Szlak transportowy

[Minoru]

[D] Przekleństwo pustyni Tetsu Maji

---

Kolejka 5:
Tetsu: 4
Minoru: 5

---

Poprzedni post

A więc stało się. Nasz bohater podjął decyzję co poczyni dalej. Postanowił zaryzykować i wkupić się w łaski swych towarzyszy. Czy była to najlepsza decyzja? Miało okazać się później. Wszyscy uwijali się niczym termity wokół swych kopców, walcząc nie tylko z ciężarem ostatnich z pakunków, ale i słońcem, które wspinało się nieubłaganie po nieboskłonie. Już teraz temperatury zdawały się być nieznośne, a to jeszcze nie było to co miało ich czekać za jakąś godzinę. Wniosek jednak nasuwał się jeden. Nawet jeśli załadują wóz, to nie zdążą wrócić przed samym upałem.
Tetsu zbliżył się do pracujących ludzi, a ci spojrzeli w jego kierunku z nadzieją. Gdy usłyszeli, że ten zamierza im pomóc, na ich twarzach pojawiły się grymasy radości. Zupełnie jak gdyby ktoś powiedział im, że zaraz spadnie deszcz. Byli w tak dobrych humorach, że nawet informacja, że Tetsu zapewne nie da rady pomóc im ze wszystkim, nie mogła zniszczyć im humoru. Dwoje mężczyzn chwyciło jedną ze skrzyń, a nasz bohater namagnesował ją, by chwilę później dźwignąć ją do góry. Potem zaczęło się mozolne przenoszenie do wozu.
– Jeżeli mogę coś zasugerować. - Odezwał się ten sam, który ostatnim razem zdawał raport. Widać był on jednym z tych rezolutniejszych cywilów.
– Wóz nie wytrzyma takiego ciężaru. Przenieśmy najcięższe skrzynie do wozu którym przyjechaliśmy. - Zaproponował, na co bardzo szybko przystali również inni robotnicy. Innego zdania zdawał się być natomiast jeden z pomocników kupca, ten który powoził wozem, o którym wspomniano.
– Drugi z wozów jest gorszej konstrukcji i nie utrzyma całego ciężaru. Nie mówiąc już o tym, że jest dużo mniejszy i musi przewieźć również was. No chyba, że zechcecie wracać do domu na piechotę. - Ludzie natychmiast zmarkotnieli. Choć nie to było zmartwieniem Tetsu. Dwoje tragarzy, którzy nieśli skrzynię stanęło w miejscu, nie wiedząc co mają czynić. A cenne sekundy, a co za tym idzie chakra, leciały.
– To wrzućmy chociaż część. Musimy choć odrobinę odciążyć wóz. - Nie poddawał się rezolutny robotnik. Pomocnik kupca, spojrzał w kierunku swego mistrza, a ten machnął dłonią od niechcenia w jego kierunku, co zostało odczytane jako przyzwolenie. Dwoje tragarzy ruszyło w kierunku wozu, którym tutaj przyjechali. Wepchnęli oni skrzynię na pakę wozu, zadowoleni jak łatwo im to poszło i oboje poklepali Tetsu po ramieniu, dziękując mu za pomoc. Kilka minut później, na wozie, wylądował druga skrzynia, potem trzecia i czwarta. Zostały jeszcze trzy, lecz zapadła decyzja, że na więcej, na drugim z wozów, się nie zmieści. Dlatego też pozostałe skrzynie umieszczono na uszkodzonym pojeździe.
Skończyli na pół godziny przed zenitem. Tetsu był wyczerpany, miał jeszcze siły by stać i chodzić normalnie, lecz oddychał ciężko, a pot lał mu się po czole strumieniami. Jeśli coś się wydarzy, będzie mógł próbować coś poczynić, ale tylko przez chwilę. Czy było jednak warto? Chyba tak, ponieważ został bohaterem wśród swoich. Gdy wszyscy zajmowali swoje miejsca, Tetsu nie musiał nawet męczyć się z wejściem na wóz, ponieważ natychmiast został zaniesiony przez swych kompanów, którzy umieścili go u szczytu wozu, gdzie chłopak mógł na spokojnie się wyłożyć.
Wozy ruszyły niemalże natychmiast gdy tylko wszyscy zajęli swoje miejsca. Pierwszy jechał ten, na którym siedzieli robotnicy, drugi ten z większością ładunku. Oba toczyły się powoli, ostrożnie. Zdawali sobie bowiem sprawę z tego, że jeden większy wybój, lub inna przeszkoda i wóz mógł dokonać swego żywota. Wszystko wydawało układać się dobrze, do czasu.
Nie byli nawet w połowie drogi, gdy zdarzyła się tragedia. Słońce paliło już potwornie i każdy starał się zakryć czym tylko mógł, by nie dostać udaru. Koło, drugiego z wozów skrzypiało potwornie od jakiegoś czasu, lecz nikt nie odważył się zaproponować by zatrzymać wóz. Po pierwsze, ponieważ nikt nie wiedział co mieliby zrobić by poprawić sytuację i dwa, nikt nie chciał pracować w ten ukrop.
– WALI SIĘ! - Zakrzyknął Pan Tanaka, który znajdował się na drugim z wozów. I rzeczywiście wóz zdawał się przechylać w kierunku uszkodzonego koła. Od tragedii dzieliły ich sekundy. Sekundy podczas których mógł zareagować Tetsu i próbować coś zrobić. Tylko czy było warto?

[Shinsu]

Grupowa misja B

Lot nad Pustynią był spokojny i nie obfitował w żadne wyzwania. Hayami dosyć dobrze zniósł swój pierwszy w życiu lot (no, chyba, że nie leciał po raz pierwszy, ale Shinsu nie sądził, by była to atrakcja często spotykana) i bez większych trudności mogli udać się na poszukiwania zaginionej rodziny - "Zdolność latania jest powszechna w moim rodzie. Całkiem przydatna umiejętność, ale ma swoje wady. Na przykład - będzie nas widać z bardzo dużej odległości. Jeśli masz do czynienia z inteligentnym przeciwnikiem latanie może być tak samo przydatne, jak i problematyczne" - Shinsu pozwolił sobie na wyrażenie krótkiej opinii. Tak, dla podtrzymania rozmowy.

Douhito miał nadzieję, że uda znaleźć się ich żywych, że mimo stanu kupca uda się kogoś uratować. jak się miało wkrótce okazać - ta nadzieja była daremna - "Cholera..." - zaklął , gdy zobaczył co zostało z rodziny kupca. Z całą pewnością to, co zabiło tych ludzi powinno zostać zneutralizowane. Nie można pozwolić, by coś zabijało ludzi podróżujących po Pustyni. Nawet, jeśli trochę zeszli ze szlaku - "Wiesz co, tego może jednak nie rysujmy" - scena była dramatyczna, Shinsu pomyślał więc, że dobrze będzie rzucić jakimś żartem, żeby przełamać wrażenie, jakie robiła scena - "Silne czy nie, trzeba to znaleźć. I zabić, jeśli będzie taka okazja. Proponuję iść za śladami, przy czym ja polecę, by w razie czego odciągnąć uwagę tego czegoś, a Ty będziesz miał możliwość zajścia od tyłu. I tego, jakby doszło do walki, to musisz uważać na to, co robię. Jak będziesz widział, że w kierunku celu leci gliniana figurka - wiej. Bo zrobi BUM. Trochę większe, niż notka wybuchowa" - taki krótki plan przedstawił samurajowi. Krótki, ale chyba nie było nic lepszego, co można by zaproponować. Jeśli samuraj się zgodził, to Shinsu wszedł na ptaka i wzniósł się w powietrze, co jakiś czas obniżając lot, by pomóc w obserwacji tropu i obserwując otoczenie, próbując dostrzec cel poszukiwań z wysokości.

C1: Yusō:

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Siła Wybuchu

Siła Wybuchu

30

Statystyki

Siła

20

Szybkość

80

Wytrzymałość

20

Statystyki A

Siła

20

Szybkość

140

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

  Ukryty tekst

[Arii]

~ 4/17+

Potwory Pustyni- Misja Grupowa B

Widok był okrutny, nawet jako shinobi i samuraj mogli to stwierdzić. Coś było brutalne i bez żadnych skrupułów odbierało życie. Jeżeli było to zwierzę dało się to zrozumieć, ale trzeba było zadbać o bezpieczeństwo cywilów. Ale gdyby okazało się, że był to człowiek? Co wtedy? Pojmaliby go a może jednak postarali się go zabić? Patrząc na agresję, nie mógł być to ktoś o zdrowych zmysłach. Walka z psychopatą... Tego im brakowało w życiu. Jednak nie zamierzali się teraz nad tym rozwodzić. Samuraj został na ziemi podążając śladami na ziemi, Douhito na swoim tworze. Pustynia zaczęła się dopiero nagrzewać, jak dla mieszkańca nie był to żaden problem, tak dla Hayame mogło być to kolejne wyzwanie. Temperatura rosła z chwili na chwilę, ślady w końcu zniknęły. Po środku małego lasu z palm, ślady krwi i stóp po prostu się rozpłynęły.
Hayame mógł usłyszeć czyjeś łkania w pobliżu, za którąś z palm. Shinsu dostrzegał czyjąś posturę w trakcie patrolu. Wydawać by mu się mogło, że to dziecko. I tak też było. Mieszkaniec Wysp Samurajów mógł zobaczyć skulonego chłopca, płaczącego pod jedną z palm. Niestety sam Douhito nie miał gdzie wylądować w pobliżu, dlatego mógł tylko obserwować sytuację z góry i czekać na jakiś sygnał lub zły ruch. Albo... mógł sam przeprowadzić śledztwo wokół, prawda?

Dialogi:
Random

Kolejka:
Obojętnie

[Hayami Akodo]

Istotnie, rosnące temperatury powoli stanowiły dla Hayamiego coraz to większe i większe wyzwanie. Młody mężczyzna wszak podróżował po świecie, niejedno już widział i przeżył, więc i spodziewał się, że na pustyni będzie raczej ciepło - nie znaczyło to jednak, że tego nie odczuwał (czy to przez pot, czy to poprzez powolne (lecz znaczące) wzrastanie pragnienia i przeklinanie siebie, że zapomniał kupić więcej wody). Nie narzekał jednak na głos, wierny zasadzie, iż samuraj winien wytrwać w każdych okolicznościach bez skargi. Jak to mówią, widziały gały, co brały - a raczej, w jego przypadku, widziały nogi, dokąd polazły. Zamiast tego, gdy wylądowali, dostosował się do planu Shinsa i rozpoczął poszukiwania. Uważnie i spokojnie śledził wszystko, sprawdzał wszystko, co było do sprawdzenia, szukał... Odpowiedzi. Odpowiedzi na pytania, jak do tego doszło. Co spowodowało ataki... Tego... Czegoś. Cokolwiek to było, w opinii Hayamiego nie było człowiekiem - nawet jeśli istniała możliwość, że trafili na jakiegoś szurniętego psychopatę. W każdym szaleństwie była metoda, ale w tym? Tutaj Hayami nie widział specjalnie wyjaśnienia, nie mógł sformułować logicznych hipotez ani wytłumaczenia, co mogło do tego doprowadzić. Zwierzę... To już było lepsze wyjaśnienie. W końcu słyszał, że na pustyni znajdują się (jak i wszędzie) różne stworzenia. Zwykłe zwierzęta, te dzikie, bardziej niebezpieczne, ale...

- Co, do diabła? - syknął nagle. Gdy tak bowiem chodził, szukał i prowadził śledztwo, nagle zorientował się, że dochodzi do niego czyjeś łkanie; ktoś znajdował się całkiem niedaleko niego i płakał. Sądząc po głosie, dziecko. Małe dziecko. Chłopiec? Nie wiedzieć czemu, pomyślał w tej chwili o Ryuujinie. Jak wygląda teraz syn Sagisy? Jego narodzinom towarzyszyła śmierć, kłótnia, gniew... Gdybyś tylko rozwiązał to inaczej...
Przyspieszył kroku, kierując się wyraźnie w stronę tej palmy. Zakładał, że Shinsu widzi go z powietrza i będzie wiedział, co ma robić tudzież gdzie (ewentualnie) lądować; wobec powyższej supozycji samuraj udał się spiesznie w kierunku płaczącego bombelka. Bishamontenowi dzięki, miał jakieś mgliste pojęcie o dzieciach, bo w końcu jednak od pewnego momentu wychowywał braci, więc...
No cóż, w pośpiechu udał się w kierunku, z którego dochodziło szlochanie. Ślady zniknęły. To musi być jakaś pułapka...
To tym bardziej zbiło Hayamiego z tropu. Więc jednak człowiek? Ale przecież ani człowiek, ani zwierzę nie mogły tak po prostu wziąć i zniknąć. Nie mogły i kropka. N-i-e m-o-g-ł-y. Chyba, że coś przegapił, ale w to akurat wątpił. Logika, bogowie i wszystko to, czego go nauczono, nie mogły się mylić. Duchy istniały, lecz nie w taki sposób; zwierzęta miały różne formy i gatunki, ale na litość bogów, żaden przecież nie rozpływał się w powietrzu! Z ludźmi zresztą było podobnie - shinobi, samurajowie, każdy z nich miał swoje zdolności. Jednak (chyba?) nie istniała technika, która pozwalała tak po prostu wyparować w powietrzu.

- Hej, mały. Mogę ci jakoś pomóc? - spytał, zbliżając się do płaczącego dziecka. Zamierzał ukucnąć blisko niego (ale nie podchodzić zbyt blisko, by się nie bał) i delikatnie się uśmiechnąć. Ostatecznie nie należało płoszyć dzieciaka. Chciał także rzucić okiem na okolicę, żeby ewentualnie wyeliminować niepotrzebne zagrożenie i zdać potem Shinsowi raport. Dlaczego te cholerne ślady zniknęły?
Coś ewidentnie było nie tak. Bardzo nie tak. Dlatego w razie czego starał się być ostrożny. Co, jeśli dziecko było tylko pułapką? Wabikiem? Z drugiej strony to nie miało zbytniego sensu. Kto zostawiałby dzieciaka w środku pustyni, żeby... Stąd też samuraj - miast się zastanawiać - po prostu zachowywał ostrożność. To wydawało mu się najrozsądniejszym rozwiązaniem. Liczył na to, że Shinsu widzi to, co robi (a przynajmniej widział, dokąd poszedł).
- Jestem Hayami, samuraj. A ty? Jak masz na imię? - zapytał miękko. Otarł przy okazji pot z czoła, czując, że po całej tej misji stanowczo będzie musiał zaopatrzyć się w więcej wody.
Więcej pieprzonej wody.
To mu podsunęło pewną myśl - ale jej realizacja musiała poczekać. Przynajmniej w tej chwili.
________________________________________________________________________________________________
Streszczenie dla MG: Hayami szuka śladów, tego, co on sam może dostrzec z ziemi. Zauważa płaczące dziecko, ma znowu rozkminy - tym razem myśli o synu swojej byłej i o tym, że może by tak pogodzić się z jego matką, następnie idzie do dzieciaka i zaczyna rozmowę. Ma duże podejrzenia co do braku śladów i innych etceterów - zakłada, że Shins go widzi, więc sam zdecyduje, co tam będzie najlepsze dla niego i dla misji. Sam chce skupić się na małym wyjcu i pozyskać informacje na jego temat tudzież na temat powodu płaczu.

[Shinsu]

Grupowa misja B

Samuraj przystał na propozycję Shinsu'a o tym, bym w dalszej podróży rozdzielić się i iść osobno, ale równolegle do siebie. Miało to swoje plusy i minusy, ale zdaniem Douhito - a samuraj najwidoczniej się z nim zgadzał - plusów było więcej. Niestety dla samuraja pustynia robiła się coraz gorętsza, a on nie wyglądał na takiego, co dobrze znosi wysokie temperatury. Jeśli cel misji szybko by się nie znalazł, będzie trzeba wziąć samuraja na górę, żeby się trochę orzeźwił.

Na szczęście dla ich obojga udało im się dotrzeć... no właśnie, chyba do miejsca, którego szukali, zanim Hayami dostał udaru i padł nieprzytomny na pustynię. W drodze powrotnej na pewno chętnie skorzysta z możliwości latania. Ale teraz trzeba było zająć się czym innym niż ewentualnym powrotem przybysza z krainy samurajów.

Miejscem, do którego dotarli okazała się maleńka wysepka zieleni. Jak na ironię wszędzie wokół mnóstwo miejsca, ale potencjalny sprawca masakry zaszył się w miejscu, w którym nie szło swobodnie wylądować. A drzewa pewnie jeszcze zasłonią mu to, co będzie potrzebował dostrzec... no, chyba, że je wszystkie wybuchniemy... ale to może za chwilę, choć warto chyba przygotować się na wszelki wypadek i przygotować niewielką bombę - autorskiego pomysłu kolibra z sześcioma skrzydłami.

Shinsu dostrzegł, że Hayami kieruje się ku jakiemuś dzieciakowi, sam więc postanowił sprawdzić czy coś nie kryje się w pobliżu. Mocno mu śmierdziało, że jakiś dzieciak został tutaj zaciągnięty. Do głowy przyszły mu dwie potencjalne możliwości - albo sprawca zaciągnął tutaj tego dzieciaka, z nieznanych jeszcze powodów, albo... albo sprawdzą był dzieciak. Ta druga myśl zaskoczyła nawet Douhito. Była mocno niewiarygodna, więc na chwilę obecną chłopak postanowił postawić na to, że sprawca ukrywa się gdzieś w pobliżu, a chłopak jest tutaj wbrew swej woli.

Aby potwierdzić swoje przypuszczenia Shinsu postanowił przelecieć wokół palmowego lasu i wypatrywać śladów bytności kogoś, kto mógłby próbować zaatakować z zaskoczenia. Wiedział, że palmy mogą przeszkadzać dostrzec coś ważnego, więc starał się spoglądać w te same miejsca z różnych kątów... co jakiś czas jednak zerkał na Hayamiego, czy przypadkiem coś nie wyskakuje na niego od tyłu. Koliber tymczasem radośnie zaszyje się w koronie palmy, pod którą siedzi płaczący chłopiec.

C2: Shī Wan Dekkai

Nazwa

C2: Shī Wan Dekkai

Ranga

A

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (za 1 duży)

Siła Wybuchu

Duży

180

Statystyki

Siła

20

Szybkość

140

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

240g za dużego

Opis Autorskie rozwinięcie techniki C2: Shī Wan. Twory stworzone przy pomocy tej techniki są jeszcze silniejsze od oryginalnych, ale mogą być jedynie dużych rozmiarów.

Od dziedziny klanowej rozwiniętej na rangę S oraz Kontroli Chakry rozwiniętej na dziedzinę S można stworzyć kolibry z 6 skrzydłami.

Koszt Kolibra

C: 50% | B: 40% | A: 30% | S: 20% | S+: 10% (za 1 kolibra)

Siła Wybuchu

Koliber

200

Statystyki

Siła

20

Szybkość

240

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

115g za kolibra

Link do tematu

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=113787#p113787

C1: Yusō:

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Siła Wybuchu

Siła Wybuchu

30

Statystyki

Siła

20

Szybkość

80

Wytrzymałość

20

Statystyki A

Siła

20

Szybkość

140

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

  Ukryty tekst

[Sasame]

  Ukryty tekst

Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: Sakai -> Shinrin -> Midori -> Ryuzaku no Taki
Środek transportu: Podróż z karawaną

[z/t]

[Arii]

~ 5/17+

Potwory Pustyni- Misja Grupowa B

Chłopiec wyglądał na przerażonego, kiedy zobaczył samuraja, który zbliżył się do niego, skulił się jeszcze bardziej i zaczął cały drgać. -NIE PODCHODŹ DO MNIE! NIE PODCHODŹ DO MNIE!- wykrzykiwał, dając znać samemu Hayamiemu, żeby nie przekraczał granicy jego bezpieczeństwa malca. Kiedy starszy jednak wyjaśnił, kim jest i jego intencje nie były złowieszcze, chłopiec zapłakanymi oczami spojrzał się na nieznajomego. -Akita...- przedstawił się, nadal nieufnie przyglądając się spoconemu mężczyźnie. -Moja rodzina... Matka i siostra... N-nie, n-nie żyją... Zabił je potwór... Ojciec wyruszył godziny temu, ale też nie wrócił... P-potwór... Śledził mnie...- starał się zapanować nad emocjami, ale wybuchał ciągle głośnym szlochem. Który nawet Shinsu był w stanie usłyszeć wysoko na niebie, przyglądając się tylko ich miejscu i okolicy. -Kiedy się tutaj ukryłem, on prawie mnie dopadł, ale ruszył w stronę pobliskiej osady... O-on... To potwór w ludzkiej skórze...- jedna zagadka rozwikłana. Nie było go tutaj, ale jakim cudem nadal ślad po nim zniknął? Dla mieszkańca samurajskich wysp było to niezrozumiałe.

Za to użytkownik umiejętności tworzenia z gliny obserwując mały lasek z palm widział w oddali również osadę, niewielką, rozmywającą się przez gorące płomienie. Ale tylko i wyłącznie tyle. Nie dostał jeszcze informacji z dołu, dlatego mógł tylko czekać, gdzie się poruszyć. I przede wszystkim co z tym znaleziskiem Hayamiego, w końcu też musieli coś z tym zrobić, nie mogli zostawić chłopca w tym gorącu, tym bardziej, że jak nadejdzie noc... Wszystkie stwory pustyni wyjdą i będą żerować, a ten będzie idealnym smaczkiem.

Dialogi:
Random

Kolejka:
Obojętnie

[Hayami Akodo]

- Spokojnie, spokojnie. Nie zrobię ci krzywdy. - zapewnił łagodnie samuraj, starając się brzmieć przyjaźnie i uspokajająco. Nie chciał wystraszyć jeszcze bardziej biednej, płaczącej coraz głośniej ofiary. Nie podszedł bliżej, a nawet trochę się cofnął, aby pokazać dzieciakowi, że ma dobre intencje. Zmarszczył brwi, słysząc jego historię. Tak rozpaczające dziecko nie mogło kłamać (chyba że było dobrym aktorem, ale jego wersja była spójna z tym, co widział). Czyli mały Akito był synem zamordowanego kupca, tak? To by pasowało. Matka i siostra też się zgadzały. Potwór w ludzkiej skórze... Tu wojownik musiał się poważniej zastanowić. Człowiek z potężnymi zdolnościami shinobi? To miałoby sens, ale... Te obrażenia... Jaki styl mógłby je zadać? Czy w ogóle jakieś ludzkie techniki, możliwości pozwalały na stworzenie czegoś takiego? Zacisnął wargi na chwilę, rozważając kilka opcji. Nie zajęło mu to jednak długo.

- Ćśśś, Akito-chan. Przykro mi z powodu twoich bliskich, mały. Jesteś już bezpieczny, zadbam o to - powiedział delikatnie, a jego twarz wyrażała rzeczywiste współczucie. Cóż poradzić, samuraj zawsze miał miękkie serce do dzieci i nie potrafił im odmawiać, nie potrafił ich zostawić samych - nawet, gdy chodziło tylko o proste zabawy, o poszukiwanie zaginionych kotów czy o tak poważne sprawy, jak zmarła rodzina. Decyzja, jaką podjął, była prosta. Zamierzał natychmiast ściągnąć Shinsa na ziemię, zaraportować mu o dzieciaku (chociaż uważał, że przy takich decybelach, jakie emitował chłopiec, Douhito z pewnością wszystko słyszał) i znaleźć tak osadę, jak i potwora. Nie wydawało mu się, aby rozdzielanie się w tej chwili było dobrym pomysłem, ale z drugiej strony syn kupca byłby pewnym utrudnieniem w walce... Tak czy inaczej, powinien działać szybko. Jeżeli słowa Akito były prawdziwe, to potwór będzie teraz zajęty osadą. Gdyby zdążyli tam dotrzeć i go jakoś powstrzymać, to może udałoby się uratować ludzi i... Westchnął cicho. Biedny mały.

- Akito-chan, postaraj się skupić na tym, co mówię i się trochę uspokoić, proszę. - zwrócił się do chłopca, a jego głos był delikatny i współczujący, choć nabrał teraz tonów pewnej stanowczości.- Jak dokładnie wyglądał ten potwór? Dasz radę mi o tym opowiedzieć? I w którym kierunku dokładnie poszedł?
Przygryzł wargi, zmarszczył brwi. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale potem się rozmyślił. To nie jest dobry moment, Akodo.
- Jest ze mną jeszcze jedna osoba. Mój znajomy z rodu Douhito. - poinformował. - Zabiorę cię teraz do niego, powiemy mu, co się stało, i zdecydujemy, co zrobić, dobrze? Jeżeli chodzi o twojego ojca... Spotkaliśmy go. Powiem ci, co z nim się stało, kiedy rozprawimy się z potworem i będziemy pewni, że jesteś już pod dobrą opieką. Tak będzie lepiej.

Niezależnie od tego, czy mały Akito go posłuchał, czy nie, samuraj zamierzał wyjść śpiesznie z lasku z palm i wszelkimi możliwymi gestami dać znać Shinsowi, żeby ten natychmiast gdzieś wylądował (wydawało mu się, że tak jest właściwie). Gdyby ten to uczynił, zamierzał bezzwłocznie złożyć mu szczegółowy raport z tego, czego się dowiedział - włącznie ze swoją opinią. A jego opinia była następująca: z jednej strony ktoś musiał się zająć małą sierotą, ale z drugiej niebezpiecznie było się teraz rozdzielać, zwłaszcza że nie wiadomo, jak silny był ów ludziożerny potwór szerzący zagładę. Powinni więc zabrać chłopca ze sobą, przy czym on może zająć się jego chronieniem, a także ewentualnie wspierać Shinsa w walce (jako że dysponuje Suitonem i stylem Mokuzai, o czym już wcześniej wspomniał w rozmowie z mieszkańcem pustyni, ma pewne możliwości). W tym wszystkim nie zaniedbywał jednak szczególnej ostrożności. Zagrożenie mogło powrócić i zaatakować dzieciaka - czymkolwiek ono było.
Potwór w ludzkiej skórze...
Gdyby tylko wiedział, co tak naprawdę to oznacza. Samurajowie byli uczeni walki w różnych stylach, szkolono ich do wielu spraw. Pokazywano im, z czym mogą się mierzyć, ojcowie przekazywali synom z pokolenia na pokolenie różnoraką wiedzę. Część zdolności nabywali oni także w starych, pradawnych szkołach, jak szkoła Mokuzai czy Takeda. Ale... Nawet mistrzowie z tej szkoły, nawet najmądrzejsi i najlepsi ojcowie nie wiedzieli wszystkiego o naturze zła. Takiej, z jaką Hayamiemu przyszło się chyba zmierzyć.
Tylko nie patrz w otchłań - napomniał się w myślach. -Musisz stąpać po ziemi..
Więc stąpał. Przynajmniej próbował.
Co miał innego do stracenia?

____________________________________________________________________________________________________
TLDR: Hayami pyta dzieciaka o detale, mówi mu, że porozmawiają o jego ojcu później (nie chce, żeby rozryczał się jeszcze bardziej na wieść o śmierci ojca i przez to ściągnął tu inne pustynne potwory czy co tam może być na pustyni). Mówi mu też, że nie jest sam, że zabierze go do Shinsa i podejmą decyzję, co zrobić dalej. Niezależnie od tego, czy mały go słucha, czy nie, daje znać Shinsowi, że ma wylądować, i jak ten to zrobi, to mu przekaże szczegółowy raport (zakładając, że dzieciak mu powie, jak wygląda potwór i gdzie poszedł). Póki co uważa, że powinni wziąć dzieciaka ze sobą, pozbyć się potwora i później go oddać pod opiekę kogoś na pustyni czy coś w ten deseń - ale poczeka z decyzjami na opinię Shinsa w tym zakresie.

[Shinsu]

Grupowa misja B

Czas grał wyraźnie do bramki Shinsu'a i Hayamiego. Gdy szli w tym kierunku marsz wypadł na najgorętszą porę dnia, a gdy już mniej więcej znaleźli cel okazało się, że będą musieli dodatkowo ochraniać dodatkową osobę, gdyż zaczynało zmierzchać. Gdyby było kilka godzin wcześniej można by zostawić chłopca samego i wrócić po niego, gdy się uwiną z zagrożeniem. Ale teraz będzie trzeba zrobić inaczej.

Zajęty obserwacją i przysłuchiwaniem się tego, co docierało do niego z ziemi Douhito potrzebował trochę czasu, zanim zauważył osadę pogrążoną w płomieniach. Coś tu było wyraźnie nie w porządku. Najpierw zmasakrowana rodzina, dzieciak, który jakimś sposobem ucieka od potwora, który go śledzi, ale potem zostawia ot, tak o. A teraz płonąca osada na horyzoncie. Coś ewidentnie się nie zgadzało. Choć Shinsu nie wiedział jeszcze co.

Po rozmowie z samurajem Shinsu zgodził się, że będzie trzeba zabrać chłopaka ze sobą, lecz miał co do tego złe przeczucia. Kim był ten chłopak, że zabójca jego rodziny postanowił go oszczędzić? Czy to ślepy traf? Czy było w tym coś jeszcze? Na szczęście Hayami zaoferował się, że to on będzie ochraniał malca, więc Douhito mógł spokojnie trzymać go od siebie na dystans.

"Dobra, to zrobimy tak. Na horyzoncie widziałem płonącą osadę. Nie wiem w sumie, czy to rozsądne zabierać go tam ze sobą, ale z drugiej strony masz rację, że zostawienie go tutaj może być równie nierozsądne. Zrobię drugiego ptaka, na którym pojedziecie z mały. Ale nie latającego, gdyby w czasie walki mi się coś stało, to mogłoby to się źle dla Was skończyć. Przed samą osadą zejdziesz na ziemię, byś mógł podejść, mam nadzieję, niezauważony przez ewentualnego przeciwnika. A ja odwrócę jego uwagę nadlatując z góry, z trochę innego kierunku. A chłopaka będę trzymał z dala od walki." - pomysł, który wyłożył nie odstawał od tego, co robili do tej pory. Zakładał jedynie, że poruszać się będą na dwóch figurach.

W czasie rozmowy z Akodo Shinsu cały czas bacznie obserwował malca, choć starał się też co jakiś czas rozejrzeć. Miał złe przeczucia, wolał więc nie dać się czemuś zaskoczyć. Gdy wykładał plan samurajowi sięgnął po trochę gliny i po chwili stworzył z niego sporej wielkości Strusia. Ten nielot powinien dosyć szybko przemieszczać się po pustyni, a gdyby coś stało się Douhito'wi, jego jeźdźcom nie groziło rozbicie się o ziemię.

Gdy Shinsu wraz z ferajną ruszą ku płonącej osadzie, Shinsu będzie trzymał sześcioskrzydłego kolibra kilka metrów za Strusiem. Sam będzie leciał w taki sposób, by mieć transport samuraja i latającą bombę na widoku przed sobą.

C2: Shī Wan Dekkai

Nazwa

C2: Shī Wan Dekkai

Ranga

A

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (za 1 duży)

Siła Wybuchu

Duży

180

Statystyki

Siła

20

Szybkość

140

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

240g za dużego

Opis Autorskie rozwinięcie techniki C2: Shī Wan. Twory stworzone przy pomocy tej techniki są jeszcze silniejsze od oryginalnych, ale mogą być jedynie dużych rozmiarów.

Od dziedziny klanowej rozwiniętej na rangę S oraz Kontroli Chakry rozwiniętej na dziedzinę S można stworzyć kolibry z 6 skrzydłami.

Koszt Kolibra

C: 50% | B: 40% | A: 30% | S: 20% | S+: 10% (za 1 kolibra)

Siła Wybuchu

Koliber

200

Statystyki

Siła

20

Szybkość

240

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

115g za kolibra

Link do tematu

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=113787#p113787

C1: Yusō:

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Siła Wybuchu

Siła Wybuchu

30

Statystyki

Siła

20

Szybkość

80

Wytrzymałość

20

Statystyki A

Siła

20

Szybkość

140

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

  Ukryty tekst

[Arii]

~ 6/17+

Potwory Pustyni- Misja Grupowa B

Chłopiec pokiwał tylko głową nadal łkając, kiedy Samuraj postanowił wezwać swojego partnera, ten delikatnie się przeraził widząc gliniane dzieło opadające w ich kierunku. Dwójka shinobi zaplanowała swoją podróż w kierunku osady. Powstał struś, na którego wejść mógł jeden z mężczyzn i chłopiec, który powoli przestawał płakać. Chyba zrozumiał, że to nic nie zmieni i nie cofnie już śmierci swojej matki i sióstr... Postanowienie nie mówienia mu o tym, co przytrafiło się jego ojcu, mogło być dobrym ruchem. Kiedy otarł łzy rękawem i odetchnął kilka razy w końcu był w stanie mówić. -Miał około dwóch metrów, odsłonięte ramiona, na jednym miał tatuaże w jaszczury. Twarz przewiązaną miał materiałem, widać było tylko jego zielone oczy...Na jednej z rąk miał dziwne, metalowe szpony... Ubrany był w czarny strój... Tylko tyle zdołałem zapamiętać... Przepraszam...- młody chłopiec nie zauważył, jak kilka łez spływa mu po policzkach. Na samą myśl zatrząsnął się delikatnie.

Wtedy mogli już ruszać. Posiadali ważne dla siebie informacje, gdzie się kierować i kogo szukać, dlatego nie mogli tracić więcej czasu. Shinsu zabezpieczył dwójkę, której towarzyszył glinianym kolibrem. Hayami i Akita mogli z zapartym tchem poruszać się dzięki strusiowi w niezwykłym tempie po piaskach pustyni. Już po kilkudziesięciu minutach dostrzegli pełne rysy osady z palmami. Ale nie płonęła, normalnie funkcjonowała*. Przed bramami stało dwóch strażników, którzy zmrużyli oczy kiedy zobaczyli dziwny twór z gliny i dwójkę zasiadających na jego grzbiecie. Co dziwniejsze, wyciągnęli miecze, gdy zobaczyli na niebie ogromnego ptaka z kimś na plecach. -KIM JESTEŚCIE I CZEGO CHCECIE OD NASZEJ OSADY?!- przyglądali się uważnie Hayamiemu i Akicie. Drugi również kątem oka obserwował Shinsa na niebie. Oj, zły znak.

Dialogi:
Random
Akita

Kolejka:
Obojętnie

*Shinsu, osada nie płonie, źle się chyba wyraziłem. Chodziło o efekt wysokiej temperatury, który powoduje rozmywanie widoku, takie jakby falowanie powietrza ale to mój błąd za złe ubranie tego w słowa

Z/T

[Tetsu Maji]

Kolejka 5: viewtopic.php?p=206495#p206495

Na tym etapie Shikata był świadomy pewnego czynnika, jakim było zmęczenie. Wyczerpanie od wysiłku to pierwsza rzecz podczas wykonywania prac siłowych. Jemu zaś nie był obcy moment, w którym czuł osłabienie od utraty chakry. Objawiał się w ten sam sposób u każdego śmiertelnika. Słabszą sprawnością fizyczną. Najwyraźniej jego ciało nie było na tyle przygotowane na ten efekt, jakby tego chciał. Mial kolejna rzecz, na którą będzie musiał popracować. Na pierwszy rzut oka kluczową mogła okazać się ogólna wytrzymałość. Nadrobić tym samym kondycję. W teorii wszystko wyglądało pięknie, ale przekładając to na obecne zadanie raczej długa droga przed nim.

Dokończył, co było do zrobienia z pakunkami. Pomógł, gdzie było trzeba. Tetsu mógł z satysfakcją odetchnąć zanim nie odczuł, jak nogi osuwają mu się na piach. Stracił równowagę, ale zachował trzeźwość umysłu, żeby na czas podeprzeć się rękami. Chciałby utrzymać potrzebny profesjonalizm, który dyktuje mu bycie shinobi i przynależność do jednego z bardziej wybitnych klanów w Atsui. Niestety tym razem pogodził się z dalszym biegiem wydarzeń. Podtrzymany przez bardziej zaangażowanych siłowo towarzyszy wnet znalazł się na pojeździe, którym mieli ponownie zmierzać ku osadzie. Wysłuchał ostatnich narad i komentarzy wygłoszonych przez kupców z Daishi. Towar został pozbieramy i mogli rozpocząć podróż do osady. Chłopak nie chciał pozostać kompletnie bez czujności. Rozsądek zawsze podpowiadał mu, żeby pilnować się na każdym kroku. W duchu wierzył, że zadanie było wykonane i nie przydarzy im się nic strasznego. O ile mógł to wszystko pozbierać w całość i nie zadręczać się detalami, o tyle ciężko domyślić się następstw jakie przyniesie przypadek czy los.
Na domiar złego wypadek zdarzył się w najmniej oczekiwanej chwili. Praktycznie nie było czasu do namysłu. Wystarczył okrzyk jednego z ludzi, żeby Tetsu domyślił się, że uszkodzone koło z okutego żelazem powozu nie wytrzymało. Skupił się na swoim polu magnetycznym i desperacko obrał za cel podtrzymanie metalowej obejmy, które wcześniej trzymało uszkodzone drewno koła. Ostatkiem siły woli powstrzymywał przechylający się wóz przed totalną katastrofą. Nie wiedział na ile okaże się to przydatne.
- Zróbcie coś szybko, bo długo nie wytrzymam. - starał się przekazać do pobliskich tragarzy jakieś instrukcje.
- Podłóżcie skrzynie pod wóz!
Doprowadzenie organizmu na skraj wytrzymałość było nierozsądne, jednak ciekawość sprawdzenia swoich limitów pchała Shikate w tym kierunku. Kiedyś będzie zmuszony do podobnych poświęceń w wiele gorszych warunkach. Chciałby dożyć takiej chwili, bo obecna wyglądała co najmniej słabo. Wyłożenie się teraz kolidowało z jego celem pozostania bohaterskim ninja Samotnych Wydm.

[Akihiko Maji]

Mimo pewności siebie siostry, Akihiko wciąż się nad tym zastanawiał, przynajmniej czasami. Ton głosu jego siostry był jednak, tradycyjnie, pewny siebie. Nie miał powodów by jej nie wierzyć, szczególnie w tej kwestii. Ich wygląd pasował do aparycji ich rodziców, jedynym problemem był charakter. Dlatego też, osoba z zewnątrz mogłaby się zastanawiać nad ich pokrewieństwem. Zresztą... nawet gdyby nie byli, dla Akihiko, Akiyoko było jego siostrą. Nieważne jak wredna by nie była, rodzina to rodzina. Oczywiście, istniały pewne wyjątki, ale tej kobiecie daleko było do tego poziomu i miejmy nadzieję, że tak pozostanie.
Blondyn nie angażował się w dalsza dyskusję z siostrą, ani też nie pozostał w szpitalu. Nie chodziło tutaj tylko o walkę na słowa z członkiem rodziny, czy o chęć jak najszybszego wykonania zadania, bo o to też, naturalnie. Maji po prostu nie wiedział o czym mógłby z nią porozmawiać. Jego własna siostra, ze względu na swój charakter, wydawała mu się istotą zupełnie odmienną. Potrafił wchodzić z nią w interakcje, ale zazwyczaj kończyło się na potakiwaniu czy kiwaniu głową. Teraz, z racji na jej stan, blondynowi było jeszcze trudniej zorientować się co i jak powinien zrobić. Chciał sobie pozwolić na szczerość i troskę, ale po prostu nie potrafił. W normalnej sytuacji, brat trwałby przy łóżku siostry i dotrzymywał jej towarzystwa, a przynajmniej takie mu się wydawało. On zaś, mógłby co najwyżej posiedzieć w ciszy, bo o czym mogli by porozmawiać, co nie dotyczyłoby obrażania kogoś lub czegoś, szczególnie samego Majiego.
Tak czy siak, Akihiko porzucił te rozważania, by całą swoją uwagę skupić na czekającym go zadaniu. Spakował się z myślą o dalekiej podróży przez pustynię, zabierając ze sobą tylko to co było mu konieczne do przeżycia. Uzupełnił także zapas żelaznego piasku, w końcu poprzednią partię zamienił w czyjś nagrobek i opuścił rodzinną osadę, udając się w podróż, dość daleką.
Punkt pierwszy i najłatwiejszy, dotrzeć na miejsce... - stwierdził w myślach, przemierzając piaski pustyni.

[Minoru]

Odpis do tego posta

[D] Przekleństwo pustyni Tetsu Maji

---

Kolejka 6:
Tetsu: 5
Minoru: 6

---

Wóz przechylił się niebezpiecznie, a najwyżej ułożone pakunki zaczęły zsuwać się z niego wprost w rozgrzany piasek. Wtedy do gry wkroczył Tetsu ze swoimi niesamowitymi umiejętnościami. Podtrzymał wóz na tyle, by ten nie rozpadł się całkiem, jednocześnie popędzając pozostałych by ci ratowali sytuację. Mężczyźni rzucili się na drugi z wozów, ściągając z niego kolejne skrzynie, z których tworzyli prowizoryczną podporę pod konstrukcję wozu, tak by ten nie zawalił się kompletnie. Już po chwili można było ogłosić sukces, przynajmniej połowiczny. Plan ratunku powiódł się, wóz dostał swą podporę, a jeszcze bardziej wycieńczony Tetsu mógł zwolnić swój magnetyczny chwyt. Problem jednak wciąż istniał. Koło wozu nie było jeszcze w drzazgach, lecz metalowa obejma całkiem się rozpadła. Samo drewno nie utrzyma wozu tak bardzo przeciążonego.
– I co teraz? - Odezwał się jeden z mężczyzn, wypowiadając słowa które każdy miał teraz w głowie. Sytuacja wyglądała na naprawdę beznadziejną. Pan Tanaka biegał wokół wozu, wykrzykując, że nie pozwoli zostawić nawet jednego ze swoich pudeł, lecz wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że wóz nie udźwignie całego tego ciężaru. Sytuacja zdawała się bez wyjścia, gdy nagle odezwał się jeden z pomocników pana Tanaki.
– Przerzućcie część skrzyń na drugi wóz. Wtedy wóz ma szansę przetrwać - Po pracownikach poniósł się pomruk niezadowolenia, który szybko przerodził się w głośny sprzeciw. Jeśli załadują pudła na wóz, nie będzie miejsca dla nich, więc będą skazani na wędrówkę pieszo. A w tym upale, nikt nie chciał wracać pieszo do miasta. Przepychanka słowna trwała niemalże kwadrans, bez wyraźnego zwycięzcy, aż do czasu gdy pan Tanaka zadzwonił sakiewką i zagroził, że nie zapłaci nikomu póki nie przeładują wozu. Chcąc nie chcąc, mężczyźni rozpoczęli mozolne przeładowywanie wozów. Ściągali jednak tylko te bagaże które dawali radę przenieść o własnych siłach. Najcięższe kufry pozostawały więc na uszkodzonym wozie. Pozostawało jeszcze jedno pytanie. Co w tym czasie robił nasz bohater?

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
11/34

Z rodziną bywało różnie. Podobno najlepiej wychodzi się z nimi na obrazie. O ile taka rodzinka będzie w stanie wytrzymać tyle, aby cały taki obraz namalować, zanim poszczególni członkowie się nie pokłócą. Przy Akihiko i Akiyoko było jednak nieco inaczej. Nie żarli się w taki sposób, że wiecznie wypominali coś drugiej stronie. A przynajmniej nie robił tego młodszy brat. Jego siostra zwykle zajmowała taką pozycję, choć ostatnie wydarzenia wpłynęły nieco na jej podejście do świata, a zwłaszcza do własnego rodzeństwa. Świat się zmieniał. Ludzie się zmieniali. Ich relacja również może uleć zmianie. Na pewno nie będzie to zmiana nagła i natychmiastowa, ale pewien długotrwały proces, który z całą pewnością będzie wydłużony przez oschłość starszej siostry i małą pewność siebie młodszego brata.

Przemierzanie piasków pustyni nie było zadaniem prostym, ale nie było też zadaniem trudnym dla jej mieszkańców. Przywykli do tutejszych warunków i traktowali je tak normalnie, jak normalnie traktują mieszkańcy innych prowincji ich własne szlaki. Wiadomo, czasem można tam zostać zaatakowanym przez bandytów siedzących w krzakach. Tutaj było o tyle prościej, że takie sytuacje były rzadkością, bo i krzaków ciężko było uświadczyć. I zgodnie z tym czego można było się spodziewać, dotarł do bram nowego miejskich. Formalności ze strażnikami zostały załatwione, bo niespecjalnie ingerowali oni w przybycie shinobiego z Unii. Miał odznakę, mógł swobodnie wejść. Tylko pytanie co dalej? Rozpościerała się przed nim droga do samego centrum miasta. Serca wioski. Sporych rozmiarów placu centralnego, który mógł być dobrym początkiem. Tylko jak chciał zacząć swoje poszukiwania?

[z/t] -> viewtopic.php?p=207838#p207838

[Yami]

Misja rangi B

7.2/17
Minako

Godzina, może dwie. Właśnie tyle dzieliło was od granicy z Sabishi na której odbierzecie wspomniany ładunek medykamentów. Patrząc, że w ciągu ostatnich dwóch dni nie działo się wiele atmosfera w grupie zdążyła się wyraźnie rozluźnić. Sytuacja jednak uległa zmianie kiedy zbliżając się do granicy zauważyliście, że teren ten jest ciut "twardszy" od tego co zdarzało wam się widzieć w ostatnich dniach. Szlak transportowy przebiegał obok kopalni piaskowca, który w tym miejscu wypiętrzał się. Ze względu na przebiegający szlak nie trwały w najbliższym otoczeniu żadne prace w pozyskiwaniu surowca a więc sięgające nawet czterech metrów naturalne pionowe ściany od strony południowej zapewniało przynajmniej odrobinę cienia strudzonym wędrowcom.
Było to jednak miejsce idealne na zasadzkę. Malaya mimo, że nie dawał oznak również wytężył zmysły. Bocchi zbadała okolicę ale nie udało jej się nic wypatrzyć, tak samo i Tobie siedząc na chmurce ale gdy tylko zbliżyliście się do ściany poczułaś to. Grupa czterech osób. Zdawało się jakby znajdowały się tuż pod ziemią, na szczycie ściany piaskowca. Tak jakby siedzieli w dziurze , której nie dane było widać z góry. To co jednak było najbardziej niepokojące to chakra, który skupiała się dookoła oczu jednego z ukrywających się.

• Malaya
• Ryo
• Bocchi