Przypuszczalnie najbardziej nieprzyjazna ze wszystkich sektorów Samotnych Wydm, prowincja Atsui zamieszkana jest przez Ród Sabaku i Ród Maji. Sąsiaduje ona od północy z Wietrznymi Równinami i Shigashi no Kibu, zaś od wschodu - z niezbadanymi terytoriami. Tak jak w innych prowincjach tego regionu, większość krajobrazu to oceany piasku - z tą różnicą, że na Atsui temperatury są znacznie wyższe, zaś oazy są niezwykle rzadkie. Jedyne zwierzęta zapuszczające się tu to gady oraz sępy, polujące na umierających podróżników.
Nie wiadomo czy mężczyzna wykonał rozkaz chłopaka, czy tez za sprawą żaru padającego z nieba i długiej wędrówki, padł na piach, nie wykazując nadmiernych chęci do powstania. Szybka ocena sytuacji, pozwoliła Shenzhenowi, na przypisanie obecnego stanu tego człowieka, warunkom pogodowym i wycieńczeniu, aniżeli jego protekcjonalnemu tonowi, wzywającego do zatrzymania. Jeszcze przez chwilę spoglądał na nieznajomego, po czym widząc, że niewiele się zmieni jeżeli nie weźmie się go z tego słońca, zdecydował się podjąć kroki. Lekkim ruchem ręką, wzbudził piach pod nieznajomym, a ten oderwał się częścią i zaczął sunąć w stronę Shenzhena. Sabaku natomiast odwrócił się i wolnym krokiem zmierzał ku formacji skalnej, gdzie sam znalazł schronienie i odrobinę cienia, sprawiającego, ze dało się tu wytrzymać. Mężczyzna ciągnięty za nim, na piaskowej platformie, w końcu znalazł się przed nim w bardziej sprzyjających warunkach. To jednak mogło być niewystarczające, tak też czarnowłosy chłopak, sięgnął po swoja manierkę wody i nabierając niewielką jej ilość na dłoń, ochlapał twarz nieznajomego licząc na to, ze wystarczy to, by go ocucić.
Gdy ten tylko wykazał oznaki przytomności, Shenzhen rzucił w jego stronę: - Wstawaj i mów kim jesteś!
Oczekując na odpowiedz, zauważył iż mężczyzna nosi an sobie ślady "pokąsania", "pogryzienia" w zasadzie ciężko było to do czegoś konkretnego przypisać, chociaż nie pomagał fakt, ze Shenzhen nigdy nie był specjalnym sympatykiem tutejszej fauny.
Zabieg na jaki zdecydował się wobec mężczyzny, przyniósł oczekiwany efekt i już po chwili, chłopak mógł zostać uraczony, krótkimi wyjaśnieniami co do tożsamości owego nieznajomego. W zasadzie jego imię wnosiło tyle co nic, bo przecież mógł albo skłamać albo powiedzieć prawdę, a Sabaku i tak by się nie zorientował. Zaraz za imieniem, oświadczył iż para się sztuka malarską. Zrozumieć go nie było łatwo z racji tego, jak bardzo się jąkał ale najważniejsze, ze nie trzeba było pytać ponownie. Mężczyzna ten był chyba jednak przerażony obecnością Shenzhena, bo niemal natychmiast oświadczył, ze ma pieniądze i jest skłonny je oddać, byle tylko nie doznać kolejnej krzywdy.
Skoro nie wyszło to do samego Sabaku, a była to propozycja ceny jaką określił sam właściciel owego mieszka z pieniędzmi, szkoda było odmawiać. Przecież mógł go zostawić na tym słońcu i nawet się nie zainteresować, więc jako gratyfikacja, był to miły gest Bez słowa Shenzhen podszedł i pochwycił mieszek, by po chwili wrócić na swoje miejsce i odpowiedzieć: - Co tu robisz i co CI się stało?
Skinął głowa na pokaleczone części ciała mężczyzny. Miał nadzieję usłyszeć nieco więcej, jednocześnie samemu nie wysilając się na zbędne tłumaczenia jego własnego pobytu tutaj. Wszak to jego spokój został zaburzony.
Jakże wielkie zdziwienie malowało się na twarzy młodego Sabaku, kiedy ten, który jeszcze przed chwilą deklarował gotowość do zapłaty za okazaną pomoc, wywinął się tak przyziemnym tłumaczeniem, jakim okazało się zwykłe zapominalstwo. To wcale nie sprawiało, że sytuacja tego pogryzionego malarza, stawała się lepsza, a żeby tego wszystkiego było mało, zdecydował się na lakoniczną odpowiedz, na zadane pytanie. Chyba nie było nic bardziej irytującego Shenzhena niż potrzeba zadawania dodatkowych pytań, do odpowiedzi udzielanej na pytanie poprzednie. Chłopak należał do tych osób, które ceniły możliwość wysławiania się i uważały siłę słowa, za równą sile oręża. Z drugiej strony, stan owego nieznajomego był jakimś wytłumaczeniem, chociaż w oczach chłopaka, nadal niewystarczającym. Chcąc wszystko to nieco pchnąć do przodu, zdecydował się jeszcze raz sięgnąć po manierkę z wodą i rzucić ją w stronę tej miernoty dodając: - Zawsze łatwiej pytać niż odpowiadać, lecz tym razem weź łyk wody i zastanów się czy aby chcesz udzielić kolejnej odpowiedzi, która zmusi mnie do tego samego pytania...
- Kim jesteś? Co tu robisz? I co Ci się przytrafiło?
To, że został napadnięty przez jakąś faunę pustyni to było oczywiste, jednak nadal nie było jasne co tu robił i kim był. Shenzhen wiedział, ze od czasu Unii, ilość "nietutejszych" wzrosła, lecz trzeba było zawsze się mieć na baczności, szczególnie jeśli chodzi o interesy Atsui.
Krótki wygląd: Białe, rozczochrane włosy. Różnokolorowe oczy - prawe czarne jak smoła, lewe czerwone, czarny garnitur, zbroja z białym futrem przy szyi oraz czarny płaszcz z wyhaftowanym szarym logo Klepsydry na plecach
Widoczny ekwipunek: Wakizashi przy lewej nodze. Katana z białą rękojeścią w czerwonej pochwie przy pasie od lewej strony, katana przy lędźwi w czarnej pochwie.
Koniec końców, impas informacyjny jakim poczęstował Shenzhena nieznajomy, został przełamany. Trochę rozczarowująca byłą przyczyna, pojawienia się w tych okolicach nieznajomego, lecz jakkolwiek miało to sens i składało się w jakąś spójną całość. Trochę przypominało to ciekawskie dziecko, które zainteresowane, niespotykanym wcześniej gatunkiem kwiatu, przez nieuwagę ląduje w bagnie. Tutaj formę bagna przyjęły szakale, które najwyraźniej musiały się zainteresować dobytkiem, tego żałosnego biedaka, aniżeli nim samym.
Na propozycję zabrania wszystkie, Shenzhen aż się skrzywił. Przecież przed chwilą jeszcze usłyszał, że jeżeli chodzi o pieniądze, to te zostały zupełnie gdzie indziej, więc można śmiało stwierdzić, że było to kolejne błagalne łgarstwo, wyrzucone z ust ze strachu. Tak wielka niechęć do tego malarza spowodowałaby, ze Shenzhen, najprawdopodobniej by odszedł w swoim kierunku i już więcej się nim nie przejmował. I tutaj pierwszy raz, zapaliła mu się lampka w głowie, że przecież ta niedołęga, może okazać się kimś kto na terenach Atsui nie do końca znalazł się bez przyczyny. Jak Doko na usługach Unii, jego obowiązkiem było rozwianie wszelkich wątpliwości. Nie pozostało nic innego jak sprawdzić i potwierdzić tą historię, by móc w spokoju go pozostawić palącemu słońcu. Wbrew sobie rzucił w jego stronę: - Pokażesz mi gdzie to było....
W tym momencie piasek pod Toshiro uniósł się lekko tworząc platformę, na którą wszedł również młody Sabaku. Zaczęli sunać w stronę, z której Toshiro się przywlekł, oczekując aż ten pokieruje go we właściwe miejsce.
Wykonywane przy pomocy gurdy lub piasku z otoczenia.
Opis Dość prosta technika, przy pomocy której można ominąć kłopotliwe, bądź niebezpieczne przeszkody na naszej drodze. Polega ona na stworzeniu piaskowej wysepki dzięki zmieszaniu swojego piasku z chakrą. Wysokość graniczna takowej konstrukcji to około 50 metrów. Szybkość tworu wynosi 50 (dla złotego piasku 30). Jesteśmy w stanie unieść ze sobą jeszcze dwie osoby, a dla większej ilości konieczne będzie stworzenie kolejnej chmurki.
Uwaga
Od reberu rangi A szybkość lotu wynosi 110 (dla złotego piasku 90).
Krótki wygląd: Średniego wzrostu mężczyzna z kilkudniowym zarostem na twarzy. Widać że jest trochę starszy, jednak nie aż tak znacznie. Głos niski, lekko chrypiący od palenia. Trochę dłuższe, czarne włosy, przy szyi luźno obwiązany bandaż trochę jak szalik
Pustynia - miejsce owiane wieloma różnymi historiami, przekazywanymi w karczmach, na szlaku. I trudno się dziwić, bowiem znaczna jej cześć pokryta była piaskiem. Wydawało się, że ten nigdy się nie kończy, nie wiadomo jak daleko by nie kopać w dół. Co więc mogło kryć się pod zwałami tego piachu? Gdyby tak pod tym całym materiałem kryła się jakaś starożytna budowla, zbudowana przez pierwszych ludzi wspomaganych przez istoty z innego świata. Pomysł na tyle irracjonalny, głupkowaty, że nie może być prawdziwy. Lecz gdzieś tam, głęboko w świadomości chce się wierzyć w takie historie. Ukryte skarby, legendarne bestie, honorowi wojownicy. To właśnie one rozwijały wyobraźnię, pozwalały marzyć, sięgać dalej niż tylko do swojego zadka. Kuroi lubił wsłuchiwać się w takie opowiastki, nawet gdy wiedział że są one wyssane z palca. Tu nie chodziło o ich racjonalność, ale o zdolność kogoś do przekazywania tej głupotki. Niech robi to ciekawie, niech porwie ze sobą tłumy, zaszczepi w nich tą iskierkę, a później rozpali ogień. Szukał miejsca do przespania, może jakiejś karczmy, może jakiegoś kawałka bardziej ubitej ziemi, by nie mieć piachu dosłownie w każdym miejscu? Na zewnątrz mrok, robiło się coraz ciemniej. Spojrzał w niebo, nie miał za wiele czasu na podróż, ale wolał tym razem wybrać jakieś miejsce, gdzie będzie ciepło i wygodnie. Wyspać się porządnie, a następnego dnia dalej ruszyć na szlak.
Musiał więc pędzić dalej, w stronę wioski. Oaza nie była znowu tak daleko, by musiał przerywać wędrówkę. Chodzenie po nocy może i nie było najbezpieczniejsze, ale co mogło się mu tutaj stać? Był u siebie, na pustyni, miał piasek dosłownie pod ręką. Gdyby był jakoś dalej pewnie by się zatrzymał przy oazie, może nawet dołączył do jakiejś grupki, która postanowiła zatrzymać się z dala od miasta. Westchnął więc ciężko, spojrzał czule na oazę, na ten kochany zbiornik wodny, który tak często pozwalał mu ugasić pragnienie. -Teraz tylko coś zjeść i do spania... Piękny koniec dnia - kiwnął potwierdzając swoje słowa, bowiem nikt inny nie mógł tego zrobić za niego.
Po bardzo krótkim locie, który odbyli razem na piaskowej platformie, potwierdziły się słowa domniemanego malarza, który faktycznie był tym za kogo się podawał. Świadectwo jego tożsamości, leżało teraz porozrzucane na wszystkie strony, gdzieniegdzie doznając uszczerbku, czy też najzwyczajniej w świecie przepadając, między niezliczonymi ziarnami, żółtego kruszcu jakim był piasek. Można też było zobaczyć sprawców, tego całego rozgardiaszu, ponieważ szakale zdecydowały się dosyć intensywnie, zweryfikować to, co nasz podróżny malarz miał w plecaku. Psowate były tak zaaferowane tą eksploracją, ze nawet nie zwęszyły obecności właściciela dobytku i młodego Sabaku, który postanowił przerwać ich ucztę. Poderwał on rękę lekko w górę a struga piachu pofrunęła w stronę zwierzęcych rozbójników, mając na celu ich rozgonienie. Po wszystkim będzie można w spokoju pozbierać te wszystkie rzeczy i przypilnować, by ta malarska niedojda mogła w spokoju dalej ruszyć przed siebie.
Krótki wygląd: Białe, rozczochrane włosy. Różnokolorowe oczy - prawe czarne jak smoła, lewe czerwone, czarny garnitur, zbroja z białym futrem przy szyi oraz czarny płaszcz z wyhaftowanym szarym logo Klepsydry na plecach
Widoczny ekwipunek: Wakizashi przy lewej nodze. Katana z białą rękojeścią w czerwonej pochwie przy pasie od lewej strony, katana przy lędźwi w czarnej pochwie.
Szczerze mówiąc Shenzhen nawet nie myślał by te głupie psowate, mogły zrobić coś więcej niż tylko skamląc, opuścić piaskową wydmę, pozostawiając za sobą rzeczy malarza. Jak i z początku do samego Toshiro, tak i teraz chłopak z Atsui, pomylił się nieco, w wyniku czego, jego ruch tylko dał znać o ich obecności, pustynnym drapieżnikom. Te zaczęły instynktownie okrążać dwójkę przybyłych, którzy przybyli odebrać zgubę. Shenzhen wyczekiwał aż te zajmą swoją pozycję, po czym bez żadnego ruchu, wyzwolił ze swej gurdy połacie piachu. Było go na tyle dużo, by dedykować około dwóch metrów sześciennych na każdego z osobników. Każda połać piachu miała za zadanie pochwycić szakala i przytrzymać tak związane, zapobiegając ich miotaniu się a przy okazji ograniczając nieco dostęp tlenu, by ostudzić zapędy drapieżników. Trzymał tak przez dłuższą chwilę by mieć pewność, że po zwolnieniu ich z tego "uścisku" żaden nie będzie stanowił zagrożenia.
Było to nieco uciążliwe dla Shenzhena, bo pierwotnie nie miał zamiaru poświęcać więcej czasu aniżeli tylko napoić tego niedołęgę, lecz nie wiedzieć czemu spełzło to na niczym i teraz jest gdzie jest.
Shenzhen liczył na to, że po tym jak uda się pozbierać toboły od Toshiro, ten uda się w lepszej lub gorszej kondycji w swoją stronę, a on sam będzie mógł w spokoju dokończyć to co zaczął w samotności, czyli w najlepszym dla siebie towarzystwie.
