Dom/Stoisko Tatakich

[Arii]

Duży, piaskowy dom położony nieopodal Sklepu z wyposażeniem. Przed samym wejściem zrobiony jest mały ogródek z kaktusami zasypanymi kamykami, dodatkowo, gdzieniegdzie znaleźć się mogą uschnięte drzewa wykorzystane np. jako dekoracja w wejściu na posesje. Piaskowa konstrukcja ozdobiona jest dodatkową drewnianymi podestami, daszkami i belkami, co wskazywać ma na majętność właścicieli.
Dom połączony jest z przydomowym stoiskiem warzyw i różnych owoców prowadzonym przez małżeństwo, Miyo i Ayo od kilku lat. Ciekawe rozwiązanie na oszczędzanie pieniędzy za powierzchnię.
Stoisko to trzy długie drewniane stoiska z materiałowymi dachami, mającymi uchronić warzywa i inne przed promieniami słońca.
Sam dom w środku wygląda zwyczajnie i nie posiada żadnych wyjątkowych dekoracji. Możliwe, że trzy sypialnie skrywają różne sekrety. W ogromnym salonie rozstawiony jest drewniany sześcioosobowy stół z krzesłami. Znajdzie się parę zwojów zawieszonych na ścianach. Kuchnia i pomieszczenie gospodarcze to prawdopodobnie najważniejsze pomieszczenia, bo to tam najwięcej się znajduje i dzieje. Kilka szafek, garnków, palenisko, misy i inne.
Można poczuć się tutaj, jak u siebie.

[Tetsu Maji]

Światopogląd chłopaka uchodził za bardzo prosty. Z łatwością przyjmował pochlebstwa, którym darzono klan Maji. Sam także nie pozostawał dłużny, bo jednak wypadało być miłym dla bliźniego. Bycie wrogim we własnym otoczeniu zwyczajnie sprawiłoby same kłopoty. Widywał takich wyobcowanych osobników, którzy nie zjednali sobie lokalnej przychylności i kończyli w rynsztoku czy więzieniu. Mało miał do czynienia z wyższymi stanowiskiem w rodzie. Na pewno musieli być na tyle wychowani w luksusie, żeby mieszkańcy z marszu kłaniali się im na drodze. Któż zapuszcza się w zwykłe miejsca o nieodpowiedniej porze, mając do dyspozycji wszystkie dobra i służbę na zawołanie? Tetsu takich doznań nie dostąpił, toteż miał pełne prawo przebywać teraz w obecności tutejszych. Po części był jednym z nich. Nie chciał jednak psuć przekonań mężczyzny. We dwoje poradzą sobie o wiele szybciej, a w szczególności będzie mu trochę lżej na ciele i duszy. Obserwował faceta i jego zachowanie. Zabawne, jak potrafił sobie tłumaczyć wszystkie sprawy. Nie mógł mu narzucić własnej woli. Nie zamierzał.
- Miło mi poznać Tataki-san. - powiedział wesoło, z widoczną wyrozumiałością. Tytułując mężczyznę po nazwisku, rzecz jasna. Uśmiechnął się i zmrużył przy tym niewinnie oczy. Szybko jednak przyszło mu przybrać neutralny wyraz twarzy. Nie chciał popełnić tego samego błędu, co Ayo. W razie problemu mógł momentalnie zapanować nad magnetyzmem siłą woli. Takie to proste, gdy już opanuje się podstawy we władaniu zdolnościami Maji.

Podróż za właścicielem dobytku nie należała do specjalnych dla Shikaty. Zazwyczaj mógł pochwalić się czymś w towarzystwie, lecz tym razem milczał, jak grób. Wszystko przez ten upał. Tak, jak nigdy musiał nałożyć na stopy obuwie, żeby nie sparzyć sobie palców i pięt. Drobne szczegóły mogły zaważyć o pomyślności dzisiejszego dnia. A gdy tylko znalazł się przy domu mężczyzny, to nie omieszkał dokładnie przyjrzeć się temu, co zbudował. Warto mieć na uwadze osiągnięcia klasy pracującej. Niby wyglądał mizernie, ale okazałość domu musiała świadczyć o powodzeniu w interesach.
- Niczego sobie miejsce. Pewnie interes... - urwał nagle, gdy zjawiła się gospodyni. Zwinny unik Ayo był na tyle imponujący, że musiał go ćwiczyć przez wiele lat małżeństwa. Stawiał na dwucyfrową liczbę.- ...kwitnie? - dokończył niepewnie. Nieco zlękniony odgłosem, z jakim przeleciała potężna dłoń kobiety przez powietrze. Takiego oporu nie przetrwałby nikt o rozsądnych walorach fizycznych. Jak się okazało dalej, wygląd Pani Domu nie szedł całkiem w parze z jej usposobieniem. Miły głos z pewnością maskował nagły incydent. Pospiesznie zabrał linkę i upewnił się, że skrzynka pozostanie w bezruchu. W końcu od naprawy nie minęło aż tak sporo czasu.
- Miło mi Panią poznać. - odparł, nieco przytłoczony bezpośrednim zaciągnięciem do środka. Nie mógł jednak narzekać na cień i chłód, jaki przy okazji zapewniały domy z piaskowca. Nie stawił by oporu tak przysadzistej kobiecie, choćby ćwiczył przez kolejną dekadę. Teraz rozumiał, dlaczego Ayo tak obawiał się o własne życie.

Skoro był już w centrum uwagi i rozmowa zeszła na jego osobiste powody pobytu w mieście, to postanowił nie oponować. Rozejrzał się przed tym po wnętrzu budynku. Wystrój był inspirujący. Posiadał wszystko to, czego właściwie brakowało w jego mieszkaniu. Jego cztery kąty bardziej przypominały norę, jak na dobre standardy, które reprezentowała dzielnica u Maji. Z ciekawością zastanowił się nad sposobem na wyjście stąd, gdyby zaszła taka potrzeba. Podszedł jednak z ufnością do dalszych zamiarów.
- To nic takiego. Zawsze staram się pomagać w potrzebie, a pan Ayo był szczególnie zakłopotany swoim transportem. - odparł wyrozumiale, nie odrywając wzroku od pomieszczenia. Na znak zakłopotania komplementem kobiety złapał w garść swoje długie włosy i przeczesał je łagodnie. Fakt, że był na tym punkcie obsesyjny mógł nie wpłynąć na dwójkę nieznajomych ludzi. Namyślił się za to nad odpowiedzią dla Miyo.
- Tak się złożyło, że potrzebowałem uzbrojenia i udałem się do sklepu. Mam zamiar na poważnie skupić się na pracy, jako Shinobi. - wypowiedział z dumą w głosie i poklepał swoją torbę z ekwipunkiem. Posiadał szczególny zastój, jeśli chodzi o obowiązki. Nie był już takim znowu nastolatkiem, a właśnie tacy próbują prześcignąć swoich nauczycieli w panowaniu nad sztuką ninjutsu.

[Arii]

MISJA D
TETSU MAJI
7/14

Kobieta słuchała odpowiedzi chłopaka nalewając do naczyń wodę, która była zapewne jednym z największych darów, jakie mógł dzisiaj dostać. Od dawna słońce nie dawało tak w kość mieszkańcom, że nawet oni szybko szukali schronienia przed nim.
Kobieta sama wciągnęła swoją porcję wody i mlasnęła przy tym znacząco. Ayo gdzieś przepadł.
-Shinobi, co? Ładne zadatki, ale czego się spodziewać. Jesteś jednym z członków rodu, który buduje armię naszym ziemią. Młodzi się przydadzą, bo Ci starzy to albo w piachu, albo już nie są tak samo ruchliwi, jak kiedyś. Wy młodzi macie tyle okazji do rozwoju. Nie trać go, bo naprawdę szybko ucieka. Uśmiechnęła się do niego. Poszukała wzrokiem swojego męża. Poczerwieniała na twarzy.
-Tak przy gościu, którego sam sprowadził… Ayo! Masz natychmiast się pokazać! Jak na zawołanie, ten pojawił się tuż za nią. Skulony jeszcze bardziej w sobie niż moment przed wejściem.
-Skarbie, no bo widzisz… J-ja… J-ja…
-Co Ty? No co Ty? Co tym razem zrobiłeś?
-Zapomniałem przekazać naszemu handlarzowi zwoju z następnym zamówieniem…
Tym razem mężczyzna nie uniknął wymachnięcia. Dostał prosto w twarz i zatoczył się do tyłu.
-Jak mogłeś zapomnieć o daniu mu następnego zamówienia?! Czy ten interes ja tylko prowadzę?! JAK MOGŁEŚ ZAPOMNIEĆ?! Znowu piłeś z tymi obdartusami przed bramą?! Znowu?! Nie możesz się powstrzymać, choć raz?! Chcesz, żebyśmy stracili ten dom? Tak ci śpieszno do wojska, Ty gnido?! Mężczyzna uskakiwał przed następnym ciosami. Wyglądało to jak berek, ale kobieta przestała nadążać. Bycie szczupłym miało swoje zalety.
-Tak pomyślałem… Nie chciałbym Ciebie oczywiście wykorzystywać, Tetsu-kun… Ale może Ty mógłbyś dostarczyć ten zwój? Mamy i tak Ci zapłacić, to zwiększymy zapłatę, żeby droga Ci się zwróc… I dostał w tył głowy.
-Jak tak możesz? Nie masz za grosz wstydu! Odetchnęła głęboko. -Czy mogłabym Cię prosić, żebyś go dostarczył. Handlarz jest jeszcze w tych okolicach. Sowicie się odpłacimy za tą pomoc.

[Tetsu Maji]

Samo zerknięcie okiem na relacje tego cudacznego małżeństwa doprowadzało do pewnych przemyśleń. Młody Shikata nie co dzień mógł widywać taki obraz. Ciężko było mu się teraz śmiać, ale z wyraźnym zadowoleniem utrzymywał na twarzy uśmiech przy rozmowie. Jego rodzina rozpadła się w młodym wieku, toteż doceniał słuszne rady pani Miyo. Spotkanie ich na swojej drodze sprawiło, że mógł przywołać odrobinę dobrych wspomnień. Pozytywnie spojrzeć na przeszłe wydarzenia.

Naprawdę docenił chwilę na wytchnienie i skromny poczęstunek. Woda była w tych stronach bardzo powszechnym dobrem. W końcu nie było wśród pustelników nikogo, kto by nie darzył życiodajnego napoju uznaniem. Nawet alkohol jest zrobiony przy pomocy wody. Niezaprzeczalnie ważny element do funkcjonowania.
- Dziękuję, doceniam tę troskę. - odparł pewnym głosem i sięgnął po kubek. Napił się ostrożnie, posmakował językiem zawartości, a potem przechylił naczynie mocniej i w kilku łykach opróżnił je do dna. Odetchnął z ulgą po tym i otarł usta z zabłąkanych kropel. Dziw bierze, jak człowiek potrafił odczuć pragnienie. Zastanowił się nad brakiem pana Ayo, który jednak potrafił zjawić się na zawołanie kobiety. Tetsu nie zamierzał komentować jego sposobu funkcjonowania, ponownie. Być może znaleźliby z panią Miyo wspólny język, jednak nie czuł się w pozycji do tego typu rozmów. Może, gdyby był swoim kobiecym odpowiednikiem. Płeć żeńska wręcz ubóstwiała słowne znęcanie się rozwodzenie na temat mężczyzn. Niemniej znał to tylko z obserwacji.
- Proszę uważnie śledzić nowiny. W niedługim czasie możecie o mnie usłyszeć. - wypowiedział nieco na wyrost, ale zgodnie z tym, co zamierzał dokonać. Chciał dążyć do rozpoznawalności, bo czego innego spodziewać się po Shinobi. Tylko bohaterskich czynów. Zaczynał z niskiego pułapu, ale w miarę czasu stanie się bardziej śmielszy. Tak to działało, gdy nie urodzisz się z talentem na miarę geniuszu.

Wsłuchał się w całą dyskusję uważnie. Wyłapał potrzebne informacje, które świadczyły o poważnym zaniedbaniu. Reszta stanowiła tło, któremu nadał taki porządek. Sprawa na pierwszy rzut oka stawała się jeszcze bardziej nagła niż niewielki incydent z rozbitą skrzynką. W pierwszej chwili współczuł biedakowi jego sytuacji. Nie miał im też za złe tonu, z jakim określili dalszą sprawę. Obarczanie kogoś pracą z obietnicą zapłaty była mu całkiem znana. Tutaj pojawił się właśnie pierwszy dylemat. Ta cała troska o wystrzeganie się słońca, a właśnie zamierzali go posłać na pastwę palących promieni. Niegroźna myśl po prostu przemknęła mu przez umysł i zniknęła.
- To brzmi, jak wyzwanie godne podjęcia. Zrobię to, ale za naprawdę dobrą stawkę. - wtrącił małą perswazję do przemyślenia. Należało być nieustępliwym w negocjacjach, lecz z umiarem. Nie odstraszyć potencjalnych nabywców swoich usług, ale także nie pozwolić im myśleć, że wykona zadanie za pół ceny. Na handlu też nie miał bladego pojęcia, lecz wuj wpoił mu pewne podstawy. Szkolenie naprawdę było istnym piekłem, jeśli chodzi o przyswojenie wiedzy.
- Proszę mi tylko podać więcej szczegółów. Gdzie mam się udać i komu dostarczyć ten zwój? - napomknął tylko dla pewności. Nie chciał błądzić po targowisku, bo to byłoby jak szukanie igły w stogu siana. Odnalezienie handlarza wśród innych handlarzy to istny koszmar. Każdy przekrzykiwał się o towary i ceny, a to dopiero zalążek tego, co mogłoby się zdarzyć, gdyby dać sobie wejść na głowę. Jak to zwykle bywało z naszym młodzieńcem, starał się dopasować najlepiej, jak potrafił. Nic nigdy nie jest łatwe w jego przekonaniu.

[Arii]

MISJA D
TETSU MAJI
9/14

Kobieta klasnęła w dłonie i szybko wyszła do innego pomieszczenia. Zdenerwowanie na mężczyznę było wręcz namacalne, a atmosferę można by było ciąć siekierą.
Ayo cały zestresowany krążył po pokoju.
-Przepraszam Cię chłopcze za to niedopatrzenie z mojej strony. Czasami to wszystko jest stresujące. Nawet nie wiesz, jak bardzo. Jesteś jeszcze młody, więc wszystko przed Tobą. Ale czasami ciężar utrzymania tego wszystkiego jest za duży. Tym bardziej, jeżeli nie jesteś stąd, jak my. Jeden błąd i moglibyśmy stąd wylecieć.
Mężczyzna wskazał dłońmi cały swój dobytek. Jakby im się przyjrzeć, rzeczywiście nie byli Oni stąd, jakby im się przyjrzeć. Ich akcent był dość dobry, dla wprawnych uszu dało się dostrzec różnice w wymawianych słowach.
-Już jestem. Nie męcz chłopaka swoimi problemami. Narozrabiałeś i to Ty powinieneś to zrobić, nie On. Ale jesteś tak niedołężny, że znowu zapomnisz to przekazać. Kobieta krzywo spojrzała na mężczyznę. Do rąk chłopaka włożyła sakiewkę i zwój.
-Handlarz nazywa się Takezuchi Sareyo. Powinien być jeszcze po wschodniej części Naszej dzielnicy. Rozwozi swoje towary po innych straganach. Będzie ubrany w biało-szare ciuchy i zasłonięty na twarzy chustą. Wręcz mu ten zwój. Są tam spisane potrzebne rzeczy na następną dostawę i instrukcję. Przekaż mu też sakiewkę, On będzie wiedział co z nią zrobić. A i bym zapomniała! Odwróciła się na pięcie i znowu wyszła. Ayo już się nie odezwał. Stał wpatrzony w podłogę.
Kobieta po chwili wróciła i włożyła dłoni Tetsu jeszcze mały bukłak z wodą.
-Proszę. Woda Ci się przyda, nawet jeżeli miałby być to krótki spacer. Jestem Ci bardzo wdzięczna, że naprawisz błąd mojego męża. Ruszaj w drogę, jeszcze raz dziękuję.

Kiedy tylko wyszedł z domu zauważył, ze słońce trochę zelżało, ale to i tak nie zmieniało faktu wysokiej temperatury. Przynajmniej dostał napitek do tego zadania, więc nie będzie tak źle. Jednak teraz pytanie... Jak znajdzie mężczyznę? Niby nie będzie to ciężkie, bo prawie nikogo nie ma na zewnątrz, ale... Dzielnica wydała się dość rozległa a budynki z piaskowca nie pomagały w taki ukrop.

[Tetsu Maji]

Rozwój sytuacji raz za razem sprawiał, że nie dało się nudzić. Intensywne wymiany z obu stron, jak podczas zaciętego pojedynku. Można było powiedzieć, że Tetsu zwyczajnie był tym zaciekawiony. Nie starał się o tym myśleć intensywnie, a cieszyć z postępów. Dla nich to była codzienność, więc pozwolił im na swobodę. Samemu także nie kłopotał się w bycie kimś innym. Zwyczajnie stał pośrodku pokoju z opartą o biodro ręką. W rytm rozmowy zerkał to na Ayo, to na Miyo, którzy udzielali mu potrzebnych informacji. Jasnym było, że jego interesowało już tylko zadanie. Nie mógł pozwolić sobie na błędy, a przynajmniej nie na takie, które byłyby widoczne na pierwszy rzut oka. Sprawa o tyle była utrudniona, że chodziło raczej o naprawienie czyichś niedopatrzeń. Nie przeszkadzało mu to w zupełności. Gdy mógł być pomocny, to załatwia część sprawy.
- Tak też podejrzewałem. Oby sprzyjało wam powodzenie. - odpowiedział panu Ayo ze szczerym wyrazem uznania. Zapewne każdemu zdarzają się wzloty i upadki, więc kierując się tą zależnością trochę dobroci dobrze im zrobi. Niekoniecznie interesowała go w tym przypadku karma, ale jeśli w jakiś sposób zapunktuje, to może i do niego szczęście się uśmiechnie w późniejszym czasie.

Po wyjściu pani Miyo oczywistym było, że należy na nią zaczekać i wysłuchać potrzebnych szczegółów na temat misji. Nie zmieniał swojej pozycji i grzecznie czekał, jak przystało na młodzika. Gdzieś w głowie już układał sobie plan. Był raczej wypoczęty, toteż nie zaszkodzi urządzić sobie małej rozgrzewki przed wieczornym treningiem. Ta milsza część wydarzenia była prawie za nim i na powrót będzie zdany na własne towarzystwo. Niemniej z wesołą miną zwrócił swoją uwagę na przysadzistą kobietę. Przyjął z wdzięcznością bukłak, który ze sobą przyniosła. W końcu lepiej być przezornym i ulżyć sobie w poszukiwaniach na zewnątrz, gdyby te trwały dłużej niż zakładali. Zwój i sakiewka raczej niczym szczególnym się nie wyróżniała, dlatego bezpiecznie włożył je do torby, żeby nie nieść ich na widoku. Zaufanie pary straganiarzy zasługiwało na wykonanie bez kłopotu powierzonego mu zadania.
- Wiem już wszystko. Nie powinno być trudno. Wrócę nim się spostrzeżecie. - odparł radośnie, z każdą chwilą nie mogąc się już doczekać wyjścia. Na odchodne podniósł w ich stronę dłoń z kciukiem skierowanym ku górze. Na pewno będą zadowoleni.

Po wyjściu upewnił się, że torba jest zamknięta i nic z niej nie wypadnie niepostrzeżenie. Bukłak przywiesił sobie przy pasie. Mógł ruszyć w stronę wschodniej części dzielnicy, jak się zdawało. Musiał liczyć, że nadal kojarzy te tereny, bo specem jeszcze nie był, a mapę miasta widział może raz. Zazwyczaj spacerował tu i tam, żeby mieć jakieś rozeznanie. W trakcie przyspieszonego marszu sprawdził położenie słońca na niebie i korygował swoją wędrówkę. Na razie musiał zbliżyć się na tyle blisko wskazanego miejsca, aby potem wyznaczyć sobie zakres poszukiwań. Jasnym było, że najlepiej zdać się na zerknięcie w każdą ulicę. To mogłoby być zbyt pochopne, dlatego w pierwszej kolejności dobrze było popatrzeć po straganach. Rysopis mężczyzny mógł być bardzo uproszczony, więc dobrze, że znał też jego imię. Wiedział też, że nadal rozwoził swój towar i pewnie zbierał zamówienia. Liczył, że odnajdzie jakiś powóz i mężczyznę z pomocnikiem. Zamierzał też popytać otwartych jeszcze straganiarzy, czy nie znają Takezuchi Sareyo albo czy przypadkiem nie wiedzieli dokąd się udał. Kierował się raz w lewo raz w prawo dla wygody i jakiegoś porządku w eliminowaniu poszczególnych sekcji, gdzie już był. W ostateczności miał plan wspiąć się na domy, żeby z ich wierzchołków namierzyć swój cel. Nie chciał jednak tak bezpardonowo poruszać się po budynkach, ale gdyby sytuacja go zmusiła, to byłby w stanie zaryzykować. Nie zaszkodzi na krótką chwilę sięgnąć okiem większej części terenu, jeśli posiadało się odpowiednie do tego umiejętności. Przy pomocy chakry była to wręcz gratka. Niesamowita i łatwa gratka. Technika nazywała się jakoś Kinobori no Waza, ale nie do końca pamiętał te wszystkie nazwy. Bardziej skupiał się na immersji i kontroli chakry.

[Arii]

MISJA D
TETSU MAJI
11/14

W większości tak łatwe zadania nie sprawiały przyjemności nikomu, kto je brał. Ot, brudna robota, którą po prostu trzeba było wykonać. Ale dla żółtodzioba, który był pełen energii i nie wiedział jeszcze jak ten świat potrafi być okrutny było to idealne zajęcie, żeby zająć podstawami ninja. W dodatku za pieniądze – a te zawsze się przydadzą.
Chłopak nie czekał za długo. Zabrał dane mu rzeczy, zapamiętał wskazówki i ruszył przed siebie. Słońce zaczynało już powoli opadać w dół a to znaczyło dla mieszkańców spadek temperatury i ulgę idącą w parze z tym zjawiskiem. Tetsu rozpoczął poszukiwania od przechadzki między budynkami, dróżkami, aby móc skreślać z listy następne skrzyżowania. Nigdzie jednak nie widział ani straganiarzy, ani handlowca.
Kiedy doszedł do końca dzielnicy zauważył, że wszystkie stragany zostały zamknięty. Na zewnątrz żadnej żywej duszy. Już miał wskakiwać na dachy, aby zwiększyć swoje możliwości obserwacji, kiedy usłyszał chrząknięcie. Kiedy się odwrócił zobaczył zgarbionego staruszka.
-Nieładnie tak wskakiwać na dachy innych ludzi, chłopcze. głos mężczyzny był bardzo chrapliwy, na skórze chłopaka pojawić się mogła gęsia skórka. -Wy młodzi to tylko byście szukali drogi na skróty. Szukanie nie wyszło? Czyżby znowu Ayo zapomniał o zamówieniu?
Mężczyzna podszedł do Maji’ego i zlustrował go od góry do dołu.
-Nie wyglądasz lepiej od tej miernoty. Aż dziw bierze, że takie chuchro ma Nas chronić w razie wojny. skwaszona mina faceta troszkę odstraszała. Zmarszczki na jego twarzy się jeszcze bardziej pogłębiły. -Ciebie również nie widziałem zbytnio w tej okolicy. A panoszysz się ze swoimi pomysłami wskakiwania na mój dach, jakbyś tutaj sam mieszkał. Niedorzeczne. Kolejne krzywe spojrzenie. -Jeżeli szukasz handlarza, to się spóźniłeś. Niedawno ruszył, możliwe, że za chwilę opuści osadę. Radziłbym się spieszyć jeżeli masz mu coś do przekazania. Sklep z wyposażeniem. Odwrócił się od chłopaka i jeszcze raz go zlustrował. -I nie pokazuj się już tutaj więcej w tak marnej formie.
O co mu chodziło? Ataki na chłopaka to wyżycie się, bo było się starym czy miały jakiś większy sens? Aktualnie się tego nie dowiemy.
Jeżeli chłopak zamierzał dogonić handlarza musiał już ruszać.

Z/T
Następny post tutaj

[Satoshi]

POPRZEDNIA LOKACJA

Sabaku z uwagą wysłuchał szczegółów zlecenia, po czym oszczędnym ruchem pochwycił rzucony mu zwój, drugi już dzisiaj, który wpakował sobie do torby znajdującej się na jego prawym biodrze. Poprzedni również tam schował. Nie spuszczał przy całej tej czynności wzroku z Shirei-kana, nie chcąc popełnić nietaktu. Ten człowiek nie wybaczał, a ponadto Amaterasu obdarzyła go nie tylko wielką siłą, ale również świetną pamięcią. -Oczywiście, Jou-dono. Pojawię się z odpowiedziami najszybciej, jak to będzie możliwe- oświadczył Satoshi, kłaniając się na pożegnanie, po czym bezzwłocznie wyszedł z pomieszczenia. Audiencja dobiegła końca. Jak zawsze stresująca dla młodego Akoraito. Zamknął za sobą drzwi i skinął wartownikowi głową na pożegnanie. Jeśli pójdzie dobrze, jeszcze dzisiaj zawita tu po raz drugi, tym razem niosąc potrzebne dowody. Bez znaczenia dla Satoshiego było to, czy będą one skazujące, czy uniewinniające. Prawo Unii, chociaż surowe a dla ludzi spoza Samotnych Wydm wręcz tyrańskie, było dla niebieskookiego świętością, którą poprzysięgał respektować i zapewniać sprawne działanie całego systemu prawnego. Możnaby powiedzieć, że chciał być oliwą w wymyślnych trybikach wynalazku Ayatsuri. Wyszedł z siedziby i udał się pod wskazany adres.

Podróż nie była specjalnie uciążliwa, wciąż młoda godzina oznaczała, że palące oko Amaterasu nie wisi na tyle wysoko na nieboskłonie, by wylewać żar na ludy pustyni. Tym bardziej że trwała jeszcze wiosna, prawdziwe gorąco miało dopiero nadejść. Plan, na razie, był raczej prosty. Przejść się prosto na stragan i kupić jakiś egzotyczny owoc. Satoshi, jeszcze będąc Dokou, nieco podróżował, zwiedził Yusetsu i Ryuzaku no Taki, podróżował przez Sakai, Shinrin i Midori, wreszcie szpiegował w Sogen podczas wojny, więc jako takie rozeznanie w tym, co się tam jada miał. Budynek robił wrażenie na przechodniach, szczególnie biorąc pod uwagę okolicę, w której był umiejscowiony, jak i to, czym handlowali jego mieszkańcy. Wyglądało to trochę tak, jakby wcale się nie ukrywali ze swoimi pieniędzmi. Na pustyni drewno było drogie. Nawet jeśli nie był to pałac godny arystokratów, to i tak odznaczał się na tle pozostałych zabudowań. Jakby nigdy nic Satoshi podszedł do straganu, przywitał się jakby nigdy nic i zaczął oglądać owoce na wystawie. Szukał znajomych kształtów i smaków, a przy okazji rozglądał się za wszelkimi poszlakami i wskazówkami dotyczącymi prawdziwego celu jego wizyty. Może przed aresztowaniem da jeszcze delikwentowi zarobić. Tymczasem w jego głowie powoli budował się plan działania.

[Arii]

5/28

Satoshi[C] Czy ten stragan jest fałszywy?

Satoshi doszedł do domostwa Tatakich. Mógł zobaczyć z bliska towar, którym handlowali. Zadziwić go mogło jaka różnorodność panowała w skrzyniach. Owoce z każdego rejonu, chłopak rozpoznawał, co niektóre z nich. Łapało go serce na samą myśl o swoich starych podróżach, gdzie poznawał świat. Przed nim nagle pojawił się długowłosy blondyn, wychudzony na… Kość. Blada skóra wskazywała, że raczej nie przepadał za słońcem i je unikał.
-Dzień dobry, wcześnie, wcześnie. Już otwieram dla Ciebie.- coś poszperał pod ladą i nagle się wyprostował. -Witam na stoisku Tatakich. Czy coś sobie wypatrzyłeś? A może w czymś doradzić?
Uśmiech handlarza zagościł na jego smukłej twarzy. Przyjrzał się chłopakowi i zaczął wodą skraplać wodą warzywa i owoce, prawdopodobniej, żeby lepiej wyglądały dla oka kupującego. Mężczyzna wydawał się uprzejmy, nieco wolny, jak na taki zawód. Taka flegma, na pierwszy rzut oka nic nie wydawało się podejrzane chłopakowi. A to już jakiś dobry znak, prawda?
Stoisko również nie wyglądało na podejrzane. Wszystko ładnie poukładane, chyba prowincjami, żeby nic nie pomieszać. Dom z zewnątrz wyglądał również całkiem normalnie, nic nadzwyczajnego. Wydaje się to być idealna miejscówka, żeby się ukryć i stworzyć przykrywkę dobrego sąsiada, nie zwracającego na siebie uwagi.

-Sabaku no Jou-
-Tataki Ayo-

[Satoshi]

Sabaku usłużnie odsunął się nieco, dając mężczyźnie nieco swobody i miejsca, aby w spokoju i komforcie rozłożył swój stragan. Obserwował uważnie to, w jaki sposób kupiec wykładał swój towar, jak zraszał go wodą. Przynajmniej tak miało to wyglądać. Z jednej strony Satoshi nie spodziewał się dowodów przestępstwa leżących pośród owoców z wielką płonącą strzałką mającą zwrócić uwagę błąkającego się wzroku, z drugiej jednak strony także i czegoś takiego nie należało wykluczyć i spróbować. -Pokaźna różnorodność widzę. Prawdę mówiąc, doradzić. Kiedyś bawiłem w Ryuzaku i jadłem dość ciekawy w smaku owoc. Kwaśny, w miękkiej skórce barwy zachodzącego słońca. Pomarańcz, czy jak to się tam nazywało...- niebieskooki teatralnie wzruszył ramionami. -... wtedy handlarz opowiadał mi o mniejszej wersji tego cuda, ponoć dużo słodszego i delikatniejszą skórką, tylko akurat mu się skończyły... Macie tu coś takiego?- Akoraito uprzejmie udał zainteresowanie. Ot, niezobowiązująca rozmowa, mająca na celu osiągnięcia tej podstawowej nici obopólnego zainteresowania. Coś, co może uśpić czujność mężczyzny. Satoshi nie planował prowadzić przesłuchania na ulicy, ale czasami bywało tak, że kupcy rozmawiając o swoim rzemiośle i oferowanych towarach mogą powiedzieć coś, czego nie zamierzali. Ot, czasami imię kowala, który wykuł dany miecz, faktorię wytwarzającą przednie sukno... ot małe nic nieznaczące dla zwykłych nabywców informacje, za to krytyczne dla konkurencji starającej przejąć rynek.

[Arii]

7/28

Satoshi[C] Czy ten stragan jest fałszywy?

Mężczyzna trochę się zestresował pytaniem chłopaka. Wyglądało na to, że zazwyczaj ktoś brał to co jest na ladzie, bez zbędnych pytań. Możliwe, ze to tylko grzecznościowe pytanie, które powinno pozostać bez odpowiedzi?
-Yyy… Tak, tak… Mówi Pan o…- zestresowany blondyn sięgnął szybko po jakiś owoc. I pokazał go brunetowi. -Mandarynka. Słodka, dobra, Cieszy się popularnością w nieco zimniejszych rejonach świata. Nie wiem czemu.
Uśmiech na twarzy mężczyzny stał się trochę napięty. Nie wiedział chyba, co dalej ze sobą zrobić a do straganu zaczęli podchodzić już sąsiedzi, żeby jak najszybciej zdobyć najlepsze kąski.
-Ayo, dzisiaj sam? Od razu widać, że jak zawsze zestresowany! Żonka to jednak wulkan energii!- krzyknął jakiś staruszek, który zaczął przeglądać kiście bananów w poszukiwaniu tych najładniejszych.
-Racja, racja! Miyo-chan to taka kochana osóbka. Musisz się poduczyć u niej, żeby tak się nie stresować, nie zjemy Ciebie!- dopowiedziała kobieta, która podeszła obok Satoshiego, żeby spojrzeć na pomarańcze i inne cytrusy.
-Tak, Miyo-chan jest lepsza w tym niż ja… Szkoda, że musiałą pojechać z towarem do Równin...- przez chwilę uciekł gdzieś myślami, ale wrócił szybko do chłopaka. -Czy te mandarynki będą dla Ciebie, chłopcze? Czy może coś innego?
Chyba natłok ludzi przyspieszył pracę jego szarych komórek, bo już ustawiała się kolejka za Satoshhim, żeby zrobić zakupy. Warto było się stąd zmyć i przemyśleć, co dalej poza wzrokiem reszty sąsiedztwa.

-Sabaku no Jou-
-Tataki Ayo-
-Inni-

[Satoshi]

Sabaku kiwnął głową w odpowiedzi na pytanie mężczyzny. -Wezmę cztery sztuki, tak na spróbowanie, ale dobrze wiedzieć, że w okolicy kupię egzotyczne owoce. Dzięki.- po tych słowach Akoraito uśmiechnął się, a pobliźniona twarz mocno skontrastowała się z uśmiechem młodzieńca. Szybko chwycił cztery mandarynki, po czym wysupłując z mieszka odpowiednią ilość Ryou, zwolnił kolejkę. Prawdę mówiąc, nawet tych owoców nie chciał, sięgnął jedynie pamięcią wstecz tylko po to, by sprawdzić wiedzę mężczyzny. Trochę się przypocił, ale ostatecznie odpowiedział poprawnie. Co zresztą wyglądało raczej na codzienne zachowanie ekspedienta, co wyraźnie zakomunikował rosnący za plecami niebieskookiego tłum. Wolnym krokiem Satoshi zniknął w jakiejś bocznej uliczce, po czym jął obierać pierwszy owoc. W sumie sam nie wiedział po co, widocznie jego ciało działało bezwiednie, gdy Sabaku zastanawiał się nad ceną, jaką przyszło mu zapłacić za towar. Nie był kupcem, więc nie potrafił na pierwszy rzut oka określić, czy przepłaca, czy trafiła mu się okazja.

Kolejną dziwną informacją, którą uzyskał podczas tej krótkiej rozmowy było to, co powiedział mu Jou-dono. Żona wyjechała Z TOWAREM do Równin. Satoshi w dzieciństwie zajmował się rolnictwem, zanim rzecz jasna uciekł i coś niecoś o plonach pamiętał. Transport żywności był trudny, a czas gonił. Podróż na równiny to przynajmniej tydzień wleczenia się wozem obładowanym różnorakimi owocami, a przecież i tak te najpierw musiały dojechać z różnych zakątków tutaj, na pustynię. O ile towarem nie były wspaniałej jakości produkty pól i plantacji z Unii, to coś tu śmierdziało zgnilizną, tym bardziej, ze na zbiory trochę za wcześnie, była wiosna. O ile rzecz jasna materia organiczna była w tym całym równaniu rzeczą mało ważną. Satoshi oczyma wyobraźni widział wozy wypełnione szmuglowanym towarem niewiadomego pochodzenia, na który pośpiesznie porozrzucano luzem daktyle.

Smak mandarynki orzeźwił nieco mężczyznę, który upomniał się w myśli za wysuwanie wniosków bez poważnych dowodów. Nie tak należało pracować. Musiał pozostać niezależnym arbitrem w tej sytuacji. Przez cały czas wodził wzrokiem po okolicznych budynkach, po czym usadowił się na dachu jednego z nich, oczywiście ukradkiem, kiedy nikt nie patrzył. Ostatnie czego sobie życzył, to jakaś rozsierdzona starowinka robiąca raban. Wybrany budynek musiał mu zapewniać dobrą ochronę przed wzrokiem postronnych, jednocześnie umożliwiając obserwowanie straganu. Satoshi nie musiał widzieć idealnie, wystarczyło mu ogólne pojęcie tego, kto odwiedza jego cel. Szczególnie tuż po porze śniadaniowej, gdy pierwszy napływ klientów zelżeje.

[Arii]

9/28

Satoshi[C] Czy ten stragan jest fałszywy?

Mężczyzna już nic więcej nie odpowiedział, po prostu przyjął zapłatę w postaci drobnych ryo i przeszedł do następnego klienta. Chłopak mógł z oddali przyglądać się jego ruchom. Im więcej miał do zrobienia tym mniej się stresował i jego nieporadność zniknęła. W sumie nic niezwykłego, jeżeli to jego żona zazwyczaj stała za ladą stoiska i obsługiwała klientów. On zapewne miał inne zadania.
Chłopak wypatrzył idealny dach, który nie był za blisko i za daleko, w dodatku wydawać by się mogło, że nikt go nie zauważy. Na dachu przez kopułę, która na nim się znajdowała można było uświadczyć jeszcze trochę cienia, w który się skrył i przyglądał się uważnie zajadając się słodkimi mandarynkami.
Myśląc, że poranny ruch będzie trwać krótko i szybko będzie mógł zobaczyć, co ten będzie robić podczas przerwy w dużej ilości klientów. Jednak klientów nie ubywało a tylko przybywali. Jakby całe Kinkotsu kupowało tylko owoce i warzywa z tego jednego stoiska. A prawdopodobnie nie było to jedyne, które handlowało takim towarem.
Około południa chłopak poczuł jak cień się przesuwa a słońce zaczyna mocno ogrzewać budynki, które wewnątrz trzymały chłód a z zewnątrz odpychały od siebie ciepło, co wzmacniało uczucie gorąca. Ruch zaczynał trochę spadać, aż w końcu wychudzony blondas został przy stoisku sam. Przetarł pot jakąś szmatką przy krześle, na które się rzucił. Łyknął z kubka pod krzesłem jakiś napój i rozejrzał się przed siebie. Ludzie przestali przychodzić.
Aż nagle chłopak zauważył dwie postaci ubrane w całości na czarno z zasłoniętymi jakimiś szmatami twarz. Mężczyzna wstał, jak na rozkaz w wojsku i zaczął z nimi rzewnie rozmawiać. Czy byli kimś ważnym dla interesu? Klienci VIP? A może chłopakowi się wydawało…
Wydawać mu się mogło, że skrzynka, którą Ayo podał dwójce tajemniczych postaci, zmieniła na chwilę kształt, ale znajdując się już u zamaskowanych, wróciła do normalnej formy. Czyżby słońce już odbiło się na wzroku chłopaka? A może to za duża ilość fruktozy w żyłach po mandarynkach?

-Sabaku no Jou-
-Tataki Ayo-
-Inni-

[Satoshi]

Chłopak w milczeniu spędzał czas na obserwowaniu straganu z bezpiecznej odległości, zastanawiając się, jakim cudem ten człowiek jest w stanie uzyskać jakikolwiek profit, sprzedając egzotyczne owoce po tak niskich cenach. Satoshi mógłby zrozumieć, jeśli byłyby to produkty lokalne, ale przecież import kosztował. Wozy, wielbłądy i konie, pracownicy, wszystko jeść wołało... Jedno było pewne, powoli wykańczał konkurencję, jeśli wszyscy kupowali od niego za bezcen. Póki co jednak, niebieskooki mógł tylko obserwować w nadziei, że uda mu się wypatrzyć coś podejrzanego.

No i taki moment nastał, gdy w okolicy południa ruch zelżał zauważalnie. Być może nawet mężczyzna zdążył wysprzedać większość ze swoich towarów. Dwóch jegomościów, którzy samą obecnością spowodowali, że Ayo podskoczył z krzesła na równe nogi. No za dobry w ukrywanie intencji to on nie był najwidoczniej. Sabaku chcąc lepiej widzieć całą scenę, skumulował odrobinę chakry, po czym przesłał ją do gurdy, z której wyleciała niewielka porcja piachu, który uformował kształt żółto-pomarańczowej kuli na wyciągniętej dłoni Akoraito. Niebieskooki zasłonił sobie prawą ręką jedno oko, a kula transformowała, bielejąc i wytwarzając jasnoniebieską źrenicę z czarną kropką pośrodku. Na myślowy rozkaz Satoshiego, technika Suna: Daisan no Me poleciała jak najbliżej straganu(zasięg 25m), starając się jednocześnie nie zwrócić uwagi żadnego z trzech jegomości, których miała obserwować. Ot, może na kolejnym dachu, może gdzieś w liściach okolicznej palmy.

Niestety, oko mogło tylko obserwować całe zajście, nie przekazywało niestety żadnych dźwięków, Sabaku nie był więc w stanie usłyszeć o czym rozmawiali. Nie to, żeby nie próbował. Zwrócił za to uwagę na skrzynię, która najwyraźniej zmieniła właścicieli, może dzięki oku dostrzeże jej zawartość?
Kiedy już nie było nic nowego do zobaczenia, Satoshi uwolnił technikę, przywołując oko tą samą drogą do swojej gurdy. Nie cierpiał marnować piasku, mimo, że był na pustyni. Uzupełnianie zapasów zawsze kosztowało chakrę, a tą mężczyzna wolał spożytkować na bardziej produktywne rzeczy. Jeśli spotkanie dobiegło końca, a mężczyźni zaczęli odchodzić, Akoraito opuści swoją kryjówkę i ostrożnie zacznie ich śledzić. Stragan nigdzie się nie wybierał, natomiast wyglądało na to, że dowód na szemrane interesy kupca znajdzie w skrzyni, którą otrzymali zamaskowani jegomościowie. Początkowo podróżował dachami, a gdy był pewien, że Ayo nie zobaczy go na ulicy i nie skojarzy faktów, chłopak zaczął korzystać z twardego gruntu. Utrzymywał bezpieczny dystans, starając się nie rzucać w oczy, tylko "narutalnie i zupełnie przypadkiem" udawać się w tę samą stronę co oni.

  Ukryty tekst

[Arii]

11/28

Satoshi[C] Czy ten stragan jest fałszywy?

Chłopak zerwał się na widok dwóch jegomościów, którzy od razu wydali mu się tym czego oczekiwał. Wysłał swoje piaskowe oko na zwiady pomiędzy dachy pobliskich budynków mieszkalnych. Widział, jak dyskutują o czymś bardzo dynamicznie a sam Ayo lekko zdenerwowany podaje im skrzynkę z owocami z owłosieniem. Małe, zielone. Ohyda.
Mężczyźni skłonili się i zaczęli iść w swoją stronę. Skrzynka nie wydawała się dziwna, ale nie powstrzymało to chłopaka przed pójściem za nimi. Trzymał się trochę na dystans, żeby go nie zauważono. Dzieliło go jakieś cztery metry od nich, słyszał tylko skrawki rozmowy, które nic nie wnosiły, ot jakieś gorące ploteczki z baru. Co, kto, z kim i za ile. Prawie nic podejrzanego. Prawie.
-Mówię Ci burdele w Shigashi no Kibu nie mają sobie równych! Byłem w kilku krajach i żaden nie dorównał poziomem usług tych w Shigashi!
-Nah, te w Morskich Klifach! Te kobiety lubią się zabawić! A niby wszyscy tacy religijni i wstrzemięźliwi tam! A kobiet upilnować nie potrafią przed dobrą zabawą z dobrze wyposażonym jeźdźcem!
Zaśmali się głośno. Porównywanie kto miał większego, co? Ale co ciekawe czy każdego stać było na podróżowanie ot tak z kraju do kraju, szczególnie tak specyficznego, jak Shigashi no Kibu?
Wkroczyli w jakąś alejkę a kiedy Nasz jegomość skręcił w tą samą stronę co Oni zauważył, że gdzieś przepadli a w powietrzu unosił się biały dym. Na końcu była piaskowa ściana a na niej oparte wory ze śmieciami. Tyle. Rozpłynęli się w powietrzu, wraz ze skrzynką. Nie pozostawili po sobie nawet śladów butów na piachu. Czy to już nie było podejrzane?
Kiedy postanowił, o ile postanowił, wrócić obserwować stoisko Ayo, nie zobaczył nikogo za ladą. A skrzynki na ladach zniknęły, wraz z tymi przy ścianie, z których wydał jedną mężczyzną. Coś również zaczęło śmierdzieć, jakby spalone drewno czy coś tego rodzaju. Po chwili zza domu zaczął wydobywać się czarny dym.
Co do jasnej, ciasnej?

-Sabaku no Jou-
-Tataki Ayo-
-Inni-