale doznał dosyć nieprzyjemnego urazu głowy, z której spływała strużka krwi. Niestety nie wyglądało to nawet w połowie tak poważnie, jak jej obrażenia. – To twój koniec. Chciałem Ci okazać łaskę, ale nie, już nie – po tym usłyszała klaśnięcie i po raz kolejny, ta sama technika co ostatnio ją przewróciła, czy to nie zaczynało być już nieco monotematyczne? Nao była całkowicie bezradna i bezbronna, a smuga dymu z jej Reberu zaczynała działać na jej niekorzyść. Naprawdę, skąd mógł on wiedzieć, gdzie dokładnie się znajdowała i w co celować?! Jego oczy nie powinny przewidywać takich rzeczy! Zanim podniosła się na nogi, ten odbiegł na kilka metrów do tyłu, zatrzymał się i wyciągnął z powrotem ostrza z kabury. To mógł być ostatni cios. Dzielił ich teraz większy dystans, bo aż ośmiu metrów. Zasłona dymna już się rozwiała (głównie za sprawą jego techniki), więc przynajmniej widziała, gdzie się znajdował.

Stan przeciwnika:
Rana średnia i lekka -30% siły, szybkości i percepcji
Ukryty tekst
Stan Nao
Rana ciężka (dwie średnie) i rana średnia (2 lekkie) - 60% siły, szybkości i percepcji
Ukryty tekst

Mapka

Akemi
Toru
Barman
Pijani bandyci
Przywódca

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Yukumushima

Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima

Re: Yukumushima