Zagroda Wielbłądów

[Ajisai]

— Rzeczywiście, temperatury dają się we znaki. Zwiodła mnie pora roku. Sądziłam, że będzie nieco chłodniej — odparła, jednocześnie potwierdzając słowa Airan. W księgach o pustyni zapisano, że temperatury zimą są niższe, ale Fujimori spodziewała się większego spadku. Zapewne nocą uderzy ziąb, by rankiem, tuż po pojawieniu się słońca, znów oblać wszystkich parnym ciepłem. Ajisai nie była miłośniczką skrajności; nie przepadała tak za ekstremalnie wysokimi, jak i niskimi temperaturami. Potrzebowała czegoś pośrodku; wyważonego i odpowiednio skalibrowanego do niej samej. A to właśnie zapewniał las. Był pełen harmonii i zrównoważenia, a mimo to różnorodny. Każda pora roku oferowała coś innego; krajobraz, pogodę czy nawet święta. Kochała swoją ojczyznę i na ten moment nie wyobrażała sobie, by mogła ją kiedykolwiek opuścić na stałe. Naturalnie, ścieżka kariery, jaką obrała, niejako wymagała stałych podróży, ale – na razie – była jedynie nic nieznaczącym Dōkō; chłopcem na posyłki, którego wysyłano co najwyżej do sąsiedniej osady. Zdawała sobie sprawę, że matka widziała dla niej inne życie. Takie, które wypełnia sztuka i, zgodna z rodem, dyplomacja. Rozumiała ją. Straciła męża, nie chciała stracić i córki, jedynej i pierworodnej. Fujimori nie odrzucała tego planu, wręcz przeciwnie, po prostu uważała, że te dwa „światy” wcale się nie wykluczają. Można je złączyć i, przy odpowiednich staraniach, uczynić jednym, sprawnie funkcjonującym ciałem, które przysłuży się tak rodowi, jak i klanowi. Ambicja stale szeptała jej do ucha, że nazwisko, które nosi, zobowiązuje ją do nieustannego umacniania swoich zalet.
Sprawdzą tej niepochamowanej żądzy sukcesów i momentami niezdrowego perfekcjonizmu był Hiroto. Mimo tego, że umarł przed laty, to jego nauki i wyznawane wartości zdążyły na dobre zająć umysł Ajisai. Tak jak ojciec, chciała być podziwiana za swoje umiejętności. Nie jak narcyz, wymagający pochwał za byle co, wykonane byle jak. Ot, zasłużyć na szacunek, być dumą rodu i wznieść się ponad określenie „córka dyplomaty”. Chciała być oceniania jedynie w kontekście własnych zasług i czynów. Dobre nazwisko bywało niekiedy przekleństwem. Wystarczyło je wymówić i nagle, niespodziewanie, człowiek mógł zyskać cechy, których wcale nie posiada albo posiąść nie chce. Ponoć wyjątki potwierdzały regułę, zwłaszcza kiedy mowa o negatywach, ale Fujimori, może zgoła naiwnie, wierzyła, że ludzie są czymś więcej niż nazwiskiem, klanem i przyczepioną do nich łatką. Zawsze, choć zachowując ostrożność, starała się wyrobić własną opinię. Nie była buntownikiem i anarchistą, który w każdym momencie życia wychodzi przed szereg, ale z całą pewnością nie potrafiła być stadną owcą, bezmyślnie podążającą za poleceniami.
— Ciężko zaprzeczyć. — I rzeczywiście, dla kogoś przyzwyczajonego do innych ścieżek i układu miast, Kinkotsu malowało się jak labirynt. Tylko gorszy, bo żadnych ścian, od których można się odbić, nie było. Ot, bezkresne pole niczego. Wskazówki były, a i owszem, ale dla Ajisai nie niosły żadnej, konkretnej informacji. Towarzystwo Airan, najwyraźniej znającej te ziemie jak własną kieszeń, było więc okazją do wyściubienia nosa poza punkty orientacyjne i turystyczne. Okazją, by zobaczyć coś, czego zwykły przejezdny nie jest w stanie uświadczyć. Na razie, Ajisai nie wiedziała, czym owo „coś” jest, ale miała nadzieję, że wkrótce się dowie. Lubiła nieoczywiste rzeczy i miejsca, lubiła również spoglądać na coś, na co niewielu spoglądało. Dlatego też tak bardzo lubiła swoją kolekcję dzieł niszowych, acz zdolnych, artystów z Prastarego Lasu. To wynajdowanie „perełek” dawało jej dużo satysfakcji.
Odprowadziła kobietę wzrokiem, ówcześnie sygnalizując zrozumienie treści płytkim skinieniem głowy. Nie skupiała się na rozmowie, którą ta przeprowadzała z najprawdopodobniej stajennym. Nie sądziła, by cokolwiek w wypowiadanych przez nich słowach było istotne i warte słuchania. Zresztą, w tym momencie byłoby to zwyczajnie niegrzeczne.
Kiedy tylko Airan wróciła i przedstawiła się, mogły kontynuować rozmowę. Fujimori zastanawiała się, czy kobieta oprowadza każdego „zbłąkanego” wędrowca. W końcu to duże ryzyko. Nigdy nie wiadomo, na kogo się trafi. Rozumiała, że strój, jaki otulał jej ciało, sugerował prędzej cywila, niż shinobi, ale pozory lubiły mylić. Dziś trafiła na nią, spokojną i wolną od agresji kobietę, ale jutro, kto wie, może uświadczy towarzystwa psychopaty? Nigdy nie wiadomo. Trzeba być ostrożnym.
Hibiki. Wydawało jej się, że gdzieś to już słyszała, ale na ten moment nie potrafiła sobie przypomnieć gdzie i w jakim kontekście. Uznała więc, że to zwykła sztuczka umysłu, który poszukiwał powiązań, których nie ma. Zapewne, gdyby wiedziała, kto ów nazwisko nosi, zachowywałaby się nieco inaczej. Ale nie wiedziała, toteż Airan mogła obserwować kobietę w wersji „na co dzień”, bez zbędnych masek i kurtuazji.
— Spadająca gwiazda. Idealne imię dla tak majestatycznego zwierzęcia — powiedziała, przenosząc wzrok na zwierzę. W jej stronach polowano na lisy. Zresztą, nie tylko lisy. Oczywiście, nie wszyscy to robili. Ajisai daleko było do łowiectwa sportowego. Rozumiała polowania na zwierzynę celem przyrządzenia z niej posiłku, owszem, ale dla futra? Nie. Było tyle materiałów, równie ciepłych, z których można wytworzyć płaszcz czy inny typ odzienia, że nie widziała najmniejszej potrzeby, by to robić. Ten jednak był nieco inny, niż lisy, które znała; biały i z symbolem u szczytu czaszy. Czytała kiedyś o śnieżnych przedstawicielach tej „rasy”, które zamieszkiwały co zimniejsze tereny, ale nie miały osobliwego znamienia. — Nigdy nie widziałam lisów o takim umaszczeniu. Te, które znam, są albo rude, albo srebrne. — Ostatni, niczym biały kruk, ciężki do spotkania i ujrzenia na własne oczy. Ajisai miała tę przyjemność, by kiedyś, jeszcze jako dziecko, móc zobaczyć go z bliska. Co prawda, czmychnął, gdy tylko się poruszyła, ale wciąż. Pamiętała, jak wtedy przybiegła co sił w nogach do domu, by pochwalić się ojcu osobliwym wydarzeniem. Sądziła wtedy, że nie był to lis, a zwierzę całkowicie innego gatunku. O ile w ogóle było to zwierzę, a nie duch. Później, wyprowadzona z błędu, czytała książki na ten temat. Literatura obejmowała głównie pobieżne informacje o maściach i tym, co spożywają, ale sprawiła jej dużo frajdy.
— Zdam się na twoje sugestie, Hibiki-san. Targ to dobry pomysł — odparła, wzbogacając wypowiedź o uśmiech. „Wtopienie się” w miejscowych było czymś, co pozwalało dostrzec różnice między ludźmi różnych kultur. Naturalnie, ze swoją jasną karnacją będzie wybijać się na tle mieszkańców, to nieuniknione, ale możliwość obserwowania ich podczas codziennych czynności wynagradzała wszystko. Poza tym targ to okazja do zakupu czegoś wyjątkowego. — Jakich towarów mogę się spodziewać? Chętnie spróbowałabym czegoś typowego dla tego rejonu — dodała. I jeżeli Airan ruszyła w kierunku wcześniej wspomnianego miejsca, Fujimori uczyniła to samo, krocząc po jej prawej stronie.

[Airan]

- Jest chłodniej – odpowiedziała jej, uśmiechając się i kładąc nacisk zwłaszcza na pierwsze słowo. Było teraz ciepło, to prawda, ale nie było aż tak nieznośnie gorąco jak w lecie. Zresztą na pustyni trudno było wyróżnić inne pory roku niż lato i zima, przejściowe jak jesień czy wiosna były zupełnie niezauważalne, może prócz tego, że w jednej z nich deszcze były nieco częstszym zjawiskiem. Bo tak, na pustyni też czasami padało… Rzadko, ale jednak pojęcie deszczu nie było im obce. A to, że w nocy było zimno… no było – niezależnie od pory roku. Dziwne, prawda? W miejscu tak mocno nagrzanym w dzień spodziewano by się, że w nocy gorąco będzie lekko odparowywać i będzie przyjemnie ciepło. Nic jednak bardziej mylnego. Najprzyjemniejsze były bodaj poranki i wieczory – i to te pory Airan lubiła najbardziej. Rzeczywiście nie było tutaj takiego łagodnego przejścia jak w innych prowincjach, na pustyni rządziły skrajności i żeby przeżyć trzeba było mieć tak charakter jak i umiejętności, bo nie panował tutaj łagodny klimat. Jak nie masz jednego albo drugiego, i jednocześnie nie masz pleców, to dni były policzone – a przynajmniej tak było kiedyś, kiedy jeszcze wojny jedna za drugą przecinały Samotne Wydmy tworząc bliznę za blizną. Blizny, bo rany były wypalane gorącym słońcem. Bycie ninja tutaj to też nie był łatwy kawałek chleba – do pewnego momentu ciągle trzeba było się sprawdzać. Airan wypracowała w sobie być może niezdrowy poziom ambicji, zawsze patrząc wyżej, na swoją starszą siostrę, która tak młodo objęła stołek Shirei-kan szczepu Maji, bo tym jeszcze wtedy byli – małym, niewiele znaczącym szczepem. Ciągłe porównywanie do starszej, pięknej Kirino mogło mieć tylko dwa skutki: albo bunt i smutek, albo próbę udowodnienia, że też jest się cokolwiek wartym. Że nie jest się tylko młodszą siostrą. I to właśnie tę drugą drogę obrała Airan. Lata ćwiczeń, treningów, udoskonalania się i… Nawet nie zauważyła, kiedy przekroczyła tę granicę, że przestaną ją widzieć tylko jako tę młodszą. To chyba po prostu tak było… Kiedy jesteś czymś pochłonięty, umyka ci wiele szczegółów.
- Wiem, że nie jest tutaj jak w większości innych osad – dodała jeszcze, bo jakieś tam porównanie miała. W innych miejscach miasta były nieco bardziej… harmoniczne, a nie napchane byle tylko jak najwięcej domów było bliżej oazy czy innych miejsc poboru wody spod tony piachu. Bo w innych miejscach woda nie była tak deficytową sprawą, chociaż ostatnimi czasy na pustyni pod tym względem naprawdę się poprawiło. Wcale nie było tak, że tej wody brakowało a każdy się bił o choć łyk.
Airan się nie bała. W trakcie misji to co odczuwała, to był przyjemny dreszczyk adrenaliny i ryzyka, ale przyjazd do domu – a tym niewątpliwie było Kinkotsu – ogólnie pozbawiał nawet tego. Nie bała się, bo znała swoje możliwości. Nie bała się, bo nikt nie wiedział kiedy tak naprawdę wróci do domu i czy skorzysta z zagrody wielbłądów, czy z jakiejkolwiek innej stajni – więc nie sądziła, że ktoś chciałby tutaj czekać specjalnie na nią, a jeśli tak, to coś jej zrobić. Zresztą, w Kinkotsu byli ninja i to różnych pustynnych rodów, a ona sama, choć nosiła na odznace rangę Akoraito, wiedziała doskonale, że w tym momencie i odnosząc się do niej, to tylko jedno śmieszne słowo. Ajisai wyglądała na kogoś, kto niedawno się w Kinkotsu zjawił i kto próbuje się tutaj odnaleźć… jakoś. Szukając miejsc, które mogłaby w jakiś sposób podciągnąć pod te, które są jej znane stamtąd, skąd pochodzi, albo takich, które są na tyle charakterystyczne. Zresztą Hibiki miała całkiem dobry humor i chciała pokazać trochę miasta małemu liskowi, więc czemu nie zrobić tego w towarzystwie? Zgoda, nie przepadała za ludźmi, ale przez ostatnie tygodnie nie miała z nimi zbyt wiele kontaktu, stąd ta nagła potrzeba.
- Widziałam jeszcze czarne lisy – dopowiedziała jej i nieco poprawiła ułożenie Nagareboshiego na rękach. - W Głębokich Odnogach, bo stamtąd pochodzi Nagareboshi – były też rude, o których wspomniała Ajisai, były śnieżnobiałe. Różne były. Zaś samo to, że Airan była w Głębokich Odnogach i wróciła cała i zdrowa… Mogło mówić wiele o tym, dlaczego nie obawiała się towarzystwa nieznajomej jej Ajisai. Czy była zwykłym cywilem, czy cywilem w przebraniu. - Na pustyni też mamy lisy, są o takim… piaskowym umaszczeniu. Są trochę jak koty, śpią w dzień i polują w nocy – oczywiście pomijając sam fakt, że lisy w ogóle to było takie jakby połączenie kota z psem. - I nazywamy je fenkami – kobieta lekko odwróciła głowę w stronę idącej obok niej Ajisai – a ta była niewiele od niej niższa, na tyle, że było to zupełnie nieodczuwalne. Bo wcześniej tylko kiwnęła głową – skoro targ, no to targ, zresztą początek drogi nie dawał zbyt wiele wyboru, bo trzeba było wrócić do bramy miasta, która znajdowała się tutaj niedaleko. - Och, absolutnie wszystkiego. Materiały, ubrania, przedmioty wszelakiego wykonania i przeznaczenia, w tym z drewna i barwionego szkła, też nie tylko stąd ale przywożone z innych prowincji. Oczywiście jedzenie, zioła. Prawdopodobnie większość rzeczy, jaka przyjdzie ci do głowy – uśmiechnęła się pod nosem, co było słyszalne w jej głosie. - Jeśli coś typowego dla regionu, no to daktyle i wino daktylowe. Sok kaktusowy. No i chyba kare i tabasaki - i mówiła tak dalej, prowadząc ją spokojnie krętymi uliczkami przez to dziwne dla Ajisai miasto.

[zt + Ajisai] → Targ