Świątynia Kagutsuchi

[Rei Uta]

Rei był prawdziwym skurwielem, waleczną bestią która w dupie miała wszelkie konwenanse. Po co mu jakaś infiltracja obozu, bawienie się w przyczajonego szpiega bez większych możliwości do zdobycia tego miejsca w pojedynkę. W istocie posiadał przecież takie możliwości, był użytkownikiem czarnego pyłu który właśnie siał spustoszenie w szeregach wroga. Jak bardzo epicko wyglądała ta scena, gdy na samotnej wydmie stał niewysoki dzieciak który potrafił zrobić coś tak poważnego. W jednej sekundzie cały teren zamienił się w pole bitwy, przysłonięte ciemnymi obłokami niosącymi śmierć. Chłopak spoglądał jak bandziory zajmujące budynek biegają w istnym szaleństwie, starając się nakreślić położenie człowieka mającego czelność atakować ich bazę. Rei nie przerywał swojej ofensywy, tworząc z reberu pociski, niczym kulami armatnimi ciskając we wroga. Gdy na horyzoncie pojawiły się dwie samotne strzały, chłopak niby od niechcenia przywołał kilka metrów nad głową latającą tarczę, mającą zatrzymać ten bezsensowny atak w jego stronę. Był zajebiście pewny swego, a jedyne czego chciał to dorwanie głównego zwyrola który ukrywał się gdzieś tam pomiędzy ścianami nieznanego mu miejsca. Chłopak dopiero teraz zaczął odkrywać uroki ostatniej misji, podczas której poznał wiele sekretów z zapisków pozostawionych przez zdradzieckiego Maji. Jego chakra umykała znacznie wolniej, a sam zasięg zwiększył się pozwalając na większe bezpieczeństwo. Nie przerywając swojego szaleńczego ataku wiedział że jeśli poniosą dostatecznie duże straty pojawi się główny boss i wszystko stanie się łatwiejsze. Na kiego pchać się w jamę lisa skoro lisek będzie musiał się pojawić tak czy inaczej...

-Dawajcie tu swojego szefa bo rozpieprzę wszystko w drobny mak!
Krzyknął w przestrzeń, nie zważając nawet na to czy ktoś usłyszy go z takiej odległości.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Pustynny rekin"
Misja rangi B - Rei Uta
27/34...

Ostra ofensywa Reia minimalizowała przewagę liczebną wroga w zatrważającym tempie. Jego potężne zdolności siały spustoszenie na pustyni, nie dając zwyczajnym bandytom możliwości działania. Żaden z nich nie był w stanie zbliżyć się na odległość umożliwiającą zaatakowanie, a nadlatujące z oddali strzały łuczników nie dosięgały celu chronionego zasłoną z czarnego pyłu. Umiejętność młodego wojownika gwarantowała mu wiele sposobności do ataku, ale też nie pozostawiała luki w obronie, tworząc idealne połączenie. Jedynym ograniczeniem była tutaj chakra, ale nic nie wskazywało na to, by shinobi miał jakiekolwiek problemy z jej zasobami. Cały czas pojawiali się nowi przeciwnicy wychodzący ze starego budynku, ale ani śladu rekina, który w obawie o własne życie prawdopodobnie czaił się gdzieś w bezpiecznym miejscu.
Do czasu. W którymś momencie wyłonił się w końcu, pokazując swoją prawdziwą formę. Uta spostrzegł poruszającego się pod ziemią rekina, który zostawiał za sobą specyficzny ślad wzburzonej ziemi na powierzchni, pod którą się przemieszczał. Widział to już wcześniej, śledząc wszystkie pozostałości aż do tego miejsca, teraz na własne oczy mógł obserwować, z jakich technik to on korzysta. Wiadomym było, że jest to oczywiście Doton, aczkolwiek nadal nie były znane jego pozostałe zdolności. Dodatkowym szczegółem, który udało się zauważyć członkowi rodu Maji, było ostrze katany wystające z ziemi w miejscu, w którym znajdował się aktualnie rekin. W końcu wynurzył się z ziemi, dosłownie wyskakując z niej, a po wyjściu na powierzchnie od razu wyrzucił katanę w Reia, częstując go niespodzianką. Znajdował się jakieś piętnaście metrów od niego, a więc całkiem niedaleko. Po rzucie bronią złożył dwie pieczęci ręczne i skoncentrował chakrę w ustach, by wypluć z ust coś, co przypominało kamienny pocisk. Kamień leciał w oponenta, nagle zwiększając diametralnie swoją wielkość i przeobrażając się w ogromny głaz. Tuż po pierwszym wypluciu, rekinek opadł na ziemię, przeturlał się parę metrów w lewo i wypluł kolejny pocisk, po czym zaczął biec okręgiem w lewą stronę, zataczając koło wokół chłopaka. W czasie, gdy Uta musiał użerać się z wielkimi kamieniami, wokół niego pojawiło się sześciu zbirów. Czterech z nich zamierzało ciąć chłopaka katanami po wejściu w zwarcie, natomiast dwaj inni posiadali łuki, z których wystrzeliły strzały, z dwóch zupełnie różnych kierunków.
Mężczyzną, na którego polował młodzieniec, był wysoki, postawny i umięśniony mężczyzna z długimi, brązowymi włosami falującymi na wietrze. Wyglądał poważnie, ale co chwila uśmiechał się, prawdopodobnie ciesząc się z walki. Pewnie był osobą, która czerpała dużą radość z pojedynkowania się.

Legenda:
- Kouta Hasegawa
- Bandyta 1
- Bandyta 2
- Kupiec ciał

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei zaczął się nudzić, walcząc z przeciwnikiem, który w gruncie rzeczy nie miał szans nawet na obronę. Krzyki a chwilę później, pojawiający się szkarłat na złotym piasku… Maji krzyczał w niewybredne słowa w stronę przywódcy, którego nawet nie widział, pragnąć, tylko aby ten rekin kimkolwiek, by nie był, wyszedł wreszcie na powierzchnię. Zablokował nadlatujące strzały, dalej dziesiątkując szeregi wroga czarnymi pociskami. Dopiero gdy na horyzoncie ujrzał zbliżający się kształt, rozpoznał to, za czym przybył do tego miejsca. A więc jednak ten, za kim zmierzał nie był, byle zwykłym tchórzem. Chłopak widział, jak w jego akompaniamencie pojawiają się kolejne jednostki zmniejszające odległość, jaka dzieliła ich od młodego użytkownika Jnitonu. Rei nie miał w gruncie rzeczy nic przeciwko temu, spoglądając, jak nad ziemią pojawia się nagle użytkownik dotonu, korzystając z technik, które Uta posiadał we własnym repertuarze. Kilka chwil później ujrzał jego uśmiech, gdy kamienie, które wypluł pomknęły w stronę młodego użytkownika magnetycznych zdolności. Rei ściągnął cały piach, jaki miał w zanadrzu, koncentrując jego część na obronie przed nadlatującymi pociskami. Kolejna porcja miała równo podzieli się na dwie połówki, atakując łuczników oraz tych głąbów, którzy postanowili zaatakować go frontalnie. Tworząc z czarnego piasku coś na kształt włóczni i płaskich bloków, chciał zniszczyć wroga za jednym razem. Dla głównego złola miał szczególną niespodziankę, kształtując resztę pozostałego piasku w pięść, puszczając ją w pogoń za biegnącym wrogiem… W ostatniej chwili, gdy tamten pomyśli, że ma zamiar go tym trafić, Rei miał zamiar rozpaść technikę na mniejsze części, zamieniając ją w śmiercionośne igły. Był gotowy na obronę, tak samo, jak i na atak. Jego zdolności pozwoliły mu jednocześnie na obie te rzeczy, a zdecydowanie nie spotkał jeszcze wroga, który był w stanie podejść do niego dostatecznie blisko, by zadać frontalny atak. Chłopak uśmiechnął się do wroga, ciesząc się, że wreszcie spotkał przeciwnika, który tak jak on szanuje dobrą walkę… Przeszkadzały jedynie te płotki, które w żadnym wypadku nie stanowiły zagrożenia, a z pewnością nie dla piętnastoletniego potworka, który posiadał drugą naturę w swym ciele… Demoniczną naturę, która kiedyś miała zawładnąć jego osobą.

– No dalej gamonie… Na więcej was nie stać, po co zostaliście bandytami, skoro dziecko w moim wieku jest w stanie samotnie zniszczyć wszystko, co tu osiągnęliście?!.
Krzyknął w przestrzeń, wciąż szalejąc przy pomocy czarnego pyłu.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Pustynny rekin"
Misja rangi B - Rei Uta
29/34...

Czarny pył młodego wojownika nie pozostawiał żadnych luk, a przy odpowiednim wykorzystaniu umożliwiał bohaterowi jednoczesny atak i obronę. Wymagało to od niego sporo koncentracji, ale w aktualnych warunkach nic mu nie zagrażało, jak do tej pory żaden z przeciwników nie zdołał go nawet drasnąć. Największym zagrożeniem miał być pustynny rekin, czyli wrogi shinobi, który władał chakrą tak samo sprawnie, jak jego młody oponent. No prawie. Coś tam robił, atakował z wielu stron, jednakże jego posunięcia również były bezskutecznie. Kamienne pociski, które wystrzelił, zostały bez problemów odparte przez zasłony z namagnetyzowanego piasku, którego ilość była wręcz zdumiewająca. W czasie, kiedy ninja bronił się przed ostrzałem, jego twory jego Jintonu rozprawiały się z pachołkami, eliminując ich jednego po drugim. Na polu bitwy rozegrało się całkiem spektakularne przedstawienie, w którego centrum znajdował się piętnastoletni Maji powalający wszystkie złe charaktery wokół niego.
Kiedy już w widowiskowy sposób poradził sobie z mniejszym zagrożeniem, przyszła pora na nieco przyjemniejszy kąsek. Czarna pięść leciała w kierunku wroga, a kiedy miała do niego dotrzeć, dystans został przełamany kamienną ścianą, która wysunęła się spod piasku jak zaczarowana. Pięść była znacznie potężniejsza od kamiennego tworu i przebiła się przez niego na wylot. Mężczyzna, który chciał się za nią skryć, upadł na cztery litery w obawie o własne życie i zasłonił się ręką, a kiedy miało dojść do ciosu, twór rozproszył się w powietrzu i przybrał formę kilku igieł, które nafaszerowały jego ciało. Bez problemu, dosłownie bez napotkania jakiegokolwiek oporu, iglice wbiły się w jego ciało w kilku miejscach, powodując rozbryzg krwi i agonalny krzyk.
- Kur*aaa! - syknął bardzo głośno, prawdopodobnie każdy z jego towarzyszy był w stanie go usłyszeć. - Masz mnie, masz mnie! Poddaję się!
No tak, co innego mógł powiedzieć? Miał w swoim ciele kilka szpikulców i był niemalże unieruchomiony. Przewaga liczebna jego bandy na nic się zdała, a jego własne techniki były niczym wobec potężnego Kekkei Genkai rodu Maji. Rei wyszedł zwycięsko z tego starcia, ba, nie miał nawet najdrobniejszego zadrapania. Udało mu się poskromić rekina, żaden z bandytów nie opuszczał już kryjówki i nie atakował, a na piasku leżało mnóstwo martwych, pokiereszowanych ciał. Gdzieś tam jakieś pojedyncze osoby się poruszały, ale ich śmierć była jedynie kwestią czasu. Nastała cisza.

Legenda:
- Kouta Hasegawa
- Bandyta 1
- Bandyta 2
- Kupiec ciał
- Ninja zwany jako "Pustynny Rekin"

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei walczył na piaskowym polu bitwy, nie poruszając się nawet o krok. Właściwie to załatwił wszystko eleganckimi ruchami dłonia, wprawiając namagnetyzowane pokłady piasku w niesamowity pokaz destrukcyjnej siły. Nie liczyło się ilu przeciwników wciąż znajduje się na polu bitwy, nie liczyła się ich siła i sprawność. Uta miał w zanadrzu możliwość niszczenia i miażdżenia dopóki starczy mu sił. A tych wciąż miał sporo w zanadrzu, właściwie to więcej niż mniej. Pionki padły jak muchy zanim nawet o tym pomyślał, a kolejni umykali starając się ratować marne życia. Niestety Rei nie mależał do takich co to wybaczali innym z bardzo prostego powodu... Skoro wybrałeś stronę to walcz do samego końca. Nie było szans żeby ktoś zdołał umknąć przed jego atakami obszarowymi, zwłaszcza teraz gdy wreszcie udało mu się zdobyć pradawne zapiski swoich umiejętnościach. Gdy wszyscy stanowiący, a właściwie nie stanowiący żadnego zagrożenia padli wreszcie wśród złotych piasków pustyni, mógł wreszcie zająć się głównym bossem. Potężna ilość piachu ruszyła w stronę wroga, przebijając się przez kamienny mur który przeciwnik ustawił by chronić własne ciało. Niestety zdało się to na nic, gdyż jego atak był zbyt potężny. Zamieniając dotonową ścianę w kupkę gruzu, dopadł wreszcie wroga przebijając go czarnymi szpilami. Gdy było już po wszystkim, podszedł do swego przeciwnika siadając na ciepłym piasku. Jego własna chmura pyłu unosiła się nad głową, gotowa do zadania ostatniego ciosu. Przez krótką chwilę wpatrywał się w swojego przeciwnika, po czym odezwał spokojnym głosem...

-No i widzisz jak to jest... Spotkaliśmy się, byłeś mniej pewny swego. A teraz przez to muszę wymyślić co dalej z tobą zrobić
Wojownik podrapał się po głowie, w czasie gdy część jego pyłuw dalszym ciągu niszczyła budynek w którym ukrywała się resztka przeciwników. Chciał pokazać każdemu jak to jest gdy zadziera się z dziećmi pustyni. Istotami które nie mają w sobie łaski dla podobnych zwyrodnialców... Chłopak z rodu Maji westchnął głośno, zdając sobie sprawę że przez to co chciał zrobić raczej nie zarobi. Wstając z ziemi otrzepał się z piasku, po czym ruszył w drogę powrotną chcąc wydostać się z pustyni. Gdy przeciwnik mógł mieć już nadzieję że jego kostucha pozwoli mu żyć dalej. Maji zebrał piach wokół jego ciała, po czym uniósł go nad głowę zamykając w czarnym sarofagu. Piękna trumna która zmiażdzyła każdą część jego ciała, skraplając wiecznie wyschniętą pustynię czerwonym deszczem. Tylko tyle miało zostać z jego przeciwnika, który zdecydowanie miał dziś bardzo zły dzień... Tak właśnie rodziła się pustynna bestia, potwór który w obliczu zagrożenia nie zamierzał więcej udawać grzecznego chłopca. I w istocie wcale mu to nie przeszkadzało... A wręcz, wstyd się przyznać... Nawet odrobinę się podobało. To znaczyło że staje się zły, a może po prostu dochodził do momentu gdzie czas było zastanowić się nad sobą. Chłopak wiedział że nie było sensu nawet penetrować budynku wroga, gdyż większość z pewnością uciekła widząc co mogło ich spotkać z ręki samotnego członka klanu Maji...

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Pustynny rekin"
Misja rangi B - Rei Uta
31/34...

Zniszczenie. Masakra. Destrukcja. Nie wiadomo, jak to nazwać. Ciężko znaleźć jednoznaczne określenie całego wydarzenia, które odbyło się nieopodal świątyni Kagutsuchi. Baza złoczyńców została najzwyczajniej w świecie obalona przez jedną, tylko jedną osobę, a co najlepsze - mowa o piętnastoletnim shinobim, na którego najwidoczniej czekała naprawdę świetlista kariera. Bohater bez problemów poradził sobie z przeważającą przewagą liczebną oponentów, a także z szefem całej szajki zwanym pustynnym rekinem. Cóż, rekinem to on raczej nie był, ale Reia śmiało można określić pożeraczem rekinów, to nie ulega wątpliwości. W ostatnich momentach potyczki zaczął się bawić swoimi ofiarami, rujnując doszczętnie i tak zniszczony już budynek, a także tworząc żmudny obraz, na którym to chłopiec oszczędza długowłosego mężczyznę. Po chwili jednak przedstawienia dobiegło końca, a w momencie, w którym Maji zaczął oddalać się od pobojowiska, jego namagnetyzowany piach zmiażdżył jegomościa, zostawiając jego ciało w formie nieprzypominającej człowieka. Zero litości.
Kiedy już było po wszystkim, ninja obrał kierunek powrotny i wyruszył w stronę osady. Powoli robiło się coraz ciemniej, słońce zachodziło za horyzontem, a na pustyni zapanował chłód. Po całym dniu chodzenia po piasku i w upale młodzieniec miał zapewne dosyć, dlatego odrobina zimna z pewnością przyniesie ukojenie. Miał teraz do przebycia całkiem sporą odległość, ale przy dobrym tempie pewnie uda mu się dojść do Sanibare przed zapadnięciem nocy. Pozbył się zagrożenia czyhającego na bezbronnych kupców i mieszkańców okolicznych wiosek, wykonując kawał dobrej roboty. Udało mu się przy okazji rozbroić liczną grupę przestępczą, co z pewnością wpłynie na poprawę warunków życia w Atsui.

Legenda:
- Kouta Hasegawa
- Bandyta 1
- Bandyta 2
- Kupiec ciał
- Ninja zwany jako "Pustynny Rekin"

Daj w swoim poście "z/t", a ja odpiszę w lokalizacji docelowej.

[Rei Uta]

Jego zadanie zakończyło się zbyt szybko, by było sens o nim wspominać. Co właściwie zyskał swoim postępowaniem na piaskach złocistej pustyni. Rozwalenie wrogiej bazy nie powstrzymywało nikogo przed dalszym złem… To jedynie czubek góry lodowej, w którą Rei uderzył swoim działaniem. Musiał poradzić sobie z samą podstawą tego wszystkiego, by mówić o prawdziwych dokonaniach. Pozostawiając za sobą krwawe pobojowisko, młody Maji wrócił do swojego zajęcia, którym zajmował się od dłuższego czasu. Poszukiwanie właściwej drogi stawało się coraz bardziej zamglone, jak gdyby dziecięce marzenia z każdym kolejną śmiercią z jego ręki pchały go w innym kierunku. Rei zdawał sobie sprawę z tego, że jego działania były brutalne, a często nawet porównywane do bestialskich. Przeszkadzało mu to jednak coraz mniej, a same zdolności wskazywały jasno, że wreszcie zaczął zyskiwać na sile. Zapłata mogła być jednak zbyt duża, biorąc pod uwagę, że zmieniał się całkowicie. Nie chodziło tutaj tylko o wygląd zewnętrzny, zmieniała się całkowicie jego delikatna konstrukcja. Podczas swojej bitwy na wielkim murze, chłopak był tylko głupim gnojem, który nie odróżniał dobra od zła. Walczył dla głupich przekonań i ludzi których nawet nie znał. Nie dotrzymał obietnicy danej staremu nad brzegiem morza… Ciągle gnał do przodu, wmawiając sobie, że pokonuje kolejne przeszkody na drodze w imię większego dobra. Niestety w gruncie rzeczy po części była to prawda, chociaż znajdowało się tu też drugie dno. Maji coraz bardziej zapominał się, gdy stawał twarzą w twarz ze swoim przeciwnikiem. Nie chodziło już o niesienie pomocy i uzyskiwaniu potęgi, by wzmocnić klan… Przecież uciekł z niego, nie może być tak wielkim hipokrytą, by zasłaniać się bajeczką o filarze rodziny. Gówno go obchodziło co też tam się działo, jak mieli się jego rodzice, czy ktokolwiek pamiętał jeszcze o nim samym. Zatrzymał się na pustynnej wydmie, nie wiedząc dokładnie, kim się stał. Nie miał zamiaru wracać do tego człowieka, który zlecał mu zadanie, bo i nie czuł potrzeby odbierania nagrody za swoje dzieło. Wykonał misję, zniszczył pustynnego rekina zagrażającemu każdemu z pustynnych pielgrzymów. Nie liczył na brawa, czy sławę własnego imienia… Działał według reguł, które ustalał sam ze sobą, nie podlegając nikomu i niczemu. W momencie gdy stawał z nim twarzą w twarz, chłopak czuł jedynie radość… Niepojęte szczęście, gdy spoglądał na te zdeformowane części ciała pozostałe po przeciwniku. Przez jego dziecinne wybory zniszczono całą osadę… Rybacka wioska przestała istnieć, bo sam musiał się ratować ucieczką. Zniszczył w sobie pewne granice, umykając przed nacierającymi okrętami wroga. Wtedy obiecał sobie, że już nigdy się nie podda… Jednak w tym momencie chodziło o coś więcej. Demoniczna strona budziła się za każdym razem, gdy tylko czarny pył unosił się nad jego głową. Krył się za swoją nieprzeniknioną barierą, nie dopuszczając niczego do środa… Być może stało się to metaforą jego własnego stanu ducha. Chroniony przed wpływami świata, stawał się coraz bardziej pusty…

-Czym ja jestem
Zapytał spoglądając w niebo, by po chwili ruszyć w kierunku pozwalającym mu wydostać się z pustyni Chciał zakończyć ten rozdział, zniknąć z tego miejsca. Rei Uta umarł wtedy gdy pochowano go w wiosce, teraz sam nie potrafił stwierdzić kim się stał...

[Takashi]

"Pustynny rekin"
Misja rangi B - Rei Uta
33/34...

Masakra nieopodal świątyni Kagutsuchi postawiła młodego bohatera przed naprawdę trudnymi wyborami. Dociekanie na temat własnego jestestwa było bardzo trudnym doświadczeniem, ale po tym, czego chłopiec się dopuścił, w jego głowie pojawiła się masa wątpliwości. "Kim jestem?" - zadał sobie pytanie, ale odpowiedzi nie mógł uzyskać. Prawda jest taka, że jego własna osobowość była teraz skupiskiem kilku mniejszych, z których w danym, konkretnym momencie dominowała inna jej część. Niektóre były mroczne i bardziej dominujące, a inne przyziemne, i przejmowały one kontrolę znacznie rzadziej. Ciężko stwierdzić, co było tutaj bodźcem decydującym, ale z pewnością walka przywoływała tę demoniczną część charakteru. Bestialskie zachowanie tylko to udowadniało, siejąc spustoszenie wokół piętnastolatka, który ewidentnie tracił nad sobą kontrolę. Tylko czy na pewno? Co, jeśli właśnie te makabryczne zachowania, to pastwienie się nad wrogiem i wyżywanie na swoich ofiarach były spójną częścią tejże osobowości? Co, jeśli ta drobna persona była prawdziwym uosobieniem zła, które działało świadomie, zgodnie z własnymi pobudkami i ideami? To by oznaczało, że po pustyni kroczy bestia, którą ciężko ujarzmić, a której intencje nie są do końca znane, co rodzi z kolei problem i niebezpieczeństwo.
Ciężko myśleć o takich rzeczach, mówiąc tak naprawdę o dziecku, które mogło być nieświadome swoich czynów. No nic, tego typu dywagacje z pewnością młodzieniec powinien przeprowadzić ze samym sobą, starając się znaleźć odpowiedź na zadanie pytanie. Nie znajdzie ich w gwiazdach, nie znajdzie ich w pustynnym piasku, znajdzie je prawdopodobnie we własnym sercu. Teraz jednak nie miał na to czasu. Pozbył się pustynnego rekina, wzbogacając się o zupełnie nowe doświadczenie. Bez problemów obalił siedzibę bandytów, ale nie odczuwał konieczności powrotu do pana Hasegawy. Nie chciał nagrody. Nie chciał sławy. Zrobił to, co uważał za słuszne, zapewniając bezpieczeństwo okolicznym mieszkańcom i wędrującym kupcom. Zagrożenie zostało zażegnane. Tylko jakim kosztem?

Legenda:
- Kouta Hasegawa
- Bandyta 1
- Bandyta 2
- Kupiec ciał
- Ninja zwany jako "Pustynny Rekin"

To mój ostatni post, w swoim następnym jeszcze raz odnieś się do zlecenia i jesteś wolny.
Dziękuję za misję. ~Takaś

[Rei Uta]

Rei zakończył swoje zadanie, zostawiając za sobą oznaki morderczej natury. Postanowił w obecnej chwili nie myśleć o tym, czym właściwie się stawał, bojąc się, że wpakuje się w problemy zdrowotne. Jego krucha dziecięca psychika i tak była wystarczająco poruszona, co nie wskazywało, żeby w najbliższej przyszłości miało się to poprawić. Maji nawet nie wiedział, ile czasu minęło, zanim nie postanowił wreszcie odpocząć wśród rozpalonych piasków pustyni. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w rozgwieżdżone niebo, przenosząc się w swój świat sennych marzeń. Nie starał się nawet zrozumieć drugiej natury, przestał myśleć o tym, co się wydarzyło… Po prostu mrok i pustka. Rei musiał jak najszybciej uciec z tej przeklętej pustyni, to wpływ tego miejsca powodował największe zmiany w jego osobowości, przywołując bolesne rany przeszłości. Chłopak wstał dopiero z samego rana, czując na twarzy pierwsze promienie słońca. Nowy dzień przyniósł odrobinę ulgi, jednak w gruncie rzeczy wcale nie pozbył się powstałych dolegliwości. Niemal czuł na sobie wzrok mrocznych istot, które w jakichś sposób były powiązane z tym wszystkim. Czarne byty, które podróżując między konstelacjami gwiazd, postanowiły nawiedzić go w swej nieustającej gonitwie za odrobiną ciepła. Rei w dalszym ciągu skierował swoje kroki poza granice z pustynią, chcąc dostać się do miejsca, którego wcale nie widział. Nie posiadał obranego celu, przyszłości czy potrzeby wyboru. Jego los często sam wiązał się z przypadkowymi wydarzeniami, podczas których mógł zajmować się niesieniem pomocy słabszym istotą. Może jednak posiadał w sobie dość dobra, skoro nigdy nie odmawiał… Przecież nie czerpał z tego zysków, nie osiągał korzyści, za którymi podążali inni wielcy shinobi. Rei Uta był samotnym chłopcem na obrzeżach wielkiego świata mogącym samemu kształtować przyszłość, która go czekała… Tylko czy on sam będzie w stanie sobie z tym poradzić?

– No dalej gamoniu… Dlaczego się tym martwisz, przecież robiłeś to już wcześniej. Pamiętasz co mówił ojciec… Albo ty, albo oni… Nie miałeś wyboru, prawda?.
Przemówił sam do siebie, starając się odgonić wszelkie wątpliwości.

[Takashi]

"Romeo i Julia"
Misja rangi A - Rei Uta
1/38...

Wydarzenia na pustyni i pościg za udawanym rekinem, a następnie pozbycie się go i związanego z nim zagrożenia pozwoliły młodemu bohaterowi na złapanie oddechu. Rei, bo tak miał na imię piętnastoletni Leon Zawodowiec w czasach shinobi, po wykonanym zleceniu odpuścił sobie zupełnie odebrania nagrody na poczet odetchnięcia. Tak po prostu. Kiedy już wiedział, że użytkownik Dotonu nie będzie zagrażał bezbronnym, odpoczął, udając się na bardzo, ale to bardzo długi spacer. Kiedy zrobiło się późno, przespał się na pustyni, opatulając swoje ciało tymi elementami garderoby, które tutejsi zawsze nosili ze sobą w pogotowiu. W czasie spaceru i przed snem chłopiec miał mnóstwo czasu na przemyślenia. Jego własne "ja" sprawiało mu figle, wprawiając go w niemałe zakłopotanie. Wszyscy często zadajemy sobie pytanie "kim jestem?", jednakże ktoś w takim wieku nie powinien mieć problemu z odpowiedzią. "Dzieckiem", "młodym wojownikiem", "zajebis*ym młodym wojownikiem" - tego typu odpowiedzi powinny padać w jego przypadku, ale zamiast nich pojawiały się wątpliwości. Niepewność, strach, a nawet odrobina strachu, strachu przed własną osobą. Może to i dobrze, że nie wrócił do mężczyzny, który zlecił mu poprzednie zadanie? Może właśnie potrzebował tych kilku chwil dla siebie, na złapanie oddechu, uspokojenie własnych myśli i rozwianie wszelkich wątpliwości co do własnej osobowości? W tej jakże trudnej profesji trzeba było korzystać z każdego możliwego wolnego momentu, przecież wszystkim należy się odpoczynek.
Następnego dnia, wczesnym rankiem, ninja został wybudzony przez porywisty wiatr, który nie tylko głośno szumiał, ale też rozwiał jego szal, odkrywając mu trochę chronioną do tej pory głowę. Drobiny piachu, uderzając o jego tył głowy, łaskotały go coraz mocniej, powodując w końcu drapanie, to ten bodziec był najbardziej dokuczliwy. Było też całkiem zimno, słońce nie zdążyło wejść wysoko na nieboskłon i nagrzać piasku, dlatego Uta wstał z lekkim katarem. Wszystko przez odsłoniętą głowę, babcia by powiedziała: "bo czapki nie nosisz!". Szedł teraz pustynią, starając się jak najszybciej opuścić rodzinne strony, aż w końcu podłoże, po którym stąpał, stopniowo zaczęło ulegać zmianie. Zmienił się też występujący przed jego oczami krajobraz, który nie był już tak surowy i na pewno był bardziej skoncentrowany wokół kamienia, równości i budynków. Nie było ich nie wiadomo, jak dużo, ale samo ich występowanie świadczyło o zmianie terenów, o przejściu do innej prowincji. Rzeczywiście, specjalny znak umieszczony przy głównej drodze i zarysowana specjalnymi symbolami i ogrodzeniem z przejściem granica świadczyły o tym, że teraz Maji znajdował się gdzieś indziej. Był już w Shigashi no Kibu, jednym z dwóch krajów kupieckich.
Temperatura nadal była całkiem wysoka, ale wiatr był zdecydowanie mniejszy i już tak nie dokuczał. Tym, co stanowiło dodatkowe udogodnienie, z pewnością był występujący niemalże w każdym miejscu cień - od skał, od budynków, od roślinności. Drzew nie było może szczególnie dużo, ale gdzieniegdzie pojawiały się palmy, których cień wystarczył do ukrycia się przed ostrym słońcem. Po przejściu granicy bohater od razu znalazł się na południowym trakcie i po kilkunastu minutach od razu zauważył coś niepokojącego. Kilkanaście kilometrów od jego aktualnej pozycji znajdowała się wioska. Niebo było czyste i nawet z tak dużej odległości dało się zauważyć oddaloną osadę. Była jedna rzecz, która przykuwała specjalną uwagę - unoszące się nad nią obłoki dymu. Pożar.

Następnego posta poproszę tutaj.