Posterunek straży

[Izuro]

Znajdował się w ciemnym, ponurym więzieniu. Było tu stosunkowo czysto, cicho i w miarę ciepło. Może dlatego, że region w którym się znajdował był pustynnym. Dni były bardzo ciepłe, ale noce już nie koniecznie. Tego właśnie się obawiał. Póki co było ciepło, ale czy tak też będzie nocą? Grube mury jakie tutaj się znajdowały nie pozwalały wydostać się z tego miejsca, nie było tu też okien. Jedynie zamknięte drzwi jakkolwiek umożliwiały wyjście na świat. W pomieszczeniu panował półmrok. Jedynie świeczka która pomału dogasała dawała jakiekolwiek światło. Nie czuł się tutaj dobrze, nigdy przedtem nie znalazł się w więzieniu. Było to dla niego nowe doświadczenie, ale nie specjalnie przyjemne. Cała ta sytuacja ze staruszkiem który go oszukał by nieco się zabawić z dowódcą była całkiem zabawna, ale też czuł się oszukany, porzucony, wykorzystany. W końcu kto by chciał siedzieć w czymś takim przez przypadek, od zwykła pomyłkę! Nie był w żaden sposób powiązany z Takeshim prócz jedynej misji i to całkiem przypadkowej. Dla chłopaka ów człowiek był po prostu zwykłym kupcem, ale jak się okazało miał też mroczną stronę.
Izuro wziął głęboki wdech, nie mógł się tutaj w żaden sposób odnaleźć. Nie było to miejsce dla niego. Nasłuchiwał co się działo dookoła, ale prócz szumienia piasku o ściany, czasem otwieranych drzwi do innych więźniów nie słyszał praktycznie nic. Jeszcze ten mrok... Potęgował w nim jakiś niepokój. Coś nadchodziło, albo ktoś. Słyszał w oddali jakieś kroki dochodzące zza drzwi, usłyszał jak zasuwa jest otwierana po czym po prostu strażnik wszedł do środka nie obawiając się za bardzo więźnia. Zielonooki nie był groźny, ale czy z twarzy nie wyglądał groźnie? Od razu ktoś ocenił, że mu nie dorównuje? Fakt, jako shinobi był miernotą, ale nie bał się śmierci, ani też tego, że prędzej czy później będzie musiał kogoś zabić. To jednak jeszcze było przed nim, na szczęście. Nieprzyjaciel był ubrany w mundur straży dodatkowo wykończony stalowym napierśnikiem, nakolannikami i nagolannikami.
- Facet jest mimo wszystko uzbrojony po zęby. Może dlatego czuje się taki pewny siebie, a przecież nic złego nie zrobiłem... - pomyślał przyglądając się dalej uzbrojeniu. Dostrzegł przy pasie katanę która zapewne była bardzo dobrze naostrzona. Osoba która tu weszła nie należała do pierwszych lepszych. Widocznie był postrzegany jako mimo wszystko zagrożenie. Kim był ten Takeshi skoro tak na niego ludzie oddziaływali? Douhito zastanawiał się gdzie znajduje się jego cały sprzęt. Może nie było go dużo, ale mimo wszystko czuł się bezbronny. Był w obcym regionie, w więzieniu i jeszcze z człowiekiem który zapewne mógł raz dwa go zabić. Nie chciał mówić nic pierwszy. To co miał do powiedzenia to przekazał wcześniej. Wtem pierwszy zaczął mówić klawisz. Słuchał więc uważnie każdego słowa z lekkim strachem. Nie mieli nic na niego, ale nie zamierzali go wypuścić. Wręcz starał się coś od niego wyciągnąć, wziął wdech. Spuścił lekko głowę po czym od razu spojrzał w oczy człowieka.
- Powiem to raz jeszcze, gdybym cokolwiek wiedział to bym wam powiedział. Nazywam się Izuro, pochodzę z regionu Tsurai. Znalazłem się tutaj gdyż nie jaki Takeshi poprosił mnie o pomoc przy karawanie do Atsui. Po drodze dwa razy zniszczyło nam się koło, zostałem wysłany przez staruszka by wezwać pomoc u strażników. Nie wiem kim jest ten człowiek, ani dlaczego jestem w więzieniu. Nic przecież nie zrobiłem... - westchnął.
Nie wiedział co ma jeszcze powiedzieć aby udowodnić swoją prawdomówność. Strażnik siedział na pryczy stukając w podłogę a to lewą, a to prawą nogą. Trochę go to irytowało, nie mógł się skoncentrować. W końcu spojrzał na niego i dodał.
- Nie rozumiem co ja tu robię. Czy mogę się dowiedzieć kim jest ten cały Takeshi, co wam zrobił? Dlaczego jestem przetrzymywany...? - nie mógł złapać myśli, co jeszcze, co jeszcze.... Starał się podczas rozmów patrzeć głęboko w oczy aby on wiedział, że mówi prawdę, nie krążył spojrzeniem dookoła. Był wycofany w rozmowie, pokazywał, że mówi prawdę. Taką miał nadzieję. Co jednak wyjdzie z tego czas pokaże. On sam miał dość tego miejsca, półmrok, ten człowiek, cała ta sytuacja.... Co jeszcze mogło się wydarzyć!

MOWA
MYŚLI

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D - "Przesłuchanie"
3/15
Lato, 394 roku Jeśli człowiek chciał szczycić się mianem "shinobi", nie mogł narzekać na coś tak prozaicznego jak "ciepło" czy "gorąco". Musiał przyjąć wszystkie przeciwności na klatę i wyjść zwycięsko z każdego starcia. Jednakże oczywiście posterunek trzymał odpowiednią temperaturę. Nie było ani zbyt zimno, ani zbyt gorąco (jak na warunki pustynne). Nikt też nie mówił, że pobyt w więzieniu (ale trzeba podkreślić, że nie było to więzienie!) musiał należeć do przyjemnych. Generalnie chodziło o coś wręcz przeciwnego. Pobyt w więzieniu miał być na tyle nieprzyjemny na ile mógł być. Miała to być kara. Robiłeś nieprzyjemne rzeczy innym ludziom, to teraz my zrobimy coś podobnego tobie. Najgorzej jednak było jeśli - przynajmniej w swoim mniemaniu - byłeś niewinny. Oczywiście, że większość więźniów siedziała "za niewinność". Większość nie potrafiła przyznać się do błędu i swojej zbrodni i udawała wielce pokrzywdzonych. I taki błąd popełnił też Izuro. Nie było istotne czy wiedział czy nie. Istotne było, że pomagał przestępcy, a więc był winny. Teraz tylko należało ustalić jak wielka była jego wina. Czy po opuszczeniu posterunku od razu uda się do tego całego Takeshiego i będzie dla niego dalej pracował? Czy może wróci w swoje rodzinne strony i zapomni o tym całym syfie?
Nobuko nie był nieprzyjacielem Izuro. Był po prostu mężczyzną, który wykonywał swoją robotę. Chociaż z drugiej strony podczas wojny wojownicy przeciwnika również mogli o sobie tak powiedzieć. Również wykonywali swoją robotę. I byli nazywani wrogami. Różnica była taka, że Nobuko oprócz uwięzienia naszego bohatera, nie zrobił nic gorszego. Nie bił, nie torturował, nie poniżał. Nie zabił... jeszcze. Po prostu uwięził. Ciężko też było stwierdzić czy powodem uzbrojenia Nobuko jest sam Takeshi czy po prostu kapitan ubiera się tak niezależnie od więźnia, którego wizytuje. Fakt, że Takeshi nacisnął mu na odcisk był niezaprzeczalny, ale przecież po tym świecie chodziło mnóstwo ludzi, którzy potrafili korzystać z chakry. Chodziło też mnóstwo ludzi, których można było określić mianem "świr". Przecież nawet gołymi rękami można było ukatrupić człowieka.
Jednakże Izuro mógł sobie myśleć co chciał. Dla kapitana liczyły się fakty. Nasłuchał się tłumaczeń więźnia po wsze czasy. I za każdym razem słyszał tą samą śpiewkę. O tym, że staruszek go wykorzystał. To był niezaprzeczalny fakt. Ale co z tego? Czego to dowodziło? Niczego. Mężczyzna siedział na więziennej pryczy i tylko założył nogę na nogę. Jego wzrok przeniósł się na osadzonego. Przemówił:
- Nic nie zrobiłeś? - W jego głosie wyczuwalna była nieprzyjemnie kpiąca drwina. - Oczywiście wy nigdy nic nie robicie i każdy więzień jest niewinny. Ale dobrze powiem ci co zrobiłeś. Pomogłeś Takeshiemu. Odwróciłeś naszą uwagę i dzięki temu on mógł bez przeszkód okraść moje biuro. Czy nie tak było?
Kapitan dał Izuro czas na przygotowanie odpowiedzi. Po prostu starał się ustalić fakty. Nie zamierzał nikogo trzymać w areszcie, jeśli ten sobie na to nie zasłużył. Zanim jednak Izuro odpowiedział, Nobuko dodał kolejne zdania:
- To, że jesteś winny pomocy Takeshiemu nie ulega wątpliwości. To co trzeba ustalić to to jak bardzo jesteś winny. Mówisz, że nie wiedziałeś co Takeshi planuje ani kim jest. Masz na to jakieś dowody? Możesz udowodnić, że on cię oszukał? Zepsuło wam się koło. Nie wydało ci się to dziwne, że Takeshi wysłał cię na posterunek straży zamiast do kowala?
Opcje były dwie. Albo Izuro wiedział co Takeshi planuje i zgodził się mu pomóc, albo zwyczajnie był idiotą i dał się nabrać. To samo kapitan mógł powiedzieć o sobie.
- Gdyby głupota była zbrodnią, to teraz obaj byśmy siedzieli w celi - rzucił żarcik dla rozluźnienia sytuacji. Bądź co bądź, chciał, żeby Izuro z nim współpracował. Nie ufał mu do końca, ale współpraca była więcej niż wskazana, biorąc pod uwagę sytuację... - Tak jak mówiłem. Masz trzy opcje. Długa odsiadka, przyznanie się do winy lub udzielenie mi pomocy. Na twoim miejscu wybrałbym opcję numer trzy. Chodzi o to, że pojmaliśmy kolejną osobę, która współpracowała z Takeshim. Podobno wie gdzie ten staruch się znajduje, ale nie chce powiedzieć. Nie nam. Jeśli naprawdę zostałeś przez niego oszukany, to będziesz chciał się zemścić i pomożesz nam zdobyć tą informację. A wtedy cię wypuszczę.
Sprawa była bardzo prosta. Trzeba było pobawić się w szpiega i to wszystko. Izuro jednak mógł nie być najlepszym szpiegiem w historii, bowiem nie udało mu się uzyskać odpowiedzi na proste pytania: "Kim jest Takeshi?", "Co Takeshi zrobił?". Kapitan na ten temat całkowicie milczał. Może zwyczajnie zapomniał powiedzieć. Może nie chciał.
- Więc jak będzie? - ponaglał. - Pomożesz mi czy nie? Dla twojej informacji już jest około północy. Chciałbym wiedzieć gdzie szukać Takeshiego jutro z samego rana. Nie masz więc zbyt dużo czasu.
Czas naglił. Izuro musiał też mieć świadomość tego, że nie zgadzając się na te warunki, jednoznacznie przyznałby się do współpracy z Takeshim. Dlatego w tym wypadku niebiosa apelowały o zdrowy rozsądek. Co postanowi nasz bohater?

Kolorki:
- Kapitan Nobuko

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Kapitan Nobuko[/color][/b]

[Izuro]

W jego celi było tak ponuro. Może nie należała do najgorszych, ale kto chciałby tu siedzieć. Jeszcze za niewinność. Nie mógł tego "strawić", jak mógł tu wylądować. Przecież ten staruszek był kupcem, zaproponował mu pracę, on ją wykonał. Każdy najmniejszy szczegół o jaki ten poprosił. Przecież za to mu płacił. Dowódca nie wyglądał na zbyt przyjemnego faceta, gdzie on się znalazł. Świat miał być piękniejszy, a stał się.... Nie mógł tego wszystkiego zrozumieć. Chciał jakoś wyjść z tego miejsca, ale jak? Słyszał każdy najmniejszy szmer w tym pomieszczeniu, każde uderzenie o podłogę klawisza. Było tu strasznie! Nie był tu zbyt długo, ale nie chciał tu być ani chwili dłużej. To nie miejsce dla niego. Na szczęście póki co przesłuchanie w tym pomieszczeniu nie odbywało się drastycznie, to jedynie trzymało go na duchu.
Zadawał sobie cały czas pytanie w myślach, czy był niewinny? Nawet strażnik zadał mu to pytanie i dopowiedział. Fakty są niepodważalne, nie umyślnie, ale pomógł Takeshiemu! Skąd mógł jednak wiedzieć? Jak mógł się domyślić tego, że jest wykorzystywany? Wina była strażników Tsurai, gdyby oni już wtedy rozpoznali problem to zapewne nie podjąłby się tej misji. Tylko czy on w tej wiosce jakoś zawinił? Każdy go tam chyba lubił - przypominał sobie moment spotkania z cieślą. Każdy chciał mu pomóc, prócz tej dwójki która jedynie się z nim sprzeczała, a bardziej siwy z nimi. Westchnął głęboko, wychodziło na to, że jest jednak winny.
- Jaa.... wychodzi na to, że jestem winny tego co mówisz. Podczas jego wizyty w mojej wiosce Tsurai strażnicy nie rozpoznali zagrożenie, ja wziąłem misję nie lękając się zbytnio kim jest ów mężczyzna licząc, że źle się to nie skończy. Nikt w mej wiosce nie znał chyba tego człowieka, ja napewno. Pomagałem mu w pracach załadunkowych bo tego wymagała praca którą mi zlecił. Nie miałem jednak odciągnąć waszej uwagi, czy też jakoś mu pomóc, ale wychodzi na to, że on sprytnie to rozegrał i ja nie będąc świadomym to właśnie zrobiłem. Jest mi cholernie głupio to przyznać, ale oceniając to wszystko to jestem winny nieumyślnej pomocy Takeshiemu kimkolwiek on jest.... - posmutniał. Kto chciał się przyznać do swojej winy? Niezaprzeczalnie był. Wziął głęboki wdech by się lekko uspokoić, niepokoił się. Co z nim zrobią? Gdzie go zabiorą? Trafi w jeszcze gorsze miejsce? Będzie torturowany aby wyciągnąć z niego jeszcze więcej informacji? Strażnik dopytywał o jakieś dowody, zaczął rozmyślać jak mógł podeprzeć swoje słowa. Po czym zaczął mówić.
- W mojej wiosce Tsurai. Myślę, że mogą zaświadczyć władze, cieśla, strażnicy, że przedtem nie miałem z nim styczności. Może i nie jestem znany, ale całe życie pracowałem na polu, nie jako szpieg, nie jako współpracownik tego człowieka. Trafiłem tu przypadkiem. Możecie moje rzeczy przeszukać, nie ma tam niczego co by wskazywało jakiekolwiek połączenie z nim i jego organizacją. Jestem mu obcy. Pewnie gdybyście chcieli mnie zabić to nawet by na to pozwolił bo przecież poznaliśmy się praktycznie parę dni temu w Tsurai.... - - która była już godzina, ile tu już siedział, co będzie dalej...? Tego niestety nie wiedział, ściany były takie ponure, całe to syczenie piasku o ściany zewnętrzne dodawały klimat temu miejscu. Facet cały czas coś gadał, a on nie chciał, albo nie mógł nic więcej dopowiedzieć. W końcu co miał mówić, w końcu "milczenie jest złotem, a mowa srebrem". Każde słowo mogło być wykorzystane przeciw niemu, a milczenie? No właśnie. Liczył więc na to, że jakoś uda mu się dowieść swojej niewinności i wyjść z tej celi.
Co dalej? Dalej pokazała się droga, a nawet trzy. Tak brzmiały właśnie słowa dowódcy. Jasnowłosy spojrzał na niego, pierwsza siedzieć tu dalej, długo! Nie do zaakceptowania! Druga przyznać się do winy i odbębnić karę za swoje czyny, być nazwanym również pomocnikiem tego człowieka, a trzecia? Szpiegować jednego z ludzi tego człowieka. Tylko czy on coś naprawdę wiedział? Czy nie był taką samą przypadkową osobą jak on? Niby wiedział gdzie ów człowiek się znajduje, ale czy napewno? Może po prostu tak mówił by dali mu spokój. Każda z dróg była ryzykowna, ale jedyna była według niego w miarę do zaakceptowania. Trzecia. Podniósł głowę i zaczął mówić. Była północ.
- Pomogę. Mam jednak obawy czy uda mi się coś wyciągnąć. Nie jestem szpiegiem, nigdy nie próbowałem tego, nie wiem czy będę wstanie to zrobić, ale spróbuję. Kolejna moja obawa jest taka. Co jeżeli ten człowiek skończył tak samo jak ja? Przypadkiem, może tamten Takeshi postąpił z nim tak samo. Wykorzystał go, a ten nawet nie wiedział. Co jeżeli znowu to jakaś pułapka zastawiona przez tego człowieka? Postaram się coś dowiedzieć, tyle ile zdołam... - nie wiedział co mu odpowiedzieć. To co myślał, to chciał robić. Czy jednak nadawał się do tej roboty...? Czy podoła? Westchnął na samą myśl. Czas pokaże kto miał słuszność w tym wszystkim.

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D - "Przesłuchanie"
5/15
Lato, 394 roku Świat wydawał się Izuro obecnie niezbyt piękny i ponury. Dostał robotę, wykonał ją i trafił do więzienia. Nie był świadomy oszustwa, które na niego czekało. Trafił do celi i każdy szmer i każde uderzenie o podłogę oznajmiało wszem i wobec, że Izuro jest winny. Sam bardzo szybko przekonał się do swojej winy. Co mógł począć? Oczywiście współpraca ze strażnikami mogła zwrócić mu wolność. A może nawet wiązała się z jakimiś dodatkowymi benefitami. Może dzięki tej współpracy Izuro ugra coś więcej? Może jego świat stanie się piękniejszy? Taka możliwość istniała, ale zależała od przyszłych poczynań naszego bohatera.
Kapitan Nobuko wstał. Wysłuchał kolejnych zeznań Izuro. Zmarszczył czoło. Gdyby tylko drugi więzień był tak wylewny jak chłopak, to sprawę miałby dawno załatwioną. Izuro gadał i gadał i gadał.
- A więc Tsurai jeszcze nie zaznało krzywdy od Takeshiego... ewentualnie nie jest świadome. - Pogładził się po brodzie tak jakby udawał, że myśli. - Takeshi jest sprytny, to prawda. Niestety dla mnie. - Tamten mężczyzna był przestępcą i należał do przestępczej grupy, więc był problemem dla całej prowincji, a może i świata. Niemniej jednak Nobuko brał sprawę bardzo personalnie. Takeshi uraził jego dumę. Ewidentnie. - A ty za dużo się tłumaczysz. A wiesz co? Tylko winny się tłumaczy.
To, że Izuro był winny to już było ustalone. Jak bardzo winny? Im więcej się tłumaczył, tym sprawiał wrażenie coraz bardziej podejrzanego. Przecież kapitan już przyjął do wiadomości - gdzieś tak w przybliżeniu z milion razy - że chłopak został wrobiony. Nie musiał wiedzieć co Takeshi kazał mu robić. O ile nie było to nic nielegalnego. A pomoc opisana przez naszego bohatera do czynów nielegalnych nie należała. Rzeczy chłopaka oczywiście przeszukał i rzeczywiście nie znalazł żadnych powiązań z organizacją przestępczą. A do Tsurai była daleka droga. Nie było czasu na udanie się tam, przesłuchanie świadków i zebranie dodatkowych dowodów. Takeshi i jego banda ciągle działali.
- Z pewnością nie ochroniłby cię przed nami - powiedział kapitan z lekkim smutkiem. - Mało tego. Zabiłby cię bez problemu. On albo ktoś z jego zbrodniczej grupy. Wiesz, na zasadzie: "bądź przydatny albo giń".
Może kapitan trochę przesadzał. Czy starzec mógłby być bezwzględnym mafiozą, który eliminuje wrogów bezwzględnie, a sojuszników jeśli nie są przydatni? Czy zachowanie Takeshiego na to wskazywało?
Kapitan oczywiście rozumiał obawy Izuro odnośnie przesłuchania drugiego więźnia. Chłopak nie był szpiegiem. Mógł się niczego nie dowiedzieć. Druga obawa oczywiście również nie była bezpodstawna. Tutaj jednak kapitan miał bardzo dobre wytłumaczenie.
- Widywano ich razem. Bardzo często. Kilka razy próbowaliśmy ich złapać, ale za każdym razem się wymykali. Jakie jest inne wytłumaczenie, jeśli nie to, że współpracują?
Zrobił chwilę przerwy, by zaczerpnąć powietrza i po chwili kontynuował:
- Miesiąc temu Takeshi nam się wymknął, ale tą drugą mamy. Kurwa nie chce gadać. Idziemy?
Gdy tylko Izuro zgodził się pójść, to kapitan strażników wyprowadził go z celi i przeprowadził na drugi koniec budynku, gdzie znajdowała się cela z tym drugim więźniem. Po drodze coś tam wspominał, żeby Izuro miał się na baczności i nie dał się omamić. Wspominał też o tym, że z góry przeprasza, ale chce być realistyczny. Co mógł mieć na myśli? Nasz bohater wkrótce mógł się o tym przekonać. Gdy stanęli przed właściwą celą, Nobuko wrzasnął:
- Wszystkie psy Takeshiego w jednej klatce, cholera!!! - Otworzył drzwi celi i popchnął Izuro tak mocno, że chłopak nie zdołał utrzymać równowagi i wleciał do celi niczym strzała. Poza drobnymi otarciami nic wielkiego mu się nie stało. Nie można było powiedzieć tego samego o drugim więźniu. Izuro na niego nie wpadł. Tamtego poturbowali już wcześniej. Pomieszczenie było trochę większe od celi Izuro, ale w porównaniu z królewskimi sypialniami w odległych zamkach - bardzo niewielkie. Nie było tutaj łóżka. Pokój oświetlały dwie świece osadzone we wbitym w ścianę świeczniku.
W świetle tych świec Izuro mógł dostrzec drugiego więźnia. Była to piękna kobieta o długich, kruczoczarnych włosach i szarych jak popiół oczach. Miała na sobie jedynie czarną bieliznę. Stała na ziemi, a jej ręce były ustawione tak, że wraz z tułowiem tworzyły krzyż. Prawa ręka przywiązana była do prawej ściany za pomocą grubej liny. Lewa - do lewej. Izuro mógł zobaczyć kilka sińców na brzuchu dziewczyny, podbite lewe oko i rozciętą wargę. Jej obrażenia mogły być większe.
- Co? Nic... nie... powiem... - Kobieta od razu zaznaczyła, że nic nie powie. Tak jakby wiedziała po co chłopak przyszedł. A może mówiła to typowo z przyzwyczajenia? Za każdym razem jak drzwi się otwierały, to wiedziała, że pora na przesłuchanie i że z pewnością nie będzie ono przyjemne. Nobuko widać miał lekką obsesję na punkcie osób powiązanych z Takeshim. Czarnowłosa chociaż była trochę poobijana, to nie ujmowało jej to uroku. W więzieniu nie było żadnych gorących prętów. No może za wyjątkiem tego jednego w spodniach Izuro. Co teraz nasz bohater uczyni?

Kolorki:
- Kapitan Nobuko

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Kapitan Nobuko[/color][/b]

- Czarnowłosa

Kopiuj

[b][color=#FF00BF]- Czarnowłosa[/color][/b]

[Izuro]

Gdzie on do cholery wylądował...?! Jak tu się znalazł?! Cały czas słyszał te słowa w głowie, nieustannie się nad tym zastanawiał, ale nie mógł dojść do zrozumienia swojej sytuacji. Był przecież niewinny, a nie mógł stąd wyjść. Nawet powiedzenie prawdy nic mu w tym nie pomagało. Jeszcze przyznał się do winy która tak naprawdę była nieświadoma, zmanipulowana przez sprytniejszą jednostkę. Kim był do cholery Takeshi! Kiedy uda mu się wyjść! Czy jeżeli wyjdzie to czy chce stąd odejść, czy jednak lepiej poznać tą mało gościnną dla niego osadę. Wziął głęboki wdech, zamknął oczy po czym je otworzył. W głębi duszy marzył, iż był to koszmar. Niestety po otwarciu nic się nie zmieniło. Dalej tkwił w tej dziurze, a jego sytuacja wciąż się nie poprawiała. Nobuku dalej prowadził śledztwo, kolejne pytania, gra słów. Jasnowłosy miał już tego dość. Chciał stąd wyjść! Nie mógł jednak, strażnik był zapewne dużo potężniejszy niż on, każdy głupi ruch mógł się dla niego źle skończyć.
Staruszek czymś im zawinił, był nieuchwytny, ale dlaczego był ścigany, dlaczego wybrał sobie Izuro do pomocy, jak to się stało, że w Tsurai nikt go nie znał! Chodził bezkarnie jako kupiec po osadzie. Wziął głęboki wdech i rzekł.
- Jeżeli Wam tak podpadł to przekażcie co wiecie do innych wiosek, zapewne pomogą, bądź też uczulą swoich mieszkańców by uważali na tego człowieka. Gdybym wiedział z kim mam do czynienia to bym mu nie pomógł, a tak zostałem wykiwany. Powiedz mi proszę, kim jest ten Takeshi, co zrobił. Chętnie przekażę mojej osadzie, czyli Tsurai wiedzę którą na swojej skórze odczuwam. - nie wiedział już co mówić, winny się tłumaczy, te słowa tak go irytowały. Wiele razy to słyszał, ale czy te słowa w tych niewinnych też nie dotykały? Jak można było tak ślepo wierzyć, że ktoś jest winny i już! Owszem, pomógł mu przypadkiem w podstępie, nie będąc świadomym, ale czy przez to staje się winny do tego stopnia by być trzymanym jak więzień? Tak właśnie się czuł, miał ochotę wstać i wyjść z tego miejsca gdyż odczuwał złość do Nobuku, a może i bezradność? Czy gdyby był na jego miejscu to nie postąpiłby tak samo? Nie ufał osobie która mogła mówić co tylko chciała. Wziął wdech by się uspokoić.
- Dobrze, nie będę się tłumaczył, a działał. Chcę stąd wyjść, nie jestem winny i nie zamierzam tu długo siedzieć. Mam zamiar przekazać wiedzę mojej wiosce aby nikt nie skończył tak jak ja, a teraz do dzieła. Pomogę Wam aby ten cały Takeshi wylądował gdzie jego miejsce. Jednakże jeżeli nam się uda, chciałbym o nim więcej wiedzieć. Mam z nim rachunki do wyrównania, może i jestem dla niego pewnie słabym gnojkiem, ale niech wie, że nie oszukuje się byle kogo.... - uśmiechnął się, może i nie wyglądało to zbyt odpowiednio do ów sytuacji, ale on odczuł, że ma misję do wykonania. Musiał pomóc w pojmaniu staruszka który sprowadził go w to miejsce i uprzykrza życie nie jednemu człowiekowi, a ile ludzi jeszcze okłamie! Strażnik wziął ze sobą zielonookiego i przeszli do innego miejsca, dowiedział się przy okazji, że wraz z Takeshim działała druga osoba, równie nieuchwytna. Miesiąc temu udało im się pojmać tą osobę, nie powiedział jednak nic więcej, co ma zrobić, czego się dowiedzieć, kim jest ta osoba dla siwego, jakie ma powiązania. Niestety te wiadomości mogły być bardzo ważne, ale niestety. W tym momencie znaleźli się na miejscu, został przeproszony za to co się stanie.
Izuro nie wiedział o co chodzi, wtem został bardzo mocno pchnięty. Tak, że "przefrunął" przez celę uderzając w podłogę. Nie stało się nic wielkiego, od zwykły fortel by trochę uwiarygodnić jego osobę, by mogła mu zaufać, ale czy tak było? Prócz zadrapań i może przyszłych siniaków nic gorszego mu się nie stało. Rozejrzał się dookoła, był w gorszej jakości celi, ciemniejszej. Obok niego znajdowała się kobieta poobijana, przywiązana linami, stojąca, raczej nie miała za dużo sił sądząc po pozycji w której ją przetrzymywano, w sile słów wypowiedzianych, czy też sądząc po samych ranach jej zadanych. No właśnie, jej. Była to kruczoczarna piękna niewiasta, o szarych niczym popiół oczach, miała na lewym oku ślady uderzenia. Była w samej bieliźnie, bezbronna... Na początku nie wiedział jak ma się zachować, co powinien zrobić, jak sprawić by zyskać jej zaufanie dlatego też postanowił odejść od niej i ruszyć pod ścianę. Wolał zachować od niej odległość. Nie chciała nikomu zapewne nic mówić dlatego też wolał nie bombardować ją pytaniami, a po prostu po dłuższej chwili się przedstawić.
- Nazywam się Izuro.... miło mi cię poznać, mogę ci jakoś pomóc? - westchnął. Nie wiedział czy powinien ją uwolnić, a jak już to jak? Czy nie będzie przez to ukarany za pomoc więźniowi? Wolał jednak jakoś zadbać o jej zaufanie. Nie chciał jeszcze o nic wypytywać. Może akurat sama coś powie? Kto wie. Czas w więzieniu płynął, nie śpieszył się przecież nigdzie bo wiedział, że zbyt szybko stąd nie wyjdzie. Obserwował cały ten kąt, nie robił też głupich ruchów, ani nie wypowiadał dodatkowych słów. Grał niedostępnego, jak by markotnego nie chcącego z nikim rozmawiać nie wiedząc czy ta osoba jest po stronie Takeshiego, kim dla niego był ten człowiek? Chciał go już tylko złapać... Westchnął przyglądając się świecy.

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D - "Przesłuchanie"
7/15
Lato, 394 roku Do kapitana w końcu dotarło pytanie Izuro. Wzruszył tylko ramionami i odpowiedział krótko:
- To starzec, ale bardzo irytujący przestępca. - Tak jakby Izuro o tym nie wiedział, a wiedzieć przecież musiał. Przecież widział tą irytację w zachowaniu kapitana. - Wydaje mi się, że jest liderem grupy przestępczej, a może ma po prostu silną charyzmę i co najmniej kilku popleczników. Jak działa? Zawiera umowy z handlarzami, bierze pieniądze z góry i tyle go widziano.
Nie brzmiało to groźnie, ale być może Takeshi był dużo groźniejszy niż na to wyglądało. Sam fakt przynależności do grupy przestępczej dodawał mu tej złowieszczej aury. Czym jego banda się zajmowała tego Nobuko nie powiedział. Może nie chciał zdradzać tajemnic śledztwa. Może zwyczajnie nie wiedział. Wiedział tylko, że osobnik ten musi zostać powstrzymany. Brał tą sprawę osobiście.
- Dobra sugestia. Kontakt z innymi wioskami to dobry pomysł - dodał. Izuro nie mógł jednoznacznie stwierdzić czy dopiero zamierzają się skontaktować czy już się skontaktowali. Kapitan powiedział tylko, że to "dobry pomysł".
Izuro niechętnie (prawdopodobnie) zgodził się na współpracę. Miał dość tego koszmaru. Chociaż "koszmar" był pojęciem względnym. Dla niektórych takie więzienie było jak najpiękniejszy sen i spełnienie marzeń. Nie było takie złe jak mogło się wydawać. Nie było salą tortur. W powietrzu nie było czuć żadnego odoru śmierci czy nawet metalicznego zapachu krwi. Czy mógł pokonać kapitana? Z pewnością bez sprzętu byłoby to bardzo utrudnione. Nie było jednak wykluczone. Pomoc kapitanowi była jego przepustką na wolność i szansą na dokonanie zemsty na Takeshim.
- Nie wierz w żadne jej słowo. Świetnie kłamie - poinformował Nobuko na chwilę zanim wepchnął go do celi, w której przebywała tajemnicza dziewczyna. Tam gdzie ją uwięzili. - Staraj się zapamiętać wszystko co ci powie i potem zdaj mi raport. Ja ocenię, które z tych informacji mogą być prawdziwe.
Cel wydawał się wyjątkowo niepodatny na jakiekolwiek próby wyciągania informacji za pomocą rozmowy. A takie oto właśnie zadanie czekało naszego bohatera. Cała zabawa polegała na tym, by przeprowadzić konwersację. Niby proste zadanie, ale z pewnością wymagało odpowiedniego podejścia, strategii i ważenia każdego słowa.
Nawet jeśli kłamała, to jej ciało kłamać nie mogło. Z pewnością dostała kilka razy, a może nawet więcej. Pozycja, w której się znajdowała była z pewnością bardzo niedogodna. Rany tak nie bolały jak sznury. Czy jest coś w czym mógł jej pomóc? Ona także chciała się wyrwać z tego koszmaru. Może w tym? Jednak ona pokiwała tylko przecząco głową.
- Tajima - odparła, z trudem wymawiając swoje imię. - Na razie... nie...
"Na razie nie". Na chwilę obecną nie potrzebowała pomocy, ale nie wykluczała jej w przyszłości. Była taka jedna sytuacja, w której z pewnością pomoc Izuro byłaby nieoceniona.
Milczenie trwało chwilę. Chwila ta mogła zdawać się wręcz wiecznością. Chwila ta mogła być wyjątkowo krótka. W zależności z jakiej pozycji się na nią patrzyło. W końcu kobieta postanowiła przerwać milczenie. Izuro - o ile patrzył w tamtą stronę - mógł zaobserwować, że jej klatka piersiowa unosi się, czerpiąc strasznie dużo powietrza. A było na co popatrzeć. Po chwili wypuściła je z lekkim świstem. Brzmiało to tak jakby gwizdała, ale zbyt nieudolnie, żeby nazwać to gwizdanie pięknym. Z pewnością nie tak pięknym jak ona.
- A... więc... znasz... mojego... dziadka... - Mówiła z wielkim trudem i każde z tych pojedynczych pięciu słów sprawiało jej ból. Jednym zdaniem czarnowłosa odpowiedziała na jedno z zasadniczych pytań. "Co łączy ją z Takeshim?". Więzy krwi. Czy nie było naturalne, że wnuczka odwiedza dziadka? Nawet jeśli dziadek jest przestępcą, to dziewczyna mogła nie mieć niczego wspólnego z tym procederem. Czyżby Nobuko posunął się aż tak daleko, żeby wymuszać zeznania na tej biednej dziewczynie? Z drugiej jednak strony ona także była nieuchwytna. Gdyby nie uciekała, to by jej nie gonili. Ucieczką przyznawała się do winy. Była współwinna. Nobuko ostrzegał naszego bohatera przed nią. Czy jednak nie było tak, że każdy kto miał kontakt z Takeshim był niebezpieczny?
Tajima nie zwróciła uwagi na to, że chłopakowi "miło było ją poznać". Gdyby spotkali się w innych okolicznościach przyrody, to może i byłoby miło. Teraz tylko on czuł się "miło". Mógł popatrzeć na cudowny widok i zrobić co z nim chciał. Dla Tajimy pobyt na posterunku straży był wyjątkowo trudny i niezbyt miły. Dlatego nie podzielała opinii swojego rozmówcy. Pomyśleć, że Izuro mógłby skończyć podobnie, gdyby nie poszedł na współpracę. I może skończy, jeśli nie dostarczy wspomnianego przez kapitana raportu. Miał trochę więcej informacji niż się spodziewał. Mógł je jakoś wykorzystać. Wiedział czym Takeshi się zajmował i mniej więcej znał "status społeczny" tego człowieka. Czas tykał i - uwaga zaskoczenie - z każdą sekundą było go coraz mniej. Nobuko oczekiwał przełomu w śledztwie i z pewnością za jakiś czas przyjdzie i zapyta. Tik, tak, tik, tak. Jakie kroki poczyni teraz nasz bohater?

Kolorki:
- Kapitan Nobuko

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Kapitan Nobuko[/color][/b]

- Tajima

Kopiuj

[b][color=#FF00BF]- Tajima[/color][/b]

[Izuro]

Trochę dowiedział się od dowódcy o Takeshim, ale nie na tyle by wiedzieć co ten zdziałał. Czy naprawdę był taki groźny jak mówiono. Może tak jak wskazywał panowała tu mafia która chciała mieć wszelką władzę? Nie znał polityki tej osady, ale nie specjalnie był zainteresowany ją bardziej zgłębić. Świat był póki co dla niego nie taki kolorowy jak myślał. Może jednak Tsurai to było jego miejsce? Po pierwszym kopniaku nie mógł od razu tak oceniać. Nie chciał aby jedno niepowodzenie zadecydowało o osądzie. Zapewne są miejsca na tym świecie dużo lepsze niż jego osada, trzeba było więc czasu aby je odnaleźć. Może właśnie tam osiądzie? Wpierw jednak musiał stąd wyjść, a to nie należało do takich łatwych. Został wepchnięty do celi z piękną kobietą od której miał wyciągnąć informacje, ale jak. Nie chciał używać zbyt wielu słów aby nie wystraszyć dziewczyny, ale musiał pchać powoli rozmowę by czegoś więcej się dowiedzieć. Jak już zdążył usłyszeć Takeshi był dla niej dziadkiem, ale co ona tu robiła? Była nieuchwytna, ale czy zasłużyła na takie traktowanie? Przełknął ślinę, co by było z nim gdyby nie pomagał im? Czy ona była winna? Miał do siebie wiele pytań, cela była naprawdę ponura. Przyglądał się a to dziewczynie, a to wyjściu, czy ścianom. Tam było jednak ciut spokojniej, a tu musiał się liczyć ze wszystkim. W końcu chciał się przełamać i coś powiedzieć.
- Poznałem go na szlaku, opowiedział mi wiele o świecie. Pomagałem mu nawet nie jeden raz, zaproponował bym do niego dołączył... - to mówiąc na chwilę wziął wdech. Nie wiedział ile może jej powiedzieć, czy ktoś ich nie podsłuchuje, co mogą z nim zrobić. To co mówił było prawdą, ale nie do końca właściwie sformułowaną bo owszem pomagał mu, ale w prostych sprawach, zaproponował by dołączyć do niego, ale jako kompan podróży, a nie przestępczości. Był wykorzystany jako zasłona dymna, tego wolał nie zdradzać. Ile jeszcze miał powiedzieć by się więcej o niej dowiedzieć..? "Na razie...nie..." brzmiało w jego głowie, słowa dziewczyny.
- Nie wiem czy nas nie podsłuchują. Będziesz potrzebowała jakkolwiek pomocy to tylko słowo... - znowu ograniczał słowa, nie chciał ją zasypywać prośbami, zbędną wiedzą. Wszystko starał się przemyśleć przed powiedzeniem czegokolwiek. W celi było chyba ciut chłodniej niż w poprzedniej, a może to tylko ta aura? Może to tak mu się zdawało? Kiedy przyjdzie Nobuku, nie miał dla niego za wiele wartościowych informacji, ale chyba nie liczył, że od tak ich się dowie. Pytanie jednak czego konkretnie miał się dowiedzieć!? Starał się nabrać nieco zaufania dziewczyny. Miał nadzieję, że dobrze mu idzie. Nie był za bardzo doświadczony w tych sprawach, jeszcze kobieta w samej bieliźnie, ach... co by jej zrobił! Pewnie zerwałby wszystko i kazał porządnie wypucować gorącego pręta, ale nie, nie... Musiał się powstrzymać...
- Zostałem złapany gdy Takeshi okradał gabinet Nobuku, nie udało mi się zwiać, a Ty jak tu trafiłaś...? - może czegoś się dowie, a może ona miała jakiś plan ucieczki. Wciąż czekał nie dopytując za głęboko. Niech sama sypie wiadomościami konkretniejszymi, przy okazji nie wiedział czy są podsłuchiwani.

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D - "Przesłuchanie"
9/15
Lato, 394 roku Miejsc na świecie było dużo. Niektóre były piękne, inne natomiast brzydkie. Jedne - pełne dobroci i ciepła, drugie - pełne nienawiści, cierpienia i chłodu. Taki stan rzeczy dyktowały trzy rzeczy: matka natura, szczęście i człowiek. Ten ostatni miał niesamowity wręcz wpływ. Człowiek mógł sprawić, że mała wioska stanie się wielką stolicą imperium. Człowiek mógł doprowadzić piękne miejsce - jak chociażby wielkie bogate miasto - do całkowitego zniszczenia. Człowiek dawał drugim pozytywne emocje, ale też i te negatywne. Jego wpływ był co najmniej tak wielki, a może i jeszcze większy, jak pozostałych sił rządzących tym światem. Izuro mógł szukać lepszego miejsca niż jego własna prowincja. Być może dane mu było takie znaleźć. Być może miał znaleźć jeszcze gorsze. A być może miał nie opuścić tego miejsca, w którym aktualnie przebywał. Zło rozlało się po świecie i ciężko było znaleźć miejsce, które jest pozbawione zbrodni i przemocy. Nawet jeśli na pierwszy rzut oka takie się zdawało... Światło słońca oślepiało i ukrywało. "Za dnia pięknością." Mrok pozwalał odzyskać wzrok i odkrywał prawdę. "W nocy zaś szkaradą." W dzień przestępcy zgrywali porządnych obywateli. W nocy uwalniali swe demony.
Nasz bohater nie zauważył nic niezwykłego w ścianach, wyjściu i dziewczynie. Ściany były solidne, ale raczej nie przetrzymałyby wysoko poziomowego jutsu. Wyjście zamknięte, ale silny shinobi zdołałby wyłamać zawiasy. Dziewczyna jak stała tak stała. Była piękna i miała podobno potrzebne informacje. Była nieuchwytna, ale została złapana. Nie chciała mówić, więc może coś powie. Izuro mógł złapać jej nieuchwytne słowa, tak jak strażnicy złapali jej ciało. Wydobycie informacji mogło być bardzo trudne. Czy zasłużyła na takie traktowanie? Jeśli tak, to będzie kłamać. Jeśli nie, to ciężko stwierdzić. Która wnuczka wydałaby swojego dziadka? Warto było nawiązać jakąś rozmowę, bo bez tego nie było szansy na pomyślne zaliczenie tego zadania. A co by się wtedy stało, to już tylko bogowie wiedzieli. Podobnie jak wiedzieli co by się stało gdyby odmówił i nie poszedł na współpracę.- Rozumiem... dziadek lubił... opowiadać o świecie... - odpowiedziała. Skinęła głową, słysząc, że gdy "będzie potrzebowała jakiejkolwiek pomocy, to tylko słowo", a także na informację o możliwym podsłuchiwaniu. Ona się tym jednak nie przejmowała. Co jej mogli zrobić nad to co do tej pory zrobili?
Sprawienie, żeby Tajima mu zaufała było mądrym posunięciem. To była gra. On chciał zdobyć jej zaufanie. Ona chciała zdobyć zaufanie jego. Przynajmniej tak by było, gdyby naprawdę współpracowała z Takeshim. Sprawić, by jej zaufał, a potem wykorzystać. Czy nie tak działał jej dziadek? Izuro miał się dowiedzieć gdzie Takeshi się ukrywa. Albo gdzie znajduje się jego kryjówka. Przecież nie było powiedziane, że Takeshi będzie akurat w miejscu wskazanym przez Tajimę. Mógł wyjść na spacer, na kolejną akcję, do baru lub sklepu. Miejsc było dużo. Niektóre piękne. Inne brzydkie. Może nawet został pojmany lub zabity.
- Akurat odwiedzałam dziadka, jak przyszli - odpowiedziała. - Dziadek kazał mi się ukryć, a sam odciągnął ich uwagę. Obiecał, że po mnie wróci. Nie wrócił. Poszłam go szukać i tak wpadłam.
Historia brzmiała bardzo przekonywująco. Dziadek uciekł. Zostawił wnuczkę. Nie był więc dobrym dziadkiem. Może użył jej jako zasłony dymnej? W tym też miał doświadczenie. Tajima była w opłakanym stanie, ale jej wewnętrzna ciekawość została pobudzona. Może nawet bardziej pobudzona niż żołnierz Izuro. Dlatego postanowiła zapytać:
- Jesteś jednym ze zbirów mojego dziadka? - W jej oczach pojawiło się przerażenie. Jej mina mówiła jasno i wyraźnie: "nie wiedziałam czym on się zajmuje... tak naprawdę nigdy nie znałam tego człowieka... zawsze nosił maskę..." Nie wypowiedziała tych słów na głos. Wiele pytań było otwartych i wiele wątków rozpoczętych. Wiele osób nosiło maski, a tylko nielicznym udawało się poznać prawdę i pozostać w jednym kawałku - zarówno tym psychicznym jak i fizycznym.
Mijały kolejne minuty. Gra trwała w najlepsze. Drzwi ani drgnęły. Nikt też nie wszedł do środka. Nikt im nie przeszkadzał. Nawet kapitan Nobuko. Gdyby to zrobił, to cały plan pewnie by spalił na panewce. Trzeba było przyznać, że Izuro zbliżał się nieubłaganie do rozwiązania całej tej sprawy. Było ono niemalże na wyciągnięcie ręki, ale ciągle nieuchwytne i ulotne. Dziewczyna zaczęła nerwowo przebierać nogami, tak jakby tańczyła jakiś dziwny taniec. Szczerze mówiąc, był on naprawdę popularny w jej stronach, a może i nawet na całym świecie. Przywoływał dobrą pogodę, przynosił ludziom szczęście i pomagał uciekać z więzienia. Przynajmniej tak mówiły legendy. Były to bajki, w które normalny dorosły mężczyzna nie powinien wierzyć. Kobieta miała problem, jednak istota problemu była póki co nieznana. A może i znana? Może Izuro wiedział co ten specyficzny taniec oznacza i co Tajima próbuje zrobić? Może to jakiś specjalny kod wymyślony przez bandę Takeshiego? Może uznała, że Izuro powinien go znać? Co teraz się stanie? Kto wie? Kto wie?

Kolorki:
- Kapitan Nobuko

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Kapitan Nobuko[/color][/b]

- Tajima

Kopiuj

[b][color=#FF00BF]- Tajima[/color][/b]

Krótka notka dla administracji:

  Ukryty tekst

[Izuro]

Gra, to właśnie było jego zadaniem. Udawanie kogoś kim nie był, nie wiedział też czy strona którą wybrał była właściwa, ale zdecydowanie najmniej mu zaszkodziła. Takeshi postąpił nie właściwie spisując jasnowłosego na pewne więzienie! Dlaczego to zrobił? Czy chciał ją uratować? Coś ukraść? Jakie były jego zamiary?! Można było ocenić, że dobrze sobie to wszystko poukładał, ale na czym mu zależało. Tego niestety też nie wiedział, nie przyjął propozycji przyłączenia się do niego, ale nie wiedział kim on jest. Gdyby wiedział raczej by nie przyjął, może więc dlatego tak się nim wysłużył. Zamknął oczy, starał się uspokoić aby nie zrobić czegoś głupiego. Dziewczyna dopowiedziała, że ów staruszek uwielbia opowiadać o świecie, ciekawiło go w ilu miejscach tak zaszkodził jak tu. Bardziej go zamartwiało, czy gdzieś zaszkodził bo tak naprawdę co tu złego zrobił? Bawił się z Nobuku? Może były przesłanki tego, w końcu stróże prawa nie zawsze byli po właściwych stronach. Zwłaszcza w tych ciężkich czasach. Otworzył oczy i spojrzał na dziewczynę, wciąż wisiała zawieszona linami, była taka bezbronna, prawie naga. Dawno nie był z jakąś kobietą, ale jednak ona nie potęgowała na tyle jego podniecenia, może to przez miejsce w którym się znajdowali. W końcu kto by był takim desperatem by w więzieniu pieprzyć się z nowo poznanym świadkiem. Zwłaszcza, że dziewczyna pewnie by była zgwałcona, a nie sama tego chciała. Nie, nie.. To nie jego klimaty. Drzwi wyglądały na cholernie wytrzymałe, mogące pokonać nie jedną silną technikę. Miejsce praktycznie bez możliwości ucieczki, ale czy napewno? Czy dziewczyna może czegoś nie planowała? Tego nie wiedział.
Opowiedziała mu o historii jej pojmania, w tej opowieści nie brzmiało nic co by wskazywało, że jest jakaś groźna. W końcu kto by się ukrywał? Jedynie osoba nie mająca nic siły bojowej, albo wiedząca, że przegra. Coś jednak w tej historii naprawdę było dziwne. Która strona kłamała? Nobuku mówił, że jest groźna i dobrze kłamie, ale czy ona, czy może on. Starał się zachować spokojnie, po chwili rozmyślań w końcu zaczął swoją wypowiedź. Na temat pytania o tym czy jest którymś z jego zbirów.
- Ciężko nazwać mnie zbirem, jestem jego dobrym znajomym. Ciężko to nazwać... - westchnął głęboko, nie chciał brzmieć nieszczerze, ale nie miał zamiaru też kłamać by nie obróciło się to przeciw niemu. Czy było coś w tym złego? Starał się być lekko neutralny, ale jednak chciał co nieco od niej wyciągnąć. Konkrety jednak tak łatwo nie mogły przyjść, nie mógł od tak zadać pytanie o miejsce położenia Takeshiego, cokolwiek podobnego bo spaliłby się w jej oczach. Nie był szpiegiem tak jak przedtem mówił, ale starał się jak mógł. Czy to jednak dobrze mu wychodziło? Ciężko określić. W końcu wstał z miejsca, rozruszał kości.
- Przydałoby się stąd wyjść. Masz jakiś plan? Staruszek zapewne już na nas czeka... - uśmiechnął się licząc, że dziewczyna coś mu zdradzi. Może akurat będzie miał szczęście? Nie miał zdolności przekonywania, ale liczył na to, że trafi w czuły punkt.
Dziewczyna w pewnym momencie zaczęła przebierać nogami jak by w dziwnym tańcu. Nie kojarzył mu się z czymś innym niż chcącym sikać, czy iść do toalety. Spojrzał na nią aby nieco bardziej to ocenić.
- Chcesz się wysikać? Mam zawołać strażników? Odwrócić się? - westchnął nie do końca wiedząc co ma robić, jakie tu panują reguły. Był nowicjuszem w sprawach więziennych. Miał jednak cichą nadzieję, że wszystko się wyjaśni bez niego, a on po prostu zacznie kontynuować "przesłuchanie". Czuł, że już nie długo, może coś się ruszy, był cholernie cierpliwy i nie zamierzał wpieprzać się za głęboko słowami by nie stracić marnego zaufania.

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D - "Przesłuchanie"
11/15
Lato, 394 roku Izuro nie chciał zrobić niczego głupiego. Jednak robił. Głupotą były próby analizowania motywów i zachowania Takeshiego. Takeshi był przestępcą. Kogo obchodziło czy chciał uratować dziewczynę, a może coś ukraść? Albo to czy sobie wszystko poukładał czy miał zwyczajnie szczęście lub zwyczajnego pecha. W sumie co by mógł zyskać na tym, że Izuro trafi do więzienia? Chociaż czy nie on sam go tam wysłał? Nie. On go wysłał, by ten zwyczajnie odwrócił uwagę. To w ilu miejscach naprawdę zaszkodził pozostawało zagadką. Jednakże Nobuku wyraźnie powiedział jak Takeshi działa. Rezultat był prosty. Kupcy zostawali przez niego okradzeni. Takeshi był złodziejem.
Prawdą było, że stróże prawa czasami nadużywali władzy. Czasem nawet prawo było okrutne, złe i krzywdzące. "Twarde prawo, ale prawo" jak to zwykło się powiadać. Czy tak mogło być w tym przypadku? Stan dziewczyny mówił, że tak. Jednak Izuro nie mógł ślepo wierzyć własnym oczom. Nie w takiej sytuacji. Nasz bohater wyciągnął dość dobry wniosek. Któraś ze stron kłamała. Pozostawało tylko pytanie która. Dziewczyna dla Izuro była świadkiem, ale przecież świadka nia trzyma się w taki sposób. W oczach strażników była zwyczajnym przestępcą, z którego chciano wyciągnąć informacje nawet w najbardziej brutalny sposób, jeśli byłoby trzeba. Jej sytuacja była naprawdę trudna. Izuro zdołał powstrzymać swoje zapędy i nie skrzywdził dziewczyny w żaden sposób. Jednak czy mógł mieć pewność, że strażnicy także zdołali? Wystarczyło sobie wyobrazić strażnika mającego bardzo ciężki dzień: mnóstwo uganiania się za durnymi zbirami, wypełniania papierkowej roboty i ciężkiej fizycznej pracy, polegającej na przenoszeniu czegoś skądś dokądś. W perspektywie miał powrót do domu i do zrzędliwej starej jędzy, której kiedyś - a był to oczywiście największy błąd w jego marnym zasranym życiu - się oświadczył, a później nazywał żoną. Teraz była tylko "starą jędzą" lub "głupią kurwą". Od miłości do nienawiści wiodła droga. Czasem prosta i szybka. Czasem krzywa i długa. Ale wiodła. Inną opcją był półnagi i skrępowany więzień. Odpowiedź nasuwała się sama. Izuro był dżentelmenem. Być może pragnął tej kobiety, ale nie w ten sposób. Być może pragnął, by i ona pragnęła jego. Marzenia i pragnienia miały to do siebie, że od czasu do czasu lubiły się spełniać.
Neutralnie podejście do sprawy z początku było dobre. Jednak na końcu i tak musiał opowiedzieć się za jedną z dwóch stron. Nawet jeśli udałoby mu się pozyskać wymagane informacje, to przecież mógł zdecydować. Powiedzieć Nobuko czy nie powiedzieć? Informacja to był skarb, którym mógł się podzielić albo który mógł zachować tylko dla siebie. Nobuko nawet by nie zauważył, że wysłany przez niego "szpieg" jednak posiada jakieś informacje. Mógł kłamać, mówiąc: "nic mi nie powiedziała". Mógł też pomóc dziewczynie, jeśli ta zdecydowałaby się o coś poprosić. Tajima nie rozumiała do końca relacji jej dziadka i Izuro. Co to znaczyło "dobrym znajomym"? Kochankiem? To było obleśne. Wspólnikiem w interesach? No może... Czy spalił się w jej oczach? Niekoniecznie. Może nawet zdobył trochę zaufania.
- Rozumiem - odpowiedziała i nie zadała więcej żadnego pytania. Widać było, że całe przerażenie uleciało z jej oczów. Już się Izuro nie bała. - Gdybym miała jakiś plan, to już dawno bym stąd wyszła... Nie stoję tutaj dla przyjemności.
Nie odwzajemniła jego uśmiechu. Nie miała się z czego śmiać i z czego być zadowolona. I tak... stała. Ręce miała tak ułożone i skrępowane, że nie było możliwości, by usiadła. Albo, żeby się położyła lub samodzielnie załatwiła swoje potrzeby fizjologiczne.
- Dziadek Takeshi czeka gdzieś w Shigashi no Kibu zapewne. Znam takie jedno miejsce... - Tutaj podała opis miejsca, w którym zazwyczaj spotykała się z dziadkiem, gdy byli poza granicami Atsui. Shigashi no Kibu było miastem, które kontrolowały trzy mafie. Idealne miejsce dla takiego przestępcy jak Takeshi. Zastanawiający był fakt, że dziewczyna tak szybko podała tą informację. Niczym na srebrnej tacy. Może chciała się uwiarygodnić, tak jakby mówiła: "Jesteśmy w tej samej drużynie. Nie wierzysz? Udowodnię Ci! Takeshi mieszka tam i tam, lubi jeść to i to. W zeszłym tygodniu pieprzył się ze starą brunetką spod dziesiątki! A dwa tygodnie temu miał w łóżku trzy młode blondynki". Ewentualnie uznała, że nawet jeśli Izuro jest wspólnikiem Takeshiego, to może nie znać wszystkich jego kryjówek? A może chciała, by nasz bohater ją tam zabrał? Czyżby zaczynała mu ufać?
W pewnym momencie zaczęła się ruszać w pewien charakterystyczny sposób. Dziewczyna zachowywała się tak jakby chciało jej się sikać. W obecnej jednak sytuacji nie mogła jednak ściągnąć majtek i siąść na dziurze. A inny sposób był dużo bardziej krępujący.
- Nie wołaj strażników - poprosiła niemalże ze łzami w oczach. - Widzisz jak mnie przywiązali? Nie mogę sama załatwić swoich potrzeb... do tego niesamowicie bolą mnie ramiona... Czy mógłbyś mnie rozwiązać? 5 minut mi w zupełności wystarczy... Potem przywiążesz znowu...
Wiedziała, że strażnicy nie daliby jej takiej łaski. Izuro jednak był inny. Może on zgodzi się jej pomóc... Bardzo oczekiwała chwili wytchnienia... Jeśliby nasz bohater przyglądnął się lepiej linom, to mógłby stwierdzić, że bez problemu da radę je rozwiązać. Liny krępowały Tajimę do tego stopnia, że ona nie potrafiła tego zrobić. Ale dla kogoś nieskrępowanego była to bułka z masłem. Co teraz? Jaka będzie decyzja?

Kolorki:
- Kapitan Nobuko

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Kapitan Nobuko[/color][/b]

- Tajima

Kopiuj

[b][color=#FF00BF]- Tajima[/color][/b]

[Izuro]

Siedzenie w tym więzieniu przyprawiało go wciąż o dreszcze, jeszcze na dodatek musiał udawać kogoś kim nie jest. Cały czas kłamał, bądź nie mówił prawdy. Czy taki właśnie był? Czy taki był ciężko było mu powiedzieć, czasem parę kłamstw zdarzyło mu się powiedzieć, ale raczej był szczerą osobą. Nie był dobrym szpiegiem, ale starał się jak mógł. Dziewczyna była ładna, wydawała się całkiem szczera, ale był jeden szkopuł który wciąż górował nad wszystkim. Była członkiem ekipy Takeshiego, a on? Trafił za kraty tylko i wyłącznie przez niego, przez jego reputację. Nie znał dobrze ani jej, ani jego, ale zadarli z nim, bądź on z nimi. Nie łatwo było to określić. Nie zamierzał się jednak kajać przed kimś kto zrobił mu tyle przykrości, nie zamierzał w tej wiosce dłużej siedzieć. Chciał stąd wyjechać, zapomnieć o całym tym zamieszaniu. Świat w którym się znajdował był tajemniczy, dwulicowy. Łatwo można było tu zginąć, a jemu nie specjalnie się to podobało. Chciał jednak zwiedzić trochę więcej tego świata. Wziął głęboki wdech i wrócił do rzeczywistości, a więc klatka, dziewczyna zawieszona w samej bieliźnie i nic ciekawego do roboty.
Tajima wyglądała i zachowywała się jak niewinnna, ale coś w głębi mu mówiło w tym też i Nobuku, że dziewczyna kłamie, a nawet jeżeli nie to czuł pewność, że trzeba się odgryźć Takeshiemu za to wszystko co mu zrobił. Dziewczyna zaczęła opowiadać o tym, że nie miała planu. Nie mogła stąd wyjść, a on tak bardzo jednak tego pragnął. Bez żadnego wstępu opowiedziała też o możliwej kryjówce Takeshiego, czy on się złapał na wędkę? Niby nie, ale jednak tak. To jedyna dotąd wiadomość jaką uzyskał i należało ją zdecydowanie sprawdzić, a ona? Niech gnije w tym miejscu skoro ten człowiek wykorzystywał innych to czemu jasnowłosy nie mógł postąpić tak samo! Spojrzał na nią, chciała uwolnić się z lin, była cholernie atrakcyjną kobietą w linach, ale bez nich mogła się okazać cholernie niebezpieczną. Z jednej strony ciągnięcie "przyjaźni" mogło doprowadzić go do prawdziwego miejsca, ale czy na tym mu zależało? Miał odkryć miejsce, a czy prawdziwe, czy nie to już nie miało znaczenia dla niego. Miał nadzieję, iż Nobuku zrozumie, że starał się jak mógł, ale limit właśnie się wyczerpał. Cała ta sytuacja z odwiązaniem liny była podejrzana. Owszem mogła chcieć się wysikać, ale by nie chciała aby strażnicy ją uwolnili? Co ona chciała przez to osiągnąć, a może miała się wysłużyć nim? Tak jak wisiała było idealnie, przyjrzał się jej jeszcze raz po czym dodał od siebie...
- Przykro mi Tajima, Twój dziadek sprawił, że tu wylądowałem. Wysłużył się mną i mam mu to za złe. Jeżeli go spotkasz przekaż mu pozdrowienia ode mnie. Jest mi coś winien... - uśmiechnął się i odwrócił w stronę drzwi. Ominął ją na tyle by ta nic nie zrobiła, uważał na nią bo mogło się dla niego źle to skończyć. W razie gdyby stara się odskoczyć, uniknąć jej agresji. Po czym wędruje w stronę drzwi.
Gdy tylko znalazł się pod drzwiami walnął dwa razy w drzwi po czym krzyknął chcąc przekazać wiadomość.
- Chcę rozmawiać z Nobuku, mam dla niego ciekawe informacje... - cały czas obserwował dziewczynę czy ta coś nie zrobi. Chciał jednak wszelkie informacje przekazać strażnikowi i niezwłocznie stąd wyjść, po czym opuścić to cholerne miejsce. Miał już dość tej osady, tego więzienia. Nie zapamięta je dobrze, oj nie. Przy okazji miał tu już paru wrogów, a raczej nikogo z przyjaciół. Oczekiwał więc na uwolnienie, nie wiedział czy dobrze wypełnił swoje zadanie, czy wiadomość jest prawdziwa, ale nie miał zamiaru jej uwolnić. Chciał po prostu już to wszystko zostawić za sobą...

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D - "Przesłuchanie"
13/15
Lato, 394 roku Kłamstwa, strach o własne życie, nienawiść, zemsta. Można powiedzieć, że te cztery słowa idealnie opisywały pobyt za kratami. Nie było to więzienie. Jeszcze nie. Tam byłoby dużo gorzej. Tam już nie było nadziei na szybkie wyjście. Tajima była członkiem ekipy Takeshiego. Ale czy aby na pewno? Czy wiedziała czym zajmuje się jej dziadek i czy popierała go w tym? Dla Izuro nie miało to znaczenia. Jej dziadek skrzywdził go. Przez niego trafił do tego miejsca. Dlatego chciał się zemścić. Nawet jeśli niewinna dziewczyna miała przez to ucierpieć. On chciał jak najszybciej wyjść. Chciał zapomnieć. Wrócić do normalności.
Jeśli dziewczyna była niewinna, to trafiła na wyjątkowo podłego człowieka. Jeśli była winna, to trafiła na kogoś równie zepsutego co ona. Takeshi wykorzystał jego. On zamierzał wykorzystać Tajimę. Jedyną wartością jaką dziewczyna posiadała była wiedza o możliwej kryjówce jej dziadka. Wiedza, którą tak ochoczo oddała. Powodowało to, że obecnie nie posiadała prawdopodobnie żadnej wartości. Była zbędna. Jej los był dla naszego bohatera całkowicie obojętny. Nie zamierzał jej pomagać. Czy to z obawy, że mogłaby coś mu zrobić. Czy to ze zwyczajnej chęci zemsty. Nieważne. Tajima nic nie zrobiła. Wysłuchała tylko krótkiego przemówienia chłopaka. I nagle do niej dotarło o co chodzi. Zdradziła mu sekret, o który tak długo wypytywali strażnicy. Teraz on im go poda. Jeśli była przerażona, to nie dawała tego po sobie poznać. Zacisnęła zęby i wycedziła kilka słów:
- Jesteś podły, wiesz? - W jej głosie można było wyczuć irytację i gniew. Tak jakby go karciła. - Myślisz, że Nobuku cię wypuści jak mu powiesz co chce wiedzieć? Rozwiąż mnie i razem pomyślimy jak stąd uciec...
Czy miała plan, czy nie miała planu, to nie miało znaczenia. Mogła go mieć od samego początku. Mogła go wymyślić dosłownie minutę temu. Mogła go nie mieć i liczyła na to, że "co dwie głowy to nie jedna" i wspólnymi siłami coś wykombinują. To prawda, że póki co w Atsui nie miał żadnego przyjaciela i co najwyżej samych wrogów. Może to była idealna okazja, by się w końcu z kimś zaprzyjaźnić? Powiadano, że "prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie". Przyjaźń z Tajimą mogła dać chłopakowi pewne benefity, o których dużo mężczyzn mogłoby tylko marzyć. A przyjaźń z Nobuko? Czy w ogóle była możliwa? To była jedyna szansa, by się wycofać i by nie wołać strażników.
(Jeśli Izuro nie zawoła strażników, to pomiń następne akapity) Izuro zarządał rozmowy z Nobuko. Przez dobrą minutę, może dwie, może trzy nic się nie działo. Nikt mu nie odpowiedział. Jednak po chwili drzwi otworzyły się ze zgrzytem, który rozdarł otaczającą naszego bohatera ciszę. Tajima spojrzała na stojącą w nich postać. Kapitan Nobuko był jak zwykle w pełnym wyposażeniu. Wyglądał groźnie. Serce dziewczyny zaczęło bić mocniej. Bała się. Chociaż to trudno było zauważyć. Kapitan spojrzał na chłopaka, a jego mina zdradzała zniecierpliwienie.
- Mam nadzieję, że masz dla mnie jakieś ciekawe informacje - przemówił, a jego głos zdawał się grzmieć niczym grom. A może to była tylko iluzja wywołana chwilą i odpowiednim nastrojem tego pomieszczenia. - Czy zawołałeś mnie tylko po to, bo chce ci się srać? Albo jej?
Wskazał palcem na dziewczynę. Ta już zaprzestała swojego dziwnego tańca. Może już jej się nie chciało. Może to ukrywała. A może po prostu od początku łgała. Kapitan nie dbał o potrzeby fizjologiczne. On chciał konkretów. On chciał informacji. Czy jednak Izuro zdecydował się mu powiedzieć? A może zachował sekret dla siebie?
(Jeśli Izuro nie przekaże kapitanowi informacji, to pomiń następne akapity) Kapitan uśmiechnął się. W końcu dopiął swego. Zdobył interesujące go informacje. Wiedział już gdzie można szukać Takeshiego. Dlatego nie potrzebował Izuro. Ani Tajimy.
- A więc kryjówka w Shigashi no Kibu - podsumował. - Miasto śmieci idealnie pasuje dla takiego śmiecia jak Takeshi. Prawda?
Kapitan Nobuko nie miał nic do Takeshiego. Nawet szacunku. Dla niego tamten człowiek był "wrzodem na dupie zdrowego społeczeństwa". Przynajmniej tak mawiał pewien bardzo mądry pijak. Nobuko zaklaskał w ręce. Widać było, że się cieszy. Było mu naprawdę do śmiechu, ale nie dał tego po sobie poznać. Zachowywał pełen profesjonalizm. Do śmiechu natomiast nie było Tajimie. Dziewczyna wiedziała, że raczej już stąd nie wyjdzie. A przynajmniej nie szybko. Jej obawy zaczęły się spełniać. Kapitan dobył katany, a miecz z pewnością był ostry. Ostrze odbijało płomienie świecy i połyskiwało lekko. Nie zwrócił uwagi na Izuro, tylko przeszedł obok niego. Zbliżył się do Tajimy i uniósł katanę w górę. Dziewczyna instynktownie zamknęła oczy. Nobuko bynajmniej nie celował w liny, które krępowały dziewczynę. Celował w jej szyję. Jeśli Izuro widział jakąś wartość w pozostawieniu piękności przy życiu, "to powinien przemówić teraz lub zamilknąć na wieki". Ewentualnie zrobić coś innego.
- Wkrótce spotkasz się z Takeshim w piekle - powiedział z nienawiścią w głosie, a następnie jego ostrze zaczęło zmierzać niczym strzała do celu. Był to tylko krótki, aczkolwiek zabójczy świst...
Wychodziło, że dziewczyna przekaże pozdrowienia od Izuro dopiero w piekle, bo tam miała się spotkać ze swoim dziadkiem. Oczywiście o ile nasz bohater niczego nie zrobi. Bo zrobić mógł. Miał na to chwilę czasu. A więc co teraz?

Kolorki:
- Kapitan Nobuko

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Kapitan Nobuko[/color][/b]

- Tajima

Kopiuj

[b][color=#FF00BF]- Tajima[/color][/b]

[Izuro]

Kim byli przyjaciele, znajomi? W tym świecie cały czas odkrywał, że ich nie ma. Jedynie ludzie którzy chcą go wykorzystać do swych celów, a on? Jak głupi im ślepo wierzył, ostatnie jednak czasy spowodowały przełom w jego życiu. Zaprzestał ufności do kogokolwiek, niczym śmieć liczył się tylko on, ale czy tym właśnie nie kierowała się kraina? Zwłaszcza tu w Atsui? Wziął głęboki wdech, cela... miał jej już dość. Jedyne o czym marzył to wyjść stąd, opuścić osadę i ruszyć naprzód. W nieco bezpieczniejsze miejsca, ale gdzie? Nie tym teraz zaprzątał sobie głowę, w ów momencie pragnął wyjść, na tym się właśnie koncentrował. Wstał i ruszył w stronę wyjścia, przemówił (słowami w poprzednim poście) i oczekiwał na Nobuku który miał nadzieję, że raz dwa nadejdzie. Strażnicy nic się nie odzywali, nie wiedział czy do kogoś to dotarło, ale miał taką nadzieję.
Usłyszał słowa odpowiedzi od dziewczyny która nie specjalnie była zadowolona czynem który zamierzał zrobić, informowała go, że Nobuku nie pozwoli mu opuścić celi, ale czy nie była taka umowa, że on zdradza jemu szczegółu i wychodzi? Może i był takim człowiekiem, ale czy potrafił dochować danego słowa? Westchnął głęboko, miał jeszcze trochę czasu zanim przyjdzie strażnik.
- Chcę ci coś opowiedzieć o Twoim dziadku. Poznałem go w Tsurai, wydawał się bardzo poczciwy, zaufałem mu. Poprosił o pomoc którą ode mnie dostał, pomagałem mu w karawanie która miała dojechać właśnie tutaj, przed wioską niefortunnie zniszczyło nam się koło. Zostałem wysłany do strażników po pomoc, a potem.... Twój staruszek wiedział dobrze co mnie czeka, strażnicy wzięli mnie do celi słysząc z kim współpracuję. Kiedy znaleźliśmy się w ów miejscu karawany okazało się, że było to wszystko zaplanowane przez niego. Moim kosztem! Powiedz mi, jak ja mam się czuć w tej sytuacji kiedy to Takeshi mnie okłamał, a Ty? Jesteś jedyną osobą od Takeshiego jaką znam, przykro mi, że tak to się kończy, ale możesz podziękować dziadkowi... - westchnął głęboko i odwrócił się w stronę drzwi, akurat Nobuku wszedł do środka. Zadał pytanie odnośnie czy chce się komuś srać. Pominął je, nie było ono teraz ważne. Czy odczuwał jakąś potrzebę? Może i tak, ale wolał stąd wyjść, a czy chciał wspomnieć o dziewczynie? Nie zamierzał.
- Mam, zacznijmy od tego, że dziewczyna zdradziła mi miejsce kryjówki staruszka. Po jej minach ciężko jednak określić czy jest ona prawdziwa a więc trzeba uważać. - to mówiąc przekazał dalsze informacje co do umiejscowienia ów kryjówki. Dokładnie, szczegółowo tak jak to zostało jemu przekazane.
Uśmiechnął się, a w tym momencie zdębiał. Nie był już jemu potrzebny, wyciągnął ostrze i chciał ją zabić, zakończyć jej żywot. Nie był za nią, ale uważał, iż może im się jeszcze przydać, choćby w celach towarzyskich.
- Stój... Nie jestem strażnikiem, ani stróżem prawa, ale wydaje mi się, że lepiej póki co utrzymać ją przy życiu. Dowiedziałem się od niej, że jest wnuczką Takeshiego, a więc może ci się jeszcze przydać choćby jako karta przetargowa, bądź jako wabik na niego. Jej życie jak widzisz jest trochę warte, warte pochwycenia Siwego... Przy okazji jeżeli miejsce nie okaże się prawdziwe można ją ukarać, ale jeszcze nie zabijać. Myślę, że prędzej czy później staruszek akurat po nią wróci.... Zwłaszcza, że jej to obiecał. Proponuję również wysłać zwiadowców w miejsce pochwycenia tej kobiety. To właśnie tam miała czekać na niego, to chyba ich dom, bądź kolejna kryjówka... - nie planował już nic więcej powiedzieć, nie miał ciekawych informacji, a polecenia strażnikowi raczej też nie przystałyby. Miał większe doświadczenie niż on. Coś chyba udało mu się dokonać, spojrzał więc jeszcze raz na Nobuku.
- Wydaje mi się, że coś udało mi się dowiedzieć, co z naszą obietnicą? Chcę czym prędzej opuścić to miejsce, tą osadę. Nie jestem wrogiem tej osady... - westchnął i oczekiwał na koniec tej całej sagi w tym więzieniu. Miał nadzieję, że to co powiedział strażnik się ziści i będzie mógł opuścić ów miejsce, a potem Atsui. Nienawidził najbardziej tego miejsca...

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D - "Przesłuchanie"
15/15
Lato, 394 roku Izuro wziął głęboki wdech. Pachniało tutaj starym, zgniłym powietrzem. Cele nie były zbytnio wietrzone. Było to idealne miejsce do rozmyślań na temat tego jak świat jest okrutny i nigdzie nie ma przyjaciół, a wszędzie czają się sami wrogowie, którzy pragną człowieka wykorzystać i zabić. Z pewnością większość więźniów - nawet Tajima - miała podobne myśli. Było to całkowicie naturalne i nikogo nie powinno dziwić. Dlatego jeśli chcieli przetrwać, powinni sobie pomagać. Nasz bohater miał inne plany. On zamierzał zdradzić. On zamierzał się zemścić.
- Mi również bardzo przykro - odpowiedziała. Nie skomentowała w żadnej sposób opowieści chłopaka. Bo co miała powiedzieć? Przeprosić za zachowanie dziadka i obiecać, że to się nigdy nie powtórzy? A może wyśmiać Izuro, że dał się tak koncertowo wrobić. Zrozumiała. Karawana. Zniszczone koło. Strażnicy. I teraz był tutaj razem z nią. Nie potrafiła mu powiedzieć jak ma się czuć. Mogła dać tylko jedną radę. - Słyszałam, że zemsta potrafi zniszczyć człowieka, a emocje nigdy nie są dobrym przewodnikiem.
Nic więcej nie powiedziała. Wiedziała, że nie powinna prowokować chłopaka. Skoro trzymał z Nobuko, to mógł być niebezpieczny, a sprowokowany w gniewie mógł jej zaszkodzić jeszcze bardziej. Oczywiście miała już totalnie przechlapane. Nie chciała pogarszać swojej sytuacji. Dlatego powstrzymała się od wszystkich wyzwisk, które cisnęły się na usta i ograniczyła się do filozoficznych tekstów. Ludzie lubili filozofię. Ludzie lubili rozmyślać. Bo nie mieli nic innego do roboty... "Myśleć to każdy by chciał, a robić nie ma komu".
Nobuko jednak robił. On nie tracił czasu na zbędne myśli i działał. Chciał doprowadzić sprawę Takeshiego i jego całej organizacji do szczęśliwego finału. Wszedł i wysłuchał odpowiedzi chłopaka, a później chciał pozbyć się Tajimy. Dziewczyna była gotowa na śmierć. Dobrze, że nie sprowokowała Izuro, bo ten nigdy by się za nią nie wstawił. Oczywiście bycie więźniem mogło być gorsze niż śmierć. Tortury, gwałty to nie było coś co normalna kobieta by lubiła. Zrobienie z niej wabika też było wyjątkowo podłe. Liczyła jednak na to, że jednak dziadek po nią wróci. On albo jego zbiry. Nobuko postanowił jeszcze nie odcinać głowy dziewczynie. Zatrzymał się i wysłuchał tego co chłopak ma do powiedzenia. Po chwili powiedział:
- Widzę, że masz łeb na karku. - Bardzo szybko przemyślał sobie pewne kwestie i wszystkie za i przeciw. Zupełnie nie przejmował się tym, że Tajima wszystko słyszy. Dla niego nie stanowiła zagrożenia.- Dowiedziałeś się dużo ciekawych szczegółów. My nie wiedzieliśmy, że to wnuczka Takeshiego. Jeśli to rzeczywiście prawda, to będzie dobrą przynętą. I pewnie posiada dużo więcej informacji. Wyciśniemy z niej wszystko!
Nobuko był naprawdę podekscytowany. Nagle wszystko zaczęło układać się w genialny plan. Takeshi w końcu zostanie złapany i kapitan będzie mógł spać spokojnie.
Pozostała ostatnia kwestia. O tym jednak Nobuko nie chciał rozmawiać przy więźniu. Gestem ręki dał znak do opuszczenia pomieszczenia. Wyprowadził więc Izuro (o ile Izuro postanowi z nim iść, nic na siłę) na korytarz i zamknął drzwi, pozostawiając Tajimę samą. Następnie zaprowadził chłopaka do swojego gabinetu i wskazał krzesło przed biurkiem - tak zwane "krzesło dla gości". A sam zajął to stojące po drugiej stronie.
- Wybacz za wszystkie nieprzyjemności - powiedział. - Na początku nie byłem pewny, ale jednak jesteś w porządku. Mało tego... przydałby się nam ktoś taki w tej straży... Bardzo ostatnio trudno o kompetentnych strażników.
Czyżby właśnie dostał ofertę dobrze płatnej (lub nie) pracy? Może jednak zostanie w Atsui na dłużej? Ustatkuje się, założy rodzinę i będzie pomagał zwalczać przestępczość? Może po drugiej stronie krat świat jest piękniejszy? Może Atsui wcale nie jest takie złe, jeśli mogło się po nim swobodnie poruszać? Bez względu na to co odpowiedział, kapitan przywołał jednego strażnika i po chwili ten przyniósł zarekwirowany sprzęt i zwrócił go Izuro. Dodatkowo był tam mieszek wypchany monetami.
- Jeszcze raz dzięki za pomoc. Tu masz wszystko i drobny bonus w podzięce za pomoc. Do widzenia.
Kapitan zupełnie inaczej traktował naszego bohatera. Nawet mu się ukłonił na pożegnanie. Izuro był wolny i mógł odejść.
Jakiś czas później Kapitan Nobuko zorganizował wielką obławę na Takeshiego. Wysłał część swoich ludzi tam gdzie została pochwycona Tajima. Druga część udała się do Shigashi no Kibu. Oczywiście pod przykrywką. Nobuko także udał się do Shigashi no Kibu. Część strażników została na posterunku i pilnowała Tajimy i kilku innych więźniów. Mieli pojmać Takeshiego, gdyby ten przybył po Tajimę. Ten jednak okazał się sprytniejszy. Nie przybył na osobiście posterunek. Wysłał tam kogoś. Grupa około 10 zbirów z katanami napadła na posterunek. Duża część strażników łącznie z Kapitanem Nobuko była w terenie. Dlatego pozostali obrońcy musieli umrzeć (jeśli Izuro dołączył do straży, to miał tego dnia wolne, więc przeżył). Nikt z napastników nie został zabity. I tym sposobem Tajima została uwolniona.
- Co tak długo? - zapytała poirytowana, gdy cała grupa znajdowała się w bezpiecznej kryjówce. Jeden mężczyzn, niewiele od niej starszy, spieszył z odpowiedzią:
- Nie wiedzieliśmy jak to rozegrać... W końcu jednak nadarzyła się okazja. Mnóstwo strażników upuściło posterunek.
- A to zabawna historia. - Tajima nie potrafiła powstrzymać śmiechu. Jej rozmówca zrobił tylko zdziwioną minę. Kobieta kontynuowała. - Ponad miesiąc byłam spętana w taki sposób, że nie mogłam złożyć pieczęci i użyć jakiejkolwiek techniki. Nic im nie mówiłam. I nagle patrzę, a tu w mojej celi ląduje jakiś chłopak. Przedstawił się jako Izuro. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc na poczekaniu wymyśliłam kłamstwo i podałam się za wnuczkę Takeshiego. Pogawędziliśmy sobie trochę. Myślałam, że jest jednym z nas i zdradziłam mu miejsce jednej z naszych kryjówek. Myślałam, że mnie rozwiąże. Wtedy mogłabym składać pieczęcie i rozwalić ten posterunek w drobny mak.
- On jednak cię wykiwał i zamiast rozwiązać poinformował Nobuko? - dopowiedział mężczyzna. Tajima pokiwała potwierdzająco głową. Takie rzeczy były widocznie bardzo często spotykane w ich zawodzie. - I co dalej?
- Nie uwierzysz. Nobuko chciał mnie zabić, ale Izuro kupił tą bajeczkę z wnuczką. Poinformował o tym kapitana i oboje uznali, że będę dobrą przynętą i nie opłaca się mnie zabijać. No i że mogę mieć jeszcze jakieś informacje. No, a mało tego... Izuro podsunął temu durniowi Nobuko wspaniały plan. "Niech jedna grupa strażników uda się tam gdzie pojmano dziewczynę! A druga niech idzie do Shigashi no Kibu!"
Nie trwało to nawet minuty a Tajima zaczęła się śmiać:
- Hahahahaahahahahahhahahahahhahahahahahahahahahhahahahahahahah! - Jej towarzysz nie wiedział co się dzieje. Dziewczyna niemalże już płakała ze śmiechu. Z trudem się powstrzymała widząc zaskoczoną minę drugiego gościa. - Przepraszam... nagle sobie przypomniałam. Ten koleś - Izuro - mówił, że Takeshi go wykiwał, wykorzystał do odwrócenia uwagi. Że niby karawana im się zepsuła, wysłał go do strażników... a jak oni byli zajęci aresztowaniem, to coś tam. Hahahahahahahahah!
- Jesteś niesamowita, Tajima-san. Twoje kłamstwa to dzieła sztuki, a szczęście nie ma sobie równych. A ten Izuro to idiota. Co z nim zrobisz, jeśli go kiedyś spotkasz?
- Dobre pytanie. Izuro to idiota. Albo mistrz. W zależności czy robi to świadomie czy przez przypadek. W każdym bądź razie. Muszę ustalić czy jest z nami czy przeciwko nam. Jeśli z nami, to chyba go ucałuję. Jeśli przeciwko nam, to zabiję, bo jest zbyt niebezpieczny.

Kolorki:
- Kapitan Nobuko

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Kapitan Nobuko[/color][/b]

- Tajima

Kopiuj

[b][color=#FF00BF]- Tajima[/color][/b]

Misja wykonana pomyślnie!

[Izuro]

Bycie w tej wiosce pomału dobiegało końca, czuł to. Nie zamierzał zbyt długo w niej jeszcze siedzieć. Usłyszał pochwałę od Nobuku który to rzekł, że ma łeb na karku. Te informacje które uzyskał były naprawdę warte uwagi, ale czy napewno? Tego jednak nie wiedział, ale domyślał się, że wiele mogła ona ściemnić, ale jak dużo? Tego też nie wiedział. Nie było mu to jednak potrzebne. Chciał stąd wyjść, odejść aby już nigdy więcej tu nie trafić. W miejsce tak mu nieprzyjazne. Nobuku machnął ręką aby wyjść z nim do gabinetu, bez większych zastanowień ruszył. Droga nie trwała zbyt długo, zaraz znaleźli się w małym pomieszczeniu, pomiędzy biurkiem na dwóch krzesłach. Jasnowłosy usiadł pośpiesznie, nie uśmiechał się. Słuchał tego co ma mu do powiedzenia, od razu ukłonił się w geście podziękowania.
- Przepraszam, ale nie jestem zainteresowany. Tak jak mówiłem, nie jestem ani dobrym szpiegiem, ani tym bardziej strażnikiem. Pomogłem wam bo chciałem stąd wyjść i czym prędzej opuścić tą wioskę, a przy okazji Takeshi zasłużył sobie na moją nieprzychylność. Mam nadzieję jednak, że kiedyś spotkamy się w lepszych okolicznościach.. - to mówiąc zakończył swoją wypowiedź. Odebrał cały sprzęt który miał przedtem z dodatkowym bonusem w postaci mieszka złota. Ucieszył się, że mimo wszystko udało mu się coś zarobić zwłaszcza, że bogaty to on nie był, a wydatki przed nim. Trzeba było coś zakupić przed wyjazdem w dalszą podróż! Nie miał zamiaru zostać w Atsui.
- Jeżeli pozwolisz wyjdę, zamierzam udać się do sklepu z zaopatrzeniem by wydać zarobione pieniążki i natychmiast opuścić osadę. Wybieram się w dalszą drogę, a tą osadę będę omijał z daleka aby nie być podejrzanym. Do zobaczenia... - ukłonił się po czym odwrócił na pięcie i ruszył w stronę osady. Jego celem był sklep, chciał tam kupić rzeczy do treningu, może jakieś opancerzenie aby z każdym dniem stawać się co raz to lepszym shinobi! Nie miał nic już do dodania toteż raz dwa wyszedł, trochę mu zajęło odnalezienie miejsca...

>Sklep z wyposażeniem.