Szlak transportowy

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

21/30

---

Czas wyboru

[/center]

Walka rozpoczęła się na dobre. Rei wyciągnął ciężkie działa, diabelnie szybki i wytrzymały żelazny piach pozwalający mu dowolnie kształtować sytuację dookoła siebie. Łucznik powinien przeklinać siebie że przyjął taką, a nie inną taktykę. Był zwykłym bandytą i najemnikiem, ot chłopak shinobi bez rodu, który próbuje przeżyć podejmując się szemranych interesów i mniejszych przestępstw. Nie był specjalnie silny, gdyby służył jakiemuś klanowi, to brakowałoby mu sił i zdolności do rangi Akoraity, przez co piastowałby poziom Doko. Dostał propozycję, miał napaść na wóz z balami materiału, przejąć jeden z nich, a jego wspólnik miał podobno kontakty w mieście kupieckim, które pozwoliłyby im upłynnić ładunek bez większych problemów, za oczywiście ułamek wartości. Z oczywistych powodów załoga wyprawy musiałby zginać, przecież nie pozwoliliby się tak łatwo obrabować. Jakakolwiek większa karawana, byłaby za ciężkim orzechem do zgryzienia, dlatego zaczaił się na malutkie transporty z jednym czy dwoma wozami. Sprawa wydawała się banalna, takie ekspedycje były inwestycjami średnio bogatych przedsiębiorców i co za tym idzie nie miały praktycznie żadnej ochrony. Wystarczy posłać z 2 czy 4 celne strzały do nieuzbrojonych i zaskoczonych, oraz co ważne zmęczonych podróżą pracowników, zniszczyć jeden z wozów i uciec z drugim. Co prawda wiedział że ten konkretny kupiec szuka ochrony, ale nikt się nie zgłaszał więc uznał to za dobry cel. Faktycznie, gdy go obserwował, dostrzegł że w końcu jakiś dzieciak się tego podjął. Ale przecież jak się wydawało początkujący Doko, nie mógł być zbyt zdolny i nie powinien stanowić problemu. Gdy natknął się na niego na dachu wręcz spróbował mu zasugerować by ten odrzucił to zadanie, bo nie chciał mieć na ręki krwi byle szczyla.
Jak teraz łucznik pluł sobie w brodę gdy dojrzał z kim się mierzy. Rei podzielił skutecznie żelazny piach i zwyczajnie za pomocą jego części ugasił ogień na wozie, a dugą postanowił się bronić. Znaczące rozdzielenie zasobów i jeszcze ich rozciągnięcie w powietrzu oczywiście obniżało ogólny poziom defensywy, dając szansę silniejszym technikom na przebicie się. Ale jego przeciwnik puszczał głupie strzały i słabsze płomyczki we wrogów, miał bardzo mało możliwości. Zero dopiero po chwili dostrzegł że strzała która zmierzała w jego kierunku i wbiła się w lecącą koło niego kopułę ze stali, miała do siebie podczepioną żyłkę. Strzelec chciał zastosować technikę w której za jej pomocą zmieni tor lotu strzały, ale nie był w stanie skutecznie wyminąć obrony. Dystans który ich dzielił zaczął się zmniejszać, łucznik widząc że na nic się zdał jego atak rzucił łuk na ziemię, i wbiegł za zawalisko z którego wcześniej wyskoczył. Dystans jaki dzielił bohatera do złoczyńcy wynosił 30 metrów, właśnie po swojej prawej mijał spory głaz. Wróg zniknął z pola widzenia, porzuciwszy jednak swoją broń. Czyżby to była ucieczka? Zawalisko miało kilka metrów wysokości, ciężko było stwierdzić co się za nim działo. Równie dobrze przeciwnik mógł uciekać, jak i siedzieć czekając na bohatera by zaatakować go z zaskoczenia. A może kryło się za tym coś więcej.

Kupiec
Łucznik
Łysy

Do sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei musiał zająć się wszystkim co nagle wydarzyło się na ich drodze do celu. Ludzie zatrudnieni do prowadzenia karawany nie należeli do najtwardszych, można nawet powiedzieć że odbiegali inteligencją od przeciętnych podróżników. Rozczarowany ich brakiem reakcji w jakikolwiek sposób, zajął się problemem podpalonych wozów a następnie zwrócił całkowicie siłę na przeciwnika. Mężczyzna z łukiem musiał zrozumieć jaki błąd popełnił ignorując jego słowa, jaki błąd popełnił oceniając Zero przez pryzmat samego wieku. Chłopak z zawziętością na twarzy zbliżał się coraz bardziej do miejsca jego obecnej pozycji, blokując przy okazji kolejny strzał drewnianego łuku. Magnetyczny piasek zebrał się wokół ciała członka klanu Maji, czekając na kolejny rozkaz swego twórcy. Rei wiedział że jego głównym atutem był mizerny wizerunek, ludzie sądzili że ktoś taki nie będzie stanowił zagrożenia... Od kolejny piętnastolatek który dopiero wchodzi w prawdziwe życie, który dopiero zaczyna rozumieć mechanizmy napędzające ten świat do przodu.

-Wracaj pieprzony tchórzu!

Na jego nieszczęście Zero zdobył już własny przydomek, oraz rangę Akoraito którą osiągali ludzie starsi i bardziej doświadczeni. Na jego nieszczęście Zero znaczyło tyle co całkowita eliminacja wyznaczonych celów. Wioska była jego przewodnikiem, a on shinobim którego honor znaczył więcej niż wszelkie skarby ukryte w czeluściach tego świata.
Chłopak zauważył nagle jak przeciwnik rezygnuje z dalszego ataku, umykając w miejsce z którego się pojawił. Rei wiedział że może to być część podstępu, więc z pewnością nie miał zamiaru wchodzić w potencjalną pułapkę. Kumulując pokłady chakry, wykorzystał kolejny raz czarny twór który wirował wokół jego ciała. Tym razem zamierzał skorzystać z fortelu, dzięki reberu którym przy obecnym poziomie rozwinięcia mógł sterować dowolnie. Była to idealna okazja żeby sprawdzić swoje możliwości. Używając połowy objętości piasku, chłopak chciał unieść się na nim ponad skałę zza której wyłonił się przeciwnik, a następnie w razie potrzeby odstrzelić go porcjami czarnych pocisków które stworzył z reszty materiału.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

23/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei miał w głowie jakiś plan. Zbliżył się o kilka metrów w efekcie po chwili będąc około 20 metrów od celu, i zobaczył część terenu za zawaliskiem. Dzięki temu że nikogo tam nie zobaczył, mógł uznać że albo jego przeciwnik to jakiś kozak który właśnie stał się niewidzialny, albo znajduje się w terenie którego jeszcze nie dał rady przejrzeć z racji na kąt z którego patrzył. Faktycznie z 50 metrów dalej był uwiązany koń który grzebał sobie kopytem w ziemi, ale to dosyć logiczne że łucznik musiał tutaj przybyć szybciej niż wozy, a na piechotę byłoby to niezbyt możliwe.
Złapał chwilę wytchnienia gdy przeciwnik zaniechał dalszych ataków. Połowa jego żelaznego piasku znajdywała się kilka metrów za nim leżąc sobie spokojnie na wozie po ugaszeniu pożaru przez odcięcie go od tlenu. Druga połowa zaś służyła mu jeszcze przed chwilą za mini kopułę która go broniła przed atakami. Wydawać by się mogło jednak że teraz popełnił błąd. Należy przypomnieć jedną rzecz ,,Zero dopiero po chwili dostrzegł że strzała która zmierzała w jego kierunku i wbiła się w lecącą koło niego kopułę ze stali, miała do siebie podczepioną żyłkę." Piasek którym nastolatek się bronił, miał w sobie wbitą strzałę z podczepioną żyłką. A ten zbliżył do siebie żelazny pył, i stworzył zbitą w sobie chmurkę na którą wszedł. Nie zdecydował się jednak podjąć żadnych działań by odczepić od niego żyłkę. Wstąpił na chmurę i poleciał do góry tak by dojrzeć co działo się za zawaliskiem, gdy gdzieś w niej tkwiła połamana strzała do której końca przyczepiono żyłkę a następnie trzymano ją mocno środku przez to że zbił mocno piasek by chmura się nie rozpadała pod jego ciężarem. Mówiąc prosto, lewitował właśnie dobre 15 metrów nad ziemią na chmurze z żelaznego pyłu, do której przytwierdzono żyłkę, której koniec miał nie kto inny jak ..... przeciwnik.
Zza zawaliska wyprysnął ogień mknący w powietrzu dosyć szybko [=/- 100 szybkości] prosto w niego. Szybko dzięki swojej percepcji, która wcześniej pomogła mu dostrzec żyłkę, mógł się zorientować że ten leci po właśnie wspominanej żyłce. I teraz pytanie, co zrobić gdy leci w ciebie ogień? Manipulacja piaskiem by ,,wypluć" resztki strzały wraz z przytwierdzoną do niej żyłką mogły być dużym problemem, w końcu nie był wszechwiedzący, nie wiedział gdzie te konkretnie się znajdują, musiałby rozprężyć całą chmurę, a tego efektem byłoby no rozpoczęcie spadania. Wypadałoby albo wpaść na coś bardzo mądrego, albo zacząć bawić się w jakąś akrobację, czy wymyśleć cokolwiek innego, lub zwyczajnie ignorować ogień. Co też mogło być rozwiązaniem, tylko czy inteligentnym?

Mapka

Legenda:
Brązowy trapez - zawalisko, ziemia piasek, kamienie etc
Obszar za zawaliskiem zakreskowany na czarno, teren którego Rei jeszcze wzrokiem nie objął
Czarne koło - polowa porcji czarnego piachu na którym chłopak leci
Zielone koło - Rei
Szara kreska- żyłka kończąca się strzałą umieszczona gdzieś na dole chmury Reia
Czerwony ,,sprej" na linie - lecący ogień

Dosyć niebezpieczna sytuacja tak generalnie

Do sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei znalazł się w samym centrum walki z nieznanym łucznikiem. Jego umiejętności wyrastały ponad poziom osób w podobnym wieku, jednak nawet to nie mogło go uchronić przed wszelkimi niespodziankami które mógł zastosować przeciwnik. Mimo że uchronił wozy przed pożarem, a ostatnia strzała została zablokowana przez magnetyczną ścianę, chłopak nie zauważył że do jej końca przymocowano metalową żyłkę. Uniesiony na czarnej chmurze, Rei wypatrywał przeciwnika a zamiast tego dojrzał coś czego z pewnością nie przewidział. W jego stronę mknął ogień, przeskakujący centralnie w punkt gdzie się znajdował. Dopiero wtedy młodzieniec zauważył to co od początku stanowiło problem jego planu. Przeklinając się pod nosem, szybko jednak starał się zareagować właściwą kontrą. Anulując własną technikę chmury, postanowił swobodnie opaść kilka metrów niżej tak aby uniknąć zderzenia z podstępem bandyty. We właściwym czasie jednak na powrót zebrał pokłady chakry, tworząc pod stopami prywatny "szybowiec".
- Chyba mnie wkurzyłeś... WRACAJ TU!

Krzyknął w niewidomym kierunku, licząc że przeciwnik wreszcie ujawni swoją pozycję. Był dość poirytowany sytuacją w której się znalazł, zwłaszcza że nie mógł stoczyć z oponentem bezpośredniej rywalizacji. Jego słabość to fortele, najgorsze w tym wszystkim było to że zawsze parł do przodu bazując na szczęściu i własnej wytrzymałości fizycznej. Często jednak to było zdecydowanie zbyt mało, zwłaszcza gdy później musiał przysłowiowo lizać rany... Rei wiedział że musi jednocześnie bronić karawany, dlatego nie chciał oddalać się zbytnio od punktu ich postoju. Niestety nasyp utrudniał jego widoczność, dlatego musiał okrążyć go na swojej chmurze, aby dopaść wreszcie przeciwnika. Cała kumulacja czarnej materii posłużyła do stworzenia latającego tworu, w razie potrzeby jej część mógł poświęcić do walki z przeciwnikiem.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

25/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei postanowił piasek z wozu skierować do siebie, a w tym czasie zająć się techniką wroga. Rozluźnił chmurę i zaczął spadać a luźno puszczony piasek wraz z nim. Oczywiście takie działanie sprawiło że żyłka z resztkami strzały po której leciał płomień również zaczęła spadać w dół skoro nie była już utrzymywana w powietrzu przez chmurę. Idea manewru była prosta, opaść parę metrów, a potem znowu stworzyć kształt na którym mógł stać. Gdyby jego piach nie był mimo wszystko szybszy od płomienia i nie miał przelecieć tylko ledwie paru metrów, kiedy technika wroga prawie 20, to prawdopodobnie ogień buchnąłby mu blisko ciała dotkliwie go raniąc. A tak spokojnie unosił się około 8 metrów nad ziemią, gdy żyłka do której końca doleciał potężny płomień mogący spopielić i nawet duże drzewo prawie opadła na piasek. Czy to oznacza że obyło się zupełnie bez problemów? Nie, mimo wszystko zaliczył upadek na nogi z paru metrów. To jakby skoczyć z jakiegoś 7 metrowego głazu na twardą stalową ziemię. Lądując na chmurze wywrócił się oraz skręcił prawą kostkę. Musiał operować na klęczkach czy na czworaka tak by nie obciążyć nogi.
Upadek i cała akrobacja odwróciły jednak na chwilę jego uwagę od przeciwnika. Ten wyskoczył ponownie zza górki i widząc co się święci podjął decyzję. Musiał walnąć najmocniejszym co miał jeśli chce przeżyć. Albo zabije przeciwnika, albo przynajmniej na tyle go zrani że da radę uciec na konia. Dał radę skrócić dystans do około 13 metrów nim Rei go dostrzegł, wziął głęboki oddech i po złożeniu pieczęci wypluł chmurę pyłu prosto w naszego bohatera.
Trzynaście metrów. Tyle dzieliło teraz dwójkę walczących. Technika wroga leciała troszkę szybciej niż z połową prędkości piasku Maia. A warto nadmienić że ogień po poprzedniej technice puszczonej na żyłce palił się na piasku 8 metrów nad chmurą Zera. Ciekawe co się stanie gdy tajemniczy szary pył dotrze do mini ogniska które jeszcze się tliło pod bohaterem. Czy możliwe że to będzie wielkie kabum? Jeśli by do niego doszło należy pamiętać że znajdują się w kanionie. Eksplozja mogłaby doprowadzić do osunięcia się masy skalnej w różnych miejscach, czy nawet mogła wyrzucić jakieś głazy w powietrze.
-Żryj to skurwysynie!
Wydarł się łucznik po wypluciu pyłu. Należy wspomnieć że chmura pyłu przysłoniła widok na tego jegomościa. Nastolatek wiedział gdzie ten skończył technikę, więc mógł mniej więcej wiedzieć gdzie się ten znajduje. Ale było to bardziej mniej niż więcej, a z każdą sekundą obszar na którym mógł być się zwiększał, ponieważ nie wiadomo w którą stronę się poruszał. No chyba że stał jak słup soli w miejscu. Teraz to był już naprawdę czas wyboru, tyle możliwości, i taka stawka.

Może nie mapka ale obrazek poglądowy:

Do sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei nie przewidział kilku czynników tej walki, które mogły spowodować jego przedwczesną śmierć. Przeciwnik był cwany i stosował taktykę radzenia sobie z młodym Majim z odległości. Zero stracił mnóstwo chakry na swoje akrobacje magnetyczną chmurą, oraz ugaszenie ognia i obronę przed bandytą. Musiał działać szybko inaczej cała ta sytuacja przestanie być możliwa do rozwiązania. Co prawda jego pomysł był dość radykalny, a efekt dość łatwy do przewidzenia. Chłopak spadł z wysokości kilku metrów, czując jak jego kostka wygina się niebezpiecznie w niewłaściwym kierunku. Zaciskając zęby nie miał nawet czasu żeby krzyknąć, widząc jednak że płomień wciąż mknie po metalowej żyłce którego zwieńczeniem była strzała leżąca na ziemi, Rei musiał zareagować bardzo szybko. Czuł że z każdą chwilą poziom jego energii drastycznie spada, dodatkowym problemem był fakt że w stronę płomienia kierowała się szara chmura którą stworzyć musiał przeciwnik. Jeśli jego doświadczenie dobrze mu podpowiadało, lepiej było nie dopuszczać by oba te obiekty złączyły się ze sobą. Rei mimo wszystko widział jasny punkt sytuacji, znał dokładne położenie oponenta, który musiał się odsłonić by wykonać swoją technikę. Postanowił na powrót zastosować swoje reberu, by ugasić płomień który znalazł się centralnie pod nim. Połowa magnetycznego piasku powinna wystarczyć by ugasić płonącą pułapkę. W drugiej kolejności jeśli jego pomysł wypalił, chłopak chciał na swym transporcie powietrznym zbliżyć się do nasypu na bezpieczną odległość, aby móc oddać skok na niego. Wtedy drugą połową pozostawionego piasku, która wciąż przebywała w powietrzu miał zamiar przemienić w ostry szpikulec posyłając go prosto w obecną pozycję swego przeciwnika.

- Proszę bardzo, to właśnie ja!

Krzyknął w odpowiedzi na zaczepkę swego przeciwnika... Tutaj właśnie zakończy się ich walka. W taki czy inny sposób.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

27/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei zmuszony do odpowiedzi przez przeciwnika postanowił zamiast zajmować się chmurą, po prostu zlikwidować problem jaki mógł stanowić zapalnik. Odesłał połowę piasku do ugaszenia pożaru, oczywiście dosyć skutecznie. Nie zamierzał jednak czekać aż łucznik wpadnie na kolejny pomysł i ponownie zmusi go do bardzo reaktywnego działania. Na połowie swojego piasku wleciał w pył tracąc na kilka sekund widoczność, by po chwili zostawić go sobie za plecami. Plan był prosty, wskoczyć na zawalisko, a z reszty piasku stworzyć broń która na dobre unieszkodliwi problematycznego jegomościa. Ujrzał go gdy ten plecami od niego uciekał z kierunku swojego konia, najwyraźniej nie zamierzając sprawdzać jak potencjalny wybuch zadziała na kanion. Piękna pozycja do ataku, ten nie spodziewał się że ktokolwiek o zdrowych zmysłach wleci w wybuchową chmurę, więc wyszedł z założenia że odciął się od karawany i ma chwilę spokoju by się stąd wynieś. Zero mógł go błyskawicznie zabić uderzeniem od tyłu.
Tylko że był jeden mały szczegół który młody Mai musiał przegapić. Skręcona kostka. Lecąc na swojej chmurze wstał i skoczył. Gdy wylądował, kostka dała o sobie znać. I tak już nadwyrężone ścięgna jeszcze bardziej odeszły od swojej prawidłowej formy. Fala bólu rozeszła się po całym ciele skoczka. Skręcona kostka nie dała rady pomóc mu utrzymać równowagi, i ten zwyczajnie zaczął spadać, a dokładniej turlać się w dół po zawalisku. Zaliczając ciałem każdy kamień na swojej drodze. Sturlał się z paru metrów uderzając parokrotnie głową i kończynami o kamienie. Piach który już miał lecieć w przeciwnika upadł na trakt tracąc swoją formę. Gdy znalazł się na ziemi każdy centymetr jego ciała pulsował bólem. Na szczęście zawalisko i jego podstawa, składały się głównie z piasku więc zminimalizowało to w pewien sposób obrażenia dzięki czemu nie leżał teraz z poprzebijanymi przez połamane żebra narządami wewnętrznymi. Chłopak miał przed oczami mroczki. Jeśli wcześniej przez kostkę jego ruchy były lekko ograniczone, to teraz właściwie leżał na ziemi jak kłoda. Rwący ból nie pozwalał wstać do pionu, a co dopiero biegać i skakać. Co gorsza był oszołomiony uderzeniami w głowę. Ból jednak nie był na tyle duży by sądzić że cokolwiek zostało połamane.
Uciekający łucznik zatrzymał się i ze zdziwieniem spojrzał w tył. 20 metrów za nim u stóp zawaliska leżał wkurwiający dziecka który miał już nie żyć. Co gorsza pył wcale nie zrobił kabum. W szoku stracił kilka sekund. Odwrócił się przyjmując postawę do walki. Pot spływał mu po czole. Wiedział że nie ma czakry. Nie starczy mu jej na więcej niż jedną technikę. Miał ostatnią szansę. Musiał to zakończyć. Ponownie wypuścił z ręki łuk, który dopiero co podniósł. Zbliżył dłonie do siebie i zaczął składać pieczęcie przygotowując się do splunięcia kulą ognia prosto w swojego wroga.
Rei nie mógł uciec w tył. Nie mógł też samodzielnie uciec na boki. Piasek z chmury w ilości połowy objętości, leżał około 4 metrów od niego. Starczyłoby go na twór o wymiarach 1,5mx1,5mx1,5m. Reszty piasku nie zdąży przywołać na czas. Prawdopodobnie nie da też rady zabić wroga nim ten skończy składać pieczęcie, no chyba że ma w zanadrzu jakąś bardzo szybką technikę. Przeciwnik tracił sporo czasu na zorientowaniu się co się stało, na rzuceniu broni, obróceniu się etc. Uśmiercenie go jest możliwe. Jeśli jednak dojdzie do najgorszego to chłopak będzie musiał się bronić przed lecącą kulą ognia, bo uciec z buta nie da rady. Ewentualnie zawsze pozostawały rozwiązania niestandardowe, każde wyjście by nie spotkać się z ognistą techniką wroga było wyjściem dobrym. Gdy podjął się tego zadania powiedział że gdyby coś im się stało to byłaby ujma na honorze wioski jego rodu. Czy ujmą dla klanu nie jest to że jego przedstawiciel leży teraz poobijany na ziemi jak zbity pies, a przeciwnik znacząco od niego słabszy szykuje mu srogie manto? Rei popełnił dwa razy błąd, który nie kosztował go zdrowia czy życia tylko dzięki jego przewadze nad przeciwnikiem. Do tego jego zasoby czakry powoli, ale metodycznie były wyczerpywane.

Wróg od razu po wypluciu kuli ognia zacznie słaniając się na nogach uciekać do swojego konia.

Do sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei spoczął na lurach, zanim na dobre zaczął swoją walkę. Nie interesował go skutek ani poniesione rany, przeciwnik musiał zostać pokonany. Tym razem trafił na mężczyznę który ostrzegał że misja może pochłonąć ofiary. Niestety pycha chłopca, oraz niepoprawna chęć bycia najlepszym ze wszystkich, często zaskakiwała wojownika podobnymi sytuacjami. Teren zamienił się w istne pole bitwy, brakowało jeszcze żeby ten dziwny pył zmieszał się z ogniem i wszyscy mieli szansę zobaczyć gwiazdy z bliska. Maji postawił wszystko na jedną kartę, starając się powstrzymać próby zniszczenia karawany. Na swoje nieszczęście wpakował się w kolejne pułapki i przeoczenia własnych ruchów, kończąc jako żywy pocisk który ktoś wystrzelił ze skalnego nasypu. Próba bezpiecznego skoku nie wyszła najbezpieczniej, a kostka Reia eksplodowała pokonując jego pionową stabilizację. Znalazł się tuż pod zapadliskiem, kilka metrów przed swoim przeciwnikiem. Chłopak był na tyle otumaniony, że nie myślał przez chwilę zupełnie o niczym, gdyby oponent miał odrobinę szybszą reakcję... Jego kariera mogła znaleźć wreszcie swój kres. Rei zauważył obok siebie resztki magnetycznego piasku, który dzielił go od przeciwnika przebywającego teraz centralnie przed jego wymowną pozycją. Maji wiedział że tamten próbuje czegoś nowego. Ich walka właśnie odnalazł swoje epicentrum, a moment kulminacji miał wyłonić tylko jednego zwycięzcę. Zero postawił wszystko na jedną kartę, nie był w stanie wykonać odpowiedniego uniku, nie miał szans na nagły powrót do pełnych sił. Kumulując zminimalizowane pokłady chakry, poczuł pulsowanie w głowie które jasno wskazywało że zbliżał się do własnych granic... Ostatnia możliwość aby nie stracić dobrego imienia.

- Koniec...

Zero skumulował wszystkie siły aby podnieść piasek z ziemi, chciał przerobić go na ścianę skierowaną centralnie w przeciwnika. Z pełną prędkością reberu miała wylecieć na przeciw przeciwnika, by zderzyć się z nim i jego techniką ognia. Miał nadzieję że siła wybuchu skieruje się na stronę łucznika, by mógł przygnieść jego ciało czarnym tworem. Wszystko działo się zbyt szybko, a może to tylko obrażenia cielesne które potęgowały uczucie przebywania w innej strefie upływu czasu. Wszystko miało się rozwiązać w ciągu kilku minut, w ciągu najbliższych chwil wszyscy przekonają się kto mocniej walczył o swoje racje. Czy tak wyglądać miał koniec przygody młodego Maji. Musiał po wykonaniu techniki chociaż spróbować się poruszyć, postarać się zejść z linii potencjalnego ognia gdyby coś nie wyszło... Przecież musiał dać radę.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

29/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei walczył do końca, braki w czakrze dawały mu się powoli we znaki, a poobijany organizm wtórował. To był jednak kres tego starcia, przeciwnik miotał na lewo i prawo dosyć silnymi ognistymi technikami, które jednak były niczym wobec potęgi reberu Maia. Ten zdecydował się nie używać żadnej ofensywnej techniki. Stalowy piach błyskawicznie posłał w stronę przeciwnika. Ten zdążył przelecieć grubo ponad połowę drogi nim ten skończył składać pieczęcie. Żelazna ściana zderzyła się z dopiero formującą się kulą ognia, i zwyczajnie przez nią po ułamkach sekundy ,,mocowania" przeleciało, rozbijając ją. Technika wroga była zwyczajnie za słaba by uszkodzić żelazny piach lub go spenetrować, oraz nie była w stanie go odepchnąć. Jedyne co osiągnęła to podniesienie temperatury żelaznego pyłu. A ten wleciał centralnie w łucznika. Zero nie mógł widzieć jego emocji, nie wiedział co ten myślał w ostatnich chwilach życia. Zapewne zresztą i tak nic by to nie zmieniło. Wróg zginał na miejscu, lub co najmniej stracił przytomność mając zmiażdżone kości. Jaki by nie był powód jego znieruchomienia, raczej to był jego kres. Strzaskana czaszka i żebra to były pewne obrażenia, a zapewne większość jego lewej części ciała była pogruchotana tak że po jego otwarciu lekarze wydobyli by jedynie jakieś puzzle, a nie normalne kości. Przeciwnik nie dawał znaków życia. Walka wygrana.
Chwilę czasu minęło nim pył za plecami bohatera się rozwiał i podeszli do niego wszyscy trzej członkowie karawany, w tym jeden opatrzony. Pogratulowali mu walki z uśmiechami, a następnie dwójka zdrowych mężczyzn podniosła go delikatnie pomagając mu wstać, i tak by ten mógł do hopsać oszczędzając biedną nogę, dociągnęli go do wozów i tam po zorientowaniu się że nic mu nie jest, pozwolili mu leżeć w spokoju. Łysy nawet poszedł i zebrał kunaia wyrzuconego przez Reia i mu go zwrócił. Cała trójka jednak omijała szerokim łukiem łucznika, jakoś nie za bardzo chcieli podchodzić do shinobiego. Pewnie woleli dmuchać na zimne, a raczej właśnie nie dmuchać na zimnego trupa. Zlitowali się jednak nad koniem wroga, i uwiązawszy go za wozami ruszyli w dalszą drogę. Wóz był cały, chłopak prawidłowo go ugasił, więc nie było większych problemów by wznowić podróż. Gdy przystanęli następnego dnia na postoju, i schowali do namiotu obolałego, acz już mogącego się normalnie poruszać po za stawaniem na kostce, poprosili o streszczenie walki. Wcześniej nie chcieli go zamęczać, ale teraz ich ciekawość eksplodowała. Co do kostki, to można sądzić że bez większego problemu gdy dotrą do miasta kupieckiego shinobi będzie mógł się normalnie poruszać.

[Satoshi]

---

Poprzednia lokacja

---

Satoshi przeszedł przez bramy miasta i ruszył przed siebie, zostawiając w tyle zgiełk i gwar Kinkotsu. Słońce prażyło jak co dzień, a do zachodu brakowało jeszcze kilku godzin. Chłopak westchnął więc tylko ciężko i ruszył szlakiem przed siebie, kierując się kierunkowskazami prowadzącymi go do sąsiedniej prowincji, jeszcze dalej położonej w głąb bezlitosnej pustyni. Droga była spokojna i relatywnie bezpieczna, częste patrole na całe szczęście wybijają potencjalnym bandytom chęć napadania na podróżnych. Młody Sabaku wiedział jednak, że prawdziwym zagrożeniem na trasie nie byli ludzie a pustynia sama w sobie, upalny dzień można było jakoś znieść, o ile uzupełniało się wystarczająco często wypoconą wodę, ale gorzej było z przeraźliwie zimnymi nocami. Satoshi nie kombinował więc szczególnie i na postoje zatrzymywał się w niewielkich karczmach, znajdujących się w nielicznych oazach na trasie szlaku.

Dokąd: Ningyō-shi (Prowincja Sabishi)

Przez:Atsui(Start)->Sabishi(Koniec)
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 30min

[Kaiho]

To było kilka bardzo intensywnych dni. Bardzo. Ostatniego dnia Kaiho obudził się nieprzytomny, zwalając ze swojego brzucha jakąś męską rękę tylko po to, żeby przy drugim boku spojrzeć na jakąś niewiastę. Huh Głowa go tak bolała, że początkowo sam nie był pewien, jak się nazywa. Wystarczająco wielokrotnie powtórzone nazwisko we własnym łbie pozwoliło tylko samemu sobie udowodnić, że żart to teraz nie on robił ludziom, a żarty płatała mu rzeczywistość. Zaraz, zaraz... gdzie właściwie też jest to tu, skoro znalazł się w teraz? Przynajmniej - częściowo. W półmroku sypialni udekorowanej zasłonami i kotarami ciężko było stwierdzić godzinę, ale słońce przelewało się już przez zasłonę. Wszystko pachniało... wszystkim. Ciałami, kadzidłami, seksem, w ustach był ten paskudny posmak alkoholu dnia wczorajszego. Bo dzień wczorajszy, a konkretniej jego wieczór, był absolutnym spełnieniem wisienki na torcie. I mówiłam, że Kaiho nie był wielkim fanem alkoholu? Ha! Nie to, że go nie lubił. Po prostu nie znosił, kiedy ktoś zamiast brać od życia, czego potrzebował, zatracał się w przyjemnościach i zapominał zupełnie o tym, że nie jest sam jeden, jak palec. Jak tamten nieszczęsny ojciec, który zmarł na... choroba "wątroby", tak mu wtedy powiedzieli w szpitalu. Ale zaraz, czemu ty w ogóle teraz o tym myślisz? Wgapiając się bez żadnego polotu w przejście zasłonięte koralikami, nagi, nakryty tylko cienkim materiałem... czegoś tam. Na pewno nie kocem i na pewno nie szmatą. Było miłe w dotyku, prawie jak satyna. Czy to już ten słynny kac moralny?
Zrzuciłeś nieswoją rękę ze swojego brzucha i wygramoliłeś się mimo protestów partnera, przełażąc mu bezczelnie po plecach. Ale prócz jęku była tylko podniesiona ręka... która zaraz znowu opadła. Wyglądało to prawie jak "ale mamo, jeszcze tylko 5 minut". Pokręciłeś głowę i wywróciłeś oczami. Czas zebrać swoje rzeczy, zebrać siebie, zmyć z siebie ten smród przede wszystkim i przygotować się do powrotu do domu. Oooj, ależ będzie przyjemnie! Kiedy stanąłeś na równych nogach jeszcze ci się nieco zakręciło w głowie, aleee! Stop! Stój! Równowaga jest. Jest? Jest. Teraz tylko utrzymać prostą linię, kiedy szedłeś do przodu.
Kyo nawet nic nie mówiła, kiedy wrócił do niej. No dobra, mówiła. Skomentowała, że kiepsko wygląda i matczynie dopowiedziała, że nie powinien tak szaleć ostatniego dnia. Kiedy... to właśnie ostatni dzień był najważniejszy! Jego uczucia, jego smak, to właśnie to chciał zapamiętać! I niczego nie żałował. Pobyt na Pustyni okazał się jeszcze wspanialszy, niż podejrzewał.
Po umyciu się na własnych warunkach i spakowaniu wszystkich rzeczy odmeldowali się w karczmie, dziękując za przemiłą obsługę. Bo była przemiła! Ale taka chyba rola obsługi - żeby dawać z siebie wszystko, to przyciągało klientów. I chociaż Kaiho lubił nowe rzeczy, to zdecydowanie by tutaj wrócił. Stop! Nie "by". Na pewno tutaj wróci! Bo zamierzał wrócić na pustynię.
Zanim jednak wyruszyli razem z Kyo w drogę powrotną zarządził jedno - zawrócenie do Haruko! Odwiedzenie jej i pozdrowienie i podziękowanie, co najważniejsze. Ale nie z pustymi rękoma! Nie wiedział, jakie tutaj obowiązywały zwyczaje, ale u nich dawanie prezentów na wszelkie okazje było bardzo mile widziane! Nawet jeśli to były drobnostki, jak jedzenie. Więc W podziękowaniu zostawił jej rysunek przedstawiający zasypane śniegiem Antai. I powiedział, że koniecznie musi go kiedyś odwiedzić.
Z takim akcentem Kaiho przyłączył się do jakiejś karawany, bo tak bezpieczniej, gdzie przynajmniej przewodnicy przeprowadzą go przez pustynię. I ruszył w drogę powrotną do domu. Naprawdę długą drogę powrotną.

Dokąd: Antai
Przez: Atsui -> Sakai -> Sogen
Środek transportu: nóżki
Czas podróży: 1h

[Rei Uta]

Rei postawił wszystko na jedną kartę, tak jak sobie to założył kilka sekund wcześniej. Jego chakra zmieszana z magnetycznym piaskiem, miała zakończyć zmagania z oponentem. Chłopak przez chwilę patrzył jak ognisty płomień wroga zderzą się z jego własnym tworem, a chwilę później słychać już było tylko trzask i śmiertelną ciszę. Zero nie był w stanie samemu unieść się z ziemi, nie potrafił nawet składnie poskładać rozbieganych myśli. Kolejne chwile pozwalały mu jedynie na uspokojenie oddechu, później opuściła go adrenalina przynosząc bolesne uczucie zadanych ran. Rei wiedział jednak że wygrał walkę, przeciwnik leżał kilkanaście metrów przed jego obecną pozycją z ciałem strzaskanym kamiennym blokiem. Mimo tego że młody Maji czuł niemal każdy siniak na swym ciele, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Przecież miał powody, dał z siebie wszystko i nawet mimo głupoty mógł wszystko naprawić. Jego opowieść dalej trwała, a to co znajdowało się za kolejnym zakrętem było częścią oddzielnej przygody. Towarzysze z karawany postanowili jednak sprawdzić co dzieje się z ich obrońcą, spoglądając sceptycznie w stronę zwłok oponenta. Zero poczuł jak unoszą go z ziemi, starając się aby nie nadwyrężyć obolałego ciała. Pomogli mu dostać się na wóz, sadzając go wygodnie między belami z materiałem. Wojownik magnetycznego klanu nie mówił zupełnie nic, spoglądając jedynie w czyste niebo wskazujące że jak zwykle jutro nadejdzie upalny dzień. Miał wiele do przemyślenia, i jeszcze więcej do nadrobienia. Umiejętności które wykazał pozwalały mu mieć wątpliwości czy faktycznie powinien piastować obecne stanowisko. Karawana po kilkunastu minutach od zakończenia walki postanowiła wreszcie ruszyć dalej. Chłopak nawet nie wiedział kiedy jego oczy powoli się zamknęły, a sam mógł przenieść się w świat gdzie wszystko wyglądało dużo lepiej. Rei mógł zregenerować utracone siły, czując że stracił sporo czasu gdy na powrót spojrzał przed siebie. Dzień zakończył się już dawno, a wokół niego rozstawiono namioty w których ludzie z karawany mieli spędzić noc. Wtedy też przyszedł czas żeby opowiedzieć ciekawskiemu zleceniodawcy o całej sytuacji, oraz o tym w jaki sposób doprowadził się do obecnego stanu. Chłopak nie miał zamiaru pomijać żadnych szczegółów, zwłaszcza że nie wyznawał dziwnego zjawiska jakim był "wstyd" i "zakłopotanie". Gdy doszedł do samego końca swych wspominek, spojrzał na zebranych z szerokim uśmiechem.

- A tak już z innej beczki... To powiem wam że strasznie jestem głodny, straciłem tyle energii że zjem konia z kopytami

W tej samej chwili spojrzał na wierzchowce które teraz stały luźno, zastanawiając się czy pieczona konina może być smaczna. Wzrok ich transportu skierował się wprost na niego, i dałby głowę że pojawiło się w nich przerażenie. No cóż, żarty żartami ale przecież coś zjeść musiał... Był tutaj ochroniarzem który wywiązał się ze swojego zadania, gdzie jest jego pieczyste!

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

31/30

---

Czas wyboru

[/center]

Rei przespał dany mu wolny czas. Teoretycznie było to najlepsze wyjście ponieważ oczywiście jego praca się nie skończyła, ale i tak w razie jakiejś walki nie mógłby nic zrobić z racji swojego wymęczenia. Gdy wstał, i gdy nadszedł czas rozbić obóz, odpowiedział ze szczegółami wszystko trójce jego towarzyszy którzy śmiali się i klaskali, ciesząc z takiego, a nie innego obrotu spraw. Na jego żądania posiłku zdecydowali się nawet sięgnąć po jedzenie które miało być na później, żeby ukoić głód ich wybawcy dzięki któremu nie spłonęli żywcem na środku pustyni. Wyciągnęli nawet z jakiś zakamarków wozu bukłak z alkoholem! Co prawda mieniona walka bardzo mocno podkreśliła ile znaczą umiejętności gdy wybory są złe, ale w sumie przeżył i misję wykonał, więc nikt też nie mógł narzekać że dało się to zrobić lepiej. Może i dało, ale cel był osiągnięty.
Następne dni podroży płynęły już zupełnie standardowo, nikt ich nie atakował, nie działo się nic dziwnego. Chłopak mógł jedynie wygrzewać się ile chciał na wozach, i przeczesywać wzrokiem piaski pustyni, które powoli zmieniły się w tereny sawanno podobne, a na końcu w tereny typowe dla prowincji skupionej wokół miasta kupieckiego. Całość podróży trwała 7 dni. Po tygodniu karawana złożona z czwórki ludzi, i dwóch wozów, oraz trzech koni, mogła cieszyć się widokiem bezpiecznego miasta, i zadbanych strzeżonych traktów. W końcu na pustyni koncept traktu za bardzo nie istniał, jechało się na czuja od znaku do znaku, bardzo często schodząc ze konkretnego szlaku. Nie było tam konkretnych traktów które wyznaczały dokładnie trasę co do metra, jak to było na przykład tutaj.
W końcu musiał nadejść czas pożegnań, jego towarzysze bardzo serdecznie go odprawili, dając obiecaną wypłatę i mówiąc by kiedyś do nich jeszcze zawitał. Oni zaś mieli w mieście parę dni spokoju, po których wrócą z wozami do swoich rodzinnych stron by ponownie za jakiś czas ruszyć z pełnym ładunkiem. I tak w kółko. Wóz pojechał w stronę magazynów, a Rei mógł udać się gdzie tylko dusza zapragnie. Oczywiście z cięższą sakiewką.

z/t gdzieś do osady Shigashi no Kibu

Misja wykonana

[Airan]

Och. Nie było ludzi idealnych, i Airan zdecydowanie do takich również nie należała. Miała swoje zalety, oczywiście i one były widoczne na pierwszy rzut oka (a przynajmniej ich część), do niektórych trzeba było ją poznać nieco bardziej, a jeszcze inne były praktycznie niewidoczne i skrzętnie skrywane przed światem. Czasami łatwiej się było przez kimś otworzyć na piśmie, listownie – i w sumie w jej przypadku tak to działało. Bo wbrew pozorom kobieta nie była zbyt towarzyska, nie miała legionu lgnących do niej znajomych – zaniedbała tę sferę swojego życia na rzecz napędzającej jej ambicji, by dogonić siostrę, a później ją przegonić. Więc była taka jedna osoba, która znała jej inną stronę, taką łagodniejsza, melancholijną wręcz czasami, choć na co dzień była raczej energiczna. Inne wady? Uparta, bezczelna, złośliwa. Mściwa. Raczej bezwzględna. Choć to są takie banały, ogólniki, które można rzucać, a które i tak są weryfikowane przez konkretne sytuacje, w których było zbyt wiele zmiennych, by ta prosto powiedzieć co właściwie się może wydarzyć.
- Ach tak, kto nie ryzykuje nie pije sake – odparła na stwierdzenie mężczyzny. Ale ryzykować nie warto było zawsze, tego już jednak nie dopowiedziała. Brawura, ach, zwłaszcza tutaj na pustyni, potrafiła się skończyć tragicznie. - Jak sobie życzysz…– panie Tokugawa, ale tego już nie powiedziała, chociaż miała to na końcu języka. Złośliwie oczywiście, bo całkiem nieźle się bawiła w ten sposób prowadząc rozmowę ze swoim, na to wyglądało, pracodawca. Nawet jeśli był raptem kilka lat starszy od niej – bo tak rzeczywiście wyglądał, ale kto to wiedział? Nie pytała go przecież o wiek, tak jak on nie pytał jej.
- Pewnie znajdziemy ich jeszcze całkiem sporo. Na przykład w tych ruinach – ona na sztuce nie znała się jakoś bardzo. Chyba, że sztuka nazywać umiejętności, jakimi dysponowała i to, na ile sposobów potrafiła pozbawić człowieka życia – to wtedy była ogromnym znawca sztuki, tak. Ale uśmiechnęła się tylko i nie powiedziała tego wszystkiego, co plątało jej się po glowie. - Rzeczywiście dziwne… może się nie spodziewali, że kogoś powiadomi? Nie, to głupie, musieli to brać chociaż pod uwagę. Ale może nie myśleli, że ktoś jednak będzie się chciał tam wybrać znowu? Też naiwne.. no nie wiem – głośno myślała, bo to było bez sensu, zupełnie tak jak powiedział Momoshiki, że nie wie dlaczego tak się zachowali. Airan też nie widziała.
- W takim razie może innym razem – odpowiedziała rozbawiona. Nie powiedziała za to, że jej też się trochę spieszy. Że była umówiona, tyle, że nie tutaj, w Kinkotsu, a trochę dalej i nie chciałaby tego za nic przegapić, mimo tego, że wliczała sobie w kalendarz kilka dni poślizgu. I dobrze zrobiła, bo się zapowiadało, że kilka dni to ona spędzi w podróży i z Momoshikim. - Jestem praktycznie gotowa. Planowałam wziąć misję i zająć się nią od razu. Ale skoro to kilak dni drogi stąd, to wezmę więcej prowiantu no i mogę wyruszać.
I tak zrobiła. Udała się więc jeszcze do domu zabrać ze sobą więcej rzeczy, a kiedy była już całkiem gotowa, czyli niedługo później, udała się tam, gdzie się umówili, czyli pewnie przy stajniach, żeby wziąć ze sobą wielbłądy, w końcu kilka dni podróży przez pustynię na własnych nogach to nie byłoby zbyt mądre…

[Toshiro]

Misja rangi C
12/30

---

Ambicja i zafiksowanie na jednym punkcie to bardzo ciekawa rzecz. Ta mała zachcianka, chęć zdobycia czegoś potrafi napsuć na prawdę dużo krwi. Gdy tak człowiek skupi się na jednej rzeczy często zaniedbuje inne, a w afekcie później budzi się z praktycznie niczym żałując tego, że wcześniej nie wziąłby się chociażby za relacje z innymi czy cokolwiek innego. Na szczęście Airan miała ten komfort, że była jeszcze młoda. Nie zmarnowała całego swojego czasu na pościg za swoją siostrą. Jeszcze. To co zrobi z pozostałym, cały czas było w jej kwestii. Z drugiej strony być może cel był dużo bliżej niż jej się wydawało?
-O właśnie, a skoro już o tym mowa, to musimy koniecznie zatrzymać się w takiej jednej karczmie na szlaku. Ponoć mają tam sake z samego Daishi! Oczywiście ja stawiam. Może wtedy jeszcze bardziej wyluzujesz.- uniósł teatralnie palec w górę jakby wpadł na najwspanialszy pomysł pod słońcem, a na sam koniec posłał nieco złośliwy uśmieszek w stronę czarnowłosej. Najwidoczniej sposób w jaki prowadzili rozmowę spodobał się i Momoshikiemu i nawet starał się skrócić dystans, na który cały czas trzymała go Maji. Nie jakoś bardzo i nachalnie, ale mogłoby wydawać się, że eskalowało to całkiem szybko. Najwidoczniej taki po prostu był, bezpośredni.
-Ja powoli zaczynam dostrzegać jeszcze jeden.- powiedział lekko przyciszonym tonem i zakrył usta udając, że zdradza tajemnicę najwyższej klasy. Na sam koniec pozwolił sobie jeszcze na wink-wink'a w stronę fiołkowookiej. O co mogło mu chodzić? Cholera wiedziała. -Z pewnością sami się przekonamy, gdy tam dotrzemy. Wtedy może zobaczę też co potrafisz. Jestem ciekaw czy w tym aspekcie też odziedziczyłaś to i owo.- zaśmiał się lekko. -Ach tak? W takim razie weźmiemy wielbłądy i będzie dużo szybciej. O to też nie musisz się martwić, te koszta również pokryję jeśli obiecujesz, że zatrzymamy się w tej karczmie, o której wspominałem i napijesz się ze mną. Co Ty na to?- wyszczerzył się jeszcze w uśmiechu, a potem gadka trwała jeszcze trochę i rzeczywiście w końcu rozeszli się w swoje strony. Airan do siebie, Tokugawa... Gdzieś.

Długo nie zajęło im spotkanie się ponownie. Mężczyzna przyszedł w umówione miejsce przy stajniach uśmiechnięty od ucha do ucha. Nie zabrał ze sobą zbyt wielu rzeczy. Miał tylko jakąś skórzaną torbę, która luźno wisiała u jego boku zarzucona przez ramię. Momoshiki coś tam jeszcze mówił, że zazwyczaj podróżuje pieszo żeby móc cieszyć się chwilą i lepiej przyglądać się widokom, aczkolwiek doszedł do wniosku, że skoro sprawa jest taka dziwna to warto ją szybko zbadać no i skoro Airan planowała wykonać coś szybkiego to tym bardziej nie będzie nalegać. I tak też wyruszyli we dwójkę. Kobieta uzbrojona prawie po pachy, a jej towarzysz z zaledwie z torbą i uśmiechem na twarzy. Oczywiście przez całą drogę Momoshiki starał się cały czas gadać do kobiety i wypytywać o różnego rodzaju rzeczy typu jak jej relacje z siostrą, jaka dla niej jest, jak jej idzie na co dzień, czym się najczęściej zajmuje, jakie zlecenia dostaje, co robiła ostatnio, jakie było jej najdziwniejsze zlecenie i tak dalej i tak dalej. Jeśli w pewnym momencie nie chciała rozmawiać albo po prostu nie miała ochoty gadać na jakiś temat i chciała zakończyć rozmowę to oczywiście mężczyzna nie naciskał tylko przyjmował to z uśmiechem i albo zmieniał temat albo milkł na jakiś czas, aby w niedalekiej przyszłości znów spróbować swoich sił w zagadywaniu. W pewnym momencie oczywiście dotarli do wcześniej wspominanej karczmy, gdzie jeśli czarnowłosa wcześniej się zgodziła, to rzeczywiście napili się sake i miło spędzili wieczór na rozmowach, o ile Airan miała nastrój. Oprócz tego Momoshiki poinformował ją, że dzięki temu, że wybrali się na wielbłądach to następnego dnia już powinni być na miejscu, bardziej pod wieczór.

Momoshiki Tokugawa
Yuuko

  Ukryty tekst