Oaza w pobliżu wioski

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 7/30+ Co jak co, ale trzeba było przyznać, że młodzieniec wyraził się nieco niezgrabnie i nie miał nawet czasu na dłuższą rozmowę, by wyjaśnić wszystko tak jak to potrzeba. Odszedł więc pozostawiając po sobie jedną, wielką zagadkę. Na szczęście co dwie głowy to nie jedna, bo do dyspozycji był jeszcze Kuro(prawie jak Kuroi <3). Ten także nie potrafił odgadnąć prawdziwych intencji chłopaka.
Nie stanowiło to większego problemu, gdyż piaskowy synek wytworzył dobrze znaną i kochaną platformę. Uformowała się niezwykle szybko słuchając woli Sabaku. Czy to z lenistwa, czy to z wygody jaką oferowała, czy może jednak takie rozwiązanie było prostsze - w każdym razie Ichi wskoczył sobie na swój twór, a zaraz za nim jego czarny kompan. Jakby nie patrzeć drogą powietrzną musiał dogonić wędrowców, którzy kroczyli w piasku. Ich nogi co jakiś czas zapadały się pod ciężarem ich ciał, a dodatkowo jeszcze plecaków. Zaskoczeni nagłym przybyciem odskoczyli nieco od chmurki, prócz turbanisty. Ten popatrzył najpierw na młodego, a później na shinobiego z towarzyszem.
-Rozbitków można by rzec, jeżeli pustynia także może być morzem. Tych, którzy zostali wypędzeni z tego kraju. Tych, którzy przegrali. Dobrze wiesz o czym mowa, skoro władasz piaskiem. Kto wie, może ich kości zmielone na proch teraz kontrolujesz - wzruszył ramionami i chyba nie był skory do dalszej dyskusji. Odszedł tak po prostu przechodząc obok piaskowej chmurki, a za nim reszta wesołej gromadki. Odpowiedź jednoznaczna, czy też nie - turbanista już więcej mógł rzec na temat tych, którzy zaprzątnęli głowę Ichiemu. Gdyby podleciał wyżej mógłby mniej więcej zobaczyć w oddali jak rysuje się mały obóz na tle pustyni. A konkretniej dwa oddalone od siebie o jakieś trzysta metrów dosyć sporą wydmą, więc nie mieli zbyt dużej widoczności pomiędzy sobą.

[Ichirou]

Dogonienie czwórki podróżnych było tylko kwestią czasu. Piaskowa platforma była świetnym narzędziem do przemieszczania się, dlatego też Ichirou niedługo później mógł zadać pytanie na temat, który nurtował go w obecnej chwili. Tym razem nie odezwał się już młody chłopaczek, lecz jakiś jegomość w turbanie, który udzielił dość wymijającej odpowiedzi. Niby przedstawił pewne informacje, ale w sposób pozostawiający wiele do życzenia. Może pozorował na jakiegoś mędrca mówiąc w tak dziwny sposób? Albo był jakimś samozwańczym poetą? Cholera wie. Tak czy inaczej, Ichirou czegoś tam się dowiedział po prędkiej analizie wypowiedzi mężczyzny z turbanem.
Więc nie pytał, bo wędrowcy nie byli chętni do podjęcia dalszego dialogu. Przez głowę przemknęła mu jedynie odpowiedź, że kości żyjących jeszcze Kaguya również zostaną zmielone na pył, jednak w ostatniej chwili sobie darował i po prostu zamilknął. Chyba nie było potrzeby podkreślać i dobitnie deklarować przy każdej możliwej okazji, jak to bardzo nienawidzi wrogiego klanu i jak bardzo zdecydowane ma wobec nich zamiary.
- Nie przepuścisz okazji, żeby ich dorwać, co? - skomentował Kuro, nie licząc na odpowiedź. Ta była zupełnie zbędna, bo to było jasne, że Asahi postanowił sprawdzić wspomniane obozy, nawet jeśli szansa na występowanie tam renegatów była bardzo niewielka.
Wzniósł się trochę wyżej, chcąc mieć lepszy wgląd w okolicę. Jeżeli gdzieś tam mieli znajdować się wrogowie, to wolał wiedzieć o tym zawczasu, aniżeli pchać się w ciemno w sam środek piekła. Ruszył w tamtą stronę, ale zachował dość duży dystans. Nie chciał zostać zbyt wcześnie wypatrzonym. Postanowił więc skorzystać z dość ciekawej techniki, która w tym momencie powinna mieć dobre zastosowanie. Z pobliskiego piasku uformował piaskową kulę, która w ciągu chwili upodobniła się do oka. Puścił ją naprzód, by za jej sprawą mieć dobry podgląd na pobliskie obozy. Chciał się dobrze przyjrzeć tym nieznanym miejscom, by móc ocenić występowanie przeciwnika i potencjalne zagrożenie.

Nazwa

Daisan no Me

Pieczęci

Przyłożenie dwóch palców do oka

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 12% | D: 10% | C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2% (1% za turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Bardzo przydatna technika, która idealnie nadaje się rekonesansu. Użytkownik zasłania dłonią jedno z oczu, by tym samym w drugiej dłoni utworzyć jego kopię. Piaskowe oko może się unosić dzięki czemu idealnie nadaje się do podpatrywania poczynań przeciwników.

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 9/30+ Kuro - jego pytanie było bardzo ciekawe, wiele mówiło o jego towarzyszu. Było to bardziej jak stwierdzenie, jednak skąd pochodziła ta złość i nienawiść to wiedział sam zainteresowany i najwidoczniej nie miał zamiaru przegapić okazji kolejnej konfrontacji z kościanymi wojownikami, bo zapewne o nich była tutaj mowa jak miało się okazać. Podleciał wyżej, gdzie powietrze było nieco mniej gęste, chłodniejsze mimo iż logika podpowiadała inaczej. Nie była to jednak na tyle wielka różnica, by ją jakoś szczególnie odczuwać.
Stąd też miał dobry widok - dwie oddzielone od siebie osady, do których się teraz zbliżał rosły w oczach. Może nie były ogromne, nie były to miasta, tylko podzielone na dwie grupki ludzi, którzy przez jakiś czas zajęli ten teren. Koczownicy. Będąc na tej wysokości idealnie się maskował, gdyż nikt nawet nie spodziewał się niebezpieczeństwa pochodzącego z powietrza. A powinni, gdyż pierwszym ruchem młodego Sabaku był zwiad. Małe oczko poszybowało wprost do pierwszej wioski, dotarło tam niepostrzeżenie i mogło zobaczyć jak wyglądała. Składała się z sześciu namiotów (które widział również z góry) ułożone koliście, pod którymi byli skryci ludzie. Nie tacy zwykli, gdyż na ich czole widniały dwie dobrze znane młodemu Sabaku znamiona w kształcie kropek. Co jakiś czas wychodzili z namiotu by się posilić czy też po prostu się napić. Jego oko obserwowało jeden namiot po drugim - w każdym po jedna, dwie osoby - łącznie dziesiątka. Drugi obóz był podobny jeżeli chodziło o plan z góry, więc mógł sądzić, że jest tam podobnie. Przy ostatnim namiocie nagle stracił wizję. Oko po prostu przestało nadawać. Coś przerwało technikę. A zegar tykał tik tak, tik tak.

[Ichirou]

Asahi kierował się dość jasnymi pobudkami, których nie miał w zwyczaju ukrywać. Wrogość do kościanego klanu nie wzięła się z znikąd. Owszem, między Sabaku a Kaguya od zawsze pojawiały się spięcia, ale przez długi czas brązowowłosy niespecjalnie tym się przejmował. Sytuacja diametralnie się zmieniła, kiedy to kościani najechali osadę władców piasku, mordując przy tym najbliższa rodzinę Ichirou. Sam był uczestnikiem tych tragicznych wydarzeń, które wywarły na nim pewne piętno i stały się źródłem wielkiego gniewu. Przez dwa lata żył przede wszystkim wojną, aż wreszcie wypełnił swoją zemstę, przyczyniając się do zwycięstwa w rozstrzygającej bitwie i odebrania ziem przegranemu klanowi. W Atsui jednak wciąż pozostało wielu stojących po stronie Kaguya, których zdaniem Ichiego należało wyeliminować. Może i w tej kwestii miał zapędy na tyrana, ale fakt, całkowita czysta kościanych rozwiązałaby problem i umożliwiła Sabaku stabilizację i możliwość dalszego rozwoju.
Czujnie badał obozowiska, skupiając się przede wszystkim na ludziach, bo to z nimi mogła nawiązać się potencjalna walka, o ile ci okazaliby się wrogami. Wkrótce mógł dostrzec, że tak właśnie było. Charakterystyczne kropki na czołach jednoznacznie wskazywały na przynależność tamtych ludzi. W pierwszym obozie naliczył się dziesięciu osób, a w drugim... W drugim nie zdążył się naliczyć, bo wizja została przerwana, co oznaczało zniszczenie piaskowego oka.
- Cholera - mruknął Sentoki, wtłaczając w pobliski piach swoją chakrę, by za jej sprawą powołać do istnienia sześć klonów. Jeżeli ktoś zniszczył jego twór, to zapewne spodziewał się możliwego ataku. Należało działać szybko. W pierwszym obozie byli nieświadomi jego obecności, więc postanowił najpierw skoncentrować się na tym drugim, gdzie zniszczono jego oko.
Obniżył lot i popędził naprzód, puszczając przed sobą piaskowe replikacje. Miały one jak najprędzej otoczyć namioty, by odgrodzić potencjalnym przeciwnikom drogę ucieczki. Nie zamierzał pozwolić komukolwiek się wydostać, szczególnie, że uciekinier mógłby zawiadomić pierwszy obóz. Dystans jak i spora wydma odgradzająca obozowiska działała teraz na korzyść złotookiego Sabaku.
Zanim kogoś zaatakuje, musiał najpierw wiedzieć, kogo. Dlatego też najpierw musiał się nieco zbliżyć. Klony miały zająć pozycję i wdać się w walkę, jeżeli ktoś zamierzał wybiec spoza obszaru obozowiska. Jeżeli ktoś zdecydował się zaatakować Ichirou, to też w pierwszej kolejności zamierzał po prostu uniknąć zagrożenia poprzez szybkie przemieszczenie się na piaskowej platformie. Jeżeli to miało nie wystarczyć, zasłoni się piaskiem.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 11/30+ Zniżając swój lot chłopak mógł zobaczyć jak obozy rosną w oczach. Nie było dla niego zaskoczeniem co tam jest, gdyż uprzednio widział wszystko swoim małym oczkiem. Jego plan był prosty - co do wykonania to miało się dopiero okazać. Stanął na ziemi, czas leciał nieubłaganie - przesłał swoją chakrę do piasku, a obok niego znalazła się zaraz całkiem spora jakby nie patrzeć ilość klonów. Biegł razem z nimi wprost do obozu, utworzyli okrąg pomiędzy namiotami stając w bezpiecznej odległości. Nie było to zbyt trudne, gdyż sam układ obozowiska stanowił do tego idealną okazję. Można powiedzieć że albo koczownicy tego nie dopilnowali, albo po prostu byli przygotowani na taką sytuację co było trochę gorszą opcją dla Ichiego.
Ustawił się w na pozycji, wyczekiwał i w końcu z jednego z namiot wyszedł barczysty, wysoki mężczyzna, który gniewnym spojrzeniem przeleciał po piaskowych kopiach i ich właścicielu. Uśmiechnął się pod nosem i machnął do środka namiotu. Z tego co uprzednio zobaczył swoim piaskowym okiem machnął do trochę niższego, żylastego chłopaka w wieku podobnym do piaskowego dziadka. Przy swoim boku miał miecz łudząco przypominający katanę, lecz cały biały. Był utworzony z kości - albo przed zniszczeniem oka, albo tuż po. Trudno było stwierdzić, gdyż w ich przypadku wykonanie sobie broni było często błyskawiczne.
-Czego chcesz? - rzucił ten niższy widząc jak piaskowe kopie są gotowe do ataku, lecz nie zaatakowały, gdyż nikt nie miał zamiaru ruszyć do boju nie wiedząc z kim mają do czynienia. Pozostali ludzie kryli się nadal w namiotach, lecz przez zasłonięte płótno Sabaku nie mógł stwierdzić jak są ułożeni. Wiedział jednak, że jest tam jeszcze czterech.
-Może po prostu udamy że nas nie widziałeś, pójdziesz sobie do swojej wioseczki i będzie pięknie? - dodał ten wyższy sprawiając wrażenie bardziej inteligentnego mimo wypisanego na twarzy "mam IQ banana".

[Ichirou]

Mógł być niemalże pewien, że zmierza do obozowiska wroga. Nawet jeśli nie było tutaj Kaguya, to tutejsi ludzie musieli być zbratani z nimi. Dla Ichiego nie było w tej kwestii rozróżnienia. Ci, którzy świadomie stawali po stronie renegatów powinni dobrze wiedzieć, jakim ryzykiem jest to obarczone. Atsui należało teraz do rodu Sabaku, a kościany klan i poddani im ludzie otrzymali okazję opuszczenia prowincji w spokoju. Oczywiście nie wszyscy zamierzali się podporządkować tym ustaleniom. Dla nich wojna na dobrą sprawę się nie kończyła, bowiem pochowali się po wszelakich norach i zakamarkach pustyń, by stamtąd jak jakieś robactwo szkodzić władcom piasku.
Nie spodziewał się, że z samego początku tutejsi będą próbowali wejść w jakąkolwiek interakcję. Liczył na walkę od pierwszej chwili. Sam bowiem ruszyłby natychmiast do boju na widok znienawidzonego wroga. Osobiście nie widział jakichkolwiek możliwość przyjmowania jakichkolwiek układów.
Czy ten gość naprawdę liczył, że Ichirou tak po prostu odejdzie stąd i puści ich wolno?
- Macie niezły tupet, koczując tak blisko Kinkotsu. Na co wy tak naprawdę liczycie? - odpowiedział, trochę grając na czasie, ponieważ w tym samym momencie podjął bardziej zdecydowane działania. Zacisnął pięść i powołał do ruchu piasek, na którym stała dwójka napotkanych mężczyzn, by unieruchomić ich nogi, a wkrótce całe ciała. Brązowowłosy mógł poszczycić się bardzo wysoką prędkością piachu, który powinien bez problemu schwytać nawet wprawionych w boju wojowników.
W razie problemów, był gotów do stworzenia tarczy z piachu. Gdyby pojawili się inni, ich też zamierzał schwytać piaskiem. Klony utrzymywały swoje pozycje i wciąż realizowały tę samą taktykę, czekając na ewentualnych uciekinierów.
Dalszą rozmowę przełożył na potem, kiedy będzie miał nad nimi absolutną przewagę i kiedy ci będą zdani na jego łaskę (której prawdę mówiąc dla kościanego klanu nie miał). A co z Kuro? Ten przyczaił się gdzieś z tyłu, za kamieniem lub głazem, chcąc po prostu przeczekać potyczkę.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 13/30+ Na pytanie Sabaku dwójka koczowników spojrzała po sobie, wymienili spojrzenia, lecz nie mieli żadnego komentarza. Czy ich postępowanie było właściwe czy też nie - może po prostu nie mieli innego wyjścia niż tylko podróżować. Wzruszyli ramionami lekceważąco, a zaraz potem dookoła ich nóg zaczął podnosić się piasek, by skrępować ruchy. Nie mogło być jednak zbyt prosto, prawda? Żylasty w odpowiedniej chwili popchnął swojego większego kompana, a ten odsunął się od pętającego piasku. Tym samym odbił się od gruntu i z gracją baletnicy stanął na jednym z pali przytrzymującym namioty. Mimo swej ogromnej postury wydawał się lekki jak piórko, zupełnie jakby nie ważył tyle na ile wyglądał. Uśmiechnął się pod nosem i wyrzucił schowane za sobą ostrze, które jednak zablokowane zostało przez tarczę piaskowego dziada. Ta utworzyła się błyskawicznie, jakby piasek sam z siebie chciał obronić swojego mistrza przed atakiem. Wyglądało na to, że wszystko stoi po stronie Ichiego - pozostali wyszli z namiotów i rozejrzeli się co tak naprawdę się dzieje, lecz ich także spętał piasek. Poza poznaną już dwójką była jeszcze jedna kobieta, dwóch facetów i małe dziecko - dziewczynka, która od razu została spętana piaskiem. Po prostu była mała i tyle. Reszta natomiast nie miała zamiaru się obijać. Kobitka i żylasty rzucili małe bombki, przez co 3 klony rozprysły się od uderzenia pozostawiając przy życiu jeszcze trzy. Chwilę potem piasek dorwał się do ich rąk, jednak do reszty jeszcze nie zdołał dotrzeć, jest w połowie drogi. Obecnie nikt z nich nie może się poruszać, oprócz stojącego obecnie na namiocie wielkiego typa.
Wszystko oglądał z tyłu Kuro i od razu coś mu nie pasowało. Ten jeden był po prostu był inny, wyróżniał się na ich tle zupełnie jakby był sztuczny? Czy może to jednak jego umiejętności shinobiego były tak rozwinięte, że jeszcze nie dał się dać spętać przez piaskowe łańcuchy.

[Ichirou]

Dialog się skończył. I dobrze. Asahi nie miał ochoty na luźną pogawędkę, nie z nimi. Napotkaną grupę w obozie traktował niemalże tak samo jak tych, z którymi ścierał się podczas ostatniej bitwy o Atsui. Eliminacja ludzi podległych kościanemu klanowi w przypadku młodego Sabaku była uwarunkowana zarówno politycznymi kwestiami, jak i tymi bardziej prywatnymi. Niszczył wroga, wymierzając przy okazji odwet za doświadczone osobiste tragedie. Zemsta była ostatnio jego sposobem na życie.
W ciągu chwili zdołał złapać prawie wszystkich tu obecnych. Przed jego piachem nie było ucieczki. Schwytał nie tylko mężczyzn, ale również kobietę i dziecko. W ferworze walki nie było czasu na przesadne rozważanie i dywagacje. Za zwątpienie można było słono zapłacić, więc na ten moment Ichirou nie zaprzątał sobie głowy chociażby sprawą tego bachora. Chciał najpierw wszystkich pojmać, a dopiero potem zamierzał rozważać, co z nimi zrobi. Chociaż w sumie to ich los już został przesądzony dobrą chwilę temu. Trudno było się spodziewać werdyktu innego niż ten najmocniejszy, gwarantujący śmierć.
Został tylko ostatni szkodnik, na którym mógł skupić swoją uwagę. Na pozostałych po prostu zacieśnił piaskowe więzy i nakazał klonom się do nich zbliżyć, by te mogły zareagować, gdyby komuś zachciało się wyrwać i uciec. Ten wielki, ostatni typek zachowywał się dość dziwnie i jego działania mogły nieco zaskakiwać. Póki co jednak Sabaku postanowił kontynuować potyczkę na podobnych zasadach co dotychczas, przy czym teraz podkręcił znacznie tempo. Piach w luźnej formie zaatakował osobnika zarówno od przodu i od boków, natomiast tuż za nim miały powstać prędko utworzone kolce, długie na ponad metr. Kiedy ten miał zajmować się unikami przed złapaniem, szpikulce powinny wbić mu się w nogi lub w plecy. W razie problemów, Ichirou zamierzał utrzymywać dystans i osłaniać się piachem.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 15/30+ Plan Sabaku się nie zmienił - klony robiły za swoiste mięso armatnie dzięki czemu mógł czuć się bezpiecznie. Więzy pętały pozostałych Kaguya wspinając się po ich ciele coraz bardziej będąc już na wysokości kolan i łapiąc za ręce kościanych wojowników. Pozostałe trzy klony zacieśniły utworzony okrąg stworzony z trójki klonów. Z jednej strony powiedzą tchórz! Z drugiej zaś taktyk! Każdy wiedział swoje i każdy miał rację, gdyż siedział na innym miejscu. Słońce parzyło nieznośnie, lecz nie przeszkodziło to Ichiemu na wykonanie piaskowej chmury, a także kolców za plecami przeciwnika. Ten jednak podskoczył do góry i wyrzucił coś w stronę Ichiego. Próbował tego poprzednio, lecz tym razem nastąpił wybuch. To także nie dało się we znaki piaskowej tarczy, która idealnie tłumiła takie zagrożenia. Drugą rzeczą była jednak wyrzucona do góry bombka świetlna, która na chwilę oślepiła naszego kochanego brązowowłosego chłopczyka.
Była to jednak ostatnia rzecz, jaką zrobił mężczyzna, gdyż nie mógł kontrolować swojego ciała w locie. Przed dotknięciem gruntu nabił się na ostre piaskowe kolce. Te natychmiast pokryła czerwona warstwa posoki. Przebiło mu jedną nogę, a także żołądek co w takich warunkach oznaczało pewną i nieuchronną śmierć.
-Zawsze razem - to były jego ostatnie słowa. Pozostali jego współbratymcy nawet nie westchnęli (może dlatego że mieli "piach na gardle", a może po prostu że byli przyzwyczajeni do życia wojownika). Zginął w chwale, zginął jako męczennik broniąc swojej osady. Cóż, na głowie pozostał jednak pozostałych członków rodu Kaguya.

[Ichirou]

Ostatni wojownik nie dawał za wygraną. Przynajmniej na jakiś czas, bo zwinnie uciekał przed piachem i nawet potrafił wyprowadzić kontratak, który na szczęście rozbił się o piaskową zaporę Sabaku. Gorzej jednak z bombką, ponieważ jej blask trafił do bursztynowych oczu młodego mężczyzny, oślepiając na krótki moment. Asahi instynktownie zasłonił się piachem, dbając o własne zdrowie, ale jak się w następnym momencie okazało, nie było to już konieczne. Rumakowanie wielkiego osobnika wreszcie się skończyło, bowiem dosięgły go kolce stworzone z najpowszechniejszego surowca na pustyni. W ten sposób walka dobiegła końca, chociaż tak naprawdę większość tu zebranych nie miała nawet okazji do stoczenia prawdziwego boju. Po stronie brązowowłosego stały przede wszystkim wybitne umiejętności, ale także i przewaga zaskoczenia oraz ostrożność. Tak, nauczony doświadczeniem Ichi zaczął postępować z nieco większym rozsądkiem niż dotychczas. Jego przesadna pewność siebie już wiele razy sprowadziła go do parteru, dlatego też zachowywał się obecnie z pewną dozą ostrożności nawet w sytuacji, w której nie powinno być zbyt wiele zagrożenie. Przyniosło to jednak bardzo dobry rezultat. Rezultat, w którym miał wszystkich zebranych w garści. No, nie licząc konającego wojownika.
- Dlaczego nie opuściliście Atsui, kiedy mieliście na to okazję? Myśleliście, że skończy się to inaczej? - zapytał pojmanych, szukając w ich postępowaniu jakiegokolwiek sensu. Czego oni się spodziewali? Że będą sobie żyć w wesołej gromadce, w prowincji rządzonej przez nienawidzący ich ród? To nie on ich w tym momencie zabijał, tylko ich głupota. Sami skazywali się na ten zgubny los.
Zezłościł się na siebie. Dlaczego w ogóle pytał? Po co z nimi wchodził w jakąkolwiek rozmowę? Mógł ich od razu zabić. Z każdą kolejną chwilę przez jego głowę przechodziły kolejne myśli, a te budziły nowe wątpliwości. Chociaż bardzo chciał, to jednak nie była taka sama sytuacja do tej w czasie bitwy. Nie miał przed sobą armii żołnierzy, ale także i cywili. W tym zupełnie niewinnych, jeszcze nieświadomych istniejącego na pustyniach konfliktu.

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 17/30+ -Dlaczego? Może nie mieliśmy czasu, albo środków, bo ktoś zrobił tam rzeźnię? A może po prostu nie pozwoliła nam na to kultura! Też mamy swoją godność piaskowy dziadzie i nie będziemy schylać karków przed nikim. Nawet przed swoimi - rzuciła jedyna tutaj kobieta wyraźnie nie oczarowana Ichim, jego aparycją, głosem i różowymi majtkami w kropeczki na głowie. W głowie młodego Sabaku huczało od myśli, które nie mogły znaleźć ujścia. Nie było tu dobrego rozwiązania, a z każdą kolejną chwilą wydawało mu się, że jest coraz gorzej. Wyraźnie nie chcieli się poddawać, może nawet za cenę swojego życia. Kwestia sporna była w przypadku dzieciaka, ale on bez pomocy dorosłych nie da sobie rady w tak nieprzyjaznym klimacie. Sytuacja była więc patowa i większość zależała od doświadczeń (dobrych lub złych), a także sumienia. Nauczony tym pierwszym wiedział, że musi być ostrożny, gdyż wróg nie śpi i może w każdej chwili uderzyć znienacka. Tutaj jednak miał pełną kontrolę nad sytuacją, nie musiał się bać... chyba.
Nagle stracił wzrok, a raczej nie do końca. Tuż przed nim najpierw rozbiła się jedna bombka, która lekko go ogłuszyła. Piasek w ostatniej chwili zareagował na niebezpieczeństwo, lecz nadal szumiało mu w uszach. Zagrożenie pojawiło się znikąd. Otoczony teraz piaskiem nie za bardzo miał wgląd na sytuację, a klony mogły reagować, ale na oślep. Nie spowolniło to jednak uścisku uwięzionych w obozie Kagujuff. Nadal czuł jak pęta ich więzami piasku - ich ręce i nogi były zablokowane. Jeżeli opuści piasek, zobaczy że dookoła niego widoczność jest mocno ograniczona przez unoszący się jeszcze dym. Niedługo może być rozwiany przez podmuch wiatru.

[Ichirou]

Niepotrzebnie pytał, ponieważ otrzymał jedynie wymijającą odpowiedź, która przyczyniała się tylko do większego mętliku w głowie i irytacji. Mimo wszystko kobieta rozwiała część wątpliwości brązowowłosego. Jak miał ją oszczędzić, skoro ta okazała taką butę i wyraźnie podkreśliła, że ma świadomość dokonanego wyboru i jest w stanie ponieść jego najsurowsze konsekwencje. Napotkana grupa nie była skłonna do skulenia ogona i odejścia stąd na dobre. Dylemat Ichirou dzięki temu się wyklarował. Nie mógł puścić wolno tych, którzy wciąż zamierzali stawiać opór. Postanowił więc dokonać tego, co już dobrą chwilę temu powinien uczynić.
Nie zdążył wykonać egzekucji. Sytuacja niespodziewanie się zmieniła i to na niekorzyść Sentokiego. Gęsty dym skrócił widoczność do minimum, a Sabaku instynktownie się osłonił. Co się do cholery stało? Musiał jakoś wybrnąć z zaistniałych problemów. Stworzył pod sobą latającą platformę, by unieść się wraz z otaczającą go osłoną. Nie mógł przecież wypatrzyć zawczasu ewentualnego ataku, więc wolał dmuchać na zimne. Rozproszył zasłonę dopiero wtedy, kiedy wzniósł się nad całą chmurą dymu. Wtedy powinien mieć lepszy wgląd w okolicę. Może ktoś z zewnątrz postanowił go zaatakować? Jeśli tak było, postanowił potraktować go zmasowanym ostrzałem piaskowym pocisków za pomocą Rendan: Suna Shigure. Jeżeli nie, utrzymał swoją pozycję nad całym zamieszaniem, czekając, aż widoczność znowu się poprawie.

Chakra: 81%, ewentualnie 77% jeśli wykona Rendan: Suna Shigure

Nazwa

Sabaku Fuyū

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 12% | D: 10% | C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2% (1% za utrzymanie)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Dosyć pomocą technika przy pomocy której może ominąć kłopotliwe bądź niebezpieczne przeszkody na swojej drodze. Użytkownik techniki tworzy piaskową wysepkę na którą następnie wchodzi. Dzięki zmieszaniu swojego piasku z chakrą, użytkownik może podróżować przy pomocy wysepki, z wysoka omijając wszelkie niedogodności. Szybkość chmurki to połowa szybkości opanowanego poziomu reberu.

Nazwa

Rendan: Suna Shigure

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 35% | D: 30% | C: 20% | B: 15% | A: 10% | S: 5% | S+: 4%%

Dodatkowe

Wymaga znajomości Suna Shigure

Opis Niebezpieczna technika, która pozwala na zmasowany atak skierowany na przeciwnika. Użytkownik manipulując piaskiem wytwarza z niej giętką i szybką mackę, z której w każdej chwili może wystrzelić dziesiątki piaskowych pocisków, które następnie zaczynają lecieć w kierunku oponenta. Pocisków jest sporo i są dosyć szybkie, przez co trudno uniknąć trafienia.

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 19/30+ Napastnicy mogli się spodziewać, że piaskowy dziad zrobi jakiś unik, że odchyli się to w lewo, to w prawo. Może przygotowali się na takie ewentualności z bronią wystawioną przed siebie, jednak nikt z nich na co dzień nie miał styczności z przeciwnikiem, który po prostu sobie odlatuje od tak. I to do tego z latającą dookoła siebie sferą więc dla współczesnych ludzi wyglądał bardziej jak niezidentyfikowany obiekt kosmiczny. W każdym razie piaskowy dziad wzniósł się na kilka metrów do góry i miał teraz większe pole widzenia. Zobaczył ślady stóp na wydmie, która oddzielała oba obozy i wszystko stawało się jasne. Przyzwani wybuchami ludzie z drugiego obozu musieli już zareagować. Widać że rozmowa i granie na zwłokę kobiety z pierwszego obozu na coś się opłaciło, gdyż teraz to oni przeszli do ofensywy. W głowie Ichiego nadal delikatnie szumiało od wybuchu, a dym był gęsty. Rozejrzał się dookoła, lecz nie widział nikogo. Do tej pory większość Kaguyów siedziała schowana w dymie obmyślając kolejny krok jaki mogą zrobić. Nie było więc sensu strzelać piaskowymi pociskami na oślep. Może uzyskałby trafienie, ale była na to mała szansa. Do czasu, aż dymna zasłona nie przejdzie (a powoli się już rozpraszała), nie było szansy na widok przeciwnika czy to z jednej czy to z drugiej strony.
Za minutę, czy dwie widoczność poprawi się na tyle, żeby obie strony mogły bombardować się wzajemnie. Problem był jednak taki, iż Sabaku dysponował tylko odrobiną piasku z uprzednio stworzonej tarczy, zawartością gurdy no i to na czym latał. Jakie były więc jego kolejne kroki? Jak zamierzał się przygotować do uderzenia?

[Ichirou]

Opuścił gęstą chmurę dymu w dość sprytny sposób, uciekając w najmniej spodziewanym kierunku. To zapewniło mu bezpieczeństwo, a w następnej chwili także lepszy wgląd w okolicę. Nigdzie jednak nie wypatrzył przeciwników. Czyżby przybysze z drugiego obozu skryli się w zasłonie dymnej? Bardzo prawdopodobne. Nie dawali za wygraną, ale ich opór jeszcze bardziej zapalał brązowowłosego do walki. Ichirou nie należał z tych, którzy odpuszczają tak łatwo. To właśnie dzięki swej zawziętości w uśmiercaniu kolejnych wrogów zyskał przydomek Diabła Świtu.
Chcąc zgotować im piekło, pospiesznie przemieścił się na swej platformie kilkanaście metrów dalej i obniżył lot niemalże do poziomu piaszczystego podłoża, by teraz mieć po prostu nieograniczony zasób surowca do dalszych działań. Jeżeli dym wciąż wisiał w powietrzu, Sabaku zdecydował się na dość proste, ale bardzo przydatne w tej sytuacji zagranie. Rozproszona chmara ziarenek piasku miała wznieść się na obszarze chmury ciemnego dymu, by umożliwić Ichiemu lokalizację przeciwników. Zaraz po tym przygotował swój poprzedni plan, którym było Rendan: Suna Shigure. Wytworzył przed sobą sporą mackę, z której miał zaraz wystrzelić pociski w dość sporej liczbie. Majac możliwość zlokalizowania poszczególnych oponentów, mógł ze sporym powodzeniem wycelować w nich, a wisząca nad ziemią zasłona dymna stawała się przeszkodą nie dla Sabaku, a dla znajdujących się w niej nieszczęśników.
W razie problemów, mógł zawsze polegać na piaskowej chmurce, za sprawą której był w stanie natychmiast zmienić swoje położenie. Poza tym, jak zawsze, miał n powiednią ścianę.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Słońce w zenicie
Ranga C
Post 21/30+ Odleciał znad chmury i bardzo dobrze, bo zaraz za nim poleciał grad kościanych pocisków. Małych, zrobionych prawdopodobnie na szybko krótkich ostrzy, które były przecież domeną Kaguyi. Dzięki temu uniknął dosyć nieprzyjemnych obrażeń, bo jego chmurka nie była przecież tarczą, a piasek dookoła siebie zdążył już rozproszyć. Odleciał kawałek dalej wytwarzając przy tym chmarę piachu, która osiadła na teren. Poprzez użycie tej techniki mógł pośrednio czuć jak poruszają się pozostali przy życiu wrogowie. Pech chciał, że nie czuł tych, którzy znajdowali się pod namiotami. Nikt nie powiedział, że nie schowali się tam pod prowizorycznym nakryciem. Kto wie, może cienka płachta mogła ich ochronić... nie no nie ważne.
Wyczuwał dodatkowe cztery pary stóp, które poruszały się teraz niespokojnie po piasku szukając wroga, który się schował gdzieś w tej zasłonie. Nie spodziewali się, że on widzi ich ruchy i może sobie wyobrazić jak teraz się poruszają. W tym obozie jednak była szóstka ludzi - no jednego mniej, bo przecież mu się umarło - więc można było sądzić, że w drugim także jest tyle samo. Może mniej, może więcej, jednak wyczuwał tylko cztery osoby, które nie były jeszcze spętane przez piasek. Ci jednak nie spodziewali się ataku z zaskoczenia. Mimo przerzedzającego się dymu nie zauważyli szybko lecących piaskowych pocisków. Dwóch z nich oberwało niczym od uderzenia młotem w głowę - będzie boleć, może nawet wstrząs. Trzecia osoba dostała w ramię, zdołała zrobić mały unik. Jak to wyczuł? Cóż poprzez doświadczenie mógł mniej więcej określić jak poruszają się ludzie w czym pomagał mu piasek nasączony chakrą. Problem był z czwartą osobą, gdyż pocisk nie trafił, mimo tego, że osoba nie zrobiła uniku.