Biblioteka

[Masaru]

Kuglarz troszkę znudzony tym że ostatnimi czasy trenował i robił jakieś proste zadania za małe pieniądze podjął decyzję że pora w końcu zrobić coś ważniejszego dla społeczeństwa, a dokładniej uwolnić miasto spod jarzma psychopatycznych bliźniaków. W końcu pewnie nikt nie wie że zaginięcia które miały miejsce kiedyś i możliwe że teraz powróciły są sprawką tych samych osób. Więc nie może za bardzo liczyć na pomoc innych, czyli nie pozostaje nic innego jak samemu stanąć na przeciw zadania i go rozwiązać. Miecz na plecach, proteza z łańcuchem gotowa, zapieczętowane przedmioty również gotowe. Taką ilość sprzętu jaką dysponował przy sobie to wystarczyłoby do uzbrojenia małego oddziału, bez żartów. Ale na razie jego misją było poukładanie książek, cóż od czegoś trzeba zacząć. Tak więc zabrał pozostałe kartony i rozniósł książki tam gdzie być powinny, a potem poszedł po zapłatę. Chyba że będzie po nią trzeba się ruszyć do budynku w którym urzędnicy siedzą, chociaż wolał tego uniknąć. Miał jeszcze coś do zrobienia tutaj.

[Tsukune]

15/15

Podczas układania różnych ksiąg na ich miejsce zacząłeś rozmyślać i stawiać sobie jak na razie jedno z głównych zadań. Mianowicie znaleźć i postarać się lub zlikwidować swoich "mistrzów gry" jaką miałeś okazję przejść jakiś czas temu. Notatka jaką znalazłeś szeleściła tobie delikatnie w kieszeni dając tobie znać o sobie. Jakby wyobraziłeś sobie to co było tam napisane a raczej obraz stanął tobie przed oczami. Czemu to robili? Czy to co przeżyli pchnęło ich w objęcia szaleństwa? Czy może byli tacy od urodzenia? Co chcieli osiągnąć badacze robiąc coś takiego młodym dzieciom? Potrząsnąłeś głową by przestać o tym myśleć i skupiłeś się oczy na książkach. Aby odwrócić myśli od nurtujących pytań czytałeś od tak tytuły książek jakie układałeś. Książki nie były niczym interesującym nie licząc tego iż jedna czy tam parę miała dość makabryczny tytuł. Widocznie były to horrory albo czyjaś interpretacja jakiegoś naukowca badającego stare ruiny o tym jak kiedyś karano ludzi, co im robiono itp itd. Możliwe iż znajdowały się tam nawet jakieś rysunki osoby która mogłaby sobie to wyobrazić. Tylko kto byłby na tyle uzdolniony lub chory aby wyobrazić sobie takie rzeczy? Cóż nie zastanawiałeś się nad tym gdyż nie zaglądałeś do środka. Po wsadzeniu na miejsce ostatniej księgi udałeś się do lady gdzie już stałą przygotowana dla ciebie zapłata w skórzanym woreczku.
-Bardzo dobrze się spisałeś. Mimo iż praca nie była zbyt męcząca to pomoc się przydała. Gdyby nie ty zajęłoby mi to całą noc oznajmił mężczyzna i wskazał tobie ręką woreczek z zapłatą
-Ja za chwilę też będę wychodził więc jak chcesz coś wypożyczyć to zrób to teraz lub przyjdź następnego dnia dodał ze spokojem. Nie pozostało tobie teraz nic jak zgarnąć wypłatę i opuścić to miejsce bądź zabrać stąd coś co było tobie potrzebne i wyjść. Tak czy siak jesteś już wolny i możesz robić z kasą to co chcesz

[Masaru]

Masaru miał dziwne myśli a raczej rozmyślania, na temat tej dwójki osobników którzy zniszczyli mu protezę oraz przedziurawili​ rękę. Planował ich zabić z zimną krwią w jakiś ciekawy sposób, w końcu napsuli ku troszkę krwi. Jednak musiał się skarcić w myślach, ponieważ na razie robił co innego, tak więc pracował układając książki których czytał okładki dla zabicia czasu. Po pracy odebrał zapłatę podziękował spakował się i wyszedł. Nie wypożyczał niczego ponieważ uznał że wróci tutaj rano, albo w innym terminie. Ze swoim plecakiem na plecach szedł przez ciemne ulice miasta nie wiedząc gdzie może się udać. Tak rozmyślał i rozmyślał, aż stwierdził że może w siedzibie władzy coś będą mieli dla niego.
z/t

[Shapu]

Shapu przed długi czas plątał się po całej osadzie, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Ciągle rozmyślał o projektach, jakie pozostawił po sobie jego ojciec. Mechanizmów, jakie tam zobaczył nie był w stanie nawet opisać. Wyglądały niesamowicie, choć opisy ich działania były dla młodzieńca czarną magią. Jego rodziciel rzeczywiści był geniuszem w dziedzinie konstruowania bojowych lalek. Cóż jednak z tego, jeśli ciężko w ogóle rozszyfrować te plany. Gdyby było to takie proste, staruszek zapewne skorzystałby z nich już dawno temu. Zamiast tego opierał się na znanych wszystkim i ogólnodostępnych mechanizmach. Jednak jeżeli jego ojciec był w stanie wymyślić coś takiego, to musi istnieć sposób, aby zrozumieć metodę działania tych wspaniałości. Nigdy nie spotkał się z żadnymi notatkami, jakie mogły po nim pozostać. Wuj także nie wspominał o niczym specjalnym, a pytanie o to starszyzny już zupełnie mijało się z celem. Dlatego też Shapu musiał działać na własną rękę. W pierwszej kolejności musiał poszerzyć swoją bądź co bądź podstawową wiedzę o konstruowaniu kukieł. Dlatego też udał się do biblioteki, aby móc przestudiować zwoje starych mistrzów, rozpoczynając od tych najprostszych. Dłuższą chwilę zajęło mu odnalezienie właściwych pozycji, jednak kiedy tego dokonał, mógł już przystąpić do dzieła...

[Shijima]

Misja D

Teraz słyszę tylko wiatr, tak mi życie mija.

1/15 Witaj, Przyjacielu.
Mój zapracowany, drogi Przyjacielu... Wiem, jesteś zajęty. Wiem, nie masz dla mnie zbyt wiele czasu, ale napisani listu jeszcze nigdy nie zajęło tyle cennych minut czytającemu, co piszącemu, więc pomyślałam sobie: może docenisz..? Wyglądałam za okno, widok był zatrważająco piękny - po ciężkiej zimie, która trupem ścieliła świat, zakrywała gnijące liście, Wiosna była zbawiennym pocałunkiem - wiem, to nic odkrywczego, to się dzieje co rok, ale każdego roku jestem tak samo zachwycona. Zachwycenie smutna. Może byłam po prostu zachwycona swoim smutkiem? Nie wiem, oświecisz mnie? Spodziewam się płaczących drzew, wiecznie opadających liści z drzew, a za oknem widzę tylko lato - zieleń, zieleń, zieleń - i złociste słońce opalające skórę. Łatwiej tak żyć? Dni są dłuższe, możesz dłużej poszwędać się po mieście, zajrzeć w każdy jego zakątek i odwiedzić każdego znajomego zapisanego w pamięci - wolno ci, po pracy zostawało wiele wolnych godziny, by... ach, racja, wybacz. Nie pracujesz. Nie masz godzin od-do, sam tworzysz sobie grafik, Pan własnego losu! Jak dumnie to brzmi wiedziałeś najlepiej.
Siedzisz tu i czytasz.
Przejrzałeś wiele ksiąg, wędrowałeś między wieloma regałami, wiedza stała się pożądanym priorytetem... wiedza czy może raczej gonienie za cieniem swojego ojca? Nie szukałeś mistrza, który mógłby ci ułatwić naukę, zresztą to byłoby jak szukanie igły w stogu siana, lepiej było postawić na samorozwój, monotonny, zmuszający na kuciu, napotykaniu wielu przeszkód w postaci błędów, których nikt nie poprawi krótkim wyjaśnieniem, poprawieniem układu rąk, zmianą narzędzi - do wszystkiego musiałeś dojść sam, tak jak samemu szukałeś tych książek, starając się dobrać jak najlepsze lektury. Biblioteka była naprawdę wielka, pojedyncze osoby przechadzające się po nie niknęły w morzu lektur, nikt nie przerywał ciszy - nikt prócz wiatru... czy może to był tylko szelest kartek..? Właśnie, kartek. Jeden kartki brakowało. Drugiej. Trzeciej. Pojedyncze, najważniejsze kartki ze szkicami projektów były powyrywane.

[Shapu]

Shapu skończył przepatrywanie zwojów, które niestety niewiele mu pomogły. Zawierały bowiem jedynie podstawy, które sam doskonale znał. Musiał sięgnąć po coś większego kalibru. Jednak czy jest w ogóle możliwym odnalezienie tutaj czegoś interesującego? Czy może podchodzi do tematu od zupełnie złej strony? Przecież czym jest sucha teoria w porównaniu do umiejętności, jakie może nabyć przy tworzeniu rzeczywistych kukieł. Był to dylemat, który w teorii ciężko byłoby rozstrzygnąć. Jednak w rzeczywistości rozwiązywał się sam. Chłopak nie miał bowiem funduszy na konstruowanie nowych lalek, dlatego zmuszony był do studiowania w bibliotece. Postanowił więc odłożyć przeczytane już pozycje i sięgnąć po coś innego. Przeglądał półki pełne zwojów i książek, po czym zabrał kilka z nich i powrócił na swoje miejsce. Po rozpoczęciu lektury, okazało się, że jedna z książek wydaje się być nadzwyczaj interesująca. Nie stanowiła być może przełomu, jednak informacje w niej zawarte zdawały się być przydatne, a co najważniejsze były dla młodzieńca nowością. Niestety brakowało w niej kilku kartek, które zdawały się być meritum. Zasmucony Shapu postanowił zbadać tę sprawę. Być może osoba zajmująca się biblioteką będzie w stanie opowiedzieć mu co stało się z tą książką. Udał się więc na poszukiwania kogoś, kto zajmuje się tym przybytkiem...

[Shijima]

Misja D

Teraz słyszę tylko wiatr, tak mi życie mija.

3/15 Nikt nie sprzątał tutaj regularnie, toteż kurz zdążył się nagromadzić na księgach i przeglądanych pergaminach, było na co dmuchać i czym się krztusić... oraz po czym umyć ręce, bo cały ten brud zgromadzony tutaj latami właśnie na nich osiadał. Pozostawało tylko uważać, żeby czasem nie zniszczyć przeglądanych materiałów. Papier był delikatny, brany palce zdawał się kruszyć pod mocniejszym dotykiem, pocieszała jednak myśl, że zapewne nie daliby cennych materiałów do przeglądania gawiedzi, gdyby groziło im trwałe uszkodzenie, nie robiąc wcześniej kopii... bo nie zrobiliby tego, prawda? O ile w ogóle cię t interesowało. W końcu nie każdy musiał mieć w sobie zamiłowanie do książek, fakt, że tutaj siedziałeś, wcale tego zamiłowania oznaczać nie musiał. Jak sam wiedziałeś najlepiej - nie mając możliwości ćwiczenia praktycznego musiałeś zgłębiać teorię. Przymus. Och, Przyjacielu, mam nadzieję, że nie tylko to cię tutaj przytrzymuje!
Brak niektórych stron była przykra, przeszkadzała w dalszej nauce, ale przecież mogłeś równie dobrze odłożyć tą książkę na bok i przejść do następnych, czyż nie? Lektura była ciekawa, bo dawała powiew świeżości, dokopałeś się wreszcie do tematów wcześniej niepoznanych, tylko gdzie te rysunku..? No i czy na pewno tylko ta jedna książka miała te konkretne? Zostawiłeś książkę na stole i ruszyłeś znowu przez uliczki regałów - nos ci dziękował, przynajmniej przestał być narażony na kolejne porcje kurzu i teraz ze spokojem ducha mogłeś kichnąć, kiedy już nie trzeba było uważać na zawartość stołu przed sobą - żadnego stołu chwilowo nie było. Mężczyzna w okularkach studiujący jakąś wielką księgę spojrzał na ciebie z oburzeniem, wszak jak śmiesz przerywać tutejszą ciszę! Dobra twoja - spojrzeniem jeszcze nikt nie zabijał... no może poza Uchihami, ale to wyjątek potwierdzający regułę. Gość z Uchiha nie był. Zaraz zresztą wrócił do tego, co czytał. I tylko przeszedłeś przez korytarz i usłyszałeś za swoimi plecami krzyk. Spokojnie! Nikt nie umierał.
Jeszcze.
- Na czcigodnego Jurōjin! - Był to głos kobiecy i zdecydowanie COŚ się wydarzyć musiało, skoro wyniósł się ponad przykazaną ciszę tego miejsca. Najgorsze było to, że dochodził z punktu, z którego dopiero co wróciłeś - i kiedy się cofnąłeś zobaczyłeś kobietę, starszą, stojącą nad książką, którą zostawiłeś, która trzymała się za serce i wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć.

[Shapu]

Shapu przebijał się przez gęste powietrze, starając się przy tym nie udusić. Nie było to proste, ponieważ ilość roztoczy w powietrzu, jak i na wszystkim co się w bibliotece znajdowało, była wręcz zatrważająca. Kichnięcie spowodowało obruszenie pewnego jegomościa, lecz była to reakcja zupełnie niezależna od młodzieńca. Tak czy inaczej biada alergikom, są skazani na życie bez lektur.
Tak czy inaczej chłopiec poszukiwał kogoś, kto mógłby wskazać mu jakikolwiek ślad, prowadzący do zaginionych stron. Nie było to proste zadanie, gdyż jeżeli ktoś taki w ogóle istniał, to był bardzo dobrze zakamuflowany. Plątanie się między kolejnymi regałami i korytarzami zostało brutalnie przerwane przez krzyk. Shapu odruchowo chwycił na kunai i pobiegł w kierunku z którego dobiegał dźwięk. W pewnym momencie zorientował się, że korytarz którym biegnie, wygląda znajomo. No tak, przecież już tu był. Kiedy dobiegł na miejsce, zobaczył kobietę, która rozpaczała nad książką. Dokładnie tą, którą chwilę wcześniej przeglądał. Wtedy dotarło do niego to, jak musiała wyglądać ta sytuacja z ej perspektywy. Zapewne pomyślała sobie, że to on jest odpowiedzialny za ten barbarzyński akt. Dodatkowo trzymał w dłoni kunai. Nie wyglądało to dobrze. Szybko więc schował broń.
Wiem, że może to wyglądać bardzo nieciekawie, ale to naprawdę nie a. Przeglądałem tylko tę książkę i wtedy zauważyłem brakujące strony... Chciałem znaleźć kogoś, żeby to zgłosić i wtedy... To naprawdę nie ja...

[Shijima]

Misja D

Teraz słyszę tylko wiatr, tak mi życie mija.

5/15 Ach, biedni, schorowani ludzie..! Dobrze, że akurat ciebie zasada uduszę się, bo jeden pyłek kurzu nie dotyczyła, inaczej pewnie padłbyś odłogiem - i jak sam trafnie zauważyłeś: nie miałbyś szans na jakiekolwiek zdobywanie wiedzy, przynajmniej nie w tej konkretnej bibliotece... ale wątpliwe, by inne biblioteki miały się lepiej, kiedy wyciągało się tomiszcza pergaminy ze zbiorów bardzo rzadko używanych. Pomijając fakt, że typowi Grażyna i Wiesław nie potrafili nawet czytać, więc nawet Harlequinów by sobie nie sztachnęli (chyba że Pan Wiesław walnąłby sobie obrazkową kamasutrę), toteż nie odwiedzali miejsc takich, jak to - przeznaczonych dla elity intelektualnej! Czujesz się przez to lepszy, wyróżniony? W końcu byłeś shinobim, a nie rolnikiem zaiwaniającym na polu, od którego pan feudalny i tak ściągnie swoją dolę i tyle będzie z cieszenia się zbożem. Przynajmniej w tym świecie ludzie nie byli jak Łotysze cieszący się z jednego ziemniaka na ośmioosobową rodzinę.
Kobieta odszukała ręką oparcia krzesła, cała pobladła jakby to nie książka przed nią leżała, a, nie wiem, głowa jej własnej córki. Chyba biedaczynie właśnie całe życie przelatywało przed oczami - i przeleciało po raz drugi, kiedy wypadłeś zza zakrętu (prawe jak Rambo co wyskoczył z rzeki z płonącą strzałą) z kunaiem w ręku. Siedemnastolatek to już nie taki dzieciak, a przynajmniej nie w oczach kobiety - prezentowałeś się całkiem męsko jak dla niej, a może to po prostu ta postawa i broń dodawały ci plus dwadzieścia do zarąbistości..?
- Ty zuchwały, bezczelny..! - Pierwszy moment, w którym niewiasta wybałuszyła na ciebie oczy i zamarła, przestając lamentować nad książką, minęła. I ta chwila była też potwierdzeniem dla ciebie, że już chyba lepiej było, kiedy lamentowała nad tym rękodziełem, a ciebie przynajmniej ignorowała. Na twarz kobieciny wpełzły rumieńce, zapowietrzyła się i zaraz nabrała animuszu. Rozglądnęła się szybko wokół, chyba szukała jakiejś miotły, którą mogłaby cię pogonić, ale końcowo tylko wyszła do ciebie parę kroków - sprawiała wrażenie, że mogłaby teraz pokonać samego Antykreatora i przy tym nie zmęczyłaby się ani odrobinkę. Brrr. Kobiety potrafiły być przerażające. Tym nie mniej, na twoje szczęście, jej szarża została zakończona, bo zacząłeś się bronić na szybkości słowami, tłumaczyć. Dobre zagranie! Tak właśnie ratowało się własne życie! - Nie było już tych kartek? - Przymrużyła czujnie oczy, daję słowo, były to istne lasery! Kobieta odwróciła się w kierunku stołu i zaczęła wertować kartki, znowu jakoś pobladła, kiedy zobaczyła ilość brakujących stron. - Słodcy bogowie, cóż to ma być! - Mogłaby z tym dramatyzmem występować w teatrze.

[Shapu]

Strach, panika... Wiele myśli przebiegało przez głowę Shapu w przeciągu bardzo krótkiej chwili. Był shinobim i strach powinien być mu obcy, jednak ta kobieta była wręcz przerażająca i najwyraźniej gotowa na wszystko. Szczęśliwym trafem okazało się, że najwyraźniej uwierzyła w niewinność młodego lalkarza. I całe szczęście, bo kunai, który trzymał w dłoni jeszcze przed chwilą mógłby nie wystarczyć. Kiedy sytuacja względnie się uspokoiła, można było dokładnie przyjrzeć się całemu zajściu. W księdze brakowało stron i jak można było wnioskować, to ich liczba była zatrważająca. Wychodziło na to, że to właśnie Shapu będzie musiał rozwikłać tę zagadkę. Z jednej strony tak przecież wypadało zrobić. Z drugiej jednak, odnalezienie tych kartek leży w interesie młodzieńca. Wiedza na nich zawarta, może okazać się kluczowa dla rozwoju jego umiejętności. Tylko od czego tu zacząć?
- Nie wie Pani kiedy mogło dojść do tego aktu wandalizmu? Kiedy ostatni raz widziała Pani tę książkę w całości? Być może sprawca jest jeszcze na miejscu?
Czy dawanie jej takich nadziei w takiej sytuacji miało jednak sens? Przecież równie dobrze mogło do tego dojść nawet kilka lat temu. Gdyby tylko biblioteka posiadała...
- Czy nie wie Pani kto mógł jako ostatni przeglądać tę księgę?
Cóż za głupie pytanie... Przecież gdyby wiedziała kto ją przeglądał to raczej nie posądzała by o ten postępek właśnie jego. Jednak od czegoś trzeba wyjść. Być może jej odpowiedzi rzucą nieco światłą na całe to zajście.

[Shijima]

Misja D

Teraz słyszę tylko wiatr, tak mi życie mija.

7/15 Wiesz jak to jest - lwica broni swoich lwiątek nawet przed ich własnym tatusiem! Z mamami lwicami się nie zaczyna, a jeśli miałabym szukać przykładu takiej lwicy, to wyciągnęłabym z zakładek w teczce o właśnie tą panią - pozornie niepozorną (a jakże!), całkiem miłą (z daleka!) panią bibliotekarkę. Bardzo smutną w tym momencie panią bibliotekarkę. Szybki słowotok zdołał ugasić jej gniew, nie byłeś na pierwszej linii ognia, teraz pozostało tylko... zrobić coś dalej, zanim kobieta tutaj zemdleje, czy zrobi z rozpaczy coś głupiego. Lubisz wysokie budynki..? Ona ich raczej nie lubiła. Lubiła za to książki.
Kobieta przymknęła oczy na dłuższą chwilę, masując dłońmi skronie, kiedy się odezwałeś. Nie odpowiedziała od razu, nie było jednak wątpliwości, że zarejestrowała twoje pytanie, że cię usłyszała. Może nie chciała już z tobą rozmawiać? Mimo wszystko ciężko było powiedzieć, żeby zapałała do ciebie sympatią, nawet jeśli obroniłeś się przed wyrywaniem stron z ksiąg. W końcu - niby dlaczego miałaby ci w pełni od razu uwierzyć? Cień podejrzeń był, a jeśli nikt w ostatnich dniach nie korzystał z tych dzieł (co sam mogłeś wywnioskować, że było wątpliwe, biorąc pod uwagę ilość kurzu w tym dziale), to właściwie szukanie sprawcy było jak szukanie grochu w stogu siana... a nie, moment. Igły. Tak, to była chyba igła.
- Nie wiem, nie mam pojęcia. - Była zdenerwowana, zirytowana, jednocześnie w jej głosie wyczuwalne było zmęczenie. Trochę emocji i proszę bardzo - już kobiecina odczuwała spadek adrenaliny z krwi! Nadal była jednak tą samą, niebezpieczną istotą, więc lepiej jej nie denerwować za bardzo, cholera wie, co rozjuszona mogła uczynić. Kobieta zamknęła księgę i spojrzała na jej tytuł, poprawiając okulary na nosie, przymrużając oczy. - Nie wie, czy kiedykolwiek widziałam ten tytuł. - Książek było mnóstwo, takie mnóstwo przewijało się przez jej ręce - nie czytała przecież wszystkiego, większa ilość z ego wszystkiego trafiała do jej dłoni tylko po to, żeby odłożyć na miejsce. - Prowadzimy księgę osób korzystających ze zbiorów, ale nie jest ona zbyt kompletna. - I zapewne nie każdy był tak miły, żeby raczyć się wpisać, kiedy już przestał korzystać z takowych. - Warto spróbować! - Ożywiła się nieco i z księgą pod ręką poprowadziła cię w kierunku wyjścia, gdzie nieopodal stała rozległa lada, za którą aktualnie siedział jakiś mężczyzna - coś przepisywał, zapewne robił właśnie kopię jednej z książek. Niewiasta przeszła za ladę i nachyliła się, by wyciągnąć ciężką księgę, którą położyła przed tobą, otwierając na ostatniej stronie - niestety do góry nogami dla ciebie. Zaraz ją w twoją stronę odwróciła i wyszła do ciebie, pokazując palcem na literki. Całkiem zgrabne i... fikuśne. Przez to jakoś słabo czytelne. - Tutaj zapisujemy imiona, nazwiska albo pseudonimy osób korzystających, tutaj dział ksiąg albo tytuły. Nie każdy jest tak miły, żeby z nami współpracować. - Prychnęła kobieta, zaplatając ręce na klatce piersiowej.

[Shapu]

No proszę, okazało się, że jednak prowadzą jakiś rejestr. Szkoda tylko, że nie jest on obowiązkowy. Ba, nawet nie wiadomo że coś takiego istnieje. Przecież całkiem niedawno Shapu sam korzystał z usług biblioteki i o żadnej księdze wizyt nie miał zielonego pojęcia. To nie wróżyło dobrze próbom poszukiwania. Nawet jeżeli sprawca wiedział o księdze, to musiałby być skończonym głupcem, żeby niszcząc książkę zostawić po sobie taki ślad. Chyba, że był to przypadek. Ponoć i takie rzeczy zdarzają się ludziom. Tak czy inaczej był to chwilowo jedyny ślad. Nawet jeżeli w samej księdze nie znajdzie się odpowiedź to kto wie, może coś stanie się w międzyczasie. Niespodziewany zwrot akcji, kulminacja, przebiegający kot? Przewrotny los zrzuca młodym Shinobim różne przypadki. Czy podobnie będzie i w tym przypadku? To się dopiero okaże. Póki co jednak młodzieniec dotarł do rzeczonej księgi. Kiedy leżała ona przed nim zwrócił szczególną uwagę na jej rozmiary. Musiała być przy tym bardzo stara, w końcu nie ma tu tłumów, a i tak nie każdy się wpisuje. Shapu przewracał kolejne karty szukając tytułu zniszczonej książki, kiedy nagle...

[Shijima]

Misja D

Teraz słyszę tylko wiatr, tak mi życie mija.

9/15 Kobiecina marudziła, że nie wszyscy się wpisują, ale, no właśnie - tak patrząc na to, że ona była gdzieś pomiędzy regałami, a przy blacie siedział tylko mężczyzna z nosem w książce, to bardzo wątpliwe, że ktokolwiek faktycznie tego pilnował - pewnie okazjonalnie coś kogoś ruszyło, albo osoby same dopytywały, ciężko teraz stwierdzić, niby wystarczyłoby zapytać, ale tak patrząc na reakcję tej lwicy ciężko było wysnuć cokolwiek ponad to, że pewnie by zaprzeczyła wszelakim pomówieniom, jakoby kadra tego miejsca nie starała się za bardzo. A starała? Pewne pytania lepiej pozostawić bez odpowiedzi... zwłaszcza, kiedy były aż nader oczywiste. Niewiasta wpatrywała się surowo w stronie książki, tą poszkodowaną trzymając pod pachą (jej biedne, skrzywdzone dziecko), jakby to teraz ta jedna księga była temu wszystkiemu winna. Kątem oka dostrzegłeś jej chmurną, skrzywioną minę, kto byłby w sumie szczęśliwy, że jego normalny dzień pracy zamienił się w maleńkie zamieszanie, to wie, może oberwie się jej od kogoś na górze, kto nie lubił, kiedy niszczono zbiory w bibliotece? To raczej nie było twoje zmartwienie. Zbliżyłeś się do księgi i wyciągnąłeś do niej ręce, żeby zacząć wertować wpisy - bardzo randomowe, nikt im nie poświęcał zbyt wiele czasu, ale mogłeś się doczytać. Interesował cię tylko i wyłącznie dział z księgami, do którego zajrzałeś. Mimo braku regularności zapisków jedno mogłeś powiedzieć na pewno - ludzi, którzy się tutaj zapuszczali, było sporo, a robota z wertowaniem trwała, była żmudna, monotonna, a przez to - diabelnie nudna.
Kiedy nagle...
- O, przerwa obiadowa. - Głos pani lwicy przerwał cisze, był zdecydowanie bardziej niespodziewany niż Sogeńska Inkwizycja, mężczyzna siedzący za blatem podskoczył i przymknął czy, modląc się o cierpliwość (kiedy ma się cierpliwość to z idiotami można sobie już poradzić) i przytrzymując kałamarz - całe szczęście, że się nie wylał, cała jego robota poszłaby na marne. - Zaraz wrócę. - Spojrzała na ciebie surowo, co najmniej jakbyś miał zaraz i tej księgi powyrywać jakieś strony albo ją gwizdnąć. Już widzę kradzież tej księgi, byłoby co robić.
Nie znajdowałeś niczego ciekawego.
Kiedy nagle ten jeden tytuł książki rzucił ci się w oczy.
Kiedy nagle przejechałeś wzrokiem na osobę, która jako ostatnia z tej książki korzystała.
Kiedy nagle zobaczyłeś tam imię i nazwisko swojego ojca.

[Shapu]

Dun dun Duuun... Nikt nie spodziewał się takiego spraw obrotu... Prawda? Prawda? No powiedzmy że prawda. Ale po kolei...
Gruba księga, mnóstwo wpisów i znowu ten kurz... No ileż można? W każdym razie mijały kolejne sekundy, minuty i chyba nawet godziny. Choć może to po prostu postrzeganie czasu płatało młodzieńcowi figle? Przy takim zajęciu można doświadczyć różnych niezwykłych zjawisk. Kilka razy na przykład wydawało mu się, że zasnął, choć był wciąż przytomny. Mógłby robić wszystko, byleby tylko oderwać się od tego zajęcia. Zupełnie stracił poczucie misji, jakiejś powinności. Zamiast nich był tylko marazm. Setki imion, setki tytułów. Aż dziw jakie ciekawe rzeczy można tu znaleźć. "Marchewka na kiju w pustynnym klimacie, czyli krótka rozprawa o manipulacji i ogrodnictwie", "Sto kawałów o klanie Kaguya", "Żółty śnieg to nie piasek? Co to właściwie jest śnieg i po co ja to napisałem?". Widać teraz każdy może już napisać książkę. Może też szukali czegoś w tej księdze i z nudów postanowili twórczo się wyładować?
Po dłuższej chwili z dziwnego półsnu wyrwała go wiadomość o przerwie. Sam chętnie by coś zjadł, ale zapomniał że najwyraźniej po tej stronie muru niewolnictwo jest najwidoczniej wciąż legalne. I pomyśleć że sam się w to wkopał. Kiedy tamci zniknęli przeglądał księgę jeszcze chwilę kiedy nagle... Okazało się, że to jego własny ojciec jest odpowiedzialny za zniszczenie mienia publicznego. Choć przy próbie zamachu wygląda to dosyć blado, to jest o tyle uciążliwe, że nawet po tylu latach chłopiec musi płacić za jego głupotę.Co tu począć? Bibliotekarka prawdopodobnie nie będzie nawet wiedziała że są spokrewnieni. Jednak jeżeli on wyrwał strony, to może są ukryte gdzieś w domu. A może jego stary nauczyciel miał je przy sobie? Tu na pewno ich już dawno nie ma. Shapu postanowił poczekać na pracowników, aby powiadomić ich że ma pewien trop, jednak nie zamierzał zdradzać im większej ilości szczegółów.

[Shijima]

Misja D

Teraz słyszę tylko wiatr, tak mi życie mija.

11/15 Oj, bo wiesz, na misjach spodziewać się trzeba niespodziewanego! Wychodzisz sobie do sklepu kupić marchewki albo inne fidget spinnery (?), a tu rach ciach-bach i Godżilla! Mówię ci - całkowicie posrane to życie, ale co poradzisz? Pozostawało tylko żyć. Ewentualnie przeglądać monotonne strony księgi i liczyć na cud, że cokolwiek się wyjaśni - samo przez siebie,
w końcu nie masz żadnych szans na to, żeby zapytać tą osobę, która figurowała w spisie, czemu wyrwała kartki, a może to wcale nie twój ojciec je wyrwał tylko ktoś inny? Wpis widniał sprzed dobrych parunastu lat - jeszcze zanim został zdrajcą, jeszcze z czasów jego młodości, kiedy tak jak ty kiedyś - on też miał swojego mistrza, który go uczył... a może właśnie jemu również mistrza zabrakło i dlatego wylądował w tym miejscu, w tym przedziale, z tą konkretną księgą? Zupełnie jak ty dziś.
Zbrodnia wyrwania kartek, ha! Czy to naprawdę taka wielka zbrodnia? Trzymałeś w dłoniach namacalny dowód na to,
że nieświadomie powędrowałeś tropem ojca, zupełnie jakby niewidzialna siła delikatnie popychała cię w tym jednym,
konkretnym kierunku. I kto by się tego spodziewał? Ja na pewno nie. Jedni nazywali to przeznaczeniem i wiesz -
sama czasem operuje tym słowem tylko po to, by słodko zamydlić oczy - zupełnie jak z tą siłą, co niby prowadzi za rączkę.
Więc co? Przypadek?
Los ma wiele twarzy.
Cokolwiek to było sprawiło, że płynący czas rozmył się w swoich podstawach, że litery właściwie zaczęły się zlewać i to przewracanie kolejnych stron było czystą formalnością. Przerzucanie dla samego przerzucania, właściwie po co, dlaczego,w
jakim celu? Rutyna zabija cel. Gubią się myśli jedna po drugiej, zanika przestrzeń, zanika "ja" - pusta skorupa i pusty umysł,
a wszystko to rozpoczęte z misją, która rozpłynęła się na marginesie tej opowieści. Warto było tracić ten czas dla tej chwili?
Książka to tylko książka. Imię to tylko imię. Wyznaczone przez starsze pokolenia szlaki, choć utarte, były zbyt passe dla co poniektórych młodych shinobi.
Kobieta w końcu wróciła, zobaczyłeś ją, jak zbliża się - najadła się i chyba straciła parę groszy ze swojego złego
nastroju - niestety tylko parę, bo nadal jej oczy zabijały jak laser Gwiazdy Śmierci - o zgrozo i ty miałbyś powiedzieć,
że twój starszy wyrwał te karteluszki? Nie ma mowy! Nie byłeś pierwszą lepszą gazelą, co dobrowolnie oddawała się paszczy lwa!