Siedziba władzy

[Fujiko]

Misja dla Satoshiego [ C ]
27 / 30
Satoshi Sabaku Satoshi myślał zadaniowo. Stawiając sobie wcześniej jeden cel, jakim było rozwikłanie zagadki, którą właściwie sam sobie narzucił, nie mógł teraz zboczyć z wytyczonej ścieżki. Tylko czy jedynym budulcem dla niej mogła być krew "niewinnych" osób? Zarówno pierwszego, jak i drugiego, nadchodzącego powoli trupa, wcale być nie musiało. Kobieta nie pragnęła umierać, a mężczyzna, leżący właśnie pod stopami chłopaka, choć miał złe zamiary, może wystarczyło go przekonać do tego, aby porzucił drogę zła, w którą omyłkowo wszedł. Człowiek to nie lalka stworzona przez zaawansowanego Ayatsuriego. Popełnia błędy, ale te najwyraźniej nie mogą być wybaczane nikomu. I choć człowiek myślał, że żądza krwi została zaspokojona, tak umierający po cichu niedoszły skrytobójca, czujący piach zbierający się w jego nozdrzach, ustach, trafiający aż po zamkniętą krtań, poczuł na własnej skórze, że z tym chłopakiem nie można zadzierać. Podobną wiadomość otrzymała para oczu, która wyjrzała na dolnym piętrze zza drzwi. Nie było trudno zauważyć ruchu za barkiem, a tym bardziej nie dało się nie usłyszeć łamiącego się dźwięku przesuwanych po posadzce drzwi. To była jednak tylko niewinna osoba, a przynajmniej taką się wydawała. Satoshi nie miał żadnego dowodu, że kobieta pracująca tutaj, mogła być w to wszystko zamieszana. Jeszcze nie zabijamy postronnych osób, prawda? 

Tortury, bo chyba tylko takim słowem można było nazwać to, co się tutaj zadziało, nie trwały przesadnie długo. Dopływ powietrza został szybko wstrzymany, a w przeciągu kolejnych minut sprawny iryo-nin byłby w stanie stwierdzić śmierć mózgu, a tym samym śmierć pacjenta, bo choć nasze techniki chakrowe poszły do przodu, tak jeszcze nikt nie był w stanie wymyślić sposobu na to, aby wskrzesić drugą osobę. Co zatem z resztą mieszkańców? Właściwie nie było wiadomo, czy jacyś tutaj są. Dwa kolejne pokoje stały tak, jak wcześniej je Satoshi widział. Żaden ruch drzwi, żadne charakterystyczne skrzypanie. Może słysząc, co się dzieje, niektórzy postanowili udać, że wszystko jest normalne i nie ma co wtrącać nosa w nie swoje sprawy.

Choć na pustyni trwała noc, a wokół paliły się tylko pojedyncze pochodnie i stworzone latarnie, to niektórzy zza swych otwartych okiennic mogli dostrzec chłopaka poruszającego się kilkanaście metrów nad ziemią na stworzonej przed chwilą chmurze. Z jednej strony to osada podlegająca pod ród Sabaku, więc taki wybryk natury nie powinien nikogo dziwić, a z drugiej strony... kto w obliczu nocy wybierałby się na takie wędrówki? 

Ciemność. To chyba dobre słowo do opisania tego, co widział Satoshi przez kolejne kilka - może dwie, a może trzy godziny. Wpierw podczas podróżowania na swym dumnym, piaszczystym wierzchowcu, a następnie już podczas wędrówki pieszej, gdy zmęczony i pozbawiony energii, nasz bohater musiał wręcz dokuśtykać do bram głównej osady Atsui. Obecni tam strażnicy, trzymający latarnie w ręce, od razu podbiegli do strapionego wędrowca. Ten jednak miał jeszcze dość energii na to, aby o własnych siłach przetransportować się do siedziby władz, a i pomoc ambulatoryjna nie była szczególnie wskazana. W końcu nie było widać żadnych ran. Nikt jeszcze tutaj nie wiedział, co zaszło w Ita'harze, która dopiero budziła się do życia, wraz ze Słońcem powoli wyłaniającym się zza horyzontu. 

– Tak? – Delikatny, cichutki głosik jednej z pracujących w siedzibie kobiet, w końcu odezwał się w stronę Satoshiego. Wiadomo, że młodzi shinobi przychodzą tutaj już od godzin porannych, ale obecnie ruch wciąż pozostawał stosunkowo niewielki.

Kobieta
Strażnik

  Ukryty tekst

[Satoshi]

POPRZEDNIA LOKACJA

Satoshi myślał zadaniowo, była to przenajświętsza prawda. Chłopak przed kilkoma laty natknął się na grupę bandytów, która w zasadzie tylko dla zabawy nieomal go nie zabiła, a i to tylko dzięki odsieczy, która nadeszła w ostatnim możliwym momencie. Na pamiątkę tego wydarzenia młody Sabaku nosił blizny, obficie znaczące jego oblicze. Te właśnie bruzdy przypominały mu, co się dzieje, gdy jednostki słabe nie mają nikogo, kto mógłby ich chronić. To wydarzenie nadało mu cel, zadanie nadrzędne - pilnować, by zło i bezprawie duszone było w zarodku, z maksymalną bezwzględnością. Zwalczać zło złem. Gdy tylko udało mu się wstąpić w szeregi klanu władców piasku, upewnił się, by ten cel wyrył się w jego pamięci. To dla niego ćwiczył, to przez niego właśnie wylewał hektolitry potu, opanowując kontrolę błękitnej energii, chakry - mistycznej siły, która pozwalała na ochronę cywilnych istot. Ostry jak brzytwa Unijny kodeks prawny zapamiętał i uczynił go swoim bushido - kodeksem honorowym. Był świadom wad swojego rozumowania, tego, że czasami zasady muszą zostać nagięte, jednak zdawał sobie sprawę z faktu, że po czymś takim trzeba ponieść konsekwencje. Raz była to warta na najwyższej wieży w Kinkotsu, a innym razem śmierć. Tak działały Samotne Wydmy, dzięki temu właśnie ludzie żyjący na tym niegościnnym terenie mogli przetrwać.

Satoshi zabił w ciągu ostatniej doby dwie osoby. Czy tego żałował? Absolutnie nie. Czy miał wątpliwości co do słuszności swoich wyroków? W żadnym wypadku. Ci ludzie zabili bądź bezpośrednio przyczynili się do śmierci wielu kupców, szkodząc nie tylko ich rodzinom, ale także interesom całej Unii, dla której handel, to była kwestia być "albo nie być". A sposób, w jaki zostali zabici? Nie miał znaczenia. Gdyby ta dwójka została pojmana i osądzona, najpewniej zawisnęłaby na szubienicy lub została ścięta. Surowe prawo Unii nie wierzyło w drugą szansę. Satoshi również.

Opuszczając karczmę, w której to pokój wynajmował, Sabaku dostrzegł uciekającą kobietę. Ani myślał wyrządzać jej jakiejkolwiek krzywdy, nie miał żadnych dowodów na to, że była kimkolwiek więcej niż pracownikiem karczmy. Nawet jeśli ucieknie i ostrzeże grupę zajmującą się polowaniem na handlarzy, shinobi będzie już daleko.

Całą drogę niebieskooki gnał przed siebie, prosto do stolicy. Do tego porządku, za którym już się stęsknił, przebywając w Ryuzaku. Szkoda tylko, że w takich okolicznościach, niosąc nieprzyjemne wieści. Władze Sabaku będą musiały jednak podjąć działania. Jego rolą było tylko przeżyć i dostarczyć dowody na całe zajście. Nad ranem dotarł do osady. Wyczerpany ubytkiem chakry i pustynnym chłodem, który wyziębił jego ciało, z trudem stanął przed pracownicą, która mogłaby przyjąć jego raport. Miał co prawda wystarczająco dużo czasu na przemyślenie tego, co w siedzibie powie, jednak na chwilę odebrało mu mowę. Nie wiadomo czy z wyczerpania, czy może ulgi, która ogarnęła jego ciało...
-Sabaku no Satoshi, ranga Doko. Podróżując szlakiem transportowym nieopodal wioski Ita'hara byłem świadkiem niepokojącego zdarzenia. Rozerwany na strzępy wóz kupiecki. Dogorywający handlarz na moich oczach został dobity przez kunoichi z klanu Douhito, sam prawie oberwałem od eksplozji. Kobietę zabiłem, podejrzewając, że jest po prostu częścią jakiejś grupy bandytów, niewyłapanej dotąd przez patrole. Przed śmiercią powiedziała coś, ciężko mi w tym momencie przypomnieć sobie dokładne słowa, ale próbując wytargować swoje życie, dała mi do zrozumienia, że była łowcą z wioski Ita'hara i robiła to, bo wioska była bardzo biedna. Przeszukałem zwłoki, nie znalazłem żadnej odznaki symbolizującej przynależność do któregoś z klanów, miała jednak przy sobie to - i tutaj Satoshi wyciągnął kartkę papieru, którą znalazł przy Kunoichi. - Zacząłem podejrzewać, że ludzie w wiosce składają zamówienia na przedmioty, które kobieta dostarcza im, atakując podróżujących handlarzy. Postanowiłem więc to sprawdzić i zatrzymałem się w jednej z karczm w tej osadzie. Na ulicach zobaczyłem masę pośpiesznie i niedbale wykonanych straganów pełnych różnej maści produktów, lokalnych, jak i egzotycznych, wyglądających na drogie. W wiosce, w której niby bieda aż piszczy... Nie ufałem lokalnym, więc w wynajętym pokoju zastawiłem pułapki, mające na celu mnie obudzić w przypadku najścia przez nieproszonego gościa. I taki się też pojawił. Przed śmiercią wyjawił mi chełpliwie, że chciał mnie zabić, wiedzą o tym, co stało się z ich łowczynią, a także to, że całej wioski nie zabiję. Nie wiem, czy zrobił to z paniki, ale jak dla mnie to tymi słowami wyjawił, że przynajmniej część mieszkańców o procederze wie i go wspiera. Dłużej już nie czekałem, tylko na łeb na szyję gnałem tutaj. Ostatecznie, bilans całego zajścia to dwa trupy, sprawa pozostaje nierozwiązana, ale sam jeden nie miałbym najmniejszej szansy na przeciwstawienie się większej ilości osób. Dodatkowo podejrzewam, że włodarz osady wie o tym, co się tam dzieje, jako że wystarczy się przejść po ulicach, żeby nabrać naprawdę solidnych podejrzeń. Nie mam na to jednak dowodów, to tylko moje przypuszczenia - Satoshi zamilkł, oczekując na reakcję, którą wywołają jego słowa.

[Fujiko]

Misja dla Satoshiego [ C ]
29 / 30
Satoshi Sabaku Kobieta, widząc dość zmęczonego shinobiego, chcącego coś z siebie wydusić, już nawet się podniosła ze swojego siedzenia, chcąc mu jakoś pomóc. Podstawić krzesło, może złapać za ramię, gdyby ten się miał nagle przewrócić, ale jakby z procy, słowotok jego myśli wystrzelił w ciągu kilku sekund. Dopiero po kilku zdaniach, widząc, że Satoshi zamierza się porządnie rozgadać, powstała ona ze swojego miejsca, przepraszając na chwilę chłopaka i prosząc go, aby poczekał. Z pewnością wielu z pracujących tutaj osób odesłałoby go do domu, mówiąc, że nie babrają się w historiach jakichś Doko, ale już na wstępie Satoshi mógł zauważyć płynące ciepło od kobiety. Najwyraźniej istnieją na tym świecie osoby, które nie pragną mieszać z błotem drugiego człowieka. Powracając do swojego miejsca z czymś, na czym mogłaby zapisać całą historię, notowała sobie co najważniejsze fragmenty. Oczywiście opowieść, którą przed chwilą wyłożył Satoshi, byłby w stanie wymyślić niemalże każdy, kto ma w sobie choć trochę wyobraźni. Sama jednak wioska Ita'hara nie należała do najbiedniejszych. Była w końcu jedną z największych na północnym trakcie. Oczywiście nie równała się Kinkotsu, ale wciąż trudno było dopatrzeć się ogromnych braków monet, które dostrzec można byłoby w mniejszych osadach rozrzuconych po całej Unii. 

– Mówisz więc, że to wszystko ym, cała osada jest w to uwikłana? – Nie wierzyła, aby nagle władze, które zajmowały się Ita'harą, wolały porzucić swoje dość spokojne życie na rzecz nieco zwiększonego handlu płynącego od zabijania prostych kupców. Spojrzała jednak na listę, jaką podarował jej Satoshi. Był to obecnie jedyny dowód, jaki ze sobą miał. Przejrzała ją dokładnie, ale trudno było wyczytać jakieś konkrety. Równie dobrze mógł to być spis... wszystkiego. I niczego jednocześnie. – Nie chwaliłabym się tym, że zabiłam dwie osoby. – Jej czysta dusza nie pozwalała pochwalić takiego barbarzyńskiego zachowania. – Ale to pewnie w samoobronie. – Dopowiedziała sobie sama, spoglądając w oczy chłopaka. Chciała się upewnić, że młody Sabaku nie ma pogłębiających się morderczych zapędów. Przypomniawszy sobie coś wreszcie, raz jeszcze przeprosiła Satoshiego, udając się do osobnego pokoju. Drzwi ponownie otworzyły się dopiero po kilku minutach, a w rękach kobiety nasz bohater spostrzec mógł niewielki zwój, który pani urzędnik rozwinęła na swoim blacie. 

– Zdaje się, że dostawaliśmy już raporty na temat tego, aby coś atakowało podróżujących traktem. Głównie w... – W mniej ruchliwe dni. W końcu i kupcy mieli niepisany własny regulamin, w którym jasno stał zapis o tym, w jakie dni spotykają się w jakiej osadzie. Nie tylko dla zmaksymalizowania swojego zarobku, ale... No, nie oszukujmy się. To był jedyny powód. – Sama nie wiem. Zarządca osady miał się zająć tą sprawą. Ataki przeprowadzane były sporadycznie i podejrzewaliśmy udział zwierząt, dlatego też nie podejmowaliśmy żadnych większych kroków, skoro zostaliśmy zapewnieni o tym, że znają ten problem i są gotowi do jego rozwiązania. Muszę się zastanowić. – Mina wskazywała na to, że faktycznie nie wiedziała, co o tym myśleć. Odwróciła jedynie zwitek papieru, na którym zapisywała omawiany przez Satoshiego raport, a obok położyła niewielki mosiężny kwadrat, w którym usypany był czerwony proszek. – Podbij swoje słowa palcem. Jeżeli jednak ktoś z Ita'hary zgłosi się do nas, możesz mieć problemy. Dobrze jednak, że przyznałeś się pierwszy. Zabójstwo nie jest zawsze rozwiązaniem. – Dziwne słowa. Dziwne słowa szczególnie dlatego, że rzuca je osoba pracująca w siedzibie władz, gdzie zarządzanie misjami polegającymi niejednokrotnie na pozbyciu się danej jednostki jest dla niej chlebem powszednim. Może miała swoją własną życiową misję i chciała sprawić, aby świat stał się nieco lepszy niż jest? Cóż. To mało ważne w tym momencie. Słowa zostały spisane i odnotowane, a jeżeli zostaną potwierdzone, to Satoshi z pewnością zostanie za to wynagrodzony.

Kobieta
Strażnik
Urzędniczka

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Satoshi oniemiał. Złożył raport, zgodny z tym, co widział i co przeżył, a teraz jego słowa już na samym wstępie zostały podane w wątpliwość. Prawie zginął na szlaku, w obronie własnej zabił po raz pierwszy w życiu, zgodnie z tym, co głosiło prawo Unii. Co innego miał zrobić? Wypuścić morderczynię niewinnych ludzi, którzy chcieli zarobić na utrzymanie swoje i swoich rodzin? Upilnować ją i w jakiś sposób dostarczyć do Kinkotsu żywcem? Wyparłaby się wszystkiego, cała jego praca poszłaby na marne. Nie miał wątpliwości, że podjęta przez niego decyzja była jedyną słuszną. Wycedził więc z wściekłością:
-Dzisiejszego dnia po raz pierwszy w życiu musiałem zabić, nieomal nie ginąc wcześniej od ataku glinianymi ptakami Douhito. Przeżyłem tylko dlatego, że umierający kupiec, do którego podszedłem, aby wypytać, co się stało, w ostatniej chwili wskazał mi, z której strony nadszedł atak. W porę, żebym zobaczył białe ptaki, lecące w naszą stronę. Nigdy wcześniej nie walczyłem z Douhito, nie byłbym jej w stanie obezwładnić i bezpiecznie doprowadzić do Kinkotsu na przesłuchanie. Chwila nieuwagi i byłoby po mnie. Miałem jej pozwolić uciec? Kobiecie, która na moich oczach zamordowała kupca? Kilka chwil później poleciałby na mnie zmasowany atak, któremu nie dałbym rady się przeciwstawić. Jeden Dokou w tę czy we w tę, co za różnica? Zabiłem, po części w samoobronie, po części, bo tak było trzeba. Jedyne słuszne wyjście, które zapewniłoby moje przeżycie. Zamiast jednak olać sprawę, ciesząc się z tego, że przetrwałem, postanowiłem zgłębić ten temat, licząc, że przysłużę się klanowi. Prawie znów zginąłem, tylko wrodzona ostrożność i zastawione pułapki uchroniły mnie przed sztyletem pod żebra. Jego też miałem puścić wolno, tak by zdążył skrzyknąć kilku swoich i pokonać mnie, wyczerpanego po poprzedniej walce z ich koleżanką? Zostałem wyszkolony na shinobiego, nie dyplomatę. Zadziałałem tak, jak mnie nauczono. Ochroniłem swoje życie, zdobywając przy tym informację, która dla mnie mogła się okazać istotna dla klanu. - Satoshi posmutniał pod koniec swojej wypowiedzi. Od zawsze wierzył w prawo Unii, to ochronie ludzi słabszych zadedykował swoje życie. Teraz jego motywy były podważane, jakby jego słowo nie miało żadnego znaczenia.

Okazuje się jednak, że władze słyszały o incydencie, zrzucając winę na zwierzęta. Jeśli według kobiety niebieskooki przedstawił zbyt mało dowodów na swoją prawdomówność, teraz sama potwierdziła jego słowa.
- Tak jak powiedziałem wcześniej, sądzę, że w osadzie jest duża grupa osób, która o procederze wie, wnioskując po wypowiedzi niedoszłego skrytobójcy. Jeśli nie zarządca, to ktoś z jego świty, kto zajął się zleceniem z Kinkotsu, wystarczy się przejść i przyjrzeć straganom, żeby zobaczyć, że coś tam śmierdzi. Lokalni kupcy, z pozbijanymi byle jak i z byle czego straganami z importowanymi towarami, wyglądającymi na drogie. Kto normalny w ten sposób prezentowałby kosztowności z importu, przeznaczone na handel?

Na wzmiankę o kłopotach, jakie mogą wyniknąć z jego działań, Satoshi splunął w myślach. To on tu się stara, ryzykuje życie dla dobra klanu, broni interesów unii, a później w "nagrodę" otrzymuje groźby? Opinię o niezabijaniu po prostu zignorował. Łatwo było wymawiać takie frazesy, siedząc na krześle i przybijając pieczątki. Czasami jednak w życiu inaczej się nie dało. Bez żadnego słowa obtoczył swój palec w czerwonym proszku, po czym bez wahania przyłożył go do raportu, w wyznaczonym miejscu. Nie kłamał, mówił prawdę.

-Rozumiem, że jestem tylko Dokou, jednak jeśli w tej sprawie mógłbym się jeszcze jakoś przydać, to z chęcią pomogę. Udowodnię prawdziwości swoich słów. - *i odbiorę zapłatę za swoje poświęcenie dla klanu* - dodał już w myśli. Był chciwy, ale duma miała dla niego większą wartość niż Ryou. Jeśli całość procedury była już zakończona, Sabaku wyszedł z budynku.

[Kaiho]

Misja rangi C

Nothin' ever comes for free
You can pay what you want but you're never gonna outrun me.

1 Minęło parę dni. Parę leniwych dni - w zależności od tego, co rozumiemy przez leniwość. W świecie ninja zawsze było coś do roboty. Zawsze było zajęcie, które miało być gotowe na wczoraj, chociaż pojawiło się dopiero jutro i problem, który ciągnął się od lat, ale nawet za następnych pięć nikt go nie rozwiąże, bo powiedzą, że nie mają do tego ludzi. I nie mają czasu. I zasobów. Niczego nie mają - a niby Unia taka wspaniała. W tych leniwych dniach zostało powiedziane Satoshiemu, nim opuścił siedzibę władzy mając ostatnie zapewnienia tutejszej panny (albo panienki), która z nim rozmawiała, załatwiała sprawę i współpracowała, że spokojnie - coś na to poradzimy. I to nawet nie w dosłownie tych słowach. Zwlekanie z niektórymi rzeczami zazwyczaj sprawiało, że problemy zaczynały się nawarstwiać, bo pojawiały się kolejne (jak to zostało już wspomniane), albo wróg miał czas, żeby działać szybciej, albo... albo wszystkie zmienne tego świata właśnie spadały na plecy i sprzysięgały się, żeby ci przeszkodzić, utrudnić życie, najlepiej od razu zgnoić, zdeptać - łokieć, pięta - nie ma klienta, jak to mawiała stare porzekadło buddyjskich mnichów. Albo to ktoś inny powiedział..? Nie ważne - ważne było to, że Satoshi miał związane ręce - i musiał czekać. Grzecznie. Z pokorą. Na swoich zgrabnych czterech literkach (tam chyba blizn nie miał?), wykazując się cesarską cierpliwością - i może przy okazji wyrozumiałością dla całej biurokracji, przez jaką niekiedy trzeba się przedrzeć, żeby ci w końcu powiedzieli: dobra, dobra, idź pan już, my do pana nic nie mamy, bo papierki do pana nic nie mają. Szok - wydawałoby się, że żadna kartka papieru niczego ci nie powie. A jednak. Język można człowiekowi wyrwać, kartki spalić - ale to właśnie pergaminy wytrzymywały całe wieki, by potem zachwycali się nimi archeolodzy. Ciekawe, co powie za 100 lat ktoś, kto odkopie akta takiego jednego Sabaku Satoshiego. Prawdziwe wakacje. W dzisiejszych czasach powiedzielibyśmy, że niemal takie korona-wczasy. Siedzisz, niby z przymusu, ale w sumie fajnie - nic nie trzeba robić... chyba że jesteś osobą, którą frustruje, że twój honor klanu mógł zostać nieco zanieczyszczony, a bandziory w wiosce mogły już znaleźć sobie inną łowczynię, która zrobi wesoły skok na karawany. No, wtedy trochę mniej wakacyjnie i robiło się bardziej więziennie. W końcu punkt widzenia zawsze zależał od punktu siedzenia. Więc jak tam, drogi Satoshi? Siedzi pan wygodnie? Oby tak. Nikt nigdy nie mówił, że łatwo jest być ninja, ale jeśli o tym zawodzie można było powiedzieć coś dobrego to to, że pozwalał za niemałą pensję kupić bardzo wygodne meble do domu.
Jak to z wakacjami bywa (i z więzieniem) w końcu się kończyły. Prędzej czy... później. To nie trwało wcale tak długo. Przemielenie, przekartkowanie i w końcu - przewartościowanie dostarczonych informacji oraz sytuacji, jaka miała miejsce w miasteczku, którego mieszkańcy tak dziwnie się zachowywali zajęło dwa dni, pięć godzin i dziesięć minut. O ile byłeś skłonny tak dokładnie odmierzać czas, rzecz jasna. Nie licząc sekund - i setnych sekund - po takim właśnie czasie do domu Satoshiego zapukał kurier - ubrany w oficjalne szaty Unii nie pozostawiał wątpliwości co do swojej przynależności oraz tego, że nie przynosi zamówionych wcześniej u szewca butów. Czy coś. Ciężko było nawet nazwać listem to, co otrzymałeś - bo była to po prostu krótka wiadomość, która wzywała cię do stawienia się w siedzibie władzy celem przydzielenia następnej misji. Innymi słowy - hurra i do przodu! Kraj cię potrzebuje, dzielny wojowniku!
Siedziba zachwycała swoim rozmachem i wielkością, a szerokie wejście i korytarze sprawiały, że nie było problemu się tu poruszać nawet w te bardziej tłoczne dni. Tego popołudnia zaś nie zatrważało też ilością odwiedzających. Nim jednak dobrze zdążyłeś skręcić w odpowiedni korytarz, żeby wejść do jeszcze bardziej odpowiedniego pokoju o najodpowiedniejszym numerze odpowiadającym temu z twojego powiadomienia, ktoś na twój widok uniósł rękę w górę. Ktoś - znaczy starszy shinobi, o pojedynczych, białych włosach wplecionych w czerń, lekko posiwiałym też już, równo przystrzyżonym zaroście, o zmarszczkach na ciemnej, opalonej twarzy. Nieco kanciastej, wyrytej zdecydowanym ruchem ręki Matki Natury. Przeciętny wzrost sprawiał, że nie wyróżniał się jakoś szczególnie - ot, pozornie jeden z wielu ludzi, których mógłbyś minąć na ulicy. Na plecach nosił gurdę, a na ustach - ciepły uśmiech. Tak i jego oczy były ciepłe. Można im zaufać. Tym czekoladowym, niemal czarnym w tym przytłumionym świetle korytarza oczom. Ubrany był w zwykłe ciuchy - biało-żółte, lekkie, odpowiadające wciąż unoszącemu się na zewnątrz upałowi. A na jego piersi - odznaka Sentokiego.
- O! Sabaku Satoshi? Czekałem na ciebie! - I ruszył w twoim kierunku, odrobinkę niegrzecznie właściwie krzycząc przez korytarz. Miał sprężysty, zdecydowany krok. A uśmiech z tej twarzy nie znikał. - W sprawie Itahary, tak? Jestem Sabaku Haruto, Sentoki Unii Samotnych Wydm odpowiedzialny za tę sprawę. Możemy porozmawiać? - Głupie pytanie - bo skoro był przydzielony, a tyś został do niego wysłany, to wręcz musimy pogadać. A potem ci ciągle wmawiają, że nie ma głupich pytań...

[Satoshi]

Jak to już bywa w świecie ninja, dla Dokou czasami życie toczy się leniwie, przeplatane spokojnymi misjami typu "przynieś, podaj, pozamiataj" tylko po to, by od czasu do czasu trafiła się misja z pozoru prosta, a gdy człowiek już w nią wsiąknie, to idzie się pogubić od dylematów moralnych, prawnych, a na konszachtach kończąc. Wydawałoby się, że właśnie w coś takiego przypadkiem wdepnął nasz młody shinobi. Ledwie kilka dni temu, wracając z podróży, wciąż mając w głowie wspomnienie cichego szumu fal i powiewu delikatnej bryzy morskiej, natknął się na z pozoru błahą sprawę. Ot kupiec zamordowany przez bandytkę, która połakomiła się na ten dość prosty, acz obarczony ryzykiem, sposób zarobku. Satoshi tuż przed tym, jak wymierzył sprawiedliwość, zdobył dość ciekawe informacje, które postanowił sprawdzić. Wdepnął tą decyzją jak Beduin w wielbłądzie łajno, sprawa okazała się bowiem dość cuchnąca, a gdy zdał raport w siedzibie władz, w swoim ukochanym mieście Kinkotsu, dowiedział się nie tylko tego, że być może naraził się wyżej postawionym osobom, ale też tego, że same ataki były znane biurokratycznej machinie Unii. Chyba tylko dzięki temu zawdzięczał fakt, że wciąż mógł chodzić po stolicy jako wolny człowiek, a nie gnić w więzieniu za bronienie swojego życia.

Kilka dni upłynęło dość leniwie. Chłopak musiał solidnie wypocząć po długiej podróży, zwieńczonej jakże dynamicznym preludium do dość poważnej sprawy, w którą był uwikłany. Każdego dnia wyczekiwał na jakiekolwiek informacje dotyczące śledztwa podjętego przez Kinkotsu. Co prawda zaoferował swoją pomoc, jednak to tej pory nikt go nie wezwał, co mogło znaczyć tylko jedno: "Siedź grzecznie i czekaj, aż lepsi od Ciebie zajmą się sprawą, jak należy". Może i zareagował dość brutalnie w Ita'harze, wątpił jednak, by podejmując inne decyzje, przeżyłby wystarczająco długo, by móc komuś opowiedzieć o tym, co się tam działo. Każdy kolejny dzień sprawiał, że jego wysłużone i rozpadające się maty Tatami wydawały się zbudowane z coraz większych i ostrzejszych szpikulców, niczym łoża fakirów, artystów cyrkowych słynących z leżenia na tych narzędziach tortur. I gdy już tracił całkiem nadzieję na w miarę szybkie rozwiązanie tej sprawy, Sabaku został wezwany do siedziby rodu. Kurier, w oficjalnych szatach, znaczy się, sprawa ruszyła. Młody shinobi niczym napięta struna zerwał się, w pośpiechu zabierając swoją gurdę i ruszając prosto do siedziby. Nie znosił czekać, a co gorsza nie znosił zmuszać kogokolwiek do czekania na siebie.

Wchodząc niejako z duszą na ramieniu do budynku, spodziewał się strażników, którzy go zaaresztują. Czuł się całkowicie niewinny, ba, uważał, że odwalił w osadzie dobrą robotę, jednak któż na jego miejscu, po tak długim oczekiwaniu, nie spodziewałby się najgorszego? Tymczasem, jego komitet powitalny wyglądał zgoła inaczej. Składał się bowiem z jednego jegomościa, po którego wyglądzie znać było pierwsze oznaki starości. Ten na jego widok uniósł do góry ręce w geście powitania, wykrzykując jego, jak i swoje imię na całą salę. Coś, co Satoshiemu do głowy by nawet nie przyszło. Przedstawił się jednak jako Sentoki, więc najwyraźniej jemu nie groziło za to ostre zruganie przez pracowników, bądź pilnujących tego miejsca strażników.
-Dzień Dobry, Haruto-dono, tak, nazywam się Sabaku Satoshi, Dokou. Oczywiście, że możemy porozmawiać, jestem do pana dyspozycji. - młodego shinobi zdziwiło to, że do sprawy przydzielono Sentokiego. Było to spowodowane powagą sprawy, czy też może wybrykami, których w oczach biurokracji dopuścił się Satoshi? Tego nie wiedział, ale coś czuł, że dowie się wszystkiego w wyniku rozmowy. Zamierzał zrobić wszystko, o co zostanie przez zwierzchnika poproszony, udowadniając tym samym, że to, co mówił, było prawdą, na całe szczęście dostał możliwość dowieść swoich racji.

[Kaiho]

Misja rangi C

Nothin' ever comes for free
You can pay what you want but you're never gonna outrun me.

3 Nikt w Kinkotsu, a nawet poza jego granicami, nie lubił zbytniej wylewności. Bliskość fizyczna? A fee. Dobra do zachowania w zaciszu domowym, kiedy zasuwało się firanki, albo do domów rozkoszy, gdzie każdy był... każdym i nikim jednocześnie. Niektóre rzeczy po prostu powinny pozostać w cieniu - żeby sama Amaterasu nie musiała wylewać łez nad rozwiązłością swoich dzieci, którym pobłogosławiła na pustyni. Tak i nie było wylewności ze strony Twojego nowego pracodawcy. Miał odsłonięta ramiona, lekko falowane włosy zebrane w kuc - gdyby je rozpuścił może sięgałyby łopatek. Były wysuszone, na pewno źle by się układały i tworzyły ptasie gniazdo, a splecenie ich rzemieniem sprawiło, że jakoś żyły ze swoim właścicielem w zgodzie. W miarę. Pomijając te niektóre wystające włoski na prawo i lewo. I ten jeden loczek, co opadał na jego czoło, ale sam mężczyzna nie zwracał na niego uwagi. Odsłonięte ramiona były umięśnione i mogłeś dojrzeć nawet dwie spore blizny - chyba po cięciu. Luźne spodnie były zebrane na udzie bandażem, ściśnięte, a na bandażu przyczepiona kabura. Kiedy podszedł bliżej mogłeś zauważyć, że do pasa przypiętą ma sakiewkę, a jeszcze z tyłu, na biodrze, wisi większa torba. Oprócz tego rzekomy Sentoki nie zachwycał wyposażeniem. Nic nie krzyczało na nim, że mimo lat dorobił się majątku, że jest tutaj przedstawicielem Sabaku, przed którym trzeba chylić głowy. Albo nie miał talentu, albo pecha, albo... był lekkoduchem. Wielu shinobi, nawet utalentowanych, mimo tego, że niby służyli klanowi i wsłuchiwali się w jego potrzeby, nie domagało się awansów. I po prostu żyli. Czemu? Ano dlatego, że bycie na wyższej randze to nie tylko przywileje i większa płaca, czy możliwość wpadnięcia do lidera na herbatkę. To przede wszystkim obowiązki. A te potrafiły bardzo ciążyć na ramionach. Nie każdy się do tego nadawał.
- Aaa, przepraszam, że tutaj! - Rozplątał ręce, by podrapać się po potylicy. - Mam alergię na biura! Papierki, papierki, więcej papierków i to krzesełko, na którym ci każą siadać jak na przesłuchaniu! - Uśmiechnął się sympatycznie, zatrzymując przy tobie. Przed tobą, ściślej mówiąc. Darował już sobie krzyczenie przez pół korytarza. Wskazał zapraszająco gestem, żeby skierowali się ot, w jednym z kierunków, ale dalej od tych wszystkich pokoików opatrzonych numerkami, gdzie panowała zazwyczaj głucha cisza. - Po pierwsze gratulacje - upiekło ci się i nie będzie żadnych problemów. - Wyczytał to z twojej twarzy? Albo był zagłębiony w sprawę i może pamiętał jeszcze, jak to jest być Doko, który spieprzył jakąś sprawę i to w dodatku nie celowo. Fakty tak się prezentowały, że nie zrobiłeś niczego złego. Prawo Unii było jasne, krótkie i brutalne - nagrabiłeś sobie? To teraz płać. Własnym życiem. Odnosząc się do odważnej łowczyni, co chciała ciachać gardła aż zabraknie tchu, żeby wzbogacić "biedną wioskę". Skierowaliście się bardziej w kierunku wyjścia, tam, gdzie jednostki przewijały się na wielkim korytarzu, który prowadził do wielu następnych przejść. - Po drugie - gratulacje, z chęcią przekazuję ci kontynuację misji w Itaharze. - Jego gest wyglądał tak, jakby zaraz miał ci podać dłoń, ale obyło się bez tego. Po prostu wykonał nią gest, który wyglądał jak kolejne zaproszenie. Tym razem do odebrania (zasłużonego?) przydziału. - Przeprowadziłem wywiad w Itaharze po twoim raporcie i tak się składa, że potrzebuję wsparcia. Uznałem, że jako osoba zaangażowana będziesz chciał odpłacić zuchwalcom za wkopanie cię w problemy, co? - Uśmiechnął się przez moment szerzej. - Grubymi nićmi uszyli tę wiochę, ale nie taki diabeł straszny, na co nie zaradzi kupka piachu. - Haruto przez moment milczał, kiedy mijaliście jakiegoś ponurego człowieka, który zerknął na was ciekawsko - a konkretniej chyba na twoje blizny. Kontynuował, gdy tamten zniknął za waszymi plecami. - Rodzina Tanaka kręci tam ładny interes. Jak już wiesz - niekoniecznie legalny. A my niekoniecznie legalnie rozwiążemy ich problem. Zdemaskowanie ich jest na ten moment niemożliwe, a Sabaku nie może ryzykować w czasie wojny, że zostanie zabita jakaś karawana, która akurat będzie tuptać z Wietrznych Równin. Rozumiesz? - Ten człowiek mógł być miły, wesoły i w ogóle - ale sprawa Unii to sprawa Unii. Nie było tutaj miejsca na proszę, przebacz czy spierdalaj. Robotę trzeba wykonać. - Tanaka są kryci przez jednego jegomościa, którym zajmę się ja. Chcemy się pozbyć głowy rodziny i jego żony - Tanaka Fuji i Takana Mei. Mają córkę, Tanaka Yui i młodego syna, Takana Akihiko. Córka, Takana Yui, musi zostać obsadzona na głowę rodu, pomimo tego, że przygotowywali do tego syna. Masz zrobić wszystko, żeby to ona zasiadła sobie jak kogut na grzędzie w rodzinnym gniazdku. Prawie wszystko. Siostrzana miłość do braciszka mogłaby sprawić, że pani Yui mogłaby się obrócić przeciwko nam. - Pogrzebał paznokciem w przednich zębach i przesunął po nich językiem.

[Satoshi]

Coś bardzo ciężkiego upadło właśnie na posadzkę, nie wydobywając z niej nawet najcichszego dźwięku, nie zwracając absolutnie czyjejkolwiek uwagi. Jakże by zresztą miało, skoro tym, co właśnie oderwało się od Satoshiego, była ciążąca mu przez ostatnie dni groźba kary, która skutecznie zatruwała jego myśli. Co innego wiedzieć, że nie zrobiło się nic złego i postąpiło się najlepiej, jak tylko się dało, biorąc pod uwagę wszelkie aspekty danej sytuacji, co innego jednak usłyszeć to od kogoś, a im ważniejszego i bardziej doświadczonego, tym większa ulga. Niebieskooki nagle poczuł się lekko, choć starał się po sobie aż tak nie pokazywać uczuć, lekki uśmiech mimowolnie zagościł na jego ustach. Nie tylko nie będzie miał kłopotów, ale jeszcze dostarczył klanowi informacje, które pozwoliły dotrzeć do prawdy, stojącej za tajemniczymi atakami na kupców przez, jak się okazało, nie zwierzynę, a ludzi. W tej jednej chwili wszystkie jego wątpliwości, rodzące się przez ostatnie dni zostały rozwiane, a jego wiara w Unię, jej jedność, praworządność i sprawiedliwość powróciły, chyba nawet silniejsze, niż dotąd. Miejsce, w którym rozmawiali, chyba też nieco pomogło, kto bowiem ochrzaniałby Dokou za spartolenie sprawy na środku korytarza? W każdym razie, Satoshi słysząc, że ma możliwość powrócenia do osady, by pomóc dokończyć to, co niechcący zaczął niespełna tydzień temu, nie zawahał się ani chwili. - Dobrze słyszeć, że nie będę miał kłopotów, z miłą chęcią wyruszę do Ita'hary, by pomóc w wypełnieniu misji. - Satoshi lekko ukłonił się, na znak szacunku, a nie chcąc przerywać Sentokiemu w wypowiedzi, zamilkł, wysłuchując reszty jego słów.

Starszy przedstawiciel Sabaku zaproponował mu dołączenie do dość ważnej i niebezpiecznej misji, polegającej nie tylko na zakończeniu niezbyt pochlebnej działalności rodu Tanaka, ale zapewnienie, że nie będzie żadnego odwetu, poprzez zabicie pary stojącej na czele tej rodziny. Zadanie niebezpieczne i odpowiedzialne. Z czymś takim Satoshi nie miał jeszcze do czynienia, a choć dopiero co zabił we własnej obronie, teraz przyszłość szykowała dla niego kolejne ofiary, tym razem na wyraźne polecenie rodu. Nie cieszył się na tą możliwość, ale też nie wzbudzało to w nim smutku. Ot, wreszcie rozpoczynało się prawdziwe życie Shinobiego, a zadawanie śmierci to było coś, co nieodzownie się z tym łączy. Ważne tylko, by śmierć to było coś, co zdarza się innym, a nie jemu. Otrzymawszy szansę, zamierzał z niej skorzystać i wywiązać się z obowiązków jak najlepiej. Nie zamierzał całe życie pozostać nic nie wartym Dokou, jego ambicje sięgały o wiele, wiele dalej, nie mógł więc sobie pozwolić na zignorowanie drzwi, które właśnie zostały przed nim otworzone. To nimi prowadziła dalsza droga. Takież to właśnie myśli ganiały Satoshiemu z tyłu głowy, podczas gdy skupiał się na słowach, które przekazywał mu jego zwierzchnik. Gdy jednak skończył, niebieskooki po chwili zastanowienia powiedział:
-Jeśli o mnie chodzi, to jestem gotowy do drogi w każdej chwili. Co do rodziny Tanaka, a konkretniej dziedzica, rozumiem, że jemu włos z głowy ma nie spaść? - Starzec to właśnie zasugerował, chłopak jednak wolał być całkowicie pewny. -Pytanie tylko, czy nie znajdą się jacyś dalsi krewni, sprzeciwiający się wyborowi Tui na głowę rodu? W końcu to kobieta, a wielu staromodnych i konserwatywnych będzie z pewnością miało coś przeciw. Tym bardziej że chłopak będzie żył.- Sabaku wiedział, że obyczaje panujące w Unii nie są tak pobłażliwie dla kobiet, jak dla mężczyzn, sam się jednak nie zgadzał z takim założeniem, w jego oczach wszyscy byli równi. Bogaci, biedni, kobiety, mężczyźni i dzieci. Byle tylko przestrzegali prawa i nie sprawiali kłopotów. Swoją drogą, znów w tle wszystkiego przewija się wojna. Nawet jeśli nie dotyka ona Samotnych Wydm bezpośrednio, to wciąż jej wpływ sięga o dużo dalej, niż tereny objęte walkami. Prawda jednak była taka, że niezależnie od okoliczności, każda karawana była na wagę złota, szczególnie biorąc pod uwagę gospodarkę Unii, która właśnie o handel się w dużym stopniu opiera -Jeszcze jedno...- Satoshiemu właśnie przyszło jedno pytanie do głowy - ... który z nas ma zająć się usunięciem obecnych głów rodu? - pytanie z pozoru błahe i oczywiste, jednak wymaga sprecyzowania. W międzyczasie już trybiki w głowie młodego Dokou obracały się, starając się złupać twardą łupinę kokosa, jaką był sposób, na osadzenie młodej kobiety na pozycji nestorki rodu.

[Kaiho]

Misja rangi C

Nothin' ever comes for free
You can pay what you want but you're never gonna outrun me.

5 Doko - przyszłość klanu. Jak dziecko - chowasz je od młodego, żeby w odpowiednim wieku powiedzieć, jaki to nie jesteś z niego dumny i jak to wspaniale nie sprawdziłeś się jako rodzic. Musisz więc o nie dbać i chronić. Jeśli próbujesz odchowywać je w kloszu to kiepsko się to kończy. Oderwany od rzeczywistości będzie miał problemy w dopasowaniu się do społeczeństwa i do norm, które nim rządzą. Wystawisz je na zbyt wielkie trudy - upadnie. Potem może nie wstać. Dlatego tak trudno być rodzicem. Musisz we wszystkim zachować balans i nieustannie starać się i starać, żeby zapewnić dziecku idealne warunki do wszystkiego, czego się podejmie. Tak zabawy, nauki, spędzania czasu z rodziną czy ze znajomymi, których będzie na swojej drodze napotykało. Skąd w ogóle porównanie? Bo przecież tak samo, jak rodzic odchowywał dziecko, tak samo klan odchowywał swoich Doko. Nikt nie kontrolował ich działań, właściwie większość z nich mogła bez żadnych przeszkód i ograniczeń wędrować po świecie, zwiedzać, bawić się. Robili co chcieli. Nikt też nie słał listów gończych za tymi, którzy latami nie zgłaszali się na służbę. Mieli swoją swobodę. Wielu doroślało podczas niej, a inni pozostawali dziećmi do końca swoich dni. Każdy człowiek był odpowiedzialny za swoje życie, tak samo jak odpowiedzialni byli ci, którzy zgłaszali się na służbę klanu i gotowi byli dla niego pracować. Ty byłeś gotowy. Dla takich, którzy pokazywali swoje oddanie, w których oczach był jakiś błysk, ikra, była też nadzieja i możliwości. Oczywiście jedni mieli więcej szczęścia od innych, bo w tym wypadku to o czym mówimy? O prawdziwych zdolnościach czy o tym, że ktoś ma zwykłego farta? Przechodzimy przecież właśnie z wiszącej nad twoją groźby na to, że ktoś właśnie otwierał przed tobą sycące i kuszące drzwi możliwości, a za tymi możliwościami - niezliczone perspektywy tak na rozwój jak i plany swojej przyszłości. Ze szczęściem było tak, że czasem samo do nas przychodzi, ale zazwyczaj należało mu dopomóc. Na przykład... postępując tak, jak należy. Wierząc w to, że klan cię nie zdradzi i opowie się za tobą. No to masz - swoją wiarę. Wiarę, która ponoć jest dla słabych - albo dla tych, którzy są wystarczająco silni, żeby sobie ją wywalczyć. Sam ustal, do której grupy dziś zaliczałeś się ty.
Mężczyzna nie pozostał w geście dłużny - również pokłonił się, ale płytko. Tak w odpowiedzi właściwie na pokazanie obopólnego szacunku i tego, że nie uważa tutaj nikogo za gorszego, jak i na to, że właściwie wypadało mu tak na początku zrobić w ramach powitania. Aaach, wiesz jak to jest - prawo starego człowieka... kości nie te, reumatyzm, kręgosłup nie ten. Tutaj wstaw wszelkie wymówki, jakie tylko można wpleść w dialog od kogoś, kto jest nawet rok starszy od ciebie. Cóż, tutaj akurat różnica wieku była przynajmniej fizycznie zauważalna. Popularnym twierdzeniem było, że starszym należy się szacunek już ze względu na sam wiek. Skoro tyle przeżyli, to i wiele widzieli. A skoro mężczyzna nadal był czynnym shinobi to oznaczało, że nadal COŚ TAM potrafił. I z tego coś tam przyniósł całkiem cenne informacje, które miały kontynuować poprzednią misję - nieco przypadkową misję. Teraz była to misja z wyboru. I tak jak do ciebie mówił, tak pilnie badał twoje reakcje i twoje odpowiedzi. Poznawał cię - na swój sposób. Ten uśmiech, ewidentnie rozluźnienie mięśni, znów - ten błysk w oku z twojej strony. Młodość... jak starość - rządziła się swoimi prawami. Zazwyczaj młodzi mieli to, czego starym brakowało - ducha. Silną wolę, którą potrafili zmieniać świat. Im człowiek starszy tym bardziej wpadał w stagnację.
- Włos mu może spaść. Byle głowa mu nie spadła. - W głosie mężczyzny dało się słyszeć śmiech. - Jeśli napotkasz na opór w trakcie misji - rób to, co uważasz za stosowne. Byle dyskretnie. Nie chcemy buntu w całym mieście. I nie chcemy, żeby oficjalnie Sabaku mieli coś wspólnego z pozbyciem się celów. - Czy to w ogóle było prawne? Nie. Czasami trzeba pobrudzić sobie ręce, żeby coś osiągnąć. Unia miała od tego specjalne jednostki - takie, których nie widywało się na co dzień. Które były cieniami... A teraz przypadło to w udziale Doko. Ot - Doko. Nawet nie Akoraito. Przez moment staruszek milczał. - Niech dalszą polityką zajmą się ci, którzy się na polityce znają. My nie jesteśmy od tego. - Uśmiechnął się, kierując się już oficjalnie w stronę wyjścia. Było coraz jaśniej, tak i coraz więcej ludzi na korytarzu, kiedy docieraliście do tego najbardziej ruchliwego. Mężczyzna miał dość swobodny krok, taki mało wojskowy. Ale wprawne oko wychwyciłoby, że potrafi się poruszać. Że chodzi cicho i nawet jeśli jest rozluźniony, to jego ciało było być może tak samo niebezpieczne jak jego piasek. Wielu shinobi chciałoby dożyć takiego wieku, jakiego dożył on - jakikolwiek by to nie był! Bo na pewno miał ponad 40 lat. - A ty się tym zajmiesz. Ja muszę się zająć jedną pluskwą, która zalęgła się w mieście, ale tym się nie martw. Jeśli zobaczysz bladą kobietę z kropką na czole o czarnych jak skrzydła kruka włosach i błękitnych oczach - nie podejmuj walki. To jest mój cel. - I mówiąc to już mówił całkowicie poważnie - bez cienia żartu w głosie. Jest czas na żartowanie i uśmiechy i czas na to, żeby ktoś cię naprawdę wysłuchał i nie podejmował się niczego niebezpiecznego. - Wyciągam cię na misję, bo uznałem, jak mówiłem, że będziesz chciał ich prztyknąć w nochala. No i mamcia Unia będzie cię bardzo kochała za pozbycie się zdrajcorów. - Uśmiech powrócił na jego twarz. - Lubię, jak młodzi się rozwijają! Ale do tego potrzebują okazji. - Szedł wyprostowany, z rękoma założonymi za plecami. Tak wyszedł w promienie dnia po przekroczeniu progu siedziby władzy.
- Pamiętaj - ostrożność i dyskrecja! Nie zawiedź mnie, bo postawiłem na ciebie trochę ryo w zakładzie, że dasz radę. - Zaśmiał się cicho.

[Satoshi]

Chłopak dość uważnie wsłuchiwał się w odpowiedź doświadczonego Sentokiego. Dziwił co prawda nieco jego styl bycia - rubaszność i ogólne wyluzowanie nie bardzo pasowało Satoshiemu do Sentokiego, a już na pewno nie takiego, który miał czterdziesty krzyżyk na karku. W końcu doszedł jednak do wniosku, że jego zachowanie nie ma najmniejszego znaczenia. Odznaka, którą wojownik nosił na piersi, jasno mówiła, że przysłużył się klanowi i jego luźne podejście do świata zupełnie nie przeszkadza mu w pełnieniu obowiązków. Co więcej, z pewnością wykonywał je świetnie, inaczej nie dożyłby swojego wieku. Ci mniej wprawni ginęli młodo, nie trzeba było być mędrcem, żeby wyciągnąć takie wnioski. Mógł być to też element kamuflażu, nikt przecież nie spodziewałby się zginąć z rąk tak wesołej osobistości. Pozory, tak samo, jak wiedza, to niebezpieczna broń, której Satoshi będzie jeszcze musiał się nauczyć używać. A biorąc pod uwagę naturę misji, na którą właśnie został "zaproszony", lepiej będzie, jeśli nauczy się tego jak najszybciej. -Zrozumiałem, Haruto-dono. - odpowiedział na wyjaśnienia starszego Sabaku. A więc to w jego roli będzie zabijanie. Nie, żeby niebieskookiemu jakoś szczególnie to przeszkadzało, zadanie takie jak każde inne, tak po prawdzie to nie ma za wielkiej różnicy pomiędzy ochroną i odbieraniem życia. Ba, te dwie sprawy są ze sobą dość ściśle powiązane, w końcu dzięki śmierci osób pociągających za sznurki w tym całym procederze, żyć będą kupcy, na których teraz poluje się tam jak na zwierzynę. Różnica jest taka, że nie dla skór, a dla dóbr, jakie transportują. Całe szczęście, że tą niebezpieczną osobą zajmie się Haruto, a nie chłopak. Znał swoje możliwości i tak po prawdzie to wcale nie uważał się za nie wiadomo jak dobrego shinobiego. Nadrabiał jednak zapałem, temu chyba nikt nie mógł zaprzeczyć.
-Wiadomo coś więcej o tej kobiecie? Z jakiego szczepu pochodzi, czy w ogóle jest z Unii? - Młody Sabaku wziął sobie radę starca do serca, nie będzie szukał głupiej chwały, ignorując polecenie przełożonego, bo skończyć się to może jedynie jego śmiercią. Mężczyzna ewidentnie wie, o czym mówi, należało więc bezwzględnie z tej wiedzy skorzystać.

Widząc jednak, jak mężczyzna na powrót się rozpogadza, Satoshiego ogarnęło lekkie rozluźnienie. Może i ruszają prosto w paszczę lwa, nikt jednak nie kazał mu robić tego z kijem w dupie. Uśmiechnął się więc lekko, dając upust narastającej ekscytacji, a nawet zaśmiał się delikatnie z żartu o mamci Unii. -Dziękuję za zaufanie i danie szansy na wykazanie się, Haruto-dono. Przysięgam, że nie zawiodę. Mam nadzieję, że miał Pan sporą konkurencję przy tych zakładach, więcej Pan zarobi. - Niebieskooki zaśmiał się jeszcze raz, a w jego oczach i na poznaczonym bliznami obliczu wymalowana była determinacja. Poruszał się o krok za Sentokim, zastanawiając się, w jaki sposób zmusi młodego dziedzica do ustąpienia. I jak zrobić to wszystko, nie używając piachu? Oczywiście, ucieknie się do tego w ostateczności, jednak jeśli głównym warunkiem misji była dyskrecja, to bieganie z gurdą wypełnioną piachem i tak było dość ryzykownym posunięciem. Satoshi nie szkolił się specjalnie w innych dziedzinach sztuki ninja, wierzył, że piach był odpowiedzią na wszystkie jego potrzeby. Teraz dopiero dostrzegł krótkowzroczność tej decyzji. Mówi się trudno i kombinuje się dalej. Po powrocie, jeśli Amaterasu pozwoli, trzeba będzie po prostu zainwestować swój czas w poszerzenie swojego wachlarza możliwości.

W tym momencie jedno pytanie przyszło chłopakowi do głowy:
-Tak z ciekawości, mocno się tam kotłowało po moich odwiedzinach? Mam dość charakterystyczną gębę, wolałbym nie zostać rozpoznany przez pierwszego lepszego ciecia, który widział moją twarz narysowaną na jakiejś kartce przybitej do słupa. - teoretycznie wątpił w to, by posunięto się do aż takich kroków, warto jednak było się upewnić, wiedzieć, czego można się spodziewać po dotarciu na miejsce.

[Kaiho]

Misja rangi C

Nothin' ever comes for free
You can pay what you want but you're never gonna outrun me.

7 W świecie ninja istnieje bardzo wiele broni, które nie są związane ze stalą, limitem krwi czy unikalnymi zdolnościami wypracowanymi przez lata. Zdolności interpersonalne - słyszałeś o nich? Tak, tak, cała droga jeszcze przed tobą, w końcu choć doświadczony życiem - byłeś całkiem młody. Na pewno młody w oczach tego człowieka, który przeżył przynajmniej dwa razy tyle, co ty. Toć i dlatego go słuchałeś. Nawet jeśli styl wypowiedzi nie do końca wpasowywał się w twoje normy, w jakich pewnie chciałbyś spoglądać na wszystkich towarzyszy z Unii, to jak sam zauważyłeś - odznaka robi swoje. No i teraz właśnie - gość był rzeczywiście takim lekkoduchem czy może tworzył to, co już nazwałeś? Pozory. Natura nauczyła swoje stworzenie, każde i bez wyjątku, że pozór był, jest i będzie bardzo groźną bronią. Motyle imitowały swoimi kolorami oczy groźnych ptaków drapieżnych, żeby odstraszyć inne. Żaby przyjmowało pstrokate barwy, żeby ostrzegać o swoim jadzie - nawet jeśli ich nie miały. Ptaki rozstawiały skrzydła i ogony, by być większe i groźniejsze, niż są w rzeczywistości. Co pozostało człowiekowi? Człowiek - szczyt łańcucha pokarmowego - miał tylko jednego wroga, przed którym pozór musiał czynić. Dobrze wiesz, kim ten wróg był. I takim sposobem człowiek wykształcił mowę, wykształcił aktorstwo, wykształcił popularnie nazwane pozerstwo. Czasem mówiło się, że niektórzy byli jak kameleony - ciężko było poznać ich naprawdę, ponieważ w zależności od potrzeb i towarzystwa tak sprawnie potrafili się dopasować do tego, z kim rozmawiają. Albo do tego, czego chcieli. I tutaj już wkraczaliśmy na bardzo niebezpieczne wody. Cofnijmy się więc - wszak otwarty ocean nie pasował do pustyni. Złoto i lazur, choć kolorystycznie pięknie się ze sobą zgrywały, to chłód, jaki ze sobą niosło gryzło się ze słodkim żarem nieustannie lejącym się z nieba. A przecież w klanie (prawie) każdy każdemu bratem.
- Ooo, wiadomo o niej bardzo wiele. - Tylko ile informacji można ujawnić Doko, który miał właśnie przejść swój test zaufania? I sprawdzian zdolności tak na dobrą sprawę. Bo to była w końcu jego pierwsza misja tego typu, czyż nie? Prosto z ramienia władz, prosto dla nich - dla poprawy sytuacji Unii. I to tak newralgicznej sytuacji w tym wypadku. Sprawa w końcu wymagała odrobiny pomyślunku, nie nadawała się dla pierwszego lepszego wojaka, który wpadnie, zrobi zamieszanie i wypadnie. Był jakiś niebezpieczny pomruk w głosie twojego towarzysza - gdyby nie to, że miał taki lekki ton to nawet można byłoby go przegapić, ale zmiana była zbyt duża. - Unia boryka się od lat z organizacją Szakali. Słyszałeś o nich? - Zerknął na ciebie i zrobił przerwę, czekając na odpowiedź. - Kaguya Kaori od nich napsuła nam już krwi. Swojego czasu była dość sławna sprawa, w którą związana była ona, Asahi Ichirou i Sabaku Sachiko... Narobili nieco zamieszania politycznego i syfu w Kinkotsu... ale mniejsza! Kobieta jest rodowitą Kaguya, walczy taijutsu i Raitonem. - "Long story short", jak to mawiają. I też jak łatwo było sobie wyobrazić - Kaguya z takim zapleczem umiejętności mogłaby być nie lada wyzwaniem dla Doko.
- Hahaha, dobrze, młody! Podoba mi się twój zapał! Dla takich ludzi warto żyć... aa, jeszcze jedno. - Uniósł palec w górę, na moment przymykając oczy, kiedy do łba wepchnęła mu się jedna z bardzo istotnych myśli dla całego tego przedsięwzięcia. - Yui powinna z tobą współpracować i może ci pomóc. Przynajmniej takie informacje dostałem z siedziby, że jest, wiesz "nasza". Ja tam bym uważał! Cicha woda brzegi rwie, a piasek jeszcze łatwiej porywa. - Teraz już pokusił się o gest - po prostu lekkie klepnięcie w plecy na dodanie otuchy, kiedy się zatrzymał, celowo, by z tobą zrównać.
- Ooo, hahaha... taaa, nie pomyliłbym cię z nikim innym. - Haruto powiedział to w taki wesoły sposób, że trudno to było odebrać za obelgę. Zresztą nic dziwnego, bo obelgą to nie było i nie miało być. Stwierdzenie faktu - poznaczona bliznami twarz Satoshiego naprawdę bardzo mocno się odznaczała. Takim sposobem i on namierzył go z daleka, kiedy przechodził przez korytarze. - Nie wiem, ile tam wrogów, ile uśpionych kontaktów naszego przeciwnika i ile osób może cię rozpoznać. Złożoność tego środowiska sprawiła, że z błogosławieństwem Jou postanowiłem podjąć takie środki. Problem leży w tym, jak i w tym, że prawnie jakby się chciało im cokolwiek udowodnić - to się wyprą! Wszystko zwalą na Szakale, a ci są dla nas nietykalni jako grupa, eeech... - Podrapał się w czubek nosa. - Tego uważaj. Na pewno wkroczenie tam ot tak - w biały dzionek w drogę nie wchodzi, jeśli mnie zapytasz. Bo jeśli chodzi o tamtejszych ludzi... To jak z tą, hydrą. Odetniesz głowę - odrosną dwie. To trzeba jej odciąć nóżki, żeby dalej nie powędrowała. - Popukał się ze smirkiem na twarzy parę razy w skroń. - To jak? Wszystko gra i jasne jak słoneczko? To możesz zasuwać! A, jeszcze w sumie... jeśli sytuacja będzie zła - pamiętaj, że twoje życie jest zawsze ważniejsze niż powodzenie misji.

[Satoshi]

Satoshi czuł się dziwnie. Z jednej strony dostał od losu dokładnie to, o czym marzył już od dłuższego czasu, ta szansa na zostanie docenionym, na pokazanie swojej wartości, a jednak czuł się odrobinę nieswojo z każdą nową informacją, którą dzielił się z nim Sentoki. Czy właśnie to oznacza bycie shinobi? Nie tylko wykonywanie coraz to kolejnych zleceń na rzecz swojego klanu, ale też dylematy moralne i ciągłe niebezpieczeństwo? O ile rozterek moralnych, póki co nie przewidywał przechodzić, o tyle ciągłe niebezpieczeństwo wydawało się problematyczne. Nie to, żeby niebieskooki się bał, co to, to nie. Rozumiał, że właśnie tym było poświęcenie dla klanu, wiedział dobrze, że nawet najlepsi czasem z misji nie wracali, problem stanowiło to dziwne uczucie, którego okazję miał zasmakować przed niespełna tygodniem. Ten dziwny dreszczyk emocji, który towarzyszy walce na śmierć i życie, pozwalający na podejmowanie błyskawicznych decyzji w czasie, jaki wydawał się do tej pory chłopakowi niewystarczający. Nie było chwili do stracenia na rozważanie za i przeciw, trzeba było działać już, natychmiast. Uzależniające uczucie. Czy właśnie za tym tak naprawdę gnają ci, którzy opuszczają swe rodziny, by wykonać polecenia swojego klanu? Wszystkie inne doświadczenia blakną w porównaniu z tym jednym momentem, gdy żyjesz pełnią życia, a twój przeciwnik leży w piasku, z ów życia wyciśnięty piaskowym imadłem. I właśnie to martwiło Satoshiego. Uczucie dawało siłę, przez którą wielu szukało jeszcze większych wyzwań, pozwalajacych na osiągnięcie jeszcze większej ekscytacji, co znów napędzało to błędne koło. Potęga karmiąca się samą sobą. Wydawało się nie do powstrzymania, a jednak istnieją tacy, którzy potrafili dożyć sędziwego wieku, nie porywając się na wyzwanie niemożliwe do wykonania, przeceniając swoje możliwości. Młody Sabaku zastanawiał się, czy stojący przed nim Sentoki jest właśnie takim przypadkiem i czy zawdzięcza to swojemu luźnemu podejścia do życia i ciążących na jego randze obowiązków.

Wyrywając się z rozmyślań, Satoshi skorzystał skrupulatnie z możliwości zadawania co rusz i nowych pytań, chcąc uzupełnić ewidentne braki w swojej wiedzy. Nie jednokrotnie przyłapał siebie samego na braku wiedzy, którą inni uznawali za rzeczywistą, jednak mając do wyboru wiedzę a trening, zawsze wybierał to drugie.
-Pierwsze słyszę o Szakalach. To jakaś grupa przestępcza? O samych Kaguy'ach wiem tyle, co dowiedziałem się na podstawowym szkoleniu u wuja. Głównie jednak skupiałem się na rozwianiu umiejętności, przyznam szczerze, że wiedzę mam nieco przestarzałą i ubogą. - Sabaku ze smutkiem podrapał się po bliźnie biegnącej przez policzek. Jakby mało było tych ich kłopotliwych kości, to jeszcze Raiton, w istocie kobieta była dość groźnym przeciwnikiem. Kolejne informacje były lekkim zaskoczeniem dla niebieskookiego, jakimś cudem kobieta, dla której Sabaku zaplanowało rolę przywódcy klanu, zgodziła się na to, mimomimo że oznaczało to wyeliminowanie jej najbliższych. Choć z drugiej strony, jeśli nie zgadzała się z ich poglądami, to nie było to wcale aż tak dziwne, że nie czuła z nimi jakiejś wyjątkowej bliskości. W każdym razie "dobra nasza".
-Mogę z nią otwarcie współpracować? To znaczy zdradzić, że jestem od Sabaku? Czy po prostu umożliwić jej przejęcie władzy, ale nie ujawniać przynależności? - kolejny problem do rozwiązania był taki, że Satoshi wciąż nie bardzo miał pomysł na to, w jaki sposób poradzić sobie z jej bratem, zwyczajnie się go nie pozbywając. Gdyby był wybitnym użytkownikiem genjutsu, mógłby wywołać pewnie lekkie szaleństwo, a tak co najwyżej może przez najbliższy miesiąc chować mu buty bądź sypać do nich piachu licząc, że facet oszaleje z irytacji...

Słysząc ostatnie wyjaśnienia Sentokiego, niebieskooki podrapał się z zakłopotaniem po głowie. Wdepnął w jakąś grubą sprawę, którą będzie trzeba teraz naprostować. Wciąż cieszył się z możliwości pokazania, na co go stać, jednak wciąż nie miał pomysłu, jak sytuację rozwiązać. Prawdopodobnie wszystko wyjdzie w praniu, odpowiedział więc tylko:
- No to trzeba będzie się szykować na ucinanie nóżek. Więcej pytań już nie mam, możemy ruszać. A co do mojej twarzy, mam dość trywialny pomysł, ale może zadziała. - Po tych słowach Satoshi odwinął lekko brudne już bandaże ze swoich rąk, po czym obwiązał nimi sobie głowę. Wiedział, że niektórzy shinobi właśnie tak się noszą, więc raczej nie był to aż tak niecodzienny widok. Apropo tego ostatniego, pamiętał, aby pozostawić szpary, przez które mógłby oddychać, jak i widzieć bez trudu.

[Kaiho]

Misja rangi C

Nothin' ever comes for free
You can pay what you want but you're never gonna outrun me.

9 Och, och! Moralność! Piękne słowo! Słodkie i gorzkie jednocześnie, ostre i delikatne! Bo moralność to każdy miał taką jak papier toaletowy - jeden się przejęzyczy i powie, że podciera się papierem ściernym, a drugi powie, że z papieru nie korzysta - no od czegoś bogowie rąsie dali. I tak to właśnie stała nasza moralność, piękne słowo - brzydkie znaczenie. Nie dlatego, że nie była chlubna w swych założeniach, albo że ludzie nie powinni się nią kierować, ależ skądże! Moralność była brzydka właśnie dlatego, że ludzie traktowali ją jak papier toaletowy. Rozwijali, podcierali się nią, a potem wyrzucali i nic ich już nie obchodziła. Była potrzebna na daną chwilę, potem traciła na jakimkolwiek znaczeniu. Zwłaszcza w świecie, w którym kwiaty potrafili podlewać krwią. Na nasze szczęście u władzy nie był taki jeden szalony, co by chciał wyznaczyć, żeby złych było tylko dwóch, mistrz i uczeń, a zostawił sobie niemałą zgrajkę własnych dzieciaczków, która latała wokół niego dla własnych celów. Mam tutaj na myśli Hana, rzecz jasna. Odpowiedzi na zadane pytania nie były dostępne w czekoladowych oczach. Nabierały na cieple i przyjemnym blasku tutaj, gdy wyszliście na zewnątrz i cienie już przestawały wykrzywiać twoją własną rzeczywistość. Heh, zupełnie jakby ktoś mógł mieć rzeczywistość cudzą. Jakakolwiek pokusa nie zabierałaby ludzi na szczyt, czy to pragnienie posiadania cudzej rzeczywistości czy wyduszania z niej ostatnich soków, a może zadbania o tę własną, jedno było pewne i stanowiło prawidło świata odkąd ludzie nauczyli sprawnie posługiwać się chakrą - trzeba uważać na serce, bo wodzi ono na pokuszenie. Pokusy i namiętności zaś niszczyły ludzi. Prowadziły do pomieszania zmysłów, do poprzestawiania czegoś w głowie, co sprawiało, że zaczynaliśmy się zmieniać. Im bardziej coś lubisz, tym bardziej zaczynasz samego siebie usprawiedliwiać, gdy po to sięgasz. Z pokusą jest w końcu tylko jeden sposób, by ją zwalczyć. Trzeba jej ulec. Uważaj więc, czego pragniesz, Satoshi. Nigdy w końcu nie wiadomo, czy czasem tego nie dostaniesz.
- Informacja jest dość tajna, staramy się utrzymywać Szakale w strefie... nieistnienia. - Z braku lepszego słowa to się jakoś dobrze wpasowało, aż Haruto uśmiechnął się do samego siebie pod nosem. - Możesz ich nazwać tutejszymi złolami. Jedni walczą z gruźlicą, a my walczymy z Szakalami. - Wypuścił powietrze przez usta, nadymając przez moment policzki. - Nie będę się rozwodził, bo to nie jest ważne dla naszej misji... kiedyś to były zwykłe złodziejaszki, dzisiaj psują krew i podejmują się paskudnych prac, za które sypną dobrymi ryo. Przy okazji podsycają całkiem nieźle stare niesnaski - nasze, międzyklanowe. Wiesz, Kaguya, Sabaki, te sprawy. - Już akurat o tym (nie)sławnym konflikcie to wiedział każdy. Chyba nie dało się nie wiedzieć tak długo, jak długo byłeś jednostką urodzoną na pustyni. Małe dzieciaczki mogły tego nie pamiętać, ale ich rodzice - oj, ci pamiętali. Zazwyczaj aż za dobrze. Wojny, które miały miejsce między Kaguya i Sabaku. Niebezpieczny trochę temat - zwłaszcza teraz, kiedy Unia trwała i miała trwać. I w rzeczywistości wcale nie była taka mocna, jak uważano ją z zewnątrz.
- Powiem ci, co ja bym zrobił - poszedłbym w tany otwarcie. Przynajmniej z panienką Yui. Jak się coś spieprzy - biorę odpowiedzialność na siebie. Zresztą to góra mówi, że można jej zaufać, to jak kontakt będzie spieprzony to czyja to wina? - Wzruszył lekko ramionami, ale z uśmiechem mimo wszystko. - A ona zawsze może przynieść sporo informacji czy nawet... otworzyć drzwi do rezydencji i zaprosić na herbatkę, nie? - Uniósł jedną brew i spojrzał w twoim kierunku. - Nie podam ci wszystkiego na tacy, jedną z bolączek naszej roboty jest konieczność myślenia za siebie samego. Poza tym - jak ja się kapitanowi pochwalę potem, że sobie tak świetnie poradziłeś, jak mnie pociągniesz za język! - Zaśmiał się, tak po przyjacielsku. I być może też nakładając odrobinę presji - świadomie czy nie - na młodszego kolegę po fachu. Członka rodziny w jakimś tam sensie. W końcu dzieliliście ten sam limit krwi. Wywołanie skrajnej irytacji zawsze było pobudzeniem jakichś tam odczuć i jak najbardziej można było stosować go po to, by ustawić swego rozmówcę do pionu. Może przez ten piach, ciągle tkwiący w butach, dzieciak ucieknie i nigdy nie zechce wrócić? Dzieciak. Młodsze dziecko twoich dwóch celów, ale najwyraźniej wystarczająco jednocześnie już podrośnięty, żeby można było mówić o tym, że przejmie biznesik rodzinny.
- Hahaha! No nie, będę pracował z żywą mumią! Dobry z ciebie agent! - Szczerze rozbawiony Sentoki pokręcił w końcu głową do samego siebie i ruszył w dół, po schodach, które prowadziły do siedziby, żeby wyjść na drogę. - Jeśli coś jest głupie, ale działa, to znaczy, że nadal jest głupie - tylko działa. - Uśmiechnął się wesoło. - Wręcz: najważniejsze, że działa. Odprowadzę cię pod rezydencję i tam się rozstaniemy. Ja idę w swoją stronę, a ciebie zostawiam i sobie ładnie radź! Możesz też radzić sobie brzydko, ale tej opcji bym nie wybierał.
Takim sposobem ruszyliście. Wzięliście wielbłądy, bo po co męczyć nogi, które powiodły was przez rozpalone piaski. Mogłeś się przekonać, że masz gadatliwego towarzysza, ale im więcej się go słuchało tym więcej nabierało się pewności, że chociaż brzmi, jakby mówił, co ślina mu na język przyniesie, to tak nie było. Pilnował się. Były rzeczy, o których nie mówił, rzeczy, które pomijał, albo zgrabnie i grzecznie, żeby nie wprawić cię w zakłopotanie, zagadywał czymś innym. Nie dlatego, że ci nie ufał - a może trochę też dlatego? Zwyczajnie on był Sentokim i miał tajemnice klanowe, których przekazać nie mógł, a ty ledwo początkującym klanowiczem na swojej drodze do wielkości. Sympatia czy antypatia nie miała tu znaczenia, bo co do sympatii to, oh, mogłeś odebrać to wrażenie, że bardzo cię polubił. Przeciwieństwa się przyciągają, ale ważne było to, co wasz łączyło - czyli oddanie klanowi. I całkowicie poważne podejście do tego, co dla tego klanu trzeba było zrobić, bez różnicy, ile przyjdzie przez to poświęcić.
Po dłuższej wędrówce z postojami w końcu dotarliście do Ita-hary. Twój towarzysz zakrył sobie głowę materiałem tak jak często to robiono na pustyni tak, że wystawały tylko oczy. Tutaj też się pogawędki wesołe skończyły - i zapadła między wami cisza, gdy mury przepuściły was i przejechaliście pod bramą. Zostawiliście wielbłądy w stajni i zakurzonymi ulicami, przez które przesuwały się pojedyncze podmuchy wiatru, ruszyliście między mieszkańcami i przejezdnymi ku celowi - rezydencji. Trzykondygnacyjny, robiący wrażenie budynek wymalował się w końcu przed wami - był widoczny już z daleka. Elegancki, ale jednocześnie prosty, przed którym na placu i między głównymi ulicami pałętało się mnóstwo ludzi. Miasto w końcu miało naprawdę dobre położenie... i można było o nim powiedzieć w świetle dnia wszystko, tylko nie to, że jest biedne. A już na pewno nie jest potrzebujące.
Tak i w końcu przyszło się wam zatrzymać przed budynkiem przy siedzibie władz - pięknym, otoczonym zielenią, w pewnego rodzaju zaciszu - zabudowany innymi budowlami stanowił niemalże część z siedzibą władz, ale jednocześnie był osobnym punktem. Piętrowy, prostokątny budynek nie był dobrze widoczny, ale można było mieć pojęcie takie, że jak to bywało - na środku miał drzwi, spore okna, w których powiewały firany, a wokół wszem i wobec kręcili się strażnicy. Całość odgroddzona była murem i zamkniętą bramą. Oczywiście - przy bramie również stała prywatna gwardia w liczbie sztuk dwóch z sejmitarami przy pasach.
- To jesteśmy. - Kiwnął głową twój przewodnik, zatrzymując się na rogu jednej uliczki i spoglądając przez moment w kierunku tamtego domu. Po ulicy krzątali się ludzie - to i nie rzucaliście się specjalnie w oczy. Jak na razie nie było żadnych przeszkód.

Następny post -> tutaj

[Satoshi]

Z wątku

Deja Vu. Tak można było określić to, jak czuł się teraz Satoshi. Ponownie czuł wyniszczające działanie Adrenaliny na jego ciało, znów był zmęczony, gnając przez pustynię niemal całą noc pieszo i za pomocą piaskowej chmurki. Tak jak uprzednio, nadmierny upływ chakry zdziesiątkował jego zasoby energii, przez co dyszał ciężko, a przechodząc pustymi ulicami miasta, wręcz powłóczył nogami. Zmierzał prosto do siedziby władz. Nie specjalnie obchodziło go w tym momencie, jak wiadomości, które ma do przekazania zostaną zaklasyfikowane. Chciał zdać raport z całej misji i iść spać. Niech mądrzejsi i silniejsi głowią się nad słowami Dokou. Całe szczęście, że tym razem cała opowieść będzie bardziej wiarygodna. Poprzednio, cały opis miał wiele luk, a dowodów Satoshiemu brakowało, więc niejako został zbyty. Wystarczyło to na szczęście, by zainteresowano się tym tematem głębiej, czego efektem była wyprawa dwóch shinobi piasku. Szkoda tylko, że wracał jeden. Przeciwnik okazał się zbyt potężny, wywiad dał dupy. Nawet jeśli za ten rekonesans odpowiadał sam zainteresowany, leżący gdzieś tam na pustyni, z bezoką głową, oderwaną od reszty ciała. Takie życie shinobi. Teraz, gdy emocje już trochę z niebieskookiego opadły, stwierdził, że cała misja była niedoszacowana. Nie znał siły Sentokiego, ale ten wyraźnie nie wystarczał. Na całe szczęście, to już nie będzie jego problem. Wyślą tam Kogo, może nawet jakiegoś Sennina, ten zrobi porządek.

Doczłapawszy wreszcie do siedziby władz, Satoshi, stojąc w progu, oznajmił donośnym głosem: -Niosę ważne wieści z Ita'hary! - nie krzyczał, jednak wziął nieco przykład z Haruto, drącego się w tej sali, nie zważając na dostojność tego miejsca. Nie było teraz czasu na całe formalności. Jeśli jego słowa zainteresowały kogoś na tyle, by podbiegł zapytać się, o co chodzi, bądź, co bardziej prawdopodobne, opierdzielić Dokou za darcie ryja w takim miejscu, chłopak kazał się zaprowadzić do kogoś ważniejszego. Jeśli jednak nikomu nie chciało się przerywać nic nierobienia, udał się prosto do stanowiska, w którym zlecano misje. Osoba pełniąca dyżur albo będzie wiedziała, o co chodzi, albo pójdzie po kogoś, kto będzie mógł wysłuchać jego raportu. O ile znów nie odbije się od biurokracji. Młody Sabaku błysnął odznaką, po czym powiedział: -Sabaku Satoshi, dokou. Pilne wieści z Ita'hary. Sentoki Sabaku Haruto nie żyje. Zabity przez kobietę z rodu Kaguya.- Szambo wybiło. Nie miał ochoty walczyć o uwagę osoby, przed którą go postawiono. W ten sposób przynajmniej mógł mieć nadzieję, że zostanie wysłuchany z należytą uwagą. Kolejnym krokiem, od którego w sumie powinien zacząć, było zapytanie, czy rozmówca może w ogóle przyjąć taki raport, czy jest inna osoba, zajmująca się sprawami większego kalibru. Dla niego mogła być to misja małego kalibru, jednak Sentoki mógł otrzymać w tym samym czasie przydział A. Cały czas mówił cicho, te informacje mogły nie być przeznaczone dla wszystkich obecnych w budynku.

W zależności od tego, czy pojawi się ktoś inny czy nie, Satoshi zda raport z całej sprawy:
-Wyruszyłem przedwczoraj z Haruto-dono do Ita'hary. Wziął mnie ze sobą, wiedząc, że będę chciał doprowadzić tą sprawę do końca. To ja przyniosłem wieści, że za śmierciami kupców nie stoją zwierzęta, a raczej zorganizowana banda rezydująca w osadzie. Nasza misja miała dwa cele. Sentoki miał pozbyć się niebezpiecznej kobiety, która rezydowała w mieście, z całą sprawą miała mieć wiele do czynienia. - zgodnie z tym co dowiedział się od starszego Sabaku, chłopak nie chciał od razu wspominać o jej powiązaniu z szakalami. Jeśli osoba odbierająca raport znała cel ich misji, to o szakalach pewnie i tak wiedziała.- Ja z kolei miałem zabić przywódcę rodu Tanaka wraz z jego żoną, stali na czele całej szajki napadających na kupców. W Ita'harze się rozdzieliliśmy, ja swoją misję wykonałem i gdy miałem opuszczać osadę, zobaczyłem scenę rzezi. Białe kości wystające z ziemi. Zdekapitowanego, pozbawionego oczu Haruto-dono. Wokół pełno było gapi, potwierdzą moje słowa. Blada kobieta, długie, czarne włosy. Chuda, drobna wręcz. Z czerwoną kropką na czole. Trzymała jego głowę, a później rzuciła do tłumu "Kto piaskiem wojuje, zginie od moich kości. Uznajcie to za przepowiednię. Hagekata pozdrawia Asahi Ichirou", chwilę później już jej nie było, zniknęła w obłoku białego dymu. Jeśli chodzi o mnie, zabójstwo głów rodu Tanaka poszło bez większych problemów, mieli ochroniarza shinobi. Zginęli od wybuchowych notek, ninję dobiłem. Chyba nikt mnie nie zobaczył na tyle dokładnie, by zobaczyć gurdę i skojarzyć zabójstwo z klanem Sabaku. - Tu Satoshi podrapał się po policzku. - Nasz kontakt, ich córka Yui zgodziła się stanąć na czele rodu. Z jej bratem nie rozmawiałem. Jest z jakiegoś powodu shinobi klanu Inzuka. Siedział w ogrodzie z dwoma ninkenami. Zgodziła się na pomysł, by podesłać mu fałszywe pismo, wzywające go do pomocy na wojnie, skoro ma powiązanie z klanem psiarzy. Niestety, lepszego rozwiązania jego problemu nie udało mi się znaleźć. Samego pisma nie spreparowałem, nie znam się na fałszerstwie. Obojga w chwili zamachu nie było w budynku. Kobieta mnie nie widziała, więc biorąc pod uwagę śmierć Haruto-dono, dobrze byłoby ją poinformować, że wszystkie ustalenia dalej w mocy, może podejrzewać, że to z nim rozmawiała.- Satoshi zamilkł na chwilę, czekając na reakcję zwierzchników.

[Kaiho]

Misja rangi C

Nothin' ever comes for free
You can pay what you want but you're never gonna outrun me.

29 Czasem formalności nie były dobrym rozwiązaniem. Trzymanie się zwartych norm społecznych, wszystkie te grzeczności - tutaj podaj, tam pozamiataj, tu ukłon a tam uśmiech. Uśmiechnięty Haruto, który kilka dni temu tutaj stał i machał do ciebie, krzycząc przez pół korytarza, który potem klepnął cię po plecach i powiedział, że w ciebie wierzy - że ze wszystkich, którzy mogli mu pomóc wybrał właśnie ciebie. Może zakład, o którym mówił, również był prawdziwy. Może naprawdę był tym typem człowieka należącym do mniejszości, który kochał ten świat i kochał ludzi, którzy go tworzą, dlatego nie pozwalał porażkom wchodzić na swoją głowę i nie przejmował się tym, że człowiek czasem upadał i czasem mógł przy tym upadku uszkodzić sobie ramię czy złamać nogę. Nie wspominałam już o tym? Człowiek twardnieje w złamanych miejscach. Świat zabijał tych, których nie był w stanie złamać - tych mądrych, głupich, sprawiedliwych, gniewnych i leniwych. Jeśli nie byłeś jednym z nich to mogłeś mieć pewność, ze Los po ciebie również przyjdzie. Tylko nie będzie się szczególnie śpieszyć.
W nocnej ciszy twój głos zabrzmiał głośno i wyraźnie. Przedarł się przez ściany i poniósł w głąb korytarza - nie krzyk, który budziłby zmarłego, ale też i nie spokojny głos, który uszanowałby panujący tutaj spokój. Zadziwiające, że wciąż miałeś tyle sił. Strażnicy przed placówką siedziby władzy cię zatrzymali tak jak przy bramie, nawet pomimo gurdy i upewnili się co do powodu wizyty. Słysząc jednak o Itaharze nie pytali nawet o odznakę. Jeden trochę zdziwiony - może dlatego, że wróciłeś tak szybko? - tylko kiwnął głową i skłonił się nisko, wskazując zapraszająco wnętrze. Jak wspominałam - twoje obwieszczenie poniosła dobra Noc. Zaniosła prosto do uszu osoby odpowiedzialnej za rozdzielanie zadań i kierowanie przy tym do odpowiednich osób - i tak kobieta za biurkiem aż wstała, spoglądając na ciebie, gdy wpuszczony do środka dopełniłeś swe krótkie przedstawienie. O kilka informacji tak mocnych i wyraźnych, że niewiasta wybałuszyła na ciebie oczy. To był tylko jeden moment zawahania w jej profesjonalizmie. Potem był już szybki krok z jej strony, kiedy odsunęła krzesło i wyszła zza swojego miejsca pracy.
- Proszę poczekać w pokoju 005. Mogę prosić o odznakę? - Ominęła biurko i stanęła przed tobą, by jeszcze do niego sięgnąć - po jeden z notatników, grubych, bardzo grubych. Otworzyła go i przewertowała dość szybko i sprawnie, błyskawicznie przeciągając oczami po stronach i po tym, czym były zapisane. Tabelki, znaki - mogłeś je czytać, jasne, ale w tym momencie trochę już mieniły ci się w oczach od wszechogarniającego zmęczenia. - Sprowadzę osobę odpowiedzialną. Proszę się rozgościć, panie Sabaku Satoshi. Tym korytarzem. - Wskazała jeszcze gestem, w jaką stronę mogłeś szukać wspomnianego pokoju i sama opuściła biurko. Gdy się oddalała słyszałeś, jak mówi do strażników, że mają nikogo chwilowo nie wpuszczać do środka. Przecież była noc. Noc, a tutaj to miejsce było mocno oświetlone kagankami i świecami. Otworzone okno wpuszczało lodowate powietrze z zewnątrz i jednocześnie mieliło jego świeżość - zabierało dym. Tak i oświetlony był korytarz, którym szedłeś, chociaż już nie tak dobrze jak wspomniane biurko. Pokój zaś opatrzony złotymi cyframi 005 był opatulony ciemnością. Mogłeś wziąć jeden z kaganków czy świec i dopalić jeden z dostępnych w pokoju - to nie było żadnym problemem. Ale mogłeś też posiedzieć przez moment w ciemności i... bezpieczeństwie. Teraz w końcu w poczuciu bezpieczeństwa. I tej beznadziei, że znów stało się coś zupełnie niespodziewanego, pomimo tego, jak dobrze wywiązałeś się ze swojego zadania.
Mijały chwile. Liczyłeś je? Te wcale nie cenne chwile, w których jesteś tylko ty, księżyc i ta głucha cisza? Nikt nawet nie chodził po korytarzach siedziby władzy o tej porze. Wolno i leniwie niedługo będzie wstawać słońce i dopiero wtedy Kinkotsu się obudzi, odżyje na nowo. Jak sennie... ale ty spać nie mogłeś. Jeśli mijałeś mijające sekundy, jeśli byłeś w stanie się na nich skupić - nie liczyć owiec, tylko sekund, to mogłeś wyliczyć, że minęła prawie godzina, nim do tego pokoju wkroczył mężczyzna o zakazanej mordzie. Mocno ciosana twarz o bardzo złym spojrzeniu jadowicie zielonych oczu, czarne, falowane, krótko przycięte włosy, strój równie czarny co włosy - i przypominał przy tym shinobi. Ale ubrany ewidentnie na szybko. Tak i wzrok zdawał się mieć zaspany. Pewnie został wyciągnięty z łóżka. Wszedł do środka, mierząc cię zblazowanym spojrzeniem i odsunął krzesło z szurnięciem. Pomieszczenie, dość małe, ascetyczne, ale spełniające funkcję - pozwalające porozmawiać. Rozsiadł się na tym krześle - właściwie to przypominał teraz kota w stanie płynnym, który położył się na piecyku.
- Ansatsu no ki Yuuto. - Wskazał na siebie. - Mów. - Zupełne przeciwieństwo Haruto, którego tutaj spotkałeś - jak Ying i Yang. Tak i zacząłeś mówić. A on słuchał, nie przerywając twojego monologu.
- Masz gadane. - Stwierdził w końcu, kiedy zakończyłeś. Na jego twarzy emocje były niezauważalne - wyglądał po prostu na człowieka, który chce spać. Przekręcał właśnie między swoimi palcami skręta, jakby aktualnie najważniejszym problemem tego świata było to, czy powinien zapalić. Ale zapalił. Ostra mieszanka ziół wypełniła pomieszczenie. - Debil. Mówiłem mu, że to zły pomysł, zabierać Doko... - Mężczyzna, rozwalony na krześle, jakby był u siebie, uniósł spojrzenie w górę, by spojrzeć na sufit i znowu na moment zamilkł. - Ta, z nim rozmawiała. - Zdjął opartą stopę o udo i usiadł bardziej po ludzku, tak, żeby siedzieć przodem do ciebie. Wystawiając rękę za okno po otworzeniu go, by strząsnąć popiół. A potem sięgnął do pasa i odczepił od niej sakwę, by wysypać jej zawartość na stół. A przynajmniej część - bo sakwa była pełna. - Haruto postawił na ciebie 250 ryo. - Mężczyzna odliczył odpowiednią część monet i przesunął w twoim kierunku. 500 monet. - I 500 za wykonaną misję. - Odliczył kolejne nominały setek i znów ku tobie przesunął. - Dobra robota. - Mężczyzna ze zmęczeniem potarł swoje powieki. Zmęczenie senne... a może właściwie coś innego? Może ktoś właśnie stracił przyjaciela?