Szpital

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi C
13/28

-To, że tutaj leżę to na pewno nie zasługa tych konowałów... Tylko zasranego pięknisia i jego załogi. Pieprzony Kochanek jak zwykle musiał ratować sytuację- Akihiko martwił się o nią, a ona martwiła się o to, że z opresji musiał wyciągnąć ją nie kto inny jak Ichirou. Prawdziwa legenda, a przy okazji Sabaku. Co prawda najpotężniejszy z nich, ale to była dla niej podwójna ujma na honorze, że dalekie piaszczyste kuzynostwo udowodniło tym samym swoją dominację nad magnetycznymi. Pośrednio ze słów wynikało, że najwyraźniej wolałaby tam zginąć na miejscu niż dać się uratować, ale może to po prostu długi czas rekonwalescencji sprawia, że staje się jeszcze bardziej zrzędliwa i przeklina na wszystko co pośrednio lub bezpośrednio przyczyniło się do tego, że tutaj jest i że w ogóle żyje.

-Słyszałeś takie powiedzonko, "Nie strasz, nie strasz, bo się zesrasz"? No to ten kretyn najwidoczniej nie słyszał, bo jak zamiast stanąć do walki, to musiał zmienić spodnie- Takie wzajemne przerzucanie się oskarżeniami i próbą obrony wyglądało niczym prawdziwa sprawa z odpowiedzialnością karną. Co prawda tutaj oskarżającym i wydającym wyrok była ta sama osoba, a oskarżanego w ogóle nie było w pobliżu, ale nie tego typu pokazowe procesy się wykonywało. Akihiko miał przecież sporo racji. Jego siostra nie była byle ułomkiem i klasyczne techniki nie dawały takich możliwości, by ją pokonać. Trzeba było czegoś większego. Tylko czy dla chełpienia się zwycięstwem warto było prezentować tajniki klanowych sztuczek? W to z pewnością starsza siostra wątpiła.

-No więc widzisz... Czasami na sojuszników trzeba uważać bardziej niż na Hana. Cenna lekcja, nieprawdaż?- Gdy jej brat strzelił klasycznego facepalma, ona pokiwała na to głową, kolejny raz pomstując na wspaniałego sojusznika, który urządził ją tak, jak jeszcze żaden inny wróg jej nie urządził. Na błędach podobno najlepiej się uczyć. I tutaj był tego najlepszy przykład, aby zaufanie odpowiednio dawkować. Niech więc młodzieniec uczy się na błędach innych, aby samemu nie skończyć w podobnej sytuacji.

[Akihiko Maji]

-Rozumiem... Czyli, mam rozumieć, że tutejsi tylko wrzucili cię na łóżko i zostawili? - zapytał, chcąc upewnić się co do informacji, jaką chciała przekazać mu jego starsza siostra. Nie dało się ukryć, że Akiyoko z większą sympatią wypominała się o osobie, która ją uratowała... mimo dodatkowych epitetów, które niewątpliwie kontrastowały z pseudonimami, czy tam tytułami mężczyzny. Pytanie czy to on, lub ktoś z delegacji Unii, opatrzył kobietę, czy też udzielono jej pomocy w samym Sogen, skoro ci tutaj nic ponoć nie zrobili. Eh, czasami trudno było się porozumieć z członkinią własnej rodziny.
-Jest to raczej powszechnie znana zasada w naszym zawodzie, a przynajmniej tak mi się zdawało. - Dodał, przyglądając się jeszcze przez chwilę swojej rozmówczyni. Zbliżył się do jej łóżka spokojnym krokiem i wyciągnął do niej rękę, którą następnie, ostrożnie, położył na jej głowie i przesunął po niej, z nadzieją, że nie sprawi jej tym bólu.
-Cieszę się, że mogę znów cię zobaczyć, one-sama. - Odezwał się cicho, czując, że na więcej go, w aktualnej sytuacji, stać nie było. Następnie zaś wysłuchał ewentualnej odpowiedzi swojej siostry po czym ruszył w kierunku drzwi. Nie chciał jej zostawać samej ale miał teraz ważne zadanie do wykonania, nie tylko względem swojego klanu ale także własnej rodziny, która była przecież jedną z najważniejszych rzeczy w życiu człowieka, a przynajmniej powinna - zdaniem samego blondyna. Raz jeszcze spojrzał na postać leżącą na szpitalnym łóżku uśmiechnął się lekko.
-Do zobaczenia później Akiyoko-onesan. Nie zawiodę... - ukłonił się delikatnie i opuścił pokój, by następnie udać się na poszukiwania tych "konowałów", których zamierzał wypytać o szczegóły swojego zadania. Wypadałoby także znać koszt rzeczy, po które go wysyłano.
Ciekawe jak owocna będzie to rozmowa.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi C
15/28

-Nie... No nie, coś tam robili... WIESZ O CO MI CHODZI- Zbita z tropu takim postawieniem pytania nieco się zakręciła i nie wiedziała co powiedzieć. Oczywiście, że tutejsi medycy jej nie zostawili i dbali o nią w najdrobniejszych szczegółach, udzielając jej takiej pomocy jakiej tylko byli w stanie. Podróż przez pół kontynentu a potem jeszcze przez pustynię na pewno nie była prosta i nawet jeśli jej stan został częściowo ustabilizowany jeszcze w Sogen, to wciąż wymagała ciągłej pomocy medycznej. Miała o tym wiedzieć. Po prostu lubiła się wszystkiego czepiać. A jej młodszy braciszek swoimi zrozumiałymi pytaniami, próbując wyjaśnić wszystko co do najdrobniejszego szczegółu popsuł jej całą scenę. I to na tyle skutecznie, że nie była mu w stanie nawet odpyskować.

Na dodatek jego czułość i pogłaskanie po głowie jeszcze bardziej wybiły ją z rytmu. Próbowała się dąsać, ale tylko wyglądała przez to jak mała nastolatka, której odmówiono wyjścia z koleżankami. Ciężko było odczytać jej prawdziwe emocje, przez to że mimika skryta byłą pod sporą ilością bandaży. W jej oczach dało się jednak dostrzec, że kontakt z bliską osobą po ostatnich przeżyciach dał jej chyba więcej ukojenia, aniżeli wszystkie procedury medyczne, które do tej pory otrzymała. Nie przyzna tego wprost, ale nie chciała go tutaj zwabić tylko po to aby go wysłać, ale też po to, aby go zobaczyć. Szybko ponownie zmarszczyła brwi i wszelki cień po tym wyobrażeniu zniknął. Musiała się ukrywać z tak miłymi emocjami, bo inaczej cały jej obraz starszej, marudnej siostry zostanie zaprzepaszczony.

-Mam nadzieję- Rzuciła mu na koniec, odwracając wzrok w kierunku okna. Ich spotkanie dobiegło końca, a Akihiko mógł skupić się na swoim nowym zadaniu. Wkrótce odnalazł jednego z tych medyków, na których jego siostra narzekała. Mężczyzna, bliżej czterdziestki, choć już ze śladami siwych włosów, bardzo dokładnie i rzeczowo wyjaśnił w czym rzecz. Opisał kilkanaście rodzajów ziół, ich pochodzenie, a przede wszystkim ich możliwości lecznicze. Niektóre wspomagały leczenie oparzeń, inne poprawiały odporność organizmu, a jeszcze inne poprawiały krążenie i dodawały sił. Młody ninja dostał całą listę, z odpowiednio przybitymi pieczęciami, które miały potwierdzać bezpośrednie zamówienie od klanu. Kwestiami rozliczeniowymi Maji miał się nie przejmować, bo ta załatwią już ze sobą bezpośrednio urzędnicy klanu z plantatorami ziół. Bogatszy o nową wiedzę (może nawet chciał o coś medyka zapytać w związku ze stanem siostry), mógł wyruszyć w kierunku plantacji ziół.

[z/t] -> viewtopic.php?p=153687#p153687

[Akihiko Maji]

Świadomość swoich własnych mocnych i słabych stron była potrzebna w każdym zawodzie, jednak w pracy takiej, jaką wykonywał Akihiko, potrafiła ona naprawdę uratować życie. Maji nie wiedział, czy takową zdolność posiadała jego siostra i czy jej ewentualny brak przesądził o losie kobiety. Nie zastanawiał się jednak nad tą kwestią. Upewnił się, że jego oponent nie żyje, po czym udał się w dalszą drogę. Był już tym trochę zmęczony, najpewniej była to oznaka zużycia sporych pokładów chakry, i po prostu chciał wrócić do wioski i dostarczyć do szpitala zamówione zioła. Nie zebrał ze sobą piasku, nie chcąc jeszcze bardziej uszczuplać swoich zasobów energii, która była mu potrzebna do innych jutsu. W razie kolejnego niemiłego spotkania, które, szczęśliwie, nie nastąpiło, Doko miał nadal swoją broń i możliwość namagnesowania jej. Pozostawił więc swojemu nieżywemu, lub umierającemu wrogowi, swoisty pomnik na środku rozległej pustyni. Chociaż, prędzej czy później, sześcian i tak się rozpadnie, jako, że nie był podtrzymywany za pomocą chakry. Nie był to już jednak jego problem, Akihiko po wykonaniu zadania uzupełni zapasy żelaznego piasku w gurdzie i wszystko wróci do normalności, przynajmniej w kwestiach surowca do jutsu.
Wrócił więc, bez dodatkowych problemów, do rodzinnej wioski i od razu skierował się do szpitala, gdzie zamierzał odszukać wpierw lekarzy, którym to miał oddać pakunek z ziołami. Następnie zaś... planował raz jeszcze odwiedzić siostrę i poinformować ją o dostarczeniu przesyłki oraz sprawdzić jak się ma.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi C
33/28

Metalowy sześcian, niczym pomnik, pozostał na placu boju. Pomnik poległego w walce oprycha, prostego rzezimieszka, który trafił na osobę, której okradać nie trzeba było. Zmylony wyglądem zwykłego, niewinnego chłopaka starł się z jego potężnymi umiejętnościami i niestety nie wyszedł z tej walki cało. Nie zdobył ani łupu, a tylko doprowadził do swojej śmierci. I właśnie temu zadedykowany powinien być tym pomnik, wszystkim tym łachudrom, którzy pozjadali wszelkie rozumy i chcieli atakować innych. Prędzej czy później na każdego takiego znajdzie się twardy kamień. Metalowy.

A Akihiko jak gdyby nigdy nic, kontynuował swoją podróż, bezpiecznie aż do samego Kinkotsu. Bez chwili zwłoki udał się też do szpitala, gdzie ponownie miał okazję porozmawiać z lekarzem, który przekazał mu listę ziół oraz opisywał stan starszej siostry. Był bardzo zaskoczony doskonałą jakością ziół oraz tempem, w jakim zostały mu one dostarczone. Ukłonił się, podziękował za przekazanie ich i ruszył wykonywać swoje obowiązki. Potem Akihiko mógł już udać się do pokoju swojej siostry. Gdy skręcił w korytarz, prowadzący do tego miejsca, spostrzegł, że ktoś ze środka wychodzi. Starszy mężczyzna z bardzo charakterystyczną fryzurą. Długie rudawe włosy nie były zbyt typowe, zwłaszcza dla mieszkańców pustyni. Zanim jednak Maji mógł się przyjrzeć temu osobnikowi, ten skręcił w zupełnie inną stronę i tyle było go widać. Fakt, że Akiyoko miała jakiegoś gościa był zastanawiający, ale raczej nie powinien być niespodzianką. Ktoś z jej pozycją musiał mieć sporo klanowych spraw do załatwienia i musiała znać wielu ważnych oraz możnych z tych rejonów.

Koniec

[Akihiko Maji]

Akihiko przekazał więc zamówione zioła, które tak usilnie próbowano mu odebrać. Ukłonił się również w kierunku lekarza, który pochwalił Doko za szybkość, w jakiej ten dostarczył zioła. Blondyn cieszył się, że przesyłka ta nie ucierpiała w czasie podróży oraz pojedynku, który miał miejsce na pustyni. Na twarzy użytkownika żelaznego piasku pojawił się delikatny, spokojny uśmiech. Chociaż w tej sprawie mógł odetchnąć i, jednocześnie, udało mu się przyłożyć rękę do wyleczenia własnej siostry. Oczywiście, przed nimi było jeszcze wiele problemów i przeciwności losu, jednak, mężczyzna był pewien, że wspólnie dadzą sobie radę, jak na rodzinę przystało. Nie myślał tutaj tylko o swojej siostrze i sobie, ale także o rodzicach. Wierzył, że klan Maji również udzieli im jakiejś formy pomocy i znajdzie nowe zajęcie dla samej Akiyoko, która prawdopodobni nie będzie uczęszczała już na misje. A może jednak będzie i znajdą jakiś sposób, na przywrócenie jej do pełnej fizycznej sprawności i możliwości? Tego już Doko nie wiedział, a przy swojej skromnej medycznej wiedzy, wolał nie wymyślać żadnych teorii, które prawdopodobnie się nie sprawdzą.
Po wizycie u lekarza, Akihiko wrócił do pomieszczenia, w którym leżała jego siostra, by poinformować ją o wykonaniu zadania, oraz o "przygodzie", która przytrafiła mu się po drodze. Chciał jej także dotrzymać towarzystwa, kobiecie zapewne się tam piekielnie nudziło, a towarzystwo personelu medyczne nie było wystarczające pod pewnymi względami. Szczególnie, że jego "One-sama" miała dość trudny charakter.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
1/34

Tajemniczy osobnik, który chwilę wcześniej opuścił pokój Akiyoko najwyraźniej nie zwrócił szczególnej uwagi Akihiko. Zadziałało to w obie strony, bo młody Maji także nie był obiektem zainteresowania jegomościa. Każdy z nich miał swoje zajęcia i swoje problemy, na tyle wystarczające, że nie musieli zamartwiać się tym drugim towarzyszem damy z klanu Maji. I tymi swoimi zajęciami i problemami młody blondyn miał okazję podzielić się ze starszą siostrą. Opowiedział jej wszystko. A ona siedziała i... Słuchała. W absolutnej ciszy. Bez żadnych docinków. Bez żadnego komentarza. Siedziała i wpatrywała się w ścianę naprzeciwko. Ciężko było stwierdzić czy nad czymś gorączkowo myśli, uważnie słucha czy też po prostu całkowicie wyłączyły się u niej zdolności interakcji z otoczeniem.

-Idziesz do Ningyō-shi- Nagle wypaliła, na jej twarz powrócił ten jakże znajomy arogancki uśmieszek. Jej wzrok, przed chwilą taki nieobecny, znów miał w sobie to coś. Ten błysk, czy wręcz płomień. Brakowało jej tylko żarówki nad głową, dla pełnego obrazu tego co sobie właśnie postanowiła. I postawiła swojego braciszka kolejny raz przed faktem dokonanym. Coś dla niego miała. Znowu coś miał dla niej zrobić. Ostatnia wyprawa nie była prosta i kawałek pustyni musiał przemierzyć, ale tym razem wysyłała go poza granice Atsui. Tylko dlaczego akurat tam miał się wybrać? Cóż.

[Akihiko Maji]

Akihiko nie zastanawiał się nad obecnością niespodziewanego gościa. Uznał, że był to jakiś przedstawiciel klanu, albo znajomy jego siostry... chociaż przy charakterze Akiyoko, słowo "znajomy" trzeba było brać z przymrużeniem oka. Tak czy siak, to nie była jego sprawa i nie zamierzał się w to wtrącać, chyba, że zostanie do tego, w jakiś sposób, zmuszony.
Jego zachowanie nie powinno nikogo dziwić, mężczyzna miał przecież ważniejsze rzeczy na głowie niż zamartwianie się o gości, jacy odwiedzali jego siostrę. Po minięciu się niemal w przejściu, blondyn mógł spokojnie zdać raport ze swojej misji. Ku swojemu zaskoczeniu, Akiyoko nie przerywała mu, wręcz zdawała się być niemal nieobecna. Czyżby to co mówił było zbędne? A może nudne? Akihiko sam zaczął wątpić w ważność tego co mówił, co można było odczuć w jego głosie. W końcu jednak zamilkł i wbił swój wzrok w siostrę, oczekując od niej jakiejkolwiek reakcji. Śmiechu? Złości? Obojętnie, byleby tylko okazała zainteresowanie. Kobieta ponownie jednak zaskoczyła swojego brata. Z ust blondyna wyrwało się tylko westchnięcie, gdy jego rozmówczyni wypowiedziała nazwę osady należącą do szczepu Kaguya oraz marionetkarzy. Nie było sensu rzucać pytaniami w stylu: "Dlaczego ja?", czy "Teraz?". Akihiko od razu przeszedł do tego jednego, najważniejszego, bez którego nie można było wykonać zadania.
-Po co? - zapytał wprost, chcąc wiedzieć, czego ma szukać poza granicami rodzinnej prowincji.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
3/34

Prychnęła, gdy zadał to pytanie. Tak jakby odpowiedź była aż nazbyt oczywista. A przecież sama jeszcze chwilę temu wyglądała na taką, która nie do końca jest pewna. Skąd więc jej młodszy brat miał wiedzieć co jej chodzi po głowie i co ostatecznie zadecydowała. Nawet jeśli zdawał sobie sprawę czym było wypowiedziane miejsce, to w gruncie rzeczy mogło chodzić o cokolwiek.

-Sprowadzisz mi kogoś. Kogoś bardzo mi potrzebnego- Przymknęła lekko powieki, rozmyślając nad tym co właśnie powiedziała. Zarzuciła haczyk i wprowadziła pewną nutkę tajemnicy. Chełpiła się tą chwilą. Zarówno tym, że na tak genialny plan wpadła, jak i tym, że mogła go teraz przedstawić.

-Nie mam zamiaru być inwalidką do końca moich dni. Potrzebuję kogoś, kto zna się na medycynie nieco bardziej niż nasi lekarze. Ayatsuri mają najlepszych medyków... I konstruktorów. Potrzebuję znaleźć naprawdę dobrego. Wierzę, że sobie poradzisz. Mam rację?- Poprzednia misja była właściwie zwykłym pójściem w jedno miejsce, aby odebrać przesyłkę i przyjść z nią z powrotem. Tym razem dostał nieco ambitniejszą rolą. Musiał znaleźć kogoś, kto odpowiadałby przedstawionemu opisowi. Ayatsuri. Lekarz. Konstruktor. Dobry. Mało informacji, chyba trzeba będzie zdobyć nieco plotek. Tylko gdzie?

[Akihiko Maji]

Akiyoko nie należała niestety do najbardziej bezpośrednich osób, nawet w sytuacji takiej jak ta... Może Akihiko źle zrobił, podchodząc do siostry z takim współczuciem? Z jednej strony, to dobrze, że chora wracała do swojego "normalnego stylu bycia", z drugiej strony, ta normalność pozostawiała trochę do życzenia. Blondyn westchnął, przymykając oczy i przykładając dłoń do czoła, jakby z niemą prośbą by jego rozmówczyni przeszła do sedna. W takiej to pozie oczekiwał, aż jego siostra zarzuci jakimś konkretem, co wreszcie się stało. Poniekąd rozumiał jej prośbę, a raczej rozkaz... jednak, czy powinni się za to brać tak szybko? Znając Akiyoko, nie warto było nawet o to pytać, bo odpowiedzi mógł się sam domyśleć.
-Masz kogoś konkretnego na myśli, czy mam szukać na ślepo? Ile możesz mu dać za operację? Już nie mówiąc o tym jak określić, czy ma większe kompetencje niż tutejsi lekarze, poza zawierzeniem na słowo... - zadał dodatkowe pytanie oraz podzielił się z siostrą swoimi wątpliwościami. Sam nie znał się na medycynie, ani nie znał kompetencji pracowników tutejszego szpitala. Jak więc miał znaleźć odpowiedniego medyka, poza szukaniem "najlepszego". Teoretycznie mógł rozglądać się za kimś, kto pracował z podobnymi przypadkami jak siostra Akihiko, ale nie był pewien czy kogoś takiego znajdzie. Poza tym stan Akiyoko był dość... szczególny, przynajmniej tak mu się zdawało. Trzeba było także ustalić koszt takiego zabiegu, na wycenie takowych Doko również się nie znał. Same problemy, a światełka w tunelu ani widu ani słychu. Jedynym pewniakiem było rozpoczęcie poszukiwań od osady lalkarzy. Pytanie tylko czy udać się bezpośrednio do szpitala, a może do siedziby władzy? Tego drugiego wolałby uniknąć, szczerze mówiąc. A może po prostu popytać na mieście?
Same problemy... - podsumował w myślach, głowiąc się nad jakimś planem przy obecnej sytuacji.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
5/34

-Nie znam żadnego konkretnego imienia. Ayatsuri nigdy nie byli w moim kręgu zainteresowań. Saori powinna wiedzieć najlepiej, ale nie mam zamiaru być jej dłużniczką- Stukała sobie rytmicznie palcem w podróbek, zastanawiając się nad jakąś konkretną osobą, aby ostatecznie nie znać nikogo takiego. Marionetkarze byli bardzo dziwnymi ludźmi i najwyraźniej wcześniej było jej z nimi nie po drodze. Tym razem potrzebowała kogoś i trzeba było go znaleźć. Tylko jak? Pierwszą myślą było oczywiście zapytać samą głowę klanu. Saori, zapewne liderka (bo o zbieżności imion ciężko w tym aspekcie mówić), powinna wiedzieć najwięcej. Ale ta myśl została przez Akiyoko odrzucona. Posiadane wdzięczności względem kogoś tak obytego w charyzmie i polityce nie było rozsądne. Kobieta miała to na względzie, zwłaszcza teraz.

-Środki nie są problemem. Ma być NAJLEPSZY. Sprawdź jego dzieła, bardzo często lubią się przechwalać tymi swoimi laleczkami. Dobrze by było, żeby posiadał rozległą wiedzę medyczną. Doświadczenie w przeprowadzaniu operacji na żywym pacjencie będzie chyba koniecznością. Drewno mu nie umrze na stole jak coś poknoci, a ja nie mam zamiaru dać się zabić przez głupi błąd. Dlatego to ty musisz kogoś znaleźć. Ufam, że twój osąd będzie odpowiedni- Miał pełną dowolność jeśli szło o ustalenie wynagrodzenia, być może nawet nie jednorazowego, ale za cały czas pobytu i nadzorowania rehabilitacji po operacji. To podnosiło możliwości negocjacyjne. Uzyskał też informacje na jakie rzeczy zwracać uwagę. Brakowało jednak najważniejszego. Jak określić kompetencje? To już leżało w kwestii Akihiko, sam będzie musiał oceniać kto mówi prawdę, a kto jedynie kłamie. Nic dziwnego, że to właśnie on jest tak wysyłany z miejsca w miejsce. Akiyoko w swoim obecnym staniem nigdzie się nie ruszy, więc musi polegać na najbliższej sobie osobie. Bez różnicy jak ostro czasem by traktowała swojego młodszego braciszka.

[Akihiko Maji]

-Rozumiem... - Cóż, niezbyt się dziwił podejściu swojej siostry, jednak miał cichą nadzieję, że ta będzie miała już kogoś konkretnego w głowie, albo przynajmniej, znała kogoś "kto znał kogoś". Niestety, blondyn się pomylił, Akiyoko nie miała nikogo konkretnego na myśli, a jedyna znana jej osoba, która mogłaby okazać się pomocna... mogła sobie trochę policzyć za wsparcie. Akihiko przez moment rozważał zaciągnięcie długu u Saori, jednak, ostatecznie, odrzucił tę myśl. Nie chciał robić niczego wbrew siostrze, nie był także pewien jak znaczącą przysługę musiałby oddać by ów dług spłacić. Nie chciał również wyjść na niekompetentnego. Nie mówiąc już o tym, że Saori wcale nie musiała mu pomóc. W końcu był tylko Doko i nie wykazał się w klanie niczym znaczącym. Sporo ze swoich zleceń realizował poza rodzinną prowincją, podróżując po świecie. Dobrą nowiną był fakt, że nie musiał martwić się o pieniądze. Z drugiej strony, wciąż musiał określić kompetencje lalkarza, oraz uznać, czy jest on warty wymaganej przez siebie zapłaty. Zadanie to nie było łatwe, wymagało bowiem nie siły fizycznej a bystrości. Akihiko nie mógł jednak odmówić, mimo iż nie był pewien czy jest to misja dla niego odpowiednia. Pokiwał tylko głową, dając siostrze znać, że podejmuje się wyzwania. Zrobił krok w kierunku drzwiom wyjściowym, nim jednak przez nie przeszedł, zadał jeszcze jedno pytanie.
-Czy jest jeszcze coś o czym powinienem wiedzieć albo mieć na uwadze?

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
7/34

Wyglądało na to, że wszystkie szczegóły zostały ustalone. Problemem wciąż pozostawał fakt, że nie było tego za dużo. Było jedno, bardzo ważne wymaganie, ale co z całą resztą kwestii i wątpliwości, które miał Akihiko? Akiyoko zamiast je rozwiać, tylko podkręcała atmosferę. Wewnętrznie cieszyła się jak małe dziecko, przez chwilę było to nawet widać na jej twarzy. Teraz ponownie powrócił na nią cyniczny uśmieszek i ten zabójczy błysk w oku.

-Bądź bardziej stanowczy. Płynie w nas ta sama krew do jasnej cholery!- Jakim cudem mogli być tak różni, skoro byli rodzeństwem? Na którym etapie coś poszło nie tak, że tak bardzo się od siebie różnili? Kobieta sama zapewne byłą tego przyczyną, bo ciągłe dociskanie własnego brata nie pozwoliło mu rozwinąć skrzydeł. Wiecznie będący ofiarą szyderstw i ostrego traktowania, nie miał czasu ani sposobności aby rozwinąć się w pełni.

-I nie spiesz się. Ma to być zrobione dobrze, a nie szybko- Dodała po chwilowej ciszy, w czasie której świdrowała go wzrokiem na wylot. Mogła mieć na myśli wyłącznie rozglądanie się w Ningyo-shi, ale równie dobrze mogła mieć na myśli jego towarzystwo. Teraz. Tutaj. Oczywiście wprost nigdy by tego nie powiedziała. Była na to zbyt dumna. No i nie pasowało by to do jej stylu twardej babki, która nikogo i niczego nie potrzebuje.

[Akihiko Maji]

Spojrzał na swoją siostrę z wyrazem zaskoczenia, gdy ta kazała mu być bardziej stanowczym. Zaraz jednak jego spojrzenie stało się bardziej poważne, gdy ta dokończyła swoją wypowiedź. Poczuł się tym, przynajmniej trochę, urażony. W obecnej sytuacji Akiyoko nie był w stanie stwierdzić czy się z nim droczyła, czy mówiła prawdę. Kobieta dość sprawnie przeskakiwała między jednym i drugim, a blondyn mógł sobie co najwyżej narobić mętliku w głowie.
-Może któreś z nas podmienili w szpitalu... - rzucił, przenosząc wcześniej wzrok na okno. Właściwie była to myśl wypowiedziana na głos ale był już tą całą sytuacją psychicznie zmęczony. Martwił się o siostrę, starał się jej pomóc, a ta nadal na niego nadeptywała. Znali się ponad dwadzieścia lat, a ta wciąż mu wypominała brak pewności siebie. Nie jego wina, że ciągle ktoś go ustawiał do pionu.
-Uzupełnię tylko żelazny piasek i wyruszam w drogę. Twoja cierpliwość ma granice, One-sama. - odpowiedział na jej kolejne słowa. Nie chciał szukać głębszego sensu w jej słowach, szczególnie, że kobieta wcześniej podniosła mu trochę ciśnienie. Ukłonił się jej, a później, STANOWCZYM i pewnym krokiem opuścił pomieszczenie. Jeśli po drodze spotkał jakiegoś lekarza to naturalnie się z nim pożegnał. Tak jak powiedział siostrze, najpierw planował opuścić szpital, a później uzupełnić żelazny piasek. Chciał też zajrzeć do domu by zabrać ze sobą trochę prowiantu i wody na drogę. Nie zamierzał przecież biec na złamanie karku i paść po drodze z głodu, zimna, czy pragnienia.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
9/34

-Płynie w nas ta sama krew- Powtórzyła się, dobitniej zaznaczając to co miała na myśli. Nie było słychać cienia wątpliwości w jej słowach. Mówiła to z pełnym przekonaniem. Co akurat w jej przypadku nie było niczym nadzwyczajnym, bo wielu spraw lubiła być pewna. Tutaj nie chodziło tylko o jakieś nieistotne plotki, sprawy związane z rządzeniem klanem czy wiedzą o polu walki. Chodziło o rodzinę. I tego była pewna jak niczego innego w swoim życiu.

Kiwnęła głową, gdy Akihiko natychmiastowo postanowił zająć się przygotowaniami do podróży. Posłała mu to ostatnie spojrzenie. Świdrujące aż do najgłębszych odmętów jego duszy. Potrafiła przerazić samym wzrokiem. Potem on się ukłonił i wyszedł. Stanowczym krokiem. To czego już nie dostrzegł to reakcja siostry. Uniosła jedną brew do góry, nieco zaskoczona nagłą zmianą w zachowaniu jej brata. Do góry powędrował też jeden z kącików jej ust. Młody Maji był pojętnym uczniem, a co najważniejsze słuchał i robił to co się do niego mówiło.

Spakował się na podróż, żeby spokojnie przebyć pustynne szlaki. Różne rzeczy mogą się tam przytrafić, ale liczenie na zabłąkaną karczmę po drodze raczej nie miał co liczyć. W odróżnieniu od innych regionów, tutaj zdanym się było tylko na siebie. Jedzenie miał. Wodę także. Piasek również. Można było ruszać. Czekała go długa podróż. Sam ze swoimi myślami. Mógł przemyśleć jeszcze raz swoje spotkanie z siostrą albo rozplanować wstępne kroki po dotarciu na miejsce. Albo jedno i drugie. Pewnie zostałoby mu jeszcze dużo czasu na coś innego.

[z/t] -> viewtopic.php?p=207701#p207701