Shinobi War PBF Naruto

Różne skupiska energii pojawiały się i znikały z każdym kolejnym pokonanym krokiem. Sensoryczny zmysł łapał wiele niepotrzebnych sygnatur, nie mogąc dopaść dokładnie tej, która najbardziej interesowała młodą podróżniczkę. Wąski korytarz dawał złudzenie odległości. Blady blask światła zdawał się być znacznie bliżej niż rzeczywiście był. Coś przeskoczyło w głowie dziewczyny i wszelkie ogniki chakry zniknęły, przestały rozpraszać.
Echo biegu rozbijało się o wąsko rozstawione ścianki posypując z nich więcej piachu i żwiru. Echo dobywające się spod stóp zamieszanej w całą sprawę Atari i persony, która uciekała. Pomnażane w potędze dźwięki uderzały i uderzały coraz mocniej, tak jakby w tunelu miało miejsce przejście wojska. Szaleńczy pościg i równie szaleńcza ucieczka nabierały jak dziurawa łajba. Atari pochyliła się nieco biegnąc i ściskała nerwowo rękojeść bokena. Szare oczy próbowały wyczytać cokolwiek w panującej ciemności, a umysł miał głęboką nadzieje, że nie nastąpi na żadną luźną płytkę powodującą zapadnięcie się całego tunelu. Chociaż to fałsz. Nie wiedzieć czemu umysł Atari wyobrażał sobie bardziej nastąpienie na płytkę i wielki głaz ścigający ja zza jej pleców. Pani pseudo detektyw skarciła się za tak irracjonalną myśl i gnała dalej ściskając boken tak bardzo, że krew całkowicie odpłynęła z kostek w ręce. Wtedy dostrzegła postać, była daleko i każdy ruch czytało się z wielkim trudem. Białowłosy uciekinier obrócił się i machnął od niechcenia. Serce dziewczyny zabiło mocniej, tak jakby chciało przebić sie przez klatkę piersiową. Tunel o sypiących się piaskiem i żwirem ścianach mógł teraz posłusznie wedle woli pana zamknąć się i zmiażdżyć dziewczynę. Atari znała zdolności władania piaskiem i może dlatego przez chwilę oczekiwała naprawdę nieprzyjemnego, tragicznego w skutkach wyniku wykonanego gestu. Kolejne kroki i nic nie zmieniło się. Ściany nie zacisnęły, a sufit nie posypał. Ulga długo nie trwała, bowiem chwile później usłyszała przecinające powietrze pociski wyłaniające się z ciemności dzielącej Atari a ściganego białowłosego. Białe punkty leciały z zatrważającą prędkością i musiały być czymś niezwykle niebezpiecznym. W końcu rzucenie czegoś z taką prędkością, na taką odległość było imponującym czynem. Czynem, którym młoda podróżniczka nie powinna być teraz zachwycona, a przerażona. Odbicie pocisków byłoby trudne i być może nawet niewykonalne, a poza tym mogły być one napędzane jakąś nieprzyjazną niespodzianką. Szarooka nabrała więcej powietrza do płuc i nie zwalniając nawet na moment puściła się w ślizg, licząc na to, że piasek i żwir pomoże jej przeszurać się pod zagrożeniem. - Heey! Chce tylko zadać parę pytań! Stój! - Wykrzyczała w swoim nieco zdradzającym płeć głosem, tak jakby ta magiczna wiązanka miałaby spowolnić sytuację, ostudzić nastrój i pozwolić dwójce usiąść przy stole i zamienić kilka spokojnych zdań. Bycie ściągającym to niełatwe zadanie.

Wszystko działo się szybko, znacznie za szybko dla organizmu młodej podróżniczki w bambusowym kapeluszu. Kilka uderzeń serca, pompującego krew przesiąkniętą adrenaliną. Stukot kroków rozlegający się echem po całym korytarzu niczym trzaski burzowych chmur. Przecinające powietrze dwa prędkie pociski, świszczały tak jakby chciały najpierw rozerwać bębenki Atari. Wytrenowane mięśnie spięły się, umysł przekazał polecenie wślizgu. Nim jednak bodziec dotarł do odpowiednich członków było już nieco za późno na to, aby w pełni uchylić się przed nadciągającym zagrożeniem. Podróżniczka pochodząca z Teiz miała w krwi poławiaczy wielorybów, a nie szlachetnych bojowników jakim byli samuraje. Brakowało jej niezwykle wiele do prawdziwych dzierżycieli katan.
Pocisk rozdarł rękaw z taką samą łatwością jak skórę i mięśnie Atari. Poczuła palący ból, tłumiony częściowo przez adrenalinę. Pęd z jakim otrzymała ranę zmieniła jej pierwotny plan. Wślizg jaki miała dokonać zmienił się w przeturlanie się. Kilka koziołków całkowicie umorusało jej ciało w kurzu i pyle, z głowy zleciał bambusowy kapelusz, który teraz dyndał zawieszony na szyi przez cienki, biały sznurek. Siedziała, opierając większość ciężaru na jednym z ud. Wolna dłoń powędrowała mimowolnie w stronę rany. Czubek palca dotknął krwawiącego miejsca i od razu odsunął się. Ciemne włosy opadały na umorusaną twarz, a szare oczy wlepiały swoje spojrzenie w plecy znikającej w świetle osoby. Bolało. Nie tylko ciało, które miało w wielu miejscach stłuczenia i przetartą skórę. Nie tylko tocząca szkarłatem przecięta skóra. Bolała ją jej własna duma.
Męski głos rozległ się w tunelu. Dziewczyna prędko nasunęła na swoją głowę kapelusz i odwróciła głowę w stronę niedbale ociosanych schodów. - Nazywam się Atari. Ścigałam kogoś, kto mógłby odpowiedzialny za to co stało się na górze. - Odpowiedziała niezbyt głośno licząc na to, że wszędobylskie echo rozniesie jej głos na tyle, że strażnik usłyszy. - Niestety zbiegł. - Dodała po chwili i opierając się sprawną ręką podniosła się z ziemi. Otrzepała gruntownie swoje odzienie i spojrzała na swoją zabrudzoną ranę. Niedobrze. Nawet niegroźne rany narażone na brud mogą okazać się śmiertelne. Nie myślała długo, wyciągnęła swój bukłak, które odkorkowała za pomocą zębów. Poluzowała swoją górną część stroju i zsunęła z siebie rozcięty i przesiąknięty krwią rękaw prezentując chłodnemu tunelowi skrzętnie owinięte bandażem piersi i wiele blizn, które zdobiło jej ciało. Biel jej brzucha raziła wręcz w oczy. Mimo swojej jasnej karnacji nabrała na twarzy, karku i rękach nieco koloru. Nienarażone na złowieszcze słońce części ciała pozostawały blade niczym ośnieżone góry Teiz. Woda polała się po ranie wypłukując część pyłu i cieknąć stróżką aż do zwolna opuszczonych palców. Rozwodniony szkarłat kapał wsiąkając w piasek, a młoda podróżniczka oczekiwała na strażników. Nie było sensu biec dalej, nie dogoniłaby uciekiniera nawet na prostej linii. Był za szybki, liczyły się teraz tylko poszlaki, które mógł zostawić w swojej szaleńczej próbie zgubienia Atari. Ah, zapiekło mocniej. Adrenalina powoli schodziła, a rana bardziej dawała o sobie znać.