Biblioteka

[Murai]

Osada odzyskiwała swoje dawne kształty. Zdecydowanie nie był to proces szybki, ledwo co została zakończona wojna. Musiało minąć dużo czasu zanim wszystko wróci do dawnego stanu rzeczy, które nadal mogą nie do końca być identyczne. Wiele budynków nadal było niezagospodarowanych, pustych. Dla Muraia taki stan rzeczy był korzystny, z powodów dość mało oczywistych. Nie dlatego, że w niestrzeżonych miejscach można znaleźć coś interesującego. Kakuzu zdecydowanie otrzymał swoją zapłatę. Pieniądze i, co najważniejsze, wiedza pozyskana ze starć. Widział umiejętności o których wcześniej nie słyszał, poznał nowych ludzi mogących się przydać w przyszłości. I serce. Największa niewiadoma, równie dobrze może być rozczarowaniem i okazją na poszerzenie swoich możliwości. Powodem dla którego Murai przechadzał się po osadzie było znalezienie jednego, konkretnego budynku. W każdej większej społeczności musiało znajdować się miejsce, w którym przechowywana jest wiedza. Duże ilości zwojów zawierających przeróżne informacje. Mimo że poszerzył swoją wiedzę podczas samego boju, to pojawia się kolejna szansa i z tej szansy można skorzystać. Po długim zaglądaniu do różnych budynków które mogły wyglądać na bibliotekę. Po godzinie przechadzki odpowiedni budynek został znaleziony. Murai bez skrępowania wszedł do środka, rozglądając się wokoło w poszukiwaniu jakiegoś człowieka. Nikogo takiego nie było, dlatego bez zbędnego czekania przystąpił do poszukiwania zwojów wypełnionych interesującą wiedzą. Sztuka po sztuce, zwój po zwoju. Nie liczył się czas na to przeznaczony ani ilość pozostałych zwojów. Jeśli zobaczył że pozycja nie zawiera interesujących wiadomości, potrzebnych jemu jako wybitnej jednostce, to porzuci zwój i przejdzie do kolejnego. Poświęcenie się bez reszty w znalezieniu czegokolwiek przydatnego, ten proces miał właśnie miejsce u Muraia.

[Ayato]

Misja rangi C
1/30+

---

[/center]
Poszukiwanie informacji był to proces żmudny i bez konkretnej wiedzy, celu trochę bezsensowny. Liczba zapisanych stron w bibliotece była przeogromna, a przejrzenie ich wszystkich zajmowało wiele miesięcy, czy nawet lat. Chyba nawet pracownicy biblioteki nie znali wszystkich ksiąg. Spora część z nich to były zwykłe dzieła sztuki. Ciekawe, lecz nie warte by wierzyć we wszystko co w nich zapisano. Niektóre z nich pochodziły z bardzo odległych czasów. Największe rarytasy zostały napisane zanim chakra pojawiła się na ziemi i wywołała zamęt wśród ludzi. Zmieniła wszystko. Historia fascynująca, lecz nieprzekładająca się na współczesność.
Czas mijał szybko, a pochłonięty lekturą nawet nie zauważyłeś gdy biblioteka wypełniła się innym ludźmi. Właściwie to zauważyłeś, ale nie było to nic wartego przesadniej uwagi. Ludzie jak ludzi, podobnie do Ciebie, rządni wiedzy. Nie trudno było się domyśleć, że byli shinobi. Weterani z bitwy, w której wraz z nimi brałeś udział. Przeglądali stare zwoje i zapiski, szukając przydatnych informacji. Nie okazywali zbyt wielkiego szacunku, dla kultury i sztuki dawnych mieszkańców pustyni. Gardzili dziełami Kaguya, które rzucali gdzieś na podłogę, by zapewne później je zniszczyć. Szybko przeglądali kartki i zostawiali, coś co wydawało się im przydatne.
-Co taki wojownik jak Ty, robi w takim miejscu, Muraiu? – spytał jakiś mężczyzna, który stanął tuż za Tobą. Delikatnie uśmiechnął się pod nosem. Był stary i najwyraźniej nadzorował całą akcję. Ręce miał skrzyżowane na piersi, a niewielka łysina tuż nad jego czołem, błyszczała na biało w świetle płomieni pochodni wiszących na wielkich filarach. Był wyjątkowo blady jak na mieszkańca pustyni. Wiek mu nie służył. Większość czasu pewnie spędzał w domu, gdzie mógł w spokoju przeżyć swoją starość. Nie wyglądał na wojownika, a przynajmniej nie aktywnego. Emeryt, który sięgnął po swój oręż by bronić honoru Sabaku.
-Prędzej bym się spodziewał spotkać Cię w karczmie niż tutaj. Nie powinieneś odpocząć i świętować po wygranej bitwie? – dodał i machnął dłonią do swoich podwładnych. Jedna ręką przeczesał swoją siwą, kozią bródkę. Trzeba przyznać wyglądała na bardzo zadbaną i nie jeden mężczyzna ucieszyłby się z takiej na starość.
-Czego szukasz? - sięgnął po jeden ze starych zwojów, który niedawno odłożyłeś. Był ciekaw co może czytać osoba Twojego pokroju. Rozwinął delikatnie stary papier i kątem oka przeczytał jego zawartość. Ciężko było powiedzieć, o czym pomyślał. Nie wyglądał ani na zaskoczonego, ani zaintrygowanego. Pewnie dlatego, że nie było to nic czego sam by nie wiedział. Starość niosła za sobą wiedzę i doświadczenie, a tego mu pewnie nie brakowało.

[Murai]

Ogromna ilość informacji do przeanalizowania mogłaby zniechęcić prawie każdego. Murai jednak bez najmniejszych narzekań i obaw przystąpił do przeglądania kolejnego zwoju. Jeden po drugim. A po drugim kolejny. Pierw szybkie, pobieżne przeglądnięcie całej treści, wyłapanie słów kluczowych które mogłyby świadczyć o wartości informacji zawartych w zwoju. Jeśli faktycznie była w nim zawarta wiedza wartościowa, to Murai dokładnie zaznajamiał się z nim od początku do końca. Taka metodyczność w jego wykonaniu i błyskawiczne tempo czytania pozwoliły na zaznajomienie się z duża ilością treści w krótkim czasie. Wśród ściany tekstu znalazły się wzmianki o niektórych klanach i ich specyficznych umiejętnościach. Taka wiedza była na wagę złota. Możliwość zapoznania się z możliwościami przeciwnika jeszcze przed konfrontacją z nim daje większe możliwości opracowania skutecznej strategii. Murai zauważał innych ludzi przychodzących do biblioteki, jednak ci go nie obchodzili. Jedynie zerkał na nich, sprawdzając czy ich rozpozna. Żadnego z nich nie znał. Prawdopodobnie oni nie znali też jego, chociaż prawdopodobnie Sabaku wiedzieli o obecności przedstawiciela Kakuzu w swoich szeregach, mogli też znać jego imię. Charakterystyczność Muraia pod względem aparycji i jego czyny wyróżniały go i czyniły rozpoznawalnym - efekt uboczny brania udziału w wielu nietypowych wydarzeniach. Początkowo miał zamiar tego unikać, jednak po dłuższym zastanowieniu doszedł do wniosku, że próba pozostania incognito była daremna i trzeba zaakceptować taki stan rzeczy. Przychodni tak samo jak on przybyli w celu pozyskania wiedzy, albo też oczyszczeniu biblioteki z dzieł Kaguya. Traktowali je niczym źródła gorszej kategorii. Zasługiwało to przynajmniej na potępienie, jednak poszukiwacz wiedzy nie ingerował w ich poczynania. W jednym ze zwojów Murai znalazł informacje o kilku klanach wraz z ich pobieżnymi możliwościami. Najbardziej zainteresowali go Haretsu. Manipulacja wybuchami brzmiała zabójczo i z pewnością posiadali destruktywną moc. Nie tak subtelną jak nici Muraia, ale na pewno nie mniej skuteczną.
W pewnym momencie ktoś zwrócił się bezpośrednio do przeglądającego zwoje Kakuzu. Już po głosie można było powiedzieć, że nieznajomy jest znacznie starszy niż Murai. Dodatkowo znał jego imię, co nie było wielkim zdziwieniem. Siedzący na podłodze mężczyzna odwrócił się i przejechał wzrokiem po starcu. Na pewno nie należało go lekceważyć, jeśli był Shinobim to w każdym momencie mógł zakończyć życie Kakuzu. W parze z wiekiem często szła pokaźna wiedza i doświadczenie, dlatego pod żadnym pozorem nie można było tego starca uznać za kogoś niekompetentnego. Mimo że zadał jedno proste pytanie, to Murai przewidywał możliwość swojej potencjalnej śmierci. Specyficzny sposób myślenia nie zawsze był czystą korzyścią, szczególnie podczas trudów codziennych i błahych.
- To, co robi większość ludzi przychodzących do takiego miejsca. Poszukuje wiedzy, przydatnych informacji, I odpoczywa od męczącego pustynnego klimatu. - odpowiedział na pytanie starca. Nie czuł potrzeby jakiegoś przekręcania faktów czy manipulacji nimi. Szczerość była w tym momencie bardziej opłacalna, ponieważ nie miał żadnego powodu żeby kłamać.
- Szybko regeneruję siły. I według mnie lepiej spędzić czas produktywnie, na rozwoju i poszerzaniu kompetencji, niż zmarnować go na hulance i piciu alkoholu. - tutaj też nie musiał kłamać. A to, że alkohol nie miał na niego żadnego wpływu? Był to tylko kolejny argument za pierwszeństwem biblioteki nad karczmą. Nie było czasu na zabawy, kiedy była możliwość uzupełnianiu luk w informacjach. Dodatkowo niektóre zwoje prawdopodobnie zostaną zniszczone w najbliższym czasie, lepiej zaznajomić się z nimi zanim przepadną, spopielone i zapomniane.
- Wszystkiego, co mogłoby mi się przydać. Nie ograniczam się do jednego kryterium.

[Ayato]

Misja rangi C
3/30+

---

[/center]
Przezorność Muraia była zabawna. Możliwe, że nawet był nawet zbyt przewrażliwiony przez co nieco żałosny. Nie każdy człowiek jest zły, nie każdy ma mordercze intencje i nie każdego należy się obawiać. Czasem po prostu należy opuścić nieco gardę. Uspokoić się, odprężyć i odpocząć. Niekończąca się czujność prowadzi do obłędu, paranoi i wykończenia własnego organizmu, bezsensownymi przypuszczeniami. Prawda była taka, że nie było możliwości oceniania siły, ani zdolności rywala, dopóki sam ich nie pokazał. Jedyną opcją na wyprzedzenia go i powstrzymania ataku było zaatakowanie pierwszemu. W obu jednak przypadkach, najgorsza wizja była taka sama – śmierć. Jeśli staruszek miałby siłę albo chęci do zabicia Cię, już dawno by to zrobić. Nie taki był cel.
Nawet największy idiota, był w stanie przewidzieć, że nie możesz wszcząć walki w takim miejscu. Może zabiłbyś jednego, może pięciu shinobi Sabaku, którzy wprowadzali swoje porządki w wiosce, ale nie miałeś żadnych szans naprzeciwko armii, która właśnie podbiła Atsui. Możliwe, że nawet nie ucierpiałbyś na tym tylko Ty, a spora część świata. Ostatni którzy wywołali wojnę ludowi z pustyni, teraz to tylko marne niedobitki. Czy to była najgorsza wizja, jaka mogła Cię spotkać? Pewnie nie, ale czy warto zawracać sobie głowę i tracić czas, na wymyślanie jeszcze większych koszmarów.
-Mamy zbyt wiele czasu, by wykorzystać każdą minutę dobrze… - odparł staruszek lekko zamyślonym tonem. Uśmiechnął się delikatnie, a przez przyjazny wyraz twarzy, dokładnie Ci się przyglądał. Martwiła go trochę Twoja obecność tutaj. Nieprzyjemny wygląd, był często przyczyną braku zaufania. Byłeś tu obcym, a wszystko co było zapisane w bibliotece było ich własnością. Wiedza była drogim towarem, który w chaosie łatwo można skraść. W niektórych przypadkach złodziejstwo było przestępstwem bardzo poważnym i mocno karalnym.
-Zrozumiesz na starość, gdy nie będzie już tyle czasu na głupstwa. Powinieneś korzystać z uroków młodości. – sięgnął po jakaś książkę i przekartkował ją szybko. Zatrzymał się na krótką chwilę, na kilku stronach, by przeczytać je szybko. Westchnął cicho pod nosem i odłożył ją na wielki drewniany regał, w ciemnobrązowym kolorze.
-A jeśli nie chcesz świętować, to może wolisz zarobić? – pieniądze to świetny argument na wszystko. Potrafią wykurzyć nawet największego potwora z jaskini. Ludzka chciwość w wielu przypadkach nie zna granic, przez co są takie przydatne. Łapówki i zakupy. O ile wiedza jest droga, tak za kilka monet można dostać czego tylko dusza zapragnie.

[Murai]

Obecność mężczyzny nie wpłynęła na Muraia w znaczącym stopniu. Po prostu nie poświęcał tak dużo uwagi czytanym zwojów, koncentrując się na mężczyźnie. Jego obecność może i nie była bezpośrednim zagrożeniem, jednak trzeba było brać pod uwagę taki scenariusz. Prawdopodobieństwo było niskie, jakakolwiek osoba która miałaby motywację do zabicia go nie powinna się tutaj pojawić. Jeśli był to Kaguya, to najpewniej zostałby wygnany z osady w trybie natychmiastowym. Także osoby które miałyby powód żeby obrać Muraia za cel raczej do tego miejsca nie przybyły, żeby przyjąć za prawdopodobny scenariusz z użyciem Henge. Była jeszcze jedna opcja która była najgorszym możliwym scenariuszem, czyli niepoczytalność tego mężczyzny. Niewidoczna na pierwszy rzut oka, dostrzeżona kiedy będzie za późno. Muraiowi brak było wystarczających możliwości by wychwytywać takie rzeczy, dlatego musiał liczyć na to, że ta sytuacja nie będzie miała miejsca. Starzy ludzie faktycznie mogą mieć nie po kolei w głowie przez demencję i traumatyczne przeżycia. Mimo że ten człowiek na takiego nie wyglądał, to warto było zachować chociażby podstawową ostrożność. Słowa mężczyzny były niezbyt konkretne i niedopasowane do Kakuzu. Praktycznie nie miały one znaczenia. Faktycznie każdy inny miał ograniczoną ilość życia, ale Kakuzu miał je znacznie wydłużone. Bez organów niemogących się zestarzeć miał praktycznie nieograniczoną ilość czasu. A nawet jeśli jego wyjątkowe ciało poddawałoby się procesowi starzenia, to czasu nadal było wystarczająco dużo. Tylko do czego ostatecznie doprowadzi go wiedza, skoro i tak będzie martwy? To pytanie było zbyt złożone i skomplikowane żeby rozpatrywać je teraz. Mężczyzna wspomniał coś o zarobku. Murai miał bardzo dużo pieniędzy odłożonych na czarną godzinę i na sytuacją finansową nie musiał narzekać. Aczkolwiek mogła być to okazja do powiększenia oszczędności.
- A co dokładnie miałbym robić?

[Ayato]

Misja rangi C
5/30+

---

[/center]
Staruszek uśmiechnął się delikatnie w Twoim kierunku. Dosyć szybko znaleźliście wspólny temat, a przynajmniej w pewnym stopniu. Najwyraźniej to mu już wystarczało. Rozejrzał się dokładnie dookoła. Szukał kogoś lub czegoś, chociaż ciężko było określić co dokładnie. W pobliżu było kilku innych shinobi, a najwyraźniej nie o nich chodziło. Nie szukał też żadnej książki. Tych miał pod dostatkiem i gdyby tylko potrzebował informacji, wystarczyłoby przejrzeć kilka. On nawet nie sięgnął po ani jedna. Westchnął cicho pod nosem i spojrzał na ciebie ukradkiem. Usta znowu wygięły mu się w charakterystyczny uśmieszek. Do twarzy mu z nim było. Chyba zdawał sobie z tego sprawę, bo dosyć często to robił.
-W mieście wciąż grasują grupki Kaguya. Jedne większe, drugie trochę mniej ale wszystkie są równie niebezpieczne. Utrudniają życie nam i mieszkańcom. – pokręcił lekko głową z niezadowolenia. W jego głosie było słychać wyraźną niechęć wobec tego klanu. Darzył ich prawdziwą nienawiścią. Jego oczy wręcz płonęły ze złości, gdy tylko o nich myślał. Był człowiekiem pogrążonym w zemście i teraz dopiero było to widać. Chciał się ich pozbyć, wszystkich co do jednego.
-Najemnicy odpoczywają, a nasi ludzie muszą harować, jak za dwóch albo nawet trzech. To nie tak, że nie dajemy rady, wręcz przeciwnie to tylko kwestia czasu, aż wszyscy znikną. Dlaczego jednak nie skorzystać ze wsparcia, skoro i tak zwerbowaliśmy tylu ludzi do wojny. – dodał, chociaż wciąż do końca nie wytłumaczył o co chodzi. Wsadził ręce do kieszeni – jednej, drugiej i trzeciej. Dźwięk kilku obijających się o siebie monet rozległ się w ciszy. Wyciągnął kilka groszy i policzył je szybko. Uśmiechnął się trochę bardziej do siebie, niż do Ciebie. Chyba znaleziona ilość pieniędzy najwyraźniej mu odpowiadała.
-Masz tu mała zaliczkę i rozejrzyj się po mieście, czy nigdzie nie ma jakiś kłopotów. Słyszałem, że w okolicach rynku bywa najgorzej. Może przyda im się tam małe wsparcie. Jeśli uda Ci się dorwać kilku Kaguya, nikt nie będzie miał Ci tego za złe, a może nawet Ci jeszcze dopłacą. – wyciągnął w twoim kierunku rękę. W Jego dłoni błyszczało równe sto ryo. Spojrzał Ci prosto w oczy. To niesamowite jak łatwo można zaufać nieznajomemu. Trudno było powiedzieć, jak wiele o Tobie słyszał, ale najwyraźniej informacja, że walczyliście po tej samej stronie mu wystarczała.

[Murai]

Potencjalne zadanie mogłoby ograniczyć jego możliwości przeglądnięcia różnorakich zwojów. Ba, na pewno tak się stanie. Czas który mógłby poświęcić na pozostanie w bibliotece zostanie zmarnowany na spełnianie zachcianek tego starca. Oczywiście nie ma co z góry zakładać że jego prośba będzie przez Muraia spełniona. Ten mógłby w dalszym ciągu przesiadywać tutaj. Wszystko zależało od tego co mężczyzna będzie chciał i czy będzie to warte opuszczenia tego przybytku. W końcu przemówił, wyjaśniając sytuację i czekające na Muraia zadanie. W jego głosie było słychać dobrze znaną Muraiowi nienawiść. Niechęć. Negatywne uczucia w stosunku do Kaguya. Jego działania były dyktowane tym i bezpieczeństwem reszty rodaków. Jedno wynikało z drugiego. Nie było więc to jedynie podążanie za uczuciami. W takim przypadku propozycja byłaby znacznie mniej akceptowalna. Grupki Kaguya sprawiały kłopoty, więc trzeba było je usunąć. Nawet jeśli trzeba było korzystać w pomocy ludzi niezwiązanych z Sabaku. Fakt brania udziału w wojnie po ich stronie raczej zakwalifikował Kakuzu jako "jednego ze swoich". Murai dostał nawet zaliczkę. Wydawało się że zadanie wytępienia Kaguya nie było trudne. Na pewno łatwiejsze od przyprowadzenia ich żywcem. Tylko czy się opłaca? Teoretycznie podobnie.
- Niech będzie. Ale z łaski swojej nie usuwajcie stąd zwojów, jeszcze nie skończyłem przeglądać tego wszystkiego. - powiedział kiedy wstał z podłogi, a następnie wyszedł z budynku. Jego słowa nie miały praktycznie żadnej wagi, żadnej mocy sprawczej w tym miejscu. Był jedynie pionkiem. Mimo ogromnej wiedzy jaką zdążył nabyć wiele jej jeszcze pozostało. Na pewno nie usuną wszystkich zwojów, a te które im nie odpowiadały, twórczość Kaguya. Mimo wszystko postanowił zaryzykować i udać się do wskazanego miejsca. Poszukiwania czas zacząć.

z/t

[Irie]

Misja dla Muraia
29/30+

---

Załatwiłeś oprycha, dostrzegłeś uciekających ludzi. Mogłeś tylko się domyślić że to byli Kguya, przynajmniej tak wynikało z opowieści uciekiniera, który oddalił się zadziwiająco szybko. Postanowiłeś po prostu wrócić i porozmawiać o tym zleceniodawcy. Oczywiście zachowałeś pełną czujność podczas powrotu do biblioteki, w końcu po drodze mogły się czaić jakieś pułapki. Nic jednak takiego się nie stało, bezpiecznie dotarłeś do osady, nikt cię po drodze nie zaczepił. Dzień powoli chylił się ku końcowi, sama wędrówka do oazy trochę czasu zajęła. Zrobiło się znacznie bardziej znośnie, temperatura spadła w dół. Ty zaś dotarłeś do biblioteki. Wzrokiem przeszukałeś ją jednak nie znalazłeś poszukiwanej osoby. Zacząłeś się rozglądać między półkami, w końcu przy jednej z ostatnich znalazłeś zleceniodawcę. Pozostało jedynie złożyć raport i otrzymać stosowne wynagrodzenie za ryzykowną ronotę.

[Murai]

Muai powrócił do biblioteki. Nigdzie nie drodze nie znalazł mężczyzny który wcześniej uciekł ani nikogo podejrzanego. Po wkroczeniu do osady nie poczuł się ani trochę bezpieczniej niż poza jej granicami. Miał świadomość że nie jest to społeczność zorganizowana na tyle dobrze, by nie wpuszczać elementu przestępczego do miasta. Tym bardziej, że jeszcze niedawno stanowili jedną ze stron konfliktu. Powinno dokładnie przeszukiwać się przyjezdnych pod wieloma względami. Ta nieostrożność mogła zakończyć się tragicznie, być może zorganizowani Kaguya mogli chcieć przeprowadzić masową rzeź niewinnych, przykładowo podkładając wybuchowe notki na rynku. Na pewno dało się zapewnić bezpieczeństwo nawet biorąc pod uwagę niesamowicie różnorodne metody Shinobich na zmienianie swoich tożsamości za pomocą technik. Mimo wszystko nie był za osadę odpowiedzialny i nie obchodził go los ludzi którzy mogą zostać skrzywdzeni brakiem przezorności ze strony rządzących. Obrał najkrótsza możliwą drogę do biblioteki, oszczędzając dużo czasu. Miał zamiar znaleźć starca jak najszybciej, odebrać należność i powrócić do pochłaniania wiedzy z książek. Kakuzu wszedł do biblioteki i natychmiast zaczął poszukiwania mężczyzny. Powinien jeszcze tutaj być. Znalazł się pomiędzy jednymi z ostatnich pólek z książkami. Bez czekania Murai podszedł do niego i powiedział:
- Problem rozwiązany. Na rynku złapany złodziej, pozbyłem się też grupki Kaguya z okolic osady.

[Irie]

Misja dla Muraia
31/30+

---

Podszedłeś do swojego zleceniodawcy i zdałeś krótki aczkolwiek rzeczowy raport. Ten uśmiechnął się szeroko, w jego oczach zabłysło coś w rodzaju satysfakcji. - Z okolic osady powiadasz. Słyszałem że chętnie grasowali właśnie przy obrzeżach. Wygląda na to, że w końcu dostali za swoje - Odparł zachwycony. Po chwili jakby się zreflektował przypominając sobie o tobie. - No tak, jakże śmiałbym o tym zapomnieć. Należy ci się solidna nagroda - Sięgnął ręką po swoją sakwę, następnie wyliczył dość sporą sumkę po czym wręczył ci pieniądze do dłoni. - Oto zapłata, tak jak obiecałem. Dziękuję za pomoc, mam nadzieję że te skurczybyki już tutaj nie wrócą. Niech idą do siebie - Odparł lecz czy jego słowa były jakoś szczególnie istotne? Ciebie one niezbyt obchodziły, chciałeś jedynie kontynuować zdobywanie cennej wiedzy.
Koniec misji

[Murai]

Mężczyzna został znaleziony, a nagroda otrzymana. Jego słowa nie były w żadnym stopniu ważne, nie niosły ze sobą jakiejkolwiek wartościowej treści. A na pewno nie takiej, która przewyższyłaby wiedzę dostępną z setek pozycji wokoło. Ogromna ilość zwojów pełnych treści wartej przeczytania, co też Murai uczyni praktycznie natychmiast. Wcześniej jednak musiał sprawdzić jedną istotną rzecz, a mianowicie stan zwojów. Z tego co pamiętał to pachołki starca wyciągali niektóre zwoje i rzucali je na ziemię. Nadal tam były, a przynajmniej niektóre. Od opuszczenia biblioteki do powrotu nie minęło aż tak dużo czasu, by potencjalna czystka niewłaściwych treści całkowicie pochłonęła niektóre pozycje. Z punktu widzenia Muraia niszczenie wartości intelektualnej w postaci wiedzy zapisanej w zwojach było niezaprzeczalną głupotą. Niektóre faktycznie mogłyby być niebezpieczne dla społeczności, przykładowo posiadając w sobie wiedzę mogącą zmienić czyjś punkt widzenia na taki mogący spowodować czynności zagrażające spokojowi osady. Murai jednak chciał poznać możliwie jak najwięcej tego co znajdowało się w bibliotece. Uznał że ma wystarczająco dużo czasu, usiadł pod jednym z regałów i zagłębił się w przeglądanie zwojów. Tym razem starał się zapamiętywać jak najwięcej, bez względu na to co będzie znajdowało się w zwojach. im więcej posiądzie wiedzy na różnorodne tematy, tym więcej będzie miał możliwości manipulacji rozmówcy. Wcześniej będąc tutaj miał nieco inne podejście, jednak jego opinia niebo się od tamtego czasu zmieniła. Zaczął lekturę z maksymalnym wręcz skupieniem.

Pierwsze pozycje nie posiadały większych wartości. Informacje odnośnie pustynnej fauny i flory przeczytał, ale wiedząc że wiedza ta mu się nie przyda. Słowniki, podania odnośnie historii prowincji, analizy gospodarcze. Prywatne opinie na tematy wszelakie i prozaiczne. Prace na temat gry na instrumentach. Jednak w pewnym momencie do jego rąk trafiła treść nieco inna, bardziej praktyczna dla jego możliwości. Zawartość przedstawiała dokładny i szczegółowy opis energii duchowej i jej kontroli, która pomaga w oszczędzeniu cennej chakry. Było to cenne znalezisko, którego szansa znalezienia była niesamowicie mała. Wczytując się poznał teorię, powtórzył ją jeszcze kilkukrotnie celem lepszych efektów podczas prób praktycznych. Te zdecydowanie ograniczać się będą do technik wykorzystujących nici. Spalenie zbiorów w bibliotece byłoby najgłupszą rzeczą jaką dało się zrobić w obecnej sytuacji. Pierwszym etapem było wypuszczenie kilku nici ze swojego ciała i całkowite wypuszczenie z nich chakry. Te zwisając były całkowicie bezużyteczne. Znając teorię Murai zaczął przelewać praktycznie nieodczuwalne ilości energii. Cel był prosty - wymuszenie możliwie najefektywniejszego efektu jak najmniejszym kosztem chakry. Na początku nici były jej praktycznie pozbawione i nie ruszały się wcale. Odpowiednie wyczucie i intuicyjne wręcz dopasowywanie chakry do konkretnych efektów, to były kluczowe aspekty. Trzeba było się tego nauczyć na nowo. Kolejne próby przynosiły umiarkowane rezultaty, ale w pewnym momencie nici zdołały się poruszyć z niewielką prędkością. Na tyle niewielką, że nie miały żadnego zastosowania. Ich wytrzymałość również była godna pożałowania. Większe ilości chakry, i tak mniejsze od tych używanych zazwyczaj, pozwalały uzyskiwać lepsze rezultaty. Nieprzekraczające dotychczasowych co prawda, jednak z drugiej strony nie będąc zdecydowanie słabszymi. Mając mniej więcej podłoże do dalszych prób postanowił spróbować podstawowe Ninjutsu. Przez cały czas był na uboczu biblioteki, pomiędzy regałami w samym kącie. Henge no Jutsu początkowo było bardzo nieefektywne, podobnie jak próba chodzenia po ścianie. Tworzone klony były dość ułomne i łatwo się rozpraszały. Murai spędził dużo czasu w bibliotece, praktycznie pół dnia nieprzerwanego korzystania z kolejnych technik. Te cały czas nabierały na efektywności mimo oszczędzonej chakry. Szczególnie dużo czasu poświęcił technikom z wykorzystaniem nici, będącymi głównym orężem. Im więcej chakry w nie wkładał, tym lepsze efekty udawało się uzyskać. Świeżo pozyskana teoria i długa praktyka poskutkowały oczekiwanym efektem, czyli bliźniaczo podobnej efektywności przy mniejszym zużyciu chakry. Może i posiadał dodatkowe serca i pokłady chakry, jednak im dłużej będzie się w stanie utrzymać na polu bitwy, tym lepiej dla niego. Zmęczenie zaczynało doskwierać Kakuzu, jednak było ono na tyle nieznaczne że nie mogło powstrzymać chęci pozyskania większej wiedzy niż dotychczas. Zakończywszy trening powrócił do przeglądania zwojów. Skoro szybko udało się znaleźć informacje pozwalające na poszerzenie swoich komperencji w boju, to dalej również istnieje szansa na zdobycie kolejnych interesujących wiadomości.

Nazwa: Rozwinięcie KC na A
Rozpoczęcie: 1:01
Czas trwania: 12h
Zakończenie: 13:01

Kolejne czytane pozycje przynosiły rosnące znużenie. Mimo że organizm Muraia był znacznie bardziej doskonały od innych ludzi, tą potrzebę musiał zaspokajać. Mózg będący przez długi czas na chodzie powoli tracił na aktywności, procesy myślowe przychodziły z większym opóźnieniem. Niedługo powinien zaczerpnąć snu celem uzupełnienia energii utraconej podczas ćwiczenia oszczędzania chakry. Kolejne tomy przeglądane były coraz bardziej niechlujnie, mimo to wiedza nadal była przyswajana w tych samych ilościach. Zielniki, podania historyczne... Kolejne porcje danych wlatywały do głowy Kakuzu, pozostając tam na długi czas. Prawdopodobnie większa część z nich ulegnie zatarciu na skutek pojawienia się nowych, o wiele ważniejszych wiadomości. Po godzinie przyszła pora na opuszczenie biblioteki z zamiarem znalezienia miejsca do zregenerowania sił. Wyszedł z budynku z wyraźnym zamiarem powrotu tam.

z/t

[Hatake Jin]

Jin przemierzał osadę w poszukiwaniu biblioteki. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że tak na prawdę nigdy tam nie był. Zaczął więc robić to co umie najlepiej. Postanowił popytać. Kto pyta nie bładzi. Podszedł do pierwszej kobiety i uprzejmie spytał:
- Dzień dobry, przepraszam, że przeszkadzam. Nie wie pani w którym kierunku jest biblioteka?- powiedział wesołym i entuzjastycznym głosem. Po uzyskaniu odpowiedzi nie miał już innego wyboru jak skierować się w odpowiednie miejsce. Droga nie była w cale daleka, ale postanowił też się nie spieszyć.
Gdy znalazł się pod drzwiami zastała go niemała niespodzianka. Spostrzegł, że drzwi wejściowe mają wywieszony napis zamknięte.
W kolejnej chwili dojrzał jednak biegnącą ku niemu bibliotekarkę. Nie wyglądała w cale tak źle jak na mola książkowego. Może Jin' owi uda się wygrać jej względy. Poprawił włosy w odbiciu w szybie i czekał na wyjaśnienia.

[Motoko]

Po nitce do kłębka, albo i książki. #7 Chłopak ewidentnie zaskoczył dziewczynę, która nie ukrywała swojej reakcji. Po jej ledwie widocznych cieniach okalających jej oczy, można było zauważyć, że przeżywała jakąś sytuację dosyć mocno. Iskrzącym energią spojrzeniem zlustrowała osiemnastolatka i wpuściła go do środka, oczywiście na koniec zamykając drzwi biblioteki. Nie minęły dwie sekundy, a chłopak już mógł usłyszeć jej stukoczące pantofle, których podeszwy odbijały się od płytek wyłożonych w bibliotece, co niosło za sobą ogromny pogłos. Jedyne co zostało młodzieńcowi, to podążyć za bibliotekarką, na której czole widniała zmarszczka, spowodowana zwężonymi brwiami.
- Witaj Jin, jestem jedną z bibliotekarek i mam pewien problem... Przez dosyć długi czas nie chciałam przyznać się komukolwiek o swoim problemie jakim jest zaginiona, dosyć istotna księga jeśli chodzi o połów ryb. - powiedziała swoim sympatycznym głosem, który pod koniec niemalże zadrżał, a wszystko to w trakcie chodu. Spoglądnęła na chłopaka przelotnie w trakcie powitania i znów skupiła wzrok na podłogę. - Ja... Tak naprawdę, to nie jest żadne zlecenie od góry, po prostu poprosiłam kolegę, żeby przekazał list osobie, która mogłaby odnaleźć tę książkę. Moja szefowa mnie wyrzuci jeśli dowie się o zgubionej książce, dlatego mogę Ci zaproponować konkretną sumę za wykonanie tego zadania. Tylko czy byłbyś skłonny je wykonać? - błagalny ton wkradł się w ostatnie pytanie dziewczyny, która swoją drogą była mniej-więcej w tym samym wieku co chłopak, choć patrząc na jej energiczny chód mogła być nawet młodsza. Jej prośba była również widoczna w oczach, które w skupieniu patrzyły się na chłopaka, który przerastał ją o głowę, no i chyba nikt nie mógł powiedzieć, że te oczy mogły kłamać!

[Hatake Jin]

Hatake z uwagą słuchał co ma do powiedzenia kobieta. Po zrozumieniu jej problemu i ogarnięciu całej skomplikowanej sytuacji postanowił pomóc. Powiedział krótko:
- Niech pani zostawi tą sprawę mnie, szybciutko znajdę tą książkę.- zakończył z uśmiechem
Postanowił jednak dodać kilka pytań, które pomogą mu trochę zmniejszyć skalę poszukiwań.
- Mam pytanko, gdzie ostatnio widziała pani tę książkę, albo chociaż gdzie powinna się znajdować, tam zacznę szukać- zapytał i liczył na jakąś konkretną odpowiedź. Nie chciał szukać igły w stogu siana, bo przyjdzie mu tu zostać całą wieczność. Miał się zabrać za to od razu jak usłyszy jakieś dobre wieści.

[Motoko]

Po nitce do kłębka, albo i książki. #9 Zaakceptowanie zadania wprawiło dziewczynę w zachwyt. Klasnęła w dłonie i wszystkie zmarszczki okalające jej oczy jakby zniknęły. Entuzjazm pojawił się nie tylko w jej oczach, ale i również ruchach, które były widoczne przez zdecydowane kroki, które stawiała, idąc w nieokreślonym kierunku, przynajmniej dla Jina. W istocie szła do ostatniego miejsca, w którym książka była widziana. Jakby tego było mało, była to dosyć spora luka, która obejmowała objętość przynajmniej czterech innych książek, ułożonych tuż obok. Tak duża książka raczej nie powinna być problemem do odnalezienia, chociaż kto wie!
- Przedwczoraj zostałam sama na zmianie, bo oczywiście zbyt dużo osób nie jest chętnych odwiedzać nasze progi i wieczorem, kiedy rutynowo sprawdzałam wszystkie działy, a także wypożyczenia, zauważyłam tę dziurę. Sam pewnie potwierdzisz, że trochę ciężko jej nie zauważyć... - przerwała na chwilę, biorąc głęboki oddech, robiąc ze swojej wypowiedzi jakąś dziwaczną spowiedź. Z pewnością trochę więcej informacji chłopakowi się przyda. - Jedyne co pamiętam, to kilka dziwnie wyglądających osób, ale przecież po okładce się nie ocenia, więc jakoś sobie odpuściłam patrzenie im na ręce, a potem... Po prostu zniknęła. - powiedziała, jakby sama nie mogła uwierzyć w to, że ktoś naprawdę doprowadził do takiego stanu biedną półkę bez pierwszej, najistotniejszej księgi o rybactwie w regionie, w którym nie było dostępu do wody. - Już wczoraj poprosiłam swoją siostrę o dyskretne zerknięcie na ten temat i z tego co pamiętam, to właśnie dzisiaj miała pójść do kar... - nie dane było jej dokończyć, bo już w oddali słychać było kolejne kroki, a także jakiś równie sympatyczny i ciepły głos, choć ten wydawał się być odrobinę młodszy od bibliotekarki. Nieznajoma, bo tak też można było sprecyzować po barwie, dopytywała się, gdzie też podziała się bibliotekarka, której imię wybrzmiało w ustach dziewczyny, której dotychczas nie widzieli. Bibliotekarka przeprowadziła z nią krótką, choć bardzo rzeczową konwersację, polegającą jedynie na słowie 'Tutaj'.
Nagle zza zakrętu wyłoniła się młoda, choć bardzo dojrzała, jak na swój wiek dziewczyna, która na oko mogła mieć siedemnaście lat. Wzrostem była praktycznie taka sama, jak krewniaczka, choć wyróżniała ją kobieca figura, a także piersi, które niczym dwa kokosy, podskakiwały przy każdym jej kroku. Ubiór dziewczyny nie był nachalny, choć dopasowane, obcisłe spodnie, będące podobizną leginsów oraz flanelowa koszula, wdzięcznie oplatały jej ciało, które z pewnością przyciągało nie jedno spojrzenie. Nad całą sylwetką górowały krótkie, kruczoczarne włosy, które tworzyły coś w rodzaju artystycznego nieładu, podrygującego wraz z jej chodem. Zwieńczeniem obrazu nastolatki była twarz, która miała w sobie urok młodej kobiety, wchodzącej w wiek pełnoletności, co też można było zauważyć w jej figlarnych, miodowych oczach, które spoglądały z zainteresowaniem na chłopaka.
- Cześć, jestem Rei. - przedstawiła się w jego stronę, wyciągając rękę. Dosyć szybki ruch dziewczyny pozwolił flanelowej koszuli nabierać trochę powietrza i równie szybko ulecieć, odsłaniając kawałek jasnego materiału, tworzącego stanik, który oplatał piersi dziewczyny. Kompletnie nieświadoma swoich walorów spoglądała raz po raz na chłopaka, a także własną krewniaczkę, która przyzwyczajona do przebojowości swojej siostry. - Coś się stało? - spytała zdezorientowana, kompletnie zapominając o swojej koszuli, a raczej dekolcie, który przy energicznych ruchach odsłaniał widoki pożądane przez mężczyzn, a w szczególności tych w wieku Jina. - Znalazłam tego Twojego klienta, a raczej jego współpracownika, przynajmniej tak mi się wydaje, był gdzieś koło karczmy. - zaszczebiotała swoim młodzieńczym entuzjazmem, dzieląc się istotnymi informacjami dotyczącymi tej samej sprawy, którą miał badać Jin, o ironio, czyżby znalazł pomocnicę? - To jak, idziesz ze mną? - skierowała kolejne pytanie, tym razem bezpośrednio do chłopaka, widać już wcześniej wiedziała o tym, że ktoś zostanie 'wynajęty' przez siostrę.