Wioska przy rzece Asahi

[Shugo]

- Fakt, przepraszam, po prostu musiałam się upewnić - odpowiedziała nieco zakłopotana. Straszna gafa, długa podróż chyba wdawała jej się we znaki. Szczęśliwie, Kasumi nie miała jej tego za złe. Była bardzo spokojna jak na kogoś, komu wiele dni temu zaginęła babcia. To pewnie nie była pierwsza tego typu sytuacja.
- Muszę jeszcze wiedzieć jak wygląda twoja babcia. Ile mniej więcej ma wzrostu, jak wyglądają jej włosy, czy ma jakieś wyjątkowe cechy wyglądu. Pamiętasz może w co dokładnie była ubrana kiedy ją zgubiłaś? - zapytąła Shugo, a drewnianą rzeźbę schowała do torby przy udzie. Po chwili namysłu dodała jeszcze - Muszę też wiedzieć, w którą stronę jest stragan. Popytam ludzi, którzy ostatnio ją tam widzieli. Tak, mam nadzieję, krok po kroku uda mi się dotrzeć do twojej babci.
Po otrzymaniu niezbędnej, i jak miała nadzieję, ostatniej informacji, Shugo, nie chcąc dłużej zwlekać, udała się w stronę straganu.

[Mei]

Misja rangi D dla Shugo
Liczba postów:11/x
"Wielki dzień" Naprawienie błędu przebiegło pomyślnie. Kasumi, słysząc słowa kunoichi uśmiechnęła się delikatnie, dłonią delikatnie gładząc purpurowe pasma. Najwidoczniej nawet jeśli popełniła błąd, nie odegrało się to na niej, a nawet zostało jej to szybko zapomniane - Jest niższa ode mnie o około 10 centymetrów, natomiast jej włosy są krótkie, jasnofioletowe. Oczy ma szkarłatne, zaś ubrana była w yukatę z charakterystycznymi złotymi chmurkami - wytłumaczyła, starając się przypomnieć sobie wszystkie szczegóły. Shugo dzięki temu miała większość informacji zebranych, teraz tylko potrzebowała odpowiedniego kierunku, w który powinna się udać. Tutaj z pomocą przyszła jej dziewczyna, która potrzebowała chwili namysłu, aby to w miarę sprawnie wytłumaczyć. Wcześniejsze nieporozumienie dało jej sporo do myślenia, a skoro czas odgrywał tutaj kluczową rolę, wypadało się w miarę pospieszyć. Z tego względu odpowiedź nastąpiła po chwili, podobnie jak gestykulacja ręką - Stragan się znajduje kilka metrów stąd. Wystarczy, że wyjdziesz i skierujesz się w prawo. Na drugim skrzyżowaniu znowu w prawo i zauważysz miejsce, do którego poszłyśmy razem z babcią - wskazała dłonią w kierunku wyjścia, by później pokazać na skos w kierunku, gdzie docelowo był stragan. Sama droga nie była skomplikowana, zaś młódka bez oporów mogła ruszać. Za nim wyszła pomachano jej, po czym obie sylwetki zniknęły sprzed jej oczu.
Idąc trasą wskazaną przez dziewczynę, właściwie nie dało się zgubić. Droga rozwidlała się w sposób normalny. Nie pojawiały się dwie ścieżki, które mogłyby ją zmylić, dlatego gdy dotarła na miejsce, zobaczyła, to co wcześniej jej opisano. Kilka straganów oferujących żywność, skóry, czy też alkohol ustawionych było w szeregu. Przed nimi stało kilka klientów, mniej więcej po pięciu na jedno stanowisko. Osoby oferujące swój dobytek, wchodziły w polemikę z klientem, zaś na ścianach okolicznych budynków pojawiały się ogłoszenia o zaginięciu babki. Kilka osób stało przed nimi, by je przeczytać, po czym ruszali dalej w drogę. Od czasu do czasu, kilka mieszkańców obdarzało Shugo wzrokiem, lecz przelotnym, nie przeszywając ją na wskroś.
Głos - Kasumi

[Shugo]

Po zdobyciu reszty informacji i figurki, Shugo nie potrzebowała już niczego więcej by móc rozpocząć poszukiwania, a przynajmniej tak jej się zdawała. Pożegnała się z Kasumi i jej matką, odmachała i ruszyła w kierunku straganu. Na miejscu zastanawiała się od kogo ma rozpocząć dochodzenie. Wybrała jedno ze stanowisk, przy którym było najmniej ludzi, by nie czekać zbyt długo w kolejkach. Kiedy nadeszła jej kolej, by rozmawiać z handlarzem, zaczęła wypytywać o staruszkę
- Dzień dobry, czy nie widział/a tu Pan/i ostatnio starszej Pani z ogłoszenia? Ma mniej więcej tyle wzrostu - powiedziała, pokazując ręką na swoim przykładzie - krótkie, jasnofioletowe włosy i szkarłatne oczy. Ubrana była w yukatę ze złotymi chmurkami. Zaginęła cztery dni temu ale nadal może przebywać na terenie wioski. Każda informacja jest na wagę złota.

[Mei]

Misja rangi D dla Shugo
Liczba postów:13/x
"Wielki dzień" Bez zastanawiania się Shugo, postanowiła uderzyć do straganu z najmniejszą ilością klientów. Ciężko było powiedzieć, gdzie było ich najmniej, lecz gdy kilka osób odeszło, mogła zauważyć, że alkohol zamierzają kupić dwie osoby. No to podeszła do rosłego mężczyzny z długim wąsem oraz krzaczastymi brwiami. Jego kasztanowa czupryna w większości była pod kapeluszem, , lecz część kosmyków opadało mu po bokach twarzy. Po obsłużeniu klientów, zmarszczył brwi, przyglądając się dziewczynie. Miał ją w planach spławić, lecz ta od razu zapytała go o swoje śledztwo, przez co wysłuchał jej z mniejszą uwagą, przyglądając się jak gestykuluje oraz ile szczegółów podaje - Panienko, za bardzo się tym przejmujesz, ale skoro tak bardzo chcesz wiedzieć, to z dwa dni temu przeszła koło mojego straganu. Wyglądała jak okaz zdrowia, lecz towarzystwo w jakie wpadła, niekoniecznie jest za dobre - schylił się do niej, co by resztę przekazać szeptem - Kimizuka Junpei, z nim się kręciła. Jednakże nie mam pojęcia, gdzie on teraz przebywa - po tych słowach, spojrzał na kobietę, która stała za nią - Pani podejdzie, ta młódka już sobie idzie - rzucił zachęcająco, po czym przed Shugo wepchnęła się kobieta o czarnych, związanych w długi warkocz włosach. Miała na sobie krótką yukatę w czerwonym kolorze z białym smokiem na plecach. Z wachlarzem w dłoni, przyglądała się kunoichi z wyższością, by ta zeszła z jej drogi i nawet nie próbowała się odzywać. Oczy ciemne jak noc wwiercały się w Shugo, do czasu, aż odwróciła głowę do sprzedawcy, zbywając ewentualne wypowiedzi kunoichi. Pierwszą informację miała w garści, lecz na straganie było sporo innych osób, które mogłaby przepytać. Tylko co dalej? Pozostało jej jeszcze czterech sprzedawców - dwie kobiety oraz dwóch mężczyzn. Każdy z nim obsługiwał kolejki, które się tworzyły od napływających ludzi. W końcu każdy z nich miał od czterech do sześciu osób, co oznaczało czekanie. Kilka mieszkańców w tym czasie przechodziło obok, lecz wielu z nich rozmawiało między sobą albo szło z jasnym celem w głowie. Trzy osoby podpierały się pod lepiankę, stojącą naprzeciwko.
Głos - Sprzedawcy nr 1 (alkohol)

[Shugo]

- Dziękuję za udzieloną pomoc! - ukłoniła się lekko handlarzowi i odeszła od stoiska, by nie przeszkadzać mu w interesach. Ta informacja to więcej niż oczekiwała od kogoś, kto codziennie widuje tu pewnie dziesiątki ludzi. Dziwiło ją, że skoro była widziana w wiosce, to nikt nie raczył zgłosić tego Kasumi. Zastanawiała się co z uzyskaną informacją ma zrobić dalej. Mogła pomęczyć innych handlarzy ale Ci pewnie będą równie niechętni, by poświęcić jej chwilę, a ponadto musiałaby czekać w kolejkach. Co więcej, owy Kimizuka musiał być jakimś miejskim tematem tabu, skoro sprzedawca nie chciał, by ktoś inny usłyszał, że o nim rozmawiają. Mogła też wrócić do Kasumi i zapytać o Junpeia ale nie chciała jej już więcej zawracać głowy. Postanowiła postawić na mężczyzn pod lepianką, którzy wyglądali jej na osiedlowy monitoring. Skoro stoją i nic nie robią w środku dnia, to może tak po prostu wygląda każdy ich dzień i przypadkiem widzieli tu ostatnio staruszkę lub mężczyznę. Shugo podeszła do trójki i zagadnęła.
- Przepraszam Panów/Panie/Państwo, szukam staruszki z ogłoszenia i dowiedziałam się, że może przebywać z niejakim Kimizuke Junpeiem. Czy wiecie gdzie mogę go odnaleźć? - Zapytała, życzliwie się uśmiechając.

[Mei]

Misja rangi D dla Shugo
Liczba postów:15/x
"Wielki dzień" Shugo postanowiła zignorować nieuprzejmą klientkę, dziękując osobie, od której wyciągnęła informacje. Kobieta, zimno zlustrowała młódkę, prychając na samo jej towarzystwo. Następnie wróciła do swoich spraw, nie zwracając na nią uwagi. W tym czasie kunoichi miała chwilę, aby podjąć jakie będą jej następne kroki. Zamiast podejść do sprzedawców i wypytać ich o wspomnianą osobę, zmieniła kierunek prosto do trzech osób, które siedziały pod lepianką. W skład ich wchodziło dwóch mężczyzn oraz jedna kobieta. Wszyscy mieli czyste ubranie, lecz ich twarzyczki pozostały szare, trochę bez życia. Rozglądali się po ludziach niepewnie z widocznym brakiem zaufania. Dwójka mężczyzn wyglądała podobnie do siebie - oboje mieli kasztanowe, lekko zmierzwione włosy, zaś oczy najbliższego miały orzechowy kolor. Drugi swoimi turkusowymi oczami, lustrował czarnowłosą, gdy ta podchodziła do nich. Na jego twarzy wymalował się grymas, ewidentnie sytuacja mu się nie podobała. Kobieta o złotych włosach, podobnie jak druga osoba patrzyła na nią obojętnie. Jednakże, gdy tylko wspomniała osobę, z którą ostatnio widziano staruszkę - trójka zesztywniała, ich dłonie zadrżały, zaś tęczówki wyrażały strach. Oczy się rozszerzyły, spojrzeli najpierw po sobie, kiwając porozumiewawczo głową. Raptownie wstali - Nie wymawiaj jego imienia, nie chcemy problemów - zakomunikowała białogłowa, robiąc krok do boku, a później odbiegając. Ruszyła w głąb nadciagających ludzi, znikając po chwili z oczu kunoichi. Pozostali faceci jak wryci stali, podnieśli się, ale nie byli w stanie się ruszyć. Kompletnie ich sparaliżowało. Głowy patrzyły po przechodzących mieszkańcach, aż wcześniej wspomniana klientka podeszła z psotnym uśmiechem na buzi. Wachlarzem o zaostrzonych końcach wykonywała lekki drgający ruch, przynosząc w czasie gorąca ulgę. Mężczyźni na sam jej widok uciekli, lecz ta dalej stała, wiercąc hebanowe ślepia w twarz Shugo - Mogę wiedzieć, czemu wypytujesz o mojego brata? - zapytała chłodnym głosem, ewentualnie zasłaniając dziewczynie drogę ucieczki - Głupio z Twojej strony, że publicznie oto wypytujesz. Czyżbyś szukała babci małej Kasumi? - szyderczy uśmiech wykwitł na jej buzi, w brzydki sposób ujawniając lico osoby, która spokojnie mogła uchodzić za demona.
Głos - przypadkowej kobiety
Głos - klientki z wcześniej

[Shugo]

Poszukiwania szybko nabierały tempa. Po kilku dniach nudy, coś wreszcie zaczynało się dziać. Niestety, uliczni obserwatorzy nie poratowali jej żadną nową informacją. Szczęśliwie, nowe informacje przyszły prosto do niej. Kiedy usłyszała, że stojąca wcześniej przy straganie kobieta jest siostrą Kimizuki, była lekko zaskoczona takim obrotem spraw. Jedyną jej reakcją było delikatne uniesienie brwi w zdziwieniu. Kiedy usłyszała resztę wypowiedzi, potwierdzającą poniekąd sytuację staruszki, jej oczy otworzyły się szeroko. Nie dowierzała, że ktoś może mieć tak ogromny tupet, by powiedzieć jej w twarz coś takiego. Shugo uśmiechnęła się lekko, mając teraz na twarzy lekki grymas politowania. Skrzyżowała ręce na piersiach i odpowiedziała.
- Głupio, to jest od czterech dni widzieć ogłoszenia o zaginięciu staruszki i nie ruszyć dupy do sklepu matki Kasumi, żeby oddać babcię. Tak się składa, że właśnie jej szukam. Tej, która pewnie nawet nie zdaje sobie sprawy z tego gdzie jest, a którą twój braciszek ciąga po wiosce. Nie ma kolegów w swoim wieku do zabawy? A może jest jakiś konkretny powód, dla którego trzyma się ze starszą panią?

[Mei]

Misja rangi D dla Shugo
Liczba postów:17/x
"Wielki dzień" Kobieta po słowach Shugo uniosła jedną ciemną brew do góry, zaś oczy zalśniły od padających promieni słonecznych. Gdyby przyjrzeć się jej twarzy, można było dostrzec, że czarne tęczówki kryją w sobie odcienie brązu, które dodawały jej osobie, czegoś charakterystycznego. Coś, co wyróżniłoby ją spośród tłumu. Jednak tak szybko jak ukazała swoje zaskoczenie, tak samo wyraz zniknął, dając miejsce czegoś na wzór zaintrygowania. Kreska wróciła do szyku, zaś uśmiech stał się szeroki, ukazujący perłowe zęby, wśród których dwa kły jako jedyne się wyróżniały. Ostro zakończone, zdolne do przebicia skóry. Mówienie o niej jako wcieleniu diabła było prawidłowe, zupełnie jakby Shugo otworzyła bramę piekieł - pełną bólu i cierpienia - Widzę, że masz charakterek. Jednakże obrażanie mojego brata, nie było dobrym pomysłem - zrobiła krok do boku, tak, że jej oczy wyraźnie pociemniały - To co on robi, zależy tylko od niego. Natomiast uważasz, że nas cokolwiek obchodzi, co mała Kasumi sobie pomyśli? Oddanie zguby, bo zaginęła cztery dni temu? Nikogo to nie obchodzi. Jak myślisz czemu tak niewielu jej szuka lub cokolwiek o tym mówi? - zaśmiała się kunoichi w twarz, wycofując się z tym samym podłym uśmiechem - Przyjdź jutro na ten targ, a znajdziesz staruszkę - powiedziała nieco ciszej słodkim głosem. Odwróciła się na pięcie w kierunku, z którego najprawdopodobniej przyszła, ukazując po raz drugi kontur czarnego smoka, który w swoich pazurach trzymał trzepoczącego jastrzębia. Następnie wolnym krokiem zaczęła iść przez ludzi, którzy sparaliżowani stali lub rozstępowali się na boki, jakby zobaczyli bóstwo a nie ludzką istotę. Kilka osób uciekło, nie chcąc narazić się na gniew białogłowy. Ta jednak nie okazywała im żadnego zainteresowania. Zwyczajnie szła, aż skręciła za róg i zniknęła z oczu dziewczyny. W konsekwencji ludzie wyraźnie nabrali powietrza i się nieco uspokoili. W przeciwieństwie do czasu, gdy trwała ich krótka pogawędka, teraz nikt nie chciał patrzeć w stronę kruczowłosej, unikając wzroku lub na siłę wymuszając rozmowę z stojącą obok osobą. Próba zdobycia kolejnych odpowiedzi byłaby zignorowana, zaś fizyczna zaczepka skutecznie odstraszałyby część osób, będących świadkiem tego co zaszło. O ile wcześniej miała całą uwagę przerażonych mieszkańców na sobie, teraz mogła poczuć się samotna, wręcz niechciana w tym towarzystwie. Jednakże wiedziała, że zaginiona na następny dzień miała się pojawić na targu. Ile z tego było prawdą, ciężko było powiedzieć.
Głos - klientki z wcześniej

[Shugo]

Siostrze Kimizuke wyraźnie nie spodobała się agresywna odpowiedź Shugo, ale mówiąc szczerze, nie mogło jej mniej obchodzić, co ktoś taki sobie o niej myśli. Czuła ogromną pogardę do rodzeństwa i wszystkich innych zamieszanych w to osób, które przyklaskiwały takim zachowaniom. Współczuła mieszkańcom wioski, wśród których najwyraźniej rodzinka sieje popłoch. Nie wiedziała jeszcze jaki los sobie zgotowała, choć nie czuła zbytniego strachu sytuacją, w której się znalazła. Była gotowa stanąć w obronie wolności staruszki, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Nie zostało jej nic innego jak czekać do jutra. Dziewczyna udała się z powrotem do sklepu matki Kasumi. Miała nadzieję znaleźć tam matkę i córkę, by móc im przedstawić jak mają się rzeczy.
- Mam dobrą i złą wiadomość. Dobra jest taka, że wiem już z kim jest babcia, a zła jest taka, że z niejakim Kimizuke Junpei, kimkolwiek on jest. Na targu spotkałam jego siostrę, a ta kazała mi jutro wrócić na targ, gdzie mam znaleźć Kohaku. Nie wiem kim jest ta rodzina, ale nie mogę przejść obok tego, co robią. Jeśli będzie trzeba, stanę z nimi do walki.
Shugo była stanowcza w swoich przekonaniach. Szkoliła się przez lata, by w obliczu sytuacji takich jak ta, móc zrobić coś więcej, niż tylko biernie obserwować zapędy rodziny Junpei.
- Czy jest jakieś miejsce, w którym mogłabym trochę odpocząć i przeczekać do jutra? Nawet kawałek podłogi będzie odpowiedni.

[Mei]

Misja rangi D dla Shugo
Liczba postów:19/x
"Wielki dzień" Starcie z kobietą doprowadziło, że podczas spaceru do zleceniodawczyni, wiele osób schodziło z drogi kunoichi, aż wyszła na kolejną ulicę. Wieść tutaj nie dotarła, co oznaczało chwilowe wytchnienie dla Shugo. Mieszkańcy zajmowali się swoimi obowiązkami, kilka z nich skłaniało do niej głowę - wiedzieli o jej powiązaniu z Kasumi. Dziewczyna była tutaj znana i dość lubiana, zaś miejsce, w którym pracowały miało kilka stałych klientów oraz wielu, co przychodziło, gdy tylko czegoś im zabrakło. Tym samym, nawet gdy dotarła, mogła zobaczyć niewielką kolejkę, która stanowiła pięć osób różnej płci. Trzy kobiety rozmawiały z mamą zleceniodawczyni, gdy ta podawała jej odpowiednie zioła. Na widok czarnowłosej rówieśniczka pomachała do niej, nie wiedząc czego powinna się spodziewać. Jednakże za nim Maji zdążyła się odezwać, uciszono ją gestem do czasu, aż wszyscy wyszli. W ten sposób jeśli chciała to mogła usiąść na niewielkim stołku, przy stoliku wielkości tego, służącego do kawy. Nie trwało to długo, zwłaszcza, iż szeroka wiedza matki pozwalała precyzyjnie dobierać odpowiednie specyfiki. Wraz z wyjściem ostatniej osoby ruchem dłoni wskazano białogłowej, aby poszła na tyły, omijając łukiem ladę i przechodząc za zasłonę, prowadzącą do sąsiedniego pokoju.
Miejsce, w którym się znalazły było dwukrotnie większe od poprzedniego. Znajdowało się tutaj ogromna ilość półek, niż w głównej części sklepu. Każda z nich pokryta była słojami, przechowującymi wysuszone kwiaty, korzenie oraz nasiona. Kilka donic ulokowano bliżej owalnego okna, z którego padało światło, rozświetlające pomieszczenie. Drewniany blat o niskich nóżkach znalazł swoje miejsce po prawej stronie, wokół niego leżały cztery poduszki, zaś na nim stały dwie śnieżnobiałe świece. W kącie mogła zobaczyć jeszcze dwie szafki, obie były dwuskrzydłowe, lecz jedna z nich wyglądała na uszkodzoną. Element otwierający lewą stronę, opadał po skosie, zostawiając ciemną szparę, pokazującą skrawek wnętrza.
Kazumi usiadła po drugiej stronie, wskazując, aby ona zrobiła to samo i opowiedziała jej, czego się dowiedziała. Zmarszczyła czoło, słysząc o złej wiadomości, lecz kąciki drgnęły w kierunku góry, dowiadując się o znajomości położenia babki. Przez cały dzień strasznie się o nią martwiła, co wcześniej młódka mogła zaobserwować. Pod fasadą uśmiechu, zawsze czaiła się przygaszona nadzieja przepleciona ze smutkiem. Gorsza wiadomość, najpierw wprawiła córkę w szok. Szeroko otwarte powieki, lekko rozchylone usta. Dopiero później wymalowało się na nich przerażenie, gdzie orzechowe ślepia zmalały. Łzy spływały po jej policzku, ciało zadrżało. W konsekwencji rękoma objęła ramiona - była w rozsypce.
- Tylko nie to... - wymamrotała w końcu - Proszę, nie stawaj do walki i powiedz mi, że nic złego im nie powiedziałaś. Ta rodzina jest przeklęta, całe zło, które wkroczyło do wioski jest z ich winy. Kilka miesięcy temu przybyli, aby podporządkować sobie straż i resztę mieszkańców, po dziś dzień mamy z nimi na pieńku. Mój tata...- głos jej się załamał, wbiła wzrok w swoje nogi - Postawił się im, następnego dnia znaleziono go martwego poza osadą. Powiedziano, że napadli go bandyci, gdy zmierzał do osady po kilka brakujących nam rzeczy - wzięła dwa głębokie oddechy oraz nerwowo przetarła oczy - Pokaże Ci pokój dla gości - wskazała dłonią proste schody, które ukryły się za rzędem półek.
Po wyjściu na górę znalazła pięć pomieszczeń. Trzy z nich przeznaczono na sypialnie, zaś pozostałe to kuchnia oraz łazienka. Pokoik, który pokazała czarnowłosej posiadał futon z dodatkową poduszką oraz kocem z motywem lisa. Znajdowała się tutaj świeczka położona na szafce, szafa z wiśniowego drewna oraz maleńki świetlik, z którego smuga spadała na bambusową matę, pokrywającą całą podłogę - Łazienka znajduje się za drugimi drzwiach na lewo, kuchnia na przeciwko. Jakbyś czegoś potrzebowała, będziemy na dole - i poszła, zostawiając dziewczynę, aż do kolejnego dnia.
Następny poranek zapowiadał gorąc oraz koniec poszukiwań, ale czy tylko? Po wyjściu ze sklepu, matka z córką były przygnębione, w dodatku uparły się, że pójdą z nią. Tym samym musiały w trójkę wybrać się na teren targu, gdzie każdy krok podpowiadał dziewczynie, iż dzieje się coś niedobrego. Im bliżej tym gorzej, nastroje osaczały ją, już każdy wiedział o wczorajszym dniu. Strach oraz niechęć wypisały się na ich buziach. Na miejscu dwie osoby klęczały na ziemi, wokół nich otaczał ich tłum. Większość osób była wyraźnie smutna, kilku modliło się w duchu. Co się stało? Po przebrnięciu przez morze mieszkańców zobaczyli babcię - ranną oraz nieprzytomną. Znalazła się w ciężkim stanie, miała urywany oddech - Kaho-san, przyda się Twoja pomoc! - matka Kasumi wyrwała się biegiem, przyglądając się Kohaku. Ofiara miała włosy w nieładzie, kilka siwych pasm okalających lico kleiło się od szkarłatnej cieczy. Ból malował się na buzi staruszki, która miała cienie pod oczami oraz rozciętą wargę. Ktoś ją pobił, to było pewne - Kilka złamanych kości, Gentaro resztę Ci opowie - niski mężczyzna o złotych włosach, zaczął coś do niej szeptać - nerwowo z przestrachem w oczach. Kobieta co chwilę kiwała głową, oczy zapłonęły wściekłością - Kasumi przynieś mi z domu moje przybory, Shugo-san, pójdź po wiadro wody. Prosto ulicą i w lewo, tam jest studnia, przy nim potrzebny przedmiot, szybko - poleciła obu dziewczynom, sama zabierając się do leczenia ukochanego członka rodziny. Dwie kobiety z tłumu podeszły do jednego ze straganów, wyciągając kilka metrów płótna - to były sprzedawczynie, które spotkała wczoraj. Czas biegł nieubłaganie, fioletowłosa już ruszyła. Panika wśród ludzi narastała, co teraz?
Głos- Kasumi
Głos - matka Kasumi (Kaho)
Głos - mężczyzna jeden z dwójki, który pomagał Kaho

[Satoshi]

Poprzednia lokacja

Kilkugodzinna podróż wydawała się chłopakowi mgnieniem oka, wciąż bowiem w pamięci miał niemal miesięczną podróż przez wiele prowincji, gdy postanowił wybrać się do Ryuuzaku, zapragnąwszy zobaczyć morze. Tyle samo zresztą trwała droga powrotna, zakończona nieco ponad tydzień temu. Nie wiadomo, czy to los nie chciał, by Satoshi usiedział na miejscu choć trochę dłużej, czy może on sam podświadomie chwytał się każdego możliwego zajęcia, byle tylko się nie zanudzić, o co w tej pustynnej scenerii nie było ciężko. Teraz też starał się nie myśleć o trudach wędrówki pod czujnym okiem Amaterasu.

Gdy dotarł do osady, zaczęło się już ściemniać. Szkoda, że podróż zajmowała tak długo i była tak wyczerpująca, tym bardziej że dzisiejszej nocy mogło dojść do kolejnego podpalenia, skoro według raportu incydenty zawsze wtedy miały miejsce. Niebieskooki miał tylko nadzieję, że jego potrzeba odespania poprzedniej misji nie niosła ze sobą kolejnych strat z powodu ognia. Jednakże nie przebyłby w takim stanie tej cholernej pustyni. Z jednej strony kochał te piaski, jednak spędziwszy dłuższy czas w mieście portowym, uświadomił sobie, jak bardzo utrudniała ona życie. Do tej pory nie znał innego życia, nie miał więc żadnego porównania.

Nie chcąc tracić czasu, chłopak ruszył prosto do znajomego gospodarza. Od niego najszybciej dowie się wszystkiego, także najświeższych wiadomości. Idąc drogą, zastanawiał się, od czego tak w zasadzie zacząć śledztwo. Najprościej byłoby przyłapać piromana bądź piromanów na gorącym uczynku, jednak narażałoby to kolejnych ludzi na straty. Był oczywiście jeszcze jeden powód, dla którego Satoshi nie chciał szwendać się po osadzie. Im mniej osób wie o jego obecności tutaj, tym lepiej. Jeśli przestępcą jest tutejszy mieszkaniec, plotki o shinobim, który przybył rozwiązać palący problem wioski, mogłyby skutecznie go wystraszyć, co oznacza, że ciężej byłoby go wytropić.

[Shabondama Haruki]

8/30

Satoshi - C

Gdy chłopak zobaczył na horyzoncie osadę, przyśpieszył kroku. Widział, jak w oddali malują się kolejne budynki, stąd nagły przypływ energii i delikatne podkręcenie tempa marszu. Wszedł do osady głównym wejściem i mijał kolejnych ludzi, jedni przyglądali mu się nieco podejrzliwie, a inni zupełnie neutralnie. Znalazły się także osoby, które z ulgą spoglądały na przedstawiciela jednego z najpotężniejszych rodów w Atsui. W końcu nie codziennie widywali w tych obszarach shinobi. Zwłaszcza dzieci pustyni - Sabaku.

Od razu ruszył w kierunku gospodarstwa Kenjiego - bardzo dobrze znał drogę, toteż poruszał się sprawnie, omijając względnie zatłoczone uliczki, a już przy małej bramie posiadłości Sabaku mógł zauważyć, że w gospodarstwie jest jakoś... puściej. Nie było ludzi biegających między budynkami, ale z drugiej strony... Nic dziwnego! W końcu było po żniwach, wszelkie warzywa, które na polach mężczyzny zdążyły wyrosnąć, zostały dawno zebrane. Przy sporym budynku, będący domem oraz pełnił rolę gościńca na gospodarstwie w oddali widział Kenjiego oraz dwóch pomocników - z jednym miał okazję się lepiej poznać, bowiem to właśnie z nim składał strachy na wróble.

Wyraźnie oczekiwali jego przybycia, Kenji na widok Sabaku uśmiechnął się szeroko, a gdy tylko zbliżył się do nich, właściciel gospodarstwa momentalnie podszedł i wyściskał Satoshiego. Dawno się nie widzieli, minęło prawie pół roku.

- Dobrze Cie widzieć! Jak podróż? Pewnie jesteś głodny, spragniony. Zaraz będziemy siadać do kolacji, przyłączysz się? - zapytał spoglądając na Satoshiego, nieco zmartwionym wzrokiem. - Ciesze się, że to własnie Ty nas odwiedzasz! Widocznie chociaż w tej kwestii miałem fart. - westchnął, po czym czekając na odpowiedź, spojrzał za siebie, kiwając do dwójki pomocników głową. Oni zaś poszli do środka - mogłeś zauważyć, że również byli w mniej pozytywnych nastrojach. W osadzie działo się źle, jednak pytaniem pozostawało to, jak bardzo źle i czy miało to związek tylko z podpalaczami?

Słownik

Postacie
1) Kenji
2) Haku
Mapa:

Inne:

[Satoshi]

Na widok znajomych i życzliwych twarzy oblicze Satoshiego rozjaśnił lekki uśmiech. Niby gościł tu bardzo krótko, ale spotkał się z naprawdę dobrym przyjęciem i dobrze wspominał pracę na tym gospodarstwie. Toteż teraz, widząc, że żniwa zakończone, zapytał na powitanie
-Was również dobrze widzieć, jak tam zbiory? Mam nadzieję, że obfite! Co tam u was?- rzecz jasna nie pogardził też zaproszeniem na kolację, w manierce wody zostało już zaledwie na kilka łyków, trudno też było nazwać wcinanie suchego prowiantu smacznym posiłkiem. - A z miłą chęcią! Nie wiem, czy fart, ale złapali mnie akurat, gdy wróciłem po misji do Stolicy. Przybyłbym już rano, ale naprawdę musiałem odespać... - Sabaku chciał przejść od razu do rzeczy, jednak nie można było tego uczynić na ganku. Niestety ściany mają uszy, tak samo ulice. Wiatr niesie słowa zawsze w kierunku tych, których nadawca chciałby utrzymać w niewiedzy.

Gdy tylko nadarzyła się sposobna okazja, Satoshi przeszedł więc niezwłocznie do rzeczy: - Mam nadzieję, że moja zwłoka nie kosztowała nikogo majątku? Widziałem suche dane, jak jednak wygląda to z waszej perspektywy? - Dwie rzeczy, których chciał koniecznie wiedzieć przed kolacją. W końcu podczas posiłku będzie miał chwilę, by w spokoju pomyśleć nad tym, co powinien zrobić, jak przeprowadzić śledztwo. Uzyskawszy odpowiedzi, będzie miał już jakiś punkt zaczepienia. Swoją drogą, miał okazję przywitać się z Haku, gdzie natomiast podział się Ryuu? Z miłą chęcią przywitałby się i z byłym shinobim. Oczywiście, zauważył przygaszone nastroje całej trójki. Czyżby i ich gospodarstwo zostało narażone na spore straty? Całe szczęście Unia dbała o rolników. Istniał przecież specjalny fundusz na wypadek utraty majątku od pożarów.

[Shugo]

Shugo z bólem obserwowała emocje malujące się na twrzy Kasumi, kiedy ta opowiadała jej historię śmierci swojego ojca. Nie mogła uwierzyć, że takie szumowiny mogły terroryzować wioskę i nikt nie zrobił z nimi jeszcze porządku. Być może dziewczyna zadarła z niewłaściwą rodziną. Teraz było już niestety za późno, by cokolwiek zmienić. Nie mogłaby uciec i zostawić fioletowowłosej i jej matki w takiej sytuacji. Musiała ponieść konsekwencje swoich czynów i doprowadzić to do końca.
Kruczowłosa podziękowała rówieśniczce i jej matce za gościnę. Wzięła długą kąpiel, w czasie której starała się zebrać i uporządkować myśli. Zastanawiała się, kim tak właściwie są członkowie rodziny Junpei. Skoro terroryzowali całą wioskę, musieli albo być silni, albo dysponować dość dużymi środkami, by móc kupić sobie siłę. Jeśli do brudnej roboty wynajmować muszą bandytów, może sami nie władają chakrą, a ludzie, którzy dla nich pracują, to zwykli przestępcy. Tak długo, jak ktoś nie zionie w nią ogniem, czuła się na siłach, by móc bronić siebie i innych. Miała jednak nadzieję uniknąć konfliktu. Na wszelki wypadek, jeszcze przed opuszczeniem łazienki, odpieczętowała kilka przedmiotów ze zwoju. Pięć kunai, dwa shurikeny, dwadzieścia senbonów i dziesięć metrów stalowej linki. Całość zapakowała do torby, by w nagłym wypadku móc szybko dobyć broni.
Następnego ranka, całą trójką ruszyły na targ. Zebrany tam tłum zwiastował kłopoty. Wśród ludzi znalazły okaleczoną babcię. Szczęście w nieszczęściu, matka Kasumi znała się na opatrywaniu ran jak pewnie nikt w tej wiosce. Shugo przyjęła polecenie, lecz zanim wyruszyła w drogę, złapała Kasumi za rękę i wyszeptała jej do ucha.
- Jeśli będzie CI groziło niebezpieczeństwo, wykrzycz moje imię tak głośno jak możesz, a ja zaraz się przy Tobie zjawię.
Pobiegła w stronę studni. Jedną rękę trzymała przy torbie, by w razie niebezpieczeństwa móc szybko dobyć broni. Skoro Junpeiowie są zdolni do pobicia i zabójstwa, Shugo musiała być bardzo ostrożna, by nie nadziać się na kolejnych najemników. Skupiona na swoim otoczeniu, starała się jak najszybciej wykonać powierzone jej zadanie i wrócić do medyczki.

[Shabondama Haruki]

10/30

Satoshi - C

Kenji nie czekał zbyt długo, po przytuleniu na powitanie, poklepał Sabaku po plecach, żniwa... jak żniwa. Mieli wystarczająco dużo jedzenia dla siebie, odrobinę na sprzedaż. Nie mogli też zapominać o zostawieniu części by użyć jej jako nasiona na rok kolejny. Wszystko było 'na styk', z drobnym zyskiem. Staruszek uśmiechnął się, po czym powoli zapraszającym pociągnięciem chłopaka za jego kark, ruszył w stronę domu. Nie chciał rozmawiać na zewnątrz, po za tym - jedzenie mogło wystygnać!

- Porozmawiamy wewnątrz przyjacielu. - powiedział spokojnym głosem, a następnie obejmując, albo raczej wisząc na ramieniu chłopaka, bo ten był wyższy o prawie całe piętnaście centymetrów od staruszka, ruszył do środka. - Wody? Herbaty? - zapytał, a następnie nalał do kubka tego, na co ochotę miał młodzieniec. Nie miał ochoty zwlekać. Haku i drugi chłopak przygotowywali jedzenie, a raczej donosili je do stołu. Świeży chlebek Naan, posypany różnego rodzaju wysuszonymi na wiór w procesie pieczenia ziołami. Humus, po kolorze możnaby zgadywać, że był z dodatkiem papryki, być może ostrej. Do tego druga, praktycznie identyczna pasta, w kolorze neutralnego beżu. Zapach jednak wskazywał, że był z dodatkiem orzeźwiającej limonki. - Jedzmy! - powiedział Kenji, samemu donosząc na stół sporej wielkości, grilowane plastry boczku w świetnie wyglądającej 'glazurze', zrobionej z marynaty Tare, typowej dla japońskiej kuchni, głównie przy gotowaniu ryb, ale również mięs w stylu Teriyaki.

Każdy z jedzących miał swój talerz, zaś ogromny kosz z chlebkami naan, miecił w sobie około osiem sztuk. Przypadało więc na każdego po dwa. Początek posiłku przebiegał w ciszy, kiedy wreszcie odezwał się Kenji, po kilku minutach jedzenia.

- Od pewnego czasu w osadzie nie dzieje się zbyt dobrze. Już pal licho te podpalenia, mam co do tego pewnego rodzaju teorię. W wiosce pojawiła się grupka, która delikatnie rzecz ujmując... utrudnia nam życie. - powiedział, a następnie oderwał kawałek pieczywa, nabierając sporą część czerwonego humusu, wsadzając sobie całość do ust. W tym czasie odezwał się Haku. - Ta, utrudnia. Terroryzują mieszkańców, wymuszają jakieś popieprzone opłaty... Szkoda gadać, myslę, że te podpalenia mogą mieć z nimi jakiś związek. Gdyby tylko Ryuu nie wyjechał do Ryuuzaku, spotkać się z rodziną, sprawdzić jak sytuacja w Sogen, jak wojna... z pewnością byłoby nam łatwiej... - zakończył wzdychająć. Kenji zaś urwał kolejny kawałek chleba, tym razem łapiąc za gruby plaster boczku, biorąc mały kęs. - Tak, z Ryuu byłoby prościej. Jesteśmy skazani na siebie. Nie grożono nam bezpośrednio, ale mam pewną teorię co do tego całego mambarasu. Zwłaszcza, biorąc pod uwagę, że ataki przeprowadzane są na budynki gospodarcze... chodzi o wywołanie pewnego kryzysu. Sam nie wiem, a co Ty o tym sądzisz Satoshi? - zapytał, kontynuując posiłek, popijając wszystko zimną wodą. [/akap]

Słownik

Postacie
1) Kenji
2) Haku
Mapa:

Inne: