Osada Ita'hara

[Ichirou]

Zabawa nową zdobyczą trwała dalej, a jej efekty przebijały oczekiwania Ichirou. Chakrowa powłoka nie tylko pozwalała na wielokrotne przedłużenie broni, ale również znacząco wzmacniała siłę uderzenia. Cios na nogi, który miał na celu obalenie szarżującego przeciwnika, okazał się znacznie brutalniejszy w skutkach, bo odrzuciła kapłana na parę na parę metrów i solidnie pogruchotała mu kości.
– Hu, hu – skomentował z uznaniem, widząc rezultaty swojego uderzenia. Przez jego twarz kolejny raz przemknął uśmiech zadowolenia. Jeżeli frajda z dużej zabawki oznaczała kryzys wieku średniego, to tak, Ichirou był w mocnym kryzysie. Zresztą, biorąc pod uwagę jego ogólne życiowe zblazowanie, oglądanie się za kobietami i poszukiwanie wrażeń, to ze świecą szukać bardziej książkowego przedstawiciela wspomnianej przypadłości.
Chociaż sięgnął po teoretycznie skuteczną metodę do wyciągania informacji, to jego wypytywanie trudno było nazwać przesłuchaniem. Tak jak w pojmowaniu Asahiego skrajna dewocja zawsze wiązała się z wariactwem, tak tutaj miał do czynienia z jakimś niemożliwym przypadkiem. Zamiast odpowiedzi padły jedynie kolejne bzdurne frazesy, po których Sabaku westchnął ciężko pełen irytacji.
– No, wielki mi z niego wybraniec. Może w takim razie to ja jestem wybrańcem, skoro Jashin mi pozwolił załatwić tego brzydala? – skomentował wzburzony, chcąc zaburzyć głupi światopogląd kapłana. Potem wrócił do pionu i przeniósł gniewne spojrzenie na Nobitę, który próbował wołać o pomoc. Żałosne.
– I co ci z tej straży? Ich też mam zarąbać? Nie rozumiesz, że przegraliście? – odezwał się do mężczyzny, zbliżając się o niego. W ramach przezorności machnął dłonią do przodu, by wysłać pozostałego klona przed siebie, który miał zatrzymać się w wejściu do komnaty. Prawdziwy Ichirou natomiast przystanął przy Nobicie.
– Przestaniesz się drzeć, czy ten wielki kawał stali ma ci zaraz spaść na szyję? – zagroził, a potem kucnął i przystawił palce do czoła osobnika, by zrobić na nim to samo, co przed chwilą na kapłanie.
– Twoje życie jest mi obojętne, więc jak będziesz grzeczny, to może się nawet z tego wyślizgniesz. Interesuje mnie tylko to, co tutaj się dzieje. Kim jesteście i co robicie w kamieniołomach? Jakie mieliście plany? – zapytał, licząc na to, że od niego otrzyma rozsądniejsze odpowiedzi w porównaniu do tych udzielonych przez szurniętego klechę.
Gdyby na miejscu pojawiła się jakaś straż i podjęła jakiekolwiek ofensywne działania, to piaskowy klon był gotów do zainterweniowania.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Ichirou
Ranga: Wyprawa rangi A: "Późny świt"
Post 55/?

---

Fizyka zdecydowanie była po stronie tego, kto dzierżył chakrożerny miecz i zdecydowanie przeciwko temu, kto znalazł się na drodze tworzonych za jego pośrednictwem tworów. Najpewniej minie chwila lub dwie, zanim Ichirou w pełni opanuje arkana władania nową zabawką, jednakże wróćmy do tego co tu i teraz...
Kapłan nie stawiał oporu naszemu bohaterowi - po prostu, odpowiadał zgodnie z prawdą, a prawdą było to, co powiedział. Wraz ze wspomnianym Isamu służyli swojemu bogu najlepiej jak mogli. W tym przypadku oznaczało to, że szkodzili wszystkim wokół, ale kapłan niezaprzeczalnie odpowiedział zgodnie z prawdą, a raczej z tym, co on uważał za prawdę. Cóż, z fanatykami tak już bywa, ciężko z nimi rozmawiać, a jeszcze ciężej wpłynąć na ich światopogląd, lub nim zachwiać. Na komentarz odnośnie tego, że Isamu został przez Ichirou zgładzony, kapłan jedynie spojrzał na niego na wpół obecnym wzrokiem. Coś może i chciał powiedzieć, ale jeszcze chyba odczuwał efekty działania genjutsu no i trudno było dyskutować z faktami więc jedyne co pozostawało to.
- Yashin-sama jest potężny! Strzeż się jego gniewu... - nie krzyczał już jednak, najpewniej odczuwał skutki ran, jakie zadał mu Sabaku, a jego ciało, cóż... nie regenerowało się tak, jak u najbardziej zagorzałych wyznawców straszliwego boga...
Miast użerać się z religijnym fanatykiem, Sabaku zdecydował porozmawiać z kimś, kto nie wyglądał na ni odważnego, ani potężnego. Widząc, jak Ichirou się do niego zbliża, Shinji próbował wygrzebać się z piachu, który go dopadł, jednakże nie miał najmniejszych szans cokolwiek zrobić.
- Nie zbliżaj się! Nie wiesz kim jestem! - zawołał kiedy Sabaku stworzył klona, którego posłał do drzwi, ale kiedy złotooki zbliżył się na tyle, by móc złożyć swoją propozycję, mężczyzna odruchowo zamknął oczy.
- Chcesz pieniędzy? Mogę ci dać co chcesz mogę... - facet zupełnie się posypał. Jeszcze jakiś czas temu deklarował, że jeśli będzie trzeba, to usuną Diabła Świtu, a teraz, kiedy był w pełni w jego mocy jedyne, na czym mu zależało, to ocalić swoje marne życie, w tym przypadku spróbował wykupić się się złotem, ale chyba nie na tym zależało naszemu bohaterowi. Miast tego, domagał się w końcu jakichś informacji, a zastosowana technika zdecydowanie to ułatwiała.
- Szukamy tu diamentów... Yoma-sama obiecał, że jeśli mu pomożemy, on da nam bogactwo... tutaj mężczyzna na chwilę przerwał. Jego spojrzenie było dosyć nieobecne, technika dobrze na niego zadziałała, nie zamierzał stawiać oporu. Potrzebował tylko zebrać myśli. - Użyliśmy broni ze stolicy do produkcji narzędzi...Yoma-sama kazał nam trzymać wszystko w sekrecie...Kazał wykonać kaplice, sprowadzać ciała... Składał je w ofierze... potem dołączył Isamu-sama... - facet odpowiadał jak przez sen, przekręcając głowę raz na prawą, raz na lewą stronę.
W tym momencie przy wejściu do "kaplicy" pojawiło się dwóch strażników, którzy widząc piaskowego klona i akcję, jaka rozgrywała się w głębi nie palili się do wejścia. Stali niepewnie, kilka metrów od klona, nie zamierzając podejmować akcji, oni chyba doskonale zdawali sobie sprawę, z kim mają do czynienia i ostatnim, o czym myśleli to stawać do walki. Z resztą... obaj rzucili swoje włócznie i padli przed klonem na ziemię, błagając o litość.

Podsumowanie:

• Nobita dalej nieprzytomny, ale Shinji wstał i zaczął uciekać, miecz wbił mu się w nogę. Pod wpływem techniki.
• Posiadacz Hiramekai'a- nie żyje.
• Aburame - nie żyje.
• Kapłan - połamane obie nogi, w tym jedno złamanie otwarte, jednakże skóra już się zamyka. Unieruchomiony.
• Ichirou - nic nowego.

Odkryta część kopalni

Mapka kopalni:

Sanktuarium:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Spis NPC:
- Głos - Sabaku Tomoko
- Głos Hora Takara
- Głos - Nobita Hiroshige
- Głos Shiraki Shinji
- Głos Kapłan
- Głos Aburame strażnik
- Głos Isamu - Właściciel Hiramekai'a

[Ichirou]

Wszelkie przeklinania, odwołania kar boskich i innych religijnych spraw w ogóle go nie ruszały. Nigdy też nie miał z tego powodu jakichś niekorzyści, więc albo nie było sensu martwić się wierzeniami i innymi kultami, albo on sam był jakimś boskim wybrańcem, skoro niemalże zawsze wszystko mu wychodziło. Swego czasu podczas walki trochę nieumyślnie zniszczył majestatyczny posąg Kagutsuchiego, boga ognia, w jego zapomnianej przez ludzi świątyni. Na Ichirou nie spadła wtedy żadna klątwa, a wręcz przeciwnie, bo w pobliżu tej świątyni zbudowano wioskę przy rzece nazwanej jego nazwiskiem w ramach podzięki za ogromne zasługi dla rozwoju regionu. Sabaku spodziewał się, że tym razem będzie podobnie. Żaden Jashin go nie dopadnie, a co najwyżej kolejna chwała za przywrócenie kamieniołomów do właściwego porządku i przy okazji zdobycie dla klanu miejsca wydobycia wartościowych diamentów.
Wpierw musiał jednak dopiąć zadanie do końca, ale nie spodziewał się większych perturbacji, bo wszystko wydawało się być pod kontrolą.
– Żebym ja zaraz mu gniewu nie pokazał – odburknął od niechcenia, bo już naprawdę nie miał ochoty słuchać tych bzdurnych pogróżek na temat zemsty Jashina, który jakoś nie był skory, żeby wyposażyć swoich wyznawców w dostateczną siłę do odparcia ataku Diabła Świtu.
Przerażony Nobita okazał się lepszym partnerem do rozmowy. Pewnie nawet bez zastosowanej na nim techniki powiedziałby wiele, ale dzięki niej władca piasku miał przynajmniej pewność, że otrzymywane odpowiedzi są absolutnie szczere.
Chodziło o diamenty, co w sumie nie było żadną rewelacją. Zwiększone dostawy podstawowej broni przerabianej później na prowizoryczne narzędzia górników miały ukryć przed władzami Atsui nową funkcję kamieniołomów. Nawet sprytne. Rozczarowanie pojawiało się jednak, kiedy Ichirou poznał sens tego procederu, a był on, niestety, powiązany z kultem bożka, którego imię tej nocy padło tutaj już po wielokroć. Może to wynikało z cynicznego podejścia Asahiego do religii, ale naprawdę miał nadzieję, że chodzi w tym o coś… poważniejszego?
– I wy naprawdę uwierzyliście temu szurowi? Jesteście głupsi od mojego lewego sandała – skomentował z grymasem na twarzy, nie dowierzając temu, że wystarczy jeden wariat chrzaniący głupoty, by przejąć dowodzenie nad całą placówką, zarządzaną przez – chyba tylko z pozoru – rozsądnych ludzi. Przecież ten cały Yoma nie miał nawet siły, żeby trzymać wszystkich w ryzach, i musiał wspierać się jakimś paskudnym wielkoludem! Ichirou na miejscu Nobity szukałby sposobu na przejęcie wydobycia diamentów dla samego siebie zamiast uczestniczyć w jakimś bzdurnym kulcie, no ale w tym momencie nie miał zamiaru dawać darmowych lekcji.
Westchnął cicho, reflektując się nad tym, że gdyby tylko chciał, to byłby lepszym i sprytniejszym przestępcą od nich wszystkich.
– Ktoś jeszcze w tym uczestniczy? Yoma ma jeszcze jakichś innych wspólników lub podwładnych? – zapytał na koniec, podtrzymując jeszcze technikę. Musiał się upewnić, czy rozprawiając się z grupką napotkaną w sakralnej komnacie zajął się wszystkimi odpowiedzialnymi za nielegalny proceder w kamieniołomach. Miał nadzieję, że tak, bo to oznaczałoby koniec roboty.
W kaplicy pojawiła się dwójka strażników, na których widok Sabaku mógł jedynie prychnąć z lekkim rozbawieniem, bo ci nawet bez wydania żadnego rozkazu potulnie padli na ziemię.
Złotooki bohater podumał przez krótki moment. Musiał wyprowadzić pokonanych, co nie stanowiło w zasadzie dużego problemu, ale nie chciał też pozwolić na to, by straż i robotnicy czmychną w różne strony, kiedy on będzie eskortował pojmanych do Ita'hary. Uznał więc, że przeprowadzi całą załogę placówki pod mury pobliskiej wioski.
– Dobra, zabieram was wszystkich do Ita’hary. Jak koś z was chce ujść z tego z życiem, to radzę się słuchać – zadeklarował, tworząc z okolicznego piasku sześć swoich kopii. Resztę piachu zebrał z powrotem do gurdy, pozostawiając jedynie część na pojmanie wszystkich, z którymi stoczył starcie, nie licząc oczywiście wielkoluda, bo jego nie było sensu już zbierać. Zabrał oczywiście ze sobą nową zabawkę i dwa wyrzucone wcześniej duże shurikeny.
Klony miały ruszyć przodem i pełnić funkcję eskortującej straży, która powinna wybić z głowy ewentualne pomysły na ucieczkę. Za nimi kroczył prawdziwy Ichirou unoszący w powietrzu pokonanych, którym odsłonił jedynie głowy (kapłanowi zatkał gębę piachem, żeby przestał gadać).
– Idziemy wszyscy grzeczniutko do wioski. Nie chodzi mi o was, tylko o waszych zwierzchników. Jak będziecie grzeczni, to nic się wam nie stanie i niedługo wrócicie do normalnej pracy. Odłóżcie bronie i narzędzia i idziemy, tak jak mówię – deklarował donośnie za każdym razem, kiedy mijał kolejne grupy pracowników. W razie problemów interweniował piachem lub za pomocą klonów.
Zgodnie z jego zamysłem, wszyscy zebrani po drodze mieli kroczyć w zwartej grupie otoczonej klonami, a on zaś za nimi, dalej podtrzymując głównych odpowiedzialnych za całe nielegalne przedsięwzięcie.
Zakładając, że wszystko poszło pomyślnie i dotarł do Ita’hary, zwrócił się wtedy do straży przy bramach wioski.
– Hora Takara, zawołajcie go. I służby porządkowe też. Szybko.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Ichirou
Ranga: Wyprawa rangi A: "Późny świt"
Post 57/?

---

Prozaiczne powódki bywają często tymi, które stoją za zachowaniem ludzi. Czy jednak tutejsi możni istotnie podążali a za naukami szalonego kapłana bezlitosnego boga, czy może jedynie było im z nim "po drodze"? Na to pytanie odpowiedzi miało udzielić dalsze skorzystanie z techniki do przesłuchań.
- Chodziło jedynie o diamenty...Yoma-sama działał jedynie z Isamu-sama oraz tamten ninja od owadów... Jest jeszcze dwóch oficerów straży... Kinoshita Kurou oraz Uemura Nori...oraz Shiraki Izanagi...urzędnik do spraw zaopatrzenia... - odpowiedział na wpół przytomny zarządca osady, podając nazwiska kolejnych osób zamieszanych w proceder z wpuszczeniem szarlatana na teren placówki i zmienienie jej charakteru. Wszystko więc wskazywało na to, że korupcja sięgnęła wysokich szczebli, ale trudno się dziwić - trzeba było wszak zorganizować całkiem spore zaplecze, zarówno robotników, jak ich nadzorców. Wysoce prawdopodobne, że strażnicy którzy obecnie znajdowali się na terenie wyrobiska przynajmniej pośrednio brali udział w przedsięwzięciu, może mieli z tego jakiś zysk, może jedynie wykonywali rozkazy? Cóż, to wszystko będzie wymagało wzmożonego śledztwa prowadzonego przez wydział wewnętrzny, najpewniej już bez udziału Diabła Świtu, ale wszystko po kolei...
Strażnicy otrzymawszy ultimatum ponownie dotknęli czołami podłogi. Jasne było, że nie będą stawiać oporu, zdawai sobie sprawę z tego, z kim mają do czynienia, z resztą... największy straszak, jakim był Isamu z ogromnym mieczem był obecnie kupką zmiażdżonych flaków, a ten, który tego najpewniej dokonał nie miał na sobie nawet zadrapania. Jeśli więc dodać do tego, że również drugi z obecnych tutaj shinobi, zazwyczaj skryty, ale przerażający członek klanu Aburame również udał się do krainy duchów, tak więc... najlepiej było wykonywać polecenia Sabaku.
Idące przodem klony, oraz "lecący" w piaskowych okowach zbrodniarze byli wystarczającym powodem, by kolejni strażnicy rzucili broń i założywszy ręce na głowie dali się prowadzić, ale pracownicy. Tutaj sprawa miała się nieco "ciekawiej". Widząc, jak ich zarządca oraz ciemiężyciele zostali pokonani i pochwyceni, nie wiedzieli, co w zasadzie powinni uczynić. Co prawda Ichirou wydał jasne polecenie - wracają do Ita'hary, ale że niby jak to? Teraz, kiedy pracują? I co się z stało z tym wielkim i przerażającym mężczyzną mającym ogromny miecz? I dlaczego ten miecz ma Sabaku? - te i inne pytania malowały się na twarzach robotników, jak i w szeptach między nimi, ostatecznie jednak... grupy pracowników jak jeden mąż padały przed potężnym Sabaku i biły mu pokłony niczym boskiej istocie. To byli prości, zastraszeni ludzie, naturalną dla nich metodą postępowania było służyć temu, kto ma władzę i siłę. Skoro zarządca osady został pochwycony, podobnie główny majster, strażnicy porzucali broń, a wielkolud i tajemniczy ninja najpewniej już nie żyli (kapłan natomiast nie mógł już nic powiedzieć, bowiem był ostro skrępowany i nadal odczuwał na sobie skutki ran). W takim układzie, naturalnym nowym liderem okazał się być Diabeł Świtu...
Zebranie robotników i strażników z wnętrza osady było proste, tłumek był dosyć znaczny, zebrało się tutaj bowiem łącznie 24 strażników i prawie 3 razy tyle pracowników, którzy grzecznie w czterech rzędach kroczyli przez tunele. Trochę ta zbiórka jednak trwała, bowiem w kopalni znajdowały się jeszcze dwa dodatkowe obszary z w których próbowano odnajdywać cenne kamienie. Po zebraniu wszystkich, można było przejść "wąskim gardłem" (z którego już usunięto wóz i obu ogłuszonych robotników), ale na powierzchni... na powierzchni czekał inny, mały/duży problem. Strażnicy i pracownicy, na których Sabaku zastosował swoje pierwsze genjutsu spali dosyć głębokim snem. Ci z nich, którzy się wybudzili (albo Ichirou ich ogłuszył) próbowali dojść do tego, co się stało z ich towarzyszami, jednakże bezskutecznie. Wyglądało to jak jakiś pomór na skutetek... klątwy. Nie dziwiło więc to, że większość przytomnych biegała miedzy "śpiącymi" bez celu, a kiedy Ichirou i jego "orszak: wyszli z jaskinii, nie wiedząc co mają czynić i widząc skrępowanego kapłana, zwyczajnie padli na twarz, wznosząc błagalne prośby o zdjęcie klątwy...

Odkryta część kopalni

Mapka kopalni:

Spis NPC:
- Głos - Sabaku Tomoko
- Głos Hora Takara
- Głos - Nobita Hiroshige
- Głos Shiraki Shinji
- Głos Kapłan
- Głos Aburame strażnik
- Głos Isamu - Właściciel Hiramekai'a

[Ichirou]

Padło jeszcze kilka nazwisk zamieszanych w sprawę, które Ichirou musiał spamiętać, i przesłuchiwanie dobiegło końca. Potem nie pozostało nic innego jak wyprowadzić wszystkich z podziemnej części kompleksu, co nie okazało się wybitnie trudnym zagrożeniem. Asahi wyeliminował tych, którzy budzili trwogę u pracowników i swoją siłą mogli stanowić jakiekolwiek zagrożenie dla dumnego Sabaku. Zwykli strażnicy nie mieli jakichkolwiek szans w starciu z Diabłem Świtu, z czego ci chyba nawet lepiej zdawali sobie sprawę od niego samego. Gdyby władca piasku tylko chciał, to rozprawiłby się z całą załogą kamieniołomów bez sięgania po swój surowiec czy nawet w ogóle bez korzystania z duchowej energii. Kogō spotkał się więc ze sporym posłuszeństwem, dlatego też cała grupa robotników i straży wyszła grzeczniutko na powierzchnię w towarzystwie piaskowych klonów.
Na górze pojawił się jeszcze problem śpiochów.
– Wybudźcie ich – rozkazał kilku pobliskim osobom i w razie potrzeby nieco żywiej ponaglił ich do działania i szybkiego sprowadzenia do przytomności tych, którzy wciąż trwali w objęciach snu.
– Klątwa zostanie z was wszystkich zdjęta, o ile będziecie mnie słuchać – zadeklarował niedługo później, widząc zachowanie zebranych ludzi. Skoro byli tak bardzo ogłupieni jakimiś bzdurnymi wierzeniami, które narzucił im złapany wariat, to postanowił wykorzystać ten fakt do uzyskania lepszego posłuszeństwa. Czuł się w tym momencie trochę jak lew próbujący przewodzić stadu baranów i szczerze powiedziawszy, to niespecjalnie podobała mu się ta rola. Już wolałby stoczyć drugą taką samą walkę, co przed paroma chwilami w kaplicy, niż użerać się z bezrozumnym motłochem.
Gdyby z wybudzeniem śpiochów był problem, to wysłużył się klonami, by te odpowiednio energicznie nimi zatrząsnęli lub nawet poobijali trochę pięściami, gdyby sen okazał się niezwykle twardy.
Później realizowały plan niemalże taki sam, jak ten obmyślony przed momentem. Poczekał, aż cała obstawa kamieniołomów się zorganizuje i zbierze w jedno miejsce, by później w eskorcie piaskowych bunshinów powędrować w stronę Ita'hary. Nie był do końca przekonany, czy omamieni przez kultystów pracownicy powinni otrzymać jakąś karę, czy też nie, więc w tej kwestii zdecydował się pójść na łatwiznę i zostawić ten problem w rękach władzy tutejszej wioski. Jego zadaniem było rozwikłanie sprawy domniemanej korupcji, a nie chłostanie po łapach jakichś roboli, których ręce mimo wszystko były potrzebne do wznowienia prawidłowego funkcjonowania kamieniołomu, kluczowego dla regionalnej gospodarki.
Cały czas trzymał się z tyłu, by mieć wgląd na zachowanie w tłumu i móc trzymać w piaskowych okowach pokonanych w walce. Gdy zbliżył się do murów Ita’hary, zakrył głowy pojmanych dla uniemożliwienia ich identyfikacji, ale zostawił im przestrzeń na swobodne oddychanie.
– Kryzysowa sytuacja w kamieniołomach! Zwołajcie wszystkich oficerów straży, Hora Takarę i Shiraki Izanagiego. Szybko – oznajmił dosadnie służbom strzegącym wejścia do wioski w sposób przyjmujący jakiegokolwiek sprzeciwu. Był to rozkaz i to do wykonania w trybie pilnym.
Znajdowali się na pustyni, więc piach powinien być wszędzie dostępny, ale jeżeli go brakowało w okolicach bramy, to przemieścił tam część zasobów z gurdy, wyprzedzając planami rozwój sytuacji, by mieć cały czas kontrolę nad biegiem wydarzeń.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Ichirou
Ranga: Wyprawa rangi A: "Późny świt"
Post 59/?

---

Istotnie, strażnicy wydawali się mieć zdecydowanie więcej oleju w głowie, niż zwabieni okazją zysku władcy osady, tak więc nie stawali przeciwko Diabłu Świtu, którego pokłady cierpliwości najpewniej zbliżały się ku wyczerpaniu.
Polecenie zajęcia się wszystkimi poddanymi działaniu jego genjutsu poprzez poobijanie i potrząsanie zostało wykonane zgodnie z treścią. Tu i ówdzie robotnicy oraz poddani strażnicy, próbowali wybudzić swoich towarzyszy, ale szczególnie dobrze zaczęło im to iść, gdy Sabaku stwierdził, że klątwa zostanie zdjęta. Prosty lud, który był trzymany strachem i przemocą, słysząc że boski posłaniec zajmie się tym osobiście ponownie zaczął mu bić pochwalne pokłony, a gdy klony ruszyły do akcji, to sprawa była w zasadzie rozwiązana - co ciekawego, zadziałał tutaj chyba jakiś mechanizm psychologii tłumu (oraz w ogóle podatności na sugestię) - szturchnięcia wykonywane przez klony działały lepiej, niż działania strażników i pracowników. Może "boskie dłonie" Sabaku łatwiej odczyniały "klątwę" (którą nawiasem mówiąc sam im zaaplikował)? Wiara, że coś się wydarzy, bywa czasem ważniejsza od samego działania, niektórzy szarlatani korzystają z tego wciskając biednym ludziom różne śmieci, mające chronić ich do złego, a inni za sprawą dotyku palca potrafią kogoś powalić na kolana - umysł jest wszystkim... Jakiekolwiek nie byłoby jednak wyjaśnienie skuteczności działań naszego bohatera (może po protu mniej miał oporów przed poobijaniem pracowników i robotników, względem ich towarzyszy), to efektem jego działań był zacnych rozmiarów konwój, który ruszył w stronę osady...

Zbliżająca się kierunku Ita'hary masa ludzi, którzy zabrali ze sobą dodatkowo pochodnie, by nie pobłądzić w ciemnościach pustyni (do świtu było jeszcze parę godzin), wyglądała z oddali jak armia, toteż nic dziwnego, że gdy pełniący na blankach wartę strażnicy ich zobaczyli, rozległ się dźwięk bijących na alarm dzwonów. Larum było ogromne, zrobiło się równie spore zamieszanie, na murach żołnierze biegali przygotowując się do obrony, przed niespodziewanym atakiem, jednakże nikt nie robił niczego nieprzemyślanego - głównie z powodu braku informacji i centralnego dowodzenia.
Cała zawierucha miała swoją dobrą stronę - straże i władze osady (oraz mieszkańcy) zostali poderwani na równe nogi, a kiedy masa zbliżająca się od strony kopalni zbliżyła się na tyle, by można ją było zidentyfikować okazało się, że nie trzeba ich witać gradem strzał. Oczywiście, bramy osady zostały zamknięte i zaryglowane, więc Ichirou musiał zawołać do tych strażników, którzy znajdowali się na murach. Najpewniej ku go zadowoleniu, dobiegł do jego uszy znany mu głos.
- Pan Asahi-sama! Co takiego się wydarzyło? Proszę chwilę poczekać, już otwieramy bramy... - zawoła jeden z ważniejszych urzędników osady, który następnie przekazał rozkazy strażnikom - otworzyć bramę i sprowadzić wymienionych przez Sabaku ludzi.
Chwile później dało się usłyszeć dźwięki przerzucania czegoś ciężkiego i już po chwili wrota się rozwarły, a za nimi pojawił się w obecności 4 strażników Hora, któremu towarzyszył jeszcze jeden mężczyzna w białym turbanie, o bujnej brodzie oraz z wielką szablą przy boku. Ponad to, na jego strój składała się zbroja lamelkowa - to nie był byle, kto lecz:
- Asahi-sama, nazywam się Watanabe Gondo, jestem dowódcą garnizonu Ita'hary. - przedstawił się z lekkim ukłonem i bijąc się w pierś prawą ręką. - Czym spowodowane jest to larum oraz... dlaczego pan Shiraki jest uwięziony? - zapytał wojownik spoglądając badawczym wzrokiem na całe to zamieszanie, jakie się u wrót "jego" twierdzy rozgrywało. Nie rozumiał, a bardzo chciał zrozumieć. Podobnie jednak jak Hora, wydawał się być rozsądnym człowiekiem i nie robić rzeczy głupich i nagłych...

Spis NPC:
- Głos - Sabaku Tomoko
- Głos Hora Takara
- Głos - Nobita Hiroshige
- Głos Shiraki Shinji
- Głos Kapłan
- Głos Aburame strażnik
- Głos Isamu - Właściciel Hiramekai'a
- Głos dowódca garnizonu - Watanabe Gondo.

[Ichirou]

Faktycznie, prowadzony przez niego tłum mógł wyglądać jak mały oddział szturmujący osadę, ale wartownicy Ita’hary nie postąpili lekkomyślnie i nie zaatakowali niegroźnego tłumu. W przypadku nieporozumienia Sabaku mógł zawsze ochronić ludzi piachem i głośno zadeklarować swoje pokojowe zamiary, ale na szczęście nie było to konieczne. Ktoś mógłby w tym momencie stwierdzić, że cała ta masowa przeprawa była zbyteczna, ale Ichirou nie chciał przedwczesnego rozproszenia ludzi mniej lub bardziej uwikłanych w nielegalny proceder w kamieniołomach. Wciąż jeszcze paru sprawców diamentowego przedsięwzięcia chodziło na wolności, więc lepiej było ich capnąć z zaskoczenia, niż pozwolić ich podwładnym na ostrzeżenie o nadciągającej sprawiedliwości.
Po paru chwilach zamieszania wyszedł mu naprzeciw komitet, z którym mógł pociągnąć zadanie do nieuchronnego końca. Zostawił więc za sobą pracowników kamieniołomów w towarzystwie swoich klonów, a sam zbliżył się wraz z pojmanymi do znajomego, grubawego urzędnika i dowódcy tutejszych służb porządkowych.
– Zaraz wyjaśnię, ale najpierw jeszcze jedno. Kinoshita Kurou, Uemura Nori, Shiraki Izanagi… – zaczął przywoływać z pamięci niedawno usłyszane nazwiska, zachowując przy tym czujność. Gdyby się okazało, że którykolwiek z wymienionych był na miejscu, to bez zastanowienia wypuścił część piachu z gurdy, by pojmać uwikłanych w sprawę.
– Wszystkich należy pojmać i najlepiej poślijcie po nich ludzi już teraz, zanim się zorientują, że zostali zdemaskowani. A co do tych... – tutaj wskazał gestem dłoni na wszystkich do tej pory pojmanych w piasek. – Przejmijcie ode mnie. – Dał chwilę straży na zorganizowanie się i odebranie więźniów, a sam za niedługo przeszedł do wyjaśnień, nie musząc już koncentrować się na klanowych zdolnościach.
– No dobra, to teraz w miarę treściwie. Władze klanu zauważyły rachunkowe niezgodności w kamieniołomach i to jest mój prawdziwy cel wizyty. Rozwikłałem zagadkę i okazało się, że kontrolę nad placówką przejęli kultyści Jashina. Omamili pracowników religijnymi bzdurami, nastraszyli ich, no cokolwiek. Tak czy inaczej, wszyscy posłusznie działali zgodnie z ich planem, który wiązał się z dostarczaniem ludzkich ofiar po nie wiem jaką cholerę i wydobywaniem diamentów. Widzieliście w ogóle, że diamenty zalegają gdzieś tam głębiej pod piaskowcem? No, to teraz wiecie – oznajmił, podbierając dłonie na bokach. Rozejrzał się potem dookoła, zbierając myśli do dalszych wyjaśnień.
– To w zasadzie najważniejsze fakty. Jeśli uważacie mnie za niewiarygodne źródło, to w sumie się obrażę, no ale i tak będziecie musieli odbębnić swoje przesłuchania i tak dalej, więc róbcie swoje. Wyślijcie tylko od razu obstawę do kopalni, bo tych diamentów szkoda. Jeszcze była jakaś sprawa zaginięcia na pobliskiej plantacji - nie sprawdziłem jej, ale może być związana właśnie z tymi ofiarami. Mhm, to tyle. Na tym moja rola się kończy, resztę zastawiam wam – oznajmił, poprawiając wielkie mieczysko zawieszone na plecach. Musiał się przyzwyczaić do nowego balastu.
– Jakieś pytania? Bo bym poszedł się wykąpać. A, właśnie, zorganizujcie mi jakiś przyjemny nocleg i już więcej nic od was nie chcę. Z rana ruszę do Kinkotsu, zdam raport, to we współpracy ze stolicą ogarniecie to wszystko jak należy. – Jeśli było coś do wyjaśniania, to został jeszcze na parę chwil, a jeżeli nie, to machnął niedbale ręką na pożegnanie i ruszył do wnętrza wioski celem odświeżenia się po ostatniej walce.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Ichirou
Ranga: Wyprawa rangi A: "Późny świt"
Post 61/?

---

Zarówno tłustawy urzędnik, jak i "miejscowy generał" oczekiwali, aż Ichirou wyjaśni powód tego całego zamieszania - żaden z nich nie zamierzał robić niczego nagłego, ale widząc swojego przełożonego w piaskowych okowach i jeszcze dwóch gagatków (no i rozbrojonych strażników), mieli prawo domagać się wyjaśnień, nawet od kogoś takiego jak Diabeł Świtu.
Słysząc wyliczane nazwiska, Hora zrobił zdziwioną minę, natomiast Watanabe jedynie zmrużył lekko oko i pogładził brodę. Jak się szybko okazało, żaden z nich nie znajdował się na teraz pod bramą, więc i konieczności sięgania po piasek nie było. Samo żądanie zatrzymania rzeczonych sprawiło, że obaj brodaci panowie wymienili między sobą zmieszane spojrzenia, co prawda, Ichirou był poważną szychą, jednakże nawet on nie mógł tak o rozkazywać miejscowym służbą... a nie, w zasadzie, to mógł. Stanowisko, jakie posiadał oraz sława, która niejednokrotnie go już dzisiaj wyprzedzała sprawiała, że dowódca garnizonu nie zamierzał się z nim kłócić i negować rozkazu, wszak Asahi nie bawiłby się swoim autorytetem, a gdyby chciał ich wszystkich teraz pozabijać, to najpewniej i tak by to zrobił. Dodatkowo, ten związany kapłan chyba i jego zaniepokoił.
- Ichinose, Murasuke! - zawołał i po chwili pojawiło się przy nich (czyt., zbiegli z muru) dwaj mężczyźni w białych turbanach i uklękli czekając na rozkazy. - Słyszeliście Asahi-sama, zabierzcie dwie drużyny i sprowadźcie wymienionych na główny posterunek. Rozbrojonych... Nobutsuna, zająć się resztą więźniów. - rozkazał Watanabe poważnym głosem, ale z nutą pewnej nieufności. Jakby nie było, właśnie kazał pochwycić swojego dotychczasowego zwierzchnika. Strażnicy którzy ruszyli w stronę Shinji'ego również czuli pewien respekt, nie rzucili go na ziemię, jedynie zdecydowali się go odeskortować, a w zasadzie... odnieść we wskazane miejsce. Poraniony atakiem Sabaku zarządca osady nie zamierzał niczego próbować, a na pewno nie w tym momencie. Co innego kapłan, ten, już nieco bardziej sprawny, trochę zaczął się rzucać i znów złorzeczyć, jakie to klątwy na nich nie spadną i co to on im zrobi... wiele zrobić nie mógł, chyba jego bóg nie okazał mu wielkiej łaski i nie uzdrowił jeszcze jego ciała, więc poza wznoszeniem okrzyków do Jashina niewiele mu pozostawało, ale wił się jak wyjęta z wody ryba, przez co służby porządkowe musiały go ponownie skrępować, następnie obić, zakneblować i w takiej formie wyprowadzić z placu. Co się tyczy pojmanych strażników, to tutaj obeszło się bez oporu, a nawet... niektórzy z rozbrajających ich "kolegów" pozwolili sobie na nieco brutalności. Czyżby wiedzieli o nieładnej pracy części strażników porządku? Najłatwiej poszło z robotnikami i ich majstrem, nie stawiali oporu, wydawali się mocno wszystkim zagubieni, więc zrobili to, co umieli najlepiej - naturalnie poddali się władzy...

Sprawa więźniów była chwilowo ogarnięta, można było przejść do dalszych wyjaśnień, a te... sprawiły, że biedny Hora złapał się za głowę i szerzej otworzył usta. Watanabe natomiast zmarszczył jeszcze mocniej czoło i pogładził brodę, by następnie gniewnie zamknąć dłonie na okuciu swojej szabli. Zdecydowanie był wkurzony na to, czego się dowiedział.
- O żądnych diamentach nic nie wiedziałem, a pan, Watanabe-san? - wypowiedział szczerze zakłopotany i zagubiony w sytuacji urzędnik, którego głównym zainteresowaniem były wszak dostawy wody do osady, gdzie mu w głowie drogie kamienie, tudzież inne świecidełka? No dobrze, każdy lubi drogie błyskotki i nie ukrywajmy, lepiej je mieć niż nie mieć, ale...
- Też nic nie słyszałem, dziwne, że wcześniej ich nie było...Sakuzo! - ryknął już mocno zły Watanabe, co ciekawe, osobnik którego wołał stał zaraz obok niego, zasalutował swojemu dowódcy jak porażony piorunem, a ten z istnymi błyskawicami w oczach zaczął miotać kolejne rozkazy, jak się okazało - swojemu adiutantowi.
- Wyślij wsparcie drużyną, które wysłaliśmy przed chwilą. Szczególnie tej, która poszła z Shiraki... będzie mataczył. Mają z nim nie rozmawiać, mają na niego nie patrzęć...w ogóle, zamknąć całą rodzinę. Sam się z nimi rozprawię. Wysłać też zaufaną drużynę do kopalni. No już... - dowódca garnizonu przejął się sprawą nie nażarty. Oto właśnie się okazało, że tuż pod jego nosem urosła tak wielka korupcja i zepsucie. Z jednej strony zawłaszczenie dóbr państwowych, z drugiej poświęcenie życia pracowników w imię jakiegoś bóstwo. Zbadają sprawę.
- Dziękuję panu, Asahi-sama. Zajmę się wszystkim osobiście, a teraz przepraszam, Hora-dono się panem zajmie... - zwrócił się z eleganckim ukłonem do Ichirou, po czym odwrócił na pięcie i ruszył dalej wydawać gniewne rozkazy napotykanym strażnikom. Oj, czeka go długa noc...
- Tak panie Asahi-sama, dziękujemy za pana pracę. Proszę dać się ugościć w moim domu, niczego panu nie zabraknie. Czego pan sobie życzy? Wina, kobiet, może... czegoś innego? - zapytał Hora który trochę zagubiony w tym wszystkim chyba powoli zaczynał rozumieć, co spada mu na głowę. Będzie śledztwo i to duże. Najpewniej będzie potrzeba wezwać kogoś ze stolicy, wszak trzeba dokładnie przesłuchać wszystkich zamieszanych, wywiedzieć się kto i co i z kim i jak? No i te diamenty... jakże to kuszące. Tylko, dlaczego dotychczas nikt ich nie znalazł? Czy w skale czekało ich więcej, a może wyjaśnienie ich pochodzenia było zupełnie inne? Cóż... to problem już nie na głowę naszego bohatera. Przed nim bowiem zasłużony wypoczynek i to na "koszt firmy". Co sobie Asahi zażyczy, nawet z pewnym przekroczeniem granic zdrowego rozsądku i dobrego wychowania, to najpewniej dzisiaj dostanie. Zasłużył, a co się natomiast tyczy pochwyconych przez niego zbrodniarzy... cóż, późny świt który nastanie nie będzie dla nich tak dobry, jak dla niego.

Niezależnie od tego, co się tej nocy dalej wydarzy i o której wstanie nasz bohater (i ewentualnie w jakim towarzystwie), chyba przyjdzie pora wioskę opuścić i udać się do domu. Jeśli Ichirou będzie chciał się czegoś wywiedzieć więcej, to Hora zaraportuje mu, że rodzina Shiraki została cała zatrzymana i zabrana na posterunek, a tam Watanabe i jego najbardziej zaufani ludzie zabrali się wyciąganie z nich informacji, za pomocą metody kija, rozżarzonych prętów i innych akcesoriów do permanentnego manikiuru. Okrzyki niektórych przesłuchiwanych da się nawet usłyszeć, nic przyjemnego. Przy tym wszystkim Hora poprosi, by pan Sabaku przeprosił w jego imieniu potężny klan władców piasku za to, co zaszło i zapewnił, że doprowadzą wszystko do porządku.
Warto też zaznaczyć, że wielbłąd naszego bohatera tak jak zapowiedziano, otrzymał super obsługę i wyglądał lepiej niż opuszczając stolicę, postarali się! Cóż więcej? A tak, przed bramą, na gorącym piasku, w samych przepaskach będą klękać jacyś mężczyźni, w liczbie podobnej do liczby strażników sprowadzonych z kamieniołomu. Nikt ich pozornie nie pilnował, no może poza "kolegami" z kuszami na blankach...

Spis NPC:
- Głos - Sabaku Tomoko
- Głos Hora Takara
- Głos - Nobita Hiroshige
- Głos Shiraki Shinji
- Głos Kapłan
- Głos Aburame strażnik
- Głos Isamu - Właściciel Hiramekai'a
- Głos dowódca garnizonu - Watanabe Gondo.

[Ichirou]

Jego zachowanie było przejawem niemałej śmiałości, która być może graniczyła z bezczelnością, bo w końcu zjawił się pod samymi murami w postaci jeńców lokalnych szyk i zamiast zacząć od wyjaśnień, to wystawiał rozkazy. Z drugiej jednak strony, jeśli nie on, to kto? Był przecież Kogō i to prawdopodobnie o największej sławie w całym regionie, a jego zasługi dla klanu były nie do podważenia. Nigdy nie lubił siebie opisywać w ten sposób, ale prawda była taka, że działając na misji w imieniu swojego rodu był niczym prawa ręka lub broń lidera. Gdyby więc dowódca służb porządkowych zachował się teraz przeciwko niemu, to dopiero wtedy można byłoby mówić o prawdziwej bezczelności, a może i nawet głupocie.
Swoje zrobił i już miał średnią ochotę ganiać za pozostałymi oficerami czy urzędnikami, którzy zamieszani byli w diamentowy przekręt. Wykonał najtrudniejszą część roboty, rozpracowując całą intrygę i pokonując jej autorów. W jego mniemaniu pozostały już same formalności, choć prawda była taka, że przed Takarą i Gondo czekało wiele nieprzespanych dni i nocy.
A skoro już o nocy mowa, to jej ostatnie parę godzin Ichirou zamierzał spędzić w pełnym relaksie. Skinął więc głową na propozycję wysoko postawionego urzędnika dotyczącą zatrzymania się w jego domu, a potem uśmiechnął się na zaoferowane możliwości, bo żądał jedynie kąpieli i noclegu w komfortowych warunkach, a padły też całkiem miłe okazje, którym aż ciężko było odmówić.
– No wiesz, skoro już oferujesz… – zaczął, rozkładając niewinnie ręce na boki, bo przecież wszystkie te rzeczy padły nie od niego. – Dobre winko, fajka wodna i miłe towarzystwo do wyszorowania mi plecków. Tylko tyle, nie będę nadużywał twojej gościnności… Aż tak chcesz mi się podlizać? – zapytał na koniec, przybierając chłodniejszy ton głosu i srogie, podejrzliwe spojrzenie. Ta wymuszona poza trwałą jedynie krótką chwilę, po której Sabaku się znowu rozpromienił i wrócił do swojego luzu.
– Spokojnie – oznajmił, klepiąc pociesznie mężczyznę ze dwa razy w ramię. – Tylko się zgrywam. No widzę, że jesteś całkiem w porządku i będę miał to na uwadze przy zdawaniu relacji w stolicy – zapewnił, a potem niespiesznym krokiem ruszył na niedługi, ale przyjemny odpoczynek, który należał mu się jak psu kość lub Kaguyom śmierć.
Jak na Diabła to zachował się wręcz anielsko grzecznie, bo relaks przy skorzystaniu z wcześniej wymienionych udogodnień raczej nie był przekroczeniem granic zdrowego rozsądku i wychowania. Z alkoholem nie przesadzał za bardzo, bo nierozsądnym byłoby schlać się w miejscu ogarniętym małym chaosem. Nie testował kontroli chakry na ścianach domostwa urzędnika. Burdy żadnej nie zrobił, o ile nie został do niej sprowokowany. Panią lub panie, które miały mu potowarzyszyć, potraktował całkiem elegancko i nawet jeśli w ogóle doszło tam do czegoś więcej niż do szorowania plecków (bo wcale nie musiało), to na pewno nikt na pewno następnego ranka nie czuł się skrzywdzony. Ogółem rzecz biorąc – diabeł, nie anioł.
Następnego dnia szlachetny rycerz pożegnał się oschle z grubym urzędnikiem i nakazał mu trzymanie sytuacji w ryzach do czasu pojawienia się przedstawicieli władzy ze stolicy. Potem wskoczył na swojego równie szlachetnego rumaka o dwóch garbach i wyruszył w przeprawę przez piaski pustyni, której niebezpieczeństwa były mu dobrze znane.
Jeżeli wędrówka przebiegła względnie spokojnie i bez porcji nowych przygód dobił w zdrowiu do Kinkotsu, to w pierwszej kolejności pokierował się do siedziby władzy, a konkretniej do znajomego mu już gabinetu i znajomej krewniaczki, by pochwalić się wykonanym zadaniem i sprawdzić przy okazji, czy ta przez czas jego nieobecności zdążyła dobrać sobie kolię.

[zt]?

[Kakita Asagi]

PRZECHODZIMY TUTAJ

[Satoshi]

Adrenalina z wolna zaczęła opuszczać nabuzowane do tej pory ciało Satoshiego, gdy w końcu walka dobiegła końca. Krótka i intensywna, lecz nie można by ją za nic w świecie nazwać mało widowiskową. Satoshi po przeszukaniu ciała i zabraniu kartki odszedł kilka kroków, po czym klapnął pośladkami o piach, gdy rozedrgane nogi zaczęły odmawiać mu posłuszeństwa. Przeżył. Nie tylko wyszedł cało ze swojej pierwszej prawdziwej potyczki, ale też zwyciężył, kompletnie miażdżąc kunoichi w starciu. Z jednej strony był szczęśliwy, ba, któż by nie był, mogąc wciąż oddychać gorącym pustynnym powietrzem. Z drugiej jednak, przyjrzał się leżącym nieopodal zwłokom. Nie okazał litości, choć w sumie ciężko było na nią liczyć, po tym, jak kobieta prawie go zabiła, rozmyślnie czy nie. Może było coś jednak w tych opowieściach o wrodzonej predyspozycji do brutalności w jego klanie. Gwałtowna krew. Sabaku nie osiągnęli swojej pozycji wśród ludów pustyni tylko dzięki sprawności dyplomatycznej. Ostatecznie, nie było czego roztrząsać. Kobiecie należała się kara za zabójstwo kupca, szczególnie jeśli była shinobi. Ci mieli chronić cywilów, a nie wykorzystywać przewagę nad nimi do własnych celów.

Uspokoiwszy się nieco, Satoshi przestudiował kartkę, którą odzyskał z ciała swojej ofiary. Wypisane dobra, wraz z cyframi. Chłopak zastanawiał się, o cóż mogło chodzić. Wniosków było kilka, a najbardziej prawdopodobny, według młodego Sabaku, mówił, że osada, której częścią była kobieta, doskonale wiedziała o jej występkach, ba, nawet składali do niej zamówienia nie tylko na skóry, ale i wyroby, które zazwyczaj znajdowały się w asortymencie kupców. Czyżby bieda w wiosce aż tak bardzo dała im się we znaki, że postanowili zabijać dla dóbr? Satoshi nie wierzył w przestępstwo usprawiedliwione. Zabieranie jednym, by poprawić swój stan, niezależnie od okoliczności nie było niczym dobrym. Nie ważne czy w domu czekała stara matka, wygłodzone dzieci czy chora żona. Kradzież nie była rozwiązaniem.

Przemyślawszy sobie wszystko, Sabaku otrzepał się z piasku, upewnił się, że jego gurda jest napchana piachem po brzegi, po czym wstał i ruszył w kierunku najbliższej wioski. Nie zamierzał mówić nikomu o tym, co spotkało go na szlaku, żeby nie narazić się na atak ze strony mieszkańców, którzy mogli być z kunoichi w zmowie, jednak wypadało zbadać tę sprawę, by zdać raport w siedzibie rodu Sabaku. Ci mogli wysłać większą ilość shinobi, by spacyfikować ludzi żerujących na przejeżdżających karawanach. Bez handlu Unia może upaść. A do tego nie można dopuścić.

[Fujiko]

Misja dla Satoshiego [ C ]
17 / 30
Satoshi Sabaku Kradzież nie była rozwiązaniem? To może po prostu nazwijmy ten czyn nieco inaczej. Pożyczka bez powrotu? Zabranie dóbr, których ktoś przez chwilę nie pilnował? Oczywiście, że złych działań nie można usprawiedliwiać, ale czasami ludzie nie widzą innego rozwiązania, choć może w głębi serca plują sobie w brodę za to, co muszą zrobić, aby przetrwać w jakiś sposób to życia. I tak powoli możemy sobie pomyśleć - gdzie leży problem? W biedzie, w tym, że ktoś nie chciał ciężko pracować, a może w ogólnym systemie, w jakim przyszło nam egzystować? Jaki by ten problem nie był, nie znajdował się on obecnie w zainteresowaniach młodego shinobiego, który jako Doko za wiele powiedzieć nie mógł.

Osada, w której pracowała kunoichi, znajdowała się zaledwie godzinę, może nieco więcej, od miejsca, w którym doszło do ataku. Choć zmęczone, to jednak wypełnione jeszcze ostatnimi dawkami adrenaliny ciało młodzieńca, dopiero dochodząc do bram wioski, poczuło nagły brak siły. Lekko przyśpieszony, płytki oddech, kropelki potu spływające po policzkach czy ten gorąc, który zdawał się być bardziej nieznośny niż zazwyczaj. Mieszkając tutaj wiele lat, zdawał sobie sprawę z ogólnej topografii terenu i mógł śmiało stwierdzić, że gdyby od razu ruszył w stronę siedziby władz klanu Sabaku, to dotarłby tam tuż przed zmrokiem. Czy jednak dalsza podróż po piaskach pustyni ma sens w takim stanie, w jakim znalazł się Satoshi, czy jednak chwila odpoczynku dobrze by mu zrobiła? A może nawet ma on związane z osadą jakieś plany, o których nikt jeszcze nie wie? Wszak i w tej niewielkiej osadzie, zarządzanej przez klan Sabaku, mógłby liczyć na spotkanie z władzami. Tylko czy warto im ufać w tej sytuacji?

Z całą pewnością odpowiedzi na te pytania przyjdą dość szybko. Podobnie jak szybko w stronę dwudziestojedno latka wyszedł strażnik zza winkla, gdzie znajdowała się niewielka ławeczka, na której do tej pory rezydował. – Witajcie w Ita'harze! – Wykrzyknął, lecz w jego głosie brakowało energii czy choćby chęci do życia, jakby to mogli niektórzy nazwać. Podobnie i mina mężczyzny nie wskazywała na to, aby był zadowolony ze swojego życia. Kolejny typowy dzień, gdzie nic ciekawego się nie wydarza. Podchodząc na kilka kroków do przodu, znajdując się może z 8 metrów od przybysza, jakim był Satoshi, spostrzegł gurdę wiszącą na jego plecach. – Ech. Po co ja w ogóle wstawałem. – Machnął dłonią i odwrócił się na pięcie, nie zamierzając tracić czasu. Sabaku to Sabaku. Każdy ich zna i kojarzy. Po co miałby sobie zaprzątać głowę rozmową z kolejnym z nich.

Kobieta
Strażnik

[Satoshi]

Na szeroko rozumianej polityce oraz zagadnieniach z dziedziny gospodarki młody Satoshi się zwyczajnie nie znał. Był całkowicie świadom ze swojego miejsca w całym tym systemie, jako Dokou był jedynie nic nieznaczącym trybikiem w ogromnej i skomplikowanej machnie, jaką była Unia Samotnych Wydm. Zawsze starał się wykonywać to, co do niego należało, ale ani myślał próbować zmienić świat, który go otaczał. Wiedział, że było to zwyczajnie niemożliwe. Przynajmniej z jego obecnymi wpływami i siłą, obecnie równymi zeru. Może kiedyś się to zmieni i chłopak zacznie czynnie brać udział w procesach, pozwalających Unii działać jako państwu. Obecnie jednak skupiał się, by pomagać lokalnej społeczności, gdziekolwiek by się nie znajdował, oczywiście za odpowiednią opłatą. Tyle mógł zrobić. Nad szeroko pojętą moralnością też wolał się nie zastanawiać, temat ten przyprawiał o ból głowy sprawniej, niż ukąszenie pustynnej żmii.

Na takich rozmyślaniach upłynął Satoshiemu czas potrzebny do dotarcia do osady. Po prawdzie to spodziewał się małej, zapyziałej wioski z kilkoma chatami postawionymi ot jak komu było wygodnie, zobaczył jednak pełnoprawną osadę, którą nawet było stać na opłacenie strażników. Tych Sabaku nie cierpiał przeokrutnie, jak dotąd niemal każdy kontakt z przedstawicielami tego zawodu cisnął mu na usta niezbyt przychylne epitety pod ich kierunkiem. Dość powiedzieć, że shinobi uważał ich za nierobów i ludzi całkowicie niewykwalifikowanych do podźwignięcia obowiązku, jakim było zapewnienie bezpieczeństwa cywili. Ci silni zostawali shinobi, zaś tym, którym się to nie udawało, pozostała właśnie robota strażnika. Rzecz jasna nie należało generalizować, raz na jakiś czas trafiał się zapewne jakiś przyzwoity przedstawiciel tego zawodu, jednak Satoshi uważał, że nie ma co liczyć na to, że akurat się na niego trafi.

Pilnujący wejścia do osady dozorca okazał się typowym przedstawicielem swojej "kasty", gdyż rozpoznając przynależność niebieskookiego, całkowicie zmienił swoje zachowanie. Tak po prawdzie, Satoshiego jakoś wybitnie to nie obeszło, tak samo, jak nie obchodziły go pobudki, jakimi kierował się ów mężczyzna. Na ten moment chciał tylko jednej, dwóch, no może trzech rzeczy. Strawy, albowiem umierał z głodu, odpoczynku, by zregenerować ciało po wyczerpującej walce oraz, co za tym idzie, wygodnego łóżka, niezasiedlonego przez karaluchy i inne wije. Rozważał przez chwilę udanie się bezpośrednio do władz, jednak byłoby to posunięcie lekkomyślne. Brakowało mu dowodów, a gdyby przypadkiem kunoichi działała w zmowie z mieszkańcami, to pchałby się bezpośrednio w paszczę lwa. Najbezpieczniej było odpocząć, może uda się w międzyczasie usłyszeć to i owo. Na bardziej zdecydowane akcje będzie jeszcze czas.

Nie chcąc marnować czasu, Sabaku skierował do strażnika, który niezbyt ciepło go przyjął, słowa:
-Niech wam najwspanialsza Amaterasu sprzyja, wskażcie proszę, panie, gdzie tu znajdę jakąś sensowną gospodę? Z przyzwoitym jedzeniem i pokojami bez robactwa. - Satoshi religijny nie był, jednak z jakiegoś powodu ludzie zazwyczaj na wzmiankę o bogach reagowali lepiej, może to kwestia poczucia jakiejś wspólnoty z pytającym? Shinobi miał to, prawdę mówiąc, w poważaniu, jednak czemu by nie skorzystać ze słabości innych? Jeśli strażnik wskaże mu drogę, to w tym własnie kierunku uda się młody Sabaku.

[Fujiko]

Misja dla Satoshiego [ C ]
19 / 30
Satoshi Sabaku A jakże! Pełnoprawna osada, choć oczywiście nie tak wielka jak te, będące stolicami prowincji. Mimo wszystko, ze względu na swoją lokalizację, nawet nie starczało dla ludzi miejsca w murach wioski, przez co Satoshi rozglądając się na boki, mógł spostrzec pojedyncze rozstawione namioty, a w nich mieszkających ludzi, którzy obecnie zajmowali się swoimi sprawami. Póki żaden z nich nie przeszkadzał, to władze się nieszczególnie interesowali ludnością za murem. Sama też nie wydawała się być zbyt agresywna. Można było śmiało stwierdzić, że biedota po prostu nie miała szansy zamieszkać w bardziej dogodnych warunkach. Czy i tego nie można było podpiąć pod nierówność kastową? Z całą pewnością jednak ciężko pracujący na własne utrzymanie mieszkańcy tego zewnętrznego dystryktu, mieliby o wiele większy szacunek w oczach Satoshiego, niż niedoszła pani od wybuchowych materiałów. W końcu nie kradli, nie zabijali nikogo. A przynajmniej tak się wydawało.

Strażnik jednak nie był zadowolony z faktu, że ktoś postanowił się do niego odezwać. Ciężka praca popłaca, a ta niezbyt ciężka również popłaca, o ile wykonuje się ją w przynajmniej minimalnym stopniu. Chcąc lub raczej nie, mężczyzna przystanął w miejscu, zwracając się ponownie w kierunku traktu, którym obecnie poruszał się niebieskooki. Na jego twarzy jednak nie było widać żadnej zmiany w stosunku do wspomnianej bogini Słońca. Wysoki poziom religijności wciąż pozostawał w mniejszych osadach, lecz w tych większych ludzie stopniowo zaczęli zauważać, że jedynym dobrym bogiem jest bóg pieniądz. Nawet świątynie czy mniejsze chramy były problemem do znalezienia. W końcu kiedy ostatni raz Satoshi składał dary bóstwom opiekującym się pustynią? – Ee... – Strażnik chyba złapał małe zaćmienie w swym mózgu. Niby standardowe pytanie przechodniów, a jednak takie problemy mu sprawiło. Wskazał po chwili ręką w kierunku wschodnim, gdzie za bramą znajdowała się zwykła uliczka z ustawionymi przy niej domostwami z piaskowca. Był to najbardziej zewnętrzny krąg z dzielnicą kupiecką, a więc i ze rozłożonymi straganami. 

– Tam. Chyba. – Przeczeszał włosy wskazującą ręką, bo jakoś w zasadzie nie był pewien, gdzie tutaj jest jakiś motel czy inna gospoda, która mogłaby ugościć Satoshiego. Pewnym jest jednak, że w dzielnicy kupieckiej z pewnością się takowe miejsce znajdzie, skoro Ita'hara to miasto przejazdowe. – Znajdziesz sobie sam czy będę musiał ci pomóc szukać za rękę? Weź się spytaj kogokolwiek, to Ci odpowie. – Czy to był koniec rozmowy, czy też nie, dla strażnika było to definitywne zakończeie, bo ponownie się odwrócił, przyśpieszając nieco swój krok. Satoshi i tak będzie musiał go minąć wchodząc do osady, ale może gdy mężczyzna będzie już siedział, to Sabaku zostawi go w spokoju.

I faktycznie, gdyby nasz bohater ruszył w głąb dzielnicy, to zauważyłby wiele osób, które wręcz nawołują go do tego, aby skorzystał z ich oferty. Byli to w głównej mierze kupcy, ale znalezienie odpowiedniej gospody to tylko kwestia sekund. Co jednak zrobić z fantem posiadanej listy? Była to jedyna poszlaka, jaką obecnie Satoshi posiadał w swoim ekwipunku. Czy uda mu się samemu rozwiązać problem, przedzierając się dalej przez dzielnicę kupiecką, a może warto byłoby komuś zaufać? 

Kobieta
Strażnik

[Satoshi]

Jeszcze raz życie udowodniło Satoshiemu, że optymizm w kwestii życzliwości i kompetencji osób mianujących się stróżami prawa to jedynie strata czasu. Kolejny przedstawiciel tego zawodu okazał się półgłówkiem, którego jedyną zaletą było to, że był wystarczająco duży, by wywoływać jakikolwiek respekt u miejscowych i cywilów. O kulturalnym wychowaniu nawet lepiej nie wspominać. Niebieskooki jednak się reakcją dozorcy nie przejął, w końcu nie spodziewał się zbyt wiele po nim, toteż na zaczepną uwagę pokręcił tylko głową w geście wyrażającym rezygnację i odbąknął:
-Tyle mi wystarczy. - nie było w sumie wypowiadać nawet i tych słów, biorąc pod uwagę fakt, że strażnik po prostu odwrócił się do niego dupą i poszedł w swoją stronę udawać bycie ważnym gdzie indziej. *Pierdolone nieroby* - pomyślał na koniec Satoshi, po czym ruszył we wskazanym kierunku.

Całe szczęście okazało się, że wskazówka strażnika w całej swej enigmatyczności i powściągliwości, była dość przydatna, Sabaku trafił bowiem na targowisko, gdzie z miejsca został zasypany ofertami kupna przeróżnych pierdół. Pierwszy rzut oka powiedział mu, że raczej nie ma tu niczego, co mogłoby mu się przydać, a garnków, tkanin i innych tego typu wyrobów nie zamierzał kupować, był shinobi, a nie kupcem. Zastanowił go natomiast inny fakt - strażnik wyraźnie ucieszył się na widok osoby przyjezdnej, sądził bowiem że Satoshi był kupcem bądź zwykłym podróżnym, co sugerowało, że jednak zbyt wielu gości ta osada nie miała. Skąd więc lokalni handlarze mieli towar, który tak ochoczo próbowali teraz wcisnąć? Sabaku starał się ukradkiem przyjrzeć ich ofercie, tak żeby ocenić, czy wszystko, co oferowali, mogło być wyrobem lokalnych rzemieślników? A może znajdowały się tu jakieś egzotycznie wyglądające ozdoby, sugerujące pochodzenie z innych krain? Jeśli osada była biedna, to skąd handlarze w takiej dziurze mieliby pieniądze na taki ekstrawagancki towar? Satoshi nie był obieżyświatem, jednak odwiedził już kilka prowincji, właśnie wracał z długiego pobytu w Ryuzaku, istniała więc szansa, że uda mu się coś takiego rozpoznać.

Ostatecznie jednak, niezależnie od wyniku swoich obserwacji, chłopak udał się do pierwszej napotkanej karczmy, która wyglądała choć w miarę przyzwoicie i miała jakiś większy ruch. Zamierzał podczas posiłku nadstawić oboje uszu, może uda mu się podsłuchać to i owo wśród podpitych biesiadników. Jeżeli wszystkie przyzwoite karczmy były puste, to Sabaku skieruje się do tej najludniejszej. Poczucie obowiązku ponad chęcią wypoczynku. Po wejściu do karczmy Satoshi niezwłocznie podszedł do szynkwasu i zamówił coś do jedzenia i picia, zapytując też o cenę pokoi. Następnie wybrał pusty stolik, nie chcąc narzucać się jakiemuś lokalnemu elementowi i zaczął jeść, nasłuchując uważnie.