Biblioteka

[Kenshi]

Znalezisko, może dla Shinobiego nie przedstawiało zbyt dużej wartości, ale dla mężczyzny pozbawionego dostępu do nagiego, kobiecego ciała - już tak. Czarnowłosy w towarzystwie bibliotekarski, przeczesywał kolejne strony książki, oglądając uważnie ilustracje pełne wyuzdanych sytuacji - Owszem staje, znaczy... odstaje.
Na końcu książki okazało się, że faktycznie znajdowało się wybrzuszenie. Ukryte było w nim coś, co z pewnością mogło się już przydać dla kogoś przynależącego do frakcji wojowników. Kenshi wyciągnąc zza zakładki dwie bombki - jedną dymną a drugą wybuchową. Kenshi ostrożnie się im przyjrzał, przyznając że najprawdopodobniej były w dalszym ciągu sprawne, a to oznaczało, że...
- Używany przez Shinobich w walce, niewątpliwie nieprzeznaczony dla tak pięknych dłoni - czarnowłosy potwierdził, z uśmiechem przyglądając się swojej rozmówczyni. W oczach błyszczały mu psotne iskierki, wynikające nie tylko z tematu wokół którego krążyli, ale również z tego, że całe to przesiewzięcie przyniosło mu w końcu materialną korzyść na którą liczył od początku.
Po odnalezieniu takiego znaleziska, Kenshi w końcu zamknął księgę. Spojrzał na nią jeszcze raz, na okładkę, na symbol którym była oznaczona, po czym ją odłożył do torby na uzbrojenie. Nie do końca się zmieściła, ale wystarczająco na tyle, aby nie wypadła i nie blokowała dłoni. Czarnowłosy ponownie zwrócił się do swojej rozmówczyni, wiedząc ile jej zawdzięczał. Dziewczyna bardzo pięknie powiedziała, aby zachował to w pamięci. Nie często zdarzało mu się usłyszeć coś takiego, po prawdzie chyba jeszcze nigdy nie był obiektem kobiecego westchnięcia, stąd ta sytuacja była dla niego tak wyjątkowa. Biorąc to wszystko pod uwagę, czuł się w obowiązku jakoś odwdzięczyć.
- Chciałbym Ci jeszcze raz podziękować za udzieloną pomoc. Bez Ciebie na pewno nie udałoby mi rozwiązać tej zagadki. Masz we mnie dłużnika i w razie problemów... Gdybyś potrzebowała pomocy kogoś prawiącego się tym fachem co mój, szukaj w siedzibie szczepu Maji, Kenshiego - w tym momencie czarnowłosy się lekko skłonił - Tak właśnie mam na imię - powiedział, po czym się nachylił i pocałował kobietę, zamykając jej delikatnie usta - swoimi. Gest z jego strony trwał dosłownie chwilkę - czuł jednak, że był jej to winien. Za to wszystko co czuła. Uśmiech który wyskoczył na jego twarzy był ostatnim co mogła ujrzeć, bo po tym się odwrócił i skierował natychmiast do wyjścia, opuszczając włosi biblioteki.

• [z/t]

[Shiroe]

W poszukiwaniu informacji, chłopak często odwiedzał to miejsce. Nic w sumie dziwnego, w końcu większość informacji musiała zostać gdzieś spisana - prawda? Chłopak odwiedzał to miejsce z wielu przyczyn, jednym z nich była cisza, drugim wiedza która się tutaj znajdowała, zaś trzecim powodem - dla niego możliwe, że najistotniejszym: czytanie pozwalało mu zapomnieć o brzemiu, które ciążyło na nim od zawsze. Bycie perfekcyjnym - najlepszym, a przecież w gruncie rzeczy - nikt nie był perfekcyjny, prawda?
Chłopak powoli powędrował w swój ulubiony kąt biblioteki, dzierżąc w ręku jedną z księg. Kiedy dotarł do stolika przy którym zazwyczaj czytał księgi, z pleców zdjął gurdę, kładąc ją obok krzesła. Chciał mieć ją blisko siebie - nigdy nic nie wiadomo. Książka którą ze sobą przyniósł, byla spisana przez jednego z przedstawicieli jego rodu. Dotyczyła jego zdolności, większość z nich była już w repertuarze młodego Shinobi, jednak wiele pozostawało nadal do odkrycia. Chłopak spoczął na drewnianym, twardym krześle, wbijając się w oparcie, następnie otworzył lekturę, nerwowo wertując kolejne strony. Kiedy wreszcie dotarł do strony której szukał westchnął na moment. Spojrzał nerwowo na kartkę papieru, a następnie podrapał się po głowie. Podparł podbródek o dłoń i zaczął spokojnie czytać. Jak sam podtytuł mówił, była to opowieść, a raczej sprawozdanie z dywersji wroga, parę dobrych lat temu, techniki o których była mowa w tym rozdziale, nie były znane młodemu Sabaku. Technika pozwalająca utworzyć na piasku sztuczne ślady brzmiała ciekawie, jednak bardziej zainteresowało go jutsu, polegające na utworzeniu lewitującego oka, z własnego piachu oraz używanie go do podpatrywania trudno dostępnych miejsc czy osób, z ukrycia. Musiał się jej nauczyć, a nie ma nic lepszego niż nauka w ciszy.
Zgodnie z opisem techniki użytym w opisie wydarzeń, polegała ona na uformowaniu z piachu gałki ocznej, dlatego też Shiroe, który potrafił o wiele więcej z piaskiem niż tworzenie prostych małych kształów, nie powinien mieć problemu z tego typu czynnością. Większą zagadką pozostawało dla niego, w jaki sposób przeobrazić tę kulę w lewitujące oko? Biblioteka znajdowała się przecież w centrum osady, która była osadą jego rodu - musiał więc mieć te informacje pod nosem, szybko wstał i ruszył w stronę regałów poświęconych jego zdolności i zaczął nerwowo przeszukiwać kolejne książki i zwoje, aż wreszcie natknął się na tę właściwą. Szybka analiza i kolejna próba, piach z gurdy powoli formował się w kulę, a następnie, chłopak próbował skupić swoją chakrę w oku - tak by po jego zamknięciu móc przejąc obraz z lewitującej gałki ocznej - początkowo nie skutkowało, jednak po kilkunastu próbach, Shiroe osiągnął sukces. Pomimo małego skomplikowania techniki, po ostatniej, próbie, zakończonej sukcesem, po prostu opadł na krzesło, uśmiechając się nieznacznie. Postawił właśnie kolejny krok ku zostaniu silniejszym, sprytniejszym! Po tym zwycięstwie, wrócił do studiowania histori - z księgi z którą przyszedł do tego kąta jakiś czas temu.

Nauka Jutsu:

Nazwa

Daisan no Me

Pieczęci

Przyłożenie dwóch palców do oka

Zasięg

Wytworzenie

W dłoni

Kontrola

Opanowanego Reberu

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy gurdy lub piasku z otoczenia.

Opis Bardzo przydatna technika, która idealnie nadaje się rekonesansu. Użytkownik zasłania dłonią jedno z oczu, by następnie w drugiej dłoni utworzyć jego kopię. Piaskowe oko może się unosić na maksymalną wysokość równą 50m oraz swobodnie się poruszać. Należy jednak stale zasłaniać jedno z oczu. W przypadku zaprzestania takowej akcji nasz twór po prostu się rozlatuje. Szybkość tworu wynosi 60. Na randze klanowej A wzrasta do 80. (dla złotego piasku wartości te są niższe o 10)

[Shin]

Misja rangi D
Lekcja 1: Chemia
[ 1 / 15+ ]
Atsui szczyciło się dwoma rzeczami: gorącem jakie nawiedzało tutejsze tereny, nie dającym odetchnąć nawet najbardziej wytrwałym podróżnikom i wszechobecnym piaskiem, który pewna grupa ludzi wykorzystywała jako narzędzie mordu. Ludzie Ci, zwani niegdyś szczepem Sabaku, pokazali zabójczą moc swojej sztuki w wojnie, w której wykurzyli prawowitych władców tych ziem - klan Kaguya - z ich własnych włości i sami ustanowili się nowym klanem. Ich bestialstwo i brak zahamowań, chora ambicja i odwaga opiewane były w pieśniach, a świat słyszał i respektował tę siłę, obawiając się jej nadejścia. Shiroe był jednym z owoców tej historii: tworzenia armii maszyn do zabijania, tym groźniejszym, że wyposażonym w niebagatelny intelekt i zdolności dedukcji, czego nie spodziewano się i nie wymagano od narzędzi. Oto właśnie maszyna z duszą: Shiroe Sabaku, przyszły mistrz władania gorącym piaskiem pustyni...
Wbrew pozorom nauka w bibliotece nie była ulubionym zajęciem chłopców w jego wieku. Trening jednak miał dwa oblicza: pierwszym z nich było badanie, tak bardzo niedoceniane i omijane, a drugim praktyka, którą próbowali zgłębić wszyscy amatorzy marzący o wielkich czynach. Nasz młodzieniec za to pilnie studiował techniki, przegryzając się rozumieniem do ich głębi, starając się odrzeć je z mistycyzmu i zrozumieć stojące za nimi mechanizmy. A skoro o mechanizmach mowa...
- Mówię Ci, spotkałem go za miastem, jak zbierał jasne kamienie - powiedział jeden z chłopców do swojego taty, bibliotekarza - i on rzucał takimi wielkimi kulkami, które wybuchały i robiły różne kolory! Chodź tam ze mną, to naprawdę niedaleko! - krzyczał czerwonowłosy młodzian. - a potem może go już nie być...
- Dobrze, pójdziemy tam po pracy, ale póki co idź się pobawić na zewnątrz, bo przeszkadzasz gościom biblioteki - powiedział ojciec, karcąc przyjaźnie syna i uśmiechając się, nim ten wyszedł za drzwi, by zająć się porządkowaniem książek, mrucząc tylko, że czego to dzieci nie wymyślą, żeby oderwać rodziców od ich obowiązków... może warto by to sprawdzić?

[Shiroe]

Chłopak słysząc rozmowę, nie był zbytnio zainteresowany, jednak kiedy tylko do jego uszu dotarły słowa, o wybuchających kamieniach, zatrzymał wzrok na jednym punkcie. Przestał czytać, zaczął słuchać - co zresztą świetnie mu wychodziło. Uniósł wysoko jedną brew, a następnie zamknął po cichu księgę. Spojrzał na młodzieńca, który najwidoczniej rzeczywiście był zafascynowany owym zjawiskiem. Shiro szybko zastanowił się, po czym chowając lekturę do swojej torby na biodro uśmiechnął się nieznacznie. Jego magazyn informacji był właśnie filtrowany - mowa oczywiście o jego wiedzy, pamięci, wspomnieniach. Opowieści o dwóch klanach zostały przesiane przez sito, zwane również przez innych mózgiem.Klany Douhito, oraz Haretsu. Oba potężne, jednak coś tutaj nie pasowało. Kolorowe wybuchy? Młody Sabaku nie znał takich zdolności, a co to oznacza? Należało je poznać. Widząc, jak dzieciak jest odsyłany na zewnątrz, złapał za gurdę przerzucając ją przez ramię. Na głowę na nałożył swój słomiany kapelusz, a następnie udał się do wyjścia. Ukłonił się w kierunku pracującego tutaj mężczyzny, nie odzywając się nawet jednym słowem, a następnie przeszedł przez próg biblioteki, spokojnie rozglądając się. Poszukiwał młodego chłopca, który chwilę temu opowiadał o tych dziwnych eksplozjach. Kiedy tylko znalazł go, ruszył w jego kierunku, a następnie jeśli tego wymagała sytuacja, pochylił się nisko, spoglądając na niego.
- Wybacz, przypadkiem usłyszałem o dziwnych kolorowych eksplozjach. To bardzo niegrzeczne, Cie o to pytać, ale czy mógłbyś powiedzieć mi o tym nieco więcej? Gdzie dokładnie widziałeś tego gościa, chętnie zobaczyłbym tę sztukę kolorowych eksplozji. Rzekł spokojnie, a następnie sztucznie się uśmiechnął. Nie chciał tracić czasu na zbędne chodzenie po osadzie, raczej wolał od razu pójść do celu. Oczekując na odpowiedź, wpatrywał się w chłopaka, starając się go nie wystraszyć, po prostu go obserwował, rzecz jasna po zadanym pytaniu wyprostował się, spoglądając na niego z góry.

[Shin]

Misja rangi D
Lekcja 1: Chemia
[ 3 / 15+ ]
Jak dobrze zacząć dzień, spytano kiedyś wielkiego mistrza, ale nikt nie był zainteresowany odpowiedzią, jakiej udzielił. Powiedział on: trzeba sobie wyobrazić to, co chce się osiągnąć. A przecież nic tak nie pobudza wyobraźni, jak ciekawość, a ciekawości - tajemnica. Kolorowe wybuchy wiązały się więc z tajemnicą, a to w zupełności wystarczyło, by pobudzić Shiroe do działania. Wyjaśnienie tej sprawy może się okazać krokiem milowym, a może być zupełną stratą czasu... tym właśnie jest tajemnicą. Skarbem i śmieciem, dopóki się nie odrze się jej ze wszystkich sekretów.
Chłopiec grał z dwójką przyjaciół w którąś z wielu dziecięcych gier, której głównym celem było na pierwszy rzut oka zajście przeciwnika od tyłu i kopnięcie go w zadek. Cała trójka była nieufna, gdy się do nich odezwałeś, ale gdy tylko usłyszeli o wybuchach, ich buzie rozpromieniły się w łobuzerskim uśmiechu, a myśli o grze, w którą grali, uleciały bezpowrotnie.
- Proszę pana, a jak pan ma na imię? Ja jestem Keita! - przedstawił się, dumnie wypinając pierś - ten pan jest za miastem, pokażę panu, chodźcie wszyscy - krzyknął, chwytając Twoją rękę i razem z całą resztą ferajny kierując się, ku zdziwieniu Shiroe, nie do krańców wioski, a raczej do centrum. Gdzie też zaprowadzą go dzieci? Czy znajdzie tam odpowiedzi, których szuka? A może to wszystko tak, jak powiedział bibliotekarz, jeden wielki żart?
- To już niedaleko, pan Ikkakurou ma tu magazyn! - powiedział Keita, wprowadzając Cię do magazynu, a Ty natychmiast odczułeś zapach saletry, wapna i odór palonego mięsa...

[Shiroe]

Shiroe słysząc pytanie młodziaka, uśmiechnął się nieznacznie, a następnie przedstawił się jednym słowem. Chwilę później był już prowadzony przez dzieciaka do centrum wioski. Faktem było, że kierunek który obrali był nieco dziwny, jednak mimo to postanowił zaufać maluchowi. Podróżowali w ciszy, a przynajmniej Shiro starał się niezbyt angażować w rozmowę. Bacznie obserwował otoczenie, mimo, że dobrze znał tę okolicę. Kiedy byli już niedaleko magazynu tego jakże tajemniczego mężczyzny, zaczął wyczuwać różne zapachy. pierwsze z nich nie były mu tak dobrze znane, zresztą nic dziwnego, nie był chemikiem, trzeci zapach natomiast był odpychający. Spalone mięso... taki znak mógł oznaczać tylko dwie rzeczy. Ikkakurou był słabym kucharzem, albo stało się coś niespodziewanego, i to właśnie ten gość tak śmierdział. W momencie wyczucia tego odoru, szarpnął rękę chłopczyka, tak by ten się zatrzymał.
Wielu mogło by zapytać dlaczego to zrobił, jednak odpowiedź była prosta: nie chciał niszczyć beztroskiego życia malca.
- Posłuchaj Keita, razem ze znajomymi wróćcie pod bibliotekę. Ja, sprawdzę, skąd dochodzi ten odór. - puścił dłoń chłopaka i zaczekał moment, aż ten ruszy w kierunku wyznaczonym przez Shiro, nim jednak zdążył zrobić cokolwiek, Shiroe, musiał zadać mu jeszcze jedno pytanie. - Zawsze tu tak pachnie Keita? Pewnie nie jesteś tu pierwszy raz więc powinieneś pamiętać zapach który z reguły tu występował. - po tym pytaniu zaczekał na odpowiedź, a następnie pozostało mu czekać na reakcję trójki chłopców.

[Shin]

Misja rangi D
Lekcja 1: Chemia
[ 5 / 15+ ]
Wzmagający się zapach wprawił Shiroe w stan nagłej czujności. Spalone mięso śmierdziało niemiłosiernie do tego stopnia, że dwóch kompanów chłopaka nie chciało iść dalej i tylko Keita nadal parł do przodu, nie zważając na zapach.
Chłopak widocznie ufał mężczyźnie do tego stopnia, że nie bał się nawet obezwładniającego smrodu, a może po prostu chciał się popisać przed kolegami. Fakt pozostał faktem: gdyby nie Shiroe, wpadłby z uśmiechem do magazynu.
- Zapach? Ja nic nie czuję. Tata mówi, że nie mam węchu, ale ja czuję jak mi śmierdzą skarpetki jak je sobie dam do nosa, no to chyba mam węch, nie? - powiedział, zupełnie niepomny zagrożenia - Czy... coś jest nie tak? - spytał lekko zaskoczony baczną reakcję ninjy. Na jego twarzy nie kwitł już uśmiech, a raczej początki niepokoju graniczącego ze strachem. Chłopak nie chciał posłuchać mężczyzny, ale za bardzo bał się odmówić Shiroe patrzącego na niego nieco beznamiętnym wzrokiem. Co miał zrobić przeciwko takiej sile charakteru? Potulnie, niepewnie odwrócił się i odszedł w stronę chłopców, a gdy się z nimi zrównał pobiegli w kierunku, z którego przybyli coś do siebie krzycząc. Nagle z magazynu buchnął pomarańczowy dym, a smród przetoczył się przez całą uliczkę. Małe jaszczurki, do tej pory ukryte w cieniu beczek i balustrad, zaczęły uciekać w popłochu nie dbając o to, że wystawiają się na widok ptaków i innych drapieżników, wyczuwając jeszcze większe zagrożenie.
- Spokojnie, żyję, khe khe - wykrzyczał ktoś chrypliwym głosem, jak gdyby kogoś to interesowało w tej opustoszałej okolicy. Wybuch nie zwrócił niczyjej uwagi, jak gdyby był tylko elementem krajobrazu, na który cicho przyzwalają mieszkańcy, którzy wszelkich starań dokładają, by żyć w ciszy...

[Shiroe]

Shiroe z zażenowaniem słuchał opowieści o węchu chlopaka oraz jego skarpetach. Prawdą było, że guzik go to interesowało, jednak dwójka chłopaków, którzy zatrzymali sie kilka kroków wcześniej utwierdzała go w przekonaniu, że coś jest jednak nie tak. Kiedy padło pytanie czy coś sie stało Shiro, jedynie pokiwał przecząco głową, a następnie odwrócił sie na moment by mieć pewność, że dzieciaki wracają pod bibliotekę. Nie chciał, by coś im się stało, pomimo swojej pozbawionej empatii osobowości, nie chciał z premedytacją ranić niewinnych dzieciaków.Swoją drogą, mieli świetne wyczucie czasu, bo chwilę później z pomieszczenia wyleciał obłok którego odór o mało nie zabił dzielnego shinobi. Zakrył czym prędzej twarz przy pomocy wysokiego kołnierza, bacznie obserwując drzwi. Próbował przypomnieć sobie smród podobny do tego, jednak nic nie przychodziło mu do głowy - nic zresztą dziwnego. Shiroe nigdy nie był świadkiem palonego żywcem człowieka, czy chociażby innej istoty. Kiedy usłyszał głos, jeszcze bardziej wyostrzył zmysły.
- Co tu się do jasnej cholery stało? - chłopak nie zamierzał od razu przechodzic do konkretów, preferował pierw wybadać co takiego spowodowało eksplozję i zobaczyć jej skutki gdy dym opadnie. Chciał dodać coś jeszcze, ale wolał nie brać głębszych wdechów, bowiem - co zresztą nikogo nie powinno dziwić, wolał nie wdychać tego smrodu. Oczekiwał w ciszy na wyłonienie się postaci.

[Shin]

Misja rangi D
Lekcja 1: Chemia
[ 7 / 15+ ]
Drzwi i okna magazynu, z którego dało się usłyszeć wybuch otworzyły się po kolei, by wypuścić nagromadzony dym a wydawało się, że z każdego okna przybierał on nieco inną barwę. Kilka chwil minęło i dym zaczął zanikać, a wraz z nim okna zaczęły się kolejno zamykać. W alejce pojawiła się jakaś para głośno komentując, że w takim sąsiedztwie nie da się pracowaćm a co dpiero żyć i oni już znają kogoś bardzo wysoko postawionego, i że mu powiedzą i będą wyciągnięte konsekwencje. Wyglądało na to, że zjawiska te towarzyszyły okolicy już od co najmniej dłuższego czasu, i wcale nie należały do przyjemnych.
Gdy pozamykały się wszystkie okna, przyszła kolej na drzwi. Te nie pozostały niewzruszone, ale niespodziewanie zaczęły się otwierać, ujawniając grubą rękę, która była na wysokości wzrostu dziecka, ale była zbyt owłosiona i umięśniona jak na kończynę niedorostka. Po chwili wszystko było wiadome. Zza drzwi, z ciemności i resztek dymu, jak prawdziwy magik wyszedł garbus. Brązowe, rzadkie włosy i brązowe ubranie pełne niesłychanej ilości kieszeni, w których coś brzęczało przy każdym kroku zdawały się sądzić, że mężczyzna jest raczej typem który widzi wartość jedynie w użyteczności.
- Też przyszedłeś się poznęcać nad kaleką?! No dalej, mów, że śmierdzi, że jest brzydki! No, co tak stoisz jak słup gówna na pustyni? - wykrzyczał garbus, przyglądając się jasnoniebieskimi, bystrymi oczami przybyszowi. W spojrzeniu tym mimo ostrych słów i wyglądu mężczyzny nie krył się obłęd, ale rodził się w nich pewnego rodzaju błysk nieznanej inteligencji i przenikliwości, jak gdyby był tylko starym nauczycielem, karcącym młodzieńca po zrobieniu jakiejś głupoty. Gdy Shiroe dokładniej mu się przyjrzał, zobaczył, że w ręce trzyma kulkę o kolorze dymu, który widział przed chwilą.

[Shiroe]

Chłopak spokojnie przyglądał się kolejnym czynnością osobnika, będącego wewnątrz budynku. Pierw zamykane były okna, jedno po drugim - co oznaczało, że gość wewnątrz z pewnością przeżył. Komentarz pary kilkanaście metrów stąd, Shiro kompletnie zignorował - nie była to zresztą żadna istotna informacja. Znajomość kogoś wpływowego, nijak miała się do właściwej mocy wykonawczej takiej osoby. Później, coś wyłaniało się zza drzwi - małe, grube palce objęły drzwi, a następnie powoli otworzyły ukazując sylwetkę małego, garbatego, łysiejącego mężczyzny, który miał więcej kieszeni na jednej części garderoby, niż Shiroe we wszystkich swoich spodniach. Dziwny typ, a do tego wszystkiego arogancki. Jak śmiał w ogóle podnieść głos na kogoś z rodu Sabaku? Oszalał? A może... może się po prostu nie boi? - takie myśli przeszły przez głowę chłopaka, a ten bez zastanowienia skupił chakrę w gurdzie na swoich plecach, powoli uwalniając piach i gromadząc go wokół siebie - nie były to jakieś pokaźne ilości, raczej prewencyjne ukazanie siły swojemu "rozmówcy".
- Nie znęcam się, nie sprawia mi przyjemności znęcanie się nad innymi. Nie sposób jednak nie przyznać Ci racji, jesteś brzydki i obrzydliwie śmierdzisz. - powiedział spokojnie, nie odrywając zimnego spojrzenia od rozmówcy. - Powinienem był Cie teraz zabić, za to ostatnie zdanie, ale tego nie zrobię, wydajesz się mądrzejszy niż wyglądasz... To co trzymasz w dłoni - tu na moment przerwał, wskazując palcem na małą kulkę - Co to takiego? Dlaczego wszędzie w około unosi się zapach palonej skóry wymieszany z czymś czego... hmm, nieznam? Co to takiego, opowiedz mi o tym, a może zapomnę o tym słupie gówna.
Była to propozycja, chociaż może gdyby pozbył się faceta, wyszło by to wszystkim na lepsze? Kto go tam wie, nie miał zamiaru rozlewać krwi w środku wioski, dlatego też jak narazie spokojnie czekał otoczony swoim piachem, lewitującym wokół niego.

Jeśli uważasz, że za mały koszt, to napisz w następnym poście ile powinno być ilość piachu uznajmy jako 0,5x0,5x0,5
Chakra: 102%-1%=101%

Nazwa

Suna Kanri: Reberu Di

Pierwszy, a zarazem najważniejszy poziom Suna Kanri. To właśnie wraz z nim pojawia się możliwość kontrolowania piasku. Sabaku potrafi tworzyć proste kształty z piasku pokroju tarcz, zasłon, barier, itp. Jeżeli chodzi o ofensywne możliwości piachu, to jest tutaj trochę gorzej. Bez technik nie jesteśmy zrobić praktycznie nic poza uderzeniem sporą ilością piasku.

Teichi

Wytrzymałość

Bardzo Słaba

Szybkość

Słaba

Kogane

Wytrzymałość

Słaba

Szybkość

Bardzo Słaba

Zasięg Kontroli

Brak Skupienia

15 metrów

Pełne Skupienie

60 metrów

Objętość Max.

Szerokość

3 metrów

Wysokość

3 metrów

Długość

3 metrów

Dodatkowe

Przy braku skupienia objętość wynosi 1/3 pierwotnej wartości

Koszt

E: 7% | D: 6% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1 (na turę)

[Shin]

Misja rangi D
Lekcja 1: Chemia
[ 9 / 15+ ]
Mężczyzna uśmiechnął raczej, widząc umiejętności swojego przybysza i zaczął się przez chwilę szczerze, może nieco zbyt szaleńczo śmiać. Widocznie albo potęga rodu Sabaku nie była mu znana lub był z nimi w jakiś sposób związany. Jak inaczej mógłby zachować zimną krew widząc chłopaka z rodu, w których siła jest wszystkim, a takie garbusy jak on są wyrzucani z miasta i nazywani odmieńcami, zakałami społeczeństwa żerującego na słabych, którzy są pożywką silnych?
- Ledwo wyszedłeś z piaskownicy, a już masz jaja - zakrzyknął, pokazując żółty przedmiot - chcesz wiedzieć, co to jest? To chodź - powiedział, skinąwszy głową i zapraszając ręką do wejścia do magazynu.
Wejście, prócz drzwi, było zasłonięte kapą, która miała za zadanie nie doprowadzać do wymiany powietrza. W środku magazynu było wilgotno jak na pustynne warunki, a prawdopodobnie działo się to za sprawą małego pojemnika na wodę do którego wpływała czysta woda, by zniknąć dziurą w ziemi. Na obrzeżach zabudowani tego "oczka wodnego" rosły mchy i porosty, rośliny o których mieszkaniec pustyni nie ma żadnego pojęcia i nie miał okazji zdobyć informacji innej niż obrazka w encyklopedii, o ile akurat przeglądałby encyklopedię niespotykanych na pustyni roślin i nie otrzymując z tych informacji żadnej wiedzy praktycznej. Jeden z rogów, stanowiący jakąś ćwierć tego długiego na osiem, a szerokiego na cztery metra pomieszczenia stanowiła oddzielona wypalaną ścianką pracownia. Na długim na dwa metry stole znajdowała się skomplikowana aparatura, a także pełno słoiczków i pojemniczków, a pod blatem kryły się dwie półki z których przez ledwo uchylone drzwi można było zobaczyć jeszcze więcej różnorakich substancji. Pod ścianą były drzwi, z których wylatywał odór mięsa. Widocznie za nimi kryło się źródło niesłychanego smrodu...
- Ta żółta kulka nazywa się bombą... bombą... jeszcze nie wymyśliłem dokładnej nazwy. Chodzi o to, że jak zmieszasz kilka rzeczy naraz to zazwyczaj masz papkę, ale jak wiesz co zmieszać, to może Ci wyjść zupełnie co innego. Zobacz - powiedział zaaferowany i zaczął pokazywać rozmaite substancje - Co, już się boisz? Spokojnie, już mi jedna cholera spadła, i widziałeś, pełno dymu, a żadnej mocy, kuhwa. Muszę dodać więcej saletry... podasz mi ten czarny proszek? To sadza z komina, no już, pospiesz się... - powiedział garbus, dyrygując chłopakiem, tu mieszając, tu odlewając lub oblewając czymś substancje w szklanych naczyniach, i jakby zapominając, że jeszcze przed momentem nawrzeszczał na człowieka, przy którym robił te wszystkie rzeczy.

Techniki możesz robić w ['spoiler]['/spoiler], to mi pomoże w pisaniu postów później

[Shiroe]

Shiroe bacznie obserwował swojego rozmówcę, nasuwały mu się dwa wnioski. Pierwszy: mężczyzna jest niespełna rozumu i nie zna jego zdolności na tyle, by wiedzieć, że nie powinien go obrażać, czy prowokować. Drugi: gość był na tyle silny, by móc sobie na to pozwolić, jednak ten wniosek można było przekreślić, a przynajmniej tak wydawało się młodemu Shiro. Co taki garbus mógłby mu zrobić? Nawet gdyby chciał go wysadzić, pierw musiałby pokonać piaskową barierę, a nie jest to takie łatwe... Niemniej jednak, teraz nadszedł czas decyzji - skorzystać z zaproszenia do tego tajemniczego wnętrza, czy odmówić? Odmowa, wiązałaby się z nierozwiązaną zagadką, więc jak pewnie można się domyśleć - Sabaku postanowił zaryzykować. Poprawił gurdę, a raczej szarfę, która była mocowaniem gurdy na plecach chłopaka, a następnie uśmiechnął się nieznacznie.
- Jak widać, tobie zresztą też ich nie brakuje. Mało kto jest na tyle bezczelny, by podnosić głos na kogoś z rodu Sabaku, co dopiero ich prowokować. Tym razem nie wyciągnę żadnych konsekwencji. - przerwał na moment, po czym z pełną powagi miną dodał. - Pogrzebię tę budę razem z tobą pod gorącym piaskiem pustyni.
Chłopak syknął, a następnie wzburzył nieco piasek, który latał wokół niego, tworząc coś w rodzaju burzy piaskowej w odległości około pół metra od siebie. Zwykły pokaz siły, jednak jakże istotny. Nienawidził być bowiem gołosłowny. Teraz jednak nie pozostało mu nic innego jak skorzystać z zaproszenia.
- Chcę wiedzieć co to, jak jest zrobione, jak działa. Chcę wiedzieć wszystko na temat tego czegoś. - powiedział ze spokojem wskazując palcem na przedmiot w ręku rozmówcy, a piach nagle ustał i zaczął wracać spowrotem do gurdy. Zaraz potem Shiroe wkroczył w próg budynku, od razu poczuł zmianę, zaraz za kapą było wilgotnie, a smród nasilał się z każdym krokiem. Całkiem sprytnym rozwiązaniem okazało się małe oczko wodne wewnątrz budynku, nie czekając zbyt długo - wskazując na mechanizm, zapytał.
- Co to? Jak działa? Po co Ci to w tym budynku? - nie czekając na odpowiedź, wskazał na mchy i porosty, czy inne rośliny. - I to, co to takiego? Jest jadalne? Trujące? Przydatne?
Chłopak nie oczekiwał odpowiedzi od razu, szedł dalej, wgłąb tej nory. Zauważył pracownie, powoli zbliżył się do niej, jednak niczego nie dotykał. Sprawdzał aparaturę, słoiki, pojemniki, ampułki. Jego uwagę zwróciły jednak drzwi, które były źródłem smrodu - to tam kryła się tajemnica tego zapachu. Nie chciał jednak sprawdzać, co kryje się za nimi - jeszcze nie. Teraz garbus zaczął coś majstrować przy stole, zaczął tłumaczyć, czym jest przedmiot w jego dłoni. Chwilę później, zapytał o saletrę, czarny proch. Bez wachania podał pojemnik z "sadzą" w środku, a następnie po prostu się przyglądał. Oczekując na kolejne instrukcje.

Chakra: 101%-1%=100%

[Shin]

Misja rangi D
Lekcja 1: Chemia
[ 11 / 15+ ]
Mężczyzna był w siódmym niebie mając obok siebie ciekawskiego Shiroe. Pokazywał mu różne odczynniki, a co drugą puszkę kazał mu wąchać i smakować, pokazując co chwila jakąś ranę, raz nawet pokazując poparzony język i mówiąc o tym, że on doszedł do swojej wiedzy metodą prób i błędów. Wyjaśnił powoli metodę działania, starał się objaśnić teorię wybuchowej reakcji łańcuchowej, ale Shiroe nie miał jeszcze dostatecznej wiedzy, by ją zrozumieć. Niestety inteligencja to nie wszystko, a nawet wielka biblioteka Pustynnych nie była zbiorem wszelakiej wiedzy, nie mówiąc o tym, że niektóre księgi były nieużywane, a inne nieczytelne bądź napisane w innym języku, przez co ciężko było zdobyć całą wiedzę w niej zawartą.
- Tu, chodź tu - pospieszył Cię nagle, zbliżając się w zawrotnym jak dla garbusa tempie do roślinek. Nachylił się z lekkim sapnięciem i wyciągnął z wody czerwone wodorosty - ja idę dać czerwone nogi do suszenia, a ty bierz te jasnozielone, mgławnik się cholera nazywa, i wyciągaj mu spod liścia nasiona. Pod każdym liściem jest zawsze, psiamać, trzynaście. Jak będziesz mieć koło dwudziestu, to idź je utrzyj na moździerzu i wsyp do kulki, potem ją zamknij i poczekaj na mnie przed drzwiami. Zobaczysz co tu tak cuchnie - powiedział doktorek, śmiejąc się i idąc na dach, by ususzyć niewiadomego pochodzenia roślinki. Coś było dziwnego w jego sposobie działania, ale kto mógł wiedzieć, co knuł staruszek? Coś Ci powiedziało, że w sumie zostawił Cię samego i możesz coś dodać do bombki... to jak będzie, podejmiesz wyzwanie czy będziesz trzymał się ściśle ustalonych przez szalonego doktorka reguł?

[Shiroe]

Chłopak słuchał, analizował, próbował zapamiętać. Fakt, wąchał niektóre substancje, jednak żadnej z nich nie posmakował, w gruncie rzeczy było to spowodowane, pokazaniem przez nowo poznanego gościa, poparzonego języka. Broń boże nie chciał tak skończyć, więc obyło się bez kosztowania. Nie zapamiętał wszystkich informacji, jednak starał się zapamiętać te najbardziej istotne, skład bomby oraz w miarę możliwości sposób jej działania, jakby zawiły nie był. Kiedyś może mu się przyda wiedza podobna do tej? Teraz byli przy akwarium, a staruszek wyciągał z niego wodorosty - cóż za dziwny typ...
- Jasne, tylko nasiona. - powiedział cicho, po czym zaczął szukać pod liścmi nasion, które następnie miał zmielić w moździeżu. Gdyby nie fakt, że był słaby jak diabli, pewnie poszłoby mu szybciej, niemniej jednak próbował zrobić to w miarę solidnie - tak by z nasion powstał puder. Kiedy już wszystkie nasiona były zmielone, wrzucił puder do środka bombki, szybko ją zamykając.Gdyby cokolwiek zaczęło się dziać - dziwny dźwięk, jakakolwiek reakcja, wyrzuciłby ją najnormalniej w kąt, zasłaniając się piachem z gurdy, jednak gdyby coś takiego jednak nie miało miejsca, odłożył by kule na stolik, oczekując przyjścia garbusa. Nie chciał dorzucać niczego swojego do środka tego ustrojstwa - po co miałby zabić samego siebie, przez własną głupotę. Oczekując przyjścia mężczyzny, po prostu rozglądał się dookoła, w poszukiwaniu czegoś ciekawego, niestety... o wszystko zdążył już zapytać, zatem każda kolejna sekunda oczekiwnia, sprawiała, że Shiroe stawał się coraz bardziej znudzony i zdenerwowany.

[Shin]

Misja rangi D
Lekcja 1: Chemia
[ 13 / 15+ ]
Mężczyzna wrócił chwilę później, niosąc zieloną bombkę. Nie spieszył się ze schodzeniem z prowadzących na dach schodów, jak gdyby już kiedyś stąd zleciał i uważał, bo każdy schód mógł być zadecydować o jego życiu. W końcu jednak zgramolił się z tej pseudopułapki i podszedł do chłopca utykając nieznacznie.
- To co, gotowy? Teraz najlepsza część całego tworzenia. Eksperymentowanie! - krzyknął, otwierając drzwi. Odór wydobywający się z pomieszczenia stracił ostatnią barierę, która powstrzymywała jego rozprzestrzenianie się do budynku, więc zaczęło z niego ostro śmierdzieć. Za drzwiami widać było schodki w dół mające paręnaście metrów i schodzące pod okoliczne budynki, prowadzące do korytarza, który po obu stronach miał kratowane drzwi, jakby cele. Uważny obserwator zauważyłby, że w każdej celi była kupa mięsa, ale było to zmieszane świeże i gnijące mięso zwierzęce, ale bez żadnych śladów krwi czy posoki, jak gdyby zanim umarło wyssano z mięsa wszystkie płyny.
- To martwe zwierzęta z okolicy. Część bada się, czy nie padły od zarazy, a potem wysyła je tutaj. Nawet w Atsui żyją psy, wiesz? No dalej - pospieszył go, prowadząc do przedostatniej celi, w której z sufitu wisiała świnia z rozciętym żołądkiem - zapal bombkę i rzuć w wieprza. To jest siedem metrów, jeśli dodałeś odpowiednią ilość nasion, eksplozja nie powinna być zbyt silna. - wytłumaczył, a sam przytaszczył z jakiejś komórki truchło psa i powiesił je w ostatniej komorze - powiedz, jak będzie gotowy. Chcę zobaczyć tę eksplozję.