Siedziba władzy

[Papyrus]

Post Fabularny
Wiosna, 394
Ario Saori uniosła brwi, kiedy Ario zaczął jej grzebać w czasomierzu i troszeczkę ją zirytował, ale wiedziała, jaki jest chłopak i nie pozwoliła sobie na jakieś komentarze w jego stronę. Po prostu obserwowała, co robił i co mówił. Kiedy jednak się odezwał, pokręciła głową.

- Próbowałam różnych zębatek, ta jest idealnej wielkości, inaczej wskazówka przeskakuje za szybko. Testowałam najróżniejsze - jedynie to daje odpowiedni przeskok… czekaj, chwilka, zaraz przedstawię ci koncepcję. Do co obudowy, czekam aż z kuźni wyjdą takie naprawdę małe, nie robią ich często.

Saori wstała i podeszła do swojej biblioteczki, skąd wyciągnęła plik z zapiskami. Ario miał szansę się jej przyjrzeć - miała na sobie jasne ubranie, nie krępujące ruchów i, nawet jeżeli była pod czterdziestkę, nadal była atrakcyjną kobietą. Nawet w swoim gabinecie miała przywieszonych kilka sakw, przez co podzwaniała przy każdym ruchu. Kiedy wróciła do stołu, uśmiechnęła się do Ario i rozłożyła przed nim szkice koncepcyjne i plany mechaniczne, a następne pół godziny przechodziła z nim przez szczegóły, dlaczego zębatka musiała być taka, a nie inna. W skrócie: bo słońce.

Plan na ustrojstwo przyjęła. Było zrobione na szybko, ale inwencja Ario jej się spodobała.

- Wtedy czasomierz już nie będzie na rękę, ale może wykorzystamy to do czegoś innego - stwierdziła.

Następnie przyszedł czas na ważniejsze rzeczy.

Wyglądała na bardzo zaniepokojoną tym, co mówił.

- Odwiedź naszych lekarzy, może coś na to poradzą - powiedziała liderka, ale rzuciła okiem na jedną z półek na ścianie, następnie pokręciła głową. - Jeżeli będzie źle, przyjdź i spróbujemy coś poradzić. Ale najpierw, proszę cię, odwiedź nasz szpital i powiedz im, żeby wszystkie wyniki mi wysłali. Postaram się znaleźć jakiegoś medyka, który ci pomoże. Na razie na siebie uważaj, proszę.

- Co do twoich znajomych, ciekawa grupa, czy inni liderzy klanu również zaakceptowali? Bardzo dużo poruszasz się między innymi klanami… Cóż, ja w tym widzę jedynie zysk dla klanu. Ostrożnie z wiedza na temat naszych marionetek, ale co do mechanizmów, proszę cię, żebyś o nich opowiadał. Unia obecnie widzi duży potencjał w rozszerzaniu naszych wpływów za pomocą technologii - wyjaśniła, kiwając głową. Co do twojej mamy… Cóż, wolałabym ją mieć tutaj, zawsze była szanowaną kunoichi naszego klanu, ale jej przypadłość… jeżeli uda ci się ją uleczyć… myślę, że musisz spróbować wszystkiego. Masz na to moje pozwolenie. Tylko proszę o regularne raporty.

- O Turnieju słyszałam, wysłaliśmy tam zawodnika. Dostaliśmy też raport od niego i od samego klanu Uchiha. Musze powiedzieć, że jestem nieco rozczarowana, że tak późno przychodzisz do mnie z raportem… Tym bardziej, że dostałam wszystko w zwoju - odpowiedziała mu, teraz świdrując Ario swoim szafirowym wzrokiem. - Poza tym, że strasznie zamarudziłeś po drodze, jednak wykonałeś świetną robotę. Walka z Jeźdźcem - to jest duży wyczyn. Bohaterski. Dobra robota. Cieszę się też, że udało ci się uratować komuś życie, jego jakość. Nawet jeżeli jest to potężny shinobi innego klanu. Może powinieneś częściej to robić tutaj. Albo chociaż zostać jakiś czas i przeszkolić naszych medyków. To umiejętności, które warto szerzyć i nie zachowywać wyłącznie dla siebie. Raz - pomagają innym, dwa - klan się też na tym bogaci, przez co mamy większe możliwości usprawniania życia. Dobra robota, Ario.

Zamyśliła się chwilę.

- Idź do szpitala. Przebadaj się. Wróć z wynikami wieczorem i będziemy kontynuować naszą rozmowę.

[Ario]

Rozmowa z Saori była jak zawsze ciekawa. Jej doświadczenie bardziej nakierunkowane było w jednym celu. Sprzedać, zarobić, rozwinąć klan. Ario miał trochę inne podejście, ze względu na swoją osobowość, albo wiek. On starał się pomagać ludziom zawsze i nie brał za to pieniędzy. No, może pomijając Kisuke, ale to zawsze ten drugi raczej mu wręczał pieniądze.

Sytuacja się zdecydowanie poprawiła, gdy przedstawiła mu plik z zapiskami. Wspólnie z Shirei-kan przestudiowali całość i Ario przyznał jej rację, że plan jest dobry, ale wymaga dopracowania. No i zdecydowanie jego walec można zmniejszyć, ale to już jak będzie chciała to jej pomoże. Na ten moment rozmowa wróciła więc do kwestii zdrowotnych.
- Byłem już u lekarzy w Ryuzaku, ale mogę iść i tutaj. - stwierdził.

Następnie kobieta zapytała o Deszcz, czyli Kroplę.
- Raczej wszyscy zaakceptowali, ponieważ to nie jest grupa o charakterze militarnym, tylko wsparcia. Pomagamy potrzebującym. Jak byłem podczas wojny Uchiha to też ewakuowałem wioskę cywili, a nie walczyłem na froncie. To znaczy przegoniłem Kaminari, ale ich potem nie goniłem. - wyjaśnił.
- Odkąd powiedziałaś mi, jak jeszcze byłem Doko, że wszyscy ludzie są równi, bez podziału na klany czy umiejętności, to dostrzegłem w tym prawdę. Tym bardziej, jak wykonałem tyle misji dla klanu, w tym pomagałem dużo ludności cywilnej. Od tego są shinobi, by cywile mogli żyć w spokoju. - dodał. - Poruszam się tam, gdzie jest potrzeba nieść pomocy. Sam turniej mi się podobał, Sogen naprawdę zorganizowało to dość dobrze. Jak chcesz, mogę rozrysować Ci plan turnieju, gdzie były stoiska, żebyś mogła zorganizować coś takiego w Ningyo-shi. Sprzedać dużo rzeczy i wypromować miasto. - zasugerował Ario. - Oczywiście mógłbym pomóc w zabezpieczeniu tego wydarzenia.
- Nie opowiadam o marionetkach, bo i tak by tego nikt nie zrozumiał. Siedziba Władzy w Sogen pokazała jakie podejście do inżynierii. Budowla zawaliła się do środka jak domek z kart, zamiast opadać poziomowo strukturami. Wszystko wpadło do podziemia, gdzie stały fundamenty, a tam z kolei była wilgoć. - na te słowa, chłopak poprawił się na krześle. - Mechanizmów mało robię. Nie miałem kiedy. Ale raczej jak widzą moje marionetki to sami się interesują. Tak jak to. - wskazał dłonią na pokaźny plecak.

Nie skomentował sprawy matki, jednakże dalej kontynuował raport.
- Widziałem, że Unia wysłała tam swoją delegację. Wśród nich byli Ayatsuri. - odparł na zarzut, że tak późno przychodzi z raportem, ale zrobił to w sposób dla siebie naturalny - czyli zupełnie obojętny. - Zrekrutowałem nowe Jugo do Kropli, musiałem je tam odstawić nim przyszedłem tutaj. Nie chciałem ich przyprowadzać na pustynię, bo muszą zacząć pomagać cywilom jak najszybciej.

Kwestia raportu była rzeczywiście sporna. Z perspektywy Shirei-kan, miała zupełną rację. Jednakże Ario miał swoją rację, tak więc spotkali się gdzieś w połowie.
- Uratowałem około 20 osób z zawalonej siedziby władzy w Sogen, plus wszystkich cywili na ulicy, ale... - tutaj chłopak zrobił przerwę i jego oczy ponownie zaczęły chodzić intensywnie na boki. Jak się zastanawiał, to zaczynał mieć taki odruch. - ... ta kobieta, Iwaru. Ona była naprawdę silna. Nie mogłem jej dopaść nawet 9 marionetkami. Wykorzystałem ich prawie 20 do samej walki, a finalnie i tak pomogli mi młody Azuma Uchiha i kilku innych shinobi z elitarnego klanu. - odparł. - Obawiam się, że osiągnąłem limit swoich umiejętności. A do niej brakowało mi jeszcze sporo...co prawda miałem kilka rzeczy jeszcze w zanadrzu ale...ale...obawiam się, że i ona mogła nie być jeszcze najlepsza kunoichi na świecie. - spojrzał jej w oczy. - Kiedyś nadejdzie moment, że nie zdołam wszystkich ochronić.

Nie skomentował pochwały dla siebie.
- Jeżeli jest taka potrzeba, mogę przeprowadzić operację lub przeszkolić medyków. Nie jest to dla mnie kłopot. - odparł, po czym wstał na polecenie pójścia do szpitala. - Ruszam więc. - powiedział, po czym spojrzał jeszcze raz na przenośny czasomierz, ale finalnie nic nie skomentował.
*** Ario spędził pół dnia chodząc po różnych specjalistach, którzy zastanawiali się co mu dolega. Finalnie dali mu wyniki w zaplombowanej kopercie i pacynkarz wrócił późnym wieczorem do Siedziby Władzy. Nie zdziwił się, że o tej porze nikogo już nie ma, oprócz dyżurujących recepcjonistów, ale bardziej zastanowił go fakt, że Saori jeszcze pracuje. Miała dużo energii, by móc non stop pełnić swoje obowiązki. Wrócił więc z powrotem pod gabinet i po puknięciu wszedł do środka.
- Ario Kunisaku, Sentoki. Przyszedłem z badaniami. - powiedział, przekazując jej kopertę.

[Papyrus]

Post Fabularny
Wiosna, 394
Ario

---

Saori odpowiadała Ario łagodnie i wydawało się, że go rozumie. Twardo obstawała przy tym, że powinien iść do szpitala, a kiedy wspominał, że był zbyt słaby, zerknęła na coś, co wyglądało jak marionetka, która była ukryta pod kawałkiem płótna. Pozwoliła mu się wygadać, zapamiętując, co ma do powiedzenia i powiedziała mu jeszcze raz "przyjdź później, bo muszę się zastanowić, poza tym musimy mieć twoje wyniki, żeby znaleźć sposób na to, jak ci pomóc".

- Tak, bądź gotowy na szkolenie. Czy to medyków w szpitalu,czy to innych Ayatsuri. Może się zdarzyć, że ci wyślemy jakiegoś ucznia, który będzie przez jakiś czas za tobą chodził, żebyś mógł go podszkolić i pokazać świat.

Ario wrócił do Siedziby Władzy wieczorem. Sporo czasu mu zeszło w szpitalu, bo na wieść, że sama Shirei-kan była zainteresowana jego wynikami, badania robiono bardzo dokładnie i upewniano się, że nie można było chłopaka wyleczy od razu. Było mnóstwo narzekania na konowałów z Ryuzaku i, że nie ma czegoś takiego jak pasożyt, co się objawia przy niewielkiej ilości chakry. Czy jakkolwiek Ario im wyjaśnił. Było to na pewno to frustrujące dla młodego członka klanu Ayatsuri. Jedni mówili jedno, inni mówili drugie, a on sam czuł i wiedział, że coś jest nie tak.

Pogarszało się, kiedy był zmęczony. Pogarszało mu się również tutaj, na pustyni. Miał kaszel, który wychodził mu z płuc. Zaczęło się też jakież rzężenie. Ale po lekach z Ryuzaku, nie było już tego czegoś, co miał z Sogen.

Kiedy wszedł do gabinetu, Shirei-kan siedziała przy swoim biurku. Pracowała nad jakimiś papierami, a przyświecała jej lampa, chyba olejowa, wbudowana w jakiś mechanizm. Ubrana była w stosowne do wieczorowej pory ubranie - ciemne, wtapiające się w noc. Krój był ten sam, co zawsze.

- A, to ty - rzuciła do niego sucho, podnosząc wzrok z dokumentówi mrużąc oczy. - Wejdź. Siadaj - dodała sztywno, wskazując na ławę przed jej biurkiem. Zabawy w warsztacie jakby odeszły w niepamięć. - Połóż wyniki tutaj - wskazała na biurko, a sama odłożyła pędzel i skrzyżowała ręce na piersiach, patrząc na niego z góry. - Nie myśl sobie, że zostało zapomniane tylko dlatego, że wróciłeś i zdałeś raport z tego całego turnieju. Obowiązek wobec klanu powinieneś mieć silniejszy i przybyć tutaj przed poselstwem z Sogen. Jestem bardzo niezadowolona, że o tym, co tam robiłeś, dowiedziałam się ze zwoju, a nie od ciebie.

[Ario]

Ario przyszedł z powrotem i no, dostał znowu jakiś opierdol, którego za bardzo nie rozumiał. Chłopak zmarszczył brwi.
- Przecież nie byłem w delegacji, która została wysłana z Unii. Zostałem pominięty, mimo, że byli tam przedstawiciele Ayatsuri. Jeden nawet walczył na turnieju. - powiedział swoim chłodnym, beznamiętnym tonem. - Byłem tam prywatnie, obejrzeć turniej, o którym nikt mi nawet nie raczył powiedzieć. To, że pomogłem ocalić wiele żyć, było związane z poczuciem obowiązku. Nie uznaję, że zrobiłem coś złego.

Chłopak patrzył w kierunku Saori bez mrugania. Cisza miała chwilę trwać, by chłopak zakasłał i ponownie przemówił.
- Następnym razem wyślij mnie jako dowodzącego taką operacją, to nikt nie zginie. Nie możesz mnie rozliczać z czegoś, czego nie byłem częścią. - Ario nie przestawał. - Ochroniłem więzienie przed Szkarłatną Damą, rozpracowałem szajkę opium, która działała na terenach pustyni, a nawet wyleczyłem osadę Sanibare na Twoje polecenie. - Ario chrząknął, odkasnął. - Trenowałem Kaguyów na misjach zgodnie z poleceniem przełożonych. Ratowałem osady cywili w pojedynkę, dwukrotnie udzieliłem wsparcia wiosce Ashre - raz ewakuowałem zakładników, w tym Sztygara z zaminowanej kopalni, a drugi raz pokonałem Dohito, który niemalże terroryzował wszystkich na miejscu. Ostatnio, również na bezpośrednie wezwanie, miałem znaleźć osobę, która terroryzuje biedną dzielnicę. - opowiadał to spokojnie, bez podnoszenia głosu. Można powiedzieć, że chłopak niemalże recytował to wszystko tym samym tonem. - I też zapomnieliście mi powiedzieć, że to jest członek naszego klanu, a było mi niemalże wmówione, że to ktoś od Kaguyów. Przyniosłem Wam go w siatce, zamiast uciąć mu głowę na miejscu, jak normalnie robię ze złoczyńcami.

Jego wzrok był niezmieniony. Jedno było pewne. Nie bał się swojego Shirei-kana, przynajmniej w tej formie debaty.
- Nigdy nie odmówiłem żadnej pomocy klanu. Zawsze stawiałem się i wypełniłem każdą misję, która była mi zlecona, bez wpływu na trudność. Nigdy nie narzekałem na warunki. Nigdy nie oczekiwałem żadnej rekompensaty za moją pracę na rzecz całej osady. Może nie jestem najbystrzejszą osobą, ale nie zarzucaj mi, że nie jestem lojalny. - tym razem jego wzrok niemalże wbił się w kobietę. - Wysłałaś młodzika do delegacji, który ledwo wygrał z dziewczyną Uchihów na turnieju. - teraz chłopak zrobił dłuższą przerwę. Miało się wydawać, że Ario zaraz wejdzie w większą polemikę z kobietą, jednakże zrobił coś, czego mógł się nikt nie spodziewać. Przynajmniej po ostatnich przebojach.
- Jednakże zrobię tak jak nakażesz. Jestem Ayatsuri, a Ty moją shirei-kan.

[Papyrus]

Post Fabularny
Wiosna, 394
Ario

---

Liderka westchnęła ciężko i lekko nachyliła się nad stołem, żeby sięgnąć do swojego czoła i potrzeć je tak, jakby chciała pokazać, że Ario to jeden wielki ból głowy.

- Ario-san. Czy byłeś w Unii, kiedy była wysyłana delegacja czy kręciłeś się po świecie zakładając swoją małą organizacyjkę? Jakbyś miał jakieś poczucie przynależności do klanu i zechciał się częściej pojawiać, a nie włóczyć się po świecie…

Przerwała. Zgrzytnęła zębami. To było naturalne dla części Ayatsuri, że podróżowali po świecie, było wpisane to w ciekawość klanu. Zwykle zachęcało się do takich podróży. Liderka jednak odetchnęła głęboko, słuchając o osiągnięciach Ario i chyba wewnętrznie modląc się o spokój. Działał na nią, jak płachta na byka.

- Dobrze, nieważne. Mówiłeś, że jesteś słaby, tak? - powiedziała i wstała od biurka. - Chodź.

Wstała od swojego biurka i przemieściła się do części warsztatowej. Tam spojrzała na czasomierz, którzy leżał na blacie stołu, pokręciła głową i go bezceremonialnie odepchnęła na bok, tak jak i inne urządzenia, narzędzia i materiały, które tam leżały. Zrobiło to miejsce na stole, ale bałagan dookoła. Nie wyglądała, jakby się tym szczególnie przejmowała.

- Siadaj, Ario-san - powiedziała, wskazując na stołek, a następnie sama podeszła do biblioteczki i zaczęła przeglądać. - Zdajemy sobie sprawę z tego, ile robisz dla klanu, jakie misje wykonałeś i to, że starasz się nie zabijać, jeżeli nie musisz. Ale nie potrafisz nawet Jeźdźca sam zabić. Gdybyś się zmierzył z Antykreatorem, co byś zrobił? Tylko przyniósłbyś wstyd klanowi. Twoja organizacyjka też wydaje się być słaba i żałosna. Myślałam, że dając ci pozwolenie na coś takiego, zrobisz z tego coś porządnego. W każdym razie…

Wyciągnęła coś z pudełeczka, następnie sięgnęła zwój. Przyjrzała się mu i podeszła do Ario, kładąc go przed młodym mężczyzną. Zwój był otoczony mechanizmem, więc kobieta przycisnęła obiekt do zamka, co spowodowało, że mechanizm się otworzył, a zwój można było przeczytać.

- Po to, żebyś nie robił więcej wstydu klanowi Ayatsuri - oznajmiła, rozsunęła zwój i odpieczętowała z niego ciało.

Nie, chwila, to nie było ciało. To była lalka. A może jednak ciało? Ciężko było powiedzieć. Jeżeli była to lalka, była wyjątkowo pięknie i naturalnie przygotowana. Gdyby nie wyraźne ruchome łączenia na stawach, nie dałoby się rozróżnić tej lalki od ludzkiego ciała.

[Ario]

Rozmowa jak zawsze była owocna i chłopak zaczynał czuć, że niedługo nadejdzie kulminacja i powtórka z rozrywki. Czy był w Unii? No nie był, ale mógł być, gdyby zechciało się Saori napisać list. W innych sytuacjach dawała radę go wezwać, ale licytacja z nią nie miała teraz największego sensu. Zgodził się z podległością pod nią i tym samym musiał zaakceptować swój los.

Potem kazała mu wstać i iść za nią, więc chłopak spodziewał się jakiejś kolejnej reprymendy, za rzeczy których nie zrobił, jednak finalnie tak daleko nie szli, tylko do stołu warsztatowego. Ario zmrużył oczy i spojrzał na nią. Czy ona naprawdę będzie chciała mu teraz poprawiać jego twory? No tego byłby już szczyt, ale zrozumiał, że na tym właśnie ma polegać kara. Za wyrażanie swojego zdania, teraz jego marionetki będą miały przejść gruntowną przemianę ręką samej Shirei-Kan. Kunisaku zastanawiał się, czy jak przywoła tutaj kamiennego węża, to czy nie rozwali jej całego gabinetu, ze względu na gabaryty i też tak było, więc cicho westchnął czekając na komendę by uwolnić marionetki.

To jednak się nie przytrafiło. Kobieta zrzuciła wszystko ze stołu i kazała mu usiąść co też zrobił. Potem opluła go w całości za bycie słabym. No, tutaj miała rację, bo z Iwaru było na styk, a z Antykreatorem nie miał jak nawet sparować, więc mógł jedynie domyslać się, że był silniejszy niż Wojna.

Wyjęła zwój i przywołała lalkę. Kunisaku spojrzał na to z politowaniem.
- Saori-sama, z całym szacunkiem, ale ja mam ponad dwadzieścia marionetek. - powiedział odwracając głowę do niej i patrząc. Jednak nie chciał robić jej przykrości i tym samym spojrzał na to, co było na stole. - Nie wiem czy jedna marionetka coś zmieni.

No ale musiał przyznać, że marionetka którą wyciągnęła Saori była w jakimś stopniu...nietuzinkowa.
- Jak wyszlifowałaś tak drewno? - zapytał po czym zupełnie olał sam zwój i delikatnie dotknął dłonią przeramię lalki. Gdy tylko opuszek jego palca zetknął się z marionetką chłopak się przyjrzał.
- Czekaj, to nie drewno. To stal? Skąd masz taką stal? - Ario nagle przysunął się bliżej i podniósł dłoń lalki. Spojrzał na zawiasy, które niemalże komponowały się w jedną całość ze stawami.

Ario zamarł. Coś tu totalnie nie pasowało. Chłopak błyskawicznie przesunął się na krześle w kierunku nogi i przyjrzał jej. Palce były stworzone niczym arcydzieło, odzwierciedlające ludzkie ciało. To była najperfekcyjniej stworzona imitacja człowieka jaką widział. Chłopak wpadł w amok. Oglądał ją z każdej strony szukając na siłę czegoś, o co mógłby się przyczepić. Ale wszystko, wymiary, złączenia, a nawet tułów był w idealnych proporcjach. Nigdzie nie było widać zgięć drewnianych, ani stalowych połysków.
- To jakieś ninjutsu zmieniające materiał? - to już było pytanie do siebie samego.

Wyprostował się. Chociaż Saori tego nie widziała, jego oczy zaczęły chodzić na boki. Jego styki parowały. Nie miał wytłumaczenia, jak zrobić coś takiego. Siedział tak chwilę.

Powoli spojrzał w kierunku głowy marionetki i przysunął się do niej. Spojrzał na nieruchomą twarz i delikatnie złapał za usta. Jego ręce zaczęły drżeć. Wiedział, że jeżeli tam zajrzy, znajdzie odpowiedź. Wiedział, że lalki nie mają języków, bo zajmują niepotrzebnie miejsce tam, gdzie powinna być wyrzutnia.

Otworzył otwór gębowy i gdy tylko zobaczył to, czego bardzo nie chciał zobaczyć, zerwał się z miejsca, aż krzesło upadło z hukiem na ziemię. To nie była sztuka, to było coś...potwornego. Ario zjeżył się jak kot i pierwszy raz w życiu był aż tak przerażony. Zamarł i dla upewnienia doskoczył do stołu i przeczytał to co było opisane w zwoju.

Człowiek zamieniony w marionetkę. Marionetka, która mogła korzystać z umiejętności, które miał dawca ciała. Ario przypomniał sobie, że za nim jest Saori, więc momentalnie odwrócił się, gotowy do obrony, gdyby ta chciała go ogłuszyć i zamienić w taką właśnie marionetkę. Niemalże odruchowo chciał przelać chakrę w pieczęci i wyzwolić wszystko co miał.

Dopiero gdy złapał trzy głębokie oddechy, zaczął wracać do rzeczywistości. Spojrzał jeszcze raz na marionetkę.
- J...jak to możliwe. - powiedział do niej. Nie wiedział, czy ten twór może ożyć, czy co w ogóle o tym myśleć. To, co zobaczył, zmieniało jego pojęcie o Ayatsuri i o tym, jakie on sam ma możliwości. Czy to była ta moc, która mogła wnieść go na inny poziom?
- To naprawdę...działa? - zapytał już zdecydowanie spokojniej.

Ciekawość wygrała nad przerażeniem i Ario podniósł krzesło, które upadło. Dopadł do lalki niczym jastrząb gołębia i zaczął oglądać ją z każdej strony.
- Jak na to wpadliście? Kto to wymyślił? - zadawał pytania. - Skąd bierze się chakra? Jak to może wyzwalać techniki? Jak oczyścić organy bez otwierania ciała? Mechanizmy też są wbudowane? Gdzie one są? Ciało wygląda na nietknięte. - Ario wpadł w szał twórczy.

Sprawdzał każdą część marionetki, co chwilę zerkając na zwój i szukając informacji na swoje pytania. Zapomniał o Saori, która stała za nim.

[Papyrus]

Post Fabularny
Wiosna, 394
Ario

---

Saori stała ze skrzyżowanymi rękami na piersiach i z satysfakcję przyglądał się reakcji Ario na to, co mu tutaj zaprezentowała. Był na tyle doświadczony, tyle umiał, że w pełni rozumiał z czym miał tutaj do czynienia. Jego oburzenie, zafascynowanie, nawet strach. Ona sama uśmiechała się z wyższością, ale nie wyglądało na to, że miała ochotę go zaatakować. Zauważyła jednak, jak się napiął i prychnęła.

- Byłbyś bardzo kiepską marionetką. Marionetka do kontroli marionetek nic nie daje.

Podeszła bliżej i dotknęła policzka marionetki leżącej na stole, następnie spojrzała na Ario.

- To jest kinjutsu naszego klanu. Była to dla mnie bardzo ważna osoba. Sama mnie poprosiła o to, żeby po swojej śmierci być użytecznym dla klanu. Ja jednak nie mogę się przekonać do użycia tej marionetki w walce, więc dam ją tobie. Abyś spełnił ostatnie życzenie mojego drogiego przyjaciela - stwierdziła, wzdychając głęboko. Było to coś, czego nikt by się nie spodziewał. - Ma podstawowe mechanizmy, które pozwolą ci nią poruszać, ale jeżeli chodzi o usprawnienia, sam będziesz musiał je zamontować. Chakra bierze się z marionetkarza, oczywiście, ale przechodzi przez specjalnie spreparowane serce, co powoduję, że marionetka, że tak powiem "przerabia" twoją chakrę na swoją i może używać technik, jakie znała za życia. Musisz je poznać sam, żebyś był w stanie je wyzwolić u marionetki.

Marionetka była idealna. Skóra, mięśnie, kości - wszystko było zabezpieczone przed rozkładem, wzmocnione drewnem i stalą. Marionetką można było manipulować, jak ludzkim ciałem, Ario to wiedział - po podłączeniu nici chakry, na pewno musiałby trochę poćwiczyć (jednak to było co innego niż jego typowe marionetki), ale wiedział, że nauczyłby się tego robić.

- Co do tego, jak robić takie marionetki, pokaże ci - odpowiedziała. - Organy wyjmujesz normalnie, otwierając zwłoki, nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Po prostu szew zamykający musi być niemal niewidoczny. Widzisz? Tutaj jest.

Faktycznie, po tym jak Saori wspomniała, że jest szew - zauważył go. Musiała mieć niesamowite zdolności i precyzję, żeby zrobić go tak niewidocznym.

- Dobrze, to jest twoje, będziesz się bawił tym później. Teraz musimy skupić się na tym, żeby nauczyć cię preparować zwłoki tak, żeby nadawały się na marionetkę. Spieszysz się gdzieś? Bo spędzimy nad tym całą noc. Masz szczęście, że będziesz mógł wziąć udział w części praktycznej, akurat mam ciało do spreparowania. Zapieczętuj to, i weź sobie. A teraz chodź za mną.

Liderka klanu poczekała chwilę, aż Ario zrobi to, o co go poprosiła, następnie wyszła z gabinetu i zaprowadziła go ciemnymi, odludnymi korytarzami do schodów. Trzymała w ręce lampion, żeby oświetlić sobie drogę. Nic nie powiedziała, kiedy dotarli do schodów i zaczęli schodzić w dół. Głęboko w dół. Ario w pewnym momencie poczuł, że powietrze było tutaj zastałe, stęchłe, co spowodowało, że drażniło jego płuca. Nie było to środowisko odpowiednie dla niego, wiedział to na pewno.

Zeszli kilka pięter pod Siedzibę Władzy i znaleźli się w sporym, wysokim pomieszczeniu zbudowanym z piaskowca. Było tu sporo kolumn, które podtrzymywały sklepienie, a na ścianach były świece, które zapaliły się na wejście. Pewnie były tam mechanizmy rozpalające. Z każdym krokiem roznosiło się echo. Ario wiedział, że nikt z góry nie usłyszy jego krzyków. Ani odgłosów walki.

Byli tutaj zupełnie sami.

Samo pomieszczenie było warsztatem czy laboratorium. Ciężko było sprecyzować. Ario mógł dostrzec narzędzia, jakie sobie tylko wymarzył, wszelakie rodzaje drewna, stali. Było tam wiele większych i mniejszych marionetek, mechanizmów o niesamowitych kształtach i formach. Księgi, strony z rozrysowanymi planami, ba, nawet na podłodze i ścianach były rozrysowane wielkie plany mechanizmów, teraz już zatarte. Z drugiej strony jednak była część wyglądająca na "medyczną". Ale nie taką, która ratuje życie. Taką, która po śmierci odbiera wszelakie człowieczeństwo. Był tu drugi rodzaj narzędzi - piły, strzkawki, skalpele, rozwieracze. Pojemniki - czyste, chociaż zostały na nich plamy od czegoś, co mogło tylko być krwią. Naczynia z różnymi płynami. I stół na środku, wyposażony w rurki, można było go też przechylać, co powodowało, że wszelakie płyny z niego mogły spływać do lejka, który wylewał się do zbiornika.

- Ciało na lalkę musisz odpowiednio przygotować - powiedziała mu, kiedy weszli do środka. - Musisz sprawdzić, czy nie ma uszkodzeń, a jeżeli takie są, musisz je naprawić zanim zapieczętujesz zwłoki. Jak najszybciej musisz zatrzymać proces gnilny, bo jakiekolwiek uszkodzenie serca spowoduje, że marionetka będzie nie do użycia i co najwyżej będziesz mógł zrobić przedstawienie - wyjaśniła mu Saori, kiedy weszli do środka, a ona podeszła do stołu na środku. - Odpowiednio musisz przesłać chakrę leczniczą do serca, żeby je zabezpieczyć. Naprawić niedoskonałości. Zapieczętować z największa uwagą. Tak przygotowane ciało, można potem użyć do tworzenia marionetki.

Kobieta wyciągnęła zwój z którego odpieczętowała kolejne zwłoki. Teraz były to prawdziwe zwłoki, kobiety, lat około dwudziestu pięciu. Ciało było nagie, bez widocznych zmian i obrażeń. Saori ułożyła je na stole i machnęła na Ario, żeby podszedł.

- Zanim zaczniemy wyciągać organy wewnętrzne, należy dokładnie ją umyć i spuścić z niej krew, wypełniając naczynia krwionośnie płynami konserwującymi. Zajmij się nacięciem i przygotowaniem. Pamiętaj, ludzkiej lalki nie da się przygotować ot tak, w terenie. Musisz mieć gdzie się rozłożyć i mieć gdzie pozbyć się resztek. Zacznij od pionowego cięcia na szyi. Do tętnicy podłącz jedną rurkę z wlewem, do żyły ta którą będzie spływać krew. Przygotuję miksturę - powiedziała kobieta, ruszając do zbiorniczków, gdzie dokładnie powiedziała Ario jakiej mieszanki ma użyć przy wypłukiwaniu krwi. Miksturą napełniła zbiornik, który był nad stołem, potem poinstruowała, że należało podłączyć rurkę wlewu do zbiornika i przechylić stół, nogami do przodu.

Wszystko zadziałało tak, jak tego oczekiwała - z żyły zaczęła wypływać krew powoli. Grawitacja robiła swoje. Cały proces trwał dość długo, więc w tym czasie Saori wyjaśniła Ario kolejne kroki.

- Robisz nacięcie wzdłuż mostka, z rozgałęzieniem u góry, jak w przypadku balsamowania zwłok bądź sekcji. Następnie rozcinasz mostek i używasz rozwieraka, żeby otworzyć klatkę piersiową. Szukasz serca, sprawdzasz, czy jest w dobrym stanie. Wysyłaj tam zawsze impulsy chakry, żeby zobaczyć, czy jesteś w stanie je pobudzić. Jeżeli tak, znaczy ciało się nadaje. Zacznij wyciągać inne narządy. Musisz być ostrożny, żeby nie rozlać treści żołądka bądź jelit - wtedy proces gnilny gdzieś zawsze szybko zacznie postępować i nawet jeżeli wszystko dobrze zabezpieczysz, i tak będzie za późno. Jeżeli ciało zacznie się wzdymać i grozić pęknięciem - jest stanowczo za późno. Po wyjęciu wszystkich wnętrzności, sprawdź stan mięśni. Początkowo pewnie część z nich zostawisz, tak jak kości, będziesz wymieniał je z czasem, doskonaląc swoją marionetkę. Płyn, którego używamy do wypłukania krwi powinien zatrzymać proces gnilny, a także zapewnić mięśniom elastyczność i możliwość kurczenia się. Swoje mechanizmy zakładaj tak, żeby jak najmniej ingerować w strukturę, przynajmniej na początku. Bardzo łatwo coś popsuć. Wielu marionetkarzy pracuje bardzo powoli. Pokażę ci podstawowe mechanizmy, te niezbędne, które powodują, że w ogóle marionetkę da się używać.

Kolejny zwój, kolejne plany, kolejne omówione mechanizmy z dokładnymi zapiskami - jak dużo musza być, ile przestrzeni wypełniać, do czego muszą być podłączone. Trwało to godziny, chociaż ciężko było powiedzieć, jak czas mijał, ze względu na to, jak głęboko byli. Ario też nie czuł się zbyt dobrze w tym zatęchłym powietrzu.

Po lekcji teoretycznej i jak skończyło się pozbycie krwi z ciała, Saori kazała Ario zrobić to, o czym wcześniej mówili, przyglądając się i poprawiając jego błędy. Potem pokazała mu jak połączyć z powrotem kości, jak zszyć ciało, żeby nie było widać cięcia ani szwów. Pokazała mu, jak się upewnić, że wszystko działa i było na swoim miejscu, następnie ją aktywowała, pokazując mu, jak przekazać impuls chakry do serca marionetki. Podłączyła swoje nici chakry i oceniła pracę. Ario. Westchnęła.

- Będziesz musiał poćwiczyć. Jako medyk powinieneś mieć spory dostęp do ciał, a mechanizmy można przenosić z marionetki do marionetki po dostosowaniu. Sam będziesz musiał ocenić co działa, co nie. Będzie wymagało to dużo doświadczenia, prób i błędów. Dlatego dostałeś taką, która jest zrobiona przeze mnie, abyś mógł poczuć, jak naprawdę ma to wyglądać. Możesz dodawać do niej dodatkowe mechanizmy, jak do zwykłej marionetki. Będziesz musiał też się nauczyć je obsługiwać. Nawiązać z nią wieź. Niby to martwe ciało, ale każda ma swój charakter. Jestem pewna, że z czasem zrozumiesz o co chodzi i się tego nauczysz.

  Ukryty tekst

[Ario]

Ario studiował dalej w szoku co marionetka mogła, a raczej ciało...gdy Saori opowiadała historię, skąd to się wzięło.
- Spreparowane serce, działające w ten sposób. Rozumiem. - odmruknął jedynie. Wtedy też pokazała mu szew łączący. Rzeczywiście, był tam, ledwo widoczny. W miejscu, w którym nie robi się złączeń w drewnie, bo struktura jest inna. Jednakże ze względu na to, że było to ciało, mocowanie było w innym miejscu.
- Ten szew ma ciekawe umiejscowienie. Jakby to było drewno albo stal to, to nie miałoby to sensu. Jednak gdy założysz, że to człowiek, to rzeczywiście. Tu nie sprawdziłem. - powiedział.

Ario zamrugał pierwszy raz.
- Nie spieszę się nigdzie. Myślę, że po tym co tu zobaczyłem i tak nie usnę przez najbliższe dwa dni. - powiedział stoickim głosem i sięgnął po średni zwój, po czym użył techniki pieczętowania by zachować je na później. Pośpiesznie zebrał się i ruszył za shirei-kan.

Nigdy nie schodził do tych segmentów Siedziby, ba - nawet nie wiedział, że coś takiego istnieje. Po tym, jak wpadł na poziom -1 w Sogen, to zakładał, że Ayatsuri mają może jakąś piwnicę, czy coś w tym kierunku. Jednak pokonywali w dół piętro za piętrem i wkońcu wyszli na duże pomieszczenie. Zbyt duże.

Ario nic nie skomentował. To było to, czego szukał. Siła, która mogła mu pomóc wejść na innym poziom. Zgodnie z poleceniem Saori wział skalpel ze stołu i podszedł do ciała, by otworzyć szyję i wsadzić rurkę, spuszczająca krew. Oswajał się z informacjami, które kobieta przekazywała mu podczas szkolenia.

Sentoki robił wszystko to, co chciała Saori. Jednakże nadal praktyka pozostawiała wiele do życzenia. Miał wrażenie, że robi to najstaranniej jak się da, jednakże takie rozbieranie ludzkiego ciała było czymś, co nawet dla niego za pierwszym razem wydawało się dość dziwne. Co innego odcinanie kończyn podczas walki, a co innego wyjmowanie elementu po elemencie.

Gdy kobieta podpięła się pod marionetkę, skwitowała jedynie, że do doskonałości brakuje jej sporo.
- Mam wrażenie, jakbym uczył się budować marionetki od nowa. - skwitowął jedynie jej słowa.

Wydawało się, że na koniec została mu już praktyka. Spojrzał wyprostowany na Saori. Spoglądał na nią i dopiero po chwili zaczął mówić.
- Moja matka to umiała? - to było pytanie, które przyszło mu odrazu do głowy.
- Sądziłem, że jestem na Twoim poziomie, albo blisko. - powiedział. - Ale to jeszcze nie ten moment. - Ario zakasłał, zasłaniając usta. - Czemu mi to pokazałaś? Myślałem, że mnie nie lubisz. - dodał.

Odwrócił się i spojrzał jeszcze raz na warsztat.
- Jak dożyję, to zostanę najsilniejszym shinobi jaki chodził po tej ziemi. - stwierdził. - A wtedy nie będzie żadnych walk, ponieważ agresorzy będą musieli zmierzyć się ze mną.
Chłopak nie wiedział, ze jego ideologią jest czysty imperializm.
- Nasz klan będzie nadawać ewolucji nowego znaczenia. Stworzymy mechanizmy, które ułatwią życie wszystkim. - dodał.

Ponownie obrócił się do Saori.
- Twoje zaufanie dużo dla mnie znaczy. Zawsze możesz na mnie liczyć. - stwierdził. - A teraz zostanę tu i nauczę się tego, co mi pokazałaś. Bo następnym razem jak się spotkamy... - jego wzrok się zawęził. - Będę innym shinobi.

  Ukryty tekst

Chłopak wyszedł do góry i skierował się do wyjścia z siedziby. Było już rano, a nawet popołudnie, bo mijał wiele twarzy na korytarzach siedziby, a sam zaczął ziewać. Nie wiedział ile tam spędził. Skierował się teraz do domu, by odpocząć.

Nim ruszy w kolejną podróż.

Z/T viewtopic.php?p=206565#p206565

  Ukryty tekst

[Minoru]

Misja rangi B:
“Bezgłos” Tetsuro Kuroi Kuma

---

Kolejka 22:
Tetsuro: 21
Kuroi Kuma: 21
Minoru: 22

---

Uciekli pod ochroną miejskiej straży, choć wycelowane w ich kierunkach część z włóczni świadczyły, że w każdej chwili z chronionych mogli stać się zaatakowanymi. Tak się jednak nie wydarzyło i już pół godziny później opuszczali wioskę na swych wielbłądach, niemalże pod osłoną nocy. Mieli dużo czasu na rozmowy, na wymianę przemyśleń i domysłów o co tak właściwie chodziło w tym całym cyrku. Zdradzili, to było oczywiste. Tylko dlaczego? Kuroi miał swoją teorię, jego analityczny umysł połączył te kilka kropek, które posiadali i wysnuł z nich najlogiczniejszą teorię, która miała prawo się obronić. Tylko, czy była prawdziwa? Na całe szczęście mieli również trochę spokojniejszych tematów, ot tak by zająć umysły czymś innym. Wszak poznali się odrobinę lepiej, każdy z nich pokazał również co umie. Mogli teraz powypytywać siebie nawzajem o szczegóły swoich technik.

---

W końcu jednak nadszedł czas gdy dotarli ponownie do stolicy. Zwyczajowo zostali zatrzymani przez strażników w bramie, by przedstawili się, udowodnili swą tożsamość i podali cel przybycia do stolicy. Oczywiście, gdy tylko okazali dowód bycia shinobi Unii, wszelkie inne pytania odeszły w niebyt. A jednak, nim przepuszczono ich, przekazano im informację, że mają się udać do siedziby władzy i zdać raport. Czy oznaczało to, że ktoś spodziewał się ich powrotu? Nic na to nie wskazywało, bardziej prawdopodobne było to, że strażnicy dostali taki rozkaz, zaraz po ich wyruszeniu. Mieli jednakże dla siebie trochę czasu, by się umyć, coś zjeść, coś wypić, lub czego potrzebowali nim udadzą się zdać relacje ze swej podróży. Wiedzieli jednak, że skoro strażnicy zwrócili na nich uwagę, to ktoś na pewno doniesie rządzącym o ich powrocie. A to oznaczało, że nie mieli tego czasu dla siebie aż tak dużo.
W budynku, w którym mieściła się siedziba władz, niemalże od razu, jak tylko się przedstawili, skierowano ich do odpowiedniego pokoju. Tam, w przepastnym pomieszczeniu, urządzonym w schludnym i bogatym stylu, z widokiem na miasto. Siedział jakiś bezimienny urzędas. A przynajmniej początkowo był bezimienny.
- Ahh, jesteście. Tetsuro i… Kuroi - Starszy już mężczyzna, okryty od stóp po głowę w jedwabne, pięknie zdobione szaty wyszedł im na powitanie zza swego miejsca pracy, czyli biurka, a jakże. Tetsuro poznał bez problemów, co zaś tyczyło się Kuroia, musiał on spojrzeć na swój stuł, w jakiś dokument, by przypomnieć sobie jak miał na imię.
- Siadajcie proszę, może napijecie się czegoś? - Mężczyzna ten, był posiadaczem gęstej, acz schludnie przystrzyżonej brody. Podobnie miała się kwestia jego włosów, które nosił zaczesane do tyłu i sądząc po błyszczącym kolorze, nanosił na nie jakieś olejki. Wokół niego roznosił się zapach wonnych olejków.
- Oczekiwaliśmy was z niecierpliwością. Na pewno rozumiecie, jak ważne było wasze zadanie dla Sabishi oraz całej Unii. Zatem, jeśli mogę prosić, powiedzcie mi co odkryliście. - Usadził swych gości na odpowiednich miejscach, samemu zasiadając za swoim i wyciągając pusty zwój oraz pióro z inkaustem, zamienił się w słuch.

[Tetsurō]

Jesień 393

Misja B - Bezgłos Poprzednia Lokacja : Sabishi - Wioska Ashre

---

Podróż do domu trochę trwała, dzięki czemu był czas na rozmowy. Po wstępnym ustaleniu co się stało, przyszła okazja do porozmawiania o interesującej technice, którą opanował Kuroi. Zaskakującym dla Zielonowłosego było to, że nie tylko umiały one działać samodzielnie, ale jeszcze potrafiły w jakiś sposób wysłać informację do oryginalnego ciała. Nawet jeśli nie były przydatne w walce, tak jak wspominał o nich Kuroi, to wydawały się bardzo przydatne przy różnego rodzaju sprawach detektywistycznych i śledczych. Dzięki temu można być w kilku miejscach naraz. Jak wiele by dał, gdyby przy swoim poprzednich zadaniach posiadał taką umiejętność.
- No cóż, nie pytam o twoje piaskowe umiejętności, bo trochę już o nich słyszałem. Widziałem też je w wykonaniu Suzu, kiedyś. No i wiem, że są powiązane z dziedzictwem twego klanu. Czy ta umiejętność klonowania to także jakaś specjalna zdolność Sabaku? To bardzo ciekawe, że nie dość, że potrafią same realizować zadania, to jeszcze potrafią się z tobą komunikować. To działa na jakiejś zasadzie impulsów chakry? Wysyłają ci jakiś ciągły sygnał i wiesz co się u nich dzieje? - Zielonowłosy próbował przyrównać to do mechanizmów, które znał, ale nie był w stanie w żaden sposób sobie tego wytłumaczyć. Bardzo zagadkowa umiejętność.
- Czy wielkim nietaktem by było, jeśli poprosiłbym cię o naukę tej umiejętności? - Zielonowłosy nie czuł się wojownikiem, z resztą było to widać po zadaniach, które trafiały w jego ręce. Przeważnie, jeśli musiał walczyć, to był to tylko mały fragment głębszej zagadki. Poczuł, że taka umiejętność bycia w wielu miejscach na raz jest czymś, co bardzo mu się przysłuży. A dzięki temu też będzie mógł lepiej służyć Unii.

Czas mijał aż w końcu dojechali do domu. Na bramie strażnicy poinformowali ich, gdzie mają się stawić. Oczekiwano ich w siedzibie władzy, także tam trzeba było ruszyć. Na szczęście domostwo Tetsuro było po drodze, więc mogli tam odstawić wielbłądy, żeby sobie odpoczęły po tych kilku dniach wędrówki. Na kąpiel oraz odpoczynek przyjdzie czas. Władze musiało dostać raport jak najszybciej, aby można było zamknąć te sprawę i podjąć kroki.
W budynku skierowano ich do odpowiedniego urzędnika, który zdawał się ich rozpoznać i od razu przeszedł do konkretów, szykując się do sporządzania notatek.
- A więc tak. Inspekcję rozpoczęliśmy od garnizonu. Tam przyjął nas Daisuke - dowódca naszych wojsk. Poinformował nas, że przerwy w dostawach wynikały z powodu katastrofy w kopalni. Zawaliła się, przez co wielu górników zostało uwięzionych pod ziemią. Jeden z Shinobi z garnizonu - Hayami, miał wyruszyć do Ningyo-shi złożyć raport w tej sprawie. Jednakże nie dotarł. Dziwnym było, że Daisuke nie zainteresował się tym, że Hayami nie wraca i wydawał się zdziwiony tym, że nic nie dowiedzieliśmy się o jego dotarciu. Dowiedzieliśmy się też, że w osadzie są problemy z wodą. Zasugerowałem, że być może pompa głębinowa, którą używamy w niektórych osadach, mogłaby być pomocnym rozwiązaniem. - Tetsuro wspomagał się notatkami, które sporządzał w trakcie rozmów z ważnymi osobistościami osady.
- Daisuke wydawał się niezadowolony z naszej wizyty. Zwodził nas ogólnikami i nie mówił za wiele. Ewidentnie chciał nas spławić z kwitkiem. Po wyjściu z garnizonu udałem się na rozmowę z zarządcą, a Kuroi-san śledził Daisuke. W trakcie obserwacji udało mu się wejść w posiadanie tego oto listu. - Tetsu wyciągnął ze swojej torby list, w którego posiadanie wszedł i podał go urzędnikowi.
- Proszę zwrócić uwagę na te symbole na dole. Wiesz co one znaczą? - zapytał Tetsu, licząc, że może tutaj uda mu się coś dowiedzieć. To jednakże nie był koniec raportu. Kontynuował on swoją historię dalej, starając się przekazać najważniejsze szczegóły.
- Rozmowa z Sasaki Eijim nie była prosta. On także nie wyglądał na zadowolonego z naszej obecności. Starał się mydlić mi oczy swoim spokojem i stwierdzeniami, jednakże czułem, że kłamie. Nie był także zadowolony, kiedy wyraziłem chęć obejrzenia kopalni. W trakcie naszej rozmowy do gabinetu wtargnął Daisuke, był zdenerwowany, wytrącony z równowagi. Na szczęście udało się go uspokoić i wyprosić. Moja rozmowa z zarządcą nie trwała długo. Chwilę później zgodził się na oględziny kopalni ale pod jego nadzorem. Tam też mieliśmy się skierować, ale przed budynkiem doszło do spięcia między Daisuke a Kuoriem. To doprowadziło do walki. Sasaki także dołączył do walki. Okazało się, że oboje byli dziedzicami zdolności Haretsu. Kuroi pokonał Daisuke. Ja chciałem obezwładnić zarządcę, ten jednakże postanowił popełnić samobójstwo, wysadzając się na oczach mieszkańców, na środku placu przed swoim domem. - Zielonowłosy zacisnął mocniej pięści. To był ten najtrudniejszy moment, ten którego najbardziej nienawidził, jeśli chodziło o ostatnie dni. Ten moment, w którym wiedział, że mógł zrobić lepiej. Mógł w jakiś sposób uratować sytuację. Jeśli tylko byłby silniejszy..
- Ludzie w koło zaczęli się zbierać i bardzo nie podobało im się, że naruszyliśmy ich trwający od dawna porządek. Zapewne ruszyli by na nas z widłami i kilofami, ale wtedy zainterweniowała straż. Udało nam się ewakuować, po drodze jeszcze dokonaliśmy oględzin ich gabinetów, jednakże nie znaleźliśmy tam nic specjalnego. Nie mamy żadnych dodatkowych dowodów, poza tym listem. - wziął głębszy wdech i napił się wody ze swojej manierki. Potrzebował czegoś chłodnego, aby na chwilę ochłonąć.
- Podsumowując. Osada Ashre była zarządzana przez dwójkę zdrajców, którzy knuli coś przeciwko unii z pewnymi tajemniczymi osobami identyfikującymi się znakami z listu. Sytuacja w wiosce jest niestabilna. Widać tam było bardzo mocno nastroje antyunijne. Tak na prawdę na każdym szczeblu, zarówno zwykli mieszkańcy, jak i lokalna straż. - Zakończył swój raport. Spojrzał na Kuroi'a, które zapewne z jednej strony zanudził się tą opowieścią na śmierć, z drugiej jednak strony, pewnie był szczęśliwy, że nie musiał sam tego wszystkiego opowiadać. Zielonowłosy miał nadzieję, że opowiedział wszystko, jednakże w razie czego pozostawił przestrzeń swojemu towarzyszowi, aby ten miał możliwość dopowiedzieć ewentualne braki.
- Czy jesteśmy w czymś jeszcze potrzebni? Możemy w czymś jeszcze pomóc? Jeśli nie, potrzebowałbym dnia albo dwóch odpoczynku. Muszę naprawić swoje marionetki, zanim będę gotowy do dalszej pracy. Poza tym, muszę rozpocząć pracę nad swoim projektem. - o tak, to był ten czas. Tetsuro poczuł, że aby pójść dalej do przodu ze swoimi umiejętnościami, musi przestać polegać na sklepowych kukiełkach. Pora na coś spersonalizowanego, dostosowanego pod jego styl walki i preferencje.

Prosiłbym o odliczenie mapy Sabishi od wynagrodzenia za tę misję

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

-Po prostu działa. Idą sobie tak, jak normalny człowiek, nie ma tutaj jakiejś magicznej linki jak z kukiełkami - wzruszył ramionami, bo w sumie sam do końca nie wiedział na jakiej dokładnie zasadzie działa ta technika. Zwój opisywał wiele rzeczy, ale twórca techniki prędzej chciał przekazać jak ją wykorzystać, jak się jej nauczyć, niżeli tłumaczył teorię chakry i jej działania, która głównie sprowadzała się do zgromadzenia i wypuszczenia. Przecież żaden z klonów nie był połączony, znaków dymnych też nie wysyłał, to jak miał się komunikować? Co on jakiś magiczny Yamanaka czy inna cholera? Nie wszystko można było sprowadzić do mechanizmu, bo przecież sam piach... no leciał sobie kierowany wolą użytkownika, ale żadnego fizycznego połączenia nie było, sygnału też. Staruszek nie widział siebie jako teoretyka, który rozwodzić się będzie nad wyższością koncentrowania chakry w okolicach podbrzusza, niżeli w lewym pośladku. Wolał działanie, to jak mógł najzwyczajniej w świecie uzyskać efekt taki, jaki potrzebował. Bardziej za to zadziwiła go prośba młodociana, którego w sumie ledwo znał kilka dni, a teraz ucz mnie mistrzu. No właśnie
-Od kiedy to zostałem Twoim nauczycielem? - bo ta relacja była zgoła inna i nie przypominała tego, co było pomiędzy chłopaczkiem, a Kuroiem. Przekazanie swoich umiejętności to nie pierwszyzna, że poznasz kogoś i nagle mówisz "nie no chłopaku, pewnie". W sumie to Kuroi nawet nie za bardzo wiedział czy ta technika była aż tak wartościowa, ale skoro mało kto ją znał, bo był do niej jakiś zaginiony zwój, którego nigdy wcześniej w swoim życiu nie widział, to chyba jednak była całkiem cenna. Tetsuro był związany z Unią - inaczej by tak nie pierdolił trzy po trzy i nie zachowywał by się tak oficjalnie, ale czy to było dostatecznie dużo?
-Wszystko sprowadza się do jednego mój drogi, co ja będę z tego mieć? Jesteś handlarzem, więc sam chyba rozumiesz, że nie rozdajesz swoich towarów za darmo, a wiedza czasami bywa cenniejsza niż wszystko inne. - nie chciał urazić chłopaka, ale no trudno powiedzieć kim on był i co chciał i czemu akurat wybrał sobie tą zdolność, a nie każdą inną. W sumie niewiele ich widział bo się rozdzielili, może to to. Yhhh...
W końcu jednak znaleźli się w gabinecie, całkiem przyozdobiony, chłop dobrze się nosił. Co dziwne, znał też imię Kuroia, ale pewnie jego wysłannik mu przekazał i koniec końców Staruszek był tylko bezimiennym kimś, kto pomagał Lalkarzowi. Odmówił napitku, głównie przez to że to nie wypada, a nie dlatego że nie chciało mu się pić. Po podróży zawsze go suszyło. Młodzian zaczął głosić raport i chwała mu za to. Kuroi pewnie by zmieścił wszystko w jednym, no może dwóch zdaniach a tacy ludzie nie lubili takich skrótów. Im dłużej i piękniej opowiadasz tym lepiej, tym czujesz że faktycznie wysłałeś tych ludzi nie bez powodu i wracają z czymś wartościowym! Gdy Tetsuro skończył swoją opowieść, Kuma kiwnął tylko głową.
-Nic do dodania, nic do ujęcia - dodał swoje pierdolone trzy grosze, żeby urzędas poczuł się chociaż trochę ważniejszy - ktokolwiek to jest, bo lidera by poznał od razu, a i Młodzian by się do niego tak nie odzywał. Czekali na sąd ostateczny, czy chłop był zadowolony, czy wyśle ich raz jeszcze. W sumie to Kuroi powinien też sam się zgłosić i powiedzieć co i jak z tą wioską, co by Sabaku też zdawali sobie sprawę. Czas odwiedzić Jou.

[Minoru]

Misja rangi B:
“Bezgłos” Tetsuro Kuroi Kuma

---

Kolejka 23:
Tetsuro: 22
Kuroi Kuma: 22
Minoru: 23

---

Mężczyzna oparł ręce o blat swego biurka, a brodę na dłoniach, zamieniając się w słuch. Słuchał uważnie początkowych zdań z raportu, nie zdradzając w żaden sposób co myśli o tym co słyszy. Od czas do czasu zapisywał coś na czystym zwoju, podkreślając co po niektóre słowa, lub biorąc je w kółka. Wziął do ręki przechwyconą przez Kuroia wiadomość i przeczytał ją uważnie, nie przestając co ma mu do powiedzenia Tetsuro. Mężczyzna miał niesamowitą podzielność uwagi. W pewnym momencie jednocześnie słuchał raportu, czytał już kolejny raz wiadomość i robił zapiski. Tak naprawdę przerwał dopiero w momencie, gdy zielonowłosy zaraportował mu, że obaj mężczyźni okazali się członkami klanu Haretsu. Odłożył on gwałtownie wiadomość i podniósł swój wzrok, kierując go w kierunku lalkarza.
- To niemożliwe… Daisuke-sama był członkiem rodu Ayatsurii, natomiast Eiji-sama był zwykłym człowiekiem, który nigdy nie praktykował sztuk ninja, a co dopiero miałby należeć do rodu… I jestem tego pewien. Mam tutaj liczne raporty odnoszące się do Daisuke, gdzie dokładnie opisano jego lalki. Natomiast Eiji-sama musiałby ukrywać się dobre 25 lat z tym, że nie jest zwykłym człowiekiem. - Urwał nagle, zagłębiając się w swoich myślach. Nagle zapisał coś w swoim zwoju, podkreślając to dwukrotnie i położył na biurku zwój z przejętą wiadomością. Obrócił go w kierunku do obu naszych bohaterów i koniuszkiem pióra wskazał na pierwszy ze znaków. Przedstawiający głowę jakiegoś psowatego, patrzącego frontalnie na nich.
- Ten znak, jest mi znany. To szakal, znak rozpoznawczy terrorystycznej grupy Hagekata. Co dość nietypowe to to, że głównie składają się z członków szczepu Kaguya, więc natrafienie na Haretsu jest dość niezwykłe… Nigdy wcześniej również nie zapuszczali się tak daleko na północ terenów Unii. Widzicie, szakale pałają nienawiścią do Sabaku, oskarżają ich za wszystkie nieszczęścia które spotkały ich ród. Dlatego też ich głównym rejonem działań jest Atsui. Nigdy również nie słyszałem o dywersjach na tak dużą skalę z ich strony. Dotąd zajmowali się napadami, morderstwami i aktami terroru… - Mężczyzna wydawał się gubić co chwilę w swoich myślach, przez co jego monolog mógł wydawać się odrobinę chaotyczny. W końcu jednak wskazał na drugi ze znaków.
- Większą zagadką jest ten drugi ze znaków. Nazywa się Uroboros, przedstawia on węża pożerającego swój własny ogon i odradzającego się z siebie. Jest to znak symboliczny, oznaczający ciągłość następujących po sobie cyklów… nie słyszałem jednak o żadnej organizacji, która by używała tego symbolu… może jest to znak filozofii Hagekata?- Zaczął filozofować, nad możliwymi znaczeniami. I kolejny raz ukazał dwójce shinobi swoją niezwykłą moc, ponieważ w momencie gdy opowiadał im o drugim ze znaków, robił on kolejne notatki w swoim zwoju, ponownie podkreślając jakieś pojedyncze słowa. Gdy skończył, dał znać Tetsuro, by kontynuował swój raport i wysłuchał go do końca nie przerywając mu już więcej.
- Nie, nie… To wszystko. Dziękuję wam za waszą ofiarność i przeprowadzone dochodzenie. Domyślam się, że zadanie nie było proste. Możecie wziąć tyle wolnego czasu ile potrzebujecie. Proszę oto wasze wynagrodzenie, za wasze trudy.- Wyciągnął z jednej z szafek dwa mieszki pełne dźwięczących monet i przekazał je Tetsuro i Kuroiowi. Pożegnał się jeszcze z oboma i byli wolni. Mogli zrobić co zechcą.

Misja zakończona sukcesem

[Tetsurō]

Jesień 393

fabułka

---

Jak mógł się spodziewać, nie jest łatwo przekonać innego shinobiego do podzielenia się swoimi sekretami. Mimo tego, że Kuroi nie uważał techniki za jakaś bardzo przydatną, to postanowił jednak trochę się potargował. Niestety, młodzieniec nie miał zbyt wiele do zaoferowania. Zapewne pieniądze nie grały tutaj roli, a on sam potrzebował ich sporo na nowe kukiełki. Co więcej, nie znał ządnych sekretnych technik, czy też nie posiadał wiedzy, którą mógłby się wymienić. Dlatego też uznał, że będzie musiał wrócić do tej rozmowy w przyszłości, kiedy sam zdobędzie jakieś ciekawe umiejętności.
Rozmowa z urzędnikiem była ciekawa, ale także i zaskakująca. Takiego obrotu spraw się Zielonowłosy nie spodziewał. A więc podszywali się pod żołnierzy Unii od jakiegoś czasu. Dodatkowo byli terrorystami zrzeszonymi w tajnych organizacjach. Nad Unię po raz kolejny padł cień, z którym shinobi będą musieli sobie poradzić. Na szczęście nasz bohater nie był sam, mógł w spokoju zająć się odpoczynkiem wiedząc, że jego pozostali koledzy ogarną sprawę. Po zakończeniu raportu młodzieniec skłonił się radnemu, a następnie wyszedł przed budynek, gdzie nadszedł czas pożegnania ze staruszkiem. Ten pewnie będzie chciał wracać do siebie, co więcej, Tetsuro musiał odpocząć, a później ruszać do warsztatu. Po raz kolejny jego kukiełki ucierpiały w trakcie walki, więc będzie musiał coś z tym zrobić.
- Kuroi-san, bardzo dziękuję za pomoc. W sumie to po raz drugi. Myślę, że jeszcze wiele mógłbym się od Ciebie nauczyć. Ale to już w przyszłości. Muszę wrócić do warsztatu, ostatnie wydarzenia przekonałī mnie do kilku rzeczy. Pora przestać rozmyślać i wziąć się za działanie. - uśmiechnął się do swojego towarzysza, a następnie nisko mu się skłonił, chcąc w ten sposób okazać należyty szacunek. Ciężko powiedzieć czy bez obecności pustynnego dziadka którakolwiek z akcji poszła by tak sprawnie.
- Powtórzmy to jeszcze kiedyś. Dobrze mi się pracowało razem. - wyprostował się i uśmiechnął do wędrowca. - Póki co nie mam nic ciekawego do zaoferowania w zamian za naukę techniki, ale spokojnie, jeszcze przypomnę się w przyszłości. - wyciągnął dłoń w stronę Kuroi'a. To były bardzo uczące dni pełne współpracy i rozmów. Zielonowłosy nie zapomni ich przez wiele kolejnych tygodni. Teraz przyszło jednak im się rozdzielić, być może los jeszcze kiedyś skrzyżuje ich drogi ze sobą.
Kiedy tylko Tetsu wszedł do swojego domu, od razu skierował się do warsztatu. Miał dwie kukiełki w tragicznym stanie, więc trzeba było coś z nimi zrobić. Odpieczętował ich resztki na swoim roboczym stole i udał się do stalowego regału pełnego części zamiennych, a następnie zabrał się za naprawy i wymiany. Te trwały dosyć długo, jednakże w końcu udało się doprowadzić wojowników do odpowiedniego stanu. Wtedy też zapieczętował je w swoim zwoju i poszedł do swojego pokoju spać. To były dni pełne wrażeń, więc pora na odpoczynek i regenerację. A później na trening, bardzo dużo treningu. Widząc ostatnie zlecenia był pewien, że wiele mu brakuje do czołówki, więc musiał wziąć się za nadganianie.

Naprawa Kukiełek Zniszczonych Tutaj

Z/T

[Osamu]

Młody shinobi w służbie Kaguya czym prędzej dotarł więc przed główny budynek w osadzie, która teraz należała do kuglarzy oraz wielkiego Rodu kościanych wojowników. Bywał w tej okolicy już kilka razy ale zawsze oddawał szacunek względem cudownej architektury mistrzów z Ayatsuri. Ludzie zazwyczaj byli tutaj mocno przywiązani do swoich spraw. Wiedział jak dojść przed gabinet Shirei-kana swojego rodu. Kilka kroków przez ogromny korytarz, w którym zwykli obywatele próbowali załatwić swoje sprawy... Nie lubił takich tłumów albowiem wychował się wśród piasków pustyni w poczuciu wolności i wspólnoty jaką niosły za sobą wędrowne wioski. Należał do grupy osób, które wciąż miały za złe wiele rzeczy jakie zrobiła Pustynia względem rodu Kaguya ale też nie był ślepy i chciał dostrzegać w tym wszystkim szansę na odbudowę dawnej potęgi.
Chłopak dość szybko przedarł się przez tłumy petentów i stanął przy dużych drzwiach, za którymi to wszystkie sprawy kościanej rodziny były rozstrzygane. Nie wiedział za bardzo jak się zachować i kiedy będzie mógł wejść do środka. Po prawdzie miał tylko zameldować swoją chęć do wyruszenia i walki ku chwale Kaguya oraz cywilizowanego świata. Dostrzegał w tym szansę na rozbudowę reputacji swojego Rodu. Chwile odwlekał moment, w którym musiał w końcu zaryzykować i wejść do środka.
Po jego głowie pędziły różne myśli. Nie wiedział czy w ogóle liderka zgodzi się na to żeby oddelegować tak młodego i niedoświadczonego shinobiego do takiej sprawy... Ale z drugiej strony jeśli poświęci swe życie to żadna strata. W końcu jednak podjął ryzyko i delikatnie lecz stanowczo zapukał do drzwi. Otworzył je spokojnie... Teraz już się nie denerwował ani nie martwił. Wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi i od razu się pokłonił. -Osamu Uesugi, doko. Mój ojciec służył ku chwale Naszego Rodu. Doszły mnie wieści o wysłaniu jednostek do obrony Sogen. Chciałbym się zgłosić na ochotnika. Powiedział opanowanym tonem jednak nie podnosił swej głowy w geście szacunku.

[Papyrus]

Post Fabularny
Wiosna, 394
Osamu Osamu, członek rodu Kaguya, znany z zupełnie niczego, wszedł do Siedziby Władzy. Miał w tym swoim wejściu bardzo szlachetny cel - chciał bronić całego świata przed Zagrożeniem zza Muru, który został zburzony. Nie zwracał zbytnio uwagi na otaczający go harmider w budynku. Wbił się do gabinetu należącego do Liderki, Kaguya Noriko.

Kobieta była w gabinecie, siedząc ze zwojem w rękach na parapecie otwartego okna, a jej długie, białe włosy były lekko poruszane wiatrem. Do tego nie była tam sama. Przy biurku, po stronie gościa, siedział wysoki, śniady mężczyzna o ciemnoszarych włosach i dość ostrych rysach twarzy oraz nieco haczykowatym nosie. W prawym uchu miał ozdobę stworzoną z ostrych kości.

Osamu mógł o nim słyszeć - był to Kaguya Taisho, Kogo rodu. Mało mówił, był bardzo powściągliwy. Oboje spojrzeli na Osamu.

- Robią się niewychowani, tak sobie wbijają… - mruknęłaNoriko i lekko pokręciła głową, po czym spojrzała na Taisho, który niemal nie zareagował na Osamu. - Masz rację, Taisho-san. Poprosimy Ren o to.

Taisho, na słowa Noriko, skinął głową, a następnie oboje skupili swoją uwagę na Osamu.

- Dobre, teraz ty. Kim jesteś i dlaczego wpadasz tu jak jakiś Sabaku? Powoli, jeszcze raz. Obrona Sogen. Wysyłam tylko czterdziestu żołnierzy, a Taisho-san miał ich prowadzić. Nie planowałam wysyłać nikogo więcej. Skąd ten pomysł, że chcesz iść tak daleko?

Kaguya Noriko

Kaguya Taisho