"Pustynne Dango"

[Shins]

Poprzedni temat: Szlak transportowy, Kaigan

Nendouhito wraz z towarzyszami przybył do stolicy Sabishi. Yoshimitsu Kaguya miał tutaj jakieś sprawy do załatwienia, a Shins i Gundan, jako, że nie mieli nic ciekawszego do roboty w tej chwili, postanowili mu towarzyszyć. Jak można się było spodziewać najmłodszy z trójki mafiozów został zaskoczony warunkami tutaj panującymi, tak więc nie zaskoczyło to nikogo, że pierwszym odwiedzonym przez niego miejscem okazała się knajpa. Shins podejrzewał, że Yoshimitsu będzie zadowolony z takiego wyboru do momentu, w którym Juugo zamówił wodę. Miał przeczucie, że Kaguya lubujący się w mocniejszych trunkach będzie raczej chętny na zakup jakiegoś sake, niż zwykłej wody. Tak więc by nie zostać w manewrowany w zakup alkoholu - a nie miał na to w tej chwili ochoty - zaproponował, by się rozdzielili, gdyż miał w planach uzupełnić swój ekwipunek oraz potrenować odrobinę kontrolę chakry. A podejrzewał, że trening manipulacji niebieską energią będzie efektywniejszy, jeśli nie będzie obok pijanego towarzysza.

"No dobra Panowie, to skoro już tu jesteśmy, to może ja skoczę uzupełnić ekwipunek. Potrzebujecie coś kupić też dla siebie? To mogę przy okazji zabrać i trochę sprzętu dla Was." - zaproponował towarzyszom - "I generalnie potrzebuję kilku dni przerwy. Yoshi, Ty chciałeś podjąć się jakiejś roboty, więc potem nie będzie na to czasu, a przed turniejem potrzebuję trochę podszkolić się w kilku rzeczach. Także proponuję umówić się tutaj, tak powiedzmy za tydzień. Co Wy na to?"

  Ukryty tekst

Następny temat: Sklep z wyposażeniem

---

Aktualny wygląd:

https://www.youtube.com/watch?v=5DXlOSFpRpM

---

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Podróż nie trwała zbyt długo co cieszyło Yoshiego, który na wieść o powrocie na pustynie był w siódmym niebie. Jedyny zawód jaki się pojawił to taki, że trafił do stolicy Sabishi zamiast do domu jakim była wioska Kaguya. Gundan wybrał knajpę... Wszystko byłoby fantastycznie ale białowłosy miał inne plany niż delektowanie się winem. -Szkoda... Dzisiaj nie pije. Rzucił do swych towarzyszy i tylko przytakiwał na propozycje Dohito. -Odwiedzę te sklepowe psy Ayatsurich później osobiście. Pogarda... No cóż na pustyni liczył się tylko jeden ród, którym byli Kaguya.
-Gundan, idziesz trenować ze mną, zostajesz tutaj czy idziesz z Shinsem? Gościem trzeba było się zaopiekować, a najwidoczniej bidulka pierwszy raz był w tak gorącym miejscu. Trzeba było o Niego zadbać co by nie zasłabł na piasku. To nie jest Shigashi czy inne Ryuzaku, że ktoś Ci pomoże. Pustynia nie wybaczała błędów.
-Będę spadał trenować, widzimy się za dwa tygodnie. Powiedział na odchodne do reszty. Jeśli Gundan wyruszy z Nim to dobrze jeśli nie? Też dobrze, przynajmniej będzie mógł pobyć trochę sam.

z/t

[Gundan]

Po przybyciu w rodzinne strony moich kamratów szybko postanowili oni udać się w swoje strony załatwić swoje sprawy. Trochę mnie to zaskoczyło, bo sądziłem że wszędzie będziemy chodzić razem, a tu zonk. Miałem do wyboru iść z Shinsem albo Yoshim bo siedzenie w nowym miejscu całkiem sam wcale nie napawał mnie optymizmem. Nie chciałem się zgubić i później musieć samemu butować całą drogę z powrotem.
Jednak jakoś specjalnie nie chciało mi się chodzić po sklepach, a pomysł potrenowania nie był taki głupi. Jak się przekonałem boleśnie na wojnie byłem zbyt wolny. Musiałem to zmienić bo choćbym był najsilniejszym człowiekiem ja świecie jeśli nie zdążę wyprowadzić ataku na nic się to nie zda.
- Trening to chyba byłby niezły pomysł, jeśli Ci nie przeszkadza Yoshimitsu'san chętnie pójdę z tobą. Może nawet mały sparing po treningu? - zagadnąłem udając się za białowłosym prawie wiedźmin em.
Z/t

[Ario]

Ario wysłuchał do końca co miał mu do przekazania misjo dawca. Nie bardzo mu pasowało spotkanie się następnego dnia, ponieważ miał konkretne plany na wieczór, ale skoro zlecenie było płatne, nie zamierzał się nad tym rozwodzić. Trzeba było przeprowadzić interwencję.

Gdy tylko nastał świt i chłopak przeszedł poranną ścieżkę mycia, zjedzenia, odwiedzenia matki (która tym razem, o dziwo, nawet przywitała się z młodym Kunisaku i zapytała jak się czuje - Ario nawet nie pamiętał, kiedy coś podobnego miało miejsce), a następnie przygotowania się do wyprawy. Przez chwilę zastanawiał się, czy brać ze sobą któryś ze swoich tworów, jednak finalnie machnął ręką i stwierdził, że nie ma zamiaru doprowadzać do burd, ani tym bardziej kogoś ranić - w końcu jego zabawki mogły stety, lub niestety wyrządzić niemałą krzywdę. Tym bardziej, że miejsce do którego zmierzał, było pełne ludzi...więc tym bardziej chciał załatwić sprawę pokojowo.

W obecnej formie, chłopak zmierzał do wyznaczonego miejsca. Czysty, pachnący (od mydła - które jeszcze mu nawet zostało), z bujną czupryną, która by powiewała, gdyby nie skwar i brak wiatru. Takie życie, na tej pustyni.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
9/15

Gdy wszedłeś do pomieszczenia powitał cię przyjemny zapach z kuchni. W powietrzu unosiła się mieszanina zapachów - aromatyczne Dango, chrupiące Yakitori, a może parujący Ramen? Nie sposób stwierdzić, które z nich najbardziej wodziło za nos, zachęcało do zajęcia miejsca przy stoliku, złożenia zamówienia… jednak ty byłeś tu w konkretnym celu, musiałeś się skupić.
W gospodzie, pomimo nastania poranka, panował półmrok. Nieliczne okna przykryte były beżowymi płachtami dla dodania odpowiedniej atmosfery. Świecie paliły się tu i ówdzie, oświetlając pomieszczenie a Eiko Rindou, tutejsza właścicielka polerowała w milczeniu kolejne szklanki i kufle.
Uśmiechała się, dzień zapowiadał się spokojnie.
Po przeciwległej stronie budynku od razu zauważyłeś powód swojej wizyty. Mężczyzna był wysoki, dobrze zbudowany, przystojny, otoczony wianuszkiem adoratorek pomimo porannej pory. Choć grał do przysłowiowego kotleta, lub bardziej jajecznicy, nie szczędził publice talentu a jego głos był dźwięczny i donośny. Śpiewał romantyczny poemat o oczach pięknym niczym gwiazdy, licach jaśniejszych od piasków pustyni i krwistoczerwonych ustach pełniejszych niż dojrzewające w słońcu maliny. I takie tam, banały.
Nawet Eiko przerwała na chwilę monotonną czynność i patrzyła rozmarzonymi oczyma w stronę Keiichiego.
Blondyn uśmiechnął się szarmancko, szarpnął po raz ostatni strunami swego instrumentu, po czym z przesadną gestykulacją oznajmił:
- Panie i panowie, czas na przerwę. Wracam po krótkiej chwili.
To była twoja szansa, jednak jak podejść do tego zadania? Jak przemówić do rozsądku komuś, kto już na wejściu wyglądał jakby pozjadał wszystkie rozumy? Przed Ario stało trudne, iście oratorskie zadanie.

[Ario]

Ario spojrzał na całe to otoczenie i można powiedzieć, że nie do końca rozumiał całego tego zamieszania. Wszedł powoli do pomieszczenia i zaczął się rozglądać. Rzeczywiście, sam nie bywał zbytnio w takich miejscach, ba, nawet nie skłamię jak powiem, że znalazł się tu pierwszy raz. Były tego dwa powody - chłopak uznawał za próżne, zachowanie typu przesiadywanie w takich miejscach jak to. Siedzieć, nic nie robić tylko pić i oglądać kształtne kobiety, lub męzczyzn o nieprzeciętnej urodzie...

Po co, jak można siedzieć i tworzyć takie ulepszenia, że najwięksi twórcy na świecie będą się łapać za głowy. Wpisać się w karty historii...to byłoby coś.

W każdym razie, Ario zlokalizował cel i zastanawiał się, jak podejść do tematu. Teoretycznie, wyobraził sobie, że zbudował coś, co byłoby wspaniałe...coś nad czym się napracował, po czym ktoś mu to bezpodstawnie zabrał i nadał sobie do tego prawa. Teoretycznie...było to bardzo...fajne. Ktoś kto używa lub wzoruje się na rzeczach stworzonych przez Kunisaku...brzmi jak marzenie, lub nawet cel, jednakże rozmarzony chłopak nie zbliżał się do końca zadania. Ruszył więc stanowczo i podszedł do muzyka. Zlustrował go od góry do dołu.
- No no no no...jak się korzysta z czyjegoś tworu, to powinno się napomnieć, że ten ktoś to wymyślił. To nie jest Pana piosenka, czemu Pan ją gra? Tak bardzo się spodobała? - zapytał chłopak.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
11/15

Wszystko było piękne tego poranka. Panie były dorodne, piwo zimne, a strawa ciepła do czasu. Do czasu gdy podszedł do niego ten młody chłopak.
Keiichi akurat zabierał się za pałaszowanie talerza parującej jajecznicy, gdy nagle ktoś mu przeszkodził. Odłożył widelec zaintrygowany i spojrzał na młodzieńca. Nie mógł mieć więcej niż 19 lat, to tutaj w ogóle wpuszczali takich knypków? Prychnął, gdy zobaczyć jego oskarżycielskie, lustrujące go spojrzenie. A tobie co niby zrobiłem, mówiły jego szare oczy, ciskały gromami, a twarz wykrzywiona była w paskudnym, pełnym pewności siebie uśmiechu.
Do czasu, do czasu gdy usłyszał co ten miał do powiedzenia.
W pierwszej chwili zamilkł, dosłownie zamarł a kufel z piwem zatrzymał się wpół drogi do ust. W drugiej spojrzał na dziewczyny, które jakoś mniej chętnie się do niego garnęły, żeby nie powiedzieć, że powoli uciekały. W trzeciej uderzył kuflem o stół i zupełnie niepotrzebnie krzyknął na cały głos:
- A Tobie kto takich kłamstw naopowiadał, aaa? - widać było, jak szybko i jak bardzo się rozwścieczył, wyraźnie gotowy do rękoczynów. Jakby na potwierdzenie bojowej postawy wstał od stołu i oparł obie dłonie na blacie. Jego donośny głos słychać było w całym lokalu - Ja to wymyśliłem, napisałem każdą nutę, te wszystkie melodie powstały w mojej głowie. To moja muzyka, zapamiętaj to sobie chłopcze - w jego szarych oczach, manierach, postawie było coś znajomego. Mężczyzna gestykulował zawzięcie, kontynuując z teatralną emfazą - To muzyka mojego życia! Kto ci naopowiadał tych kłamstw, tych bredni, przyznajże się no... tylko nie mów, że...
Mężczyzna zamilkł, posępniał, zmarkotniał, zgarbił się. W jeden chwili jakby uszło z niego całe życie. Usiadł za stołem nieco uspokojony, choć wciąż wyraźnie zły, patrząc wyczekująco na Ario, który nawet nie pomyślał o tym by się przedstawić. Może wtedy rozmowa zaczęła by się z bardziej przyjacielskiej stopy? A tak na wstępie nieznajomy człowiek oskarżył Keiichiego o kradzież, przed którą najpierw się wzbraniał a teraz wyglądał jak zbity pies. Co jest tu tak właściwie grane?

[Ario]

Ario popatrzył na mężczyznę i wysłuchał do końca co ten miał do powiedzenia. Wygląda na to, że na początku mogło zajść jakieś nieporozumienie, lub po prostu zleceniodawca pominął najważniejsze rzeczy. W każdej z tych sytuacji Ario nie miał pełnych danych.
- No no no no...jeżeli jest tak jak Pan mówi, to w takim razie czemu Pański przyjaciel Keiji oskarża o plagiat? Może lepsze byłoby pytanie...czemu w takim przypadku zwraca się do Shinobi, żeby przestał Pan grać jego utwór? - zapytał bezpośrednio, ponieważ nie chciał ponownie, jak w przypadku wcześniejszych debat dotyczących dwóch panów i wina między nimi, wchodzić w jakiejś głębsze dyskusje na ten temat, tylko po prostu wykonać swoje zadanie. Cicho westchnął.
- Na czym więc polega problem? Skoro jest jeden utwór i Was dwóch rości sobie do niego prawa...to gdzie jest haczyk? Czemu to się tak skończyło? Na czym polega ta historia?

Młody shinobi zaczął zasypywać pytaniami grajka, mając nadzieję, że ten zacznie opowiadać i przez przypadek wygada coś, co pomoże ustalić, jak było naprawdę. A póki to nie nastąpi...Ario czekał, wbijając swój wzrok w grajka.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
13/15

Młody chłopak wydawał się skołowany, zaskoczony sytuacją, w której go postawiono. No tak, on znowu to zrobił, mógł się już domyślić - pomyślał blondwłosy. Co za nikczemnik, kobieciarz i łachudra.
- To nie mój przyjaciel, gorzej... to mój brat - odpowiedział Keiichi przyciszonym głosem, wyraźnie przygaszony. Jajecznica stygła, a mężczyzna smętniał podczas gdy ty rozumiałeś coraz mniej. Jasnowłosy szybko podjął swoją historię - "Pieśni tysiąca i jednej nocy" napisaliśmy razem. Ja muzykę, a on słowa bo przez całe życie byliśmy nierozłączni. Problem pojawił się, gdy pewnego dnia pożarliśmy o jedną kobietę, miała na imię Yuuko. Keiji był w niej na zabój zakochany a ja... no cóż. Mnie nie mogła się oprzeć - opowiadał nieskromnie mężczyzna - Od tamtego czasu nie gramy razem, a każdy wykonuje utwory w osamotnieniu. Sęk w tym, że mi wychodzi to o wiele lepiej, więc jasnym jest, że cieszę się większą popularnością. Nie wierzę, że zwrócił się z tym do shinobi, przyznaj chłopcze... kazał cię mnie przestraszyć? I co teraz będzie, tylko proszę, nie bij mnie w twarz - Keiichi zasłonić facjatę rękoma, chyba niepomny, że przed chwilą sam był w stanie wszcząć bójkę. Ale bić się z młodzieniaszkiem to coś innego niż bić się z ninją, tego się nie spodziewał. W akcie desperacji zdobył się na jeszcze jeden pomysł.
- Posłuchaj, nie każ mi przestawać dzielić się ze światem moją muzyką. Mogę ci obiecać, że przestanę śpiewać słowa, że ułożę swoje wersy. Albo lepiej, zapłacę ci, oddam wszystko co mam tylko zostaw mnie w spokoju - Keiichi niemal łkał, dusząc się swoim strachem.
I co teraz Ario, od kogo przyjmiesz pieniądze? Czy uniesiesz się dumą i wykonasz zadanie, czy może spierzesz kłamilwego zleceniodawcę na kwaśne jabłko? Wszystko zależało od ciebie, losy tej rozbitej rodziny były w twoich rękach - być może dało się pogodzić skłóconych braci i zakończyć ten bezsensowny spór. Ku chwale muzyki, rzecz jasna.

[Ario]

Ario słuchał całej wypowiedzi jego rozmówcy. Tak coś czuł od początku, że te prawa do piosenki to tylko częściowy blef, a finał historii okazał się zupełnie różny, od wersji przedstawionej na początku. Czyli cała rzecz miała się na zwaśnionych braciach, których poróżniła kobieta. W tym momencie, młody Kunisaku wbił sobie do głowy kolejną zasadę: "Kobiety to istoty, prowadzące tylko do poróżnień.". Przewrócił oczami, następnie cicho westchnął i spojrzał na artystę, jakby szukając dobrych słów do tego, co zamierzał wygłosić.
- No no no no....ja nie jestem od tego, by Cię bić. Miałem sprawić, że przestaniesz używać cudzego utworu. Zostałem jednak wprowadzony w błąd, ponieważ to nie jest cudzy utwór, tylko współny... - Ario w swoim cichym usposobieniu spojrzał na ziemię, po czym zacisnął ręce w pięści. Jednym ruchem chciał złapać za ubranie i przyciągnąć jegomościa do siebie. Wbił swoje często nieobecne ślepia w oczy artysty, jakby chciał coś wymusić, jednak trzymał tak mężczyznę przez chwilę, nim wydobył z siebie słowa.
- ...ale tego, że masz brata i jesteście pokłóceni o kobietę, nie wybaczę. Dla mnie jesteście zwykłymi śmieciami, którzy nie umieją docenić tego co mają. - ton chłopaka miał się zmienić, ponieważ sam nie pamiętał, kiedy przybrał taką formę. W jednej chwili z grzecznego, cichego i ułożonego wynalazcy, pojawił się ktoś, z kim nie chciało się zadzierać. Po tych słowach Ario chciał odepchnąć od siebie mężczyznę. - Nie interesuje mnie, co dalej zrobicie, ale chcę zapłaty za poświęcony czas. - zadeklarował na koniec.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
14/15

Keichii patrzył na Ario jak zaklęty. Przestraszył się młodego ninjy, który nagle z ułożonego spokojnego młodzieńca stał się nieco agresywny. Zaskoczony muzyk bez trudu dał się przyciągnąć.
- A jak chciałeś to tak właściwie sprawić? - zdążyło wyrwać mu się, zanim Ario przybliżył ich twarze.
Po jego kołatały się różne myśli - złość na brata, że przysłał tu shinobi. Żal z powodu kłótni o tak błahy powód. Zaskoczenie, gdy zobaczył nagłą zmianę nastawienia młodzieńca. Aż wreszcie strach, który wpełzł powoli na jego kark. Jednocześnie chłopiec powiedział przecież, że nie ma zamiaru go bić, skąd więc ta nagła chęć do rękoczynów. Słowa, które wypowiedział były dosyć mocne i jednoznaczne. Keichii westchnął ciężko, bowiem miał nadzieję, że to nie będzie potrzebne.
- Skoro nie zamierzasz mnie bić nie zamierzam cię przekupywać - odpowiedział muzyk po dłuższej chwili. - Obiecuje przestać kopiować słowa brata ale z muzyki nie zrezygnuje. Możesz mu to przekazać. Zgaduje, że chce to mieć na piśmie? - dodał, po czym kartka zaświsnęła w powietrzu. Mężczyzna złożył podpis na deklaracji.
- Możesz mu przekazać, że jest dla mnie martwy - dorzucił teatralnie, po czym bez słowa minął Ario. Wszedł na scenę, by kontynuować swój koncert. Tym razem jednak, bez słów.

Teraz zdawało się poczekać tylko na zleceniodawcę. Jednak by będzie zadowolony ze spełnienia połowy obietnicy? Czas wracać na umówione miejsce spotkania.
zt x 2

[Satoshi]

---

Poprzednia lokacja

---

Podróż przez pustynię była niesamowicie wyczerpująca jak na tak krótką trasę. Shinobi pożałował, że postanowił drogę przebyć na piechotę, ale cóż poradzić, gdy się groszem nie śmierdzi to się oszczędza gdzie popadnie. Na całe szczęście oazy z miejscami obozowymi i karczmami występowały na tyle często, że nie przemarzł do kości podczas zimnych pustynnych nocy. W końcu jednak dotarł do celu. Na horyzoncie widać już było Ningyō-shi, osada pełniąca funkcję stolicy prowincji Sabishi. Satoshi dawno się tak nie ucieszył widokiem cywilizacji. A przyznać trzeba, że ostatnimi czasy tęsknił już za przeszłością spędzoną w niewielkich wioskach gdzie każdy każdego znał. Kiedyś powróci w tamte rejony i wytropi tych, którzy go prawie zabili. Satoshiemu na pamiątkę tej sytuacji pozostało okropnie poharatane bliznami oblicze. Ale, teraz nie czas na smutne wspominki, przed shinobi właśnie stoją bramy miasta. Podczas krótkiej odprawy na posterunku przy wejściu do wioski okazał swoje dokumenty i ruszył dalej przed siebie. Wypytał następnie przechodniów o najbliższą tawernę, zamierzał bowiem zwilżyć gardło przesuszone powietrzem rozgrzanym od gorącego piasku. Polecono mu wiele lokali, z jakiegoś powodu te najczęściej wymieniane były raczej dla zamożnych klientów, a młody Sabaku raczej na takiego nie wyglądał. Zdecydował się zatem na wstąpienie do “Pustynnego Dango” - lokalu z wiele bardziej rozsądnymi cenami. Podszedł więc do szynkwasu i zamówił posiłek oraz schłodzoną herbatę do picia, po czym zasiadł przy stoliku odstawiając swoją gurdę na ziemi. Oczekiwanie na strawę umilił sobie przyglądając się dyskretnie i nienachalnie innym klientom lokalu i przysłuchując się ich rozmowom. Tawerny tego typu przyciągały wiele ciekawych osobistości, a wprawne ucho pozwalało usłyszeć najnowsze plotki i opowieści o wydarzeniach w osadzie. Satoshi wprawnego ucha nie miał co prawda, ale i tak próbował, coś przecież trzeba było robić, innych atrakcji chwilowo ani widu, ani słychu.

[Renkuro]

Renkuro po skończonej podroży z miasta kupieckiego, od razu co zrobił to wpakował się do pierwszego miejsca jakie mu wpadło w oko, w którym powinien móc coś zjeść i wypić. Droga z prowincji w której padał śnieg do samotnych wydm, do piaszczystej kolebki kuglarzy, gdzie słońce prażyło tak że można było dostać udaru, była co tu dużo mówić męcząca. Chłopak nie miał czasu podczas niej podziwiać widoków, które na pewno zapierały dech w piersiach wielu ludziom, bo był skupiony wokół swojego celu, nie mogąc sobie chwilowo pozwolić na rozluźnienie. Wyruszyć z miasta kupieckiego do Sabishi, tu zakupy w najlepiej zaopatrzonych dla kuglarzy sklepach na świecie, ochłonięcie kilku dni w jakimś zajeździe by nie uczyć się, i nie składać lalek w drodze powrotnej, i kierunek Sogen. Prosty plan, ale wymagający paru tygodni organizacji czasu. Miejsce z którego wołała przygoda i pieniądze. To wszystko jednak założenia, które zostałyby natychmiast przekreślone gdyby padł z głodu na ulicy i wylądował w szpitalu. Musiał chwilkę odpocząć nim wybierze lokal w którym zanocuje. A miejsce na takowe odsapnięcie jest przy dobrym obiedzie. Poprawił swoją odzianą na biało kukłę na plecach, obecnie będącą zawiniętą w materiał, i wszedł do lokalu. Normalnie zapewne nikt by nie rozpoznał że ma przy sobie lalkę bojową, ale przecież był w osadzie gdzie żyli kuglarze, tutaj coś takiego raczej się nie ukryje z racji na pewną monotematyczność shinobich którzy tu gościli.
Otworzył drzwi i zobaczywszy znaczne tłumy, zaczął przeciskać swój tyłek do lady. Starał się sprężyć, po czole spływał mu jeszcze pod będący wynikiem paru godzin marszu. O piasku w budach i w spodniach nie wspominając.
Zamówił herbatę i smażone lub pieczone warzywa, oraz ikoniczne dla tego miejsca dango. Raczej skoro lokal nazwał się dango to je mieli prawda? Po odczekaniu paru minut i wydaniu mu zamówienia, począł szukać miejsca gdzie mógł sobie klapnąć. Na początku nie rozumiał skąd tu tylu ludzi, ale gdy zapłacił rachunek szybko podłapał że ludzie są tu bo zwyczajnie jest tanio. Oby tylko przy okazji dobrze jakościowo, albo przynajmniej jako tako. Rozglądał się w poszukiwaniu miejsca gdzie mógł usiąść. Wszystkie miejsca były zajęte za wyjątkiem jednego, dokładniej obok jakiegoś mężczyzny. To co rzuciło się natychmiast w oczy, to jego oczy, od taka gra słów, oraz blizny na twarzy. Po chwili również gurda typowa dla członków klanu Sabaku. Renkuro wzruszył ramionami. ,,No dobra, gdzieś usiąść trzeba, a ten człowiek wydaje się całkiem ciekawym potencjalnym rozmówcą. Niech będzie." Pomyślał.
-Znajdzie się wolne miejsce dla strudzonego podróżnika?
Powiedział z uśmiechem się przysiadając do mężczyzny w podobnym co on wieku. Gdyby ten przyjął go nie odmawiając siedziska, kuglarz doda próbując zagaić rozmowę.
-Sabaku prawda? Widzę że jesteś po za swoją prowincją, interesy czy podróże jeśli można spytać?

[Satoshi]

Gospoda, zajazd, karczma czy jakkolwiek by tego przybytku nie nazwać w ciągu kilkunastu minut, które Satoshi spędził na oczekiwaniu na swój posiłek, zaczęła się zapełniać i wkrótce nie było już prawie wolnych miejsc. Satoshi ucieszył się, znaczy to ni mniej ni więcej, że lokal ma na tyle duże obroty, iż shinobi nie musi się obawiać zatrucia zepsutym lub starym jedzeniem. Jego przemyślenia natury błachej zostały przerwane przez osobę wyglądającego na nastoletniego chłopaka, chociaż ciężko było to stwierdzić w stu procentach - przybysz miał bowiem bardzo dziewczęcą twarz.
Satoshi spojrzał na białowłosego chłopaka pełnym zaciekawienia spojrzeniem swoich jasnoniebieskich oczu. Szybko wychwycił “coś” wystające zza jego pleców -
*Uuu, to chyba jedna z tych ich lalek, może dowiem się czegoś ciekawego* pomyślał tylko i zapraszającym gestem wskazał chłopakowi miejsce naprzeciw siebie.
-A i owszem, słusznie wnioskujesz, Sabaku no Satoshi… za to Ty jak rozumiem z klanu Ayatsuri, prawda? - przedstawił się shinobi w odpowiedzi na zagajenie chłopaka. - Prawdę mówiąc, chciałem zwiedzić nieco naszą gorącą Unię a przy okazji obyć się z życiem na szlaku, tak w razie potrzeby. Choć muszę przyznać, że na decyzję o przybyciu właśnie tutaj wpłynęła w dużej mierze chęć zobaczenia tego, co tworzy wasz klan. W Kinkotsu nie ma was za wielu. - Tu przedstawiciel klanu Sabaku zawiesił głos i upił łyk herbaty zagryzając ją kulką dango. Satoshi spojrzał raz jeszcze na przybysza i rozpoznał oznaki świeżo przebytej podróży: przypylone piaskiem, wymięte ubrania oraz zaczerwieniona od długiego przebywania na piekącym słońcu skóra.
-Widzę, że też dopiero co odbyłeś podróż. Z daleka, jeśli można spytać? Jakieś ciekawe wieści? - zagaił shinobi wskazując niedbale na ubiór współbiesiadnika. Prawdę mówiąc bardziej interesowała go kukła i jej możliwości, jednak wolał o to bezpośrednio nie pytać aby nie zostać posądzony o obcesowość albo węszenie. Relacje pomiędzy Sabaku a Ayatsuri są obecnie, przynajmniej oficjalnie, na dobrym poziomie, ale to nie znaczy, że klany darzą siebie bezgranicznym zaufaniem. Nikt zresztą nie ma specjalnie ochoty na zdradzanie tajemnic swojego rzemiosła w świecie, w którym każdy dzień mógł być tym ostatnim. Ot, taki żywot shinobi w obecnych czasach.

[Renkuro]

Renkuro zadowolony że nikt go nie wygania i może sobie z kimś spokojnie porozmawiać przy jedzeniu, bardzo chętnie nawiązał dialog z tym który go ugościł przy stole. Wychwycił ciekawy wzrok jego rozmówcy skupiony na tym co miał na plecach. Siadając do stolika zdjął lalkę i ułożył ją koło krzesła. Wysłuchał co młody jak dobrze podejrzewał Sabaku, ma do powiedzenia przegryzając podane mu warzywa.
-Dokładnie, jestem Renkuro Ayatsuri. O zwiedzenia Unii, słuszny pomysł, warto się lepiej poznawać skoro razem funkcjonujemy. Ja zaś prawdę mówiąc przybywam z Shigashi no Kibu, obecnie od prawie roku tam mieszkam i param się różnymi rzeczami żeby mieć środki na właśnie nasze marionetki. Chwilowo jestem w drodze do Sogen, jednak na początku musiałem pójść w przeciwnym kierunku by zaczepić o Sabishi właśnie dlatego że jest tu sporo kuglarzy i co za tym idzie sklepy mają najlepsze części do lalek. Lepsze i tańsze niż w miastach kupieckich, gdzie spora marża jest brana za sam fakt przywiezienia ich stąd. A co do wieści to cóż. Nic ciekawego, po za jedną rzeczą. Nie wiem czy słyszałeś, ale ludzie gadają że na wschodzie jest coraz mocniejszy spór między Uchicha a obrońcami muru, podobno kłótnie na ulicach różnych miast to coś normalnego dla wielu regionów.
Odpowiedział na pytania mężczyzny oraz się dodatkowo przedstawił. Z oczywistych powodów przemilczał to czym się zajmuje w innej prowincji. Troszkę nie wypada, i zresztą głupim jest, mówić obcym że jest się przestępcą. Wspomnienie o tym że chciałby zobaczyć klan twórców marionetek, upewniło Renkuro że dwudziestolatek który z nim siedzi przy stole jest bardzo zaciekawiony jego lalką. Uznał że w sumie skoro są razem w Unii, i są teoretycznie sojusznikami, to nie ma sensu za bardzo się z tym kryć. Fajnie przecież dołożyć cegiełkę do tego żeby członkowie obydwu klanów bardziej sobie ufali. Zresztą co drugi shinobi tutaj to kuglarz. Gdyby chciał na siłę się czegoś dowiedzieć, to na pewno by się dowiedział Zresztą chcąc nie chcąc musiał prędzej czy później takie informacje musiał pozyskać obserwując chociażby początkujących Doko z lalkami. Nie mówił przecież o jakiś technikach rodowych, a jedynie pokazał narzędzie którym się posługują, bez jakiegoś wgłębiania się w to jak działają i takie tam. Przez chwilę rozważał czy to na pewno dobry pomysł, a potem przypomniawszy sobie że gdy rozmawiał z Sukuną o lakach również nie miał oporów by zdradzić coś więcej, odrzekł więc z uśmiechem:
- Cóż, kuglarze są znani głownie z kukieł. Jeśli chcesz się dowiedzieć o nas czegoś ciekawego, to polecam przyjrzeć się marionetką. To przykładowo jest mój biały pająk. Shiroi kumo.
Sięgnął ręką do zawiniątka i rozwiązawszy go, zaprezentował światu siedzącą na ziemi bezwładnie lalkę. Kukła wyglądała jak człowiek o wysokości 180 cm. Była odziana w proste lekko za duże, białe kimono z motywem pajęczyny.
Na młodego Sabaku martwymi oczami patrzył białowłosy drewniany chłopiec z piłą zamiast prawej ręki oraz długim ostrzem naniesionym na lewą dłoń.
- Obejrzyj ją jak chcesz, w zamian możesz powiedzieć co ciekawego działo się w Unii jak mnie nie było.
Gestem pokazał że rozmówca jeśli chciał mógł ją dokładniej obejrzeć. Samemu zaś napił się herbaty, licząc że ten również zdradzi mu coś ciekawego o sobie.

Lalka: