Sklep z wyposażeniem

[Satoshi]

---

POWRÓT DETERMINACJI

---

Minęło już kilka gorących dni, od kiedy Satoshi powrócił do Kinkotsu ze swojej wycieczki do rolniczej wioski leżącej nad rzeką Asahi, noszącej swoją nazwę na cześć jednego z najsłynniejszych żyjących wciąż Sabaku, który odkrył ją przed kilkoma laty podczas swych podróży. Chłopak odwiedził spokojną osadę głównie ze względu na chęć odpoczęcia od zgiełku panującego na ruchliwych ulicach stolicy, pragnął też ochłonąć po niedawnych wydarzeniach, które mocno podkopały jego niezłomną dotąd wiarę w kompetencje strażników. Finalnie spędził tam niemal tydzień, chwytając się różnych zajęć, głównie po to, by zająć głowę czymś innym, czymś, co pozwoliłoby mu w spokoju przemyśleć pewne sprawy i określić życiowe priorytety na najbliższe lata. Co więcej, w drodze powrotnej udało mu się zaplanować najbliższe treningi, do stolicy powrócił bowiem głodny wiedzy, a bardziej może nawet i siły, którą ona dawała.

Zawsze był pazerny, chciwy i nie zdarzało mu się odmówić przyjęcia pieniędzy, nie czuł wyrzutów sumienia, nawet przyjmując ostatnią wartościową rzecz, jaką posiadał starzec, którego Satoshi uratował z walącego się budynku. Nie odczuwał nawet krzty współczucia ze względu na to, że mężczyzna ów był niemal jego sąsiadem. Nigdy jednak nie wiedział, na co gromadzony pieniądz mógłby przeznaczyć, odkładał majątek na "czarną godzinę", niczym smoki z legend, które czytywał, będąc jeszcze kilkulatkiem. Podczas swojej niedawnej wycieczki poznał, chyba po raz pierwszy w życiu, co znaczy luksus życia w dostatku. Dotąd sypiał na starej i sypiącej się macie tatami, w mocno zdewastowanym domku w biednej dzielnicy drobnych kupców Kinkotsu. Nocleg w gospodarstwie, właściciel, którego zatrudnił go do pomocy w polu, jednak uświadomił mu, co traci. W ciągu jednej nocy przestał dziwić się "plotkom" opowiadanym o wielu sławnych shinobi, jakoby uwielbiali oni życie w luksusach. Zawsze w duszy kpił on sobie z trwonienia pieniędzy na puchowe poduszki i zwiewne jedwabne szaty z pozłacanymi ozdobami, teraz tylko zrozumiał jedno. Robili to, ponieważ było ich na to stać, ich usługi były wysoko cenione, głównie ze względu na ich siłę. W głowie młodego Sabaku zachodziło pytanie, czy luksusy były celem, dla którego stawali się silni, czy jedynie dodatkiem wynagradzającym ciężką pracę włożoną w budowanie swojej reputacji i lat spędzonych na morderczych wręcz treningach.

Dość oczywistym był też dla chłopaka fakt, że choć Satoshi rozpływał się nad czystą i miękką pościelą, to nijak miało się to do zbytków, jakimi otaczali się Asahi Ichirou czy Sabaku Jou, obecny Shirei-kan. Zapragnął sam przestać żyć w nędzy. Zaznać komfortu życia, mieć miejsce, do którego z radością będzie powrócić po całym dniu spędzonym na wypruwaniu sobie żył w pogoni za poczuciem własnej wartości czy spełnienia zawodowego. Powoli budził się w nim płomień, żar, który został stłumiony przez monotonne życie prostego Dokou, a wcześniej, początkującego adepta sztuki władania piachem. Burzliwa krew rodu Sabaku dawała w końcu sobie znać, powoli pomagała przypomnieć shinobi'emu to, co przeżył przed laty. Co go ukształtowało, sprawiło, że stał się cynicznym i zgorzkniałym starcem uwięzionym w ciele nastolatka. Wspomnienia, przez lata stopniowo zacierające się, tracące na wyrazistości i szczegółach powróciły ze zdwojoną siłą, gdy ninja przemierzał szlak prowadzący do stolicy. Wtedy też próbował odnaleźć swoje miejsce w tej spieczonej pustynnym słońcem rzeczywistości, miejsce, w którym byłby szczęśliwy i które mógł nazwać swoim domem. Słaby, nic nie warty, skończył niemal jako trup, pobity przez bandę zwykłych oprychów, przeżył tylko dzięki przypadkowej interwencji shinobi powracających z misji. Cała sytuacja pozostawiła go z bliznami na twarzy i z głodem, pragnieniem spełnienia. Obecnie znów czuł pełną jego siłę, palący przypływ determinacji.

Koniec z życiem w nędzy, zadowalając się przeżartą przez mole matą służącą za łóżko, spróchniałymi drzwiami, których farba odpryskiwała przy każdym uderzeniu o futrynę. Czas wziąć swój los we własne ręce. Aby to jednak zrobić, potrzebne było odpowiednie wyposażenie. Kontrola piasku była wspaniałą, wszechstronną umiejętnością, jednak Satoshi będzie musiał nauczyć się polegać nie tylko na niej. Przynajmniej dopóki w znacznym stopniu nie poprawi swojej kontroli nad kwarcowymi drobinami, choć powoli dochodził do wniosku, że całkowicie zaniedbał wszelkie inne sztuki shinobi, skupiając się tylko na tej jednej, z której znany był jego klan.

Gdy w końcu stopa chłopaka dotknęła ulic Kinkotsu, ten bez zwłoki udał się na alejkę, w której dostać można było rozmaite wyposażenie używane przez shinobi. Wybór dóbr na poszczególnych straganach był dość różnorodny, a ceny wahały się od przystępnych, do tak zwalających z nóg, jakby towar był skradziony prosto ze zbrojowni samego boga wojny, Hachiman'a. Zawsze jednak można było znaleźć coś dla siebie. Satoshi długo zastanawiał się, na jaki ekwipunek powinien przeznaczyć swoje pieniądze, ciułane miesiącami podczas nieznacznych zadań, których się chwytał od czasu, gdy pełnoprawnie nadano mu rangę Dokou. Jego sakiewka zaraz miała się stać o wiele lżejsza, a oszczędny jak dotąd Sabaku czuł spokój, wiedział, że pieniądze inwestuje w swoją przyszłość. Przechadzał się po alejkach, wybierając poszczególne egzemplarze, porównując ceny i targując się niczym zawodowy kupiec. To, że zamierzał się pozbyć monet, nie znaczyło, że zrezygnuje z odpowiedzialności. Na każdą z tych złotych blaszek zarobił własną krwią. Gdy już nabył wszystko, czego potrzebował, udał się do rudery, którą do niedawna zwykł nazywać własnym domem. Już nie na długo.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Poprzednia lokacja

Satoshi korzystając z niewielkiego ruchu, spowodowanego młodą wciąż godziną, powoli przechadzał się pomiędzy straganami, wypełnionymi wszelkiej maści bronią oraz narzędziami przydatnymi dla każdego shinobi. Doskonale wiedział, w co takiego musi się wyposażyć, a poprzednie wizyty w tym miejscu spowodowały, że w zasadzie dokładnie wiedział, na którym straganie bardziej opłaca się kupić dany produkt. Nie przeszkadzało to jednak Satoshiemu na spokojnie przejrzeć ofertę każdego niemal stoiska, jednocześnie pozwalając się błąkać myślom. Bo i faktycznie, miał o czym pomyśleć. Od czasu powrotu do osady minęło zaledwie półtora tygodnia, a poprzez serię niespodziewanych misji w Ita'harze i nad Asahi wydawało mu się, że minęło kilka miesięcy. Dopiero dzisiaj, po zamknięciu sprawy podpaleń, miał chwilę dla siebie, chwilę, aby spokojnie pomyśleć nad tym, co wydarzyło się niedawno. Poczuł smutek, przypominając sobie Haruto, sentokiego, który w jego obecności stracił życie z rąk parszywej Kaguyi. Staruszka, który uwierzył w jego potencjał i wyciągnął do niego rękę, która otworzyła przed młodym Sabaku nowe możliwości. Dzięki temu poznał Yuuto, jednego z Ansatsu no ki, jednostki, do której dołączenia aspirował niebieskooki. Trzeba znów wziąć się ostro za treningi, biorąc pod uwagę wszelkie ruchy szakali, Sabaku będą potrzebować każdego zdolnego wojownika. Satoshi nie miał złudzeń, że wiele mu do takiego brakuje, nie mniej nie zwalniało go to w żadnym wypadku z ciężkiej pracy. Ostatecznie, odpędził od siebie ponure myśli, po czym zakupił upatrzone towary, zapłacił pokaźną sumkę i ruszył do swojego domku, porozkładać nowe elementy ekwipunku po zakamarkach swoich toreb. Zakupił też kilka owoców, chleb, suszoną rybę(zaczynał tęsknić za świeżymi owocami morza z Ryuzaku) i kilka litrów wody. Po namyśle zgarnął dodatkowo jedną butelkę sake lepszej jakości. Może nie była to uczta, ale zamierzał uczcić pamięć Sentokiego, który zaoferował mu to, czego chłopak potrzebował najbardziej. Okazji.

Z/T

  Ukryty tekst

[Mayū]

Im więcej miała lat, tym bardziej zdawała sobie sprawę, z jaką łatwością można ignorować upływający czas. Wystarczy odrobinę za bardzo się zagapić, odłożyć pewne sprawy na bok, umieszczając je na piętrzącym się z każdym dniem stosiku na później i pozwolić, by czas po prostu sobie płynął — bez nadzoru, bez żadnej kontroli. Wciąż nie była jednak na tyle dojrzała, by przyznać się przed sobą, że ostatnie pół roku było czasem zmarnowanym — w końcu czas ten spędziła na asystowanie ojcu podczas tych wszystkich upierdliwych sprawunków związanych z wypuszczeniem przez niego nowej linii kosmetyków, które z jeszcze większą skutecznością miałyby ponoć prasować twarze spragnionych młodości panów oraz pań z coraz to kolejnych zmarszczek. Podczas gdy ojciec zaszywał się w swojej pracowni, doskonaląc recepturę, Mayū dokładała swoją cegiełkę do rodzinnego biznesu, obracając się wśród zamożniejszej części mieszkańców Kinkotsu i podtrzymując te wszystkie znajomości, które mogłyby się przydać do rozreklamowania wyrobów jej ojca. Nie mogłaby więc uznać tego czasu za stracony, bo przecież to nie było tak, że nic nie robiła, a jednak... stała w miejscu. Czy aby na pewno była aż tak zajęta? A może po prostu przeświadczenie o własnej wyjątkowości zaślepiło ją na tyle, że w pewnym momencie uznała, że przecież i tak już jest wystarczająco silna? Nie, to na pewno nie to. Bo przecież była wyjątkowa, to nie ulegało wątpliwości. Jeżeli jednak była wyjątkowa, to dlaczego tak bardzo irytowały ją te wszystkie dzieciaki — czyli nie Mayū, bo przecież nie była już nastolatką! — które, o zgrozo, zaczynały ją doganiać?
Kilkumiesięczna stagnacja sprawiła, że, tuż po ustabilizowaniu się pozycji specyfików jej ojca na rynku luksusowych kosmetyków, zaczęła imać się niezbyt wymagających zleceń, dzięki którym mogłaby powoli, stopniowo przejść do wykonywania trudniejszych misji — tych, które pozwoliłyby jej w końcu na opuszczenie granic Unii. A skoro już o Unii mowa, to nie można też nie wspomnieć o zniechęceniu, jakie wywołała u niej wieść o rzekomym ustąpieniu miejsca na tronie lidera jej klanu. Rzekomym, bo z początku Mayū uznała to za kiepski żart; liczyła, że jednak podczas swojej kadencji w jego genialnym umyśle zrodzi się jakiś wspaniały pomysł na nieprzekazywanie korony Koteia. Marnym pocieszeniem było to, że owa korona nie wylądowała na głowie Kaguyi; Maji tak długo mieli status szczepu, że nie była sobie w stanie wyobrazić jakiegokolwiek przedstawiciela tego klanu u władzy. Bez urazy, oczywiście. Po prostu to Sabaku byli przeznaczeni do tego, by trzymać całą władzę w swoich rękach. Tak bardzo nie chciała wątpić w swojego lidera, że musiała stworzyć własną narrację do tamtych wydarzeń, by utrzymać swoje morale na zadowalającym poziomie. Narracja ta brzmiała następująco: Jou z całą pewnością będzie chciał odzyskać tytuł Koteia przy następnych wyborach. I to było dla niej, póki co, wystarczające.
Zdarzało jej się co jakiś czas wspominać propozycję Tokiyo o dołączeniu razem z nią do mafii, którą nazwała Ekibyo. Młoda Sabaku, ze względu na to, że terenem jej działań była wyłącznie pustynia, nie miała zbyt wielkiego pojęcia o tych zbiorowiskach przypadkowych ludzi, które niby miały mieć pod swoim władaniem konkretne części terytorium. Brak wiedzy nie przeszkadzał jej jednak w snuciu wizji o tym, jak wyglądałoby jej życie, gdyby w tamtym momencie przyjęła zaproszenie. Czy byłoby ciekawiej? Czy byłaby teraz jeszcze silniejsza? A może by już nie żyła? W Unii było dużo bezpieczniej, oczywiście. Żyło się wygodnie. Ale przez to było też cholernie n u d n o.
Chociaż zazwyczaj zakupy zajmowały jej sporo czasu, bo wszystkie błyszczące obiekty musiały zostać co najmniej obejrzane, jeśli nie od razu zakupione, tego dnia postanowiła zatrzymywać się tylko przy tych stoiskach, których przedmioty z oferty pomogłyby jej się dozbroić. Jej lista zakupów uwzględniała przedmioty należące do najróżniejszych kategorii, nie omieszkała więc zatrudnić sprzedawcę do skompletowania dla niej tych mniej istotnych rzeczy, sama zaś pofatygowała się do stoiska z bronią, ze skupieniem porównując parametry mniej lub bardziej standardowych rodzajów oręża. Kiedy już zdecydowała się na zakup tych, które spełniały jej wymagania, uiściła należność. Pokręciła się jeszcze trochę, by upewnić się, że o niczym nie zapomniała. W niedługim czasie wyszła.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi B
Mayū, Ren
1.1/67

---

Mocno pochylone ku zachodowi słońce lśniło niczym cynowa moneta na ołowianym niebie. Największy upały na przestrzeni całego dnia zdążyły już dawno ustać, więc pora jak najbardziej sprzyjała wszelkim miejskim aktywnościom. Do takich aktywności zaliczały się między innymi zakupy, na których utalentowana we władaniu złotem dziewczyna spędziła długie popołudnie. Może nie była to przyjemność na poziomie przymierzania biżuterii, drogich strojów, dobierania drogich dekoracji do wnętrza swojej rezydencji, czy nabywania innych fanaberii, na które mogli sobie pozwolić jedynie najbogatsi ze stolicy, ale było w czym przebierać. Sklep z asortymentem był bardzo obficie wyposażony, a gadatliwy ponad miarę sprzedawca nadskakiwał ze wszystkich stron nad wybredną panienką, z jednej strony usługując jej ze stosunkową sporą uniżonością, ale z drugiej starając się naciągnąć na możliwie największą sumkę.
Nie sposób ocenić, jaka siła tutaj zadziałała, czy to niezwykła intuicja popchnęła Mayū do sklepu z wyposażeniem, by odświeżyć swój nieco przerdzewiały ekwipunek, czy to bardziej los wyczuł chęć zadziania się czegoś u ambitnego, choć rozleniwionego ostatnimi czasy dziewczęcia, ale z pewnością można było powiedzieć o sprzyjającym ułożeniu się gniazd tego dnia.
Ni stąd, ni zowąd, na chwilę po tym, gdy dumna Sabaku rozliczyła się ze sprzedawcą za nowe fanty, do lokalu wpadł zdyszany mężczyzna. I nie był to byle osobnik, lecz ktoś, kogo dziewczyna rozpoznała już w pierwszym ułamku sekundy. Tej bujnej czupryny osadzonej na wysokiej, szczupłej sylwetce po prostu nie dało się pomylić z nikim innym.
Sanjiro wbiegł do środka i spojrzał na bohaterkę ze sporą ulgą. To jej najwyraźniej szukał. Zanim jednak powiedział cokolwiek, zziajany pochylił się do przodu i oparł dłonie na kolanach, by dać wytchnienie płucom kilkoma ciężkimi wdechami. Przez tą krótką chwilę Mayū mogła sobie przypomnieć, że w ostatnim czasie natknęła się na niego kilka razy, najczęściej kiedy ten był gdzieś w biegu. Udało mu się przepracować dawne traumy i wrócić do pracy już nie klanowego, lecz unijnego gońca.
– Ma… yū – zaczął nieskładnie, bo oddech dopiero mu się normował. – Jesteś potrzebna. Przy głównej bramie. Bądź gotowa do misji. Ja muszę lecieć, pa – skończył, a jego wyraz twarzy był mieszanką życzliwego uśmiechu, ale też i zawodu. W innych okolicznościach z pewnością pogadałby ze starą znajomą trochę więcej i z większa swobodą, ale niestety musiał gonić. Zaraz po ostatnich słowach obrócił się w stronę wyjścia i wypadł ze sklepu z równym impetem, co wpadł do niego.
Poruszenie Sanjiro oznaczało, że sprawa dotyczyła czegoś ważnego z potencjałem na rozwianiem kilku litery n u d y, która ostatnio zagościła w życiu rozpuszczonej pannicy.

[Mayū]

Na terenie Samotnych Wydm targowanie się uznawane było za nieodłączną część każdych zakupów, a wręcz za grę, w którą każdy mieszkaniec pustyni powinien umieć grać. Każdorazowo negocjowanie ostatecznej ceny produktu łączyło się z krótkim przedstawieniem, podczas którego każdy uczestnik doskonale znał swoją rolę — sprzedawca, który z pełną premedytacją proponuje kwotę tak absurdalnie zawyżoną, by nie ulegało wątpliwości, że w ten sposób zaprasza nabywcę do zabawy oraz tenże nabywca, który obowiązkowo miałby się oburzyć i zażądać obniżenia ceny przynajmniej o połowę. Mayū doskonale się w tym odnajdywała — tyle tylko, że jeśli kogoś mniej zamożnego mogłoby faktycznie zainteresować wydanie mniejszej ilości pieniędzy, tak obrzydliwie bogate dziewczę targowało się wyłącznie dla rozrywki. Nie miała zresztą zbyt wielkiego wyboru, skoro tak ostentacyjnie szczuła tych wynędzniałych kupczyków swoją pełną przepychu prezencją, wręcz zachęcając ich do wywindowania cen swoich marnych wyrobów jeszcze wyżej. Ale czemu miałoby to ją obchodzić, skoro i tak było ją stać? Kwota, która dla takiego handlarzyny wydawała się fortuną, dla niej była nieistotna.
Tego dnia jednak brzęczący tuż nad uchem sprzedawca tylko irytował, a przedstawiane przez niego kwoty jakoś tak puszczała mimo uszu, zamiast dążyć do ich obniżenia. W końcu nie kupowała teraz owoców na targu, a broń, której musiała poświęcić trochę czasu, by skompletować ekwipunek spełniający wszystkie jej wymagania. Gdy tylko handlarz po raz kolejny zaproponował w ramach gratisu jakiś zbędny bibelot, jeśli tylko zakupi parę sztuk więcej, odgoniła go od siebie dłonią, jakby chciała się pozbyć wyjątkowo upierdliwego muszyska. Zaraz potem, tą samą dłonią, znowu go do siebie przywołała, by wcisnąć mu w ręce przyciężkawy mieszek z monetami, a następnie zgarnęła niedbale wszystkie skarby do obszernej torby z zamiarem uporządkowania nowych nabytków już w domu. Skinęła głową właścicielowi stoiska z nikłym zainteresowaniem, po czym ruszyła nieśpiesznym krokiem w stronę wyjścia, już dość wyraźnie odczuwając ciężar zarówno gurdy, jak i całkowicie wypełnionej torby.
Zamiast drzwi, do których już wyciągnęła rękę, by je otworzyć, przy wyjściu zastała jednak imponujących rozmiarów mężczyznę o najbujniejszych włosach, jakie kiedykolwiek widziała. Mężczyzna ten sapał, charczał, pokasływał... no cóż, ewidentnie nie wyglądał zbyt zdrowo. Przystawiła dłoń do swoich ust w dość teatralnym, przerysowanym geście zatroskania jego aktualnym stanem, jednocześnie chcąc w ten sposób ukryć złośliwy uśmiech, który zaczął wpełzać na jej usta.
— Gdzie twoja kondycja, Sanjiro? — spytała lekko przytłumionym własną dłonią głosem, zerkając na niego z góry, gdy ten tak dzielnie walczył o oddech. Chociaż zaznajomiony z nią goniec niezaprzeczalnie był osobą dość żałosną, to jednak od incydentu z Tokiyo nie mogła przestać go traktować z czułym pobłażaniem. Można rzec, że, widując go pokonującego kolejne kilometry podczas dostarczania wiadomości na terenie Atsui, nawet cieszyła się z jego lepszej kondycji... psychicznej, bo na pewno nie fizycznej, sądząc po kroplach potu, które wciąż obficie lały się na podłoże z jego czoła.
W zamian za drobny przytyk nie dostała, niestety, odpowiedzi o równie lekkim tonie, a wezwanie do wykonania misji. Uniosła brew ku górze, gdy posłaniec wydukał z siebie te irytująco szczątkowe informacje, które sprowadzały się tylko do tego, że wiedziała, gdzie się udać, by... no właśnie, co? Cóż takiego wydarzyło się przy bramie, że potrzebna była konkretnie jej obecność, a nie żadnego z pobliskich strażników, którzy całymi dniami włóczą się leniwie po ciasnych uliczkach Kinkotsu?
— Teraz? Już prawie wieczór — mruknęła z niezadowoleniem, poprawiając nerwowo gurdę na swoich wąskich barkach. To, że ostatnimi czasy odrobinę zwolniła z rozwijaniem swojej kariery jako kunoichi i dopiero szukała zleceń, które naprowadziłyby ją na właściwe tory, absolutnie nie oznaczało, że z chęcią poświęciłaby każdy moment w ciągu dnia. Z drugiej strony wiedziała jednak, że wiadomości od Sanjiro zazwyczaj oznaczają sprawę pilną, a Mayū, nie ukrywajmy, tych pilnych spraw, które wymagają jej obecności potrzebowała teraz bardziej niż kiedykolwiek.
— Mhm, pa. — Westchnęła ciężko, odprowadzając wzrokiem jego oddalającą się postać. Gdy wreszcie sylwetka posłańca zniknęła gdzieś za rogiem, ona również ruszyła w kierunku wyznaczonego miejsca. Pomimo tego, że starała się ignorować rosnące podekscytowanie, mimowolnie przyspieszyła, by dostać się w okolice bramy możliwie jak najsprawniej i przekonać się na własne oczy, czy to, co się tam wydarzyło było naprawdę warte jej uwagi.

[Ichirou]

Mayu [zt], dalej tutaj -> Droga główna na uboczu

[Airan]

- Rozumiem… - nie mógł być debilem, nie mógł sam o tym nie pomyśleć, skoro był Seininem rodu. A jednak i tak warto było o tym wspomnieć. Okazywało się, że mogło go w tej wiosce już nie być i jeśli go jakoś wytropić… To właśnie po tych trupach. Ewentualnie. Trzeba się było jednak spieszyć. Ten cały Koki zdawał się Airan bardzo nieostrożny. Bardzo pewny siebie. Bardzo… Albo była to pułapka. Może celowo zostawiał ciała niby na widoku, niby schowane, by upozorować, to, że nie zostawia ich tak celowo. By zwabić… Skoro był celem Saisei, to może jego celem też był ktoś od nich? Przyjąć twarz kogoś z nich, dla Antykreatora? Airan zapatrzyła się na Kenshiego, ewidentnie nad czymś myślała, w końcu lekko rozszerzyła fiołkowe oczy, rozchyliła usta, lekko zaniepokojona myślą, która nawiedziła jej głowę. Może te posiłki, którymi miała być, to będzie ta dodatkowa niewiadoma, której tamten Maji się nie spodziewa, nawet jeśli to pułapka. Jakby na to nie patrzeć, z dwóch stron, najlepszym wyjściem było wziąć tam kogoś, kogo on nie znał. - Zobaczymy na miejscu – miło, że mogła się rozmyślić. Wątpliwe, ale miło. Raczej nie porzucała już raz zaczętej pracy, ale co zastaną na miejscu to się okaże. Kiwnęła głową – że będzie zwracać uwagę na te trupy.
- Jasne – z tym zapasem. Dobrze, że mówił, że będą unikać ludzkich skupisk, więc Airan zaopatrzy się na pewno trochę lepiej. Wyprostowała się, przestając się opierać na krześle i podniosła z niego swoją torbę, którą wrzuciła sobie na ramię. - Poradzę sobie ze zwojami – odparła jeszcze i uśmiechnęła się lekko. Kenshi na pewno zrozumiał co chciała mu tym przekazać – że radziła sobie z fuinjutsu całkiem nieźle. - Za godzinę… W porządku – miała zamiar wyrobić się wcześniej, ale różnie to bywało. Kiedy wyszli z pomieszczenia nie szukała rozmowy – ta cisza na ten moment jej odpowiadała, kiedy mieliła w głowie wszystkie otrzymane informacje. Że ją obczaił zanotowała, ale faktycznie nie było to chamskie, więc i nie doczekał się na to żadnej odzywki.
Do sklepu przyszła w bardzo konkretnym celu – po średni zwój i namiot, więc w prostych i krótkich słowach, po miłym przywitaniu się, poprosiła o wszystko co było jej potrzebne. Zapytała też przy okazji, czy bardzo będzie panu przeszkadzać, jeśli się teraz szybko przepakuje, pieczętując wszystko szybciutko tak, by mieć odpowiednie rzeczy we właściwych zwojach i zrobić sobie miejsce – wspomniała mu, że trochę jej się spieszy, nawet pozwoliła sobie na chwilę pogawędzenia z łysiejącym mężczyzną w trakcie, jak kobieta się przygotowywała. Po wszystkim nowy zwój wylądował w torbie, a Airan się pożegnała i wyszła. Po drodze do bramy wstąpiła na targ zakupić więcej suszonych daktyli czy mięsa, które też wylądowały w zwojach, tak na wszelki wypadek.
Po tym wszystkim udała się już prosto w umówione miejsce.

[zt]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Kolejny post -> tutaj.

[Tetsu Maji]

Wydawać się mogło, że był to dzień, jak co dzień. Kolejna porcja czynności, które należało wykonać przed zapadnięciem wieczora. W życiu Tetsu było co robić. Pomagał w czym potrafił, ale daleko mu było do konkretnego fachu. W końcu robił to z dobroci. Często nie domagał się niczego, co można nazwać zapłatą. Oczywiście dostawał swego rodzaju dobra, jak owoce i niepotrzebne zużyte narzędzia czy przedmioty. Zawsze trafiała się rzecz, którą można było wymienić na coś innego. Takim stylem życia parała się uboga część społeczeństwa. Nie, żeby był to jedyny sposób, jaki miał do wyboru młodzieniec. W wolnych chwilach pobierał nauki ninpo i trenował swoje umiejętności. Mimo to wydawało się, że spędził ostatnie pięć lat bezczynnie. Sytuacja nie rozwijała się tak dynamicznie, jakby tego chciał. Gdzieś z tyłu głowy marzyło mu się należeć do elity. Oczywiście jego pochodzenie skreśla go na samym starcie. Matka zmarła, a ojciec stracił resztki godności przez co nie ma z nim kontaktu. Pozostał mu wujek, który jakoś motywuje jego nie do końca normalny charakter do działania. Dlatego stara się zabłysnąć wśród innych i jakoś przeboleć wieczną biedę.

Dzisiaj postanowił wydać trochę zaoszczędzonych pieniędzy. Nie było tego wiele, bo nie miał na tyle stałego przychodu. Niemniej dla dobra kariery i ciągłych treningów musiał mieć jakiś zapas. Znalazł w mieście budynek, który sprzedawał broń. Jeszcze nigdy nie miał styczności z tego typu sprawami. W małej szkółce zapewniali im przybory, więc nie było potrzeby mieć własnej broni. Próbował kiedyś ze zwykłymi nożami i metalami, lecz to nie zapewniało za specjalnego doświadczenia. Można powiedzieć, że słabego wyrobu przedmioty w ogóle nie oddają potrzebnego odczucia. Wyposażenie musiało być dobrej jakości. Wszedł z wolna do pomieszczenia, które olśniło go swoim wyglądem. Pełna metalu zbrojownia. Dla Maji był to istny raj. W sumie dla Ayatsuri też wydać się mógł pełnią szczęścia. Chciałby spotkać jednego. Wizerunek chłopaka zmieniał się, co chwilę. Przetarł spocone dłonie w spodnie, a w następnej chwili zacierał pospiesznie, aby chwycić co nieco w rączki. Musiał uważać na swój magnetyzm, którym tak ochoczo dysponował. Uśmiech nie schodził z jego twarzy, dlatego pospiesznie udał się do właściciela za ladą.
- Dzień dobry panu. - rozpoczął, wycierając pot ze skroni.- Potrzebne mi uzbrojenie. - dodał dla wtajemniczenia swojego powodu przybycia. Nie chciał nadmiernie szastać swoimi funduszami, więc raczej nie zadowoli sprzedawcy sumą, którą tu zostawi. Dla jednym był to powód do wstydu, ale nie dla kogoś pokroju Tetsu. On był zadowolony z każdej transakcji, bo posiadała znaczenie. Chwilę zamyślił się po półkach, jakby miał coś z tego wybrać. Postawił raczej na ilość jednej broni, a także na przybory, które mogłyby mu ułatwić zadanie, gdyby pojawiło się coś nieoczekiwanego. Po chwili otrzymał wszystko wyłożone na blacie, z czego był więcej niż zadowolony. Podjął jedną sztukę shurikena i przyjrzał się metalowi. Wyglądał porządnie, na czym mu zależało. Zatem zabrał się do pakowania, uprzednio przekazując pieniądze mężczyźnie. Z lekką nadgorliwością przyczepił kaburę i przełożył do niej część ekwipunku, a potem wręcz garściami zebrał nowe przybory. Komory w torbie pozwoliły mu na spory porządek, więc wyciąganie na pewno będzie przyjemne. Ukłonił się z wdzięcznością po udanej współpracy. Ciekaw był, jak często przychodzą do niego po nowy zapas i czy jego fach jest opłacalny do rozpoczęcia. Nie mógł w kółko latać od miejsca do miejsca. Zrezygnował zaraz, nie chcąc zawracać głowy zapracowanemu facetowi.

  Ukryty tekst

[Arii]

MISJA D
TETSU MAJI
1/14

Kolejny zwykły dzień zbliżający się do szczytowej temperatury. Niektórzy skrywali się w jeszcze gdzieniegdzie dostępnym cieniu, domkach, sklepach. Niektórzy postanowili zakończyć swój pracujący dzień na rzecz odpoczynku z rodziną lub w samotności. Sklep z wyposażeniem opuszczali inni z klientów, toteż czarnowłosy chłopak spostrzegł szybko, że został sam na sam z właścicielem, który z uśmiechem na twarzy żegnał swoich gości. Możliwe, że uśmiech powodował dość dobry zysk z całego dnia.
-Chłopcze, mam nadzieję, że przyda Ci się ten sprzęt w zadaniach, które na Ciebie czekają w przyszłości. zwrócił się do zafascynowanego swoim zakupem chłopaka, na którego twarzy widać było radość połączoną z ekscytacją. -A teraz leć zanim zrobi się skwar na dworze, bo jeszcze coś Ci się stanie. A pustynia nie wybacza takiej bagatelizacji temperatury. Odpowiedział mu na odchodne, kiedy wraz z kasetą ruszył na tył sklepu pogwizdując wymyśloną melodię.

Na dworze rzeczywiście zrobił się okropny zaduch a piasek emanował ogromem dodatniej temperatury. Nie było widać za bardzo ludzi na zewnątrz, co oznaczało, że już prawie każdy znajdował się w domu lub w jakimś barze, aby móc zakończyć ten dzień już teraz.
Jednak spokój na drodze zakłócił nagły trzask na prawo od sklepu. Kiedy zaszło się w tamtą stronę zauważyło się roztrzaskaną skrzynkę i klęczącego mężczyznę, który starał się podnieść warzywa i owoce.
-Zabije mnie... Znowu nawaliłem... Nie zdążę na czas... Ona mnie zabije... Mówił na głos przez ściśnięte gardło. Widać było po jego zachowaniu, że cały się zestresował i nie mógł porządnie wszystkiego ułożyć w zepsutej skrzyni, więc ponownie znajdowało się to na ziemi. -Cholera... Muszę się spieszyć, bo znowu mnie złoi... Kiedy podniósł wzrok zauważył Tetsu. Z błagalną nutką w głosie zawołał go d o siebie. -Przepraszam? Czy mógłbyś mi pomóc... Głupio mi o to prosić, ale nie daję sobie rady.

Co zrobi bohater Naszej opowieści? Podejmie się pomocy a może zacznie wracać do domu czując na twarzy, jak promienie słoneczne wypalają mu skórę?

[Tetsu Maji]

Zmotywowanie banalnymi w swej prostocie zakupami sprawiło, że młodzik poczuł się odrobinę lepiej. Wprawdzie nie uważał się za kogoś niebezpiecznego, lecz noszona przez ninja broń z reguły była uznawana za groźną. Nie mógł też zaprzeczyć, że jego umiejętności pozwalały na wiele agresywnych akcji. Tetsu raczej wolał określać to mianem brawurowych manewrów. W końcu tu o taktykę chodzi, a nie sam akt zbrodni. W jego głowie siedziało to i owo, co chciałby sobie sprawdzić. Nie był jednak w odpowiednim miejscu na takie zabawy. Musiał wykazać się odrobiną cierpliwości. Sklepikarz dobrze prawił. Starszych należało wysłuchiwać w takich sprawach. Nie ważne, jak sprawnie Shikata radził sobie na ulicach miasta i czego już się nie podejmował, to jednak nadal tkwił w wieku szczenięcym. Łatwo przychodziło zapomnieć o takiej sprawie, jak upływ czasu.
- Też na to liczę. Szczególnie, że muszę nadrobić zaległości. - przytaknął mężczyźnie z aprobatą.- Będę często do Pana zaglądał. Do widzenia. - dodał w trakcie marszu ku drzwiom. Machnął przyjaźnie tuż przed wyjściem i zniknął na zewnątrz.

Oczywistym było, że napotka na swojej drodze ostre warunki pustyni. Nie była to pogoda, która sprzyjała każdemu. Nie znajdowali się jednak na całkowitym pustkowiu. Budynki rzucały co prawda swój cień, lecz na temperaturę niewiele to pomagało. Tetsu w zwyczajny sposób dał zaatakować się promieniom. Zmrużył oczy pod wpływem światła i gorąca. Z chwilowego zamyślenia wybudził go dźwięk rozbijanego przedmiotu. Trzask od razu zwrócił jego uwagę. Jako, że był prawdopodobnie jedyną osobą w okolicy, to nie obyło się bez reakcji. Sam w sobie nie odpuściłby zobaczenia skąd ten incydent. Skierował się na prawo, gdzie doszło do zdarzenia. Po przejściu dystansu zauważył spanikowaną osobę i jej dorobek na ziemi. Szybki rzut oka wystarczył, żeby domyślić się, co miało miejsce. Słońce naprawdę dawało się we znaki, bo zdążył poczuć ciężkość w płucach. Oddychał miarowo i przyglądał się, jak facet szepcze do siebie w panice. Gdy tylko mężczyzna zwrócił się do niego Tetsu począł machać swoimi włosami, to w jedną, to w drugą stronę. Lubił to uczucie. Mógł wyglądać na nieco dziwnego w swym obyciu, lecz jegomość nie mógł wybrzydzać. Chłopak na szczęście poza czynami kontaktował, co się do niego mówiło. Odebrał to jako miłą alternatywę od wymyślania sobie zajęcia, czy szukania w sąsiedztwie drobnych robótek. W młodym ciele, młody duch - zatem Maji nie próżnował i nie zwodził dalej.
- Ale się porobiło. Niech Pan trochę zwolni. Szkoda zdrowia. - odpowiedział bardzo pochlebnie na zaistniały stres, w który wpadł facet. Chętnie poczęstowałby go wodą, gdyby jakąś posiadał. Niestety na próżno szukał dłońmi przy pasie wspomnianego w umyśle napitku. Zerknął na kawałki skrzynki, które widocznie nie trzymały się całości. Warzywa nie miały swojego pojemnika. Traf chciał, że długowłosy szybko wpadł na pewien pomysł. Tym prostszym było wyciągnięcie stalowej linki, którą właśnie nabył i obwiązanie nią kawałków drewna, aby mogły utrzymać zawartość w środku. Druga opcja stanowiła wyczyn godny jego zdolności. Jeśli tylko miał do dyspozycji metalowe gwoździe, to z pomocą mężczyzny mógłby je na powrót umieścić w nowych miejscach i poskładać drewnianą skrzynkę. Wystarczył magnetyzm i użycie techniki.
- Bo widzi Pan, jestem Tetsu z klanu Maji. Takie zadania, to dla mnie drobnostka. - wypowiedział po tym, jak już udało mu się zakończyć wszystkie potrzebne zabiegi. Miał nadzieję, że z powodzeniem, bo niby była to prosta sprawa, a chłopak dał z siebie wszystko. Nie zamierzał na tym poprzestać i tym samym być do dyspozycji mężczyzny.

Cokolwiek miał na myśli w związku z domniemanym zabiciem go, to mógł być spokojny. Tetsu nie obawiał się żadnych morderczych kobiet. Był gotów wspomóc swoją sprawnością dostarczenie we wskazane miejsce warzyw. Takie jedzenie to prawdziwy rarytas i szkoda byłoby, żeby się zmarnowało. Z wyczekującym spojrzeniem liczył, że mężczyzna trochę ochłonie i zdecyduje, co dalej. W końcu Shikata nie wiedział, co jest grane.

Ekwipunek

3 metry stalowej żyłki.

Techniki

Nazwa

Jiton: Reberu Di

Ranga

D

Podstawowa ranga Kekkei Genkai. Tutaj użytkownik jest w stanie kontrolować namagnesowane bronie na stosunkowo niewielkim zasięgu i z niewielką mocą, jednak wykorzystując swoją wyobraźnię i zmysł taktyczny jest w stanie uczynić zaskakująco dużo. Same podstawy nie pozwalają na wiele - kunaie, shurikeny i inne podobne rozmiarowo bronie bez problemu poddają się naszym magnetycznym umiejętnościom, ale te największe trzeba sobie odpuścić, a przynajmniej na jakiś czas.

Broń

Siła broni

60

Szybkość Broni

80

Wytrzymałość broni

Przedmiotu

Objętość Max.

80

Zasięg

Brak Skupienia

5 metrów

Pełne Skupienie

10 metrów

Koszt Chakry

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (na turę)

Nazwa

Jishaku Ninpō

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

Bezpośredni | Po osiągnięciu rangi B zasięg równy zasięgowi pola magnetycznego

Koszt E: 1,75% | D: 1,5% | C: 1,25% | B: 1% | A: 0,75% | S: 0,5% | S+: 0,25 (20 jednostek objętości)

Dodatkowe Przedmiot musi być metalowy w całości/większości. Maksymalny limit namagnesowanych przedmiotów ograniczony jest przez limit opanowanego przez Maji Reberu. W przypadku namagnesowywania na dystans Maji musi widzieć przedmiot.

Opis Podstawowa technika klanu Maji. Dzięki niej możliwe jest namagnesowanie przedmiotów i tym samym uzyskanie nad nimi pełnej kontroli. Nie trzeba składać żadnych pieczęci, wystarczy odrobina chakry. Przedmioty oczywiście muszą być w większości metalowe, by technika mogła zadziałać. Wszelkiego rodzaju bronie białe pokroju mieczy, kunai, shurikenów, a nawet przedmioty codziennego użytku - wszystko to jesteśmy w stanie przemieszczać w zasięgu ograniczanym jedynie przez poziom naszych umiejętności klanowych. Daje to duże możliwości zarówno bezpiecznej walki na dystans, jak i skrytobójczych ataków z zaskoczenia. Wartym zaznaczenia jest, że jest to jednorazowy koszt pokrycia obiektu magnetyczną powłoką. Jej siła i koszty kontroli nad pokrytymi przedmiotami są zależne od poziomu Reberu. Użytkownik jest świadom położenia namagnesowanych obiektów. Od rangi B użytkownik może użyć tej techniki na odległość, używając pola magnetycznego. Należy pamiętać, że technika ta służy do nadania na przedmiot swojego rodzaju "znacznika", a do kontroli tak namagnesowanych przedmiotów należy użyć i ponieść koszta Reberu.

[Arii]

MISJA D
TETSU MAJI
3/14

Chłopak nie czekał za długo, zainteresowanie samo wygrało a i jego pomocna natura dużo wniosła do prośby zmęczonego faceta. Kiedy chłopak tylko podszedł zobaczył podkrążone oczy u mężczyzny i strużki potu spływające mu po czole. Upał dawał mu się we znaki a skóra już delikatnie się zaróżowiła. Najwidoczniej pracował większość dnia na świeżym powietrzu. Nie było to zdrowe dla ludzkiego organizmu a już zapewne nie dla cywilów, którzy nie zajmowali się byciem żołnierzem lub Shinobim.
-Maji... Nie chciałbym sprawiać Ci Panie żadnych problemów... To... Nie mogę prosić o pom... Zanim skończył, chłopak już poskładał żyłką najważniejsze części skrzynki.
Rzadko kiedy można z bliska zaobserwować umiejętności panowania nad magnetyzmem, dlatego mężczyzna przyglądał się wszystkiemu z otwartymi szeroko ustami.
Był pod jeszcze większym wrażeniem, kiedy dwa znalezione gwoździe wróciły na swoje miejsce. Chłopak mimo braku większego doświadczenia w terenie, mógł poszczycić się doskonałymi podstawami umiejętności swojego klanu.
-Niesamowite, niesamowite... Nagle warzywa znalazły się w skrzynce i mężczyzna wstał, otrzepując z lnianego, cienkiego odzienia piach, pozostawiając ciemne smugi brudu na kolanach. -C-czy...C-czy... Czy mógłbym prosić Ciebie o jeszcze małą pomoc w doniesieniu tych trzech skrzynek ze mną do mojego domu? Samemu nie zdążę na czas... A moja żona naprawdę mnie w końcu zabiję... Jeżeli nie możesz to zrozumiem... Zrobił minę zbitego psa i zaczął podnosić dwie skrzynki, sprawdzając czy mu przypadkiem nie wypadną. -To niedaleko już stąd. Obiecuję Ci zapłacić, nie jestem oszustem. Oczywiście woda również się znajdzie!Ta temperatura jest dzisiaj niemożliwa! Nawet dla Nas tubylców...
Czekał na odpowiedź chłopaka.
Temperatura robiła się coraz bardziej nieznośna a żar dawał o sobie coraz bardziej znać.

[Tetsu Maji]

Scalenie na nowo rozbitej skrzynki wzbudziło podziw nawet u jej kreatora. Chłopak do samego końca nie był przekonany o tym, czy ten plan zadziała. W końcu raz rozczepione przedmioty bez użycia odpowiedniego spoiwa nie nadawały się do użytku. Tymczasowe połączenie drewna żyłką wystarczy na chwilę. Eksperyment z magnetyzmem też jakoś się powiódł, chociaż Tetsu musiał wejść na wyżyny koncentracji. Nie chciał tym nikomu zrobić krzywdy. Nikt poza nim nie wiedział, jak i kiedy dochodzi do naznaczenia metalu. Musiał być wyjątkowo ostrożny przy manipulacji. Dzięki silnej woli i ogólnemu spokojowi dopiął swego. Drewno powinno wytrzymać przez jakiś czas, ale to tylko zapewnienia przewrotnego narratora losu. Niestety mieli tylko to do dyspozycji. Pozbierane warzywa i owoce na nowo wzbudziły w mężczyźnie wiarę. To najbardziej cieszyło młodzika. W końcu został wytrenowany przez swojego mentora dla takich chwil. Co uczyni później, gdy już postanowi się usamodzielnić, to nie jego zmartwienie. Ważne, że systematycznie przyswajał pewne nawyki.
- Jestem tylko uczniem, nie musi być Pan taki formalny. Proszę mówić mi po imieniu. - odparł ze szczególną troską ze względu na zmianę zachowania mężczyzny. Jemu zupełnie to nie wadziło, że ktoś miał od niego wyższy status. Oczywiście rozumiał całą otoczkę z tym związaną. Też kłaniał by się przed osobistością, o której dużo się słyszy. Niestety będąc najniżej w hierarchii nie zasługiwał na jakiekolwiek uznanie. Uznał już, że wypada wyciągnąć pomocną dłoń.
- Jeśli zostaniemy na tym słońcu, to możemy się usmażyć. - zażartował nie bez powodu, ale to była pierwsza rzecz, która cisnęła się młodemu Tetsu na myśl.- W miarę możliwości, spieszmy się. - sformułował pozytywnie gotowość. Rozmówią się, gdy tylko znajdą się w domostwie.
Następnie bez wahania sięgnął po skrzynkę, która wymagała szczególnej opieki. W końcu tej poszkodowanej trzeba było powierzyć uwagę, żeby znowu nie rozleciała się w drobny mak. Zatem resztę pozostawił mężczyźnie. Sam nie należał do wybitnie silnych czy wytrzymałych osób i jak było widać na pierwszy rzut oka, po bladej cerze i mizernym torsie, to mógł udzielić ograniczonej pomocy. Zaryzykował zabranie pakunku i czekał już tylko, aż facet przejmie przewodnictwo.
- Proszę prowadzić..

[Arii]

MISJA D
TETSU MAJI
5/14

-Jestem naprawdę wdzięczny. Nie wiem, jak dałbym radę sam to donieść do domu, jeszcze ten mały wypadek...
Widać było, że cała sytuacja go stresuje bardziej, niż normalnego człowieka. Czyżby żona się nad nim znęcała w jakiś sposób? Kto tak bałby się spotkania z własną ukochaną? Musiała być przerażająca. -Ah... Gdzie moje maniery?! Jestem Tataki Ayo. Przepraszam najmocniej... O pomoc pierwszy a z grzecznością ostatni... Zestresowany podrzucił aż skrzynki, które ledwo utrzymał, kiedy stracił równowagę.
-I już prawie zrobiłem to samo... Ale ze mnie fajtłapa. Teraz jak chłopak spojrzał się na mężczyznę to zauważył, jego kościste ręce, głowę będącą chyba największą częścią składową budowy Ayo. Rozczochrane, długie, blond włosy, zlepione potem. Ciągle się potykał i czkał. Starał się to ukryć, ale szło mu to z sekundy na sekundę coraz gorzej.

Skręcili w jakąś kolejną dróżkę, w kilka dobrze przygotowanych piaskowych domów. Przy niektórych były rozłożone straganiki, zapewne ktoś łączył dom z interesem, co w takich czasach było dobrym rozwiązaniem. Wszystko pod kontrolą i pod bacznym okiem.
Roztargniony mężczyzna podszedł do jednego ze stoisk i odłożył swoje skrzynki. Machnął zmęczonymi rękoma, aby je rozluźnić.
-Połóż tutaj obok, możesz na spokojnie tutaj rozwiązać już swoją żyłkę. Jak ja jestem Ci wdzięczny! Naprawdę. Nie dałbym rad...
Chłopak nagle zauważył przerażenie w oczach bruneta, który uskoczył przed czyjąś dłonią.
-Ayo!!! Ile można na Ciebie czekać! Ileż można dać Ci czasu na przyniesienie trzech skrzynek! NO ILE?!
Rosła kobieta zaczęła drzeć się na cały głos, oczekując jakieś odpowiedzi.
-Przepr...Przepraszam. Miałem mały wypadek i ten chłopak, Tetsu z klanu Maji, mi pomógł donieść towar na jutro. Zaakcentował mocno pochodzenie chłopaka, co chyba odniosło skutek, ponieważ kobieta natychmiastowo się uspokoiła. Spojrzała się na długowłosego chłopaka i szeroko się uśmiechnęła.
-Oh, przepraszam, że był Pan świadkiem tej sceny. Tataki Miyo. Dziękuję, że Pan pomógł mojemu niedołężnemu mężowi. Jest straszny ukrop. Zapraszam do środka. Podam jakieś owoce i wodę. Na pewno jesteście spragnieni. Wzięła za dłoń chłopaka i wprowadziła go do środka domu.
Po chwili na stole w dość sporym salonie pojawiła się karafka z wodą, szklanki i misa z owocami.
-Proszę, odpocznij chwilę. Co robiłeś w taki ukrop na ulicy? To nie do wyobrażenia, żeby wychodzić na zewnątrz! Jeszcze z taką piękną, jasną skórą!

Z/T
następny post napisz TUTAJ

[Tetsu Maji]

Poszukiwania nigdy nie należały do łatwych. Gdyby było inaczej, to nie powstałoby tak dużo powiedzeń i historii o poszukiwaniu złota czy innych kosztowności. Ograniczenia, jakie posiadała jednostka, także uniemożliwiały wiele kwestii. W końcu obszar do przeszukania stanowił największą przeszkodę. Bez odpowiednich umiejętności zwyczajnie nie dałoby się odnaleźć nikogo. Tym bardziej, kiedy ten ktoś był w ciągłym ruchu. Tetsu zwyczajnie postawił na łopatologiczną metodę i liczył na tę odrobinę szczęścia, która mogła mu dopisać. Kiedy tylko podjął się zadania, liczyła się każda okazja do wykorzystania. Musiał podjąć się wszystkich dostępnych metod do jego osiągnięcia. Nawet wspięcie się na budynek, który był czyjąś własnością. Nie zamierzał jednak być jakimś podrzędnym chuliganem czy innym podglądaczem. Niestety nie miał tego komu obwieścić, a stanowił ledwie plan w jego głowie. Szybko przekonał się o konsekwencjach, które niechybnie go napotkały. Zdziwił się na dźwięk słów nieznajomego głosu, aż przeszły go ciarki. Nie sądził, że może zostać tak zaskoczony. Miał jednak w zwyczaju być szczery w swoim postępowaniu i nie ukrywać nic, co mogłoby mu bardziej zaszkodzić. Staruszek uderzył w sedno sprawy dla niego wygodnej. Wujaszek zawsze tłumaczył, że pierwszą zasadą obycia się ze starszymi, to przede wszystkim nie denerwowanie ich żadnym tłumaczeniem.
- Bry wieczór, Oji-san. Przepraszam za wtargnięcie. - przywitał się w swoim mniemaniu dość młodzieżowo. Niech już zostanie tym gagatkiem, na którego go kreował. Oczywiście wpierw odwrócił się do mężczyzny i zrobił zakłopotaną minę. Już miał wykonać przepraszający ukłon, ale zaciekawiły go dalsze słowa staruszka. Nie mogło to być przypadkowo wypowiedziane imię, ale widocznie miał przed sobą niesłychanie dobrze poinformowanego o wszystkim człowieka. Jednak szczęście odrobinę uśmiechnęło się do naszego młodzika.

Nim się spostrzegł z zamyślenia wyrwał go staruszek, który stanął przed nim. Odruchowo poprawił swoją prezencję, chociaż dużo nie musiał zmieniać. Niemniej trochę go zabolało, że w tak dosadny sposób wyraził się o jego posturze. Poprawił ekwipunek zawieszony u pasa w proteście przeciwko tym oskarżeniom. Nie liczył na zrozumienie, lecz też nie mógł temu zaprzeczyć. Jednak nie sądził, żeby z jego ciałem było coś nie tak. Nadal się rozwijał i miał wiele do osiągnięcia. Nie mógł pozwolić zbić się z tropu.
- Ma pan rację, wykonuje zlecenie od Ayo-san i jego żony. Dobrze pan poinformowany. Dobrze jest mieć kogoś takiego w okolicy. Dziękuję za cenne rady. Postaram się być bardziej godny. A skoro sprawy nie mają się za najlepiej, to powinienem się spieszyć. Do widzenia. - ubrał w pochlebne słowa swój dialog, sądząc że to najlepiej załatwi zaciętość staruszka. W końcu nic tak nie podbudowuje dumy, jak dobra dawka komplementów. Szybki skłon, niczym pociągnięta mocno dźwignia, a potem obrót na pięcie i ruszenie biegiem w dobrym kierunku. O co mogło mu chodzić?, napomknął w myślach. Na skrzyżowaniu stanął jeszcze i zerknął teatralnie w jedną i drugą stronę, niczym na pasach. Nie chciał wpaść na nic i nikogo.

Pozyskane od staruszka wskazówki w drobnym stopniu pozwoliły Tetsu na skierowanie się we właściwym kierunku, jakim były okolice sklepu z wyposażeniem. W końcu sam wpadłby na coś tak oczywistego, że handlarz poza żywnością mógł obracać innym towarem. U nich nigdy nic nie wiadomo. Mimo wszystko musiał teraz wskoczyć na wyżyny swoich umiejętności i pospieszyć do celu. Nadal nie znał dokładnego położenia kupca, dlatego wypatrywał oznak jego obecności, w oparciu o przedstawiony mu rysopis. Po całym tym wysiłku cieszył się, że ma przy sobie wodę do nawilżania gardła. Czuł, jak mu usta pierzchną od upału, a wdychane powietrze w coraz nie przyjemniejszy sposób wdziera do płuc. W takim wypadku ciężko byłoby nawoływać imienia kupca, bo taki właśnie miał zamiar. Gdy tylko znalazł się w okolicach sklepu polegał na swojej spostrzegawczości i właśnie głosie. Następna dawka poszukiwań w jedną czy drugą stronę, a nawet zaglądnięcie do lokalu z bronią. Może wraz ze sklepikarzem ucinają sobie mała pogawędkę przed wyruszeniem.
- Czy był tu może pan Takezuchi Sareyo?
Na koniec pozostawił sobie główną drogę, która prowadziła do wyjazdu z osady. Pewnie zaoszczędziłby sobie trudu, gdyby od razu tam pobiegł i wypatrywał swojego celu. Oby nie było za późno, bo wtedy osiągnie kompletną porażkę. Nie mógł jednak postawić wszystkiego na jedną kartę. Nie należał do tego typu ryzykantów, dlatego zapewnił sobie więcej opcji na zauważenie obecności wspomnianego mężczyzny.