Wioska Kirisu

[Chuichi]

Misja rangi C dla Ichirou - post 19 z 30
~No mercy from the edge of the blade
Dare escape and learn the price to be paid~ Czyli, jak widać, Shou nie za bardzo pomylił się w ocenie zarówno Sabaku, jak i samego Ichirou. Krwiożercze zapędy zarówno jednych, jak i drugiego było widać na każdym kroku, a i tym razem nie zamierzał ich Asahi ukrywać. Pierwsi przeciwnicy padli, resztą zajął się kot, dla którego to nie było żadne wyzwanie. Jednakże członek klanu Sabaku nie spodziewał się tego, że Nemu po prostu weźmie nogi za pas. Jej działania skomentował niezbyt wyszukanym słowem i chwilę później ruszył razem z kocim kompanem w pościg za uciekinierką. Znalezienie jej nie było takie łatwe, jak mogło się na początku zdawać. Kiedy Ichirou wchodził do środka, to był już wczesny wieczór. Po zjedzeniu, występie i całej jatce zrobiło się już na tyle późno, że ulice zostały rozświetlone pochodniami. Wszelkie postacie przemykające po ziemi wyglądały raczej jak cienie, aniżeli faktycznie ludzie. Szczęście jednak było po stronie Asahiego. Pomimo słabej widoczności, nocna pora sprawiała, że po pustych ulicach lepiej roznosiły się dźwięki, a te akurat były doskonale słyszalne. Głównie były to męskie jęki i krzyki wydobywające się z gardła zranionych strażników, kiedy obok nich przebiegał jeden z cieni. Bez wątpienia była to właśnie Nemu, która torowała sobie drogę ucieczki wprost w stronę, z której do Kirisu przybył wcześniej Asahi. Czyżby kryjówka bandytów znajdowała się gdzieś pomiędzy osadą Sabaku, a wioską?
Jednakże nie tylko Ichirou miał sposobność wypatrzenia Nemu. Ona miała ku temu okazję podczas zadawania śmiertelnego ciosu kolejnemu strażnikowi. Akurat odwróciła się, żeby poderżnąć mu gardło stalowym mieczem i w tym momencie ujrzała piaskową chmurkę. Momentalnie sięgnęła po kunaie znajdujące się w jej kaburze i cisnęła nimi wprost w bohatera wojny z Kaguya. Nie było jednak możliwości, żeby te ostrza doleciały do celu, więc dlaczego w ogóle je wyrzuciła To wyjaśniło się dopiero w momencie, w którym kartki znajdujące się na rękojeści zaczęły niepokojąco syczeć. Nemu dała dyla dalej do przodu, a kunaie wybuchną w odległości pięciu metrów od Ichirou o ile ten w ogóle się nie ruszy. Warto było jednak nadmienić, że sama Nemu poruszała się trochę wolniej niż w karczmie. Czyżby strażnicy zdołali ją trochę zranić? A może wcale nie była tak silna, jakby mogło się wydawać?

[Ichirou]

Zdanie Shou było jeszcze bardziej gówno warte niż przedtem, ponieważ ten wyzionął ducha już chwile temu, leżąc wykrwawiony w Wielbłądzim Paluchu. Ciężko było nabrać autorytetu do zarządcy osady, który nieświadomie biesiadował z oprychami i dał się zabić tancerce, do której się ślinił. Sypać mądrościami z rękawa mógł każdy, ale podjąć odpowiednie, zdecydowane działania mogły już tylko silne jednostki. W przypadku konfliktu na linii Sabak - Kaguya nie było miejsca na jakąkolwiek inną postawę niż żądza krwi. Asahi był przekonania, że zbyt miękkie podejście do wroga i szukanie jakichś bardziej dyplomatycznych kompromisów pozwoli kościanym wykorzystać tę słabość. Ci przegrani, którzy chcieli odejść od ciągłych wojen i spróbować nowej, bardziej pokojowej polityki, otrzymali przecież szansę i mogli dołączyć do Nariko. Tych Ichirou był w stanie oszczędzić. Dla pozostałych litości nie było.
Tancerka szybko zmieniała swoją pozycję, eliminując napotkanych po drodze strażników. Przynajmniej tyle, że robiła przy tym sporo szumu i po odgłosach walk dał się ją wytropić. Sentoki rzecz jasna popędził w tym kierunku i wreszcie ją ujrzał w świetle księżyca, kiedy ta dobijała kolejnego z tutejszych. Suka zamierzała uciec, ale najpierw cisnęła w jego stronę salwą kunaiów. Kunaiów, które dopiero w następnym momencie okazały się śmiertelnie niebezpieczne. Pojawił się bowiem charakterystyczny syk, który wymagał natychmiastowej reakcji.
Ichirou zamierzał jak najprędzej skręcić w bok, by zejść z toru lotu pocisków, zasłaniając się tuż przed sobą piaskową ścianką. Kyo jednak nie był bezczynny i równie prędko podjął samodzielne działanie, mające na celu zapewnienie im bezpieczeństwa. Od razu ułożył jedną łapę w pół pieczęci i wyzwolił z ciała energię, która błyskawicznie przemieniła się w podmuch wiatru skierowany na salwę celem jej strącenia.
Sabaku zamierzał zaraz po tym nadrobić stracony dystans i doścignąć uciekinierkę. Chciał utrzymywać odległość kilkunastu, może dwudziestu metrów, aby mieć ją cały czas na oku, ale też móc w porę zareagować na wszelkie ewentualność. Fakt, mógł spróbować wykończyć ją natychmiast, ale liczył, że ta ucieka w jakieś konkretne miejsce. Być może pędziła do swej kryjówki? Byłoby świetnie. Sabaku z wielką chęcią zniszczyłby całe gniazdo tego robactwa.

  Ukryty tekst

[Chuichi]

Misja rangi C dla Ichirou - post 21 z 30
~No mercy from the edge of the blade
Dare escape and learn the price to be paid~ Tak samo ciężko było zaufać shinobiemu, który miał chronić wioskę przed najeźdźcami, a dał się zaskoczyć równie mocno, co starzec u schyłku swojego życia. Gdyby tancerka najpierw wycelowała swoimi kościami w Ichirou, to ten też nie byłby w najciekawszym stanie. Łut szczęścia i rozkojarzenie Nemu spowodowały jednak, że najpierw na cel wzięła sobie zarządcę. Gdyby choć minutę wcześniej rozpoznała w osobie młodzieńca Asahiego Ichirou, to całkiem możliwe, że ten nie stąpałby już po ziemi w jednym kawałku. W każdym razie odejdźmy od buńczucznego podejścia młodzieńca do wszystkiego dookoła i zajmijmy się już samą akcją.
Ichirou postanowił nie dać się złapać w prostą pułapkę z notkami wybuchowymi i na szybko wymyślił plan zapewniający mu wystarczającą ochronę. Piasek nie tylko zasłonił go od wybuchu, ale także zasłonił mu na chwilę widoczność, co jednak nie powstrzymało natarcia. Wszystko za sprawą kota, który nie zamierzał czekać na rozwój sytuacji, a postanowił się wykazać. Dzięki jego reakcji wybuch został odsunięty na tyle daleko, że do uszu Asahiego i jego kompana dotarł jedynie głośny, nieprzyjemny huk, do którego raczej byli przyzwyczajeni. Nemu na ziemi chciała po prostu zdezorientować tę dwójkę na tak długo, jak się tylko dało. Zdawała sobie sprawę z tego, że z nimi nie wygra, więc zasłona w postaci wybuchów miała dać jej chwilę na zwiększenie odległości. To wszystko nie przyniosło jednak żadnych efektów, bo już po chwili shinobi wraz ze swoim kotem znajdowali się na jej ogonie. Przez chwilę kobieta jedynie zerkała przez ramię, aby upewnić się, że nie nadchodzi żaden atak, aż nagle gwałtownie się obróciła.
- Przeklęty Sabaku! Wszyscy powinniście zginąć za zranienie Nemu-samy! Suiton: Mizurappa - krzyknęła wyraźnie zdenerwowana i złożyła trzy pieczecie, po których przystawiła rękę do ust z zamiarem wystrzelenia wodnej fali. To jednak nie było zwyczajne jutsu, a może raczej efekt, który mu towarzyszył należało określić na niecodzienny. Podczas złożenia pieczęci nastąpiło bowiem charakterystyczne puffnięcie, a zamiast Nemu ukazał się mężczyzna w średnim wieku. Jego włosy były czarne i krótkie, a na twarzy widać było już pierwsze zmarszczki. Czy to jakaś kolejna sztuczka Kaguya? A może Ichirou został zwyczajnie oszukany i na zewnątrz karmy znalazła się nie tylko tancerka? Nad tym może zastanawiać się po zneutralizowaniu zagrożenia.

[Ichirou]

Zagrożenie w postaci salwy pocisków z wybuchowymi notkami zostało zneutralizowane, w czym młody kocur miał dość spory udział. Było to kolejne pozytywne zaskoczenie dla brązowowłosego, który chyba coraz bardziej doceniał dość niepozornego kompana. Kyo zaprezentował się bowiem jako świetny wojownik i wyglądało na to, że w przyszłości będzie jeszcze niejeden raz z niego użytek.
Wrażenia z działań kociego sojusznika należało zostawić jednak na później. Teraz była robota do wykonania i sprawa do zamknięcia. Tancerka wciąż gnała przed siebie, ale tylko do pewnego momentu, w którym zdecydowała się odwrócić i kolejny raz zaatakować, pierdoląc przy tym od rzeczy. Głupia. Spodziewała się, że jakiś śmieszny, wodny atak mu w jakikolwiek sposób zagrozi? Ichirou-dono już przymierzał się do obrony, w międzyczasie zauważając jedną rzecz - kobieta przestała być kobietą. Sentoki najwyraźniej dał się zwieść prostej sztuczce.
Powołał do ruchu piach znajdujący się przed nim (w końcu byli na pustyni, ale jeśli takowego nie było, to po prostu użył zasobów z gurdy), by wytworzyć przed sobą sporych rozmiarów tarczę, która powinna zatrzymać na sobie technikę żywiołu wody.
- Schwytajmy go - powiedział w tym samym momencie do Kyo, na co ten zeskoczył z chmurki i od lewej strony, nieco po łuku miał popędzić na przeciwnika. Sabaku natomiast planował przemieścić się w prawo i zaatakować oponenta, ale nie ze skutkiem śmiertelnym. Asahi wypuścił przed siebie piasek jak i przelał chakrę na ten znajdujący się wokół wroga, żeby go schwytać i unieruchomić. Okoliczne tereny były naturalnym królestwem rodu Sabaku, wszędobylski piach działał na korzyść złotookiego bohatera. W razie potrzeby mógł z podłoża wytworzyć kolejną mackę, by oplątać nogę przeciwnika, a zaraz po tym całe jego ciało. Kyo natomiast, otrzymując dość prostą instrukcję, w pierwszej kolejności zamierzał swym ruchem odciągnąć uwagę, a także zająć oponenta ewentualnymi atakami, które jednak nie były mierzone na śmiertelne.
W razie potrzeby i nadejścia jakiegoś zagrożenia, władca piasku był gotów do postawienia odpowiedniej zapory ze swojego budulca zarówno przed sobą jak i swoim mniejszym kompanem.

  Ukryty tekst

[Chuichi]

Misja rangi C dla Ichirou - post 23 z 30
~No mercy from the edge of the blade
Dare escape and learn the price to be paid~ Ichirou-chan był bardzo wulgarny, nawet jeśli były to tylko myśli. Oczywiście należy zrozumieć to, że Kaguya byli wrogami, ale no do kobiety tak? Do kobiety? Najpierw suka, a potem głupia. Ktoś tutaj nie miał manier, naprawdę! Wszystko byłoby w porządku, gdyby Asahi nazywał tak fałszywą Nemu po tym, jak dowiedział się, że tak naprawdę jest mężczyzną, ale w tym wypadku zachowanie to należało srogo skarcić. I co dziwne, Asahi nawet się nie zezłościć kiedy prawda wyszła na jaw. Zachował się kompletnie inaczej, niż podpowiadałby to rozum. Wyglądało na to, jakby bohater wojenny spoważniał i być może nawet lekko się uspokoił. Czy to właśnie w taki sposób mężczyźni działają na Ichirou-chana? Niestety zbyt wcześnie na jakiekolwiek podejrzenia, albowiem Asahi nie przyjął wodnego podarku od przeciwnika, całkowicie zasłaniając się przy tym swoją ścianą z piasku. Całe szczęście, że zdolności Sabaku umożliwiały manipulowanie piaskiem na odległość większą niż dwa metry, bo inaczej to wszystko mogłoby się skończyć kompletnie inaczej!
Mężczyzna wymykał się z początku niczym sardynka między dziurami sieci, ale koniec końców został pojmany w piasek. Najwyraźniej nie był wystarczająco szybki i sprawny, żeby zwracać uwagę na podłoże dookoła niego i jednocześnie odganiać się jeszcze od kolejnych ataków. Jeśli dodać do tego wszystkiego kota, który również sprawiał mu wielkie problemy, to całe schwytanie stawało się już pewne i jasne niczym słońce. Zamiast człowieka, na pustyni stał już piaskowy kokon z ludzką głową na górze.
- Jak taki śmieć jak Ty śmie w ogóle śmieć?! Jak mogłeś podnieść rękę na Nemu-samę? Czy tym pieprzonym Sabaku nie wystarczy już fakt, że raz zabili mi rodzinę? Chcesz mi ją odebrać drugi raz?! - zaczął wykrzykiwać na całe gardło, najwyraźniej nie mając najmniejszego zamiaru podzielenia się informacjami. Było mało prawdopodobne, że Ichirou-chan cokolwiek z niego wyciągnie, ale za to mógł być pewien, że wysłucha jeszcze wielu epitetów jeśli pozostawi go przy życiu przez jakiś czas. Mężczyzna miał za to najwyraźniej jakąś historię z przeszłości związaną z Sabaku, która raczej nie należała do najprzyjemniejszych. Piaskowi władcy chyba nie zawsze byli ofiarami, a czasem zdawało im się być także oprawcami. Mężczyzna nie mógł jednak pomścić swojej rodziny, bo teraz był całkowicie zdany na łaskę Ichirou-chana.

[Ichirou]

Może to starość, może zdobyte doświadczenie, a może chęć zapanowania nad własnymi demonami. Tak czy inaczej, nie postąpił zbyt gwałtownie i nie dał się ponieść skrajnie negatywnym emocjom, rzucając się od razu na przeciwnika, by natychmiast go uśmiercić. To nie tak, że nie był rozzłoszczony lub poirytowanym ostatnimi wydarzeniami. Oczywiście, że był, ale jednak potrafił zachować na tyle zimnej krwi i chłodnych myśli, że postąpił zbyt pospiesznie. Od wyładowania gniewu nad uciekinierem bardziej interesowało go dotarcie do kościanej suki. Skoro więc istniała szansa na zdobycie informacji o położeniu tancerki, to zamierzał ją wykorzystać. Wykorzystać szansę, nie Kaguyę, rzecz jasna.
Schwytanie mężczyzny było tylko kwestią czasu. Ichirou nie lekceważył go zbyt przesadnie (biorąc lekcję z własnych błędów przeszłości), ale był jednak świadom swojej siły oraz wyższości nad przeciwnikiem. Był przekonania, że zwykli żołnierze lub podrzędni shinobi nie stanowią dla niego szczególnego wyzwania. Oczywiście, że chłopak miał wysokie mniemanie o sobie, ale na płaszczyźnie zdolności miał jednak ku temu istotne powody. W ciągu kilku ostatnich lat znacznie się rozwinął. Z poziomu zuchwałego i nierozważnego akolity stał się silnym sentokim, który w dziedzinie umiejętności władania piasku stanowił ścisłą czołówkę rodu.
- To by było na tyle, Kyo. Dzięki za wsparcie - zwrócił się do niepozornego kompana zaraz po schwytaniu uciekiniera. Zwolnił tym samym energicznego miecznika z aktualnych obowiązków.-
- Aye! - odrzekł żywo kocur i z zadowolony z uczestnictwa w boju zasalutował na pożegnanie powiernikowi paktu. Zaraz po tym rozpłynął się w powietrzu, znikając w charakterystycznym obłoku dymu. Wrócił do swojej krainy.
Sabaku pozostał zatem sam na sam z pojmanym i mógł wreszcie przejść do rzeczy. Złapany osobnik zachował się dość przewidywalnie, ale i nierozsądnie, bo plucie agresją nie było dobrym sposobem na wyjście z potrzasku.
- Wybacz. Powiedz mi w takim razie, gdzie odnajdę Nemu-samę, bym mógł ją osobiście przeprosić za moje złe uczynki - odrzekł dość chłodno i z absolutną, choć nieszczerą, powagą. Powstrzymał się jakimś sposobem przed krzywym uśmiechem, który świetnie oddałby jego aktualny cynizm. Nie było jednak większych szans, że starszy mężczyzna okaże się takim idiotą i wyjawi poszukiwane przez Ichiego informacje. No cóż… Żeby potem nie było, że Asahi jest zły, bo nie próbował po dobroci.
- Odpowiedz na pytanie, albo sam je z ciebie wycisnę. A to nie będzie zbyt przyjemne. A więc, gdzie jest Nemu?- zapytał dosadnie, wystawiając przed siebie dłoń. Zamknął ją, czemu towarzyszyło lekkie zaciśnięcie się piasku, którym okryty był schwytany osobnik. W przypadku braku pożądanej odpowiedzi, Sabaku zamierzał powtórzyć czynność i zwiększyć poziom kompresji trumny. I tak aż do skutku.
Działania młodzieńca prowadziły do jednego finału. Bez względu na to, czy otrzymał informacje lub nie, żywot złapanego nieszczęśnika dobiegł końca. Jedynie tyle, że przy współpracy z jego strony ten mógł spotkać się z szybkim i natychmiastowym wyrokiem, ukrócającym jego męki.
Ichirou nie czuł satysfakcji z zadawania innym bólu lub zabijania, ale z drugiej strony nie miał też przed tym szczególnych oporów. Wiedział, jak skonstruowany jest ten świat. W tym przypadku tak brutalne działania były jedynie środkiem do osiągnięcia celu. A odwieczny konflikt między dwoma klanami na pustyni był zbyt długi i zażarty, by było w nim jakiekolwiek miejsce na branie jeńców.

  Ukryty tekst

[Chuichi]

Misja rangi C dla Ichirou - post 25 z 30
~No mercy from the edge of the blade
Dare escape and learn the price to be paid~ A tam, pierdzielenie. W każdym razie kot zniknął i dwójka mężczyzn pozostała ze sobą już sam na sam. Jeden z nich znacznie triumfował, a drugi był zdany na jego łaskę, chociaż i tak się domyślał jaki będzie jego koniec. Nie było możliwości, żeby przeciwnik Ichirou przeżył. Nieważne jakich informacji by dostarczył, jak bardzo nie przysłużyłby się sprawie Sabaku, to i tak jego ciało wyzionęłoby ducha. Asahi chyba nie spodziewał się, że postawiony przed taką perspektywą złoczyńca po prostu się podda i wyśpiewa mu wszystko jak na dłoni. W tym wszystkim nie pomagał ten sarkastyczny ton przy propozycji przeprosin Nemu-samy. Na czole śmiałka, który podszył się za nią tylko po to, aby ta zdołała uciec, pojawiła się żyłka wskazująca na niezwykłą irytację. Tak chciał sobie pogrywać? Proszę bardzo!
- Przyrzeknij na swój zapchlony ród, że puścisz mnie wolno i bez uszczerbku na zdrowiu jeśli Ci coś powiem. Jestem pewien, że słowo tak szanowanego człowieka jest warte więcej niż rodzina. Gdybyś tylko powiedział, to wskoczyłbym za Tobą w ogień. - zaczął z niezwykłą pokorą i wymuszonym, sztucznym uśmiechem, który teraz przyozdabiał jego twarz. Pomimo różnicy w umiejętnościach pomiędzy mężczyznami nie występowała zbyt wielka przepaść jeśli chodzi o charakter. Złapany nieszczęśnik nawet na chwilę nie próbował poddać się woli Asahiego, nigdy nie przeszło mu to przez myśl. Swój pokaz lojalności i niezwykłej wiary w Nemu-samę dał jednak za chwile. Jego oczy zaszły na moment mgłą, a twarz wydawała się jakby nieobecna. Jedynie ciało reagowało na znacznie silniejszy nacisk z każdą sekundą. Z jego gardła nie wydobywał się krzyk, a cichy, stłumiony jęk.
- Nemu-sama pewnie jest teraz w kryjówce i leży na kościach Twoich rodziców oraz klanowiczów. Jeśli tak bardzo chcesz ich pomścić, to lepiej udaj się na tamtą stronę i się z nimi spotkaj! - warknął w jego kierunku, po czym wystawił język przez zęby, które następnie zacisnął. Na piach poleciał kawałek narządu, a w powietrze i na część ubrania Ichirou trysnęła czerwona krew nieszczęśnika. Z jego oczu popłynęły teraz łzy, a twarz pobladła niesamowicie. Pomimo tego nie zemdlał. Upewnił się jedynie, że przed śmiercią nie powie wrogowi niczego, czego nie powinien. Może i Kaguya przegrali, ale wyglądało na to, że w swoich szeregach mają niezwykle oddanych wojowników, którzy nie zawahają się przed niczym, żeby wykonać rozkazy. A może lojalność wynikała ze strachu? Pewne było jednak to, że wierność względem idei przełożonych była znacznie silniejsza, niż ból zadawany nieszczęśnikowi przez powoli zaciskający się piach na całym jego ciele. W końcu dokonał żywota, jednak czy nastało to przez wykrwawienie się, czy też przez piaskowy pogrzeb, zależało od sentokiego. Wyglądało na to, że mały atakozamach został stłumiony. Oczywiście pod warunkiem, że w wiosce nie dzieje się już nic złego.

[Ichirou]

Brązowowłosy młodzieniec dał pojmanemu pozorną szansę, ale ten jej nie wykorzystał. Zamiast tego, wykazał całkiem spory opór i butę mimo tragicznego położenia. Ostatnie skamlenie kundla? Najwyraźniej. Jeżeli schwytany zamierzał w ten sposób zdenerwować swojego przyszłego oprawcę, to całkiem nieźle mu się to udało. Choć Asahi z początku milczał i próbował zdusić w sobie rosnący gniew, to jednak w pewnym momencie granica została przekroczona. Skurwysyn miał czelność odwołać się nie tylko do poległych Sabaku, ale też bezpośrednio do rodziców Ichirou. Tak śmiałych słów nie można było pozostawić bez odpowiedzi. Rozzłoszczony sentoki nie zamierzał się już przed niczym wzbraniać, szczególnie że pojmany odgryzając sobie język jednoznacznie podkreślił to, że nie wyda swoich. Brązowowłosy po raz kolejny wystawił przed siebie dłoń.
- Dopadnę i zmiażdżę wasz wszystkich! Ta suka Nemu oraz cała reszta wkrótce podzieli twój los, a wasze kości będą bielały na słońcu! - wrzasnął w gniewie, zaciskając z całej siły dłoń, wywołując tym samym potężną implozję piaskowej trumny, która zaowocowała przeobrażeniem mężczyznę w krwawą miazgę. Ten brutalny finisz świetnie oddawał nienawiść oraz złość złotookiego Sabaku skierowane we wrogi klan.
Odwrócił się, po czym z grymasem zdenerwowania ruszył w stronę wioski Kirisu, pozostawiając za sobą strzępy z egzekucji. Należało sprawdzić, czy w osadzie nie panoszą się jeszcze jacyś renegaci. Szczerze powiedziawszy, Asahi nie miałby nic przeciwko temu, gdyby tak właśnie było. Z wielką chęcią uśmierciłby kolejnych wrogów, którzy nawinęliby mu się pod rękę. Ostatnia konfrontacja wyraźnie go rozzłościła.

[Chuichi]

Misja rangi C dla Ichirou - post 27 z 30
~No mercy from the edge of the blade
Dare escape and learn the price to be paid~ Co to za szansa, skoro rezultat był taki sam? Mężczyzna miał do wyboru tylko dwie opcje, które i tak kończyły się śmiercią. Różnica była tylko taka, że przystając na kuszenie Ichirou facet tracił honor, a podążając swoją ścieżką nadal go zachowywał. Wybór był chyba nie tylko prosty, ale także właściwy. Dodatkowo, udało mu się przy tym rozbujać emocje sentokiego, więc przed zginięciem pod kolejnymi warstwami piasku dało się zobaczyć na jego twarzy jeszcze krwawy uśmiech, który niejednego mógłby prześladować po nocach. Ten widok radości wymalowanej na twarzy, która była przepasana sączącą się krwią i delikatnym grymasem bólu był naprawdę przerażający. Koniec końców mężczyzna wyszedł jednak z walki zwycięsko. Jego poświęcenie zapewniło czas na ucieczkę Nemu-samy, a jego słowa zdołały wyprowadzić Ichirou z równowagi na tyle, że śmierć oczekująca na członka zgrai bandytów była szybka oraz bezbolesna. Czy można było wyjść z tej sytuacji lepiej? Na pewno najlepszą opcją byłoby zachowanie życia, ale o tym nie było mowy w tym przypadku. Wszystko za sprawą różnicy siły.
Asahi dopiął jednak swego - wypędził z wioski bandytów. Po grymasie goszczącym na jego twarzy mogłoby się jednak wydawać, że jest kompletnie inaczej. Czy to za sprawą Nemu-samy? Czyżby klan Kaguya po raz kolejny napsuł krwi naszemu bohaterowi? Odpowiedzi na te pytania wydawały się w tej chwili trywialne, bowiem do oczu Asahiego zaczął powoli docierać widok wioski, która nie poradziła sobie najlepiej z atakiem. Gdzieniegdzie opatrywano zwykłych ludzi i strażników, a jeszcze gdzie indziej składano ciała martwych. Tych na ulicach nie było jednak zbyt wielu. Sam uciekinier nie był wystarczająco silny, żeby zasiać chaos i śmierć w szeregach miejskiej straży, a sama Nemu wydawała się stronić od wszelakiej walki podczas swojej ucieczki. Sprawa miała się jednak zgoła inaczej w przybytku, do którego z początku zawitał Ichirou. Stamtąd nie uszła żadna żywa dusza poza piaskowym shinobim. Łączny rachunek strat wynosił jakieś pięćdziesiąt zabitych osób i dwanaście rannych. Oczywiście nie wlicza się do niego żyć napastników, bo te nie były ważne. Do Asahiego podszedł natomiast jeden ze strażników, którego wcześniej Ichirou postraszył swoją chakrą. Nie miał wrogich zamiarów, a w ręce miał jakiś mieszek.
- Shou-sama nie żyje... - zaczął, spoglądając przy tym z wyrzutem w stronę Ichirou - Bandyci zostali jednak wygnani z wioski. Mam nadzieję, że dorwałeś tę tancerkę, która zraniła naszych przy ucieczce. Masz, tutaj jest należna Ci zapłata. - wyjaśnił, podrzucając w jego stronę pieniądze. Nie powiedział tego wprost, ale z jego słów dało się wyczuć pewne niezadowolenie. Ichirou wykonał swoją misję, ale dla tego szarego strażnika straty w ludziach były i tak zbyt duże. Dodatkowo najwyraźniej nie wiedział, że kobieta, która uciekała przez ulice jego wioski tak naprawdę była zwykłym uzurpatorem, a nie prawdziwą Nemu-samą. Jednak czy trzeba było wyjawiać mu całą prawdę? Być może z kłamstwem będzie mu się żyło o wiele spokojniej.

[Ichirou]

Osiągnięte zwycięstwo było niekompletne i miało słodko-gorzki smak. Choć Ichirou już dobrą chwilę temu pozostawił wroga za sobą i ruszył w stronę wioski, to wciąż widział oczami wyobraźni (albo pamięci) krwawy uśmieszek, który nie pozwalał na zachowanie pełnego spokoju. Może w przypadku brązowowłosego nie było mowy koszmarach lub innych udrękach, ale mimo wszystko ten specyficzny obraz utknął mu w pamięci przynajmniej na jakiś czas i stanowił powód rozdrażnienia.
Widok, jaki zastał w osadzie, wcale nie poprawił mu humoru. Fakt, zagrożenia już nie było, a wszyscy renegaci zostali uśmierceni lub chociaż wypędzeni. Mieszkańcom osady pozostało teraz lizanie ran i opłakiwanie poległych, a tych było naprawdę wielu. Młody Sabaku nie prezentował największej empatii na świecie, a że ze śmiercią miał do czynienia już nie raz, to daleko mu było do rozpaczania nad tymi, którzy zginęli tego dnia. Z drugiej strony, nie był przecież uplecioną z macek kukłą, wypraną z jakichkolwiek emocji i ludzkich odruchów. To jasne, że w mniejszym lub większym stopniu lokalna tragedia odbijała się na jego nastroju. Straty w ludziach bezdyskusyjnie przykrywały jasne strony wygranej z renegatami. Ichirou zrobił wszystko, co w swojej mocy, by zminimalizować szkody. W sytuacji, w jakiej się znalazł, nie mógł samemu uniknąć jakichkolwiek strat w ludziach. Bez jego pomocy wioska mogłaby zostać wyrżnięta w pień. Nie miał więc z tego powodu wyrzutów sumienia, nie gdybał za wiele nad innymi, możliwymi begami wydarzeń. Po prostu przyznał fakt, że tego wieczora poniesiono spore koszty. Kaguya, choć zdziesiątkowani, wciąż potrafili napsuć wiele krwi. To jedynie mogło utwierdzić Sentokiego w przekonaniu, że chcąc zaznać wreszcie spokoju, należy wybić wszystkich kościanych.
Nic więc dziwnego, że spotkanie ze strażnikiem nie wiązało się z entuzjazmem ze strony Asahiego. Młodzieniec nie był altruistą, ale w tej sprawie wynagrodzenie było kwestią drugorzędną i w żaden sposób nie mogło stłumić aktualnej goryczy. Złapał rzucony w jego stronę mieszek z pieniędzmi, chociaż tak naprawdę go nie potrzebował i nie prosił o niego. W tym momencie nie był najemnikiem, wykonującym swe zadanie dla zapłaty. Działał jako Sabaku na rzecz swego rodu, a także dokańczał prywatne porachunki.
- W takim razie wrócę, skoro nie potrzebujecie już mojej pomocy. Jeżeli będziecie czegoś potrzebować, zgłoście się do Atsui - odparł oschle, przemilczając wątek zbiegłej tancerki. Po co miał rozpowiadać o swojej małej klęsce? Tak czy inaczej, bez zbędnych pożegnań ruszył w powrotną drogę. W Kirisu już nie miał nic do zrobienia. Nie był od sprzątania trupów i leczenia rannych. No, co najwyżej mógł pocieszać młode wdowy, choć szczerze mówiąc, nie miał w tej chwili na to ochoty.
Ruszył zatem w stronę stolicy, pozostawiając za sobą bezpieczną, choć obficie skropioną krwią, wioskę. Chciał zdać raport i zająć się kolejnymi rzeczami, a tych było naprawdę wiele.

[Chuichi]

Ichirou zt. Zapraszam tutaj -> Ichirou przeklęty, przez ucieczkę Kaguya zaklęty.

[Kurusu]

- A więc pierwszy przystanek zaliczony - mruknęła do Siebie zamaskowana postać, jej bursztynowe oczy smakowały wszelkie widoczne elementy wioski. Trwało to niewielką chwilkę, ale wystarczająco długo, by Kurusu mógł się poczuć wolny niczym ptak. Gdy tylko ruszył dalej kierując się w stronę centrum odetchnął głęboko powietrzem, które tylko bardziej go uświadamiało, że to właśnie tu zacznie się jego droga ku bogactwu.
Idąc przez uliczkę z rękami schowanymi w kieszeniach swych spodni, rzucał okiem to na lewo a to na prawo, chcąc zorientować się w ogólnym planie budowy miasta. Ta wiedza może być niezwykle przydatna biorąc pod uwagę to, że ma zamiar na jakiś czas się tu zatrzymać. Głównie po to, by zarobić fundusze. Najlepiej sporą ilość w jak najkrótszym czasie, następnie wyruszy do Shigashi no Kibu, gdzie na pewno na dłużej się zatrzyma. Głównie w celu zakupu ekwipunku i mechanizmów niezbędnych do wykorzystania jego zdolności kuglarskich. Ale na to jeszcze nie czas... W tej chwili głównym priorytetem jest znalezienie pracy i miejsca do odpoczynku... Najlepiej, aby te dwie rzeczy były stałe, wtedy będzie miał stabilną, ba! Dobrą sytuację.

[Hoshigaki Seiki]

Misja rangi D
Trudny start
1/15 Wioska Kirisu to miejsce kwitnącego biznesu, handlu i przekrętów, a główne za to zasługi przypisuje się mieszkańcom. To właśnie oni przez długie miesiące i lata obserwowali zwyczaje przyjezdnych, ich ruchy, zachowanie i wiele innych aspektów, a to ostatecznie pozwoliło im nabrać pewnej wprawy w ocenie wybranej przez siebie "ofiary".
Ciebie poza specyficznymi elementami ubioru wyróżniał też sposób poruszania się, rozglądanie się po okolicy i chód nieco wolniejszy od innych, zabieganych przechodniów którzy dokładnie wiedzieli gdzie i po co idą. To właśnie tych kilka aspektów sprawiło, że stałeś się "ofiarą" pewnego mężczyzny, który przez mniej więcej 3 minuty oceniał cię zza winkla bocznej uliczki, odchodzącej od głównej alei.

Po wspomnianych ~3 minutach przechodziłeś obok niego rozglądając się po sowicie zastawionych straganach, które skutecznie przykuwały twoją uwagę.
Pst! Szukasz roboty? - szepnął nieco głośniej mężczyzna, kiedy byłeś raptem 1 metr od niego. Stał bokiem do ciebie, oparty plecami o ścianę. Nie patrzył nawet w twoją stronę, jego oczy wbite były w przeciwległą ścianę wąskiej uliczki w której stał.
Obok ciebie bezustannie przemieszczali się pośpiesznie mieszkańcy i przyjezdni, ale nikt z nich nie zwrócił uwagi na zwyczajnie stojącego sobie chłopaka.
Mężczyzna w okularach stał nieruchomo, żując przy tym jakąś gumę. Czekał na twoją odpowiedź.

[Kurusu]

Zamaskowany mężczyzna, idąc i starając się poznać gdzie, co leży zdążył się na razie dowiedzieć jednego. Wyróżnia się na tle pozostałych, tu nie chodzi nawet o sam ubiór, który z pewnością ułatwia dostrzeżenie z drugiego krańca wioski, ale o sposób chodzenia. Gdy inni szli pewnie i wiedzieli, gdzie idą, to On stawiał małe kroki i rozglądał się na boki. Nieco to martwiło Kurusu, ale nieznacznie, przynajmniej teraz. Wyróżnianie się czasami jest pomocne, czasami nie. A to w obecnej chwili trudno stwierdzić, stąd nieznaczne zdenerwowanie tą sytuacją.
Jednak jego uwagę od straganów ociągnął jeden dźwięk, a mianowicie "psst". Odwrócił głowę w kierunku, z którego dobiegał dźwięk, ujrzał przez to mężczyznę o wybitnie cywilnym ubraniu, wyposażonego także w czarne włosy uformowane w niecodzienną fryzurę i okulary. Chwilę później do jego uszu dobiegły kolejne słowa, teraz był niemal pewny, że od tego Jegomościa. Najlepsze jednak w tym wszystkim było to, że wyglądało na to, że dostanie jakąś pracę. Szybko.
- Zawsze i wszędzie. - odmruknął, obserwując stragan obok Siebie, a raczej towary na nim. Tylko co jakiś czas rzucał okiem na nieznajomego, by po chwili kontynuować obserwację produktów na sprzedaż.

[Hoshigaki Seiki]

Misja rangi D
Trudny start
3/15 Twoja odpowiedź sprawiła, że usta mężczyzny wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu.
I to mi się podoba. Chodź za mną. - odpowiedział po czym ruszył wgłąb wąskiej uliczki w której stał, oddalając się tym samym od głównego traktu którym szedłeś.
Uliczka którą szliście teraz obydwaj, pełno było pustych kartonów, worków ze śmieciami, gdzieniegdzie biegały jakieś gryzonie i polujące na nie koty. Przeszliście tak dobrych 20 metrów, aż droga między budynkami skręciła w prawo a jakieś 10 metrów przed wami widać było wyjście na kolejną ruchliwą ulicę.
Bez owijania w bawełnę. Jeśli się sprawdzisz, będziesz mógł liczyć na coraz to nowe zadania. Pracy u mnie dostatek, pieniądze pewne, a z czasem będziesz mógł liczyć na poważniejsze zlecenia. Póki co będę cię obserwował i sprawdzał do czego się nadajesz. - po tych słowach odwrócił na chwilę głowę w stronę ruchliwej uliczki. Na jej drugim końcu, tuż za przemieszczającymi się ludźmi znajdowały się stragany.
Ten stragan naprzeciwko nas to twój pierwszy cel. Gość sprzedaje rośliny lecznicze, a pod ladą ma drewnianą skrzyneczkę w której przeważnie trzyma najdroższe zielsko. Przynieś mi ją, a będziemy mogli rozmawiać o poważniejszych zadaniach... i większej kasie. - ostatnie słowa mężczyzna wyraźnie podkreślił, jak gdyby liczył na to, że wizja dobrego zarobku zmotywuje cię do lepszej pracy.
Przy straganie który był twoim celem znajdowało się kilka osób. Były to głównie osoby starsze, które zapewne potrzebowały czegoś na schorzenia własne lub innych. Za ladą stał mężczyzna około 50-60 lat, który z uśmiechem zachwalał swoje towary.
Stragan prezentował się zupełnie zwyczajnie. Zwykły stół nakryty długą płachtą, która sięgała aż do ziemi (od strony klientów), ale od strony sprzedawcy była na tyle krótka, aby mógł on wyciągać coś spod spodu. Za jego plecami stało kilkanaście drewnianych skrzynek wypełnionych różnymi roślinami.

Zielona gwiazda - pozycja twoja i mężczyzny
czerwone kropki - przechodnie
żółte - stragany oddzielone szarymi kreskami
niebieski trójkąt - stragan, który masz okraść