Targ

[Shabondama Haruki]

5/14

Satoshi - C

Akoriato udał się więc na główny plac zaraz po zakończeniu obchodu po sporawym targu. Suszone owoce, bułeczki bao, chlebek pita, oraz woda - tak wyglądała lista zakupów i prowiantu ne tę wyprawę. Na pierwszym przystanku jego dzisiejszej podróży ujrzał kupców - dokładnie czterech, którzy wolnym ślamazarnym krokiem nosili kolejne ciężkie skrzynie na wozy. Jak można było ich opisać? Dwójka wysokich i chudych jak patyk gości, jeden nieco bardziej krępy, lecz równie wysoki co pozostali. No i ostatni. Niski. Gruby jegomość. To on najwidoczniej był swego rodzaju 'szefem' całej operacji, bo nosił najmniej - ba - prawie w ogóle nie nosił, a jedyne co robił to pilnował powozów, do których jeszcze nie zaprzęgnięto nawet zwierząt.

Sabaku podszedł do tej zgrai w momencie, gdy Ci właśnie odpoczywali. Mógł się im teraz bardziej przyjrzeć. Brązowo beżowe ubrania, typowe dla pustynnych ludów, na głowach zaś chusty, chroniące zarówno samą głowę jak i twarze. Gdy tylko Satoshi postanowił do nich podejść, od razu zaskarbił sobie ich uwagę. Odwrócili się niczym jeden mąż w stronę chłopaka, jednak nie powiedzieli nawet słowa. Dali wypowiedzieć się swojej eskorcie. Dumnie wypowiedziane imię mogło doprowadzić do pojedynczych dreszczy. Sabaku no Satoshi... Zabrzmiało jeszcze kilka razy w głowie całej czwórki. Jak można było się domyślać, mały, krępy gość, odpowiedział na jego pytanie.

- Woda? Coś się pewnie znajdzie, panie. Możecie też dokupić menaszke, wrzucić na wóz. Będziemy gotowi do wymarszu za około godzinę, wciąż czekamy na kilka ważnych skrzyń, bez nich nie mamy co ruszać... - wzruszył ramionami. - Tak przy okazji, skoro już wszystkich mam tu pod ręką. Ja jestem Hinata. Te dwie 'tyczki', to Jun i Junichi, a to Katsu. - powiedział wskazując na ostatniego. Każdy z nich ukłonił się przy swoim imieniu, witając się krótkim 'hej.'

Zaraz potem, Satoshi udał się po jakieś mniej praktyczne, ale bardziej wygodne ubranie - nie musiał długo szukać, bowiem w taką pogodę straganów z pustynnymi ubraniami było co nie miara. Mógł wybrać najwygodniejszy egzemplarz, zakupić go i zaraz później przebrać się. Te ubrania idealnie chowały pod sobą wszelkie torby, problemem mogła być jednak gurda, ale pewnie nawet na to coś się wymyśli. W końcu to karawana z wioski sabaku - nie byłoby nic dziwnego w przewożeniu jednej lub nawet paru gurd na powozie, prawda?

Pogoda utrzymywała się w tym samym 'stanie'. Wiatr, wiatr i jeszcze raz wiatr. Jednak czy to właśnie o pogodę powinien martwić się nasz młody bohater? Być może pogoda miała być jego najmniejszym problemem, podczas tej wędrówki... Gdy wrócił na plac targowy, widział jak mężczyźni ładują kolejne skrzynie na wozy - w między czasie pojawiać zaczęły się również wielbłądy, które miały ciągnąc za sobą powozy, jeszcze nie wszystkie co prawda. Teraz Sabaku miał chwilę na jakieś przemyślenia, być może ułożenie strategii? Na którym wozie powinien jechać, może iść? Miał o czym myśleć.

Słownik

Postacie
1) Posłaniec
2) Hinata
3) Jun
4) Junichi
5) Katsu
Mapa:

Inne:

[Satoshi]

Akoraito delikatnie skłonił się każdemu, który został mu przedstawiony. Grzeczność kosztuje niewiele, a potrafi otworzyć wiele z zamkniętych wrót. Także tych, o których istnieniu jeszcze się nie wie. -Dobrze, poszperam w takim razie po straganach, skoro i tak czekamy na resztę towaru...- chłopak wzruszył ramionami i wyruszył po ubranie. Postanowił też posłuchać rady krępego mężczyzny i do swojej listy sprawunków dołączył także bukłak, który przy powrocie rzucił na jeden z wozów. Tak, aby nie przeszkadzał on w załadunku, rzecz jasna. Wody nigdy za mało, szczególnie tutaj, na pustyni. -Planujecie jakieś postoje, czy próbujemy dotrzeć za jednym zamachem?- Sabaku starał się mówić enigmatycznie, nie zdradzając postronnym natury ani celu ich podróży. Nigdy nie wiadomo, kto może podsłuchiwać. Szakale na pewno miały swoje wtyki także i w samym Kinkotsu, a ptak posłaniec z informacjami do potencjalnych rabusiów jest zdecydowanie szybszy od wozów ciągniętych przez wielbłądy. Już sama wiedza o tym, że podróżnych będzie ochraniał jeden Sabaku to dużo, ale na to w obecnej sytuacji nie można było nic poradzić.

Ukończywszy wszystkie sprawunki i przebrawszy się, w nieco bardziej odpowiednie na panujące warunki pogodowe ,ubranie, Satoshi przysiadł nieco z boku, obserwując załadunek, jeśli tylko dotarły już skrzynie, na które musieli czekać. Poświęcił ten czas na przypatrywanie się zarówno osobom, które umieszczały kraty na wozach, jak i samemu nadzorującemu - Hinacie. Oceniał wagę każdej ze skrzyń i to, jak bardzo starają się ładujący. Rabusie mogli mieć też wtykę w samym środku akcji - taka pracowała by albo wolniej od reszty, albo za bardzo się starała, nie chcąc wywołać podejrzeń. Inni nazwali by obawy niebieskookiego paranoją, skoro wszędzie doszukuje się spisków, ale on po prostu twierdził, że przezorny zawsze ubezpieczony. Chciał mieć na wszystko swoje błękitne oko. Dawało mu to poczucie bezpieczeństwa i spokoju ducha. Nikt mu przynajmniej nie zarzuci, że lekceważy swoje obowiązki. Od czasu do czasu omiatał spojrzeniem okolicę, starając się zaobserwować czy ktoś im się nie przygląda.

Co zaś tyczy się planu działania, Akoraito rzucił swoją glinianą gurdę, zawierającą cenny piach, na wóz znajdujący się w "centrum" pochodu. Tak, żeby zawsze miał do niej blisko. Od razu poczuł się nieswojo, uwalniając się od znajomego ciężaru. Nie widział też powodu, by całą drogę iść pieszo, chyba, że tak właśnie podróżowali inni uczestnicy. Zależało mu na tym, żeby wtopić się w zgraję możliwie jak najlepiej. Sabaku wiedział, że podczas burzy ciężko będzie wypatrzyć zasadzkę na drodze, ale niestety będzie musiał zmierzyć się z tym zadaniem. Gdyby tylko nie był na tej misji sam, to mógłby pozostawić ochronę karawany towarzyszowi, samemu przepatrując drogę przed nimi. Samotrzeć on jeden jednak nie mógł wykonać obu tych zadań. -Parszywe turnieje, delegacje i inne pierdoły- mruknął tylko do siebie, a szmata, którą miał obwiązaną dookoła głowy, dodatkowo stłumiła wylatujące z ust przekleństwo. Inni poleźli na jakieś turnieje, a karawany to kto będzie ochraniał?

[Shabondama Haruki]

6/14

Satoshi - C

Wszystko zdawało się iść zgodnie z planem, zarówno załadunek, jak i zakupy człowieka z blizną. Kiedy wrócił, wszystko niemalże było gotowe, brakowało jedynie po jednym wielbłądzie, a dwa patyczaki niosły prawdopodobnie ostatnią skrzynię z zaopatrzeniem. Uśmiech schowany pod chustami kupców zapewne dodałby otuchy chłopakowi, niestety - nie dane było mu zobaczyć wyszczerzonych zębów jegomości. Hinata podrapał się po tyłku, słysząc pytanie. Następnie pokręcił jedynie głową przecząco.

- Postój jak postój, wszystko zależy od tego jak szybko będziemy podróżować. Pogoda do dupy, to i postój może jakiś będzie, zwykle uwijamy się w jeden dzień. - wzruszył ramionami i ociężale usiadł na miejscu dla woźnicy jednego z wozów, oczekując na drugiego wielbłąda.

Czas - który mógł poświęcić na obserwację prowadził do jasnych i prostych wniosków. Wszyscy zachowywali się normalnie, skrzynie były zdecydowanie różnej masy, jedne cięższe, inne lekkie - niesione w pojedynkę. Nikt z osób, które pracowały przy wozach nie był nadgorliwy, żaden z nich nie był też zbyt leniwy. Skrzynie ustawiali dosyć starannie, tak by wszystkie zmieściły się na powozie. Hinata był zdecydowanie liderem całej grupy, zaś Jun i Junichi świetnym duetem. Wymieniali między sobą sporo zdań, nie byli ani specjalnie skryci, ani specjalnie rozgadani. Była to zwykła ekipa 'transportowa'. Nic, co przykułoby uwagę Sabaku.

Wreszcie, po niespełna godzinie oczekiwań, Hinata machnął w kierunku swojego ochroniarza, a następnie usiadł na powozie. Wozów w karawanie były trzy, dlatego też gurda chłopaka usadowiona została na szczycie środkowego wozu, w specjalnie zrobionym ze skrzyń wgłębieniu, tak by nie wzbudzała podejrzeń. Tak, by była stabilna. Zaś sam Satoshi, rozpoczął wędrówkę pieszo - dokładnie tak samo, jak jeden z czwórki mężczyzn. Na piechotę - przynajmniej na razie, poruszał się jeden z duetu Jun & 'Ichi. Ze względu na ubiór, ciężko było ich rozpoznać, jednak po głosie, można było określić, że jest to bogatszy o zaimek Junichi. Jun zaś, siedział jako woźnica środkowego wozu. Na przodzie - jak na lidera przystało - Hinata, zaś z tyłu na siedzeniu woźnicy znajdował się nikt inny, jak Katsu. Teraz rozpoczęła się powolna wędrówka. Początkowo w ciszy, jechali jeden za drugim, z około metrowym odstępem. Wiatr jakby na moment ustał - przynajmniej w momencie wymarszu z osady. Pogoda bywała zdradliwa, jednak pierwsze kilka minut marszu, naprawdę wyglądało dobrze. Wiatr był niewielki, a kurz unosił się jedynie nisko nad ziemią. Po około trzydziestu minutach - moneta obróciła się, a wiatr na nowo zaczął się zrywać. Na domiar złego, wiało z południa na północ - więc w twarz. Karawana zwolniła, a dalszy marsz był kłopotliwy, dlatego też Junichi usiadł na burcie środkowego powozu...

Słownik

Postacie
1) Posłaniec
2) Hinata
3) Jun
4) Junichi
5) Katsu
Mapa:

Inne: Z/T - > Szlak Transportowy

[Minoru]

Przychodzimy stąd

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 14:
Amida: 13
Minoru: 14

---

Nasz bohater nawet nie zdawał sobie sprawy jak wiele czasu minęło mu w budynku administracji. Gdy docierał jednak do targowiska, słońce rzucało już długie cienie, wskazując na to, że zbliża się wieczór. Na targowisku panował już niewielki ruch, a wiele ze stoisk zostało już zamkniętych, co budziło pewne wątpliwości, czy naszemu fircykowi uda się dzisiaj wskórać cokolwiek. Pędem wpadł do południowej części targu i zaczął szukać wskazanego przez urzędnika, szyldu z okiem. Problemem było to, że szyldów było tutaj mnóstwo i spora część z nich przedstawiała jakąś wersję oka. Na całe szczęście żurawie oko, było tylko jedno i na dodatek, w środku jeszcze paliło się światło.
- Właśnie zamykam. - Oznajmił głos, należący do mężczyzny w sile wieku o szerokich barach i mocno posiwiałych włosach. Ubrany był on mocno po mieszczańsku, bez zbędnych ozdób, lecz miał za to okulary, zapewne od zbyt długiego ślęczenia nad książkami, co też właśnie robił teraz. Choć oderwał się on na chwilę od czytanego tomiszcza, by obrzucić Amida swym pełnym dezaprobaty spojrzeniem.

[Amida]

Ewidentnie moje śledztwo tego dnia zbliżało się do końca wraz z dniem ale jednak wciąż byłem daleki od tego co chciałem ustalić. Dlatego musiałem dać z siebie jak najwięcej by nie zawieść biednych dam w potrzebie .Zdołałem uzyskać dane o odbiorcy renowacji sierocinca i niemal natychmiast tam ruszyłem w pośpiechu szukając opisanego miejsca.
- Przepraszam że tak późno nachodzę czy zastałem Mae Sora? - zapytałem nieco ignorując informacje o zamknięciu bo w sumie nie było mi to absolutnie potrzebne. No a przynajmniej tak myślałem - Może da się pan namówić na kolejeczkę czegoś mocniejszego skoro po pracy? Ja stawiam.
Wiadomo że budowlańcy uwielbiali alkohol więc postanowiłem nie zwlekać z propozycją darmowego napitku dla mojego potencjalnego alkoholu. Poza tym wiadomo, pijani faceci zmęczeni po pracy czasem sami potrafili gadać więcej niż gdy się ich o coś pytało. Dlatego miałem zamiar zabrać chłopa do najbliższego baru czy sklepu żeby sobie usiąść w plenerze na ławce i zacząć poić tą słodką trucizną i serum prawdy w jednym.
- Swoją drogą słyszałem, że zajmował się pan ostatnio sierocincem? Jak się panu współpracował z nowymi właścicielami? Słyszałem że są bardzo mili i uprzejmi. - spróbowałem pociągnąć gościa za język.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 15:
Amida: 14
Minoru: 15

---

Mężczyzna uniósł swoje spojrzenie znad księgi, lustrując Amida od stóp do głowy. I chyba nie spodobało mu się to co widzi, ponieważ skrzywił się i aż cmoknął swymi ustami.
- Ja jestem Mae Sora. I jak wspomniałem, zamykam. - Powtórzył niemalże głosem ojca dającego reprymendę swemu dziecku. Amida jednak, niewzruszony tonem głosu rzemieślnika, wciąż starał się urabiać swego rozmówce.
- Nie dam się namówić. - Jeśli budowlańcy lubili pić, to ten tutaj był jakimś wybrakowanym elementem. A jednak, zamknął on swą księgę, ściągnął okulary i wyprostował się w swym miejscu, wlepiając swe wyczekujące spojrzenie w Amida. Jakby zdawał sobie sprawę z tego, że ten nie da mu spokoju.
- Bardzo mili, uprzejmi i bezproblemowi pracodawcy. Co ci do tego?! - Gość ewidentnie nie chciał współpracować. Co się jednak było dziwić, skoro Amida wpadł ot tak ni z gruchy ni z pietruchy, za nic mając to, że ktoś chce iść już do domu i wypytuje bez ogródek o klientów.

[Amida]

Sprawy nie układały się tak dobrze jak wywiad z dziewczynami na kuchni co było dla mnie zaskoczeniem. Zupełnie nie spodziewałem się że facet odmówi darmowej kolejki. W końcu ja bym się zgodził. Alkohol? Za darmo? I to jeszcze w towarzystwie MNIE?! Czy można by sobie wymyślić lepszy koniec dnia pracy? Co za bezguscie i nudziarz no ale jednak musiałem spróbować jeszcze raz. O nie, tak łatwo to ja się nie poddam. Nie ma.
- Proszę wybaczyć ale miałem zamiar nawiązać z nimi współprace w najbliższym czasie ale do mych uszu dotarly nieciekawe plotki na temat tych ludzi. Rozumie pan, że wolałbym nie wkopać się w problemy gdyby plotki były prawdziwe. Dlatego uznałem, że skoro pan panie Sora już z nimi współpracował to da mi pan stuprocentową pewność, że nie będzie to stracona inwestycja, a w przyszłości może i kolejna praca dla pana z rozbudową obiektu. - jak nie z jednej to z drugiej strony spróbowałem jakoś coś więcej wydobyć od faceta choć pomału zacząłem się zastanawiać czy nie lepiej byłoby zasięgnąć języka z kimś kto jest bliżej owych ludzi. No ale to krok po kroczku. W końcu kto wie może jednak facet wyjawi mi coś interesującego? A jeśli nie to niech spada sobie do wulkanu i nie przeszkadzając żegnam się kierując w okolice sierocinca aby poobserwować co się tam wyprawia. Kto wie może uda mi się coś dojrzeć po zmroku.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 16:
Amida: 15
Minoru: 16

---

W świecie handlu i umów istniała jedna niepodważalna prawda. Każdy miał jakąś swoją słabość. Dla jednych był to alkohol. Zwykle dotyczyło to ludzi młodych, lub nisko wykształconych. Dla innych była to władza. Była to domena głównie mężczyzn, często tych agresywniejszych. W wypadku Mae Sora, były to pieniądze.
- Już ci powiedziałem, porządni ludzie, a teraz zjeżdżaj. - Przerwał Amidzie, w połowie zdania tym swoim opryskliwym tonem. Lecz Amida nie poddał się i kontynuował. Napomknął coś o ewentualnej współpracy, o kolejnej rozbudowie i pracy dla Mae Sora. Mężczyzna zamarł w bezruchu, wbijając swój wzrok w pięknego młodzieńca. Był to wzrok badawczy, oceniający. Jakby zastanawiał się nad tym co powiedział.
- Ludzie są przyjemni. Mają czasami wizyty od jakichś podejrzanych typków, ale sami są bardzo uczynni i porządni. Nic więcej nie wiem.- Odpowiedział w końcu. Wciąż wlepiając w Amida te jego ślepia. Jakby wyczekiwał, że ten powie mu, że dobrze się spisał i dostanie swoją nagrodę. Każdy miał swoją słabość.

[Amida]

I tak oto okazuje się że bycie upartym opłaca i kto wie, może nawet mur bym głową przebił gdybym bardzo chciał! To znaczy na pewno bym nie chciał, jeszcze bym uszkodził taki skarb narodowy jak moja twarz. Jednak wracając do tego co było tu najważniejsze czyli do mnie i mojego śledztwa czułem że może warto byłoby spróbować zgłębić temat skoro już coś drgnęło.
- Podejrzani ludzie? Co ma Pan na myśli? Nękają ich jacyś windykatorzy? - zapytałem zaciekawiony udając wręcz teatralnie troskę w końcu skoro rozważałem współpracę to coś takiego byłoby sporym problemem, a to wykluczyło by pracę dla kolegi. Takim tokiem rozumowania liczyłem że pójdzie budowlaniec i szybko wyśpiewa mi coś więcej na temat dziwnych gości odowedzających sierociniec.
Oczywiście nie zamierzałem dalej męczyć tego człowieka i zdecydowałem się po tym dać mu spokój, inaczej jeszcze zaraz by poszedł nagadać komuś że wykazuje niezdrowe zainteresowanie właścicielami, a ta wieść mogła by trafić do tych ludzi i wszytko poszło by się [tu jest brzydkie słowo]. Po pożegnaniu i przemyśleniu wszystkiego stwierdziłem że jestem już w sumie wystarczająco zmęczony i muszę poukładać sobie wszystko w głowie, jednak chwilą obserwacji sierocinca z pobliskich dachów przynajmniej chwilę mogłoby być pomocne przed odwiedzniem tego miejsca i rozmowie z sierotami.

[Minoru]

Z/T