Wioska Sanibare

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
23/34

W środku zapewne się w nim gotowało. Ci ludzie przyszli tutaj ograbić grobowiec, który miał związek z rodem Maji. Kradzież to jedno, ale zbezczeszczenie miejsca pochówku to zupełnie inny poziom moralnego zepsucia. To jednak najwyraźniej nikomu nie przeszkadzało. Nikt z całej kompanii kopaczy nie podważał wydanych im rozkazów, co biorąc pod uwagę ich buntowniczy charakter, było dość niezwykłe. Hirotake musiał tutaj zebrać bardzo wiernych mu ludzi, którzy na własnej skórze odczuli to o czym opowiadał Ise.

-Kartka? Jaka kartka? Nasu! Ty idioto! Zgubiłeś symbol, który dostałeś?- Ise, choć nie natychmiastowo, to szybko połączył kropki o jakiej kartce wspominał Rei. Osądzającym wzrokiem spojrzał na Nasu, który poklepał się po kieszeniach, a potem jedynie wzruszył ramionami. Zgubił to zgubił. Po co drążyć temat. Próbujący jakoś prowadzić grupę, która nawet nie traktowała go jako lidera, nie miał słów na zachowanie swojego kumpla. Westchnął głośno i strzelił klasycznego facepalma.

-Widziałem ten symbol na zwojach Hirotake. Na pewno musi mieć związek z tym grobowcem. Jedyne czego się udało mi dowiedzieć, to fakt, że jest to symbol jakiejś ważnej i bogatej rodziny- Przybliżył się do Reia i zaczął kopać tuż obok niego, a następnie cichym szeptem przekazał mu resztę informacji. Najwidoczniej wszedł w posiadanie tego symbolu przypadkiem i na własną rękę próbował dowiedzieć się więcej. Biorąc pod uwagę ile wiedział, to niespecjalnie dobrze mu poszło.

Pozostali też prowadzili jakieś rozmowy. Nie wszyscy, niektórzy woleli skupić się na ciężkiej pracy. A rzeczywiście było co robić, bo piaszczyste podłoże nie było najlepszym materiałem w którym można było kopać. Zamiast kopać po prostu w dół, musieli cały piach odgarniać daleko na bok, kopiąc coś na kształt leja. Ale z czasem lej pogłębiał się i pogłębiał, aż wreszcie zamiast kolejnego dźwięku łopaty wbijanej w piach wszyscy usłyszeli uderzenie metalu o metal. Bardzo charakterystyczne. Kopacz, którego łopata o coś uderzyła powtórzył to kilka razy delikatniej. Dosłownie chwilę później kilku innych, znacznie od siebie oddalonych kopaczy także dobiło się do czegoś metalowego. To przyspieszyło chęci wszystkich aby kopać jeszcze szybciej. Po kilku kolejnych minutach odkryli, że metal to szeroki na ponad 20 metrów kwadrat, czarny niczym noc i niesamowicie twardy. Ciosy kilofami nic nie dawały, dlatego trzeba było kopać łopatami, aby spróbować wykopać ten kwadrat. Gdy po kolejnych -nastu minutach dokopali się do krawędzi, okazało się, że to nie kwadrat, a sześcian. Wykopanie jednak kolejnych dwudziestu metrów w głąb zajmie im jednak jeszcze sporo czasu.

-Przepuśćcie mnie! I kopać szybciej!- Kobieta zeszła z wydmy, przedarła się przez kopaczy i rozwinęła zwój przy jednej z pionowych ścian sześcianu. Akurat było to od strony, na którą Rei mógł patrzeć i zobaczył, że ściana przy której kobieta się znajdowała miała na sobie wiele symboli. To nie były przypadkowe symbole, a raczej znaki pieczętujące. Grobowiec był zabezpieczony w dodatkowy mechanizm obronny, który miał chronić przed przypadkowymi złodziejaszkami. Przypadkowi to mogli być kopacze, ale Hirotake na przypadki nie mógł sobie pozwolić. Już wiele razy udowodnił, że miał wiele rzeczy zaplanowanych i tak też było w tym momencie. Kobieta, która była ich przewodniczką, teraz próbowała złamać pieczęć chroniącą to miejsce spoczynku.

[Rei Uta]

Rei do samego końca nie wiedział, jaki będzie finał tych poszukiwań. Wciąż walcząc ze swoimi własnymi myślami, spoglądał ukradkiem na to, co dzieje się wokół. Właściwie to nawet nie przykładał się do kopania, starając się zauważyć, chociaż drobny szczegół w zmianie zachowania któregokolwiek z najemników. Słońce weszło już wysoko na niebo, gdy wśród wysokich wydm rozległ się dźwięk uderzenia metalu o coś równie twardego. Rei natychmiast uniósł głowę, tak jak i cała reszta obecnie zgromadzonych. W dość małej odległości jeden gamoń cieszył się jak dziecko uderzając raz po raz w swoje znalezisko. Odpowiedni rozkaz kobiety, spowodował, że wszyscy zrozumieli gdzie powinni zacząć kopać. Rei ustawił się na samym końcu tego szaleństwa, obserwując, jak spod złocistego piasku wyłania się czarny kawałek obcego znaleziska. Nie zauważył, kiedy jego ręką puściła łopatę, potrafił tylko wpatrywać się w szybkie wydobycie czegoś co znał doskonale… Był przecież członkiem rodziny Maji. Jeśli to wszystko było prawdą i faktycznie wykopywali grobowiec kogoś z Kinkotsu, to czarny materiał mógł być tylko jedną rzeczą na tym świcie. Jego dłonie samoistnie zacisnęły się w pięści, oddech przyśpieszył jednak wciąż potrafił się kontrolować. Tajemnicze znalezisko wyłaniało się coraz bardziej, a to, co wkrótce mógł ujrzeć przypomniało sześcian. Rei z dalekiej perspektywy wyglądał jak ktoś oczarowany tym, co widzi. Różowo włosy chłopak wpatrzony w czarny klocek pośród gorącej pustyni. Gdyby ktoś postanowił jednak zobaczyć go z bliska, mógłby ujrzeć na jego obliczu strach i coś jeszcze… Nawet nie wiedział, kiedy samoistnie zaczął gromadzić pokłady chakry. Ostatnie treningi pozwoliły mu robić to jeszcze płynniej, a sama formuła działania wydawała się praktycznie nie istnieć. Miał już wszystkie części układanki, co w dalszym planie powodowało zakończenie zadania.

– Ise… Uciekaj.
Tylko tyle potrafił wymówić w tej chwili. Nie było nawet mowy o tym, by otworzyła ten sześcian, to nawet nie było ważne, czy w istocie była to mogiła. Sekrety Maji należą tylko do Maji… Chłopak odpalił się z miejsca, koncentrując całą nienawiść do tych ludzi w sobie. Ktoś niezwykle potężny musiał stworzyć czarny sześcian, który utrzymał się tutaj do obecnej chwili. Rei czuł respekt do tego miejsca, a sama myśl o swoich przodkach nie pozwalała zachować się inaczej. Miał go pod dostatkiem, potrafił kontrolować to, co stworzyło miejsce, do którego chcieli się włamać… Stojąc na samym końcu zaczął koncentrować wokół siebie czarny piach, niszcząc jednocześnie wszelkie fałszywe informacje o sobie…

– Zostaw to… Masz jedną szansę.
Maji wiedział, że postępuje jak kretyn, jednak postępował jak kretyn według własnych zasad. A może i nawet nie wiedział do końca, że pakuje się w walkę z nimi wszystkimi, całkowicie, ignorując własne bezpieczeństwo i element zaskoczenia. On już po prostu taki był, wierzył w siebie do samego końca… Wykorzystując wszelkie siły chciał zgromadzić maksymalną ilość dla własnych możliwości. Nie było tutaj miejsca na półśrodki, chcieli bezczelnie zadzierać z jego rodziną. Musiał obronić honor przodków i tajemnic których obiecał dotrzymać…

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
25/34

Ise w pierwszym momencie nie zareagował. Tak jakby zupełnie nie dotarło do niego to co powiedział Rei, był zbyt skupiony na tym co wszyscy wykopali i na wspaniałości tego czarnego jak noc sześcianu. Po kilku sekundach zreflektował się, gdy piach zaczął się już zbierać. Wszyscy zaczęli się od Reia odsuwać. Wszyscy z jednym wyjątkiem. Kobieta stojąca przy ścianie z pieczęcią tylko odwróciła się w stronę Majiego, który wreszcie postanowił wymierzyć sprawiedliwość tym, którzy próbowali ukraść coś należącego do kogoś z jego rodu.

-Ha! Wiedziałam, że jesteś ninja. Chcesz tej wiedzy dla siebie? Twoje niedoczekanie...- Wykrzyczała, w geście tryumfu. Najwyraźniej obecność Reia od samego początku wydawała się jej podejrzana, ale i tak postanowiła mu pomóc się tutaj dostać. Albo kłamała, albo nie postąpiła do końca rozsądnie. Albo też miała zupełnie inne rozkazy. Teraz chciała już przystąpić do walki, rozwijając kolejny ze swoich zwojów przed sobą, ale wtedy jej wzrok nagle przeniósł się gdzieś w bo, w kierunku wydmy z której zeszła.

-Zajmij się pieczęcią, Kuroko. Niesubordynacją zajmę się osobiście- Bardzo spokojny, ale i niepokojący głos wydobył się z ust mężczyzny w szatach, którego oczy ledwo były widoczne, skryte w turbanie dokładnie obwiązanym wokół głowy. Schodził sobie spokojnie po zboczu, gdy nagle spod jego stóp, spod złotego piasku na ziemi wydostał się równie czarny co piach Reia, piach, który uformował się wokół Hirotake w metalowe kule, które chwilę później zostały wystrzelone w kierunku Reia. Dystans pomiędzy nimi był dość spory, bo wynosił ponad 20 metrów, do tego przeciwnik różowowłosego miał przewagę wysokości, bo nie wszedł jeszcze do wykopanego leja, w którym znajdował się Rei, kobieta ze zwojem, a z którego właśnie wszyscy kopacze próbowali się w pośpiechu wydostać.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei wykonał ruch, od którego nie było już odwrotu. Pieprzona banda rabusiów pozwalała sobie na zbyt wiele, zwłaszcza że znaleźli się na jego terenie. Chłopak spojrzał na kobietę przed sobą, ignorując mężczyzn uciekających z leja, w którym się wszyscy znaleźli. Zanim, jednak zdążył rozwalić włamywaczkę, człowiek to dej pory czatujący na wydmie postanowił wtrącić się do ich potyczki. Rei właściwie liczył na podobny obrót sprawy, zwłaszcza że to z pewnością nie ona była przywódcą. Do ostatniej chwili miał nadzieję, że wszystko, co pojawiło się w jego głowie było bzdurą, do samego końca nie chciał wierzyć w to, co widział…

– Zajmiesz się?
Wojownik spojrzał na tego, który właśnie schodził z wydmy, niemal, wybuchając śmiechem. Czy on serio nie brał pod uwagę faktu że może jednak chłopak nie był zwyczajnym głupkiem... Że jednak może coś potrafi.
– Taka szuja bez zasad ma mnie sprzątnąć, jesteś ścierwem, którego nawet nie można nazwać jednym z Maji
Odparł natychmiast, kontrując na technikę przeciwnika. Nie zdziwiło go, że tamten również korzystał ze zdolności jego rodziny… Dzięki informacjom od Ise, które z pozoru mogły być błahe, zrozumiał, że tajemniczy obdartus może być banitą z Kinkotsu. Czarne kule ruszyły w stronę młodego bohatera, a jego dłoń zaraz wystrzeliła w stronę przeciwnika, posyłając mu naprzeciw masywny prostokąt, którego jedynym przeznaczeniem było zablokować technikę wroga oraz zniszczyć go całkowicie.
Rei był absolutnie wkurwiony, nigdy w życiu nie spodziewał się, że jeden z Maji może chcieć okraść grób któregoś z przodków… Być może w tym świecie zbytnio idealizował starszych, a prawdziwa szlachetność była zupełnie gdzie indziej.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
25/34

Walka zaczęła się od pokazu umiejętności obu wojowników. Czarny piach wirujący wokół każdego z nich dawał niesamowity efekt. W palącym słońcu, gdzie promienie słoneczne odbijały się od każdego ziarenka zwykłego piasku z pustyni, nagle całkowicie były pochłaniane przez mroczną barwę piasku Maji. Tego pięknego i śmiercionośnego pokazu nikt jednak nie chciał doświadczyć. Kobieta, zgodnie z poleceniem, które otrzymała, odwróciła się plecami do walczących i ślęczała nad zwojem, składając kolejne ręczne pieczęci oraz rozrysowując kolejne wzory na swoim zwoju. Cokolwiek robiła, pochłonęła się tym całkowicie, co było dość ryzykowne, biorąc pod uwagę batalię za jej plecami. Kopacze także nie mieli zamiaru tutaj nic podziwiać, bo próbowali wydostać się z tego leja. Część w przerażeniu, część w szoku, a jeszcze inni po prostu goniąc poprzednich.

Kule zderzały się z przestrzenną figurą Reia. Metal uderzał o metal. Teoretycznie bardzo znajomy dźwięk, a jednak jego niezwykłość potrafiła powalić. Kule solidnie wbijały się w technikę rywala, odkształcając jego prostokąt. Jedna z kul odbiła się od krawędzi i poleciała rykoszetem w zupełnie innym kierunku, trafiając jednego z kopaczy, który padł na ziemię, łapiąc się za solidnie rozwaloną nogę. Ostatecznie z tego pojedynku zwycięsko nie wyszedł nikt. Kula zostały powstrzymane, ale za sporą cenę, prostokąt został całkowicie rozbity, ponownie rozsypując się w piach.

-Nie jestem "jednym z". Wy, Maji, jesteście żałośni. Taka ogromna ilość wiedzy spoczywa pod waszymi stopami, a wy przez dziesięciolecia całkowicie o niej zapomnieliście- Spokoju w tym głosie było coraz mniej, zdecydowanie na przód przebijał się teraz złowrogi ton, połączony z nutką złości. Wyśmianie go i obrażenie jego wielkości najwyraźniej mocno działało na jego podejście. Wyciągnął dwie ręce przed siebie, a piach zebrany wokół niego ruszył do przodu, formując półokrąg, który miał zaatakować Reia. Środkowa część tego piachu miała go trafić, piach zebrany na końcach miał go okrążyć i zamknąć w piaszczystym uścisku.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei stał naprzeciw swojego przeciwnika, czując, jak osiąga maksymalny poziom swoich umiejętności. Drobinki czarnego piasku krążyły wokół niego, niemal natychmiast, odpowiadając na atak przeciwnika. Skoncentrował całe swoje siły, mając w głowie tylko jeden cel. Musiał zniszczyć go całkowicie, wymazać z tego świata ze wszystkimi wspomnieniami o nim. Maji zbierał cały piach, jaki w danej chwili mógł kontrolować, jednocześnie napierając na pociski wroga.

– Co mnie obchodzi, co jest pod ziemią… To wspomnienia i przeszłość kogoś, kim ty nigdy nie będziesz. To ludzie, którzy nawet po śmierci ukazują swój niesamowity poziom
Rei wiedział, że grób z czarnego materiału nie mógł istnieć ot tak. Jeśli faktycznie znajdowała się tam jakaś wiedza, to należało uszanować kogoś, kto ją tam ukrył. Czarny materiał rozpadł się natychmiast, jednak różowowłosy już szykował następny ruch. Tworząc czarny materiał pod swoimi stopami, wystrzelił się ponad atak przeciwnika na nim. Ich walka polegała na zdolnościach klanu, tutaj sprawdzi się, który miał rację czystą siłą. Jego plan w następnej kolejności zakładał wykorzystanie reszty czarnej materii do skorzystania z techniki klanowej. Maji walczył z całych sił, mając przed oczami tylko tego człowieka…

– Jesteś zerem!
Chłopak, stojąc na swojej chmurze, uwolnił chakre, wykorzystując wiedzę, którą sam zdobył… Ktoś tak słaby jak ta hiena cmentarna, nigdy tego nie zrozumie.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
27/34

-Ignoranci!- Wykrzyczał mu w twarz, choć swojej nawet nie pokazał, nadal skryty pod płatami materiału. Ich rozmowa to jedna z części tego pojedynku. Każdy z nich chciał przeciwnika wyprowadzić z równowagi i skupić jego uwagę na czymś innym, aby w tym równym pojedynku zbudować sobie przewagę. Rei prawie został złapany przez piach Hirotake, ale wykorzystanie własnego piachu, aby na platformie wydostać się z metalowego uchwytu było bardzo dobrym rozwiązaniem.

-To nie przeszłość, a przyszłość! Zapominacie o największym dziedzictwie rodu, pozwalając mu marnować się pod piaskami pustyni- Kolejny raz wykrzyczał coś do Reia, tym razem zza piaszczystej zasłony, która w ostatnim momencie przyjęła na siebie metalowe kule Reia. Tak jak w bliźniaczej sytuacji sprzed kilku sekund, tak i teraz jedna z kul zrykoszetowała, mijając głowę kobiety o kilka centymetrów, w potem powinna wbić się w ścianę grobowca. Pieczęć zaświeciła się, zatrzymując kulę, która opadła bezwładnie na ziemię. Kuroko, dalej ślęcząc nad zwojem, niespecjalnie przejęła się całą tą sytuacją. Złożyła kolejną pieczęć, jej zwój zaświecił się, a następnie to samo stało się z pieczęcią na wejściu do grobowca, aby chwilę później spora część znaków po prostu zniknęła, jakby wypalona niewidzialnym ogniem. To nadal nie był koniec jej pracy, bo były kolejne pieczęci. Ktokolwiek założył tą blokadę, bardzo się postarał aby nie było to tak proste do złamania.

Hirotake nie spoczywał na laurach, jego defensywa rozsypała się, aby chwilę później ponownie zebrać w jeden zbity kształt. Mężczyzna wyciągnął dłoń nad głowę, a jego metalowe drobinki stworzyły sporych rozmiarów ostrosłup, który miał zaatakować Reia od góry. W tym samym czasie zza jego pleców, część piachu nadal miała za zadanie go gonić. Atak z dwóch stron. Rei musiał być bardzo ostrożny, bo bycie przebitym czubkiem ostrosłupa, aby chwilę później zostań pojmanym przez piach i zmiażdżonym to raczej nieciekawa opcja.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei walczył na pełnych obrotach, jednak jego każdy atak spotykał się z kontrą przeciwnika. Wiedział, że jego oponent musiał posiadać zaskakujące wysokie umiejętności, a ich starcie musiało się skończyć, gdy któryś wreszcie popełni błąd. Maji wystrzelił się na czarnej chmurze, omijając technikę oponent, po czym spojrzał jak jego własny atak odbija się od bariery wroga. Cały lej wypełnił dźwięk uderzenia metalu o metal, a niesamowita siła, która temu towarzyszyła, z pewnością pozwalała ukazać ich zawziętość.

– Obiecuję, że już wkrótce nie będziesz miał tego problemu… Nie zasłużyłeś na taki luksus, ale obiecuję, że skończysz tutaj w tym miejscu, na zawsze pogrzebany przez piach pustyni .
Różowowłosy musiał oszczędzać energię, zwłaszcza że kobieta, która próbowała właśnie włamać się do czarnego sześcianu, wciąż mogła posiadać pełne siły. Zanim zdążył użyć kolejny raz swoich zdolności klanowych, przeciwnik na powrót zaatakował go z obu stron. Rei działał zazwyczaj instynktownie podczas walki, tak też było tym razem. Nie mając zamiaru marnować więcej sił na odbijanie kolejnych technik przeciwnika, wojownik po prostu anulował własną chmurę, znajdując się nad głową przeciwnika, tak, by swobodnie opaść na niego. Z piasku, który zebrał do tej pory miał zamiar stworzyć czarne kule, spuszczając je na głowę oponenta. Liczył, że wróg zostanie, chociaż w niewielkim stopniu zaskoczony jego fortelem, co pozwoli na jednoczesne posłanie jednej samotnej kuli w plecy przeciwnika. Chciał trafić go w plecy przy maksymalnej szybkości, pozbawiając wroga tchu… Nie można było pozwolić, by ta walka zakończyła się na korzyść bandytów, gdyby tak było, to już chyba lepsza była śmierć. Człowiek, który nie potrafi obronić sekretów własnej rodziny, był nikim…

– Giń śmieciu!.
Wykrzyknął do przeciwnika, spadając na niego razem ze swoim atakiem. W jego oczach można było ujrzeć teraz jedynie chęć mordu.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
29/34

Jeden atak zza pleców, drugi z nad głowy. Rei miał ograniczone pole ruchu, dlatego postanowił pójść w jedyną wolną stronę. W dół, prosto na głowę swojego przeciwnika. Piach, który miał go trafić "zderzył" się z ostrosłupem, który został przez drobinki opatulony dodatkową warstwą, wzmacniając częściowo jego grubość. Sam rei leciał teraz prosto na przeciwnika, który skupiając się na ataku, zaniedbał własną obronę. Krzyki i rozmowy wyprowadziły go z równowagi, a on dał się ponieść całej sytuacji. Chęć zdobycia tego co była w grobowcu i nienawiść do Maji przysłaniały mu racjonalne myślenie. Był potężnym wojownikiem, który chciał dowiedzieć się jeszcze więcej, ale jako człowiek miał też sporo wad, których nie umiał przezwyciężyć.

Kule trafił go, w ramię nogę i tors. Od tego ataku aż przyklęknął na jedno kolano, ale wytrzymał obijanie, chociaż bezwładnie zwisająca ręka i ból na jego twarzy wskazywały, że Rei solidnie uszkodził tą część ciała. Wszystko dopełniła ostatnia kula, prosto w plecy. Hirotake plunął krwią, przewracając się na ziemię. Twarzą trafił w piasek i przez moment wydawało się, że to koniec.

-Jest!- Uniesione ręce w górę, w geście tryumfu i krzyk sukcesu zmusiły Reia do momentalnego odwrócenia się w stronę kobiety. Oprócz niej dostrzegł też, że pieczęci na grobowcu całkowicie zniknęły, a na jednej ze ścian otworzyło się wejście do środka. Kuroko nie czekała ani chwili dłużej i nie odwracając się do tyłu wskoczyła do środka.

-A... Ty... Gdzie...- Ledwo podnoszącego się z ziemi, poważnie rannego, ale wciąż żywego przeciwnika miał teraz na głowie nasz młody Maji. Ale to nie sam przeciwnik był największym zagrożeniem, a to co planował zrobić. Ostrosłup nad ich głowami nieubłaganie zbliżał się w kierunku Reia, a rozsypany dookoła czarny piach stworzył metalową barierę dookoła nich, zabierając drogę ucieczki. Atak desperacki, ale niesamowicie groźny. Nie było czasu na myślenie o łapaniu kobiety, trzeba było najpierw pozbyć się szefa tej całej wyprawy.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei opadł bezwładnie, naprowadzając własny atak na głowę przeciwnika. Miał tylko jedną możliwość, a słysząc zgrzyt nad swoją głową wiedział, że piasek wroga zderzył się ze sobą. Chłopak wyprowadził mężczyznę z równowagi, co dało się zaobserwować w dalszej części walki. Przeciwnik zignorował własną obronę, znajdując się na linii spadających pocisków. Kilka czarnych twórców trafiło swojego celu, posyłając przeciwnika na kolana. Mai wiedział, że ból musiał być straszny, a w obecnej chwili był najlepszy moment, by pozbyć się wroga na dobre. Zanim, jednak znów zadziałał instynktownie, krzyk kobiety za jego plecami na sekundę wyrwał go z amoku walki… A więc się spóźnił, zwojo-loszka weszła do grobowca, mając teraz na wyciągnięcie ręki wszelkie tajemnice znajdujące się w środku. Zdrajca Mai na powrót wstał z ziemi, jednak jego stan był dalece od dobrego. Chłopak, widząc, że postanowił zamknąć ich w morderczym ataku z góry, nie miał zbyt dużo czasu na reakcję. Zbierając własne pokłady piasku nad sobą, stworzył niewielką barierę mającą przyjąć na siebie prawdopodobny atak z góry. Wiedział, że bariera musi być trwała, dlatego zmniejszył jej wielkość, zyskując na utwardzeniu. W tej samej chwili wykorzystał mniej, niż połowę pozostałej wartości, tworząc kilka szpikulców, posyłając je w stronę wroga od przodu oraz prawej i lewej strony. Liczył, że jeśli tamten straci do reszty koncentrację jego atak przestanie istnieć. Musiał postawić swoje życie na szali, by ratować przeszłość swojej rodziny… Nie było innego wyjścia.

– To twój koniec… Mówiłem, że tacy jak ty nie mają prawa oczekiwać niczego
Wciąż był zły na samego siebie, że nie zadziałał szybciej, jednak nie mógł atakować nikogo przez własne przypuszczenia. Teraz było już, jednak za późno. Musiał jak najszybciej pozbyć się zdrajcy, by na nowo zapieczętować czarny grobowiec. Czy kobieta też miała coś wspólnego z jego rodziną… Wciąż nie znał jej umiejętności, jednak wiedział, że najłatwiej będzie zamknąć ją w środku sześciennej konstrukcji… Czasu pozostawało coraz mniej.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
31/34

Atak miał potężną siłę. Rei zebrał swoje pokłady piasku nad swoją głową w ostatniej chwili. Jego mięśnie niemalże poczuły ogromną siłę zderzenia się tych mas metalowego piachu. Jedno głośne uderzenie przeszyło całą okolicę, a potem na chwilę nastała cisza. Jedynie ciche dźwięki wydobywające się z ust Hirotake. Mężczyźnie częściowo zsunął się turban z głowy, odsłaniając średniej długości włosy, z grzywką, która opadła mu teraz na oczy. A wszystko to było spowodowane atakiem, na który nie mógł zareagować. Przez jego brzuch oraz bok na wylot przebiły się metalowe szpikulce, a ciało bezwładnie na nich wisiało.

-Cała przyszłość... klanu... zginie razem... ze mną... Wszystkie tajemnice... zostaną zapomniane... Wszystkie tajniki... odejdą... w zapomnienie- Ostatnim tchem, już głosem spokojnym, wręcz zawiedzionym własną nieudolnością, lamentował nad przyszłością, w której go zabraknie. To nie był już ten sam mężczyzna, z którym przed chwilą walczył Rei. To nie był ten pewny siebie wojownik, z tajemnicą ukrytą za warstwami materiału. Teraz dało się dostrzec, że jest on może o dekadę starszy od Reia, ale bardzo go przypominał. Zapewne byli kuzynami, w którejś linii na pewno, co sugerowało posiadane przez nich Kekkei Genkai. Włosy koloru zieleni zapewne też były jego sporym punktem rozpoznawczym, tak jak różowe włosy Reia. W innych okolicznościach mogliby dobrze się dogadać. Ale nie w takich warunkach, jakie tutaj zapanowały. Próba kradzieży czegoś z grobowca przodków Reia była występkiem, którego nie można puścić wolno.

Ostrosłup oraz pozostały, niekontrolowany przez młodego Majiego piach rozsypał się na ziemię, gdy z płuc Hirotake wydobyło się ostatnie tchnienie. Cokolwiek planował, cokolwiek chciał osiągnąć. Teraz już tego nie doświadczy. Zza pazuchy wyleciało coś. Notatnik. Uderzając o ziemię wysypało się z niego kilkanaście kartek, zaś on sam otworzył się na jednej ze strony. Można tam było dostrzec sporą ilość zapisanego tekstu, wielokrotnie przekreślanego z mnóstwem przypisów oraz tylko jedną grafiką. Znakiem rodu Maji, takim samym od którego zaczęła się cała ta przygoda Reia. To jednak nie był przecież koniec. Bo w grobowcu wciąż przebywała kobieta. Utalentowana mistrzyni technik fuinjutsu.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei spoglądał na swojego oponenta, gdy jego własna technika dosięgnęła wreszcie celu. Czarne jak noc szpile przebiły jego ciało, podtrzymując przeciwnika wciąż na kolanach. Maji wiedział, że to już był jego koniec, czując, jak drobinki piasku spadają na niego niczym czarny deszcz. Zdrajca na swój fanatyczny sposób uważał, że jego własna wizja świata jest właściwa… Każdy z nich zawsze kończył tak samo, nie potrafiąc poradzić sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie los rzucał im pod nogi. Gdy turbany wreszcie opadły z twarzy tajemniczego nieznajomego, Rei zwrócił uwagę, że był niewiele starszy niż on… Jednak ta informacja spowodowała jeszcze większy smutek na twarzy młodego Maji. Wojownik z pustynnego klanu spoglądał na notatki, które wysypały się wraz z ostatnim tchnienie Hirotke, zgarniając je z ziemi jednym ruchem. Przenosząc wzrok na czarny sześcian wykopany z ziemi, wiedział doskonale co należało zrobić. Kobieta wciąż znajdowała się w środku, a w jego interesie leżało to, żeby tak pozostało już na zawsze. Koncentrując się na maksymalnych zdolnościach osiągniętych do tej chwili, Rei wysłał fale czarnego tworu przez otwarte wejście do grobowca. Chciał zasypać całe to miejsce, żeby na nowo zniknęło pod piaskami pustyni… Nie przerywał, nawet gdy jego własne pokłady chakry kurczyły się z każdą sekundą, wiedział, że nigdy nie wybaczy sobie, jeśli zostawi któreś z nich przy życiu…

– Nigdy wam tego nie wybaczę
Maji nie wiedział, ile czasu minęło, odkąd znalazł się w tym leju, nie wiedział również, ile czasu minęło, od kiedy zapragnął zasypać całe to miejsce bez szans na ponowne odnalezienie. Pustynia przyjmowała wszystko, a to, co znikało pod złocistym piaskiem, znikało już na zawsze. Różowo włosy wciąż posiadał w sobie ogromne ilości zaciekłości, wiedział, że nie zakończy swojej roli póki to wszystko nie stanie się tylko wspomnieniem, tym które jako jedyny będzie nosił do końca swoich dni. Rei wciąż pozostawał zmarłym członkiem klanu, nie pragnąc błyszczeć w blasku sławy i własnej próżności. Najważniejszym dla niego było bezpieczeństwo bliskich, a wszelkie demony będą dręczyły tylko jego duszę…

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
33/34

Wykopany lej stał się mocno niestabilny chwilę po zabiciu Hirotake. Najwidoczniej jego wsparcie w postaci kontrolowanego pod powierzchnią piasku pozwalało utrzymać ten kształt i powstrzymać pustynię przed zasypaniem tego co próbowali odkopać. Trwałoby to jednak stanowczo za długo, a Rei chciał cały proces przyspieszyć, przy okazji odcinając kobiecie w grobowcu drogę wyjścia. Zgodnie z jego założeniami piasek szybko zaczynał wyrównywać okoliczny teren, najpierw zasypując wejście, a później całą metalową konstrukcję pod wieloma metrami złocistego pyłu. Gdzieś tam młody Maji dostrzegł też ciało jednego z kopaczy, który oberwał rykoszetem w trakcie walki. Obfite krwawienie zakończyło jego żywot, a teraz ciało zniknie na środku niczego. Bez dodatkowych świadków, bo reszta kopaczy uciekła w siną dal. Było częściowo widać, że ślady biegną niemalże w każdym z kierunków. Najwidoczniej ta banda "męskich mężczyzn" nie wytrzymała tego napięcia i po prostu uciekli, ratując swoje życia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei spoglądał jak jego własne dzieło oraz zwykła natura powoli pogrąża czarny sześcian prod złocistym piaskiem pustyni. Stał tak zastanawiając się, dlaczego doszło do tego wszystkiego. Świat wciąż stawiał przed nim nowe wyzwania, a tylko przyszłość mogła pokazać, czy wybory były właściwe. Chłopak, który tutaj zginął był tak niewiele starszy, miał własne plany i jakieś pragnienia… Ale co się stało, że nagle wszystko się skończyło, dlaczego na siłę chciał odkryć coś, co mógł osiągnąć własnym szkoleniem i cierpliwością. Zaciskając dłonie w pięści, spojrzał w niebo krzycząc z całych sił. Chciał wyrzucić z siebie całe zwątpienie i strach przed tym, co może nadejść. Otoczony dziesiątkami śladów uciekających kopaczy, pozostawał całkiem sam… Właściwie to mogła minąć chwila, kilka chwil lub cała wieczność, zanim upadł na ziemię, przenosząc wzrok na błękitne niebo. Wygrał, ale to nie świadczyło, że może spocząć na laurach. Na świecie wciąż istniało wielu przeciwników, musiał teraz dać z siebie jeszcze więcej. Pomocniczka zielonowłosego została uśmiercona w paskudny sposób. Być może położyła nawet łapy na prastarej wiedzy, jednak zaraz spotkał ją sąd Boży… Sąd Reia.
Różowowłosy sięgnął do torby biodrowej po zawinięty notatnik, zastanawiając się, czy będzie tam coś o pokonanym człowieku. Zdesperowany otworzył pierwszą stronę, chcąc zrozumieć, chociaż drobną cześć tej historii. Godziny mijały mozolnie, a on wciąż wertował kolejne strony notatnima szaleńca. Gdy skończył tamten wciąż pozostawał nim do samego końca… Poznał swoją rodzinę znacznie lepiej niż Rei, dowiedział się o wielu sekretach i możliwościach. A mimo wszystko spoczął tak młodo pod piaskami własnego kraju. Maji zebrał się z ziemi już bez słowa, po czym ruszył w sobie tylko znanym kierunku… Nikt nie będzie o tym pamiętał, nikt nawet nie uwierzy w opowieści uciekinierów z leja. Rei idąc krok za krokiem, powoli zniknał za zasłoną wirującego piasku. Po kilku chwilach nie było już po nim najmniejszego śladu... Prawda?

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
35/34

Historia tego miejsca spocznie pod piaskami na kolejne długie lata. Cokolwiek było w grobowcu, zostanie tam jeszcze na kolejne dziesięciolecia, a grobowiec, w którym miały być ukryte nieprzebrane skarby oraz tajna wiedza, pozostanie nietknięty. Hirotake, mężczyzna, który sporo czasu i środków poświęcił aby to miejsce odkryć, także spocznie w tym miejscu. To miał być moment jego chwały, a okazało się to momentem jego klęski. Miejsce, którego tak poszukiwał stało się jego grobem. Zgubiła go pycha, pewność siebie i niedocenienie przeciwnika.

Ten, który wymierzył sprawiedliwość, zyskał coś bardzo cennego. Wiedzę. To była odpowiednia nagroda, za to, że zadbał o bezpieczeństwo sekretów swojego klanu. To co było w tym grobowcu, powinno w nim zostać. Teraz pozostało mu się z tego miejsca oddalić, bogatszy o cenną lekcję życia. Niestety w tej beczce miodu była też łyżka dziegciu. Wspomnienie o niewiele starszym od niego wojowniku, który spędził lata na odkrywaniu wiedzy, skończył tak marnie. Pogoń za doskonałością mogła źle się skończyć. Na pewno różowowłosego czeka sporo czasu aż wspomnienie o tym miejscu da mu spokój, jeśli kiedykolwiek tak się stanie. Teraz oddalał się już w swoją stronę, po kolejne przygody.

Koniec