Wioska przy rzece Asahi

[Minako]

Nazwanie Jou kawałem skurwysyna wywołało początkowo u Minako mieszane uczucia. Wiedziała jednak, że Daisuke nie ma na myśli nic złego poza wymiernie dosadnym określeniem siły, więc ostatecznie nie pacnęła go w tył głowy, za obrazę obecnego Władcy Unii. Tak, Jou był silny i choć nie miała okazji zobaczyć go w akcji, zdawała sobie sprawę, że jego złoty piasek byłby w stanie szybciej ją obezwładnić, niż by do niego dopadła. Może kiedyś będzie miała okazję się z nim zmierzyć i sprawdzi, jak bardzo się myliła. Nadal jednak nurtowało ją, że w ogóle się nią zainteresował, mając we własnym klanie znacznie lepsze kandydatki. Mimo to właśnie Minako zwróciła jego uwagę. Może rzeczywiście cenił bardziej siłę i zaradność, niż pochodzenie i dobre maniery?
- Ja też czasami wspomagam się chakrą. - Wzruszyła ramionami, nie widząc w tym nic złego. - Znam kilka sztuczek, które sprawiają, że jestem jeszcze silniejsza i jeszcze szybsza. No i do tego lubię używać moich zabawek.
Tutaj wyciągnęła z kabury metalowy przedmiot, który był jednocześnie kastetem i sztyletem. Dzięki takiej broni mogła zadawać obrażenia pięścią, wzmocnioną stalowymi zębami, jak i jednym machnięciem przecinać gardła wydłużonym ostrzem, albo po prostu wbić wydłużony koniec w bebechy i dobrze zakręcić. Jeśli Daisuke będzie chciał obejrzeć go z bliska, Minako poda mu swoją bronią, a jeśli nie, to schowa ją ponownie do kabury, by następnie wznieść toast wraz z towarzyszem. Ona też już zdążyła osuszyć buteleczkę i po chwili namysłu zamówiła u gospodarza jeszcze po jednej flaszce sake. Skoro już mają się urżnąć, to co będą sobie żałować, zwłaszcza że tematy rozmowy były coraz bardziej zabawne. A przynajmniej Minako dobrze się bawiła, dopóki Daisuke nie zaczął jej tu świrować pawiana i odwracać kota ogonem.
- Nie o to pytałam i nie ściemniaj mi tu, że tak mocno na Ciebie podziałałam. - Prychnęła poirytowana i mocno już wstawiona. - Owszem, mogłam zawrócić Ci w głowie, zwłaszcza w tej dolnej, ale na pewno nie w sercu. Nie jesteś typem, który przywiązałby się uczuciowo do jednej osoby i dawałeś to jasno do zrozumienia, więc teraz nie bierz mnie tu pod włos, bo zaraz wybiję Ci kilka zębów i już się tak uroczo nie uśmiechniesz.
Żartowała, czy mówiła serio? Ciężko było stwierdzić, ale nim Daisuke mógł się upewnić, zjawił się gospodarz i postawił przed nimi po pełnej flaszce sake, zaś te puste sprzątnął wraz z resztą niepotrzebnych naczyń, jakby obawiał się, że coś zaraz zacznie niekontrolowanie fruwać. Szybko też się wycofał, pozostawiając tą dwójkę w spokoju. Czyżby obawiał się rozróby? Owszem, Minako miała ostry temperament, jednak gdyby miała go rozładować, zrobiłaby to na zewnątrz, aby nie powodować niepotrzebnych szkód. Upiła więc łyk trunku ze swojej butelki i słuchała pomysłu Daisuke odnośnie pokazania swojej siły fizycznej. Zmarszczyła brwi, nie bardzo rozumiejąc, co towarzysz chciał przekazać. Najwyraźniej też już bełkotał bez ładu i składu.
- Myślisz o arenie sztuk walki? - Upewniła się, czy dobrze zrozumiała. - Soczyste mordobicie bez chakry? Brzmi ciekawie, ale ja odpadam. Mam tu zobowiązania, a gdy przejmę stanowisko, które chcą mi dać, nie opuszczę już Kinkotsu, chyba że w naprawdę ważnej sprawie.

[Daisuke]

Ciężko było określić czy Daisuke bardziej chciał obrazić partnera Minako czy też zwrócić uwagę, że musi być całkiem porządnym wojownikiem. Gdy brało się dosłownie jego słowa, to sączył się z nich jad oraz olbrzymia zgryźliwość. I to względem praktycznie każdego o kim mówił. Taki już po prostu był. Ale Minako częściowo go dobrze rozszyfrowała, że w ten nieco ironiczny i prześmiewczy sposób wyartykułowana została pochwała.

-Ale nie musisz. Bez chakry ta cała banda lalusiów nie byłaby nawet w stanie unieść katany czy nawet kawałka kija- Dodał, jak sądził, celną uwagę na temat wspomagania się chakrą. W tym wyjątkowym momencie nie demonizował korzystania z tego rodzaju pomocy, choć przecież zawsze wyzywał każdego tak głośno i tak długo jak tylko umiał. Najwyraźniej Minako traktował inaczej, co już kolejny raz miało widoczny efekt w tej rozmowie. Broń, którą mu podała kobieta wziął sobie i kilkukrotnie obrócił w dłoni sprawdzając jak mu będzie leżeć. Sądząc po minie, był pod wrażeniem jakości wykonania oraz sprawności z jaką można się tym posługiwać. Miał małą obsesję na punkcie wyposażenia, a zwłaszcza różnego rodzaju przedmiotów, które mogą siać śmierć i zniszczenie. Sam chodził przecież obładowany praktycznie wszystkim co tylko znalazł po drodze albo ewentualnie to co "kupił" od handlarzy. Co prawda nie zapłacił jeszcze za niektóre rzeczy, licząc to sobie jako wynagrodzenie za sam fakt przebywania w pobliżu, no ale teraz było już jego. Zapewne nikt go za to ścigać nie będzie. Oczywiście w tym wypadku zwrócił ostrze jej właścicielce. Aż tak bezczelnym złodziejem nie był.

Na wzmiankę o wybiciu zębów aż zaprezentował wszystkie które miał, bo wyraźnie ten właśnie żart mu się niesamowicie spodobał. Szeroki uśmiech szybko połączył się z błyskiem w oku, który z jednej strony sugerował, że wciąż widział w ich relacji ten ogień, z którego może rozpalić się naprawdę niezły ogień, a z drugiej jakby prowokował do rzeczywistej próby wybicia mu tych zębów. Nawet jeśli mówiła śmiertelnie poważnie, on potraktował to jak zwyczajny żarcik. Tym bardziej, że zanim coś bardziej nieprzyjemnego mogło z tego wyniknąć to na stole ponownie zjawiła się butelka pełna sake. Idealnie. Sięgnął po łyka tak szybko jak tylko flaszka dotknęła stołu.

-Skoro ty nie możesz przyjść na arenę, arena przyjdzie do Ciebie. Objazdowe walki po wszystkich wielkich osadach to bardzo dobry pomysł, aby szybciej stać się sławnym. To co, byłabyś chętna, jak przyprowadzę ci kilku chłoptasiów do obicia prosto do samego centrum Kinkotsu? Powinno starczyć czasu na kilka porządnych walk, zanim zbiegną się strażnicy- Przez chwilę, gdy zwilżał gardło miał czas na przemyślenie sobie co zrobić, aby walka z Minako jednak znów się odbyła, a dodatkowo zachęcić ją do udziału. Chciał też przy tym wybić jej z rąk jej najważniejszy argument. Skoro będzie przesiadywała w Kinkotsu, to właśnie do Kinkotsu jej objazdowy cyrk przyjedzie. Wiele rozproszonych po świecie, mniejszych grupek, które będą się szkolić w pradawnej sztuce obijania mordy to bardzo dobry plan. Zastanawiającym mógł być fakt, że wspomniał o uciekaniu przed strażnikami. Najwyraźniej nie rozważał nawet opcji, aby tego typu walki zgłosić komuś i przeprowadzić w odpowiednim do tego miejscu, a zamiast tego robić to jak najgłośniej i wbrew jakimkolwiek przepisom. To też pewnie może podbić rozgłos.

[Minako]

Minako przewróciła oczami, gdy Daisuke nazwał użytkowników chakry ''lalusiami'', którzy bez niej nic by nie zrobili. Nie zgadzała się w tej kwestii, bo większość shinobi, których znała, a którzy specjalizowali się w jutsu, także trenowali własne ciało pod kątem fizycznym. Opieranie się tylko na samej chakrze było głupie i ryzykowne, bo nigdy nie było gwarancji, że przeciwnik nie przełamie takiego ataku, albo obrony.
- Myślę, że mocno byś się zdziwił. - Na jej twarz wypłynął leniwy i arogancki uśmieszek. - Musiałeś trafić na jakiś tępaków, że wyrobiłeś sobie taką opinię. Ta rozsądna część użytkowników chakry jednocześnie hartuje też ciało, bo jest świadoma że samo jutsu na dłuższą metę może nie wystarczyć.
Przyglądała się Daisuke, gdy ten oglądał sobie jej ostry kastet. Dostrzegła ten szczególny błysk w jego oku i wiedziała, że właśnie ocenia możliwości tego niepozornego kawałka stali. O tak, Minako uwielbiała swoje zabawki, a miała takie dwie, po jednej na każdą pięść. Dzierżąc taką broń i dopełniając to swoją siłą oraz szybkością, była wtedy zabójcza, a dodając do tego chakrę? Na samą myśl o swoim asie w rękawie, uśmiechnęła się. Schowała kastet, gdy został jej zwrócony, po czym odczekała, aż gospodarz ogarnie ich stolik z pustych naczyń, patrząc na szczerzącego się towarzysza od butelki. Najwyraźniej wziął jej słowa za żart i po części miał rację, jednak gdy tylko karczmarz odszedł, pięść Minako wystrzeliła tak szybko, że zapewne Daisuke nie zdążyłby zareagować. Trafiła go prosto w policzek, jednak cios był tylko przyjacielskim kuksańcem, który miał lekko szturchnąć, a nie zaboleć. Tak, w ostatniej chwili wyhamowała cios na tyle, żeby tylko lekko odepchnąć głowę Daisuke na bok.
- Jesteś niemożliwy. - Warknęła z poirytowaniem. - No dobrze, zachowaj te swoje tajemnice, skoro tak bardzo się wstydzisz.
Cofnęła rękę i sama upiła ze swojej butelki. Mocny alkohol przyjemnie już szumiał jej w głowie i mimo tego, że Minako wyglądała na rozluźnioną, nadal jednak zachowywała częściową trzeźwość umysłu, a przynajmniej na tyle, żeby ogarnąć co właśnie Daisuke próbuje jej tu wcisnąć. Nielegalne mordobicie na jej własnym podwórku? Chyba słoneczko zdecydowanie za mocno mu przygrzało, albo nadmiar alkoholu właśnie ujawniał się u niego takimi odpałami. Parsknęła śmiechem, omal się nie opluwając, po czym wyciągnęła rękę i puknęła palcem kilka razy w czoło Daisuke, dając wyraźnie do zrozumienia, że chyba coś mu tam w środku źle działa.
- Chyba Cię zdrowo pojebało. Słyszałeś, co mówiłam? - Najwyraźniej chyba nie, więc mu to powtórzy. - Mój awans wiąże się z kwestią bezpieczeństwa w Kinkotsu. Nie zaryzykuję swojego stanowiska i reputacji, żeby wziąć udział w nielegalnym mordobiciu. Zrób z tego legalną objazdówkę, to wtedy pogadamy. Wystarczy zgłosić to w formie sezonowego turnieju sztuk walki i będzie wszystko cacy. Pomysł jest zacny, tylko trzeba to dobrze zorganizować.
Tak, zdecydowanie wzięłaby udział w takim turnieju, nawet na prowizorycznej arenie, przygotowanej na szybko, jednak kwestia musiała zostać należycie załatwiona. Może nawet uda jej się szepnąć w tej sprawie Jou. Jakby nie patrzeć, byłaby to dobra rozrywka dla ludu. Najpierw jednak musieli uporać się z Oroboros. Jak to się mówi, najpierw obowiązki, a potem przyjemności.

[Daisuke]

-No tak się jakoś zdarzało, że na żadnego porządnego z chakrą nie trafiłem. Przypadek?- Metoda chłopskiego rozumu to był jego ulubiony sposób wnioskowania, więc nawet najtwardsze argumenty mogły nie zostać przez niego przyjęte. Minako mogła sobie uważać co chciała, na to nie zamierzał wpływać, chociaż od słownych żarcików i upokarzania kogo tylko może nigdy nie będzie przy niej (czy przy kimkolwiek) stronił. Przyzwyczaił się, że zwykli ludzie uważają inaczej. Byli słabi, więc uważali chakrę za błogosławieństwo, które pozwala się wybić. Daisuke sądził, że on jest właśnie przykładem jak bardzo błędne jest to myślenie. Przyzwyczaił się też, że shinobi uważają inaczej. Nic dziwnego. To była bardzo prosta droga do zdobycia siły, a także potrzebnej władzy. Niektórzy wokół tego zbudowali całą swoją osobowość, a gdyby ich sprawdzić co potrafią bez tego, to w znacznej części wcale na takich ponadludzkich nie będą wyglądać.

Cios wylądował na jego policzku niespodziewanie i choć nie był zadany z całej siły, to jednak taka ingerencja w przestrzeń Nakasady nigdy nie kończyła się spokojnie. Powoli odwrócił głowę w jej stronę, dało się zauważyć w jego oczach, że z całą pewnością wywarło to na nim wrażenie. Dla każdego śmiertelnika, który się podjął ciosu, ten wzrok oznaczałby śmierć w długich męczarniach. Włócznik jednak nie spieszył się z reakcją, przez kilka sekund rzucając swoje spojrzenie kobiecie, w całkowitym bezruchu. Wreszcie przejechał językiem po swoich zębach, sprawdzając czy ma wszystkie, następnie zrobił podobnie oblizując dziąsła, jakby próbował posmakować własnej krwi.

-Właściciel powinien się cieszyć, że tutaj jesteś- Na jego twarzy zawitał szeroki, lekko złowrogi uśmiech. Nie powiedział tego wprost, ale jasno zasugerował, że gdyby napastnikiem był ktokolwiek inny, to skończyłoby się to niezłą awanturą, pewnie kilkoma zgonami i absolutną demolką tego miejsca. Było to też chyba najlepsze potwierdzenie, że to co powiedział wcześniej mogło mieć w sobie ziarnko prawdy. Albo po prostu w dalszym ciągu z nią się droczył, wykorzystując ten aspekt, że bardzo jej tym zaszedł za skórę, a on uwielbiał bić po tych miejscach, które bolały. Czy to w walce czy to w trakcie rozmowy miał dokładnie te same metody.

-Wpadniesz na finał i spróbujesz pokonać finalistę. Jak ktoś nas wypatrzy to zagrasz dobrego strażnika, który chce pojmać złych bandytów, złapiesz sobie jednego czy dwóch młodzików i wszyscy zadowoleni. To będzie dużo prostsze niż próba rozmowy z władzami o pozwolenie na zorganizowanie takiego sezonowego turnieju. Nawet jeśli będzie jakiś cień szansy to zaraz położą na to swoje łapska i będą chcieli żeby było robione wszystko tak jak oni chcą- Gdy ona kilkukrotnie pacnęła go palcem po czole, ten nagle złapał ją za nadgarstek, delikatnie go wykręcając o kilkanaście stopni, co spodziewał się, że doprowadzi do lekkiego otwarcia się dłoni, a następnie przejechał sobie jej dłonią po swoim nieogolonym policzku. Puścił jej też oczko, a następnie wyjaśnił dlaczego jej pomysł wcale nie był taki cacy. Wydawało się, że na wielu płaszczyznach przestawali się dogadywać. Trochę szkoda, że na jej podejście aż tak mocno wpłynęła kwestia bezpieczeństwa Konkotsu. Ale czy ktokolwiek normalny by się jej dziwił? No przecież, że nie. Wysoka pozycja, wpływy w klanie, mocne znajomości kontra jakiś objazdowy pijaczek z chęcią do obijania mord każdemu przy każdej okazji.

[Minako]

Minako parsknęła śmiechem, słysząc proste rozumowanie Daisuke. Wiedziała o jego niechęci do chakry, ale mimo to zabawnie słuchało się tego przekomarzania. Widzieli się dopiero drugi raz, a już mniej więcej zdołali poznać swoje własne granice zachowań i dzięki temu jeszcze się nie pobili. Kunoichi musiała przyznać, że byli do siebie dość mocno podobni w kwestii niektórych rzeczy, dlatego tak dobrze się rozumieli. Szkoda tylko, że Daisuke był wędrownym typem człowieka, więc nawet plan wspólnego zwalczania wszelkiego ''zła'' ramię w ramię, nie był na obecną chwilę możliwy, nie mówiąc już o czymś więcej. No ale może kiedyś coś mu się odmieni i doceni wreszcie towarzystwo na co dzień, w jednym miejscu.
- Jak kręcisz się po bimbrowniach i innych melinach, typu Sogen, to nie dziwię się. - Odpowiedziała ze złośliwym uśmieszkiem, podejmując rękawicę przekomarzania się. - A tak już całkiem poważnie to wiem, że nie przepadasz za chakrowcami, ale mimo wszystko są przydatni. Jak choćby medycy, którzy w kilka chwil potrafią postawić na nogi umierającego tą swoją zieloną poświatą. Ja wychodzę z założenia, że warto opierać się na wszystkim, jeśli to pomaga niwelować słabe punkty i czyni silniejszym. Nie wszyscy mają przecież predyspozycje do bycia tacy jak my, więc muszą sobie radzić inaczej.
Uważnie obserwowała reakcję Daisuke, gdy wyprowadziła mu niespodziewanego kuksańca prosto w policzek i uśmiechnęła się zadziornie, widząc to spojrzenie pełne morderczego chłodu. Normalny zbir zapewne w tym momencie zlałby się w spodnie, jednak Minako z wyraźną ekscytacją patrzyła na to, co się zaraz stanie. Jej towarzysz nie spieszył się, wlepił w nią swoje spojrzenie, w milczeniu sprawdzając zęby i dziąsła, których takim lekkim klepnięciem na pewno mu nie uszkodziła, jednak sam fakt naruszenia jego przestrzeni osobistej był już wyraźnym sygnałem, że ktoś inny miałby w tym momencie przejebane. No ale nie ona, co zaraz po chwili Daisuke oznajmił, wspominając o właścicielu knajpy.
- O tak, zapewne. Zwłaszcza że mam u niego ładny rachunek do uregulowania. - Powiedziała i uśmiechnęła się łobuzersko. - Ale zawsze możemy wyjść na zewnątrz, jeśli masz ochotę mi przyłożyć. Wieczory i noce są u nas przyjemnie chłodne.
Kiedy tak pukała go palcem po czole, dając mu do zrozumienia, że ma nierówno pod kopułą, wcale nie zamierzała cofać szybko ręki, więc nie zrobiło na niej wrażenia, że Daisuke chwycił ją za nadgarstek i zaczął lekko wykręcać jej dłoń. Gdyby chciała, mogłaby bez problemu wyswobodzić rękę, ale zamiast tego z uśmiechem na ustach pozwoliła mu zrobić co zamierzał, ograniczając się chwilowo do obserwacji. Posłusznie otworzyła dłoń, po czym parsknęła śmiechem, czując teraz pod nią lekko zarośnięty policzek swojego rozmówcy. I jeszcze ten jego bezczelny uśmiech. Kusił. Cholernie kusił, ale wiedziała, że tym razem nie może sobie pozwolić na to co ostatnio, dlatego też poklepała go lekko po tym poliku i jeśli jej pozwoli, uwolni rękę z jego uścisku.
- Albo legalnie, albo wcale. - Oznajmiła stanowczo. - Mam za dużo do stracenia, żeby tak ryzykować. Mogę natomiast wybadać grunt i popytać gdzie trzeba, żeby dowiedzieć się, jak można to zorganizować. Dałabym Ci znać, co i jak, gdybyś za jakiś czas miał ochotę znowu odwiedzić Kinkotsu.

[Daisuke]

-Każdy może pójść tą droga, którą my poszliśmy. Wielu nie da rady, bo są za słabi. Mentalnie nie są w stanie udźwignąć takiego życia. Wybierają prostszą drogę, gdzie nie czeka ich tam żadne wyrzeczenie. Medycy to już w ogóle wolą siedzieć w tych swoich szpitalach i palcem zwykle nie kiwną- Choć uwielbiał tego typu przekomarzanie oraz w dalszym ciągu brał w tym udział przy ironicznym uśmieszku na jego twarzy, to po tonie głosu dawało się już usłyszeć, że z każdą chwilą zaczyna się stopniowo nakręcać. Nie potrafił spokojnie dyskutować, zawsze musiał zacząć podnosić głos, gdy ktoś próbował go do czegoś przekonać. A przekonać tego upartego osła do czegokolwiek to zadanie równie niemożliwe jak przepłynięcie Atsui statkiem wzdłuż i wszerz.

-Cholernie jesteś uparta. Na większy Turniej zgodzić się nie chcesz, ale przyłożyć mi na zewnątrz to już sama proponujesz. Jeśli chcesz, mogę ci obiecać, że finalistą będę ja i nie będziesz musiała się kłopotać do jakichś podrzędnych cwaniaków. Masz jakiś zapisek w swoich prawach i obowiązkach przykładnej kunoichi jak mogą wyglądać takie walki?- Korzystając z okazji, zgrabnie lawirował pomiędzy przeprowadzeniem całego turnieju, małym przyjacielskim sparingiem a lekką dozą flirtu. Gdy dostał stanowcze zapewnienia, że musi to być przeprowadzone legalnie nawet zrobił przez chwilę minę zbitego, smutnego pieska, którego zła pani skarciła za niewłaściwe zachowanie. Zaraz potem się roześmiał, unosząc ręce, jakby chciał stworzyć blokadę przed ewentualnym atakiem. Było widać, że alkohol mu już dobrze wszedł do krwioobiegu, co znacząco wpływało na jego zachowanie, ale także pozwalało mu się momentami rozluźnić. Do czasu, aż mu się typowy pijacki agresor nie uaktywni. Ale skoro nawet cios pięścią go nie ruszył, to możliwe, że nic już nie będzie w stanie. O ile ktoś trzeci nie przerwie im rozmowy.

[Minako]

Słuchając tak Daisuke, gdy ten odpowiadał jej na kwestie chakrowe, Minako doszła do wniosku, że dłużej nie warto było ciągnąć tego tematu. Jej towarzysz tylko niepotrzebnie zaczynał się uruchamiać, a do tego był tak uparty i zaślepiony w swoim zdaniu, że nic nie było w stanie tego zmienić. Westchnęła więc tylko, pozwalając mu dokończyć, a sama osuszyła połowę swojej buteleczki sake. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy niechęć Daisuke do chakry miała jakieś konkretne podłoże, osobiście z nim związane, tak jak na przykład jej awersja do wybuchów. Mogło w jego życiu wydarzyć się coś, co skłoniło go do takich emocji.
- No dobrze, zostawmy ten temat. - Powiedziała wreszcie z lekceważącym machnięciem ręką. - Znam lepszy sposób na podniesienie ciśnienia, niż takie przepychanki na jakiś konkretny temat. Kwestia poglądów zawsze jest zależna od sytuacji. Widocznie masz powody, żeby sądzić tak, a ja trochę inaczej i niech tak zostanie. Jakby nie patrzeć, żyjemy w różnych światach i stykamy się z różnymi osobami i sytuacjami.
Słysząc, że to ona jest tutaj uparta, parsknęła rozbawiona i uśmiechnęła się do Daisuke z politowaniem. To, że kategorycznie odmawiała zrobienia nielegalnej rozróby z mordobiciem w Kinkotsu, czyniło ją upartą? No cóż, miała za dużo do stracenia i już miała przemówić Daisuke do rozsądku w bardziej dosadny sposób, kiedy wpadła na pewien pomysł. Jej mina zmieniła się z lekko zaskoczonej, w szeroko uśmiechniętą, zaś wzrok miała utkwiony gdzieś daleko, najwyraźniej rozważając pewną opcję. Przecież Jou przekazał jej pełną dowolność odnośnie przeszkolenia przyszłych strażników Pałacu, gdy ona przejmie rolę Dowódcy Straży. Miała przeprowadzić porządną selekcję i w grę wchodziła też kwestia wytrzymałości fizycznej. W jej głowie szybko układał się plan, a na twarzy promieniał coraz szerszy uśmiech. W końcu wróciła myślami do towarzysza i opróżniła do końca swoje sake.
- Dopij. Idziemy na spacer. - Zakomunikowała mu i podeszła do gospodarza za kontuarem, aby uregulować rachunek.
Gdy Daisuke będzie gotów, opuszczą gospodę i wyjdą prosto w rześkie powietrze pustynnego wieczoru. To był ten czas, kiedy słońce zaszło jakiś czas temu i atmosfera przyjemnie się ochładzała, ale nie było jeszcze na tyle zimno, aby potrzebne było dodatkowe okrycie. Minako nieco chwiejnie poprowadziła swojego towarzysza niespiesznym krokiem w kierunku rzeki, którą nazwano na cześć Ichirou jego nazwiskiem, który odkrył w skałach źródło wody i tym samym odmienił życie tutejszych mieszkańców. Część koryta potoku była jednak otwarta i to tam właśnie Kunoichi zaprowadziła Daisuke, żeby mogli usiąść sobie na brzegu i spokojnie porozmawiać. Szybka sonda za pomocą jej daru i już wiedziała, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby ich niepokoić.
- Skoro tak bardzo chcesz poobijać dla sportu trochę ryjów, to chyba będę miała dla Ciebie pewną propozycję. Nawet będę skłonna Ci zapłacić za fatygę. - Tutaj uśmiechnęła się szelmowsko. - Jeśli otrzymam swoje stanowisko, będę miała pod sobą ludzi, za których będę odpowiedzialna. Zapewniono mnie, że dostanę wolną rękę w kwestii ich wyboru i szkolenia. Będę potrzebowała najlepszych z najlepszych, którzy sprawdzą się pod każdym względem, również fizycznym. Sama mogę urządzić taki mały turniej, aby sprawdzić możliwości kandydatów, a Ty możesz mi w tym pomóc. Najpierw przetestuje się, którzy są coś warci, a potem popracuje się nad tym, żeby stali się jeszcze lepsi. Tak jak powiedziałam, zapłacę Ci.
Kto by pomyślał, że pod tak dużym wpływem będzie w stanie wymyśleć tak świetny pomysł. Dzięki temu Daisuke będzie miał możliwość trochę się rozerwać, a ona zyska dobrych i wyszkolonych ludzi. Kto wie, może sam Daisuke da się wreszcie zwerbować? Tak czy inaczej, sprawdziłby się idealnie w roli nauczyciela, który codziennie daje przyszłym strażnikom solidny wycisk na polu treningowym. Pytanie tylko, czy jej towarzysz w ogóle będzie zainteresowany czymś takim. Jakby nie patrzeć, tutaj też będzie miał możliwość się pokazać, nawet przed wysokimi rangą ninja Kinkotsu, a to zdecydowanie dobry początek.

[Daisuke]

-To nie kwestia poglądów i opinii czy niebo jest niebieskie- Ostatnie zdanie musiało należeć do niego, w ten czy inny sposób chciał postawić na swoim i jasno dał do zrozumienia, że nie uznawał tego tematu za coś co w drodze debaty mogłoby zmienić jego podejście. Podobnie jak żadne argumenty nie byłyby w stanie mu wyperswadować, że niebo jest innego koloru. On to po prostu wiedział, na własne oczy tego doświadczał, więc jeśli ktoś uważał inaczej to po prostu ten ktoś był w absolutnym błędzie. Zgodził się jednak na zakończenie tego tematu, więc zamiast się dalej produkować, po prostu sięgnął po sake, ale walnąć sobie kilka kolejnych łyków.

Propozycję spaceru przyjął z małym zdziwieniem, ale skoro pani sobie tego życzyła, to nie oponował, tylko postanowił przystanąć na to. Pierwsze kilka kroków było lekko chwiejnych, co było typowym symptomem wypicia zbyt dużo przy zbyt krótkim posiedzeniu. Na całe szczęście Włócznik potrafił szybko dostosowywać się do takich warunków, dlatego następne kroki był już bardziej stabilne, choć teraz wydawało się, że był w stanie iść przed siebie bez różnicy jaka przeszkoda by mu stanęła na drodze. Raz trącił stolik, który lekko zachybotał, żeby zaraz najzwyczajniej w świecie wpaść na krzesło, które szybko się złożyło pod jego ciężarem. On sam nawet nie spojrzał na zniszczenia, ani też nie miał zamiaru za nie przeszkadzać. Zapewne i tak wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy wreszcie wyszedł z budynku.

-Turniej pod twoim przewodnictwem jeszcze miałby jakąś rację bytu. Skoro będziesz miała w tym trochę swobody to mógłbym nawet się nad tym zastanowić. Ale nie mam zamiaru ich niańczyć i uczyć. Mają przyjść, gotowi się napierdalać i nie stękać mi o jakieś ulgowe traktowanie. No ale najpierw będę musiał poszukać chętnych po swojej stronie. Z kimś ci twoi poddani będą musieli się przecież sprawdzić, zanim w ogóle będzie mi się chciało na nich spojrzeć- Rozglądał się po okolicy, przez dłuższą chwilę rozważając przedstawione mu warunki. Albo po prostu próbował nie zwymiotować. Jego mina będąca czymś z połączenia złości, sporej ilości alkoholu we krwi oraz zmęczenia jednoznacznie nie roztrząsała tej sytuacji. W każdym razie wreszcie postanowił się odezwać i to nawet całkiem entuzjastycznie zgodził się na to co Minako mu przekazała. Skoro miał jeszcze na tym zarobić, to cała reszta spływała mocno na dalszy plan, chociaż w dalszym ciągu było widać, że zależy mu na tym, aby wzięło w tym udział jak najwięcej osób. Ambicja Daisuke chyba wreszcie zaczynała grać u niego pierwsze skrzypce. Do tej pory na takich sprawach mu raczej średnio zależało. Zastanawiającym mógł być fakt, skąd ta zmiana w jego zachowaniu.

[Minako]

Wyjście na zewnątrz było zdecydowanie dobrym pomysłem. Minako odetchnęła głęboko rześkim powietrzem i poczuła się nieco mniej pijana, niż w istocie było. Przede wszystkim przejaśniło jej się trochę w myślach, jednak chwiejny krok nadal zdradzał, że Kunoichi dość sporo wypiła. Przynajmniej nie wyglądała gorzej niż jej towarzysz i zdecydowanie lepiej pachniała. Tak więc znaleźli sobie ustronne miejsce nad rzeką, gdzie mogli spokojnie porozmawiać z dala od wścibskich uszu i przy okazji jako tako dojść do siebie. Przynajmniej nikt nie będzie na nich krzyczeć, jak się porzygają. Gdy więc Minako przedstawiła Daisuke dwój plan i wysłuchała jego odpowiedzi, zmarszczyła brwi bo ewidentnie coś jej się tutaj nie zgadzało. Albo ona źle się wyraziła, albo to jej towarzysz coś źle zrozumiał.
- Nie, nie, nie. Nie przyprowadzisz mi tu jakiś szemranych typów. - Zaprotestowała stanowczo. - Kandydaci będą się bić między sobą, a ci lepsi zmierzą się z Tobą i ze mną. Na koniec zmierzymy się my i pokażemy im jak to się robi. Wystarczy mi odniesienie do Ciebie i mnie, nie potrzebuję dodatkowej hołoty, żeby sprawdzić, czego tamtym brakuje i co należy poprawić. Chcę ich przetestować, a nie rozkwasić na miazgę. I zgoda, niańczenie ich zostawię sobie.
Dała wyraźnie znać, że nie chce angażować w to jakiś innych podejrzanych typów. Jeśli Daisuke chce się pokazać, to będzie miał okazję zmierzyć się z paroma zawodnikami, w tym także z samą Minako, ale nie miała zamiaru robić niekontrolowanej burdy z jakimiś szemranymi zbirami. Pozwoliła więc Daisuke przyswoić to, na jakich zasadach ma się to odbyć i jeszcze raz zastanowić się nad decyzją. Sama zaś spojrzała przed siebie na spokojnie płynącą wodę, która znikała we wnętrzu jaskini najbliższego piaskowca. Wstawanie jutro rano będzie ciężkie, no ale trzeba było wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i pogodzić się z konsekwencjami.
- Jeśli nie będzie Ci się chciało fatygować, zrozumiem. - Zapewniła spokojnym tonem. - Wtedy sama przeprowadzę selekcję. Tak czy inaczej, będą mieli przewalone, ale z kolei ja, nie będę miała godnego przeciwnika dla siebie.
Oboje doskonale wiedzieli, że ostatnim razem Daisuke nieznacznie tylko dał radę ją wyprzedzić i ostatecznie pokonać. Na wspólnych treningach mogli naprawdę wiele zyskać, jednak ona nie zamierzała nalegać i naciskać, wiedząc doskonale, że jej towarzysz długo nie zostaje i nie zagrzewa miejsca. Decyzję więc pozostawiła jemu, a sama czekała na to, co zostanie postanowione. Mimo zakreślonych granic, nie zamierzała rezygnować z tej znajomości, bo oboje mogli na tym skorzystać w kwestii swojego rozwoju. Miała nadzieję, że taki układ na razie wystarczy, bo przecież nigdy nie wiadomo, co przyniesie los w najbliższym czasie.

[Daisuke]

-No weź nie bądź taka. Co to za zabawa, jeśli będę tylko musiał patrzeć na twoich podnóżków? Obiecuję, że będą grzeczni. Przynajmniej trochę A jak któryś będzie za mocno rozrabiał to sam mu mordę obiję- Rozłożył ręce jakby był zrezygnowany, ale towarzyszył mu przy tym uśmieszek i dobry humor. Droczył się z nią, próbując wyperswadować jej cokolwiek co mogłoby jej pomysł przekuć w jego wizję. Stanowcze protesty najwyraźniej nie były dla niego wystarczającą przeszkodą. Mimo wszystko wiedział, że nie ma tutaj zbyt dużego pola do dyskusji, co wcale go nie zniechęcało ani do dalszej debaty, ani do tego, żeby przy okazji myśleć już jak przeprowadzi swój turniej równolegle. Tylko może w innym terminie. Może też w innym miejscu. Łapał się jednak każdej okazji, którą los stawiał mu na drodze, więc nawet jeśli Minako poprowadzi to całkowicie inaczej niż Daisuke chciał, to on widział już elementy, które będzie mógł wykorzystać dla własnej korzyści w przyszłości. Podwaliny pod prawdziwy turniej, a nie tylko jakiś marny sprawdzian dla paru ochroniarzy.

-No już dobra, dobra. Niech będzie po twojemu. Przyjdę sprawdzić kogo tam masz. No i trzeba będzie im pokazać kto tutaj na pustyni ma największe jaja- Westchnął, przystając wreszcie do jej warunki. Posłusznie przystanął na coś takiego? To mogło zwiastować kłopoty albo podstęp. Albo jedno i drugie. W przypadku, gdy chodziło o Daisuke zawsze musiało chodzić o jedno i drugie, więc nie było to specjalnie zadziwiające. Może jednak przez wzgląd na chęć obicia kilku prawie przypadkowych mord, przez wzgląd na możliwość stoczeniu ponownego pojedynku z Minako oraz przez tylko jemu jeszcze znane powody powstrzyma się on wystarczająco, aby nie narobić jej kłopotów. A możliwe, że po prostu teraz rzucał pijackie obietnice bez pokrycia i zniknie z rana tak jak znikał zawsze. Wszystko wchodziło w grę. Podobnie jak to, że jego wieczór powoli się już kończył, bez względu na to czy prędko znajdzie więcej sake czy też nie. W jednym i drugim przypadku będzie to dla niego oznaczać konieczność snu, czy to ze zmęczenia czy też z przedawkowania alkoholu.

[Minako]

Minako spojrzała na Daisuke krzywo, gdy ten próbował ją przekonać do przyprowadzenia kilku ''towarzyszy'', żeby było zabawniej. Mogła się tylko domyślać, jakby się to skończyło, a zdecydowanie wolałaby uniknąć nieprzyjemności już na starcie swojej nowej kariery. W żadnym wypadku nie zgodzi się na bandę niewiadomego pochodzenia, za którą nie będzie mogła wziąć odpowiedzialności w razie jakiegoś problemu, albo wypadku. Zdecydowanie wystarczył jej jeden taki Daisuke.
- Nie będziesz tylko patrzył, obiecuję. - Zapewniła go, kategorycznie odmawiając dodatkowych par pięści. - Tych lepszych zostawię Tobie do bicia, żeby móc ocenić ich z pozycji obserwatora. Nie powinieneś się nudzić. No i w nagrodę na koniec zmierzysz się ze mną.
Miała nadzieję, że właśnie ta ''nagroda'' skłoni Daisuke do zastanowienia się nad tą propozycją, no i oczywiście pieniądze, które mógł zarobić za to nietypowe zlecenie. Przy odrobinie szczęścia, będzie miał też możliwość pokazać się nieco większej widowni, która zapewne przyjdzie pooglądać zmagania. Kto jak kto, ale ze swoją siłą Daisuke na pewno zostanie zauważony i może to być wstęp do sławy, którą chciał zdobyć.
Uśmiechnęła się szeroko, gdy ostatecznie towarzysz zgodził się na jej propozycję. Już sam fakt, że pozostaną mimo wszystko w kontakcie, było pocieszające, bo naprawdę nie chciała kończyć tej znajomości. O ile ten krętacz rzeczywiście wróci, a nie zawinie się już na dobre z Pustyni i nigdy już nie wróci. Tak czy inaczej, Minako miała nadzieję, że nie widzą się po raz ostatni.
- No oczywiście, że ja! - Wypaliła z łobuzerskim uśmiechem na temat wielkości jaj na Pustyni. - Miałeś co do tego jakieś wątpliwości?
O tak, dobrze było tak się przekomarzać, jednak czas leciał nieubłaganie i trzeba było powoli zacząć się ogarniać, bo inaczej nie będzie w stanie podnieść się z rana. Przysunęła się więc bliżej brzegu i nabrała w dłonie chłodnej wody, by ostatecznie przemyć twarz i trochę otrzeźwieć. Co prawda umysłu nie miała zbyt zaćmionego i jeszcze w miarę składnie się wypowiadała, jednak zaburzenia koordynacji ruchowej robiły swoje. Najchętniej to w sumie wskoczyłaby do tej wody, ale nie była sama i lepiej było nie kusić Daisuke, skoro granice zostały postawione.
- Naprawdę dobrze było Cię znowu zobaczyć i mam nadzieję, że mimo wszystko to nie jest ostatni raz. - Spojrzała z uśmiechem na towarzysza. - Czas na mnie. Z rana muszę ruszyć dalej w drogę. Poradzisz sobie, czy wynająć Ci pokój?
Tak oto nadszedł czas pożegnania, więc Minako wstała i poczekała jeszcze na odpowiedź Daisuke, nie chcąc go tak zostawiać na pastwę losu pod dużym wpływem alkoholu. Co prawda zapewne umiał o siebie zadbać, jednak to ona postawiła mu alkohol i mimo wszystko czuła się odpowiedzialna za jego obecny stan.

[Daisuke]

-Na deser najlepiej zostawić sobie najlepsze mochi. Nawet jeśli posiłek będzie nudny, to zrekompensuje wszystko- Delikatny ukłon, połączony z chwilową utratą równowagi, towarzyszył tym jakże mądrym słowom, pełnym dwuznaczności oraz drugiego dna. Swoim zachowaniem oraz nieco bardziej powściągliwym słownictwem trochę bawił się w rzekomego sługę Minako, jakby przystawał z olbrzymią chęcią na wszystko co ona powie, nawet jeśli było wiadome, że on chciał wszystko robić po swojemu. Jaki miał cel w takiej zabawie? Taki jak zawsze, lubił sobie robić żarty ze wszystkiego co wydawało mu się zabawne. W tym momencie alkohol tylko pomógł wyciągnąć na wierzch takie bardzo mało wyszukany humor.

-Absolutnie żadnych- Przez kilka sekund dokładnie jej się przyglądał, a potem wypalił swoją odpowiedź na temat tego kto w okolicy miałby największe jaja. Możliwe, że to przez fakt, że zwykle nie przebywał z nikim ważnym, stołując się w najbardziej rozpadających się karczmach, żyjąc na szlaku albo ochraniając najbiedniejszych, którym ledwo starczało na własne przeżycie. Wśród takiego towarzystwa ciężko było znaleźć kogoś porządnego, nawet jeśli Daisuke uważał, że ninja byli bezwartościowi, to jednak wśród właśnie takich powinni szukać kogoś kto byłby w stanie godnie stawić im czoła. A takich to już szukać trzeba wśród wyższych sfer i w porządnych lokalach. Z chyba każdego powodu, jaki tylko można wymyślić Nakasada raczej nie planował w takich miejscach przebywać.

-Poradzę sobie, nie musisz mnie niańczyć tak jak tych twoich ludzików. Zamiast pokoju wolę miejsca takie jak to. Przyzywają wspomnienia- Najpierw się oburzył, że jakkolwiek Minako chciała o niego zadbać. Był przecież dużym chłopcem, który potrafił sobie poradzić. Szybko zaprzeczył też temu że będzie szukał, tylko po to aby chwilę później wskazać ręką na wodę i uśmiechnąć się zawadiacko w jej stronę. Jakże wyszukany żarcik oraz próba przypomnienia kobiecie o ich wcześniejszym spotkaniu. Oczywiście dla postronnej osoby mogło to wyglądać jedynie jak próba cieszenia się przyrodą, ale oni znali się już na tyle dobrze, że nie mieli wątpliwości co do intencji Włócznika. Wykonał ukłon na koniec, traktując to jako formę pożegnania. To byłoby niewłaściwie, żeby teraz jej się narzucał, przecież ktoś mógłby ich obserwować i o wszystkim donieść "temu skurwysynowi". Ponownie była to intencja oraz forma żartu, którą Minako z łatwością powinna zrozumieć. Popisywał się przed nią nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz.

[Minako]

Minako przewróciła oczami, gdy została porównana do jedzenia. Przynajmniej tyle dobrego, że ten ''deser'' był wystarczająco kuszący, żeby mieć nadzieję na ponowne spotkanie z Daisuke. Granice granicami, ale na pewno nie odpuści możliwości ponownego zmierzenia się z nią. Była dla niego godnym przeciwnikiem i wątpiła, żeby przepuścił taką okazję, dlatego też założyła, że jakiś czas ponownie się zobaczą.
Uśmiechnęła się zadziornie, gdy przytaknął jej w kwestii tego, kto na Pustyni ma największe jaja. Spróbowałby tylko zaprzeczyć, to poszedłby szybki kuksaniec szturchaniec, jednak oboje znali swoje możliwości na tyle, że tutaj nikt się nie kłócił. W sumie to Minako nie wiedziała, czy w kwestii fizycznej, ktoś jest od niej silniejszy, dlatego na razie niech zostanie, że to ona tutaj rządziła pod tym względem. Uśmiech szybko jednak zszedł jej z twarzy, gdy usłyszała ostatnią wypowiedź Daisuke. W jej błękitnych oczach na moment błysnął smutek i ból, jednak po chwili opanowała się. Kto by pomyślał, że to właśnie on będzie robił sobie wspominki i aluzje, kiedy podczas pierwszego spotkania wyraźnie zaznaczył, że nie lubi zobowiązań i znika skoro świt. Jakież wtedy było jego zdziwienie, że Minako wcale nie wylewała łez, a jeszcze na pożegnanie zrobiła mu śniadanie. Ona się dostosowała i żyła dalej, jednak na Daisuke musiała zrobić duże wrażenie, skoro teraz mimo wszystko próbował jej podsyłać takie sugestie. Owszem, nadal w jej oczach był pociągający i niesamowicie ją kusił, ale świadomość relacji z Jou skutecznie powstrzymywała Minako od rzucenia się na Włócznika i powtórzenia tego, co działo się za pierwszym razem.
- Skoro tak wolisz. - Odpowiedziała i wzruszyła ramionami. - W takim razie uważaj na siebie i do następnego spotkania.
Tutaj niespodziewanie wyciągnęła ręce i uściskała serdecznie Daisuke, klepiąc go po łopatce. Gest był przyjacielski i krótki, oznaczający ostateczny koniec spotkania, bo Minako po chwili odsunęła się i odeszła, machając mu jeszcze na odchodne. Ruszyła w swoją stronę, czyli do gospody, gdzie wynajmowała pokój, aby tam przespać noc. Rano zaś wstanie i po śniadaniu ruszy w dalszą drogę, opuszczając tą osadę.

[zt]