Uliczki i zakamarki miasta

[Satoshi]

Sabaku pobieżnie przejrzał rozłożone przez Hitoya'ego mapy, przyglądając się nieco dłużej znakom, których za cholerę nie potrafił rozczytać. Czyżby był to jakiś inny język? Może bardziej archaiczna forma zapisu dziś używanych liter? Z krótkiego rozmyślania wyrwał Satoshiego właściciel sklepu, bredząc coś o artefakcie Hotei'a. Shinobi nie był zbyt religijny, uważał, że nawet jeżeli bogowie istnieją, to raczej mają gdzieś to, co dzieje się na świecie, a żadne modlitwy, choćby nie wiadomo jak gorliwe, nie nakłonią ich do interwencji. Całą historyjkę o artefakcie też zapewne można było włożyć między bajki, ale nie wykluczone, że coś wartościowego uda się znaleźć.
-Rozumiem, że moje wynagrodzenie nie zależy od powodzenia... wyprawy? Wie pan, jeśli przykładowo ta jaskinia okaże się wcześniej splądrowana przez jakichś bandytów czy coś. - Satoshi wolał się upewnić, takim ekscentrykom różne dziwne pomysły mogły przecież przyjść do głowy. Dobrze, że Hitoya sam powiedział, że zapłatę wyda w normalnej walucie. Ostatnie, na co Sabaku miał dziś ochotę, to wykłócanie się o to, że nie chce otrzymać jej w formie miedzianego posążku kota.

Widząc, że antykwariusz jest w zasadzie gotowy do drogi, shinobi jedynie pokiwał głową, udając zafascynowanie co najmniej odpowiadające temu, co prezentował sobą kupiec/poszukiwacz przygód.
-No to nie ma na co czekać, skoro jest pan gotowy, to możemy ruszać. - dodał sztucznie entuzjastycznym głosem. Choć w zasadzie entuzjazm był szczery, tylko wywołany kompletnie inną pobudką. Satoshi liczył na godziwą zapłatę za swój czas. Ruszył więc raźno za antykwariuszem.

[Kaisa]

Zapraszam tutaj - Klik!
Z/T

[Tatsuo]

Misja #2 [ C ]
5 / 30
Shinsu Douhito
Jak nie ma tego, co się chce, to trzeba wziąć to, co dają. A jedyne sensowne zlecenie, którym Shinsu mógłby się wsławić, nie będąc chłopcem na posyłki czy innym panem pracującym w polu (przynajmniej nie musiałby doić krów), polegało na pomocy dziewczynie w dotarciu do morza. Przynajmniej miał zapewnione, o ile wierzyć słowom wypisanym koślawo na papierze, wynagrodzenie za ten trud. Można było jednak podejrzewać, że w tym świecie nic nie jest łatwe, a proste słowa w praktyce okazać się mogą wręcz niemożliwym do spełnienia wyzwaniem. Nie może być przecież zbyt nudno, prawda? Kobieta coś tam odburknęła, co niektórzy mogliby przetłumaczyć jako "proszę", a jeszcze inni jako "idź sobie". Nie była specjalnie chętna do rozmowy, a i Shinsu wewnętrznie nie pałał żądzą podtrzymywania konwersacji, która dość naturalnie się zakończyła wraz z odejściem od tablicy ogłoszeń.

Jak zdążyła już zbierająca kartki i inne zwitki papieru kobieta zauważyć, adres prowadził do jednej z zewnętrznych uliczek Kinkotsu, skąd było wszędzie daleko, a i przez to ceny wynajmowanych na noc pokojów, jak i ich standardy, były stosunkowo niskie. To mogłoby budzić pewne podejrzenia na temat tego, ile faktycznie w sakiewce posiada kobieta. W końcu gdyby była w stanie zaproponować solidną nagrodę za przeprowadzenie jej do morza, to powinna być w stanie wynająć nieco lepszy lokal. Bo jak już mowa o lokalach, jakie tutaj widzimy, to nie należą one do wysokiej klasy. Domki co prawda nie rozlatywały się przy podmuchu wiatru, lecz były bardzo ciasne. Niektóre miały również dodatkowe pięterko z pojedynczym oknem, będącym jedynym źródłem światła dla znajdujących się tam gości. Z reguły mieszkali tutaj zwykli tragarze wiążący ledwo koniec z końcem. Przed jednym z nich, zapisanych na kartce jako czwarty od niewielkiego ogrodu, którego dosłownie sekundę temu minął Shinsu, siedziała kobieta. 

Bujne, dobrze wypielęgnowane czarne włosy opadały na pokryte białą tkaniną ciało. Pod nią miała na sobie zwykłą czarną koszulkę i tożsamego koloru krótkie spodnie. Starała się za wszelką cenę zapisać coś na kartce papieru. Ołówek, który dzierżyła w dłoni, strasznie się telepał. To w jedną, to w drugą stronę, a też piaszczyste podłoże, na którym ów zwitek trzymała, wcale nie pomagało w zapisaniu myśli. Adres się jednak zgadzał, a i sama kobieta nie wydawała się być w pełni zdrowa psychicznie.

Pani roznosicielka

[/quote]

[Shinsu]

Poprzedni post: viewtopic.php?p=185226#p185226

Shinsu wyruszył w niepoznane o tej pory zakamarki miasta kontrolowanego przez klan Sabaku. Wcześniej nie miał powodu, by zachodzić w takie miejsca, ale czego nie robi się dla przygody? No w zasadzie można by wskazać kilka rzeczy, które byłyby w zasadzie przeciw skuteczne, ale wizyta w podejrzanej dzielnicy wielkiego miasta sprawiała wrażenia akurat takiej, która mogła w tym pomóc, toteż Douhito bez większych oporów parł naprzód ku miejscu wskazanemu na ogłoszeniu. Idąc tak zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem wystawienie takiego ogłoszenia nie było bardziej ekscentryczne, niż mieszkanie w nienajlepszej dzielnicy, bo przecież tak sformułowane, jak miało to miejsce w tym przypadku, rzeczywiście budziło wątpliwości co do zdrowia psychicznego osoby je wystawiającej, a w rozmowie na pewno szło opisać to o wiele bardziej przejrzyście. Takie przynajmniej miał nadzieje chłopak, bo treść ogłoszenia nie za bardzo precyzowała, co też miałby zrobić. A bez precyzyjniejszej instrukcji może być ciężko. Chociażby informacja, do którego morza kobieta będzie chciała dojść...

Gdy Shinsu doszedł na miejsce doznał małego zaskoczenia. Nie wiedzieć czemu myślał, że będzie miał do czynienia z jakąś zdziwaczałą staruchą - choć może nabrał takiego wrażenia z powodu rozmowy z kobietą przy tablicy ogłoszeń? A tu niespodzianka, rozmówczyni była raczej młoda i do tego nie najbrzydsza. Shinsu miał chyba szczęście, do tej pory wszystkie jego zleceniodawczynie - bo pracował w zasadzie tylko dla kobiet - były całkiem ładne. Aż dziwne zdawało się, że problemy spadają tylko na atrakcyjne dziewoje, a nie na przykład na starych, brzydkich dziadów? Nie żeby chłopak narzekał na taki stan rzeczy, ale było to dosyć zastanawiające...

"Witam. Jestem Shinsu Douhito" - przedstawił się dziewczynie lekko kiwając głową na przywitanie - "Czy to ty wystawiałaś to ogłoszenie? Jest dosyć... mało jednoznaczne, że tak powiem. Ale wynagrodzenie się zgadza, to może będę umiał pomóc" - wyłożył swoją propozycję chłopak licząc, że to właśnie owa kobieta potrzebuje pomocy, a nie jednak jej babcia.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Misja #2 [ C ]
7 / 30
Shinsu Douhito
Skoro większość osób zlecających zadania były paniami, to może warto byłoby skorzystać z shigajskich kontaktów i udać się do pracy w sprawdzonej młodej ekipie, która prężnie się rozwija na rynku teatralnym? Ach, nie, to nie czas na dawanie takich reklam. Teraz jedynie wypadało się cieszyć, że nie jest to stara baba, mówiąca o swoich problemach z kręgosłupem i wiecznie rozbrykanymi dziećmi. Te obecnie siedziały na ryneczkach i innych straganach, gdzie biedne szukały umięśnionych, młodych mężczyzn gotowych im pomóc. Niestety większość osady nie paliła się do wsparcia babć. Może stąd wynikał fakt piękności zleceniodawczyń? W końcu gdy misja, jaką dajesz, jest ciekawa, to klienci raz-dwa się znajdują. Na nieszczęścia Shinsu'a zgodził się on, nie wiedząc nawet do końca, co będzie miał robic.

Gdy tylko kobieta usłyszała donośny głos skierowany w jej stronę, ołówek będący w jej prawej dłoni automatycznie wyleciał, wpadając w kłęby pustynnego piasku, zatapiając się niemal po sam czubek. Brunetka zerknęła do góry, starając się swym niepewnym wzrokiem objąć dokładnie sylwetkę osoby, która postanowiła się do niej odezwać. Rozejrzała się jeszcze w bok, czy to na pewno ona była adresatką tych słów, lecz nikogo tutaj więcej nie widziała. Pojedynczy ludzie, niemający z samego rana pracy nim jeszcze Słońce na dobre wzejdzie ponad horyzont, przechodzili tą ulicą, ale o empatii w zewnętrznych kręgach Kinkotsu można było zapomnieć. A właściwie to w każdym miejscu Atsui natrafić można było z łatwością na zamkniętych w sobie, nieufnych wobec innych mieszkańców. Takie już uroki Samotnych Wydm.

 – Jj-j-j-a. – Wargi delikatnie zadrżały, podobnie jak jej dłoń, którą wystawiła w kierunku Shinsu'a, gdy ten już się przedstawił. Kiwnęła jedynie głową na potwierdzenie, a następnie chwyciła w dłoń kartkę papieru, lecz jej chwyt był lekko mówiąc nieprecyzyjny. Zamiast złapać ją opuszkami palców, tak, aby nie zniszczyć struktury papieru, ta zgięła ją w swej pięści, wyrzucając przed mężczyzną pogięty rulon. – Nnnapisz. – Kaszlnęła kilkukrotnie, dławiąc się przez chwilę własną śliną, którą przypadkiem połknęła, lecz po kilku uderzeniach o klatkę piersiową, uspokoiła się. A przynajmniej w pewnym stopniu. – Przepraszam. Musisz mi pomóc napisać list, moja ręka jest za słaba. Potrafisz pisać? – Teraz tworzenie zdań wychodziło jej o wiele płynniej. Odnalazła nawet zagubiony ołówek, który położyła na piasku obok zwiniętej kartki papieru. Pustynne podłoże to mimo wszystko nie było dobre miejsce do tego, aby redagować jakąkolwiek wiadomość.

Pani roznosicielka
Zleceniodawczyni

[Shinsu]

No dobra. Pierwsze wrażenie jakie na temat dziewczyny miał Shinsu było pozytywne. Nie wydawała się wcale dziwna, czy coś. Ale chwila rozmowy i trzeba było przyznać rację kobiecie z centrum - coś z nią było nie tak. Niemniej jak już powiedziało się A, to trzeba było powiedzieć i B. Ostatecznie może nie będzie aż tak źle? Może te trzęsące się ręce to tylko zła dieta? Albo jakaś choroba? Oby tylko nie była zakaźna...

Shinsu wziął kartkę i ołówek, by napisać list. Lepiej by było, gdyby dysponował... no nie wiem... jakimś piórem? Atramentem? Ołówek łatwo się zaciera. No ale już trudno, przecież nie jego list, co nie? To co się będzie przejmował - "Jasne, że umiem" - żachnął się Douhito - "No dobrze, to co mam napisać?" - zapytał, choć pełen obaw był, czy będzie to choćby składne. Nielogiczne ciągi wyrazów ciężko zapamiętać, a co dopiero wiernie przepisać, a coś czuł, że proszenie o powtórzenie tego, co ma być napisane nie będzie dobrym pomysłem.

Aby wspomóc się w pisaniu chłopak poszukał jakiegoś twardego podłoża. Stolika. Krzesełka. W ostateczności oparł kartkę o ścianę. A jeśli i ta była niezdatna do tego celu, to położył ją na swojej torbie, która może nie była najtwardsza, ale chociaż gładka i jednolita, co pozwoli przynajmniej rozprostować na niej kartkę papieru.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Misja #2 [ C ]
9 / 30
Shinsu Douhito
Zawsze można było napomknąć kobiecie, że pisanie ołówkiem nie jest za dobrym rozwiązaniem, ale jak to mówią - klient nasz pan, a shinobi powinien jedynie wykonywać polecenia zleceniodawczyni. Po wzięciu kartki w dłonie Shinsu mógł zauważyć, że próba napisania wiadomości już się rozpoczęła. Kilka koślawo rozpisanych znaków, podobnych do tych, jakie widniały na ogłoszeniu, niestety nie scalały się w żadną całość. Wydawało się, że tu i ówdzie brakuje kreski czy nawet kolejność ich stawiania była zaburzona, przez co "u" zaczynało wyglądać jak "tsu", a niektóre mazidła w ogóle były z innej bajki. Dało się jednak zrozumieć po kilku dobrze rozpisanych słowach, że z pewnością jest to tekst pisany do jakiegoś mężczyzny, choć jego imię mogło oznaczać wiele. 

Brunetka ucieszona rzuciła jedynie krótkie dziękuję i ruszyła za Shinsem, który mógł spokojnie podejść do jednej ze stojących niedaleko donic, w których kwitły, a raczej dogorywały przed kompletnym wysuszeniem, jakieś kwiatki. Aż dziwne, że tyle przetrwały na tej gorącej pustyni. – Em... – Kobieta poprawiła swój strój, a następnie usiadła pod ścianą drugiego budynku, opierając plecy o piaskowiec, a na zgięte kolana narzucając dodatkową warstwę szat. Jej oczy, choć częściowo skupione na mężczyźnie, delikatnie podrygiwały, a sama mrugała o wiele intensywniej, niż zazwyczaj ludzie to robią. Tak samo jej oddech był nieco przyśpieszony, choć po twarzy nie było widać, aby miała jakieś większe problemy z oddychaniem. Shinsu jednak nie miał zaawansowanej wiedzy medycznej, aby poznać tak delikatny problem po samym spojrzeniu na nią. 

– Chciałabym... Chciałabym. – Powtórzyła jeszcze kilka razy, próbując wydukać jakieś słowo. Kąciki jej oczu delikatnie się zaszkliły, a sama przejechała po nich brudnym od piasku rękawem, jeszcze bardziej potęgując sobie nie tylko płacz, ale i szczypanie. Chyba zapomniała, że wypada myć ręce. Na takie luksusy przyjezdni do Unii jednak nie zawsze mogli sobie pozwolić. – Kusagi. – Przełknęła ślinę, zbierając się na chwilę w sobie, nie chcąc wystraszyć Shinsa płaczem. Wspomnienia powracały, ale nie były na tyle mocne, aby całkowicie wytrącić ją z równowagi. – Tak się nazywał. Został w wiosce ratując innych. Mówił mi, że jeżeli kiedyś się nie... Ekhm, nie nie spotkamy to... To powinnam wysłać mu list. – A to pani będzie znała adres? Chyba że do tej wioski od razu byłby zaadresowany. Tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi. Zdaje się jednak, że widząc reakcję kobiety, nie przewiduje ona tego, aby kiedyś sama powróciła w to miejsce. – Co chciałby ode mnie usłyszeć? Co ty byś chciał usłyszeć, gdybyś uratował swoją żonę przed wojną? – Przekrwione, zaczerwienione oczy, jak i brudne poliki, spojrzały teraz na twarz Shinsu'a, szukając jakiejś odpowiedzi na to trudne pytanie. Najwyraźniej sam będzie musiał się domyślić, co wypada napisać w tym liście.

Pani roznosicielka
Zleceniodawczyni

[Shinsu]

Kusagi - Douhito już miał napisać imię, myśląc, że w taki sposób dziewczyna chce rozpocząć zdanie, ale na szczęście się wstrzymał, gdyż najwyraźniej nie miała ona pomysłu co do treści, za to podzieliła się w Shinsu'em powodem, z którego się tutaj znalazła. Okazuje się, że uciekła przed wojną, ale jej mąż został na miejscu i do tej pory nie dotarł. Trochę przykro, niemniej ciężko było się chłopakowi wczuć w sytuację rozmówczyni. A jej następne pytanie całkowicie go zaskoczyło. Co by chciał usłyszeć? No przede wszystkim, w jaki sposób mogą się znowu spotkać i czy wszystko gra. Noo... i w sumie tyle? Co mógł chcieć więcej się dowiedzieć - "No.. w sumie to nie wiem. Czy wszystko w porządku i gdzie można się spotkać? Czy coś takiego? Trudne pytanie" - odpowiedział Shinsu - "Chyba nie jesteś w najlepszym zdrowiu? Na czym miałoby polegać moje zadanie" - postanowił zadać pytanie, zanim kobieta straci zmysły, bo wyraźnie się do tego zbierała.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Misja #2 [ C ]
11 / 30
Shinsu Douhito
Kobieta słuchała, ale jakoś nie mogła do końca uwierzyć w to, co dochodzi do jej uszu. Z jednej strony takie proste pytania w obliczu wojny, przed którą uciekała, wydawały się być nie na miejscu, a z drugiej strony dawały namiastkę normalności. W końcu gdyby wszystko było po staremu, z pewnością dokładnie taki list napisałaby. – Tak, tak, pisz. – Nerwowo klepnęła kilkukrotnie w kartkę znajdującą się obecnie na donicy, a następnie powstała, rozglądając się dookoła. – Muszę... Zadanie, no jasne, no tak. – Przecież po to tutaj przybył Shinsu. Kobieta jednak nie odpowiedziała na żadne pytanie, pozostawiając mężczyznę samotnego z ołówkiem w ręku i białym papierem znajdującym się przed nim. Zleceniodawczyni pobiegł w stronę kolejnego, stojącego nieopodal domu, w którego wnętrzu na jakiś czas zniknęła, aby wyjść z wielkim koszem założonym na plecy z pomocą dwóch, cieniutkich kawałków liny. Od góry przykryty był czerwonym materiałem tak, aby zasłaniał on to, co znajduje się w środku. – Muszę dostarczyć ten list nad morze. Zapakować go do butelki i wysłać. Kusagi obiecał mi, że go przeczyta. Uda mu się to, prawda? – Pytanie było właściwie retoryczne, ale chciała naprawdę wierzyć, że to się spełni. Że jej mężczyzna, oddalony od niej o przynajmniej kilkaset kilometrów, nagle spostrzeże samotnie dryfującą butelkę pośród skał. To było dobre w baśniach dla dzieci, ale o ile wierzyć legendom, to i w prawdziwym życiu mogło się wydarzyć. Gdy czerwona nić zwiąże dwie dusze na stałe, to nic ich już nie rozłączy. Tak mówili, ale ile w tym prawdy... Cóż. – Potem będę musiała zanieść pakunek do mojej rodziny. Mieszkają za granicą Sogen. – Czyli wychodzi na to, że kobieta przeszła całą tę drogę tylko po to, aby i tak koniec końców wrócić? Z pewnością miała w tym jakiś swój powód, lecz obecnie jej cel był dość prosty. Potrzebowała dostać się nad morze wraz z wypełnionym listem.

Pani roznosicielka
Zleceniodawczyni

[Shinsu]

Rozmowa ciągła się już dobrą chwilę, a Shinsu dalej wiedział tyle, co i przed nią. Albo i jeszcze mniej. Rzeczywiście miał do czynienia z jakąś wariatką. Ale być może kobieta rzeczywiście miała coś sensownego do zlecenia i całe zadanie nie będzie polegało na wydobycie z niej, gdzie ma iść i potem na spacerze w odpowiednie miejsce? Chwilowo na to wychodziło... no ale, jeśli płaci, to co w sumie szkodzi?

Chłopak podrapał się zakłopotany po głowie, ale postanowił, że cierpliwie wysłucha, co ma do napisania i nie będzie komentował - "No dobra, to co mam pisać? Jak Ci będzie łatwiej, to mów co ma być napisane, a ja sam wymyślę słowa" - zaproponował, ale niezależnie od decyzji kobiety po prostu napisze list bez dalszych dyskusji, byle tylko mieć to za sobą. A gdy już list będzie napisany, postanowi wypytać o dalsze kroki na temat zadania - "No dobra, to co z tym morzem? I pakunkiem?" - miał nadzieję, że dziewczyna poda mu szczegóły i wszystko jednak stanie się jasne.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Misja #2 [ C ]
13 / 30
Shinsu Douhito
Wariaci bywają najciekawsi. Z nimi nigdy nic nie jest pewne i jedynie można zgadywać, jaki krok będzie kolejny. Gorzej, jeżeli ktoś taki jest twoim szefem, a ty działasz dość zadaniowo. Nie mając żadnych wskazówek, nie jesteś w stanie poprawnie wykonać swojego zlecenia, które obecnie nawet nie miało żadnego celu. Choć nie. Był jeden, do którego zleceniodawczyni uparcie dążyła. Chciała dostać się do morza, a żeby to zrobić, musieli udać się traktem prowadzącym na północ, gdzie dostęp do Antai, miejsca, gdzie obecnie odbywają się walki, był o wiele łatwiejszy. 

Przez dobre kilka minut po tym, jak Shinsu zadał jej pytanie odnośnie tego, co w ogóle powinno znaleźć się w liście, brunetka dukała sobie coś cichutko pod nosem, nie mówiąc żadnych konkretów. Chciała żyć w swoim wyimaginowanym świecie, w którym ten list, o którego wysłanie tak uparcie dążyła, ma jakiekolwiek znaczenie i sens. Czasami jednak mózg odzywał się w jej głowie, dając znać, że "hej, kobieto, to nie ma najmniejszego sensu!", lecz ten głos został szybko zagłuszany przez dyktujące obecnie rytm wyprawy serce. Czy pisanie podczas wędrówki miało sens? Raczej minimalny. Trzeba byłoby się co chwila zatrzymywać, aby dorysowywać kolejne znaki. 

– Em... co ma być napisane... Wiesz. Kusagi zawsze uwielbiał łowić! Mieszkaliśmy w osadzie w Sogen, przez którą płynęła największa rzeka regionu. Zawsze on... on zawsze przynosił mi piękne ryby. I-i... chciałabym. On... on zawsze mówił, że ryby co roku znajdują swojego partnera. Czy to nie piękne? – Najpewniej niezbyt piękne, bo ryby aż tak dobrej pamięci nie mają. Można się było przekonać jednak o tym, że nasza czarnowłosa jest dość naiwna, a po jej sposobie mówienia i pisania rzecz by nawet można było, że najzwyczajniej zachowuje się jak dziecko. Temat jednak już był - coś z rybami, coś z miłością. Z pewnością kobiecie zależało na tym, aby Kusagi pamiętał o niej, gdy już dostanie swój mityczny list. – A potem... potem gdy już wyślę list, chciałabym powrócić do mojej osady. Wiem, tak wiem... Kusagi mówił idź jak najdalej, nie wracaj. Dlatego też poszłam na pustynię. Miałam tam zostać, ale... ale ja tak nie mogłam. Zarobiłam, co mogłam i chcę wrócić. Oddać im to. Pokazać, że też mogę być warta czegoś. Wiesz? Każdy mi zawsze powtarzał, że jestem taka nieprzydatna... Jedynie Kusagi we mnie coś dostrzegł. A ja go zostawiłam... – Dziewczyna wyraźnie posmutniała, ale już nie zanosiła się płaczem. Pewnie nie miała siły po tak długim monologu.

Pani roznosicielka
Zleceniodawczyni

[Shinsu]

"No dobra, dobra" - przerwał ten wyciek wspomnień Shinsu, któremu zaczynało brakować cierpliwości. Niemal gotów był olać misję, która zaczynała się w ten sposób - "Czyli najpierw nad morze? Tylko które? I czy w ogóle ma to sens? Może lepiej po prostu iść tam, gdzie Kusanagi się znajduje?" - zapytał, choć miał przeczucie, że właśnie wdepnął w zgniły owoc. I miał nadzieję, że to tylko zgniły owoc. I to taki przed przetrawieniem. Bo zapowiadało się mniej przyjemnie.

Niezależnie od tego, co kobieta postanowi, (bo w sumie jakie to ma znaczenie, skoro płaci?) Douhito zdecyduje zaproponuje wyjazd natychmiast. Misjodawczyni nie wyglądała na osobę, która musiałaby spakować wiele rzeczy, więc może będzie gotowa do drogi - "Jeśli chcesz, możemy wyjechać natychmiast. Ja jestem generalnie przygotowany do drogi" - poinformował kobietę, po czym gdy tylko ta zabierze swoje rzeczy ruszą w kierunku, który będzie miał ich zaprowadzić do celu.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Misja #2 [ C ]
- / 30
Shinsu Douhito

z/t

[Tetsurō]

"Uszaty"

Misja rangi D dla Amida'y

11 / 14

Oczywiście nie było problemu, żeby Amida ogarnął się w gabinecie doktora. Ten potrzymał jeszcze przez chwilę małego fenka, karmiąc go jakimiś małymi, brązowymi kuleczkami. Ciężko było powiedzieć co to jest, jednak miały bardzo intensywnie mięsny smak. Kiedy młody Maji wrócił, doktor Matamune oddał zwierzaka i zajął się wszystkimi formalnościami. Po chwili wszystko było już gotowe i mogli ruszyć w stronę domu Fenka i oddać go jego właścicielom. Ci na pewno niecierpliwili się i szukali go w całej okolicy. W końcu każdy by tak zrobił po stracie takiego słodziaka.
Trop w postaci adresu z identyfikatora zaprowadził naszego herosa do południowej części osady. Tam tuż przy murze znajdował się budynek, którego szukał. Piętrowy, wykonany z piaskowca budynek z ogrodem na dachu. Jak to bywało w pustynnym budownictwie, miał niewielkie okna, przez które nie wpadał żar słońca oraz grube mury izolujące od temperatury. O domu nie można było powiedzieć nic więcej, nie wyróżniał się pod żadnym względem. Anie nie był jakiś przesadnie zdobiony niczym posiadłość samego Ichirou, ale nie był też zabiedzony. Okolica byłą schludna a kilka budynków dalej znajdował się sklep. Można by powiedzieć, że całkiem przyjemna okolica do życia. Widząc budynek, Fenek się ożywił. Wyglądał jakby zdecydowanie znał to miejsce. Zaczął wierzgać łapkami i merdać ogonkiem, aż wskoczył Amidzie na głowę, skąd obserwował jak zbliżają się do domu. ponieważ było już dosyć późno, słońce chowało się za horyzontem, młody Maji dostrzegł, że w ogrodzie na szczycie dachu pali się ogień. Żółta łuna oświetlała szczyt budynku i ściany sąsiednich. Zapewne to tam przesiadywała rodzina mieszkająca w domu. Fenek podniósł głowę i wskazał noskiem dach a następnie spojrzał swoimi wielkimi oczami na Amidę. Czyżby on także czuł, gdzie chce się teraz znaleźć? Czy to tam była jego rodzina?
Kiedy tylko Amida zapukał do drzwi, usłyszał zamieszanie na dachu, a następnie bardzo szybkie kroki dochodzące z wnętrze. Zapewne ktoś zbiegał w tym momencie po schodach. nie musiał on długo czekać, gdy po chwili otworzyły się drzwi i w ich świetle pojawił się młody, mający może z dziesięć lat chłopak. Po jego minie było widać, że jeszcze chwilę temu płakał. Teraz jednak, kiedy tylko dostrzegł Fenka, głośno krzyknął z radości i wyciągnął w jego kierunku ręce.
- Mamoooo!! Kitsune wrócił!! - widząc młodzieńca, Fenek także ucieszył się. Wyglądało jakby chciał wybić się z głowy Amidy i wyskoczyć w ramiona chłopaka, jednak czekał na pozwolenie od swojego aktualnego opiekuna, wpatrując się w niego swoimi wielkimi ślepiami.

[Amida]

Nie było wątpliwości, zachowanie zwierzaka świadczyło o tym, że miał dobrych właścicieli. Cóż trochę szkoda, nie powiem polubiłem futrzaka jednak wiedziałem co należy zrobić. Gdy zaczął się wierzgać aż znalazł się na mojej głowie na chwilę przystanąłem żeby przypadkiem nie spadł też rozradowany głupol z ogonem.
- Oooo, spokojnie, spokojnie. Jeszcze spadniesz i sobie krzywdę zrobisz. Już zaraz będziesz w domu. - zaśmiałem się ponownie ruszając na przód.
Dzielnica wyglądała na bezpieczną, a dom do którego się kierowaliśmy na porządny. Zastanawiało mnie jednak jak w takim razie fenek znalazł się w tamtej alejce. Nawet uznałem, że warto było by o to zapytać i udzielić nagany lecz gdy w drzwiach stanął mały, zasmarkany dzieciak jakoś nie miałem serca zaczynać gadki w stylu "To bardzo nie odpowiedzialne z twojej strony młody człowieku...". Tym bardziej, że ta dwójka na swój widok mało nie rzuciła się sobie w objęcia ignorując mnie znajdującego się po drodze. Dlatego nie zwlekałem i złapałem malca ściągając go sobie z głowy pozwalając tym samym aby skoczył w objęcia smarkacza.
Zaczekałem tak jeszcze chwilę stojąc w drzwiach i czekając aż zjawi się zawołana chwilę wcześniej "mama". Na jej widok ukłoniłem się lekko z delikatnym uśmiechem aby się przywitać.
- Proszę wybaczyć najście o tak później porze ale znalazłem państwa zgubę. Muszą państwo lepiej pilnować tego łobuza, wdał się w nierówną walkę z dwoma gadam na szczęście nic mu nie będzie. Proszę. - sięgnąłem do torby aby wyjąć z niej maść od weterynarza i podałem matce chłopca - To maść na ranę od lekarza, przez najbliższy tydzień będzie trzeba smarować mu łapkę grubą warstwą żeby jak najszybciej wrócił do zdrowia.
Przez myśl przeszło mi z początku aby wspomnieć o rachunku jaki powinienem uregulować z rodzinką, jednak gdy tak spojrzałem na matkę oraz bachora z zadowolonym fenkiem uznałem że żałosne było by ten piękny akt altruizmu zamienić na kupczenie przysługami. Tak więc właściwie ja zrobiłem co musiałem. Wykonałem krok w tył kiwając głową na pożegnanie by następnie odwrócić się na pięcie i ruszyć... do baru. Tak, miałem ochotę po tym wszystkim wyskoczyć gdzieś na zimne piwko i coś dobrego do oszamania. Taki plan to był plan idealny.