Wioska Sanibare

[Tetsurō]

"Pan na Włościach"
Wyprawa S - Ichirou
Wiosna 394 roku
kolejka: 10 / 21

Wesoła Kompania wyjechała poza Sanibare. Zapowiadało się, że przez najbliższe dni znowu będą w podróży w wygodnym powozie, jedynie co jakiś czas zatrzymując się w jakichś mniejszych osadach. Tam akcja była szybka, krótka rozmowa z ludźmi, uzupełnienie zapasów, ewentualny nocleg w karczmie i dalej w drogę. W końcu kolejny cel ich podróży był coraz bliżej.

- Właśnie ciekawiło mnie, cóż takiego nosisz przy sobie. Myślałem, że jednak piach to twoja główna broń. Rozumiem, że po prostu ćwiczysz mięśnie w ten sposób. - zapytał Shirai w trakcie rozmowy. Zaciekawiło go, że Ichirou miał już okazję przeżyć przygodę w tej osadzie. No i ten miecz, nie był to zwykły kawałek stali. Shirai zawiesił na nim swój wzrok i przez chwilę się przyglądał, aż w końcu uśmiechnął się.

- Czy to nie jest ten słynny Hiramekarei? Ciekawa pamiątka.. Pewnie wielu kolekcjonerów dałoby się za niego pokroić. - sięgnął po schłodzone wino i napił się, oczywiście nalewając też odpowiednią porcję swojemu rozmówcy. Nie wypadało przecież, aby bohater pustyni siedział o suchym pysku.

- No a jak myślisz? Jasne, że tak. Jou-dono nakazał wybudowanie takich kilkunastu w całym kraju. Wszyscy będą wiedzieć kto pokonał Antykreatora i dzięki komu zapanuje spokój na świecie, a przynajmniej w Unii. Na sam koniec jednak pozostawiłem Ci najciekawszy z pomników, no ale to już zobaczysz w drodze powrotnej. - ciekawa niespodzianka, czyżby ten ostatni był wielkości bijuu? A może był wykonany z białego złota, żeby oddać czystość naszego herosa? A może miał wielkie diamenty zamiast oczu? Tak wiele możliwości, no ale zanim będzie miał możliwość się przekonać, to musi wykonać wiele obowiązków. Był teraz gwiazdą, więc musiał pokazywać się ludziom i budować i poczucie patriotyzmu. Tak też robili przez następne dni. Przyjeżdżali do osady, Ichirou wyściskał kilka dzieci, opowiedział ze dwie historię i zjadł oficjalny poczęstunek, po czym mógł ruszać dalej w drogę.

- Wiesz, że dziewczyny z Sanibare pytały się, czy mogą nam towarzyszyć w podróży? - zaśmiał się, zdradzając jedną z tajemnic tamtejszej nocy. A więc, czemu ich tutaj nie było? Czyżby zakaz Jou? A może była jakaś inna, poważniejsza sprawa, z powodu której nie mogłyby towarzyszyć dwójce podróżnych i zabawiać ich swoją obecnością.

Powoli na horyzoncie malowały się mury Uta'hary, co oznaczało, że kolejny poważny przystanek na ich drodze jest już tuż tuż. Kiedy zbliżali się do miasta, naprzeciw wyjechał im zbrojny oddział żołnierzy na wielbłądach, który zajął się bezpieczną eskortą ich w stronę miasta. Co prawda, tak na prawdę to oni byli eskortowani przez Ichirou, no ale przecież liczy się gest. I tak wszyscy wiedzą, że nikt nie jest w stanie zaszkodzić bohaterowi pustyni.

Nishikawa Shirai - Obrazek

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Monotonia pustynnych krajobrazów zaczynała działać na Seinina. Powtarzające się wydmy i rozgrzane powietrze sprawiały, że podróż stawała się coraz bardziej jednostajna. Widok, który z pozoru był zachwycający, teraz przekształcał się w powtarzalny obraz, oferujący przede wszystkim nudę. Zmęczony tym powtarzającym się spektaklem, Ichirou zamykał oczy na chwilę, próbując odpocząć od monotonii. W blasku słońca, które migało przez i tak zamknięte oczy, jego umysł odpływał w krainy snu. Podczas tej wyprawie miał więc okazję wyspać się jak nigdy.
– Naprawdę myślałeś, że używam tylko piasku? – odpowiedział, przeciągając się, by nieco rozruszać zastygłe mięśnie.
– No tak, to ten miecz. Pewnie wielu by chciało, ale mogą sobie co najwyżej pomarzyć. To cacko nie jest na sprzedaż. Daje mi czasem niezłą frajdę z używania – oznajmił, po czym odebrał podarowane wino. Chłód napoju jak na obecne warunki na zewnątrz był wręcz orzeźwiający. Takie drobne, miłe chwile sprawiały, że jeszcze nie zwariował w trakcie tej wielodniowej wędrówki przez piaski pustyni.
– Bardzo szczodrze z jego strony, a zarazem skromnie, skoro jego pomników się tyle nie stawia… – stwierdził, reflektując się nad tym, że choć Jou jako przywódca był ceniony i szanowany przez lata, to jednak jego sława jako shinobi nie miała tak legendarnego statusu. Rudy staruszek był silny, to fakt, ale też bez przesady. Ichirou musiał przez dobrą chwilę wysilić swoją pamięć, by wywołać z niej ostatnie wydarzenie, w którym lider wykazał się bojowo. Bitwa o Atsui. Jakieś czternaście lat temu.
– Ach, nie przejmuj się nimi – machnął zbywająco ręka w temacie dziewcząt garnących się do podróży. – W Ita'harze będą kolejne, a potem kolejne… Przyzwyczaisz się.
Trudno powiedzieć, ile minęło czasu do dobicia do kolejnego celu, bo odbiór ram czasowych był bardzo względny. Gdyby jednak zapytać Ichirou, to do dobicia do następnej osady minęły jakieś wieki. Widok zabudowań malujących się na horyzoncie wzbudził w nim więc malutki promyczek entuzjazmu. Kiedy wkroczyli już w obręb wioski, nie chciał siedzieć więcej z karocy. Wylazł z pojazdu, pokazał się tłumowi i zaczął swój obchód w mniej więcej podobny sposób, jak w Sanibare. Znalazł nowego, prywatnego tragarza, powitał parę grup mieszkańców i pokręcił się po straganach w poszukiwaniu lokalnych smakołyków. Cóż, starzy ludzie podobno byli powtarzalni.

[Tetsurō]

Z/T

[Kyoushi]

— „Razem”, mówi. Z takim tekstem to jeszcze zaczniesz mnie zapraszać na kolację przy świecach. – mruknął z przekąsem, otrzepując rękaw z piachu, jakby właśnie uratował najdroższe ubranie spod grilla na Saharze. – Tylko błagam, następnym razem jak bierzesz zwój z ciała, upewnij się, że nie świeci, nie piszczy i nie wybucha. Bo mam tylko jedną twarz i jeszcze się do niej przyzwyczaiłem.
Zerknął na znalezisko, ale nie kwapił się do komentowania. Zwoje były jak kobiety z polityką rodzinną — lepiej nie otwierać na chybił-trafił. Zresztą, teraz i tak nie było na to czasu. Piasek, słońce i zapach trupa robiły swoje. — Swoją drogą… – Przeszedł na nieco spokojniejszy ton, choć uśmiech wciąż błąkał mu się w kąciku ust. – Koronacja, rytuały, ceremonialne spojrzenia w horyzont, cały ten teatrzyk. Co o tym myślisz? - Wzruszył ramionami ze szczerym zapytaniem. Kiedyś wszyscy byli młodzi, głupi i zbyt ambitni. Teraz… byli starsi.
— Chyba, że to przykrywka przed większym planem, biblioteką. – Tu już głos Shiroyashy spoważniał, choć nie na długo. – To jedna z tych rzeczy, co sama się nie znajdzie, a jak już się znajdzie, to może lepiej było jej nie szukać. - Zrobił chwilę przerwy, wzrokiem wodząc za plamą słońca przesuwającą się po ruinach. Potem parsknął.
— Dlatego najpierw Żmijówka. Alkohol. Coś gorącego do popicia i coś zielonego do pokręcenia. A dopiero potem planowanie ratowania świata, odkrywania tajemnic i innych obowiązków służbowych. Jedna katastrofa na raz, Matsuda, jedna katastrofa na raz. - Odwrócił się jeszcze raz w stronę zostawionego ciała, jakby chciał sprawdzić, czy trup nie zamierza jednak przemówić ostatnim słowem, a potem wzruszył ramionami i ruszył dalej.— I pamiętaj – jak spotkasz gadającą kadzielnicę, milczącą bramę albo kamień z oczami, NIE wdawaj się w dialog. Uderz pierwszy, pytania potem. - zagaił by rozładować atmosferę i rozejrzeć się za jakąś pierwszą lepszą pijalnią, gdzie mógł zapić swój zapchlony pysk. To był właśnie ten moment, gdy mieli się w końcu wyluzować, a on naprostować nos.

[Souei]

Musieli chyba gdzieś źle skręcić przy złamanym drzewie, a potem przy przydrożnej kapliczce, bo wywiało ich w zupełnie inne miejsce niż to, z którego przyszli. Cóż, mieli jeszcze trochę czasu do koronacji, więc Souei nie robił z tego powodu afery, ale Sanibare... Sanibare było zupełnie inne od Kinkotsu. Przyzwyczajonego do wielkich miasta Matsudę dziwiła ta... maleńkość wioski, w której nie było do wyboru wiele karczm, zaledwie jedna. Przez drogę jednak nie milczeli, bo podróżując jedynie we własnym towarzystwie przez bezkresne wydmy, nie trzeba było martwić się o żadne nieproszone uszy.
- Czasem patrząc na Shigashi myślę sobie, że zrobiłbym to lepiej niż Hibiki czy Ryuichi, wiesz... Ale zaraz szybko łapię się na tym, że chyba tak naprawdę tego nie chcę. - Dziwne uczucie, gdy uważasz się za lepszego od innych, ale nie możesz tego udowodnić, bo musiałbyś naprawdę się temu poświęcić tylko dla pokazania swojej racji. Pewnych bitew nie warto toczyć.
- Myślę, że dla Ichirou to normalna kolej rzeczy. Ludzie go tu kochają, nie wszyscy co prawda, ale nie sądzę, żeby był to problem. Lubi być w centrum uwagi, więc przynajmniej na koronacji będzie w końcu w swoim żywiole. - Nagle ponownie wpadła mu do głowy myśl, którą już znał. Przekartkował w pamięci niedawne rozmowy z Seininem i dodał jeszcze tylko jedno.
- ...chociaż wiesz, nie widziałem go skaczącego z radości z powodu tego "zaszczytu". - Być może ta normalna kolej rzeczy to dla Asahiego bardziej powinność i obowiązek, niż rzeczywista personalna ambicja. Ta być może leżała gdzieś indziej.
W końcu dotarli tam, gdzie pies z kulawą nogą by się nie zatrzymał - do jedynej w tej zapomnianej przez bogów wiosce, karczmy. Twarde krzesła, stary szynkwas i postrzępione zasłony chroniące przed wpadaniem piachu i wiatru do środka. Zajęli stolik w nadziei, że tutaj też serwują lokalne, pustynne alkohole, po które przecież fatygowali się całą tą długą drogę. Po niedługiej chwili na stole stała wysoka, smukła butelka, w której zatopiona była żmija. Otwarty jak w agonii pysk z wystającymi kłami jadowymi naprawdę robił robotę. Łokieć pięta i korek spadł. Pazur rozlał do dwóch kielonków i wniósł pierwszy toast.
- Za przygodę? A zresztą, w dupie z tym... - I przechylił kielonka z nadzieją, że poczuje smak wężowego jadu. To byłoby coś, a jednak uderzyła go jedynie znajoma woń alkoholu i dziwny posmak na koniec.
- Nie wiem o jakiej bibliotece mówisz, ale Ichirou chciał mnie w coś wtajemniczyć, tylko nie wystarczyło nam czasu, żeby porozmawiać ze szczegółami. - Już nalewał drugiego.
- Powiedział tylko, że gonicie jakąś legendę, ale macie już klucz i zbieracie ekipę na ostatnią wyprawę. Nie wydaje mi się, żeby koronacja miała z tym cokolwiek wspólnego, oprócz tego, że opóźnia całą akcję. Tylko że ja, w gruncie rzeczy, dalej nie wiem o co chodzi. - Stuknął swoim kielonkiem o jego. Żmijówka nie była rozczarowaniem, ale szybko potrzebował zatankować co najmniej kilka kolejek, aby trochę nim wstrząsnęło. Nie chciał się upić, ale miał wielką ochotę porządnie się napić.
- Śmiesznie, bo już się zgodziłem, ale ciągle nie wiem na co. Jakieś pomysły? - Wychylił i podniósł rękę przywołując karczmarza, kelnerkę czy kogokolwiek, kto mógłby im tu podstawić sziszę.

[Kyoushi]

Kyoushi zamrugał, jakby próbował skupić wzrok na czymś dalej niż własny kieliszek. Albo głębiej niż dno butelki. Wziął łyk, skrzywił się teatralnie i westchnął ciężko, jakby dopiero teraz zorientował się, że w tej żmijówce jest więcej ducha niż w niejednym filozofie.
— Biblioteka... — powtórzył z takim tonem, jakby właśnie usłyszał zaklęcie przywołujące podatki. Nie wiem, czy to „biblioteka”, czy raczej mokry sen Ichirou. Śni o tym miejscu, jakby miało mu otworzyć wrota do jakiejś... nie wiem... wyższej formy bycia? Albo przynajmniej dostępu do lepszej herbaty. Ale każdy z tych planów mi się podoba. To niekonwencjonalne i na pewno spotka nas tam coś czego nikt się nie spodziewa! Może antykreator powstanie z martwych? - Zachichotał pod nosem, stukając palcem o pusty kieliszek. Zaraz dolał sobie jeszcze, ale nie wypił od razu. Tym razem zamieszał trunkiem w szkle, jakby miał nadzieję, że odpowiedzi wyklują się z osadu.[/akap]
— Co do samego miejsca… cholera wie, jak się tam dostać. Naprawdę. Ale są pewne... wskazówki. Te wisiory, które zebraliśmy– żywioły, ble ble, cała ta mistyczna paplanina – one chyba robią za klucz. Albo kartę członkowską do bardzo ekskluzywnego klubu archeologicznego. - Zamrugał raz jeszcze, tym razem wolniej. Alkohol zaczynał działać, ale jeszcze nie przejął kontroli. Jeszcze.[/akap]
— Ale co tam jest w środku? Ha. Legenda. Tak mówi Ichirou. Może to tylko kupa starych zwojów i kurz. Może potęga, której boją się nawet bogowie. A może po prostu pułapka na idiotów z za dużym ego. Nie wiem. Ale muszę przyznać – trochę mnie to kręci. Jak śmierdząca tajemnica w szafie, której nie wolno ruszać. Wiesz, że nie powinieneś, ale cholera, i tak otwierasz. - W końcu wychylił kieliszek, z głośnym westchnieniem odkładając szkło na stół. Zmrużył oczy w stronę nadchodzącego sziszarza, który wyglądał tak, jakby sam nie wiedział, czemu w ogóle pracuje w tym przybytku rozpaczy.[/akap] — Więc jeśli pytasz, w co się pakujesz... to powiem tak: nie mam pojęcia. Ale jeśli to gówno zacznie płonąć, to niechaj spłonie też i świat, a my będziemy mieli więcej zabawy niż ktokolwiek przed nami![/akap] - Zaśmiał się sucho, podsunął kieliszek do napełnienia i dodał jeszcze, jakby mówił mimochodem, choć każdy jego wyraz był przesiąknięty doświadczeniem:[/akap]
— Poza tym... czy kiedykolwiek wiedzieliśmy, na co się godzimy?