Oaza w pobliżu wioski

[Hoshigaki Seiki]

Pojedynek przybierał na intensywności, coraz więcej broni i coraz więcej technik było używanych w dość krótkich odstępach czasu. To świadczyło już nie tylko o tym, że walczy ze sobą dwójka silnych shinobi, ale też o tym, że każdy z nich nieco zapomniał o tym że ma to być jedynie sparing treningowy a nie walka na śmierć i życie. Z drugiej jednak strony jaki byłby sens walczyć na pół gwizdka? Tylko czując na karku zimny oddech śmierci można nauczyć się czegoś ciekawego i w razie niebezpieczeństwa w przyszłości, zareagować w odpowiedni sposób.

Podmuch wiatru z ust węża ciągle napierał na Kenshiego, który ledwo utrzymywał się na nogach. Wreszcie jednak poddał się technice i po prostu został poniesiony w tył tuż nad skałą którą przebiegł chwilę wcześniej. W tym samym czasie kiedy szermierz zaczął szybować, Masaru rzucił swoje dwa Fuma Shurikeny w jego kierunku, a te niesione dodatkową siłą podmuchu zwiększył swoją szybkość tracąc jednak nieco na "stylu" lotu. Lekko miotało nimi na boki aczkolwiek dalej skierowane były w przedstawiciela Szczepu Maji. Ten mimo trudnych warunków w jakich się znajdował (w powietrzu) zdołał wykonać zamaszyste cięcie, które w jednej chwili odbiło obie gwiazdy i posłało w dwie różne strony na boki. Kuglarz jednak nie należał do tych, którzy po wykonaniu ataku czekali na efekt - dalej napierał. W chwili gdy Kenshi zbił Fuma Shurikeny, Masaru rzucał już kolejny, tym razem wielki Shuriken. Niestety dla kuglarza na drodze do trafienia stanęła solidna skała, którą wcześniej przebiegł Kenshi i teraz stanowiła ona dla niego osłonę którą shuriken musiałby przebyć. Zamiast tego trafił on w czubek i dosłownie roztrzaskał go skracając o jakieś pół metra. Teraz między dwójką walczących stała skała wysoka na ~1m, ucięta dość równo na górze przez co widzieliście dokładnie swoje twarze.
W tej samej chwili Masaru zarejestrował coś bardzo niepokojącego, a mianowicie dwa Fuma Shurikeny które sam wcześniej rzucił. Odbite chwilę wcześniej przez rywala na boki, teraz dalej mknęły przez oazę wyraźnie zawracając w kierunku swojego właściciela. Każdy z nich leciał 1m nad ziemią i miał mniej więcej 5m do kuglarza co stanowiło dość poważne zagrożenie z którym wypadałoby się szybko uporać. Kątem oka Masaru dalej widział stojącego za skałą Kenshiego, jednak nie było pewne jak długo mężczyzna pozostanie na swoim miejscu i jaki wykona kolejny ruch.

Teraz proszę tylko o odpis Masaru. Przeczytam i w razie potrzeby dam swój, albo dam znać żeby Kenshi pisał normalnie następny.

[Masaru]

Masaru zaatakował przeciwnika wyprowadzając atak przy skorzystaniu z trzech swoich broni miotanych. Był zadowolony że znał się na pieczętowaniu i nigdy nie miał i raczej nie będzie mieć problemu jeśli chodzi o ilości broni która może walczyć. Jak by miał nosić to wszystko w sposób standardowy to chyba by nie mógł chodzić z taką ilością ekwipunku. Jednak samo posiadanie broni nie znaczy że potrafi się z nich dobrze korzystać. Jak widać Enoki nie do końca umiał wykorzystać jej potencjał. Dwa fuma shurikeny zostały zbite jednym cięciem miecza wprawiając w podziw kuglarza. Cóż trzeba przyznać to temu brunetowi że walczyć to on potrafił. Nie dosyć że wybronił się w tak patowej sytuacji, ale jeszcze dał radę wyjść z kontr atakiem przy wykorzystaniu broni kuglarza. Dwa shurikeny leciały w jego stronę, a trzeci napotkał przeszkodę na drodze. Zniszczył skałę która stała między nimi, ale nie wiadomo co z nim dalej się stało. Poleciał dalej? Chyba powinien bo skoro ją z taką łatwością ściął. Ale może przeszkoda zmieniła troszkę trajektorię lotu? Tego nie wiadomo i było to troszkę mniej ważne. Poleciało to poleciało po co drążyć. Wypadałoby obronić się jakoś, prawdopodobnie miało to jakiś związek z zdolnościami szczepu Mai na temat grawitacji. Czyli trzeba wziąć pod uwagę że mogą one latać dowolnie jak im rozkaże przeciwnik. Więc trzeba się ich pozbyć na jakiś czas. Spod płaszcza pokraki, wychylił głowę wąż i rozwarł paszczę. Kolejny wielki podmuch powietrza poleciał do przodu zgarniając ze sobą dwa fuma shurikeny odrzucając je gdzieś. Może z odrobina szczęścia jeden z nich poleci w miejsce gdzie stoi lub stać będzie wróg? Ale na taki fart to nie raczej nie powinno się liczyć podczas walki. Żelazny siewca stał jednak w zasięgu podmuchu, więc albo się zaprze w miejscu jak ostatnio, albo poleci do tyłu. Co by to nie było na pewno ograniczy mu tym swobodę biegania, bo nie da rady biec, ani na boki ani do przodu. Mógł tylko zapierać się w miejscu, lub polecieć do tyłu. Przy okazji warto zwrócić uwagę na metrową łatwą do zniszczenia skałę. Siła podmuchu ma ją roztrzaskać i porwać kamienie i odłamki prosto w stronę przeciwnika. Porwie również te z ziemi zniszczone wcześniej shurikenem, oraz przy okazji jako że podłoże jest piaskowe porwie z ziemi sporą ilość piasku która poleci do wroga zmuszając go do zamknięcia oczu, lub ich zasłonięcia. Co w przypadku lecących w jego stronę kamieni może być zabawne. Atak leciał na takim obszarze że raczej wróg nie da rady zrobić uniku. Skała byłą zwykłą skałą i nie była z żelaza, więc możliwe że nie stanie się z nią to samo co z wcześniejszymi fuma shurikenami. Sam Masaru po wykonaniu ataku ruszył do przodu dobywając swój miecz, aby dobić obitego i poranionego oponenta w wypadku kiedy wcześniejszy atak się powiedzie oczywiście. Czarne ostrze broni było gotowe by znowu walczyć.

Link do wyglądu miecza- https://scr.hu/AKR8M7

[Kenshi]

Walka jak widać nie miała tak szybko się zakończyć, bo kuglarz co rusz wyciągał nowe to asy spod rękawa, które skutecznie hamowały ofensywę przedstawiciela Szczepu Maji. Gdy ten chciał zakończyć walkę, tuż zza pleców wychyliła się marionetka, która silnym podmuchem wiatru nie tylko zatrzymała Kenshiego, ale również zmusiła go do odwrotu, mocno odpychając go do tyłu. Tak jak w tamtym momencie Maji zauważył, przeciwnik wykorzystał ten stan i posłał w Kenshiego dwa Fuma Shurikeny, które jeszcze bardziej nabrały na szybkości gdy wzmocnił je podmuch wiatru. Maji na szczęście władał na tyle wysokimi umiejętnościami, że nawet tak niewygodna sytuacja jak znajdowanie się w powietrzu, nie przeszkadzało temu, by skutecznie odbić nadlatującą broń. Przy okazji tego, Kenshi przygotował również dla oponenta pewną niespodziankę, która jak się chwilę później okazało, miała go nieco zaskoczyć.
Masaru, również nie próżnował, posyłając kolejne ostrze, które natrafiło na przeszkodę w postaci skały. To nie był jednak dla Kenshiego problem, gdyż on sam przebywał już w całkiem innym miejscu, a to dzięki wykorzystaniu innej techniki, która bazowała na niesamowitej szybkości, pozostawiając w jednym miejscu zwykłe złudzenie jego obecności. Maji widząc, jak łeb węża ponownie się pojawia i posyła silne podmuchy wiatru chcąc odepchnąć nadlatujące pociski, postanowił nie zmarnować nadarzającej się okazji i wyskoczył do przodu pokonując ostatni dystans - kreśląc kataną w powietrzu, dziwny okrąg, który miał być utrudnić przeciwnikowi odczytanie faktycznego zamiaru ataku.

  Ukryty tekst

[Hoshigaki Seiki]

zdołał wykonać zamaszyste cięcie, które w jednej chwili odbiło obie gwiazdy i posłało w dwie różne strony na boki.

Mój odpis powinien jednak być od razu po Masaru, mój błąd. A właściwie błąd ze strony Masaru, który w swoim ostatnim poście stwierdza że Fuma Shurikeny nadlatują na niego od przodu. Post wcześniej było wyraźnie zaznaczone, że zostały one odbite na boki więc skoro zawracały na swojego właściciela to raczej nie od frontu.
___________

Zza pleców kuglarza ponownie zaczął wyłaniać się drewniany wąż o potężnym oddechu. Chłopak nie wiedział jeszcze, że ten ruch powinien przypłacić życiem, a właściwie dekapitacją przez dwa Fuma Shurikeny które nadlatywały na niego od dwóch stron (zakreślają łuk od Kenshiego do Masaru, nie lecą po linii prostej). Zwierzak kuglarza miał już wykonać kolejne zionięcie powietrzem, kiedy nagle podłoże podniosło się tworząc coś na wzór parawanu okalającego z każdej strony. Dwa namagnesowane Shurikeny wbiły się dość głęboko w piasek przez co Masaru mógł podziwiać ich ostrza tuż przy swoim gardle.
Hey, hey, rozpędziliście się trochę. - leniwy głos waszego sędziego rozległ się w całej oazie. Piasek który otaczał Masaru był zapewne jego sprawką i zrobił to by uchronić chłopaka przed śmiercią.
Przez chwilę nawet się staraliście, ale szybko zrobiliście sobie z siebie wzajemnie śmiertelnych wrogów. Debile... macie szczęście, że był tu ktoś kto używa mózgu, inaczej któryś straciłby życie. Dla zabawy... żałosne. - jego słowa były bardzo poważne, a ton stanowczy i groźny.
Szermierz wygrał. Rozejść się! - krzyknął po czym piasek opadł z powrotem na ziemię. Kiedy kuglarz przechodził obok niego jako przegrany, sędzia położył mu dłoń na ramieniu i szepnął do ucha.
Nie zapomnij o moim obiedzie. - jego druga dłoń już wyciągnięta było po drobne na jakieś syte danie w okolicznym barze.

[Ero Sennin]

W końcu jakaś walka sparingowa.
Kenshi - 26PH dla Ciebie.
Masaru - 16PH dla CIebie.
Seiki - 10PH dla Ciebie za sędziowanie.

W rozliczeniach dajcie link do tego posta.

[Masaru]

Masaru opadł na kolano widząc wbite fuma shurikeny w dwie ściany koło niego. Zaklął cicho pod nosem, nie widać było przez maskę co się działo na jego twarzy, i dobrze. Po co ktoś ma widzieć że na jego twarzy malowała się wściekłość? Fakt podjął błędną decyzję o zbiciu broni przy pomocy kukły. Fakt spartolił sprawę. W wigorze walki podjął decyzję o skorzystaniu z miotacza do zbicia pocisków w celu zaoszczędzenia czakry. Bronie zostały odbite i według założeń Enokiego miały polecieć prosto przed siebie na niego. Nie spodziewał się że zostaną aż tak cwanie pokierowane, że polecą w jego boki. Musiałby zapewne użyć kukiełki na jednym z nich, a jakiejś techniki defensywnej na drugiej. Zapewne jednak wynik walki byłby taki sam, ponieważ zająłby obie ręce odsłaniając się na jakiś kolejny atak. Teraz jednak kiedy spudłował, pozostało mu tylko przyjąć broń na klatę. Miał kamizelkę która osłabiała tego typu uderzenia, ale osłabić a zatrzymać dwa latające kawałki stali to różnica. Pewnie skończyłby nabity na nie. Do tego nie miał pewności czy aby na pewno polecą w korpus, a nie np w kończyny lub głowę. Dobrze że sędzia przerwał walkę, bo mogłoby zrobić się nie do końca ciekawie. Kuglarz zdał sobie sprawę że przeciwnik doprowadził do tego że nie potrafił nawet w pełni wykorzystać potencjału swojego klanu. A szkoda. Nie ma co się dłużej nad tym rozwodzić, dostał łomot koncertowo. Wstał i sędzia ich pouczył że przesadzili, wyciągnął jeszcze rękę po jakieś datki na obiad. Westchnął wyciągnął w jego stronę dłoń i wręczył mu kilka monet które były przeznaczone na dzisiejszy obiad kuglarza. Chyba będę musiał połowić ryby pomyślał Enoki wiedząc że pożegnał się z swoim posiłkiem. Obrócił się do zwycięzcy i ukłonił mu się. Dziękuję za walkę, była fenomenalna. Liczę na rewanż w przyszłości. A teraz przejdźmy do interesów, widzę że władasz Raitonem. Nie chciałbyś zarobić 50 Ryo pomagając mi zapełnić jeden z moich zwojów technikami tej natury? Kuglarz taktycznie zmienił temat, uznał że może mimo przegranej coś zyska. Coś materialnego co pomoże mu stać się silniejszym. Co prawda doświadczenie z walki na pewno się przyda, ale jednak taki zwój bardzo by się mu przydał do drugiej kukły. To co chętny ?Zdjął maskę przesuwając ją na czoło i uśmiechnął się szeroko. Trzeba przyznać, że dawno tak dobrze się na bawił. Pierwszy raz spotkał przeciwnika z którym przegrał. No poza przypadkiem kiedy był dzieckiem. Ale na swojej drodze shinobi to była pierwsza osoba która go załatwiła.

[Kenshi]

Plan który realizował Kenshi, napotykał pewne problemy, ale ktoś kto obserwował pojedynek z boku, dostrzec mógł że to po stronie żelaznego przedstawiciela Szczepu Maji leży inicjatywa, bo to właśnie on przez cały czas szarżował na swojego przeciwnika. Ten, skutecznie się bronił, ale również czynił to tylko do pewnego momentu. Szybkość i zaciętość z jaką walczyli stała na najwyższym poziomie i kwestią tylko pozostawało kiedy Akoraito zacznie się gubić w pojedynku z Sentokim. Moment tego nadszedł zresztą niedługo, w chwili gdy namagnesowane Fuma shurikeny zwróciły się przeciwko swojemu właścicielowi. Ten najwyraźniej nie do końca pojmując istotę zbliżającego się niebezpieczeństwa, postanowił ponownie użyć swojej marionetki, skupiając się na jej wykorzystaniu od frontu. Fuma shurikeny, które jednak błyskawicznie się zbliżały, nadejść miały z innej strony, bo od obu stron oponenta, co mogło się skończyć ostatecznie tragicznie, gdyby nie reakcja sędziego, który w porę zareagował.
- Walcz tak, żeby wygrać - odparł spokojnie Kenshi, zwracając się najpierw do sędziego, by po chwili przenieść spojrzenie na kuglarza, który zachował się przyzwoicie, gratulując zwycięzcy wygranej w swoim pojedynku. Sędzia z niezwykłem niezainteresowaniem przyjął to tłumaczenie, dużo większe zainteresowanie wykazując pieniędzmi po które zaraz się zwrócił. W tym momencie Kenshiego ubył Masaru, który wyciągnął kilkanaście monet i wręczył je mężczyźnie który w decydującym momencie zatrzymał mój atak. Ten po otrzymaniu zapłaty za swoją pracę, zbył nas zwykłym machnięciem dłoni i zwrócił swoje kroki w kierunku miasta, najwyraźniej chcąc jak najszybciej ugasić rosnące pragnienie w żołądku.
Kuglarz w tym momencie, zwrócił się ponownie do Kenshiego, tym jednak razem z niecodzienną propozycją. Świadomość, że Kenshi miałby udzielić temu chłopakowi swojej własnej energii, która mogłaby zostać w przyszłości wykorzystana przeciwko innym, nie czyniła na nim żadnego wrażenia. Świat był pełen niebezpieczeństw, a śmierć stała tu na każdym zakręcie, stąd nie dziwiła go taka prośba. Szczerze mówiąc, po tym pojedynku wiedząc mniej więcej z kim ma już do czynienia, raczył nawet na tą propozycje przystać, nieco jednak ją modyfikując.
- Niech więc tak będzie, uczynię to, ale nie za opłatę a za wymianę. Chcę Twojej wiedzy, na temat marionetek i waszego rzemiosła. Jestem pewny, że potraficie dużo więcej, niż tylko to co mi dotychczas pokazałeś - przedstawiciel szczepu Maji odparł, nie spuszczając ze swojego niedawnego oponenta spojrzenia. Wiedząc jednak, że miejsce gdzie się znajdowali, nie sprzyjało takiej wymianie, a ponadto wysiłek jaki włożyli w walkę, zasługiwał na wynagrodzenie - postanowił pójść o kolejny krok na przód i wystosować kontrpropozycję - Nie jest to odpowiednie miejsce do dobijania handlu. Pozwól się ugościć w Kinkotsu, dobrze nam zrobi wypłukanie z gardeł tego pustynnego piachu - Kenshi jeszcze zaproponował, po czym jeżeli nie spotkał się ze sprzeciwem, ruszył wraz z Masaru w stronę stolicy Atsui, miasta które niedawno opuścili by stoczyć pojedynek i do którego właśnie powracali.

• Masaru oraz Kenshi [z/t]

[Motoko]

Była już noc, kiedy dziewczyna znów pojawiła się w pobliżu oazy, tym razem jednak była ona zamieszkała przez tubylców, którzy w większości pochowali się w swoich domostwach. Pogoda naprawdę sprzyjała Mo, która niemalże tańczyła z radości, pomimo doskwierającego odczucia lekkiego odwodnienia. Z nieskrywaną radością położyła się obok tafli wody i włożyła rękę do zimnego źródełka. Tym razem nie odczuwała żadnego bólu po treningu, jednakże lekkie zmęczenie mozolnie opanowywało jej oczy, które spoglądały spod przymrużonych powiek. Nie miała pojęcia ile tak wędruje, choć wydawało jej się, że droga pomiędzy wioskami nie była tak długa, dlatego nie dając się opanować zmęczeniu, szybko wstała i zaczęła przeglądać się w wodzie. Po rutynowym sprawdzeniu, czy przypadkiem żaden włos na głowie nie zechciał żyć własnym życiem i 'odkleić się' od reszty, rutynowo rozejrzała się po cichej wiosce. Już dawno nie wyczuwała takiego spokoju, który również opanował ją, pewnie ten klimat nocnych eskapad tak działa na ludzi, musi zacząć to robić trochę częściej, może wtedy odnajdzie swoją równowagę, której tak usilnie poszukuje?

[Uchiha Matsu]

1/15
"Miecz do wynajęcia"

Młoda Samurajka dotarła wreszcie do oazy. Wędrowała dość długo i liczyła na to, że woda, którą tu znajdzie ugasi jej pragnienie i pozowli na chwilę zapomnieć o temperaturze nad głową. Przy okazji przeglądała się też w czystej tafli niczym w lustrze i pielęgnowała swoje włosy, w taki sposób, by żaden nie wystawał. Zaraz po upewnieniu się, że wygląda bosko, ruszała w stronę osady. Nie wiedziała co znajdzie w środku, jednak przed tym czekały ją tereny poza murem osady, w której mieszkali farmerzy i strażnicy. Pogoda dopisywała, a ludzie zbierali się na targ pohandlować swoimi wyrobami. Kupcy z różnych krajów również mijali oazę, by napoić swoje konie i muły.
Jeden z nich postanowił zagadać do dzielnej samurajki, spoglądając na jej groźny miecz.
- Witaj, droga wojowniczko, potrzebuję pomocy w ochronie mojego orszaku w drodze do wioski. Czy mógłbym łaskawie wynająć ten mięcz i osobę która go dzierży?- powiedział spokojnym, jednak nieco zdesperowanym tonem. Jego orszak był dość duży bo składał się aż z czterech powozów, tuzina koni i dużo więcej ludzi i służby. Warto było by się tym zainteresować...

[Motoko]

Nie oczekując niczego innego, jak nocnego, świętego spokoju, nagle usłyszała kogoś głos. Odwróciła się w stronę mężczyzny, który widocznie był w ogromnej potrzebie, kto wie, może jakieś zbiry już go napadły i uciekł od swoich obrońców? Ech...Motoko nie uśmiechało się po raz kolejny robić komuś przysług, ale przecież jako Samuraj musiała godnie reprezentować nazwisko swojej rodziny, nawet jeśli nikt go nie znał. Przyglądając się sprzedawczykowi przytaknęła głową, na znak akceptacji jego propozycji. Oczywiście zaraz po tym spojrzała na orszak, który za sobą ciągnął biznesmen, również zawieszają wzrok na każdym powozie, a także służbie, która widocznie była równie przerażona samotną podróżą przez pustynię, jak on.
- Niezbyt rozsądnie jest podróżować samemu nocą, szczególnie po pustyni. - powiedziała do niego, rozglądając się dookoła, nie żeby dosłownie robiła to samo, choć oczywiście jej jedynym skarbem była tachi i troszkę pieniędzy, które trzymała przy sobie, w przeciwieństwie do mężczyzny. - Masz może jakiś bukłak? - spytała się mimochodem, troszeczkę wykorzystując to, że mężczyzna potrzebował jej pomocy, ale co tu się dziwić, w końcu susza, to susza, każdy chce pić.

[Uchiha Matsu]

3/15

Noc zapadła już całkowicie i niebezpiecznie było się poruszać samemu na szlaku. Motoko dobrze o tym wiedziała, ale jej nowemu pracodawcy ktoś chyba jednak zapomniał o tym powiedzieć. Zniecierpliwiony kupiec ucieszył się niesamowicie, gdy zaakceptowała jego propozycję i od razu poleciał po wspomniany bukłak. Nie był to jakiś duży pojemnik, ale jak dla jednej osoby powinien być w sam raz.
- No to w drogę, zapraszam na jeden z powozów.- i wskoczył na wyzdabiany drogimi kamieniami i kolorowy powóz, a następnie zrobił miejsce dla niej. Gdy karwana ruszyła, wszyscy natychmiast wrócili na swoje stanowiska i zaczęli pilnowac towarów. Ogólnie w całym orszaku podróżowało pięciu ludzi, razem z woźnicą każdego pojazdu. Powoli toczyły się one w stronę osady, pokonując odległość od oazy do bramy. Strażnicy przy bramie już czekali i poprosii o dokumenty. Kupiec wszystko ładnie podał i po chwili mogli już jechać dalej.
- Teraz trzeba dostać się do centrum, miej proszę oko na złodziejaszków.- dodał dziarskim już tonem, zdecydowanie uradowany, że jest już w środku.

[Motoko]

Znów ten entuzjazm...Widać ludzie są szczęśliwi w każdym zakątku świata, choć sama dziewczyna nie mogła powiedzieć, że przechodziła jakieś weltschmerz, bo tego dnia również poczuła uczucie spełnienia, kiedy udało jej się opanować nową technikę. Po prostu nie obchodziło ją szczęście jakiegoś kupczyka, a może po prostu odpychała od siebie potencjalne uczucia na rzecz równowagi? Czy osoba będąca Samurajem nie powinna przypadkiem kierować się opanowaniem i realizmem? Słowa dziadka, jak zwykle pojawiały się w jej głowie częściej niż by chciała i co gorsza, kierowały jej poszczególnymi wyborami, przykładowo teraz. Nie miała ochoty na towarzystwo mężczyzny, a tym bardziej obronę jego mienia, ale przecież była nauczana, że należy bronić słabszych, tylko czy ona ma prawo wybierać, kto jest silniejszy?
Podeszła do tafli wody i napełniła cały bukłak, upewniając się, że w przedmiocie nie ma żadnej trucizny. Wskoczyła na jeden z powozów, żeby zaraz zdecydować się na wejście jeszcze wyżej, mianowicie na dach, który na szczęście był na tyle dobrze umocowany, że dziewczyna z niego nie spadła. Usiadła tyłem do pierwszego woźnicy, uprzednio informując go o tym, tak samo, jak mówiąc, żeby zgłaszał każdą ewentualną przeszkodę w postaci rzezimieszków. Mając wgląd na tyły wszystkich pojazdów, jak i boki każdego z nich, a także tego na którym siedziała, z uwagą obserwowała najbliższe otoczenie wioski. Ze względu na ciemność otaczającą całe miasto, ciężko było jej spostrzec cokolwiek dalej niż czterdzieści metrów, na którym, na szczęście nie kończył się ostatni powóz.

[Uchiha Matsu]

5/15

Podróż była spokojna i karawana mijała kolejne ulice bez największych problemów. Co chwiilę ludzie tylko zatrzymywali się, na skrzyżowaniach głównych alej, by przepuścić cztery wozy, które podążały sprawnie do centrum w wolnym tempie. Nikomu się nie spieszyło, dopiero zaczynał się handlowy weekend, także wszystko zdąrzy się sprzedać. Przynajmniej takie myśli chodziły teraz po głowie woźnicy, który ochoczo smagał swoje szkapy do przodu i podgwizdywał jakąś denną melodię. Przynajmniej był zadowolony i wiedział co w życiu ma robić.
To co powinna robić Motoko, to wypatrywać jakichkolwiek dziwnych, czy niebezpiecznych sytuacji, które mogły w każdej chwili pojawić się zza zakrętu. Do centrum zostało już niewiele ponad dwie przecznice. Słońce powoli tliło się za horyzontem, wyznaczając nowy dzień.
Karawana wjechała do centrum zataczając wielkie kółko wokół stoisk, by dotrzeć do swojego. Był to wielki podest z marmurową ścianą, oraz miejscem dla koni i skrzyń. Pomocnicy kupca od razu zabrali się za rozkładanie namiotów, a on sam zwrócił się do samurajki w nastepujących słowach;
- Proszę miej oko na nasze towary, podczas gdy moja ekipa będzie rozstawiać wszystko na miejscu. Nie chcę też tu żadnych dzieci, bo one kradną najwięcej.- powiedział to wyjątkowo wzburzonym tonem, lecz nie w stronę Motoko, lecz raczej ran z przeszłości. Może nie lubił dzieci?

[Motoko]

Widocznie nie znalazł się nikt wystarczająco mądry, kto zechciałby stoczyć walkę z dziewczyną, która swoją drogą była trochę zdegustowana tym, że może nastraszyć dzieciaczki. Przecież one nigdy nie uwierzą, że taka drobna szesnastolatka byłaby w stanie cokolwiek im zrobić, a mogłoby je spotkać spore zdziwko, choć samej Motoko nie uśmiechało się wyciągać broni przeciwko niewyrośniętym jeszcze szczerbatym dzieciaczkom. Słuchając się prośby, a raczej polecenia mężczyzny, skierowała swoje nogi w stronę powozów, z których mężczyźni wyciągali towary. Odeszła na pewną odległość, wędrując wzdłuż, jakby sama planowała ich zaatakować i obrabować, w istocie chodziło o to, że miała pogląd na karawanę, która od drugiej strony była obserwowana przez przenoszących towary. Z logicznego punktu widzenia, nikt nie powinien się napatoczyć, w końcu jej wystająca tsuka z sayi, raczej świadczyła o prawdziwej broni, a nie treningowym, wyprofilowanym patyku. Odległość, zaraz została zmniejszona, kiedy tylko zauważała większą grupkę osób zbliżającą się od pojazdów. Zaraz jednak ludzie zmienili kierunek i wrócili z miejsca, z którego przyszli. Być może z daleka Mo wydawała się być wysoka i zabójcza... Co by nie powiedzieć, broń przytwierdzona do jej pasa świadczyła raczej o powadze jej umiejętności, choć sama mogłaby szczerze samą siebie wyśmiać, w końcu jeszcze nie potrafiła tak wiele, ale nadszedł czas by to zmienić! Z tym właśnie postanowieniem znów rozejrzała się po okolicy, postanawiając sobie, że po odpowiednim odpoczynku pójdzie nauczyć się nowej techniki.

[Uchiha Matsu]

7/15

Było już dość jasno i większość kupców i kupujących zleciało się na targ, by handlować swoimi dobrami. Wszyscy byli podekscytowani, gdyż weekend handlowy zawsze przyciągał do miasta spory tłum ciekawych osobistości, orientalnych produktów, zabawek dla dzieci, fajerwerków i tego typu bajerów. Dzień toczył się powoli i do końca rynku zostało jeszcze jakieś dobre sześć godzin. Ludzie bardzo chętnie odwiedzali stoisko bezimiennego kupca, który krzatał się to tu to tam, sprzedając różności. Bo i czym handlował nasz bohater. Od dywanów, po lampy, zastawy, złote puchary, ozdabiane pudełka, drogocenne kamienie, biżuteria, mydło i powidło. Trzeba było na prawdę bystrego oka, by przy tak wielkiej liczbie ludzi ogarnąć, komu akurat nie przybędzie lepkich paluchów.
Nagle w tłumie można było zauważyć przejęcie i ktoś wpadł na zabytkowe zegary przewalając je. Na pewno wymagało to uwagi ochrony, gdyż burda w alejce, tak blisko innych drogocennych rzeczy na pewno nie zwiastowała nic dobrego.
Dalej Pisz Tu