Miejski Spichlerz

[Tetsurō]

---

Miejski Spichlerz

---

Jedno z ważniejszych miejsc osady. Duży, wybudowany z grubego piaskowca budynek, w którym przechowywane są zapasy na czas wojny czy też innego kryzysu. Znajduje się on w samym środku osady, tuż obok siedziby władz. Zawsze jest pilnie strzeżony, a każdy transport, który do niego wjeżdża bądź wyjeżdża jest rzetelnie sprawdzany.

[Tetsurō]

"Porządnicka"
misja D dla Sabaku no Hikari


kolejka 2 / 7 Poprzednia Lokacja : Kinkotsu - Sklep z wyposażeniem

Nasza bohaterka szybko postanowiła przemieścić się w stronę miejsca, gdzie miało odbyć się zlecenie. Nie było co się dziwić, im szybciej wykona zadanie, tym szybciej będzie mogła zabrać się za kolejne, a w osadzie na pewno było co robić, gdzie zbierać doświadczenie i wykorzystywać swoje umiejętności. Dlatego też korzystając z dachów pognała w stronę centrum, gdzie znajdował się Spichlerz - Ogromny, bardzo dobrze strzeżony magazyn pełen jedzenia i wody. Dotarcie tam nie było trudne, nie było to daleko, no i każdy wiedział gdzie znajduje się ten kluczowy w razie kryzysu budynek.
Po dotarciu na miejsce szybko okazało się dlaczego jest potrzebna pomoc. Otóż przed główną bramą stała duża kolejka zaparkowanych wozów, z których kilku ludzi prowadziło rozładunek. Było dosyć głośno, sporo ludzi się przekrzykiwało, wydając sobie polecenia i informując gdzie co ma zostać umieszczone. Pomiędzy tym wszystkim chodzili kupcy, którzy odbierali wynagrodzenie za dostarczone towary i doglądali aby przypadkiem ich wspaniałe wozy nie zostały uszkodzone. W końcu nikt by nie ryzykował swojego majątku dla kilku worków ziarna przywiezionego tutaj z daleka. Do pracy było zaprzęgniętych liku młodych shinobi, widać to było po charakterystycznym wyposażeniu, które mieli przy sobie. Starali się oni jak najszybciej rozłądować towar i wnieść go do środka. Jednakże, co ciekawe, nigdzie nie było widać żadnego nadzorcy, żadnej osoby, która wydawała by polecenia i mówiła każdemu co mają robić. Oznaczało to, że albo wszyscy doskonale to wiedzą, albo też jest we wnętrzu magazynu, do którego trzeba było się jakoś dostać. A nie było to proste zadanie, gdyż kolejka z wozów cały czas żyła. Pojazdy były opróżniane dosyć szybko, wtedy też odjeżdżały, jednakże na ich miejsce od razu pojawiały się kolejne wozy z towarami. Musiało dojechać jakieś wielkie zamówienie, patrząc po ilości wnoszonych worków. A to był dopiero początek dnia!

[Sabaku no Hikari]

By dostać się do środka musiałam wykorzystać nieco sprytu oraz skorzystać z umiejętności shinobi. Oczywiście mój klan był najlepszy - a przynajmniej tak święcie uważałam - więc i postanowiłam skorzystać z moich umiejętności, które posiadałam dzięki moim Więzom Krwi. Niemniej jednak samo dostanie się do środka nie przybliży mnie zbytnio do rozwiązania sprawy. Najpierw musiałam się dowiedzieć gdzie już w środku mogę szukać mojego zleceniodawcy. Ponieważ w pobliżu pracowali shinobi postanowiłam dopytać się o te informacje u nich. Zeskoczyłam zwinnie z dachu lądując niedaleko nich.
-Cześć chłopcy. Potrzebuję waszej pomocy. Dostałam zadanie skontaktowania się z Matsukato - powiedziałam wskazując na swoją odznakę shonobi, by wiedzieli, ze nie mają do czynienia z cywilem tylko z koleżanką po fachu. Chociaż na to wskazywała również moja gurda z piachem na plecach. - Problem w tym, że nie za bardzo wiem gdzie dokładnie mogę go znaleźć. Domyślam się, że jest w środku ale czy wiecie dokładnie w jakim pomieszczeniu mogę go znaleźć? Byłabym również wdzięczna za jego opis, gdyż niestety ta informacja nie została zawarta w zwoju.
Uśmiechnęłam się miło. Naprawdę potrzebowałam tych informacji więc nie mogłam sobie pozwolić na jakąkolwiek nieuprzejmość wobec nich. Wiedziałam już jak mogę dostać się do środka ale bez odpowiednich wskazówek mogę szukać mojego zleceniodawcy przez spory szmat czasu.

[Tetsurō]

"Porządnicka"
misja D dla Sabaku no Hikari


kolejka 3 / 7

Nasza bohaterka postanowiła, że zejdzie na dół do pozostałych shinobi i od nich dowie się, gdzie może skrywać się jej pracodawca. Plan całkiem dobry, choć problemem było to, że wszyscy są tutaj zabiegani. Chwilę zajęło znalezienie kogoś, kto postanowił oderwać się od swojej roboty na chwilę i odpowiedzieć na jej pytania. Na szczęście, w końcu się ktoś znalazł. Był to chłopak w podobnym wieku, który odziany był w przewiewne szaty a przy pasie wisiała mu pochwa z kataną. Oparł on niesiony wóz ze zbożem o ziemię, wykorzystując też tę chwilę na odpoczynek.
- Znajdziesz go w środku. W sumie to idę tam gdzie go można znaleźć, więc chodź za mną. Rozpoznasz bez problemu, marudny mężczyzna, wyłysiały placek na głowie, biega z drewnianą podkładką na której ciągle coś zapisuje i krzyczy na wszystkich pracowników. Nie radzę mu podpaść. - młodzieniec się uśmiechnął, a następnie zarzucił sobie wór znowu na ramie i zaczął wchodzić do środka spichlerza. Pierwsze, co od razu poczuła nasza bohaterka to to, że jest tutaj zdecydowanie chłodniej. Ewidentnie grube mury chroniły zapasy przed słońcem. Budynek był ogromny a w środku znajdowały się spore ilości przeróżnych zapasów. Co ciekawe, pomiędzy pojemnikami i workami, były poustawiane także zwoje, w których zapewne byłī popieczętowane te szybciej psujące się produkty. Młodzieniec przeszedł kilkanaście metrów, a następnie skręcił w jedną z alejek. Kiedy tylko zbliżali się do końca alejki, dało się usłyszeć coraz głośniejsze krzyki. Na końcu korytarza znajdowało się przecięcie kilku ścieżek, otoczone przeróżnymi regałami. To na jego środku stał wspomniany wcześniej mężczyzna, który krzyczał na jakiegoś dzieciaka, mającego około dziesięciu lat, który kontrolowanym przez siebie piaskiem przewrócił jeden z regałów i zrzucił z niego sporo worków. To tutaj chłopak zostawił wór ze zbożem a następnie udał się z powrotem po kolejny pakunek.
- Ej ty! - wskazał palcem na czerwonowłosą. - Na ciebie czekam, prawda? Zacznij od posprzątania tego bałaganu, a później powiem ci co dalej. A ty gagatku choć za mną, tutaj się nie nadajesz do pracy. - najpierw wskazał na przewrócony regał, a później złapał dzieciaka za ucho i poszedł z nim gdzieś w jedną z odnóg magazynu. Hikari została sama z całkiem dużym bałaganem. Regał przewrócił się tak, że uderzył o ten sąsiadujący, nie wygląda to za ciekawie, bo ten drugi także trochę się przechylił, przez co złe poruszenie nim może spowodować, że przewróci się dalej i spowoduje niezłą katastrofę. Dodatkowo, na podłodze leżało sporo drewnianych skrzyń i worków, które pospadały z obu regałów. Trzeba było być bardzo delikatnym i ostrożnym bo inaczej urzędnik będzie jeszcze bardziej zły, a to może być już zagrożenie dla jego zdrowia.

[Sabaku no Hikari]

Widząc jak nadzorca traktuje członka potężnego klanu Sabaku aż zgrzytnęłam ze złości zębami. Raz bo właściciel nie okazywał szacunku mojemu klanowi a dwa bo chłopiec pozwalał się tak traktować zamiast piznąć właściciela porządnie w łeb piaskową pięścią. Pokiwałam z rezygnacją głową i przyjrzałam się dokładnie obecnej sytuacji. Ponieważ pracowałam w środku przynajmniej nie musiałam mrużyć oczu przed słońcem i wszystko widziałam wyraźnie. No i co równie ważne upał tutaj był znacznie mniejszy niż na zewnątrz dzięki czemu moje myśli były znacznie bardziej precyzyjne niż byłyby zapewne w palącym słońcu.
Regały nie wyglądały wcale dobrze. Mało tego - wyglądały jakby w każdej chwili mogły runąć. Odsunęłam się ostrożnie poza ich zasięg i zebrałam w sobie chakrę przy pomocy której sięgnęłam do piasku w mojej gurdzie. Korek głośno wyskoczył z grudy a piasek leniwie wytoczył mi się na ramię niczym gąsienica.
-No to zaczynamy - powiedziałam do siebie po czym wysłałam piach w kierunku regałów.
Nie widziałam chłopca przy pracy jednak przyjęłam za pewnik, że zarówno moje zasoby piachu jak i umiejętności jego kontroli są znacznie większe niż jego. Potężne masy piachu delikatnie otuliły regały i powoli zaczęły je podnosić do prawidłowej pozycji. Delikatnie kontrolowałam jego ruchy z pełną uwagą, by nie przewrócić niczego więcej.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Porządnicka"
misja D dla Sabaku no Hikari


kolejka 4 / 7

Nasz bohaterka pozostała sama na placu boju. Urzędnik zabrał gdzieś młodzieńca i poszli zajmować się innymi, równie ważnymi sprawami w tym magazynie. Hikari pozostała sama, mogła zacząć zadanie, które w cale nie było takie proste jak mogło się wydawać na pierwszy rzut oka. Otóż po dokładniejszych oględzinach wyszło, że kilka skrzyń trzeba było zabezpieczyć, gdyż przy dfowolnym ruszeniu regału spadną i popsują podłogę, siebie oraz swoją zawartość. Piach zaczął wysypywać się z gurdy naszej bohaterki i mieszać z tym, który znajdował się na podłodze. Jej żółte macki powoli zaczęły się wznosić i kierować w stronę regałów i wszystkich innych rzeczy, które leżą tutaj na ziemi. Było ich trochę, na szczęście nasza bohaterka była dosyć zręczna, jeśli chodzi o używanie swoich zdolności klanowych. Otuliła wszystko swoim piaskiem a następnie zabrała się za układanie, wyglądało to niczym dyrygent kierujący swoją orkiestrą, albo też sprytny Ayatsuri, który prowadzi armię swoich kukiełek. Aby wszystko poukładać, wymagało to precyzji i synchronizacji na poziomie mistrzów kuglarskich. Oczywiście nasza bohaterka nim nie była, ale jej umiejętności wystarczyły, aby przywrócić porządek. Po kilku chwilach pracy wszystko stało tak jak przed katastrofą. Jedynie co to resztki po starych skrzyniach walały się gdzieś po podłodze, to jednakże nie był problem Hikari. Ona swoje zadanie wykonała.
Niestety, nie było dane jej zbyt długo odpoczywać. Po chwili pojawił się urzędnik, który nie miał zbyt uśmiechniętej mini, kiedy dostrzegł, że dziewczyna skończyła swoją robotę i nie zgłosiła się po następną. Zmierzył ją wzrokiem, tak jakby chciał ją zapamiętać, a następnie machnął ręką w geście, aby podążała za nim. Przez chwilę szli labiryntem z regałów, aż doszli do kolejnego miejsca, gdzie było sporo rzeczy do załadunku. Na kilkunastu drewnianych paletach leżały ogromne, ważące pewnie ze sto kilogramów worki z ryżem. Obok nich stał pusty regał, więc zadanie było proste. Choć urzędnik jeszcze dobitniej przedstawił o co chodzi, tak aby nasza bohaterka miała pewność, że nie ma tego ryżu przypadkiem zjeść.
- Twoje zadanie jest proste. Masz poukładać te worki na regałach. Jak już to zrobisz, to zgłoś się do mnie po kolejne zadanie. Będę w tamtym korytarzu nadzorować rozładunek. - wskazał ręką jeden z korytarzy, a następnie udał się w jego kierunku, po raz kolejny pozostawiając naszą bohaterką samą sobie. Chyba nie tak wyobrażała sobie ona dzisiejsze zadanie. Worków było sporo, podobnie jak czasu, w końcu nikt na ręce jej nie patrzył, więc to od nie zależało w jaki sposób i kiedy planuje skończyć robotę. Czy zależało jej na pośpiechu?

[Sabaku no Hikari]

Mężczyzna nie ucieszył się z widoku wykonanej roboty. Mało tego - bez słowa zagnał mnie od razu do kolejnej roboty, która tym razem polegała na poustawianiu worków na wskazanych przez niego miejscach na półkach. Postanowiłam się więc z nim trochę podroczyć. Przybrałam uwodzicielski uśmiech i rzuciłam mu dwuznaczne spojrzenie.
-Da się załatwić. Posiadam wiele umiejętności - powiedziałam po czym odeszłam w stronę wskazanych worków kołysząc biodrami.
Kiedy nadzorca odszedł rozejrzałam się po okolicy i przymierzyłam się do pierwszego z brzegu worku. Niby byłam w stanie podnieść go z ziemi jednak nie ma mowy żebym mogła zarzucić go na półkę a co więcej nie zrobiłabym tego z tymi wszystkimi workami. I tutaj ponownie musiałam posłużyć się moim piaskiem, tudzież uwieść kogoś i namówić go do odwalenia roboty za mnie. Nie chciałam jednak uciekać się do tego drugiego sposobu, gdyż w ten sposób mogłabym narobić kłopotów komuś z mojej wioski a na tym mi nie zależało. Musiałam więc ponownie skorzystać z umiejętności klanowych. Postanowiłam się nie spieszyć ale również nie obijać. W końcu właściciel mógł mnie kontrolować przenosiłam więc worki przy pomocy mojego piachu w zwyczajnym tempie. Ponieważ nie potrzebowałam pełni moich umiejętności klanowych korzystałam z piasku z nieco niższymi umiejętnościami niż te, do których przywykłam chociażby podczas treningów.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Porządnicka"
misja D dla Sabaku no Hikari


kolejka 5 / 7

Worków było dużo, więc było co robić. Nasz bohaterka zabrała się za ich podnoszenie, choć tym razem już nie szpanowała umiejętnościami. Powoli, lecz sukcesywnie układała je jeden po drugim, korzystając ze swoich rodzinnych umiejętności. Jakie to było ułatwiające życie, przecież swoimi własnymi rękoma to może uniosłaby jeden na raz, choć problematyczne byłoby umieszczenie go na dziesięciometrowym regale. A tutaj patrzcie, jeden ruch, może dwa i worek na miejscu, można było brać się za kolejny. Czas upływał a kolejne worki zajmowały swoje miejsce na regale, a ten powoli się zapełniał się, przez co trzeba było zacząć układać produkty na kolejnych półkach. Na szczęście było ich sporo, więc można było wybierać jak je dokładnie poukładać. W między czasie kilka razy pojawiły się dostawy worków. Mężczyzna, który ją tutaj przyprowadził, przynosił po kilka worków z ryżem i kładł je, czasami przystając na dłużej i przyglądając się jak nasza bohaterka pracuje. Niestety nie było jednak czasu na rozmowy, gdyż po chwili przyglądania się, trzeba było się wracać po kolejne worki do dostarczenia. Niestety jego umiejętności nie były tak doskonałe jak te należące do rodu Sabaku, więc musiał korzystać z własnej siły do rozwiązywania problemów.
W końcu worków robiło się coraz mniej a regał zapełnił się cały. To trwało ponad godzinę, jednakże nasz bohaterka wykonała kawał dobrej roboty i mogła zrobić sobie przerwę na wodę. Niestety niezbyt krótką, gdyż po chwili odnalazł ją jej przełożony, który od razu zaciągnął ją do kolejnego zadania. Tym razem było jeszcze inne. Urzędnik wyprowadził ją przed budynek, na ulicę gdzie nad ranem było sporo wozów. Teraz było ich zdecydowanie mniej, tylko kilka jeszcze stało gdzieś zaparkowanych. Wszystkie jeszcze były w trakcie rozładunku, choć był jeden z nich, który wyglądał zupełnie inaczej. Był to brudny i zakurzony wóz, który zapewne stał tutaj już od jakiegoś czasu. Urzednik wskazał go dziewczynie palcem, a następnie podszedł do niego.
- Skoro tak dobrze idzie Ci przenoszenie ciężkich rzeczy, to proszę przenieś ten wóz gdzieś indziej, poza teren pod magazynem, bo blokuje nam miejsce. - szybko przekazał o co chodzi, a następnie zniknął gdzieś między wozami, wydając kolejne polecenia innym pracownikom. Nasza bohaterka pozostała z tym starym, lekko zniszczonym wozem sama. Miała wiele możliwości co z nim zrobić, w końcu szef nie powiedział gdzie i w jakim stanie ma skończyć. Miała go stąd po prostu usunąć, a to chyba idealne zadanie dla kogoś, kto włada takim ogromem piachu.

[Sabaku no Hikari]

Przez chwilę zastanawiałam się co mogę zrobić z tym wozem. W zasadzie musiałam się liczyć z tym, że cały czas zużywałam chakrę a wcale nie miałam jej nieskończonych zasobów. Niemniej jednak nie widziałam innego sposobu na wykonanie postawionego przede mną zadania jak ponowne skorzystanie z moich zdolności klanowych. Dla odmiany tym razem chciałam skorzystać z latających platform z piasku jednak patrząc na rozstaw kół wozu całkiem one odpadały, gdyż musiałabym stworzyć je aż cztery a przy mojej powiedzmy to szczerze - dalekiej od perfekcji kontroli chakry, wyczyn ten byłby do zrobienia przy pełnych zasobach niebieskiej energii. Westchnęłam ciężko - musiałam po raz kolejny użyć moich podstawowych zdolności klanowych i to w pełnym ich wymiarze, gdyż wóz nie wyglądał na lekki.
Żar lał się z nieba niemiłosiernie i musiałam jak najszybciej wziąć się do roboty. Wysunęłam przed siebie ręce a z gurdy wyleciała wielka fala piachu, która rozdzieliła się i przyjęła kształt dwóch wielkich piaskowych dłoni. Ruchami rękoma pokierowałam nimi. Dłonie wsunęły się pod wóz i delikatnie ujęły go od spodu oraz oderwały od ziemi. Uśmiechnęłam się do własnych myśli zastanawiając się nad tym jak wyglądałabym gdybym przenosiła ten wóz na własnych rękach. Następnie ruszyłam i trzymając uważnie wóz przed sobą wyniosłam go poza bezpośrednie otoczenie magazynu.
Kiedy opuściłam go na ziemię zwróciłam uwagę na to, że mój oddech jest przyspieszony, a na karku pojawiły się pierwsze kropelki potu. O ile pot mogłam jeszcze zgonić na panujący upał o tyle dobrze wiedziałam, że nierówny oddech jest powodem utraty chakry. Wróciłam czym prędzej do środka i zgłosiłam urzędnikowi, że zadanie zostało wykonane.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Porządnicka"
misja D dla Sabaku no Hikari


kolejka 6 / 7

Wspaniałe, cieplutkie słoneczko pustyni ogrzewało każdego po równo, czyli z pełnią swojej mocy. Powodowało to to, że każdy odczuwał spływające po swoim ciele krople potu. Nawet ci, którzy chowali się wcieniu odczuwali jego potęgę, poprzez panującą wszędzie wysoką temperaturę. Tylko te budynki, które miały bardzo grube mury były w stanie stawić mu opór, choć nie było to proste zadanie. Nasza bohaterka także odczuwała ten gorąc, szczególnie, że chwilę temu wyszła z chłodnego magazynu. Mimo to, musiała wykonać swoje zadanie. Musiała przenieść wóz, który blokował miejsce do wyładunku.
Piasek zaczął wysypywać się z jej gurdy i obtaczać wóz, przy okazji formując dwie wielkie dłonie, które zaczęły obejmować wóz. Kiedy już konstrukcja była gotowa, nasza bohaterka złapała wóz i zaczęła go podnosić. Mimo swojej wagi pojazd nie był wyzwaniem dla potężnego piasku. Kunoichi użyła ogromu swoich sił, czuła jak jej organizm słabnie a po jej skroni i szyi spływają kolejne krople. Wóz zawisł w powietrzu, dzięki czemu można było go bezpiecznie przetransportować. Proces ten chwilę trwał, w końcu trzeba było przenosić go bardzo powoli, po pierwsze aby nie zepsuć wozu, no i po drugie, aby nie uszkodzić żadnego ze zbudowanych w okolicy budynków. Zabudowa była ciasna, więc trzeba było być czujnym. Wóz płynął prawie jakby był niesiony przez rzekę, a z piaskowych dłoni co chwilę odczepiały się ziarenka. Konstrukcja delikatnie się sypała, jednakże nie przeszkadzało to w transporcie.
W końcu wóz wylądował tam gdzie trzeba. Po powolnym opuszczeniu go na ziemię, nasz bohaterka była bardzo zmęczona. Było to trudne zadanie, jednakże podołała mu. Teraz odczuwała skutki tego wysiłku, może nie były tak silnie jakby sama miała swoimi rękoma przerzucić ten wóz, jednakże dalej, było to bardzo męczące. Robota była zrobiona, więc można było wracać do zarządcy w celu zgłoszenia wykonania zadania. Dzień powoli się kończył, więc można było zakładać, że i robota dochodzi do końca. Wozów na podjeździe nie było zbyt dużo, zostały tylko pojedyncze sztuki do rozładowania, więc może będzie czas na fajrant.
- Dobra robota. Skoro wóz jest usunięty, to możemy zacząć ostatni rozładunek na dzisiaj. Widzę, że jesteś już zmęczona, jednakże będę miał jeszcze jedno zadanie dla ciebie. Chodź za mną. - urzędnik zaprowadził nasza bohaterkę do jeszcze innej części magazynu, gdzie stały poustawiane duże drewniane skrzynie. Były bardzo wysokie, ale za to wąskie. Do każdej z nich był przyklejony papier, na którym były wypisane przeróżne informacje.
- Tutaj są skrzynie, na kartkach magazynowych masz różne informacje, nas interesuje tylko z jakiego kraju pochodzi ładunek. Jeżeli jest z Unii, przyczepiasz żółty papier, a jeżeli jest z poza to Zielony. W sumie tyle. - urzędnik wręczył dziewczynie plik kolorowych kartek oraz niewielkie gwoździe, którymi można je zamontować do desek, a następnie znowu gdzieś zniknął, pozostawiając naszą bohaterkę samą z problemem.

[Sabaku no Hikari]

Podołanie zadaniu wywołało we mnie uczucie satysfakcji, które było jednak nieco przytłumione ze względu na ogarniające mnie zmęczenie. Kiedy podszedł do mnie urzędnik od razu zauważył w jakim stanie jestem. Dopiero to spostrzeżenie uświadomiło mi, że muszę być w naprawdę kiepskim stanie. Kiedy urzędnik prowadził mnie do kolejnego zadania zaczynałam się poważnie martwić czy starczy mi chakry na jego wykonanie. Zaczynałam nawet rozmyślać nad ewakuacją do kibelka pod pretekstem nagłej potrzeby żeby móc w spokoju zregenerować trochę chakry. Na szczęście okazało się, że kolejne zadanie będzie wymagało ode mnie jedynie siły mięśni oraz uwagi.
Wzięłam od urzędnika kartki i zaczęłam czytać z uwagą oznaczenia na skrzynkach i właściwie oznaczać każdą skrzynkę. Powoli szło mi to dosyć opornie jednak po kilku minutach tak się przyzwyczaiłam, że nawet zaczęłam pod nosem podśpiewywać piosenkę, którą słyszałam na występie wędrownych artystów, którzy jakiś czas temu odwiedzili wioskę. Co prawda nie rozumiałam słów ale nie przeszkadzało mi to. I tak sobie oklejałam kolejne skrzynki właściwymi kartkami czując jak z biegiem czasu powoli mój oddech coraz bardziej się uspokaja, a chakra zaczyna się powoli regenerować.

[Tetsurō]

"Porządnicka"
misja D dla Sabaku no Hikari


kolejka 7 / 7

Magazyn powoli pustoszał. Coraz więcej ludzi kończyło swoją robotę i wychodziło do domu. Nasza bohaterka miała jeszcze trochę do zrobienia, na szczęście zadanie było lekkie, wiec nie musiała się bardzo wysilać. Dzisiaj i tak już wiele dokonała. Na spokojnie chodziła sobie między skrzyniami i oznaczała wszystko według instrukcji. Było ich trochę, więc miała czas na uspokojenie oddechu i zebranie myśli. Tak na prawdę był to relaks w porównaniu z tym co dokonała dzisiejszego dnia. No ale przysłużyła się swojej rodzinie, uzupełniła zapasy dla całej osady, usunęła z drogi stary wóz, na pewno pozostałym będzie się teraz żyło lepiej. Kolejne skrzynie, kolejne kolory, czas płynął a pasek postępu tej monotonnej roboty powoli się zapełniał. Znaczków było coraz więcej, a kartek w dłoni dziewczyny coraz mniej. Z każdą chwilą też czuła się coraz lepiej, jej umysł się uspokajał a mięśnie relaksowały, właśnie tego potrzebowała dzisiejszego dnia. Czegoś luźnego na sam koniec pracy.
Kiedy nasza bohaterka był mniej więcej w dwóch trzecich swojej roboty, do jej rewiru ktoś wtargnął. Mogła dostrzec chłopaka, który oprowadzał ją wcześniej. W podobnym wieku, lekko uśmiechnięty, z kataną zwisającą przy pasku. Wtedy nosił worki ze zbożem, teraz już ze spokojem spacerował sobie, trzymając w dłoniach kawałki suszonej wołowiny i ją zagryzając.
- O! Akurat Cię szukałem. Ze znajomymi idziemy na piwo po dobrze wykonanej robocie. Pewnie będziemy grać przy okazji w karty, zjemy coś dobrego. Piszesz się? Tobie pewnie też przyda się odpoczynek bo ciężkiej robocie. Widziałem ile dzisiaj udało Ci się przerzucić, no i powiem, zrobiłaś wrażenie. - uśmiechnął się do niej i oparł się plecami o jedną ze skrzyń, przyglądając się przy tym jak kończyła swoją pracę. Trochę skrzyń jeszcze jej zostało, no ale jakby się sprężyła, to nasza bohaterka na pewno zdążyła by wyjść z rówieśnikami trochę poluzować się i poimprezować. W końcu nic po robocie nie siada tak dobrze jak odrobina relaksu w doborowym towarzystwie. A jeszcze będzie tam alkohol!
Urzędnika nie było w okolicy, ale nasza bohaterka doskonale wiedziała gdzie w razie czego go znaleźć. Więc wystarczyło dokończyć robotę, podpisać dokumenty, odebrać wynagrodzenie i można było iść je przepuszczać w tawernach i sklepikach. W końcu raz na jakiś czas trzeba sprawdzić co takiego mają do zaoferowania tajemnicze uliczki Kinkotsu. Oby było tym wiele dobrej zabawy, ale kto wie, może jest tam coś więcej? Kilka skrzynek dzieliło Hikari od przetestowania tego na własnej skórze!

[Sabaku no Hikari]

Byłam zadowolona z wykonywanego przeze mnie zadania. Powoli byłam coraz bardziej wypoczęta dzięki czemu i moje myśli były jaśniejsze a na świat spoglądałam z bardziej pozytywnym nastawianiem. Kiedy już kończyłam pracę podszedł do mnie jeden z chłopaków, z którymi spotkałam się na początku pracy. Kiedy zapytał mnie o wyskoczenie po pracy na piwko nieco się zawahałam. W pierwszej chwili chciałam mu odmówić. Dzięki temu jak wyglądałam nie miałam problemu z zainteresowaniem sobą mężczyzn, których chciałam poznać ale z drugiej strony sama musiałam odganiać się od niechcianego towarzystwa przedstawicieli płci przeciwnej - szczególnie kiedy byli oni podchmieleni. Jakoś dziwnie nabierali wtedy odwagi i faceci, którzy wcześniej rzucali z kątów ukradkowe spojrzenia zaczynali rzucać tekstami "Ej lala! But ci się rozwala!". Co prawda byłam z rodu Sabaku ale z racji wcześniejszych kłopotów z prawem nie mogłam sobie pozwolić na najzwyczajniejsze obicie mord kilku nachalnym typom. Że o innych rzeczach z użyciem mojego piasku nie wspomnę. Niemniej jednak chłopak wydawał się szczery i nie patrzył na mnie jakby chciał mnie zjeść - wręcz przeciwnie żywił podobne uczucia raczej do kawałków mięsa, które trzymał w ręku. Z tego też powodu postanowiłam zaryzykować.
-W sumie to chętnie. Przyda mi się trochę odpoczynku po ciężkiej pracy. Jednak najpierw muszę dokończyć te skrzynki tutaj - szerokim gestem pokazałam na czekającą mnie robotę.
Po czym wzięłam się bez zwłoki za dalszą pracę, by jak najszybciej udać się na poszukiwanie urzędnika a potem na imprezę.

[Tetsurō]

"Porządnicka"
misja D dla Sabaku no Hikari


kolejka 8 / 7

Robota powoli dobiegała końca. Ilość skrzynek, która została do obsłużenia bardzo szybko się zmniejszała, więc można było myśleć o tym, co zrobić kiedy już zadanie zostanie wykonane. Nasza bohaterka przez chwilę zastanawiała się, czy zgodzić się na propozycję nowego kolegi, czy może jednak bezpieczniej będzie w domu. Ostatecznie zdecydowała się na wzięcie udziału w tej wyprawie na piwo. Chłopak uśmiechnął się i skinął głową w stronę wyjścia.
- No dobra, w takim razie nie przeszkadzam Ci i czekam na dworze, przed wejściem. Uwijaj się szybko i widzimy się za chwilę. - przez chwilę jeszcze przyglądał się jak nasza bohaterka pracuje, jednakże ostatecznie wyszedł, pozostawiając ją samą. Ta mogła zająć się kończeniem roboty. Siły powoli wracały, więc i humor się poprawiał. Zapowiadał się dobry wieczór!
Gdy ostatnie skrzynki były oklejane, nagle pojawił się urzędnik. Jak on to robił, że zawsze był kiedy zadanie się kończyło? Tego nie wie nikt... Podszedł, obejrzał wszystko co zostało zrobione, a następnie pokiwał twierdząco głową.
- Dobra robota. Na dzisiaj już ci wystarczy, i tak wykonałaś więcej niż zakładałem. Proszę, tutaj masz dokumenty potwierdzające twoje zlecenie, możesz je przedstawić w siedzibie, to dostaniesz wynagrodzenie. Dziękuję za pomoc i miłego wieczoru. - zarządca magazynu odprowadził dziewczynę wzrokiem w stronę drzwi, a następnie znowu gdzieś zniknął, zapewne udając się do innych ludzi, którzy także kończyli swoje zadanie w tych magazynach. Nasza bohaterka była wolna, mogła mieć poczucie dobrze wykonanej roboty, gdyż zrobiła dzisiaj wiele. Teraz był czas na relaks i odpoczynek. Jej towarzysz, tak jak obiecał, czekał przy drzwiach, skąd ją odebrał i razem mogli iść szaleć i się bawić. Jednakże to co się tam działo, było już inną opowieścią.

Misja Zakończona Powodzeniem!