"Pustynne Dango"

[Daisuke]

Piwo rzeczywiście nie było napojem, które mogło wytrenowaną głowę doprowadzić do lekkiej utraty równowagi. Ale też nie z takiego powodu ją Daisuke pił. Traktował ją, tak jak słusznie Rokudo pomyślał, jak wodę z manierki. Tylko miała wiele zasadniczych zalet. Trudniej było się tym zatruć. Z jakiegoś powodu tego typu napoje samoistnie oczyszczały się z różnego rodzaju toksyn. Może jedna toksyna odpowiedzialna za problemy z równowagą, nie pozwalała innym się rozwijać? Włócznik nie był w tym specjalistą. Dostrzegał pewną zależność, to z niej korzystał, nie przejmując się czy to przyczynowość, korelacja czy zwyczajny przypadek.

-Z nudów- Odparł, choć bardziej precyzyjną odpowiedzią byłoby "przez swój alkoholowy ciąg". To właśnie po jednej z bardziej zakrapianych imprez, gdy urwał mu się film, obudził się na środku pustkowia, a potem chodził od osady do oazy i od oazy do osady w poszukiwaniu czegoś czego mógłby się napić.

-Słyszałem, że mają gdzieś tutaj w okolicy jakąś fajną arenę. Jakaś tam podobno legendarna czy coś takiego. Chciałem ją sprawdzić, ale tutejsi wydają się jacyś wystrachani. Wspomnisz tylko o arenie, a ci się zachowują jakbyś im matkę zabił... Zero pomocy- Korzystając z okazji, że mógł porozmawiać z nietutejszym, chciał pobadać temat co Gaika wie o Arenie. Może słyszał jakieś legendy, może słyszał więcej ciekawych historyjek, a może co ważniejsze będzie wiedział gdzie znaleźć to miejsca albo kogoś, kto mógłby być nazywany tutejszym Mistrzem. Jednego takiego samozwańczego cwaniaka rozwalił niedawno i po chwilowej euforii, że znów wrócił na dawne tory zwycięstwa, to Daisuke ponownie potrzebował poczuć trochę adrenaliny.

[Rokudo Gaika]

Mało rzeczy tak bardzo zazdrościł innym, jak poczucia wolności. Wiadomo, że był już w znacznie lepszej pozycji, niż wtedy, gdy siedział pod kluczem w posiadłości rodowej. Nadal jednak ciągnęło go ku przygodzie, gdzieś gdzie mógłby przetestować limity swojego ciała i przy okazji złamać parę szczęk. Odpowiedź Włócznika spowodowała lekkie ukłucie zazdrości w przyszłym bohaterze pieśni ludowych. Nie mógł sobie zatem odmówić skomentowania tego. – Dlatego wybrałeś najnudniejsze miejsce na świecie jak to? – Lekka kpina, by zamaskować swoje problemy, na dodatek popita alkoholem. Już bardziej dojrzały i „męski” to chyba nie mógł być w tym momencie.

Typek się jednak rozgadał, czy to procenty przez niego przemawiały, czy też raczej ciekawość turysty, ale zaczął mu opowiadać o tym i owym, związanym z lokalną kulturą. Jeśli chodzi o Gaikę, to jego ekspozycja na pustynną kulturę w dużej mierze opierała się na kontakty z nomadycznymi plemionami, które zamieszkiwały większość dużych oaz. Sporadycznie też dawał i dostawał, wpierdol od tutejszej fauny, bo flory było stosunkowo niewiele. Jak już coś, to głównie przy źródle wody, której tutaj było jak na lekarstwo. - Arena powiadasz? – Jego żółte ślepia aż zabłysły. W końcu minęło już kilka dni, odkąd dał komuś wycisk, a takie miejsce mogłoby pozwolić na ujście niepotrzebnego napięcia, powoli budującego się w chłopaku w całkowicie legalny sposób. Same profity! Niemniej o samym wydarzeniu co nieco słyszał, w końcu jako chłopak z dobrego domu miał wpajane to i owo z wydarzeń ostatnich kilku dekad. Głównie przy pomocy rózgi, ale nikt nie mówił, że zdobywanie wiedzy jest prostą czynnością. – Chodzi ci o tę, na której była ta masakra, jeśli dobrze pamiętam? – Uniósł brwi w zamyśleniu. Miał po cichu nadzieję, że chodzi o jakieś inne miejsce. Gdzieś, gdzie mógłby się wyżyć i znów poczuć, że żyje. Takie jednak rzeczy Panie Areczku są dla zarządu, dla szeregowych pracowników mamy halucynacje z przedawkowania i tani alkohol.

[Daisuke]

-Wszędzie jest równie nudno. Daishi ma wkuwające góry, u samurajów wszyscy są poważni jakby im ktoś kije w dupę wsadził a w sogen to już w ogóle smród, błoto, gówno i beznadzieja- Jeśli tyle się podróżuje to z czasem każdy widok może się człowiekowi znudzić. Niektórzy delektowaliby się wybrzeżami Yinzin, inni strzelistymi wzgórzami w Daishi, a jeszcze inni piękną pogodą w Ryuzaku. Ale Daisuke to wszystko już widział. W dodatku te jego podróże to nie są zbyt krajoznawcze. Widoki nigdy go nie porywały, a karczmy na całym świecie sprowadzają się w sumie do jednego. W tych bogatych traktują cię jak śmiecia, co tylko go irytowało i powodowało bójki, w tych tańszych podawali same szczyny. Szukał więc przeciwników, z którymi może walczyć. A to czasami kończyło się lepszymi bądź gorszymi opowieściami.

-Tak, Sachū no Senjō. Podobno był tam uwięziony jakiś Demon, a po tym "Mieście Widmo" błąkają się dusze poległych. Brzmi niedorzecznie od samego początku, więc chciałem sprawdzić ile z tego jest prawdą- Cała ta otoczka z męskim konkurowaniem i sprawdzaniem kto ma więcej testosteronu chyba już mu przeszła. Po części przez zamówione mu piwo, bo jak widać w ten swój przedziwny sposób okazywał wdzięczność odpuszczając nieco bezsensowne odzywki. A po części też dlatego, że pojawił się znacznie ciekawszy temat, który bardzo go męczył. Obijanie sobie mordy razem z innymi wojownikami było chyba jego absolutnym priorytetem. Każde nowe miejsce mogło pokazać mu cos całkiem nowego i bardzo chętnie chciał z tego wszystkiego skorzystać.

[Rokudo Gaika]

No proszę! Pijaczyna był całkiem obeznany z podróżami. W jednym zdaniu wymienił przynajmniej trzy regiony, w których srebrnowłosy nigdy nie był, chociaż usłyszał to i owo. Możliwe, że jak uzyska aprobatę władz miasta kupieckiego, to pozwolą mu na dalsze wyprawy w siną dal. Klatka, w której żył bardzo mocno mu uwierała. W końcu wszędzie było tyle ładnych widoczków, cudownych zwierzątek i co najważniejsze mord do obicia. Nic, tylko brać garściami! Jakby tylko mógł…

Jego doświadczenia z karczmami zazwyczaj kończyły się źle i fatalnie. Zazwyczaj się nie alkoholizował, bo miał inne uzależnienie. Adrenalina i dopamina. Euforia biegacza po wykonaniu skrajnie wycieńczającego zadania. To wszystko było dla żółtookiego na wagę złota. Niestety im dalej w las, tym bardziej organizm potrzebował większych dawek, by zachować spokój. Jak długo nie były dostarczane, to ten się zaczynał denerwować i przestawał być takim miłym chłopakiem z sąsiedztwa, a staruszkom nawet „dzień dobry” by nie powiedział! – Wpadnij kiedyś do Shigashi, tam dość trudno o nudę. – Mruknął po chwili zastanowienia. Co jak co, ale tego miastu nie można było odmówić. Podpalenia lasów, wybuchy magazynów, potyczki między mafiami. Działo się na powierzchni, ale również i w podziemiach. On sam nie trzymał ręki na pulsie, bo co go to w sumie obchodziło. Miał zadanie i się go trzymał. Jak tamci mu nie wchodzili w paradę, to czemu miałby przekraczać swoje kompetencje?

- A tak, było coś takiego. – Kiwnął głową, jak ten rzucił wszystkie te nazwy, do których nie przykładał wcześniej większej wagi. Może jednak historia nie była taką bezużyteczną dziedziną wiedzy? Nie no, była. Nie wmawiajmy sobie. – Szkoda, że nie mają tutaj po prostu zwykłej areny. – Złapał się za bark i poruszył kilka razy ręką, wykonując kolisty ruch. – Przydałoby mi się trochę ruchu. – Znów ten niezbyt przyjemny uśmieszek, który jak zaproszenie wysłany był w kierunku jego alkoholowego towarzystwa. Miał nadzieje, że takie zaproszenie wystarczyło. W końcu nie będzie się silił na pisanie listów z RSVP. Nie ten poziom kultury.

[Daisuke]

Uzależnienia bywały wyniszczające. Z początku były źródłem olbrzymiego szczęścia i celem w życiu. Z czasem stawały się koniecznością, bez której człowiek nie umiał sobie poradzić. Uzależnienie od walki było jednym z najgorszych, a które było też przez wielu niezrozumiałe. Ktoś pokroju Daisuke ciągle potrzebował rywalizacji. Potrzebował przeciwnika, którego może obić. I to nie byle ułomków spotykanych w karczmach. Ci już dawno mu się znudzili, a każda kolejna barowa bijatyka, która kończyła się znokautowaniem każdego dorosłego osobnika płci męskiej w zasięgu wzroku była tylko usypiającą koniecznością.

-Zwykłe areny masz wszędzie. Z tego miejsca pewnie też by się fajna arena mogła zrobić- Uwagę o Shigashi puścił mimo uszu, nie odpowiadając na zaproszenie. Nigdy szczególnie długo nie tam zabawił. Można było dobrze zarobić, ale ceny też potrafili mieć odjechane. Ale jeśli to Gaika będzie za wszystko płacić, to wizyta może okazać się warta rozważenia. O ile tylko dowie się gdzie dokładnie w tym całym Shigashi go szukać. To spore miasto. Spojrzał przelotnie na wnętrze karczmy, które nie było specjalnie wystrojone, ale dość przestronne. Karczmarz raczej nie był zadowolony z takiej propozycji, ale póki nic się nie działo, to wolał nie prowokować żadnego z ich dwójki.

-A to twoje piąsteczki to potrafią chociaż się bić? Po bandażach patrząc to chyba łatwo sobie kaleczysz te kobiece dłonie- Trochę ruchu przydałoby się każdemu z nich. Siedzenie i picie mogło się skończyć szybkim spotkaniem z podłogą, gdyby w którymś momencie tak po prostu wstali. Trzeba było zażywać dużo ruchu także w międzyczasie. To pozwalało zachować (względną) trzeźwość i wypić nieco więcej bez urwanego filmu. Daisuke ponownie zwrócił uwagę na bandaże zawiązane wokół dłoni. Żeby nie wykazać się przypadkiem zainteresowaniem, postanowił skrytykować ten rodzaj ubioru. To zwykle skłaniało skrytykowanego do potrzeby wyjaśnienia sprawy. A dokładnie tego teraz potrzebował. Chciał zrozumieć po co ludzie tego używają i czy rzeczywiście w czymś to pomaga.

[Rokudo Gaika]

Nie trzeba było tutaj mistrzów obserwacji, by z rozmowy wychwycić, że obaj nadają na całkiem podobnych falach. Jeden co prawda wolał sobie przed wysiłkiem fizycznym bardziej wypić, niż drugi, ale ogólne założenia były takie same. Niechciany dziedzic rodu Rokudo nie zwykł raczej przyjmować dużej ilości substancji chemicznych, ale przez brak wyzwań tylko w taki sposób mógł dać sobie wycisk. Co następne mu pozostało? Spacer po rozżarzonych węglach? Miał on jednak pewien zbiór zasad, właściwie narzuconych mu odgórnie, gdzie nie atakował ludności cywilnej pierwszy. Nie znaczyło to jednak, że trudno było go sprowokować.

- Czego jak czego, ale na pustyni miejsca nie brakuje. – Kiwnął głową mężczyźnie. – Nie trzeba się ograniczać do zamkniętych przestrzeni. – Wyraźnie wiadomość dotarła i on dostał treść zwrotną. Wyglądało na to, że ten dzionek się zacznie od wysokiego C, chociaż z doświadczenia przyszłego bohatera pieśni ludowych wynikało to, że im ktoś głośniej się przechwala swoimi umiejętnościami, tym bardziej zazwyczaj kończyło się to rozczarowaniem. Masakra.

Na komentarz o kobiecych dłoniach parsknął śmiechem. Faktycznie, nosił obandażowane ręce. Kiedyś jeszcze służyło to mu za ochronę dłoni przed zdarciem skóry z pięści podczas okładania swoich wrogów. Zawsze miał przy sobie bandaże i plastry, taki z niego był nieostrożny dzieciak. – Właśnie po to noszę, aby nie złamać paznokcia. To by byłaby wielka strata. – Odpowiedział kpiącym tonem. Uprzejmości i dogryzanie sobie nawzajem jednak nie było tym, co żółtooki tak sobie cenił. Słowa były miałkie, nie to, co wymiana ciosów w walce. Jeśli chodzi o rozmowę „ciała” to, srebrnowłosy był bardziej niż rozmowny. Był wręcz gadułą.

Wstał od szynku, wykonując lekkie rozciągnięcia. Nie zdziwił go specjalnie fakt, że szum już z niego zszedł. Alkohol wchodził w końcu równie szybko, jak wychodził. Taki miał już metabolizm. Kilka razy wygiął tułów, trzymając się za plecy nad dupą. Zasiedział się w jednym miejscu za długo. Tacy jak on nigdy tego specjalnie nie robią. – Idę się przewietrzyć na przedmurze. – Obwieścił wszystkim zebranym. – Chętnych zapraszam. – Pochylił głowę, rozglądając się po karczmie pełnej oferm, niewiedzących pewnie nawet jak utrzymać prosto gardę. No i był też chodzący arsenał. Dosłownie Forteca-san. Na nim zatrzymał spojrzenie i opuścił budynek. Wpierw, aby się odlać oczywiście, bo nery jednak wykonywały swoją pracę. Następnie spokojnym kroczkiem skierował się do tych bardziej otwartych terenów, tuż poza granicami administracyjnymi wioski. Nie mógł przecież zdewastować cudzej osady. Od tego miał Shigashi.

z/t do -> KLIK

[Osamu]

Osamu przyjął wszystko dość spokojnie i chłodno. Zapewnienie matki nie za bardzo go uspokoiło dlatego też postanowił zostawić dwa klony do pilnowania domu, a przykaz był prosty. Zabić każdego obcego, który się tam pojawi. Młodzieniec już nie miał ochoty na żarty czy gierki. Chciał szybko zakończyć współpracę z "wyniosłą" Nana, która chyba nie za dobrze pojmowała czym powinna być legendarna już duma Kaguya. Nie odpowiedział na jej rozkazy bo nie miał ochoty już jej oglądać.
Osamu mocno wystartował w kierunku Pustynnego Dango kiedy tylko otrzymał szczątkowe informacje. Klony ruszyły wraz z Nim nie za bardzo patrząc na to co zrobi dziewczyna. Był już na skraju wytrzymałości słuchania o tym jaki jest gorszy czy pokazywania mu jakim jest robakiem. Czuł, że rysa która pojawiła się kiedy wrócił do klanu zaczyna się powiększać i zaczynał czuć zadre wobec innych członków klanu. Czas pokaże do czego go to skłoni póki co starał się rozejrzeć przy miejscu wskazanym przez służkę Pana Amatsu. Chciał jak najszybciej namierzyć żonę i córkę swojego bogatego zleceniodawcy. Nie zależało mu na pięniądzach, a na tym żeby nikomu spośród klanu dwóch czerwonych kropek nie spadł choćby włos z głowy.

  Ukryty tekst

Nazwa

Doton: Iwa Bunshin no Jutsu

Ranga

C

Pieczęci

Baran

Zasięg

Tworzenie

Obok użytkownika

Zasięg

50 metrów od użytkownika

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za klona) + to, co przekażemy (minimum 1%)

Statystyki

Siła

Równa twórcy

Szybkość

1/2 twórcy

Wytrzymałość

100

Opis Technika polegająca na uformowaniu z kamieni wizualnie idealnej kopii użytkownika. Klon powstaje z gruntu na którym stoi wykonawca techniki, jednakże budulcem do stworzenia klona nie może być ani błoto, ani piasek czy też kamienne elementy budowli. Klon potrafi wykonywać wszelkie techniki Doton i Tai/Buki (bez wykorzystywania chakry) znane oryginałowi. Stworzona kopia nie posiada ekwipunku swojego twórcy, za wyjątkiem tej widocznej na wierzchu co utrudnia odróżnienie oryginału od kopii. Tak skopiowany ekwipunek jest równie groźny co oryginalny. Właściwości artefaktów nie zostają skopiowane, tak samo jak np. właściwości notek wybuchowych lub bombek dymnych. Iwa Bunshin ze względu na swój budulec jest wytrzymały - zwyczajne wbicie lub cięcie kunaiem nie wyrządzi mu wiele szkód. Do pełnej eliminacji konieczne jest wykonanie solidnego ataku, kruszącego ziemię i skały. Klon nie posiada wolnej woli oraz zdolności mówienia. Ze względu na brak świadomości jest więc niepodatny na genjutsu. Jego działania są w pełni uzależnione od stwórcy, który musi wydawać mu mentalne polecenia. W przypadku braku poleceń wywołanych np. krytycznymi ranami użytkownika bądź wykluczenia z walki, klony rozpadają się.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabułka Poprzednia Lokacja : Sabishi - Więzienie

---

Skoro Kuroi się zgodził, że wypicie piwka czy dwóch to dobry pomysł na zakończenie tego dnia, to Zielonowłosy wiedział dokąd pójdą. Zabrał swojego wielbłąda, który przez lata służył jemu i jego rodzinie. Do osady nie było daleko, więc mógł prowadzić obok siebie swojego towarzysza. Kuroi zapytał dlaczego korzysta z wielbłąda, było to dobre pytanie, przecież mógł nosić wszystko przy sobie, w zwojach. Z resztą dużą część ekwipunku tak też nosił.
- No cóż, przyzwyczajenie. Od dziecka podróżuję z wielbłądami. Moi rodzice często brali mnie do karawan, a tam było ich ogromne ilości. No i jakoś tak lepiej podróżować z kimś przez pustynię. A że ostatnio trenuję sam, patroluję sam, na misję też jeżdżę sam, to wolę mieć ze sobą zaufanego towarzysza. Nie obciążam go za bardzo, odpowiednio żywię, więc no, lepiej tak niż miałby stać w naszej rodzinnej stajni i się nudzić. - kiedyś w stajni było pełno wielbłądów, jednakże od zaginięcia rodziców interes przeniósł się na tereny wuja, który zajmował się sklepem z tkaninami, on prowadzał karawany, więc to jemu była potrzebna większa flota. W domu została jedynie dwójka, na której może podróżować Tetsu oraz jego siostra.
- W sumie to trochę cię podziwiam, Kuroi-san, że tak podróżujesz w samotności przez pustynię. Albo musisz lubić ciszę, albo zalazłeś komuś za skórę.- uśmiechnął się, zadając mu swoje pytanie. Musieli przejść przez kawałek miasta, więc mieli trochę czasu, żeby pogadać, zanim dotrą na miejsce.
- Pamiętasz, rozmawialiśmy o mojej dalekiej kuzynce - Suzu, mówiłeś, że ją znasz. No to idziemy do karczmy, którą prowadzi Mama naszego kuzyna - Arashiego. Ostatnio stało się trochę popularne, więc może być tłoczno, ale spokojnie, dla nas zawsze znajdzie się miejsce. - pochwalił się trochę, wskazując na swoje znajomości, choć wyszło to przypadkiem.
Kiedy weszli do środka, okazało się, zgodnie z przewidywaniami Tetsuro, że było w środku sporo osób. Nasz bohater na szczęście nie przejmował się tym. Podszedł do lady, gdzie uśmiechnął się do znajdującej się tam zielonowłosej kobiety. Zamienił z nią kilka słów, a ta następnie skierowała jego oraz jego gościa do stolika. Po drodze musiał oczywiście opowiedzieć co u jego dziadka oraz siostry, no ale tak to jest jak się nie pojawia od jakiegoś czasu. Musiał nadrobić zaległości, choć nie chciał robić tego za bardzo, w końcu mogłoby to przestraszyć Kuroi'a, albo też go zanudzić.
- Przepraszam, ale dawno mnie tu nie było, a ciocia Eiko jest bardzo gadatliwa. - powiedział do Kuroi'a, kiedy zajmowali miejsca. Po chwili przyszedł ktoś z obsługi, zebrać zamówienia. Jak mówiłem, prawie że elegancki lokal.
- Dla mnie będzie zielone piwo, oczywiście talerzyk pustynnych dango, oraz... Niech będzie pieczony sęp. A dla ciebie, Kuori-san? - spojrzał na towarzysza, dając mu chwilę nad zastanowieniem się na co miał ochotę. Oczywiście na stole leżała informacja z tym co jest serwowane, więc mógł zerknąć na ściągę, jeśli nie był pewien co zadowoli jego żołądek. Kiedy już wiedzieli co chcieli, rozsiadł się wygodnie na krześle i westchnął. To był intensywny dzień, więc teraz należała się chwila odpoczynku...

[Kuroi Kuma]

Wybrali się więc do osady. Niezbyt szybkim krokiem, bo w sumie nikomu się nie spieszyło, dzień jeszcze młody do wieczoru jeszcze trochę, chociaż dzień był pełen wrażeń to w sumie nie trwało to wszystko zbyt długo. Bo ile to, pobiec do osady, popatrzeć sobie co robią strażnicy, pochodzić trochę, nieco szastania piaskiem i w sumie jesteś gdzie jesteś i idziesz chlać. Dzień jak co dzień. Wielbłąd to ciekawy środek transportu, ale miał przeogromny minus, że nadawał się głównie na te tereny. Umiał przetrwać długo bez posilenia się, bez zaczerpnięcia łyku wody, tylko mu trochę garb wtedy oklapł, ale na pustyni sprawował się idealnie. Poza nią jednak cóż... byle osioł był lepszy. Miał po prostu lepiej przystosowane kopyta, nie tak delikatne, które na leśnej, zakorzenionej ścieżce mogły spokojnie sobie przejść bez żadnego problemu.
-Cóż... w sumie to jemu lepiej by pewnie było siedzieć w stajni i zerkać zalotnie na inne... wielbłądzice. Nie trzeba nic nosić, sam spokój - popatrzył na zwierzę, nie wyglądało na jakoś mocno zniesmaczone czy wymęczone, ale czego się spodziewać, były wręcz stworzone po poruszania się po piaskach, więc to dla nich nic nowego. Zupełnie tak jakby prowadziły swoje normalne, dzikie życie. W sumie jak żyły dzikie wielbłądy? Chyba nigdy ich nie spotkał na swojej drodze, a to w sumie ciekawe spostrzeżenie. Będzie kiedyś musiał sprawdzić.
-Nie ma też tego problemu, że zwierzak gdzieś nie wejdzie. Na jakieś wzgórze, przez rzekę, nie trzeba też karmić dwóch gęb, a z tym kompanem raczej za dużo nie porozmawiasz. To bardziej monolog niżeli dialog. Chyba po prostu nie mam potrzeby noszenia tyle bagażu, więc i zwierzak nie jest do tego potrzebny - wzruszył ramionami w sumie nie wiedząc samemu co ze sobą zrobić. Czasami dobrze mieć towarzystwo, ale w sumie chyba wolał ludzkie jeśli już jakieś wybierać. Zwierzę trzeba jednak chronić, a ludzie powinni sami sobie dać radę z przeciwnościami.
-Chyba macie jednak jakiś klan zielonowłosych... tu ciotka, tu kuzynka, w tym tempie niedługo cała pustynia będzie zielona, tylko niekoniecznie tam gdzie tego najbardziej potrzeba - hehe bo wiesz, tu mało co rośnie, a to co rośnie to zielone. Tak sobie ten nasz Staruszek zażartował i w sumie śmiechnął sobie sam ze swojego żarciku suchego jak pustynia - Znam to sporo powiedziane, ale miałem okazję poznać - dodał jeszcze przed wejściem do środka. Najpierw puścił młodzika - który oczywiście pewnie musiał przywiązać wielbłąda, dać mu pić i jeść - nie no full wypas wygoda. Pozwolił mu się też przywitać z Klanem Zielonych samemu zajmując miejsce gdzieś gdzie nie było zbyt tłoczno i można było w spokoju porozmawiać. Odstawił wszystkie niepotrzebne toboły na bok, przez chwilę pomyślał o tym, że mógłby zapalić, ale w sumie tak dawno tego nie robił, że chyba się odzwyczaił.
-Pie... - sęp? Ludzie jedli to latające ptaszysko, co wpieprzało padlinę? Co za czasy... rozumiał że ciężkie, ale aż tak? -To samo, tylko zamiast sępa niech będzie zwykłe curry.
-Znają Cię w wiosce? Tamta strażniczka czy kto to tam był wydawała się mówić do Ciebie jak do kogoś znajomego, czy tak szybko po prostu zawierasz nowe znajomości?

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabułka

---

Po szybkiej rozmowie z ciocią w końcu udało się zająć miejsce i zamówić. Kiedy tylko obsługa odeszła w stronę pozostałych stolików, zielonowłosy delikatnie się przeciągnął. To był długi dzień, najpierw trening, potem ratowanie więzienia. Całkiem sporo jak na jeden dzień. Na szczęście ten zbliżał się powoli do końca i można było odpocząć, zastanawiając się w jaki sposób spędzić jutrzejszy dzień.
- Zielone Piwo, to jasne piwo z dodatkiem soku z takiego kaktusa, który rośnie w okolicy. Ten sok jest lekko niebieski, przez co barwi piwo dając zielony kolor. Bardzo ciekawe połączenie, smakowe z resztą też. Sok jest delikatnie słodki, ale ma też taki dosyć charakterystyczny smak. Zrozumiesz jak skosztujesz. - nie był pewien, czy Kuroi kiedykolwiek miał okazję być w tym lokalu i kosztować tych specyficznych przysmaków, dlatego też wolał opowiedzieć mu trochę na początku. Niech będzie przygotowany na niespodziankę.
- Nie, raczej nie jestem jakoś bardzo znany w wiosce. Nie mam żadnych bohaterskich czynów za sobą ani wysokiej rangi. Raczej przeciętniak. Po prostu robię swoją robotę i staram się pomagać innym. - wyglądało to w ten sposób, przynajmniej póki co. No ale może jeszcze przyjdzie miejsce i czas, kiedy ludzie w osadzie będą go rozpoznawać. Póki co jednak cieszyła go jego aktualna pozycja, nie potrzebował chwały, po prostu chciał aby wszystkim w osadzie żyło się lepiej. I tak pustynia daje wszystkim w kość, więc przynajmniej inne problemy można próbować ograniczać.
- Tej kobiety też nie znałem. Dopiero poznałem ją jak przybyła ze wsparciem. Wydawała się ważna, i chyba więźniowie się jej bali. No ale w sumie ja też o niej nie słyszałem, więc może taka okolica. - zaśmiał się delikatnie. Może to był po prostu taki kraj, Ayatsuri nie potrzebowali bohaterów.
- A ty, Kuroi-san, jesteś znany w swojej osadzie? Podejrzewam, że jeden wielki bohater przyćmiewa twoją sławę, ale może zostawił coś dla ciebie. - no niestety, u Sabaku konkurencja była spora. Ichirou był znany na całym świecie, więc nie zaskakujące, że Samotne Wydmy nazywały go swoim bohaterem. Pewnie wiele nastolatek i nastolatków miało plakaty z nim, chcąc być jak on...
W trakcie rozmowy pojawiły się pierwsze zamówione rzeczy. Były to szklanki z zielonym piwem oraz talerzyki, na którym leżały nadziane na patyczki kuleczki dango oblane kaktusowo-aloesowym sosem. Tetsu od razu chwycił za jeden z patyczków i zjadł słodką kuleczkę, a następnie przepił swoim piwem. Dawno nie czuł tego smaku, zapomniał jak przyjemny on był.
- Jeszcze raz dzięki za pomoc. Nie wiem czy bym sobie poradził sam z tym więzieniem. W jednej chwili zapomniałem o tych zabezpieczonych celach, wskoczyłem do środka ratować zakładników i kiedy tylko przekroczyłem linie zabezpieczeń, to odcięło mi chakrę i moje kukiełki zrobiły fikołka. W sumie wyszłoby nawet zabawnie, ale przez to zamieszanie jeden z więźniów mnie dorwał i lekko obił. - rana nie była poważna, ot zwykłe stłuczenie, jednakże dalej delikatnie uwierała. No ale tym będzie mógł się zająć jutro, nie spieszyło się. Zielonowłosy cały czas zastanawiał się w jaki sposób było skonstruowane to zabezpieczenie. Było bardzo zmyślne, chociaż nie chroniło przed wszystkim. Zapewne wystarczyłoby, żeby jakiś siłacz siedział tam w więzieniu, to wyszedł by z celi bez wspomagania swojego ciała chakrą.
- Co tam się właściwie działo w tym tunelu? Bo w sumie ani ty nie chciałeś opowiadać, ani ciebie ta strażniczka nie chciała wypytywać. A mnie trochę ciekawi jednak. - upił kolejny łyczek piwa, a następnie rozsiadł się wygodnie w krześle. W sumie to tak na prawdę poza momentem, w którym Kuroi postanowił zabić łysego marionetkarza, to Tetsu nie widział ani momentu jego działań w więzieniu. Ciekawe więc co takiego robił. Może działo się tam coś wartego opowiedzenia, a jak nie to przynajmniej będzie świadom tego, że było nudno. Choć z jego strony także jakichś wybuchów nie było.

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Uesugi Osamu
"Porwanie odbędzie się..."
13/15+
Na miejscu jest dużo ludzi - jak to zawsze w Pustynnym Dango; możesz dość łatwo zauważyć, że kelnerki są zapracowane - starają się nadążyć ze wszystkimi zamówieniami. Że klienci siedzą przy swoich stolikach, rozmawiając, jedząc, pijąc i ciesząc się życiem, a klimatu całości nadaje energiczna, lokalna muzyka serwowana przez jakiegoś grajka. Zapewne dogadał się on jakoś z właścicielami, że da występ czy coś... Cóż - to dla ciebie nie ma takiego znaczenia. Nie takiego, jak dwie kobiety Kaguya, które zauważasz dopiero po dłuższym rozglądaniu się. One akurat zwracają uwagę, bo są strojne, dostatnio odziane, obwieszone cenną biżuterię, młodsza (najwyraźniej córka) właśnie zamówiła sobie kolejną czarkę jakiegoś napoju. Matka jest cicha, spokojna, małomówna; to córka - żywe srebro - gada za dwie i trzepie nie wiedzieć o czym, sprawiając wrażenie bardzo... Żywiołowej. Jak na Kaguye, to dość niespotykane; zrodzeni z kości zwykle są cisi, trzymają się na uboczu i nie zwracają zbyt wiele uwagi na niepotrzebne detale. Nana też potrzebowała chwili, by je wypatrzyć (siedzą przy lepszym stoliku, z dala od plebsu); podchodzi do nich. Po krótkich wyjaśnieniach małżonka pana Amatsu podejmuje decyzję.

- Dziękuję, że zgodziliście się nam pomóc. - mówi cichym, łagodnym głosem. Jej jedwabisty, miękki ton, jasne kolory i delikatne, wolne ruchy sprawiają, że może Ci trochę przypominać motyla. Motyla o barwach pustyni. - Usiądźcie z nami, opowiem wam więcej o sprawie. Mój mąż zapłaci wam z pewnością, zanim wyruszymy. W dobrym tonie jest zawsze oferować szlachetnym shinobi zaliczkę...

- Matkoooo, daj spokój, ja... - dziewczyna zaczyna coś mówić, już znowu ma narzekać, ale milknie, gdy uważniej ci się przygląda. Czyżbyś wywarł na niej aż tak pozytywne wrażenie? Chyba tak, bo nie przestaje na ciebie patrzeć z dużym zainteresowaniem.

- Osamu-dono, chce pan coś sobie zamówić na nasz koszt? Jeśli wyjdziemy stąd zbyt szybko, to zwróci uwagę. - proponuje żona kupca. - Przynajmniej tak mogę się odwdzięczyć za pańskie poświęcenie. I jeszcze jedna rzecz, czy ma pan możliwość wynająć sobie konia? Nasza podróż może potrwać... O szczegółach pomówimy za chwilę. Tak samo jak i o pytaniach, które może pan mieć. Jestem... Obeznana w interesach męża, więc sądzę, że mogłabym... Udzielić odpowiedzi.

____________________________________________________________________________________________________
numeracja naprawiona - jeśli masz jakiekolwiek pytania czy wątpliwości, zapraszam na dc

[Osamu]

Uesugi był zaskoczony tym jak szybko lokal się zapełniał. Jeszcze dobrze nie namierzył Pań, które miał ochraniać, a już było tutaj tyle ludzi, że ciężko mu było ogarnąć gdzie jest ta śmieszna Nana. Muzyczka przygrywa, dookoła sporo ludzi... Klimat idealny na miłą posiadówkę bądź idealny do uprowadzenia kogoś. Osamu w końcu znalazł to czego szukał. Siedziały właśnie tutaj pośród całego tego zgiełku, całego brudu w którym wychowują się najmłodsi spośród ich krewniaków... Siedziały i popijały sobie jak gdyby nigdy nic. Białowłosy z całych sił starał się nie oceniać kogoś ale... Szybko odrzucił od siebie złe myśli i wysłał swoje klony w odpowiednie miejsca. Jeden przy głównym wejściu, a drugi w jakimś ciemnym koncie tak żeby miał pogląd na jak największą część sali.
Chłopak obejrzał je sobie dokładnie kiedy podchodzili do ich stolika. Osamu pochylił głowę zanim cokolwiek odpowiedział na bardzo miłe powitanie. Miłe albo takie, które rozumie sytuacje, w której się znajduje. Córka zawiesiła się kiedy jej spojrzenie spotkało się z Nim. Przyjął to spokojnie jednak znów pochylił głowę tym razem już nieco niżej starając się wyłapać jak najwięcej z twarzy swojej żywiołowej rozmówczyni. -To prawda lepiej trochę poczekać. Póki co moje klony pilnują Naszego bezpieczeństwa. Stwierdził na spokojnie bez zbędnych emocji, które tylko rozpraszały. -Nie robimy tego dla pieniędzy... Przynajmniej ja. Pomoc wobec innych Kaguya to obowiązek każdego z Nas. Schylił się nieco w kierunku swoich rozmówców tak żeby nie musieć krzyczeć.
-Pani Amatsu, nie mógłbym od Was czegokolwiek przyjąć, a pilnowanie bezpieczeństwa Pani i Panienki to sama przyjemność. Uśmiechnął się nieco i starał rozluźnić. Miał nadzieje, że jeśli ktoś ma zamiar zaatakować to właśnie jego "rozluźnienie" sprowokuje napastników. -Za konia podziękuje ale z wielbłądem nie będzie problemu. Jestem tradycjonalistą. Odpowiadał spokojnie bez zbędnego pośpiechu wszak mieli spędzić tutaj dłuższą chwile żeby nie wzbudzać podejrzeń (tak jakby trzy wersje tej samej osoby nie były dziwne). -O interesy może zapytam ale nie psujmy sobie czasu rozmowami na temat biznesu. Wie Pani może kim jest ta Erika lub może domyśla się Pani? Spytał i teraz już nieco sztucznawym uśmiechem obdarował starszą z kobiet. Czuł, że coś tutaj nie gra i coś nie pasuje. Tylko co? Póki co oczekiwał na odpowiedź, a jednocześnie kiwnął ręką i poprosił o wodę.

  Ukryty tekst

Nazwa

Doton: Iwa Bunshin no Jutsu

Ranga

C

Pieczęci

Baran

Zasięg

Tworzenie

Obok użytkownika

Zasięg

50 metrów od użytkownika

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za klona) + to, co przekażemy (minimum 1%)

Statystyki

Siła

Równa twórcy

Szybkość

1/2 twórcy

Wytrzymałość

100

Opis Technika polegająca na uformowaniu z kamieni wizualnie idealnej kopii użytkownika. Klon powstaje z gruntu na którym stoi wykonawca techniki, jednakże budulcem do stworzenia klona nie może być ani błoto, ani piasek czy też kamienne elementy budowli. Klon potrafi wykonywać wszelkie techniki Doton i Tai/Buki (bez wykorzystywania chakry) znane oryginałowi. Stworzona kopia nie posiada ekwipunku swojego twórcy, za wyjątkiem tej widocznej na wierzchu co utrudnia odróżnienie oryginału od kopii. Tak skopiowany ekwipunek jest równie groźny co oryginalny. Właściwości artefaktów nie zostają skopiowane, tak samo jak np. właściwości notek wybuchowych lub bombek dymnych. Iwa Bunshin ze względu na swój budulec jest wytrzymały - zwyczajne wbicie lub cięcie kunaiem nie wyrządzi mu wiele szkód. Do pełnej eliminacji konieczne jest wykonanie solidnego ataku, kruszącego ziemię i skały. Klon nie posiada wolnej woli oraz zdolności mówienia. Ze względu na brak świadomości jest więc niepodatny na genjutsu. Jego działania są w pełni uzależnione od stwórcy, który musi wydawać mu mentalne polecenia. W przypadku braku poleceń wywołanych np. krytycznymi ranami użytkownika bądź wykluczenia z walki, klony rozpadają się.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

-Widać że artysta - stwierdził po jakże wielce interesującym wywodzie na temat kaktusa i jego soku. I wszystko spoko, bo piękna to była historia, jakże barwna i opisowa, tylko że Tetsuro chyba właśnie tłumaczył jak wygląda i smakuje sok z kaktusa komuś, kto przeżył na Pustyni pewnie dłużej niż chłopaczek miał lat, więc lekko chybione, ale nie musiał go tak szybko sprowadzać na ziemię. Może nie wszędzie podawali ciepłe kolorowe piwo, ale sok z kaktusa to chyba raczej popularna rzecz w tych stronach.
-Kaktusem też malujesz? - zapytał z nieco ciekawszej dla niego perspektywy, bo w sumie smak to znał, piwa jeszcze nie było, a w sumie ciekawe jakby Młodzik rozgniatał kaktusy, żeby malować nimi nie wiem... nieba? Bo niebo przecież niebieskie trzeba było malować.
-Jak wielu tutaj. Raczej nie mamy zbyt wielu sław tutaj, większość gryzie piach hehe. No są jeszcze gogusie jak Ichir - bo w sumie czy były jakieś ogromne sławy, które rozpoznawali nie tylko na tych terenach? Na pewno JużnietakmłodyOcir był kimś takim, ale ktoś jeszcze? Staruszek nie potrafił sobie przypomnieć czy zna kogoś takiego czy może słyszał jakieś informacje. Raczej nie, ale on to na bieżąco nie był, więc jakby Tetsuro miał być jakąś Piaskową Księżną to by się nie zdziwił gdyby jej nie poznał -To nic złego - pociągnął odnośnie tej sławy i nie miał tutaj nic złego na myśli, bo w sumie tak właśnie sądził. Im bardziej jesteś znany, tym trudniej być shinobim, trudniej działać z cienia. Ludzie Cię znają, nie można się skryć, nie można udawać kogoś innego. I łatwiej stać się celem ataku. A w sumie pytanie zaraz się pojawiło.
-Jestem znany jak i sok z kaktusa na wyspach. Pewnie ktoś coś wie, ale nie wie co i gdzie i z czym i po co. Nie jest to mi do niczego potrzebne - uśmiechnął się nieco, bo młodzik pewnie by się zdziwił ile razy to był z Kochankiem na froncie (pięknie to brzmi), nawet miał z nim nieco lepszą znajomość. No właśnie, tylko nie traktował tego jako powodów do chwalenia się, bo niby czym i po co? "Ło panie, jak ja koło kogoś tam piaskiem nie ruszałem, kiedyś to było!" No nie no.
Pewnie byś sobie poradził, tylko trochę wolniej. Szczerze nie wiem co oni planowali, wziąć zakładników i... co dalej? Trudno powiedzieć. Plan najwyższych lotów faktycznie. Za to te cele to dosyć ciekawa rzecz. Nie sądziłem, że faktycznie działają, ale miło że sprawdziłeś. Mocno? - zerknął nieco swoim Kuroiowym oczkiem na rany chłopaczka czy nie zrobiło mu się jakieś większe gagu. W tak zwanym międzyczasie Kuroi zakąsił sobie nieco danko i upił sławetnego, zielonego trunku, które było dla niego nieco za słodkie, ale zawsze coś ciekawego, nowego.
-W sumie to niewiele, kilkoro więźniów ustawiało barykady chuj wie po co. Nie wiem kogo to miało zatrzymać, pewnie strażników, ale serio myśleli, że jak biorą ludzi, żywych warto zaznaczyć, jako swoją tarczę to wejdą tak zwykli strażnicy i będą chcieli to odbijać jak jakiś fort? Nie wiem... dziwna to była sprawa więc cieszę się że już po wszystkim. A w środku to chłopaki chcieli się bić, ale jednak koniec końców zrezygnowali i fajnie. A zakładnicy nie marudzili zbyt wiele?

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabułka

---

No i jak zwykle marudny w głowie, ten Kuroi to zdecydowanie był już stary. Nawet nie dał sobie wyjaśnić do końca, że nie jest to byle jaki kaktus, tylko specjalna odmiana, wyhodowana specjalnie pod sok, no ale cóż, nie ma co staruszka wyprowadzać z błędu. Nawet nie wypadało, co by powiedziało na to jego serducho? O zawał nie trudno, szczególnie w tak wysokiej temperaturze, a lekarza w pobliżu brakowało, najbliżej pewnie szpital, a ten był dopiero w centrum osady.
- Nie no jak kaktusem.. Normalnie kupuję farbę i barwniki, mieszam i maluję. Chyba że sam szkic, to wtedy wystarczy ołówek, albo pędzelek i atrament. - jeżeli to był żart, to średnio zabawny, no ale Koroi był chyba znany z żartów suchych jak pięty beduina. Trzeba było zagryźć zęby i delikatnie się uśmiechnąć.
- Całkiem odważnie wyrażasz się o bohaterze pustyni. Raczej nie jest to popularna opinia. Brzmisz jakbyś znał go osobiście i nie był w cale taki śnieżnobiały jak to opiewają w pieśniach. - zrobił minę detektywa, przy okazji celując w niego patyczkiem, na którym nie było już dango. Mało kto pośród ludu na pustynnych terenach wypowiadał się źle o Ichirou, mimo wszystko, na ustach ludzi był bohaterem. Czy to prawda, czy tylko wyssana z palca propaganda, pewnie niewielu wiedziało, jednakże Tetsu wierzył w romantyczną wizję bohaterstwa. Chciał wierzyć, że Ichirou jest bohaterem, a nie gogusiem.
- No tak, łatwiej jest być zwyczajnym, nie wyróżniającym się z tłumu. Mimo wszystko, na pewno przeżyłeś jakieś ciekawe przygody. Albo zwiedziłeś kawał świata, prawda? - nie był pewien czy staruszek będzie chciał się podzielić czymś ciekawym, no ale może uda się coś z niego wyciągnąć. "Obawiaj się starca w zawodzie, w którym umiera się młodo" Tak mawiają. A że Kuroi swoje ja na karku już miał, to na pewno miał też wiele do opowiedzenia, tylko się z tym krył.
- No dziwny ten ich plan. Jak próbowałem z nimi rozmawiać, to też nie chcieli negocjować. Jedynie wysłali żądania, ale były tak nierealne, że nie wierzę, że były po coś więcej niż tylko kupienie sobie więcej czasu. Z drugiej strony, nie wyglądało, jakby szykowali coś w środku. Bardzo dziwne... - Tetsu zamyślił się na chwilę. Wyglądało to trochę tak, jakby po prostu skorzystali z okazji, z jakiegoś błędu strażników, bez żadnej wizji tego co dalej. Dziwnie to było zaplanowane, a może właśnie nie było....
- Powiem ci, że nie wiem jak to działa. Ale jak wszedłem do środka, to odcięło mnie totalnie. Moje kukiełki padły jak kłody na ziemię a ja sam poczułem się taki słaby. A co do uderzenia, powiedziałbym, że bywało gorzej, ale w sumie pierwszy raz ktoś przygrzmocił mi tak, że aż mnie przygięło i zabrakło mi tchu w piersiach. No ale już jest dobrze. Ponoszę siniaka przez jakiś czas i przejdzie. - poklepał się po jeszcze obolałej klatce, a następnie po raz kolejny napił się piwka.
- Co teraz planujesz, Kuroi-San? Zostajesz w Ningyo-Shi, czy ruszasz gdzieś dalej w swoje wędrówki bez celu? - No właśnie, co tak na prawdę planował Kuroi? Już jak się spotkali to krążył bez celu po pustyni, czy to pora na powrót do tego planu, czy może jednak teraz będzie zmiana planów?

[Kuroi Kuma]

Kaktus to kaktus. Niech będzie i specjalnej troski, ale nie zmienia to faktu, że to dalej kaktus jakich było tutaj pełno. Chociaż w sumie jakby tak zrobić wielkie pole kaktusów... to by było wydarzenie, atrakcja przyciągająca turystów, czas się za to zabrać.
-Może barwnik z kaktusa? Z czegoś on musi powstać, raczej nie z jakiegoś stworzenia czy rośliny o nazwie barwnik, co przybiera różne odcienie - zaszpanował swoją jakże rozległą wiedzą malarską, bo sam w sumie pisał, a pisanie to bazgranie ołówkiem po papierze, papier jak płótno, ołówek jak pędzel, przecież to praktycznie to samo, tylko dochodzą jeszcze jakieś kolory dla wrażliwych.
-Znasz kogoś, kto jest śnieżnobiały? Tak od początku do końca? I w sumie to pamiętajmy że nadal mówimy o shinobim. Kimś kogo największym zadaniem jest głównie uporanie się z problemami, co często i gęsto znaczy ni mniej ni więcej zabicie kogoś na swojej drodze. W tym kontekście to prędzej krwista czerwień niżeli śnieżna biel. Poznałem chłopaczka, jest jaki jest, są lepsi i gorsi, jak wszędzie - bo w sumie o Ichirze wyrobić sobie zdanie to jednak trudno było. Raz był taki, a raz inny. Zmieniał się zależnie od sytuacji w jakiej się znajdował - czy to prywatnie, czy służbowo, czy jako członek Klepsydry. Było w tym coś naturalnego, pewnego rodzaju wchodzenie w rolę, bo tak najprościej można to ująć. Każdy miał wiele twarzy, każdy rodzic wolał nie mówić swoim pociechom co robi, gdy te nie patrzą. Alkohol jest zły, dlatego tatuś ma go w nadmiarze.
-Ze zwiedzeniem kawałka świata to akurat prawda. Jednocześnie polecam i nie polecam najbardziej ze wszystkiego wyspy. Inny klimat, inne potrawy, inni ludzie, inne wszystko. Nie bywam tam jednak zbyt często bo... no bo kurwa daleko jest, podróż na kilka dni - uśmiechnął się do Tetsuro, bo w sumie ten przy podróżach handlowych to spędzał cały czas na swoim wiernym bydlaku i z doczepionymi wozami czy co oni tam mają. Bardzo podobne rzecz, chociaż dużo bardziej odpowiedzialna, bo jednak to sposób na zarobek i życie. Nie kontynuował dalej wątku więźniów i zakładników, bo w sumie pewnie nigdy się nie dowiedzą co mieli w głowie przygotowując ten plan na życie. Może w tej chwili miał dla nich sens, a może to po prostu przypadek sprawił, że tak się ułożyło i głupio było już się z tego wykręcić.
-Twardy chłop z Ciebie - pokiwał z dumą widzą jak młodzian dzielnie nosi na sobie siniaki. Czy było w tym trochę ironii? Odpowiedzcie sobie sami. Ciekawe jednak jak sobie poradzić bez chakry, gdy cały twój styl się na tym opierał. Jak dziecko na nocniku, tylko że bez nocnika i z wkurwionym rodzicem stojącym w wejściu do łazienki patrzący jak brzdąc zasrywa bidet. Trudna sprawa
-Nie mam bladego pojęcia szczerze powiedziawszy. W sumie ciężko coś zaplanować, gdy dzieje się tam wiele - co w sumie wyjaśnia czemu tu jesteśmy. Pewnie będę musiał się wybrać do... swoich przyjaciół - zrobił krótką przerwę, by nie mówić "nie no wiesz gościu, chciałbym się wybrać do moich gadających niedźwiedzi, normalna rzecz -Ale to chyba tak długo terminowo. A co Tobie siedzi w głowie mój drogi Lalkarzu