W trakcie jednego z postojów, dziewczyna zdecydowała się na trening. Bardzo możliwe, że było to wyjątkowo głupie, ale nie widziała potrzeby na spożytkowanie dnia w sposób bezowocny. Przysiadła pod jedną z palm przy oazie, na której nikogo na szczęście nie spotkała i wyjęła swój miecz. Szlif był idealny, co też jej nie zdziwiło, bo zanim ruszyła z Shigashti no Kibu, porządnie go wypolerowała. Splotła nogi i ustawiła broń na wprost twarzy. Była świadoma, że ta technika jest piekielnie ciężka, ale przecież czymże byłoby życie, gdyby nie serią kłód podkładanych im pod nogi? Głęboko odetchnęła i wyciszyła swoje wszystkie myśli.
Przez dłuższy czas, starała się wyczuć własną energię duchową. Pamiętała, jak dziadek opowiadał jej, czym jest i jak można ją wyczuć na podstawie własnego odczuwania ciała, a także ducha. Najprostszym rozwiązaniem dla Motoko było odnalezienie krwi, która płynęła w jej żyłach. Jednocześnie czując je, a także śledząc ich ruchy, poczuła również energię, która otaczała jej narządy krwionośne, a także przenikające przez nie ikry, których nie potrafiła sformułować, dlatego właśnie nazwała je energią duchową, czymś co łączy wszystko ze sobą razem, pomimo, że źródłem wszystkiego była głowa. Dzięki ciszy, którą spowita była oaza i cała pustynna przestrzeń, dziewczyna znalazła ją dość szybko, co też skwitowała delikatnym uśmiechem, który pojawił się na jej twarzy. Pozostając wciąż skupioną, starała się przesłać część swojej energii mieczowi, który dzierżyła w dłoni. Przez cały czas myśląc o tachi, jako swoim przedłużeniu dłoni, co również nie sprawiało jej problemu, zważywszy na jej przywiązanie i umiejętność władania bronią, która w stosunku do mistrzów, wciąż była licha. Tak jak odszukanie swojej energii, po skutecznym wyciszeniu i przeciągnięciu jej do miecza, który już od dawna uważała za przedłużenie swojej dłoni, nie było większym problemem, schody zaczynały się dopiero przy utrzymaniu tej niebieskiej obłoki otaczającej miecz. Już za pierwszym razem, udało jej się wytworzyć wzmocnienie na mieczu, jednak krótkotrwałość tego efektu jej zbytnio nie zadowalała. Poświata, którą stworzyła równie szybko zniknęła, jak się pojawiła. Mo głęboko odetchnęła i znów spróbowała tego samego działania, tym razem starając się utrzymać wzmocnienie na mieczu trochę dłużej. Tym razem wynik był zadowalający, a nawet bardziej niż tylko zadowalający! Cały czas utrzymując technikę Kenryūtō na tachi, wstała i zamachnęła się w stronę kamienia, który leżał tuż obok drzewka, pod którym przed chwilą siedziała. Dźwięk, a także widok rozciętego kamienia, nie zawiodły młodej Samuraj, która mogła sama przed sobą przyznać, że takie opanowanie, które wytrenował u niej dziadek, to istny skarb do technik, które już poznała, a także tych, które jeszcze musi opanować. W końcu schowała tachi i podeszła do źródełka wodnego. Ochlapała sobie twarz i ruszyła w dalszą podróż, w końcu niemal już było ciemno, a ona kompletnie nie wiedziała gdzie ma iść!
Nauka techniki: Kenryūtō [B]
Nauka techniki: Kenryūtō [B]