Karczma "Róża Pustyni"

[Akihiko Maji]

-Cóż, jeśli już bawimy się w szczegóły, to jesteśmy raczej zabójcami niż mordercami bo nie odbieramy życia za darmo. - Poprawił go, chociaż jego ton zrobił się bardziej smutny i chłodny. Oczywiście, był świadomy zabijania, poza tym, shinobi nie zawsze robili to w dobrym celu.. jednak Akihiko musiał się z tym pogodzić, jeśli chciał pozostać w jednym kawałku... zarówno psychicznie jak i fizycznie. Mimo iż był jeszcze Doko to miał już parę okazji do odebrania komuś zdrowia lub życia, z czego nie był dumny. Wiedział też, że będzie musiał to też robić w przyszłości. Jedynym sposobem by przed tym uciec byłaby śmierć lub dezercja... a nie spieszyło mu się do żadnego z nich.
-Miałem wątpliwą przyjemność odwiedzić Hyuo zimą. Skoro przeżyłem to, to przeżyję wszystko. - zażartował, chociaż musiał przyznać, że gdy po raz pierwszy przybył do brzegów tej prowincji to naprawdę się zaskoczył. Klimat tak mocno kontrastujący z jego rodzinnymi stronami i to wszechobecne zimno. Akihiko szczerze mówiąc nie był pewien czy wolałby nocować na piaszczystej czy śnieżnej pustyni.
-A co do innych zajęć. Zawsze możesz postarać się o pracę w siedzibie klanowej. O ile wytrzymałbyś na za biurkiem przez cały dzień. - Blondyn uśmiechnął się delikatnie i na chwilę odpłynął myślami do własnej przeszłości, kiedy to marzył o zostaniu głową klanu Maji, osobą, która mogłaby zapewnić klanowi bezpieczeństwo i pokój. Jednak zawsze było to tylko marzenie, sen, w którego realność nie wierzył sam Doko. Uważał się za zbyt słabego, niedoświadczonego...

[Haruzen]

- Ponoć jest jakaś różnica między mordercą, a zabójcą, ale ja jakoś mam problem z jej dostrzeżeniem. Tak czy siak giną ludzie i to z naszej ręki, a to przecież właśnie o to wszystko się rozbija. - odpowiadam, po czym kontynuuję - Hyuo... To wyspa na południu Cesarstwa Morskich Klifów? Wybacz, nie jestem najlepszy z geografii, a poza wojną w Sogen i teraz odwiedzinami tutaj, nigdy nie opuszczałem Karmazynowych Szczytów. - gdy natomiast temat nieco się rozweselił, odruchowo znów wracam do ponurych tonów - Siedząc za biurkiem w siedzibie klanowej wciąż jesteś trybikiem w maszynie mordu. Wciąż zlecasz śmierć innych, lub pomagasz innym to robić. Z pewnością dużo łatwiej wtedy okłamywać samego siebie, że nie ma się krwi na rękach, jednak tak naprawdę ci, którzy wykonują rozkazy mają bardziej brudne ręce, niż ci, którzy rzeczywiście te rozkazy wykonują.

[Kisuke]

Akihiko i Haruzen
Misja rangi B
Kolejka 1/17

Spotkanie dawnych znajomych oczywiście musiało przerodzić się w to, czego się można było spodziewać. W rozmowę o dawnych czasach oraz własnych przygodach. Niestety nie były to miłe wspominki. Haruzen dzielił się swoimi wątpliwościami z kimś, kto mógł go zrozumieć. Razem przeszli przez drobne piekło, a raczej je zgotowali w czasie wojny sogeńskiej. I choć byli tak różni, z zupełnie innym podejściem do świata, to ich rozmowa jakoś się toczyła. Nie zgadzali się w wielu kwestiach i prowadzili przy tym bardzo spokojną rozmowę.

W porównaniu do kilku innych mężczyzn, siedzących nieopodal. Z początku prowadzili oni raczej bardzo spokojną i cichą rozmowę, jakby celowo unikali prób podsłuchania, ale z czasem ton ich głosu podnosił się. Teraz to już nie było opcji aby uniknęli podsłuchania, bo słyszeli ich wszyscy w okolicy. Każdy, nawet jeśli nie chciał, musiał zwrócić na nich uwagę i przysłuchiwać się ich rozmowie.

-... i bardzo dobrze. Koniec z tym!- Podniesionym głosem zatryumfował jeden z nich.
-Co ty pieprzysz?- Zdziwił się drugi, niedowierzającym głosem pytając swojego poprzednika o sens jego bełkotu.
-Ludzie giną, a ty myślisz tylko o własnej dupie- W to wtrącił się trzeci z mężczyzn, który wtórował drugiemu i próbował tego pierwszego ostro skarcić.
-Myślę o przyszłości- Krótki komunikat, zakończony uderzeniem pięścią w stół, a sądząc po odgłosie odsuwanego a później uderzającego o podłogę krzesła, także podniesieniem się na równe nogi.
-Ta, jasne, chyba tylko jak się dorobić- Krótki żart, zakończony parsknięciem drugiego i trzeciego mężczyzny. Szybko im jednak miny musiały zrzednąć, bo po chwili było słychać cios uderzenia, a potem kolejnych. Chyba właśnie rozpoczęła się tam regularna bijatyka.

[Haruzen]

Co tu się, do diaska, dzieje? Czy dobrze słyszałem, że rozmowa była o jakichś ginących ludziach? Jeśli tak, to z pewnością trzeba to powstrzymać. Oczywiście najlepiej byłoby dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. To jednak niestety będzie utrudnione. Kompletnie nie rozumiem co tutaj się dzieje, ale z pewnością tę bijatykę również trzeba powstrzymać. Nie mam pojęcia co dokładnie w takich sytuacjach mówi tutejsze prawo, ale nie zamierzam bezczynnie przyglądać się jak ludzie lamią sobie nosy i wybijają zęby. Prawo prawem, ale jako shinobi mam stosowny autorytet w każdym zakątku świata.
Porozumiewawczo patrzę na Akihiko, po czym ruszam w stronę bijatyki, wyciągam swoją odznakę shinobi i mówię głośno tak, aby usłyszeli mnie wszyscy bijący się ludzie:
- Uspokójcie sie i zaprzestańcie tej bezsensownej przemocy, albo zaraz do was dołączę i marnie to się dla was skończy!

[Akihiko Maji]

-Czy jeśli zabijesz w obronie bliskiej to też jesteś mordercą? - Zapytał drugiego blondyna. Oczywiście, wciąż odbierali życie ale jednak, mieli ku temu jakiś powód. Niektórzy zwykli mawiać, że życie ludzkie jest bezcenne, co zatem gdy ma się do wyboru między uratowaniem życia napastnika i życiem ofiary? Życiem wroga a własnym. Możliwości było wiele.
-Zgadza się. - Tutaj już odpowiedź była krótsza, a towarzyszyło jej skinienie głowy. Do dzisiaj zastanawiał się co takiego wpadło mu do głowy by się tam udać. Wybrał chyba najzimniejsze miejsce w okolicy, szczęśliwie jednak udało mu się wrócić w jednym kawałku i bez żadnego odmrożenia.
-W takim razie pozostaje ci tylko złożenie rezygnacji i emerytura. - podsumował wzruszając ramionami. Praca w siedzibie klanu nie oznaczała od razu brania udziału w zabijaniu. Jakby nie patrzeć, nie każda misja oznaczała odebranie komuś życia. Poza tym, prowincje, zarządzane przez klany, nie zajmowały się jedynie importem i eksportem wpierdzielu. Każda coś produkowała, sprzedawała, czy kupowała. Każda prowincja miała własne wydatki i zyski, a przecież ktoś to musiał liczyć. Możliwości było całkiem sporo, a przynajmniej tak się wydawało młodemu Doko. Maji zaczął się zastanawiać co takiego sprawiło, że jego dawny znajomy aż tak się zmienił. Zapamiętał go zupełnie inaczej. Wolał jednak o to nie pytać bo sprawa wyglądała na całkiem świeżą.
-Przepraszam na moment. - Odezwał się, gdy do jego uszu dotarła kłótnia, która miała miejsce kilkanaście kroków dalej. Sądząc po kilku wychwyconych wypowiedziach to trwała ona już od jakiegoś czasu ale Doko był zbyt pochłonięty rozmową by zareagować. Jego słowa okazały się jednak nie trafione, bo sam Yamanaka również postanowił zareagować. Wstał ze swojego miejsca i odwrócił się w stronę mężczyzn, chociaż Haruzen, jeśli się przyglądał, mógłby zauważyć jak Akihiko bierze głęboki oddech, najpewniej po to by dodać sobie odwagi albo zwyczajnie uspokoić. Zaraz po tym skierował się w stronę mężczyzn, którzy już rozpoczęli bijatykę. Wskakiwanie w sam środek byłoby raczej głupim pomysłem, dlatego Maji postanowił zacząć od upomnienia. A przynajmniej chciał bo wyprzedził go Haruzen. Również wyciągnął więc swoją odznakę.
-Jako shinobi klanu Maji nalegam byście przestali!
Postanowił użyć swojego nazwiska by uspokoić walczących. Nie podawał swojej rangi, po pierwsze dlatego, że nie każdy musiał się w nich orientować... a gdyby się orientował to wyśmiałby Akihiko bo przecież ranga Doko była najniższą możliwą. Nie chciał kontynuacji albo eskalacji bójki, tak samo jak nie chciał wziąć w niej czynnego udziału.

[Kisuke]

Akihiko i Haruzen
Misja rangi B
Kolejka 2/17

Ludzie zdawali się nie reagować. Nie twoja problem, więc go sobie nie przypisuj. Bardzo samolubne podejście, ale w tak niepewnych czasach lepiej dbać o własną dupę, niż oberwać przez bijatykę kilku nieznajomych, którzy za dużo sobie wypili. Nawet obsługa raczej niechętnie chciała się zbliżyć. I na całe szczęście dla wszystkich, do akcji wkroczyło dwóch obecnych tutaj ninja. Dwie odznaki już wkrótce zaświtały w powietrzu. I najbardziej narwany z całej trójki zatrzymał w połowie drogi pomiędzy kolegą, którego przed chwilą rzucił na ziemię a Haruzenem. Co prawda to nie sama odznaka tutaj zadziałała, bo tą dostrzegł już po fakcie. To jedno, bardzo znane w tych rejonach nazwisko. Maji. Nikt z nimi nie chciał zadzierać.

W porównaniu do kilku innych mężczyzn, siedzących nieopodal. Z początku prowadzili oni raczej bardzo spokojną i cichą rozmowę, jakby celowo unikali prób podsłuchania, ale z czasem ton ich głosu podnosił się. Teraz to już nie było opcji aby uniknęli podsłuchania, bo słyszeli ich wszyscy w okolicy. Każdy, nawet jeśli nie chciał, musiał zwrócić na nich uwagę i przysłuchiwać się ich rozmowie.

-J... Ja... To tylko... Drobne nieporozumienie- Już nie był taki pewny siebie. Agresja momentalnie w nim zniknęła. Może i z pijanymi ziomkami był skłonny się bić, ale startować do shinobich to już praktycznie samobójstwo. Nawet jeśli nie słyszał o ich rozmowach o mordowaniu i zabijaniu.
-Drobne- Powalony mężczyzna wypluł nieco krwi i kawałek zęba na podłogę próbując się podnieść z ziemi.
-Kolega się zagalopował. Nie chcemy kłopotów- Mimo tego, że jeszcze sekundę temu wyglądali jakby chcieli się pozabijać, teraz obrali wspólny front. Jak widać, na zewnątrz przed innymi, dalej grali zgraną paczkę, która dbała o swoje własne plecy. Zwłaszcza, że chyba już zrozumieli, że w czasie ich rozmowy padło kilka słów za dużo.

[Haruzen]

Ech, co za ludzie... Przed chwilą biadolili, że ktoś może zginąć i aż doszło do rękoczynów, a teraz wzajemnie się kryją, byle tylko nie współpracować z shinobimi. Cóż, rozumiem, że uprzywilejowana kasta morderców może nie kojarzyć się najlepiej, ale to jednak właśnie my rządzimy tym światem i pilnujemy porządku na świecie. To, że powodujemy też największe nieporządki to inna kwestia... Tak czy siak jednak wolałbym, aby zwykli ludzie, cywile, chętniej z nami współpracowali.
Nie ruszając się ze swojego miejsca mówię:
- Drobne nieporozumienie... Za takie nikt się po gębach nie okłada. Mówcie szybko, o co tak naprawdę tu poszło. Sami rozstrzygniemy, czy jest to warte naszej uwagi.

[Akihiko Maji]

Brak chęci zaingerowania i bierność były niestety cechą powszechną wśród ludzi. Każdy pochłonięty był swoimi sprawami i nie chciał się mieszać w cudze kłopoty... a później to on napotykał jakiś problem i był ignorowany przez otaczających go ludzi. Świat byłby dużo bezpieczniejszym miejscem, gdyby jego mieszkańcy potrafili wyzbyć się chociaż tego jednego nawyku. Może wtedy shinobi nie byliby aż tak potrzebni? Oczywiście, było to tylko gdybanie i zwykłe nadzieje młodego człowieka, które prędko nie zostaną wprowadzone w życie, o ile w ogóle mogły zostać wprowadzane. Nie mniej takie szczytne cele motywują do działania, nawet jeśli dążący do nich są świadomi, że porywają się z motyką na Słońce.
Zdaniem Akihiko sprawa wyglądała nieco delikatniejszego podejścia niż to co zaprezentował Haruzen ale nie mógł się z nim przecież kłócić. Zamiast tego pochylił się i wyciągnął do leżącego mężczyzny rękę, chcąc pomóc mu się podnieść do siadu. Oczywiście, nieznajomy mógł odmówić, w takim wypadku blondyn nie zamierzał się narzucać. Schował także swoją odznakę ponieważ nie była już potrzebna. Zastanawiające było czy to te dwa symbole na nich podziałały czy raczej nazwa klanu, do którego należał Akihiko. Z zachowania mężczyzn trudno było to na razie wywnioskować. Młody Doko postanowił więc uznać, że jest to efekt i jednej i drugiej z tych rzeczy.
-Możemy uznać to za 'drobne nieporozumienie' jeśli będziecie współpracować. Wspomnieliście, że giną ludzie. A to już poważna sprawa dla shinobi.
Jego kolega bawił się w złego glinę, więc Akihiko mimo wszystko spróbował udawać tego dobrego. Nie żeby na początku chciał użyć podobnego tonu co Haruzen. Doko korzystając z chwili, której najprawdopodobniej nieznajomi potrzebowali na podjęcie decyzji, zaczął zastanawiać się nad podejściem swojego kolegi po fachu. Wcześniej narzekał na zawód shinobi, na wszystko co jest związane z krzywdzeniem innych, a teraz bawił się w przesłuchania, które przecież często wymagały zranienia fizycznego lub psychicznego osoby przesłuchiwanej. Cóż, jak widać cały świat pełen był skrajności i dziwactw. Blondyn delikatnie pokręcił głową, odganiając od siebie rozważania, które w tej chwili same do niego lgnęły. Musiał skupić się na tym co się działo wokół niego, nawet jeśli chętnie by teraz podebatował sam ze sobą. Poza tym, nie był teraz sam, zamknięty we własnym pokoju, a w obiekcie publicznym, otoczony wzrokiem ludzi, zarówno tych znanych jak i nieznanych. Musiał reprezentować sobie jakiś poziom, by ci ludzie nie pomyśleli źle o klanie Maji.

[Kisuke]

Akihiko i Haruzen
Misja rangi B
Kolejka 3/17

Maji wspomógł jednego z mężczyzn w powrocie na równe nogi, za co ten podziękował mu niemrawym "dziękuję" i kiwnięciem głową. Mężczyźni najwyraźniej liczyli, że sprawa się zaraz zakończy i zostaną puszczeni wolno. Ale dwóch ninja zdecydowanie ciągnęło temat, będąc ciekawym o co poszło. Haruzen postawił na stoickość i ciągnął tych trzech za język tak bardzo jak tylko mógł, jednocześnie roztaczając wokół siebie aurę pewności siebie. Akihiko próbował zachęcić do współpracy przy pomocy małej oferty.

-Wiecie, szanowni panowie... Takie uroki obecnego świata. Wojny, głód, przestępcy na szlakach. Niebezpieczne czasy- Kajając się, próbował tymi słowami powiedzieć, że toczyli swojego rodzaju dysputę światopoglądową odnośnie tego jak wygląda rzeczywistość w której przyszło im żyć. No i trzeba było uznać, że kłamstwa w tym nie było. W istocie, stracić życie można było bardzo łatwo.
-Na całe szczęście klan Maji dba o porządek...- W połowie wypowiedzi trzeciego z mężczyzn, przerwało im parsknięcie śmiechu. Ten pierwszy, który jeszcze kilka chwil temu zapewniał o nieporozumieniu, pozwolił sobie, a właściwie samoistnie wydobył z siebie dźwięk, który wyśmiał słowa kolegi.
-... W czym główna zasługa naszej wspaniałej Kotei...- Po kilku sekundach, przez które stał jak osłupiały, starał się kontynuować swoją "przemowę", ale podobnie jak wcześniej jego kolega ponownie parsknął śmiechem.

-I po co się tak płaszczyć? I tak nas zamkną. My odpowiemy za drobne przewinienie, płacąc surową karę, a oni pójdą nękać kolejnych. Prawda?- Chyba ponownie poczuł się mocny i pewny siebie. Po części to zasługa słów kolegi, które ponownie uzmysłowiły mu w jakiej sytuacji się znaleźli, co pozwoliło mu znaleźć nowe pokłady gniewu. A po części to wina alkoholu, który raczej nie służy temu aby trzymać język za zębami. I już samymi tymi słowami naraził się na kłopoty. Ale to nie wszystko. Splunął on pod nogi Majiego i niebezpiecznie zbliżył się do Haruzena, chcąc z nim stanąć twarzą w twarz, w bardzo bliskiej odległości, aby spojrzeć mu prosto w oczy. Yamanaka mógł dostrzec, że spojrzenie, z którym się spotkał było pełne jadu, nienawiści ale też i strachu. Strachu zwierzęcia, zagnanego w ślepą uliczkę, któremu nie zostało już nic jak tylko odpowiedzieć agresją.

[Haruzen]

Cieszę się, że Akihiko nie został w tyle i wspiera mnie w tej jakże głupiej utarczce. Co prawda dużo mówi o nim fakt, że poszedł jako najemnik na wojnę, jednak tam nie miałem zbyt wiele okazji do oglądania go w akcji. Teraz widzę, że jest z niego porządny shinobi, który nie boi się swoich obowiązków. Tym bardziej takich jak ten. Ktoś jest tu w niebezpieczeństwie i moglibyśmy mu pomóc, tylko trafiła się nam banda krętaczy, którzy za ujmę na honorze uznają rozmowę z shinobimi...
Nie reagując na prowokującego nas mężczyznę mówię:
- Nikt nikogo nie zamknął... Jeszcze. Doskonale wiesz, że to dla nas żaden problem, żeby zrobić z wami co tylko nam się podoba. Jak jednak widzisz, tylko rozmawiamy. Lepiej więc, żeby ta rozmowa potoczyła się zgodnie z moim zamiarem. Wtedy pogadamy i każdy z nas pójdzie we własną stronę. Jeśli nie... Być może faktycznie trzeba będzie kogoś zamknąć. Wydaje mi się jednak, że to nie będę ja, ani mój kolega. Gadajcie więc bez kręcenia. Kto i gdzie ginie? O co tutaj chodzi. Szybko i konkretnie proszę.

[Akihiko Maji]

Pomoc w podniesieniu się była drobnym gestem płynącym ze szczerego serca chłopaka, nie mniej, już po fakcie, Maji miał nadzieję, że pomoże on w przekonaniu tej trójki do współpracy. Nie chciał i nie lubił się bawić w złego shinobi, który siłą wyciągał informacje. Zawsze niósł pomoc tam gdzie mógł, taki już był Doko.
Wyjścia z tej sytuacji były w zasadzie trzy: mężczyźni mogli współpracować, nie współpracować lub stawiać aktywny opór. Pierwsze odpowiedzi sugerowały raczej tę drugą opcję. Ten, który jeszcze przed chwilą leżał na ziemi, zrobił dobre pierwsze wrażenie, chociaż oczywiście nadal nie chciał powiedzieć o co chodziło. Był jednak na najlepszej drodze do wyjścia z tego cało. Drugi próbował ratować się przesadzonymi komplementami i dyplomacją, która jakoś nieszczególnie działała na Doko. Sytuacja nie szła może po myśli blondyna ale dało się jeszcze jakoś z tego wyjść bez używania siły i gróźb, przynajmniej dopóki trzeci z mężczyzn nie zaczął głośno się śmiać. Akihiko zmarszczył brwi, słuchając jego wtrąceń aż delikwent poczuł się na tyle pewny siebie by otwarcie naskoczyć na dwójkę shinobi. Zebrawszy w sobie odwagę do kolejnego, tym razem dłuższego wypowiedzenia się, Maji zaczął dodatkowo liczyć, patrząc w oczy trzeciego nieznajomego.
-Obraza klanu Maji, majestatu Kotei, znieważenie shinobi na służbie oraz zagranicznego shinobi, utrudnianie czynności śledczych oraz oczywiście napaść na drugiego czlowieka w miejscu publicznym.... Faktycznie mógłbym cię za to zamknąć. Co do twoich dwóch przyjaciół, cieszy mnie wasza wzorowa postawa obywatelska, nie mniej, prosiłbym o wyjaśnienia bo naszym obowiązkiem jako shinobi jest być tak gdzie giną ludzie i temu zapobiegać w miarę własnych możliwości.
Akihiko postanowił zmienić swoje podejście do bardziej ostrego, punktując po kolei rzeczy, które mógł zarzucić najbardziej agresywnemu mężczyźnie. Liczył, że w ten sposób przynajmniej zmotywuje pozostałą dwójkę do odpowiedniej reakcji. Inaczej, cóż, trzeba będzie użyć siły. Doko, niby to przypadkowo, przesunął dłoń na złożonego fuuma shurikena, którego zawsze trzymał przy sobie i oczekiwał w skupieniu na reakcję swojego rozmówcy. Oczywiście, użycie żelaznego piasku byłoby bardziej efektywne i efektowne, jednak na zwykłych cywilach większe wrażenie powinna zrobić chyba broń niż naczynie, które Maji dźwigał na plecach. Nie powinni i raczej nie byli zaznajomieni z kekkai genkai tegoż klanu. A nawet jeśli byli to żelazny piasek stanowił jego pewne rozszerzenie, które nie było znane każdemu shinobi z tej grupy.

[Kisuke]

Akihiko i Haruzen
Misja rangi B
Kolejka 4/17

-Kolejny stojący ponad prawem, od którego grymasu i widzimisię zależą życia setek ludzi. Za pocałowanie was w dupę też dostanę taką odznakę?- No usilnie starał się pokazać, że dalsze współpraca z nim spełznie na niczym. Stojąc twarzą w twarz z Haruzenem nie omieszkał dalej prowokować do bitki. Wtedy do akcji wkroczył jeszcze Akihiko, który przestał być już całkowicie miły i przeszedł do konkretów. Sytuacja powoli eskalowała, a napięcie rosło. Maji dał jasno do zrozumienia, że jest gotów się bronić i użyć sporego kawałka metalu, który taszczy ze sobą przy każdej okazji. To czy wcześniej był to element wyposażenia ukryty, czy też nie, teraz już nie miało znaczenia. Każdy widział co mogło zostać użyte.

-Daj spokój, możemy normalnie poga...- Kolega, próbował ratować sytuację, w czasie gdy trzeci z nich, zrobił bezpieczne kilka kroków w tył, nie chcąc stać w samym środku tego co mogło się tutaj rozpocząć. Uspokojenie sytuacji z całą pewnością przysłużyłoby się każdemu, a zwłaszcza zwykłemu człowiekowi, który w tej bójce nie miałby żadnych szans.

Ale na spokój i opanowanie nie było już czasu oraz miejsca. Pierwszy z mężczyzn, ten który był prowodyrem całego tego zamieszania, odepchnął kolegę, gdy ten próbował go lekko odciągnąć w tył. I korzystając z tego, że był lekko odwrócony, wykorzystał moment i wykonał zamach, aby uderzyć Haruzena z zaskoczenia. Sam na dwóch. Już raz pokazał, że się nie boi tego typu bójek. Tym razem miał przyjemność z dwójką doświadczonych ninja. Oby się nie przeliczył.

  Ukryty tekst

[Haruzen]

Co za skończony idiota... Rozumiem alkohol i desperacje, ale naprawdę liczy na to, że ma jakiekolwiek szanse z shinobim? Biorąc pod uwagę jego upojenie, najprawdopodobniej świeżo przeszkolony doko, dałby mu radę, a co dopiero ja, czy Akihiko. Ba, trudnością dla mnie będzie raczej nie to, aby wygrać, a to, żeby tego nieszczęśnika nie zabić. Niestety jednak też nie można pozwolić, aby taki uczynek, jak podniesienie ręki na shinobiego uszło mu płazem. Chciałem tego wcześniej uniknąć, ale teraz już jest pewne. Ten typ trafi do ciupy.
Nie ruszając się z miejsca, ani nie zmieniając pozycji próbuję chwycić lecącą w moją stronę pięść. Jednocześnie drugą ręką dobywam kunaia schowanego w kaburze i szybko przytkam go do szyi agresora.
- Posłuchaj kolegów. Pogadajmy normalnie. Bo dobrze ci radzę się uspokoić. Zabijałem za mniej... Uspokój się więc i powiedz skąd te nerwy. Chyba, że twoi koledzy chcą cię wyręczyć. - mówię, po czym zwracam się do spokojniejszych towarzyszy idioty - To jak, pogadamy, czy sytuacja ma sie jeszcze dalej rozwinąć?

[Akihiko Maji]

Sytuacja niestety poszła w jednym z najgorszych możliwych kierunków. Za jakiś czas Akihiko zapewne poświęci trochę czasu na odtworzenie w głowie tej sytuacji i poszukanie lepszego rozwiązania... jednak teraz trzeba było odpowiedzieć adekwatnie do problemu. Nie obawiał się, podobnie jak Haruzen, o własne bezpieczeństwo. Nawet gdyby mężczyzna był trzeźwy, to nie wyglądał ani na shinobiego, ani też na uzbrojonego.
-Mogę ci go zostawić? Jeśli rzucimy się na niego we dwóch to na pewno nie przeżyje, a jeszcze możemy wejść sobie w paradę. - Zapytał swojego towarzysza, jakby ignorował istnienie pijanego agresora, co oczywiście nie było prawdą. Liczył, że w ten sposób jeszcze jakoś przemówi do rozumu mężczyźnie. Poza tym musiał też pilnować pozostałej dwójki. Blondyn spróbował się więc przemieścić się w kierunku wyjścia z karczmy, jednak tak na wszelki wypadek ujął w dłonie wspominanego wcześniej fuma shurikena. Rozważał rozłożenie go, jednak nie był pewien czy przypadkiem nie zahaczy o jakiś mebel... A pieniędzy na odkupienie zniszczonych mebli. Pozostało mu jedynie pilnować wyjścia.
-Nawet jeśli jakimś cudem pokonasz dwóch uzbrojonych po zęby shinobi, będziesz musiał jeszcze umknąć obławie. A mój kolega nie jest stąd, więc jego klan prawdopodobnie będzie chciał twojej głowy jako rekompensatę. Tak czy siak, jeśli zaatakujesz to przegrasz, w ten czy inny sposób. A ja naprawdę nie chcę by właściciel musiał zmywać krew z podłogi. - Doko postanowił spróbować raz jeszcze rozstrzygnąć problem bez konieczności rozlewu krwi. Nie chciał by jego kolega miał kolejnego człowieka na sumieniu, tak samo jak nie chciał dokładać właścicielowi dodatkowej roboty i kosztów. Z tego powodu mógł troszkę podkoloryzować pozycję Haruzena w klanie Yamanaka, która zresztą nie była mu wcale znana. Nie mniej, takie kłamstewko było warte zakończenia konfliktu pokojowo.
Na zakończenie swojej przemowy rozłożył shurikena i wykonał gest jasno pokazujący, że jest gotów nim rzucić w mężczyznę. W walce w zwarciu Doko faktycznie mógłby mieć problem. To nie siła fizyczna była atutem Akihiko. Podobnie jak wielu shinobi polegał na jutsu oraz klanowych umiejętnościach. W tej sytuacji jednak szkoda mu było Chakry. Ta mogła być bardziej przydatna przy rozwiązywaniu sprawy, w której to 'ginęli ludzie', o ile trójka mężczyzn w końcu powie o co chodzi i ów sprawa będzie w zasięgu możliwości dwójki shinobi. Do tego czasu warto było oszczędzać broń i energię... już nie mówiąc o tym, że dostanie w twarz od pijaka to ujma na honorze shinobi.

[Kisuke]

Akihiko i Haruzen
Misja rangi B
Kolejka 5/17

Próbowali na wszystkie sposoby przemówić mu do rozsądku. Ale ani słowa ani gesty nie wystarczały. Mężczyzna sam siebie nakręcał, a jakiekolwiek kontakt fizyczny z nim, natychmiast go rozjuszył. Ale chyba nie spodziewał się tego co zajdzie, a powinien. Pięść została zatrzymana, a po Haruzenie nie było widać nawet lekkiego zaskoczenia. Siła ciosu była pomijalna, choć chłop włożył w to swoje wszystkie możliwości.

-Dawaj, zrób to. I tak wiemy, że tylko czekacie na pretekst- Mężczyzna przez zaciśnięte zęby wypowiedział się na temat tego co Haruzen ma zrobić. Lekko naparł on do przodu, dociskając swoją szyję do ostrza. Nie wahał się. Był gotów samemu podciąć sobie gardło. Próbował przy tym pchnąć swoją pięść w kierunku twarzy shinobiego, ale jego uścisk był solidniejszy. Ręka zadrżała od włożonej w nią siły, ale pięść nie przesunęła się ani o centymetr.

-Spokój! Co się tutaj dzieje?- Zanim doszło do dalszych prób rozmów, do środka wpadło dwóch uzbrojonych strażników miejskich. Już w wejściu spotkali się z Akihiko, który stał na drodze, ale szybko ich wzrok spotkał się z Haruzenem i pijanymi mężczyznami. Tych dwóch z tyłu, natychmiast cofnęło się jeszcze o krok i podnieśli ręce, próbując pokazać, że nie mają złych zamiarów. Ten najagresywniejszy nie zamierzał składać broni. Chciał wykorzystać moment lekkiego rozkojarzenia Yamanaki, aby sprzedać mu po prostu cios główką. Niesamowicie wyrywny i upierdliwy był to typ. Nie wiedział, kiedy powinien się poddać.