Zagroda Wielbłądów

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 9

Sytuacja wydawała się opanowana. Jego piasek okazał się bardzo skuteczny w walce z ogniem. Dzięki szybkiej reakcji poradził sobie bez większych problemów. Niestety Satoshi nie zdołał złapać sprawców. Nie był w stanie robić kilku rzeczy jednocześnie. Musiał wybrać między bezpieczeństwem cywili a chęcią wymierzenia sprawiedliwości tym, którzy zrobili wszystkie szkody. Bardzo ciężka decyzja, zwłaszcza dla shinobi. Osoby obdarzonej umiejętnościami, wystarczająco silnej, żeby bez problemu poradzić sobie z bandą młodocianych chuliganów.
Niestety starszy dziadek nie wyglądał na kogoś, kto mógłby sobie tutaj dać radę z czymkolwiek.
- Zazwyczaj pomaga mi wnuczka - zaczął tłumacząc się. - Jeszcze nie wróciła z pracy - dodał po chwili uśmiechając się przepraszająco. Nie chciał widocznie zabierać jeszcze więcej czasu młodemu Sabaku, aż drugiej strony coś go trapiło. Kiedy Satoshi spojrzał na niego wyczekująco dziadek w końcu zdecydował się powiedzieć o co chodzi.
- Wielbłądy. Nie dam rady ich sam zagonić. Jeśli przyniesiesz im jedzenie z szopy na pewno same przyjdą do zagrody. Czy byłby to problem? - powiedział drapiąc się po głowie. Rzeczywiście trochę się garbił. Pewnie nie miał siły w rękach, żeby samemu przynieść wielbłądowy obiad. Wskazał palcem na mały domek tuż obok większego - szopę. Widocznie tam trzymali pożywienie dla zwierząt. Reprymenda, kara czy raport musiały jeszcze zaczekać. Zadanie chłopaka nie było jeszcze skończone. Oczywiście mógł zignorować dziadka, ale czy Hao byłaby zadowolona?

kolor - właściciel zagrody

[Satoshi]

Decyzja była ciężka, a czas na jej podjęcie był strasznie krótki, ale shinobi uważał, że bezpieczeństwo cywili jest w tym momencie najważniejsze. Po dłuższych oględzinach stwierdził, że bezpiecznie może już odwołać piasek, wydał więc krótką komendę myślową, a piasek odsypał się od tego, co zostało z palmy, a inna porcja piachu powędrowała do jego gurdy. Już wcześniej miał wymienić swój piach, ten znajdujący się w gurdzie był cały przesiąknięty odorem z glonów porastających fontannę, którą za jego pomocą wyczyścił. Teraz doszedł do tego niezbyt przyjemny zapach spalenizny i dymu i Sabaku obawiał się, że jeśli teraz nie wymieniłby piachu, to czekałaby go wymiana także i gurdy.

Satoshi odnotował, że mężczyzna całkowicie zignorował jego polecenie o zdradzenie tożsamości bandy dzieciaków, będzie musiał zapytać się go o to ponownie, obiecał sobie, że nie odpuści. Na razie jednak trzeba było zająć się tymi nieszczęsnymi wielbłądami, bo widać było, że tylko to teraz interesuje staruszka. Gdy usłyszał jego tłumaczenie o wnuczce, wiedział już, że przyjdzie mu robić za zaganiacza, jednak takie było życie Dokou. W jednym momencie ratujesz budynki przed spłonięciem, w drugim zaś zaganiasz wielbłądy. Ot, karuzela życia, yin i yang.
- Jasne, nie ma problemu - skwitował tylko, starając się przybrać w miarę przyjazny wyraz twarzy, choć wciąż gotowało się w nim na myśl o tragedii, do jakiej mogło dojść jeszcze chwilę temu. - w międzyczasie, PROSZĘ UPRZEJMIE, o wyrycie sobie w pamięci danych tych podpalaczy.- Sabaku zaakcentował swoją wypowiedź tak, by nie pozostawić starcowi żadnych, nawet najmniejszych złudzeń. To nie była prośba, to było polecenie. Zrobi wszystko, żeby zdać Hao raport, z którego on sam będzie zadowolony. Czyli pełen sukces. Sytuacja opanowana, podpalacze zidentyfikowani, ich schwytanie pozostawione straży. Na więcej w obecnej sytuacji nie było co liczyć.

Chcąc nie chcąc, ruszył więc do wnętrza wskazanego budynku, by odnaleźć znajdującą się tam karmę dla "garbatych koni". Jeśli tylko ją odnalazł, wyniósł ją na zewnątrz i skierował się, w kierunku zagrody. *Jak się je nawołuje? Kici Kici? Taś Taś? Choć tu garbata pokrako?* pomyślał, próbując niejako wmusić sam w siebie nieco lepszy nastrój. Nic jednak nie przychodziło mu do głowy, postanowił więc zapytać staruszka o radę.
-Jak zwrócić ich uwagę? Spodziewam się, że reagują na jakieś komendy, ale nigdy nie opiekowałem się wielbłądem i nie wiem, jak je nawoływać...

  Ukryty tekst

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 11

Staruszek westchnął. Mogło się wydawać, że nieumyślnie zapomniał podać danych łobuzów. Chyba jednak tak nie było. Podrapał się po swojej łysiejącej głowie i na moment poczciwy uśmiech zszedł z jego ust. Dał jednak za wygraną słysząc nakazujący głos młodzieńca. Nie należał do kłótliwych osób.
- To dzieciaki rodziny Honame i Goko. Reszty nie znam. Imion też nie - odpowiedział nie zbyt zadowolony - Mieszkają w centrum. Chyba są związani z Kaguya, ale nie jestem pewny - dokończył zrezygnowany. Nie minęło jednak kilka chwil a lekki uśmiech znowu ozdobił jego starą twarz. Widocznie szybko przechodził mu zły humor. Należał do tych wiecznych optymistów.
Potem Satoshi zabrał się za poszukanie jedzenia. Nie było to ciężkie, kiedy otworzył drzwi do szopy od razu mógł zauważyć worki z suchą paszą. Staruszek nie zdążył odpowiedzieć, bo wielbłądy widząc jedzenie od razu ruszyły w stronę zagrody. Widocznie były dosyć głodne. Staruszek zaśmiał się tylko i zaklaskał dwa razy w dłonie.
- Świetnie sobie radzisz - skwitował. - Dziękuję za pomoc.
Praca Satoshiego była chyba skończona na małej farmie. Wielbłądy grzecznie wchodziły za nim do zagrody. Sytuacja z palmą również została opanowana. Dziadek był bardzo zadowolony. Przyszedł czas na pożegnanie i odszukanie Hao. Lepiej, żeby chłopak nie kazał jej zbyt długo czekać! A do siedziby miał przecież kawałek do przejścia.

kolor - właściciel zagrody

[Satoshi]

Zmiana wyrazu twarzy staruszka dała Satoshiemu dość jasno do zrozumienia, że dobrze zrobił, naciskając. Mężczyzna nie miał najmniejszej ochoty wydać nicponi strażnikom, ciężko było się jednak sprzeciwić shinobi'emu, który widział całe zajście. Sabaku podejrzewał, że jego pokiereszowana twarz i groźne spojrzenie nieco pomogły w przekonaniu faceta i dobrze, w końcu blizny się na coś przydały.
-Honame i Goko? Dobrze, dziękuję. Jeszcze poproszę o pana personalia. W razie potrzeby straż pana wezwie, żeby zidentyfikować resztę nicponi. I proszę się nie wykręcać na przyszłość, wbrew pozorom robi pan im więcej złego niż dobrego, kryjąc takie akcje. Teraz ich rodzice dostaną karę, gówniarze może jakieś roboty społeczne na odpracowanie szkód i miejmy nadzieję, że zrozumieją. Kolejna taka akcja może skończyć się tragedią, a wtedy nikt pobłażliwy nie będzie, znając nasz system prawny.

Uporawszy się z wielbłądami, Satoshi odsapnął z zadowoleniem. Przynajmniej te bestie były dość inteligentne, nie to, co osły, które zdarzyło mu się widzieć na szlakach pomiędzy prowincjami. Widząc jedzenie, od razu ruszyły do zagrody. Gdy tylko wszystkie były już w zagrodzie, Sabaku zamknął ją tak, by same nie mogły na powrót z niej wyjść, wystarczy tej wolności.
-Dzięki, o dziwo zawsze sobie jakoś radzę z takimi zajęciami, widać pochodzenia nie oszukasz. Już mówiłem, nie ma za co dziękować. Biegnę zdać raport z zajścia, a pan niech naprawdę przemyśli to, co powiedziałem wcześniej. - odezwał się Satoshi na pochwałę staruszka.

Jego praca tu faktycznie wyglądała na zakończoną. Choć tylko w części. Poszukał więc wzrokiem najbliższego patrolu bądź stojącego gdzieś strażnika, chcąc wspomnieć o zajściu i przekazać dane dzieciaków uzyskane od staruszka. Niech odbiorą od niego oficjalne zeznanie, a co dalej? To już nie będzie problem Satoshiego. Jeżeli strażników nie znajdzie w pobliżu, uda się do Hao złożyć raport, a po drodze będzie wypatrywał "stróżów prawa i porządku".

[Nana]

Zapraszam tutaj: Siedziba władzy

[Ren]

Spędzała dnie tak jak zawsze - dzieląc czas między mniejsze i większe pustynne osady, czasem zostając na moment, czasem zatrzymując się na tydzień lub dwa. W międzyczasie Unia niby trochę się zmieniła, a jednak pozostała taka sama. Roszada u władzy nie dotknęła jej w żaden sposób, z wyjątkiem lekkiej satysfakcji, gdy stary Jou musiał zstąpić z piaskowego tronu, i równie lekkiego rozczarowania, gdy poznała tożsamość jego następczyni. A potem życie toczyło się dalej.
Znów zahaczyła na swojej trasie o Kinkotsu, gdzie zabawiła parę dni, na szczęście tym razem nie natrafiając przypadkiem na żadną znajomą twarz. Pokręciła się po znajomych uliczkach, przehandlowała z zyskiem parę drobiazgów wykonanych przez rzemieślników z Urugi. W końcu, z lżejszym bagażem i cięższą sakiewką, zdecydowała, że na nią już pora.
Na koniec swojej krótkiej wizyty wymieniła kilka zarobionych drobniaków na gęstą i pożywną zupę przy jednym ze straganów, gdzie konsumpcji można było dokonać na paru podniszczonych skrzynkach, które ktoś z myślą o stołujących się rozstawił przy ulicy. Później, z pełnym żołądkiem i w całkiem niezłym nastroju, Ren ruszyła w kierunku bramy wyprowadzającej z osady.
Tam jednak jej uwagę zwróciła zagroda, gdzie pasły się (?) wielbłądy. To miejsce wcześniej uszło jej uwadze, mimo tego, że pokonywała tę drogę już parokrotnie. Skierowała więc swoje kroki w stronę małego gospodarstwa, na którego terenie mieściła się stadnina. Nie goniły jej terminy, pozwoliła więc sobie na zboczenie z obranej trasy. Spokojny dromader o piaskowym ubarwieniu, który nieśpiesznie przechadzał się po przeznaczonym dla niego wybiegu, był miłą odmianą po kilku dniach spędzonych wśród ulicznego zgiełku targów i wąskich uliczek.
Gospodarza na razie nigdzie nie było widać. Kaguya zgięła się w pół, sięgając po kępkę trawy, która rosła nieopodal, a następnie zerwała ją jednym szarpnięciem. Ostrożnie zbliżyła się do ogrodzenia i wyciągnęła dłoń z przekąską w stronę wielbłąda zachęcająco. Gdy zwierzak poczęstował się odrobiną zieleniny, Kaguya przesunęła dłonią po jego pysku w geście szorstkiej czułości. Zawsze chciała takiego mieć na własność.

[Ichirou]

Misja rangi B
Mayū, Ren
1.2/67

---

Ognista tarcza powoli zbliżała się do mety swojej codziennej, żmudnej wędrówki, ulokowanej na zachodnim krańcu obecnie szarzejącego już nieboskłonu. Żar lejący się z góry wyraźne zelżał, choć piaski pustyni były wciąż gorące, a nagrzana stolica oddawała ciepłotę zakumulowaną przez ostatnie kilkanaście godzin. Jak na ten niezbyt przyjazny region, obecna pora była jak najbardziej znośna i pozwalała po prostu swobodnie żyć bez większego zamęczenia. Odsapnęła lokalna zwierzyna, która nie musiała się już kryć przed słońcem, tak samo jak i odsapnęli ludzie, w tym również Ren. Kiedy nękające skórę, ogniste języki ustały, beduinka z Atsui mogła pozwolić sobie na pozbawiony konkretnego celu spacer, czy też na namiastkę obcowania z naturą w tej przytłaczającej stolicy poprzez miłe spotkanie ze stadem wielbłądów.
Bez wątpienia czuła się swobodniej i bardziej komfortowo w tym miejscu niż we wszystkich pozostałych obszarach Kinkotsu. Chociaż unijne umowy trwały nie od dziś, a rządzący przynajmniej w teorii dążyli do tego, by cały pustynny region stał się jedną wielką wspólnotą, to mimo wszystko pod skórą Kaguyi mogły gdzieś tkwić świadomość krwawej ofiary krewniaków w dawnej wojnie, która zatrząsnęła całą krainą, oraz poczucie mniejszej lub większej niechęci ze strony klanu władców piasku.
Wielbłądy nie oceniały, nie patrzyły się na nią krzywo, ani tez nie zamęczały jej bezsensowną gadaniną. Jeden z nich, rosły parzystokopytny o dwóch garbach, spokojnie podlazł do równie wyrośniętego dziewczęcia i ochoczo przyjął ofiarowaną kępkę trawy. Nie pogardził też repetą, jeżeli takowa się pojawiła. Bez strachu pozwolił się również pogłaskać, na co wesoło zamerdał swoim śmiesznym ogonkiem.
Ta sielankowa scenka mogłaby trwać i trwać, aż w końcu dokarmiony baktrian uznałby Ren jako swoją panią, przyjął ją między swoje dwa garby i wraz z nią wyruszył gdzieś w dal – już nie siną, lecz ołowianą ze względu na porę dnia. Niestety, nic takiego się nie wydarzyło. Wydarzyło się za to coś innego.
Do zagrody wparował zdyszany osobnik, na co wycofała się lekko zlęknięta zwierzyna. Gość zipiał tak głośno, że wydawało się, że zaraz wypluje płuca.
– Wez... wezwanie – wypluł jednak słowa, nie płuca. Otarł zroszone potem czoło i odgarnął kilka skręconych kosmyków, które oklapły, odłączając się od charakterystycznego, bujnego afro. Ren miała już styczność z tym typkiem. Był to przecież nikt inny jak Sanjiro.
– Brama główna. Wytyczne przy bramie głównej – oznajmił mężczyzna w następnej chwili. Ograniczał się do prostych komunikatów, bo sprowadzona na skraj kondycja nie pozwalała na więcej. Machnął więdnącą ręką, wskazując niedbale kierunek wspomnianej bramy na wszelki wypadek, gdyby beduinka nie znała zbyt dobrze stolicy, ale pewnie nie było to w ogóle potrzebne.
Gdyby Ren zaprotestowała, uznając, ze jest na obczyźnie i niezbyt interesują ją lokalne sprawy, wysoki osobnik wskazał palcem przepaskę na lewym ramieniu, na której widniał również symbol Unii. Sam fakt, że w ogóle zwrócono się do niej z jakąś sprawą też nie powinien jej aż tak bardzo szokować – lokalne władze raczej zdawały sobie sprawę z tego, kto wchodzi, a kto opuszcza Kinkotsu. Bezpieczeństwo i dobrobyt miały swoje koszty, a do nich wliczała się między innymi szeroko rozumiana kontrola, reprezentowana chociażby przez unijne dokumenty zalegające gdzieś na dnie torby bohaterki.
Jeżeli ruszyła zgodnie z rozkazem, Sanjiro już wolniejszym krokiem poczłapał za nią, ale z zachowaniem większego dystansu i nie zaburzając jej przestrzeni.
A dwugarbny wielbłąd, przeżuwając resztki trawy, odprowadził ją stęsknionym spojrzeniem.

[Ren]

Poklepała wielbłąda szorstką dłonią po dużym pysku, wolną ręką podając mu kolejną porcję trawy, którą ten zżarł ochoczo. Spodobał jej się - miała już przyjemność poznać parę przedstawicieli jego gatunku i nie zawsze były to tak przyjacielskie interakcje. Zdarzyło się już parę razy, że uparty zwierzak opluł beduinkę w oznace niezadowolenia, brudząc ją mieszanką śliny i treści żołądkowej. Nauczyła się od tego czasu, by zbliżać się do wszelkich pustynnych wierzchowców z odpowiednią ostrożnością i szacunkiem i przy okazji nie narażać się już więcej na tego typu nieprzyjemne interakcje. No i najwyraźniej słusznie, bo tym razem udało jej się nie rozdrażnić potężnego zwierzaka.
Rozważała właśnie w samotności, ile potrzebowałaby pieniędzy, by sprawić sobie własnego, i czy w przy jej stylu życia byłaby w ogóle w stanie zadbać o takiego zwierzaka, gdy nagle zdała sobie sprawę z czyjejś obecności. Nie było to szczególnie trudne i nie wymagało nadmiernej czujności. O nadejściu gościa dały znać donośne tupnięcia i głośne sapanie, sugerujące, że zmierzał tutaj w wielkim pośpiechu. Nie wzbudziłoby w mniej to zbyt wielu emocji, gdyby nie fakt, że hałaśliwy nieznajomy sprawił, że wielbłąd cofnął się o krok od Kaguyi. Ren klasnęła językiem z niezadowoleniem głośno - na tyle głośno, by intruz to usłyszał.
Odwróciła się w stronę przybysza, mrużąc ciemne ślepia i mierząc go chłodnym spojrzeniem. Mężczyzna z twarzy wydawał jej się podobny zupełnie do nikogo, ale mogłaby przysiąc, że nie pierwszy raz widzi taką bujną fryzurę. Gdy ten łapał oddech, ona próbowała połączyć go z kimkolwiek, na kogo mogła natknąć się na trakcie, jednak nikt nie przychodził jej do głowy. Dopiero po jakimś czasie zaskoczyła.
- Jesteś tym gościem z plantacji. Tym, który dał się prawie zamordować – stwierdziła odkrywczo, wskazując go przelotnie palcem, a następnie krzyżując ręce na piersi. Uniosła jedną brew w grymasie zwątpienia, gdy ten zaczął nią dyrygować. Popis niezłej buty, biorąc pod uwagę to, z jakiego bagna musiała go wyciągać wraz z tamtą rozpuszczoną pannicą. Wraz z kolejnymi słowami padającymi z ust włochatego jegomościa powątpienie malujące się na jej twarzy szybko ustąpiło irytacji. Ten słabeusz, ta miernota, ten pies Sabaku potrafił prawie dać się zabić i tylko narobić wszystkim problemów, zasapać się podczas krótkiej rundki po mieście na tyle, by nie móc złapać oddechu, a teraz miał jeszcze czelność jej rozkazywać? – To jakaś łapanka? Odmawiam. Macie swoich ludzi. Dzisiaj stąd wyjeżdżam, nie mam czasu na-… - Urwała w pół słowa, gdy ten bezczelny pachołek wskazał jej opaskę, która zdobiła jego ramię. Ach, no tak. Wielkie pustynne przymierze, psia jego mać.
Zerknęła krótko na wielbłąda, w myślach odliczając do dziesięciu. A potem zaklęła pod nosem, odwróciła się plecami do kudłatego i ruszyła w stronę bramy. Dobrze wiedziała, gdzie się znajduje, nie potrzebowała jego asysty.

[Ichirou]

Ren [zt], dalej tutaj -> Droga główna na uboczu

[Ajisai]

Ajisai lubiła podróże, a właściwie pozorną wolność, którą dawały; możliwość oglądania nieba nad milionem różnych miast. Być może karmiła tym swoją potrzebę kontroli. W końcu możliwość wyboru czasu i miejsca, w którym aktualnie się znajduje, wypełniało znamiona pewnego osobliwego „samostanowienia”, będące dla młodej Fujimori niesamowicie istotne. Po prawdzie, takich okazji nie miała jednak zbyt wiele. Obowiązków zawsze było więcej, niż wolnego, a i samo przemieszczanie, bądź co bądź, wiązało się z kosztami; nie tylko za samą przeprawę, ale również prowiant i miejsce do spania, o pamiątkach nie wspominając. Całość potrafiła zamknąć się w pokaźnej sumie, którą kobieta zdecydowanie chętniej wydałaby na kolejny obiekt do swojego zbioru, niż wczasy w losowo wybranym miejscu. Naturalnie, ceniła sobie doświadczenia, przeżycia i znajomości, niemniej jednak dusza kolekcjonera nakazywała jej stawiać powyższe w niższej hierarchii.
Jeśli jednak połączyć i wczasy, i zdobycie nowego inspiratio była gotowa przymknąć oczy na kurczący się budżet. Od dawna potrzebowała wziąć oddech pełną piersią. Na nowo zachwycić się światem, który od jakiegoś czasu wydawał jej się pomalowany kolorami w skali szarości. Być może dziś nazwalibyśmy to uczucie „znudzeniem”, Aji chętniej jednak określiłaby je jako pogoń za czymś nieuchwytnym. Bo tym w rzeczy samej była swoboda; towar deficytowy, niemalże luksusowy. Taki, o którym każdy słyszał, ale nikt nigdy nie widział. Czy byłeś młody, czy też stary, niezależnie od statusu społecznego, przekonań czy religii, nieustannie musiałeś wpasowywać się w pewne normy, których oczekują ludzie wokół. Naturalnie, można zapierać się rękoma i nogami, wykrzykiwać frazesy przemawiające za tym, że tak nie jest, ba, nawet wymachiwać rękoma mówiąc, że to fałsz. Koniec końców, często po czasie, orientujesz się, że nie ma od tego ucieczki. Wolność jest tylko słowem, uczuciem, którego doświadczają wybrańcy, odrzucający wszystko, co doczesne, wyzbywając się wszelkich, zaszczepionych im podczas życia, nauk. Ci wybrańcy, jakkolwiek groteskowo to brzmi, to umarli. Żywym zaś pozostawało karmienie się kłamstwem. Szukanie momentów, w których kajdany rzeczywistości nieco się luzują, by zaraz, na powrót, zacisnąć się jeszcze mocniej. Bolesne doświadczenie, ale jakże bliskie.
Fujimori to nie przeszkadzało. Akceptowała stale pojawiający się miraż. Akceptowała najgorszą z najgorszych zbrodni. Okłamywanie samej siebie, to wychodziło jej wybitnie dobrze. W swej pokręconej często sprzecznej logice uznawała to za słuszne i konieczne. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co dzieje się z ludźmi, którzy odrzucają niepisane zasady. Giną. A ona ginąć nie chciała. Przynajmniej nie dziś ani w najbliższym czasie. Miała przecież cel, może niejasny, niesprecyzowany, ale cel, do którego starała się przybliżać. Droga być może była kręta, naznaczona przeszkodami i cierniami, ale to właśnie to sprawiało, że wciąż chciała nią podążać. Uczyniła z przykrości siłę napędową, podziękowała za zło i dobro, które ją spotkało. Była wdzięczna za wszystko to, co zostawiło niezaleczaną ranę w sercu. Była gotowa. Tak. Gotowa, by wypełnić swoje przeznaczenie, zebrać dane, poruszyć niebo i ziemię choćby i miało to trwać całe wieki. Bezczynność była gorsza od porażki.
Pierwsze kroki, po dotarciu na miejsce, skierowała ku Kinkotsu, największej z osad w Atsui. Termin odbioru kolczyków, których wykonanie zleciła, był dopiero za kilka dni. Cóż, Ajisai lubiła mieć zapas, pewien margines błędu. Wolała być wcześniej, niż spóźniona, a dodatkowy czas na zwiedzenie okolicy i docenienie architektury zawsze był w cenie. Bez skrępowania więc przechadzała się „uliczkami”, lustrowała każdy budynek i zabudowanie. Niektórzy, najpewniej, w pierwszej kolejności udaliby się na strawę, ale Fujimori zwykła ignorować głód tak długo, aż nie osiągnie on punktu krytycznego.
Natrafiwszy na zagrodę wielbłądów, zatrzymała się. Piękne i dumne zwierzęta zamknięte w niewoli, pozwalające człowiekowi na ujeżdżanie ich i wykorzystywanie do własnych celów, bo przecież nie miały wyboru. Zabawne jak wiele odpowiedzi dawała natura. Te same mechanizmy, powtarzające się schematy niczym w ciągu Fibbonaciego. Oparła się o drewnianą zaporę, powoli wdychając parne powietrze. Tak, jak zapowiadano, klimat był ciężki. Wszechobecny piach i pył wdzierał się w płuca i zmuszał do epizodycznego kasłania, czemu nie potrafiła zapobiec. Trudno. Dama nie dama, płuca żyły swoim życiem.

[Airan]

Bez tych wszystkich norm, bez porządku, na świecie panowałaby tylko anarchia, a to nie służyło rozwojowi cywilizacji, nawet, jeśli zamieszana w to była tak niezbadana moc jak chakra. Airan nie miała problemu z tym, że trzeba się było dopasować i pilnować, robiła swoje i robiła to z chęcią, tak długo, jak były aspekty jej życia, nad którymi… no cóż – miała kontrolę. Pewne wybory, decyzje… Uważała, że może oddać swojej rodzinie i klanowi wiele, ale na pewno nie wszystko. Nie chciała być tylko pustą skorupą, narzędziem, które nie ma własnej woli i jest skazane na to, by tańczyć jak zagrają inni, wyżej postawieni. O, na przykład jej siostra. Kirino mogła być wyrachowana, mogła być prawdziwą żmiją, ale naprawdę nie sądziła, że wyrządziłaby jej taką krzywdę, że kazałaby jej zrobić coś wbrew jej woli – ale tak naprawdę wbrew.
I dlatego też byliśmy teraz w tym, a nie innym momencie. Tam, gdzie jest tylko pozór wolności, gdzie wykonuje się rozkazy, zwłaszcza będąc ninja, i jest się wysyłanym na niemalże drugi koniec świata (a naprawdę to tylko dwie prowincje dalej, ale Głębokie Odnogi faktycznie były jak ten kraniec świata) tylko po to, by powrócić… jakiś czas później. Airan nawet nie wiedziała ile dokładnie czasu minęło – choć według jej obliczeń to spokojnie półtorej miesiąca, ale sądząc po tym, że temperatury nie były aż tak bardzo mocno nieznośne, to musiała się już zacząć zima. Śmiech na sali trochę, bo to jedyna oznaka, że na pustyni w ogóle panowała „zima” i dla kogoś, kto tutaj nie żył było to najpewniej zupełnie nie do wyłapania, skoro nie miał porównania. Ale tak właśnie było – oto mieli zimę i Airan prawdę mówiąc całkiem się z tego cieszyła. Nie dlatego, że ciepło jej przeszkadzało, a dlatego, że teraz nie była tutaj sama. Jasne, zmieniła gdzieś przy granicy z Shigashi konia na wielbłąda, doskonale wiedząc jak będzie jej się lepiej przemieszczać, ale nie o wielbłąda wszak chodziło. Chodziło o małego beżowego liska, który siedział wraz z nią na wielbłądzie i aktualnie przykryty był jednym z przewiewnych szali kobiety, by przypadkiem słońce za mocno go nie przypiekło (testowali póki co jak będzie mu najlepiej) i tylko piękny łeb z dziwnym symbolem wystawiony był na zewnątrz. Oczy liska ciekawie oglądały otoczenie, a już zwłaszcza wtedy, kiedy w końcu zaczęli się zbliżać do Kinkotsu i ten klejnot pustyni widoczny był z oddali.
W końcu dojechali do bram miasta i tutaj zaczął się standardowy harmider. Airan nie schodząc z wielbłąda okazała swoją odznakę i po chwili przepuścili ją dalej – i na moment nawet nie odsłoniła swojej twarzy, która była zasłonięta półprześwitującą chustką od nosa w dół. Tak sobie tutaj radzili z wszechogarniającym piaskiem i pyłem. Ale to, że była zima i że nie było aż tak bardzo do granic gorąco, pozwoliło Airan na nie zakrycie głowy, wobec czego jej długie, kruczoczarne włosy spływały sobie na plecy, a tam… równie czarne ubranie, luźniejsza koszula wpuszczona w (a jakże!) czarne spodnie. Właściwie to obecnie jedynym akcentem kolorystycznym były jej fiołkowe oczy spoglądające znad chustki.
Planowała zatrzymać się w zagrodzie dla wielbłądów i tam oddać swojego wierzchowca, by odpowiednio się nim zajęli. Zresztą, to nie był jej wielbłąd. Tylko go wypożyczyła, ale i tak należało się nim zająć, zwłaszcza po wcale niekrótkiej podróży. Hibiki przejechała przez zatłoczone uliczki do znajomego jej miejsca, by wyjechać drugą bramą i dostać się do stadniny. Tam wjechała sobie grzecznie przez bramę w płocie, którą otworzono, kiedy zobaczyli, że kobieta zamierza się dostać do środka. W końcu zeskoczyła z grzbietu dwugarba i lekko się przeciągnęła, czując, że mięśnie jej się zastały od tego ciągłego siedzenia. Zaczęła powoli odwiązywać swoje rzeczy od wielbłąda – głównie chodziło o torbę i naprawdę wielki zwój, kiedy jej wzrok padł na osóbkę opierającą się o płot wcale nie tak daleko od niej.
Dziewczyna ewidentnie nie była stąd – była na to zbyt blada i zbyt… jakby to powiedzieć…
- Załóż sobie chustkę, będzie ci się lepiej oddychać – odezwała się do niej bez żadnego dzień dobry ani nic. Fiołkowe oczy spoglądały teraz na nieznajomą, której chciała zwyczajnie… pomóc. Nie tyle, że z dobrego serca, co po prostu nie chciała, by obca zraziła się do pięknego miejsca, jakim była pustynia, Bo naprawdę była piękna! Piękna i niebezpieczna, a to, że dziewczę nie było stąd było widać jak na dłoni. Głowa liska poruszyła się pod materiałem, kiedy siedział jeszcze na grzbiecie wielbłąda i rozglądał się ciekawie na boki. Na Ajisai też spojrzał na chwilę.

[Ajisai]

Fujimori miała wiele myśli i rozterek. Najbardziej uwypuklały się wtedy, kiedy, przynajmniej pozornie, powinna odpoczywać. Niekiedy łapała się na tym, że po prawdzie nie potrafi się zrelaksować; na nic kąpiele w olejkach, cichy pomruk małej rzeczki czy wieczór przy muzyce. Nie i już. Ciągła gonitwa wątpliwości i rosnącego perfekcjonizmu, przekładającego się na niemożliwą do powstrzymania potrzebę stałego umacniania własnych umiejętności, skutecznie zabierały jej możliwość na oczyszczenie umysłu. Oczywiście, tymi „demonami” nie dzieliła się z nikim. Taki to już był sort człowieka, że choćby nie mogła wstać o własnych nogach, nie poprosi o pomoc. Zdawała sobie sprawę z tego, iż żadna to ujma na honorze czy dumie, ale nie mogła wyzbyć się uczucia, że należy między jednym a drugim postawić znak równości. Miewała wysokie, czasem monstrualne, wymagania wobec samej siebie. Wieszała poprzeczkę na najwyższy hak, by zaraz po przeskoczeniu przełożyć ją na wyższy poziom. Może było tak, że wcale nie była perfekcjonistką o nieskończonych pokładach ambicji i uporu, może… Bała się zmierzyć z tym, co niewygodne, co mogłoby zaburzyć świat, który zbudowała na kanwie kłamstwa i pozorów?
W życiu każdego dyplomaty, a więc aktora pertraktacji, przychodzi moment, w którym orientuje się, że zgubił siebie. Zgubił to, jak jest pod wszystkimi tymi maskami i sztucznymi uśmiechami, niestrudzenie serwowanymi niczym najwytrawniejsze danie główne. I Ajisai niekiedy popadała w tę pętlę poszukiwania swojego upuszczonego w nieuwadze „ja”, po chwili jednak orientowała się, że nie ma to najmniejszego sensu. Jej prawdziwa osobowość była, cóż, bezbarwna, przeźroczysta, giętka i podatna na modyfikacje niczym plastelina, a tak przynajmniej myślała. Wszystkie te „role”, które zdobyła na przestrzeni lat, wydawały się znacznie bardziej kuszące, opłacalne. Unosiła się na powierzchni skrzętnie wybranych cech i wmawiała sobie, że wcale nie jest głęboko, choć woda wdzierała jej się do płuc. Mimo to starała się zapamiętać
Czy kłamstwo było złe? Nie. Nie, jeśli wypowiadane w słusznej sprawie. Być może jako dziecko udzieliłaby innej odpowiedzi, ale teraz, jako dorosła kobieta, nie mogła dłużej żyć górnolotnymi marzeniami i wiarą w utopijną wizję świata. Każdy udawał. Każdy bez wyjątków; w miłości, w przyjaźni, w wielu innych wymiarach życia. Mogli, naturalnie, uznawać się za prawdomówców, ludzi prawych o zerowej skazie na życiorysie. Ale ci, którzy gorliwie zapewniali o swojej honorowej postawie, najczęściej zasypiali, udając, że śpią. Ot, ironia losu, której nie w sposób zapobiec. Można, przynajmniej częściowo, żyć w zgodzie z własnymi zasadami i pojęciem świata. Momentem próby są jednak zawsze i nie ma od tego ucieczki, sytuacje zagrożenia. Wtedy, wraz z przypływem adrenaliny, człowiek zapomina o wszystkich wmuszonych w niego cechach, o zasadach i umowach, których nie podpisał, a do których został zobowiązany, odwołuje się do pierwotnych, prawdziwych, odruchów. Śmierć i chwila przed nią, oto czym jest wyświechtana prawda.
Świat przecież nigdy nie był czarno-biały. Obecna w literaturze i sztuce niekończąca się walka dobra ze złem podkreślała jedynie to, że by istniało szczęście, musi istnieć i smutek. Nie oznaczało to jednak, a przynajmniej tak stwierdziłaby Fujimori, że należy ignorować istnienie gniewu i wszelkich negatywnych doświadczeń. Nie. Trzeba je jednak zaakceptować, pogodzić się z faktem, że są nieodłącznym elementem życia, a ich całkowite zgładzenie, cóż, niemożliwe, niezależnie od wysiłku, który się w to włoży, a jednocześnie całym swoim „ja” starać się wnieść dobro, wypaczone, udawane czy nieszczere, ale dobro.
Westchnęła ciężko. Mimo treningów i przygotowań nie była w stanie zaadoptować się do klimatu. W żadnym miejscu na świecie, w którym była, oddychanie nie sprawiało jej takiego kłopotu. Ale, mimo wszystko, było w tym miejscu coś magicznego; piękno połączone z przerażeniem. Usłyszawszy kobiecy, melodyjny głos, odwróciła się przez ramię. Nieznajoma mówiła zupełnie tak, jakby odśpiewywała swoją kwestię, a wszystko to ot tak, bez przesadnego wysiłku, po prostu, wypowiadając proste zdanie. Ajisai byłaby gotowa przysięgnąć, że barwę ma iście szlachecką, stworzoną do ballad. Po chwili jednak przypomniała sobie rozmowę z kupcem na szlaku; brzmiał równie dźwięcznie, co nieznajoma, choć, to należy przyznać, głos kobiety był po prostu piękny. Wzbudzał ciepło w sercu niczym kołysanka ukochanej mateczki.
Zlustrowała dziewczynę, jednak nie na tyle długo, by zostać odebrana jako niegrzeczna. Niemniej, nie w sposób było nie zwrócić uwagi na egzotyczną urodę; złocisto-miodowa skóra, czarne, długie włosy i kontrastujące, fiołkowe oczy. To one, w szczególności, sprawiły, że Ajisai musiała powstrzymywać samą siebie, byle nie spojrzeć w nie ponownie.
Nim odpowiedziała, ukłoniła się stosowanie do sytuacji, ręce, wyprostowane w łokciach, umieszczając nieco powyżej kolan.
— Dzień dobry. Ah, tak... — odparła, racząc kobietę subtelnym uśmiechem. Wolną dłonią, a więc prawą, sięgnęła do torby, ażeby wyciągnąć z niej ozdobną, wyszywaną kobaltową nicią, chusteczkę. Nie wiedzieć czemu, całkowicie zignorowała albo zapomniała o ostrzeżeniu zawartym w bibliotecznych notatkach i nie nabyła chusty, która mogłaby uchronić ją od drażniącego pyłu. — Dziękuję — dodała, przerzucając wzrok na osobliwe stworzenie w tle. Lis. To chyba był lis.

[Airan]

Kiedy ma się czas – myśli odfruwają, to było dość normalne zjawisko. Bo nie zajmowało się skupieniem na czym innym. Kiedy wiesz, że twoje życie może być zagrożone, kiedy czujesz ten dreszczyk emocji, wtedy w głowie panuje zupełny spokój, myśli nie są zmącone… ale za to wszystko jest napięte i to napięcie na dłuższą metę wcale nie było dobre. Rzeczywiście sztuką było potrafić odpoczywać. Ale tak n a p r a w d ę odpoczywać. To był luksus dla tych, którzy nie byli dotknięci ambicją. Którzy byli zadowoleni z tego, co osiągnęli. Którzy nie mierzyli wyżej. Airan szczerze im zazdrościła, ale jednocześnie… wcale nie chciała być tej ambicji pozbawiona. Ona ją ukształtowała. Ona sprawiła, że stała się tą osobą, którą była teraz. Dzięki niej stała teraz w tym miejscu – nadal o randze Akoraito, zgoda, ale doskonale świadoma, że już dawno wykroczyła poza ten poziom. A to miało swoje plusy jak i minusy… Kto będzie słuchał Akoraito? Jasne, była piękną kobietą, ale to w parze z rangą sprawiało, że tym bardziej nie była brana na poważnie. A to generowało frustrację czarnowłosej… i jednocześnie było zaletą, bo niekoniecznie spodziewasz się po kimś takim jak ona, że zaraz praktycznie dosłownie rozsmaruje cię po podłodze. Khem. Ale wracając do odpoczynku… Fiołkowooka przeknała się na własnej skórze, że jeśli nie potrafisz się zrelaksować w normalnych warunkach, to zwyczajnie potrzebujesz spotkać i znaleźć osobę, przy której wypoczniesz. Ostatnio odetchnęła w Yusetsu i choć później wybrała się w długą i męczącą podróż do ogarniętego wojną Sogen… to była tam całkowicie zrelaksowana. I to tylko ze względu na towarzystwo.
Kłamstwo było zaś sprawą bardzo delikatną… Airan w prywatnych kontaktach raczej tego nie robiła, jednak co stało na przeszkodzie, by nieco się rozminąć z prawdą podczas misji? Tym bardziej jeśli przynosiło to korzyści. Ale nie samą sztuką było powiedzieć nieprawdę, tylko zrobić to w taki sposób, że technicznie wcale nie powiedziało się fałszu, jednak sugestia była na tyle mocna, że rozmówca sam wpadał na ściemę. I brał ją za prawdę. Sumienie było wtedy nieco bardziej czyste. W końcu… to nie tak, że się skłamało. I taką właśnie małą żmijką była Airan. Ta sama kobieta, która teraz ze spokojem spoglądała na lekko zmieszaną Ajisai – a przynajmniej tak jej się wydawało.
W odpowiedzi uśmiechnęła się lekko, co Fujimori mogła zauważyć spod prześwitującej czarnej chustki, jaką Airan miała zawieszoną na twarzy. Leciutko też skłoniła kark, nie chcąc dziewczyny zostawić z tym gestem samej i zakłopotanej. Odwróciła się do niej lekko, a jedną z dłoni oparła na siodle, które zarzucone było pomiędzy garbami wielbłąda.
- Nie ma za co – powiedziała, rzeczywiście, bardzo śpiewnie, z akcentem charakterystycznym dla terenów Samotnych Wydm. Przyglądała się nieznajomej jeszcze przez moment lustrując ją wzrokiem. Nie, jej akcent niewiele jej mówił, nie miała pojęcia skąd może pochodzić… A to było dla niej dość ciekawe, bo lubiła wiedzieć. Odwiązała w końcu naprawdę ogromny zwój, większy od największego, jaki można było znaleźć w sklepie i oparła go o ziemię. - Skąd jesteś? Przyjechałaś tutaj kogoś odwiedzić? – zakładała, że tak, bo ona sama, kiedy gdzieś jechała, to mając swoje sprawy. Głownie to albo odwiedzić kogoś (heh, kogoś. Jedną osobę, bo chodziło o Yugena), albo zostawała gdzieś wysyłana na misję, ale wtedy nie miała raczej czasu stać przy wybiegu wielbłądów. Zarzuciła torbę na ramię, po czym złapała zwój za skórzany pasek i przewiesiła go na skos na plecach i zapięła z przodu na klatce piersiowej, po czym wyciągnęła ręce na siodło i złapała ciemny materiał i zwierzaka, który się pod nim skrywał, i zostawiła go w swoich rękach. Teraz Ajisai mogła zobaczyć go z nieco bardziej bliska – rzeczywiście, wyglądał na lisa, tyle, ze dość młodego. I opatulony był w tym czarnym materiale, dość mocno wybrzuszonym w miejscu jego ogona. - Odprowadzić cię gdzieś? – w Kinkotsu można się było zgubić, a Airan uznała, ze dziewczyna nie jest zbyt zapoznana z osadą – i to tylko ze względu na tę chustkę. Ta kobaltowa chusteczka to było lepsze niż nic.

[Ajisai]

— Z Prastarego Lasu, miejsca zupełnie innego, niż Samotne Wydmy. Niemniej, oba są niezaprzeczalnie piękne — odparła z lekkością i wyczuwalną szczerością. Tak, pustynia paliła gorącem, nabranie wdechu okupowane było cierpieniem, ale ta wszechobecna pustka i wymagający klimat sprawiały, że człowiek mógł dostrzec potęgę minimalizmu. Może ludzie piasku nie mieli wielkich zdobnych chat, tętniącej życiem flory i fauny we wszelkich możliwych odmianach i maściach, ale mieli coś, co na arenie międzynarodowej znaczy więcej, niż wszystko powyższe.
Siłę.
Niekoniecznie militarną, choć i tej ciężko im odmówić, niemniej, zrodzeni w tak wymagającej części świata byli wyćwiczeni pod względem psychicznym; pozbawieni stałego dostępu wody, szybko uczyli się, że lament nie pomoże, a wzrok potrafi oszukiwać. Jeśli do całości dodać pozornie nieszkodliwe stworzonka, które jedną dawką jadu są gotowe zabić kilku rosłych mężczyzn, całość nabierała jeszcze większego wyrazu. Ot, problem pojawiłby się dopiero wtedy, kiedy znaleźliby się w miejscach, gdzie temperatura sięga poniżej zera, a skuta lodem ziemia, przyprawia o zawał nawet tych, którzy wyzbyli się przywiązania do wysokich temperatur.
— Sprawy biznesowe — dodała lakonicznie, niemniej serdecznie. Ajisai umiała korzystać z narzędzia, jakim jest „głos”. Dopasowywała jego brzmienie i ton do rozmówcy, by być postrzegana tak, jak w danej chwili chce. Retoryka. To właśnie do tej umiejętności przykładano największą wagę w rodzinie Fujimorich; niezależnie od płci, każdy potrafił wypowiadać się w sposób piękny i składny. Oczywiście, Senju wciąż wiele brakowało do poziomu starszyzny, niemniej, widocznie wyróżniała się na tle swego kuzynostwa i, co najważniejsze, nie zamierzała spocząć na laurach. Zaczytywała się w księgach godzinami, z łatwością rozdysponowując czas między tym, co konieczne, na tym, co przyjemne. Na razie jednak nie zamierzała ukierunkowywać się jedynie na dyplomację. Głęboko wierzyła, że do zrozumienia społeczeństwa ogarniętego wojnami i konfliktami niezbędne, choć bolesne, jest doświadczenie tego na własnej skórze. Miała też inny cel. Inny, ale na ten moment nieosiągalny.
Im mniej człowiek wie, tym lepiej śpi. A akurat Ajisai wolała zachowywać prywatność tak długo, jak to możliwe. Bądź co bądź, ciemnowłosa była obca. Chociaż sympatyczna i pełna ogłady, to wciąż obca. Fujimori, nauczona doświadczeniem, zdawała sobie sprawę, że takie pozornie nieistotne informacje mogą stanowić źródło cennych wskazówek dla potencjalnego wroga. Nie była paranoiczką, co mogłoby nasunąć się na myśl, co najwyżej szalenie ostrożną osobą. Zamierzała wybadać grunt, sprawdzić motywy kobiety, a dopiero wtedy, ewentualnie, wdawać się w szczegóły.
— Z przyjemnością skorzystam, jeśli to nie kłopot. — Fiołkowooka wyglądała na kogoś, kto niedawno wrócił z wyprawy, misji, albo dalekiej podróży. Wysuniętą tezę niejako potwierdził zwój, który nieznajoma przewiesiła wzdłuż przekątnej torsu. Fujimori wciąż jednak nęciło stworzenie w rękach kunoichi. Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek widziała, by shinobi zabierał zwierzę w bój. Dziwne.
Ajisai nie czuła potrzeby bycia oprowadzaną, co nie znaczyło, że uznawała za pewnik fakt, iż przechadzka z towarzystwem będzie całkowitym błędem. Nie była też zmieszana. Zaskoczona — czego oczywiście nie dała po sobie poznać, przyjmując postawę oazy spokoju — , a i owszem, bo kupiec na trakcie ostrzegał ją, że mieszkańcy Wydm są… Cóż. Mało przyjemni, a lekcje gościnności omijali szerokim łukiem. A tu proszę, propozycja nie do odrzucenia, bo, co należy podkreślić, dobre wychowanie nakazuje akceptację takiej oferty.
Airan jej nie znała. Fujimori mogła być towarzyska, zabawna, a nawet rozmowa. Na ten jeden dzień wcielić się w kogoś „innego”. Przecież tego ją właśnie nauczono – dopasowywać się, umiejętnie wykorzystywać swoje recesywne i dominujące cechy w zależności od potrzeb. Nie miała przecież nic do stracenia. Ot, co najwyżej kończyny, ale pobieżny ogląd nieznajomej wystarczył, by stwierdzić, że nie jest ani zbójem, ani złodziejem. Miała… Dobrą aurę? Tak, chyba tak. Chociaż oczy kobiety, w które Fujimori wejrzała na chwilę, wydawały się kryć coś więcej. Nie potrafiła jednak określić czy było to pozytywne, czy też negatywne. Za mało danych. Czas pokaże, wolała nie ulegać pozorom i pierwszym wrażeniom.
— Fujimori Ajisai, miło poznać — przedstawiła się, ówcześnie robiąc parę kroków w kierunku kobiety. Zwyczajowo ludzie przestawiali się na początku rozmowy, ale prawdziwy, a zatem odpowiedni moment, dokonania tego, należało wyczuć. I to był właśnie on; pozbawiony niezręczności, konieczny do dalszej konwersacji.

[Airan]

Wrażenie, jakie zostawiała za sobą niemalże bezkresna pustynia musiało być zupełnie inne od tego, co panowało na terenach Prastarego Lasu. Hibiki mogła tylko zgadywać, ale porównywała to do tego, co czuło się ogólnie w lasach – bo te oczywiście widziała, głównie w Sakai i Sogen i też tam doświadczyła tego na własnej skórze. Jednak nazwa „prastary” do czegoś zobowiązywała i Airan wyobrażała sobie jakieś wielkie, stare drzewa… Ale wyobrazić sobie to jedno, wiedzieć to drugie, a zobaczyć a własne oczy i się przekonać – trzecie. Tak jak Ajisai teraz się przekonywała, że przeczytanie w książkach o Samotnych Wydmach to też było za mało i wcale nie przygotowywało na to, co się tutaj zastawało – głównie przez temperaturę, która była tak bezlitosna, a teraz i tak było znośnie ze względu na zimę. Gorące dnie, mroźne noce – i tak się tutaj kręciło życie. Ci, którzy zostali tutaj wychowani i przeżywali musieli być twardzi, zupełnie jak te piękne i śmiercionośne zwierzęta, jakie tutaj mieszkały.
- To w Kinkotsu misi być dla ciebie trochę szok, co? – gdyby na przykład dziewczyna pochodziła z Shigashi no Kibu, gdzie też było całkiem ciepło, to pewnie różnica nie byłaby aż tak diametralna… Ale to były tylko zakładania przez Airan, bo nie miała pojęcia jak jest w Prastarym Lesie. Po prostu drzewa kojarzyły jej się z cieniem, a cień – z wytchnieniem. - Ach, rozumiem – to nie było tak, że Airan chciała ją przepytywać. Oczywiście – wiedza to broń największa ze wszystkich, bez wiedzy było się nikim i nawet największa tężyzna fizyczna nie mogła wiele poradzić. Rzecz w tym, że Airan trochę mierzyła ją własną miarą – to był w końcu najlepszy punkt odniesienia. Pewnie, były tylko dwie opcje, które ściągnęły tutaj nieznajomą: sprawy prywatne i sprawy biznesowe, a obie te grupy mocno dzieliły się na inne bardziej szczegółowe powody, ale samo przydzielenie do jednej z tych mówiło już wiele. W końcu ona sama podróżowała z zupełnie tych samych powodów, ale raczej w momencie, kiedy jechała gdzieś z powodu zadania, misji czy jak to zwać, to nie miała zbyt wiele czasu na zwiedzanie, dlatego teraz lekko się zdziwiła. No chyba, że dziewczyna czegoś tutaj pilnowała. Ale Maji nie wiedziała, czy miała do czynienia z kunoichi czy może była kupcem, czy co robiła w życiu. Nie miało to teraz większego znaczenia zresztą.
- Żaden kłopot. Można się tu zgubić, jeśli się jest pierwszy raz – a że ktoś jest na pewno pierwszy raz poznać było bardzo łatwo. Tylko takie osoby zostawały w południe na ulicach i – no właśnie – bardzo często nie miały zasłoniętej twarzy. Ten pył i piasek nie były niebezpieczne, po prostu uciążliwe, zwłaszcza w bardziej zatłoczonych miejscach, a tu przy zagrodzie z wielbłądami co chwilę coś się kurzyło. - Przepraszam na moment.
Czarnowłosa w końcu przywołała do siebie gestem jednego z pracowników i poklepała bok wielbłąda dłonią. Powiedziała mężczyźnie, że zwierzak dobrze się sprawował, za chwilę też zabłyszczały monety, gdy Maji sięgnęła dłonią do torby i sakiewki, wymieniła jeszcze kilka słów, po czym odwróciła się i uwolniona od brzemienia pilnowania dwugarbnego wielbłąda skierowała się do płotu i Ajisai.
- Hibiki Airan – ludzie Kinkotsu w różny sposób reagowali na jej nazwisko o ile wcześniej sami jej nie rozpoznali, więc nie było sensu skrywać tożsamości, choć przez ułamek sekundy ją kusiło, bo była mała szansa, że Ajisai pokojarzy zwykłe „Maji” z bezpośrednim spowinowaceniem z panującym w Samotnych Wydmach Koteiem. Zresztą fiołkowooka była dumną osobą i nie wstydziła się swojego pochodzenia, tylko ludzie… bywali różni. I mieli też bardzo różne reakcje – to wszystko. - A to jest Nagareboshi – dodała spuszczając wzrok na beżowy choć tez mocno wpadający w biel łebek liska, naznaczony dziwnym symbolem. W reakcji poruszyły się jego wielkie uszy, a Airan wiedziała, że kusi go by coś powiedzieć, ale umówili się, że w towarzystwie obcych to może nie być najlepszy pomysł, a przynajmniej na razie. - Nam też miło poznać. To dokąd chcesz iść? – dzisiaj mogła sobie na to pozwolić, bo nie zamierzała robić nic nadzwyczajnego prócz powrotu do domu. Jutro jednak na pewno będzie się musiała pokazać w Siedzibie Władzy. Ale póki co… Mogła pannę Fujimori oprowadzić, albo odprowadzić – obojętnie. Tutaj za bramą miasta było jeszcze spokojnie, ale kiedy zagłębić się w uliczki Kinkotsu to naprawdę można było zgubić orientację. - Gdybyś chciała sobie kupić chustkę, to mogę cię zaprowadzić na targ, ale ostrzegam, że tam jest tłok i ścisk, i najlepiej się targować, żeby nie policzyli jak za złoto – prawdziwe złoto, a nie to podrabiane przez Sabaku, oczywiście.