Tablica ogłoszeń

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

3/30

---

Czas wyboru

[/center]

Zero niczym rasowy dachowiec popędził w widowiskowy sposób do celu. Było to niekonwencjonalne podejście, ale właśnie dlatego został szybko zauważony, a starszy mężczyzna natychmiast skierował swoje kroki w jego stronę, po drodze poganiając pracowników. Gdy znalazł się wystarczająco blisko odchrząknął i odpowiedział czyniąc dosyć trafne założenie.
-Dzień dobry, jestem kupiec Bunta, jak wnioskuję po twoim widowiskowym przybyciu jesteś wojownikiem szukającym zarobku, który został skierowany tutaj ogłoszeniem lub za pomocą jakiejś poczty pantoflowej. Co by to nie było bardzo mi miło cię poznać, jakkolwiek masz na imię, masz jakieś pytania? Czy może masz zupełnie inny interes do mojej osoby?
Mimo bycia już wiekowym członkiem społeczeństwa, poruszał się całkiem zgrabnie, oraz przemawiał głośnym tubalnym głosem. Sympatyczny dziadek można by rzec. W tyle zaś mogłeś dostrzec że pracownicy powoli kończą ładowanie wozów i wyprowadzają je z magazynu. Bale materiału były przykrywane dużymi kocami, a całość dowiązywana linami w celu upewnienia się że podczas transportu nic nie wypadnie. Wozy były zwyczajne, każdy na dwa konie, z przodu po dwa miejsca dla kierującego i pasażera. I faktycznie około 3 robotników po załadunku zaczęło jakieś swoje mniejsze tobołki, prawdopodobnie z rzeczami osobistymi oraz zasobami jak prowiant potrzebnymi do podróży, umieszczać pod plandeką z tyłu pojazdu. Można więc wnioskować że w podróży gdyby nasze Zero wziął tą pracę, pracowałby kilka dni z trójką innych osób. Ci zaś nie wyróżniali się niczym. Zupełnie niczym, zwykła klasa fizycznie pracująca. Na oko plus minus 35/40 lat, jeden strasznie chudy, drugi łysy, a trzeci odwrotnie od pierwszego dysponujący całkiem sporym brzuszkiem.

[Rei Uta]

Zero jak pomyślał tak zrobił. W kilkanaście minut próżniej, chłopak znajdował się już przy magazynach podziwiając wciąż rozwijającą się infrastrukturę. Ciekawe że mając głowę na karku, nawet na pustyni można stworzyć całkiem zmyślnie działający przemysł. Wojownik z klanu Maji rozglądał się wokół, szukając poszlak który człowiek mógł zamieścić ogłoszenie. Szczęśliwym trafem to jego odnaleziono pierwszego, a zrobił to sam zainteresowany wynajęciem Shinobiego. Chłopak spojrzał na starszego mężczyznę, który mimo swego wieku doskonale poruszał się między wszystkimi robotnikami, oznajmiając swą obecność niskim barytonem.

- Nazywam się Rei, widziałem ulotkę w centrum miasta

Chłopak był raczej małomówny, jednak nie przyszedł tutaj na wiec wyborczy. Potrzebowali jego siły, a ją mógł przecież wypożyczyć na czas trwania zadania. Oceniając trzech pozostałych strażników których wskazał przewodnik karawany, Zero stwierdził że raczej na pewno będzie potrzebował jego siły. Nomadzi byli twardzi i niezłomni, jeśli obrali sobie na cel jakiś transport to nie było mowy o odwrocie. Pustynne słońce, brak wody, wszystkie czynniki które normalnego człowieka mogły pokonać, ich czyniły znacznie silniejszymi. Najgorsi bandyci w tej części świata.

- Chętnie wam pomogę, o ile nie zatrudnił już pan kogoś innego

Mizerny, młody wiek chłopca mógł zmylić przeciwnika... Jednak to był właśnie błąd popełniany przez amatorów.

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

5/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei mimo bycia małomównym zachował podstawy kultury, w końcu to jego przyszły pracodawca. Starszy kupiec również odpowiadał kulturalnie prezentując poziom. Zero oczywiście miał rację że największymi problemami na pustyni są burze, temperatura i tak dalej, a nie bandyci, ale to mogło działać na jego korzyść, mógł przecież woleć spotkanie z burzą niż z rabusiami. W przypadku problemów takiej natury działać będzie cały czteroosobowy zespół mający już doświadczenie w kaprysach pustyni, zaś gdy dojdzie do starcia z bandytami prawie na pewno spadnie to tylko na jego barki. Nie było to jednak miejsce ani czas na takie rozważania.
-Spokojnie panie Rei, praca jest już pańska. Szczerze powiedziawszy, to nikt się nie zgłosił. A że czas goni to nie mogłem dłużej czekać na kogoś, pojawił się pan dosłownie na styk. Wozy miały wyruszyć jak widać dosłownie za godzinę, miałem załatwić ostatnie formalności i pozwolić chłopak ruszać. Plan był taki żeby podróżować w nocy i rano, po południu przerwa, i wznowić podróż na wieczór powtarzając cykl.
Jest pan gotów ruszyć w terminie czy potrzebuje więcej czasu? Jeśli nie sprawi to panu kłopotu i możesz ruszać od zaraz, to zaraz powiem ludziom żeby powiększyli zapasy, a pan w tym czasie by skoczył tu ulicę dalej donieść dokumenty właścicielowi magazynu, i możecie wyjeżdżać.
I gdyby Zero nie wyraził sprzeciwu dałby mu zwój i poinstruował gdzie znajdzie odpowiednią osobę. Dokładniej chodziło o budynek ulicę dalej, 10 minut drogi na piechotę, lub też 3 ,,metodą" Reia czyli po dachach.

Kupiec

[Rei Uta]

Rei wymienił z mężczyzną pierwsze uprzejmości, jednocześnie oceniając faktyczną wartość przewożonego towaru. Pustynia była znana ze swoich wyrobów włókienniczych, jednak nie był to towar tak pożądany przez bandytów. Pierwszym minusem był rozmiar który musieliby ukryć, drugim to że coś takiego wiązało się ze zbyt dużą trudnością ze sprzedażą. Chłopak był gotów do drogi, mimo że miał przecież w planach przysmaki swojej rodzicielki. Ojciec raczej nie będzie robił problemów, zwłaszcza że był zadowolony z każdej nowej misji swego syna. Zero kichnął serią, przepraszając gestem dłoni, po czym przemówił spokojnie do zleceniodawcy.

- Jak tylko będziecie gotowi możemy ruszać, jeśli mogę mieć prośbę chciałbym żeby twoi ludzie zajęli miejsce na przodzie
karawany... Nie powinni wchodzić w zasięg potencjalnego ataku

Rei może i wychodził na gbura, jednak nie potrzebował dodatkowo martwić się o osoby postronne. Jego umiejętności wciąż były zbyt destrukcyjne, a taki wypadek może źle wpłynąć na jego przyszłą karierę.

-Zajmę się dokumentami

Odpowiedział po otrzymaniu zwiniętego pergaminu, uśmiechając się na odchodne. Skoro wszystko było gotowe, to nie było powodu żeby dłużej oczekiwać w osadzie. Chłopak schował papiery w kieszeń płaszcza, po czym wybierając znowu trasę po dachach ruszył pod wskazany adres. Zdecydowanie zapowiadało się że tego dnia nie będzie się nudził obrastając tłuszczem... Młody Maji skoczył w górę, zakrywając twarz kapturem który zsunął na czas rozmowy, nie był pewien dlaczego ale zaczął uśmiechać się do samego siebie... Jego przeczucie znowu dawało o sobie znać.

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

7/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei postanowił że nie będzie opóźniał rozpoczęcia wyprawy stawiając jedynie prośbę co do rozmieszczenia ludzi. W odpowiedzi kupiec przytaknął mówiąc że to on na chwilę obecną odpowiada za bezpieczeństwo więc decyduje, i nakazał swoim ludziom by para jechała na przodzie, a nasz bohater z jednym tylko woźnicą w drugim wozie. Co prawda nadal miał koło siebie jednego człowieka na którego musiał uważać, ale przecież ktoś kierować musiał co nie? W międzyczasie, ocenił też potencjalne zagrożenie napaścią, i miał racje. Było nikłe bo rzadko ktoś może upłynnić niezauważonym tyle beli materiału, a też ciężko było je gdzieś zachomikować, chociażby dlatego że taki towar mógł łatwo ulec zniszczeniu, oraz był to zwyczajnie, dosłownie, duży łup. Pewnie dlatego właśnie zdecydowano się na tak małą i tanią ochronę, a wręcz jak wynika ze słów przedsiębiorcy byli gotowi jechać bez niej.
Zero wziął dokumenty i skierował się trasą po dachach we wskazanym kierunku. I można powiedzieć że był to dobry wybór trasy, albo co najmniej ciekawy. A fajnie gdy jest ciekawie prawda? Bowiem gdy z uśmiechem na ustach zaczął skakać po dachach mógł się bardzo zdziwić widząc, istotę ludzką która również siedziała na takowych i patrzyła w dół na magazyn i wozy. Odziany w długi czarny płaszcz mężczyzna z białymi włosami i niebieskimi oczami, z średnim łukiem przewieszonym przez plecy i kołczanem przy pasie. A także tanto i kaburą przy nodze. W pierwszej chwili istota cię nie dostrzegła. Nie zachowywał się oczywiście agresywnie w żaden sposób, ot zwyczajnie patrzył próbując coś znaleźć w dole. Można wnioskować że ciebie, w końcu patrzył w kierunku wozów, a tu ktoś kto przy nich był wziął papiery i zamiast być tam gdzie można się spodziewać normalnego człowieka czyli na ulicy, teraz wyparował w jego mniemaniu. Ułożenie pobliskich domów lekko zasłaniające pełen widok mogło przemawiać za takową teorią. Gdy cię ujrzał na jego twarzy pojawił się stres przeplatany z złością, który jednak błyskawicznie zniknął. Obserwator przemówił pierwszy.
-Łuhu, staruszek widzę obniża loty, zatrudnia teraz do ochrony małpki skaczące po czyiś dachach i jeszcze mającego z tego ubaw.

Kupiec
Łucznik

Łucznik:

[Rei Uta]

Zero znał swoje miasto wystarczająco dobrze, żeby znaleźć się we wskazanym miejscu szybciej niż można było się spodziewać. Chłopak przeskakując pomiędzy kolejnymi dachami, zauważył nagle mężczyznę który spokojnie zasiadał na szczycie z łukiem przewieszonym przez plecy. Najdziwniejsze w tym wszystkim było to że właściwie znalazł się na miejscu, jednak sądził że wejście do budynku powinno znajdować się raczej niżej... Zanim Rei zdążył wypowiedzieć chociaż słowo, białowłosy przemówił jako pierwszy. Mimo że młody wojownik od małego był uczony szacunku do starszych, oraz posiadał własne rozeznanie w rozmowach z bardziej doświadczonymi przedstawicielami osady, to posiadał jeszcze jedną cechę... Znał swoją wartość, a ostatnią rzeczą na świecie jaką akceptował było poniżanie jego własnej osoby. Może i brakowało mu ogłady, jednak honor był czymś więcej niż pragnienie spokojnego życia w cieniu.

- Nazywam się Zero... Nie wiem kim jesteś i kogo udajesz, ale radzę by twoje słowa niosły za sobą pewność potencjalnych konsekwencji.

Chłopak nawet nie zwrócił uwagi, gdy mimowolnie zaczął zbierać pokłady chakry w swoim organizmie. Kilka głębszych wdechów pomogło jednak jak zawsze przy podobnych sytuacjach. Rei wyciągnął spod płaszcza zwitek dokumentu, po czym ponownie zwrócił się do obcego jegomościa.

- Nie wiem za co tutaj odpowiadasz, ale jeśli znasz mojego zleceniodawcę to chce znać wasze powiązanie.

Zero nie wiedział kim był ten pieprzony żartowniś, jednak z pewnością nie przekaże mu dokumentów nie wiedząc czy nie rozmawia z przypadkowym gościem, marnując swój czas. Wszystko w tym mieście było tak jak w innych osadach, zbyt wielu ludzi uważało że bycie lepszym od innych uzupełniało ich marny żywot w którym brakowało celu... Jeśli jesteś zbyt słaby by sprostać własnym marzenią, to pozostaje ci tylko stagnacja pustej ameby.

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

9/30

---

Czas wyboru

[/center]

Chłopak pognał tylko sobie znanymi trasami do właściciela magazynu w celu przekazania mu dokumentów. Musiał się streszczać, ponieważ miał zaraz wyruszać wraz z wozami. Na dachach spotkał jednak bardzo interesującego jegomościa niezbyt zadowolonego jak widać z tego że zauważono go podczas obserwacji magazynu. Istnieje szansa że Rei błędnie założył że młody człowiek którego ma przed sobą, uzbrojony troszkę lepiej niż zwykły cieć patrząc po modelu łuku, był przedsiębiorą z którym miał się spotkać. Jednak prawdopodobnie szybko domyśli się że no raczej tajemniczy obserwator nie jest jego celem. Ten po wysłuchaniu jego pierwszych słów, kpiąco się uśmiechnął, i odpowiedział z pogardą.
-Konsekwencje? A co może mi zrobić byle dzieciak?
Jednak gdy zobaczył że Zero wyciąga ku niemu dokumenty, i z tego co mówi można wnioskować że traktuje go jako jakiegoś członka personelu, na chwilę zaniemówił wręcz zaszokowany. Dopiero po kilku sekundach pokręcił głową.
-O matko. Młody, zrezygnuj z tego zlecenia, jesteś jeszcze niedojrzały i masz sporo życia przed sobą. Nie umieraj jako głupi najemnik, za interesy osób z wyższych klas niż ty. Potraktuj to jako dobrą poradę, nie popełniaj samobójstwa.
I łucznik wstał, obrócił się plecami do bohatera i wziąwszy rozbieg zaczął biec po dachach w przeciwnym niż przyszedłeś kierunku. To nie była ucieczka, ale raczej zwykłe szybkie usunięcie się z dachu. Oczywiście nic nie stało na przeszkodzie biec za nim i kontynuować rozmowę. Kilka minut w tą czy w tamtą nie było problemem dla wozów. Tak samo nic nie stało na przeszkodzie zejść na dół i wstąpić do lokalu gdzie starszawa sekretarka odebrałaby papier, dając ci możliwość sprawnego powrotu do pracodawcy i wyruszenia w podróż.

Kupiec
Łucznik

Łucznik:

[Rei Uta]

Zero z początku spojrzał na mężczyznę w czarnym płaszczu, zastanawiając się w jaki sposób zakończyć jego przykry żywot. Jednak dziecięce marzenia szybko ustąpiły zakłopotaniu gdy zdał sobie sprawę że musiał wyglądać komicznie z wyciągniętymi dokumentami, na własne nieszczęście pomylił swój cel. Tamten z przymrużeniem oka określił co dokładnie myślał o nim i udziale w jego misji. Rei zastanowił się o co może mu właściwie chodzić z pchaniem się w cudze sprawy, oraz to że wszystko wyglądało inaczej niż z początku myślał. Cała ta misja wydawała się coraz bardziej zagmatwana, zwłaszcza że początkowo proste zadanie nabierało nowego światła. Zero odprowadził wzrokiem człowieka w czarnym płaszczu, zastanawiając się czy w finalnym efekcie odegra własną rolę. Na całe szczęście, ciekawość kazała mu wykonać to zadanie aby przekonać się o co właściwie chodziło w tym wszystkim. Rei poprawił kaptur płaszcza, po czym ruszył dalej po płaskim dachu by znaleźć wreszcie właściwego człowieka któremu miał przekazać dokumenty. Karawana powinna być już gotowa, dlatego starał się przyśpieszyć cały proces... Wracając na plac, chłopak wciąż analizował słowa tajemniczego człowieka. Czy faktycznie groziło mu takie niebezpieczeństwo, jeśli karawana z tkaniną była tylko przykrywką to jako wojownik klanu Maji musiał dowiedzieć się prawdy. Rei trafił wreszcie do centrum, gdzie wszyscy powinni już na niego czekać.

- Udało mi się wszystko załatwić... Możemy ruszać.

Chłopak postanowił że nie wspomni mężczyźnie nawet słowem o spotkaniu z łucznikiem, nie wiedział jakie powiązania mieli między sobą, dlatego trzeba było czekać co wydarzy się dalej. Rei spojrzał na starszego właściciela karawany, starając się wyczytać coś z jego twarzy, niestety albo był tak dobrym graczem albo wcale nie przypuszczał że ta podróż może nie być do końca tak spokojna jak się z początku wydawało. Rei zgarnął z ziemi trochę piasku, przesypując go przez rozwartą dłoń... Zaczęło się odliczanie.

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

11/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei dokonał pierwszego z istotnych wyborów, postanowił kontynuować przyjęte zlecenie, jak i również nie poruszać tematu przy kupcu, nie dając mu poznać że zaszło coś nieoczekiwanego. Po dostarczeniu dokumentów wrócił jak gdyby nigdy nic do celu, stwierdziwszy że można ruszać. Gdyby z jakiegoś powodu postanowił przyjrzeć się balom materiału, na przykład motywowany swoimi podejrzeniami co do intencji pracodawcy które wydawało się miał, nie odkryłby nic ciekawego. Ot na oko zwykły ładunek. Załoga wyprawy też nie wyglądała nietypowo, jak wspomniano starsi mężczyźni w wieku do około 40 lat, gdzie jeden był gruby co raczej dyskwalifikowało go jako jakiegoś wojownika, podobnie w sytuacji przesadnie chudego. Jedynie łysy mężczyzna był umięśniony bardziej niż przeciętny pracownik magazynowy, ale nie trzeba było być specjalnie bystrym żeby umieć stwierdzić że to raczej zwykły robotnik.
Pracodawca dał wam błogosławieństwo na drogę i mogliście wyruszać. Zgodnie z życzeniem jechałeś na drugim wozie, wraz z łysym jako woźnicą. Na pierwszym zaś oczywiście urzędowali gruby i chudy. Zapytawszy cię czy masz jakieś uwagi na temat organizacji przejazdu w celu podniesienia bezpieczeństwa dostosowali się do uwag jeśli takowe się pojawiły. Zapowiadał się zwykły i nudny przejazd. Twój partner z wozu jednak próbował jakoś zagaić rozmowę by podróż minęła wam chodź troszkę szybciej. Gdyby podejrzliwy Zero chciał się czegoś wywiedzieć to mogła to być właśnie dobra okazja.
-Rei tak? Miło mi będzie z tobą pracować, czemu zdecydowałeś się wziąć akurat to ogłoszenie?
Jechaliście nawet gdy zapadł wieczór. Przez całą noc nie działo się zupełnie nic, tak samo jak przez cały ranek. Dopiero w godzinach popołudniowych zgodnie z planem zatrzymaliście się by odpocząć. Nie oczekiwano od ciebie jakiejś pomocy, zatrzymaliście się kolokwialnie mówiąc na środku pustyni, i twoi współpracownicy rozbili dwa namioty w formie ukośnie ułożonego materiału na dwóch kijkach i poszli spać. Oczywiście mogłeś jako kierownik od bezpieczeństwa nakazać im trzymać jakieś warty. Byliście naprawdę na środku pustyni i zbliżało się południe, a co za tym idą upały. Mało komu chciałoby się cokolwiek pilnować, ale nie sprzeczaliby się z młodym Maiem, szanując jego rolę mimo młodego wieku.
Jedną z interesujących rzeczy którą można odnotować, to to że bohater zauważył kątem oka jakiś ruch na jednej z wydm oddalonej o może z 200 metrów. Dokładniej na jej szczycie, a raczej tuż za nim. Może ci się przewidziało, może to jakieś zwierzę, a może coś ciekawego. Z mniej ciekawych rzeczy wskazano ci gdzie leży bułak z wodą i jakiś suchy prowiant gdybyś zdecydował się dodatkowo posilić po za tym co mogłeś zjeść podczas podróży.

Kupiec
Łucznik
Łysy

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=225

Notka od MG
Przy okazji zdecyduj się czy chcesz iść spaćku teraz, czy jak wyruszycie, podczas jazdy wozem. Czy wtedy i wtedy, luźna ręka.

[Shinju Hyūga]

[Satoshi - Misja D][1/15]

Tego dnia pogoda Samotnych Wydm nadzwyczaj rozpieszczała. Na niebie nie było ani jednej chmurki, wiał delikatny wietrzyk a temperatura utrzymywała się na odpowiednim poziomie przez co ludzie mogli w normalny sposób funkcjonować. To sprawia że w centrum osady panował tego dnia ogromny ruch i gwar. Każdy chciał wykorzystać ten dzień jak najowocniej mógł. Również przy samej tablicy ogłoszeń zebrało się kilka osób. Co jakiś czas jedno ogłoszenie znikało, inne się pojawiało. Czasy były trudne więc ludzie szukali każdego rodzaju pracy by móc zarobić kilka monet. W dodatku surowy klimat dodatkowo utrudniał wiele możliwości rozwinięcia interesu.
Do tablicy podeszła powolnym krokiem kapłanka lokalnej Świątyni Amaterasu. Bez słowa przykleiła ogłoszenie po czym bez słowa odeszła. Kartka była niewielka a treść konkretna.

"Zatrudnię lokalną/ego shinobi/kunoichi w formie ochroniarza podczas dzisiejszych odwiedzin pielgrzymów. Zainteresowanych proszę o zgłoszenie się jak najszybciej do kapłanki Miku w naszej świątyni"

[Satoshi]

---

Poprzednia lokacja

---

Satoshi wracał właśnie z biblioteki, gdzie właśnie skończył wykonywać zadanie zlecone mu przez podstarzałą już opiekunkę placówki, gdy zobaczył niewielki tłum ludzi przeglądających ogłoszenia poprzyczepiane do tablicy. Dawno tam nie zaglądał, a skoro dzień był jeszcze młody a on w miarę wypoczęty, ruszył w jej kierunku chcąc zapoznać się z treścią pozostawioną przez zleceniodawców.

"Zatrudnię lokalną/ego shinobi/kunoichi w formie ochroniarza podczas dzisiejszych odwiedzin pielgrzymów. Zainteresowanych proszę o zgłoszenie się jak najszybciej do kapłanki Miku w naszej świątyni"

To ogłoszenie zdecydowanie najbardziej do niego przemawiało. Nie był przesadnie religijny, a imię pięknej Amaterasu pojawiało się na jego ustach głównie jako powiedzonko a nie modlitwa, ale w misjach zlecanych przez świątynie można było być pewnym tego, że zapłata za usługi dotrze do jego kieszeni. Shinobi wyciągnął rękę w kierunku ogłoszenia i zdecydowanym ruchem zerwał je z tablicy. Skoro jest tu napisane, że potrzebują jednej osoby i to właśnie on zamierza to zlecenie wypełnić, to nie ma potrzeby dawać nadziei i marnować czasu innym. Ruszył więc przed siebie kierując się prosto do lokalnej świątyni kultu bogini słońca z zamiarem zgłoszenia się do kapłanki Miku.

[Shinju Hyūga]

zt tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=71&t=8375

[Airan]

Przemieszczała się niespiesznie, leniwie wręcz – zupełnie jak zdecydowana większość osób, które do ogrodów się wybierały. Więc i nie od razu zwwróciła uwagę na ten wyróżniający się spod wszystkiego dźwięk jakby ktoś biegł. Ktoś się musiał chyba cholernie spieszyć. Ale to przecież nie jej problem, prawda? Siedziała więc z tymi zamkniętymi oczyma chłonąc otoczenie i ten niepasujący dźwięk nadal tutaj był. Przeszkadzał. A w końcu się uciszył… I zaczął… Dyszeć?
Kobieta otworzyła niespiesznie jedno fiołkowe oko, i wtedy zobaczyła młodego chłopaczka, który chyba musiał wypluwać sobie właśnie płuca po tym szaleńczym biegu. Wyglądał, jakby coś się stało. Wyglądał… Jakby się paliło. Pożar na pustyni – o, to byłoby niezłe wydarzenie, bo musieliby się natrudzić, by go zgasić, z tak słabym dostępem do wody. Z drugiej strony… od czego innego mieli suitoniarzy? Ale ona użytkownikiem Uwolnienia Wody nie była, więc jeśli ktoś biegł do niej – konkretnie do niej – to chyba nie po to, by gasić pożary. Chociaż… mogłaby. Piachem. Nieistotne dywagacje. Tak czy siak jedno fioletowe oko zatrzymało się na chłopaczku, kiedy ten próbował zaczerpnąć tchu. Więc… to jednak był jej problem, to, że ktoś zakłócał spokój tego miejsca o takiej godzinie.
Nie raczyła odpowiedzieć na pytanie, czy Hibiki Airan to ona. No oczywiście, że ona, a kto inny? Zresztą młodzik zdawał się o tym doskonale wiedzieć, co specjalnie kobiety nie zaskoczyło (prawdę mówiąc to nie zaskoczyło jej to ani trochę) i tylko uniosła jedną brew, by wyrazić tym swoje zdziwienie? Bardzo delikatne zainteresowanie?
- Kto kazał przekazać? – zapytała spokojnym, melodyjnym głosem, ale chłopak już zaczął się wycofywać, co teraz już rzeczywiście zaskoczyło Hibiki. W sumie, to cofał się stąd nawet szybciej niż gadał, a gadał jakby strzelano do niego serią piaskowych pocisków Sabaku. - Aha, świetnie – wymruczała do siebie pod nosem, kiedy dziesięciolatek jeszcze w biegu się odwrócił, by wykrzyczeć do niej coś o służącym.
Aż tak się nie spieszyła, ale fakt faktem, z (kolejnym) westchnieniem, gdy już pozbyła się zaskoczenia, podniosła się z ławeczki. Ktokolwiek wydał to polecenie, wolała go nie ignorować, w końcu gdyby miała drugie imię, to brzmiałoby ono Ambicja. Wiedziała, że musi dać z siebie więcej niż przeciętny ninja, pokazać, że nie jest tylko siostrą Shirei-kana, ale kimś równie kompetentnym. Zamierzała podejść do tego całkowicie poważnie, a komentarze, których było całe mnóstwo, miały zostać w jej własnej głowie.
Ruszyła więc w stronę tablicy – ale najpierw musiała wyjść z ogrodów (czy wspominałam, że aż tak bardzo się nie spieszyła?) i choć porzuciła swój spacerowy chód, bo poruszała się zdecydowanie szybciej, to i tak musiało jej to chwilę zająć. A kiedy już dotarła na miejsce, rozejrzała się po okolicy wypatrując mężczyznę, który miał się znajdować tuż pod nią i jego… służącego. Brzmiało to wszystko dziwnie. Szycha, wieczór, który szybko będzie zamieniał się w noc… Brzmiało to jak jakaś konspiracja, jakby ktoś zamierzał udawać kogoś, kim nie jest, by pod przykrywką wyprowadzić go z miasta – ale to były tylko jej przypuszczenia. Jakkolwiek… jeśli wypatrzyła pod tablicą kogoś, kto pasował do rysopisu, to podeszła, choć znacznie bardziej dyskretnie – ona, czarnulka w czerni.
- Dobry wieczór, mogę w czymś pomóc?

[Atasuke]

---

Hibiki Airan - Misja rangi C
3/?

---

Okolica tablicy ogłoszeń była znacznie mniej zaludniona niż ogród, który Airan była zmuszona opuścić. Wciąż jednak mijała co chwilę jakąś osobę, która wieczorem próbowała jeszcze załatwić ostatnią pilną sprawę dzisiejszego dnia lub już to właśnie zrobiła i ze spokojem wracała do swojego domostwa. Przy samej tablicy stało dwóch mężczyzn, których kunoichi bez problemu zauważyła. Jeden z nich, wyższy, lepiej zbudowany i już z siwymi włosami stal trochę z tyłu i przyglądał się Airan, którą od razu wypatrzył z tłumu. Drugi, trochę niższy i lekko przygarbiony, rozglądał się po całej okolicy w poszukiwaniu nieznanej kobiecie rzeczy. Może jej samej. Przestał w momencie, w którym Airan stanęła tuż przed nim i się odezwała.
- Witaj, nazywam się Ito Kazuma - odezwał się wyższy mężczyzna, stojący z tyłu, poprawiając swój płaszcz, który według niego leżał trochę krzywo. Materiał był najlepszej jakości i widać było pracę uzdolnionego krawca. - Potrzebuję pomocy z pewną prywatną sprawą. Z chęcią wszystko omówię i odpowiem na pytania, ale kiedy udamy się już w drogę. Rozmowa w tak zaludnionym miejscu, wydaje się nieodpowiednia.
Mężczyzna ruszył w stronę bramy do osady, jednak szybko skręcił w jedną z bocznych ulic, kierując się w stronę bogatszej dzielnicy. Starał się iść na równi z kunoichi, by móc jej wszystko spokojnie wyjaśnić. Za dwójką szedł również służący, splatając dłonie za plecami i mierząc wzrokiem zarówno Airan, jak i Kizumę.
- Mój problem tyczy się naprawdę osobistej rzeczy i stąd moje podejście. W trakcie dzisiejszej wizyty do rodzinnego mauzoleum zauważyłem, że grobowiec został obrabowany. Zniknęło kilka cenniejszych, rodowych pamiątek, które niosą ze sobą również wartość sentymentalną dla mojej rodziny i mnie - zaczął mówić mężczyzna, kiedy tylko wszyscy znaleźli się na jednej z mniej uczęszczanych ulic. - Osobie o mojej pozycji nie przystoi, a może wręcz zaszkodzić, pozostawienie takiej sprawy nierozwiązanej. Pomijam moje osobiste powody, dla których przestępcy powinni zostać ukarani. Mam nadzieję, że nie ma wątpliwości, co do tego, iż jestem wściekły z powodu zbezczeszczenia grobu moich przodków. Jednak nie pani jest obiektem mojego gniewu. Chcę, żeby ten problem został rozwiązany najszybciej jak to możliwe i najlepiej w permanentny sposób. Jeśli przyprowadzisz sprawcę lub sprawców żywych, również będę zadowolony. - Kazuma mówił spokojnym, acz zdecydowanym tonem. W jego oczach widać było jednak błysk gniewu, który starał się powstrzymać przed uwolnieniem w stronę niewinnej w tym wypadku Airan. - Czy masz jakieś pytania?
W czasie tej rozmowy przeszli kilka ulic, znajdując się ostatecznie pod jednym z większych domów w okolicy. Przed wejściem stały dwie niewielkie palmy i przy jednej z nich przystanął mężczyzna.

[Airan]

Właśnie to było w wieczorze i nocy najprzyjemniejsze – to, że ludzie powoli wracali do swoich domów i było ich zwyczajnie mniej na ulicach. Nie szło się tak, że trzeba było uważać, żeby na kogoś nie wpaść, albo się o kogoś niechcący nie otrzeć, a Airan tego nie lubiła. Tego nagłego kontaktu ciało przy ciele z kimś, kogo nawet nie znała. Och, mogli się gapić, ależ bardzo proszę – to było nawet pożądane (chyba, że akurat nie było, ale od czego był kaptur w płaszczu lub chusta na głowie?) – ale… nie tykać. Nie to, by miała jakieś agresywne odruchy przy dotyku obcej osoby, po prostu uważała to za niekomfortowe. Oczywiście – wieczór nie był jedynym czasem, kiedy ulice Kinkotsu się wyludniały, bo to samo działo się w okolicach południa, kiedy słońce stawało się tak nieznośne, że chyba tylko turyści mieli odwagę pozostać na zewnątrz. Z drugiej strony… w nocy było z kolei obrzydliwie zimno. Ale łatwiej się ubrać, niż rozebrać tak, by się nie oparzyć słońcem.
Tylko przez moment patrzyła na przygarbionego mężczyznę i zaraz jej uwaga skupiła się na tym wyższym, który stał tuż pod tablicą i odpowiedział na jej pozdrowienie. Wyglądał… okazale. Pasował do opisu, jaki przedstawił jej młody chłopaczek – nie wyglądało jednak na to, by zamierzano się pod eskortą ulotnić z miasta. Brakowało koni albo wielbłądów… Chociaż zawsze zostawały jeszcze stajnie. Przypatrzyła się siwowłosemu nim kiwnęła głową.
- Bardzo proszę prowadzić w takim razie – zwróciła się do niego z potwierdzeniem, że pójdzie razem z nim(i?) i ruszyła, dopasowując się do tempa jakie narzucił pan Kazuma. Miał rację – jeśli miał jakąś delikatną sprawę, to rozmowa tuż pod tablicą z ogłoszeniami nie była najszczęśliwszym pomysłem. Zawsze mógł się tam znaleźć ktoś niepowołany kto podsłucha rozmowę. Airan odwróciła na chwilę głowę w bok, chcąc przyjrzeć się otoczeniu i by mieć możliwość spojrzeć kątem oka za siebie. Wyglądało na to, że ten drugi to rzeczywiście służący, jako, że ruszył za nimi z odpowiednim odstępem, pozwalając zachować rozmowę w tonie, gdzie rozmawia dwójka ludzi, a nie dwójka i trzeci słucha.
- Co dokładnie zginęło? – zapytała po chwili, wracając spojrzeniem na drogę, jaką mieli przed siebie. A i owszem, miała pytania. Nawet kilka. Nie wyczuła nawet, że mężczyzna może kierować swoją złość na nią. Dość oczywistym było, że musi być wściekły i być może czuć bezsilność na myśl o tym, że niektórzy nie mają za grosz szacunku dla zmarłych. - I kiedy ostatnio grobowiec był odwiedzany? Muszę oszacować ile było czasu na to, by się do niego dostać… - czarnowłosa rozumiała już dlaczego posłano właśnie po nią. Hibiki nie było całkowicie anonimowym nazwiskiem – wręcz przeciwnie, a kto lepiej mógłby się zająć sprawą miejscowego... jeśli nie arystokraty, to kogoś dobrze sytuowanego? - Mam jeszcze kilka pytań… Przepraszam, jeśli nie będą do końca delikatne. Ale w czyim grobowcu zauważył pan braki? Kto jeszcze mógł mieć do niego dostęp? – jej sugestia nie była… miła. Ale taką ewentualność też trzeba było brać pod uwagę: że ktoś z rodziny liczył na szybki zarobek. - Chodzi tylko o sprawców, czy odzyskanie skradzionych rzeczy również pana interesuje? Oczywiście… Na ile będzie to możliwe – jeśli ktoś to ukradł… zależy co to było, ale należało wziąć pod uwagę, że już poszło w obieg, a to mogło nie być zbyt proste do odzyskania, o ile w ogóle. Airan lekko zmarszczyła brwi, pogrążona w myślach i wyraźnie się zastanawiała, kiedy przystanęli pod palmą. Wiele zależało od tego, ile złodzieje mieli czasu. Dzień, dwa czy może tydzień? Czarnowłosa mentalnie wręcz westchnęła, kiedy pomyślała o tej ostatniej opcji…